Anorexia Nervosa
Geplaatst: 28 mei 2011 18:22
Hallo allemaal! Ik weet niet of ik hier wel goed zit, maar ik kom mijn verhaal posten, de titel maakt al wel duidelijk waar het over zal gaan.
Anorexia Nervosa
Ik weet het nog goed. Ik ging samen met mijn hartsvriendin Steffie naar de brugklas. Alles veranderde. Nu moeste we elke dag met een overvolle tas sjouwen en moeste we veel verder fietsen. Wij twee waren de enigste uit onze basisschool die naar deze middelbare school gingen. We moesten onze andere vriendinnen achterlaten, maar we hadden gelukkig elkaar nog. Elke ochtend haalde ik Steffie op, en fietsten we met zijn tweetjes naar school. We kwamen bijna altijd te laat aan, waardoor we welleens op ons donder kregen. Bij elke les zaten we naast elkaar, en werden we wel 3, nee, 5 keer gewaarschuwd omdat we te veel kletsten!
Maar ondanks dat, haalde we wel goeie cijfers. Ik was goed in wiskunde, terwijl Steffie juist goed was in Engels, Nederlands, Duits en Frans. Al snel maakte we nieuwe vriendinnen, en zaten elke pauze in een grote en gezellige groep te eten en te kletsen over leuke jongens of films. Steffie kon eten zeg! Ze nam elke dag wel meer dan drie boterhammen met kaas mee, een zakje paprika chips, twee peperkoeken met boter, kauwgom, crackers en een appel. Terwijl ik de dag moest doorbrengen met twee boterhammen met jam, een chocolade reep, een banaan en pepermunt.
Toen de grote vakantie aanbrak, ging Steffie 4 weken op vakantie in Amerika, terwijl ik in ons Kikkerlandje moest blijven met mijn twee saaie ouders. Eerst vroeg ik aan mijn ouders of ik met Steffie mee mocht gaan. Mijn vader vond het geen probleem, maar mijn moeder dacht er wel anders over.
Ik miste Steffie heel erg. Ze logeerde bij haar oma en opa die in LA woonden. We SMSte en e-mailden elkaar elke dag. Ze had het daar erg naar haar zin en vertelde over de leuke jongens daar, aan de andere kant van de wereld.
Toen de vakantie voorbij was, en school weer begon, bracht mijn moeder mij de eerste schooldag naar school met de auto.
Ik had gedacht dat Steffie eerder op school zou zijn dan mij, maar naar mijn verbazing was ze er nog niet!
Ze kwam net voor dat de bel ging. Ik was opgelucht. Ik rende naar haar toe om haar een flinke knuffel te geven, maar ik merkte dat er iets mis was met haar. Ze had flinke wallen onder haar smaragdgroene ogen, en ze droeg een lange spijkerbroek en een rood vestje terwijl het 26 graden was!
Ook zag ze erg wit. Ze leek wel een spook zo bleek was ze. Haar prachtige bruine haar had ze in een strakke staart gedaan en ze had een klein beetje mascara op. Ze leek wel ziek, maar ze droeg gelukkig wel onze hartsvriendinnenketting die ik voor haar een keer had gekocht toen ik in Amsterdam was.
“Hey!” Zei ik vrolijk. “Heb je een leuke vakantie gehad?”
Ze gaapte. “Nou, niet echt nee..”
“Hoezo niet?” Vroeg ik. “Heb je soms geen leuke jongens gezien?” Zei ik plagend.
“Nee, nee, dat is het niet, het is..”
Ik wachte.
“Mijn oma is overleden.”
Ze barstte in tranen uit en ging op een bankje zitten. Ze verborg haar gezicht achter haar slanke handen. Ik ging naats haar zitten en probeerde haar te troosten. Ik gaf haar een zakdoekje. Ze pakte hem aan en veegde haar tranen weg. Haar mascara was nu helemaal uitgelopen. Toen hoorde we de bel.
“Kom op,” Zei ik. “We hebben Engels, dat vind je toch zo’n leuk vak?”
Ik bracht haar naar het lokaal, en legde aan de meester, meneer Jansen, uit, waarom Steffie zo verdrietig was.
