Online Verhalen

Na fantasy wou ik wel een keer een ander genre uitproberen. Al heel lang speel ik met die gedachte alleen vandaag kwam het er pas voor het eerste echt uit. Ik ben pas vandaag begonnen met dit verhaal maar heb het nu al bijna helemaal uitgedacht.
Alleen nu nog op papier krijgen


Verveeld zette Lauren haar beker met Starbucks koffie neer terwijl ze met haar andere hand haar kladblok opensloeg. Alles was klaar voor haar eerste interview. Nou ja, alles?
“Shit, een pen,” tierde ze zacht in zichzelf. “Verdomme!”
Lauren schoof met haar stoel naar achteren en greep snel haar tas van de vieze cafévloer. Ze zet ze hem op schoot. Na wat gegrabbel en gecontroleer van de duizenden vakken in haar bruine namaak Gucci verscheen er een witte pen met op de zijkant ‘Kees Keukenspecialiteit. Het was niet de mooiste pen die ze in haar bezit had maar dat maakte haar vrij weinig uit. Hij schreef lekker, en daar ging het toch om?.
De eerste krabbels verschijnen al snel in blauwe letters op papier. De datum en plaats werden als eerst genoteerd.
‘23 mei 2011, Amsterdam.’
Ze controleerde de datum nog een keer met behulp van haar horloge. Oké, dat klopt dus. Ze slaakt een diepe zucht. Nu de belangrijke eerste vraag. Daar gaat ie dan. Ze schraapte haar keel en vuurde de vraag af.
“Wat is uw naam, meneer?” zei ze verveeld.
De man, die net een slok van zijn cappuccino nam, keek maar wat verbaasd naar Lauren om daarna in lachen uit te barsten. Een klein schuinlaagje, die op zijn bovenlip lag na zijn eerste slok, bleef daar liggen tijdens de lachbui waardoor een komisch tafereel ontstond. Ondanks dat vond Lauren het niet echt grappig. Uitgelachen tijdens je eerste interview, kon het eigenlijk nog triester?
Nadat de man was uitgelachen en zijn mond had afgeveegd met de meeste standaard servet die Lauren ook maar ooit had gezien begon hij weer op serieuze toon te praten.
“Kom op, meisje,” begon hij met dezelfde donkerbruine stem als eerder over de telefoon. “Je denkt toch niet dat ik serieus mijn naam ga vertellen zodat jij dat in koeienletters boven je artikel kan plaatsen? Of dacht je dat wel dan? Nou?”
Lauren twijfelde. Deze was wel erg serieus. Ze ging met haar hand door haar bruine haar en dacht na. Zijn echte naam ging hij natuurlijk niet geven, dat was veel te opportunistisch door haar gedacht. Maar ach, het was te proberen. Niet iedere gek is zo slim om iets anoniem te doen. Lauren probeerde het anders, meer subtieler.
“Oké, we beginnen overnieuw,” zei ze nu zo serieus mogelijk. “Hoe kan ik u dan noemen? Heeft u misschien een alias of een nickname?”
De man kriebelde wat aan zijn zwart-grijs behaarde kin en staarde een tijdje voor zich uit. Hij leek diep na te denken, en nam dat ook wel erg serieus. Seconden, misschien wel minuten verstreken. Lauren bleef wachten, want als dit verhaal echt waar zou zijn dan was ze echt goed bezig. Toch had ze vrij weinig hoop dat deze man echt was wie hij beweerde te zijn.
“Wraak, zei de man plotseling na lang te hebben moeten nadenken. “Ja, dat klinkt goed. Wraak. Doe dat maar. Dat bekt best lekker als moordenaar zijnde.”
Lauren fronste haar wenkbrauw van verbazing om daarna de naam met enige argwaan op het lijntjes papier te zetten.
‘Wraak’
Tsja. Wat moest ze hiermee?

Na het lezen van dit stuk kan je een beetje verward zijn maar het gaat al snel weer wat logischer klinken.


Hassan Khalini stond leunend tegen de voordeur van zijn kleine huis in Leidschedam een sigaretje te roken. Zijn voeten lagen verscholen onder een dikke laag met sneeuw en zijn sigaret was niet het enige die enige vorm van condens uitsloeg. Het was koud, godverdomme, wat was het koud. Zelfs de Nederlanders hadden nu mutsen en sjaals op en om, de ene nog bonter van kleur dan de ander.
Ondanks dat hij nu al haast vijfentwintig jaar hier woonde snapte hij nog steeds vrij weinig van die rare gewoontes die de ‘echte Nederlander’ had. Hij had het elke winter gezien als hij voor zijn raam stond en bleef het ook elke winter weer zien. Nederlanders gekleed in bontjassen, handschoenen, mutsen en sjaals op een fiets. Waarom ga je in dit klote weer fietsen, dacht Hassan altijd al bij zichzelf. Echt zijn die mensen gek of zo? Dan hebben ze voor duizenden euro’s een nieuwe BMW gekocht met een zogenoemd ‘Climate Control System’ en dan nemen ze verdomme gewoon de fiets. Echt, waarom!?
Hassan drukte de sigaret uit op de muur en gooide hem in de witte smurrie die inmiddels op de weg lag. Hij zuchtte. Waarom was alles nou nog steeds zo vreemd voor hem? Waarom, in godsnaam? Alles wat hij goed probeerde te doen was voor de mensen in dit koude kikkerland fout. Waarom? Niemand kon het hem vertellen omdat hij praktisch niemand meer over had. Zijn dochter, zijn vrouw, zelfs zijn zoon nam al afstand van hem. Waarom? Verdomme, waarom?
Hassan voelde de deur achter zijn rug opengaan. Met zijn beide handen duwde hij zich af tegen de deur en draaide zich om. Alsof het moment zichzelf had uitgekozen, stond hij oog in oog met zijn twintig jarige zoon Ali. Hij was gekleed in een dikke zwarte winterjas met daaronder waarschijnlijk een van zijn duizenden Nikè truien getuige de donkerpaarse capuchon die hij over zijn hoofd had getrokken. Een simpele grijze joggingbroek completeerde zijn outfit voor vandaag.
“Hey, pa,” zei Ali kortaf tegen zijn vader. “Ik ga even weg, maar ik ben zo weer terug. Goed?”
Ali stond al op het punt om weg te lopen richting het grote kruispunt die de straat met de hoofdweg verbond, maar zijn vader greep hem bij zijn schouder. Ali draaide zich om en sloeg de arm van zijn vader van zich af.
“Pa, laat me los,” zei Ali geïrriteerd. “Ik ben zo weer terug, doe maar rustig aan.”
“Ga je naar je zus en je moeder?” vroeg Hassan.
Ali draaide zich in een ruk weer om, om zo zijn vader niet in diens ogen aan te hoeven kijken. “Ja, en wat dan nog? Jij moet je er gewoon niet mee bemoeien.”
“Halima is nog steeds mijn dochter!” snauwde Hassan Ali toe. “En je moeder is nog steeds mijn vrouw, hoor je! Mijn vrouw, mijn vrouw verdomme!”
“Godverdomme, pa wat ben jij een egoïstische oude moslim zeg.” zei Ali getergd. “Je woont niet meer in Marokko, hoor je. Je bent nu in Nederland, in Europa, dichtbij de beschaving.”
Deze opmerking van zijn zoon deed Hassan pijn. Het was een steek in zijn hart, een klap in het gezicht, een grove belediging voor zijn voorvaderen, de profeet en de grote Allah. Dit kon hij niet toelaten. Voordat hij het wist had hij zijn zoon al een klap in het gezicht verkocht. Hassan schrok. Hij schrok van zijn agressie, zijn emotie, zijn daadkracht. Hij stond aan de grond genageld terwijl zijn zoon met zijn eigen hand de plek streelt waar hij zojuist is geraakt.
Maar er was een ding waar hij meer van schrok dan van zichzelf. De tegenreactie van zijn zoon.
Ali haalde met gebalde vuist vol uit naar het gezicht van zijn geschokte vader. Hassan vloog tegen de grond terwijl het bloed uit zijn neus stroomde. Ali schreeuwde tegen zijn vader die creperend van de pijn op de grond lag.
“Je moet je bek houden over Halima, klootzak. Jij mag niet meer over haar oordelen, niet na wat je haar hebt aangedaan. Hond!”
Ali ritste zijn jas dicht, trok zijn kraag omhoog en vertrok richting het kruispunt, niet meer omkijkend naar zijn opkrabbelende vader.

