Online Verhalen

*kucht*

Ik ben weer terug van mijn vakantie! =D
En zoals beloofd, is hier dan mijn fantasie verhaal. Het is een HELE GROTE uitdaging voor me, omdat mijn fantasieverhalen tot nu toe niet veel soeps waren. Maar ach, ik moest het gewoon nog een keer proberen. ;]

Ik had het trouwens vandaag wel eerder willen posten, maar mijn toetsenbord had blijkbaar besloten om in staking te gaan en hij vertikte het gewoon om te doen (Jij... na al die massages die ik je gaf -massages: typen- hoe kun je?! ) dus nu zit ik op mijn vaders computer x]

O, en Sask, aan jou de eer dit keer, want jij hebt me toch wel een beetje overgehaald om weer fantasieverhalen te schrijven. *applausje*

Goed.
*rilt*
Hopelijk wordt het wat.
Ze kijken allen toe.
Niemand zegt iets. Er valt niks te zeggen. Alles is al gezegd. Een pijnlijke stilte en schrijnend gevoel is overgebleven.
En dan blaast de wind. Alsof de aarde net zomin tegen de stilte kan als de mensen die op de open plek staan. De bomen beginnen te bewegen, laten hun takken dansend zwaaien en hun bladeren ritselen. Een witte vlinder zoekt zijn weg door de lucht en draait zorgvuldig een rondje om een vrouw.
Dat is het teken.
De vrouw van in de dertig maakt zich los van de groep en knielt neer op het gras. Ze draagt simpele kleding, heeft grove, zwarte krullen die helemaal in de klitten zitten en waterige, bruine ogen van het huilen. Gespannen klemt ze haar lippen op elkaar en buigt ze nederig haar hoofd.
Een slanke man stapt naar voren en legt een hand op haar schouder. Probeert haar onbeholpen te helpen. Ook al kan dat niet.
“Stel je open, Saìra.” Zijn stem is een fluistering, wordt meegevoerd door de wind en verdwijnt. De vrouw huivert. Ze staart naar haar trillende handen, bekijkt de afgekloven nagels en knikt dan.
Ze weet het.
Haar stem hapert als ze spreekt, maar diep van binnen voelt elk woord als een verlossing. “Mijn naam is Saìra Nadez Silverdern.”
De wind blaast. Bladeren vallen. Haar woorden zijn erkend.
“Ik heb gevochten, ondergedoken, gevlucht en gedood. Ook heb ik dingen gedaan waar ik niet trots op ben en toch…”
Het wordt stil.
“…wil ik mijn verhaal vertellen. Aan jullie. Omdat ik dat verschuldigd ben en omdat ik het wil. Als één iemand zijn kant van het verhaal vertelt dan heb je een splinter van de waarheid. Ik wil mijn deel vullen. Ik wil… ik wil jullie vertellen waarom ik deed wat ik deed en zei wat ik zei. Vergeving vraag ik niet, slechts de wetenschap dat er naar mij geluisterd word.”
De witte vlinder fladdert weer naar haar toe en strijkt op haar handen neer.
Dat is het teken.
De vrouw slikt moeilijk. Ze scheurt haar blik los van het gras onder haar en heft langzaam haar hoofd. De lucht is grijs en vol wolken, hier en daar breekt er een straal zonlicht door. Ze merkt het niet. Het enige wat haar blikveld nu vult zijn de duizenden en nog een duizenden gladgepolijste, witte grafstenen die voor haar liggen. Het is tijd.
“Mijn naam is Saìra Nadez Silverdern en dit is mijn verhaal.”

NICE NICE NICE! Je hebt me nu al helemaal nieuwsgierig gemaakt wat er is gebeurd^^
er zitten toch wel elfen in *kijkt hoopvol*
god, mijn vingers zijn helemaal bevroren, het is echt ontzettend koud buiten daarom is je reactie niet zo lang ^^

heel heel heel snel verder

*doet dansje* tis fantasy, tis fantasy

Klinkt erg gaaf! Ik ben heel nieuwsgierig wat er allemaal aan de hand is. Ik ben ook wel benieuwd wat die witte vlinder betekent, ik vermoed dat die ook meer is dan het lijkt....

WAAAAh Eindelijk het grote Carpe Diem debuut in fantasy! JEEH * Doet dansje! *

En wat een begin! Waaaaaah, love it love it love it!
Zal ik dan ook maar een chocoverslavingbladiebladiebla collectie maken :p waar jouw verhaal ook een plaatstje in krijgt xD,

Ik ben nog wel zo goed geweest om er een paar foutjes uit te halen =o

Zijn stem is een fluistering. Wordt meegevoerd door de wind en verdwijnt.

Dit is een zin, dus de punt moet vervangen worden door een komma .

“Ik heb gevocht,

Gevocht? Gevochten

heheh zo en NU SCHRIJVEN JIJ! Grmmblll * Dreigend he

Heh heh, mijn debuut... klinkt goed!
En -verassing- ik heb een nieuwe toetsenbord gekregen! Ik mis mijn oude wel (*snik* ik zal je nooit vergeten, makker) maar deze is echt geweldig =D
@Sask: Ik vergeef het je omdat je zo zielig in de kou heb moeten lopen, maar de volgende keer ->
Haha. O, en of er elfen in voorkomen? Hmm-mwha-mmmhm. Soort van. Ietsachtig.
Wacht maar af!
(mooi antwoord, hè?)
@Sunny_l0ve: bedankt! Ja, er is inderdaad íets met de Vlinder, maar ik zeg niet wat
@Jodie: Yay, ik zit in de chocolade-achtige-verhaaldinges! *doet dansje* Awesome! En bedankt voor de foutjes, ik zal ze verbeteren (en ik dacht nog wel dat er geen foutjes in zaten *schud triest hoofd*)

