Online Verhalen

Ik vertel je alvast dat ik geen filter op de scheldwoorden wil zetten. Ik wil geen filter op dit verhaal brengen, want ik wil dat het puur en waar blijft. Ik hoop dat ik geen mensen kwets of dat ik nare gevoelens oproep door mijn personages te laten schelden in mijn verhaal.
Bij voorbaat verontschuldig ik me daarvoor.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Meske,
Een meisje uit een onstabiel gezin


"Mam, ga naar bed", zei ik tegen mijn moeder zonder naar haar te kijken. Ik keek een film. Moeder zat suf, levenloos aan tafel. Haar hoofd lag te rusten op de 3D plaatjes waar ze aan had geknutseld. Ik zuchtte. "Mam", zei ik geïrriteerd.
"Huh, mum, mum", kreunde moeder.
"Mam, ga naar bed! Ga!", riep ik boos naar haar.
Moeder stond moeizaam op en schuifelde langzaam naar de deur. Ze liep alsof ze dronken was. Dronken van haar rot medicijnen. De deur ging dicht en even later hoorde ik haar op de trap kruipen. "Eigen schuld", dacht ik bitter. Een poos staarde ik voor me uit. Ik haatte het, ik haatte het om mijn moeder zo te zien. Haar voortkomen deed me dan denken aan een zombie. Ze liep heel moeizaam, ze sprak met een dubbele tong, ze had haar mond open en haar ogen deed ze niet of nauwelijks open. Ik haatte haar als zombie door de medicijnen. Ik wilde haar slaan, en haar blijven slaan tot ze nuchter zou zijn. "Waarom doe je dit ons aan?", vroeg ik me dan af. En als ik die vraag stelde dan ontstond er een vlaag van verdriet. Ik miste mijn moeder en de moeder die ik miste kwam niet meer terug. Mijn gedachten hadden mij afgeleid van de film en ik snikte op de bank. Mijn rug kromde zich en ik huilde. Toen sloeg ik mijn handen op mijn gezicht. 'Ik moet me groot houden', dacht ik snel. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en ik zuchtte. Daarna stond ik op en drukte de tv uit. Ik had geen zin meer in de film, maar ik wilde nog wat drinken voordat ik naar bed ging. Mijn vingers drukten op de schakelaar van het licht van de woonkamer en het licht ging uit. De lantaarnpaal in de straat verlichtte de gang, maar het verlichtte onvoldoende om goed te zien. Blind liep ik naar de keuken, deed een kastdeurtje open en vond op de tast een glas. Ik opende de kraan en vulde het glas met water. Met mijn vinger in het glas voelde ik hoe snel het water uit de kraan zich vulde. Ik deed de kraan dicht en met luide slokken dronk ik het glas leeg. Vervolgens veegde ik mijn mond af met de rug van mijn hand. Ik gaapte even. Blind stapte ik de gang in en liep de trap op. Mijn voeten begeleidden mij naar boven, tree voor tree. De stappen die ik maakte voelde zwaar. Plots trapte mijn voet op iets wat in het begin zacht voelde, maar vervolgens hard. Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. Verbaasd zakte ik door mijn knieën en met mijn handen probeerde ik te voelen waar ik op had getrapt. Het was een been.

