Dertig mooie rode streepjes, plus één

[JodieJJ]

Mijn one-shot is klaar! opdracht van Saskia, ikvond het super leuk om hem te maken, alleen ben ik bang dat ik me niet heel goed aan de opdracht heb gehouden *-) oepsss.. ahg als je eenmaal aan het type bent krijgen je vingers in eens een eigen wil xD

Hij is ook een beetje groot geworden --' oepss...


Duistere muren, glad, zonder enige structuur. De lamp die nu zwak scheen, zou over enkele tellen doven dan zouden zelfs de muren niet meer bestaan. Alleen die diepe duisternis zou overblijven.
Een man, eenzaam en opgekruld in de hoek waar hij de twee muren kon voelen samenkomen, staarde met grote ogen die te diep in hun kassen lagen naar die ene lamp. Zijn gebroken lippen openden en sloten zonder dat er geluid uit zijn keel kwam. Geruisloos mompelend naar het laatste beetje licht.
Puur zwart, was wat overbleef. Het niets.
De rode druppels bloed zouden pas de volgende ochtend zichtbaar worden.

De witte jurk waaide op, terwijl het kleine meisje met een zacht, lachend geluid over het gras spinde. Haar armpjes spreidden zich als een vliegtuig wijd. Bubbels schitterden om haar heen en een flits legde het moment voor een leven vast. De man achter de camera lachte breed naar zijn vrouw die de bubbels had geblazen uit het simpele mickey mouse potje. Dit was het leven en hij durfde niets beters te wensen.
"Pappie!" Het kleine meisje met de blonde krulletjes en het witte jurkje, sprong voor de man. Haar handjes wonden zich om zijn grote. Nutteloos trok ze eraan. "Pappa, kom bellen vangen."
De vader grinnikte en liet zich overeind trekken. Zijn camera hing nu nutteloos aan zijn hals te bungelen.
Met zijn duim wreef hij over haar kleine handrug. Koud? Zijn oog viel op haar vingertjes en meteen gleed de glimlach van zijn gezicht. De toppen waren zwart.
"Amy?" Zijn stem was hoog en vriendelijk, de zorgen zouden voor het kind onzichtbaar zijn, maar de vrouw verder op kreeg meteen zijn volle attentie.
"Voel je dit?" Hij kneep zachtjes in haar vingertopje. Het meisje haalde nietszeggend haar schouders op voor ze zich los trok. De bubbels waren veel interessanter en de ernstige blik die tussen de twee ouders lag, werd nooit gezien.

Zijn nagels boorden zich in de huid van zijn handpalmen. Koud zweet liep over zijn lichaam. Ogen sperden zich wijd open, tot droogte pijn over het lid bracht. Hij durfde ze niet te sluiten, bang dat hij een straaltje licht door de duisternis zou missen, maar er was geen licht. Er was niets.
Slapen, hij moest slapen. Hij bleef het tegen zichzelf zeggen, in zijn hoofd want geluid durfde hij niet te maken. Ogen sloten niet, de angst hield hem wakker. Het won van de lichamelijke uitputting. Wat als er daar iets was? Wat als er iets recht voor hem zat?
Een zwak, fluoriserend blauwlicht, verdreef de duisternis. De touwen die zo strak om zijn hart gespannen waren, sprongen los en vermoeid liet hij zijn gespannen lichaam inzakken. Zijn ogen wilden zich sluiten maar niet voor hij een korte blik op zijn handen liet vallen. Rose vingertoppen, slank, precies zoals het hoorde. Zijn vingers kromden zich tot klauwen. Normaal, en toch anders dan iedereen. Anders dan zijn liefdes.

Kromgebogen zat de man in de simpele stoel. Zijn gezicht was verborgen in zijn handen. Ogen dichtgeknepen en langzaam schudde zijn hoofd heen en weer.
Dit gebeurde niet. Hij zat gewoon in een nachtmerrie, elk moment kon hij wakker worden en dan zou hij de vriendelijke glimlach van zijn vrouw ontmoeten en dan zou zijn lieve, kleine meisje op het bed springen, ongeduldig omdat ze wilde spelen. Maar hoe vaak hij zijn ogen ook openden. Steeds werd hij begroet door dezelfde ruimte, wit en grijs. Een paar simpele planten die de boel moesten opfleuren, maar er was hier niets om op te fleuren.
Deuren gingen open. Geschrokken sprong de man op. Zijn borstkast ging zwaar op en neer, hijgend zonder dat hij zich ingespannen had. De bruine ogen van zijn vrouw glinsterden, begraven tranen. Hij hoefde de woorden van de dokter niet te horen om de waarheid te weten. Die blik, de wanhopige blik in die bruine ogen vertelde alles, woord voor woord.
In stilte liepen ze door de gangen. zijn vingers verstrengeld met de hare. Samen stilstaan voor dat bed. Te groot voor het kleine vormpje. Haar lichaampje bedekte er nog niet de helft van. Gesloten oogjes, zwart omringd. Hij had moeten huilen, maar zijn lippen krulden alleen om in een glimlach. Een lach vervormd door stromende tranen.

