Online Verhalen

Hey iedereen
Ik begin nu aan mijn tweede verhaal. Mijn eerste verhaal (het meisje met de groene ogen ) word nog volop aan gewerkt, maar de inspiratie begon te kriebelen, dus.. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.
Tips en reacties zijn meer dan welkom

Proloog


30 Januari 1902, Londen

De kille, natte grond onder mijn lichaam voelde aan als één groot mes. Hoe vaak ik ook probeerde, ik kon me niet bewegen. Alhoewel de koude regen meedogenloos op mij viel, voelde ik hoe het warme bloed uit de wonden in mijn nek vloeide. Ik wist dat ik hoogstens nog een paar uur te leven had. Een paar uur van afzien, van leegte, van eenzaamheid. Plots hoorde ik voetstappen. Ik zag hoe een donkere zwarte gestalte knielde en in zijn eigen pols beet. “Eet,” zei hij met een bedrukte stem.
Hij bracht zijn pols naar mijn mond. Ik voelde hoe mijn honger gewekt werd en in een reflex zoog ik het bloed op. “Dat is genoeg.” Met een enorme kracht rukte hij zijn pols uit de beet van mijn tanden.
Ik voelde hoe het bloed door heel mijn lichaam stroomde en me langzaamaan weer kracht gaf.
“Drink nu dit.” Hij haalde een klein flesje tevoorschijn met een groene vloeistof in.
Hij bracht het naar mijn mond terwijl ik gewillig het drankje dronk.
De smaak was op zijn minst te zeggen goed en ik deed alle moeite van de wereld om het laatste restje in te slikken. “Sta recht.” beval hij.
Langzaam bracht ik mijn lichaam in beweging terwijl ik verbaasd was van mijn eigen kracht. Ik stond nu oog in oog met de mysterieuze man. Zijn donkere, blinkende ogen straalden in de nacht, en zijn witte huid stak af. “Naam?” vroeg hij ongeduldig.
“Jason.” zei ik verward.
“Vanaf nu zal je elke maand op de 30ste een vrouwelijk persoon moeten doden en al haar bloed opzuigen om te overleven. Doe je dit niet, dan sterf je. Laat je nog één laatste druppel over, dan sterf je.”
Mijn verwarring was compleet. Zei hij nu net dat ik elke maand een onschuldig meisje moest vermoorden en….en haar bloed opzuigen? Plots besefte ik dat de vloeistof die ik daarnet had gedronken, de vloeistof die mij kracht had gegeven het bloed van de mysterieuze man was. Ik walgde er niet van, nee, ik vond het juist lekker, ik kreeg er honger van. “Wat bedoel je?” zei ik vlug.
“Zoals ik al zei, je moet elke…”
“Dat weet ik al!” onderbrak ik hem.
“Maar wat ben ik?” vroeg ik aarzelend. Alhoewel het donker was kon ik zien hoe hij zijn wenkbrauwen lichtjes fronste. “Mijn eerste creatie, een half – vampier.”
Mijn gedachten sloegen op hol toen ik het woordje vampier hoorde. Vampiers staan gelijk aan moordenaars, bloeddrinkers, doodskisten. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen.
“Geen doodskisten..” zei hij lachend.
Ik keek hem recht aan. “Wat dan wel?”
“Elk jaar zal je een brief krijgen met twaalf namen van meisjes, deze meisjes zul je in volgorde elke maand moeten vermoorden, leegdrinken, om te overleven.Er hangt wel een addertje aan vast. Het meisje moet voor je vallen, verliefd op je zijn, moet je gekust hebben voordat je haar kan doden. Als dit niet zo is, sterf je.Je mag voor de beruchte maand al contact leggen met het meisje, maar je mag haar nog niet versieren,dat mag pas in de maand zelf. Volg je de regels, dan blijf je gewoon oneindig verder leven.”
“Dus ik ben onsterfelijk als ik elke maand een meisje verliefd op mij laat worden, haar kus en haar…..leegdrink.” met het laatste woord had ik moeite.
“Inderdaad” zei de man klaarblijkelijk tevreden.
“Kan ik nog normaal eten, drinken, slapen?”
Hij zuchtte en was duidelijk geïrriteerd. “Snap je het niet? Je bent een half-vampier, je kunt slapen, eten, drinken wat je wilt; alleen heb je om te overleven elke maand wat bloed nodig.”
“Waarom mij?” vroeg ik nauwelijks hoorbaar. Hij lachte en keerde zijn rug naar mij terwijl hij samensmolt met de zwarte nacht. “Waarom mij?!” riep ik hulpeloos terwijl mijn ogen naar een zwarte schaduw zochten in de nacht.

Da’s toevallig, ik heb net je andere verhaal gelezen! ^^
Wat een goed begin, dit doet me denken aan Cirque du freak van Darren Shan! Ooit van gehoord misschien?
Jouw verhalen zijn echt zo leuk om te lezen, je hebt echt een hele fijne schrijfstijl, ik heb ook geen grammatica-foutjes ontdekt.
Ik ben zo benieuwt naar de rest van het verhaal.
Schrijf snel verder!

Xxx Aile

Dankjewel! Je bent echt mijn grootste fan
Nee, ik ken dat verhaal niet, zal het snel eens opzoeken!

Liefs.

Nieuw stukje

Hoofdstuk 1.

12 Februari 2012, Memphis

Toen de bel van het laatste lesuur eindelijk ging haastte ik mij een weg naar buiten. Een kleine privé – praktijk combineren met school was soms lastig. Ik sprong op mijn fiets en reed naar huis.
Thuis aangekomen gooide ik mijn rugzak op bed en deed mijn lange bruine haren in een nette paardenstaart. Twintig na vier, nog tien minuten.
“Alina!” ik zuchtte.
“Ja, Mam?”
“Ik ga even naar de winkel met Anna en Arelia, goed?” riep ze van onderaan de trap.
“Dat doe je elke dag op dit tijdstip,” en daarom maakte ik alle afspraken van half vijf tot half zes, dacht ik in mezelf. Toen ik de deur hoorde haastte ik me naar beneden en zette alles klaar.
Drie rode kaarsen op de tafel, een rustig muziekje op, de pendel. Net toen ik de kaarsen aangestoken had ging de bel, half vijf. “Juist op tijd,” zei ik tevreden.
Ik vroeg aan al mijn klanten expliciet om precies op tijd te komen omdat mijn moeder echt niet mocht weten dat ik dit deed. Ik keek nog even in de spiegel, streek mijn haren plat en opende de deur.
Mijn adem stokte. Voor mijn neus stond een adembenemende jonge man.
Zijn helderblauwe ogen keken mij onderzoekend aan terwijl hij zijn hand door zijn donkerblonde rommelige haar haalde. Ik besefte dat ik aan het staren was en schraapte mijn keel: “kom binnen.”
We gingen recht tegenover mekaar zitten aan de tafel. Ik bestudeerde zijn perfecte gezicht, perfecte mond, hoe de schaduw op zijn gezicht viel. “Zullen we dan maar beginnen?” zei hij met een onwaarschijnlijke honingzoete stem. “Natuurlijk,” zei ik met een krampachtig lachje.
“Jason, heb je dit al eerder gedaan?” Hij schudde kort zijn hoofd.
“Ik zal je even uitleggen hoe het in zijn werking gaat. Nadat ik je handen heb vastgenomen ben ik even in een soort trance, meestal duurt dat tien minuutjes tot een kwartier. Daarna vertel ik wat ik gezien of gehoord heb, en als je wilt kun je me nog wat vragen stellen,” terwijl ik het ingestudeerde tekstje op zei voelde ik hoe mijn hart abnormaal snel aan het slaan was.
“En wie wil je precies contacteren?” Ik probeerde mijn aandacht op het witte blad voor mij te vestigen. “Mijn overleden broer.”
“Kun je me je handen geven?” ik hoorde de bibbering in mijn stem.
“Natuurlijk.” zijn hemelwitte tanden kwamen tevoorschijn door zijn onschuldige glimlach.
Ik concentreerde me weer op het witte blad terwijl ik zijn warme handen in de mijne voelde glijden. Een enorme warme tinteling ging door heel mijn lichaam, ik was op een plek tussen de aarde en het hiernamaals.
Ik nam Jason's energie, voedde me ermee en vroeg om in contact te komen met zijn broer. In plaats daarvan verscheen zijn moeder en vertelde me dingen, die ze me misschien nooit had moeten vertellen.

