Online Verhalen

Nou, hier is dan mijn eerste verhaal op deze site. Ik hoop dat het wat is, voor nu komt de proloog.
Ik schrijf zeker verder, in feite heb ik dat zelfs al gedaan. Er komt dus meer!
Edit: Dit zou een verhaal kunnen worden waar wat geweld in voorkomt. Not for the faint-hearted, zullen we dan maar zeggen? Hierbij dus een waarschuwing.
De bedompte geur van het matras prikkelde Damiens reukorgaan. Kreunend draaide hij zich nog een keer om. Met moeite kreeg hij één oog open om zijn wekker te ontdekken: het was kwart over zeven ’s ochtends. Luid geeuwend hief hij zijn bovenlichaam op met de bedoeling uit bed te komen. In één beweging vloog de grijze deken van hem af terwijl hij met zijn linkervoet een pantoffel zocht. Toen die eenmaal gevonden was, was zijn rechtervoet aan de beurt. Het verbaasde hem dat hij zelfs zijn trainingsbroek nog droeg. Hij wankelde even toen hij opstond, maar kreeg het voor elkaar zijn evenwicht te behouden. Slaapdronken liep hij zijn kamer uit, op zoek naar een badkamer. Buiten zijn kamer was een korte gang met aan het einde een deur. Op weg daarnaartoe passeerde hij nog een aantal deuren, zowel links als rechts.
Eenmaal in de badkamer aangekomen keek hij in de spiegel. Een jong volwassen man met donkerbruin haar en donkergroene ogen keek hem slaperig aan. Hij besteedde hier geen verdere aandacht aan en begon zich op te frissen.
Na het bezoek aan de badkamer baande hij zich een weg terug naar zijn eigen kamer. Daar wisselde hij zijn trainingsbroek in voor alledaagse kleren: een simpele, afgedragen spijkerbroek en een grijs T-shirt waar absoluut geen tekst of plaatje op stond. Het was gewoon weer een werkdag. Een werkdag als alle anderen. Er was een grote kans dat hij de hele dag weer op kantoor zou moeten zitten in plaats van wat hij veel liever deed, namelijk de straat op om zijn echte werk te doen.
Hij keek nog even rond. Aan zijn rechterkant stond zijn bed, een nachtkastje met een wekker erop daarnaast. Recht voor hem hingen gordijnen, daarachter een raam dat uitkeek op de straat voor zijn huis. Terwijl hij zich uitrekte keek hij naar links. Daar stond een bureau met een computer. Het stuk van het bureau dat nog voor zijn beeldscherm lag, lag vol met boeken en papieren. Hij bekeek deze papieren even maar kon er geen touw meer aan vastknopen. Hij sloot de eikenhouten kast die links van het bureau stond. In deze kast hingen zijn kleren.
Voordat hij op weg ging naar een welverdiend ontbijt controleerde hij of zijn vlindermes nog onder zijn kussen lag. Dit bleek nog zo te zijn. Hij pakte het wapen, vouwde het lemmet in het heft en stopte het in zijn broekzak. Je wist maar nooit tegenwoordig. Zijn maag knorde: een teken om voor iets te eten te gaan zorgen.

Heey!

Leuke proloog! Ik vind dat je heel goed hebt omschreven hoe slaapdronken die jongeman rond loopt en zich beweegt. De kamer heb je ook leuk beschreven

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Hey VeBu!
Zoals Maaike ook al zei heb je een leuke proloog neergezet.
Je hebt een interessante woordkeuze!
Het enige wat ik heb aan te merken is dat je de omgeving van de man een beetje omschrijft alsof het hem allemaal vreemd voor komt, maar dat zou ook kunnen komen door het feit dat hij pas net wakker is.
Schrijf snel verder!

Hoi VeBu,

het stukje roept veel vragen bij mij op. Wat doet ie dan zo graag op straat en wat moet de hoofdpersoon met een vlindermes onder zijn kussen? Dit is goed, het maakt me nieuwsgierig!
Je schrijft vlot, maar ook met gevoel voor detail.
Verder sluit ik me aan bij Xatham. Je beschrijven over de gang en het zoeken naar 'een' badkamer komt over alsof de hoofdpersoon zich in een vreemde omgeving bevind. Of is dit juist de indruk die je wil geven?
Ik ben benieuwd naar het vervolg, dus schrijf snel verder!

