Online Verhalen

Hallo allemaal,

Ja ik weet het, er staan nog 2 verhalen open van mij, maar bij die verhalen ben ik een beetje inspiratieloos op het moment...

Oke, dit verhaal gaat over een meisje met een angstoornis. Ik weet niet of iedereen weet wat dat is, maar daar kom je naarmate het verhaal vorderd hopelijk wel achter.

Als iets in het verhaal niet klopt, of ik vertel iets heel vaag, of je snapt het gewoon niet, of iets anders. Dan zou ik dat graag willen weten. Het zou namelijk zo kunnen zijn dat het verhaal een beetje onbegrijpelijk gaat worden op sommige punten en dat wil ik graag vermijden.

Feedback is altijd welkom!
Ennum... Veel leesplezier (hoop ik)
‘Nee, ik wil een wit bolletje,’ zegt het kleine meisje resoluut tegen haar moeder.
‘Goed dan,’ zucht haar moeder.
Het meisje heeft sinds de aankomst alleen maar witte bolletjes gegeten. Ze wil niks anders, bang voor het vreemde voedsel in het buitenland. Haar moeder kijkt haar bezorgd aan, er zou toch niks met haar aan de hand zijn? Ach ja, als ze maar eet. Ze staat op en loopt richting het grote buffet en pakt een paar witte bolletjes van het porseleinen dienblad. Ze kijkt om zich heen en pakt vervolgens zelf ook wat te eten. Ze loopt weer terug naar het enige tafeltje met een rood geruite tafelkleed. Alle tafeltjes in het restaurant hebben een andere print op het tafelkleed. Na drie palmbomen en twee obers ontweken te hebben, staat ze weer bij de stoel waar ze zojuist van opgestaan was om wat eten te halen.
‘Alsjeblieft,’ zegt ze tegen haar meisje terwijl ze het bord neerzet.
‘Dank je wel mama.’
En ze pakt een bolletje van haar moeders bord, waarna ze hem in haar mond stopt en erop begint te kauwen. Haar moeder kijkt nog even bezorgd naar haar dochtertje, maar begint zelf dan ook aan haar avondeten.

Een paar minuten later komt er een man met een klein jongetje het restaurant binnengelopen. Hij loopt naar het tafeltje met het rood geruit tafelkleed.
‘Hoi schat.’ Hij kijkt verbaasd naar zijn vrouw die al begonnen is met eten. ‘Kon je niet even wachten?’
‘Nee, sorry. Ik had verschrikkelijke honger,’ glimlacht ze tegen haar man. ‘Heb je hem uit het zwembad weten te krijgen?’
Ze heeft het over het jongetje, diens hand zijn vader vast houdt. Hij wilde niet uit het zwembad komen, na lang aandringen van zijn vader wel. Alleen was zijn moeder al met zijn zus naar de hotelkamer gegaan en ze zouden alvast een plekje in het restaurant bezet houden.
‘Ha ha. Uiteindelijk wel,’ zegt de man op een sarcastische toon.
‘Hoi mama.’ Begint het jongetje opgewekt. ‘Ik ook eten?’ Hij wijst naar zijn moeders bord.
‘Ja hoor.’ antwoord zijn moeder. ‘Loop maar met papa mee.’
Ze kijkt haar man en zoontje na, als die naar het buffet lopen. Ze besluit dat ze maar weer beter verder kan eten, anders is het straks koud. Ze kijkt naar haar bord, waar nu nog maar één wit bolletje op ligt.
‘Jij had zeker erg veel honger?’
‘Mwja,’ antwoord haar dochtertje met diens mond propvol deeg.


Dit bewijst dat het al sinds haar bestaan in haar zit. En het gaat er nooit meer uit, alleen realiseert ze zich dat nog niet.

Edit: Aangepast op feedback van JodieJJ, Xatham & Saskjezwaard.
Edit2: Aangepast op feedback van Requiem.

Nee, ik wil een wit bolletje.’ zegt het kleine meisje resoluut tegen haar moeder.

Wanneer je de zin na je dialoog met een kleine letter begint sluit je de dialoog met een komma af.

Het viel me op dat je iedere dialoog met zegt, vraagt, luistert enz. afmaakt of verder gaat, hoe je het ook omschrijft . Het zou leuker zijn als je wat meer afwisselt bijv.

De man loopt naar de tafel met het rode kleedje. "Hoi schat." Hij kust haar op haar wang en gaat op een lege plek zitten.
Bijv. door zo dialogen te schrijven. Je hoeft niet altijd aan te geven dat iemand wat zegt, of vraagt.

Dit bewijst dat het al sinds haar bestaan in haar zit. En het gaat er nooit meer uit, alleen realiseert ze zich dat nog niet.

Deze zin zal later wel duidelijk worden, maar ik vind de scène er denk ik niet mooi bijstaan, of ik vind de zin niet zo mooi bij de scène passen. ik vind het in ieder geval niet zo lekker samen lopen.

Voor de rest beschrijf je netjes, en kan ik er nog niet veel over zeggen ben wel benieuwd waar je heen gaatmet dit verhaal

‘Alsjeblieft.’ zegt ze tegen haar meisje.
En ze zet het bord neer.

Probeer zinnen beginnen met 'en' te vermijden. 'En' is een voegwoord en als het als voegwoord gebruikt kan worden, zou ik dat ook doen. Probeer zinnen met 'en' aan elkaar te koppelen.

Verder sluit ik me volledig bij Jodiejj aan, ook ik ben benieuwd naar het vervolg van dit verhaal!

Heel leuk begin! Alleen wat ik vreemd vind, is de laatste zin onder het stukje van de vader, moeder en broertje terwijl het meisje er zelf niet in voorkomt. Het zou mooier en logischer staan als je dat stukje had weggelaten en was geëindigd bij :
'En ze pakt een bolletje van haar moeders bord, waarna ze hem in haar mond stopt en erop begint te kauwen. Haar moeder kijkt nog even bezorgd naar haar dochtertje, maar begint zelf dan ook aan haar avondeten.'
Sorry, ik werk vandaag even niet met quotes
Dan is de link tussen de laatste zinnen en het bovenste stukje beter gelegd, als je snapt wat ik nu heel vaag probeer uit te leggen of laat het stukje met de vader etc. eindigen bij het meisje, dat ze iets raars doet omdat ze ergens bang voor is ofzo.
Voor de rest is het heel netjes, mooie beschrijvingen, goede handelingen. Ik ben benieuwd wat je hier verder mee gaat doen, dus schrijf maar snel verder =)

Ik vind het een heel origineel onderwerp, snap denk ik wel waar het over gaat.

Ze loopt weer terug naar het enigste tafeltje met een rood geruite tafelkleed.

Ze loopt weer terug naar het enige tafeltje met een roodgeruit tafelkleed.

Snel verder schrijven dus ;d

Leuk! Zoveel reacties in een keer Zoveel in een keer heb ik nog nooit gehad.

@JodieJJ: Die laatste zin moet je eigenlijk ook een beetje los zien van de daarboven beschreven scene. Ik wist niet goed hoe ik hem er het beste bij zou kunnen doen. Ik heb ook getwijfeld of ik hem erbij moest doen, maar ik vond dat hij wel bij het verhaal hoort. Alleen daar kunnen jullie nu nog niks over zeggen, want dit is alleen nog maar de proloog. Daarin komt het probleem wel in naar voren, alleen wordt dat pas later duidelijk.

