Online Verhalen

Ik excuseer mij bij voorbaat voor de fouten. Enjoy Reading!! Feedback en tips zijn erg gewild.





Deel 1:

Mijn handen waren koud en trilden. Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem maar ook die was koud geworden. Ik voelde me alleen en hulpeloos. Ik wist dat ik me zelf niet zielig moest vinden. Ik kon alleen overleven als ik opkwam voor mezelf. Als ik vocht voor een beter leven. Daar hoorde treuren niet bij. Ik stond op uit het gras en keek om me heen. Bij de poorten van het kasteel stonden twee soldaten. Achter de soldaten hingen fakkels. Als ik heel even bij zo’n fakkel mijn handen mocht warmen dan hield ik het nog wel even vol. In ieder geval vannacht. Terwijl ik alvast bedacht wat ik tegen de soldaten zou gaan zeggen liep ik naar de poort van het kasteel. Ik stopte drie meter van de soldaten vandaan. Ze keken me aan en blokkeerden de poort van het kasteel met hun hellebaarden. De hellebaarden zagen er sierlijk maar dreigend uit. Het zijn lange stokken met bovenop een soort glimmende, ijzeren bijl.
“Toegang geweigerd”, zei de dikste en oudste soldaat.
“Ik hoef niet naar binnen, ik wil alleen even vragen of ik me handen mag warmen aan de fakkels achter u”. Mijn stem trilde een beetje. Ik irriteerde me er aan. Ze mochten niet zien dat ik bang voor ze ben.
“Nee, geen spraken van en nu wegwezen”.
Ik wist dat ik niet tegen de soldaat in moest gaan dus liep ik weg. Opnieuw voelde ik me alleen en hulpeloos. De soldaten begonnen druk tegen elkaar te smoezen. Ik dacht dat ze grappen over me aan het maken waren dus liep ik door en deed alsof ik niets hoorde. “Kom eens terug!” Riep de dikke soldaat. Ik draaide me om en zag de soldaten met een onderzoekende blik naar me kijken. Ik wist niet wat ik moest denken dus deed ik wat ze zeiden.
“Volgens mij is het hem. We hebben hem gevonden denk ik, zei dikke soldaat.
“Nee dat kan niet, het is een zwerver een jochie van de straat”, antwoordde de andere soldaat.
“Laat hem toch maar ophalen en naar de hertog brengen, die zal het wel met de koning bespreken”.
Ik kon niet bevatten wat ik net had gehoord .
Wie ben ik? Waarom heb ik de eer om de hertog te mogen zien?
Terwijl ik stom verbaasd met mijn mond open naar de soldaten keek liep de dikke soldaat weg.
“Ik snap het niet”, zei ik tegen de soldaat die er nog stond.
“Wilt u het me uitleggen?” De soldaat zuchtte.
“Het zal zo allemaal wel duidelijker worden”.
Voor nu moest ik genoegen nemen met dit antwoord. Door alle opwinding was ik straal vergeten dat ik het koud had maar toen er een frisse bries door mijn haar woei begon ik een beetje te trillen. Het was duidelijk dat de bewaker het ook niet warm had. Hij hupte van zijn ene been naar het andere. Ik keek naar hem en hij voelde zich zichtbaar betrapt.
“Okey, warm je maar even op dan”.
Zonder iets te zeggen liep ik naar de fakkel waar de dikke soldaat voor had gestaan. Ik hield mijn handen bij het vuur en voelde hoe de warmte zich in mijn handen verspreidde. Ik richtte mij op het warme gevoel en sloot mijn ogen. Zo voelde ik beter hoe mijn bloed steeds warmer werd.
Na ongeveer drie minuten begonnen mijn handen gloeiend aan te voelen en niet lang daarna leken ze wel verbrand. Ik schrok en opende mijn ogen. Ik dacht dat ik mijn handen in het vuur gehouden had. Dit was niet het geval. Sterker nog mijn handen waren ongeveer twintig centimeter van het vuur vandaan. Ik probeerde mijn handen te doven door er mee op mijn broek te slaan. Dit hielp slechts een beetje. De soldaat keek me met een gemene glimlach aan. Ik besloot dat ik mijn handen niet meer hoefde op te warmen dus deed ik ze in mijn zakken. Mijn zakken waren leeg. Zo was het eigenlijk altijd. Ik moest stelen om aan eten te komen. Op het begin had ik daar moeite mee maar ik zag ook dat er geen andere manier was om te kunnen overleven. Door de jaren heen ging het me steeds makkelijker af maar maar sinds een aantal maanden had ook het gewone volk nog weinig om van rond te komen. Ik was nergens van op de hoogte en wist dus ook niet wat er buiten ons dorp aan de hand was. Ik wist wel dat er iets aan de hand moest zijn want de soldaten zijn steeds alerter geworden. Mij maakt het niet uit. Het betekent alleen dat ik moet oppassen met wat en waar ik iets jat. Gelukkig is het tot nu toe allemaal goed gegaan.
In de verte zag ik de dikke soldaat aan komen lopen samen met twee andere soldaten. Ik kon zien dat de dikke soldaat een stuk papier in zijn hand hield en daar aandachtig naar keek. Toen de drie mannen aangekomen waren hield de dikke soldaat het papier voor zich uit. Hij keek eerst naar mij toen naar het papier en vervolgens keek hij weer naar mij.
“Wat is dat?" Vroeg ik nieuwsgierig.
De soldaat overhandigde mij het stuk papier en ik keek ernaar. Het hoofd dat er op stond kwam me bekend voor. Het is het zelfde hoofd dat ik altijd zag in het spiegelbeeld van het water als ik me waste. Onder het getekende hoofd stonden letters. Ik heb nooit leren lezen of schrijven dus vroeg ik aan de soldaat wat het betekende.
“Vermist, zei de soldaat.
“Waarom wordt ik vermist? Niemand weet wie ik ben. Hoe kan iemand dan naar me zoeken?”
Ik keek naar de dikke soldaat.
“Ik weet het ook niet. De hertog zal wel weten waarom hij je zoekt”.
Opnieuw schoten er allerlei vragen door mijn hoofd. Waarom zocht de hertog mij? Heeft hij niets beters meer te doen dan naar een straatrat te zoeken?
“Loop je mee?” Vroeg één van de twee opgehaalde soldaten.
”Natuurlijk, zei ik en ik liep achter de soldaten aan. Ik keek nog een keer naar het stuk papier en dacht bij mezelf: Dit ben ik echt. Dat kan niet anders.