Groetjes Knijster

Hallo!

Ik vind het een goed geschreven stuk, maar ik merk dat ik af en toe concentratie verlies. Ik kan geen goede feedback geven (dit is de eerst keer ), maar als lezer prikkelt deze proloog me niet helemaal.
Ik vind het persoonlijk prettiger om me te verplaatsen in de persoon dan dat ik op afstand diegene 'zie'.
Ik weet natuurlijk niet hoe je het verhaal verder gaat schrijven;) Maar ik ben benieuwd naar het vervolg, aangezien de vlindermes vragen oproept.

Schrijfze;)

Groet,
Samilya

Bedankt allen
Alles zal duidelijk worden. Geduld is een schone zaak.
Ik wil me ook verontschuldigen voor mijn late reactie, mijn geheugen is niet al te best
Zo, dan komt nu het eerste stukje na de proloog, ik hoop dat het aanslaat(en niet te snel gaat)
Het geratel van zijn fiets klonk alsmaar door in zijn oren. Er moest binnenkort wel een specialist naar kijken. Toch verdronk die gedachte in zijn gedachtestroom. Dat gebeurde telkens weer, maar zolang de fiets nog reed hoefde er ook niet aan gedacht te worden.
Met de wind door zijn haren versnelde hij zijn rit. Hij was er bijna, maar het begon frisser te worden. Ook al had hij een vest aangetrokken op het laatste moment voor hij weg moest, het bleef koud. Er kwam een auto van rechts. Aandachtig fietste hij door, gereed om elk moment op de remmen te trappen als de auto toch doorreed. Toen eenmaal bleek dat de auto hem voor liet gaan accelereerde Damien weer. Nog maar twee straten en hij was op zijn bestemming.
Deze twee straten waren zo voorbij, en Damien stond voor een hoog gebouw, bijna een wolkenkrabber. Toen hij omhoogkeek zag hij dat er niet zozeer muren waren, alleen ramen. Het leek alsof het gehele gebouw een omhulsel van glas had, wat tot op zekere hoogte ook zo was. Ook zag hij dat het bewolkt was. Grijze wolken staken af tegen het glazen gebouw wat daar met de wind speelde.
Zonder ergens verder bij na te denken verplaatste hij zich op zijn fiets naar het kleine fietsenhok. Eenmaal daar aangekomen stapte hij van zijn fiets af en haalde een klein sleuteltje uit zijn broekzak. Het sleuteltje paste precies in het slot van de deur en draaide gemakkelijk het slot open. Damien trok het sleuteltje weer uit het slot en hield het nog even in zijn hand. Voorzichtig zijn fiets naar binnen rijdend trok hij de deur weer achter zich dicht. Alvorens de deur weer op slot te doen vond hij een goede plek voor zijn tweewieler. Deze keer liet hij het sleuteltje weer verdwijnen in de broekzak waaruit die kwam. Hij naderde een deur die men het gebouw in leidde. Damien sloeg de deur open en liep meteen een lift in. Vermoeid drukte hij op de knop voor de zesde verdieping. Toen de deur weer openging werd hij meteen begroet door een aantal collega’s.
“Is er iets, dat jullie mij zo begroeten,” vroeg Damien. Dit was vreemd, normaal gesproken waren hier niet zoveel mensen bijeen en al helemaal niet om hem zo warm mogelijk te onthalen. Voorzichtig en haast onmerkbaar gleed zijn hand naar de broekzak waarin zijn mes zat. Met een baan als hij had moest je overal bij oppassen.
“Weet je het dan niet,” vroeg één van zijn mannelijke collega’s. “Je zit vandaag tien jaar bij de dienst!” Verhip, de man had nog gelijk ook. Damien was het spontaan vergeten.
“Allemaal leuk en aardig,” zei hij, “maar als dit een feestje is, waar is dan de taart?” Dit raakte een gevoelige snaar bij de collega’s. Velen keken spontaan weg, verontschuldigend.
“Nou,” begon er weer een, “we wilden eerst wel een taart bestellen, maar we vonden dat je…”
“Ehm, de laatste tijd wat aangekomen bent, dus…”
“We hebben wegens gezondheidsredenen dat maar niet gedaan.”
Damien keek de drie kritisch aan. Het spontane wegkijken, het niet de eigen zinnen af kunnen maken, het slappe excuus…
“Jullie liegen.”
Meteen klonk er muziek en sprongen alle mensen op, luid juichend. Damien was overdonderd. Toen kreeg hij het door: het was een test om te bewijzen dat hij de taart verdiende. Hij werd meegevoerd langs de bureaus naar zijn eigen bureau. Daar, pontificaal op zijn stoel, stond een taart. Het was niet zomaar een taart: het zag eruit alsof het de lekkerste was op de hele wereld. In de bovenkant van de taart stonden tien kaarsjes geprikt. Deze waren niet aangestoken, maar nadat de taart was overgeheveld naar het bureau haalde er iemand een aansteker tevoorschijn. Voorzichtig werden alle kaarsjes aangestoken, alleen maar om kort daarna door Damien uitgeblazen te worden. Het lukte hem in één keer. Tien kaarsjes waren dan ook niet veel. De taart werd zo opgedeeld dat ieder een stuk kreeg en er werd nog wat nagepraat tot er een bel klonk. Die bel was het teken dat iedere werknemer nu aan het werk moest. Dit bevel werd goed opgevolgd en binnen de kortste keren waren alle bureaus bezet.

