Online Verhalen

Oké, de titel is niet zo geweldig, maar wat moet je dan verzinnen voor een paardenverhaal.
Het onderwerp klinkt best wel saai in mijn oren maar ik zie wel wat het wordt. Soort Black Beauty in verhaal-vorm. En wat moderner.

Ik ben verder geen paardengek in rl, vind ze niet zo geweldig meer. Heb wel gereden maar mijn kennis van paarden is half-half. Oké, ik kan opzadelen maar van ziektes en wedstrijden weet ik echt niks. Dat wordt ploegen als ik bij die delen komen.
Pfoe.

Nou ja, let's start. Als het iemand interesseert. Er zijn hier vast wel mensen die van paarden houden? Ja, zie je wel. ^^

Proloog

Met halfgesloten ogen keek ik naar de mensen voor mijn stal. Ze praatten op een zachte toon, maar geen fluisteren. Nee, dat martelende volume, dat je het net kan horen terwijl je dat eigenlijk niet wilt. Niet dat ik er iets van verstond, maar hun stemmen beloofden niet veel goeds.
Ik probeerde mijn hoofd op te tillen, wat me een paar seconden lukte. Daarna hield ik het gewicht niet meer en liet ik mijn hoofd terugvallen in het verse stro. Het was niet logisch, vers stro terwijl vandaag mijn einde zou zijn. Mijn intuïtie waarschuwde me daarvoor en ik sloot vermoeid mijn ogen.
De warme stem van het mens van wie ik zoveel hield.
Een warme hand raakte mijn hals en streelde er intens overheen. Een wang raakte mijn wang, haar lippen drukten zacht onder mijn oog.
Ze praatte, op een hartverscheurende toon. Ik wist niet precies wat ze zei maar ik kon voelen dat ze verdrietig was. Dat ze het ook wist: ik zou sterven.
De stem was verstikt door tranen en het kwam er moeizaam uit. Weer sombere, onheilspellende woorden die ik niet kon verstaan.
Even opende ik mijn ogen. Ik keek recht in het gezicht van het kleine mens dat tegen me aanlag en ik wilde dat ik niet gekeken had. Haar ogen waren rood en nat, tranen glinsterden in haar ooghoeken. Haar mond verwrongen in iets wat voor een glimlach moest doorgaan, en haar haar ongewassen om haar gezicht heen. Krampachtig sloten haar handen om mijn schouder, klemden ze zich vast. Ik wilde zo graag blijven maar ik had het gevecht definitief verloren. Er was geen hoop meer op genezing. Het was voorbij.
Ik voelde iets in mijn schouder en opeens had ik een ontzettende drang om mijn ogen te sluiten en ze nooit meer open te doen. Iets in mij bleef vechten maar de drang naar rust won.
Ik sloot mijn ogen.
En deze keer voor altijd.

Wat super leuk dat je vanuit een paard schrijft!

Nou komt alleen ook mijn minpuntje.. ik vind het alleen jammer dat je het paard als een mens hebt opgesteld. Dat hij/zij de mensentaal verstaat en alles wat mensen doen inspuiten enz. snapt. Het lijkt mij ergens leuker om echt de belevenis van een dier te lezen ( in hoeverre wij ons dit kunnen voorstellen )

Hmmm, ik weet niet. Voor wat ik in gedachten heb, gaat dat nog lastig worden.
Ik wil er namelijk drama in stoppen (jaja).
Nou ja, I give it a try. ;P

Zoals JodieJJ al zei, heel leuk dat je vanuit een paard schrijft. Ik ben het echter niet met zijn minpuntje eens. Ik vind het juist wel wat hebben dat je vanuit een paard kijkt maar tegelijkertijd de menselijke symbolen snapt. Je hoort wel eens van die verhalen dat als een dier en een mens een goede band met elkaar hebben, dat ze elkaar dan begrijpen. Probeer het ook weer niet al te menselijk te maken. Eigenlijk is het nu, na aanpassing, na wat JodieJJ gezegd heeft, perfect.
Nou ehm...

