Online Verhalen

Zijn tedere lippen

De zoute tranen rolden hun weg naar beneden, vermengden zich met de mascara waardoor er zwarte vegen ontstonden op mijn gezicht. Wanhopig liet ik me vallen op het vochtige gras en kneep woedend in de roos met haar scherpe doorns. Het leek alsof ik verdoofd was en de pijn niet meer voelde, donkerrood bloed sijpelde langs mijn armen en liet zich vallen op het graf. Enkel de pijn in mijn hart overwon alles. Het hield me dag en nacht wakker; liet me leven in een onheilspellende nachtmerrie. Het leven is niet eerlijk, waarom moest Richard zo nodig de wereld verlaten die eerst zo vredig leek?
Ik voelde nog steeds zijn liefde door mijn aderen stromen, als een infectie die zijn doel zocht naar mijn hart, waar hij de lege plek kon opvullen. Maar er was niemand meer die de plek in mijn hart voor eeuwig verdiende. Het zat op slot en alleen Richards tedere lippen konden het ontzegelen.
Ik miste zijn armen die altijd beschermend als een schild om me heen lagen. Zijn zachte lippen. De aanrakingen waardoor een tinteling door mijn lichaam vloeide. De belangrijkste vier woorden die hij in mijn oren fluisterde en een betekenis hadden die me lieten smelten.
Met mijn trillende vingers veegde ik de verdorde blaadjes weg van oude bloemen die zich in de tussentijd hadden verzameld. Het was geen nachtmerrie, zoals ik hoopte, zijn naam stond er echt. Ik draaide me op mijn rug om naar de prachtige sterren te kijken die zouden moeten schitteren als pas geslepen diamanten. Tot mijn verbazing was er geen één ster te zien, enkel de pikzwarte hemel die bedekt was met onheilsspellende donkere wolken en in de verte hoorde ik het harde geknal van een opkomende donder. De eerste spetters vielen naar beneden totdat ik helemaal doorweekt was, lichtflitsen schoten door de lucht, maar ik deed er niets tegen. Ik bleef gewoon liggen op het drassige gras, naast Richard. Mijn lichaam schokte door verdriet en kou. De tranen smolten samen met de regen en vloeiden over mijn gezicht. Mijn haren die normaal gekruld waren hingen in natte slierten langs mijn gezicht en armen. Ze kleefden aan mijn natte huid, maar ik deed niets om het te veranderen. Ik wilde bij Richard blijven, zonder hem had mijn leven geen betekenis meer.
Het leek alsof de regen de pijn en verdriet van me afspoelde; de emoties konden zich niet meer in me vestigen. Versuft verliet ik de begraafplaats met kleine stappen en volgde de doorlopende weg. Mijn adem was gejaagd, soms ontsnapte er een wolkje tijdens het uitademen uit mijn mond. Mijn moeder had gezegd dat ik een nieuwe start kon maken, de pijn vergeten en een nieuw leven te beginnen, maar dat wilde ik niet.
Richard was te dierbaar om te vergeten en het verleden zal je toch altijd achtervolgen.
Twee koplampen van een naderende auto schenen fel in mijn gezicht. Ik stond vastgenageld aan de grond en deed niets aan het feit dat ik midden op de weg stond.
Langzaam sloot ik mijn ogen en wachtte op het moment dat ik de klap voelde zodat ik verlost was van deze zieke wereld. Er drong een verschrikkelijke pijn door mijn lichaam, maar het was niets bij de pijn die ik voelde als ik aan Richard dacht. Alle pijn die ik ooit had gekend verzamelde zich in mijn karkas. Beducht hapte ik nog één keer naar adem voordat ik niet meer doorhad wat er gebeurde en voelde me langzaam wegglijden naar God mag weten waar.

Ik heb maar een woord voor dit verhaal:
PRACHTIG!

En ik ben het volledig met Xatham eens! Prachtig, echt héél mooi geschreven! (:

Je hebt een behoorlijk cliché onderwerp (geliefde verliest andere geliefde) heel erg mooi omschreven. Ik las dit verhaal met Secret Garden van Bruce Springsteen op de achtergrond, wat een goede combinatie is.
Je beschrijvingen zijn werkelijk bijna perfect te noemen en je Nederlands is ook perfect.
Wat ik je zou aanraden is: begin eens aan iets moeilijkers. Een echt episch verhaal, niet een lyrische, zoals deze. Natuurlijk kun je daar ook wel gevoel aan toevoegen, maar dan trek je je lezers meer mee. Het enige wat dit verhaal namelijk naar mijn mening wel mist, is diepgang. (Look who's talking.) We weten niet hoe de hoofdpersoon heet, hoe oud ze is, hoe Richard dood is gegaan, enz.

Je verhaal is absoluut een van de betere op dit forum, maar met jouw talent zou je grotere dingen kunnen, denk ik.

Wow... Je schrijft echt heel goed! Werd er helemaal ingezogen... Jammer dat het maar zo'n kort stukje is...

Hihi, dankjewel iedereen. ♥

Een onderwerp dat je op een onderhoudende manier hier hebt gebracht. Ik heb het met plezier gelezen en de reacties van mijn voorgangers sluiten hier op aan. Waar ik tijdens het lezen op bleef hangen waren een paar zinnen die een beeld bij mij opriepen waar ik de nodige vraagtekens bij had.

ROMEH schreef:De zoute tranen rolden hun weg naar beneden, vermengden zich met de mascara waardoor er zwarte vegen ontstonden op mijn gezicht.

Ik begrijp hier wat je bedoeld en het roept ook meteen een beeld bij me op, maar kan je hier over vegen praten als enkel de mascara uitloopt? In mijn beleving is daarvoor een beweging van een hand, doek etc. voor nodig.

ROMEH schreef:Het leek alsof ik verdoofd was en de pijn niet meer voelde, donkerrood bloed sijpelde langs mijn armen en liet zich vallen op het graf.

In gedachten zie ik haar liggen, maar ik kan nergens terug lezen dat het vlak naast het graf gebeurd en dan het bloed dat langs haar armen sijpelt... Misschien heb ik te weinig fantasie maar dan moet ze op haar rug liggen met haar onderarm opgeheven naar de donkere lucht waardoor het bloed vanaf de elleboog in het graf druppelt of is er een andere mogelijkheid? Want later draait ze zich op haar rug. Het leidde me hoe dan ook van de inhoud af omdat ik zocht naar de manier hoe ze daar dan moest liggen.

ROMEH schreef:Tot mijn verbazing was er geen één ster te zien, enkel de pikzwarte hemel die bedekt was met onheilsspellende donkere wolken en in de verte hoorde ik het harde geknal van een opkomende donder.

Het roept bij mij de vraag op of je donkere wolken kunt zien als de hemel zo donker is als je nu hebt beschreven?

Daarnaast zijn er natuurlijk ook hele mooie zinnen waarvan ik de onderstaande er wel vind uitspringen.

ROMEH schreef:Ik voelde nog steeds zijn liefde door mijn aderen stromen, als een infectie...

Heel mooi gevonden.

Doe ermee wat je wilt want het is slechts een mening en het blijft jouw verhaal.

Wouw, mooi geschreven!
Jammer dat het zo kort was idd.

Mooi geschreven, vooral ook beeldend. Goed gedaan!

Ik blijf het apart vinden, hoe zo'n cruel einde (als in doodgereden worden) toch vrede kan geven. Zowel aan je personage als aan je verhaal. Het heeft hierdoor een mooi afgerond einde

Goed geschreven!