Ik opende mijn ogen en zag Jasons geconcentreerde gezicht.
“Kon je me niet zeggen dat je een half uur bewusteloos zou zijn?” zei hij half serieus, half lachend. Ik keek naar de klok, dit was de eerste keer dat ik zo lang was weg geweest.
“Sorry,” zei ik schuldig.
“En? Wat ben je te weten gekomen?” vroeg hij aarzelend.
Ik overliep alle informatie in mijn hoofd en zocht een manier om het aan te brengen.
“Ik kon geen broer vinden,” zei ik rustig. “Ik heb er wel één!” zei hij verdedigend.
“Volgens je moeder niet,” zei ik te snel terug.
Met een enorme snelheid stond hij naast mij. “Mijn moeder? Wat heeft ze gezegd!?” Zijn helderblauwe ogen waren donker geworden en zijn uiterlijk was keihard. Mijn hele lichaam versteende en werd ijskoud.
“Ze liet me beelden zien van lang, lang geleden.. ze zei dat je geboren was in 1882, wat totaal niet kan natuurlijk. Dus waarschijnlijk is er ergens iets verkeerd gelopen…,” zei ik hopend dat hij weer ging zitten en zijn zachte uiterlijk weer tevoorschijn kwam. “1882” zei hij cijfer voor cijfer terwijl hij zich weer liet zakken op de stoel voor mij. Ik observeerde hem terwijl de gedachte dat er misschien toch iets van waar kon zijn door mijn hoofd speelde. “Ze vertelde me ook dat zij geboren was in 1860 en je altijd je kousen verstopte in de koets.” Hij keek me doordringend aan, ik keek terug met de intentie van te blijven kijken zolang hij keek. “Het is tijd.” zei hij plots en in een paar seconden was hij buiten.
Op de tafel lag een briefje van vijftig en terwijl ik vlug alles opruimde spookten de beelden van zijn moeder, van hem zelf en van de onwaarschijnlijke informatie door mijn hoofd.

Hoi Phontana_girl,
Hier weer een reactie van je grootste fan xD
Wederom een goed stuk, ik kwam er lekker snel doorheen.
Echt cool dat Alina contact kan opnemen met overledenen, dat lijkt me eng als ik dat zou kunnen! Maar dat baanje van haar verdiend wel goed
En Jason, hij is nu wel oud zeg, en hoe oud is Alina eigenlijk?
Ik heb geen tips, maar wel één opmerking:

Ik nam jason’s energie,

Jason moet met een hoofdletter en volgens mij ook met een vaste s.

Voor de rest heb ik geen foutjes kunnen ontdekken, maar dat kan ook aan mij liggen.
Ik kijk er erg naar uit om het vervolg te kunnen lezen, want tot nu toe vind ik het een leuk verhaal, Even leuk als je andere!
Maar dat boek van Darren Shan is wel leuk. Er zijn twaalf delen er van, en de Nederlandse titel van het eerste boek is: De freakshow.
Schrijf snel verder!

Xxx Aile

Jipiej! weer een reactie van Aile! Ga het boek binnenkort eens lezen


1 maart 2012, Memphis

De zonnestralen bereikten mijn gesloten ogen, het besef dat het alweer dag was, alweer school maakte me moedeloos. Ik probeerde het zonlicht te verbannen door mijn donkerblauwe donsdeken over mijn hoofd te trekken – een hopeloze poging- want niet veel later ging mijn wekker af.
Tastend naar dat verdomde knopje van mijn wekker overliep ik allerlei redenen om niet naar school te moeten. Koorts, hoofdpijn, misselijk, niet geleerd…
Het had geen zin, hoe goed de reden ook was, ik had vandaag een grote toets die ik maar beter kon maken voordat mevrouw Laaierbos weer eens een hele waslijst afliep van al mijn tekortkomingen.
Toen ik het knopje eindelijk gevonden had gooide ik het donsdeken van mijn hoofd en opende mijn ogen tot kleine spleetjes. Mijn ogen absorbeerden het zonlicht alsof het water was waardoor ik een klein ‘aah’ uitroepje deed en ze vlug terug sloot. Met al mijn moed opende ik ze een tweede keer terwijl ik voet voor voet tergend naar de badkamer ging. Blindelings nam ik mijn tandenborstel, deed er wat tandpasta op en poetste mijn tanden. Het schurende geluid bracht me tot rust terwijl mijn ogen zich aanpasten aan het zonlicht. Ik keek naar mezelf in de spiegel, zag het bruine golvende haar dat aan de schouders stopten, zag de goudbruine ogen die vermoeid stonden. Het liefst van al zou ik alle spiegels uit het huis gooien, mijn evenbeelden weg, mezelf weg. Maar doordat ik jammer genoeg twee jongere, maar zeer ijdele zusjes had werd dit voorstel meteen van tafel gegooid. Ik ging verder met mijn ochtendritueel, waste me, kamde mijn haren en deed het eerste het beste aan wat ik tegenkwam in mijn kleerkast.
‘Alina!’ ik hoorde de warme stem van mijn moeder.
‘Anna!’ ‘Arelia!’ Niet veel later hoorde ik een gegiechel terwijl snelle voetstappen zich naar beneden haastten. Anna en Arelia, waren mijn jongere zusjes, een tweeling, onafscheidelijk. Allebei waren ze geïnteresseerd in make-up, jongens en cheerleading en dat op hun twaalf jaar. Ik nam mijn versleten rugzak en ging nu ook de trap af. Toen ik in de keuken kwam bekeken mijn zusjes me met een afkeurende blik terwijl ze simultaan zeiden: “Ik begrijp niet dat je nog op straat mag van de fashionpolitie.”
“An en Ar, hou je manieren!” Moeder keek hun streng aan terwijl ze mij een bemoedigend kneepje in mijn schouder gaf. Ze zette de versgebakken eitjes op tafel. Anna en Arelia vlogen er meteen op terwijl ik mijn moeder een blik gaf dat mijn maag er niet naar stond. Ze knikte en begreep dat ze me met rust moest laten. Mijn moeder en ik communiceren vaak zonder woorden, niet alleen omdat mijn zusjes niet alles moeten weten, maar ook omdat als we tegen elkaar praten er niet veel uitkomt. Het was niet altijd zo, maar sinds vaders ongeluk vier jaar geleden is het sociale bij ons alle twee verdwenen. Ik stond recht, gooide mijn versleten rugzak op mijn schouder en sprong op mijn fiets. Dit waren de momenten waar ik het meest van genoot. De momenten waar ik de zon op mijn huid voelde branden, de wind door mijn haren voelde gaan, de liedjes van mijn i-pod hoorde. Niets anders, gewoon ik die van mijn rustmoment genoot voor ze weer een helse schooldag tegemoet ging.

