Online Verhalen

Hallo allemaal, ik ben nog nieuw hier en dit is het eerste verhaal dat ik heb geschreven. Het is steeds in delen geschreven van ong. 1500 woorden. Het eerste deel is niet naar mijn zin en moet nog verbeterd worden, maar ik zou graag willen weten wat jullie er van vinden.
De verbeterpunten zijn in ieder geval:

- spelfouten
- ik schrijf van verl. tijd naar tegenw. tijd en andersom.

Hier de eerste twee delen:

deel 1
‘Trrrrrrrrrrrrrrrrr’ geïrriteerd sla ik met mijn hand de wekker uit. De eerste dag school waar ik helemaal geen zin in heb. Al mijn hele leven volg ik het meest voor de hand liggende pad; peuterschool, basisschool, middelbare school en nu heb ik door aandringen van mijn vader gekozen voor een Rechten studie. Niet dat daar mijn passie ligt, maar volgens mijn vader is dat niet belangrijk. ‘Het gaat erom dat je geld verdient’ hoor ik hem in mijn hoofd zeggen.
Vermoeid stap ik uit bed om me klaar te maken voor school. Eerst maar een lekkere warme douche om wakker te worden. Ondertussen komt Guanita, onze huishoudster, mijn kamer in om kleren voor mij klaar te leggen. ‘Wat zal het vandaag worden Sue? Je moet er natuurlijk wel goed uitzien op je eerste dag school.’ zegt ze met een zorgzame en moederlijke toon. ‘Nou ik kijk er ook zo onwijs naar uit’ antwoord ik sarcastisch terug. Ik heb een goede band met Guanita. Zij voelt altijd aan in welke stemming ik ben, ze is net als een moeder voor me. Althans, dat denk ik. Op mijn achtste is mijn moeder overleden, een vrachtwagenchauffeur lette niet goed op. Sindsdien is Guanita er om voor mij te zorgen wanneer mijn vader weg is van huis. Dit is vaker wel dan niet, hij is de ergste workaholic die er bestaat. Als ze daar een nummering van één tot vijf hadden dan was hij een level 6. Dit is hij pas geworden sinds mijn moeder er niet meer is, het lijkt wel alsof hij mij er de schuld van geeft. Wanneer ik klaar ben met douchen liggen mijn kleren al klaar. Wat zou ik toch zonder haar moeten? Guanita heeft mijn gebleekte spijkerbroek gepakt, een simpel witte tanktop en een geruit rood met zwart hesje met korte mouwen. Ze weet de dag altijd net iets minder vervelend te maken, ze raapt elke dag weer het perfecte outfit bij elkaar. En dan durven sommige mensen te zeggen dat oudere mensen geen modegevoel hebben!
‘Sue, je eten is klaar!’ roept Guanita vanuit de keuken. ‘Ik kom eraan, nog even mijn spullen pakken’ snel pak ik mijn boekentas en gooi alles wat ik nodig heb er in. Met een loodzware tas vol boeken strompel ik de trap af. Bah, hier zouden ze toch echt iets anders voor moeten verzinnen. Geen boeken meer, maar alles via de laptop. ‘Hopelijk word je hier wat vrolijker van’ zegt Guanita terwijl ze me een bord met verrukkelijke flensjes geeft. Na nog geen tien minuten zit ik helemaal vol en drink ik nog een glas jus d’orange op. Ik ben nooit echt iemand geweest die diëten volgt en op de calorieën let. Gelukkig heb ik het ook nog nooit nodig gehad, schijnbaar heb ik dat van mijn moeder geërfd. Ik heb een foto van haar en mijn vader waar ze allebei in een korte broek staan, zij een tanktop aan en mijn vader een overhemd die los hangt. Mijn moeder is daar heel slank, dit was vijf jaar voor het ongeluk.
In de gang kijk ik nog even in de spiegel en slaak een diepe zucht. Ik oefen even of mijn lachspieren het nog doen en trek de deur achter me dicht. De school is niet ver van huis, het is twintig minuten fietsen en met de bus tien minuten. Vandaag kies ik voor de fiets, het is heerlijk weer buiten. De zon is erg warm en er staat geen zuchtje wind. Dit beloofd een warme dag te worden, niet zo fijn om door te brengen in een klaslokaal. Mijn humeur gaat er niet door op vooruit. Ik doe de oortjes van mijn mp-3 speler in en zet de muziek aan. Ik fiets op het tempo van de oude zomerhit ‘the ketchup song’ naar school. Bij een drukke kruising stond ik te wachten tot het stoplicht groen werd. Vroeger zong ik altijd dat liedje ‘stoplicht, stoplicht spring op groen…’ nu had ik daar geen geduld meer voor. Ik drukte nog 2 keer op het knopje, alsof het stoplicht dan ineens mee zal werken. Nu ik er bij nadacht is dat maar een rare tik. Eindelijk werd het groen en ik zet af met mijn fiets. Net op het moment dat ik op mijn zadel zit komt er een auto van links door rood scheuren. Ik maak een scherpe bocht naar rechts terwijl ik mijn remmen in druk. De auto mist me op een haartje na, en jawel, ik lig languit op de grond. Door de klap is mijn tas van mijn bagagedrager gevallen en aan één kant kapot geschuurd. De stof is nog net niet helemaal los dus mijn boeken zitten er nog in. ‘Fijn, net wat ik nodig had’ mompel ik in mezelf. De auto is gewoon doorgereden en heeft niet eens afgeremd. Een automobilist die achter mij stond is geschrokken uitgestapt en rent op me af. ‘Heb je jezelf geen pijn gedaan?’ vraagt de man geschrokken. ‘Nee ik denk het niet’ zeg ik nog half beduusd. De man helpt mij overeind naar de stoep. Ik veeg mijn broek schoon en ik ontdek gelijk de twee gaten op hoogte van mijn knieën. Op beide knieën zit een flinke schaafwond en ik probeer de stof los te krijgen van de wond, wat nogal pijnlijk is. Ondertussen heeft de man zijn auto aan de kant gezet en komt met een verbanddoos naar me toe gelopen. ‘Je hebt daar een flinke smak gemaakt door die wegpiraat’ zegt hij boos. ‘die is echt helemaal gestoord, die bestuurder mag blij zijn dat er geen politie in de buurt is’. Ondertussen doet hij jodium op de wond en ik bijt om mijn lip tegen die prikkende pijn. Nadat ik op iedere knie een flinke pleister heb gedaan bedank ik de man vriendelijk. ‘Weet je zeker dat je naar school kunt fietsen?’ vraagt hij bezorgd. ‘Ja geen probleem, dat moet wel lukken’ en ik zwaai de man gedag na eerst goed gekeken te hebben. Je weet maar nooit hoeveel wegpiraten er op één dag rijden.
Eenmaal op school aangekomen hoor ik de bel al rinkelen. ‘Oh fijn eerste schooldag al te laat, daar gaat je goede reputatie Sue’ mopper ik op mezelf. Ik probeer altijd zo min mogelijk op te vallen op school, als ze eenmaal weten wie ik ben – of eerder wat ik heb – kom ik nooit meer van al die aandacht af. Ik gooi mijn fiets in het fietsenrek en vergeet mijn fietssleutel eruit te halen. Met een rood hoofd van het fietsen ren ik naar mijn klaslokaal. Ik gooi de deur zonder te kloppen open en sta in een volle klas waar iedereen me verbaasd aanstaart. ‘Jij bent zeker Sue?’ vraagt de leraar verbijsterd. ‘Ik ben meneer Lanter en ik hou ervan wanneer studenten op tijd komen’ zegt hij met een strenge uitdrukking op zijn gezicht. Oh jee, een leraar die van orde houdt. ‘Ja meneer, het spijt me… ik had last van een wegpiraat’ zeg ik schuldig. ‘Dit word een moeilijke om te overtreffen, dit is de beste smoes die ik ooit heb gehoord!’ en hij begint te lachen. ‘Ik wil u niet teleurstellen, maar helaas is het geen smoes. Kijk maar’ en ik laat mijn kapotte tas zien en mijn gehavende knieën. ‘Oh... hij was wel goed geweest’ zegt hij beteuterd, waarna hij weer in lachen uitbarst. Gelukkig waren mijn vermoedens niet juist en blijkt hij helemaal niet zo streng te zijn. ‘Ga maar zitten waar er een plek vrij is’ zegt meneer Lanter. Ik kijk de klas rond en scan alle gezichten die me verveeld aankijken. Al die tijd heeft er niemand iets gezegd. Sommige hadden verveeld zitten luisteren en anderen die waren in hun schrift aan het kladden. Snel loop ik naar het enigste vrije plekje achterin de klas. Naast mij aan de linkerkant is er nog een stoel en tafel leeg. Dit belooft nu al heel gezellig te worden. Ik pak mijn boeken uit en vraag aan het meisje rechts van me welke bladzijde we zijn. ‘bladzijde 5’ fluistert ze ‘aangenaam, ik ben Gloria’. ‘Hoi ik ben Sue’ fluister ik terug. ‘Had je nu echt last van een wegpiraat of niet? ‘ vraagt Gloria me ongelovig terwijl ik haar opneem. Ze is even oud als mij maar ze oogt jonger. Ze heeft blond haar dat tot haar schouders loopt met een flinke krul er in. Ze heeft blauwe ogen die ze heeft opgemaakt met zachtroze ogenschaduw en een lichte laag mascara. Samen met haar roze bolle wangen oogt ze twee jaar jonger als ik. Ik heb zelf helemaal geen make-up op. Door het treuzelen van vanochtend had ik daar helemaal geen tijd meer voor. Dat moet maar in de pauze.
‘Sue is het echt waar? Vraagt Gloria voor de tweede keer. ‘Oh sorry ik was even in gedachten. Ja jammer genoeg wel.’ Zucht ik diep. Na een strenge blik van meneer Lanter weten we dat we stil moeten zijn.
De les gaat maar moeizaam voorbij en ik kan er niet echt bij blijven. Ik heb veel last van mijn knieën en ik voel de blauwe plekken al opkomen op mijn armen. Eindelijk klinkt het verlossende geluid van de bel, pauze! Ik vlucht snel het lokaal uit om vragen te ontwijken en ga door de deur naar de wc zonder te kijken. Zodra ik binnen sta en kijk besef ik dat ik in de heren wc sta. Blij dat er nog niemand naar de wc is daar ik me om. Op het moment dat ik naar buiten wil gaan slaat de deur in volle vaart tegen mijn hoofd. ‘Au fijn, alsof ik nog niet genoeg blauwe plekken heb idioot’ scheld ik tegen de dader. ‘Normaal gesproken verwacht ik ook geen dames in de heren wc’ hoor ik hem terug zeggen. Compleet van slag door die zware, maar tegelijkertijd zachte stem kan ik niets terug zeggen en ik stap opzij. Twee twinkelende, spottende zeeblauwe ogen kijken mij aan. ‘Sorry voor de blauwe plek’ zegt hij terwijl hij er duidelijk van geniet. ‘M-maakt niet uit’ stamel ik en ik loop snel de wc uit.

