Signed
Geplaatst: 10 sep 2011 19:16
Heeuj allemaal (:
Nouja ik ben dus begonnen met een verhaal -heb nog niet erg veel- maar ik wil heel graag tips en dergelijke.
En mijn vriendinnen wouden het graag lezen, hahaha (:
Nouja,
laat een reactie achter en ik hou van tips!
Liefs,
OneDream
Proloog
De meest vreselijke pijn die iemand zich kon voorstellen sneed door de aderen. Haar hartslag versnelde en het bloed suisde door haar oren. Ze kon niets anders doen dan daar liggen en het uitgillen. Bewegen was haast onmogelijk. Ze keek omhoog in de diepblauwe ogen van haar geliefde. Ze zag de tranen en machteloosheid die in zijn ogen stonden. Voor een enkel moment voelde ze niets meer. Zijn liefdevolle ogen boorden zich in de hare en toen kwam het vreselijke gevoel in alle hevigheid terug. Haar ogen schoten vol tranen en ze moest op haar tong bijten om niet haar longen uit haar lijf te schreeuwen. Ze nam een hap lucht en greep zich vast in de warme, bruine aarde onder haar.
‘Alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Laat het stoppen.’
Hoelang kon ze dit ondragelijke gevoel nog volhouden? Er kwam een nieuwe, sterkere scheut die startte bij haar tenen en snel omhoog kroop. Bij elke centimeter werd de pijn heviger. Ze kon niet meer. Ze kon écht niet meer! De tranen liepen over haar wangen en bleven komen als een waterval. Een ijzige gil ontsnapte aan haar keel. Ze kon zich niet meer inhouden en schreeuwde het uit. Bij elke gil leek de pijn in de ogen van haar geliefde erger te worden. Ze wilde niet meer vechten, ze kón gewoonweg niet meer. De tranen stroomden nu ook over de wangen van haar geliefde.Waarom gebeurde dit? Waarom kon het niet ophouden? Ze keek naar haar ontblootte armen en zag de prachtige merktekens die zich vanaf haar vingertoppen hadden ontwikkeld over haar hele armen en rug. Ze waren nog maar enkele maanden oud. Het werd even zwart voor haar ogen. Het gevoel overweldigde haar terwijl ze langzaam haar zicht terugkreeg.
‘Alsjeblieft,’ hijgde ze. ‘Zorg dat het ophoudt.’
Ze kronkelde over de grond en zette haar handen diep in de aarde in de hoop stil te kunnen blijven liggen. Langzaam voelde ze haar bewustzijn wegebben. Dit kon niet. Het mocht niet! Waarom deed hij niets? Waarom hielp hij niet? De schreeuw die door merg en been ging gleed uit haar keel en toen hield de pijn plotseling geheel op. Alles om haar heen werd zwart.
Nouja ik ben dus begonnen met een verhaal -heb nog niet erg veel- maar ik wil heel graag tips en dergelijke.
En mijn vriendinnen wouden het graag lezen, hahaha (:
Nouja,
laat een reactie achter en ik hou van tips!
Liefs,
OneDream
Proloog
De meest vreselijke pijn die iemand zich kon voorstellen sneed door de aderen. Haar hartslag versnelde en het bloed suisde door haar oren. Ze kon niets anders doen dan daar liggen en het uitgillen. Bewegen was haast onmogelijk. Ze keek omhoog in de diepblauwe ogen van haar geliefde. Ze zag de tranen en machteloosheid die in zijn ogen stonden. Voor een enkel moment voelde ze niets meer. Zijn liefdevolle ogen boorden zich in de hare en toen kwam het vreselijke gevoel in alle hevigheid terug. Haar ogen schoten vol tranen en ze moest op haar tong bijten om niet haar longen uit haar lijf te schreeuwen. Ze nam een hap lucht en greep zich vast in de warme, bruine aarde onder haar.
‘Alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Laat het stoppen.’
Hoelang kon ze dit ondragelijke gevoel nog volhouden? Er kwam een nieuwe, sterkere scheut die startte bij haar tenen en snel omhoog kroop. Bij elke centimeter werd de pijn heviger. Ze kon niet meer. Ze kon écht niet meer! De tranen liepen over haar wangen en bleven komen als een waterval. Een ijzige gil ontsnapte aan haar keel. Ze kon zich niet meer inhouden en schreeuwde het uit. Bij elke gil leek de pijn in de ogen van haar geliefde erger te worden. Ze wilde niet meer vechten, ze kón gewoonweg niet meer. De tranen stroomden nu ook over de wangen van haar geliefde.Waarom gebeurde dit? Waarom kon het niet ophouden? Ze keek naar haar ontblootte armen en zag de prachtige merktekens die zich vanaf haar vingertoppen hadden ontwikkeld over haar hele armen en rug. Ze waren nog maar enkele maanden oud. Het werd even zwart voor haar ogen. Het gevoel overweldigde haar terwijl ze langzaam haar zicht terugkreeg.
‘Alsjeblieft,’ hijgde ze. ‘Zorg dat het ophoudt.’
Ze kronkelde over de grond en zette haar handen diep in de aarde in de hoop stil te kunnen blijven liggen. Langzaam voelde ze haar bewustzijn wegebben. Dit kon niet. Het mocht niet! Waarom deed hij niets? Waarom hielp hij niet? De schreeuw die door merg en been ging gleed uit haar keel en toen hield de pijn plotseling geheel op. Alles om haar heen werd zwart.