Ik had nog maar net mijn fiets op slot gedaan toen Nimme al huppelend naar me toe kwam. Ze was mijn beste (en enige) vriendin, helemaal het tegenovergestelde van mij.
Ze hield van zich op te maken, was een spring- in-het-veld en wist altijd de laatste roddels. Ze zag eruit zoals haar naam klonk. Haar blonde gekrulde haren warrig opgestoken in een paardenstaart, helderblauwe ogen, sproetjes en felgekleurde kleding. Net als ik was ze 17 jaar. “Ook een goedemorgen,” zei ik al lachend, het was moeilijk om bij haar niet vrolijk te zijn.
“Heb je het al gehoord?” Haar ogen stonden helder en opgewonden.
“Wat?” vroeg ik met weinig interesse terwijl ik mijn flesje water probeer open te draaien.
“Twee woorden.” Ik keek haar aan terwijl ik mijn wenkbrauwen fronste.
“Je verwacht toch niet dat ik het ga raden, dan staan we hier over 100 jaar nog.”
Haar blik was teleurgesteld, maar ze wist evengoed als ik dat we hier inderdaad nog een lange tijd konden staan. “Er komt vandaag een nieuwe jongen op school!” terwijl ze dit zei maakte ze kleine sprongetjes. Ik dronk van mijn water en keek haar niet begrijpend aan. “En dan…?”
“En dan? Hoe durf je dat te zeggen Alina!” Haar gezicht straalde één en al teleurstelling uit.
“Wat moet ik dan zeggen? Hoera?!” ik zwaaide met mijn handen en zette een brede glimlach op.
“Freak…” Ik keek naar links en zag hoe een groepje jongens me bekeek. Ik wilde me klein maken, onzichtbaar en verstoppen in een klein hoekje terwijl ze langs me liepen en ik ze zachtjes tegen elkaar hoorde fluisteren. Ik wist dat ik het zelf uitlokte en keek naar Nimme die de jongens met allerlei gebaren zat uit te maken. “Nimme….”
Ze draaide zich om. “Wat? Mag ik je al niet meer in het openbaar spreken misschien.”
“Nee, dat is het niet..”
“Wat is het dan wel?”
“Misschien moeten we voorzichtiger zijn, niet iedereen kan geesten zien..”
Haar blik wordt ijskoud terwijl ze naar me toe stapt.
“Het is niet omdat ik een geest ben dat ik geen normaal leven mag lijden Alina!” Ik weet dat ze niet lang kwaad kan blijven op mij en zoek naar een ander onderwerp om haar gedachten te verzetten.
“Wat was dat nu met die jongen?” Haar gezicht werd weer helder en terwijl ze uitgebreid vertelde over hoe ze ons zou koppelen stapten we het drukke schoolplein op.

Alhoewel de koude regen meedogenloos op mij viel, voelde ik hoe het warme bloed uit de wonde in mijn nek vloeide.

Achter 'wonde' moet nog een 'n'

“Ik ga even naar de winkel met Anna en Arelia, goed?” riep ze van onderaan de trap.

Ik weet niet of je het met opzet doet maar Anna, Arelia en Alina beginnen allemaal met een A. Het is net alsof jij of de moeder uit het verhaal bij het uitkiezen van een naam niet verder keek in het namenboekje dan de letter A en das best jammer.

Tastend naar dat verdomde uitzetknopje van mijn wekker overliep ik allerlei redenen om niet naar school te moeten.

Ik vind 'uitzetknopje' persoonlijk niet zo'n mooi woord. Misschien kun je het een beetje omschrijven of een ander woord gebruiken?

Toen ik het uitzetknopje eindelijk gevonden had deed ik het donsdeken van mijn hoofd en opende mijn ogen tot kleine spleetjes.

Deze zin loopt voor mijn gevoel niet zo lekker. Onder andere door opnieuw dat 'uitzetknopje' en ik vind het werkwoord 'deed' niet zo mooi in dit geval. Misschien is 'gooide', 'duwde', 'smeet' of 'legde' iets beter...

Het schurende geluid bracht me tot rust terwijl mijn ogen zich aanpasten aan het zonlicht.Ik keek naar mezelf in de spiegel,

Er mist daar een spatie tussen de punt en de hoofdletter van de volgende zin.

Maar doordat ik jammer genoeg twee jongere, maar zeer ijdele zusjes heb werd dit voorstel meteen van tafel gegooid.Ik ging verder met mijn ochtendritueel,

Weer mis je een spatie tussen de punt en de hoofdletter van de volgende zin.

Toen ik in de keuken kwam bekeken mijn zusjes me met een afkeurende blik terwijl ze simultaan zeiden: “Ik begrijp niet dat je nog op straat mag van de fashionpolitie.”

Dat lijkt me wel een erg lange zin om tegelijkertijd te zeggen. Zelfs voor een tweeling.

Het was niet altijd zo, maar sinds vaders ongeluk 4 jaar geleden is het sociale bij ons alle twee verdwenen.

Probeer getallen onder de honderd altijd voluit te schrijven. In dit geval dus ook bij '4 jaar geleden'.

Dit waren de momenten waar ik het meest van genoten.

'Ik' is enkelvoud en dus moet 'genoten' dat ook zijn.

Ze houd van zich op te maken, is altijd de spring- in-het-veld en weet altijd de laatste roddels.

Ik vind het hier niet zo mooi dat je twee keer 'altijd' gebruikt in dezelfde zin. Probeer je woordkeuze iets te variëren.

“Ook een goedemorgen.” zei ik al lachend, het is moeilijk om bij haar niet vrolijk te zijn.“Heb je het al gehoord?”

Daar ontbreekt ook weer een spatie tussen de punt achter 'niet vrolijk te zijn' en het citaat. Verder eindig je een citaat (zoals bij het eerste het geval is), nooit met een punt als de zin daarna nog doorgaat met een constructie als 'zei ik', 'riep ik' etc.

Ik keek naar links en zag hoe een groepje jongens me bekeek. Ik wilde me klein maken, onzichtbaar en verstoppen in een kleine hoekje terwijl ze langs me liepen en ik ze zachtjes tegen elkaar hoorde fluisteren.

De 'e' achter 'kleine' in 'in een kleine hoekje' moet weg.

“Het is niet omdat ik een geest ben dat ik geen normaal leven mag lijden Alina!”

Dat van die geesten komt een beetje uit de lucht vallen. Ik heb geen idee wie er nou precies een geest is en waarom ze dan voorzichtig moeten doen.

Ik vind het onderwerp heel leuk. De proloog was erg verwachtingsvol maar tijdens de stukjes nam mijn interesse voor het verhaal een beetje af. Vooral in het derde stukje zijn me erg veel fouten opgevallen en je switcht de hele tijd van tegenwoordige naar verleden tijd. Het is behoorlijk lastig om daar goed doorheen te kunnen lezen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat nog altijd uit naar het meisje met de groene ogen, maar ik zal proberen om ook dit verhaal in de gaten te houden en je nuttige tips te geven.

Grappig hoe iedereen het anders ziet. Bij je proloog dacht ik: o nee, niet weer vampieren. Sinds twilight wordt je er nml mee doodgegooid en ik wordt er om eerlijk te zijn een beetje moe van. Maar toen las ik verder (kan fantayverhalen nooit weerstaan ) en elke keer dacht ik: o, het wordt leuker, o het wordt nog leuker! En bij dit zinnetje:

“Het is niet omdat ik een geest ben dat ik geen normaal leven mag lijden Alina!”

heb je me definitief overgehaald. Ik vind het echt geniaal bedacht dat Alina's beste vriendin een geest is xD
Even reageren op Xatham:

Ik weet niet of je het met opzet doet maar Anna, Arelia en Alina beginnen allemaal met een A. Het is net alsof jij of de moeder uit het verhaal bij het uitkiezen van een naam niet verder keek in het namenboekje dan de letter A en das best jammer.

Het is waarschijnlijk met opzet gedaan, er zijn meer ouders die hun kinderen dezelfde voorletter geven. Ik heet Saskia, mijn zus heet Simone en mijn broertje zou, als hij een meisje was geweest, Sylvia hebben geheten. Vraag me niet wat mijn ouders dachten, dat vraag ik me nu nog steeds af --' het is nml heel erg irritant met de post maar, mijn punt is, het kan dus wel

Ik zag hoe een donkere zwarte gestalte ging knielen en in zijn eigen pols beet.

Ik vind persoonlijk ging knielen een beetje raar staan. Het is niet fout, maar het is zo... tja, moeilijk te omschrijven. Dat hij op het punt staat maar het nog niet doet. Ik zou er gewoon knielde van maken.

Hij bracht het naar mijn mond terwijl ik gewillig het drankje binnenspeelde.

Volgens mij is binnenspeelde geen woord. Het is lastig, jij komt uit België en daar gebruiken ze soms andere woorden dan in het nederlands, dus ik weet niet of dit wel een echt woord is of niet

Zijn donkere blinkende ogen straalden in de nacht, en zijn witte huid stak af.

Tussen twee bijvoeglijke naamwoorden moet altijd een komma, dus donkere, blinkende ogen

Ze houd van zich op te maken, is altijd de spring- in-het-veld en weet altijd de laatste roddels.

je bent een t'je vergeten achter houd

Het viel me op dat je vaak het goed doet, dat je elke keer als iemand anders iets zegt, het op een nieuwe regel zet, maar af en toe vergeet je het. Probeer het wel te doen, anders kan het verwarrend worden voor de lezer.