deel 2
In de dames wc kom ik Gloria tegen. ‘Hé Sue waar was je nou zo snel heen?’ vraagt ze. ‘Ik kreeg niet eens de kans om te vragen of je bij ons komt zitten met etenstijd’. Snel maakte ik gebruik van haar aanbod om de vraag te ontwijken. ‘Is goed, gezellig. Maar wie bedoel je allemaal met ons?’ vraag ik ongerust in de angst dat de jongen met de blauwe ogen daar ook bij zou zitten. ‘Oh Brooke en haar vriend Sam, Wyn en Heather komen er ook nog bij’ zei Gloria op een nonchalante toon. ‘Gloria, hoe ken jij al die mensen al? Dit is net de eerste dag op school!’ verbazingwekkend genoeg kon Gloria al alle mensen uit onze klas opnoemen en vertellen wat hun interesses waren. Blijkbaar zat ik nu in het ‘populaire groepje’ van het eerste jaar. Al vanaf het moment dat ik van de basisschool afkwam zat ik in dit groepje, alleen hechtte ik er weinig belang aan. Alles was schijn en je kon maar weinig mensen vertrouwen, dat is het keiharde leven op school.
Gelukkig werkte ik mezelf nooit zo in de problemen, alhoewel ik daar na vanochtend niet zo zeker meer van ben. Mijn gedachten waren volledig opgenomen door het vreemde incident bij de wc vanochtend, dat ik de wegpiraat compleet was vergeten. Althans, totdat de andere lessen alweer voorbij waren en de lunchbel klonk. ‘Zo vertel me alles over die gevaarlijke wegpiraat terwijl we naar de kantine lopen’ zei Gloria terwijl ze me aan mijn arm meenam. ‘Nou eigenlijk is er weinig spannends aan…’ in een poging van haar nieuwsgierigheid af te komen. ‘Hoe kan je dat nu zeggen? Je haar zat vanochtend alle kanten op, je tas is half kapot om dan nog maar niet te spreken over je kapotte knieën!’ ze zat me ondertussen met grote ogen aan te kijken. ‘Oké ik vertel het al’ en ik vertelde hoe de auto voorbij kwam scheuren en hoe die aardige man me heeft geholpen. Ondertussen was ik zelf veel meer onder de indruk van die bult op mijn hoofd. Niet de bult zelf, maar die mooie zeeblauwe ogen… Sue raap jezelf bij elkaar, je lijkt wel een verliefde puber sprak ik mezelf streng toe. Ondertussen zat Gloria me weer ongeduldig aan te kijken. ‘Sorry, dagdromer’ grijnsde ik. Gloria kon een glimlach niet onderdrukken ‘Ach laat ook maar. Kom we gaan lunch halen’.
Het woord lunch was te mooi om dit te noemen. Ik noem het eerder gevangenisvoer. En het ergste is, je moet er nog voor betalen ook! Helaas had ik zelf geen brood van huis meegenomen, maar als ik dit had geweten. Ik neem mezelf voor om dat voortaan wel te doen. Met mijn lepel roer ik in de vieze papperige brij wat… tja wat moet het eigenlijk voorstellen? Sam, de vriend van Brooke, ziet me vies naar het eten staren. ‘Onvoorstelbaar dat ze dat eten noemen hè? Gelukkig was ik al voorbereid door mijn broer’. Zack is de oudere broer van Sam en zit in het laatste jaar van zijn studie. ‘Hier je mag wel een broodje van mij hebben, ik krijg altijd te veel mee van mijn moeder’ biedt Wyn me aan. ‘Thanks Wyn, die hou je van me tegoed’. Sam en Brooke zijn het perfecte stelletje op school. Alle twee gelijk vanaf dag één razend populair, voornamelijk door het uiterlijk. Sam heeft golvend lichtblond haar, zoals die Backstreet Boy. Brooke is ook blond, alleen heeft zij lang stijl haar. Ze hebben beiden een mooi figuur en zijn goed gekleed met de nieuwste mode. Ondanks alles is Sam vriendelijk en doet tegen niemand uit de hoogte. Brooke is het tegenovergestelde van Sam, ze is erg arrogant en niemand buiten deze groep kan naar Sam kijken zonder een vuile blik te krijgen van haar. Ik denk dat ze erg jaloers aangelegd is, of ze daar nu een reden voor heeft of niet.
Wyn is de afkorting voor Wynona, maar ze geeft zelf de voorkeur aan Wyn. Ze zit er over na te denken om haar naam officieel te veranderen in Wyn omdat iedereen die naam al gebruikt. Zelfs haar familie noemt haar zo. Wyn is het artistieke type onder ons en zegt weinig. Als ze iets zegt, heeft ze er goed over nagedacht. Ze zal nooit zomaar iets eruit floepen en lijkt me een betrouwbaar persoon. En als laatste hebben we Heather. Heather is precies Gloria. Al zien ze er totaal anders uit, ze gedragen zich hetzelfde. Dit zijn echt de twee die alle laatste nieuwtjes op school weten. Iets minder vertrouwbaar dan Heather, maar goede vriendinnen om lol mee te hebben.
Ik mag ze stuk voor stuk en voel me goed op mijn gemak. Toch knaagt er iets van binnen en ik kan maar niet stoppen met aan die blauwe ogen denken… Stiekem kijk ik de kantine rond terwijl we aan het eten zijn. De verhalen die gehouden worden aan tafel hoor ik vaag op de achtergrond. Onze tafel staat erg gunstig in een hoek van de kantine bij het raam. Zo kan ik de hele kantine overzien zonder dat je echt opvalt. Ik zit aan de hoek van de tafel waardoor het minder opvalt dat ik niet bezig ben met het gesprek. Snel scan ik de ruimte rond en kom tot de conclusie dat hij er niet zit. Een beetje teleurgesteld draai ik me weer richting het gesprek, niet wetende dat Wyn het in de gaten heeft. Ze zegt niets, maar wanneer de lunch voorbij is haalt ze me in op de gang. ‘Hé wat was dat net aan tafel? Ik zag je echt heel somber kijken’ ze keek me bezorgd aan. Tegen mijn zin in gaf ik toch maar antwoord, omdat ik wist dat ik er bij haar niet onderuit zou komen. Daarbij heb ik het idee dat zij me niet zal uitlachen. ‘Ik had vanmorgen nogal een bijzondere aanvaring met iemand. Ik zocht hem in de kantine, maar kon hem niet vinden.’ ‘Hoe zag hij eruit dan? Misschien weet ik wie je bedoelt, Gloria heeft me al aan veel lotgenoten voorgesteld’. Ik was er vanochtend al vrij snel achter dat iedereen elkaar hier lotgenoten noemt, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Beschaamd omdat ik Wyn niet eens een beschrijving kon geven behalve zijn ogen, gaf ik het op. ‘Laat maar zitten Wyn, ik denk dat ik al weet wie het is’ loog ik, wetende dat Wyn niet verder zou vragen. Ik kon wel aan haar zien dat ze er niet gerust op was en meer wilde weten. Wist ik zelf ook maar meer…
Kapot en uitgeput van de eerste dag met nu nog maar één les te gaan plofte ik neer op mijn stoel en leunde achterover tegen de muur. Ook het laatste uur hebben we weer les van meneer Lanter, maar die is nog niet aanwezig. Blijkbaar is hij zelf ook niet zo nauw met de lestijden. Ik doe mijn ogen dicht om mijn gedachten even op nul te zetten en zucht diep. ‘Zwaar leven?’ hoor ik spottend naast mij. Van schrik vlieg ik naar voren en kom met mijn buik tegen de tafel aan. Even word alle adem uit mijn lichaam geblazen waarna ik weer een teug neem. Is het vandaag martel Sue dag? Ik kijk naast me en tot mijn verbazing zie ik weer die felblauwe ogen. Mijn hoofd kleurt knalrood van schaamte en ik kijk snel naar beneden. Ik zie dat hij donkere jeans draagt met eronder grove laarzen. ‘Zou u genegen zijn om mij naast u te laten zitten?’ vraagt hij plagend, met weer die twinkelende blik in zijn ogen. Hij lijkt het nogal grappig te vinden. Een beetje geïrriteerd dat hij zo nonchalant doet zeg ik kortaf ‘ja ga je gang’. Ondertussen pak ik mijn spullen voor de les om maar niet in die ogen te kijken. Ik voel dat hij me aan zit te staren. Ondertussen raak ik nog geïrriteerder omdat hij zo rustig eronder blijft, waarom maakt hij me zo van slag? Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij een jongen. Ik heb wel vaker wat met een jongen gehad, maar dat was allemaal niet zo serieus van mijn kant. Uiteindelijk kapte ik ze maar gelijk af zodat ik ze niet teleurgesteld achterliet. Waarom voel ik me nu dan ineens zo… machteloos?
Het voelt alsof ik mijn eigen gevoelens niet meer onder controle heb en er honderden vlinders door mijn buik racen. Stel je niet zo aan Sue, het is maar een jongen. Nijdig laat ik mijn spullen op tafel vallen en kijk recht vooruit. Ondertussen voel ik zijn ogen prikken, maar ik blijf stug naar voren kijken.
‘Ik geloof dat we nog niet echt kennisgemaakt hebben, ik ben Blake. Aangenaam kennis te maken. Oh, en nogmaals sorry voor de bult. Ik hoop dat je er niet al te veel last van hebt.’ Nu moet ik wel kijken. Zodra ik mijn hoofd omdraai kijk ik weer in die felle blauwe ogen en raak weer eventjes van slag. Ik onderdruk het gevoel en ben in staat om antwoord te geven ‘Aangenaam, ik ben Sue. En die bult valt wel mee’ het gevoel is minder erg dan in jouw ogen te kijken denk ik er achteraan. Voordat één van beide nog iets kan zeggen stapt meneer Lanter naar binnen. ‘Zo en nu vervolgen we waar we gebleven waren, hoofdstuk 4 deel 2, iemand die….’ Mijn gedachten dwaalden al weer af en ik kon me niet concentreren, zeker niet met Blake naast me. Ik voel een sterke aantrekkingskracht tussen ons en ik vraag me af of hij dat ook voelt.