Ik vind het stukje wat minder sterk dan je proloog, misschien dat je een beetje een rustpunt wil creeeren. Het stukje waarin je nauwkeurig beschrijft hoe Damien zijn fiets wegzet en het gebouw inloopt, bewijst dat je goed kan vertellen. Maar ik vraag me af of het nodig is om dit stukje zo nauwkeurig te beschrijven. Tenzij het in het verloop van het verhaal nog terugkomt, zou ik het weglaten. Probeer je altijd te bedenken dat je, wanneer je iets in detail beschrijft, waarom je dit doet. Als het opstallen van een fiets niets toevoegt aan het verhaal, maar je beschrijft het wel zo gedetailleerd, kan het namelijk gaan vervelen.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt! Schrijf snel verder, want ik ben nog steeds beneiuwd naar Damiens bijbaantje

Groetjes Knijster

Heey!

Ik ben hetmet Knijster eens, dat het stukje over de fiets wellicht iets korter kan. Verder is dit vervolg goed te volgen. Dat je nog eens de nadruk legt op het mes in zijn broekzak vind ik trouwens erg sterk, je geeft hierdoor een bepaalde spanning. Wat is hij er mee van plan? Wellicht is het gewoon een koelbloedige moordenaar die wellicht een beetje moe is ^_^

Ohja, ik snapte de reactie met die taart niet helemaal Waarom zou het een test zijn om boos te worden dat er geen taart is? Misschien ligt het aan de baan die hij heeft, maar zover ik me kan herinneren heb je die nog niet beschreven..

Schrijf snel verder

Groetjes Maaike

Druk druk druk. Dan weer dit, dan weer dat, dan weer teveel huiswerk, dan weer een toets, dan weer internet.Ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven, en daarom ook dit stuk.
Note to self: laat de fiets niet de wereld overnemen, ze hebben me door.
Anyway.
Knijster: Dank je voor de kritiek. Ik had al wel van zoiets gehoord, maar ik had niet door dat het zo gedetailleerd was. Ik zal proberen in het vervolg dit te vermijden
Maaike: De test was om te zien of hij doorhad dat ze logen. Het heeft met zijn baan te maken, ja, en daar komt na dit stuk meer over. Stukje bij beetje zal het duidelijker worden. Zeg het me als het te erg wordt, ik sta te popelen om alles te verklappen
Nogmaals, zeg het als alles te snel gaat. Het verhaal zit in mijn hoofd en kan zo misschien te onduidelijk worden. Voor de hoofdpersoon lijkt het misschien ook wel snel, en ik leef me teveel in.

