Claire in de sneeuw
Geplaatst: 09 sep 2011 21:22
Sneeuw… Het is het eerste dat ik zie als ik mijn ogen open . Het is als wakker worden met de glimlach. In mijn enthousiasme draai ik me om naar de andere kant van de kamer. ‘Hé, het….’ Niets, leeg, niemand. Mijn ogen dwalen door de kamer en blijven hangen bij de donkere kleren die klaarhangen op mijn stoel. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Mijn ogen branden wanneer ik me laat terugvallen in mijn kussen…
Claire Claire Claire….
Tante Mia komt de kamer. Een zachte kuch, ‘Nog een uurtje , lieverd’.
Me klaarmaken in de badkamer is de hel. Ik wil, kan niet in de spiegel kijken.
Ze staan beneden op me te wachten. Mama, papa, tantes, ooms,… Nena komt naar me toe en slaat haar armen om mijn benen . ‘Claire?’ ‘Nee liefje, ik ben Selena.’ Ik til haar op en ze wrijft met haar handje over mijn wang. ‘Niet huilen, hoor’. Ik begin nog maar pas…
De rit in de auto bezorgt me rillingen. Voert me terug naar die nacht, nu bijna een week geleden.
Vier uur ’s nachts, toen ik wakker werd. Alles deed pijn. Mijn hoofd, borst, buik, armen en benen… Ik kon geen kant op.
Drie uur later zou de politie aan onze deur staan. Ik besefte wat ik had gevoeld… Ik kan niet stoppen met denken.
Claire, Claire , ja, Claire
De dienst gaat in een waas aan me voorbij. Lezingen, muziek, lezingen, muziek. Tante Mia legt haar hand op mijn schouder. Mama huilt. Papa staart maar. Ik herken familie, vrienden, familie en nog meer vrienden. Ze kijken me aan en snel weer weg. Te pijnlijk, de herinnering.
De koffietafel. Staren naar een pistolet en koud geworden koffie. Om me heen worden herinneringen opgehaald. Zoveel moois.
Claire, Claire en Claire.
Er wordt gelachen, gehuild. Lieve Nena blijft zoeken en vragen. Met mijn hoofd achterover geleund tegen de leuning, ogen gesloten. Ik verlies mijn gevecht tegen de tranen, opnieuw.
De sneeuw valt met bakken uit de hemel als ik de auto uit stap en naar de voordeur slenter. Mijn jas hangt waar hij hangen wil, mijn handtas waar ze vallen wil. Als verdoofd de trap op.
In onze kamer grijp ik haar knuffel en wil ik me op bed gooien, maar blijft mijn blik hangen op de grootste foto. Twee vrolijke, identieke meisjes op ski’s, in de sneeuw. Claire…. en ik. Geluk, liefde.
Claire, mijn zusje, mijn beste vriendin, mijn spiegel van leven.
Tien seconden later sta ik buiten in onze tuin en begin ik sneeuw samen te pakken. Drie grote bollen rijzen op terwijl de tranen over mijn gezicht stromen. Ik trek mijn sjaal, Claire’s sjaal, van mijn hals en hang hem om mijn sneeuwmeisje heen. De letters van haar naam druk ik eronder in de sneeuw.
De sneeuw vangt me zacht op wanneer ik me laat vallen. De sneeuwvlokjes dwarrelen over me heen. Voor ik het goed besef hebben mijn armen en benen een engel gemaakt…
Claire, Claire Claire
Claire in de sneeuw
Voor altijd, mijn sneeuwzusje
Claire Claire Claire….
Tante Mia komt de kamer. Een zachte kuch, ‘Nog een uurtje , lieverd’.
Me klaarmaken in de badkamer is de hel. Ik wil, kan niet in de spiegel kijken.
Ze staan beneden op me te wachten. Mama, papa, tantes, ooms,… Nena komt naar me toe en slaat haar armen om mijn benen . ‘Claire?’ ‘Nee liefje, ik ben Selena.’ Ik til haar op en ze wrijft met haar handje over mijn wang. ‘Niet huilen, hoor’. Ik begin nog maar pas…
De rit in de auto bezorgt me rillingen. Voert me terug naar die nacht, nu bijna een week geleden.
Vier uur ’s nachts, toen ik wakker werd. Alles deed pijn. Mijn hoofd, borst, buik, armen en benen… Ik kon geen kant op.
Drie uur later zou de politie aan onze deur staan. Ik besefte wat ik had gevoeld… Ik kan niet stoppen met denken.
Claire, Claire , ja, Claire
De dienst gaat in een waas aan me voorbij. Lezingen, muziek, lezingen, muziek. Tante Mia legt haar hand op mijn schouder. Mama huilt. Papa staart maar. Ik herken familie, vrienden, familie en nog meer vrienden. Ze kijken me aan en snel weer weg. Te pijnlijk, de herinnering.
De koffietafel. Staren naar een pistolet en koud geworden koffie. Om me heen worden herinneringen opgehaald. Zoveel moois.
Claire, Claire en Claire.
Er wordt gelachen, gehuild. Lieve Nena blijft zoeken en vragen. Met mijn hoofd achterover geleund tegen de leuning, ogen gesloten. Ik verlies mijn gevecht tegen de tranen, opnieuw.
De sneeuw valt met bakken uit de hemel als ik de auto uit stap en naar de voordeur slenter. Mijn jas hangt waar hij hangen wil, mijn handtas waar ze vallen wil. Als verdoofd de trap op.
In onze kamer grijp ik haar knuffel en wil ik me op bed gooien, maar blijft mijn blik hangen op de grootste foto. Twee vrolijke, identieke meisjes op ski’s, in de sneeuw. Claire…. en ik. Geluk, liefde.
Claire, mijn zusje, mijn beste vriendin, mijn spiegel van leven.
Tien seconden later sta ik buiten in onze tuin en begin ik sneeuw samen te pakken. Drie grote bollen rijzen op terwijl de tranen over mijn gezicht stromen. Ik trek mijn sjaal, Claire’s sjaal, van mijn hals en hang hem om mijn sneeuwmeisje heen. De letters van haar naam druk ik eronder in de sneeuw.
De sneeuw vangt me zacht op wanneer ik me laat vallen. De sneeuwvlokjes dwarrelen over me heen. Voor ik het goed besef hebben mijn armen en benen een engel gemaakt…
Claire, Claire Claire
Claire in de sneeuw
Voor altijd, mijn sneeuwzusje