We hadden ongeveer het halve kasteel rond gelopen. Eindelijk zag ik een deur die ons het kasteel in kon leiden. Eén van de bewakers opende de krakende deur en we stapte naar binnen. Het kasteel was warm en rook naar lekker eten. Ik keek om me heen. De deur waar we net door heen waren gekomen was waarschijnlijk een zijdeur naar de grote hal. Aan het plafond hingen grote, houten kroonluchters. Op de vloer lag een lange rode loper met in het midden een blauwe streep. De loper leidde naar de troon. De troon was van donker hout gemaakt. Het was bedekt met een rode en gouden stof. In het hout waren sierlijke patroontjes verwerkt. De troon stond op een kleine verhoging. Met zijn drieën liepen we over de loper naar de troon toe. Toen we er een maal voor stonden liep één van de soldaten weg.
“Hij is even de hertog halen , wij blijven hier wachten”.
Ik knikte instemmend. Ik keek naar de muur achter de troon. Er hing een bijl en een zwaard aan de muur. Naast het zwaard hing ooit nog iets. De spijkers zaten nog in de muur. Ik vroeg me af wat het geweest zou zijn. Misschien een schild of iets dergelijks. Toen ik er langer over nadacht leek dat me niet logisch. Dan zou het schild scheef gehangen hebben want de spijkers hingen niet recht onder elkaar. Ik bedacht me dat het nutteloos zou zijn om het aan de soldaat te vragen dus keek ik maar weer eens naar mijn hoofd die op het stuk papier geschetst stond. Het haar zat slordig door elkaar en kwam tot iets boven mijn schouders. De tekening was een simpele schets zonder kleur. Je kon er niet uit op maken dat ik lichtbruin haar had. Ook kon je niet zien dat ik helder blauwe ogen had. Desondanks zag je toch dat ik het was. Misschien kwam het door de dunne contouren van mijn hoofd. Ik wist dat ik er vermagerd uit zag maar ik voelde me goed.
Na ongeveer twee minuten kwam de soldaat terug. Achter de soldaat liep een klein, gezet mannetje. Ik nam aan dat dit de hertog was. Hoewel ik aan een groote, gespierde lijder denk als ik hertog zeg, kwam dit niet overeen met mijn verwachtingen. Toch ging de man op de troon van de hertog zitten.
“Zo, dus jij bent die jongen”.
Ik wist niet goed hoe ik hier op moest reageren dus knikte ik zwijgend ja.
“ Zou jij iets voor me willen doen?” Vroeg de hertog met een deftige stem.
“Natuurlijk hertog, alles wat u vraagt”.
”Zou jij voor mij of het zwaard of de bijl van de muur willen halen?”
Ik wist direct over welke wapens hij het had maar ik twijfelde toch.
“Je mag zelf kiezen welke je pakt. Ze hangen achter me aan de muur zie je?”
Ik keek naar de wapens en bedacht me welke ik ging pakken. De bijl was bruut en krachtig maar het zwaard was elegant en snel. Ik heb altijd al een voor liefde voor bijlen gehad en dat was dan ook precies het wapen dat ik van plan was te pakken. Toch twijfelde ik nog steeds. Het zwaard zag er zo mooi uit. Ik wist niet wat ik uiteindelijk met het wapen moest doen dus koos ik toch maar voor de bijl. Ik liep om de troon heen naar de muur toe. Ik werd zenuwachtig want ik voelde dat ik werd bekeken. Ik deed alsof er niets aan de hand was en pakte de bijl van de muur. De bijl glom en er zaten mooie zilveren versieringen op. Het handvat was van een speciaal soort materiaal dat ik nog nooit gevoeld had. De bijl voelde licht aan. Veel lichter dan dat ik had gedacht. Met de bijl in mijn handen liep ik terug naar de hertog. Ik wilde de bijl aan hem geven maar hij weigerde deze aan te nemen. Ik deed een stap terug en stond nu niet meer op de verhoging van de troon.
“Kijk eens wat er onder aan het handvat van de bijl staat”.
Ik hield de bijl zo dat ik de onderkant goed kon bekijken.
“Ik kan niet lezen heer. Hoe weet ik wat er staat?”
De hertog zuchtte.
“Kijk nou maar eens goed jongeman”. Ik keek nog iets beter en de letters die er stonden werden helderder. De Letters vormde woorden. Ik kon het lezen. Ik wist wat er stond. Ik was opnieuw stomverbaasd. Hou kan dat nou? Vroeg ik me zelf af. Mijn mond stond blijkbaar weer open en de hertog lachte er om. Snel sloot ik hem las ik voor wat er op de bijl stond. Strijdbijl van Dorian.
“Uhm….” Ik probeerde iets te zeggen maar dat lukte niet.

