Online Verhalen

Ook mijn nano projectje ( oke, project.. helaas nog niet af xD shit mijn verhalen zijn ook te lang )
Jullie mogen zelf raden wat de titel betekend * kuch, google, kuch xD *

Oke zonder verdere omhaal presenteer ik nu... * trommel geroffel *
Ketenen hingen zwaar om haar hals, polsen en enkels, ze bedwongen haar zoals je een wild beest bedwingt. Zweet en zand bleven erin achter, het jeukte en schuurde tot rode geïrriteerde plekken achterbleven. Er was geen hoop dat ze snel zouden afgaan. Dat ze van die vreselijke dingen bevrijdt zou worden. Al te lang zaten ze daar om haar polsen en hielden ze haar gevangen in haar gevangenis.
De metalen boeien rinkelden bij iedere pas die ze zette. Hun gewicht werkte haar voeten tegen, hun lengte ontnam haar haar vrijheid.
Maar deze kamer was het ergste. De muren die haar van de buitenwereld afsloten, van de aarde waar haar macht, haar magie, doorheen stroomde.
Ze haatte deze kamer. Ze haatte het bed waar ze tegen aangeleund zat. Ze haatte de muffe geur die er hing. Ze haatte de vijfhonderdennegen ingekerfde streepjes in de houten vloer die stuk voor stuk een nieuw jaar van haar opsluiting aangaven.
Er was nog maar één plank over waar ze nog op kon tekenen. Vanuit haar ingezakte positie tegen het bed staarde ze naar de vloer, een krankzinnige glimlach ontstond om haar lippen en door haar vette haren heen keek ze op.
Daar stond ze, in de hoek: Haar ontsnapping, ineengezakt als een zoutzak, met ogen die doods voor zich uitstaarden. Kijkend naar iets wat niemand anders kon zien.
"Lief, lief kindje. Je mag eindelijk naar buiten, dan gaan we spelen." Het geluid van de vrouw haar stem schuurde langs de wanden van haar droge keel. Ze had al zolang niet gesproken.
Toch liet ze haar kakelende lach door de ruimte klinken, de pijn was een allang vergeten zintuig.
"Kom dan, lief kindje. Niet bang zijn. De grote, boze buitenwereld is heel leuk. Allemaal mensjes waarmee je kunt spelen." Als naar een kat haalde ze de levenloze pop aan.
Een bonkend geluid deed de gevangen vrouw verschrikt opkijken. Haar grauwe huid trok nog bleker weg bij het zien van de zware ijzeren deur die open schoof.
Een man gekleed in een zwart leren strijdkuras stond in de deuropening. Zijn donkere ogen staarden naar het bord in zijn handen. Ze weigerden ook maar een moment naar haar te kijken, alsof ze een walgelijk wezen was.
De angst van de vrouw was meteen verdwenen en ze lachte terwijl ze de vette lokken uit haar gezicht streek. De ketenen rinkelden vrolijk mee in de beweging.
"Jij bent nieuw." Haar tong gleed over haar gebarsten lippen.
Eindelijk keek de wachter haar aan.
Met een kleine grijns keek ze terug en spreidde haar benen. Hees sprak ze. "Wil je niet wat dichterbij komen?" Haar tong gleed nogmaals over haar uitgedroogde lippen.
De wachter bleef roerloos staan, alleen zijn mondhoeken trokken iets naar beneden.
“Kom nou, niet verlegen zijn. Velen van jullie soldaten waren een heel stuk haastiger en konden niet wachten tot ze mijn benen uit elkaar konden trekken.” Ze lachte erbij, hoog en schel.
Rinkelend viel het bord met eten op de grond, het droge brood rolde er vanaf en het water klotste uit de bak. De man zijn gezicht was vertrokken van walging en gelijk sloot de vrouw haar benen.
"Dan niet. Het was jouw feestje." Ongeïnteresseerd begon ze met haar ketenen te spelen, ze vertoonde geen enkele belangstelling voor het voedsel of de soldaat.
Met een klap sloeg de zware ijzeren deur dicht en meteen vielen de ketenen stil.
Lachend staarde ze naar het ijzer, dat als een ondoordringbare muur terugstaarde.
"Zie, mijn lieve kindje, de buitenwereld is leuk."
De pop in de hoek was verdwenen.

aangepast naar feedback van buitenaf.
Aangepast feedback Amarious
Aangepast feedback Seline. * Met het aanhalen was ik het trouwens niet eens, want dit betekend ook aantrekken/lokken, dus wat je bij een kat doet is je hand uit steken en je vingers wiebelen *

Heey!

Aah, nog een creatie van de Nanowrimo strijd, ben zeer benieuwd. Je hebt al gelijk een hele mysterieuze sfeer, dat bevalt me heel erg Ook bij jou (net zo als bij Saskjezwaard) is er helaas geen bladzijde die ik kan omslaan om verder te lezen. ( Hehe stille hint om snel door te gaan )

Ga zo door

Groetjes Maaike

Jaaaa, je hebt het gepost! I love it, love it, love it^^ Jorena is echt crazy, lijkt wel een beetje op jou *duikt weg voor koffie die wss gegooid gaat worden*
Ja, ik weet wat het betekent! Ik vind het nog steeds een mooie titel, al heb je al mijn kinderdromen hiermee verwoest *snik, snik* paardenrasjatter!
Waar ging het verder? Volgens mij weet ik het weer, jeej, mijn geheugen doet het toch nog een beetje alleen voor de lekker onnuttige dingen, maar goed xD
Heb ik al gezegd dat I love it? Ja? O shit, moet ik iets nieuws verzinnen. Maar goed, ik vind het geweldig^^ crazy characters zijn echt leuk om te lezen!
Nu moet je wel elke dag posten, he? Je hebt een hele voorraad

Wat een vreemde, maar lekkere proloog. Het leest heel lekker weg, zo lekker dat ik je vriendelijke wil vragen om zo snel mogelijk nog een deeltje te plaatsten. Alsjeblieft .

Maar nu... Ik heb... ik.... ik heb een foutje weten te ontdekken!?

"Kon dan, lief kindje. Niet bang zijn. De grote, boze buitenwereld is vast heel leuk. Allemaal mensjes waarmee je kunt spelen."

'Kon' moet denk ik 'kom' zijn. Een tikfoutje denk ik zo.

Maar voor de rest niets meer dan hulde, dus keep it up .

