Online Verhalen

Dag mensjes

Zoals jullie weten, word er in deze sectie een verhaal geschreven word door meerdere personen. De mensen die hier werkzaam in zijn zijn:
Elice* (Ik dus, echt waar ), Classy Cat en Annelotte.

Ik ben uiterst tevreden met deze samenwerking en ben dan ook zeer optimistisch over. We kunnen in ieder geval zeggen dat we het goed hebben doordacht en we hopen dat jullie mensen zo veel plezier hebben in het lezen als wij plezier hebben in het schrijven. Het bevat enig gevoelige onderwerpen zoals eetstoornissen, eventueel minderjarig drankgebruik en van alles en nog wat. Alvast om jullie te waarschuwen. En om het even duidelijk te maken wie over wie schrijft:

Elice*: Leoni’s gezichtshoek
Classy Cat: Stacy’s ooghoek
Annelotte: Justin’s ooghoek

En dan wens ik jullie nog veel lees plezier

Hoofdstuk 1

‘’Ben er weer,’’ Riep Leoni vlak nadat ze de voordeur achter haar dichtdeed. Ze was opgelucht weer thuis te komen na een moeizame dienst in het eetcafé waar ze werkzaam in was. Ze werd begroet met gekletter die van boven klonk en een nogal onverschillige zwaai van haar jongere zusje. Vanaf de hal zag ze Stacy bij de keukentafel zitten met meerdere tijdschriften voor haar neus open gespreid. Met lood in haar armen liet ze haar jas van haar armen weg glijden en haakte het vervolgens vast in een van de jashaken. Onder de jashaken schopte ze haar ballerina schoenen uit en zuchtte haar opluchting uit.

