Online Verhalen

Ik plaats hem toch maar, aangezien ik heel graag een goed verhaal wil maken en dus ook heel veel met de tips kan. Door gebrek aan tijd zal het niet zo snel vorderen maar ik ga zeker mijn best doen. Oké, genoeg gekletst. Mijn verhaal! - Ik weet niet welk genre dit precies is, ik dacht zelf aan drama. -
Twee dagen geleden had ik me niet kunnen voorstellen dat een mens zoveel honger kon hebben. Nu kon ik het me niet voorstellen dat ik ooit geen honger had gehad. John en Isa liepen naast me, John links, Isa rechts. Ze zeiden niets, lieten hun benen lopen zonder er bewust van te zijn. Enkel onze vermoeide ademhaling klonk. Ik keek even kort naar Isa en Isa vroeg zonder woorden of het al tijd was om te rusten. Ik schudde mijn hoofd. Ook John trok mijn aandacht en vroeg hetzelfde met zijn uitdrukking. Het irriteerde me. We waren te uitgeput om te praten, te hongerig om iets anders te kunnen doen dan lopen. Ik schudde opnieuw mijn hoofd. Hoe kon ik ze uitleggen dat ik niet meer verder zou lopen als ik nu zou gaan zitten? Ik zou stoppen. Ik zou opgeven.
Ineens hoorden we een geluid alsof iemand op een tak was gaan staan. John, Isa en ik keken tegelijk naar dezelfde richting, als één mens. Ik pakte de handen van hen en kneep er zachtjes in, voelde hun angst en liet hun mijn angst voelen. We hoefden niets te zeggen want bij ons allen was de gedachte hetzelfde; we gaan dood.
”Woeioeioei!” Een mysterieuze stem klonk uit dezelfde richting waar zojuist ook dat andere geluid had geklonken.
“Wie zijn jullie?” riep een jongensstem.
Mijn ogen speurden de omgeving af en ontdekten een jongen van een jaar of tien. Ik hoorde Isa angstig ademhalen en mijn ademhaling ging gelijk met die van haar op. John wilde een stap naar voren doen maar woest gaf ik hem een kneep in zijn hand, hij kermde.
“Zwijg toch niet, vreemdelingen. Jullie zijn kinderen! Ik doe jullie niets!” Het jongetje was mysterieus, klein en ontzettend mager, als ik had gewild had ik zo een gevecht tegen hem kunnen winnen. Toch was ik doodsbang voor hem.
“Lastige mensen?” Vroeg een andere stem. Ik zag een jongen, mijn leeftijd ongeveer, naast de andere jongen verschijnen.
“Uhu. Ze willen geen antwoord geven op mijn vraag,” zei het jongetje en de andere jongen schoot in de lach.
“Je ziet er ook best verwilderd uit, ik begrijp het best van ze.” De jongen kwam naar ons toe en ik trok automatisch Isa en John naar achter.
“Rustig aan. Ik doe je niets!” De jongen stak zijn handen verontschuldigend naar boven en glimlachte verlegen.
“Ik ben Stefano, de leider van de kinderstad. Ik probeer alles een beetje in goede banen te leiden. Wie zijn jullie?” Isa was van Stefano onder de indruk en langzaam deed ze een stapje naar voren. Ik kon haar niet tegenhouden, want nog voordat ik haar terug kon trekken, had ze zich heel behendig losgetrokken en stak ze een hand uit naar Stefano.
“Hoi. Ik ben Isa,” zei ze en ze glimlachte er lief bij.
“Isa, kom terug!” Siste John kwaad en ik keek John met een dodelijke blik aan. Hij kon beter zijn mond maar houden in deze situatie.
“Hoi Isa, welkom hier. Wie zijn dat?” Stefano richtte zich nu vol op Isa en ik zag dat Isa spontaan aan haar zwarte vlechten begon te draaien.
“Nou, dat meisje heet Nicole, en die jongen, dat is John. Ze zijn allebei best wel suf, want ze durven zich niet voor te stellen.” Ik siste van woede en keek John kwaad aan. We deelden allebei dezelfde gedachte; Isa gaat eraan.

Twee dagen geleden had ik me niet kunnen voorstellen dat een mens zoveel honger kon hebben. Nu kon ik het me niet voorstellen dat ik ooit zoveel honger had gehad.

Hier vind ik de eerste 'niet' niet zo lekker klinken in deze twee zinnen, 'nooit' lijkt me beter.

Ze zeiden niets, lieten hun benen lopen zonder er bewust van te zijn.