Damien staarde naar zijn beeldscherm. De mail die hij had gekregen sloeg alles. De directeur van het bedrijf feliciteerde hem persoonlijk hierin met zijn tienjarige werk bij de dienst. Hij glimlachte even en klikte daarna de mail weg. Blijkbaar verrichtte hij goede zaken voor de dienst, zelfs zo goed dat de directeur hem had opgemerkt. Hij startte een bestand op wat hij door moest lezen. Snel verzette hij zijn gedachten en focuste zich op dit formulier.
Ding dong.
“Wil Damien de Groen zich melden op verdieping zeven, herhaling, wil Damien de Groen zich melden op verdieping zeven.”
Verdieping zeven was de afdeling Speciale Zaken. Opgeroepen worden daarheen te gaan betekende dat je minstens een maand niet gezien werd op kantoor. Damien stond rustig op, zette zijn computer uit en begaf zich zonder erbij na te denken naar de trap. Dit was hem al eerder overkomen, veel eerder. In zijn derde jaar bij de dienst gebeurde het de eerste keer. Vanaf toen meerdere keren per jaar. Nu hij weer opgeroepen werd voelde hij zich opgelaten. De trap kon daar niets aan veranderen. Niks kon dat.
Eenmaal gestegen naar de zevende verdieping betrad hij, zacht hijgend, een lange hal met aan weerszijden deuren van persoonlijke kantoren. Het was Damiens droom ooit zo’n kantoor te hebben. Doelbewust liep hij erlangs, zijn huidige bestemming voorbij deze hal naderend.
Op de deur hing een bordje. ‘Speciale Zaken’ stond erop. Hier moest hij zijn. Er klonken al stemmen van binnen. Na geklopt te hebben viel het gesprek achter de deur stil. Damien bereidde zich voor op aangekeken worden wanneer hij eenmaal binnen zou komen. Zachtjes legde hij zijn hand op de deurklink. Hij voelde hoe het staal zijn lagere temperatuur afgaf aan dat wat hem vasthad. Er trok een korte rilling door zijn lichaam. Iets voelde vreemd aan, hij kon alleen zijn vinger er niet opleggen. Vastberaden duwde hij de klink naar beneden. Hij voelde hoe de deur loskwam en begon te scharnieren. Met een frisse blik keek hij de ruimte achter de deur in. Hij zag een groot bureau staan met een man in pak erachter in een luxe bureaustoel. Aan Damiens kant van het bureau stond een vrouw die, net als Damien, alledaagse kleding droeg. Verbaasd keek hij haar aan. Zij keek terug. Het viel Damien op hoe haar prachtige bruine haar steil naar beneden viel tot aan haar schouders en haar gezicht omlijstte. Op deze manier accentueerde het haar blauwe ogen, die een mengeling van zowel verbazing als bewondering uitstraalden.
“Ah, Damien, je bent er,” zei de man achter het bureau om de stilte te doorbreken. Hij was intussen opgestaan. “Doe de deur even dicht, wil je?” Damien deed wat er gevraagd werd. Nu hij in de ruimte stond kon hij alles goed zien. Twee comfortabel uitziende stoelen stonden aan zijn kant van het bureau. Aan de muren hing een aantal officiële documenten, ingelijst in de vreemdst uitziende lijsten. De ouderwetse stijl van deze wandversierselen stond sterk in contrast met het moderne uiterlijk van de verdere inrichting van het kantoor.
Voorzichtig liep Damien naar voren, in de richting van de stoelen. Nu hij eenmaal rondgekeken had maakte hij weer oogcontact met de vrouw. Ze bleef hem ook aanstaren. De man achter het bureau stond er een beetje ongemakkelijk bij.
“Voel je vrij om te gaan zitten,” zei hij met een nerveuze ondertoon. Alle drie zetten zij zich op de stoelen; Damien in de stoel rechts, de vrouw in de stoel links, de man in zijn eigen bureaustoel. Damien verbrak uiteindelijk het oogcontact en richtte zijn aandacht op de man.
“Damien, ik wil je graag voorstellen aan je partner voor deze opdracht,” zei de man. “Ghiselle, dit is Damien. Damien, dit is Ghiselle.” Ze stonden beide op om elkaar een hand te geven.
“Aangenaam je te ontmoeten, Damien,” zei Ghiselle met een fluwelen stem.
“Insgelijks,” reageerde Damien, enigszins verbijsterd. Moest hij werkelijk meer dan een maand met deze vrouw doorbrengen? Hij kon het bijna niet geloven. Eindelijk gunde het lot hem wat geluk, iets wat nooit gebeurde. Een dag vol merkwaardigheden: eerst de warme ontvangst, dan de mail en nu dit. Wat nu, zouden zij naar een tropisch oord worden gestuurd voor een observatieopdracht?
“Ik stuur jullie naar een dorpje in Spanje, genaamd Jalón,” vervolgde de man. “De opdracht krijgen jullie daar van een contactpersoon. Verplaats je zo onopvallend mogelijk, ook op de reis ernaartoe. Ik heb al twee kaartjes voor de busreis. Wees extra alert, in een klein dorpje zoals Jalón valt alles op. Dit zal niet makkelijk worden.” Damien en Ghiselle knikten. Damien wist dit al, hij was al eerder daar geweest. Het enige verschil met die keer was dat deze reis voor werk was, niet voor vakantie. Dat veranderde zijn houding ten opzichte van het dorpje aanzienlijk, en in stilte ging hij alles na: hoe het eruit zag, wat er gebeurde en hoe je je zo snel mogelijk kon verplaatsen.