@Saskjezwaard: Ik heb nu nog een stukje eronder erbij geschreven (oke rare zin ) Daarin komt het meisje wel weer voor. Is het verband nu wat beter te leggen?

@Requiem: Grappig dat je die zin verbeterd. Ik had deze proloog ook aan een vriendin laten lezen en die zei ook dat het enige moet zijn. Ik nog eigenwijs zijn en zeggen 'Nee, ik denk het niet' maar nu heb ik het verbeterd.

Oke, een vervolg...
Ehm, ik had hem al een dagje eerder gepland, maar ik had even een schrijfprobleempje en veel huiswerk. Ik schrijf nu namelijk voor het eerst in de derde persoon en af en toe schakel ik automatisch over naar de ik-persoon en dat is best wel irritant.
Over dit nieuwe stukje ben ik ook niet helemaal zeker. Ik weet niet goed of de gevoelens van Rose goed overkomen.

O ja, misschien geef ik de hoofdstukken nog wel een naam, maar ik weet nog eventjes geen goede. Dus die komen waarschijnlijk nog.

Oke, genoeg geleuterd, een nieuw stukje.
Ze zit naast haar vader in de auto. Deze rijdt, dus zegt hij niet zoveel. Met een roze verpakt cadeautje met bovenop een geel strikje op haar schoot kijkt ze nu nog met een rustige blik door de voorruit. Ze zitten een tijdje zwijgend naast elkaar, op weg naar huis. Totdat plotseling vaders ringtone klinkt.
‘Neem jij even op?’
‘Natuurlijk.’ Ze neemt de telefoon op.

‘Met Rose,’ zegt ze als ze de telefoon op neemt.
‘Heey Rose. Met je moeder. Zijn jullie bijna thuis? Het eten staat bijna klaar.’
‘Ja hoor. We zijn er bijna, maar we gaan eerst nog even langs Alice,’ helpt ze haar moeder herinneren.
‘O ja. Die is jarig vandaag. Blijf je niet te lang?’
‘Nee hoor.’
‘Doe haar maar de groeten van me.’
‘Natuurlijk. Tot straks.’ En ze drukt op het rode telefoontje. Het gesprek is beëindigd.

Langzaam maken haar gedachtes haar steeds gespannener. Elke centimeter asfalt die onder de auto verdwijnt, is een centimeter dichter bij het huis van Alice. Haar vader wil waarschijnlijk zo weer weg. Hij houdt niet zo van bij familie zitten. Misschien krijgen ze ook taart. Dat maakt haar gedachtes paniekeriger worden. Oh nee! Ik wil geen taart. Stel je voor dat… Nee niet aan denken! zegt ze streng tegen zichzelf. Langzaam voelt ze dat vreemde misselijke gevoel haar lichaam overnemen. Het wordt steeds erger, ondanks haar pogingen om het te stoppen. De blik waarmee ze door de voorruit kijkt wordt steeds paniekeriger. Na een tijdje heeft het misselijke gevoel haar zover veroverd dat ze kokhalzend naast haar vader in de auto zit.
‘Rose, gaat het?’ vraagt hij bezorgd. Hij ziet de paniekerige blik in Rose ogen.
‘Nee.’ komt er moeilijk uit als antwoord.
‘Als je moet overgeven, niet in mijn auto graag,’ zegt haar vader paniekerig terwijl hij de auto langs de kant van de weg zet. ‘Ga er dan uit.’ Straks moet ze overgeven. Dan liever niet in mijn auto. Je kunt het er dan bijna niet meer uitkrijgen. Bij deze gedachtes kijkt hij naar Rose.
Rose stapt moeizaam uit de auto en kijkt naar de grond. Die net bestraat is met nieuwe stenen. Ze voelt hoe de misselijkheid van haar wint. Ze moet overgeven op de nieuwe straatstenen. Het misselijke gevoel wordt meteen minder. Met een verslagen gevoel stapt ze de auto weer in.
‘Ik denk dat we maar beter meteen naar huis kunnen gaan,’ begint haar vader. ‘Wat denk jij? Zeg het maar.’ Hij kijkt haar bezorgd aan.
Over deze opmerking van hem heeft ze gemengde gevoelens. Aan de ene kant wil ze wel naar Alice, maar aan de andere kant ook gewoon naar huis. Naar huis klinkt toch wel het aantrekkelijkst.
‘Ik wil naar huis.’
‘Oké, dat is goed.’
Haar vader rijdt weer verder. Hij is blij dat ze nu gewoon meteen naar huis kunnen, maar dat hoefde nou ook weer niet op deze manier. Wat is er met haar aan de hand?
‘Wat gebeurde er eigenlijk? Je had de hele dag nergens last van.’
‘Dat weet ik niet precies,’ antwoord Rose met een onvast stemmetje.
Wat er gebeurde kan ze toch niet verwoorden.
‘Oké. Voel je je nu wel weer ietsje beter?’
‘Ja, wel iets beter.’
Rose kijkt naar buiten. De omgeving is haar bekend, de straat waar ze doorheen rijden. De bomen die langs de kant van de weg staan en alle huizen die netjes naast elkaar in een rijtje staan. Hieruit kan ze opmaken dat ze bijna thuis zijn. Terwijl ze naar buiten kijkt, beseft ze dat ze nu weer met een nieuw probleem zit. Hoe moet ze dit nu weer aan haar moeder uitleggen?
Ondertussen rijdt haar vader de straat in waar ze wonen. Rose kan de parkeerplaats waar haar vader de auto altijd neerzet al zien. Ze weet nog steeds niet wat ze aan haar moeder zal vertellen, dus komt de paniek weer terug. Gelukkig in mindere mate, maar hij is er wel. Haar vader parkeert de auto al.
‘Zo jongedame. We zijn weer thuis.’
Rose maakt de autodeur open en stapt de frisse lucht in. Ze merkt nu pas dat het een stuk kouder is dan vanmiddag. Langzaam loopt ze haar vader achterna naar de voordeur. Hoe zal ze dit uit gaan leggen?

Edit: Aangepast op feedback van Requiem.

Waarom wil het meisje geen taart? En waarom maakt ze daar zo'n drama van?
Ik snap dat het iets met de angststoornis te maken heeft maar ik begrijp eerlijk gezegd niet hoe
En even kotsen op de nieuwe stenen en dat gewoon laten liggen zodat elke voorbijganger een vieze groene smurrie aan de kant van de weg ziet liggen, hè bah, had ze dat niet even op kunnen ruimen?
Nee grapje, jij schrijft het verhaal en ik vind het nog altijd heel interessant!

Met een roze verpakt cadeautje met bovenop een geel strikje op haar schoot kijkt ze nu nog met een rustige blik door de vooruit.

De blik waarmee ze door de vooruit kijkt wordt steeds paniekeriger.

'vooruit' is 'voorruit'.

Haar vader wil waarschijnlijk zo weer weg.

Hij houd niet zo van bij familie zitten.

Haar vader & hij zijn derde persoon enkelvoud, dus achter wil & houd mag nog een t.

Langzaam voel ze dat vreemde misselijke gevoel haar lichaam overnemen.

Ze is derde persoon enkelvoud & dus is voel voelt.