Krampachtig sloten haar handen om mijn manen schouder

Ik heb geen verstand van paarden maar misschien is 'om mijn schouder van manen' hier beter, of zeg ik nu iets heel geks

Iets in mij bleef vochten maar de drang naar rust won.

Tenzij je een nieuw werkwoord hebt bedacht dat zoiets als bevochtigen betekend, zou ik er vechten van maken i.p.v. vochten
Als je die puntjes nog aanpast is het helemaal perfect! Ik ga zeker verder lezen ondanks ik niet zoveel met paarden heb. Wel ook dat andere verhaal afmaken hè?

Ik ging van een zij, naar een het.. ben ik nu een hij?

Ik ben het echter niet met zijn minpuntje eens.

NEeeee! xD


Zo klinkt het inderdaad veel beter
Dieren zijn goed instaat emoties aan te voelen dus dat klopt allemaal prima

@ Xatham: Nee, dat was een vergeten woord, 'manen'. Bedankt voor het opmerken.
En ja, ik maak mijn andere verhaal af hoor. ^^

Oké, vind dit stuk zelf een beetje, I dunno. En dat schuine gaat dan over dat meisje, die Isabelle van dat vorige stuk. Plotseling inspiratie voor dat mensgeval.
Maar goed, ik hoop dat het wat is, en sorry voor de mensen die paarden niet leuk vinden, het spijt me. xD In een paardenverhaal is de geboorte essentieel.
En ik weet niet, er kunnen eventueel (ook verder in het verhaal) foutjes in zitten want van geboortes weet ik ook niet zo enorm veel (ja oké, de 'theorie' zeg maar maar nog nooit gezien of zo xD). Dus wijs me er alsjeblieft op als ik fouten maak bij de inhoud van het verhaal.

Oh ja, nóg een vraag.
Moet het paard meteen weten wat mensen & kleuren zijn? Ik heb verder geen idee hoe ik het anders moet doen. En zonder kleuren kan je je niet echt een beeld van de omgeving vormen en kan je ook niet weten hoe de moeder eruitziet.
-
Het stallencomplex was zwak verlicht. Ten eerste omdat het ochtend was en ten tweede om de merrie niet te storen. Bij de stal achterin klonk geregeld zacht gehinnik op of wat gesnuif en twee stalhulpen hielden de wacht, voor het geval er iets mis mocht gaan. Een buiten en een in de stal, in een hoekje.

In de verte was er licht. Ik wilde ernaartoe, omdat ik nieuwsgierig was naar wat er buiten te zien viel. Maar het lukte me niet, en het leek wel alsof ik er nooit zou komen. Toch, stukje bij beetje, schoof ik steeds iets dichter naar het licht. Tot ik er eindelijk was.
Mijn benen en hoofd gleden eruit. Ik probeerde geluid te maken maar het lukte me niet, omdat er een vlies om mijn neus zat. Vrij snel lag ik tenslotte op de zachte ondergrond, knipperend met mijn ogen.
Nog een beetje geschrokken van het licht keek ik heen en weer maar er waren allemaal dingen die ik niet begreep. De lege bakken die aan de muur hingen, te hoog voor mij, en het spul dat op de grond lag. Wat was dat?
Een grote gedaante kwam op me af en veegde het vlies van mijn neus af. Doodstil bleef ik liggen, bang voor die grote hand. Op het moment dat hij weer weg was, nieste ik zacht.
Mijn moeder stond even later ook op en likte me met haar warme tong schoon. Af en toe duwde ik zachtjes mijn neus tegen haar aan, en toen ze klaar was bleef ik bij haar hoeven liggen.
Maar ze liep weg!