En ik zal even de regels voor de dialogen wat uitgebreider uitleggen, Xatham sprintte er doorheen, maar ik kan me voorstellen dat je het niet helemaal snapt.
Elke keer als iemand iets zegt waarbij de zin nog niet helemaal afgelopen is, komt er komma kleine letter. Voorbeeldje:
"Hé, jij daar," riep de jongen naar Alina.
Omdat je iets zegt over hoe de jongen het tegen Alina zegt, loopt de zin door. Dat is bijna altijd het geval bij zinnen waar eerst de persoonsvorm staat, dus, zei, riep, fluisterde, snauwde, gilde, smiespelde etc.
Als de zin niet doorloopt, is het een punt.
"Hé, jij daar." De jongen zwaaide naar Alina.
En bij een vraag- en uitroepteken is het hetzelfde:
"Hé, jij daar!" riep de jongen (kleine letter omdat de zin nog niet is afgelopen, hier hoeft geen komma omdat er al een uitroepteken staat.)
"Hé, jij daar?" De jongen keek vragend naar Alina (hoofdletter omdat hier de zin wel is afgelopen)

Aan het begin kan het verwarrend zijn, maar na een tijdje gaat het vanzelf. Als je hier nog vragen over hebt, stel ze gerust

Zoals ik al zei, ik vind je verhaal steeds leuker en interessanter worden. Volgens mij weet ik al wie de nieuwe jongen op school gaat worden^^ schrijf snel verder!!!

@ Xatham: Ik ben erg blij dat je mijn verhaal toch nog wilt volgen.
Bij die namen moet ik Saskjezwaard gelijk geven. Ik heb er inderdaad om gedaan. Ik denk dat het iedereen zijn persoonlijke mening is of hij/zij dit nu goed vind of niet.

“Het is niet omdat ik een geest ben dat ik geen normaal leven mag lijden Alina!”

Ik snap dat het opeens uit de lucht komt vallen, maar uiteindelijk is het ook de bedoeling, een beetje een verrassingseffect. Niet iedereen zijn beste vriendin is een geest. Maar kun je me anders zeggen waarom je het niet duidelijk vond dat Nimme de geest is, dan kan ik het aanpassen.

Een dikke merci voor het lezen en controleren en ik heb het verhaal nog eens doorgelezen en ik zal zo snel mogelijk mijn tijden aanpassen! Beloofd!

@ Saskjezwaard: Merci dat je het zo leuk vind! Ja, ik weet ook dat vampieren heel in zijn nu, maar wou er toch iets extra aan geven, zodat het niet zo 'gewoon' is. Jason is tenslotte maar een half - vampier hé
Dank je voor het uitleggen van de regels.
Heb nu een hoop verbeterwerk, maar zal snel een nieuw stukje proberen te posten...

Liefs.

Iedereen –en dan vooral de meisjes- waren in een gespannen sfeer door de mysterieuze jongen die midden in het schooljaar zou instappen.
Ondertussen was ik al van Nimme te weten gekomen dat hij achttien was, zijn voorlaatste jaar deed en hier naartoe verhuisd was omdat heel zijn familie in een ongeluk was gestorven.
Bij het laatste kreeg ik medelijden, ik wist natuurlijk niet hoe het zou voelen om heel mijn familie kwijt te raken, maar ik wist wel hoe het voelde om één persoon van de familie kwijt te raken. Tranen sprongen in mijn ogen toen ik aan mijn vader dacht.
“Alina, gaat het?”
Ik had niet door dat Nimme gestopt was met praten en me bezorgd aankeek.
“Jaja,” zei ik terwijl ik de tranen uit mijn ogen veegde.
Ik opende mijn locker en haalde er mijn cursus Engels uit.
“Oei, is het al zo laat, ik moet naar de les drama, tot straks!” Nimme haastte zich door de duizenden leerlingen en vloog door de buitenmuur heen.
Het was grappig om te zien dat –alhoewel ze dood was- toch een normaal leven probeerde te leiden, maar ze had inderdaad gelijk, het was al laat en ik zette het op een sprintje.

Net toen ik me neerzette vanachter in de klas kwam meneer Andrew het lokaal binnen.
Ik zocht druk in mijn rugzak naar een bruikbare balpen terwijl zijn stem luid en duidelijk door de klas klonk.
“Ik wil jullie graag voorstellen aan een nieuwe leerling.” Bijna had ik de balpen laten vallen terwijl ik vol spanning naar de deuropening keek.
Lichtbruine lederen schoenen, een losse jeansbroek die er duur uitzag, een witte strakke T-shirt met daaronder een gespierd lichaam, lichtbruin getint. Zijn gezicht, zijn gezicht bestond uit perfecte strakke lijnen die geen enkele oneffenheid toonden, volle lippen, prachtige blauwe ogen. Zijn donkerblond haar dat wat in de war lag maakte hem alleen nog maar perfecter.
Dit kon niet. Dit mocht niet. Het werd keiharde realiteit toen ik zijn zachte, warme, honingzoete maar toch mannelijke stem hoorde.
“Hallo iedereen, ik ben Jason.”
Ik hoorde hoe alle meisjes zuchtten en alle jongens hem jaloerse verwijten maakten, maar het kon me allemaal niets schelen. Het was die Jason die nog geen maand geleden bij mij was gekomen, om zijn zo gezegde broer te contacteren. Het was die Jason die al die tijd door mijn hoofd spookte, die geen seconde uit mijn gedachten was. Het was die Jason, die ene goddelijke jongen met een onwaarschijnlijk verhaal. Het feit dat zijn moeder zei dat hij in 1882 geboren was had me nog geen seconde losgelaten.
“Dag Jason.” de stem van meneer Andrew verbrak mijn gedachten stroom . Ik keek naar mijn balpen toen ik hoorde hoe hij een plaats toegewezen kreeg naast Roxanne, die vlak voor mij zat . Ik zag hoe zijn schoenen vlak voor mij stopten en probeerde me zoveel mogelijk in mijn sweater te verstoppen, ik wou niet dat hij mij zag, mij herkende, en al helemaal niet dat hij zou praten, want ik wist dat ik een zwak voor hem had. Hij ging naast haar zitten en glimlachte vriendelijk.
Heel de les probeerde ze zijn aandacht te krijgen, maar hij leek helemaal niet geïnteresseerd in haar tot grote ergernis van Roxanne zelf.
De les was gedaan, ik stak al mijn spullen in mijn rugzak tot ik plots een stem hoorde en verstijfde.
“Alina?”
Ik probeerde mijn stem afwezig te laten klinken. “Ja?”
“Herken je me nog?” zijn warme stem bereikte mijn oren. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden en keek recht in zijn helderblauwe ogen.
“Natuurlijk, hoe kan ik je vergeten? je bent als een sneltrein weggelopen.” In mijn gedachten klonk het veel kwader, terwijl het er nu verlegen en eerder schuldig uitkwam.
“Ik weet dat ik verkeerd gereageerd heb, maar de dood van mijn broer ligt nog heel gevoelig.” zijn gezicht stond vol spijt.
Wat kon ik hier nu nog op zeggen? Dat hij geen broer had, nee, ik smolt als ijs voor de zon en kon alleen maar een onschuldig glimlachje opzetten. “Het is niets.”
Een glimlach verscheen op zijn perfecte gezicht terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde.
“Ik..ik moet weg,” zei ik stotterend, terwijl ik onhandig mijn rugzak op mijn rug deed.
Ik voelde hoe zijn blik mij volgde terwijl ik het klaslokaal uitliep.