Op het moment lijkt het nog geen Fantasy, maar dit ontwikkelt zich naarmate het verhaal verder komt. Ik ben benieuwd naar de reactie's. Tips etc. zijn natuurlijk super welkom!

Nogmaals welkom op Online Verhalen!

Het verhaal dat je gepost hebt is spannend en interessant!
Ik heb wel een paar kleine opmerkingen over je verhaal, vooral wat betreft interpunctie (leestekens) en een paar algemene opmerkingen.

Allereerst zou ik proberen om niet zo'n grote stukken te plaatsen. Je post meteen twee volle hoofdstukken en dat kan sommige beginnende lezers een beetje afschrikken. Je had ook makkelijk de twee delen apart kunnen posten met één dag tot één week wachttijd, zo houd je ook meteen wat meer spanning voor het volgende stukje. Je hoeft niet meteen alles van je verhaal te posten dat je op dat moment hebt. Ik heb op dit moment ook alleen nog deel 1 gelezen omdat ik het vrij druk heb en nog geen tijd had voor deel 2.

Verder mag je ook best wat meer enters gebruiken en soms zelfs witregels. Nu lijkt het een grote lap tekst.

‘Trrrrrrrrrrrrrrrrr’ geïrriteerd sla ik met mijn hand de wekker uit.

Ik zou bij 'geïrriteerd' een nieuwe zin beginnen.

‘Wat zal het vandaag worden Sue? Je moet er natuurlijk wel goed uitzien op je eerste dag school.’ zegt ze met een zorgzame en moederlijke toon.