Ik zal hier later nog wel even een tip over geven, aan het einde van 'Merle's spellingcontrole-optie'. ;D

Nee niet aan denken! Zegt ze streng tegen zichzelf, in haarzelf.

Je kan die post beter even editten en dan van de Z een kleine letter maken. Het laatste deel van de zin, in haarzelf, kan je wel weglaten want dit is dubbelop, tegen zichzelf & in haarzelf betekent ongeveer hetzelfde.

Hij ziet de paniekerige blik in Rose’s ogen.
‘Nee.’ komt er moeilijk uit als antwoord.
‘Als je moet overgeven, niet in mijn auto graag,’ zegt haar vader paniekerig terwijl hij de auto langs de kant van de weg zet. ‘Ga er dan uit.’ Straks moet ze overgeven. Dan liever niet in mijn auto. Je kunt het er dan bijna niet meer uitkrijgen.

De s achter Rose's kan weg, omdat Rose eindigt met een s-klank en je zegt niet Ros-es. Dus dat kan je gewoon Rose' laten (weer wat geleerd?).
De punt achter nee moet dus een komma zijn, die regel snap je wel? XDD Haha.
Het tweede deel van dit stukje vind ik raar klinken. Dit stuk;

Straks moet ze overgeven. Dan liever niet in mijn auto. Je kunt het er dan bijna niet meer uitkrijgen.

Dit lijken me de gedachten van de vader? Of Rose die aan hem denkt en het asociaal vindt van hem? Of iets wat de vader nog zegt? Misschien kan je dat iets duidelijker maken.

Die net bestraad is met nieuwe stenen.

De d is een t, want het is in tegenwoordige tijd. Bovendien is bestraad geen kloppend woord? xD

‘Ik denk dat we maar beter meteen naar huis kunnen gaan,’ begint haar vader. ‘Wat denk jij? Zeg het maar.’ Haar vader kijkt haar bezorgd aan.

Je zegt hier twee keer haar vader, de tweede kan je gewoon veranderen in hij want er is in dit gesprek maar een mannelijke persoon namelijk haar vader.

Over deze opmerking van haar vader heeft ze gemengde gevoelens.

Deze haar vader kan je dus veranderen in hem. xD

Aan de ene kant wil ze wel naar Alice, maar aan de andere kant ook gewoon naar huis.

Wil is wilt

Ze merk nu pas dat het een stuk kouder is dan vanmiddag.

merk is merkt.

Goed, dé tip die ik nu ga uitleggen, nou ja, proberen, ik kan totaal niet uitleggen en typ gewoon teveel. ;P Sorry.
Weet niet of dit nogal 'ik ben beter' overkomt, gewoon een tip oké? Bedoel er verder niks mee.

Kijk, ik ben dan wel een spellingswonder (al zeg ik het zelf) maar af en toe weet ik het ook even niet meer.Wat ik dan altijd denk;
Bij werkwoorden zoals houden en bidden zie je misschien niet gelijk of er een t achter moet.
Bij werkwoorden zoals lopen en slapen zie je dat wel.
Dus, als je het werkwoord wat je niet weet vervangt door lopen/slapen/ zo'n ander soort werkwoord (ik gebruik altijd lopen) dan zie je vrij snel of er een t achter moet. Als je het niet snapt moet je het maar zeggen xD

& nog iets, het is altijd handig om een net geposte post even over te lezen, dat doe ik ook (meestal dan). Soms heb je namelijk slordigheidsfoutjes, bijvoorbeeld een letter vergeten of een werkwoord verkeerd gespeld en als je hem goed doorleest merk je die vaak zelf op (moet je je er wel op concentreren)
goed, ik hoop dat je er iets aan had. ;d
--
Ik snap wat ze heeft, woehoe, ik ben slim. (; Jaja, er zitten wel wat grijze stoffige hersencelletjes daarboven hoor.

Ik vind dit stukje best sterk ^^

Nou ja, ik wacht op meer. ^^

(Oh foei, en ik was abonnement vergeten. TSSK. Stoute Merle. ;$)

Wat is het toch met een hoofdpersoon en de naam Rose? Echt, al heel veel mensen hier op het forum hebben of Rose, of Roos gebruikt voor een verhaal. Haha, eigenlijk wel heel erg grappig
Ik vind het stukje vanuit Rose's gedachten heel goed beschreven, daarna lijkt het net of het iets minder wordt. Dat je het wat zakelijker beschrijft, in plaats van vanuit Rose. Het echt in paniek zijn en het moeten overgeven kun je wat uitgebreider omschrijven, en dan bedoel ik het stukje wanneer Rose's vader aan haar vraagt hoe het met haar gaat. Daarvoor is het goed! probeer die lijn door te trekken, dan kun je veel meer inleven in het hoofdpersonage. Een tip om dat te doen, is om je ook de lichamelijke dingen voor te stellen, dus ademhaling die versnelt, uitwegen zoekend die er niet zijn, het benauwd krijgen etc.
HEt stukje met het vertrouwde vind ik ook heel goed, heel mooi beschreven!
Ik ben heel erg benieuwd naar de rest, dus schrijf maar snel verder^^

Oke, nieuw stukje. En ik kan jullie alvast met spijt meededelen dat er de komende week waarschijnlijk geen nieuw stukje komt, want ik ben er dit weekend niet en volgende week heb ik allemaal toetsen

@Xatham: Niet met mijn verhaal spotten Nee hoor, grapje ik vind het niet erg.
@Requiem: Bedankt voor je spellingscontrole XD. Ik hoop dat die nu niet zo nodig is, want ik heb het nieuwe stukje zelf al een keertje na gekeken, maar mijn spelling is niet zo goed, dus er zou best nog wel eens een foutje in kunnen staan.
De fouten in werkwoordspelling zul je bij mij blijven zien, want dat is iets wat ik gewoon niet kan. Al vier jaar lang proberen mijn docenten Nederlands het me uit te leggen, maar ook dit jaar had ik er weer een 2 voor. Ik snap de regeltjes wel. Alleen ik kan het gewoon niet toepassen, dan zijn alle regeltjes foetsie. Oke, best wel raarheid maar werkwoordspelling is dus gewoon niet mijn ding.
@Saskjezwaard: Best wel grappig dat veel mensen hun personage zo nomen. Ik had de naam van de hoofdpersoon trouwens niet zelf bedacht. Ik zat met een vriendin op MSN, dus ik dacht ik vraag haar gewoon naar een leuke naam en toen zei ze Rose. Dat vond ik wel een leuke naam, dus violà
En worden Rose gedachtes nu wel weer beschreven zoals ik eerst deed, want ik vind het moeilijk om dat zelf te zien. Als je begrijpt wat ik bedoel

Oke, leuk dat jullie mij verhaal allemaal nog interessant of leuk vinden, want ik heb heel lang zitten twijfelen of ik hem zou posten.
Als het saai of langdradig wordt, willen jullie dit dan graag zeggen alsjeblieft? Dan weet ik dat en kan ik er rekening mee houden.