Ik heb het nieuwe stukje nog niet gelezen. Ik moet zo eten, dus dat doe ik een andere keer, beloofd!
Nog even om terug te komen op de drie A's. Ik weet ook wel dat mensen hun kinderen wel eens allemaal een naam geven met dezelfde beginletter maar dat is dan vaak de L, S, M... Ik weet niet precies. Een 'A' vind ik iets minder omdat dat toevallig net de eerste letter is van het alfabet. Een A is wel heel mooi, maar het geeft het gevoel alsof de moeder in het verhaal, of de schrijster van het verhaal niet verder kwam dan de A in het namenboekje. Ik had dan persoonlijk voor een andere beginletter gekozen die de meisjes met elkaar delen. Maar goed, dat is slechts hoe ik het gedaan zou hebben, laat maar gewoon zo nu

Wat die geest betreft, vergeet mijn reactie maar. Volgens mij had ik na het lezen het gevoel alsof de hoofdpersoon de geest was, of alsof de hoofdpersoon zei wat een geest zou moeten zeggen, maar na het nagelezen hebben, klopt het gewoon.

Ben je reactie al vergeten
Zal in het vervolg onthouden om een andere letter te kiezen als ik nog eens dezelfde beginletter wil
Ik hoop dat het eten gesmaakt heeft.

reactie op post een :p post twee is onderweg

De smaak was op zijn minst te zeggen goed en ik deed alle moeite van de wereld om het laatste restje in te slikken.“Sta recht.” beval hij.

Volgens mij klopt die eerste zin niet, op zijn minst te zeggen goed =\ ik weet niet xD hèhè, als ik erover na denk dan heb ik wel het idee dat het klopt als ik het gewoon lees dan klopt het niet… hmmm… Oh en een enter voor je dialoog.

Zijn donkere, blinkende ogen straalden in de nacht, en zijn witte huid stak af. “Naam?” vroeg hij ongeduldig.

Weer enter voor dialoog.

“Jason.” zei ik verward.

Dit is vast al een paar keer uitgelegd in de feedback, maar hier komt ie nog eens xD achter Jason moet een komma omdat je zin niet stopt omdat de dialoog stopt, maar doorloopt met zei. Jason is alleen een bijwoord in dit geval.. ( of hoe je het ook wilt neomen. ) Bijna in alle situaties met een werkwoord als: Zei, sprak, vertelde.. bladiebla moet er een komma achter je dialoog.

“Elk jaar zal je een brief krijgen met twaalf namen van meisjes, deze meisjes zul je in volgorde elke maand moeten vermoorden, leegdrinken, om te overleven.
Er hangt wel een addertje aan vast. Het meisje moet voor je vallen, verliefd op je zijn, moet je gekust hebben voordat je haar kan doden. Als dit niet zo is, sterf je.
Je mag voor de beruchte maand al contact leggen met het meisje, maar je mag haar nog niet versieren, dat mag pas in de maand zelf. Volg je de regels, dan blijf je gewoon oneindig verder leven.”

In een dialoog gebruik je nooit de enter.

“Waarom mij?” vroeg ik nauwelijks hoorbaar.

is het niet " waarom ik" ?

Je enige fout die ik echt herhaaldelijk tegen kwam was je enter gebruik. Voor de rest vind ik het er goed uit zien. Je omschrijvingen zijn goed ik kan al echt karakters zien, ondanks dat je weinig uiterlijkheden hebt verteld.
Oke ik ga snel verder lezen Deze feedback krijg je alvast van me heheh

Oh en sorry voor de dubbele dingen. Ik heb niet op de feedback gelet die andere gaven xD hehe.

Ehm, sorry Jodie, ik ga je even verbeteren
(te lui voor quotes)
“Elk jaar zal je een brief krijgen met twaalf namen van meisjes, deze meisjes zul je in volgorde elke maand moeten vermoorden, leegdrinken, om te overleven.
Er hangt wel een addertje aan vast. Het meisje moet voor je vallen, verliefd op je zijn, moet je gekust hebben voordat je haar kan doden. Als dit niet zo is, sterf je.
Je mag voor de beruchte maand al contact leggen met het meisje, maar je mag haar nog niet versieren, dat mag pas in de maand zelf. Volg je de regels, dan blijf je gewoon oneindig verder leven.”



In een dialoog gebruik je nooit de enter.


Je kan in een dialoog wel enter gebruiken, als het te lang wordt bij bijvoorbeeld een uitleg. Maar, inderdaad, dit is nog niet te lang om in de zin te moeten enteren, daar heb je dan wel weer gelijk bij.
( o trouwens, volgens mij is de uitdrukking, daar zit een addertje onder het gras )


Hmm, toch maar aan de quote gegaan^^

Zijn donkere, blinkende ogen straalden in de nacht, en zijn witte huid stak af. “Naam?” vroeg hij ongeduldig.


Weer enter voor dialoog.

Volgens mij mag dit ook gewoon, anders doe ik het zelf de hele tijd fout laten we zeggen, ik hoop dat het goed is^^ bij de vorige heb je iig gelijk, omdat het dan eerst over de ik-persoon gaat en daarna de vampier spreekt

He, je kijkt weer verhalen na tijd over ofzo of moet je toevallig op iemand wachten

Hm nog nooit in een dialoog een enter tegengekomen xD hahah ik trek conculsies xD

Hmm.. als ik hem zo na lees dan zou het kunnen wacht, ik lees even de hele context weer na. Die zin voor de dialoog sloeg in mijn ogen meer op de tekst erboven dus hoe de ik-persoon de man ziet. Daarom zou ik kiezen voor een enter voor de dialoog. hmm oke na drie keer nalezen. het kan wel hehe

en haha jaa ik wacht!!!!

hahah nee, ik ben weer beetje feedback op gaan pakken , altijd het stomme als ik dan een verhaal lees en foutjes gaan me opvallen dan moet ik het gewoon verbeteren... erg he :S, en anders stop ik zo weer met het lezen van het verhaal, of ik moet mijn hoofd gewoon op standje nul zetten en dan lezen =] heeft de auteur alleen wat minder profeit van xD krijgt ie zo'n leuke reactie! LEuk stuk schrijf zo door bladiblaa

@Jodiejj: Dankjewel

Ik kon me de hele voormiddag niet meer concentreren. Heel de tijd spookten zijn helderblauwe ogen, zijn zoete warme stem en zijn schuldige blik door mijn hoofd.Gelukkig had ik de grote toets pas na de middag, met een opluchtende zucht liet ik mij neerzakken helemaal achteraan de eetzaal op een rode plastieken stoel.Veel rustpauze had ik niet want ik zag Nimme al huppelend mijn richting afkomen.
Ze plofte neer op de stoel naast me en keek me verwijtend aan.
“Moet jij me niet iets vertellen?” zei ze terwijl ze wat naar voor leunde en me indringend aankeek.
Ik nam een hap van mijn boterham. “Niet dat ik weet.”
Natuurlijk wist ik waarover het ging, maar ik hoopte dit onderwerp te ontwijken door te doen alsof ik Jason al vergeten was.
“Alina….” ze keek me aan met verterende oogjes en ik wist dat het een verloren moeite was om alles te ontkennen.
“Wat wil je weten? “ vroeg ik uiteindelijk met een zucht.
Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. “Alles, vertel me alles.”
Ik spoelde in mijn gedachten terug, alsof het een film was, elk detail had ik opgeslagen.
“Hij zit bij mij in de les Engels, heet Jason, we hebben een paar woorden gewisseld..” het detail dat ik hem al een maand eerder had gesproken liet ik achterwege.
“Wow, wow, zei je nu dat je een paar woorden hebt gewisseld?”
Ik nam nog een hap van mijn boterham en had spijt dat ik dit laatste gezegd had. Ze gebaarde met allerlei armbewegingen dat ik verder moest vertellen. Wat moest ik nu zeggen? Dat hij zich verontschuldigde omdat hij ongeveer een maand geleden bij een sessie woedend is weggelopen? Nee. Vlug verzon ik iets anders.
“Mijn balpen was op de grond gevallen, hij had hem opgeraapt en gevraagd of hij van mij was, ik knikte, staarde, hij vroeg of alles oké was, ik knikte en liep weg.”
“Je…liep…weg…?” concludeerde ze ongelovig.
Ik was blij dat ze het verhaaltje geloofde.
“Ja, ik liep weg. Erg?”
“Duh.. ik had hem allang rond zijn nek gevlogen en hem gekust,” zei ze terwijl haar gedachten de vrije loop kregen. Plots was de gigantische eetzaal stil, dit kon maar één ding betekenen, ik keek op en zag hem de zaal binnenstappen.
“Is….dat….Jason?” vroeg Nimme fluisterend en duidelijk onder de indruk.
Ik knikte en voelde mijn hart breken toen hij naar de tafel ging waar Roxanne aan zat, de ‘populaire tafel’.
“Daar gaat je potentiële partner,” zuchtte Nimme teleurgesteld.
“Potentiële partner?!’ riep ik.
Nimme kuchte, en ik keek de enorme eetzaal rond, het was nog altijd stil, iedereen keek me spottend aan en overal hoorde ik het fluisterende woordje freak.
Ik kon het hun natuurlijk niet kwalijk nemen, voor hun zat ik tegen mezelf te roepen, tegen een denkbeeldig persoon, maar voor mij was Nimme zo echt dat ik bijna vergat dat ze een geest was en dat niemand anders haar kon zien behalve ik. Toen ik ook Jason naar mij zag kijken hield ik het niet meer vol, ik rende de eetzaal uit terwijl ik Nimme mijn naam hoorde roepen. Het kon me niets meer schelen!
Tranen vloeiden over mijn wangen terwijl ik mezelf opsloot in de wc’s.
“Alina?” ik hoorde Nimme’s zachte stem.
“Laat me met rust!”
“Komaan, je weet zelf dat je geen freak bent.”
“Ik wil gewoon even alleen zijn…” de tranen rolden over mijn wangen.
“Als je nu niet uit dat wc kotje komt vlieg ik door de deur, je weet best dat ik dat kan.”
Ik wist dat ze dit inderdaad ging doen, nors opende ik de deur terwijl Nimme tevreden glimlachte.
“Goed, kop op meisje! Ik moet naar de volgende les. Tot vanavond?” ik knikte.
De bel ging voor het volgende lesuur, ik had niet veel tijd en bekeek mezelf in de spiegel.Mijn ogen stonden rood en waterachtig, ik spoelde mijn gezicht met water, ademde diep in en haastte me naar de les wiskunde.