Zo, ik heb je stuk gelezen en vind het nu al spannend! Ik heb even wat foutjes eruit gehaald en wat tips voor je (:

Daan schreef:Mijn handen waren koud en trilde.

Handen is meervoud, dus het is 'trilden'

Daan schreef:Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem maar ook mijn adem was koud geworden.

Hier gebruik je twee keer achter elkaar het woordje 'adem', dat kan je beter vermijden. Je zou bijvoorbeeld de tweede keer het woord kunnen vervangen door een ander

Daan schreef:Terwijl ik alvast bedacht wat ik de soldaten zou gaan zeggen liep ik naar de poort van het kasteel.

Zou = zouden

Daan schreef:Ze keken me aan en blokkeerde de poort van het kasteel met hun hellebaarden.

Blokkeerde = blokkeerden

Daan schreef:“Toegang geweigerd”. Zegt de dikste en oudste soldaat.

"Toegang geweigerd", zegt de dikste en oudste soldaat. ^^ Dus geen punt aan het einde, maar een komma en dan het woord 'zegt' niet met een hoofdletter. Hetzelfde geldt voor alle andere keren dat iemand iets zegt

Daan schreef:De soldaat overhandigde mij het stuk papier en ik keek er naar.

Ernaar is één woord geloof ik

Daan schreef:Het is het zelfde hoofd dat ik altijd zie in het spiegelbeeld van het water als ik me was.

Hetzelfde is ook één woord

Daan schreef:Achter de soldaat liep een kleine gezet mannetje.

Achter de soldaat liep een klein, gezet mannetje

Daan schreef:Hoewel ik aan een groot, gespierde lijder denk als ik hertog zeg kwam dit niet over één met mijn verwachtingen.

Hoewel ik aan een grote, gespierde leider denk als ik hertog zeg, kwam dit niet overeen met mijn verwachtingen

Verder merk ik dat je verleden tijd & tegenwoordige tijd door elkaar haalt. Ik zou alles gewoon in verleden tijd neerzetten omdat je dat volgens mij in eerste instantie wilde :p
Misschien kan je ook wat meer enters gebruiken? Sowieso als iemand iets zegt, en iemand anders zegt daarna wat, moet er een enter. (: Dat leest ook veel makkelijker dan zo'n grote lap tekst.

Ik ben benieuwd naar je vervolg! :3

Heey!

Spannend begin van je verhaal! Heel magisch trouwens dat de hoofdpersonages opeens kan lezen, sinds hij de bijl vast heeft. Je maakt me nieuwsgierig!

Ik heb even geen feedback voor je, want ik geloof dat monsterous alles er al uit heeft gehaald ^_^

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Super bedankt voor de feedback!!!
Ik heb het verbeterd en hoop dat het nu beter is.
Wel twijfelde ik aan 1 dingetje n.l:
Daan schreef:Terwijl ik alvast bedacht wat ik de soldaten zou gaan zeggen liep ik naar de poort van het kasteel.
Zou = zouden

Dan wordt het: Terwijl ik alvast bedacht watik de soldaten zouden gaan zeggen liep ik naar de poort van het kasteel.

Ik vond het een beetje gek klinken dus heb ik het veranderd in: Terwijl ik alvast bedacht wat ik tegen de soldaten zou gaan zeggen liep ik naar de poort van het kasteel.

Klot dit wel??

Daan

Oh, ik zie dat dát weer een foutje van mij was, haha :p Ik las over het woordje 'ik' heen, dan zou het van mij wel kloppen, maar nu klopte dat van jou gewoon! No worries!

haha gelukkig. maar iig nogmaals super bedankt voor de feedback

Soow, ik ga ook even commentaar geven

Het eerste wat me opvalt is dat je heel veel, eigenlijk alleen maar, korte zinnen hebt. Dat leest voor mij niet prettig, nu leest het staccato terwijl vloeiender veel mooier is. Bij het schrijven is afwisseling de sleutel, niet teveel lange zinnen, maar ook niet te veel korte zinnen. En als je dan toch moet kiezen, langere zinnen zijn vaak mooier (zolang ze niet te lang worden ).

