Online Verhalen

We beginnen maar meteen met wedstrijd 19
Wederom moet het hoofdthema van het verhaal de herfst zijn, dit kan natuurlijk weer origineel opgevat worden. Om maar weer iets anders te doen, zal deze schrijfwedstrijd een aantal extra opdrachten bezitten:

• Herfst moet in de thematiek van het verhaal zitten (3 punten)
• Het hoofdpersonage moet een oude man of vrouw zijn. (3 punten)
• De volgende voorwerpen moeten op een creatieve manier verwerkt worden: een houten kistje, een kaars en een CD. De bedoeling is dat deze voorwerpen CREATIEF verwerkt worden: om te winnen, volstaat het gewoon laten voorkomen van deze voorwerpen niet. Laat het verhaal om deze voorwerpen draaien. (4 punten)

Jullie verhalen zullen beoordeeld worden op:

• Houden aan thema/opdracht -> "Zijn de bovenstaande opdrachten goed uitgevoerd?" (10 punten, zie boven)
• Originaliteit -> "Zijn de bovenstaande opdrachten op een creatieve manier uitgevoerd?" (10 punten, zie boven)
• Inhoud -> "Vertelt het verhaal ons iets of is het gewoon een verslag?" (10 punten)
• Stijl -> "Is de stijl aangenaam of laat het te wensen over?" (10 punten)
• Spelling en grammatica -> "Schrijft de auteur foutloos?" (10 punten)
• Stemming > beoordeling leden (10 punten)

Het is mogelijk om jullie verhalen vanaf vandaag in te zenden in dit topic. Het speciale "comité" zal na het sluiten van de wedstrijd wederom juryrapporten opstellen inclusief een waardering in punten. Ook zal weer een poll geopend worden waardoor de schrijvers bonuspunten kunnen verdienen.

Dit maal is er geen minimum of maximum aantal woorden. Let op: het moet wel een kortverhaal/one-shot zijn: dus geen hoofdstukken. Maak het verhaal zeker niet te lang: hierdoor zou je punten kunnen verliezen.

De inzending sluit op 1 november 2011 om 23u59

LET OP!! Sinds enkele maanden is er een nieuw reglement voor de wedstrijden. In het topic dat over het nieuwe reglement gaat, zullen vele vragen al beantwoord worden. Bij twijfel kan altijd de wedstrijdmoderator (Patrick) gecontacteerd worden of een bericht geplaatst worden in de chatbox.

Denk er ook aan dat mensen die met regelmaat deelnemen aan schrijfwedstrijden kans maken om het criterium te winnen en zo in het zonnetje te komen staan!

VEEL SUCCES!

Even een opmerking in het verband met de mensen die aan een verhaal beginnen. Ik vind dat de drie voorwerpen niet goed gekozen zijn, dan doel ik vooral op de CD. Ik houten kistje en een kaars passen nog bij elkaar in hetzelfde tijdsverband, maar een CD past daar niet goed bij. Mogelijk is daar iets anders van te maken. Een muziekinstrument of een keuzemogelijkheid CD/instrument. Als je zo'n modern voorwerp erin moet verwerken vallen een aantal genres al af. Zoals historisch en fantasy, mogelijk zelfs nog andere.

Groetjes, Michael

Een genre valt nooit helemaal af, al hoewel bepaalde keuzes, bepaalde genres wel moeilijker kunnen maken.

Ik ga denk ik ook een gokje wagen met deze opdracht (als ik tenminste tijd heb om te schrijven).