‘’’Mijn hemel! Je moest eens weten met welke soort mensen ik te maken heb gehad vandaag.’’ Ademde Leoni uit toen ze zich liet vallen op de stoel naast die van Stacy. ‘’Ongelofelijk!’’
‘’Viezeriken?’’ Gokte Stacy. Ze keek geen seconde weg van de lap tekst die ze aan het lezen was.
‘’Onder andere.’’ Leoni droeg een grimas op haar gezicht als ze daar weer aan terug dacht. ‘’Maar ook de grootste etters die je je kunt voorstellen. Van mij mogen die honden komen en lekker rondlopen; het scheelt nog stofzuigen ook. Het zijn die verwaande koters van sommige lui die aangelijnd mogen worden.’’
‘’Mm-mm.’’ Leoni wist al lang dat Stacy maar deels aan het luisteren was, maar omdat ze nou eenmaal stoom af wilde blazen bleef ze op haar grote gemak doorgaan.
‘’En dan heb je ook nog die mensen die niet het fatsoen hebben om zich te bekommeren over persoonlijke hygiëne. Ik bedoel; hoe moeilijk kan het zijn? Jezelf dagelijks wassen? Ik kan het wel begrijpen dat sommige collega’s van mij zichtbaar weg deinzen voor zulke mensen.’’
‘’Natuurlijk.’’ Murmelde Stacy.
Leoni opende haar mond om verder nog verslag te geven, maar ze werd verstoord toen ze vanuit haar ooghoek een andere aanwezigheid opmerkte. Ze glimlachte naar hem.
‘’Wat was dat voor een lawaai zonet?’’ Vroeg Leoni zich hardop af terwijl hij langs hen liep, op weg naar de woonkamer.
‘’Oh. Ik was aan het zoeken.’’ Zei hij.
‘’Naar wat?’’ Vroeg Leoni in belangstelling. Ze kon zweren dat Stacy met haar tong klakte, maar besloot hier niet verder naar te vragen.
‘’Gewoon. Een boek. Niks bijzonders.’’ En met dat verdween hij in de huiskamer, de deur achter hem schoof vanzelf dicht.
Dat was een van de vervelende trekjes van Justin. Hij deed dingen veel heimelijk de laatste tijd. Nog meer dan vroeger en dat liet een bittere smaak achter in Leoni’s mond. Ze wilde op staan en naar Justin toe lopen tot haar ogen vielen op het artikel dat Stacy heel aandachtig opnam.
‘’Afslanken met pillen?’’ Citeerde Leoni de hoofdtekst, met opgeheven wenkbrauwen. Nu wist ze zeker dat Stacy gefrustreerd met haar tong klakte en het tijdschrift snel dicht klapte. ‘’Dat meen je niet Stacy; er is niks mis met jouw figuur.’’
‘’Hou toch eens op, Leoni! Ik wil slechts alleen wat van mijn zwembandjes kwijt raken. Ik was aan het lezen, niet aan het overwegen! En ik ben echt niet van plan zo zwaar af te vallen als sprietje hiernaast-‘’
‘’Stacy!’’ Snauwde Leoni meteen. ‘’Hij kan alles horen wat je zegt!’’ Fluisterde ze nijdig.
‘’Oh ja, werkelijk? Justin!’’
Geen reactie.
‘’Justin!’’ Herhaalde Stacy, ditmaal in een hardere toon.
‘’Wat?’’ Hoorden ze hem antwoorden, zijn stem gedempt door de muur dat de kamer van elkaar scheiden. Stacy keek bijna triomfantelijk naar haar en keerde haar hoofd vervolgens weer weg van haar zus.
‘’Niks. Laat maar.’’ Riep Stacy terug, en ze begon alle tijdschriften voor haar op elkaar te stapelen.
‘’Je boft maar.’’ Gaf Leoni commentaar terwijl ze toekeek hoe driftig Stacy de tijdschriften op elkaar stapelde.
‘’Ja, denk dat maar.’’ Snoof Stacy. Ze haalde haar armen over elkaar en leunde zwaar tegen de rug van haar stoel.
Stacy zat nog steeds naast haar en leek heel geconcentreerd naar de stapel tijdschriften voor haar te kijken. De stilte tussen hen in voelde als prikkeldraad voor Leoni. Ze kon de gespannen stilte nooit verdragen en verbrak deze dan ook geheel impulsief.
‘’Nerveus voor maandag?’’ Vroeg ze haar zusje. Stacy keek haar recht in haar ogen aan; een zeer zeldzame verschijning wat Leoni betreft.
‘’Ik hoef alleen mijn rooster op te halen.’’’ Zei Stacy, schouderophalend.
‘’Maar voor alsnog; je krijgt veel nieuwe klasgenoten. Ontken nou niet dat dat zenuwslopend is.’’ Dramde de oudste van de twee door, bijna plagend
‘’Als je dat spannend vind wil ik jou wel eens meemaken als je echt in een situatie zit die oprecht zenuwslopend is.’’ Sprak Stacy in een monotoon.
‘’Je hoeft je niet zo groot te houden hoor. Ik weet dat je het een beetje eng vind.’’ Leoni wilde haar hand op de schouder van haar jongere zusje leggen, maar die wilde daar helemaal niets van hebben. Geïrriteerd schudde ze haar hand af en stond ze vervolgens op van haar stoel en reikte ze met beide handen de grote stapel tijdschriften op. Ze marcheerde de keuken uit en liep de trap op om vervolgens naar haar slaapkamer toe te gaan, maar zeker niet zonder de keukendeur even demonstratief hard dicht te gooien.
Gefrustreerd masseerde de oudste van het drietal haar slapen en keek ze met zware oogleden uit haar raam. Geen ziel liep over straat en het was aardedonker ondanks de straatlantaren. Verhullend en somber.

Hier is dan ook mijn kick-off voor Stacy.
____________________________________________________________

Met grote, zware passen sjokte Stacy de trap op naar haar zolderkamer. Eenmaal binnen, sloot ze de deur heel voorzichtig en luisterde ze nog even of er geluiden van beneden kwamen. Het was doodstil; Stacy durfde daardoor de gok wel te wagen dat Leoni al sliep.
Een diepe zucht kwam over haar lippen toen ze zich liet neervallen op bed. Dat was kantje boort. Als Leoni haar betrapt had… Stilletjes liet ze nu ook de rest van haar vastgehouden adem ontsnappen. De huistelefoon kwam achter haar rug vandaan.
Stacy duwde hem tegen haar oor, ‘Alli? Ben je daar nog?’
Aan de andere kant van de lijn klonk een luid gelach waar je – op welke manier dan ook - geen woord tussen kon krijgen.
Nonchalant legde Stacy de hoorn neer op het op het glazen nachtkastje, totdat haar beste vriendin was uitgelachen. De telefoonrekening was afgelopen maand al zo verdomde hoog. Ze had een behoorlijke preek van Leoni om de oren gekregen en ze wilde de variant van diezelfde preek met een boze schreeuwtoon absoluut niet horen. Ze draaide koeltjes met haar ogen, maar haar vingers trilden toen ze het apparaat opnieuw naar haar oor reikte, ‘Verdomme, Alli!’ siste ze, ‘En ik ben al zo fucking zenuwachtig voor maandag!’
‘Ik weet het, lieverd,’ zei Allison op een triomfantelijke toon, ‘Maar eens moet de eerste keer zijn. Je bent nu vijftien, dat is gewoon dé perfecte leeftijd! Ikzelf had er in ieder geval niet nog langer mee gewacht…’
Stacy glunderde. Na het ophalen van haar rooster, zouden zij en Allison samen naar de stad gaan. Correctie; naar de piercingshop in de stad. Stacy was al een maandje vijftien, maar nog geheel piercingloos. Het was nu aan haar om het spits een keer af te bijten. Ze had er nu wel lang genoeg op gewacht.
Er maalde nog steeds een groot dilemma door haar hoofd. Op welke plek moest ze zichzelf laten doorboren? Ze kon al niet meer terug, want ze had het Allison gezworen. En natuurlijk was ze het zelf ook al een behoorlijke tijd van plan. Het liefst wilde ze iets subtiels in haar gezicht, iets sensueels. Maar als Leoni dat zou zien… Stacy slikte. Eerst iets onder de kleren dan maar, voor het geval dat.
‘Stace, wat haal jij je toch allemaal in je hoofd?’ hamerde de stem van Allison door haar gedachten.
‘Niks,’ antwoordde Stacy zo nietsvermoedend mogelijk, ‘Ik was gewoon een beetje aan het nadenken. Mag dat niet?’
‘Oeh! Nadenken, waarover? Over de plek van je allereerste bodymod?’
‘Exactly!’ riep Stacy en er verscheen weer een grijns op haar gezicht. Ze was zó zenuwachtig, maar aan de andere kant verheugde ze zich erop. De gedachte eraan bezorgde haar een vreemd soort kippevel dat ze nog niet eerder had gevoeld. Het maakte haar nieuwsgierig en hongerig naar de nieuwe ervaring.
‘En? Ben je er al uit?’
‘Nope.’ Het kwam onnatuurlijk vloeiend uit haar mond, alsof ze deze vraag al zag aankomen.
Allison grinnikte, ‘Oh ja, joh. Ik zie het al helemaal voor me gebeuren. Dan staan wij daar met z’n tweeën en dan weet je nog steeds niet waar je ‘m wil.’
‘Ja, ja, jaaa…’ snoof Stacy, ‘Het komt wel goed! Morgen weet ik het sowieso. Dan heb ik zelfs nog een dag om van gedachte te veranderen! Hoe vind je die?’
‘Klinkt allemaal veelbelovend, Stace. Maar ik ben er nog niet zo zeker van… Echt waar, ik zweer het je. Als je nu nog het lef hebt om terug te krabbelen, licht ik je nieuwe schoolgenoten alvast even in dat je een pussy bent! Dat je dat even weet.’
‘Wacht even, Alli!’ siste ze.
Plotseling klonken er voetstappen van de verdieping onder Stacy. Langzaam verhelderde het geluid zich en kwamen ze dichterbij. Ze schoot onmiddelijk overeind en liet de telefoon vallen op haar kussen. Haar hart klopte in haar keel. Nog voordat ze bij de deur kon zijn, hoorde ze de voetstappen de trap op komen.
Zo snel als ze kon, kroop ze terug in bed. Dit keer met de dekens over haar heengeslagen. ‘Alli,’ fluisterde ze, terwijl ze de telefoon weer opraapte, ‘Ik moet nu ophangen. Ik zie je maandag dan om twee uur, oké?’
Geen antwoord. Aan de andere kant van de telefoon was slechts een vreemd geritsel te horen.
‘Alli?’ lispelde Stacy nog. Maar dit keer had ze al opgehangen.