Licht gedoofd. Warm bloed druppelde langs zijn arm. Het jeukende spoor verried het. Ogen wijd open.
Weer een nacht. Weer niets, alleen zwart. Dit keer was het anders. Zijn lichaam trilde, handen klauwden over zijn schedel, trokken de haren eruit. Woorden stroomden over zijn lippen. Onverstaanbaar. Zijn stem kraakte bij ieder geluid, dagen van stilte hadden de functie te niet gedaan. De fluisteringen veranderden in normale klanken. Zijn stem sloeg over, te hoog om als gezond gehoord te kunnen worden. Zijn lippen krulden om, zijn ogen zagen dingen die niemand zag. Een witte jurk, blonde krullen en twee tandjes die zich in een brede grijns toonden. Iemand anders zou alleen dat ene zinnetje horen. "Amy, kom terug bij papa."

Met een leeg hoofd bleef hij naar zijn vrouw staren. Hoe ze vredig lag te slapen. Haar lippen licht van elkaar af en zachte klanken van haar ademhaling. Af en toe mompelde ze iets, dan verscheen er een lege glimlach om zijn lippen. Een glimlach zonder reden, lippen de verkeerde kant opgekruld. Hij zou niet mogen glimlachen. Hij wilde het ook niet. Hij wilde niets meer, net zoals zijn lichaam niets meer voelde. In leegte bleef hij naar haar staren. Hoe ze vredig sliep. Hoe haar borst zachtjes op en neer ging. Nu nog wel.
Hij kneep zachtjes in haar hand, die hij vast hield. Die hij niet zou mogen vasthouden, zij zou ook niet in zijn bed mogen liggen. Niets mocht meer, daarom deed hij het toch. Hij wist dat ze dat kneepje nooit zou voelen, net als zijn warmte die hij haar lichaam in wilde brengen. Hetgeen wat hij vasthield, waarborgde allang geen leven meer. Dood. Voorzichtig boog hij zich naar voren en duwde zijn lippen tegen haar voorhoofd. Voor het eerst voelde hij iets. Zijn lichaam scheurde zodra zijn lippen haar huid verlieten, zodra hij de hand losliet. Een onmenselijke kou rilde door hem heen, terwijl hij het bed verliet en naar de telefoon toe liep. Trillend duwde hij de drie verdoemde cijfers in. Zijn zicht verdwenen in een waas van tranen. De telefoon ging over en zijn blik gleed voor een laatste keer naar zijn vrouw.
"Wacht op mij, mijn lief."

Zijn vuist ramde tegen de muur, gezwollen en paars van de klappen die het te verduren kreeg. De knokkels waren van huid ontbloot en bloed welde op. Hij lachte terwijl de pijn door zijn arm schoot en zijn vingers verlamde. Zijn lach schalde door de het niets. Hysteries. Zijn ogen speurden de kamer rond, zoekend naar dingen die er ooit hadden gestaan. Die er dagen geleden stonden. Het bed, het nachtkastje, de lamp, de gootsteen. Alles was nu weg. zij hadden het weggehaald, de mensen in wit. Zij hadden het weggehaald. De mondhoeken trokken naar beneden en het geluid stierf weg. Waarom hadden ze het weggehaald! Zij hadden haar weggehaald!
Zijn ogen rolden in zijn kassen zo snel als ze door de lege ruimte schoten. Hij sloeg zijn armen om zijn lijf en met een plof zakte hij neer. Nagels klauwden zich vast in zijn bovenarmen. Mensen in wit, zij hadden alles weggehaald. Mensen in wit hadden Maria en Amy meegenomen. "Geef mijn liefjes terug." Heen en weer wiegend bleef het zinnetje zich herhalen, als een vastgelopen bandje.