@Elfenring en Xatham: Als iets moeilijk is dan kijk je er tegen op om er aan te beginnen. Beschouw het als een uitdaging en die ga je aan.
De groen en gele bladeren aan de bomen bewogen op de grillige maat van de wind mee. Soms nam deze in kracht toe om vervolgens weer te verzwakken of geheel te gaan liggen en dan weer onverwachts op te gaan steken. Verzwakt door het afsterven ervan dwarrelden de verkleurde bladeren naar de grond. Zij vormden de eerste tekenen van het aanbreken van een nieuw seizoen, zonder zich om de datum van 21 september te bekommeren. De natuur hanteerde een eigen agenda. Eentje waarin de door mensen gecreëerde kalender soms geen enkele rol van betekenis leek te hebben. Een windvlaag bereikte het onnatuurlijke obstakel tussen de bomen en liet het in al zijn voegen kraken. Een man aan een tafel luisterde er met opgeheven gezicht naar. De vele rimpels en diepe lijnen in het door de tijd getekende gelaat konden zijn bezorgdheid over het huis niet verborgen houden. Hij had er ook geen reden voor. Alleen als zijn dochters en kleinkinderen op bezoek kwamen, dan hield hij zich groot en zelfstandig. Zoals hij al vele jaren had geleefd, maar bijna onopgemerkt was er verandering in gekomen. Hij had het gevoeld terwijl hij zich had voorbereid met het hakken van hout op het seizoen dat hierna zou volgen. Het tegen het huis leunende hok had hij volgestouwd met hout. Het was hem dit jaar opnieuw gelukt, maar het had hem meer moeite en tijd gekost en volgend jaar zou het nog zwaarder worden. Hij wist het, maar hij weigerde ook halsstarrig in te gaan op de bezorgdheid van zijn dochters. Ze wilden hem liever bij zich in de buurt hebben en dat betekende het bos verlaten. Het huisje verruilen voor een andere woning met een tuin, als hij geluk had. Voortdurend mensen om zich heen te zien, die hem herinnerden aan zijn eigen gebreken, die een leeftijd van zeventig jaar met zich mee bracht. Hij had de stad al lang geleden de rug toe gedraaid. Somber geworden van deze gedachten stond de man van de tafel op om licht gebogen naar het bed te lopen. Hij wilde niet gaan rusten of slapen, maar vast gelegde herinneringen ophalen. Zijn geheugen is niet meer wat het ooit was geweest. Kreunend liet hij zich op zijn knieën zakken en zocht op de tast naar de ruimte onder het bed. Tot zijn knokige vingers het kistje vonden en hij deze naar zich toe trok.
Hij zette het kistje met een klap op de tafel neer. Beiden waren gemaakt van dezelfde boom, die een zware storm niet had weten te doorstaan. De ontworstelde beuk had een groot gat in het bos veroorzaakt, maar de natuur had de neiging gaten snel op te vullen.
Foto’s verschenen in zijn bevende handen. Even dacht hij dat zijn ogen slechter waren geworden voor hij besefte dat de schemering was ingetreden. Het was goed te merken dat het steeds vroeger donker werd. Het werd tijd om de kaarsen aan te steken. Ook dit ging met enige kreunen gepaard. Toch stemde het hem tevreden om met het geluid van de wind op de achtergrond naar de foto’s te kunnen kijken. Soms zocht hij te vergeefs in zijn geheugen naar de namen die bij de gezichten pasten. Het ergerde hem. Op de bodem van het kistje lag een doos. Hij pakte deze zuchtend op. Het bevatte een draagbare radio of zoiets. Hij had het op zijn laatste verjaardag gekregen. Trots hadden zijn kleinkinderen hem op de oplaadbare batterijen gewezen, waarmee ze aan het milieu hadden gedachten. Ze hadden hem echter niet begrijpend aan gekeken toen hij om cassettebandjes vroeg. De ouders hadden slechts meelevend gelachen. De kinderen hadden hem in plaats daarvan op de zilverkleurige schijven gewezen. Grijnzend keek hij naar de deur, alsof hij er dwars door heen kon kijken. Hij wist nog wel wat hij daarmee had gedaan. Hangend aan visdraad waren de schijven overgeleverd aan wind. Als de zon er op scheen verspreidde de draaiende schijven verblindende lichtflitsen die de hongerige vogels bij zijn bessenstruiken weg hielden. Hij was er achteraf toch nog blij mee geweest. Langzaam kwam hij overeind. Hij nam een kaars mee naar het bed. De anderen had hij uit geblazen. Een zwarte geblakerde plek aan de muur waarschuwde hem elke dag opnieuw voor wat er kon gebeuren als hij ze uit liet branden. Het was een les waar hij aan herinnerd wilde blijven worden omdat hij het morgen misschien vergeten zou zijn. Luisterend naar de huilende wind, ritselende bladeren en de over het dak schrapende takken trok hij de dekens zo hoog op dat zijn voeten er aan de andere kant bijna onder vandaan kwamen. Het was harder gaan waaien. Niemand zou hem er over horen klagen. Hij was er zelfs blij mee. Morgen kon hij op zoek gaan naar afgebroken takken, maar eerst moest hij rusten. Hij bracht de kaars dicht naar zijn gezicht. De man ademde in, de teug lucht nog even in zijn longen vasthoudend, terwijl hij naar de dansende schaduwen op de muur keek, voor hij zijn adem liet ontsnappen.