@Maaike; dank je voor je berichtje nou hier dan maar snel een pagina om om te slaan
@Saskia: ZE LIJKT NIET OP MIJ! EN INSPIRATIE VOOR HAAR KOMT AL HELEMAAL NIEt VAN MIJ xD, ghehehe.
@Amarious: Vreemd, dat is een omschrijving voor jorena ;p ik hoop dat ik dat bij haar kan vastblijven houden :p
NOOOO EEN FOUT! *Schaamt zich diep, en kruipt weg in hoekje,* Ik zal het gelijk veranderen...

en hier is nieuw stukje!
Dit is het karakter wat ik had uitgekozen toen Saskia vroeg welk karakter ik zou willen zijn als ik ereen uit mijn verhaal mocht kiezen xD. Mensen die mij iets kennen snappen waarom gheheh.





Het Schandeplein was volledig volgepakt. Honderden mensen wachtten vol opwinding op de terechtstelling die snel zou plaatsvinden.
Het heette niet voor niets het Schandeplein.
Geplaatst aan de grens van de Bovenwereld, iets ten zuiden van de hoofdstad Ismar, was dit de plek waar mensen de op een na hoogste straf ontvingen. Hier werden ze van de Bovenwereld afgeworpen om hun verdere miezerige leventje in de Laaglanden door te brengen. De plek die letterlijk in de schaduw van de zwevende Bovenwereld lag.
Darrence reed in alle rust op zijn zwarte hengst door de massa heen. Het paard brieste en stampte opgewonden door de menigte die om hem heen stond te schreeuwen.
De bruinharige man liet zijn hand even over de fluwelen vacht van de gespierde hals glijden, voor hij met een bescheiden glimlach het publiek toewuifde.
Hij was de consul van de Bovenwereld. De machtigste positie die je kon hebben in de militaire. Een positie die voor Darrence al veel verder ging dan alleen strategische keuzes voor het leger te maken, de hele politiek van de Bovenwereld lag in zijn handen. Alleen wist geen van de mensen dat hier.
Dwaze schapen.
De keizer dacht nog altijd het laatste woord te hebben, en het senaat sprak nog hevig mee alsof hun stemmen er daadwerkelijk toe deden.
Uiteindelijk was hij het die de beslissende woorden uitsprak. Hij bestuurde alle touwtjes die door dit rijk liepen.
In de stoet nam hij ook de voorste positie. Achter hem reden zijn twee hoogste officieren, gevolgd door tientallen soldaten. Allemaal waren ze even chique gekleed; helmen met hoge, rode tooien, ijzeren borstplaten en spierwitte toga’s. Alleen Darrence droeg een bronzen borstplaat en een bronzen helm waar de rode tooi als een lange staart uitstak.
In het midden van het peloton liep de gevangen, geketend en wel. Ze was een opstandeling geweest. Iemand die zich niet aan de zorgvuldig opgestelde regels van Anor hield. Regels die al eeuwen bestonden en tot de dag van vandaag zorgvuldig werden nageleefd. Als dat niet zo zou zijn, zou het net zo’n rotzooi worden als in de Laaglanden.
De veroordeelde zag er zo al bijna uit als een Laaglandse, haar haren stonden wild om haar smalle gezicht en haar kleren waren niets meer dan grauwe lompen.
Omstanders waren vindingrijk op de manier hoe ze haar beledigden. Rotfruit werd gegooid onder luid gejoel van taal die je zelden uit de mond van een Bovenwerelder hoorde.
De soldaten die achter haar marcheerden dwongen haar door te lopen, ook al raakte het voedsel haar zowat. Als een geslagen hond deed ze dat.
Darrence kon er geen medelijden voor voelen. Dit soort tuig bezoedelde zijn wereld. Zijn perfecte wereld van orde en discipline, dat zou hij zolang hij leefde nooit laten gebeuren.
Het podium waar hij zo meteen op zou moeten spreken, verscheen tussen de vele mensen. Gelijk nam een jonge knul de teugels van zijn paard aan. De grijze toga die hij droeg, stelde weinig voor. Hij was waarschijnlijk niets meer dan een wees.
Zonder er verder nog aandacht aan te besteden, steeg Darrence van zijn ros af.
Mensen juichten voor hem terwijl hij de verhoging opstapte tot hij over het hele plein kon uitkijken. Een zee van hoofden strekte zich voor hem uit. Voldaan keek Darrence naar alle mensen die vol ontzag terug keken. Achter zijn rug om mochten ze hem misschien haten, maar nu waren het niets dan honden die trouw hun baas volgden.
De soldaten vormden een kring tussen de massa waarvan het meisje het hart was. Ook zij keek naar hem met een blik vol wanhoop. Haar wangen waren rood uitgeslagen van de tranen, haar lichaam ingekrompen. Ze zou elk moment op haar knieën kunnen vallen voor een smeekbede, zo zag ze eruit.
Het zou niets uitmaken. Haar lot was bepaald.
“Bovenwerelders!” De cos zijn stem galmde luid en helder over het plein. Gelijk viel iedereen stil.
“We zijn hier bijeen gekomen om onze zuivere wereld te ontdoen van het vuil dat zich tussen ons verspreidt.”
Mensen stampten en schreeuwden toestemmend.
Schapen.
Met één handbeweging maalde hij het hele publiek weer tot stilte.
“Lilana van huize Traoi wordt hierbij verbannen van de Bovenwereld. Ze staat terecht voor bezoedeling van onze rust en onrechte uitspraken naar de Hoogste van de Hemelen.
Het Lot heeft over haar gesproken. Moge zij wegkwijnen in de chaos van de Laaglanden tot haar dood en brandde in de vuren van hel tot de Goden genadig zullen zijn.”
Weer juichten de menigte en vanaf de zijkant kon Darrence hen zien splijten. Een stoet omringd door fakkeldragers kwam er aangelopen. De magierstroepe.
De dragers dansten met hun toortsen en haalden acrobatische manoeuvres uit om het publiek te vermaken. In het midden liep een man met een zwart wit gewaad aan. Gouden stiksel vormden weelderige patronen op zijn gewaad van hoe de goden de werelden schepten, maar ook van het verhaal toen de Bovenwereld boven de rest uitrees en al het uitschot naar beneden werd gegooid, naar de Laaglanden.
Vrouwen volgden die voorste man met zijn twee kleurige gewaad. Ze dansten al even sierlijk als de toortsdragers aan de zijlijn.
Het publiek genoot van de show.
Dit was een ritueel om de magie uit de aarde op te roepen. De dansen en de gewaden zouden de energiestromen moet aantrekken en naar de voorste man brengen, Gyros een magiër.
Allemaal schouwspel.
Darrence haatte magiërs. Het liefst gooide hij ze direct allemaal van de Bovenwereld af. Ze hadden een macht die tegen de natuur in ging, een macht die je een voorsprong gaf op hardwerkende mensen. Onterecht en onverdiend. Maar deze magiër had hij nodig en dus hield hij Gyros ten alle tijden aan een korte lijn. De man mocht alleen zijn magie gebruiken als hem dat werd opgedragen. Als Darrence in eigen persoon goedkeuring gaf. En het enige moment dat die goedkeuring werd geschonken, was wanneer er iemand van de Bovenwereld werd gegooid en vleugels nodig had om te overleven.