Ik kon alleen overleven als ik opkwam voor mezelf. Als ik vocht voor een beter leven.

Deze kun je makkelijk aan elkaar plakken:
'Ik kon alleen overleven als ik opkwam voor mezelf en als ik vocht voor een beter leven.'
en, maar, waardoor, totdat, hoewel etc. allemaal verbindingswoorden die een zin langer kunnen maken. Probeer er maar eens mee te spelen, dan kom je er vanzelf achter wat je het fijnste vindt =)

Mijn handen waren koud en trilden. Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem maar ook die was koud geworden.

Zoals ik al zei, afwisseling is de sleutel tot een goed stuk. Hier heb je twee keer 'koud' vlak na elkaar, terwijl er heel makkelijk andere woorden voor te vinden zijn. Deze site : http://www.synoniemen.net is echt een aanrader voor het schrijven, hierdoor kun je veel woorden vinden waarvan je net niet de juiste betekenis weet, en heel veel synoniemen zodat je de tekst kunt afwisselen. Bv:
Mijn handen waren koud en trilden. Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem maar ook die was afgekoeld.

Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem maar ook die was koud geworden. Ik voelde me alleen en hulpeloos. Ik wist dat ik me zelf niet zielig moest vinden. Ik kon alleen overleven als ik opkwam voor mezelf.

En we blijven doorzeuren over afwisseling als je kijkt, zie je dat elke zin begint met 'ik'. Na een tijdje komt het een beetje houterig over en het maakt een tekst er niet mooier op. Je kunt het er heel makkelijk uitkrijgen, nml door je verhaal over te zetten in de derde persoon maar dat zou ik niet doen, te veel werk xD ahum, goeie tip --'
Maar goed, wat je kunt doen is de zin iets anders opstellen waardoor je de 'ik' aan het begin eruit haalt:

Ik probeerde ze op te warmen met mijn adem, (voor maar moet altijd komma) maar ook die was koud geworden. Wat voelde ik me alleen en hulpeloos. Ik wist dat ik mezelf niet zielig moest vinden, aangezien ik alleen kon overleven als ik opkwam voor mezelf.

Oké, niet echt de beste vervanging, maar het is moeilijk om toch zoveel van jouw woorden erin te laten^^ De regel die ik voor mezelf gesteld heb is: maximaal twee keer 'ik' achter elkaar, anders wordt het te veel.
En ook hier geldt, gewoon oefenen, dan komt het allemaal vanzelf. Schrijfstijlen veranderen ongemerkt en pas als je het begin weer terugleest over een paar maanden, zul je zien hoeveel je je verbeterd hebt =)

Bij de poorten van het kasteel stonden twee soldaten. Achter de soldaten hingen fakkels. Als ik heel even bij zo’n fakkel mijn handen mocht warmen dan hield ik het nog wel even vol. In ieder geval vannacht.

Weer herhaal je hier woorden die je makkelijk kunt vervangen door verwijswoorden. Er zitten er nog meer in, maar dat wordt een beetje veel om ze eruit te halen. Als je deze tip in je achterhoofd houdt tijdens het schrijven van het volgende stukje, kom je al een heel end^^

Bij de poorten van het kasteel stonden twee soldaten en achter hen hingen fakkels. Als ik daar heel even mijn handen aan mocht warmen, dan hield ik het nog wel even vol. In ieder geval vannacht.

“Ik hoef niet naar binnen, ik wil alleen even vragen of ik me handen mag warmen aan de fakkels achter u”.

Tja, spreektaal is altijd moeilijk, wanneer zijn spellingsfouten nu expres gedaan, maar aangezien je hp voor de rest netjes spreekt, neem ik aan dat dit per ongeluk zo gegaan is. Als ik het fout heb, sorry^^
maar me handen=mijn handen

“Nee, geen spraken van en nu wegwezen”.

spraken=sprake

Door alle opwinding was ik straal vergeten dat ik het koud had maar toen er een frisse bries door mijn haar woei begon ik een beetje te trillen.

woei= (volgens mij) waaide

Door de jaren heen ging het me steeds makkelijker af maar maar sinds een aantal maanden had ook het gewone volk nog weinig om van rond te komen.

Hij stottert in zijn gedachten xD twee keer 'maar' =)

Door de jaren heen ging het me steeds makkelijker af maar maar sinds een aantal maanden had ook het gewone volk nog weinig om van rond te komen. Ik was nergens van op de hoogte en wist dus ook niet wat er buiten ons dorp aan de hand was. Ik wist wel dat er iets aan de hand moest zijn want de soldaten zijn steeds alerter geworden. Mij maakt het niet uit. Het betekent alleen dat ik moet oppassen met wat en waar ik iets jat. Gelukkig is het tot nu toe allemaal goed gegaan.

Het is al gezegd, maar ik zal er even een voorbeeld bij doen =) is altijd iets makkelijker^^
Maar je wisselt de hele tijd in je tekst tussen de verleden en tegenwoordige tijd. Staat een beetje slordig hou maar in je achterhoofd dat alles (als je je verhaal in de vt schrijft) ook in de vt moet. Alleen dingen die nu nog aan de gang zijn, moeten in de tt, maar dat zijn er zo weinig dat je die wel weg kunt laten.