En dan nu... en volgend stuk
(al is deze niet zo spannend en mysterieus en alles als de proloog, maar het komt! Het komt)
Nog één ding: ik heb een hele nieuwe wereld bedacht, maar het land waar ze in leven lijkt heel erg op hoe wij nu leven. Dat even ter verduidelijking ;]
Ik weet niet meer wanneer het begon, maar het moment dat me altijd is bijgebleven was toen mijn vader aankondigde dat Arias officieel de oorlog had verklaard aan Leviath.
Ik was bezig mijn handen te wassen en hoorde niet alles door het geluid van water dat door de kraan stroomde, maar ik hoorde wel dat ons land nu in oorlog was. Bang was ik niet echt, blij ook niet. Het was meer het soort gevoel dat mensen hadden wanneer ze wisten dat ze al zouden winnen voordat ze ook maar begonnen zijn. Ik was er heilig van overtuigd dat we zouden winnen. Er was geen andere mogelijkheid. En ik vond ook dat Leviath het verdiende om verslagen te worden.
In een sneltreinvaart zette ik mijn bord in de vaatwasser, droogde mijn handen en liep naar de woonkamer toe. Jason, mijn jongere broer, zat in de hoek van de kamer op een versleten bank en had een boek voor zijn neus. Hij keek niet op of om, zelfs niet om het nieuws van onze vader aan te horen. Zo was hij altijd al geweest. Hij gaf alleen om zijn boeken.
Behaaglijk voelde ik dat de vloer was verwarmd en gleed mijn blik verder door de kleine, maar knusse woonkamer. Mijn vader kwam net terug van de gang, waarschijnlijk had hij net zijn jas opgehangen. Je kon zien dat hij moe was, maar desondanks glimlachte hij tevreden. Ik leek op mijn vader, we hadden dezelfde donkerbruine, bijna zwarte haren en even donkere ogen. Ook innerlijk had ik meer met hem gemeen dan met mijn moeder, misschien had ik het daarom altijd meer kunnen vinden met hem dan met mijn moeder.
“Wat zei je nou, papa, “ vroeg ik en ik zakte neer op een houten stoel. Ik streek automatisch een pluk haar weg dat altijd voor mijn ogen hing. “Hebben we de oorlog verklaard aan Leviath?”
“Rustig, Saìra.” Mijn moeder streek in de woonkamer een overhemd van mijn vader, zodat hij het morgen aan kon trekken en keek mij even kort aan. Plukken bruin haar piekten uit haar knot en haar grijze ogen stonden vermoeid. “Je vader is net thuis gekomen van zijn werk, gun hem wat rust.”
“Het is niet erg, Brith,” zei mijn vader lachend en hij gaf mijn moeder een snelle kus op haar wang voor hij een stoel pakte en naast mij kwam zitten. “Vandaag mag het. Het is immers groot nieuws dat Leviath nu eindelijk een lesje wordt geleerd, nietwaar?”
“Reken maar,” stemde ik in. “Ik snap niet waarom ze zo lang gewacht hebben. Iedereen kan zien wat voor een verdorven ratten daar zitten. Ze zijn er alleen op uit om alles te stelen waar wij hier hard voor gewerkt hebben.”
Mijn vader woelde door mijn haar en glimlachte. “Ach, daar zouden ze niet eens de kans voor krijgen,” beweerde hij luchtig. “Ze wonen daar zo primitief, geen wonder dat ze jaloers zijn op alles wat wij hier hebben.” Hij wees naar de televisie, elektrisch verwarmde open haard en telefoons die in de woonkamer stonden.
“Yep, maar wat gaan ze nu doen? Zijn ze al bezig met aanvallen, of-”
“Niet álles draait om aanvallen en de vijand neerschieten,” onderbrak Jason me, blijkbaar was het hem gelukt om zijn blik los te rukken van zijn geliefde boek. “Ooit gehoord van onderhandelen, Saìr?”
“Dat wéét ik wel,” snauwde ik, direct geïrriteerd, naar hem. Wat dacht hij wel niet? Dat ik een maniak was die iedereen neerschoot omdat ik ze niet mocht? Ik verafschuwde oorlog ook, alleen dit keer was het noodzakelijk. “Wat denk je dat President Feronith de laatste paar jaar heeft gedaan? Uit zijn neus eten? Hij heeft er alles aangedaan om met de Leviathanen te praten en ze duidelijk te maken dat het niet goed is wat ze doen, maar ze luisteren niet! Ze gaan gewoon door met schieten op onschuldige mensen en ons land onveilig maken.” Na die woorden sloeg ik mijn armen over elkaar heen en keek hem boos aan. Hij vond altijd wel iets om me te sarren. Het leek wel zijn favoriete bezigheid, na het lezen dan.

Goed stuk!
Ik vind het alleen wat moeilijker lezen omdat het allemaal in verleden tijd staat, maar dat kan ook aan mij liggen. Verder zou ik deze zin even veranderen:

Behaaglijk voelde ik dat de vloer was verwarmd en gleed mijn blik verder door de kleine, maar knusse woonkamer, totdat ik mijn vader in het oog kreeg. Hij kwam net terug van de gang, waar hij zijn jas opgehangen had en zag er vermoeid maar tevreden uit.

En mijn blik gleed... zijn jas had opgehangen..... vermoeid maar tegelijkertijd tevreden...
En aan het einde staat Lang i.p.v. land, dat moet het denk ik zijn toch?
Verder echt een goed stuk, ik ben erg nieuwsgierig. Ik vind de namen ook prachtig!

Ik kijk nooit naar fantasie verhalen, maar deze vind ik al heel intrigerend beginnen

Hopelijk krijg ik hier spoedig meer van te lezen

Ik was bezig mijn handen te wassen en hoorde niet alles door het geluid van water dat door de kraan stroomde. Maar ik hoorde wel dat ons land nu in oorlog was.

Voor maar een komma, het hoort nog bij de vorige zin

weer goed stukje dit is nu al helemaaal mijn verhaaal ( love verhaal met oorlog als thema.. hmmm.. misschien niet zo positief xD )

Wel miste ik de uitleg over Leviath en het land waar ze zelf in wonen. Hoe het zit tussen de landen hoe de landen topografisch van elkaar liggen enz. Ik weet niet of je nog van plan was om dit er later in voor te laten komen ?

Voor de rest GA DOOR!!!! Grmmbll,,,

* Oh en kijkt heel verwonderlijk, het is nog steeds allemaal serieus geschreven woooww * applauss*

@Sunny_L0ve: Ik heb het stukje/de zin veranderd. Hopelijk leest het nu iets beter! En inderdaad, 'lang' hoorde 'land' te zijn, die heb ik ook even snel verbeterd ;] Bedankt voor je reactie, ook super dat je de namen leuk vind, want die heb ik toch wel zorgvuldig uitgekozen
@Elice: dat is nog eens een compliment =) Hopelijk blijf je het verhaal leuk vinden (en zo niet, zeg dan maar waarom, want dan kan ik alles nog bijschaven/veranderen noem maar op)
@Jodie: Shhhht. Had ik weer zo'n foutje gemaakt, hoe kan dat nou?! In dit stukje kom je meer te weten over hoe de landen topografisch erbij liggen. Nog niet helemaal gedetailleerd, maar later breid ik het wel uit, dit is een begin^^
Tja, jij een oorlog ook *schud hoofd* Ik ben trouwens niet héél goed in oorlogsverhalen schrijven (lees: ik heb het nooit gedaan) dus Jodie de oorlog-verhalen-schrijfmeister, als d'r iets niet klopt, laat het me weten \
En weet je hoe het komt dat er nog geen greintje komedie in zit? Ik doe een speciale yoga-oefening, dan haal ik drie keer op een aparte manier adem, doe nog een voor het gemak Saskia's serieuse blik et viola! Ik ben zo serieus als maar kan. Ik raad het je echt aan!