Gelukkig was Steffie al na het tweede lesuur weer helemaal vrolijk, al gebeurde er wel iets vreemds in de pauze. Toen iedereen van zijn of haar eten zat te genieten, zag ik tot mijn grote verbazing dat Steffie alleen maar wat drinken bij had! Dat vond ik wel heel erg vreemd, aangezien ze normaal heel erg veel eet, en daarna nog steeds honger heeft.
“Heb je geen eten bij Stef?”
Steffie schudde haar hoofd. “Vergeten,” zei ze zacht.
Ok, nu begreep ik waarom ze geen eten bij had, maar de volgende dag had ze ook al geen eten bij zich, en de dag daarna ook niet. De hele week had ze zelfs helemaal niets bij!
Dit vond ik wel verdacht, dus ik besloot om op onderzoek uit te gaan. Ik zocht naar informatie op het internet, en tot mijn schrik ontdekte ik dat mijn hartsvriendin Anorexia Nervosa had!
De volgende schooldag gaf ze dat ook toe. “Ik had een rotvakantie,’ Zei ze. “Vorig schooljaar werd ik gepest door Freek en Mike. Ze zeiden dat ik een te dikke kont had, en net op een big leek. Daardoor begon ik over mijn lichaam te twijfelen, en toen ik in de spiegel keek, leek ik net op een hangbuikzwijn!”
“Maar Steffie, je was helemaal niet dik! Je bent gewoon stevig, daar kun je ook niks aan doen, zo zit je gewoon in elkaar!”
“Ik durf niets tegen mijn ouders te vertellen, wat nou als ze straks teleurgesteld zijn?”
“Maar je hebt hulp nodig.
“Weet ik. Maar met wie moet ik erover praten?”
“Met mij?” stelde ik voor. “We zijn hartsvriendinnen, weet je nog? Ik vertel niets door, dat beloof ik!”
Er verscheen een glimlach op Steffies bleke gezicht. “Dank je,” lachte ze.
Binnen een week of 5 was Steffie weer kerngezond en had ze haar normale eetgewoontes weer. Ze zag er weer vrolijk uit, en Freek en Mike hebben we teruggepakt!
Ik vond het wel zielig voor haar, ik wist hoe zij zich voelde, en ik leefde ook met haar mee. Gelukkig is alles uiteindelijk toch weer goed gekomen!
Anorexia Nervosa
Ik weet het nog goed. Ik ging samen met mijn hartsvriendin Steffie naar de brugklas. Alles veranderde. Nu moeste we elke dag met een overvolle tas sjouwen en moeste we veel verder fietsen. Wij twee waren de enigste uit onze basisschool die naar deze middelbare school gingen. We moesten onze andere vriendinnen achterlaten, maar we hadden gelukkig elkaar nog. Elke ochtend haalde ik Steffie op, en fietsten we met zijn tweetjes naar school. We kwamen bijna altijd te laat aan, waardoor we welleens op ons donder kregen. Bij elke les zaten we naast elkaar, en werden we wel 3, nee, 5 keer gewaarschuwd omdat we te veel kletsten!
Maar ondanks dat, haalde we wel goeie cijfers. Ik was goed in wiskunde, terwijl Steffie juist goed was in Engels, Nederlands, Duits en Frans. Al snel maakte we nieuwe vriendinnen, en zaten elke pauze in een grote en gezellige groep te eten en te kletsen over leuke jongens of films. Steffie kon eten zeg! Ze nam elke dag wel meer dan drie boterhammen met kaas mee, een zakje paprika chips, twee peperkoeken met boter, kauwgom, crackers en een appel. Terwijl ik de dag moest doorbrengen met twee boterhammen met jam, een chocolade reep, een banaan en pepermunt.
Toen de grote vakantie aanbrak, ging Steffie 4 weken op vakantie in Amerika, terwijl ik in ons Kikkerlandje moest blijven met mijn twee saaie ouders. Eerst vroeg ik aan mijn ouders of ik met Steffie mee mocht gaan. Mijn vader vond het geen probleem, maar mijn moeder dacht er wel anders over.
Ik miste Steffie heel erg. Ze logeerde bij haar oma en opa die in LA woonden. We SMSte en e-mailden elkaar elke dag. Ze had het daar erg naar haar zin en vertelde over de leuke jongens daar, aan de andere kant van de wereld.