Gebruik nooit een punt aan het einde van een citaat als de zin nog verder gaat (door middel van bijvoorbeeld 'zegt'). Op de plek van de punt hoort eigenlijk een komma te staan (doe ik zelf ook niet, maar ja).

Als ze daar een nummering van één tot vijf hadden dan was hij een level 6.

Probeer getallen onder de honderd altijd voluit te schrijven. Bij één tot vijf doe je het goed maar ook 6 mag je gewoon als 'zes' schrijven.

Dit is hij pas geworden sinds mijn moeder er niet meer is, het lijkt wel alsof hij mij er de schuld van geeft.

Om meer emotie te geven zou je ervoor kunnen kiezen om de komma in deze zin te vervangen door en. Spreek het maar eens hardop uit. Er komt zo veel meer nadruk op 'mij' te liggen. Snap je wat ik bedoel?

Ze weet de dag altijd net iets minder vervelend te maken, ze raapt elke dag weer het perfecte outfit bij elkaar.

Ik weet het niet honderd procent zeker, maar volgens mij moet het 'de perfecte outfit' zijn.

‘die is echt helemaal gestoord, die bestuurder mag blij zijn dat er geen politie in de buurt is’.

Die zin mag je gewoon met een hoofdletter beginnen

bladzijde 5’ fluistert ze ‘aangenaam, ik ben Gloria’. ‘Hoi ik ben Sue’ fluister ik terug.

Over dit stukje heb ik wat meer te zeggen, dus ik herschrijf het even. Omdat het vooral om leestekens gaat, zet ik tussen [] neer welk leesteken ik daar zou doen en ik maak de delen die ik veranderd heb dik gedrukt:
‘[Hoofdletter B]ladzijde vijf’ fluistert ze[punt (of komma)] ‘[Hoofdletter A, als je voor punt gekozen hebt]angenaam, ik ben Gloria’.

‘Had je nu echt last van een wegpiraat of niet? ‘

Het aanhalingsteken op het eind staat de verkeerde kant op. Waarschijnlijk doordat er nog een spatie tussen het teken en de vraagteken staat.

Ze is even oud als mij maar ze oogt jonger.

'Mij' moet daar ik zijn. Verder... Hoe weet je dat ze even oud is? Ze heeft haar leeftijd toch nog niet gezegd? Dit zelfde geldt ook voor verderop.

Ja jammer genoeg wel.’ Zucht ik diep.

Zelfde verhaal als een stukje terug. Eindig het citaat niet met een punt en start het volgende stukje nog niet met een hoofdletter.

Verder heb je, zoals je zelf ook al aangaf, nog al wat vaak geswitched tussen tegenwoordige en verleden tijd. Ik kan wel elke keer dat je de fout in gaat aanstrepen, maar dan wordt mijn feedback een stuk langer. Het beste kun je gewoon een van de twee tijden kiezen en dan kritisch elk werkwoord bekijken en aanpassen als het niet overeenkomt met de gewenste tijd. Kies de tijd waar je het fijnst in schrijft. Ik schrijf zelf altijd veel fijner in verleden tijd omdat het zo meer over komt alsof de hoofdpersoon een eerder gebeurd verhaal aan je verteld. Maar het kan ook zijn dat je veel gemakkelijker in tegenwoordige tijd kunt schrijven. Zo lang je maar consequent blijft

Verder is het verhaal af en toe nog een beetje rommelig. Zinnen sluiten niet feilloos aan op elkaar en je gaat soms plotseling met een heel ander onderwerp in de volgende zin verder. Maak je daar nog maar niet al te veel zorgen om. Dit gaat er vanzelf uit zo lang je maar blijft schrijven en blijft oefenen. Blijf gewoon stukjes plaatsen en je wordt al snel veel beter! En voor een eerste verhaal vind ik dat je bijzonder goed hebt geschreven! Een pakkend onderwerp en qua spellingsfouten valt het echt enorm mee. Ik heb maar een ding te zeggen... Ga zo door!

Hallo ^^

Ik ben zeker benieuwd naar het vervolg (dus laat me niet te lang wachten :p)
Ik hou ervan dat de ogen hier blijkbaar van belang zijn, omdat ik dat zelf ook graag doe bij mijn personages/verhalen. Wat de spelling betreft kan ik je niet verbeteren, want daar ben ik zelf een ramp in. Schrijf dus zeker snel verder

Bedankt voor de reacties!
Xatham: hier kan ik echt heel veel mee! Zeker omdat ik de eerste stukken nog wil herschrijven. Ik heb inderdaad nogal ruzie met die aanhalingstekens wanneer er nu een punt moet of niet. Ik had ook al een boek erbij gepakt om te kijken hoe ze het nou echt schrijven, maar bedankt voor de uitleg! Dat helpt erg veel bij het snappen van de Nederlandse spelling. Ik zal er rekening mee houden dat ik niet teveel in één keer post.

Sorry voor het lange wachten, ik ben ondertussen druk bezig met de eerste twee delen te herschrijven. Ik heb nu in ieder geval het derde deel verbeterd en flink aangepast. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden!