De komma zou ik hier vervangen door 'en'.

Ik pakte de handen van hun en kneep er zachtjes in, voelde hun angst en liet hun mijn angst voelen.

'De handen van hun' klinkt niet lekker, je kan er beter 'hun handen' van maken.
'Hun' is nooit onderwerp van een zin, dus in het tweede deel van de zin is 'hun' 'hen'.

We hoefden niets te zeggen want bij ons allen was de gedachte hetzelfde; we gaan dood.

Ik vind 'bij ons allen' zo raar klinken, maar dat kan aan mij liggen. 'Want bij ons alledrie was de gedachte hetzelfde' vind ik lekkerder lezen, niet dat het zo stoort maar ik geef het gewoon even aan.

“Wie zijn jullie?” Mijn ogen speurden de omgeving af en ontdekten toen een jongen van een jaar of 10.

Cijfers onder de 10 moeten officieel voluit geschreven worden, daarna hoeft het niet perse maar staat het wel netter.
En hier klinkt het net alsof de hoofdpersoon het zegt, en niet de jongen. Dus ik zou er nog even 'vroeg de stem' bijzetten, zodat het wat duidelijker is.

Ik hoorde Isa angstig ademhalen en voelde zelf mijn ademhaling ook angstiger worden.

Deze zin loopt niet echt soepel voor mijn gevoel. Het tweede deel vind ik zo stroef lezen.
Zou er iets in de trant van 'en voelde hoe mijn eigen ademhaling ook angstiger werd'.

“Uhu. Ze willen geen antwoord geven op mijn vraag,” zei het jongentje en de andere jongen schoot in de lach.

Jongentje... je snapt het wel. x3

Hij kon beter zijn mond maar houden!

Het vraagteken is hier niet nodig, gewoon, ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Het is gewoon niet nodig. o,o

We deelden allebei dezelfde gedachten; Isa gaat eraan.

Ze delen hier maar één gedachte; namelijk dat Isa eraan gaat. Dus 'gedachten' kan zonder 'n'.

Nou, verder ben ik wel nieuwsgierig naar wat die stad precies is en het las lekker door, dus I want more. ^^

Woot. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar Merle, je bent handig. - Ghehe... -

Ik zal het eventjes aanpassen. Bedankt voor de tips.

Ook John trok mijn aandacht en vroeg hetzelfde.

Deze zin vind ik niet helemaal lekker, het is niet echt fout. Dus dit is volledig mijn mening. Maar omdat het een onuitgesproken vraag was, dus een gezichtsuitdrukking zou ik hier niet zeggen dat John hetzelfde vroeg, want er was geen vraag.
Ik zou er meer iets van maken dat John me aankeek met dezelfde uitdrukking, ook hem moest ik teleurstellen…

Ik pakte de handen van hun en kneep er zachtjes in, voelde hun angst en liet hun mijn angst voelen.

Hun moet toch hen zijn? Help iemand die beter in grammatica is ik heb hier ook altijd moeite mee.

We hoefden niets te zeggen want bij ons allen was de gedachte hetzelfde; we gaan dood.

punt komma vervangen door dubbele punt, als ik het me goed herinner.

”Woeioeioei!” Een mysterieuze stem klonk uit dezelfde richting waar zojuist ook dat andere geluid had geklonken.

Andere zou ik in krakende geluid veranderen, dan is het wat duidelijker voor de lezer.

“Wie zijn jullie?” Mijn ogen speurden de omgeving af en ontdekten toen een jongen van een jaar of 10.

Toen weghalen, ( zo min mogelijk dit soort woorden gebruiken) en 10 uitschrijven .

Ik hoorde Isa angstig ademhalen en voelde zelf mijn ademhaling ook angstiger worden.

twee keer angstig, niet fout, mijn motto is altijd probeer zo uitgebreid in je woordenschat te zijn en zo min mogelijk dezelfde woorden achter elkaar gebruiken Ik vind dat altijd lekkerder lezen, maar ik heb geen idee hoe andere hierover denken.

John wou een stap naar voren doen maar woest gaf ik hem een kneep in zijn hand, hij kermde.

wou is spreektaal. Volgens internet mag het, maar het staat niet echt netjes, ik zou wilde gebruiken.

“Zwijg toch niet, vreemdelingen. Jullie zijn kinderen! Ik doe jullie niets!” Het jongetje was mysterieus, klein en ontzettend mager, als ik had gewild had ik zo een gevecht tegen hem kunnen winnen. Toch was ik doodsbang voor hem.

de dialoog klinkt niet als een jongetje van tien, maar misschien dat we daar nog wel achter komen waarom dat is ik ben nieuwsgierig.