Lauren vervolgde het nu al vreemde interview.
“Is hetgeen wat u mij heeft verteld aan de telefoon echt waar?”
Weer keek de man stom verbaasd, alsof hij niet kon geloven dat ze hem die domme vraag stelde.
“Nee, het is niet echt gebeurd.” antwoordde de man cynisch. “Ik kom je hier een sprookje vertellen met zeven dwergen, een prinses, een bos en een boze stiefmoeder. Nou tevreden?”
“Nou… Ehhhhh… ik bedoelde….” stotterde ze.
“Ach, kom op meid.” zei de man zichtbaar geïrriteerd maar ook wel geïnteresseerd. “Waar heb jij dit vak geleerd? Die school van jou zal toch wel iets over de kunst van het interviewen verteld hebben of niet?”
Lauren kreeg een kleur en schaamde zich. Waar was ze in godsnaam aan begonnen? Begreep deze vent dan niet dat ze zomaar alles kan opschrijven wat hij zei? Was deze man echt zo achterlijk dat hij dacht dat ze hem echt geloofde?
“Sorry, maar ik moest het vragen,” zei Lauren voorzichtig. “Excuses.”
“Excuses aanvaard,” zei de man terwijl hij zijn hand omhoog stook en het ‘peace’ teken uitbeeldde. “Ben je nu wel klaar met die irritante nietszeggende vragen? Want ik heb nog wel meer toe doen vandaag, dus laten we gewoon maar beginnen. Goed?”
Nog voordat Lauren ook maar enige vorm van bezwaar kon overleggen begon de man alweer te praten.
“Ja, ik heb Hassan Khalini vermoord,” zei de man achteroverleunend in de hoogst oncomfortabele Ikea stoel. “Schrijf dat maar op.”
Lauren stond perplex. Was dit het nou? Al dat werk op die dure opleiding als misdaadjournalist voor een magisch zinnetje zonder er ook maar enige moeite voor te hoeven doen? Echt? Of nam deze man haar in de maling? Maakte hij gewoon een grap en deed hij dit alleen maar voor de aandacht? Lauren besloot de man te testen op zijn kennis van het misdrijf om hem zo te ontmaskeren.
“Waar is het lichaam gevonden?” vroeg ze aan de man hopend dat hij het foute antwoord zou geven.
De man keek Lauren met een dodelijke blik aan. De irritatie was duidelijk van zijn gezicht af te lezen en hij deed geen moeite om het voor haar te verbergen.
“Zit je me nu gewoon uit te proberen?” vroeg de man. “Dat doe je, hé? Verdomme, ik had het moeten weten. Je vertrouwt me gewoon niet. Je denkt dat ik maar iemand ben die graag zijn tijd verspilt met een prachtige vrouw die maar eigenlijk barweinig weet van het journalistenvak? Dat denk je, of niet?
Lauren dacht na over hetgeen wat hij net had gezegd. Was dit nou een compliment of een belediging? Hij vond haar mooi maar slecht in wat ze deed. Wat moest ze daar nou van vinden? Lauren realiseerde zich dat de man haar nu ook aan het testen was. Ze besloot vrolijk mee te doen.
“Dus je vindt met mooi?” vroeg ze met een zwoele stem op de man af.
De man fronste. “Natuurlijk, zelfs een dove blinde valt nog voor je schoonheid. Maar, daar hadden we het niet over of wel?”
“Jij wel.” antwoordde Lauren scherp. “Jij zei dat ik mooi was.”
“Dat heb ik niet gezegd,” lachte de man. “Ik heb gezegd dat je prachtig bent. Dat is iets anders dan mooi. Schoonheid kan ook van binnenin zitten toch? Of ben je het niet met me eens?”
Au, die deed pijn dacht Lauren. Deze man is zo scherp als een mes in zijn opmerkingen en laat zich dus niet afbluffen door mijn Amsterdamse charme. Damn. Lauren dacht na. Hoe kon ze dit interview nou naar haar hand zetten? Hoe? Nog voordat ze een redelijke oplossing had bedacht was de man echter alweer aan het woord.
“Maar goed, je wou dus weten waar hij gevonden was?” vroeg de man rustig. “Of ben je daar niet meer in geïnteresseerd?
Lauren was lichtelijk verbaasd dat de man zo snel weer op het onderwerp terugkwam. “Dus je gaat het wel aan me vertellen?”
“Tuurlijk, ik speel je spelletjes gewoon leuk mee. Dan ben jij ook weer een beetje tevreden.”
“Waarom ga je met het nu wel vertellen en een minuut geleden niet?” vroeg Lauren nog immer verbaasd.
De man glimlachte. “Dat weet je best.”
Lauren knikte instemmend zonder ook maar echt door te hebben waar de man het over had. Haar verbaasde gezicht verraadde dat. Ze dacht serieus dat ze in de maling werd genomen.

Heey ik was aan dit stuk begonnen en ik vind je onderwerp heel leuk bedacht, alleen spraken mij de reacties van de journalist niet zo aan. Ze lijkt er allemaal wat simpel over te denken, wat op zich niet erg is, maar in combinatie voor mij overkomende onervaren journalist vind ik haar reacties wat te simpel..
Net zo als het door spelen op het mooi zijn, lijkt me ook niet geheel professioneel ? Maar dat kan ook volledig mijn mening zijn xD, ik zit niet in het vak van journalistiek, dus kan er eigenlijk ook geen goede objectieve mening over geven .

In ieder geval nog veel succes verder, ik zal waarschijnlijk nog wel wat stukjes meepakken want ik blijf wel nieuwsgierig hehe,

@ JodieJJ : Hey bedankt voor je reactie.
Het klopt wel dat de journaliste een beetje simpel doet over alles maar dat komt voornamelijk doordat ze de man nog niet gelooft. Dat gaat nog wel veranderen. En ik ook zit niet in het journalistenvak , voor het geval je dat misschien dacht.


Hassan proefde nog steeds bloed in zijn mond van zijn eerdere bloedneus. Het grote aantal watten die in zijn rechterneusgat zaten maakten ademen ongemakkelijk. Volgens de huisarts, een vriendelijke man van rond de vijftig, had hij niks gebroken. Hij had alleen een erg opgezwollen oog en een lichte hersenschudding maar voor de rest niks ernstigs.
Hij slofte langzaam door de diepe sneeuw richting verpauperde winkelstraat aan de Wrevinklaan. Verschillende panden, de een nog meer vertrapt dan de ander, gingen aan hem voorbij. Alle gebouwen die hier stonden waren op een of andere manier onderdeel van zijn verleden. De lokale overheid heeft deze winkelstraten ongeveer 5 jaar geleden gesloten om er daarna een gigantisch nieuw complex neer te zetten. Jammer voor hun en gelukkig voor Hassan kwam de kredietcrisis eroverheen waardoor de projectontwikkelaar failliet ging. Nu komt hij hier haast wekelijks, op zoek naar delen van zijn verleden.
Hij heeft de hoge heren van de gemeente dit nooit kunnen vergeven. Hij raakte zijn baan kwijt, zijn vrouw die hij hier in de lokale supermarkt had ontmoet, zijn dochter die hij altijd mee nam naar de speelgoedwinkel en nu ook zijn zoon, die hij altijd had verwend met spullen uit de sportwinkel. Hassan’s lot leek haast naadloos verbonden aan dat van het oude winkelcentrum. Het stemde hem somber, haast tegen het depressieve aan.
Hassan hield halt bij een oud-winkel in het bijzonder. Hij snoof de avondlucht op en blies het weer via zijn mond uit. Tranen sprongen in zijn ogen. Verdomme, dacht hij. Waarom? Wat heb ik iedereen toch misdaan?
De winkel, althans het gebouw waar het vroeger inzat, was leeg. De ruiten van de deuren en ramen waren vernield en afgedekt met zwarte vuilniszakken en stukken karton. De gevel was aan diggelen geslagen door de lokale hangjeugd die hier ‘avonds rondhingen. Een paar letters, die nog zichtbaar door het bruine aangekoekte vuil, hingen losjes aan de gevel.
‘Ke.s Keu…spe…….it’ stond er nu. Hassan wist zelf heus wel wat er eigenlijk hoorde te staan.
“Kees Keukenspecialiteit, verdomme.” mompelde hij in zichzelf. “De klootzak.”
Kees Keukenspecialiteit was de keukenboer waar Hassan al bijna 9 jaar voor had gewerkt totdat hij 6 jaar geleden werd ontslagen. De reden was zoals die van vele andere winkeleigenaars. Financiële crisis, bezuinigingen, minder personeel, en dan ook nog in die volgorde. Hassan was de oudste werknemer, degene die het meeste verdiende en dus ook degene die ze er het snelste wilden uitwerken. En dat lukte ze. Ondanks zijn lange staat van dienst, het zware werk van het installeren van loodzware keukens en een gezin wat hij moest onderhouden kreeg hij geen respijt van zijn voormalige baas, iets wat Hassan heel erg had gestoken.
Nu was de onderneming verhuisd naar Stompwijk, een dorp verderop. De crisis is weer overgewaaid, en dus ook de zorgen van zijn oude werkgever. Een splinternieuw gebouw is het gevolg. Hassan is er nooit meer heen geweest.