Deel 3
Wanneer de les is afgelopen loop ik samen met Blake het klaslokaal uit. ‘En, hoe beviel de eerste dag school? Je hebt het nog maar net overleeft als ik je zo bekijk,’ zegt Blake terwijl hij me met zijn sprankelende ogen aankijkt en een knipoog geeft. ‘Het is niet echt mijn geluksdag vandaag. Geen wonder dat ik er zo tegenop zag vanochtend,’ zeg ik met een vermoeide zucht. ‘Al met al heb ik nog mazzel gehad dat ik niet onder die auto terecht ben gekomen.’
‘Of bewusteloos geslagen door een wc deur’ voegt Blake er aan toe. ‘Het spijt me echt heel erg, zeg maar hoe ik het goed kan maken.’ Ik kijk hem aan en voel mijn buik tintelen. ‘Het is je alweer vergeven, je deed het niet expres, of wel soms?,’zeg ik met een vragende blik. Hij kijkt me lachend aan en zegt dan: ‘Ik zou niet durven om jouw mooie gezicht met opzet te verpesten.’ Hij steekt zijn tong naar me uit en ik lach terug. ‘Gatver wat ben jij een slijmbal!,’ zeg ik plagerig terug. Maar wel een slijmbal met hele mooie ogen denk ik er achteraan. Nee Sue, zo mag je niet denken. Vorige keer had je ook zulke gevoelens en uiteindelijk heb je die jongen zijn hart gebroken. Ik spreek mezelf eens nog eens streng aan en besluit om vooral niet verliefd te worden op Blake, hoe knap en charmant hij ook mag zijn. Alleen vrienden Sue, dat is genoeg.