Oke, wel weer genoeg gekletst, een nieuw stukje


Ze loopt zenuwachtig achter haar vader aan, naar de voordeur. Kijkend naar de voordeur die langzaam dichterbij komt. Mijn vader zal wel al binnen zijn en alles al verteld hebben, een van de eerste gedachtes die bij haar opkomt. Frunnikend aan haar vingers loopt ze over de drempel het huis binnen. Ze voelt de warmte, zodra ze het huis binnenstapt, op haar afkomen. Ze kijkt het vertrouwde halletje in. Met rechts aan de muur een kapstok, die helemaal vol hangt met jassen, een trap bekleed met tapijt en links twee deuren. Eentje leid naar de keuken en de ander naar de WC, en aan het uiteinde van het halletje een deur, die open staat, naar de woonkamer.
Zodra ze de drempel over is, kijkt ze recht in de bruine ogen van haar moeder.
‘Zo Rose, wat is er gebeurd?’ vraagt ze bezorgd.
‘Dat weet je toch al?’ antwoord Rose op een ietwat geïrriteerde toon.
‘Niet helemaal. Je kunt toch wel vertellen wat er gebeurde?’
‘Ik snap zelf niet eens wat er gebeurde.’
‘Wil je nog iets eten? Misschien kun je meteen maar naar bed gaan, als je je niet lekker voelt.’
Nu nog wat eten? Alleen de gedachte maakt Rose alweer misselijk.
‘Nee, ik ga nu liever naar bed,’ antwoordt ze gauw. Ze loopt meteen de trap op, rechtstreeks naar haar kamer. Het is pas half zeven, ze kan nu nog niet eens slapen, maar alles beter dan nu iets eten. Ze trekt haar pyjama aan en gaat in bed liggen, nadenkend over de gebeurtenis van het afgelopen uur. Wat moet ze nou met zichzelf? Wanhopig nadenkend ligt ze nog een paar uur piekerend in bed, maar een oplossing voor het probleem kan ze niet vinden. Voor zover ze het probleem al kan vinden. En uiteindelijk valt ze dan toch in slaap.

Langzaam opent ze haar ogen. Nog slaperig staart ze naar het plafond, zichzelf klaarmakend voor een nieuwe dag. Nadenkend over hetzelfde onderwerp met verschillende gedachtes, besluit ze na tien minuten toch maar op te staan. Wat moet ze met zichzelf? De methode tegen het vreemde gevoel werkt niet.
In de knoop met zichzelf kleedt ze zich aan en loopt naar beneden, naar de keuken. Daar staat haar moeder al brood te smeren.
Ze hoort haar dochter de keuken inlopen en draait zich naar haar om, zeker wetend dat deze de vastberadenheid in haar ogen kan zien.
‘Ik heb nagedacht,’ zegt ze met een vastberaden stem. ‘Aangezien dit al een paar keer eerder is gebeurd, wordt het misschien niet eens tijd om hulp te gaan zoeken? Jij weet niet wat je dwars zit en ik ook niet.’
‘Ja, is goed,’ antwoordt Rose met een onzekere blik in haar ogen. Ze weet dat het waar is wat haar moeder zegt, maar zo vaak is dit toch nog niet voorgekomen?

Edit: Aangepast op feedback van Requiem.

Ik snap persoonlijk de angststoornis nog niet helemaal, of wordt dat later nog duidelijk?

Veel succes met toetsen en over een week wel weer verder schrijven hè?

Graag gedaan, hier is nog een gratis proefronde. Dit is maar een probeer versie, daarna moet je kopen. Ik kost 1 cent. ^^"
Ah, werkwoordspelling is mijn specialiteit. xD Ik kan niet al die regels uitleggen, maar op een of andere manier heeft mijn gevoel het 3 van de 4 keer raak. :p

Mijn vader zal wel al binnen zijn en alles al verteld hebben.

Ik vind het hier een beetje raar tussen staan. Misschien kan je het verduidelijken door erbij te zetten dat ze dat denkt. Want nu is het een beetje weird. Ik snap wel wat je ermee bedoelt, dat wel. Maar gewoon voor de duidelijkheid.

Frunnikend aan haar vingers, loopt ze de drempel over het huis binnen.

De komma kan hier weg volgens mij en ik zou "over' voor 'de drempel' zetten. Nu klinkt het onlogisch.

Ze voelt de warmte zodra ze het huis binnenstapt, op haar afkomen.

De komma staat hier op de verkeerde plek. Als je de zin een paar keer hardop leest of in jezelf merk je dat het raar klinkt.
Zou hem óf voor 'zodra' zetten óf gewoon weghalen. Tweede optie vind ik persoonlijk beter.

‘Dat weet je toch al?’ antwoord Rose op een iet wat geïrriteerde toon.

'iet' en 'wat' kan aan elkaar geschreven worden.
Oh ja, en het is antwoordt. Zij speelt, zij antwoordt. x]

‘Nee, ik ga nu liever naar bed,’ antwoord ze gauw.

Ze is derde persoon enkelvoud dus er moet nog een t achter antwoord.
Ik antwoord, zij antwoordt, wij antwoorden.

Het is pas half 7, ze kan nu nog niet eens slapen, maar alles beter dan nu iets eten.

Getallen onder de 10 altijd voluit schrijven, daarna kan het ook nog maar is het niet verplicht. Staat wel netjes.

Nog slaperig staart ze naar het plafond, zich klaarmakend voor een nieuwe dag.

Zou van 'zich' 'zichzelf' maken. Leest wat netter.

In de knoop met zichzelf kleed ze zich aan en loopt naar beneden, naar de keuken.

Achter 'kleed' nog een t, ik kleed, zij kleedt, wij kleden.

‘Ja is goed,’ antwoord Rose met een onzekere blik in haar ogen.

Tussen 'ja' en 'is' een komma, en achter 'antwoord' een t. Ik antwoord, Rosa antwoordt, wij antwoorden.

Goed, Merle's spellingcontrole is geslaagd. Nog 58 dagen te gaan en dan wil ik die 1 cent!
Wel goed verhaal, origineel onderwerp. ^^

@Xatham:
Ik snap hem wel ongeveer, maar ik weet niet of ik het mag vertellen van Annelotte. Anders stuur ik je wel even een bericht. ;>

Goede avond!

Weet je wat mij zo aantrok, het geen waar dit verhaal over gaat. De angst stoornis. Ik heb namelijk paniek aanvallen op de vreemdste momenten en vooral als ik moet slapen wanneer het donker is buiten.
Ik hoopte iets te vinden in je verhaal waardoor ik mezelf zou snappen, of iets te weten zou komen over dit soort dingen, maar ik ben er nog niet achter. Misschien omdat dit het begin is van je verhaal en jij het aan het opbouwen bent? Misschien had ik wel te hoge verwachtingen. Niet omdat jij niet goed schrijft, maar omdat ik zelf niet snap waarom ik paniek aanvallen heb.

Ik ben benieuwd naar je volgende stukje, ik zie overgens dat de rest alle spellings fouten eruit haalt. Ik kan dat absoluut niet!

De spelfouten laat ik aan Merle over, want zelf ben ik lui ! ;D.
Ik vind het een erg goed verhaal maar ik had hier het gevoel dat het allemaal heel snel ging:

‘Ik heb nagedacht,’ zegt ze met een vastberaden stem. ‘Aangezien dit al een paar keer eerder is gebeurd, wordt het misschien niet eens tijd om hulp te gaan zoeken? Jij weet niet wat je dwars zit en ik ook niet.’
‘Ja, is goed,’ antwoordt Rose met een onzekere blik in haar ogen. Ze weet dat het waar is wat haar moeder zegt, maar zo vaak is dit toch nog niet voorgekomen?