Ik voelde niks. Al sinds mijn twaalfde had ik geaccepteerd dat mijn moeder niet lang zou leven. Nee, zij niet. Niet zij met borderline, met de medicijnen en haar suïcidale gedrag. Haar niet gehechte, maar genezen armen waren het zichtbare bewijs van haar ongezonde geest. Het aanzicht van haar armen was huiveringwekkend. Ze sneed diep in haar armen, vaak tot haar spieren en soms tot het bot. Ze zag dit als een straf en de wond mocht daarom niet gehecht worden. Eens liet ze me een 'nieuwe' wond zien. Ze haalde het verband eraf en ik versteende door wat ik zag. Wat ik zag is op mijn netvlies gebrand. Het leek op een kloof in haar arm en in die kloof zat mais bedekt met tomatensaus. Daar leek het op. Ik durf nog steeds niet te vragen wat dat mais precies was. Ook ik kraste met gebroken glas of met een mes op mijn arm en dat deed ik om mezelf af te leiden van mijn nare gedachten en nare gevoelens. Alleen zenuwen, de lichamelijke pijn, laat de worsteling met gevoelens en verdriet vergeten. Ik doe dat nu niet meer en je ziet de krassen bijna niet. Alleen licht van een lamp of van de zon maakt de lichte en witte strepen zichtbaar op mijn linker pols. Dit zijn littekens. Dit zijn de scheuren in mijn hart. Je moet me echt bekijken, observeren en mijn vertrouwen en hart winnen, om mijn masker voor jou af te doen. Dan pas worden de littekens zichtbaar voor jouw blote oog. Je ziet dan een gekwetst en behuild gezicht van een verwaarloosd meisje. Vaak verberg ik mijn ware gezicht, want ik moet sterk zijn voor de buitenwereld. Ik schaam voor mezelf en ik geloof dat mensen mij niet accepteren. Ik durf aan niemand mijn ware gezicht te laten zien en daardoor ben ik bang voor mensen. Dat komt door mijn moeder. Ze liet me voelen dat ik ziek was in mijn hoofd. Ze zocht constant naar hoe zwak ik was als geest. Ze erkende niet waar ik juist goed in was. Ze liet me ziek voelen en ze liet me denken dat ik therapie nodig had. Ze liet me ook eenzaam, onbegrepen en ongewild voelen. Ze zei vaak tegen mij, "Jij bent de oudste en toen je geboren was, dachten wij dat wij faalden als ouders. Maar toen werd je broertje geboren en konden we jou met hem vergelijken. Toen wisten wij dat wij niet faalden als ouders". Dit is vaak tegen mij gezegd, sinds ik een klein meisje was. Daardoor liet ze me ongewild, onbegrepen en eenzaam voelen. Ze gaf me het idee dat ik mislukt was als persoon.
Mijn moeder betekende chaos, onrust en botsingen. Nu was dat weg. Tot mijn verbazing voelde ik me daarom opgelucht. Zes jaar lang had ik in angst gezeten. Hoe lang zou ze bij mij zijn? Zou ze mijn bruiloft meemaken? Zou ze haar eerste kleinkind ontmoeten? Vragen die mij meer in angst en onzekerheid bracht over de vraag hoe lang ze in leven zou zijn. Maar na de begrafenis van mijn moeder ontstonden er nieuwe vragen. Hoe verder? Ik werd weer in de eenzame moederrol gepusht door het gezin, net zoals zes jaar geleden toen mijn moeder opgenomen werd. Toen stopte mijn vader met werken en kreeg een uitkering. Als vijfkoppig gezin kwamen we daar vaak niet van rond. Er waren weken dat we geen drinken in huis hadden en leefden op aardappelen. Mijn vader deed weinig in het huishouden, maar verwachtte dat ik het ging doen. Soms kwam ik voor mezelf op en dan werd hij agressief. Ik was erg bang voor hem. Mijn twee broertjes waren toen kleine kinderen en ik nam daar ook de zorg van over. Ik leerde mezelf koken en ik hield het huishouden bij. Ik bracht mijn broertjes naar school en haalde ze ook op. Een jaar later zou ik naar gymnasium gaan, maar ik ging naar de havo, naar de brugklas. Toen kreeg ik naast mijn rol als moeder ook veel huiswerk. Mijn cijfers kelderden van achten naar vijven door de thuissituatie, dus ging ik in de tweede klas naar de vmbo. Mijn broertjes hadden veel aandacht nodig en mijn vader behandelde mij als vuil. Hij noemde mij kankerjong, een kut kind en een idioot.
En nu, 6 jaar later, is de situatie weer zoals toen.

feedback verwerkt

Pfoe... Wat een heftig verhaal zeg!
Ik ben helemaal geschokt door het lezen... Je zet de drama zo sterk neer!
Er zijn wat dingetjes die me tijdens het lezen zijn opgevallen, vooral in de eerste alinea, maar ik durf ze eigenlijk niet aan te strepen, te bang dat ik dan met de kern van het verhaal knoei. Zeg maar of je het fijn vind om er feedback over te ontvangen, of dat je dat liever niet wil.
Ik zal zeker proberen je volgende stukjes te lezen, maar ik kan nog niet garanderen dat ik het verhaal blijf volgen (druk met studie en zo), maar voor nu ben ik zeker benieuwd naar het vervolg!

Bedankt voor je reactie:)

Ik hoor graag (opbouwende) kritiek, want daar kan je van leren. Ik ben dan benieuwd wat jouw feedback is;)

Heey,

Heftig begin! Maar het boeit gelijk! ^_^ Ik vind dat je de personages heel geloofwaardig hebt beschreven.

Het enige wat ik als feedback heb, is dat je gesproken dialogen op nieuwe regels zet
Jij had:
"Mam", zei ik geïrriteerd. "Huh, mum, mum", kreunde moeder. "Mam, ga naar bed! Ga!", riep ik boos naar haar.

En dat wordt dan:
"Mam", zei ik geïrriteerd.
"Huh, mum, mum", kreunde moeder.
"Mam, ga naar bed! Ga!", riep ik boos naar haar.

Dan is het voor de lezer wat beter te volgen wie wat zegt

Ik ben benieuwd naar het volgende stukje!

Groetjes Maaike

Wat mij op viel was dat je heel veel dingen vrij vaak herhaalt. Bijvoorbeeld dat ze dronken was van die medicijnen of dat ze daardoor een zombie is geworden of elementen/combinaties ervan. Probeer om de leesbaarheid te verhogen, in dat soort gevallen soms net iets andere woorden te gebruiken om hetzelfde uit te drukken, of gebruik gepast verwijswoorden.

Mijn vingers drukten op de schakelaar van het licht van de woonkamer en het licht ging uit. Het was erg donker en ik kon ook niets zien. De lantaarnpaal in de straat verlichtte de gang, maar het verlichtte onvoldoende om goed te zien.

Ook die drie zinnen bijvoorbeeld (zie de vetgedrukte stukjes). Zo zou ik het hebben gedaan:
Mijn vingers drukten op de schakelaar waardoor het licht in de woonkamer uitging. Het was nu erg donker en daardoor kon ik niets zien. De lantaarnpaal in de straat verlichtte de gang, maar onvoldoende om goed te zien.
Door woorden te herhalen kun je dingen benadrukken, maar door overbodige dingen te herhalen of door dingen te vaak te herhalen, kun je de lezer een gevoel geven van: Ja, dat wist ik al.

Snap je wat ik bedoel?
Hopelijk vat je mijn feedback niet te ernstig op, want ik vind je echt een hele goede schrijver! Meteen in de eerste post weet je mijn aandacht al vast te houden
Ga zo door!

Wauw, dit is een heftig onderwerp joh! Ik ben erg benieuwd hoe je dit gaat uitwerken. Wat ik zover heb gelezen is het in ieder geval erg overtuigend. Hou dit vast! En schrijf gauw verder

Groetjes Knijster

Ik sjokte de woonkamer binnen met mijn zware tas vol boeken van mijn studie. Mijn vader zat nonchalant onderuit op de bank en keek tv, zo leek hij rustig. De bank is groot en breed, je zou er met vijf personen op kunnen zitten. Mijn vader eiste de bank op door op de bank te liggen, en mijn vader is een lange man. Mijn broertjes speelden een spel van de playstation. Het spel verliep ruziënd, scheldend en geconcentreerd tussen de twee. Ik liet mijn zware tas op de grond ploffen en veegde met de rug van mijn hand het zweet van mijn voorhoofd.
Mijn broertjes staakten het spel en draaiden naar mij om.
"Wat eten we?", vroeg Jeroen, mijn broertje.
"Dat weet ik nog niet. Ik weet niet wat we in huis hebben" antwoordde ik suf. Mijn houding stond krom en ik stond daar als een slaaf dat zweepslagen op haar rug had gehad. Net zoals een slaaf, had ik pijn als ik mijn rug rechtte. Bij een slaaf was het een zweep of een riem dat hem geslagen had, maar de striemen op mijn rug waren niet van een zweep of een riem. Wat mijn rug zo krom sloeg, was veel spanning, de last dat op mijn schouders was gelegd en hoe ongelukkig ik me voelde. En het verschil is, dat deze striemen niet helen door een doek met wat alcohol zorgzaam op de striemen te deppen, maar door verlossing. Wat dat inhield, wist ik nog niet.
"Niet wéér spaghetti hè!" riep Dennis, mijn jongste broertje.
"Kook zelf dan" snauwde ik. Ik pauzeerde en keek de kamer rond. In mijn ooghoek zag ik dat mijn vader naar me keek en zijn ogen volgden mij. Mijn hart raasde, want ik wilde laten zien hoe sterk ik kon zijn.
Ik rechtte mijn rug en probeerde geen aandacht te besteden aan de pijn die door mijn rug sneed.
Met een kalme en zelfverzekerde toon in mijn stem zei ik rustig, "De kok heeft de dictatuur over het eten en daar heb jij geen zeggenschap in".
Ik voelde me sterk toen ik dat zei, want verbaal kon bijna niemand in dit huis mij verslaan. In mijn ooghoek zag ik dat mijn vader mij nog steeds in de gaten hield. Mijn broertjes wisten niks te zeggen, net wat ik dacht.
"Maar geen spaghetti hoor!" viel Dennis in herhaling.
In mijn fantasie stond ik op een honkbalveld in een stadium. Ik pakte een knuppel op en bereidde ik me voor op de bal die ging komen. In werkelijkheid liep ik naar de keuken en pakte ik een schort en spatel en gaf deze aan mijn broertje Dennis.
"Nu ben jij de kok en beslis jij over het eten. Knock yourself out!" zei ik lachend.
Dennis wist niets te zeggen, maar staarde naar de schort en spatel. Hij hield het tussen zijn vingers vast em hield het ver van zich af, alsof het vies was. In mijn fantasie had ik de bal van Dennis ver weggeslagen met de knuppel en ik rende over het veld. Het publiek schreeuwde. Ik passeerde de tweede honk en de bal was niet gevonden door het andere team en dat gaf me een enorme voorsprong. Ik passeerde de derde honk en het publiek werd wild. In de verte zag ik de vierde honk en ik dook er heen. Mijn lichaam gleed over het natte gras zo over de 4e honk heen.
'Homerun!' kwam op het scorebord.
Het publiek sprong op en neer, zwaaiden naar me, gaven elkaar een knuffel en sommigen staken een duim naar me op. Het publiek bestond uit mensen die allen mijn uiterlijk hadden. Dat was best een grappig gezicht om mezelf honderden keren te zien, die mij allen toejuichten.
Plots hield het gejuich op en het publiek keek angstig naar links en ik keek in mijn linker ooghoek. Mijn vader zat niet meer op de bank. Hij was opgestaan en met zijn lange gestalte keek hij op mij neer.
"Godverdomme!" schreeuwde hij naar me.
Ik schrok, mijn lichaam versteende en ik zette een stap achteruit. Dit was een bom dat ging ontploffen en de bom werd altijd op mij gegooid. De bom knalde dan uit elkaar en maakte me van binnen kapot.
Mijn vader kwam dichterbij en zei, "Jij klein, akelig ding dat je bent! Kankerkind!".
Het publiek juichte me toe en een schreeuwde, "Kom op! Je kan het wel! Je bent nu een vrouw en niet dat kleine meisje meer!".
Ik vermande mezelf en besloot nu niet bang te zijn.
"Wat?" zei ik fel.
In mijn fantasie sloeg ik de bal weg. Maar de bal was out, bepaalde de scheidsrechter.
"Jij bent niet de baas hier in huis! Dit is godverdomme mijn huis en ik bepaal wat er hier gebeurd in huis" zei mijn vader kwaad.
In mijn fantasie kwam de opnieuw de bal op me af, en ik sloeg met de knuppel.
"Dit is niet jouw huis. Je huurt dit huis" corrigeerde ik hem.
De bal vloog met een grote boog weg en ik rende naar de eerste honk.
"Nu nog een grote mond ook!" viel mijn vader uit.
De bal werd gevangen door mijn vaders team en ik was out. Het spel had ik verloren tussen mij en mijn vader.
Hij liep op me af en ik deinsde terug. Ik wilde niet bang overkomen, maar angst was te lezen in mijn ogen. Mijn vader had een neus voor angst. Hij rook dat en dan sloeg hij toe. Mijn lichaam reageerde instinctief, wat het 6 jaar geleden al had geleerd, en dook ineen. Dit was mijn overlevingstactiek. Ik dook voor mijn vader ineen om te laten zien hoe bang ik voor hem was en mijn lichaamstaal sprak genade.
Mijn armen kruiste ik over mijn hoofd, want ik wilde mijn hoofd beschermen. Net zoals bij een aardbeving zoek je bescherming voor je hoofd. Zodra er iets in je hoofd slaat kunnen de dokters je niet helpen en heb je een permanente schade. Mijn lichaam trilde en ik haalde schokkend adem. Mijn vader pakte bruut mijn pols vast en trok me omhoog.
65 kilo trok mijn vader aan die ene arm omhoog en dat deed zeer. Vervolgens stuurde hij mijn arm naar achteren, waardoor ik achter hem stond. Hij duwde de klink van de deur naar beneden en in mijn oren klonk dat als gedonder. Hij gooide de deur open en gooide mij de gang binnen.
Ik viel op de grond en de deur ging met een klap dicht. Ik lag op de koude tegelvloer en de scherven van mijn vaders bom deden me zeer. Als een gewond dier maakte ik kermende geluiden die riepen om hulp. Ik trok mijn knieën tegen mijn borst en hield mezelf vast. Mijn gezicht verborg ik onder lange mijn haren, zodat niemand achter het gordijn van haren mijn tranen zou zien.

Wat een griezel van een vader zeg! Je werkt de angst van de hoofdpersonage heel mooi uit. Misschien zou je de vader nog wat meer kunnen beschrijven, over hoe 'angstaanjagend'hij eruit ziet.
Persoonlijk vond ik de vergelijking met het honkballen een beetje ver gezocht, waardoor het wat ongeloofwaardig overkwam. Maar ik ben nog steeds heel erg benieuwd hoe dit verhaal verder gaat, dus schrijf snel verder =D

Groetjes Knijster

Bedankt voor je reactie!:)

De reden dat ik het honkballen in verwerk, heeft te maken met dat de hoofdpersonage regelmatig in haar fantasie vlucht. Misschien heb je een idee hoe ik dat overtuigender kan (be)schrijven?

Bedankt voor de tip betreft de vader, ik zal het idee verwerken in dit deel of in de aankomende delen:)

Hoi Samilya,

misschien dat je het vluchten in haar fantasie betrekken met iets dat in de realiteit terug te vinden is?
Stel nou dat zij zelf graag doet honkballen, of haar vader zat op dat moment net op studio sport honkbal te kijken? Zo heb je ls het ware een conncetie tussen dat wat zich in haar hoofd afspeelt, en het verhaal zelf. Zo is het ook niet zo ver gezocht zoals ik eerder zei. Nu staat het honkballen zo los van alles.
Snap je wat ik bedoel?

oke, ik snap je.

Ik koos voor honkballen zodat ze zichzelf in soort van spotlights kon zetten en haar imaginary publiek haar toe zou juichen, want ze heeft niemand die dat doet. Ook zou ze kunnen 'meppen', want ze in werkelijkheid niet durft.. voor zichzelf opkomen. Ze wordt niet gewaardeerd en is eenzaam, vandaar het publiek. Hmm.. ik moet dus iets verzinnen of het weglaten.

Hey Samilya! Ik ga zo naar school, dus ik heb geen tijd om een hele uitgebreide reactie te geven.
Op een paar spellingsfoutjes na (je schreef een keer 'em' in plaats van 'en', een keer 'dat' waar ik 'die' zou hebben gekozen en een paar keer 'de' waar ik 'het zou hebben gebruikt), was het weer een leuk stukje!
Vooral die vergelijking met het honkbalveld is leuk, alhoewel ik het wel jammer vind dat de overgang van het honkbalveld naar de thuissituatie, langzaam verloopt. Wat mij betreft had de honkbalveld-scène best abrupt mogen eindigen en dat we dan ook nog te weten kwamen wat die vader nu precies gedaan had, maar dat is slechts een kwestie van smaak. Verder vond ik het een erg leuk stukje!

Eindelijk de tijd om ook een reactie achter te laten^^ nano is killing, zeker als er een sadistische moddereter telkens wil dat je elk beetje vrije tijd besteedt aan schrijven. Gelukkig is ze nu weg en kan ik een reactie achterlaten

Laten we beginnen met het deel van je verhaal wat meteen opvalt: je titel. Ik vind hem, om even brutally honest te zijn, slecht. Als je in de lijst met verhalen gaat kijken, is het toch het eerste wat je ziet en deze is nou niet echt nieuwsgierig makend, springt er niet uit of iets waar je over na gaat denken. Dat is toch wel een beetje een functie van een titel. En het dekt niet de lading van je verhaal, toen ik de titel voor het eerst las dacht ik dat het een kinderverhaal zou worden. Maar ja, dat kan ook aan mij liggen hoor
Maar goed, mijn punt is, misschien is het handig als je gaat brainstormen/nadenken/dromen over een nieuwe titel =)

En nu gaan we mierenneuken! Jaa, dat moet ook gebeuren, dus hou je vast^^

"Huh, mum, mum", kreunde moeder.

Persoonlijk (jaa, beginnen we weer met persoonlijk^^) vind ik dit niet echt mooi staan. Ik zie dan juist geen zombie als moeder voor me, meer een brommende auto of zoiets haha xD en ik vind het ook niet echt passen bij kreunen, dat klinkt anders. Ik zou er gewoon: mijn moeder kreunde, of zoiets van maken

De deur ging dicht en even later hoorde ik haar op de trap kruipen.

Hm, volgens mij is het: hoorde ik haar de trap op kruipen. (op verplaatsen), maar t kan ook zijn dat je precies bedoelde zoals het hier staat

En nog een tip: verdeel in alinea's. Nu is het stuk dat hierna komt één grote blok tekst wat niet echt uitnodigt om te lezen. Lezen vanaf een scherm is sowieso niet echt aantrekkelijk en door het allemaal op elkaar te zetten, kan genoeg zijn voor een lezer om je verhaal weg te klikken. En dat is zonde, want het is een goed verhaal!

"Eigen schuld", dacht ik bitter.

Ik zal je even inwijden in de mysteries van het denken^^ Alles (met natuurlijk een paar uitzonderingen) wat tussen aanhalingstekens staat wordt gesproken en gedachten spreek je meestal niet, vandaar dat er geen aanhalingstekens bij moeten. Je hebt twee manieren om aan te geven dat een zin een letterlijke gedachte is van iemand: door het schuin te drukken, of door denken (denkt ze, dacht hij) erachter te zetten. Niet allebei, dat is dubbelop.
Dus:
Eigen schuld, dacht ik bitter.
Of
Eigen schuld.

Daarna stond ik op en drukte de tv uit.

Woorden zoals 'daarna' en 'toen' moet je proberen te vermijden in je verhaal, het maken van je verhaal zo'n opsomming in plaats van een vertelling.

Daarna stond ik op en drukte de tv uit. Ik had geen zin meer in de film, maar ik wilde nog wat drinken voordat ik naar bed ging. Mijn vingers drukten op de schakelaar van het licht van de woonkamer en het licht ging uit. De lantaarnpaal in de straat verlichtte de gang, maar het verlichtte onvoldoende om goed te zien. Blind liep ik naar de keuken, deed een kastdeurtje open en vond op de tast een glas. Ik opende de kraan en vulde het glas met water. Met mijn vinger in het glas voelde ik hoe snel het water uit de kraan zich vulde. Ik deed de kraan dicht en met luide slokken dronk ik het glas leeg. Vervolgens veegde ik mijn mond af met de rug van mijn hand. Ik gaapte even. Blind stapte ik de gang in en liep de trap op.

Persoonlijk vind ik dit gedeelte een beetje te uitgebreid beschreven. Het voegt niet echt veel toe aan het verhaal, je zorgt er eigenlijk alleen maar voor dat ik het sneller en slordiger door ga lezen omdat ik het niet echt interessant vind. Vooral het glas water inschenken en leegdrinken duurt te lang.
Het kan zijn dat je de spanning zo probeert te verhogen, maar dat kan je beter met andere dingen doen. DAt het opeens muisstil boven is, te stil, of dat ze opeens een vreemde kreet hoort. Nou ja, kijk maar wat je doet =)

Het leek op een kloof in haar arm en in die kloof zat mais bedekt met tomatensaus.

Dit doet een beetje af aan de spanning, ik krijg er een cartoonesk beeld door. Eerst vertel je allemaal huiveringwekkende dingen, zoals het doorsnijden van haar spieren en dat je soms het bot kan zien, waardoor je mij iig in een huiversfeer hebt gezet. Dat is meteen weer weg zodra ik dat lees.

Alleen zenuwen, de lichamelijke pijn, laat de worsteling met gevoelens en verdriet vergeten.

Deze zin leest vreemd weg, ik heb geen idee wat je met 'zenuwen' bedoelt. Want je hebt niet alleen pijnzenuwen, maar ook tastzenuwen, motorische zenuwen, sensorische etc.

Ik schaam voor mezelf en ik geloof dat mensen mij niet accepteren.

Ik schaam me voor mezelf

Ze zocht constant naar hoe zwak ik was als geest.

Als geest? Heb ik iets gemist ik denk dat je bedoelt: hoe zwak ik geestelijk was. Of zoiets^^

Vragen die mij meer in angst en onzekerheid bracht over de vraag hoe lang ze in leven zou zijn.

vragen die brachten. En natuurlijk twee keer vragen achter elkaar, dat staat niet echt mooi.

Mijn vader deed weinig in het huishouden, maar verwachtte dat ik het ging doen.

Dit is niet echt een logische conclusie. Ik zou de zin iets anders opstellen als ik jou was

En nu, 6 jaar later, is de situatie weer zoals toen.

Cijfers die je makkelijk voluit kunt schrijven, moeten voluit geschreven worden. DAt staat netter en leest wat vloeiender door.
En wat bedoel je met: En nu, 6 jaar later, is de situatie weer zoals toen? Ik heb eerder het idee dat de situatie hetzelfde is gebleven, niet dat er enige verbetering is opgetreden en dat het weer is afgezakt. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik het verkeerd heb gelezen en dat het wel klopt

In het laatste stuk geef je een hele boel informatie wat allemaal bij de lezer moet binnenkomen. Doordat het zo veel is, kan de lezer denken: o god, niet dat er ook nog bij, o nee, niet dat er ook nog bij. Wat een dramaleven. Terwijl dat helemaal niet zo hoort te zijn als je het allemaal verspreid over je verhaal verteld.
Het is zonde dat je meteen zoveel prijsgeeft zodat er niet echt meer verrassingen zit, vooral bij het tweede stukje dat je hebt gepost weet je al meteen dat de vader woedend wordt. Het kan soms veel interessanter en mysterieuzer zijn als je de relatie tussen je personages niet helemaal vertelt.

Ondanks al mijn gezeur vind ik het wel een goed begin van je verhaal! Er zitten een paar hele mooie zinnen in het tweede stukje van je 1ste post, zoals deze:
Dit zijn de scheuren in mijn hart. Je moet me echt bekijken, observeren en mijn vertrouwen en hart winnen, om mijn masker voor jou af te doen. Dan pas worden de littekens zichtbaar voor jouw blote oog. Je ziet dan een gekwetst en behuild gezicht van een verwaarloosd meisje.

En nog een paar Leuke schrijfstijl, heel makkelijk om door te lezen, hoewel ik wel een paar logische woorden zoals daarna, daardoor etc weg zou laten omdat ze de tekst wat zakelijker maken. En de grammatica is heel netjes, ik kon maar een paar hele kleine foutjes tegenkomen, dus echt super!
post twee zal ik later nakijken, natuurlijk alleen als je wilt, maar mijn dictator is weer terug (wie heeft in godsnaam lunchpauzes bedacht... ) en ik moet weer aan de schrijf. Ach ja, nog zo'n 1500 woorden en ik ben weer op schema^^

Ok. Ik heb je reactie gelezen.
Lees niet de 2e post, want die moet ik echt nog bewerken:p

Jemig. Heb jij een radar in je ogen die dit soort dingen detecteert? haha.
Ik reageer op de dingentjes waar ik wat over wil zeggen, als ik over de andere dingen niks zeg, betekent dat gewoon dat ik er mee eens ben:p

Over de titel:
Vaak weet ik pas een 'goede titel' tijdens of na het schrijven van een verhaal. Ik heb wel ideeën hoe het eruit kan gaan zien, maar dit vormt dan samen een slechte schets. Waarom het Meske heet, is iets wat later in het verhaal duidelijk wordt waarom het Meske heet (ik kan het vertellen, maar dan verklap ik het:p).

Over dat uitgebreide stuk in het begin die je weinig vind toevoegen aan het verhaal:
Ik vertel dit stukje uit een concrete herinnering van de hoofdpersoon. Bij een concrete herinnering wordt de visuele en auditieve dingen sterker herinnert dan de gevoelens. Als ik het goed heb;) Als ik nadenk over vroeger.. bijv.. toen ik met oma en opa naar het bos ging en daar frietjes gingen eten, at ik geen frietjes omdat ze oranje waren. En dat leek me vies. Meer weet ik niet meer over die dag. Of.. mijn eerste verjaardag.. het was een taart in de vorm van een beer en ik wilde die niet opeten, want het leek me vies.
Ik vond vroeger veel eten gelijk vies omdat het er raar uitzag:p
Ik wil dat de hoofdpersoon ook zo herinnert in de inleiding.
Het stukje op de bank is minder concreet dan wanneer ze dat glas water inschenkt, maar dat heeft ook te maken met dat ze in die minuut dat ze die dingen deed, haar moeder dood aantrof.

Ik zal de spanning proberen te verhogen, want dat is een goed idee. Maar in mijn visie moet het concreet blijven en voornamelijk visueel en auditief.

Mijn eerste post is een inleiding naar het verhaal, wat er dan op haar 18jarige leeftijd gebeurd. Ik kan stukjes wegschrappen om het mysterieuzer te maken (dat idee staat me aan). Maar ik wil de lezer een goede indruk geven dat dit meisje, bijvoorbeeld, een zeer laag zelfbeeld heeft gekregen door haar ouders.

En ja, het is drama, drama, drama en nog eens drama, maar dit soort dingen gebeuren echt. Dat kan voor sommige mensen moeilijk te bedenken zijn, maar het gebeurd wel.
Misschien moet ik inderdaad minder prijsgeven en later in de loop van het verhaal onthullen..
Ik moet een filter op dit verhaal leggen om het verrassend te houden.

Bedankt voor je kritiek! Ik had veel niet zelf bedacht wat beter kan in de post en ik ga dus binnenkort mijn eerste post bewerken:) Hopelijk is het dan sterker dan ik hoopte dat het nu zou zijn. Ik had niet verwacht dat er nog zoveel punten zijn waardoor je je verhaal sterker en leesbaarder maakt. Mja, ik ben ook ervaringloos:p

Bedankt! Saskjezwaard:)

@Xatham
Bedankt voor je reactie! En dat je het honkballen leuk vond:p maar knijster had ook gelijk; ik moet een connectie brengen in het verhaal..
Want ik zie ook niet zitten om het hele verhaal dat meisje te laten fantaseren dat ze honkbalt tegen anderen, dat gaat op den duur ook vervelen.
Dus ik ga er eens goed voor zitten voor de eerste en tweede post om het sterker te maken.
Waarschijnlijk laat ik mijn vader inderdaad naar studio sport kijken, zoals knijster voorstelde, want dan hoef ik verder in het verhaal dat niet weer te doen:)
En wordt het voor mij ook niet saai om steeds opnieuw te schrijven dat ze de bal wegmept en over honken rent om de homerun te behalen :p

En jouw idee om het abrupt te eindigen, goed idee! Dan word de lezer verrast:p

Heey!

Je leesstijl is echt heel boeiend Ik vind het vooral mooi hoe je beschrijft hoe het voor haar eruit ziet. En hoe ze elke keer weer even terug naar de realiteit wordt getrokken.

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Ik ben ruim 3 maanden weggeweest.. geen telefoon en geen internet.
Ik moet weer verder aan het verhaal. Ik zal snel het 2e stuk verbeteren.

Het zal eventjes moeite kosten om de draad op te pakken, maar ik ga het proberen! want dit verhaal moet verder.

Hey Samilya!

Ik dacht ik kom ff met de deur in huis vallen. Heb je verhaal gelezen en ik vond het best wel heftig!! Vooraal met dat stukje dat haar moeder in haar polsen snijdt Dat doe je toch niet! Arme Meske
En alsof haar leven niet al een hel is gaat haar moeder dood en blijft ze achter met een kutvader. Ik zou alsik haar was direct zelfmoord plegen, egt wat een kutleven heeft zij zeg! Of weglopen kan ook als ze boven de achttien is. Maar ze heeft ook nog eens twee broertjes waar ze op moet passen, dus nieyt zo slim om die twee achter te laten bij haar vader.

Ik vind je verhaal egt super geschrven en die stukjes dat ze even wegdroomt zijn ook leuk
Verder heb ik niks te zeggen behalve dan:

Schrijf je snl verder?

XxxJenna

Hoi !
Ik vind je verhaal echt boeiend, en heb je eerste 2 stukjes gelezen! Het raakt me ook wel hoor, die vader is gewoon een grote griezel! Je beschrijft alles heel goed, en ik zie allemaal beelden voor me. Ik vind dat je die fantasie ook goed hebt verwerkt in je verhaal, dat zij de bal sloeg en dat haar vaders team de bal had en dat jij had verloren. Ik dacht gelijk toen ik dat laatste stukje las: dus nu is het over voor haar? Ik vond het zo zielig, dat ze het huishouden moet doen en voor haar jongere broertjes moet zorgen. En daarnaast heeft ze ook nog eens veel huiswerk, en door deze situatie moest ze afstromen terwijl ze gewoon havo aankan?!
Ik lees graag mee met dit verhaal, hopelijk post je weer eens wat!
Groetjes