aangepast

yay, ook nog een verhaal van Jodie, whooot!

Of moet ik zeggen: Jodie en Saskia's verhaal. Jullie stiekemerds! Denken dat ze me te slim af zijn, zeker. Nou, jongens, ik moet jullie weer eens teleurstellen. Ik heb jullie helemaal door!

Haha, echt gaaf dat jullie eigenlijk een soort van dezelfde verhaal schrijven met eigen personages. Heer Darrence bijvoorbeeld! Hem herkende ik het eerst in beide verhalen. En stiekem, heel stiekem is hij op dit moment mijn favoriete (menselijke) personage. Hij is niet aardig, maar charimatisch, I like. Al vermoed ik wel dat hij niet helemáál slecht is, maar je weet natuurlijk nooit bij Jodie's personages.
Op nummer één staat trouwens Lith, het paardje.
En na Darrence komt Niehic.

Ships, ik merk nu dat ik iets voor mannen heb. Na paarden dan. Eigenlijk is het best gek dat ik in fantasy-verhalen de paarden geweldig vind, want in het dagelijkse leven vind ik paarden helemaal niet zo leuk (vooral niet sinds ik op een paard heb moeten rijden en ik er bijna afviel, pfoe... *blokt de gedachte weer*)

Ehm... morgen weer een stuk! YAY (ja, jij hebt ook 50.000 woorden, ik verwacht minstens een maand lang elke dag een stukje bij jou en Sask *zet ernstige blik op* ->> )

Haha, we vroegen ons al af hoelang het zou duren voordat iemand doorhad dat we eigenlijk hetzelfde verhaal schrijven, maar tja, we hadden er niet aan gedacht dat de eerste stukjes gelijk over dezelfde karakters zou gaan xD ahum, jaa, nadenken is soms heel moeilijk haha xD
Ik vind Darrence trouwens ook echt helemaal geweldig, je staat daarin niet alleen, Rima zo lekker manipulatief, charismatisch, onaardig en lichtelijk controlefreak^^ perfecte personage voor Jodie haha xD
Ik wilde trouwens Lilana zijn, maar dat kwam vooral omdat ze het leukste leven heeft van al mijn personages haha xD de rest heeft of een rotleven gehad, of krijgt er nu een. Dan is van de Bovenwereld gegooid worden nog niet zo heel erg

Wat geweldig dit zeg, hetzelfde stukje uit twee verschillende oogpunten. Toen ik het voor het eerst weer las dacht ik van HUH!? dit heb ik al gelezen. Nu begrijp ik ook waarom dat zo is . The rabbit is out of the hat, so it seems.
Voor de rest heb ik eigenlijk niet zoveel meer op te merken, behalve dan dat het weer geweldig is en er zo snel mogelijk weer een nieuw stuk moet komen.
*Oh no* ik heb weer een foutje weten te ontdekken. Laat dit geen gewoonte worden hè .

maar ook strond en ander walgelijke dingen waren favoriet.

Gatver, maar strond moet met een t, aangezien je denk ik niet het dorp op de Faeröer bedoelt . Als je googled dan zie je het van zelf.

Heey!

Ik weet nog niet helemaal wat ik er van vind dat het verhaal hetzelfde is als dat van Saskjezwaard (of juist andersom), maar het is wel een creatief idee! En de verhaallijn boeit me ook nog steeds.

Leuk bedacht trouwens dat ze de Lilana van huize Traoi toch wel willen laten leven en haar tijdelijk vleugels schenken! Dan zijn die bovenwereldse mensen toch nog niet eens zo heel slecht

Groetjes Maaike

Hey :] Ik heb je proloog gelezen en die vond ik erg goed! Je hebt een hele duistere, vreemde sfeer opgezet en daar hou ik wel van ;] Ik heb wel een paar kleine dingetjes gezien... Ik ben wel ongelovelijk precies en daar vraag ik nu vast je vergeving voor. Ik bedoel het gewoon goed :]

Zweet en zand bleven erin achter, het jeukte en schuurde tot rode geirriteerde plekken achterbleven.
De metale boeien rinkelden bij iedere pas die ze zette.

Geïrriteerde plekken. Twee puntjes op de i.
Metalen boeien.

De muren die haar opsloten van de buitenwereld, van de aarde waar haar macht, haar magie, door heen stroomde.

Dit vind ik een beetje een rare zin. Het lijkt mij mooier als je dit als volgt neerzet:
De muren die haar opsloten van de buitenwereld, van de aarde waar haar macht en magie doorheen stroomde.

Het geluid van haar stem schuurde langs de wanden van haar droge strot.

Ik begrijp dat je met deze zin een nog duisterdere sfeer probeert te maken, maar naar mijn mening voldoet 'keel' hier gewoon :]

Als naar een kat haalde ze de levenloze pop aan.

Aanhalen is aaien of knuffelen. En je aait of knuffelt niet náár een kat. Dus 'naar' kan hier weg.

Een man gekleed in een zwart leren strijdkuras stond in de ingang.

Het lijkt mij mooier als je hier gewoon 'deuropening' gebruikt.

De vrouw haar angst was meteen verdwenen en lachte terwijl ze de vette lokken uit haar gezicht streek. De ketenen rinkelden vrolijk mee in de beweging.
"jij bent nieuw."