Alleen in de ooit knusse kamer, waar zo'n warme sfeer had gehangen. Nu was het koud, eenzaam. Hij was alleen. Zijn blik bleef hangen op de twee foto's. Allebei met een zwarte achtergrond. Beide foto's met een gezicht erop dat er niet op zou moeten staan. Ze hadden hem verlaten, achtergelaten. Hij keek naar zijn handen. Rose, slank en warm zoals het hoorde. Niet koud en zwart. Niet zoals hun handen.
Hij sloot zijn ogen om het knipperende beeld van de TV uit te bannen. De woorden stroomden langs hem heen. Hij had ze al zo vaak gehoord. Ieder bezoek aan het ziekenhuis had hem die woorden laten horen. Onbekend virus, bloedvaten die afsterven, lichaamsdelen die afsterven, een voor een, beetje bij beetje, tot dat er alleen een lijk overbleef. Een lijk met zwartgeblakerde handen.

Opgerold, kleiner dan mogelijk. Zijn handen tegen zijn oren geduwd, tegen geluid wat er niet was. Nog niet. Hij staarde naar de bloeddruppeltjes voor hem. De enige kleur in de kamer. Vijf druppeltjes. Achter hem lagen er drie. In zijn blauwe kleren waren de druppeltjes al bruin gekleurd. De vegen. Mooie rode druppeltjes.
Het ene lampje doofde, duisternis keerde terug en nieuwe druppeltjes zouden op de grond vallen. Er was geen pijn meer alleen nog de mooie, rode kleur die hem die ochtend zou begroeten, wanneer hij weer een nacht had overleefd. Weer een dag verder in deze lege ruimte. Deze weerspiegeling van zijn ziel. "Tik, tik."
ZIjn lichaam verstijfde. "Tik, tik." Het geluid galmde hard zijn kamertje binnen.
Onbeholpen vloog hij overeind, klapte zijn lichaam tegen randen waarvan hij wist dat ze konden openschuiven. "Tik, tik."
Met spastische rukken van zijn hoofd volgde hij het geluid. "Maria? Amy?!" Hij riep, onzeker met trillende klanken. "Maria!" Schreeuwend wierp hij haar naam eruit. Naar het klakkende geluid buiten de muur. "Amy!" Onherroepelijk bleef hij gillen. Hij bleef schreeuwen terwijl de klakkende geluiden allang verdwenen waren. Hij bleef naar ze roepen. Ze smeken dat ze naar hem toe moest komen. Dat ze hem moesten halen. Moesten meenemen. Zijn vuist ramde tegen de wand. Het enige wat brak waren de dunne botjes. "Laat me eruit! Laat me eruit!" Woorden die vielen in niets. Ze braken tegen dikke ijzeren wanden, ondoordringbaar. Gevangen in deze kleine ruimte.

Drie maanden geleden was alles nog zo normaal, was het leven nog goed geweest. Nu staarde hij nietsziende naar de foto, al drie dagen lag het ding voor zijn neus. Al drie dagen leek alles in een waas aan hem voorbij te gaan. Hij sliep, at en dronk, daarna zat hij alleen stil, starend naar die ene foto, de laatste. Het laatste beetje geluk, vast gelegd voor een leven. Voor een leven wat hij niet meer wilde leiden. De bel galmde door het huis. Hij reageerde niet, wilde niemand zien. Hij negeerde het net als de telefoon die al dagen overging.
Mannen riepen hem, beukten ongeduldig tegen de deur. En nog steeds reageerde hij niet, niet toen ze door de deur heen gingen en met paniek in hun ogen in de woonkamer verschenen waar hij zat. Wazig keek hij op van de foto. Niet geschokt of verbaasd over de drie vreemde mannen die zwaar hijgend naar hem terugkeken. Ze spraken tegen hem, geen enkel woord bereikte zijn oren. Toch knikte hij instemmend, liet zich gewillig meenemen. Niet wetend dat hij zich een week later niets van dit alles meer zou kunnen herinneren, dat zijn gehele wereld zou veranderen in vier ijzeren muren. En de foto die hij eens in zijn handen vasthield viel nu verlaten op de grond. De afdruk van het meisje in de witte jurk spelend tussen de bubbels bleef achter in het huis.