Damn, het gaat lekker. Volgende stukje

“Hij is dood gevonden in zijn eigen huis.” zei Wraak consequent.
Lauren checkte de aantekeningen die verder terug in haar kladblok stonden. “Waar precies?”
De man zuchtte. “Op de drempel van de woonkamer naar de keuken. Hij lag plat op zijn buik, drie schotwonden in zijn rug en met een bloedneus.”
Lauren’s ogen schoten over haar aantekeningen en vonden de gegevens die ze zocht. Dat van die bloedneus kon ze niet verifiëren maar de rest klopte met wat de politie haar had verteld. Drie schotwonden, plat op zijn buik en… Oh, kijk eens aan. Nu gaat het serieus worden.
“Wat had meneer Khalini in zijn rechterhand?” vroeg Lauren vol verwachting dat ze de man eindelijk kon ontmaskeren als een aandachtstrekker. Ze wist dat, als hij zo iemand was, hij dit niet kon weten.
“Een bos met bloemen,” zei Wraak nonchalant. “Rode rozen. Met een witte om precies te zijn.”
Lauren viel haast van haar stoel van verbazing. Is dit… Is dit dan echt… Nee dat kan niet… Of wel?
Even viel ze stil, niet wetend wat ze moest zeggen. Was deze man dan echt wie hij beweerde te zijn? Zat ze hier aan een tafel met een geest, een schim die moord zonder enige reden die voor de mensen begrijpbaar is?
“Zie je het nu eindelijk, meisje?” zei de man emotieloos. “Zie je het nu? Je gelooft me nu hoop ik. Want al dat onprofessionele gezeik van jou kon ik echt niet waarderen. Laten we de maskers afdoen en is echt met elkaar praten. Jij en ik, precies zoals we zijn. Geen valse façades meer.”
“Wie ben jij?” vroeg Lauren beduusd. “Wat wil je van me?”
De man glimlachte slinks. “Wat ik van jou wil? Laat me is denken… Vrij weinig eigenlijk. Je moet alleen aanhoren wat ik te zeggen heb,” Hij haalde zijn schouders op. “Meer niet.”
Lauren’s hart zat in haar keel met een hartslag van tweehonderd per minuut. Ze was aan het zweten en was totaal in paniek. Ze zat aan tafel met een bloedlustige moordenaar, een monster. Ze had hem al die tijd beschimpt en belachelijk gemaakt zonder te realiseren wat de man nou echt in zijn schild voerde. Iets wat ze nog steeds niet wist.
“Waarom ik?” vroeg Lauren. “Waarom niet een andere journalist, een professionele, een gerenommeerde?”
De man leunde over de tafel naar voren. “Ik heb iets wat jij wilt. Iets wat je erg graag wilt. Als je alles doet wat ik zeg dan krijg je dat, anders niet. Begrepen?”
Lauren knikte, niet wetend wat de man voor haar zou kunnen betekenen. “Oké”
De man leunde weer naar achteren. “Mooi, dan hebben we dat opgehelderd. Goed, dus we waren bij de moord op Khalini? Toch?”

Heeey

Ik zou het ongeloof in je eerste stukje verwerken, dan is het meteen allemaal logisch en kloppend . Nu moeten de lezers iets gokken, wat ze niet kunnen raden.

Zo je volgende stukje gelezen hehe, paar foutjes die me opvielen. ( ik vind trouwens je POV wissel erg leuk )

Hassan proefde nog steeds bloed in zijn, ondanks het grote aantal watten die in zijn rechterneusgat zaten.

Het begin van deze zin is incompleet in zijn..? en ik snap niet helemaal wat het aantal watten in zijn neusgat ermee te maken hebben .

Je schakelt een paar keer over naar t.t. ik zou in dit stukje alles in V.t. zetten, om verwarring tegen te gaan ( soms klopt je t.t. namelijk wel, maar ook vaak niet. )

Jammer voor hun en gelukkig...

Het is voor hen, of heel vreemd ( als ik het goed van internet heb gehaald ) Jammer hun en gelukkig...

voor de rest goed stukje ik wordt wel nieuwsgierig hoe het allemaal is verbonden met elkaar .

@ JodieJJ Thx voor de feedback.
Ik heb wat kleine dingetjes veranderd zodat het lijkt dat ze hem in eerste instantie niet geloofd. Hopelijk is het nu wat duidelijker.


Hassan draaide de sleutel om in het slot en duwde met zijn rug de deur open. Met een snelle ruk trok hij de sleutelbos uit de deur en smeet hem op een van de laagste trede van zijn met grijze stof beklede trap. In zijn rechterarm hield hij een beige boodschappen zak vast vol met verschillende producten die hij bij de supermarkt verderop in de straat had gekocht. Bovenop de boodschappen lag een bos met rode rozen, met daaraan vast gemaakt een kaartje in de vorm van een hartje.
Met een paar grote stappen stond Hassan in de keuken. Uit een kastje onder de gootsteen haalde hij een glazen vaas die hij vulde met water om daarna de rozen erin te zetten. De rest van de boodschappen liet hij even voor wat ze waren. Zijn focus lag nu even op andere dingen.
Binnen de kortste keren stond hij in zijn kleine maar knusse achtertuin. Veel aan mooie planten en bloemen viel er nu niet te zien, maar in de zomers was dit de favoriete plek van Hassan. Het was de plek waar hij zijn zorgen kon vergeten en even helemaal tot rust kon komen als hij met zijn vingers in de aarde zat te wroeten. Dit keer stond hij er echter niet om in de tuin te werken maar om iets te bereiken. Iets wat hij eigenlijk al veel eerder wou doen en wat hij al te lang heeft uitgesteld.
Hassan liep naar de achterzijde van de tuin. In zijn linkerhand had hij inmiddels een klein snoeischaar, zijn rechterhand was leeg. Met zijn rechterhand streelde hij de struik waar hij voor stond zodat de sneeuw er langzaam en beheerst afviel. Onder de sneeuw verschenen vergane rozen, de een nog bruiner dan de ander. Een roos sprong er echter tussenuit. De roos leek niet aangetast door het bare weer en was net zo wit als de sneeuw die de hele tuin had gevuld. Hassan bracht de snoeischaar naar de steel van de roos.
‘Knip.’
De witte roos viel van de struik, recht in de lege hand van Hassan. Tevreden keek hij naar de bloem. Hij lachte, voor het eerst in lange tijd lachte hij weer. Het moest een voorteken zijn.
Hassan trok de deur weer achter zich dicht en liep naar het aanrecht. Daar zette hij de witte roos tussen de rode rozen die al in de vaas stonden. Het zag er mooi uit, prachtig zelfs.

Weet je, eerst dacht ik te weten waar het verhaal heen ging, maar je hebt me echt helemaal verrast dat Wraak Hassan heeft vermoord jaa, ik lees weer mee^^
Je schrijfstijl is nog steeds heel erg fijn om weg te lezen, mooi vol details maar niet te veel, en je interactie tussen je verschillende personages is goed gedaan!
Eén dingetje:
Onder de sneeuw verschenen vergane rozen, de een nog bruiner dan de ander. Een roos springt er echter tussenuit. De roos lijkt niet aangetast door het bare weer en is net zo wit als de sneeuw die de hele tuin had gevuld. Hassan bracht de snoeischaar naar de steel van de roos.

Je springt af en toe over naar tt, zoals Jodie al zei. Hier viel het me opeens weer op maar dat moet niet, he, in een verhaal vol verleden tijd

Enneh, ik had nog iets. Oja, misschien is het handig om een dag te wachten voordat je weer een nieuw stukje plaatst, dan geef je de lezers die met wat minder tijd bedeeld zijn ( ) de tijd om bij te lezen^^ en dan kun je regelmatiger blijven posten, nog een voordeel

Hey,

Bedank voor je leuke reactie.
Ik denk dat ik soms mijn stukken iets minder na elkaar moet posten. Dan heb ik ook wat meer tijd om de VT en TT te controleren .

Lange tijd zat hij die middag in spanning te wachten op het juiste moment. Dat moment was om half zeven ‘avonds. Hij wist dat zijn vrouw en dochter in een klein appartementje aan de Hovestraat woonden, nog geen kwartier lopen vanaf hier. ‘Avonds zouden ze allemaal thuis zijn, vermoeid maar voldaan na een lange dag werken. Hassan had dat moment uitgekozen om langs te gaan.
Hij had alles tot treurnis toe voorbereid. Zijn spijtbetuiging, de lieve tekst op het hartvormige kaartje, de bloemen. Hij had zelfs het adres voor de zekerheid nog een keer opgezocht. Hij was er helemaal klaar voor. Voor het eerst in zijn leven had hij zelfs een felgekleurd colbertje aangetrokken. Het ding hing al jaren in zijn kast, gekocht door zijn vrouw met de mokkende instemming van hemzelf. Dit was het goede moment om hem te dragen. En hij moest toegeven, het stond hem eigenlijk best wel goed.
Met een snelle greep graaide hij de bos met rozen uit de vaas en checkte hij in de keukenspiegel of hij er nog steeds goed uitzag. Toen dat inderdaad het geval was besloot hij van huis te vertrekken. Hassan beende de woonkamer in, maar trof iets aan wat hij niet verwachtte. Een gast.
“Goedemiddag, meneer Khalini,” zei de man vanaf de bank die in een duister hoekje stond. “Hoe maakt u het?”
“Hoe komt u in mijn huis!?” schreeuwde Hassan. “Wie bent u? Ga weg!”
“Wat een agressie, meneer Khalini,” zei de man. “Laat eens wat gastvrijheid zien. Ik ben tenslotte uw gast.”
“Donder op, gek,” zei Hassan furieus. “Anders bel ik de politie.”
“Nou, nou meneer toch,” zei de man sussend. “Waarom toch? Wat heb ik u misdaan?”
“Je hebt hier ingebroken, klootzak,” zei Hassan haast spugend. “Dat mag niet!”
“Mwah, zo zegt u het,” zei de man. “Maar ik ben hier niet zomaar. Ik ben hier met een reden.”
“Mijn televisie zeker?” vroeg Hassan vol gif.
“Nee.” antwoordde de man rustig en kortaf.
“Wat dan!?” vroeg Hassan nog steeds terughoudend en vol agressie.
“Je dochter.” zei de man.
Hassan schrok zich te pletter en kalmeerde onmiddellijk. “Mijn dochter?” stotterde hij.
De man knikte rustig. “Je hebt haar pijn gedaan, meneer Khalini. Erg veel pijn.”
Hassan snapte er even helemaal niks meer van. “Wat weet jij van mijn dochter?”
“Net zoveel als jij,” zei de man. “En misschien wel meer.”
“Wat moet je?” vroeg Hassan. “Heeft mijn dochter jou iets gevraagd te doen?”
“Nee, je dochter weet niets van mij. Ik handel op eigen houtje, op eigen initiatief.”
“Ik vraag je nog een keer: wat moet je?” vroeg Hassan gespannen. “Als je niet antwoord dan bel ik de politie.”
“Laten we dat nou maar niet doen,” zei de man terwijl hij een pistool uit zijn binnenzak haalt. “Laten we praten, jij en ik. Rustig en beschaafd, oké?”
Hassan slikte. “Waarover?”
“Over de jongeman die jij het ziekenhuis in hebt geslagen namens ‘je dochter’.” zei de man terwijl hij met zijn handen de haakjes uitbeeldde.
“Wat is er met hem?” vroeg Hassan verbaasd. “Ben je hier namens hem? Wil je mij pijn doen names hem?”
“Wel goed naar mij luisteren, meneer Khalini,” zei de man streng. “Ik handel alleen, niet op commando van iemand anders. Puur solistisch.”
De man stond op en liep naar Hassan toe. Hassan kon nu duidelijk zien met wie hij te maken had. Het was een wat oudere man, waarschijnlijk rond de vijfendertig jaar, zwart haar met een dikke laag gel, een stoppeltjes baard, bruine ogen en volledig gekleed in het zwart. Hij had hem in zijn hele leven nog nooit gezien.
“Eerwraak.” zei de man lachend. “Zo noemen ze dat toch? Of niet?”