Bedankt voor de inzending, P_Westdijk.

De tegenstrijdigheid tussen de drie voorwerpen zijn natuurlijk bewust gedaan. Zoals hier boven al aangegeven: het is de bedoeling een uitdaging te creëren, maar ook een houvast. Het gaan dan ook om de creatieve verwerking: historische verhalen vallen dus niet af (en fantasie al zeker niet!), als jij die CD origineel er in kunt verwerken, ben je heel goed bezig!

De laatste moordenaar des Konings

De wind blies door het gekleurde woud en greep alles wat niet vast zat met zijn grijpgrage handjes.
Vele bladeren vielen door een windvlaag naar beneden en dwarrelde rustig naar het geurende mos op de grond.
Het oeroude pad dat dwars door het woud heenliep was nauwelijks nog te onderscheiden door de vele bladeren die op de bodem lagen te rotten. De geur van rottende bladeren en natte aarde hing in de lucht.
Over dat pad kwam een man aangelopen gehuld in een zwarte geraffelde mantel. Zijn kapoets had hij ver over zijn gezicht heen getrokken, zodat zijn gelaat verborgen was in duisternis. De mantel klapperde om de man heen terwijl hij naar de dwarrelende bladeren keek. Hij vroeg zich af hoeveel mensen zagen wat hij zag.

Veel mensen zagen de herfst als het einde van een wonderschone periode. Vele mensen vergeleken de afvallende bladeren zelfs met hun eigen leven. De lente staat symbool voor de geboorte, de zomer voor het volwassen leven, de herfst voor ouderdom en verval en de winter voor de dood.
Maar de mensen die dat beweerde waren dwazen. De herfst was de periode van wedergeboorte. De bladeren die naar beneden vielen zouden gaan rotten. De restanten zouden door de bomen opnieuw worden opgenomen en zo ontstonden er nieuwe bladeren. De kringloop van het gehele leven op aarde was terug te zien in deze afvallende bladeren.

Steeds als Maenor naar de dwarrelende bladeren keek zag hij de samenvatting van het leven. Hij liep verder over de vochtige aarde. De bomen vormde een omhullende tunnel boven zijn hoofd. Eindelijk verscheen er licht aan het einde van de tunnel. De man stapte het licht binnen en kwam uit in een oeroud verlaten dorp. Hoe vaak was hij niet in het overwoekerde dorp geweest. In vele van de afgebrande huizen stonden bomen en planten. De meeste gebouwen waren zwart geblakerd en omhuld met klimop. Meanor was hier echter al in jaren niet geweest, maar liefst zeventig jaar.