Door de jaren heen ging het me steeds makkelijker af, maar sinds een aantal maanden had ook het gewone volk nog weinig om van rond te komen. Ik was nergens van op de hoogte en wist dus ook niet wat er buiten ons dorp aan de hand was. Ik wist wel dat er iets aan de hand moest zijn want de soldaten waren steeds alerter geworden. Mij maakte het niet uit. Het betekende alleen dat ik moest oppassen met wat en waar ik iets jatte. Gelukkig is het tot nu toe allemaal goed gegaan. (hier is het wel tt omdat het nog steeds zo is =)

“Waarom wordt ik vermist?

BLASFEMIE!!! word met een 't' in de ikvorm hoe durf je ^^

“Loop je mee?” Vroeg één van de twee opgehaalde soldaten.
”Natuurlijk, zei ik en ik liep achter de soldaten aan. Ik keek nog een keer naar het stuk papier en dacht bij mezelf: Dit ben ik echt. Dat kan niet anders.

Ik weet niet echt hoe jouw wereld in elkaar zit, maar ik denk dat soldaten toch wel iets minder beleefd zijn tegen straatratten die ook nog eens stelen. Niet dat ze weten dat hij dat doet, maar ze hebben wss wel een vermoeden.

Eén van de bewakers opende de krakende deur en we stapte naar binnen.

Er zijn wel meer van dit soort foutjes eruitgehaald door anderen, let dus heel erg op je meervoud! Doen wel meer mensen fout hoor^^ maar stapte=stapten

Toen we er een maal voor stonden liep één van de soldaten weg.

een maal=eenmaal

Het haar zat slordig door elkaar en kwam tot iets boven mijn schouders.

Dit leest een beetje vreemd omdat je het over een tekening hebt. Ik zou er 'de schouders' van maken

Misschien kwam het door de dunne contouren van mijn hoofd.

Contouren is omtrek. Ik denk niet dat je iemand kan herkennen omdat zijn hoofd met een dunne lijn getekend is ik denk smalle gezichtstrekken of zoiets?

En de interpunctie bij je dialoog klopt nog steeds niet helemaal. Ze hebben het lekker lastig gemaakt xD
"Pak die bijl eens," zei de hertog.
Omdat de zin in feite nog niet af is, na de aanhalingstekens zeg je nog iets wat terugslaat op de voorafgaande zin, moet het ," kleine letter zijn. Een andere spellingsregel is ", kleine letter, kies zelf maar welke je het fijnste vind:
"Pak die bijl eens," zei de hertog
of
"Pak die bijl eens", zei de hertog.
," kleine letter is altijd bij dingen zoals zei, riep, schreeuwde, fluisterde, antwoordde, sliste etc.
Bij vraag/uitroeptekens hoort dit ook, maar hierbij vervangt de vraag/uitroepteken de komma. Dus:
"Pak die bijl eens!" riep de hertog.
En als de zin is afgelopen, mag je wel een punt doen. Dus:
"Pak die bijl eens." De hertog wuifde nonchalant met zijn hand.
"Pak die bijl eens!" De hertog sprong woedend overeind.

Als je iets niet snapt, feel free to ask^^

Maar een heel erg leuk begin! Je beschrijft de omgeving al leuk en er zitten een paar leuke dingen in, zoals die bijl, dat hij het wel kan lezen^^ ik ben benieuwd hoe je verhaal verder gaat! Succes met verder schrijven^^

WOW.. Wat een info :p maar ook jij super bedankt. Zoals je ziet post ik niet vaak dingen op internet en schrijf ik meestal gewoon klakeloos alles op een blaadje. Daarbij kijk ik eigelijk nooit echt naar spellings regels en dergelijk. Moet ik wel doen !!!! Ik vind het zelfs leuk om nieuwe regeltjes bij te leren. Nu alleen nog maar onthouden :p Maar iig ik gebruik vaak korte zinnen omdat ik dit op school bij journalisieke vaardigheden heb geleerd. Het is waarschijnlijk alleen de bedoeling dat je korte zinnen bij achtergrondverhalen en informatieve teksten gebruikt dus niet bij verhalen zoals deze. Ik denk dat ik het eerste stuk laat zoals het is en in het tweede stuk extra goed ga letten op spelingsregels, vt en andere leuke maar gekke spellingsdingetjes. Ik denk dat ik dat stuk ook 1000 keer ga beta-en Maar ik vind het erg leuk en interesant om nieuwe dingen te leren en te verbeteren ( er is een hoop om te verbeteren) en ik hoop dat jullie me nog lang willen helpen met de regels van de nederlandse taal.

Groetjes Daan!!!

Hopelijk iets minder fouten in dit stukje. Veel leesplezier!!!