Rose heeft angststoornis, dus is het niet vreemd dat ze zomaar akkoord gaat om bij een vreemde naar binnen te stappen en het er volledig mee eens te zijn dat ze haar hele verhaal moet gaan vertellen aan een volslagen vreemde ?
Het kan hoor, ik heb zelf niet echt angststoornis maar meer paniekaanvallen, maar ik probeer me alleen een beetje in Rose in te leven en dit stukje snapte ik niet helemaal.

Voor de rest vind ik het echt een heel sterk verhaal.

Iemand noemt me bij mijn naam! Woehoe! XD

Haha, ja, voel je vereerd ;D.

Doe ik, doe ik.
Sorry Saskia, ik ben off-topic aan het gaan. Vind je niet erg toch?
Ik zal nu weer braaf mijn mond houden. ^^

Hé, ik ben geen moddereter, van mij mag alles! En van off-topic gaan bij andermans verhalen ben ik maar al te goed in^^ Zal ik je vanaf nu ook Merle gaan noemen? Voel je je dan nog vereerder

OT: Ja, het is weer vanuit Rose's gedachten. Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik vind het persoonlijk leuk om te lezen hoe iemand tot bepaalde handelingen komt en waar ze over piekeren. Dan worden ze voor mij meer levend. Daarom laat ik mijn eigen personages zoveel denken, waarbij de ik-vorm echt geweldig is. Door de derde vorm krijg je wat meer afstand en zijn de gedachten moeilijker op te schrijven. Maar nu kun je echt zien dat Rose ermee zit. Super
Zelf weet ik niet veel over angststoornissen en welke je er precies in zet (volgens mij heb je er meerdere, correct me if I'm wrong). Maar je bent nog aan het opbouwen, ik ben benieuwd hoe je het verder gaat laten lopen.

Ja, noem me maar gewoon Merle ja xD

En ik? Moet ik je ook Merle noemen?

Ja. XD

Lekker off-topic hier. x]

Mensen zo moet ik toch echt gaan ingrijpen hoor want ik ben wel de machtige moderreter

Maar inderdaad of jullie niet te veel off-topic willen gaan, en dit soort gesprekken iets meer voor de chatbox willen bewaren

Even back to the story,

In het begin van je laatste post spring je over in een zin naar de ik-vorm, omdat het volgens mij gedachtengang is. Dit kon je goed aangeven door het schuingedrukt te plaatsen. Zo leest het niet verwarrend weg voor de schrijven.

VOor de rest heeft iedereen hier al goed zijn best gedaan om feedback te geven. En dat wat ik nu zeg is ook al gezegd hehe xD

Dank jullie wel voor alle leuke reacties.
Uhm ja, wat voor angstroonis het is dat wordt hopelijk wel duidelijk in één van de volgende posts. Rose moet zelf namelijk nog ontdekken waar ze precies bang voor is. En ja, er zijn verschillende soorten, eigenlijk zijn ze per persoon weer anders. Omdat je eigenlijk overal bang voor kunt zijn.



Eigenlijk is ze het hier ook niet helemaal mee eens. Zo vaak heeft ze hier toch niet last van? Bovendien snapt ze zelf niet eens wat ze heeft. Toch gaat ze niet tegen haar moeder in. Omdat ze geen zin heeft in een ruzie.
Ze ziet dat haar moeder haar ontbijt al gemaakt heeft. Eén boterham met hagelslag. Als ze gaat zitten, kan de chocola ruiken. Dit is de grootste aanstichter van de misselijkheid die in mindere mate terugkomt. Toch gaat ze zitten en eet haar brood op, proberend het misselijke gevoel te negeren. Zo snel mogelijk eet ze het op, maar toch duurt het twee keer zo lang als normaal voordat ze klaar is. De stukjes brood gaan er met moeite in. Kijkend op de klok, ziet ze dat ze op moet schieten. Hierdoor komt er naast het misselijke gevoel ook nog een paniekerig gevoel bij. Straks komt ze te laat op school! Snel pakt ze haar spullen en stapt op de fiets.
Het misselijke gevoel gaat niet weg. Ze voelt het brood in haar buik zitten. Dit gevoel maakt de misselijkheid nog erger, maar niet zo erg dat ze kokhalzend op de fiets zit. Gelukkig is het niet zo ver fietsen naar school en de frisse ochtendlucht doet haar goed. Het maakt de misselijkheid na een tijdje toch minder.
Na een kwartiertje ziet ze het schoolgebouw dichterbij komen. Ze is bijna op school. Snel kijkt ze op haar horloge, nog vijf minuten om haar fiets weg te zetten en naar de klas te lopen. Gauw fietst ze door. Gelukkig wordt de misselijkheid steeds minder, naarmate ze dichter bij het schoolgebouw komt.
Na een paar minuten fietst ze de fietsenstalling binnen. Ze rijdt naar een van de twee rekken, meestal het tweede rek, en kijkt waar nog een plekje is waar ze haar fiets neer kan zetten. Ze zet haar fiets bijna altijd in het tweede fietsenrek zodat ze hem ’s middags zo weer terug kan vinden.

Terwijl ze snel naar de klas toe loopt, komt ze May tegen.
‘Heey Rose. Hoe gaat het?’ vraagt ze bedenkelijk.
May is al sinds de kleuterklas de beste vriendin van Rose. Ze hebben ook altijd al bij elkaar in de klas gezeten en gelukkig ook dit jaar, in groep 7.
‘Oh. Het gaat wel goed hoor. Met jou?’ Rose kijkt een beetje bedenkelijk. Meestal vraagt May niet hoe het met haar gaat. Ze zegt dan alleen gedag en begint meteen een gesprek. Alleen als ze ziet dat Rose er wat anders uitziet dan normaal vraagt ze dat. Er is toch niks aan haar te zien. Bovendien is er toch niks met haar? ‘Hoezo vraag je dat?’
‘Oh. Zomaar. Met mij gaat het ook wel goed.’
En ze lopen samen het schoolgebouw binnen.

Als Rose ’s middags thuiskomt, is het huis leeg. Er ligt een briefje op het aanrecht.

Hey Rose,
Ik ben eventjes met Beertje schoenen kopen. Ik ben om vier uur zeker wel weer thuis.
XXX Mama.

Rose’ moeder legt meestal een briefje op het aanrecht als ze eventjes weg is. Dan weet iedereen waar ze is.
Beertje is het broertje van Rose. Hij is vier jaar jonger dan Rose en af en toe best wel irritant. Ondanks dat ze best wel eens ruzie hebben, houdt Rose veel van hem. En nu ze het briefje leest, herinnert ze zich dat hij al een tijdje nieuwe schoenen nodig had. De voorkanten waren een beetje kapot. Ze loopt naar een keukenkastje en pakt er een glas uit en schenkt wat te drinken voor zichzelf in. Meestal pakt ze ook een stuk fruit als ze uit school komt, maar vandaag doet ze dat niet.

Toch gaat ze zitten en eet haar brood op, proberend het misselijke gevoel te negeren. Zo snel mogelijk eet ze haar brood op, maar toch duurt het twee keer zo lang als normaal voordat ze haar brood op heeft. De stukjes brood gaan er met moeite in.