De rest van de week verloopt soepel zonder aangereden te worden door auto’s of deuren tegen mijn hoofd aan. Ik heb goede, maar korte gesprekken met Blake tussen de lessen door. We zijn in korte tijd al redelijk goede vrienden geworden en ik vind het fijn om met hem te praten.
Toch trek ik meer op met Gloria en Wyn, vooral Wyn mag ik erg graag en we praten over van alles. Als ik iets niet wil vertellen maakt dat niet uit bij Wyn en vraagt ze er niet over door. Met Gloria heb ik het over de minder serieuze dingen zoals wat er allemaal op school plaatsvindt. Ze lijkt van alles op de hoogte te zijn en is nu al een van de bekendste roddelaars op school. Vreemd genoeg heb ik het gevoel dat je haar wel kunt vertrouwen en ze heeft een open en eerlijke mening.
‘Gloria, wat vind jij eigenlijk van Blake?,’ vraag ik als we samen naar de kantine lopen. Ik kijk haar nieuwsgierig aan. ‘Jij mag hem wel hè?,’ zegt ze met een glimlach. ‘Jullie zijn in korte tijd al aardig close geworden.’ Er komt gelijk een glimlach op mijn gezicht en ik voel mijn wangen een beetje rood worden. ‘Jou ontgaat ook niets hè Glor,’ zeg ik. ‘We zijn gewoon vrienden, meer niet. Het lijkt alleen alsof hij me de laatste tijd aan het ontwijken is.’
Zodra de les voorbij is gaat Blake zo snel mogelijk het klaslokaal uit nog voordat ik iets kan zeggen. Als ik hem dan in de pauze wil spreken is hij nergens te bekennen om ineens uit het niets weer op te duiken. Ik vraag me af wat Blake voor mij te verbergen heeft en ik weet zeker dat ik via Gloria er achter kan komen. ‘Maar wat vind je nu echt van hem?,’ vraag ik op een ongeduldige toon. Ineens staat haar gezicht series.
‘Nou er gaan roddels in de rondte. Sue, ik wil je niet van streek maken met al die roddels. Ik denk niet dat je dit wilt weten,’ zegt Gloria met een zucht. Ik kijk haar smekend aan zeg: ‘Toe nou Glor, ik moet het gewoon weten.’ Ze zucht en kijkt me dan met een beschuldigende blik aan. ‘Oké, maar niet mij de schuld geven als het je niet bevalt,’ zegt ze streng. Ik schud snel van nee en ze zegt dan eindelijk wat ze heeft gehoord. ‘Omdat ik Blake niet zo vertrouwde aan het begin heb ik Zack gevraagd wat achtergrond informatie op te zoeken over hem. Hij is erg handig met computers en had het binnen tien minuten gevonden. Het blijkt dat hij in de gevangenis heeft gezeten,’ zegt ze en ik zie de angst in haar ogen staan. ‘Sue, hij heeft iemand vermoord.’
Gloria staart naar me om mijn reactie te peilen. Dit verklaart ook waarom Gloria ons de hele tijd angstvallig in de gaten houdt en me altijd meesleurt naar de kantine. Ze vertrouwt Blake totaal niet in mijn buurt. Toch kan ik niet geloven dat Blake een zogenaamde moordenaar is en besluit vanmiddag Zack op te zoeken om dat strafblad te bekijken. Hoe kan Blake nu een moordenaar zijn?
Oké hij is mysterieus en sluit zich helemaal af wanneer ik naar zijn verleden vraag, maar dat hoeft niets te betekenen. Toch bekruipt me een onheilspellend gevoel en de kippenvel loopt over mijn armen. Als Blake al iemand vermoord heeft moet er iets ernstigs gebeurt zijn. Hij zou nooit zomaar iemand in koele bloede doden, of wel? Ik weet ineens niet meer hoe ik over Blake moet denken. Mijn verstand zegt me dat een strafblad niet liegt en zegt me bij Blake uit de buurt te blijven terwijl mijn gevoel het verhaal niet belangrijk lijkt te vinden en zegt dat de vriendschap belangrijker is. Daaronder zit een gevoel van aantrekkingskracht en verlangen, maar die druk ik weg en probeer er niet meer aan te denken. Ik besluit het allemaal weg te stoppen totdat ik Zack heb gesproken.
Tijdens de lunch scan ik automatisch de kantine af, maar zoals elke dag is er geen Blake te bekennen. Waar zou hij elke keer uithangen met de lunchpauze? Zoals elke keer voel ik een kleine teleurstelling en ik eet stilletjes mijn eten op en luister half naar de gesprekken aan tafel. Wanneer de pauze voorbij is en we weer in het klaslokaal zitten kom ik erachter dat ik geen les heb met Blake. Omdat hij een tijd weg is geweest van school voor privéredenen – zoals hij het zelf noemt – zit hij niet in hetzelfde jaar, maar hij loopt een aantal vakken met onze klas mee om alles in te halen. Tegen beter weten in kijk ik nog even naar de deur alsof Blake elk moment binnen kan komen, maar iedereen is al in het lokaal en de deur word dichtgedaan. Ik ban hem uit mijn gedachten en concentreer me volledig op de les, iets wat me dit keer goed afgaat.
Blij dat dit de laatste les is van deze week pak ik mijn spullen in nog voor de bel gaat. ‘Mevrouw Waltsbury, vind u het erg om u de laatste vijf minuten ook nog te concentreren?’ vraagt meneer Twiles streng. ‘Sorry meneer Twiles, het zal niet meer gebeuren.’ Ik zucht diep en leg mijn tas weer op tafel en haal al mijn spullen eruit. Wanneer ik al mijn boeken en schriften net op tafel heb liggen gaat de bel. U word bedankt meneer Twiles en ik vervloek hem in gedachten.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik Brooke op me af komen lopen en ik kijk op. ‘Hé Sue kom je zaterdag ook naar mijn huis, ik vier mijn verjaardag met een groot feest!’ vraagt Brooke terwijl ze haar haren bij elkaar knoopt in een staart. ‘Sorry ik moet zaterdag werken en ik sluit ’s avonds af. Misschien dat ik daarna nog kom.’ Ik weet nu al dat ik daar geen zin in heb. De werkdagen bij Taco Palace zijn erg zwaar en zeker in het weekend word de zaak druk bezocht. Meestal ben ik na het werk bekaf en wil alleen nog maar op de bank liggen en een film kijken.