Laatste stuk van het gedeelte over de moord op Hassan.
Maar het gaat verder...

“Heb je hem vermoord vanwege die jongen?” vroeg Lauren inmiddels redelijk bekomen van de schrik en met de laatste slok koffie inmiddels achter haar kiezen. “Heeft hij jou ooit iets aangedaan?
Wraak lachte slinks, zoals hij wel vaker had gedaan deze avond. “Nee, op alle twee de vragen.”
Hij pakte zijn kopje cappuccino weer op en nam een slok. “Ik ben gewoon iemand die erg graag wil dat het recht zegeviert. Dat is alles, meer niet.”
“Een weerloze man vermoorden is rechtvaardig?” vroeg Lauren verwonderd en met woede in haar stem.
Lauren verwachtte nu een vurige pleidooi van Wraak waarom het wel zo is maar dat liep anders. Hij knikte alleen maar.
“Ja.” zei hij.
Inmiddels was een van de eigenaars van het café langs geweest. Hij had hen de eerder bestelde taart gebracht. Een appelpunt met slagroom voor Lauren en een stuk slagroomsnit voor Wraak.
“Weet jij wat er met die jongen is gebeurd?” vroeg Wraak nadat hij de eerste hap had genomen. “Hij is gehandicapt, zit in een rolstoel en heeft constant begeleiding nodig. Zelfs bij het pissen, dat is toch beschamend voor zo’n jonge gozer die helemaal niks fout heeft gedaan.”
“Meneer Khalini zal toch een reden hebben gedaan om tot zo’n daad te komen.” zei Lauren vragend.
Wraak schudde zijn hoofd. “Nee, die had hij niet.”
Lauren nam een stuk van haar appelpunt. Hij was lekker; fris, met een krokante korst en romige slagroom.
“Meneer Khalini had als reden dat die jongen zijn dochter had ontmaagd.” zei Wraak opeens. “Meer niet.”
“Had hij haar verkracht?” vroeg Lauren.
Wraak schudde zijn hoofd. “Het was vrijwillig.”
“Maar alsnog,” zei Lauren verdedigend. “Voor een moslim is dat een grove belediging, zeker voor een vader.”
Wraak keek Lauren met wijdgeopende ogen aan en reageerde furieus. “Iemand gehandicapt slaan die zojuist wederzijdse seks heeft gehad met je dochter is in geen enkel geloof gerechtvaardigd.”
Wraak nam een hap en een slok en vervolgde zijn rede.
“De man was niet geboren om in Nederland te wonen. Hij kon hier gewoon niet aarden. Zolang hij dat niet kon begrijpen had hij alleen maar meer schade gedaan.”
“Maar hij ging toch naar zijn familie toe om het goed te maken?” vroeg Lauren “Is dat dan geen positief signaal? Een signaal dat hij fout zat en dus kan veranderen.”
“Of een signaal dat jammerloos zou falen…” zei Wraak. “En dan had het misschien niet lang meer geduurd of hij had ze iets aangedaan. De man was depressief en had ze niet meer allemaal op een rij. Hij leefde met zijn heden in het verleden.”
“Maar het had ook kunnen slagen.” zei Lauren. “Dat kan je niet van tevoren weten.”
Wraak schudde zijn hoofd. “Nee, dat weet jij niet. Ik wel.”

Een nieuw verhaal in mijn ehhhh..... verhaal, tsja beetje ingewikkeld zo . Naja je moet het zelf maar lezen, dan begrijp je het wel.


“En, eerwaarde?”
Priester Valpoort zette zijn rechterwijsvinger tegen zijn mond. Het teken van stilte. De grijze vrouw die voor hem was geknield, keek vol verwachting naar het gezicht van de mollige priester. Hij had zijn hand op het voorhoofd van de rijke vrouw gelegd en had zijn ogen gesloten. Dit noemde hij het vragen om vergeving en was nu al een klein kwartiertje aan de gang.
“Het is gebeurd,” zei de priester vanuit het niets. “U ben schoon, geklaard van al uw zonden.”
Een glimlach vulde het gezicht van de vrouw. “Dank u, dank u wel.” zei ze enthousiast. Ze sprong op en vloog de priester om de hals om hem een stevige knuffel uit te delen. Priester Valpoort had hier niet op gerekend en knuffelde dus redelijk onbeholpen mee.
“Geen dank,” zei de priester lachend nadat de vrouw hem had bevrijd uit de houdgreep. “Onthouw dat de Heer voor iedereen vergeving heeft en die ook zal tonen.”
De vrouw lachte. “Nogmaals bedankt.”
De priester knikte vriendelijk en begeleidde de vrouw naar de uitgang van zijn huis. De bontjas die de vrouw aan de simpele kapstok had gehangen schoot ze fascinerend snel aan. Ze trok de handschoentjes die ze aan had nog een keer strak aan en bedankte de priester nog een keer.
“Dank u,” zei ze “Nogmaals.”
“Geen dank,” zei de priester weer lachend terwijl hij de voordeur van de woning opendeed.
De vrouw stapte naar buiten en liep op de torenhoge hakken van haar pumps richting haar dure 4x4 auto. Ze trok de deur van de bolide open, zwaaide naar de priester en stapte in. Priester Valpoort zwaaide terug en keek de auto na terwijl deze de smalle straat uitreed. Daarna zuchtte hij luid en liet de valse glimlach professioneel van zijn gezicht glijden.
“Klote wijf,” zei hij terwijl hij de deur met een klap weer sloot. “Rijke, kut trut.”
In een sukkeldrafje liep hij door de gang van zijn huis richting de woonkamer, maar eerst naar de slaapkamer. Snel trok hij het witte priestergewaad over zijn hoofd uit en hing hij het aan een kleerhanger die hij weer aan zijn kast hing. Uit dat kriebelende ding. Bah.
In zijn blote bast vervolgde hij de tocht naar de woonkamer en plofte neer in zijn luie stoel. Met een paar teugen dronk hij een glas cola leeg die hij al op de bijzettafel had neergezet voordat die vrouw was gearriveerd. Naast het glas lag zijn zelfgeschreven bestseller boek. Hij griste het van het simpele, ronde tafeltje en bekeek de kaft. Er verscheen nu een echte, welgemeende lach. Hij sprak de titel van het boek vol pret uit.
“De weg naar vrijheid door middel van het geloof, door Hermonicus Valpoort,” zei hij terwijl hij bulderde van het lachen. “Sukkels.”

oke, ik moet alleen je laatste stukje nog , Maar dit wordt steeds beter en beter .
Ik denk ergens dat ik ong. denk te weten waar dit verhaal heen gaat, en als dat het is ben ik gelijk verkocht haha, maar ik wacht nieuwsgierig af

Dit was het goede moment om hem te dragen. En hij moest toegeven, het stond hem eigenlijk wel best goed.

Even klein foutje die ik tegen kwam. Het is: best wel goed.

Hey Jodie, bedankt voor je reactie. Ik heb het gelijk veranderd en een nieuw stukje gepost.
En als je wilt weten of het echt zo eindigt zoals jij denkt, tsja, dan kan ik alleen maar zeggen dat je het verder moet lezen .