Heey!

Op het moment komt zijn baan over als iets als een geheim agent, spannend! Ik kan het nog goed volgen hoor Momenteel is de verhaallijn niet te snel.

Doordat je de missie nog niet bekend maakt, behalve dat ze onopvallend te werk moeten gaan, maak je het lekker mysterieus ^_^

Groetjes Maaike

Hey!

Ik ben ook wel benieuwd wat Damien nu juist gaat doen in Spanje.. en dat vlindermes maakt me alleen maar nieuwsgieriger, natuurlijk xD
Klinkt erg veelbelovend allemaal
Nog veel succes met schrijven!

Groetjes,
Anna

Zo, het is alweer meer dan een week geleden. Weinig tijd om te schrijven, gelukkig wel genoeg vooruit geschreven zodat ik weer iets hier neer kan zetten.
Ik wil ook laten weten dat ik de reacties erg waardeer, en als er ook maar iets op te merken valt, aarzel niet het aan te merken.
Dan nu het volgende stuk.

Voor de laatste keer ging Damien alles na. Had hij alles? Zijn koffer zat vol, er kon absoluut niets meer bij. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij nu iets vergat. Na alles nagelopen te hebben kwam hij tot de conclusie dat hij echt al het benodigde had ingepakt en dat hij klaar was om te vertrekken. Toen hij achter zich de deur van zijn kamer open hoorde gaan trok hij razendsnel zijn mes uit zijn zak en vouwde het open. Binnen deze beweging draaide hij zich om. Hij keek recht in de verschrikte ogen van zijn broer, Luuk. Damien vouwde het mes snel weer in.
“Je zou nu toch moeten weten dat ik niet van beslopen worden houd,” zei hij simpelweg.
“Rustig maar,” antwoordde Luuk, “ik denk niet dat iemand je ook maar kan besluipen met zo’n deur die meer geluid maakt dan een straaljager.” Beide lachten zij.
“Wat ik kwam doen,” vervolgde Luuk, “is je vertellen dat ik ook naar Spanje ga. Als je iemand nodig hebt, ik zal er voor je zijn.” Damien had dit verwacht. Zijn broer werkte ook voor de dienst, en volgde hem waar hij ook ging als versterking. Tot nu toe had Damien het goed afgekund zonder de hulp van zijn broer, maar je wist maar nooit.
“Dank je, dat waardeer ik,” reageerde Damien. “Niet rottig bedoeld, maar hopelijk zal ik je hulp niet nodig hebben.” Hierbij zette hij zijn vriendelijkste glimlach op.
Voor zijn broer kon antwoorden klonk er buiten een claxon. Damien sloot zijn koffer en begon deze mee te nemen. Gelukkig had het ding wieltjes, dus hij hoefde zich niet te veel in te spannen. Het lastigste was nog wel de trap, aangezien de wieltjes daar niet goed tot hun recht kwamen als versimpeling van een koffer verplaatsen.
Met een klap sloot hij de laadbak van de auto van Ghiselle. Zij had aangeboden om te rijden omdat zij verder weg woonde. De bus vertrok vanuit het stadje waarin Damien woonde, dus leek dit aan hen beide een beter plan. Damien stapte in bij de passagiersstoel en begroette Ghiselle vriendelijk. Toen zij eenmaal wegreden zwaaide Damien nog naar zijn broer, die in de deuropening van het huis stond.
“Heb je er een beetje zin in,” vroeg Ghiselle. “Ik bedoel, we zullen het vast niet zo druk krijgen. Er zal vast wel tijd over zijn om wat vakantiedingen te doen.”
“Ik hoop het maar,” reageerde Damien met zijn gedachten al bij de busrit. Hij had het niet op zulk soort reizen. Men was te afhankelijk van anderen, en er waren genoeg mogelijkheden om iets te saboteren. Hoe vaak het hem ook werd verteld, zijn vertrouwen in de medemens werd er niet beter op.