Ik nam zoals altijd, achteraan plaats en rommelde wat in mijn boekentas hopend dat de leerkracht snel kwam. Het gefluister was erger dan normaal en ik voelde de tranen weer opkomen, ik neuriede een zacht deuntje en concentreerde me alleen op de melodie, op niets anders dan de melodie. Het gefluister verdween, ik ging weer recht zitten, mijn adem stokte.
“Vind je het erg als ik naast je kom zitten? Er is namelijk nergens anders meer plaats.”
Ik zei niets, mijn adem stokte, ik kon alleen kijken hoe hij elegant langs mij bewoog en zich liet neerzakken op de stoel naast mij.
Ik voelde hoe al de blikken op ons gericht waren en zakte wat onderuit.
“Krijg jij altijd zoveel aandacht?” vroeg hij met een klein lachje.
Ik grijnsde.
“Ik heb het gevoel dat je mijn excuses nog altijd niet aanvaard hebt.”
“Is dat erg?” vroeg ik sarcastisch.
Ik schrok van mijn vijandige toon en zag hoe zijn helderblauwe ogen somber stonden. Ik herpakte me vlug.
“Sorry, ik heb een slechte dag vandaag,” zei ik schuldig.
“Iedereen heeft wel eens slechte dagen, zelfs ik. Jammer genoeg was het juist die dag toen je die sessie deed, ik hoop dat je me kan vergeven?” Ik voelde hoe hij mij observeerde en hoe hij ieder antwoord wat ik kon zeggen afwoog.
“Natuurlijk.” ik knikte erbij om overtuigender over te komen, maar in realiteit wist ik dat er een geheim rond hem hing, een groot geheim.
Toen meneer Skully binnen kwam ging er een opluchting door mij heen. Nu had ik een reden om niet tegen hem te praten.
“Alina?” fluisterde Jason zacht terwijl Skully verwikkeld was in een moeilijke wiskundige theorie. Ik keek hem aan. Het was alsof zijn gezicht iedere keer anders was, altijd wonderlijk mooi, maar altijd anders, een gezicht waar je dagenlang naar kon kijken zonder dat je het beu werd.
“Kun je je nog herinneren wat mijn moeder getoond heeft aan jou?”
Ik knikte weer, terwijl ik verzonk in zijn diepe, helderblauwe ogen.
“Zou je het me misschien allemaal willen vertellen onder een etentje.” Het kwam er zo doodnormaal uit dat ik verstijfde en hoorde hoe mijn cursus op de grond viel.
Iedereen keek om en ik voelde mijn hoofd rood worden.
“Ze heeft haar dagje niet meneer,” zei Jason lachend terwijl hij mijn cursus opraapte.
Skully ging weer door met zijn les, terwijl Jason de cursus terug op de tafel legde. Hoe kon hij zo snel van de ene kant van de tafel naar de andere kant gaan? Eén seconde, één seconde had hij nodig.
“Alina?” mijn gedachten werden verstoord.
“Wat denk je van mijn voorstel?” hij glimlachte, waardoor zijn hagelwitte tanden tevoorschijn kwamen. Ik voelde hoe mijn lichaam zich ontdooide, maar het mocht niet. Het kon niet.
“Hoe stond je in godsnaam zo snel naast me?” fluisterde ik juist stil genoeg.
Zijn mondhoeken gingen naar beneden terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep.
“Dat is naast de kwestie,” zei hij monotoon.
Mijn gedachten sprongen op hol, ik wist niet meer wat ik moest denken, wat ik moest doen.
“Dat etentje Alina, morgenavond, goed?” Zijn gezicht was weer vriendelijk en uitnodigend, maar er was iets met hem. Ik organiseerde alle gedachten in mijn hoofd tot ik weer helder kon denken.
Hij wil een etentje met mij? Alina de freak? Hij wil weten wat zijn moeder gezegd heeft? Zou het dan toch waar zijn, zou hij dan toch in 1882 geboren zijn?
En hoe kwam hij zo snel naast mij?
Er was maar weg, één weg waar ik mogelijks de oplossingen zou krijgen, ik moest met hem gaan eten.

Hey!

Je verhaal is erg leuk om te lezen en ook heel goed te volgen! Ik vond de verrassing dat Nimme een geest is, onverwacht maar erg leuk
Ik hoop dat je snel verder schrijft, want je bent op een spannend moment gestopt. Ben benieuwd of dat ze echt meegaat naar dat etentje ^_^

*tommelgeroffel* Proficiat, je hebt er weer een nieuwe fan bij!!! XD
Snel verder

Merci Maaike en knuffelbeertje_jana
Een nieuw stukje

“Is goed.” zei ik zo vriendelijk mogelijk.
Zijn gezicht straalde zelfvoldoening uit.
“Dus dan pik ik je morgenavond om negentien uur op?”
“Ja.” ik zette een geforceerde glimlach op.
De bel ging.
“Tot morgenavond.” terwijl hij rechtstond keek hij me diep in de ogen aan. Ik voelde hoe ik naar hem verlangde en weerde deze gevoelens zo snel mogelijk af. Ik wist dat ik uitkeek naar het etentje, met hem alleen, maar ik wist ook dat ik eerst antwoorden moest krijgen. Eerst antwoorden. Terwijl ik dit herhaalde dwaalden mijn gedachten af naar morgenavond.