Edit: alle foutjes verbeterd (zag ook nog een paar kleine typfoutjes)
“Je zus heeft gelijk, Jason,” steunde mijn vader me. “We vallen niet zo maar Leviath aan. Het heeft jaren geduurd voor het gekomen is tot hoe het nu is. Ze hebben er zelf voor gezorgd.”
“Precies,” riep ik zelfvoldaan en daarna keerde ik hem expres mijn rug toe. “Dus, pap. Wat gaan ze doen? En waar heb je eigenlijk gehoord dat we de oorlog hebben verklaard?”
“Geloof maar wat je wil geloven,” murmelde Jason zachtjes. We negeerden hem. Op de één of andere manier verdedigde Jason altijd de Leviathanen. Waarom was me een raadsel, al moest hij wel uitkijken dat hij het niet in het openbaar deed. Meestal werden mensen die in het openbaar verkondigden dat Leviath een goed land was smerig nagekeken –gaf ze eens ongelijk- en in het ergste geval zelfs opgepakt. Al waren arrestaties zeer zeldzaam. We waren immers een vrij land.
“Heb je het nieuws niet gezien dan,” vroeg mijn vader verbaasd.
Ik zweeg en voelde mijn hoofd warm worden. Om eerlijk te zijn had ik de hele dag niet veel anders gedaan dan door het bos lopen en genieten van de zon. Het was een mooie, zonnige dag geweest en ik hield van het bos. Bomen waren prettiger gezelschap dan mensen. Ze gaven je geen klusjes, om maar iets te noemen. En ze zeurden niet dat je, je kamer op moest ruimen. Ook dreigden en chanteerden ze niet als je vergeten was iets uit de supermarkt in het dorp te kopen.
“Nee, ze heeft het nieuws niet gezien. Ze was amper thuis vandaag,” mopperde mijn moeder gelijk. “Ze is nooit thuis wanneer er gewerkt moet worden.”
Ik wist dat dit zou komen. Mam riep altijd dat ze grijze haren kreeg van mijn luie gedrag. En oké, dit had ik verdiend. Ik had vandaag echt letterlijk niks gedaan. Ik liet het gemopper even over me heen komen en trok ondertussen een verontschuldigend gezicht. “Sorry, mam. Ik zal morgen boodschappen doen, echt. Ja, ja, beloofd!”
“Het was op het nieuws,” zei mijn vader even later, nadat de boze storm –veroorzaakt door een vermoeide moeder- overgewaaid was. “Het schijnt dat Leviath een aanval heeft geopend op twee verkenningsboten die in de Nèsze vaarden.”
De Nèsze was een rivier die door Vitez –een buurland- en Leviath stroomde. De regering van ons land had Vitez aangeboden versterking te geven, aangezien ook zij grensden aan het vijandige Leviath. Die hulp hadden ze dankbaar aangenomen. Leviath, zo bleek, was een stuk minder blij met deze versterking.
“Ik snap hun echt niet,” zei ik hoofdschuddend. “Kom op, ze wisten dat wij zouden aanvallen als ze zoiets zouden doen. Als ik hen was geweest dan zou ik juist niks doen, maar nee, ze moesten weer schieten en moorden. Precies zoals het hele land had verwacht.”
“President Feronith heeft gezegd dat hij het betreurenswaardig vindt dat het zo ver heeft moeten komen, maar dat ons land nu geen keus meer heeft. In de naam van het welzijn van ons, de mensen, moet hij wel actie ondernemen,” ging pap verder. “Hij had goed gesproken.”
“Wat ik niet begrijp…” Jason kwam weer overeind. Hij glimlachte lichtjes en deed zijn boek dicht, waarna hij zijn handen ineen sloeg. “… is hoe de Leviathanen de verkenningsboten van Arias hebben kunnen aanvallen als ze zo primitief leven. Arias is toch zo superieur?”
“Jason!” Mam keek hem bestraffend aan. Hij was te ver gegaan. “Praat niet over nonsens. En zet dat boek weg. Je leest alleen maar onzin, vind je het gek dat je zulke uitspraken doet. Vanaf morgen zal ik erop letten wat je allemaal leest.”
“Dat meen je niet,” riep Jason ongelovig. “Kom op, zeg! Het zijn maar boeken! Ik kan heus wel voor mezelf beslissen wat goed en slecht voor mij is.”
“Nou, zo te horen niet,” zei pap scherp en hij stond op. “Ik duld niet zulke woorden in mijn huis. Je maakt ons land, het land waar jij geboren bent en kans hebt op een goede toekomst met een dak boven je hoofd, belachelijk. Ben je soms niet trots op je eigen land?”
Jason perste zijn lippen op elkaar en zweeg koppig.
“Genoeg. Ga maar naar boven. Ik wil je vanavond niet meer zien.”
“Andrew,” zei mijn moeder zachtjes. Jason stond zonder iets te zeggen op en liep met grote passen door de woonkamer, waarna hij de trap opliep naar zijn kamer. Als ik boos was dan stampte ik altijd de trap op. Jason niet. Nooit.
“Nee, Brith, ik wil er niks meer over horen. Je weet hoe de jongen zich gedraagt. Het lijkt wel alsof hij zich schaamt voor zijn eigen land! Voor Arias, waar we alle vrijheid hebben die we ons maar kunnen wensen! Dat is toch belachelijk. De Leviathanen moorden, vernietigen, plunderen en toch kan hij alleen slecht over zijn eigen land spreken. Ik heb hier schoon genoeg van.”

Meestal werden mensen die in het openbaar verkondigden dat Leviath een goed land was werden smerig nagekeken –gaf ze eens ongelijk- en in het ergste geval zelfs opgepakt.

Je eerste zin klopt niet helemaal. De tweede keer werden moet eruit.