Vier keer brood. Misschien...
Toch gaat ze zitten en eet het brood op, proberend het misselijke gevoel te negeren. Ze eet zo snel mogelijk, maar toch duurt het twee keer zo lang dan normaal.

herinnert ze zich dat hij al een tijdje nieuwe schoenen nodig had. De voorkant was een beetje kapot.

Ik zou van de tweede zin ook meervoud maken, omdat het over twee schoenen gaat. Dus...
De voorkanten waren een beetje kapot.
Of...
Ze waren versleten.

Rose moeder legt meestal een briefje op het aanrecht als ze eventjes weg is.

Na Rose moet een '. Als je de naam zou veranderen zou het bijvoorbeeld Julia's moeder zijn, of Kelseys moeder. Maar omdat Rose een s-klank is, moet het Rose' moeder zijn.
Ik hoop dat je t begrijpt xD.

Ik snap uit dit stukje dat Rose twaalf of dertien is, maar uit een paar vorige stukjes stelde ik me Rose veel jonger voor, omdat ze wordt behandeld als een meisje van acht of negen. Misschien is het toch handig om bij de meeste dingen die Rose doet haar leeftijd in gedachten te nemen en dan na te denken hoe een brugklasser dit zou doen...?

Voor de rest heb ik eigenlijk niets. Mooi stukje !

Babette<3. schreef:Ik snap uit dit stukje dat Rose twaalf of dertien is, maar uit een paar vorige stukjes stelde ik me Rose veel jonger voor, omdat ze wordt behandeld als een meisje van acht of negen. Misschien is het toch handig om bij de meeste dingen die Rose doet haar leeftijd in gedachten te nemen en dan na te denken hoe een brugklasser dit zou doen...?

Ik had eerst ook iemand van acht of negen in mijn hoofd, alleen wist ik niet zeker of dat ook duidelijk was. Dus toen dacht ik, laat ik haar in de brugklas zetten. Misschien dat ik dit hele stukje dan eventjes verander. Van middelbare school naar basisschool.
Dankjewel dus dat je het eventjes aanstipt ik het even veranderen.

Paar opmerkingen:
Ten eerste wat Babette ook al op viel. Vier keer brood achter elkaar en het staat er een beetje opdringerig. Het alternatief dat Babbete gaf, las een stuk makkelijker.

Na een kwartiertje zit ze het schoolgebouw dichterbij komen.

In die zin staat 'zit' wat waarschijnlijk 'ziet' moet zijn.

waar nog een plekje is waar ze haar fiets neer zal zetten.

Als je van 'zal', 'kan' maakt klinkt het geheel net wat aansluitender.

Rose moeder legt meestal een briefje op het aanrecht als ze eventjes weg is.

Rose moeder klopt niet. Net zoals je ook niet zegt Jim paraplu (het moet Jims paraplu zijn of de paraplu van Jim). Als je Rose uitspreekt klinkt het alsof het met een s eindigt. Volgens de spellingsregels zou je (volgens mij) Roses moeten schrijven maar dat klinkt niet echt. Ik zou er 'De moeder van Rose' van maken.

Ik ben benieuwd hoe dit afloopt!

Als ze gaat zitten, kan de chocola ruiken.

Als ze gaat zitten, kan ze de chocola ruiken.

En het is Rose'. Het eindigt op een s-klank zoals Xatham al opmerkte, en dan komt er enkel een ' achter. Maar ik zie dat je dat al hebt staan.
Oh, lol, had Babette ook al gezegd. I'm sorry...

Nou ja, leuk stukje, origineel dat je een keer vanuit een jonger iemand schrijft!

En het is Rose'. Het eindigt op een s-klank zoals Xatham al opmerkte, en dan komt er enkel een ' achter.

Ah, kijk dan kan je dus ook schrijven Rose' moeder, ik wist niet dat die regel bestond.

Xatham schreef:

En het is Rose'. Het eindigt op een s-klank zoals Xatham al opmerkte, en dan komt er enkel een ' achter.

Ah, kijk dan kan je dus ook schrijven Rose' moeder, ik wist niet dat die regel bestond.

Dan weet je het nu. ;P

Hallo allemaal,

Heel erg bedankt voor jullie reacties Daar ben ik altijd heel blij mee.

O ja, ik heb de hoofdstukjes een naam gegeven.
Oké, een nieuw stukje. Ik heb hem een paar keer doorgelezen, maar er zullen vast nog wel foutjes inzitten...
Ik schrijf niet zo heel snel nieuwe stukjes erbij, maar dat is toch niet zo erg?


Onzeker duwt Rose de deur van de huisartsenpraktijk een stukje open. De grote, zware, ijzeren deur krijgt ze met wat moeite op een kier. De warme lucht vanuit de wachtkamer kan ze al voelen. Hij komt van binnenuit naar haar toe gewaaid. Ze duwt de deur verder open zodat haar moeder ook naar binnen kan. Ze stapt de wachtkamer van de huisarts in en met grote tegenzin gaat Rose zitten. Terwijl ze in de rode stoel ploft, kijkt ze om zich heen. Er staan nog een aantal van dezelfde rode stoelen in de wachtkamer. Aan de muur hangen twee schilderijtjes die het saaie witte behang moeten opvrolijken en in het midden van de wachtkamer staat een grote ronde tafel waar tijdschriften op liggen. Haar moeder pakt er eentje en gaat naast haar zitten.
Wat ziet Rose hier tegenop. Wat moet ze die dokter gaan vertellen? Ze heeft er wel over nagedacht en eigenlijk weet ze diep van binnen het antwoord ook wel, maar wil ze dat ook tegen een dokter vertellen? Misschien als ze zegt dat ze het zelf ook niet helemaal begrijpt, dan hoeft ze verder niet zo veel meer te zeggen. Ze heeft het wel geprobeerd aan haar moeder uit te leggen, maar die snapte er ook niet alles van.
Vanochtend ging het ook niet zo lekker. Ze was weer misselijk toen ze haar brood op moest eten. Ze heeft niet alles opgegeten. Ze zei dat ze zich niet zo lekker voelde, maar haar moeder heeft er toch niks van gemerkt dat dat gelogen was?