Deel 2:

Ik wist dat de bijl iets speciaals moest betekenen, maar ik wist niet wat. Er spookte teveel gedachtes rond in mijn hoofd. Het was daarom ook moeilijk alles op een rijtje te krijgen maar één ding wist ik zeker: Die bijl was voor mij bestemd.
Ik had die nacht nog lang nagedacht over de dingen die hertog had verteld, maar wat mij het meest bij was gebleven was dat hij mijn ouders kende en dat ze nog leefden. Ze verbleven alleen niet in het dorp waar ik woonde maar ergens heel ver weg. De hertog zei dat, als ik ze wilde zoeken, ik er rekening mee moest houden dat ze niet in deze wereld leefde. Natuurlijk begreep ik dat niet. Zoiets stoms had ik nog nooit gehoord, want wie leefde er nou in een andere wereld? Ook vertelde de hertog mij iets over de krijgers van de vrijheid. Vroeger waren er drie krijgers die streden tegen het kwaad. Alle drie waren zij onsterfelijk geworden door het wapen dat zij droegen. De wapens waren gesmeden uit een speciaal soort materiaal die alleen door engelen gemaakt konden worden. De engelen bundelden hun krachten samen en zorgden ervoor dat de wapens alleen gehanteerd konden worden door de juiste krijgers. Wie dat vroeger waren wist de hertog niet. Wel kon hij zeggen dat ik één van de nieuwe krijgers was, want als de oude krijgers niet meer in staat waren de wapens te hanteren moesten er nieuwe komen. Mijn taak was om het wapen weg te halen uit de wereld waarin ik al zeventien jaar geleefd had. Het was de bedoeling dat ik het wapen naar dezelfde wereld moest brengen waarin mijn ouders leefden. Daar zou ik het aan de koning moeten geven die er regeerde. Hij was overigens een goede vriend van de hertog en ik zou daar met open armen ontvangen worden, maar ik kon niet alleen gaan. De reis was daarvoor te gevaarlijk. Gelukkig waren er nog twee andere krijgers die mij bij zouden staan. Zoals ik de avond er voor gezien had was één van de wapens al weg. Op de lege plek aan de muur had een boog gehangen. Het wapen was van Odrium, een jongen die net zo oud was als ik. Odrium was de zoon van een schipper en zijn vader was daarom altijd weg. Zijn moeder was bij de geboorte van zijn zusje om het leven gekomen en ook zijn zusje was niet ouder geworden dan vier dagen. Omdat zijn vader niet wist hoe hij kinderen moest opvoeden en daar ook geen tijd voor wilde vrij maken had de buurvrouw hem grootgebracht. Odruim was haar dankbaar voor de zorg, maar hield niet van haar zoals een zoon van zijn echt moeder hield.
Ook Odrium was verbaasd over het feit dat hij één van de strijders zou zijn. Hij wist niet wat er ging gebeuren en ook voor mij was het uiteindelijke doel nog onbekend. De hertog vertelde aan mij waar Odrium woonde zodat we elkaar konden ontmoeten.
Ik stond voor een klein, oud huisje dat er versleten en verwaarloosd uit zag. Donkergroene klimop planten hingen aan de voorkant van het huisje. Het hout van de raamkozijnen waren verrot en uitgedroogd. Ik klopte zachtjes op de deur en een oud, gerimpeld vrouwtje deed open.
“Ik verwachtte je al, kom binnen”, zei de oude vrouw.
Gehoorzaamd liep ik met de vrouw mee naar binnen. Het huis zag er groter uit dan dat je van buiten kon zien. In de gang stond een houten tafeltje met daarop schilderrijtjes van het huis. Boven het tafeltje hing een vlekkerige spiegel. Het oude vrouwtje deed de deur van de kamer open en daar zat Odruim met zijn boog in zijn handen.

Ah nice (: Het word steeds spannender, haha (: Ik heb er nog wat foutjes uitgehaald;

Daan schreef:Er spookte teveel gedachtes rond in mij hoofd.

Mij = mijn

Daan schreef:Ik had die nacht nog lang nagedacht over de dingen die hertog gezegd had verteld, maar wat mij het meest bij was gebleven was dat hij mijn ouders kende en dat ze nog leefde.

Het eerste stukje klopt niet helemaal.. 'die hertog gezegd had verteld..' :p Daar moet je even wat aan veranderen denk ik! & volgens mij moet 'leefde' 'leefden' zijn, net als bij deze;

Daan schreef:... ik er rekening mee moest houden dat ze niet in deze wereld leefde.

Daan schreef:De wapens waren gesmede uit een speciaal soort materiaal die alleen door engelen gemaakt konden worden. De engelen bundelde hun krachten samen en zorgde er voor dat de wapens alleen gehanteerd konden worden door de juiste krijgers.

Gesmede = gesmeden & bundelde = bundelden (volgens mij)

Daan schreef:Het was de bedoeling dat ik het wapen naar de zelfde wereld moest brengen waar in mijn ouders leefde.