“Heb je het nieuws niet gezien, dan,”

De komma voor dan weg :p

Bomen waren prettiger gezelschap gaan dan mensen.

woordje gaan eruit

In dit stukje gebruik je het woordje even in mijn ogen iets te veel ( maar ik heb dan ook een hekel aan dat woordje xD hahah )

verkennerboten

Verkenningsboten

Als ik hun was geweest dan zou ik juist niks doen,

Hier moet hun, hen zijn. ( De hun die daarvoor staat is wel goed )

“President Feronith heeft gezegd dat hij het betreurenswaardig vind

vindT * probeert serieuze blik xD, nee gaat toch maar voor sadistisch duveltje. *

gaat pap verder

Je springt hier over naar T.t. het moet zijn ging pap verder. V.T!

is hoe de Leviathanen de verkennerboten van Arias heeft kunnen aanvallen als ze zo primitief leven.

Leviathanen is meervoud dus hebben kunnen.

vind je het gek dat je zulke uitspraken hebt.

volgens mij is het: dat je zulke uitspraken doet.


Zo genoeg slim gedaan!
WAAAAH Ik vind Jason nu al echt een super interessant karakter! En love this Story!!! Tot nu toe vind ik je op oorlogsgebied nog helemaal goed schrijven hoor , ook dat nationalistische gevoel van de mensen vind ik geweldig!
:D:D
Je maakt me nu ook echt wel heel nieuwsgierig naar hoe die Leviathanen in elkaar zitten. Bij de andere landen krijg ik al wel een beetje een beeld :p. Ook al slaat mijn fantasie over de leviathanen ook al op hol. Ik heb nu een soort bosnomaden volk in mijn hoofd die magie kunnen gebruiken, maar dat andere landen daar niets van weten en magie niet eens erkennen ... --' oke, stopt met al die gaten in jouw verhaal in te vullen!

Ik dwing je om verder te schrijven! I WANNA KNOW!

Pfoe, gelukkig doe ik het nog goed. Ja, die nationalistische gevoelens probeerde ik er extra dik bovenop te zetten. Mijn hoofdpersoon verschilt daarin heel sterk met mij -wat best wel lastig is, ik denk niet dat ik het nu met haar zou kunnen vinden =']
En tja, de Leviathanen, hm... ik verklap nog niks. Je komt er nog wel achter *wbw*

Bedankt trouwens voor het verbeteren van de foutjes. Van sommige denk ik echt 'hoe heb ik dat fout kunnen doen?!' (bijv. die 'vind' zonder T =p). Hopelijk zitten er in dit stukje minder fouten.
O geweldig. Hoe het er nu uitzag zou dit gesprek uitlopen tot een ruzie. Mam koos altijd partij van Jason –hoewel ze wist dat hij verkeerd bezig was. Pap kon dat nooit hebben -al deed hij precies hetzelfde voor mij als mam op mij vitte- en mam vond dan weer dat Jason zich zo gedroeg omdat pa nooit met hem praatte. Ik ergerde me mateloos aan dit soort ruzies. Soms had ik zin om tegen Jason te schreeuwen, om hem te vertellen hij dit soort ruzies veroorzaakte met zijn gedrag. Toch deed ik het niet. Het zou toch niet veel uitmaken, hij trok zich van niemand iets aan, behalve van mam dan een beetje. Jason had zijn eigen wereld en niets of niemand kon daarin komen.
Het geluk stond dit keer aan mijn kant. Voordat mam tot de aanval kon overgaan denderde Isabel, mijn zusje van negen, de trap af met een behuild gezicht. “Fiona is weg,” gilde ze en ze rende naar mam toe. “Mam! Fiona is weg!”
“Wat… Isabel? Wat is er? Fiona is weg?” verward door de plotselinge binnenkomst aaide mam over Isabels bruine krullen. Isabel klampte zich aan mijn moeder vast en begon nog harder te huilen. Fiona was haar lievelingspop. Als we de pop niet vonden dan zou ze vannacht alleen maar huilen en herrieschoppen.
“Saìra? Heb jij haar pop gezien,” vroeg mam en ze boog zich voorover om Isabel te sussen. Toen ik niet gelijk antwoordde draaide ze haar hoofd om me aan te kijken en kon van haar gezicht aflezen dat ook zij vreesde voor een slapeloze nacht als Fiona niet gevonden werd. Isabel was de jongste familielid en had, zoals de meeste kinderen die de jongste waren, haar hele leven lang alles gekregen wat haar hartje begeerde. Helaas had dat haar ook verwend gemaakt, als ze haar zin niet kreeg kon ze een enorme driftbui krijgen.
“Nou, ik had haar vandaag nog in het bos gezien met Fiona,” zei ik na een moment nadenken. “Verder heb ik haar niet gezien vandaag.”
“Ik heb Fiona niet meer gezien toen je naar binnen kwam. Denk na, liefje, heb je Fiona per ongeluk in het bos achtergelaten,” vroeg mam op zoete toon aan Isabel, die enigszins bedaarde. Na nog een bibberige snik knikte ze.
“Ja? Is het in het bos?” Nog een knik. “Oké, dan gaan we morgen zoeken, oké? Het is al donker, maar morgenvroeg gaan we meteen,” zei mam opgelucht.
“NEE!” Isabel begon weer te huilen en schudde boos haar hoofd. Haar ogen hield ze stijf dichtgeknepen. “Ik w-wil niet tot morgen wachten! Ik wil Fiona! Fiona! Fiona!”
“Het is al donker, Isabel. We kunnen nu wel gaan, maar dan zie ik niks,” ze mam vermoeid, ze aaide nog steeds over Isabels hoofd, maar ik kon zien dat ze zich steeds meer begon te irriteren. “Kom op, schat. Morgenvroeg, zodra je wakker word gaan we meteen. Je hebt toch ook nog andere poppen?”
“Ik WIL NIET!” Isabel stampte op de grond. “Ik wil Fiona! Nu!”
“Isabel,” begon mijn vader met een strenge ondertoon en ik zag dat hij boos begon te worden. Door Jason konden mijn ouders minder hebben en ze waren beiden ook nog vermoeid doordat ze de hele dag hadden gewerkt.
“Ik ga wel,” zei ik snel, om een uitbarsting te voorkomen. “Echt, het is geen moeite. Volgens mij weet ik zelfs waar Izz Fiona had neergelegd, als ze het daar heeft gelaten. Ik ken het bos op mijn duimpje, als ik het niet kan vinden dan kan niemand het. Laat mij maar gaan.”
“Daar komt niks van in. Het is al donker,” begon mijn moeder gelijk. “Er kan van alles met je gebeuren en om het allemaal nog een beetje erger te maken is ons land ook nog eens in oorlog. Wat als er een Leviathaan opduikt? Niemand kan je dan helpen.”
“Mam, ons dorp grenst aan Vitez, niet aan Leviath en ook al zijn we in oorlog, dan nog zouden de Leviathanen niet één kilometer van ons land in bezit kunnen nemen. Er is niks om bang voor te zijn! Niemand kent het bos beter dan ik, behalve de bosopziener dan.”
“Ik weet het niet… Laat Jason dan met je mee gaan,” zei mam weifelend.
“Jason is boos,” antwoordde ik afwerend en ik draaide me al om, om mijn jas te halen.
“Hij gaat met je mee als je het hem vraagt, dat weet je,” riep mam boven het gehuil van Isabel uit. “Kom op, Saìr. Doe het dan voor mij. Neem Jason met je mee.”
Ik keek pap smekend aan, maar dit keer hielp hij me niet. “Het is beter als je niet alleen bent,” stemde hij in. Blijkbaar maakte het niets meer uit hoe Jason zich een moment had gedragen. Dat was dus allemaal vergeven en vergeten.
Super. Ik maakte een boos gebaar en stormde naar de gang toe. “Jullie mogen hem roepen dan,” riep ik over mijn schouder. Ze wisten dat ik niet kon opschieten met Jason en toch moest hij altijd mee met me als ik te ver het bos in moest of als het donker was. Ik was nota bene twee jaar ouder dan hem! Geïrriteerd greep ik mijn jas van de kapstok en trok ik het aan. Daarna opende ik de deur en ging voor het huis staan. Wachtend op Jason, die vijf minuten later ook naar buiten zou komen.