“Lastige mensen?” Vroeg een andere stem. Ik zag een jongen, mijn leeftijd ongeveer, naast de andere jongen verschijnen.

“Uhu. Ze willen geen antwoord geven op mijn vraag,” zei het jongentje en de andere jongen schoot in de lach.

Jongentje is jongetje

“Isa, kom terug!” Siste John kwaad en ik keek John met een dodelijke blik aan. Hij kon beter zijn mond maar houden!
“Hoi Isa, welkom hier. Wie zijn dat?” Stefano richtte zich nu vol op Isa en ik zag dat Isa spontaan aan haar zwarte vlechten begon te draaien.
“Nou, dat meisje heet Nicole, en die jongen, dat is John. Ze zijn allebei best wel suf, want ze durven zich niet voor te stellen.” Ik siste van woede en keek John kwaad aan. We deelden allebei dezelfde gedachten; Isa gaat eraan.

In dit stukje vind ik Isa's karakter wat snel overslaan.. Misschien dat je er een reden voor hebt? dan ben ik er heel nieuwsgierig naar. Anders zou ik het toch iets uitgebreider doen en haar langzamer tot de beslissing laten komen.

Hehe kinderstad xD dat klonk wel grappig Je hebt een hoop vraag tekens in mijn hoofd geplaatst wat goed is want nu wil ik weten hoe het allemaal in elkaar zit!
Wachten op het volgende stukje… poeffff. Oh en ik weet niet hoe dit verder gaat dus met het genre kan ik je niet helpen..

je schrijft trouwens heel netjes, goed beschrijvend.. misschien alleen dat het uiterlijk van je karakters wat meer mag beschreven worden voor de rest heel netjes goede gevoelens en goed in detais!

Bedankt voor de tips en ja, er is een reden dat Isa zo snel omslaat. Later komt het nog terug in het verhaal. ^^ Het dwingt mensen dus zegmaar om verder te lezen.

Ik heb jullie tips gebruikt en wat dingen aangepast.

“Nou, suf wil ik ze niet noemen. Je moet vreemde mensen nooit vertrouwen.” Stefano maakte een handbeweging en ik keek direct achter me. Gelukkig op tijd. Ik zag dat we omsingelt waren en snel berekende ik onze kansen en zag dat er nog te werken viel aan hun tactiek. Er zat een gat in hun cirkel. Ik trok John mee en holde weg. Zo hard als ik kon, rende ik en ik hoorde Isa gillen. John rende naast me en ik vermoedde dat, als het iets stiller was geweest, ik zijn gedachte had kunnen horen. Na een poos gerend te hebben viel ik letterlijk neer. John viel nog geen drie seconden daarna ook neer en we bleven liggen. Ik had simpelweg de puf niet meer om op te staan. Na wat enkele minuten leek, begon John te praten. Ik had nog nooit zoveel moeite hoeven doen om iemand te verstaan en te begrijpen. Door het gebrek aan voedsel en rust werd elke vorm van informatie heel traag verwerkt in mijn hersenen.
“En nu?” vroeg John. Ik wist het niet.
”We moeten Isa redden. Dat is zeker,” zei ik dus maar. Ergens wou ik Isa niet redden. Zij had ons immers in de problemen geholpen.
“Je wilt haar niet helpen, je vindt dat het haar schuld is,” zei John op een beschuldigende toon. Ik kon het niet ontkennen.
“Ja, eigenlijk vind ik dat wel...” gaf ik beschaamd toe.
“Waarom ging ze eigenlijk naar ze toe?” vroeg John zich af, en ik haalde mijn schouders op.
“Dat is niet het belangrijkst. De vraag is: hoe halen we haar terug?”
”Willen we haar terughalen?” vroeg John scherp en ik keek hem schuin aan.
“Weet ik niet. Misschien is het wel een goede stad, ofzo…” peinsde ik. John lachte rauw.
“Vast. Een zestal kinderen die een drietal omsingelt en vervolgens er eentje meeneemt. Ik denk dat het kannibalen zijn.” Ik keek hem even vreemd aan en maakte duidelijk dat ik hem niet kon volgen.
“Kannibalen?” zei hij nog een keer om te kijken of ik hem begreep. Ik schudde mijn hoofd ten teken dat ik geen idee had wat dat zijn.
“Mensen die mensen eten,” verduidelijkte hij, “maar ik denk niet dat ze Isa op zullen eten. Ik weet het eigenlijk niet. Als je genoeg honger hebt smaakt een mens vast ook goed.” Ik gaf geschrokken een gil.
“Isa opeten?! Maar dat wil ik niet.” John haalde luchtig zijn schouders op.
“We kunnen haar alsnog redden,” suggereerde hij.
“Ja, dat is waar. Maar ik verga van de honger! Zullen we op zoek gaan naar eten en vervolgens even rusten? Daarna zien we wel verder,” stelde ik voor, maar John schudde zijn hoofd.
“En ondertussen het risico lopen dat Isa al is opgegeten? Dacht het niet. We gaan terug waar we vandaan kwamen en gaan die vreemde kinderstad zoeken. En als we die hebben gevonden, moeten we Isa maar gaan zoeken.” Soepel sprong hij overeind maar moest zich daarna wel vastgrijpen aan een tak om niet van zijn stokje te gaan. Ik keek hem triomfantelijk aan.
“Stil jij,” gromde John, en ik lachte. Ook ik stond weer op en hield een tak vast om bij te komen.
“Oh ik zou mijn ziel verkopen voor een hamburger,” verzuchtte John en weer lachte ik.
”Doe maar niet, misschien kunnen we wel iets beters krijgen voor jouw ziel.” Ik pakte zijn hand en hand in hand liepen we de weg terug die we zojuist gerend hadden.

Gelukkig op tijd.

Voor mijn gevoel ontbreekt hier het woordje 'net'.

Ik zag dat we omsingelt waren.

Verleden tijd nóóit met een t, dus 'omsingeld'.

Zo hard als ik kon, rende ik en ik hoorde Isa gillen.

De komma kan hier wel weg, je neemt hier geen 'rustpauze'.

John rende naast me en ik vermoedde dat, als het iets stiller was geweest, ik zijn gedachte had kunnen horen.

Volgens mij moet 'gedachte' hier 'gedachten' zijn, ik weet niet of je het in enkelvoud of meervoud bedoelde.

“Vast. Een zestal kinderen die een drietal omsingelt en vervolgens er eentje meeneemt.

'Er' moet hier een plek terug, voor 'vervolgens'.

Ik schudde mijn hoofd ten teken dat ik geen idee had wat dat zijn.

'Zijn' staat hier opeens in tegenwoordige tijd, dat moet dus verleden tijd zijn, dus 'waren'.

We gaan terug waar we vandaan kwamen en gaan die vreemde kinderstad zoeken.

Het woordje 'naar' ontbreekt hier tussen 'terug' en 'waar'.

“Oh ik zou mijn ziel verkopen voor een hamburger,” verzuchtte John en weer lachte ik.

Tussen 'Oh' en 'ik' een een komma.

Nog steeds leuk, ook al vind ik het wel wat plotseling maar dat zal wel aan mij liggen. xD

Heel leuk verhaal. Ik ben benieuwd waarom Isa ineens zo anders doet en ik ben benieuwd naar de kinderstad. Kortom, ik ben benieuwd naar het vervolg!

^^ Yay! Ik moet nog wel even mijn vorige stuk aanpassen - het gedeelte wat nu telkens geplaatst is, is gemaakt in Oostenrijk en nadat ik het heb getypt, controleer ik het vaak niet meer. Dus nu ben ik heel erg veel aan het verbeteren. - Oefening baart kunst - en lol, ik ben 15, ik heb nog tijd om een grandioze schrijfster te worden! -

Je begin is heel leuk, je vervolg ook! Het enige wat ik mis, is waarom Isa, John en miss hoofdpersoon in hun eentje rondlopen zonder eten. Aan het begin van een verhaal wordt dat meestal toch verteld, omdat de lezer niet weet in wat voor wereld (aangezien dit toch iets anders is dan de onze, dat neem ik aan) ze rondlopen. En beschrijvingen, die mis ik ook. Maar voor de rest is het heel goed geschreven, veel details van handelingen, mooie zinskeuze, super pas maar snel aan

Ik ben druk bezig en momenteel echt doodmoe, dus waarschijnlijk op zijn vroegst staat er morgen weer een stukje bij. - Ik wil eerst mijn vorig geplaatste stukje verbeteren...-

Hebben jullie trouwens tips zodat ik beter leer omschrijven? Het lukt opzich wel, maar ik laat het vaak liever open zodat mensen zelf iets kunnen vormen in hun hoofd.