‘Oké, kijk maar,’ zegt Brooke waarna ze het lokaal uitloopt. De leraar is de deur al uit wanneer ik nog bezig ben met mijn boeken inpakken. Wanneer ik al mijn boeken in mijn tas heb zitten en de rits dicht wil doen, hoor ik ineens ‘boe’ achter me. Van schrik valt de tas uit mijn handen en vallen alle boeken eruit op de grond. Ik draai me om en staar in het vrolijke gezicht van Zack. Dit is de tweede keer dat ik Zack zie. De eerste dag zat hij bij ons aan tafel met de lunch en werd hij door Sam aan iedereen voorgesteld als zijn broer. Ik weet nog dat hij me toen snel een knipoog had gegeven, maar ik deed net alsof ik dat niet gezien had. De broers lijken erg veel op elkaar, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Ze zijn allebei erg eerlijk en heel meegaand, ze zijn van die types die zich bijna nergens zorgen om maken.
‘Hé Zack, ik schrok heus niet hoor,’ lach ik terwijl ik mijn boeken bij elkaar raap. Hij laat zich op zijn knieën zakken om me te helpen met de boeken. ‘Natuurlijk niet Suetje. Jij bent een echte bikkel,’zegt hij en hij geeft me een knipoog. Ik steek mijn tong naar hem uit als waardering voor zijn geintje en we lachen om mijn schrik reactie. Bij Zack is het altijd erg ongedwongen en je kan goed met hem lachen. Wanneer we eindelijk bijkomen van onze lachbui herinner ik me weer dat ik hem ergens voor nodig heb. ‘Zack, ik had van Gloria gehoord dat jij handig bent met computers,’ zeg ik voorzichtig. Ik kan alleen maar hopen dat hij me wil helpen en ik geef hem mijn allerliefste blik. ‘Ja hoezo?,’ zegt hij terwijl hij me achterdochtig aankijkt.
‘Nou, ik had van Gloria gehoord dat jij wat research had gedaan. Over Blake. En nu wil ik graag dat strafblad met eigen ogen zien,’ ik zeg het snel achter elkaar en ik hoop dat hij voor mijn glimlach valt. Hij slaat een zucht en zegt dan: ‘Ik had het kunnen weten. Nou vooruit dan maar. Kom op, dan gaan we naar de bieb.’ In de bieb gaat Zack gelijk achter de computers zitten. ‘Je weet wel dat wat ik nu ga doen niet helemaal legaal is hè?,’zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Ik verontschuldig mezelf voordat ik door heb dat hij het helemaal niet erg vind. Zack kijkt me met een ondeugende glimlach aan en zegt: ‘Ik hou er wel van om dingen te doen die niet mogen.’ Ik zucht en rol met mijn ogen. ‘Je bent onverbeterlijk Zack,’ zeg ik spottend.
Na nog geen tien minuten heeft Zack het bestand al tevoorschijn gehaald en print het voor me uit. ‘Zack, hoe kan ik je ooit bedanken?,’ zeg ik blij. Ik zie hem nadenken als hij ineens me aankijkt met een grijns van oor tot oor. ‘Nou, je kan naar het feest van Brooke komen, dan trakteer jij op een drankje. En misschien kan er nog een dansje vanaf?,’ zegt hij terwijl hij op de plaats danst en ik zie hem genieten.
‘Oké deal, Ik trakteer zaterdagavond. Enne… dat dansen kun je wel vergeten,’ zeg ik lachend. Ik keer mijn rug naar hem toe en loop de bibliotheek uit, Zack nog achterlatend met een glimlach op zijn gezicht. Ik loop naar mijn kluisje toe en gooi de boeken erin die ik voorlopig niet nodig heb, dan is dat ook weer opgeruimd denk ik met een glimlach van genoegen. Ik pak mijn jas van de kapstok en loop naar het fietsenrek toe. Ik haal mijn fiets van het slot af en rij rustig over de parkeerplaats heen. Ineens hoor ik een auto van achter aankomen en ik ga rustig aan de kant. De auto mindert echter vaart en Blake komt zachtjes naast me rijden terwijl hij me serieus aankijkt. ‘En wat zijn jouw plannen voor het weekend?,’ zegt hij met een boze ondertoon. Verbaasd over zijn serieuze en boze houding weet ik niet goed wat ik moet zeggen. ‘Sue?,’ vraagt hij nog een keer ongeduldig.
‘Oh ja sorry. Ik moet zaterdag werken en daarna ga ik naar het feest van Brooke. Ga jij ook?,’ vraag ik aan hem. Diep van binnen hoop ik dat hij ja zegt zodat ik in ieder geval zaterdag de gelegenheid heb om met hem te praten.
‘Misschien,’ zegt hij weer heel serieus en na een kort knikje als afscheid rijdt hij weg in zijn zwarte pick-up. Verbaasd over zijn gedrag sta ik midden op het parkeerterrein stil. Waarom deed hij nou zo koel en afstandelijk, bijna alsof hij mij ergens de schuld van geeft. Zou hij erachter zijn gekomen dat ik Zack om een gunst heb gevraagd? denk ik verschrikt.
Ineens hoor ik luid getoeter en ik kijk achterom. Met een grijns scheurt Zack voorbij in zijn Cabrio en zwaait me gedag. Glimlachend zwaai ik terug. Ik weet nu al dat het hoe dan ook erg gezellig word zaterdag, met of zonder Blake. Misschien is deze school toch niet zo erg als ik had verwacht…