Geluid. Zijn ogen schoten in hun kassen opzij, maar zijn hoofd bleef stijf op dezelfde plaats. Alleen koude, duistere muren. Opnieuw geluid. Het galmde door lege holtes. Voetstappen. De man schoot overeind, angst en hoop vermengden als zwart en wit tot een grijze massa over zijn gezicht.
De deur schoof open. Zijn lichaam kromp ineen.
De deur schoof nooit open. Hij zag hem nooit open gaan. Waarom ging de deur nu open?
Drie mannen in wit stonden daar. Ze kwamen hem halen. Een lach ontsnapte zijn mond. Een oprechte heldere lach. Eindelijk kwamen ze ook voor hem.

Psychiater Henry Anderson liep in stilte achter de twee mannen aan. Zijn gezicht was niets meer dan een blank doek, maar van binnen lachte hij van opwinding. Natuurlijk leefde hij mee met zijn patiënten, luisterde hij naar hun verhalen, maar ondanks dat bleef hij een wetenschapper in hart en nieren en kansen als deze kwam je maar eens in je leven tegen. Nog eens bladerde hij zijn documenten door. Natuurlijk had hij alles al uitgebreid bestudeerd, van de man zijn geboorte tot nu toe, maar nog steeds had hij het gevoel dat er iets miste. De man had een van de kleinste lijsten met bezoekjes aan de huisarts, nog nooit in het ziekenhuis gelegen, geen enkele vorm van therapie ooit in zijn leven gehad en kerngezonde ouders die eenzelfde schone lijst bekleden en toch had het maar een week gekost om hem te breken, tot de man suïcidaal was geworden tot in het extreme toe.
"Hoe slaan de medicijnen aan?" Hij stelde de vraag alleen om die eindeloze stilte te verbreken. Het antwoord was hem allang bekend. De medicijnen sloegen aan samen met de kleine bijwerkingen die als normaal werden gezien.
Een van de mannen, in zijn lange, witte jas die hem begeleidden, draaide zijn hoofd naar hem toe.
"Goed, meneer Anderson, er is nog geen enkele nieuwe poging tot zelfmoord of zelfverwonding gedaan sinds hij met de medicatie is begonnen."
Henry knikte en tekende ongeïnteresseerd met zijn pen een niets betekenend krabbeltje in de bovenhoek van zijn aantekeningen.
"We zijn er."
Een pas gleed langs het beveiligings systeem. Een hoge pieptoon trilde hun trommelvliezen. Met een suizend geluid schoof de mentale deur open. Hij werd begroet door een simpele kamer die aan alle basisbehoeften voldeed. Een simpele maar fijne kamer, beter dan veel andere mensen het hadden en deze man hoefde er niet eens voor te werken. Het enige wat hij hoefde te doen was een drupje bloed af te geven.
De man, Henry's patiënt zat in een van de stoelen. De psychiater liet zijn getrainde ogen over de man glijden. Een ingezakte lome houding, diepe, zwarte kringen rond zijn ogen, bloeddoorlopen wazige ogen. De man stond strak onder alle medicijnen en er kwam amper een reactie van hem toen Henry naar binnen stapte.
"Meneer Velsen?"
De wazige, bloeddoorlopen ogen keken naar enkele seconden op.
"Zou ik even met u mogen praten?"
Het onverzorgde gezicht viel weer slap naar beneden, meer reactie was er niet.
Gestaagd sprak Henry verder, terwijl hij zich in de stoel schuin tegenover de man liet neerzakken. "Hoe voelt u zich, meneer Velsen?"
Geen reactie.
Kalm opende Anderson zijn kladblok en krabbelde er wat neer. Hij hield er niet van om met gedrogeerde patiënten te werken. Ze lieten nooit een ware reactie zien. Nu was alles onderdrukt, bedoezeld.
Anderson liet zijn blik glijden naar het geen waar de man naar keek. Een foto, geen persoonlijke, gewoon een standaard foto die al in het lijstje had gezeten toen het was gekocht. Zwart wit, met een kindje springend tussen bellen.
"Vindt u die foto mooi?"
Het duurde een paar tellen voor er uiteindelijk reactie kwam. Zonder op te kijken mompelde de man een woord, beter gezegd een naam. "Amy."
Henry leunde iets naar voren. "Amy was uw dochter, niet waar?"
Meteen schoot de man overeind, zijn ogen alerter dan voorheen. "Heeft u Amy gezien?"
Henry schudde rustig zijn hoofd. "Uw dochter Amy is overleden."
Rustig probeerde de psychiator de man naar de werkelijkheid terug te brengen, maar doof was de patient voor zijn woorden.
"En Maria?"
"Uw vrouw is ook overleden."
Stilte, stilte van verdrongen verdriet bleef over. Geen woorden werden er in de volgende paar minuten gesproken. Uiteindelijk toen Henry de man genoeg tijd had gegeven sprak hij weer: "U weet toch dat uw gezin overleden is?"
Geen reactie.
Henry krabbelde meer opmerkingen in zijn kladblok. "Heeft u de laatste tijd nog neigingen gehad om uzelf van het leven te ontdoen?" veranderde hij het onderwerp.
Het duurde even voor een reactie toonde. Het was een glimlach gericht in het niets, net als de man zijn ogen, die ook naar niets keken.
"Dertig mooie rode streepjes." Het was zo zacht dat Henry naar voren schoof om de woorden te horen.
"Kunt u dat herhalen?"
De man keek nu op, zijn bloeddoorlopen ogen hadden bijna een beangstigende aanblik.
"Nog één mooi, rood streepje."
Niet begrijpend keek Henry hem aan. "Wat bedoelt u daarmee?"
Maar de man had zijn blik alweer naar het fotolijstje gebracht en leek zijn eigen uitspraak vergeten te zijn.
Dertig dagen had de man opgesloten gezeten, had het daarmee te maken? Dertig dagen waren er nodig geweest om hem immuun te verklaren.
Henry stopte zijn blok weg en kwam overeind. "Bedankt voor u tijd, ik kom morgen weer terug." Hij wist dat hij met een kansloze missie bezig was, zolang deze man onder zoveel medicijnen stond was er geen land met hem te bezeilen.
Ditmaal was er een reactie, de man keek op. Vriendelijk, alsof er niets mis met hem was.
"Goededag, ik zal mijn vrouw de groetjes van u doen."
Henry lachte alleen terug, knikte en vertrok. Een duistere kamer was al snel wat hij achter zich liet. Een duistere kamer waar rode druppeltjes bloed tegen de schone vloer vielen.
De volgende dag zou Henry de man niet meer spreken. Hoe zou alleen het lijk aanschouwen, met over de arm eenendertig diepe sneden, waarvan de laatste, de verste en de diepste snee was. Die ene snee die de man had doen doodbloeden.
Dertig mooie rode streepjes, plus één.