Als kind had hij hier altijd gespeeld. Zelf kwam hij uit een nabijgelegen dorp, waar hij tien jaar van zijn leven had doorgebracht. Hij liep door de straten die bedekt waren met de rottende bladeren, terwijl miezerregen zijn zwarte mantel doorweekte.
Hij liep naar het gebouw waar hij jaren geleden gevangen genomen was door de mannen van de koning. Zijn ouders hadden de belasting niet kunnen betalen aan de koning en waren diezelfde dag nog terecht gesteld. Hijzelf werd echter gespaard en opgeleid tot moordenaar des Konings.

Het gebouw was een oude kathedraal, die zelfs nu nog schoner was dan enig ander gebouw dat Meanor ooit had gezien. De houten poort van de kathedraal was volledig vermolmd en stond wijt open. Binnen lagen de resten van het dak en oude verrotte banken voor de gelovigen. Overal lagen kapotte dakpannen en glassplinters. De meeste gotische ramen waren lang geleden verwoest. Vele van de zuilen hadden niets meer om te dragen, behalve de twee bij het altaar. Op het altaar stond een adembenemend marmeren beeld van de godin Samona.

De godin van het evenwicht, de jacht, de maan en de wind. De herfst was dan ook volledig het seizoen van deze godin, tegenwoordig werd zij echter niet meer aanbeden. Het beeld was een knappe vrouw met gouden haren die tot aan haar heupen reikten. Haar ogen hadden de meest diepe grijze kleur die Meanor ooit gezien had. Wie dit beeld eens gemaakt had was een meester in zijn vak. Het raam achter het beeld was echter het meest adembenemend, daarop stond de mooiste herfstboom die Meanor ooit had gezien. Het was het enige raam waarvan elk stukje nog aanwezig was. De vele andere glas-in-lood ramen misten enkele glasstukjes of waren volledig verwoest.

Meanor pakte zwavelstokjes uit zijn zwarte mantel en ontstak de twee kaarsen die naast het altaar stonden. De oeroude kaarsen verspreide een heerlijke geur die Meanor niet wist thuis te brengen. Zoiets lekkers had hij nog nooit geroken. Naast het altaar zag hij opeens een vreemd schijfje liggen. Hij pakte het glimmende ronde schijfje op en bekeek het. Zoiets vreemd had hij nog nooit gezien, welk nut zo’n vreemd voorwerp kon hebben wist hij niet, maar dat interesseerde hem ook niet. Het voorwerp had een rond gat in het midden en hij stak zijn vinger erin, waarna hij het even op zijn vinger liet ronddraaien. Een lach verscheen op zijn gezicht, waarna hij het vervolgens onder zijn mantel stak. De vlammetjes flakkerden in de gure wind die door het tochtige gebouw heen blies.

Meanor gooide zijn kapoets naar achter en onthulde zo zijn gerimpelde door littekens getekende gezicht. Zijn heldergroene ogen straalde helder toen hij het houten kistje van zijn rug af haalde. Vol vreugde plaatste hij het kistje voor het altaar. Het kistje was volledig bewerkt met houtsnijwerk dat ingelegd was met gouddraad, het was een oud Keltisch patroon dat sierlijk over het hout liep. Hij opende het kistje en onthulde zo een sierlijke, met geronnen bloed bedekte, dolk. Na jaren was zijn wraak geslaagd! Hij had de koning en diens zoon vermoord en was nog ontkomen ook. Het kist had hij voor het eerst sinds zeventig jaar durven openen. Toen hij slecht tien jaar oud was had hij het kistje en de dolk gekocht, waarna hij het nooit meer geopend had. Enkele dagen geleden echter had hij eindelijk de moed gevonden het kistje te openen en zijn wraak ten uitvoer te brengen. De moord had hij opgedragen aan Samona. Hij had zichzelf beloofd dat hij de dolk in haar armen zou leggen. Hij pakte de dolk uit het kistje en legde hem in de armen van het standbeeld.
Daarna ging hij in kleermakerszit op de grond voor het beeld zitten. Wat moest hij nu doen? Zijn hele leven had hij opdrachten vervuld. Hij had nog nooit iets voor zichzelf gedaan. Zijn leven had geen doel. Wat moest hij er uberhaupt mee?