Ik heb hierin de tips meegenomen die ik heb gekregen en het uitgebreider geschreven dan dat het was. Ook iets meer enters erin en een witregel zodat het makkelijker te lezen is.

Niemand die tips/kritiek heeft? Ik ben namelijk erg benieuwd wat iedereen er van vind. Ik ben op een ander forum ondertussen al met het 23e deel verder, maar ik krijg daar verder niet echt opbouwende kritiek waardoor ik hier terecht ben gekomen. Ik ben nu serieus aan het denken om het eventueel te laten drukken als ik klaar ben met schrijven, maar wil graag jullie mening horen of het daar goed genoeg voor is.

Ik zal je meteen een tip geven, als je bij andere verhalen commentaar geeft, worden leden al eerder geprikkeld om zelf een reactie achter te laten. Volgens mij heb ik zelfs ooit iemand horen zeggen dat diegene het verhaal niet meer verder las als de schrijver geen reacties op andere verhalen gaf. Het is geven en nemen
En tip numero 2, als je je stuk tekst van deel 3 uit de quote haalt, leest het een stuk fijner. Op een of andere manier leidt die groene achtergrond heel erg af en wordt het stukje compacter dan het eigenlijk is. Niet de bedoeling, geloof ik
Tip nummer 3, elke keer als iemand anders iets zegt, moet dat op een nieuwe regel. Niet hou je het dan ook overzichtelijk voor de lezer zodat hij kan zien wie wat zegt, ook geef je je tekst een bepaalde luchtigheid die er nu nog niet is. Op een scherm lezen is al niet ideaal, als het een grote brok tekst is, wordt het nog minder ideaal, dus zouden lezers eventueel kunnen afhaken. Ik moet zeggen dat ik de eerste keer dat ook deed en ik zou ook het vorige deel daarop aanpassen, nu is het bijna niet door te lezen omdat het zoveel in 1 keer is.

Tip numero 4, alle cijfers onder de 10 moeten voluit geschreven worden, onder de 100 mag het. Het liefste wel natuurlijk en makkelijke getallen zoals duizend of een miljoen ook^^

En tip numero 5, deel je tekst op in alinea's. Nu spring je een paar keer over naar een ander onderwerp en doordat je het eigenlijk als 1 grote alinea neerzet, leest het af en toe vreemd weg. Als je het naleest, zul je wss zelf merken waar plotseling de zin verandert. Probeer het gewoon een paar keer te doen, oefening baart kunst zoals het cliché zegt, en je kunt beter een paar keer te veel enteren dan te weinig.

Ow, trouwens, vat de vorige tips niet negatief op, hoor, dat is niet de bedoeling waarmee ik ze schrijf. Het zijn vooral de standaarddingen die een verhaal overzichtelijk maken en dat weten de meeste beginnende schrijvers nog niet. Dus vertel ik het

en nu eindelijk over op je verhaal^^ je schrijft alles heel goed op, zodat je weet wat er gebeurt en dat doe je ook uitgebreid. Wel zou ik wat voorzichtig zijn met te veel karakters in één keer introduceren, dat kan een beetje verwarrend werken door de te grote hoeveelheid informatie.
Ook vind ik je karakters een beetje té snel vertrouwelijk met elkaar omgaan. Meestal duurt het wat langer voordat ze echt zo met elkaar omgaan. Ik weet het niet, op een of andere manier krijg ik het gevoel dat ze elkaar al een stuk langer kennen, wat helemaal niet zo is. Tja, kijk maar wat je ermee doet, tis mijn mening^^

Maareh, de rest is leuk! Ik hou van mysterieuze karakters en Blake staat nu bovenaan bij je verhaal^^ leuk ook als ze plotseling van karakter wisselen terwijl de hp niet weet waarom xD ben benieuwd of en waarom hij iemand heeft gedood^^

Bedankt voor de tips! Ik lees hier ook veel andere verhalen, maar ben meestal niet iemand die snel een berichtje achterlaat. Zal er voortaan om denken. Het nadeel is alleen dat ik niet te veel meer wil veranderen in de verhaallijn, omdat ik nu al een stuk verder ben. Ik denk dat het komt omdat ik de tijdslijn niet zo helder geschreven heb dat het zo makkelijk gaat tussen de personages.
In ieder geval echt goede tips, ik zal ze zeker meenemen volgende keer!