De vrouw haar angst was meteen verdwenen en ze lachte...
"Jij bent nieuw."
Jij mag met een hoofdletter ;]

Vele van jullie soldaten

Velen

Ongeïnteresseerd begon ze met haar ketenen te spelen en vertoonde geen enkele belangstelling voor het voedsel of de soldaat.

Ik denk dat 'toonde' hier mooier lijkt in plaats van 'vertoonde'.


Ik zal later ook je eerste hoofdstuk lezen, maar ik wilde dit vast kwijt. :]

@carpe dien: Waaaah ik miste je reactie al hehe. Shit je hebt ons door --'.
En jeeeh Darrence is gewoon cool . Hehe :p manipulatieve klootzakken zijn altijd leuk. Sorry mijn iedere dag plaatsen is beetje mislukt, ik was ziek en daarna sinterklaas en en enz... uhmm nu heb ik weer stukje
Vindt jij paarden niet leuk! OOh dan heb je nog nooit Karel ontmoet ( mijn ponii hij is ubercool xD )
@Saskia: DARRENCE FANCLUB!!, best grappig te bedenken dat jij zei dat ik ook over hem moest schrijven xD Ik wilde eerst niet xD haha
@Amarious: ( ik begin je naam gewoon te leren xD haha ) ik bedoelde echt wel het dorp xD, ik zei toch dat ze een rijkelijke fantasie hadden van spullen waarmee ze gooiden xD haha, nee ik zal het even aanpassen.
@Maaike: De verhalen zijn beide ook prima indivudueel te lezen, dus als je het iet leuk vind om ze beide te lezen dan kun je er ook eentje lezen wat een oplossing hehe xD, en de Bovenwerelders zijn wel goed!
TEAM BOVENWERELD!
@Silene: Super dat je het nagekeken hebt Daar heb ik echt wat aan, ik ga vandaag nog proberen te veranderen ( de afgelopen dagen waren beetje druk )

En nu back to the story

Met een stalen blik keek Darrence naar het meisje Lilana, dat haar ogen aan de stoet gekluisterd had.
Zware liederen trilden de lucht. Ze waren even dreigend voor de veroordeelde al seen scherp mes kon zijn. De magische spanning in de lucht steeg. Darrence kon het voelen drukken tegen zijn longen. Het nare gevoel alsof je energie van je werd ontnomen en je machteloos er voor stond.
Heel even keek Lilana nog naar hem. Het leek bijna een blik die smeekte om vergeving maar hij wist beter. Dit meisje wilde geen vergeving. Ze zou achter het punt blijven staan waarvoor ze opgepakt was. Daar was niets aan het veranderen. De enige manier was haar kwijt te raken. Weg van hier, zodat haar rotte innerlijk de rest niet kon besmetten.
Darrence keek de menigte in, naar een klein, bescheiden groepje mensen dat niet met hetzelfde vermaak naar het optreden keek als de rest.
Ze hadden tranen in hun ogen en zochten steun bij elkaar. Alle mensen die van Lilana hadden gehouden en haar dit lot niet wilden toekennen.
Hij zou hen de komende maanden extra goed in de gaten houden voor het geval ze zich bedachten en ook dezelfde streken als het meisje wilden gaan uithalen. Lilana was ondertussen omringd door de dansers en acrobaten, en de man Gyros stond recht voor haar. Hij sprak met een luide stem, woorden die voor de meesten onbekend waren.
De woorden waren nep, zinloos. Magie had geen stem nodig. Dat wist Darrence maar al te goed. Hij had genoeg magiers van de Bovenwereld gegooid of opgehangen om dat met zekerheid te kunnen vast stellen. Maar het gaf iets angstaanjagends om met vreemde woorden te spreken terwijl gloeiende lichten rond je handen verschenen.
Het was Darrence idee geweest om het deze duistere tint te geven. Als magie met angst werd geassocieerd, was dat alleen maar beter.
Het meisje kromp ineen terwijl de pulserende energie bundels aan Gyros' handen feller begonnen te stralen en zich om haar lichaam begonnen te wikkelen. Steeds feller en feller tot een kort moment het hele plein verblind werd.
Darrence kneep zijn ogen dicht en wachtte tot het licht verdwenen was. Zodra hij zijn ogen openden, kon hij het meisje angstig stijf aan de grond genageld zien staan met twee lange, witte vleugels die uit haar rug ontplooid waren. De dingen hingen slap op de grond, levenloos. Zodra ze van de wereld zou worden gegooid, zouden ze als vanzelf hun taak beginnen om haar veilig op de grond te zetten.
Darrence knikte naar een van zijn officieren die bij zijn podium stonden. Meteen begon de man bevelen te schreeuwen en stapte hij naar voren, gevolgd door een kleine groep krijgsmannen. De cirkel van de magiers spleet uiteen om de soldaten door te laten.
De soldaten maakten Lilana's ketenen los en grepen haar handen strak vast. Voor het eerst sinds het hele gebeuren kon Darrence haar horen schreeuwen. Haar angst vertolkte zich eindelijk naar buiten.
Ze stribbelde tegen in de stevige greep van de wachters. Moeiteloos sleepten ze haar lichaam mee alsof ze niets meer was dan een lappenpop.
De menigte liet hen vrij uit doorlopen. Allen maakten ze ruimte tot een steiger, gemaakt van houten planken, zichtbaar werd.
De steiger hing boven eeen duizelingwekkende diepte. Niemad wilde daar ooit bij in de buurt komen. Het was zelfs moeilijk om soldaten te vinden die deze taak moesten uit voeren. Zelfs de moedigste krijgers koesterden een angst voor de richel van de Bovenwereld. Één misstap en je zou een dodemansval maken naar de Laaglanden.
Het meisje begon harder te schreeuwen en tegen te werken terwijl haar voeten de houten planken van de stellage raakten.
Ruig duwden de soldaten haar vooruit en er ging een schok door de omstanders terwijl Lilana wankelde om haar evenwicht te houden. Ze wierp nog een angstvallige blik op naar achteren, naar Darrence. De tranen die over haar wangen gleden waren de lichamelijke reactie die haar paniek moest verbeeldde. Hij kon haar hoge vrouwelijke stem nog horen smeken: "Nee, doe het niet, alsjeblieft, laat me gaan!”
Dwaas wicht, dacht ze nu echt dat hij zou zwichten voor een smeekbede?
Darrence gaf een vermoeide blik aan een van zijn officieren. Hij haatte dit uitstel. Een zetje en het was gebeurd.
'Duw haar er af," sprak hij kordaat tegen de man.
De man salueerde terug en duwde zich langs de jongere soldaten die weigerden de planken op te stappen om het meisje een laatste zet te geven. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand in een paniek reactie werd meegenomen de afgrond in.
Nog één laatste maal keek ze naar Darrence, de wanhoop nabij. “Alsjeblieft, ik zweer het, ik zal veranderen! Gooi me alsjeblieft niet naar beneden!”
Darrence wendde zijn blik van haar af. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter. Hij had nog meer dingen te doen.
De officier haalde zijn zwaard van zijn gordel af en liep er dreigend mee naar Lilana.
Hij gaf haar amper de kans om achter uit te deinzen. Een goed gemikte zwaai deed haar wegspringen. Haar voeten stapten mis. De lucht in, in plaats van op de planken van de steiger.
Een ijselijk gil die door merg en been ging bleef over terwijl het meisje de diepte in tuimelde.
Darrence draaide zich rustig om terwijl het publiek nog steeds in stilte keek naar de plaats waar Lilana was verdwenen.
Zijn taak zat er weer op voor vandaag. Tijd om zich over belangrijkere zaken te bekommeren.