“Alina…….!” Nimme haar stem klonk zangerig.
“Wat heb ik gehoord?” Ze stond voor mijn bed terwijl ze vrolijk heen en weer huppelde.
“Nimme…ik ben moe.”
“uhuh. Geen excuses.” ze liet zich neerploffen op bed.
Ik keek haar verwijtend aan terwijl ze haar haar aan het vlechten was.
“Wat heb je gehoord?” vroeg ik zuchtend.
“Wat?! Dat je dat nog durft vragen.” Haar ogen stonden wijd opengesperd.
“Ik zal je gedachten even opfrissen..het begint met een j en jij hebt er morgen een etentje mee.”
“Leer je nu ook al rijmen?” vroeg ik sarcastisch.
Ze sprong van mijn bed. “Alina, vertel me het nu, ik ga dood van de zenuwen.”
“Je bent al dood.” Ik geeuwde.
Ze tuitte haar lippen en knipperde met haar oogjes. “Als je het vertelt ben ik weg, en anders ga je een slapeloze nacht tegemoet..”
Ik zuchtte en wist dat ik geen keuze had.
“Goed…” Nimme klapte in haar handen en plofte weer op het bed.
“Vergeet de details niet,” zei ze serieus.
“Weet je nog dat ik in de kantine had gezegd dat ik mijn balpen had laten vallen..” ze knikte.
“Dat was gelogen.” Nimme zei niets.
“Hij sprak met mij, omdat hij ongeveer een maand geleden een sessie bij mij heeft ondergaan. Hij is daar woedend weggelopen omdat hij voor zijn broer kwam, en ik helemaal geen broer kon vinden. Hij excuseerde zich. Toen we in wiskunde zaten excuseerde hij zich nogmaals, en vroeg om het goed te maken met een etentje.” het detail dat ik had doorgekregen van zijn moeder dat hij in 1882 geboren was liet ik achterwege, er was iets dat mij tegenhield.
“Je hebt tegen me gelogen,” zei Nimme bedroefd.
“Ik weet dat..dat wat ik heb gedaan niet goed was, maar toen had ik niet veel zin om alles uit te leggen,” zei ik verontschuldigend.
Ze bekeek me met een keurende blik. “Nuja, het belangrijkste is dat jij morgen gaat eten met de knapste jongen van de school en dus goed uitgerust moet zijn.”
ik glimlachte terwijl ze opstond.
“Dus je bent niet boos?” vroeg ik aarzelend.
“Op jou? nooit,” zei ze terwijl ze verdween door de muur.


Hoofdstuk 2.

2 maart 2012

Nog een kwartier. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Het zwarte kleedje omlijnde alle rondingen en viel zwierig rond mijn benen. Mijn haren waren in een hoge paardenstaart. Een dun lijntje eyeliner, wat mascara, een beetje lipgloss. Ik keurde mezelf goed. Diep vanbinnen hoopte ik dat hij niet zou denken dat ik mijn best had gedaan voor hem (wat natuurlijk wel was), maar voor het chique restaurant. Een fluitgeluidje bracht me uit mijn concentratie, ik draaide me met een ruk om.
“Nimme! wat doe je hier?!” riep ik fluisterend.
“Wat doe ik hier? Ik mag mijn beste vriendin zeker toch een bezoekje brengen vlak voor haar date.” De bel ging.
“Wat! is hij er al?” riep ik hysterisch.
“Al?” hij is precies op tijd!" zei Nimme lachend.
Ik keek naar de klok, het was inderdaad negentien uur.
“Ik hoop dat je me niet volgt Nimme!” zei ik serieus. Ze huppelde weg.

Met een snelheid ging ik naar beneden, haalde diep adem en opende de deur. Mijn adem stokte. Hij had een wit hemd aan dat niet helemaal was dichtgeknoopt met een katoenen beige broek. Zijn haren lagen op een vreemde manier netjes, maar toch nog rommelig. Zijn blauwe ogen bekeken me, langzaam, ik voelde een koude rilling over mijn rug. Het was alsof ik een glimp van schrik in zijn helderblauwe ogen zag.
“Dag Alina.” hij boog voorover. Ik glimlachte.
“Zijn we?” hij stak zijn hand uit. Voorzichtig legde ik mijn hand in de zijne, heel mijn lichaam tintelde. Ik vroeg me af hoe ik dit verdiende..een beeld van zijn moeder kwam voor mijn ogen en ik schrok. “Wat is er?” hij stopte en keek me bezorgd aan.
“Niets,” zei ik met een geforceerde glimlach hopend dat hij het niet merkte. Ik moest mijn gedachten erbij houden, ik moest de raadsels rond hem ontrafelen.
Ik voelde hoe hij mij wantrouwend aankeek, maar we stapten verder tot we voor een blinkende grijze bmw stonden.
“Is dit jou auto?” vroeg ik happend naar adem.
Een geheimzinnige glimlach speelde rond zijn lippen. “Wat denk je?”
Ik kon niets zeggen. Hij opende de deur voor mij en ik ging in een met bruin leder bedekte zetel zitten. De auto rook naar rozen en ik snoof de geur op.
Zonder dat ik het merkte waren we al vertrokken. Het was stil, alleen het zachte geronk van de motor zorgde voor wat geluid. Ik voelde mij ongemakkelijk, telkens als ik iets wou zeggen, klapte ik dicht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij ook gespannen was. Zijn handen zaten stevig geklemd rond het stuur waardoor zijn knokkels zichtbaar werden. Zijn ogen waren strak op de baan gericht, maar toch had ik het gevoel dat ze naar mij keken. Na een twintigtal minuten reden we de parking op van Le Grand Voyage, één van de chiquere restaurants. Jason stapte uit en opende de deur. Ik probeerde er zo galant mogelijk uit te stappen (wat dus niet lukte) en struikelde. Nog geen seconde later voelde ik zijn sterke warme armen rondom mij.
“Ik hoop dat je verzekerd bent,” zei hij met zijn warme zoete lach.
Ik voelde hoe mijn wangen begonnen te gloeien en keek naar de grond. “Ja, ik heb een goeie verzekering, de VVOG.”
“De wat?” hij keek me geamuseerd aan.
“De verzekering voor onhandige gevallen.”

Leuk stukje, ik ben heeeel benieuwd naar hoe het verder gaat.
één dingetje:

"Is dit jou auto?" vroeg ik happen naar auto.

Volgens mij moet auto, adem zijn

“Ik hoop dat je verzekerd bent,” zei hij met zijn warme zoete lach.
Ik voelde hoe mijn wangen begonnen te gloeien en keek naar de grond. “Ja, ik heb een goeie verzekering, de VVOG.”
“De wat?” hij keek me geamuseerd aan.
“De verzekering voor onhandige gevallen.”

Geniaal!!!!!

snel verder

Leuk stukje! De verzekering is inderdaad erg leuk bedacht

Even een tip, tijden schrijf je normaal gesproken voluit dat heb je de eerste keer niet gedaan de tweede keer wel.
En... je hebt het over twee verschillende tijden. In eerste instantie laat je ze afspreken om zeven uur 's avonds, en daarna staat hij volgens Nimme stipt op tijd voor de deur om acht uur 's avonds. Of je moet even de tijden aanpassen, of de reactie van Nimme moet even anders

Phontana_girl schreef:“Dus dan pik ik je morgenavond om 19 u op?”

&

Phontana_girl schreef:“Al?” hij is precies op tijd!" zei Nimme lachend.
Ik keek naar de klok, het was inderdaad acht uur.