Eenmaal aangekomen bij het vertrekpunt van de bus hadden zij geluk: er was genoeg plek om te parkeren. Op hun dooie gemak laadden zij de koffers uit. De bus zou pas een stuk later vertrekken, dus zij hadden alle tijd van de wereld. Nadat zij de koffers hadden weggebracht en in de bus geladen besloten zij om maar alvast een plekje te zoeken in de bus. Gezien het aantal passagiers zou de bus geheel gevuld worden. Uiteindelijk gingen zij zitten net voorbij het midden, daar waar niemand voor hen zat. Damien nam plaats aan het raam, Ghiselle daarnaast aan het gangpad.
“Ik vraag me af wie ons contactpersoon is,” zei Damien. “De vorige keer bleek het de autoverhuurder te zijn, en die keer daarvoor de schoonmaakster van het hotel.” Ghiselle grinnikte.
“Dan heb je nog geluk gehad,” vertelde zij, “de laatste keer dat ik voor werk naar het buitenland moest was mijn contactpersoon een of andere zwerver. Tenminste, het leek alsof het een zwerver was.” Nu was het Damiens beurt om kort te lachen.
De sleutel werd omgedraaid en de motor begon te ronken. De gehele bus trilde. Het geluid dat de motor maakte werd nauwelijks overstemd door het geroezemoes in de bus zelf. Damien en Ghiselle hadden gelijk gekregen: de bus zat compleet vol, er kon geen persoon meer bij. De meesten werden uitgezwaaid door familie of vrienden. Soms beide. Bijna alle passagiers zwaaiden terug, zelfs al konden zij niet eens zien naar wie. Zo vertrok de bus, met een geluid dat, nu de passagiers allemaal stil waren en stonden te zwaaien, harder klonk dan voorheen.
Na een paar uur begon het te schemeren en de lampen in de bus floepten aan. Damien en Ghiselle hadden de tijd doorgebracht met allerlei spelletjes en meer van dat soort dingen om niet op te vallen tussen al deze verschrikkelijk luidruchtige toeristen. Meerdere malen ergerden zij zich aan de manier waarop hun medepassagiers de tijd doodden. Regelmatig werd er tegen een stoel aan gebeukt, dan weer iemand achter hen die een gesprek begon met iemand aan de andere kant van de bus. Dit gebeurde dan met een vervelend hoge stem.
De bus nam onverwachts een afslag. Kalm reden zij een parkeerplaats op bij een wegrestaurant. Dit zou de laatste stop worden voor de nacht. Geamuseerd keken Damien en Ghiselle hoe de bus leegliep. De stroom mensen begaf zich richting het restaurant. Damien kon zich de gezichtsuitdrukkingen van het personeel voorstellen. Overdonderd door het aantal klanten.
Na het laatste paar medereizigers verlieten zij ook de bus.

Heey!

Als je al een hekel aan busreizen hebt, dan heb je het helemaal als je zo giga reis moet maken
Ik ben benieuwd of Luuks hulp dit keer ook niet nodig is, op deze nog geheimzinnige missie ^_^

Een tip;

VeBu schreef:Damien sloot zijn koffer en begon deze mee te nemen.

Ik denk het mooier is wanneer je schrijft "en nam deze mee"

Ga zo door!

Groetjes Maaike

De hele tijd als ik wil schrijven is het rustig, en juist nu ik bij deze site ben gekomen is er stress alom. Anyhoe, gelukkig heb ik genoeg voorraad.
@-Maaike- Nu je het zegt, het klinkt beter ja. Bedankt
En busreizen zijn inderdaad verschrikkelijk als je er niet van houdt. Helaas ervaring mee
Right, volgende stukje.