Leoni was van plan om te gaan slapen. Ze was hondsmoe en had zichzelf direct nadat Stacy en Justin alle twee naar hun kamers waren gegaan al klaargemaakt voor bed. Ze had zichzelf gekleed in haar witte nachtjapon en had haar lila badjas eroverheen gedragen. Ze wist niet waarom, maar ze voelde sterk de neiging om bij haar broer en zus in de kamer te kijken of ze al sliepen. Dus met zware voeten verliet ze de badkamer en ging als eerste naar Stacy. Ze liep naar de zolder toe en klopte een paar keer op haar deur. Ze hoorde Stacy al geïrriteerd kreunen toen ze de klink omdraaide en naar binnen keek.
‘’Stacy?’’ Vroeg ze aan het figuur in het bed.
‘’Ja?’’ Snauwde het meisje terug. Dat leek ze steeds vaker te doen de laatste tijd, en het beviel Leoni helemaal niet. Maar ze besloot er op zo laat ‘s avonds niet op in te gaan.
‘’Maakte ik je wakker?’’ Vroeg ze weer. Stacy zuchtte verstaanbaar.
‘’Nee.’’ Gaf het meisje toe. ‘’Maar wat doe je nou hier?’’
‘’Ik wilde je alleen welterusten wensen.’’ Vertelde Leoni haar. Ze kon zich goed inbeelden dat Stacy dit raar vond, want uitgebreid naar haar kamer gaan om haar weltrusen te wensen had ze niet meer gedaan sinds Stacy dertien was.
‘’’Trusten.’’ Mompelde het meisje. Het was duidelijk dat ze haar weg wilde hebben. Leoni mompelde het terug terwijl ze zachtjes de deur dicht deed.
Leoni wist niet wat er in haar hoofd omging. Was dit dan de puberteit? Ze wist niet zo zeker hoe zij was toen zij die fase door had gemaakt, maar zeker toch niet zo erg als Stacy. Of toch wel?
Ze kwam voor Justin’s deur te staan en klopte heel zachtjes op de deur. Geen gehoor. Zachtjes deed ze de deur open en inspecteerde zijn kamer. Hij leek als een blok te slapen. Daarna deed ze gerustgesteld zijn deur weer dicht en liep uiteindelijk naar haar eigen slaapkamer.
--
Later die avond staarde Leoni voor zichzelf uit in bed. Ze was doodmoe, maar hoe zwaar haar ogen ook leken te zijn, ze kon het zichzelf niet brengen om in slaap te vallen. Deze vermoeiende nachten gebeurde steeds vaker en het dreef Leoni tot waanzin. Ze woelde aan een stuk door, probeerde haar hoofd leeg te maken en haar ademhaling rustiger te houden. Maar geen enkele poging leek te baten. Ze keek naar de alarmklok op haar kastje en kreunde gefrustreerd. Nog niet eens half drie ’s nachts was het! Ze draaide weer voor de zoveelste keer om op haar andere zij te liggen.
Haar blik was gevestigd op haar slaapkamerdeur. Wat zouden ze morgen; vandaag, corrigeerde ze zichzelf, het beste kunnen avondeten? Geen kant-en-klaar-maaltijden meer, dat zeker niet. Ze wilde dat Justin en Stacy voedzaam aten. En wat zouden ze ontbijten? Was er nog genoeg volkoren brood in huis? Het was zondag, haar vrije dag. Maar ze had van alles te doen.
Ze moest naast huishoudelijke taken ook naar Judith toe gaan, tante Agnes in het verzorgingshuis bezoeken, ze moest haar fysiotherapeut afbellen en ten slotte moest ze ook nog boodschappen doen. Ze probeerde zich te bedenken wat ze het beste als eerste zou kunnen doen en wat nog kon wachten. Judith zou ze als laatste kunnen bezoeken. Die had ze volgende dag ook weer een vrije dag dus ze kon het zo laat mogelijk maken. Het boodschappen zou ze het beste zo snel mogelijk gedaan moeten hebben, maar haar fysiotherapeut diende ook zo snel mogelijk gebeld te worden.
Alweer draaide ze zich om. De gloeiende rode letters van haar alarmklok gaf aan dat het inmiddels kwart voor drie was geworden. Leoni kon het bijna uitschreeuwen. Ze was zo ontzettend moe, maar nog steeds had ze geen oog dicht geslagen.
Ze besloot dat ze er schoon genoeg van had en zwaaide haar benen over haar bed op de grond. Haar hand vloog naar haar rug toen ze weer een steek in haar rug voelde. Haar gezicht trok een grimas van de scherpe sensatie. Gelukkig voor haar ebde de pijn snel genoeg weg. Vervolgens stond ze op uit haar bed. Ze liep richting haar slaapkamerdeur en haalde haar lila badjas uit het haakje naast haar slaapkamerdeur en trok die aan.
Op haar tenen liep ze over de overloop om Justin en Stacy niet te storen in hun slaap. Misschien zou ze in slaap kunnen vallen terwijl ze zachtjes televisie keek. Dan zou ze misschien alles even kunnen vergeten.