Hey,

Leuk weer een nieuw stukje, en weer met mijn favoriete personage Gyros! Op een of andere manier fantaseer ik de broodjes en de tzatziki er telkens bij als ik die naam lees... Moet ik eigenlijk niet meer doen .
Voor de rest is het zoals gewoonlijk weer goed geschreven. Ik begin steeds meer mee te leven met alle karakters.

Wel heb ik weer een foutje weten te ontdekken...

Als magie met angst werd geassoiceerd was dat alleen maar beter.

Moet denk ik geassocieerd zijn. Typfoutje?

Heey!

Voorlopig blijf ik je volgen hoor! Ik laat me niet afschrikken door een creatief idee 't Is vooral even wennen.

Ik vind dat je de situatie heel goed beschrijft, je schrijfstijl leest ook heel fijn weg. Maar die Darrence is wel een echte (goedbeschreven) slechterik

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Hey :] Ik heb geen foutjes kunnen ontdekken, dus dat is goed ;] Kan ook zijn omdat ik een beetje moe ben, maar ja. Ik vond het weer een leuk stukje, ook al is het een beetje raar om hetzelfde verhaal door twee verschillende schrijfsters en vanuit verschillende perspectieven te lezen. Misschien wen ik daar nog aan :] Ik ben in ieder geval benieuwd wat er nog allemaal gaat gebeuren :]

Haha, ik zat te denken, huh, Gyros, who the hell is Gyros? Haha xD ken je eigen karakters maar idd, Jodie, hij is misschien wel een beetje té Grieks


Volgens mij kan ik nu Gyros nooit meer als een imposante magiër zien, maar alleen als stukjes varkensvlees haha xD

Weet je, op een vreemde manier kan ik Darrence helemaal niet als bad guy zien. Nou ja, niet helemaal. Hij is in mijn ogen helemaal niet slecht, maar heeft gewoon een ander gevoel voor rechtvaardigheid. Maar hij gooit ook gewoon zomaar mijn hp over de rand, dus ik moet eigenlijk voor haar opstaan xD tja, sorry Jodie, mijn trouw aan Lilana gebied mij om partij tegen Darrence te kiezen^^ en daarmee de kant te kiezen van 3 van mijn personages, sorry Leran, je staat alleen

Doei Lilana *zwaait na* tot nooit meer ziens! Zal ie effe raar opkijken als ze weer terugkomt xD komt ze trouwens terug? Hmm, daar moeten we miss nog over brainstormen xD

Haha, ik vind het zo grappig om dit stukje te lezen xD ik ben bang dat ik het met het grootste deel van jouw stukjes ga hebben
En ik ben weer terug, dus ik zal snel een nieuw stukje posten, kan jij ook weer iets nieuws neerzetten^^ wat een goede samenwerking is dit toch haha xD

@Amarious: Ik doe het altijd speciaal voor jou dat ik er een foutje in zet.;P houd je scherp. Hahah, ik werk in een slagerrij xD, ik denk dat het gyros vlees mij gewoon zo goed is bij blijven staan dat ik het onbewust in verhalen verwerk xD haha,
@Maaike: Leuk leuk dat je blijft meelezen . Me loves slechterikken xD, volgens mij heb ik die meer dan Saskia in dit verhaal xD.. ook al is het hier nogal moeilijk om slechterikken te beoordelen, te zijn meer mensen met andere denkbeelden .
@Silena: Leuk dat je nog meeleest ik hoop dat je het leuk blijft vinden ghehe.
@Saskia: Misschien moeten we de magier in mootjes hakken en als gyros vlees verkopen
En eigenlijkk als je er heeeeeeel goed over na denkt, is darrence helemaal niet tde badguyxD, misschien moeten we eens het einde gaan bespreken ? hahah xD