Ik wilde ook opstaan! Ik zette mijn achterbenen op de grond maar viel bijna meteen weer terug. Pfff, wat was dat inspannend zeg. Weer deed ik een poging, en weer viel ik. Dat gebeurde nog een paar keer.
Tot ik eindelijk stond. Ik was ongelooflijk trots op mezelf, dat ik het zomaar in mijn eentje gedaan had. Toen ik opkeek naar de mensen buiten mijn stal zag ik dat ze met hun handen klapten. Ze vonden me goed!
Wankelend zette ik een stap, en nog een, en nog een. Ik had mijn doel bereikt: ik stond weer naast mama.

Ergens verderop was een klein meisje aan het spelen in het modderige grasveldje. Ze was vrolijker dan ooit en breed lachend keek ze haar moeder aan. "Mama, mag ik rijden?" ratelde ze op, "Ja hè? Op Penny!" Opgewonden wees ze naar een Shetlander in de wei. Vandaag was haar eerste rijles: ze was 5 geworden.

Hey Requiem!
Ik vond dit een wat minder stukje als ik eerlijk moet zijn In de twee alinea's dat je vanaf het paard schreef gebeurden er veel dingen waar ik niks van begreep en die ik eerlijk gezegd ook wat minder omschreven vond. Ik vind het lastig om precies uit te leggen hoe het precies komt maar ik doe toch een poging:

omdat er iets op mijn neus zat.

Probeer iets specifieker te zijn over 'iets', een paard heeft toch vast ook wel door wat dat iets is? Is het bijvoorbeeld een hand? Een vlieg? Als je het vager wilt houden kun je op zijn minst nog zoiets doen als 'iets dat koud aanvoelde', snap je wat ik bedoel?

Nog een beetje geschrokken van het licht keek ik heen en weer maar er waren allemaal dingen die ik niet begreep.

Daar gebruik je 'allemaal dingen', ook dat vind ik persoonlijk vrij vaag omschreven. Misschien kun je iets duidelijker zijn over de dingen die het paard niet begreep?

Een grote gedaante kwam op me af en deed wat met mijn neus.

Daar gebruik je 'wat' en ook dat is weer zo'n vaag woord hier.

maakte ik een soort snik-geluid.

Aangezien het paard zelf het geluid produceert is een 'soort van' een beetje vreemd. Misschien kun je er door een beetje op internet te surfen achter komen hoe het geluid heet en dan gewoon dat woord gebruiken?

Ik wou ernaartoe,

'Wilde' is mischien mooier.

Nu moet je niet meteen bedenken dat ik ga stoppen met lezen of zo, soms zijn stukjes wat minder dan anderen en daar is dit forum dan goed voor, zij kunnen je helpen om het beter te maken! Bovendien vond ik de stukjes vanuit de ogen van het meisje wel heel mooi beschreven. Zeker dat laatste stukje was heel lief. Ik vind het ook wel iets hebben om het hoofdverhaal vanuit het paard te schrijven en dan toch af en toe een paar regels tussendoor vanuit een mens gezien. Kijk maar wat je met mijn feedback doet en ik lees nog zeker verder hoor, maak je daar maar geen zorgen om!

Grappig dat je de geboorte hebt genomen. Ik vind het wel leuk stukje, maar ik zou het inderdaad wat uitgebreider willen zien. Dan is het allemaal wat duidelijker nu is het wel heel vaag.

Paarden zien trouwens alleen de primaire kleuren, ( heel officieel gezien ), ze zijn prima instaat om mensen te herkennen.. Ze hebben ook een tamelijk goed geheugen. Zo kunnen paarden naar jaren hun vorige eigenaar niet gezien te hebben die vaak nog steeds herkennen.

@ JodieJJ: De primaire kleuren zijn toch rood, geel en blauw? Ik denk dat ik dan gewoon alle kleuren doe, voor het gemak.
@ Xatham: Ik vond het stukje zelf ook minder, heb het nu gewijzigd als het goed is. Je moet maar kijken.