[Saskjezwaard]

Beautiful!!!! zoals ik van je gewend ben je hebt je alleen idd niet helemaal aan je opdracht gehouden, eigenlijk helemaal niet dan kan ik die opdracht een keer aan iemand anders geven^^ tenminste, als iemand hem wil --'
Ik vind bij jou echt je sterkste punt om alles te beschrijven op een manier waarvan je het niet verwacht en waardoor je alles goed voor je ziet. Ook in het overbrengen van emoties ben je echt ontzettend goed. Alleen de grammatica... ik zal ze er even allemaal uithalen (is een dagtaak xD)

Een lamp, nu zwak schijnend, over enkele tellen zou hij doven, dan zouden zelfs de muren niet meer bestaan.

Ik weet dat je geen fan van 'maar' bent, maar (is ie weer) moet ie toch.
Een lamp, nu nog zwak schijnend, maar over enkele tellen zou hij doven. Dan zouden zelfs de muren niet meer bestaan.

Puur zwart, was wat overbleef.

komma mag weg =)

Het kleine meisje met de blonde krulletjes en het witte jurkje, sprong voor de man.

Ook hier mag de komma weg

Zijn stem was hoog en vriendelijk, de zorgen zouden voor het kind onzichtbaar zijn, maar de vrouw verder op kreeg meteen zijn volle attentie.

verder op = verderop
Ik vind het hier trouwens echt heel mooi hoe je van iets duisters en kouds overspringt naar een herinnering vol puur geluk, aan het einde toch wel overschaduwd, maar aan het begin is het alleen maar vrolijkheid. Super

Ogen sperden zich wijd open, tot droogte pijn over het lid bracht.

Ik weet niet, of je het ooglid bedoelt, maar de oogbol wordt droog als je te lang niet knippert. Hmm, bol staat er niet mooi in. Weet je toevallig wat pijn doet als het vocht uit je ogen verdwijnt? Misschien dat je het daardoor kunt vervangen.

Wat als er daar iets was.

?