En nu back to the story

Darrence kantoor bevond zich in het paleis. Het had een mooi plaatsje gekregen, met een uitzicht over de hele stad Ismar. Nu zat Darrence met zijn rug naar de hoge ramen gedraaid aan zijn mahoniehouten bureau.
Hij streek met zijn hand door zijn korte, bruine haren en gleed zijn hand er meteen nogmaal overheen zodat ze weer plat lagen.
Er zoveel te doen, en de terechtstelling van die morgen had hem een hoop tijd gekost. Over een paar dagen begonnen de toernooien, een groot festijn waar de hele Bovenwereld het hele jaar naar uitkeek. Darrence had nog genoeg te regelen voor dat toernooi, maar voor nu hield hij zich met kleinere zaken bezig.
Hij liet zijn ogen analyserend over de formulieren voor hem glijden en legde de onbelangrijke aan de kant. Toen hij de naam Arkyn las, stopte hij een kort moment met zijn bezigeden. Hij haalde het blad er tussen uit en begon het rustig door te lezen.
Was het al weer die tijd van het jaar?
Hij schudde zijn hoofd en keek naar het bedrag wat onder aan de brief stond.
"Dat is hoger dan vorig jaar," mompelde hij in zichzelf terwijl hij de namen op de brief begon door te lezen. Voor zichzelf maakte hij een notitie in zijn hoofd dat hij iedereen moest gaan nalopen die dit jaar van de Bovenwereld waren gegooid en met welke reden.
Arkyn was een Laaglander, een man die ooit het toernooi van de Bovenwereld had gewonnen en als prijs werkte hij nu voor hen. Hij ving de terechtgestelden op en leidde ze in het leven als Laaglander. Als beloning kreeg hij een flinke som geld betaald.
Darrence gouden ogen gleden omhoog naar een bediende die als een standbeeld bij de deur van zijn kamer stond.
"Ga vrouwe Acheia halen. Ik heb een taak voor haar."
De bediende boog vluchtig en verdween gelijk de kamer uit. Rustig begon de cos de rest van de stapel papieren door te nemen tot hij verstoord werd.
Iemand klopte zachtjes op zijn deur.
Darrence knikte naar de bediende die overgebleven was dat hij de persoon binnen mocht laten. Gelijk stapte er een slungelige jongen met slordig bruin haar naar binnen.
Darrence vernauwde zijn ogen iets bij het aangezicht van de jongen. Ondanks dat het maar een loopjongen was, hield hij er niet van als zijn personeel er onverzorgd bij liep. Het gaf een armzalig aangezicht.
"Heer.."
Meteen schoot Darrence hand de lucht in. "Had ik je geboden om te spreken?" berispte hij de tiener.
De jongen slikte en schudde van nee.
"Goed, dan houd je je mond dicht tot ik toestemming geef."
Discipline stond bij hem als hoogste aangeschreven van alles. Alleen uit discipline kon orde worden gecreeerd.
Rustig bladerde Darrence verder in zijn papieren terwijl hij de jongen liet wachten. De knul kwam wel vaker in zijn kantoor om berichten af te leveren. Hij was een wees, zoals meer loopjongens waren. Leran was zijn naam, als Darrence het zich goed herinnerde. Het was altijd belangrijk om de namen van de mensen onder je te kennen. Het was makkelijker om ze op die manier terug te vinden als er iets niet in orde was.
Uiteindelijk vond Darrence dat Leran lang genoeg had gewacht en keek hij op van zijn papieren. "Oke, waarom ben je hier, Leran."
"Ik kom een brief brengen, heer.” De zenuwen maakten de stem van de jongen onvast.
Darrence keek naar het parkament rolletje in de jongen zijn handen.
'Geef hier," commandeerde hij met een harde stem.
Meteen gaf de jongen hem de brief. Het rode inktzegel zat er nog ongebroken op. Dat was altijd het eerste waar Darrence naar keek.
Hij bekeek de tekens die in het zegel waren gedrukt. Zijn ogen groeiden een kort moment groot toen hij de subtiele draak gekronkeld om een boom zag. Het symbool van de Laaglanden.
Meteen scheurde hij de brief open en rolde het voor zich uit. De in inkt geschreven woorden schoten voor zijn gezichtsveld langs, tot hij het woord zag waar hij al tijden op wachtte: De dolk.
Zijn lippen krulden in een zeldzame glimlach, of nog meer in de grijns van een wolf.
Eindelijk was het dan zo ver.
Hij keek op van de brief naar Leran die met een afgewend gezicht in de kamer stond.
"Verdwijn," gromde Darrence. Meteen verkoos de jongen het hazenpad en vluchtte de kamer uit. Darrence keek even naar de bediende die er nog stond.
"Ga vrouwe Riquelle halen. Nu."
Alleen in zijn kamer bleef hij achter. Alleen met zijn brief die hij in alle rust nog eens door nam.
De dolk van het lot was gevonden. De dolk die honderden jaren geleden door de ondergod was gemaakt. Die een oncontroleerbare kracht vasthield.
Hij moest en zou het voorwerp in handen krijgen. Hij zou het in handen krijgen voor die verrekte troubadour er ook maar vanaf zou weten waar het voorwerp was.
Helaas bracht de brief hem niet veel wijsheid bij. Het ging voornamelijk om roddels en volksverhalen over de dolk, maar het was wel duidelijk dat hij gezien was. Dat de dolk weer was opgedoken tussen de mensen.
Hij hoorde gezien te zijn bij de kusten van de Gebroken zee. Bij de waterstad Vesi.
Maar tegen de tijd dat een van zijn mensen daar was, zou de dolk waarschijnlijk al heel ergens anders zijn. Hij had iemand nodig die goed was in informatie verkrijgen en de persoon die daar uiterst geschikt voor was, was de vrouw die binnen enkele minuten in zijn kantoor zou zijn. het enige probleem: Zij was een bewaarder. Zij had geen mogelijkheid om te spreken of te schrijven. Vrouwe Riquelle zou haar stem moeten worden.


edit; Feedback

Hé, Leran is geen dief! GRbml, Darrence, jij stom zijn hij is heel eerlijk, en lief, en aardig, en slim en eh... nou ja, je snapt het xD

Nee, klopt, eigenlijk is hij helemaal niet de bad guy, maar ik kan ook niet aan dat personage denken als de bad guy xD die deed gewoon wat hij vond dat hij moest doen en eigenlijk weet ik niet wat er gebeurd was als hij het niet had gedaan. Hmm, iets om over na te denken^^

Was het al weer die tijd van het jaar?

Haha, ik denk hier aan de kerstman haha xD en vervang jaar voor maand en dan heb je een hele rare zin voor een man xD ahum, jaaa, tis te vroeg

Komt het trouwens mooi uit? Ik moet nog 2 stukjes plaatsen voordat het weer samenkomt en jij? Ach, anders loop jij deze keer voor met de stukjes die gezegd zijn

"Dat is hoger dan vorig jaar," mompelde hij in zichzelf terwijl hij ide namen op de brief begon door te lezen.

ide? Ik denk dat je 'de' bedoelt? :]

Hij ving de terechtgestelde op en leidde ze in het leven als Laaglander.

Ik denk dat hij meerderen opvangt die worden verbannen uit de bovenwereld, dus dan word het terechtgestelden.

'Geef hier." commandeerde hij met een harde stem.

De zin is nog niet afgelopen, dus na 'Geef hier' mag een komma :]

De jongen slikte en schudde van nee. "Goed dan houd je je mond dicht tot ik toestemming geef."

Een beetje een vreemde zin zo. Ik zou na 'Goed' een komma zetten ;]

Het rode inktzegel zat er nog ongebroken op. Dat was altijd het eerst waar Darrence naar keek.