--
"Kom je, Elisa?" riep de moeder lachend, "anders is Penny nooit op tijd klaar."
Elisa kwam aangehold vol jeugdig enthousiasme, zwaaiend met haar armen alsof ze een vliegtuig was. Ze was zo druk vanwege haar eerste rijles.

Ik merkte dat ik aardig honger had en duwde instinctief mijn neus onder mijn moeders buik. Al snel had ik gevonden wat ik zocht en gulzig begon ik te drinken. Mama keek even geschrokken op maar at toen rustig weer verder. Het mens dat mijn neus had aangeraakt had eten meegenomen voor mama, en hij had haar even geaaid. Ik was verbaasd dat ze niet bang was maar ik voelde me alsnog veilig bij haar.
Ook waren er al veel andere mensen langsgekomen die opgewonden naar me wezen. Eerst verstopte ik me elke keer achter mijn moeder maar er kwamen zo vaak mensen langs dat ik besloot gewoon naast haar te blijven staan. Na een tijdje stopte ik ook met drinken omdat ik genoeg had.
Met een mond waar een straaltje melk overheen liep keek ik naar de mensen die probeerden een blik van me op te vangen. Ze waren kleiner dan de voedselbrenger en dunner.
Toen de drukte voor het grootste deel weg en ik gevoed was, keek ik langzaam om me heen. De wanden van de stal waren rood geverfd, en wat er op de grond lag was lichtgeel. Ik wreef er met mijn neus doorheen. Het voelde lekker vers aan.
Ik keek op naar mama. Ze was lichtbruin met blonde manen. Daarna keek ik naar mijn rug en staart. Mijn vacht was donkerder maar verder was ik een exacte kopie van mijn moeder.

De gil van Elisa stierf weg, toen ze met een klap tegen de grond was gevallen. Penny was geschrokken van een of ander geluid en was vervolgens op hol geslagen. Elisa was toen begonnen met gillen wat niet hielp. En tot overmaat van ramp struikelde Penny vervolgens ook nog eens. Haar volle gewicht op het rechterbeen van Elisa.
De dierenarts constateerde later dat Penny al langer last had van haar been en zich sterk had gehouden. Maar het kwade was al geschied.

-
Oh ja, weet niet of er bij mijn andere verhaal een stukje komt vandaag. Net rotgebeurtenis op school dus ben niet echt in de mood om over pest-verhalen te gaan schrijven, zeg maar.
Bovendien barstende koppijn.
I'm sorry.

Ah dat stukje is nu veel beter! En dat terwijl mijn quotes een beetje vaag door elkaar liepen, had volgens mij iets fout gedaan

Na een tijdje stopte ik ook met drinken omdat ik genoeg had.

Dat klinkt net alsof ze uren achter elkaar heeft zitten te drinken.
Verder heb je in dit verhaal af en toe dat je tijden met elkaar mixt. Ik zal een voorbeeld geven:

Toen de drukte voor het grootste deel weg en ik gevoed was, keek ik langzaam om me heen.

Omdat de drukte lang aanwezig was en ook het voederen een vrij lange gebeurtenis is, lijkt het net alsof het langzaam om zich heen kijken ook een lange gebeurtenis is omdat dat er direct achter geplaatst is. Snap je wat ik bedoel? Want ik heb het een beetje vreemd uitgelegd.
Persoonlijk vind ik je andere verhaal beter maar het kan ook komen omdat ik niet zo gek ben op paarden. Hoe dan ook blijf ik dit verhaal gewoon lezen, ben benieuwd naar het verband tussen de stukjes met het meisje en de stukjes over het paard.

Net rotgebeurtenis op school dus ben niet echt in de mood om over pest-verhalen te gaan schrijven, zeg maar.
Bovendien barstende koppijn.

Beterschap! En het geeft niks dat je nog niet verder schrijft. Ik heb erg veel geduld, net als bij Saskia's verhalen