god, wat is het kutweer buiten! Maar het heeft 1 voordeel, jij krijgt een reactie van je allermachtige handlanger^^ ik ben je niet vergeten hoor, ik lees elke keer heel trouw en gretig mee, maar ik ben op vakantie (moet je nagaan wat ik voor je overheb ) en het typen op mijn mobiel is op zn zachtst gezegd IRRITANT!
*ademt diep uit*
pfoe, dat is er ook weer uit nu over op je verhaal, omdat het nu regent kan ik heeeel erg kritisch zijn, dus pak je konijn, grijp je stoel vast en duik wat in elkaar, want.... hier komt het....

Zo *kijkt serieus* dus jij wilt fantasy schri
jven?
*duwt leesbril van moeder hoger op de neus*
Dan kan ik u vertellen dat je me al heeeeel erg nieuwsgierig hebt gemaakt wat er verder gaat gebeuren, zeker met de ietwat soortige elfen^^ en er gaat iets fout, dat weet ik zeker < is ie weer

AHUM

*trekt gezicht weer serieus*

MAAR.... ik mis een beetje de details van de omgeving en wat de rest van de familie doet. En ook hoe ze er helemaal uitzien, hoewel je al een beetje verteld hebt. Door wat te herhalen prop je dat ook in het geheugen vd vergiethoofdachtige mensjes zoals ik

zo, kritisch genoeg gezijn^^ ik vind Jason echt heeeel erg intrigerend, wat zou hij in zijn schild voeren? En je karakters zijn weer helemaal duidelijk! ik vind het trouwens echt knap dat je Saira zo nationalistisch hebt neergezet terwijl je dat zelf niet bent. Ik vraag me echt af of ik dat zou kunnen^^

Is dit lang genoeg tot de volgende reactie?

Hhmmm..Ik heb niks te verbeteren hoor Saksjezwaard heeft alles wel gezegd.

Het gaat zeker de goeie kant op hoor

Ik ook ben heel erg benieuwd naar wat Jason aan het beramen is :p

Hey!

Leuk verhaal! Ik vind die opmerking die Jason maakte eigenlijk best wel doordacht, volgens mij zijn die Leviathanen lang niet zo primitief. En ik ben benieuwd wat er in het bos gaat gebeuren