Ik denk dat het mooier klinkt als je hier 'eerste' van maakt. Maar dat is denk ik persoonlijk.

Verder weer een leuk stukje :] Ik ben echt benieuwd wat er nog allemaal gaat gebeuren, dus schrijven jullie allebei maar weer snel verder ;]

Heey!

Ik denk inderdaad jij meer de 'bad guy' kant schrijft van het verhaal en Saskia meer de 'Helden' die de slechterikken aanpakken. In ieder geval weet je wel je slechterikken vorm te geven en ze slecht te houden ^_^ Die Darrence kan ik nu niet bepaald als een vriendelijke teddybeer zien Dus je slechterik is geslaagd

Een spellingspuntje:

JodieJJ schreef:stopte hij een kort moment met zijn bezigeden

Ik denk dat je 'bezigheden' bedoelt

Je maakt me erg nieuwsgierig naar die dolk en die wachter met het communicatie probleem..
Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

@Saskia, jij moet niet nadenken over zinenen haha xD.
Jaa, Leran is cute :p oke, ik geef toe xD.
@Silene, Dank je weer voor het uithalen van foutjes :p
@Maaike, I love badguey s xD * mist wiebelwenkbrauwen xD *

Eindelijk, dit is het laatste van Darrence xD en dan kank eindelijk naar hoofdstuk 2 xD hahah

Darrence had zich volledig in de brief verdiept toen de deur zonder geklop open vloog. Woedend keek hij op naar de persoon die ongevraagd zijn kamer instapte. De vrouw die naar binnen kwam, keek alleen maar geamuseerd terug. De losse diepblauwe broek die ze droeg golfde met haar passen mee en was exact het tegenovergestelde van de strakke top die ze erop droeg. Het kromzwaard dat aan haar gordel hing en de messen aan de andere kant waren iets wat je zelden bij vrouwen zag hier op de Bovenwereld. Ze was dan ook niet als de meeste vrouwen van de Bovenwereld. Een gevaarlijke schone, dat was ze. Haar gitzwarte haren en schuinstaande ogen verrieden dat ergens in haar stamboom bloed van de drakenstam voorkwam. Misschien maakte haar dat wel zo'n geharde vechter.
Bijna uitdagend om wat over haar plotselinge binnenkomst te zeggen, keek ze de cos aan.
Darrence hield zijn mond. Hij kende deze vrouw langer dan vandaag en hij wist hoe ze over zijn regels dacht.
"Vrouwe Acheia, kom verder. Ik heb twee opdrachten voor je." Die eerste woorden waren vrij loos aangezien ze al in het midden van zijn kamer stond en doorliep naar zijn bureau.
"Arkyn moet zijn betalingen krijgen," ging hij toch maar verder.
Een verveelde blik verscheen in haar amberkleurige ogen terwijl ze zich op zijn bureau liet neerploffen.
Darrence verbeet een venijnige opmerking. Het zou geen verschil maken.
"Je weet nog wie hij is?"
De ergernis die van haar gezicht droop zei genoeg. Ze vroeg zich hoogstwaarschijnlijk af waarom zij zoiets simpels moest doen.
"Goed." Darrence stond op vanuit zijn stoel zodat hij niet meer naar haar op hoefde te kijken. "Ik verwacht daar geen problemen mee. Dan nu je tweede taak." Ze ging iets verzitten zodat haar houding actiever werd.
"Weet je nog toen je hier kwam en ik je over een zekere dolk vertelde?"
Met een knik bevestigde ze zijn vraag.
"Er gaan verhalen de ronde over deze dolk. Ik wil dat je naar beneden gaat en uitzoekt of deze verhalen kloppen. Als ze kloppen zorg je dat je die dolk in handen krijgt en hem terug brengt naar mij."
Met een moeilijk gezicht keek ze hem aan. Ze zag hetzelfde probleem als Darrence gelijk had voorzien: Haar onvermogen tot spreken. De missende tong.
Geen enkele bewaarder had er een. Contact met de buitenwereld was hen verboden. Acheia was de enige uitzondering die zich af en toe tussen de mensen begaf. Dat was de afspraak die ze hadden gemaakt, en ze was te functioneel om in een duistere gevangenis te worden weggestopt.
Zelfs zonder spraakvermogen of ander vermogen om te communiceren wist ze bijna alle opdrachten in de Laaglanden te voltooien.
"Ik heb het al geregeld. Vrouwe Riquelle zal met je meereizen. Zij is een gedachtenlezer en zal als tolk dienen."
Zijn regeling viel niet in goede wateren. De zwartharige vrouw sprong woedend van zijn bureau. Alleen al aan haar blik kon Darrence zien dat ze niet zou toestaan dat iemand haar gedachten las.
Onaangeslagen vouwde de cos zijn handen achter zijn rug en keek rustig terug. "Riquelle kan alleen gedachten lezen die jij zelf aan haar openstelt. Deze opdracht is van groot belang, Acheia, ik hoop niet dat je me hierin teleur zal stellen."
Acheia ontspande zich bij het horen van die woorden.
"Vrouwe Riquelle zal over enkele minuten hier zijn, ik wil dat je haar zo eerst ontmoet." Darrence liet zich weer achter zijn bureau neerzakken nu de vrouw zijn tafel niet meer als zitplaats gebruikte.
Vanuit zijn ooghoeken hield hij Acheia in de gaten die naar zijn boekenkast was gelopen en er nu boeken uit begon te trekken. Geërgerd volgde de cos haar bezigheden.
"Je kunt ze niet lezen," merkte hij scherp op. Die vrouw maakte een puinhoop van zijn net geordende kantoor.
Niets van zijn opmerking aantrekkend, trok ze er een boek uit en ging tegen de muur aan leunen waar ze rustig door de pagina's bladerde.
Hij haatte het hoe ze tegen iedere kleine regel die hij opstelde rebelleerde, maar ze was te bruikbaar om haar van de Bovenwereld te gooien. Zolang Darrence wist dat hij haar trouw had, sloot hij zijn ogen ervoor.
En die trouw zou hij zeker weten behouden zolang hij haar een kans op wraak bood.

-Aangepast

Darrence had ze volledig in de brief verdiept toen de deur zonder geklop open vloog.

Darrance had zich volledig...

Darrence verbeet een venijdige opmerking.