Het restaurant was gezellig ingericht. Aan bijna elk tafeltje stond ene paar banken die bedekt waren met een stoffen bekleding. Het zag er allemaal erg comfortabel uit. De rode stijl van het restaurant werd nog eens versterkt door het licht dat gedeeltelijk gedimd was. Het had een huiselijk uiterlijk, een plek waar je je altijd wel thuis zou voelen, hoe ver je daar ook daadwerkelijk vanaf verwijderd was. Damien liep langs de rij voor de toiletten, met Ghiselle in zijn kielzog. Eenmaal bij het ‘lopend buffet’ aangekomen viel zijn mond open. Overheerlijke gerechten stonden klaar op zilveren schalen waarin men zijn spiegelbeeld kon zien. Alles was precies zo klaargezet dat het net een kunstwerk was. In zekere zin was dat het ook. Er stonden allerlei kant en klare menu’s in de verlichte vitrines. Elk gerecht zag er net zo smakelijk uit als het andere. Het zou moeilijk worden er iets uit te kiezen. Uiteindelijk werd het voor Damien maar een simpele vissalade met een biefstukje erbij. Ghiselle koos voor een bord friet met een hamburger. Beide namen zij een kop zwarte koffie.
Gezeteld aan een tafel op een perfecte plek (niemand die hen stoorde aan het raam) nuttigden zij dit avondmaal. Beide gerechten waren heerlijk, maar geen van beide vond dat het gerecht van de ander lekkerder was. Zij hadden deze discussie al na vijf minuten opgegeven omdat zowel Damien als Ghiselle wist dat de ander niets zou toegeven. Na dit gesprek waren zij stil gebleven. Het eten was veel te lekker en geen van beiden stopte voor het compleet op was. Zo nu en dan kon er nog wel een slok koffie tussendoor. Tijdens het uitbuiken begon er pas weer een gesprek te ontstaan.
“Hoe lang moeten we nog, denk je,” vroeg Ghiselle.
“Ik denk zo’n zestien uur nog.”
“Echt? Ik dacht meer aan tien. Moesten we niet ergens overstappen?”
“Ik heb de overstap meegerekend.”
“Dit gaat nog een lange reis worden…” Ghiselle zuchtte. Gelukkig hadden zij elkaar.
Na de koffie op te hebben gedronken duurde het nog een kwartier voor er een signaal werd gegeven dat iedereen weer in moest stappen. Na een kort toiletbezoek waren Ghiselle en Damien weer in de bus gaan zitten, dus deze oproep gold niet voor hen. Toen alle passagiers weer zaten vertrok de bus weer met hetzelfde lawaai als voorheen. Het werd donkerder en donkerder buiten. Damien, die bij het raam zat, begon al te geeuwen en steunde met zijn hoofd op zijn hand, die weer door middel van zijn ellenboog op een armleuning stond. Nog voordat hij in slaap kon vallen voelde hij iets op zijn schouder. Toen hij keek zag hij dat Ghiselle het zich wat comfortabeler maakte voor haar nachtrust. Het voelde natuurlijk, zoals zij op zijn schouder leunde. Alsof het voorbestemd was. Hij was te moe om hier over door te gaan met denken, dus ook hij zorgde ervoor dat hij zo comfortabel mogelijk lag om te gaan slapen. Binnen tien minuten was ook hij vertrokken naar dromeland.

Heey!

Je hebt het restaurant goed beschreven, ik zie echt zo'n huiselijke rumoerige plek voor me ^_^

Een feedbackpuntje:

VeBu schreef:Gezeteld aan een tafel op een perfecte plek nuttigden zij dit avondmaal.

Waarom is dit de perfecte plek? Zijn het beste stoelen, geen last van vakantiegangers of willen ze iedereen in de gaten houden voor de missie? Als je zo expliciet een hint geeft, mag je er wel iets meer bij vertellen

Ga zo door! Ik ben nog steeds benieuwd wat hun missie gaat zijn

Groetjes Maaike

Hey all,

waarom het een perfecte plek is heb ik nu toegevoegd, ik hoop dat het duidelijk is nu
Gezien men in de bus nu slaapt wijden we maar uit naar wat geschiedenis. Dit zal waarschijnlijk wel duidelijk maken wat voor werk Damien doet.