“Mooi kettinkje,” zei Wraak vanuit het niets wijzend naar de ketting om Lauren’s nek. “Ben je erg gelovig?”
“Niet echt,” zei Lauren terwijl ze het zilveren kruisje vastpakte. “Ik geloof wel, maar deze ketting is voornamelijk van emotionele waarde. Ik heb hem van mijn moeder gehad toen ze overleed. Ze zei dat hij van mijn vader is geweest.”
“Waren je ouders belangrijk voor je?” vroeg Wraak.
Lauren wist niet wat ze moest antwoorden. Ze kon heel haar levensverhaal en familiegeschiedenis, dat haar vader en moeder beide dood waren, aan hem vertellen maar wat schoot ze daarmee op? Vrij weinig, behalve het feit dat hij haar medelijden kon geven. Tsja, medelijden. Wat moest ze daarmee?
“Dat gaat je niks aan.” zei Lauren vrij consequent maar met een lichte twijfel in haar stem. Wraak keek haar verwachtingsvol aan, de twijfel duidelijk merkende. Desondanks besloot hij een ander onderwerp aan te snijden en het onderwerp familie voorlopig te laten varen.
“Ik heb meneer Khalini omgebracht,” zei Wraak terwijl hij zijn laatste stuk taart verorberde. “Maar hij is niet de enige.”
Lauren keek verbaasd en liet haar vorkje op de grond vallen. “Niet de enige?”
Wraak schudde zijn hoofd. “Nee”
“Wie nog meer dan?” vroeg Lauren.
Wraak zette een zwarte sporttas op de tafel. Hij ritste het kleinste vak open en haalde er een boek uit met op de voorkant een dikke man, op het eerste gezicht een priester of pastoor. Wraak zette de tas weer op de grond en zette zijn rechterwijsvinger op de kaft, om exact te zijn op het hoofd van de man op de voorkant.
“Hem.”

Echt handig dat je korte stukjes plaatst , ( ik heb niet zo'n lang concentratie vermogen xD dus korte stukjes zijn erg fijn voor mij . )

De grijze vrouw die voor hem was geknield keek vol verwachting naar het gezicht van de mollige priester.

tussen geknield en keek een komma.

Wordt erg nieuwsgierig wat die priester doet heheh, xD.
De priester heeft nu wel iets standaard evil trekjes.. Ik hoop dat dat nog wat verdiept wordt. Ook al was dit nog maar een kort stukje over hem, dus kan ik het moeilijk nog beoordelen.

Oke, ik ga zo je laatste stukje lezen xD, nu weer even zelf schrijven hehe:P

Een nieuw, misschien wel heftig, stukje.

‘Klik’
Valpoort, gekleed in een simpele trui en spijkerbroek, zat ontspannen in de bruine bureaustoel. De computer, die pal voor zijn neus stond, stond te ronken terwijl het beeldscherm in een ongelofelijk hoog tempo veel technisch in het Engels geschreven tekst wegwerkte. Het interesseerde de priester allemaal vrij weinig. Computers hadden in zijn leven maar een doel, en dat was datzelfde leven plezieriger en makkelijker maken. Niks meer en niks minder.
Na een tijdje naar het geluid van de opstartende PC geluisterd te hebben diende er zich een inlogscherm aan, die om een wachtwoord vroeg. Valpoort was altijd al zo slecht met wachtwoorden geweest. Hij had er al duizenden geprobeerd, maar vaak onthield hij ze gewoon niet en was hij ze na een dag weer vergeten. Maar sinds een paar weken heeft hij echter zijn wachtwoord veranderd in een van simpelste die hij ooit heeft kunnen bedenken. Het was zo simpel dat het het geniale benaderde. Valpoort liet zijn rechterhand naar het toetsenbord gaan en typte met zijn wijsvinger het wachtwoord in om daarna de enter knop in te drukken.
‘X’
Een ideaal wachtwoord, zo vond hijzelf. Geen lange tekst met cijfers en leesteken, nee, gewoon een simpel teken die alles te maken had met hemzelf.
Valpoort klikte op het Internet Explorer icoontje, die inmiddels is verschenen op zijn bureaublad, en liet zijn muis naar de adresbalk glijden. Daar typte hij het adres van een site in.
‘www.clubdelouga.com/members’
Opnieuw verscheen er een inlogscherm, alleen dit keer vroegen ze naast een wachtwoord ook naar een gebruikersnaam. Die vulde hij als eerste in.
‘Gategod’
Daarna volgde zijn eenvoudige wachtwoord.
‘X’
De kamer vulde zich met het geluid wat uit de speakers van de computer rolde. De zwoele muziek met kinderstemmen, die verschillende seks gerelateerde zaken bezongen, was ronduit walgelijk, maar niet voor Valpoort. Hij vond het geweldig en genoot er met volle teugen van.
Valpoort liet langzaam zijn hand van de muis glijden, richting de rits van zijn broek die hij vingervlug openmaakte. Hij bereidde zich voor op een lekker avondje, een avondje die volledig in het teken stond van hemzelf, gesponsord door de gekken die zijn boek kochten.

Heftig, maar zeker een goede draai aan het verhaal . tot nu toe loopt het nog zoals ik dacht, alleen dacht ik wel dat valpoort een andere rol zou krijgen :p dus daar heb je me weer mee verrast xD haha.

Ik ben dit keer tijdens het lezen geen opvallende foutjes tegen gekomen, wat dus een goed teken is xD hehe.
SChrijf vooral zo door!

Nieuw stukje, veel leesplezier .

“Waarom hem?” vroeg Lauren nogal verbaasd over het verschil met meneer Khalini en de man op de voorkant van het boek.
“Waarom niet?” vroeg Wraak nogal verwonderd. “Een priester die mensen belazert en zichzelf aftrekt op kleine kinderen is een geweldig slachtoffer. Of niet dan?”
Lauren’s oren klapperde van wat ze zojuist te horen had gekregen. “Hij deed wat…”
Wraak leunde relaxed achterover. “Waarom ben je zo verwonderd?”
“Keek hij kinderporno?” vroeg Lauren geschokt.
“Nee, de teletubies.” zei Wraak plagend. “Nou goed?”
Een ongemakkelijke stilte brak het gesprek. Lauren staarde redelijk geschrokken voor zich uit terwijl Wraak eens de tijd nam om het café goed te bekijken, met name de enige vrouwelijke blondine die als serveerster rondliep. De vrouw liep uitdagend de tafel voorbij toen ze in de gaten kreeg dat hij naar haar keek. Wraak maakte daar dankbaar gebruik door een biertje bij de vrouw te bestellen. Nadat de vrouw lachend weer was weggelopen, verplaatste Wraak zijn aandacht weer naar Lauren.
“Waar denk je nu aan?” vroeg Wraak. “Aan de priester?”
“Ja, natuurlijk,” zei Lauren. “Ik denk dat ik hem ooit ergens eerder heb gezien.”
“Dat kan,” zei Wraak. “Hij heeft aan veel boekpromotie gedaan, dus dan zal je hem wel een keer bij zoiets hebben gezien.”
“Nou ik dacht… althans eerst dacht ik…” stotterde Lauren.
“Dat?” vroeg Wraak.
Lauren dacht diep na. Ze herkende de man niet van de TV of van uit een foto in de krant, maar ze kon het nergens plaatsen, dat immer bekende gezicht.
“Nee, laat maar.” zei Lauren terwijl ze een wegwerpgebaar maakte. “Laat maar.”

Wow, wat is het lang geleden dat ik een reactie heb achtergelaten maar ik heb een goede reden, ik was op vakantie toen je zoveel postte wel meegelezen, maar niet gereageerd omdat dat niet zo fijn gaat met een telefoon -_-
Slecht! Het is alweer 12 dagen geleden dat je voor het laatst een stukje heb gepost! Ik eis een nieuwe xD
Leuke wendingen trouwens^^ heel erg onverwachts, dus super! En je blijft wel doorgaan aan dit verhaal, he

Hey

Er komt heus nog wel een nieuw stukje, maak je maar geen zorgen.
Ik heb het alleen nu even druk met school , dus duurt het even wat langer .

Owww, school, das een goede reden dan heb je toestemming om het wat langzamer aan te doen maar omdat jij nogal de neiging hebt om verhalen wat eh... traag te schrijven (lees: één stuk per halfjaar ) dacht ik, ik por je even zodat je weet dat ik nog meelees en het leuk vind en het af wil zien^^

Pampampiedam... Tromgeroffel, er is weer een nieuw stukje!