Een zwak, fluoriserend blauwlicht, verdreef de duisternis.

blauw licht en de tweede komma moet weg. Wat is het licht eigenlijk, dat is niet helemaal duidelijk

Zijn ogen wilden zich sluiten maar niet voor hij een korte blik op zijn handen liet vallen.

Voor maar moet een komma.

Rose vingertoppen, slank, precies zoals het hoorde.

Roze, rose is een drank en volgens mij moet het: 'zoals het hoort' zijn omdat het nu nog doorloopt, ook nu nog horen vingertoppen roze en slank te zijn.

Anders dan zijn liefdes.

is persoonlijk, maar ik vind geliefden toch iets beter staan. Liefdes vind ik namelijk alleen horen bij vrouwen op wie hij verliefd is geweest en ik neem aan dat hij niet zo over zijn dochter denkt =)

Maar hoe vaak hij zijn ogen ook opende. Steeds werd hij begroet door dezelfde ruimte, wit en grijs.

Dit is één zin, dus de punt moet een komma worden

Zijn stem kraakte bij ieder geluid, dagen van stilte hadden de functie te niet gedaan.

te niet=teniet

Zijn stem sloeg over, te hoog om als gezond gehoord te kunnen worden.

Deze zin snap ik niet helemaal, is zijn stem te hoog voor een gezonde man, of is zijn stem te hoog om gehoord te kunnen worden door een gezonde man?

Hij kneep zachtjes in haar hand, die hij vast hield.

Komma weg =)

Die hij niet zou mogen vasthouden, zij zou ook niet in zijn bed mogen liggen.

Die hij niet vast zou mogen houden, net zoals zij niet in zijn bed zou mogen liggen. ( zo is de woordvolgorde de hele tijd hetzelfde, als je snapt wat ik bedoel )

Hetgene wat hij vasthield, waarborgde allang geen leven meer.

volgens mij is het hetgeen ipv hetgene

Zijn lichaam scheurde zodra zijn lippen haar huid verlieten, zodra hij de hand losliet.

Die snap ik ook niet. Hoezo scheurde zijn lichaam? Brak hij eindelijk van verdriet, dus was de leegte verdwenen?

Zijn vuist ramde tegen de muur, gezwollen en paars van de klappen die het te verduren kreeg.

Als je 'het' neerzet, lijkt het net alsof de muur gezwollen en paars is hem is volgens mij het juiste verwijswoord.

Zijn lach schalde door de het niets.

Kon je niet kiezen xD

Hysteries.

Hysterisch
Hebben ze ook de gootsteen weggehaald O.o die mannen zijn druk bezig geweest^^

Waarom hadden ze het weggehaald!

Vraagteken, zo wordt de overgang naar het volgende uitroepteken mooier =)

"Geef mijn liefjes terug."

Ik zou dit op een aparte regel zetten, om het meer impact te geven. Nu staat het een beetje verloren tussen alle, niet-gesproken zinnen

Heen en weer wiegend bleef het zinnetje zich herhalen, als een vastgelopen bandje.

Wiegt het zinnetje heen en weer? Anders moet er 'hij' tussen en moet de 'zich' weg.

Zijn handen tegen zijn oren geduwd, tegen geluid wat er niet was.

komma weg

Er was geen pijn meer alleen nog de mooie rode kleur die hem die ochtend zou begroeten, wanneer hij weer een nacht had overleefd.

geen pijn meer, alleen nog

"Tik, tik."

De eerste tik tik zou ik op een nieuwe regel zetten, nu lijkt het alsof het aansluit bij de weerspiegeling van zijn ziel =)

Hij riep, onzeker met trillende klanken

riep hij onzeker, met trillende klanken

HIj bleef naar ze roepen.

typo

Hij negeerde het net als de telefoon die al dagen overging.

Hij negeerde het, net als de telefoon die al dagen overging.

En nog steeds reageerde hij niet, niet toen ze door de deur heen gingen en met paniek in hun ogen in de woonkamer verschenen waar hij zat.

Hierna hoort eigenlijk een opsomming te komen: En nog steeds reageerde hij niet, niet toen ze... niet toen ze... en zelfs niet toen ze...
Als je dat niet wilt, moet je de 'niet toen' weghalen =)

ZIJn ogen schoten in hun kassen opzij, maar zijn hoofd bleef stijf op dezelfde plaats.

typo =)

OPnieuw geluid.

typo

maar ondanks dat bleef hij een wetenschapper in hard en nieren en kansen als deze kwam je maar eens in je leven tegen.

in hart en nieren

Met een suizend geluid schoof de mentale deur open.

dat de man nog niet ontsnapt is, als de deur niet bestaat metalen bedoel je =)

De wazige, bloeddoorlopen ogen keken naar enkele seconden op.

naar moet na zijn, dit doe je wel vaker fout, ik weet niet hoe ik het goed moet uitleggen net zoals mijn langs en naast xD

Rustig probeerde de psychiator de man naar de werkelijkheid terug te brengen, maar doof was de patient voor zijn woorden.