De zelfde = dezelfde & waar in = waarin

En dan vanaf hier.. ga je volgens mij ineens verder op een andere manier. Je schreef net de hele tijd vanuit de ikvorm, maar nu is het plots 'Dorian doet dit en dat' etc. Dus dat klopt niet toch? Of ik moet heel dom bezig zijn hahah :p

Daan schreef:Ook Odrium was verbaasd over het feit dat hij één van de strijders zou zijn. Hij wist hij niet wat er ging gebeuren en ook voor Dorian was het uiteindelijke doel nog onbekend. De hertog vertelde Dorian waar Odrium woonde zodat ze elkaar konden ontmoeten.
Dorian stond voor een klein, oud huisje dat er versleten en verwaarloosd uit zag. Donkergroene klimop planten hingen aan de voorkant van het huisje. Het hout van de raamkozijnen waren verrot en uitgedroogd. Dorian klopte zachtjes op de deur en een oud, gerimpeld vrouwtje deed open.
“Ik verwachte je al, kom binnen”, zei de oude vrouw.
Dorian gehoorzaamde de vrouw en liep naar binnen. Het huis zag er van binnen groter uit dan van buiten. In de gang stond een houten tafeltje met daarop schilderrijtjes van het huis. Boven het tafeltje hing een vlekkerige spiegel. Het oude vrouwtje deed de deur van de kamer open en daar zat Odruim met zijn boog in zijn handen.

Dankje!!! ik heb het aangepast hopelijk klopt het zo weer een beetje

Heey!

Je hebt de uitleg over de missie van Dorian leuk beschreven, je maakt het behoorlijk geheimzinnig over, hoe zijn ouders in een andere wereld zijn waar hijzelf nog nooit van gehoord heeft, ben benieuwd!

Een paar feedback puntjes:

Daan schreef:die streden tegen het kwade.

Volgens mij klinkt het mooier als je zegt: "streden tegen het kwaad"

Daan schreef:De wapens waren gesmede uint een speciaal soort

Achter gesmede moet nog een N want wapens is meervoud en de N moet uit 'uint'

Daan schreef:De engelen bundelden hun krachten samen en zorgde er voor dat de wapens

Achter 'zorgde' een extra N want engelen is meervoud
Bij 'er voor' kun je de spatie weghalen, want dat is geloof ik 1 woord, 'ervoor'

Daan schreef:“Ik verwachte je al, kom binnen”, zei de oude vrouw.

Volgens mij hoort er nog een extra T bij verwachte, aangezien het verleden tijd is en de stam van verwachten 'verwacht' is, dus in de verleden tijd komt er dan +te bij, 'verwachtte'

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Groetjes Maaike

okey! Dankje Maaike.
Ik heb het verbeterd

Daan

Hier is deel drie. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Deel 3 :

Odrium had een wijze blik in zijn ogen, alsof hij al veel meegemaakt had. Hij zag er netjes en verzorgd uit, in zijn kleding zaten geen gaten of vlekken. Bij een normaal mens was dat waarschijnlijk niet opgevallen maar bij mij wel want zelf had ik alleen maar vieze oude kledingstukken. Ik schudde Odrium zijn hand en ging zitten op de plek die mij was toegewezen door het oude vrouwtje. Toen pas viel het mij op hoe aangenaam warm het was in het oude huisje. In de hoek van de woonkamer stond een openhaard te branden. Naast de haard lagen stukken hout en een tang om het hout in het vuur te kunnen leggen. De woonkamer was verder knus ingericht met donkere, houten meubels en een aantal plantjes die stonden te verwelken op de tafel.
Odrium begon te praten en vroeg aan mij of ik wist wat alles inhield. Ik zei dat ik waarschijnlijk net zo weinig wist als hij. Wat ik hem wel vertelde was dat mijn ouders in de andere wereld leefde en dat, als we in die wereld zijn, ik die graag wilde opzoeken. De vader van Odrium bleek ook rond te varen in de andere wereld en ook hij wilde graag zijn vader een keer zien. We waren het er beiden mee eens dat we als eerst het belangrijkste doel moesten voltooien die we voor ogen hadden, namelijk de wapens naar de koning brengen. Odrium vertelde dat de derde strijder onderweg was naar het dorpje. Dat had de hertog hem verteld. De jongen zou de zoon zijn van de boodschapper die ons elke week het nieuws kwam vertellen. De boodschapper reisde van dorp naar dorp om iedereen op de hoogte te houden van de belangrijke gebeurtenissen die er in onze provincie afspeelde. Odrium vertelde mij dat er een oorlog aan zat te komen tussen de dwergen en de elfen. De eeuwen oude strijd is weer begonnen dacht ik. Volgens Odrium waren nu ook de mensen betrokken bij de oorlog die zou gaan komen. Ik besefte toen pas waarom de bewakers zo alert waren de laatste tijd. Waarom er weer onheil was tussen de elfen en de dwergen kon de boodschapper niet vertellen. De zoon van de boodschapper was een dwerg vertelde Odrium.

“Dat maakt toch niet uit?” vroeg ik.

Odrium deed zijn lange, blonde haar naar achter en plotseling was het heel duidelijk te zien dat hij een elf was. Odrium deed zijn haar weer over zijn oren en ik begreep wat hij bedoelde.

“Dat je een elf bent betekend toch niet dat je meteen ruzie hebt met elke willekeurige dwerg?”