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

@Sask: Ik zat al op je reactie te wachten! Poehpoeh, ik dacht dat je mijn verhaal niet goed genoeg vond Maar je bent dus op vakantie! Dan voel ik me zéér vereerd met deze überreactie, danke, danke Almachtige! *diepe buiging*
Ik weet het jammer genoeg van de details. Door het komedie schrijven schreef ik steeds minder details en steeds meer dialogen. Jammer genoeg, want voor dit soort verhalen zijn details juist mooier. Ik werk er dus aan (het vorige stukje zal ik dan ook een beetje herschrijven, maar nog niet, want nu zit ik een beetje in de knoop hoe ik meer details kan toevoegen en het toch nog naturel laten lijken). Doe mijn best dus! *zet strijdlustig gezicht op* hopelijk is dit stuk al iets beter. =)
@Elice: Ben blij dat je het nog leuk vind! En tja... Jason zal nog even een mysterie blijven ;]
@Maaike: bedankt =D Haha, over Jason en de Leviathanen zeg ik nog niets. Maar ik kan je vertellen dat in het bos niets is wat het lijkt (niet te diepzinnig opvatten hoor, maar ik hoop dat het jullie gaat verassen )
Even later liepen we zwijgend door het bos. Misschien voelde Jason mijn bui aan, of misschien ook niet en zei hij niks omdat dat nu eenmaal in zijn natuur zat. Hij probeerde in elk geval niet een leuk gesprekje met me aan te knopen. Als hij dat gedaan had dan had ik hem waarschijnlijk toch afgesnauwd. Toen zag ik dat hij zijn IPod uit zijn zak haalde. Het schermpje lichte op in het donker en ik zag hoe hij een ander liedje aanklikte. Typisch. Hij sloot zich weer van me af. Nou, dit keer was het meer dan welkom. Ik voelde me toch meer op mijn gemak in het bos als ik helemaal alleen was en zo kon ik net doen alsof hij er niet was.
Het was een heldere avond en de maan gaf genoeg licht. Ik kende elke struik en boom binnen een straal van tien kilometer uit mijn hoofd. Jason niet, hij zou tijdens deze tocht alleen maar een blok aan mijn been zijn. Hoe was het toch mogelijk dat hij zo ontzettend dun was en dan nog zulke dreunende stappen kon zetten? Elk takje dat onder zijn voet kwam werd meedogenloos door zijn gympen gebroken. Nors stapte ik stevig door. Hier en daar sloeg ik een tak uit de weg of stapte ik over een verraderlijke steen die midden op het verwilderde pad lag. Mijn adem maakte wolkjes in de lucht. Overdag was het heerlijk warm geweest, maar de tempratuur zakte ’s avonds snel. De kille avondlucht drong zelfs door mijn jas heen en maakte kippenvel op mijn armen.
“Niet zo snel,” riep Jason na een tijdje. Hij was achterop geraakt, dat had ik kunnen zien aankomen. Zijn lichaam was gehuld in donkere schaduwen en ik zag dat hij met zijn hand naar zijn oor ging. Waarschijnlijk om een dopje van zijn IPod uit één van zijn oren te halen. “Wacht even op mij.”
Ik zuchtte overdreven en ging zitten op een boomstam die omgevallen was in een zware storm. Het was hier donkerder dan in het begin. Waarschijnlijk doordat het bos dichter werd, toch vond ik het vreemd. Ik zag alleen maar donkere schaduwen. Normaal gesproken scheen de maan hier nog makkelijk door de takken, deze avond niet.
“Het is erg donker,” mompelde Jason toen hij eindelijk naast me stond. Hij tastte zoekend met zijn hand om zich heen en kwam naast me zitten. “Denk je niet dat het beter is als we terug gaan?”
“We zijn er bijna,” zei ik nijdig, ook al vond ik zijn idee niet eens zo heel slecht. Er was iets raars aan de hand. Waarom zag ik ineens bijna niks? “Blijf anders hier zitten, dan ben ik zo weer terug. Dat gaat toch sneller.”
“Nee.” Zijn antwoord kwam vlug. Heel vlug. “Nee, ik loop wel met je mee,” voegde hij er langzamer aan toe.
“Ben je soms bang,” vroeg ik spottend en ik stond op. Lag het aan mij of was het nog donkerder geworden?
“Jij niet dan? Het is pikkedonker.”
Ik zei niets. Heimelijk kreeg ik inderdaad een beklemmend gevoel. Je zag geen hand voor ogen. Zelfs mijn voeten gingen bijna volledig op in de duisternis. Ik voelde hoe mijn hart sneller ging kloppen. “Laten we toch maar terug gaan,” zei ik zo rustig als ik kon, mijn stem klonk gespannen. Jason antwoordde door ook op te staan. Wanhopig kneep ik mijn ogen toe, maar het mocht niet baten. Het enige wat ik nog enigszins kon onderscheiden waren de contouren van Jasons hoofd, maar alleen omdat hij vlak naast me stond en de lange donkere schaduwen van de dichtstbijzijnde bomen.
Waar moesten we heen?
Ik zag niks. Ik wist waar we waren, dacht ik, maar ik wist niet welke kant we uit moesten, voor hetzelfde geld ging ik dieper het bos in en zouden we de weg terug nooit meer kunnen vinden.
“Saìr?”
“Ja?”
“Niet schrikken maar…” zijn stem stierf weg. Irritatie won het even van mijn angst. Heel even.
“Wát? Wat is er? Waarom moet ik niet schrikken?!” snauwde ik direct tegen hem. Mijn stem sloeg over en het kon me voor één keer niks schelen dat hij kon horen dat ik van streek was. Hij zei niets. “Jáson!”
“Er komt iemand aan, geloof ik,” antwoordde hij zo zacht dat ik het amper kon horen. Ik haalde luid adem, besefte dat, dat aandacht trok en probeerde rustig te worden. Voorzichtig speurde ik om me heen, zoekend naar een schaduw die bewoog. Toen ik me uiteindelijk omdraaide zag ik het. Geen schaduw, maar een lichtpuntje en het kwam razendsnel dichterbij.
(Trouwens, ik heb het gevoel dat ik te vaak het woordje 'toen' gebruik, of valt het wel mee? Ik zet het expres onderaan, zodat jullie niet expres erop gaan letten doordat ik het nu vraag )

Toen is mij niet opgevallen hoor Carpe :p, en heel goed stukje !

gromm maar wat een roteinde! kom op zeg, moet ik nog een paar dagen wachten voor je weer post! grrrrr...

Mij waren meer de woordjes die aangeven dat iets net niet is opgevallen dat je dat vaak gebruikt, het zijn wel steeds verschillende woorden ( daarom heb ik ze niet opgenoemd xD ) maar ik vind ze niet zo mooi klinken in een zin. Ik zou dan eerder voor een absoluut kiezen dan, bijna of nog net iets. enz. Ik weet niet hoe ik het echt goed moet uitleggen xD haha, dit is ingewikkeld xD.
het is laat en mijn baas was vandaag slavendrijver! grrrrr..

Gaa verder! Me dwingt! Ik zit helemaal in dit verhaal, ( en dat heb ik niet zo snel xD hehe, )

Het is terug van vakantie zie je Jodie, jij bent niet alleen onzijdig, ik maak mezelf ook onzijdig xD hmm, laten we het dan opnieuw doen^^

Ik ben terug van vakantie hoewel ik over een paar dagen weer weg ben en dan wss niet de luxe heb om af en toe een reactie achter te laten. Grrr, waar zijn mijn weken nietsdoen heen?

Ha! Ik had gelijk! Er gebeurde idd iets in het bos^^ haha, dat was een beetje logisch, maar ik voel me wel goed
Oja, dit stukje is qua details echt een heel stuk beter! Ja, bossen enzo zijn makkelijker te beschrijven dan woonkamers enzo^^ althans, dat idee heb ik. Raar eigenlijk, omdat het wel immenser is, maar eigenlijk ook wel logisch, aangezien er meer mogelijkheden inzitten waarmee je met taal kan spelen^^ haha, aan een tafel zit niet zoveel dichterlijks xD

Maar ik dwing je ook verder te gaan! en het bevel van de machtige moddereten en je machtige handlanger kun je onmogelijk negeren dus ik verwacht morgen een nieuw stukje

Hey!

Lekker spannend geëindigd, ik wil méér!

Bij mij is dat 'toen' ook niet echt opgevallen. Ik heb even met een zoekfunctie gekeken, 'toen' komt maar 3x voor in je tekst. Dus dat is niet zo heel veel... geloof ik

Groetjes Maaike

aaarrggh! waarom moest je juist daar stoppen?! Dat is niet eerlijk

Jaja, ik word helemaal meegesleurd door je verhaal. Je hebt er een nieuwe lezer bij Ik ben heeel benieuwd waar dit heengaat als fantasyverhaal, tot nu toe hebben alleen de namen er iets van weg, vind ik. Maar het beloofd wel iets, het is al goed spannend van in het begin - I like

Dan over de toen; is mij ook niet opgevallen, maar ik ken het wel, heb zelf ook wel dat gevoel soms

Schrijf snel verder alsjeblieeeeft

Het heeft even geduurt jongelui, maar ik was op introductiekamp en vandaag moest ik gelijk weer de hele dag op school zitten om wat extra informatie over mijn nieuwe studie te krijgen.
En, awwwwwh, ik mis de middelbare school zo erg *snik snik* maar gelukkig vind ik mijn studie wel interessant ;]
@Jodie: gelukkig is niemand die 'toen' opgevallen ='] Ik snap, DENK IK, wat je bedoelt en ik ga proberen er verandering in te krijgen (+ I'm working on the details). Yay, je zit in het verhaal, dat is PERFECHT en GEWELDIG samen op een stokje =D
@Sask: oegh.. wacht, die 'g' hoorde er niet tussen. *repeat* Oeh... ik ben te laat met een stukje posten. Slecht, slecht, slecht. Het spijt mij zeer, almachtige, maar ik had echt geen tijd (dat is mijn zielige blik). Fijn dat de details iets beter zijn! *zet feesthoedje op*, hopelijk is het in dit stukkie ook goed. En omdat het zo lang geleden is, heb ik een extra groot stuk!
@Maaike: dank u voor deine reaction ;] Gelukkig, ik heb toen dus toch niet héél vaak gebruikt. Da's fijn, da's fijn. ^^
@Jojolientje: Het komt er binnenkort aan (het magische fantasie element), misschien merk je in dit stukje ook wel een tintje. Het begint met Paris en Ciel, dat kan ik je in elk geval vertellen. Maar wát ze zijn en wat ze daar doen en waarom en hoe en zo... Dat zeg ik niet!
“O…” Bladeren ritselden. Een vogel vloot. Er zat iets niet goed. “We moeten hier weg,” siste ik. “We moeten ons verstoppen. Straks is het toch een Leviathaan!”
“Nee, dat geloof ik niet,” zei Jason tot mijn verbazing. Hij klonk veel rustiger. “Het voelt goed aan. Ik geloof niet dat het iets slechts is. Ben jij nog bang eigenlijk?”
“Hoe bedoel je het voelt goed? We moeten hier gewoon weg. We weten niet eens wát het is.” Ik wist dat ik hem niet mee had moeten nemen. Als ik alleen was geweest dan was ik in een boom geklommen of had ik me achter een struik verstopt, maar ik kon Jason hier niet gewoon achterlaten, ook al haalde hij driekwart van de dag het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij was en bleef mijn broer.
“Geef eerlijk antwoord. Ben je echt nog steeds bang,” vroeg hij weer.
In plaats van te antwoordden begon ik hem met me mee te trekken. Voorzichtig, met één hand voor me uit, zocht ik mijn weg naar een grote struik of een dikke boom. Jason maakte het me niet makkelijk, maar hij stribbelde ook niet tegen. Het voelde alsof ik een enorme zak aardappelen met me mee sleurde. Tandenknarsend hield ik mijn mond. Iets of iemand veroorzaakte dat licht, als ik ook nog eens zou gaan vloeken –wat ik heel graag wilde- zou ik net zo goed met een groot knipperend bord kunnen staan zwaaien in het donker.
“Saìra…”
“Wát?” Woest draaide ik me om. Kon hij dan nooit eens doen wat ik vroe-
“Boe!” riep er een stem vrolijk vlak voor mijn neus. Een jongensgezicht was uit het niets voor me verschenen. Van schrik tuimelde ik achterover. Met een klap werd alle lucht uit mijn longen gedwongen en in een reflex graaiden mijn handen in de aarde. Ik hapte naar adem en stikte bijna door de hoeveelheid zand dat in mijn verkeerde keelgat schoot. “Oeps, dat was niet de bedoeling.”
“Paris,” zei er een ander vermanend.
“Wat? Deed ik soms iets verkeerd? Ik wist toch ook niet dat ze om zou vallen. Kijk, de jongen staat er nog.” Hij begon te lachen. Het was geen verontschuldigende lach, maar meer een lach van iemand die zojuist een hele goede mop had gehoord. Een hele, hele goede mop blijkbaar, want hij bleef maar lachen.
“Paris, kom op,” zei de ander weer, dit keer met een vermoeiende zucht er achteraan. “Ze was waarschijnlijk echt bang, iets wat ik haar niet kwalijk kan nemen en nu lach je haar ook nog uit?”
Ik had het te druk met hoesten om hun verdere woordenwisseling te kunnen horen en het om het allemaal nog een beetje erger te maken begonnen mijn ogen ook nog eens te tranen. Woest begon ik in mijn ogen te wrijven.
“W-wie zijn jullie,” vroeg Jason stotterend nadat hij zijn stem weer had terug gevonden.
Ik kon ondertussen weer redelijk kijken. Een breedgeschouderde man met kort bruin haar stond bezorgd naar zijn metgezel te kijken. Paris. Zo heette de ander, dat wist ik omdat ik blond haar had gezien voor ik viel. Paris was vreemd. Meer kwam er op dat moment niet in mij op. Mannen hadden over het algemeen kort haar in Arias. Het kwam wel eens voor dat een jongen in zijn puberale fase zijn haar tot net iets over zijn schouders liet groeien, maar niet verder dan dat. Paris had lang, blond haar dat tot zijn middel kwam. Het was nog langer dan mijn haar.
Goed dan, het lag niet alleen aan zijn haar. Hij was gewoon vreemd. Al was hij geen Leviathaan, Leviathanen hadden puntige oren die naar de zijkant uitstaken en verticale pupillen. Hij had gewoon ronde oren en ronde pupillen, dacht ik. Afgezien van zijn haar zag hij er eigenlijk uit als een doodnormale jongen van een jaar of zestien.
“Vrienden natuurlijk,” riep Paris vrolijk op Jasons vraag. Hij bewoog veel. Even dacht ik dat hij een pirouette ging draaien, maar dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn, al had het niet veel gescheeld. “Is het niet, Ciel?”
“Zo zou je het kunnen noemen, ja,” bevestigde Ciel onbewogen. “Gaat het weer een beetje,” vroeg hij aan mij. Hij boog zich wat voorover en zag eruit alsof hij me een hand wilde toesteken, maar niet zeker wist of ik dat wel wilde. Ciel zag eruit als een soldaat, nou ja, hoe ik me een soldaat inbeeldde dan. Breedgeschouderd, veel spieren, afgemeten manier van praten en de hele tijd op zijn hoede. Het zou me niet verbazen als hij ook nog eens doordringende ogen bleek te hebben. Paris was haast zijn tegenpool met zijn slanke figuur, prachtige haar en kinderlijke manier van praten en bewegen.
“Hé,” zei Jason plots. “Ik kan weer zien!” Hij draaide zich opgetogen om naar mij. “Het is niet donker meer! Een moment geleden was het nog pikkedonker en nu kunnen we weer zien. Het is net magie,” voegde hij er dromerig aan toe.
Ik had het gehad. Magie? Wat voor een nonsens kraamde hij nu weer uit? Met een ruk stond ik op en klopte het zand van mijn kleding. “We gaan,” deelde ik kortaf mee en ik greep Jasons shirt vast. “Mam en pap zijn vast ongerust.” Toen mijn blik op Paris viel zag ik dat hij geamuseerd stond te grijnzen. “Het was geen leuke grap,” deelde ik hem nog snel mee voor ik wegliep en Jason met me meetrok. “Goedenavond.”
Het verassende was dat ik totaal niet bang voor ze was geweest. Een normaal mens zou niet zo rustig kunnen praten met zulke gekken. Ze waren het…li… wat waren ze ook alweer geweest? Ik kon het me niet meer herinneren. Ze waren er gewoon opeens. Uit het niets. Ik pijnigde mijn hersens terwijl ik met grote stappen naar huis liep. Ik wist niet meer hoe we ze ontmoet hadden. Dat kon toch niet waar zijn. Hoe… Hadden ze soms iets met ons gedaan? Nee, dat kon niet. Ik was al die tijd wakker geweest. Alles, ik wist alles nog, behalve hoe ze naar ons toe waren gekomen en waarom ze er ineens waren.