Patiënt en 'maar de patiënt was doof voor zijn woorden'

De man keek nu op, zijn bloeddoorlopen ogen hadden bijna een beangsigende aanblik.

beangstigende

Een vraagje, in wat voor kamer spreekt de psychiater met zijn patiënt? Want eerst heb ik het idee dat het in zijn eigen kamer is, omdat er in dat stukje staat dat het een simpele maar degelijke kamer is, waar de man niet veel voor hoeft te doen, maar later staat er een fotolijstje. Dat zou zeggen dat ze in de kamer van de psychiater zijn. Dan is het niet logisch dat de man op de psychiater wacht, voor mijn gevoel is het meestal andersom.
En ik snap niet helemaal hoe de man zichzelf heeft gedood, aangezien er niks in zijn kamer stond.

Maar voor de rest vond ik het een echt prachtig verhaal!

[JodieJJ]

De man zit een in onderzoekscentrum, daar is een kamer voor hem ingericht waar hij in verblijft heeh :p
Dus daar komt de psychiator ook naar toe, zie het als een inrichting

en hij dood zichzelf op dezelfde manier hoehij al die verwondingen heeft aangebracht, zijn eigen handen. nagels xD hehe alleen ik wist niet hoe ik dat er in kon brengen xD dus heb ik het weggelaten :p

en oh God... grammatica was nu wel heel ernstig=S oepss.... ( gaat snel verbeteren haah )

[Marlindee]

Ik vind het echt mooi geschreven ;o
Maar het was wel zielig voor die man ^^

[-Maaike-]

Wat een creepy naar verhaal Maar ik zat van begin tot in spanning waar het heen zou gaan.

Toen je beschreef dat de vingers gevoelloos werden en later ook dat lichamen zwart werden, was het eerste wat ik dacht, het is een virus. En hij zit in quarantine..
En toen begon hij te schreeuwen om zijn vrouw en kind en was ik vast besloten dat ie gekidnapt was. En er een paar mensen er van genoten dat ie gek werd...
En daarna brak je m'n mooie illusies en stuurde je een gestoorde psygiater op hem af. Nahja dat was mijn eerste idee Ik geloof dat hij die meneer gewoon wilde beter maken, gezien dat hij zijn familie was kwijt geraakt en dat zijn herinneringen verstoort waren.

Mooi verhaal, uiteindelijk, toen ik het einde had gelezen De herinneringen die je beschreef vond ik erg mooi om te lezen. Het geeft het verhaal dat beetje drama extra drama en verwarring. Is het nu gebeurd of niet...

Goed geschreven!

[JodieJJ]

Dankje Maaike, en Marlindee,

Dit is ook het verhaal wat Patrick heeft verfilmd Heel erg leuk om het op die manier terug te zien

[-Maaike-]

Komt ze nu mee na de filmpremière.. Komt de film ook ergens op OV? Zodat ik hem kan bezichtigen

[Patrick]

Ik zal vanavond waarschijnlijk weten wanneer ik hem online ga zetten

[-Maaike-]

Oké, cool! Ik ben nieuwsgierig naar het eindresultaat!

[Patrick]

Dit is in elk geval alvast de trailer:

Link

[-Maaike-]

Ziet er goed uit! Mooie muziek ook. Ben héél benieuwd naar de hele film

[Arin]

En patrick, weet je het al? Ben zelf ook erg benieuwd naar de film, heb de trailer al iets van vijftien keer bekeken ofzo. Me wants to see it! Jammer alleen dat ik niet bij de premiere kon zijn. Maar wanneer komt hij dan online? En waar? Hier op ov?

[Patrick]

Het wordt eind november dat hij online komt.

[Patrick]

Hier is ie dan (eindelijk).


Link

[Christian Damen]

Cool

[-Maaike-]

Heel anders dan ik me had voorgesteld, maar ik vind het wel heel knap hoe je de film hebt gemaakt Goed gedaan! Zeker iets om trots op te zijn