‘Rose Veenstra.’ klinkt er door de wachtkamer.
Rose schrikt op uit haar gedachtes en met een diepe zucht staat ze op en loopt achter haar moeder aan de spreekkamer van de dokter in.
Terwijl zij en haar moeder de deur door lopen, geeft de dokter hen een hand.
‘Dokter van der Boom, maar zeg maar Jan hoor,’ groet hij glimlachend. Hij kijkt Rose eventjes diep in de ogen aan. Hij kan zien dat het meisje in de knoei zit met zichzelf, maar hij kan de blik in haar ogen niet helemaal doorgronden.
Terwijl Rose en haar moeder gaan zitten, doet de hij de witte deur dicht. Hij loopt naar zijn bureau waar een computer op staat. Ook liggen er een aantal pennen en een beige map, Rose’ dossier.
‘Zo Rose. Wat is precies het probleem?’
‘Ik weet het niet precies,’ antwoordt ze aarzelend op zijn vraag.
‘O, dan moeten we dat uitzoeken.’ Hij kijkt naar haar moeder.
‘Rose heeft al een tijdje last van rare gedachtes. Dan voelt ze zich op de één of andere manier misselijk, wat ze associeert met overgeven. Dit gebeurt dan soms ook. Omdat ze dan bang is om over te geven, eet ze niet,’ zegt haar moeder ernstig, maar het verhaal komt er toch wat moeilijk uit.
‘Klopt dat Rose?’ vraagt Jan aan Rose.
‘Ja,’ antwoord ze onzeker.
‘En denk je dat je weet waar het vandaan komt?’ vraagt Jan haar voorzichtig. Hij heeft wel door dat Rose niet zoveel zin heeft om alles uit te gaan leggen. Anders had ze misschien de informatie van haar moeder nog aangevuld.
‘Nee. Dat weet ik niet.’
‘Denk u te weten waar het vandaan komt?’ vraag hij aan haar moeder.
‘Nee. Ik zou het zo snel niet weten.’
Met deze informatie komt hij ook niet veel verder. Hij overweegt de optie om Rose meteen naar een psycholoog te sturen of eerst naar Bureau Jeugdzorg. Misschien kunnen ze bij Bureau Jeugdzorg beter de oorzaak kunnen achterhalen en anders ze kunnen haar alsnog naar een psycholoog sturen.
‘Aha, maar met dit probleem moet je niet bij mij zijn..,’ begint hij zijn zin.
‘Bij wie dan wel?’ onderbreekt Rose hem voorzichtig.
‘Ik stuur je door naar Bureau Jeugdzorg. Daar kunnen ze je wel helpen. Ik zal een verwijsbrief maken en een afspraak bij Bureau Jeugdzorg.’
‘Oké. Dank u wel,’ zegt Rose’ moeder op een toon die hij niet helemaal kan thuisbrengen.
‘Veel succes en tot ziens,’ groet Jan beide.
Ze geven hem nog een hand voordat ze de spreekkamer uitlopen.

Op weg naar huis zegt Rose’ moeder weinig. Ze weet net zo min als Rose wat ze met deze situatie aanmoet. Het probleem is er, alleen is de enigste die het snapt Rose en uitleggen kan ze hem niet goed. Het lijkt alsof het probleem ook steeds erger wordt, beetje bij beetje.

Edit: Aangepast op feedback van Xatham en Requiem.
Edit 2: Aangepast op feedback van Saskjezwaard en JodieJJ.

Paar opmerkingen:

Ze stapt in de wachtkamer van de huisarts en met grote tegenzin gaat Rose in de wachtkamer zitten. Terwijl ze in de rode stoel ploft, kijkt ze om zich heen. Er staan nog een aantal van dezelfde rode stoelen in de wachtkamer.

Ik vind die eerste zin niet zo mooi doordat er twee keer wachtkamer in komt. Door hem te combineren met de volgende zinnen kun je het stukje misschien iets mooier maken. Bijvoorbeeld:
Ze stapt in de wachtkamer van de huisarts en met grote tegenzin gaat Rose, terwijl ze om zich heen kijkt, op een van de rode stoelen zitten.

Het probleem is er, alleen snapt alleen Rose die en uitleggen kan ze hem niet goed.

Twee keer 'alleen' bijna achter elkaar. Ik zou de zin als volgt formuleren:
Het probleem is er, maar alleen Rose snapt hoe het in elkaar zit en dat uitleggen kan ze niet goed.
Ik vind mijn voorstel ook nog niet zo mooi klinken maar je hebt dan in ieder geval nog maar één keer 'alleen'.

Kijk maar wat je met mijn feedback doet. Hoe dan ook, schrijf snel verder!

De grote zware ijzeren deur krijgt ze met wat moeite open.

Dit is een opsomming dus; De grote, zware, ijzeren deur

Ze stapt in de wachtkamer van de huisarts en met grote tegenzin gaat Rose in de wachtkamer zitten. Terwijl ze in de rode stoel ploft, kijkt ze om zich heen. Er staan nog een aantal van dezelfde rode stoelen in de wachtkamer.

Suggestie;
Ze stapte in de wachtkamer van de huisarts en ging met grote tegenzin in één van de vele, rode stoelen zitten. Ze keek om zich heen.

‘Ik weet het niet precies,’ antwoord ze aarzelend op zijn vraag.

antwoordt ze

Dit gebeurd dan soms ook.

Dit gebeurt

Nog een opmerking; regelt Bureau Jeugdzorg dit ook? Volgens mij word je dan doorgewezen naar een specialist toch? Bureau Jeugdzorg is er voor mishandeling en pleeggezinnen en voogden en zo, en niet voor angststoornissen? Nou ja, misschien heb ik het fout maar volgens mij hoort het dan een andere instelling te zijn, die hierover gaat.

Zo, ik kom ook weer langs om een reactie te geven

Onzeker duwt Rose de deur van de huisartsenpraktijk een stukje open. De grote, zware, ijzeren deur krijgt ze met wat moeite open. De warme lucht vanuit de wachtkamer kan ze al voelen. Hij komt van binnenuit naar haar toe gewaaid. Ze duwt de deur verder open zodat haar moeder ook naar binnen kan.

Eerste zin: open, tweede zin: open, 5e zin: open. Hmm, loopt niet helemaal lekker de vijfde zin kan natuurlijk wel, maar omdat er in de eerste twee zinnen al open staat, loopt het toch wat minder lekker voor mijn gevoel. Wss is dat al heel anders als je een van de twee opens verandert. Suggestie:
Onzeker duwt Rose tegen de deur van de huisartsenpraktijk. De grote, zware, ijzeren deur krijgt ze met wat moeite open. (of, de grote, zware, ijzeren deur krijgt ze met wat moeite van zijn plek)
Mooi trouwens dat je de wind erbij betrekt, nou ja, de warme lucht dan =)

Misschien als ze zegt dat ze het zelf ook niet helemaal begrijpt, hoeft ze verder niet zo veel meer te zeggen.

als...dan (dus: dan hoeft ze verder...)

Ook liggen er een aantal pennen en er ligt een beige map, Rose’ dossier.

Ik weet niet wat ik van deze zin moet denken. De eerste keer dat ik het las, dacht ik van: 'er ligt' kan weg, maar de tweede keer las ik er bijna overheen, dus stoorde het me niet zo. Nou ja, kijk zelf maar wat je ermee doet, of dit, of: Ook liggen er een aantal pennen en een beige map, Rose' dossier. (om twee keer er ligt te vermijden )

Hij kijkt aarzelend naar haar moeder.

Sowieso twee keer aarzelend na elkaar wat niet lekker loopt (Rose deed het namelijk ook al), maar voor mijn gevoel hoort een dokter niet te aarzelen en zeker niet als hij dit vraagt. Hij heeft al veel problemen gezien en ook al meer meisjes die met zichzelf in de knoop zitten. Ik denk dat hij wel weet dat hij het aan de moeder moet vragen. Sorry trouwens dat ik hier zo op zeur maar kleine details maken het verhaal realistischer.

Net zoals Merle weet ik niet of bureau jeugdzorg dit regelt. Ze is nog wel klein, dat wel, maar volgens mij moet je dan naar een psycholoog. (ghehe, mijn volgende studie aanprijzen ) maar het is verbazingwekkend hoeveel dingen door psychologen geregeld wordt en volgens mij is dit er eentje van. En er zijn ook kinderpsychologen, aangezien Rose wat jonger is.

Maar voor de rest, leuk dat er weer een stukje is details zijn mooi, leuk ook dat je de warme lucht erbij haalt, dat zijn dingen die nog vaak worden vergeten omdat je zelf niet in zo'n kamer bent. en schrijf maar snel verder!

