Graaf Wildebras
Een jongeman stond naar het roze kasteel te staren. Al fonkelden zijn ogen nog zo speels, van binnen leek alles vast te zitten. Het was alsof hij niet kon bewegen, zijn lichaam leek in een ander oord te zweven. Nadenken leek op dit moment te moeilijk voor hem en hij kon alleen maar op haar wachten. Zijn gedachten, zijn liefde, zijn gravin. Toen de deur werd geopend, nam hij een sprint naar de deur en wilde zijn armen om haar heen slaan. Totdat hij zag wie het werkelijk was.
“Graniet!” Geschrokken liet hij zijn handen zakken. “Ik had Rondalia verwacht, je bent de verrassing toch niet vergeten?” Wildebras wist hoe Graniet was, de ridder met de kleuren blauw en geel, vergat nogal veel.
“Nee graaf Wildebras, ik ben het niet vergeten. Rondalia is boven. Het is haar verjaardag.” Graniet klonk vrolijk.
“Dat weet ik Graniet, waarom denk je dat ik hier sta? Ga nu maar snel naar het bos en zorg dat alles klaar staat.”
Wildebras was uit zijn humeur, hij wilde haar nu eindelijk eens zien. Hij hield niet van wachtten en dat was aan alles te merken. Graniet deed wat hem gevraagd werd en liep met zijn zwaard vrolijk richting het bos. Wildebras ging weer terug op zijn plek staan en streek zijn donkerblauwe gewaad glad, de veer op zijn hoed wiegde mee in de wind. Toen hij het geluid van de deur hoorde, besloot hij in plaats van te rennen te lopen.
“Gefeliciteerd.” zei hij met een lach en gaf haar beleefd drie kussen. Hij slikte een brok in zijn keel weg en streek neer op een knie.
“Wil je met me trouwen?” Hij beet op zijn onderlip, het leek alsof hij eeuwig moest wachten. Dat leek alleen zo in zijn gedachten, natuurlijk duurde het maar enkele tellen.
“Ja!” zei ze blij en stak haar hand naar hem uit. Haar ijsblauwe jurk schitterde als een kristal in de laagstaande zon. Haar lange blonde haren deden vrolijk mee. Wildebras sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus. Hij liet haar los en gebaarde dat ze mee moest komen, terwijl Rondalia alleen maar kon dromen, over de ring die ze had moeten krijgen.
“Wildebras?” Haar heldere stem zorgde ervoor dat hij met een lach knikte. “Ben je iets vergeten?” Wildebras begreep het niet en hij moest lachen.
“Je verjaardags-cadeau heb ik niet hier. Daarom moet je meekomen.” Hij nam haar hand en sleurde Rondalia haast mee. Naar het bos, waar haar verrassing zou staan.
Eenmaal aangekomen was het duidelijk wat de bedoeling was, een picknick voor twee in het hoge gras.
“Wat mooi Wildebras, wat lief dat je dit voor mij hebt gedaan.” Ze gaf hem een kus en Graniet deed een paar passen naar voren, door het ijzeren harnas verraadde hij zichzelf.
“Ik heb het klaargezet, goed hè?” Graniet glimlachte trots.
“Wie heeft het klaargezet?” vroeg Wildebras en keek met een strenge blik naar hem. Graniet wist dat hij iets fout had gedaan, hij moest het snel goedmaken anders moest hij gaan.
“Wildebras heeft het meeste bedacht. Maar ik heb nog een cadeautje voor u.” Hij pakte een doosje uit zijn harnas en knikte beleefd naar Rondalia.
“Voor mij? Wat leuk.” Ze maakte het doosje open en keek met een stralend gezicht naar Graniet, dit cadeautje was haar favoriet. “Dankjewel, wat een mooie armband.” Ze gaf hem een kus op zijn wang van blijheid.
“Graniet, Je gaat Rondalia toch niet zoenen?” Wildebras zuchtte en liep richting Rondalia. Graniet draaide met een lach om en verdween achter een boom.
“Volgens mij ben je een heel klein beetje jaloe-oers” zei Rondalia speels, maar Wildebras schudde zijn hoofd. Hij moest iets verzinnen en vlug, hij moest het terugdraaien.
“Ik ben nooit jaloers, zullen we genieten van onze picknick?” Wildebras zorgde snel voor een ander onderwerp, in de hoop dat het andere onderwerp hiermee voorbij was.
“Wildebras, heb jij ook een cadeautje voor mij?” Rondalia hoopte dat hij hierbij weer dacht aan de ring die ze nog moest krijgen.
“Rondalia, jou cadeau is een: spectaculair, grandioos riddertoernooi!” Rondalia stopte bij het woorden riddertoernooi met springen, toen hij begon met praten was ze uit blijheid gaan springen. Dat het een riddertoernooi was, maakte haar ongerust.
“Een riddertoernooi? Een leuke ketting, armband.. of ring, was ook goed geweest.” Rondalia liep richting de brug, ze staarde naar het water en keek nogal stug.
“Rondalia, je begrijpt het niet helemaal. De winnaar mag met jou trouwen!” hij was Rondalia gevolgd en sloeg een arm om haar heen. “En aangezien er geen uitdagers zijn, ben ik de winnaar!” Rondalia kreeg een lach op haar gezicht, ze kon Wildebras niet veranderen en ook niet kwalijk nemen dat hij zo was. Eenmaal verliefd kwam je er toch niet vanaf.
(dankjewel voor jullie reacties
ik durfde dit bijna niet meer te posten o_0)
(edit: langer stukje van gemaakt)
Heerlijk om in de simpelheid van het land van Ooit weg te kruipen ^_^