Toen de vakantie voorbij was, en school weer begon, bracht mijn moeder mij de eerste schooldag naar school met de auto.
Ik had gedacht dat Steffie eerder op school zou zijn dan mij, maar naar mijn verbazing was ze er nog niet!
Ze kwam net voor dat de bel ging. Ik was opgelucht. Ik rende naar haar toe om haar een flinke knuffel te geven, maar ik merkte dat er iets mis was met haar. Ze had flinke wallen onder haar smaragdgroene ogen, en ze droeg een lange spijkerbroek en een rood vestje terwijl het 26 graden was!
Ook zag ze erg wit. Ze leek wel een spook zo bleek was ze. Haar prachtige bruine haar had ze in een strakke staart gedaan en ze had een klein beetje mascara op. Ze leek wel ziek, maar ze droeg gelukkig wel onze hartsvriendinnenketting die ik voor haar een keer had gekocht toen ik in Amsterdam was.
“Hey!” Zei ik vrolijk. “Heb je een leuke vakantie gehad?”
Ze gaapte. “Nou, niet echt nee..”
“Hoezo niet?” Vroeg ik. “Heb je soms geen leuke jongens gezien?” Zei ik plagend.
“Nee, nee, dat is het niet, het is..”
Ik wachte.
“Mijn oma is overleden.”
Ze barstte in tranen uit en ging op een bankje zitten. Ze verborg haar gezicht achter haar slanke handen. Ik ging naats haar zitten en probeerde haar te troosten. Ik gaf haar een zakdoekje. Ze pakte hem aan en veegde haar tranen weg. Haar mascara was nu helemaal uitgelopen. Toen hoorde we de bel.
“Kom op,” Zei ik. “We hebben Engels, dat vind je toch zo’n leuk vak?”
Ik bracht haar naar het lokaal, en legde aan de meester, meneer Jansen, uit, waarom Steffie zo verdrietig was.
Gelukkig was Steffie al na het tweede lesuur weer helemaal vrolijk, al gebeurde er wel iets vreemds in de pauze. Toen iedereen van zijn of haar eten zat te genieten, zag ik tot mijn grote verbazing dat Steffie alleen maar wat drinken bij had! Dat vond ik wel heel erg vreemd, aangezien ze normaal heel erg veel eet, en daarna nog steeds honger heeft.
“Heb je geen eten bij Stef?”
Steffie schudde haar hoofd. “Vergeten,” zei ze zacht.
Ok, nu begreep ik waarom ze geen eten bij had, maar de volgende dag had ze ook al geen eten bij zich, en de dag daarna ook niet. De hele week had ze zelfs helemaal niets bij!
Dit vond ik wel verdacht, dus ik besloot om op onderzoek uit te gaan. Ik zocht naar informatie op het internet, en tot mijn schrik ontdekte ik dat mijn hartsvriendin Anorexia Nervosa had!
De volgende schooldag gaf ze dat ook toe. “Ik had een rotvakantie,’ Zei ze. “Vorig schooljaar werd ik gepest door Freek en Mike. Ze zeiden dat ik een te dikke kont had, en net op een big leek. Daardoor begon ik over mijn lichaam te twijfelen, en toen ik in de spiegel keek, leek ik net op een hangbuikzwijn!”
“Maar Steffie, je was helemaal niet dik! Je bent gewoon stevig, daar kun je ook niks aan doen, zo zit je gewoon in elkaar!”
“Ik durf niets tegen mijn ouders te vertellen, wat nou als ze straks teleurgesteld zijn?”
“Maar je hebt hulp nodig.
“Weet ik. Maar met wie moet ik erover praten?”
“Met mij?” stelde ik voor. “We zijn hartsvriendinnen, weet je nog? Ik vertel niets door, dat beloof ik!”
Er verscheen een glimlach op Steffies bleke gezicht. “Dank je,” lachte ze.
Binnen een week of 5 was Steffie weer kerngezond en had ze haar normale eetgewoontes weer. Ze zag er weer vrolijk uit, en Freek en Mike hebben we teruggepakt!
Ik vond het wel zielig voor haar, ik wist hoe zij zich voelde, en ik leefde ook met haar mee. Gelukkig is alles uiteindelijk toch weer goed gekomen!