Valpoort wreef nog een keer goed in zijn ogen en keek met een schuin oog naar de digitale wekker die naast zijn bed op het nachtkastje stond. Zes over acht, stond er in rode cijfers. Tijd om op te staan.
Hij schoof zijn voeten in de bruine, geblokte pantoffels die naast zijn bed stonden. Daarna liep hij naar de witte kledingkast en griste de witte badjas van een van de kleerhangers.
Langzaam liep hij door de gang van zijn huis richting de voordeur om de krant uit de brievenbus te pakken. Tot zijn grote verbazing zag hij echter geen courant uit de bus steken. Onthutsing stond op zijn gezicht getekend. Valpoort besloot naar buiten te gaan en te controleren of de krant er misschien was uitgevallen.
Haastig griste hij zijn sleutelbos van de trap, en stak hij de sleutel in de deur. Na drie keer draaien drukt hij de deurklink naar beneden… en viel er een persoon, die tegenaan de deur zat, naar binnen. Van schrik zette hij een stap naar achter, struikelend over een rondslingerende paraplu en vallend tegen het kleine kastje in de gang.
In eerste instantie verwachtte Valpoort een schrikreactie van de als een zwerver uitziende man, anders wel een kwade reactie. Maar de man bleef gewoon op de hoogpolige tapijtvloer van de gang liggen, zijn ogen gesloten. Op het eerste gezicht zag de man er dood uit, dus dacht Valpoort dat de man dood was. Hij tikte de man voorzichtig aan met zijn wijsvinger, zonder enig effect. De man lag nog steeds stilletjes op de grond.
De volgende stap die Valpoort ondernam was het controleren van een hartslag. Hij legde zijn linkerhand in de bezwete nek van de man en voelde voorzichtig. Hij staarde zowel geconcentreerd als paniekerig naar het plafond, zoekend met zijn hand naar een teken van leven. Die kreeg Valpoort, zei het in een andere vorm.
“Wat ben jij in godsnaam nou weer aan het doen?”
Valpoort keek naar beneden, en staarde recht in de donkergroene ogen van de bruin bebaarde zwerver. Hij schrok, trok zijn hand weg en duwde zichzelf een stuk naar achteren tegen de muur van de gang. Geschrokken keek hij naar de man, die nog steeds met zijn armen langs zijn lichaam, maar nu met open ogen, op de vloer lag.
“Nou?” vroeg de man verbaasd.
“Wat…wat… ik aa… aan het doen was?” stotterde Valpoort met een wit weggetrokken gezicht. “Ik dacht… ik dacht…”
De man keek Valpoort vragend aan. “Je dacht, wat?”
“Dat je dood was,” zei Valpoort. “Dat ik een dode zwerver in mijn huis had liggen, een vieze dode clochard.”
“Dus ik ben een zwerver?” vroeg de man. “Nou, daar ben ik dan lekker mee.”
“Wat ben je dan!?” schreeuwde Valpoort nu boos en inmiddels bekomen van de schrik. “Je lijkt niet op een of andere zakenman, of een modeontwerper of zo. Je kan dus onmogelijk een klant van mij zijn!”
“Daar heb je gelijk in,” zei de man glimlachend. “Ik ben inderdaad geen zakenman of modeontwerper. Ik ben je beste vriend.”

Ondanks dat dit voor 16 jaar en ouder is, volg ik het toch . Ik houd namelijk van thriller/horror en daar begint dit aardig op te lijken !
Echt een goed verhaal, zeker ook die laatste zin is erg sterk.

Hij schoof zijn voeten in de bruin, geblokte pantoffels
Volgens mij is het óf bruin geblokte (zonder komma) óf bruine, geblokte (dus met komma, maar bruine).

Tot zijn grote verbazing zag hij echter geen courant uit de bus steken. Verbazing stond op zijn gezicht getekend.
Omdat je twee keer 'verbazing' gebruikt, lopen deze zinnen niet zo lekker voor mij.

In eerste instantie verwachtte Valpoort een schrikreactie van de als een zwerver uitziende man, anders wel een kwade reactie. Maar de man bleef gewoon op de hoogpolige tapijtvloer van de gang liggen, zijn ogen gesloten. In eerste instantie dacht Valpoort dat de man dood was.
Twee keer 'in eerste instantie'. Misschien kun je een van de twee in iets anders veranderen.

Je moet maar zien wat je ermee doet, deze drie dingen vielen me gewoon op.
Echt een goed stukje!

Zozo Babette, wat een razendsnelle reactie .
Leuk om te horen dat je het verhaal leuk vindt, ik heb tevens maar gelijk de foutjes verbeterd.

Hmm, voor mijn gevoel was Valpoort allang dood ik krijg waanbeelden over dit verhaal xD Haha, ik vind je einde echt geweldig! Cliffhanger op zijn top! En brave jij dat je geluisterd hebt^^ schrijf maar snel verder (gheheh, ik ga slavendrijven )

Oké, he-moment #2 van de dag. Ik dacht echt dat het langer geleden was dat ik mijn laatste reactie had achtergelaten oké, ik denk vandaag maar niet meer na nu is het helemaal super dat je het zo snel hebt gepost!

Nog maar een stukje dan.

“Die man, die zwerver,” zei Wraak beheerst. “Hij was echt een vriend van onze kindliefhebbende vriend Valpoort.”
Lauren keek Wraak verwonderd aan. “Echt?”
Wraak knikte en trok zijn tas weer op tafel. Hij frommelde wat in een klein zijvakje en haalde een oude foto tevoorschijn. Hij legde de foto zo dicht mogelijk bij Lauren op tafel. Daarna trok hij de tas weer van tafel en leunende achterover.
“Bewijs,” zei hij kalmpjes. “Kijk maar.”
Lauren pakte de foto van tafel en bekeek hem goed. De randjes waren kreukelig, en ook de kleur was niet meer helemaal zoals die eigenlijk bedoeld was. Wel waren er duidelijk twee jonge mannen te zien, de een wat mollig en met bruin haar, de andere tenger en met lichter haar. Ze stonden vrolijk voor een gebouw, wat zo te zien een kerk was. De mollige man droeg een soort van mantel, een priestergewaad zo op het eerste oog te zien. De andere man was redelijk gewoontjes gekleed, een overhemd en spijkerbroek.
“Is dit Valpoort met die vriend van hem?” vroeg Lauren aan Wraak terwijl ze eigenlijk het antwoord al wist.
Weer knikte Wraak. “De dikkere is Valpoort, die andere is zijn vriend en dus ook de zwerver. Zijn naam is Peter Tegelaar.”
Wraak keek Lauren vragend aan, net alsof hij op zoek was naar een reactie die nog niet was gekomen.
“En?” vroeg hij.
“En wat?” vroeg Lauren met een groot vraagteken diep in haar stem verwerkt.
“Valt je niks op aan de foto?” vroeg Wraak. “Is er niets bijzonders?”
Lauren staarde weer naar de foto en speurde naar iets wat haar zou moeten opvallen, maar wat het dus niet deed.
“Wat zou mij moeten opvallen dan?” vroeg Lauren.
Een klein lachje sierde plotseling Wraak zijn gezicht. “Zie je het echt niet?”
Lauren schudde haar hoofd. “Nee, echt niet.”
Wraak schudde weemoedig zijn hoofd. “Ze heeft je dus niks verteld?”
“Wie heeft mij niks verteld?” vroeg Lauren nu echt nieuwsgierig. “Wat zou er mij verteld moeten zijn?”
Zonder iets te zeggen griste Wraak de foto weer uit Lauren haar handen en stopte hem weg, in de binnenzak van zijn colbert. Hij keek Lauren vriendelijk aan, maar zijn gezicht verraadde meer dan dat. Teleurstelling.
“Laten we maar weer verder gaan,” zei hij. “We hadden het over Valpoort en zijn vrolijke vriend. Ik ging ze vermoorden toch?”

Ik vind dit verhaal echt geweldig goed in elkaar gezet, je vorige stukje vond ik een goede scene maar ik vond hem wel iets minder lekker weglezen dan je andere stukjes.
Dit stukje is weer helemaal fantastisch :p.
Je maakt me echt super nieuwsgierig naar hoe alles zit enz.
Zeer goed gedaan :p,

Echt een goed stukje weer. Mooi in elkaar gezet, zoals JodieJJ al zei...
Niets op aan te merken - vandaar de korte, nutteloze reactie ;D.

Weer een nieuw stukje.
Bedankt voor de reacties .

Vermoeid zette Valpoort de lege drinkglazen en drankflessen op het aanrecht van de kleine, crèmekleurige keuken. Hij was doodop, totaal gesloopt door de doldwaze avond vol gelach, drank en herinneringen aan die goede oude tijd.
Hij had Peter ook al zo’n lange tijd niet gezien. Twintig jaar zeker, en misschien nog wel meer. Al die tijd heeft zijn beste vriend op straat geleefd als een zwerver, bedelend om geld, etend uit vuilniszakken en slapend in kartonnen dozen. Valpoort zelf wist niet eens dat het zo beroerd met hem ging, en dat alleen maar door overmatig drugsgebruik. Nu realiseerde hij zich dat Peter daarom nooit contact met hem had opgenomen. Tot nu dan. Wat een simpel interview en advertentie in een gratis krantje wel niet voor prachtige wonderen kon verrichten.
Met een simpele beweging van zijn hand drukte Valpoort het licht in de keuken uit. De donkerte viel als een deken over hem en het huis heen. Traag en gedeeltelijk dronken, de drank had haar werk uitstekend gedaan, strompelde hij door de woonkamer. Op de bank lag Peter, gestoken in een schone simpele outfit uit Valpoort’s kast, te slapen. De alcohol had ook bij hem ingeslagen als een bom. Valpoort keek nog een keer goed naar zijn bebaarde jeugdvriend. Peter was zelfs na al die tijd nog zijn maatje, eentje die hij in zijn saaie leven zo node heeft gemist. Deze avond had dat allemaal weer opgerakeld en de vriendschap hernieuwd.
Brak maar voldaan slofte hij de gang op, richting zijn kamer. De gang was net zo donker als de keuken, zo niet donkerder. Maar ondanks dat en de roes van de drank zag Valpoort een ding nog klaar helder. De gang was met nog een ander persoon gevuld. Hij schrok en hikte tegelijk, wat een beetje raar klonk.
“Goedenavond, eerwaarde,” zei de man kalm en bekwaam. “Hoe maakt u het?”
“Nog een gast?” zei Valpoort met een duidelijke dubbele tong. “Hoe heet je?”
“Mijn naam is niet van importantie, eerwaarde Valpoort.” zei de man. “Mijn queeste daarentegen is van veel groter belang.”
“Queeste?” vroeg Valpoort heen en weer zwalkend. “Wat lul jij nou weer raar, man…”
“Ja, een queeste,” zei Wraak terwijl hij knikte en een uit zijn binnenzak een pistool met demper haalde. “Een erg belangrijke queeste.”