Opeens hoorde hij in de verte de hoefslagen van een dravend paard dat snel deze kant op kwam.
Met moeite hees hij zichzelf overeind, waarbij zijn botten kraakte. Hij trok zijn kromzwaarden uit hun foedralen die om zijn heupen hingen.
Zijn pure witte haren gooide hij nonchalant naar achteren. Zijn haren reikte tot aan zijn onderrug en waren daar recht afgesneden. Al zijn hele leven waren zijn haren zo wit als sneeuw. Veel mensen in het dorp hadden hem dan ook vol bewondering aangekeken.

Een silhouet stak af in de poortopening en liep met getrokken zwaard op Meanor af.
‘Dacht je nou echt dat je ongestraft onze koning kon afslachten. Meanor je bent een dwaas! Hier en nu zul je sterven’, schreeuwde de man in het leren wambuis.
Meanor kende deze jongeman maar al te goed, het was immers zijn leerling. Deze jongen had hij moeten opleiden tot de nieuwe moordenaar des Konings. Meanor stormde op zijn leerling af en hun zwaarden raakte elkaar. De klap liet Meanor ineen krimpen. Zijn oude schouders konden deze krachtige slag slechts met moeite weerstaan.

Een hele reeks van slagen volgde hierop. Meanor raakte steeds verder uitgeput en had al enkele verwondingen opgelopen. Zijn leerling zou hem verslaan! De gedachte schoot zonder dat hij het wilde door zijn hoofd. Woede kreeg grip op Meanor. Koppig weerde hij zich en wist zo zijn student ook enkele verwondingen toe te brengen.
De kracht vloeide langzaam uit zijn oude lichaam en hij werd steeds verder teruggedrongen naar het altaar. Uiteindelijk stond hij met zijn rug tegen het altaar en sloeg zijn leerling één van zijn kromzwaarden uit zijn handen. Niet lang daarna liet Meanor zijn ander zwaard van vermoeidheid vallen.

‘En zo sterft mijn meester als een oude verzwakte man’, ze de jongeman minachtend en meesmuilend.
De jongen stak toe met zijn zwaard terwijl Meanor een laatste schietgebedje deed. Opeens voelde Meanor de dolk die achter hem lag. Met een laatste wanhoopspoging dook hij op zijn student af. Hij maakte met zijn dolk een vreemde draaiende beweging en weerde zo het zwaard af van zijn student, waarna hij vervolgens toestak. Rechtstreeks in zijn hart. Met schrikogen, vol van verbazing keek zijn leerling hem aan.
Zijn leerling strompelde achteruit. Meanor had even geen oog voor hem en zag zo niet de dolk die zijn leerling hem met zijn laatste adem toewierp.

Meanor, echter jaren getraind in zijn instincten, hoorde de dolk aankomen en wierp zichzelf opzij. Hij zag daarna hoe de dolk recht op het glas-in-lood raam afging. In zijn val greep hij naar de vreemde glimmende gekleurde zilveren schijf onder zijn mantel en wierp die op de dolk af. De dolk raakte uit zijn baan en kwam precies boven het raam in het gesteente vast te zitten. Meanor stond op en ging recht voor het beeld staan, vervolgens keek hij in de wonderlijke ogen van het beeld.

De ogen begonnen opeens te twinkelen en het gehele beeld kwam tot leven. Niet veel later was het beeld veranderd in de mooiste vrouw die Meanor ooit had gezien. Ze droeg een wit gewaad tot aan haar enkels. Het gewaad was bewerk met zilverdraad in het patroon van de prachtige herfsteik die eveneens achter het altaar prijkte.
Haar gouden haren straalde in het fletse zonlicht dat door het gotische raam naar binnen viel. Ze liep blootsvoets een rondje om Meanor heen. Waarbij haar ogen hem geen moment loslieten. Uiteindelijk ging ze voor hem staan.

‘Gegroet, Meanor, mijn dienaar. Ik ben verheugd om je te zien, alhoewel je van ouderdom getekende lichaam mij doet huiveren’, zei ze met kille stem.
‘Het is een eer, vrouwe, om u te mogen ontmoeten, een godin van ongekende schoonheid’, zei Meanor waarbij een blos op zijn wangen verscheen. Het verwonderde hem dat zijn oude lichaam nog een blos tevoorschijn wist te toveren.

‘Ik heb een eenmalig voorstel, dus luister goed. Jij bent mijn laatste dienaar en mijn eigen belofte bindt mij om je dit voorstel voor te leggen. Zou jij met mij mee willen naar de wereld der eeuwigen’, zei Samona met haar kille stem.
Meanor wist het voorstel op waarde te schatten. Samona liet immers normaal gesproken alleen de onsterfelijke wezens zoals elfen toe in haar paradijs. Geen enkel mens was ooit toegelaten tot de wereld der eeuwigen.

Met een knikje stemde hij in.
Samona greep zijn vingers vast in haar fijne handjes. Hij voelde een tinteling door zijn lichaam gaan. Met elke ademteug werd hij weer jonger, totdat hij er weer uit zag als in zijn glansrijkste jaren. Hij voelde daarna aan zijn gezicht met zijn rechterhand en moest verbaast vaststellen dat alle littekens verdwenen waren.

Samona trok hem mee aan zijn linkerhand en liep recht op het glas-in-lood af. Niet veel later verdween Meanor door het glas en stond hij voor de imposante eik. De eik was in levende lijve luisterrijker dan het glas-in-lood raam. Blaadjes dwarrelden naar beneden en bleven hangen in zijn zuivere witte haren. Terwijl ondertussen de kaarsen naast het altaar omgeblazen werden. De kathedraal was even later in vlammen gehuld. Alles werd verwoest! Geen steen bleef op de ander, maar het glas-in-lood raam bleef ondanks de hitte intact.

Daarna ontstond er een hevige wind die alle bladeren uit de wijde omgeving met zich mee zoog naar de kathedraal. De bladeren dansten om het gotische raam heen en reikte tot ver in de hemel. Het gotische raam kwam los uit de aarde en verdween in een wervelwind van bladeren. Steeds hoger steeg het op om uiteindelijk te verdwijnen in een bol van herfstkleuren.
Niet lang daarna dwarrelde de bladeren zo traag naar beneden alsof de tijd stilstond. Die dag stond later bekend onder het volk als de dag van de kleurenregen.

Half gebogen en tergend langzaam loopt ze in de schemering van de avond, het bospad af dat bezaaid is met natte rode, gele en bruine bladeren. Met haar oude ledematen valt het niet mee om haar evenwicht goed te verdelen op het gladde pad. Dit is ze helemaal niet gewend. De koude herfstwind waait door haar grijze haren heen en trekt aan haar kleding. Ze kan de open plek al tussen de takken van de bomen door zien. Hoe willen ze de bijeenkomst geheim houden nu de herfst haar intrede heeft gedaan en alle beschutting van de bomen heeft laten vallen?
Ietwat nerveus stapt Gwendalin de open plek op, waar de bijeenkomst vanavond zal plaatsvinden. Wat als ze haar door hebben? Terwijl Gwendalin zich mengt tussen de andere genodigden worden de laatste kaarsen aangestoken. De honderden vlammetjes verlichten de schemerige open plek en verjagen de kilheid.
Het verbaast haar hoeveel ouderen hier zijn. Zouden er nog meer zoals haar zijn?
‘Wat fijn dat u gekomen bent!’
Gwendalin probeert haar angst om ontdekt te worden te verbergen. Juffrouw Waterkruid kan de oude vrouw zowaar herkennen. En dan valt het hele plan in duigen.
‘Neemt u toch plaats,’ zegt juffrouw Waterkruid vriendelijk terwijl ze naar een omgevallen boom wijst. ‘Straks zal u nog lang genoeg mogen staan.’
Gwendalin voelt haar botten kraken en zuchten als ze op de omgevallen boom gaat zitten die vol zit met kleine elvenbankjes en oplichtend groen mos. Ze heeft nooit geweten dat ouderdom zo slecht voor iemand kan zijn. Wat is ze blij dat dit tijdelijk is.
De laatste ouderen verschijnen ook op de open plek, sommige herkent Gwendalin. Ze kan door de vermommingen heen kijken. Wat doen zij hier? Zullen zij haar herkennen?
Juffrouw Waterkruid wenkt haar en geeft haar een brandende kaars. Terwijl ze plaats neemt in de kring, kijkt de hoofdmeester de oude dame doordringend aan. Zou hij door haar vermomming heenkijken? De grillige wind blaast zo nu en dan de vlammetjes alle kanten uit, maar ze blijven branden.
In het midden van de kring op een stenen altaar, staat het houten kistje waarvan de inhoud onthult zal worden. Iedereen heeft het er al over sinds het gevonden is. Haar ogen worden groot en ze voelt zich hebberig. In dat kistje moet wel iets waardevols zitten. De deksel is rijkelijk versierd met kronkelende lijnen en kleuren. Het kistje lijkt voor het normale oog een gewoon, waardeloze prul, maar voor de studenten van de Flisjona Academie is het een ware schat. Al weken speculeren de leerlingen over de inhoud. Iedereen weet dat de docenten het in de doofpot willen stoppen. En hier zijn al die docenten, klaar om het te onthullen en vervolgens weer te laten verdwijnen. Voor alle leerlingen zal het een mysterie blijven, behalve voor Gwendalin. Als niemand haar vermomming opmerkt, natuurlijk.

De hoofdmeester heft zijn handen; ‘We zijn hier bijeen om het verloren kistje van Morai te openen.’
Ademloos kijkt Gwendalin naar het kistje. Er zijn zoveel dingen die er in kunnen zitten. Of wellicht is hij leeg en is iemand hen voor geweest. Morai is een heks die er om bekend staat dingen kwijt te raken of gewoon kistjes te laten rondslingeren, maar ze is vooral bekend vanwege haar verzamelwoede van magische en mythische items.
De hoofdmeester begint een lange spreuk te prevelen en al snel vallen de ouderen op de open plek hem bij. Gwendalin beweegt haar lippen, zonder iets te zeggen. Hier heeft ze geen kennis van, zij is geen heks. Niet eens een klein beetje.
De vlammen van de kaarsen verliezen hun gele kleur en worden groter terwijl ze groen beginnen uit te slaan. Gwendalin zet onwillekeurig een stap achteruit als het houten kistje begint te trillen op het stenen altaar. Wanneer de deksel open klapt is er een koude windvlaag die alle kaarsen uitblaast. Het geprevel van de spreuk stopt abrupt.
Gwendalin ziet dat er iets oplicht in het kistje. Ze verbreekt de kring waarin ze staat en schuifelt aarzelend naar het altaar. Wanneer de oude dame voor het kistje staat pakt ze een van de dingen eruit.
‘De ringen der elementen,’ fluistert ze.
Ze houdt een ring in haar handen met een oplichtende edelsteen, die een blauwe gloed verspreid.
Hier en daar worden de kaarsen weer aangestoken en komen meer ouderen nieuwsgierig bij Gwendalin kijken. De ringen, zo wordt gezegd, bevatten de kracht van het water, vuur, aarde en lucht. En zijn de meest zeldzaamste ringen in de magische wereld.
‘Dank u allen, zonder u was het nooit gelukt,’ verbreekt de hoofdmeester de stilte. ‘Als bestuur van de Flisjona Academie zijn we verplicht de ringen der elementen te beschermen.’
Dit moment vergeet Gwendalin nooit meer. Alle schoolregels heeft ze er meegebroken, maar het was het meer dan waard. Zonde dat het altijd een geheim zal blijven.

Later die avond stapt Minske haar slaapkamer in en zoekt tussen de vele cd’s naar die ene met alle rocknummers. Die ene die haar haar eigen gedaante zal teruggeven. Ze stopt hem vlug in haar cd-speler. Ze wil graag weer haar jonge zelf zijn, ze heeft lang genoeg oude Gwendalin gespeelt.
Zodra de geluiden haar kamer vullen voelt ze zichzelf jong worden. Niet alleen haar lichaam, maar ook haar geest. Aan het einde van de hele bijeenkomst begon zelfs haar gedachtegang te verouderen.
Lenig gaat ze even op haar handen staan om zich zelf te bewijzen dat ze echt weer jong is. De oudheid moet er uitgejaagd worden! Ze laat zich zachtjes vallen en zet de cd nog iets harder. Ze schudt met haar hoofd zodat ze haar lange blonde krullen weer ziet en geen grijze haren.
Minske glimlacht tevreden. Taak volbracht. Zij weet tenminste wat er in dat speciale houten kistje zat. Iedereen op de academie zal in het duister tasten, behalve zij!
Genietend laat ze zich achterover vallen terwijl ze luistert naar haar favoriete CD, die haar altijd weer terugbrengt bij haar eigen vertrouwde gedaante.

Twee gedaantes staan in de ochtendschemering in het grote bos achter de Flisjona Academie. Verkleurde blaadjes dwarrelen naar beneden en het is gaan miezeren.
‘We kunnen vaststellen,’ zegt de hoofdmeester terwijl hij aarde in een gat gooit. ‘Dat Minske geslaagd is.’
Juffrouw Waterkruid knikt.
‘Zowaar met onze zeer gewaardeerde mevrouw Gwendalin,’ zegt ze. ‘Zoals alle studenten voor haar die voor Gwendalin kozen.’
‘Ach,’ zegt de hoofdmeester. ‘Zolang onze studenten zich maar inleven in deze oude dame. Ze is nu eenmaal de meest besproken vrouw op de academie en toch weet niemand iets van haar.’
‘Dat is zo, ze is en blijft een mysterie. Ik zal Minske vertellen dat ze haar gedaanteverwisseling examen heeft gehaald.’
‘Uitstekend,’ zegt de hoofdmeester, als hij de laatste schep aarde neer gooit waar eens een gat was. Hij laat voor de zoveelste keer het geheimzinnige kistje van Morai verdwijnen, tot het volgende gedaanteverwisseling examen.

Super! Al drie inzendingen!
Kop op mensen! Stuur allemaal jullie leuke verhalen binnen! Zeker voor deze jubilieumversie (5 jaar OV).

Nog een paar dagen tot de inzendingen sluiten! Benieuwd of er nog leden zijn die nog iets voor ons in petto hebben?

Nog een paar uur de tijd... Mensen die toch nog een poging willen wagen of hun verhaal nog niet hebben geplaatst, hebben dus nog tot het einde van deze dag de tijd!

Er kan overigens gestemd worden!

Tot wanneer mag er eigenlijk gestemd worden ?

Tot volgende week. Altijd drie weken na de opening.

Elfenring zet zijn zegetocht voort! Hij wint deze wedstrijd met 4 stemmen! Maaike is mooi tweede en P_Westdijk vervolledigd het podium.

Proficiat allemaal!

Gefeliciteerd met je eerste plaats Elfenring

Ik sluit me daarbij aan. Gefeliciteerd met je winnende verhaal.

Bedankt, ik ben echt super blij