---------------------------------------
Het was een regenachtige avond. Met zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken liep Damien door de straten. Links en rechts van hem waren allerlei gekleurde barretjes die nu bijna leeg waren gezien het weer. Voor hem liep een man in een donkere, lange jas. Damien legde zijn hand op de schouder van de man, die zich meteen omdraaide.
“Meneer, mag ik u iets voorstellen,” vroeg Damien. De man knikte. “Het moet wel in het geheim gebeuren, ik wil niet dat iedereen mijn geheim kent.” Zo deed je dat, mensen nieuwsgierig maken. Hij kon de man overal naartoe leiden nu, maar toch koos hij ervoor om een steegje op te zoeken. Toen hij deze had gevonden haalde hij een doosje uit zijn zak. Het was donker genoeg om geen kleuren te kunnen onderscheiden, dus hij had een heel systeem bedacht. Eerst haalde hij de deksel van het doosje af. In het doosje lagen twee pilletjes. Onder de deksel zaten kleine plaatjes die ervoor zorgden dat de twee niet verwisseld zouden worden. Damien pakte de linker en hield deze voor het gezicht van de man, die argwanend keek.
“Met dit pilletje zult u slimmer worden dan wie dan ook,” zei Damien. “U kan dan in de toekomst kijken, voorspellen hoe de koersen gaan lopen. U kunt zien hoe goed het zal gaan met uw bedrijf als u de juiste beslissingen neemt. Dat alles met dit pilletje.” De man bleef dezelfde blik op zijn gezicht houden.
“Hoe weet ik,” begon hij, “of dit niet een truc is om mij te vermoorden?”
“Vermoorden,” zei Damien. “Wie zou u nu dood willen hebben?”
“Ik kan er aardig wat verzinnen.”
“Goed dan.” Damien stak het pilletje zelf in zijn mond. “As dit mij doodt heeft u gelijk. Als dit nu zo is moet u me beloven de laatste te nemen.” Na even nagedacht te hebben stemde de man in en beet Damien de pil doormidden. Hij kauwde erop tot het nog maar gruis was en slikte het toen door. Na dit zette hij de vriendelijkste glimlach op die hij maar kon verzinnen.
“Nu bent u aan de beurt.”
De man pakte het andere pilletje. Alleen Damien wist dat de groene zou doden en de blauwe niets zou doen.
“Dus als het goed is kan jij nu de toekomst zien,” zei de man. “Vertel me, wat zal dit pilletje met me doen?”
“Dat vertel ik als u er ook eentje neemt.” De man gehoorzaamde en Damien wachtte met praten tot hij zeker wist dat de man de pil had doorgebeten.
“Ik voorspel,” begon Damien, “dat u binnen nu en-“ hij pakte zijn horloge erbij “-zo’n zeven seconden neer zal vallen en sterven.” De ogen van de man werden wijd en verwoed spuugde hij de resten van het pilletje uit op de grond. Drie seconden later viel hij neer met schuim op zijn lippen.
Damien knielde neer bij het lichaam en maakte zeker dat de man echt dood was. Toen hij merkte dat dat zo was zocht hij snel naar de portemonnee van de man in diens jas. Hij haalde er al het briefgeld uit en stopte daarna de portemonnee weer terug. Het geld stopte Damien in zijn broekzak en hij liep nonchalant het steegje uit aan de andere kant. Niemand had het gezien. Niemand was zo gek om met dit weer naar buiten te gaan of ’s avonds als het donker is naar buiten te kijken. In de verte hoorde hij een enkel schot.
Damien schrok wakker. Om hem heen was het nog donker. Iedereen in de bus sliep, met uitzondering van de chauffeurs. Ghiselle lag ook nog steeds te slapen maar lag nu met haar hoofd op zijn schoot. Het leek Damien uiterst oncomfortabel, maar ze sliep nog. Blijkbaar viel het mee. Voorzichtig deed hij zijn ogen weer dicht. Ze waren er nog lang niet en er was verder niets te doen in de bus. Het geluid van de motor suste hem weer in slaap.
---------------------------------------

ik ben benieuwt naar het volgende stuk
lekker mysterieus
weet nog steeds niet wat zijn beroep is

Heey!

O! Hij is gewoon een soort van huurmoordenaar en ik dacht nog wel dat ie geheim agent was lol

De perfecte plek heb je al wat beter toegevoegd in je vorige post Maar dan nog blijft de vraag bij me, waarom is bij het raam een perfecte plek? Helemaal nu hij een moordenaar lijkt te zijn. Sorry dat ik zo moeilijk over zo'n puntje doe hoor Je moet maar kijken of je het nog uitgebreider maakt

Ga zo door!

Groetjes Maaike