Daar was hij het gelukkig mee eens, maar ik wist ook wel dat de karakter van een dwerg ontzettend verschilde met die van een elf en dat daar mogelijk problemen door konden ontstaan.

De boog die Odrium nog steeds in zijn hand had was van prachtig, egaal hout gemaakt. Het was versierd met gouden en bonzen patroontjes . Het draad dat gespannen zat tussen de twee uiteindes van de boog voelde en zag er onbreekbaar uit. In het midden van de boog stond in sierlijke letters gekerfd: boog van Odrium.

De elf stond op uit zijn stoel en schonk wat thee in voor de oude vrouw en vroeg aan mij of ik ook wilde. Na dat ik ingestemd had op zijn vraag pakte hij een houten beker en schonk daar de warme thee in. Het viel me nu pas op dat de vrouw al de hele tijd bij ons gesprek aanwezig was en dat ze niets gezegd had sinds mijn binnenkomst. Het leek er ook op dat ze niet zoveel meer ging zeggen. Ze staarde naar de openhaard en wriemelde wat aan haar wollen trui. Ik nam haar voorbeeld over en begon ook te staren naar het vuur in de haard. Opeens voelde ik de hitte van het vuur weer mijn bloed verwarmde. Na ongeveer drie minuten ondervond ik het zelfde, gloeiende gevoel in mijn lichaam dat ik gister avond ook bij de fakkel voor het kasteel voelde. Mijn lichaam werd steeds heter en ik dacht dat ik van binnen aan het verbranden was. Zweetdruppels liepen langs mijn gezicht en ik dacht dat ik gek werd. Ik wende mijn ogen van het vuur af en langzaam zakte de temperatuur in mijn lichaam tot een normaal niveau. Ik keek snel naar de vrouw maar die had gelukkig niets gemerkt. Odrium was nog in de keuken bezig met het omspoelen van de theepot. Ik vroeg me af hoe ik die gloeiend hete thee wilde gaan drinken als ik al bijna verbrande terwijl ik naar een openhaard keek.
Ik bedacht me dat ik maar moest wachten totdat de thee was afgekoeld.

“Heb je het warm?” vroeg Odrium toen hij weer terug kwam.

De zweet druppeltjes zaten waarschijnlijk nog op mijn gezicht dus veegde ik ze snel weg.

“Ik weet het niet”. antwoorde ik stompzinnig.

Ik was nog steeds niet bijgekomen van de schik en daarom kon ik nog niet nuchter nadenken. Odrium vertelde dat ik niet te lang in het vuur moest kijken. Het hoorde allemaal bij krachten die de strijders bezatten. Ik vroeg hoe het kwam dat ik daar pas sinds gister last van had. De elf zei dat sinds gister de laatste oude strijder afscheid genomen had van zijn krachten en dat deze meteen daarna overgedragen werden naar de volgende strijders. Als de oude strijders hun krachten opgaven of verloren , zal hun wapen verdwijnen en verschijnen op de plek waar de nieuwe strijders leefden. Eén van de soldaten in het dorp had de wapens gevonden en naar de hertog gebracht. Bij de wapens zaten drie papieren met daarop het gezicht en naam van ieder van ons. Zo wist hij wie we waren en hoefde hij ons alleen nog maar te zoeken. Ik vroeg waarom Odrium dit allemaal wist. Hij vertelde dat de hertog gevraagd had of hij het aan mij wilde vertellen omdat de hertog steeds vaker heel snel moe werd. Ik bedacht me dat ik daar niet zo veel van gemerkt had gisteravond maar ik ging er niet op in. Nu was onze taak de dwerg te vinden en alles aan hem te vertellen, maar voordat we dat deden restte mij nog één ding:

“Over wat voor een krachten had je het eigenlijk?”

‘’De krachten van de elementen. Water, aarde en vuur.”

Odrium vertelde dat ik niet te lang in het vuur moest kijken want dan werd ik vuur. Hetzelfde gold bij water. Alleen voor aarde was er een andere regel. Je moest één worden met de aarde als je iets wilde veranderen aan de structuur van de grond. Ik begreep het niet en Odrium ook niet.

“Ik citeer de woorden van de hertog, maar ik weet niet wat het betekend, volgens de hertog komen we daar nog wel achter.” vertelde Odrium

Heey!

Ik hoop dat het goed gaat komen met de elf, de dwerg en de mens Zeker nu er een oorlog aan komt

Een paar feedback puntjes:

Daan schreef:“Dat je een elf bent betekend toch niet

Aangezien je hier de zin in tegenwoordige tijd beschrijft, moet betekend als het goed is met een T

Daan schreef:dat de karakter van een dwerg

Het is 'het' karakter

Daan schreef:ik al bijna verbrande terwijl ik naar een openhaard keek.

De stam van verbranden is verbrand, in de verleden tijd komt er dan 'de' bij, 'verbrandde'

Daan schreef:“Ik weet het niet”. antwoorde ik stompzinnig.

Ook hier dubbel D bij antwoord(d)e

Daan schreef:Ik was nog steeds niet bijgekomen van de schik

Ik denk dat je hier 'schrik' bedoelt.

Ik hoop dat je er iets aan hebt Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike