Online Verhalen

Hoog in de boom, ergens bijna bij de top, zat een klein meisje. Tranen liepen over haar wangen, haar ogen gesloten. Telkens andere tranen, gevuld met steeds dezelfde emotie. Een zacht gesnik ontsnapte uit haar mond, en het stopte abrupt toen ze in de gaten kreeg dat ze geluid maakte. Het kleine meisje, amper twaalf, opende haar ogen. Doffe blauwe ogen staarden doods voor zich uit. Haar lippen vormden woorden, maar er kwam geen geluid uit haar keel.

Ze keek op het beeldscherm van haar mobieltje, en jammerde even. Na een laatste blik op het beeldschermpje liet ze hem naar beneden vallen. Ze telde. Twaalf seconden, toen viel de telefoon met een luide tik op de stenen onder haar. Zijzelf zou er minder lang over doen om naar beneden te vallen.
Ze dacht aan de tijd. Zes minuten voor half negen. Over zes minuten zou het zover zijn. Over zes minuten zou de zelfmoord van haar zus precies een jaar geleden zijn. 22 mei, 2010.
Ze telde mee met de secondewijzer op haar horloge, en dacht terug aan alle keren dat ze dit geprobeerd had. Ze dacht terug aan alle keren dat ze hier met haar zus had gezeten, denkend aan de toekomst. Dat ze hier zaten en lachten. Ze wist niet wanneer haar ene herinnering overging in de andere, maar het enige moment zat ze met gesloten ogen in de boom, en het andere moment stond ze in de badkamer.
Op de grond lag het levenloze lichaam van haar zus. Hoe vaak had ze deze dag niet trillend en zwetend opnieuw beleefd als ze ’s avonds alleen in haar kamer lag, starend naar het plafond? Ze maakte een stuiptrekkende beweging en schreeuwde naar het lichaam.
“Nee!”
Ze wilde dat haar zus opstond. Dat ze haar omhelsde en fluisterde dat het allemaal wel goed kwam. Maar het enige wat ze vond was een brief. Een gevouwen papier met haar naam erop. Ze verwachtte een lange, treurige verklaring, maar die kwam niet. Met trillende vingers vouwde ze hem open. Geen lange brief, geen woorden van haat of beschuldigende zinnen. Alleen het enige wat haar zus aan haar te zeggen had. Alles wat ze tegen haar kleine zusje moest zeggen. Alles wat ze tegen haar zou moeten zeggen omdat ze zichzelf van het leven beroofd had.

Het spijt me.

De herinnering vervaagde en werd wazig. Ze huiverde. Rillend keek nog eens op haar horloge. Zeventien seconden. Voor de laatste keer dacht ze terug aan het gezicht van haar zus.
En met die gedachte, zette ze zich af van de tak waarop ze zat.
En toen vloog ze.


--
Ik ben er niet echt tevreden over, maar aan jullie om dat te beoordelen.

Aangepast...

Ik vind het kort maar krachtig, vooral dat stukje met de telefoon vind ik echt heel mooi beschreven.
Maar ik vind het nogal kort, dat is mijn enige opmerking. ;#

Ondanks de erg korte lengte van je one shot, vind ik het verhaal toch wel hebben. Ik zou je verhaal een beetje meer proberen uit te werken. Dus nog meer gedachtes, eventueel een paar flashbacks, nog wat meer emotie. Ik denk dat je verhaal dan erg goed kan worden!
Zoals requiem al aangaf, is het stukje met de telefoon erg mooi geschreven. Ook de laatste vind ik mooi gevonden!
Veel succes er mee!

@ Requiem, - Bedankt, jou oneshot 'broken Life' was mijn inspiratie.

@ Patrick - Ik zal er proberen aan te werken, ik ben nooit heel goed geweest in beschrijvingen enzo.

Kleine tip: Je zinnen gaan de hele tijd zoals: ze deed dit, ze deed dat. Begrijp je wat ik bedoel? Misschien dat het de bedoeling is maar het lijkt me mooier als je het patroon af en toe doorbreekt, misschien door middel van de dingen die Patrick al aangaf. Verder vond ik het wel een mooi verhaal, overal komen getallen terug in je verhaal en dat maakt het, vind ik, best bijzonder.

@ Babette;

Had al zo'n gevoel. xD Nou ja, blij dat ik een inspiratiebron ben geweest :')

Ik denk dat ik het snap. Ik beschrijf alle handelingen en wat ze daarbij voelt, maar daardoor wordt het misschien een soort lange lijst met alles wat ze deed voordat ze sprong - bedoel je dat? -Misschien verwoord ik het iets te grof, maar ik hoop dat je het snapt.
Ik ben eraan aan het werken.

Ja, dat bedoelde ik. Probeer eens te bedenken bij elke handeling wat haar gedachtes op dat moment zijn en probeer dat te verwoorden.

Waarom ben je er niet tevreden over? Het is heel krachtig geschreven. Heel duidelijk.
De gedachten van het meisje zijn heel goed verwoord. Je mag hier echt wel tevreden mee zijn.

Ik heb heel veel aangepast (zie de lengte), en ik hoop dat het nu iets beter is...

Ik vind het al een stuk verbeterd! Wat ik eerder beschreef is er nog wel een beetje maar valt veel minder op. Vooral de eerste deel en het briefje dat de zus geschreven had, vond ik erg mooi!

Ik vind dit stuk zo mooi:

Ze wilde dat haar zus opstond. Dat ze haar omhelsde en fluisterde dat het allemaal wel goed kwam. Maar het enige wat ze vond was een brief. Een gevouwen papier met haar naam erop. Ze verwachtte een lange, treurige brief, maar die kwam niet. Met trillende vingers vouwde ze hem open. Geen lange brief, geen woorden van haat of beschuldigende zinnen. Alleen het enige wat haar zus aan haar te zeggen had. Alles wat ze tegen haar kleine zusje moest zeggen. Alles wat ze tegen haar zou moeten zeggen omdat ze zichzelf van het leven beroofd had.

Het spijt me.

Bedankt !

Geen dank.