Oh gosh, ik heb nog helemaal niet gereageerd slecht, slecht, slecht! Dus doe ik het nu, zo'n 2 maanden later xD dit is een mentale schop onder je kont, Rima, je moet verder gaan! Ik wil meer Paris, hij is leuk^^ ik hou echt van karakters die een steekje los hebben xD
Dus wanneer komt er meer? Ik vind dat je na 2 maanden wel een klein stukje mag hebben liggen

Echt heel leuk verhaal

Iedereen leest 'Zoete Wraak' van jou en dan kom ik met mijn eigenwijze kop op het idee om Zwarte Vlinders te gaan lezen Hoe dan ook. Je vroeg me om je dood te gooien met feedback, dus dat doe ik dan maar :evil

Een slanke man stapt naar voren en legt een hand op haar schouder. Probeert haar onbeholpen te helpen.

Ik zou de punt vervangen door een komma. De zinnen horen eigenlijk nog bij elkaar.

Zijn stem is een fluistering, wordt meegevoerd door de wind en verdwijnt.

Daar zou ik de komma vervangen door het woordje 'die', dat leest denk ik net iets mooier.

Ik was bezig mijn handen te wassen en hoorde niet alles door het geluid van water dat door de kraan stroomde, maar ik hoorde wel dat ons land nu in oorlog was.

Ze moet wel een hele harde kraan hebben om over ander geluid heen te komen

In een sneltreinvaart zette ik mijn bord in de vaatwasser, droogde mijn handen en liep naar de woonkamer toe.

Oké, nu ga ik muggenziften Is het niet een beetje een vreemde volgorde als je eerst je handen wast en dan een (ik neem aan 'vies') bord in de vaatwasser zet?

“Wat zei je nou, papa, “ vroeg ik en ik zakte neer op een houten stoel.

Nog meer gemuggenzift. Er staat een spatie tussen het einde van de citaat en de aanhalingstekens en de dubbele aanhalingstekens staan de verkeerde kant op.

Ze gaven je geen klusjes, om maar iets te noemen. En ze zeurden niet dat je, je kamer op moest ruimen. Ook dreigden en chanteerden ze niet als je vergeten was iets uit de supermarkt in het dorp te kopen.

Om maar even in professionele termen te praten: hier geef je drie argumenten waarom bomen gezelliger zijn dan mensen maar eigenlijk is het maar een argument en dat is die klusjes, vervolgens noem je nog twee concrete klusjes op. Ik zou in de eerste zin ook iets concreter blijven. Bijvoorbeeld:
Ze eisten niet dat je je huiswerk zou doen, om maar iets te noemen. En...

“Het is al donker, Isabel. We kunnen nu wel gaan, maar dan zie ik niks,” ze mam vermoeid, ze aaide nog steeds over Isabels hoofd, maar ik kon zien dat ze zich steeds meer begon te irriteren.

De eerste 'ze' moet denk ik 'zei' zijn.

“Wát? Wat is er? Waarom moet ik niet schrikken?!” snauwde ik direct tegen hem. Mijn stem sloeg over en het kon me voor één keer niks schelen dat hij kon horen dat ik van streek was.

Kan de persoon die eraan komt haar nu niet horen?

Het verassende was dat ik totaal niet bang voor ze was geweest.

Niet bang? Haar schrikreactie met het zandhappen was anders behoorlijk overdreven

Verder vond ik het een geweldig verhaal. Bij veel verhalen die ik lees heb ik het gevoel dat ze echt veel te weinig gedetaillerd zijn en bij andere verhalen (vooral fantasy) verstik ik juist van de details en kan ik de rode draad niet meer vinden. Jij lijkt echt precies de juiste balans te vinden. Je gebruikt woorden waarvan ik denk: Wow, zo simpel maar toch precies goed omschreven. Kun je niet wat van je woordenschat aan mij uitlenen?
Verder vind ik je serieuze verhalen eigenlijk nog zelfs een tikkeltje beter dan je grappige verhalen. Echt lachen voor de computer doe ik niet (ik glimlach wel heel vaak). Maar bij jouw grappige verhalen heb ik altijd zoiets dat ik het in het begin leuk vind, maar als ik te veel achter elkaar lees gaat het vervelen (niks tegen jouw verhalen/humor hoor). Misschien kun je in je serieuze verhalen een paar grappige elementen toevoegen om het perfecte verhaal te creeëren?

Hoe dan ook, ik ben benieuwd hoe dit afloopt. Schrijf snel verder!