Ook weer even doorgelezen, goede details zoals jal gezegd was Ik ben het met Saskia eens dat er eerder naar een psych zou worden doorverwezen denk ik. Daarbij denk ik ook dat de dokter eerst meer vragen zou stellen om een duidelijker beeld te krijgen. nu is het een verhaaltje en meteen verwijsd hij door meestal proberen ze wel iets meer van de kern te ontrafelen ( dat ze beter weten welke richting dit naar toe gaat en hoe ernstig de situatie is )

voor de rest ga zo verder

Hallo mensen,
Na een week weer een nieuw stukje. En heeeeeeel erg bedankt voor jullie reacties, daar ben ik altijd heel erg blij mee.

Sorry, maar ik heb niet zoveel tijd om te schrijven en ik heb ook niet altijd zin.
Over Jeugdzorg, ze komt nog wel bij de juiste instelling terecht hoor dus geen zorgen.



Over een paar dagen is het gesprek bij Bureau Jeugdzorg. Eigenlijk kan het Rose op het moment niet zo veel schelen waar haar moeder haar mee naartoe sleurt. Ze wil van haar probleem af ook al snapt ze zelf niet precies wat het is. Ze ziet zelf ook dat het steeds erger wordt. Ze heeft er nu zo een beetje elke ochtend last van. Haar ontbijt gaat ’s ochtends steeds moeilijker naar binnen en ze heeft het ook al een paar keer laten staan. ’s Middags gaat het nog wel en ’s avonds valt het ook wel mee, maar ze heeft er toch last van. Waarom ze niet wil eten? De angst om in het openbaar over te geven. Iets wat in het verleden wel eens is gebeurd.
Bijvoorbeeld een jaar terug op zwemkamp. Vanaf het moment dat ze ’s ochtends wakker werd in de grote vochtige tent was ze al misselijk. Het werd beetje bij beetje erger en het vooruitzicht naar een ontbijt van koude pannenkoeken maakte de het er nou niet echt beter op. Terwijl de misselijkheid beetje bij beetje steeds meer haar lichaam overnam, maakten haar gedachten het er ook niet beter op. Totdat het uiteindelijk mis ging en haar moeder haar op kon halen.
Alleen zat de angst toen nog in haar onderbewustzijn. Ze wist niet dat ze er last had, ondanks dat ze dat wel had.

Doordat Rose zo nadenkend in de klas zit, mist ze de helft van de uitleg van juf Nanda.
‘Rose, kun jij deze som eventjes voor doen op het bord?’ vraagt ze met een strenge blik in haar ogen.
Rose schrikt op en wil haar stoel naar achteren schuiven, maar op het laatste moment bedenkt ze dat ze niks van die som snapt.
‘Sorry juf, maar ik snap hier niks van,’ zegt ze verlegen met een knalrood hoofd terwijl ze naar haar houten tafeltje kijkt. Ze heeft het gevoel dat ze door de grond kan zakken. Waarom zegt ze dit.
‘Maakt niet uit. Kom maar hier,’ zegt juf Nanda met nog steeds dezelfde strenge blik in haar ogen.
Met nog steeds een rood hoofd loopt Rose voorzichtig naar het grote donkergroene bord. Iedereen staart haar aan. Voorzichtig pakt ze het witte krijtje dat haar door de juf aangeboden wordt en kijkt op het bord.

3/5 : 1/6 = …

Vaag weet ze hoe ze dit moet oplossen, maar hoe ook alweer. Ze blijft een minuut naar het bord staren, tot juf Nanda het krijtje uit haar handen grist.
‘Kijk, je draait de 1/6 om naar 6/1 en dan doe je 3/5 x 6/1 en dat is…,’ ze geeft het krijtje terug aan Rose. Die vervolgens met een krassend geluid het antwoord opschrijft.

3/5 : 1/6 = 3/5 x 6/1 = 18/5

‘Is het zo goed?’
‘Nee je moet de helen er nog uithalen. Dan wordt het dus…’
‘Uhm,…’ Rose aarzelt voordat ze met hetzelfde krassende geluid het antwoord op het bord schrijft.

18/5 = 3 3/5

‘Zo goed?’
‘Ja hoor Rose, zo is het goed. De volgende keer wel opletten he?’
‘Ja juf,’ en Rose loopt zo snel ze kan weer terug naar haar tafeltje.

Edit: Aangepast op feedback van Xatham.

’s Middags gaat het nog wel en ’s avonds valt ook wel mee,

Je mist denk ik het woordje 'het' in het tweede deel van de zin.

Terwijl de misselijk beetje bij beetje steeds meer haar lichaam overnam, maakten haar gedachten het er ook niet beter op.

Misselijk kan niks, 'misselijkheid' daarentegen zou wel best een lichaam over kunnen nemen.

Ze wist niet dat ze hem had terwijl ze hem had.

Dit vind ik een beetje vaag. Twee keer hem, twee keer had en ik volg er eigenlijk niks meer van Misschien kun je daar net iets andere woorden gebruiken?

Verder vind ik dat je vrij lang ingaat op een som, die volgens mij toch niks te maken heeft met de rest van het verhaal.

Maar goed, schrijf snel verder!

Ze wil van haar probleem af ook al snapt ze zelf niet precies wat het is.

Ze wil van haar probleem af, ook al snapt ze zelf niet precies wat het is.
Ik zou hier nog een komma tussen zetten, ik neem daar namelijk een rustpauze, als ik de zin hardop lees.

Ze heeft er nu zo een beetje elke ochtend last van.

Ze heeft er nu zo'n beetje elke ochtend last van.
Ik vind 'zo een' raar lezen, ouderwets. Zou er gewoon zo'n van maken.

Het werd beetje bij beetje erger en het vooruitzicht naar een ontbijt van koude pannenkoeken maakte de het er nou niet echt beter op. Terwijl de misselijkheid beetje bij beetje steeds meer haar lichaam overnam, maakten haar gedachten het er ook niet beter op.

Het werd beetje bij beetje erger en het vooruitzicht naar een ontbijt van koude pannenkoeken maakte het er nou niet echt beter op. Terwijl de misselijkheid beetje bij beetje steeds meer haar lichaam overnam, maakten haar gedachten het er ook niet beter op.
Je gebruikt hier twee keer achter elkaar dezelfde uitdrukking, wat vervelend leest. Ik zou de twee veranderen. Bijvoorbeeld:
Het werd beetje bij beetje erger en het vooruitzicht naar een ontbijt van koude pannenkoeken maakte het er nou niet echt beter op. Terwijl de misselijkheid steeds meer haar lichaam overnam, maakten haar gedachten het eerder erger dan beter.
Zoiets.

Ze wist niet dat ze er last had, ondanks dat ze dat wel had.

Ze wist niet dat ze er last van had, ondanks dat ze het wel had.
Dat klinkt in deze zin verkeerd.

Waarom zegt ze dit.

Waarom zegt ze dit?
Zou hier gewoon een vraagteken van maken.

Hmmm, dat zou kunnen. Dan heb ik niks gezegd over Jeugdzorg. En wat Xatham al zegt, je gaat erg lang in op de som, terwijl het ons lezers eigenlijk geen reet interesseert hoe die som opgelost moet worden. Nou ja, leuk verhaal nog steeds, dus snel verder!