Ik lees ook mee (:
Ben normaal niet zo van de horror en de thriller, maar dit sprak me toch wel aan! ;D
Goed geschreven, fijne schrijfstijl; leest lekker weg!

Keep going'

Heb alles gelezen en moet zeggen dat het echt een tof verhaal is. Het houd me echt in de greep en ik kon niet stoppen met lezen omdat ik zo nieuwsgierig was naar de rest. Super!

Dank jullie wel voor de mooie reacties, echt top.
Nog een stukje.

“Dus nu weet je het,” zei Wraak terwijl hij met zijn hand in de bak met pas gearriveerde kaas zoutjes graaide. “Hij is dood, verlost van zijn wekelijkse zondes.”
“En wat is er met Peter gebeurd?” vroeg Lauren zich erg aangetrokken tot het treurige lot van de onschuldige Peter. “Heb je hem ook vermoord?”
Wraak schudde zijn hoofd. “Nee, hij was maar een onschuldige buitenstaander die weinig te maken had met de onreine zaken rondom Valpoort.”
“Maar Valpoort hoefde helemaal niet dood, toch?” vroeg Lauren aan Wraak.
Een verbaasde blik maakte zich meester van het gezicht van de moordenaar. “Waarom hoefde hij niet dood dan?”
“Hij heeft zijn vriend, een onschuldige en drugsverslaafde zwerver, toch geholpen.” zei Lauren .“Dat heft toch zijn zonden gedeeltelijk weer op?”
Wraak lachte hard maar kort. Daarna verstrafte zijn expressie weer. “Hoe denk jij dat Peter aan de drugs is geraakt?”
“Dat zal wel weer de schuld zijn geweest van Valpoort.” zuchtte Lauren.
Wraak knikte en stopte twee zoutjes in zijn mond. Hij kauwde snel en slikte ze door, om daarna zijn verhaal weer te vervolgen. “Peter en Valpoort waren naast vrienden ook studiegenoten aan een katholieke academie. Ze studeerden godsdienst, Valpoort liep een jaar voor op Peter. Op een dag zag Valpoort zijn vriend Peter een nogal ongewone les krijgen van een van hun leraressen…”
“Een seksuele relatie?” vroeg Lauren om nog wat extra duidelijkheid te krijgen.
“Exact,” zei Wraak. “Een relatie van een lerares met een toe nog minderjarige student.”
Wraak pauzeerde weer even toen de café-eigenaar hun tafel naderde met de besteld drankjes. Argwanend keek Wraak de man aan, hem haast weg dirigerend met zijn dwingende blik. De man begreep de hint, zette de drankjes op de tafel neer en beende weer weg.
“Valpoort heeft een hele, laten we zeggen sessie, mee kunnen genieten,” zei Wraak nadat hij een flinke teug van zijn biertje had genomen.
“Heeft hij het gemeld bij de school leiding?” vroeg Lauren.
“In eerste instantie niet,” antwoordde Wraak. “Pas nadat hij was afgestudeerd, twee jaar later. De lerares was alweer van de school vertrokken, net zoals Valpoort.”
Wraak pakte opeens weer de foto uit zijn binnenzak en legde hem weer voor Lauren neer. “Deze foto is genomen een dag voordat Valpoort de schoolleiding had verteld dat Peter en die lerares een seksuele affaire hadden.”
“Wist Peter dit?” vroeg Lauren. “Dat zijn beste vriend hem erbij naaide, bedoel ik.”
Wraak schudde zijn hoofd. “Nee, en nog steeds weet hij dit niet.”
Weer pakte Wraak een paar zoutjes. “Hij werd van de school verbannen.”
“Peter werd door Valpoort’s toedoen van school verbannen?” vroeg Lauren nogal verbaasd.
Weer knikte Wraak. “Het was nooit Valpoort’s bedoeling geweest om hem te schaden. Het enige wat Valpoort wou was de lerares voor haar daden laten opdraaien.”
“En?” vroeg Lauren. “Is dat gelukt?”
“Nee.” antwoordde Wraak kalm en kortaf zonder enige verdere uitleg.

En het plot verdiept zich nog meer^^ hahaha, ik vind het echt geweldig! Lekker naïeve opmerking trouwens van Lauren, over dat het helpen van Peter Valpoorts zonden gedeeltelijk zou opheffen als het allemaal zo makkelijk zou gaan, eerst alles doen wat god verboden heeft om het daarna weg te strepen met vrijwilligerswerk xD lijkt een beetje op aflatenhandel^^
Maar ik vind je verhaal nog steeds geweldig! Het wordt echt steeds mysterieuzer en mysterieuzer... Post snel meer!

Ik ben het helemaal met Saskia eens. Ik heb net een boek uit waar dit soms wel een beetje op lijkt, in sommige stukken dan, en dat boek was geweldig, dus dit valt echt heel erg in de smaak.

Keep going.

Het nieuwe en waarschijnlijk laatste hoofdstuk van dit verhaal. Alles moet nu een beetje duidelijk worden, en hopelijk wordt het einde een beetje wat jullie ervan verwacht hadden.
“Verdomme, Rachel,” schreeuwde Felix. “Waarom heb je dat nou weer gedaan!?”
“Weet ik veel,” schreeuwde Rachel terug richting haar man. “Misschien om dat jij veel te druk bent met je werk en ik alleen voor die kleine moet zorgen?”
“Hoe bedoel je dat nou weer?” vroeg Felix met de woede nog diep in zijn stem verpakt.
“Je bent nooit thuis, echt nooit,” zei Rachel met tranen in haar ogen. “Ik heb je nodig, ik en je pasgeboren dochter, niemand anders. Die mannen op je werk kunnen heus wel een week zonder de grote baas, immigratieformulieren lopen niet zomaar weg!”
“Wat is dat nou weer voor misplaatste grap?” vroeg Felix nog kwader dan eerst. “Als je mijn werk niks vind, oké, daar kan ik in komen. Maar we hadden toch afgesproken om het werk niet mee naar huis te nemen?”
“Maar dat doe je wel,” weende Rachel. “Dat doe je door er nooit te zijn, zelfs in de weekenden ben je weg. Of zoals gisteren dat je opeens met piepende banden vertrekt voor ‘een urgente zaak’. Ik word daar doodziek van, ziek en verdrietig. Je hebt je dochter nog nauwelijks vastgehouden.”
“Godverdomme, Rachel.” schreeuwde Felix weer. “Stop nou een keer met onze dochter bij elke discussie die we hebben te betrekken. Dat doe je altijd.”
“Hoe vaak heb je haar verschoond?” vroeg Rachel emotioneel. “Hoe vaak ben jij je bed uitgestapt om haar midden in de nacht eten te geven? Nou?”
Felix zuchtte diep en sloeg beide handen voor zijn gezicht. Hij staarde naar de strak witte muur van de woonkamer. “Ik… ik…”
“Je doet helemaal niks,” schreeuwde Rachel nu weer. “Echt helemaal niks, je snuift coke en neukt hoeren, dat doe je.”
Felix verloor zijn laatste beetje zelfbeheersing en haalde vol uit met zijn platte hand. De klap kwam snoeihard aan. Na de klap deinsde zijn vrouw naar achteren en betastte de plek waar ze zojuist was geslagen. Van haar gezicht was verbazing te lezen.
“Het is dus echt zo,” zei ze. “Je gaat dus vreemd, Robert had dus gelijk. Godverdomme, klootzak!”

Sterk stukje.
Maar begrijp ik het nou goed? Is dit het einde?
Want ik begrijp het nog niet helemaal. Wie is Wraak nou? En wie is die Felix? Ik begrijp het niet helemaal meer.

En btw; als dit niet het einde is meot je mijn reactie maar even vergeten.

Dit is niet het einde hoor , alleen het eerste stukje van het laatste hoofdstuk. Ik ga nog verder met dit hoofdstuk, net zoals bij andere twee hoofdstukken.

Ik dacht al. Omdat je zei 'Het nieuwe en waarschijnlijk laatste hoofdstuk van dit verhaal. Alles moet nu een beetje duidelijk worden, en hopelijk wordt het einde een beetje wat jullie ervan verwacht hadden.' dacht ik van wtf, en hoe gaat t dan verder? xD.
Mijn fout

Nooooow, het einde komt eraan! Wel ook weer leuk, zijn alle mysteries ontrafeld en heb je een verhaal afgemaakt hoeveel a4tjes heeft dit eigenlijk in word?
Wel een klein puntje, dit is een persoonlijke mening, doe ermee wat je wilt maar nu heb je dit:

“Verdomme, Rachel,” schreeuwde Felix. “Waarom heb je dat nou weer gedaan!?”
“Weet ik veel,” schreeuwde Rachel terug richting haar man. “Misschien om dat jij veel te druk bent met je werk en ik alleen voor die kleine moet zorgen?”
“Hoe bedoel je dat nou weer?” vroeg Felix met de woede nog diep in zijn stem verpakt.
“Je bent nooit thuis, echt nooit,” zei Rachel met tranen in haar ogen. “Ik heb je nodig, ik en je pasgeboren dochter, niemand anders. Die mannen op je werk kunnen heus wel een week zonder de grote baas, immigratieformulieren lopen niet zomaar weg!”
“Wat is dat nou weer voor misplaatste grap?” vroeg Felix nog kwader dan eerst. “Als je mijn werk niks vind, oké, daar kan ik in komen. Maar we hadden toch afgesproken om het werk niet mee naar huis te nemen?”