Dankje voor jullie reacties

Het restaurant had al mijn verwachtingen overstegen. Toen we binnenkwamen stond er een man, gekleed in een kostuum ons op te wachten. Hij begeleidde ons naar onze tafel en schonk meteen twee glaasjes van het huis in. De menukaart stond vol met gerechten waarvan ik nog nooit de naam had gehoord. Op de tafel stond er een rode roos met daarnaast een witte kaars die brandde. Het kaarslicht maakte Jason’s gezicht zacht en ik had moeite om hem niet aan te staren.
“Wat is Blanquette de veau?” vroeg ik luidop zonder na te denken.
Hij lachte. “Blanquette de veau is een Franse kalfsragout waarin noch het kalfsvlees, noch de boter bruin mag worden tijdens het kookproces. Men stooft stukjes kalfsvlees en mirepoix. Mirepoix is een mengsel van groenten en kruiden.”
Ik keek hem verbijsterd aan. “Ben je een levende encyclopedie of zo?”
Hij boog wat dichter naar mij, onze gezichten waren nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd.
“Weet je wat het geheim is?” zei hij zacht. Ik voelde zijn warme adem op mijn huid.
“Jaren en jaren training.”
Ik vroeg me af wat hij bedoelde, maar dezelfde man die ons begroette verstoorde mijn gedachten.
“Wat wensen jullie?”
“Tweemaal Blanquette de veau alstublieft,” zei Jason terwijl hij de menukaarten afgaf.
Ik kon hem nu eventjes bestuderen. Hij kon niet van hier zijn, hij was te perfect. Ik moest mijn gedachten erbij houden en te weten komen wat zijn geheim was. Waarom dat zijn moeder zei dat hij in 1882 geboren was en hoe hij zo snel mijn wiskunde cursus had kunnen oprapen. Ik besefte niet dat ik nog altijd aan het staren was.
“Wou je iets anders misschien?” vroeg hij met zijn goddelijke stem.
Ik werd knalrood. “Nee, nee.. Alleen, je zei dat je wou weten wat ik had gezien toen ik je broer wou contacteren en met je moeder in contact kwam.”
“O, dat is nu niet bepaald dringend hoor.” Hij dronk van de huiswijn.
“Ik zou het er wel graag over willen hebben,” zei ik met wat meer kracht.
“Alina, geniet nu van het lekkere eten, de lekkere wijn, we hebben nog tijd genoeg.” Hij strekte zijn hand naar mij uit en deed een plukje haar achter mijn oren.
Ik sloot mijn ogen bij zijn aanraking. Mijn gevoelens werden langs twee kanten geslingerd. Ik was kwaad op hem omdat hij het onderwerp wou ontwijken, maar tegelijkertijd wou ik niets liever doen dan gewoon te genieten.
“Zo, dat loopt hier precies op rolletjes.” Ik schrok en keek naast me waardoor ik recht in het gezicht van Nimme keek.
“Wat sta jij nu zo te kijken? Je weet toch dat hij je ziet hé,” zei ze geamuseerd.
Ik draaide vlug mijn hoofd om en keek naar Jason.
“Wat is er? Je lijkt opeens zo gestrest.” Hij keek achterdochtig.
“Niets..niets, er is helemaal niets.” Ik probeerde zo normaal mogelijk te klinken wat een hele grote opdracht was als er een geest naast je zat die je zo snel mogelijk weg wilde, maar er niet tegen kon spreken.
“Ik moet gewoon even naar het wc,” zei ik vlug en stond recht.
Voorzichtig keek ik of er niemand op een wc zat, de grote ruimte was helemaal leeg.
“Nimme! Je had beloofd dat je niet zou verschijnen!” riep ik kwaad.
Huppelend kwam ze door de deur. “Je weet toch dat ik niet goed ben in beloven.” Ze kwam naar mij en danste rondjes voor mijn neus. Haar blonde haren wiegden in de wind die ze maakte. Ik kon haar wel vermoorden, maar omdat ze al dood was, was dat geen optie.
“Waarom ben je naar hier gekomen?” vroeg ik kalm terwijl ik met mijn hand over mijn haar ging. Nimme stopte met rondjes draaien en keek me lachend aan.
“Ik wou zien hoe het ging. Als het wat stroef verliep kon ik je een handje helpen, logisch toch?”
“Het verloopt niet stroef, het verloopt zelfs vlot, dus ik heb jou hulp echt niet nodig.”
“Inderdaad, hij deed zelfs een plukje haar achter je oor.” Terwijl ze dit zei deed ze de beweging na.
“Nimme! Hoe oud ben je eigenlijk?” Ik liep naar de spiegel.
“Ga alsjeblieft weg Nimme, alsjeblieft,” zei ik in mijn laatste poging.
“Beloof je me alles in detail te vertellen?”
“Beloofd.”
Ik keek in de spiegel, ze was weg. Ik fatsoeneerde mijn haar en checkte of mijn make-up nog goed zat. Na een laatste blik op mezelf ging ik het restaurant weer in.

“Daar is ze weer.” Jason glimlachte. Ik voelde hoe mijn lichaam weer smolt en was blij dat ik de stoel als houvast had.
“Ja, daar ben ik weer,” zei ik terwijl ik zachtjes op mijn lippen beet.
De ober kwam eraan en zette de twee borden Blanquette de veau op tafel. De geur was heerlijk en ik vergat alles wat er zonet gebeurd was. Voorzichtig sneed ik een stukje en stak het in mijn mond. Dat was –zoals ze het noemen- een culinair orgasme.
Ik besefte dat ik mijn ‘mmm’ iets te luid liet doorklinken, Jason had pretlichtjes in zijn ogen. “Sorry,” mompelde ik met mijn mond vol.
“Het is niets,” lachte hij. “Ik heb gewoon in honderdtien jaar nog geen één meisje zo zien eten.”
Mijn ogen werden groot en ik zag aan Jason’s gezicht dat hij besefte wat hij gezegd had.
“Bij wijze van spreke natuurlijk,” zei hij stotterend.
Het eten smaakte me nu niet meer want ik besefte dat wat zijn moeder tegen mij had gezegd toch waar kon zijn.

Er viel een doodse stilte. Jason zijn gezicht was verkrampt, zijn helderblauwe ogen stonden dof en zijn kaakspieren waren gespannen.
“Heeft het gesmaakt?” vroeg hij met een overslaande stem. Ik knikte kort.
Hij wou de sfeer er weer inbrengen, dat wist ik wel, maar hoe kon hij nu zo rond de pot draaien? Hij had gezegd dat hij de details wou horen van wat ik gezien had en nu, nu ontwijkt hij het onderwerp en doet alsof er niets aan de hand is.
“Waarom?!” riep ik kwaad, zonder het te beseffen. Ik keek geschrokken naar zijn gezicht.
“Wat waarom?” vroeg hij op een rustige toon. Ik wist dat ik niet meer terugkon.
“Waarom ontwijk je het onderwerp? Waarom nodig je me uit om te praten over je moeder en ontwijk je dit nu?!” Zijn gezicht werd serieus en zijn stem werd krachtiger.
“Alina, laat het rusten. Ik wou gewoon even met jou alleen zijn, we hoeven toch niet over zo’n serieuze dingen te praten.”
“Maar ik ben alleen meegegaan om over die dingen te praten. Waarom wil je nu niet toegeven dat je geen broer hebt, waarom wil je nu niet toegeven dat die verspreking van daarnet waar was, waarom wil je nu niet toegeven dat er iets niet aan jou klopt.” De woede stroomde door heel mijn lichaam en ik stond recht. “Waarom Jason?!”
Ik zag zijn verbaasde gezicht wat direct veranderde in een gemeen. Zijn helderblauwe ogen werden donker, zijn lippen waren samengetrokken. In nog geen twee seconden had hij mijn arm gepakt, betaald en me mee naar buiten gesleurd. Ik kon me niet verzetten, hij was te sterk, te snel. Hij duwde me tegen zijn auto, verbaasd staarde ik hem aan. Hij zag er beestachtig uit, helemaal niet vriendelijk, helemaal niet aantrekkelijk.
“Alina, waarom kun je niet makkelijker zijn.” Zijn stem klonk diep, schor en elk woord voelde aan als een messteek.
“Waarom moet je zo betweterig zijn. Ik wou gewoon een leuk avondje en jij verpest het. Is het dan zo erg dat ik geen broer heb? Ja, ik heb gelogen, welk mens doet dat nu niet?”
Hij heeft geen broer ging er door mij heen.
“Waarom heb je gelogen?” vroeg ik met een piepstemmetje.
Hij stapte naar me toe, onze gezichten waren nog geen twee millimeter van elkaar verwijderd. Ik sloot mijn ogen en verkrampte. Het voelde niet goed, heel zijn lichaam voelde koud, het voelde niet goed. Zijn warme adem blies op mijn gezicht. Ik opende mijn ogen. Plots zag ik een schijn van schrik in zijn blik, hij wendde zijn gezicht af en ging wat verder van me staan.
“Sorry,” mompelde hij. Mijn lichaam ontspande weer. Hij keek me aan, zijn ogen waren weer helderblauw en zijn gezicht was weer ontspannen.
“Kom, ik rijd je naar huis.” Hij stapte de auto in.

Waarom stop je nu?!
VERDER!!! =)

Haha, ik hou van mensen met stemmingswisselingen xD En ik kan het alleen met Jana eens zijn! Verder

Ik zag zijn verbaasde gezicht wat direct veranderde in een gemeen
er mankeert iets in deze zin
verder leuk verhaal komt er nog een vervolg is nu al een tijdje geleden he

Verder:$