Telkens "Iemand zegt iets," zei Piet.
"Reactie terug," weende Jan.
"Woedeaanval," schreeuwde Piet.

Nou ja, zo is het wel heel erg plastisch gezegd, maar zo komt het een beetje statisch over op mij. Een beetje afwisseling is goed, dus zoals hier:

Felix zuchtte diep en sloeg beide handen voor zijn gezicht. Hij staarde naar de strak witte muur van de woonkamer. “Ik… ik…”

Als je snapt wat ik bedoel te zeggen

Verder weer een heel mooi stukje, en weer een paar mysterieuze karakters erbij. Nou ja, mysterieus wat ze met het verhaal te maken hebben^^ wss gaat Felix dood, net zoals die anderen voor hem omdat ze niet zo moralistisch bezig waren maar ga snel verder^^

Hey, bedankt voor je mooie reactie.

Ik heb nu 11 pagina's in Word, dat worden er denk ik ongeveer 12/13 op het einde.
Dat van dat gesprek tussen Felix en Rachel had ik, nu ik het zelf even goed heb teruggelezen, iets anders kunnen doen, maar ik laat het maar even zo.
En Felix... tsja ik kan niet bevestigen dat hij dood gaat, maar ook niet ontkennen .

Nieuw stukje

“Zie je het al?”
Lauren keek Wraak vragend aan. “Heb je het nog steeds over die foto?”
Een simpel knikje van Wraak bevestigde Lauren’s vermoeden. “Waar zou ik het anders over moeten hebben?”
“Geen idee,” zei Lauren schouderophalend. “Het weer, je eigen leven, misschien?”
“Iets serieuzer, alsjeblieft,” zei Wraak een beetje getergd.
Lauren schoof de foto van zich vandaan. “Ik heb geen idee wat er zo speciaal is aan deze foto. Echt niet.”
“Echt niet?” vroeg Wraak diep zuchtend.
“Nope.” zei Lauren hoofdschuddend.
Wraak keek gefrustreerd, kwaad zelfs. Een blik die ze niet eerder bij hem had gezien. Hij greep zijn tas weer van de grond, grabbelde er wat in en haalde er een rood, kleine fotoboekje uit. Gehaast bladerde hij erdoorheen, op zoek naar waarschijnlijk een andere foto. Lauren kon de foto’s niet zien, Wraak zijn tas blokkeerde haar zicht op het boek.
“Zo hier,” zei Wraak terwijl hij een foto uit een van de hoesjes haalde en voor Lauren neerlegde. “Kijk hier maar is goed naar.”
Lauren blik daalde op de foto neer. Ze schrok.
“Hoe… hoe,” stammelde ze. “Wat… maar… wat… hoe…”
Lauren’s hart zat in haar keel en pompte drie keer sneller dan normaal. Haar handen waren plotseling klam en nat van het angstzweet wat er bij haar uitbrak. Ze was bang, bang voor Wraak.
“Herken je het nu?” vroeg Wraak met zijn armen over elkaar heen geslagen. “Herken je het!?”

Ik heb het vreemde idee dat Lauren dat dochtertje is --' Oke, dat is vast fout ik hou van rare dingen bedenken haha.

We zijn bijna op het einde! ( ik heb er bijna zin in want dan kom ik er eindelijk achter wie nou allemaal wie is heheh en of mijn eerdere gedachten overer het verhaal correct zijn .

Type verder, meneertje !

Weer een nieuw stukje, dit keer met de terugkeer (Mwah, een terugkeer is het nou ook weer niet) van een oude bekende .

Felix zat achterover leunend op zijn leren bureaustoel toen er zachtjes op de deur werd geklopt.
“Kom binnen,” zei hij terwijl hij zijn rug weer rechte.
De glazen deur ging langzaam aan open, een jonge man van buitenlandse afkomst kwam schichtig het kantoor binnen gelopen met in zijn handen een papiertje. “Ben u meneer Talan?”
Felix stond op en stak zijn hand uit. “Aangenaam, Felix Talan.”
De man pakte Felix zijn hand stevig vast en schudde drie keer hevig. “Mijn naam is Hassan, Hassan Khalini.”
“Gaat u alstublieft zitten, meneer Khalini,” zei Felix terwijl hij naar een stoel voor zijn bureau wees.
Beide mannen gingen zitten, de een achterover leunend en zeer ontspannen, de ander om zich heen kijkend en erg gespannen. Felix brak het gesprek open.
“Dus meneer Khalini,” zei Felix terwijl hij wat papieren bijeengreep en zijn IBM computer op startte. “U wilt in Nederland komen werken en wonen.”
Hassan knikte. “Ja, heel graag,” zei hij met een mild Marokkaans accent. “Ik ken heel veel mensen die hier ook werken en wonen, en dat wil ik graag ook.”
“Heeft u familie hier?” vroeg Felix terwijl hij een paar feiten opschreef.
“Nee,” zei Hassan. “Alleen een oom van mijn vrouw woont hier.”
Haastig bladerde Felix door de papieren, driftig op zoek naar een document wat hij zou moeten hebben maar niet in de stapel zat. Het trok de aandacht van Hassan.
“Is er iets mis?” vroeg hij nog steeds vrij gespannen.
“Ik ben iets vergeten,” zei Felix terwijl hij de papieren voor een tweede keer controleerde. “Een moment, alstublieft.”
Felix legde de stapel neer, trok zijn la open en pakte de sleutel van het kopieerhok eruit. Vlug beende hij het kantoor uit, Hassan verwonderd achterlatend. Hassan keek het voornamelijk witte kantoor nog een keer goed rond. Het zag er erg steriel uit, schoon en netjes. De enige rotzooi bevond zich op het tevens witte bureau. Een voorwerp brak de overheersing van deze net niet kleur, een ingelijste foto van een Felix met een vrouw en baby. Felix en de vrouw lachte vriendelijk en breeduit, de baby keek echter een beetje geschrokken. Waarschijnlijk bang voor de camera, zo redeneerde Hassan.
“Daar zijn we dan,” zei Felix triomfantelijk terwijl hij met uitgestoken arm een stuk papier boven zijn hoofd hield. “Ik heb het gevonden.”
“Is dit uw vrouw?” vroeg Hassan nog voordat Felix weer in zijn stoel had plaatsgenomen.
“Ja,” antwoordde Felix kortaf. “Dat is mijn vrouw, met mijn dochtertje. Maar laten we verder gaan met…”
“Houdt u van uw vrouw?” vroeg Hassan nogal brutaal.
“Nou…, ja…, natuurlijk,” stamelde Felix nogal verbaasd. “Waarom vraagt u dat?”
Hassan schudde zijn hoofd. “U kwam net binnen en keek op een andere manier naar die foto.”
“Hoe dan?” vroeg Felix zonder het gegeven feit te ontkennen.
“Met schuld,” zei Hassan. “Schuldig en schamend.”

Man o man, school is killing. Zo druk al in het begin van het jaar, het is gewoon niet normaal.
Maar ja, heb nog net genoeg tijd gevonden om een (kort) stukje te schrijven .

“Hoe… hoe kom jij aan deze foto?” vroeg Lauren kwaad en bang tegelijk. “Dit is… dit is privé, het heeft niks met de moorden te maken.”
“Echt niet?” vroeg Wraak nonchalant. “Hoe weet jij dat? Heb je mij dat horen zeggen?”
“Verdomme, hou op.” zei Lauren terwijl ze met haar handen in haar haar zat.
Een minzaam lachje verscheen weer op Wraak zijn gelaat. “Waar moet ik mee ophouden? Moet ik ophouden met liegen of ophouden met het vertellen van de waarheid?”
Wraak leunde weer voorover en keek Lauren diep in haar ogen. Zijn indringende blik doorboorde haar naakte ziel.
“Ik heb je al eerder in ons gesprek op de hoogte gesteld van mijn doel. Ik heb iets wat jij wilt, iets van onschatbare waarde. Geen voorwerp, geen geld, nee. Iets van veel grotere waarde. De waarheid.”
“Hou op,” schreeuwde Lauren recht in Wraak zijn gezicht. “Je weet niet waar je over praat. Je bent gewoon een gek, een gestoorde vent.”
De glimlach op Wraak zijn gezicht verbrede. Hij zat te genieten.
“Wil je het weten?” vroeg Wraak terwijl hij Lauren arm vastgreep. “Herken je het nu? Herken je het!?”
“Ja,” zei Lauren haast in tranen. “Ik herken het, verdomme.”
“Mooi zo,” zei Wraak plotseling weer een stuk rustiger. “Dan zitten we eindelijk op dezelfde gedachtegolf.”