Is het niet venijnige? Ik weet het niet zeker, hoor, maar dat staat me bij.

"Riquelle kan alleen gedachtenlezen die jij zelf aan haar opensteld.

Gedachtelezen is een werkwoord, maar in dit geval gaat het over het lezen van gedachten, dus dan moet er een spatie tussen 'gedachten' en 'lezen'.

Niets van zijn opmerking aantrekkend trok ze er een uit en ging tegen de muur aan leunen waar ze rustig door de pagina's bladerde.

Ik vind dit een beetje een vreemde zin. Ik zou er het volgende van maken:
Niets van zijn opmerking aantrekkend, trok ze een boek uit de kast en leunde tegen de muur waar ze rustig door de pagina's bladerde.

Verder weer een leuk stukje. Ik lees vaak reacties waarin lezers een favoriet personage hebben en tot nu had ik niet verwacht dat ik dat ook zou hebben. Maar ik vind Acheia geweldig. Het feit dat ze niet kan praten trekt mij ontzettend aan. Ik ben benieuwd hoe dat de rest van het verhaal gaat beïnvloeden :]

Ik ben erg benieuwd wat er verder gaat gebeuren, maar eigenlijk ben ik nog benieuwder naar de dolk en wat voor krachten deze bezit. Wat is Darrence toch van plan... En waar is Gyros!? Komt er nog een stuk waar hij in voor komt ? Ik hoop zelf namelijk van wel .
Nou, ik zit weer klaar voor een nieuw stukje. Ga dus vooral zo door.

@ Maaike: JAaa, ik heb de helden xD ik ben benieuwd of je het nog zo ziet als het verhaal verder vordert^^

"Je kunt ze niet lezen," merkte hij scherp op. Die vrouw maakte een puinhoop van zijn net geordende kantoor.

Acheia is rebel in hart en nieren haha xD en we stoppen met Darrence en switchen naar... pampadampapaaaaam... wie is het eigenlijk? Lees morgen weer en u komt erachter^^

En de dolk is gevonden! En dadelijk komt de clinch met Riquelle, jaaa, dat wordt leuk haha xD leuk als personages met elkaar gaan vechten zij gaan zooo ontzettend blij met elkaar zijn haha

@Silena: Bednaktweer voor het verbeteren wat een domme foutjes van mij xD.
En jeeh Acheia ( samen met Jorena en Caled... hmmm oke, de heflt van mijn personages dus, oh en Darrence...hmm laat maar zitten ) Naa, acheia is wel mijn lievelings
@Amarious: Eigenlijk zou hij er niet meer in voor komen, maar voor jou zou ik eens kijken wat ik kan regelen :p ghehehe xD.
@Saskia: ik probeer nog steeds uit ons verhaal te halen wie de badguys en wie de goeie zijn, maar ik kom er nietuit xD haha. ik denk dat er maar eentje echt slecht uiteindelijk is :p en die houden we nog even geheim * SSSTTTT )

ACHEIA EN RIQuELE ZIJN GEWOON BFFL!!!
Acheia bladerde het boek door dat ze had gepakt. Darrence had gelijk; ze kon de woorden niet lezen. Als vrouwe had haar vader het haar altijd verboden om te leren lezen of schrijven. Vrouwen hoorden zich niet met dat soort dingen te bemoeien.
Ondanks dat de geschreven woorden vreemde symbolen voor Acheia waren, spraken de illustraties boekdelen. Het was bijna een hobby van haar geworden om verhalen op die manier te onthullen.
Uiteindelijk deed ze het boek voorzichtig dicht en zette het terug in de kast. Opnieuw verkoos ze de muur om tegen aan te leunen, in stilte wachtend op haar reisgenote. De gedachtelezer.
Een huivering gleed over haar rug. Ondanks dat heer Darrence had gezegd dat het meisje niet zomaar haar gedachten kon lezen, beangstigde het haar dat haar diepste geheimen misschien wel open lagen voor iemand.
Acheia's amberkleurige ogen schoten open toen ze de voetstappen aan de andere kant van de deur hoorde. Darrence ving even haar blik voor hij zich naar de richting van het geluid richtte.
Er werd geklopt en gelijk deed de bediende open.
Acheia bekeek de vrouw die binnenkwam. Lang, blond haar was sierlijk naar achter gevlochten en ijsblauwe ogen keken met een bepaalde air de kamer in. Ze voelde zich duidelijk belangrijk als gedachtelezer.
De bewaarder kon alleen haar ogen rollen. En hier moest zij mee op pad de komende weken.
"Vrouwe Riquelle, fijn dat je bent gekomen. Ik wil je voorstellen aan vrouwe Acheia," opende heer Darrence het gesprek, waardoor gelijk de ijsblauwe ogen naar haar schoten. Riquelle keek al even afkeurend naar Acheia als dat Acheia haar bekeek.
"Vrouwe Acheia is een bewaarder," ging Darrence verder. Iedereen die voor Darrence werkte wist wel wat een bewaarder was. De elite krijgsmacht. Maar om één ding stonden ze nog meer bekend, geen van hen had een tong. Waarom was nooit aan de buitenwereld verteld. Acheia wist het zelf maar al te goed. Het geheim wat ze verborg, mocht onder geen beding naar buiten komen.
"Jij zult haar tolk zijn op haar reis naar de Laaglanden."
De ogen van het meisje groeiden tot schoteltjes en haar stem schoot de lucht in. "Haar tolk? Maar ik wil niet naar de Laaglanden, het is daar zo vies en de mannen zijn zo... onbeheerst."
Acheia keek moeilijk naar heer Darrence. Dit ging hij toch niet menen, wilde hij dit kind met haar mee op zo'n belangrijke missie sturen?
"Vrouwe Riquelle, er is niets om je druk over te maken. Acheia hier kan je prima beschermen."
Als ik dat wil. En tot nu toe had Acheia het gevoel alsof ze er beter vanaf zou komen zonder Riquelle als last.
Met een ruk draaide de blonde schone haar hoofd naar Acheia. Ze had blijkbaar de gedachten gehoord.
"Als je dat wilt?" herhaalde ze in schok. "Nee, ik ga niet mee." Abrupt wendde ze zich en liep op de uitgang af.
Acheia wierp een schuine blik op Darrence die haar toeknikte.
Geluidloos trok de zwartharige haar zwaard en sloop achter Riquelle aan. Voor de gedachtelezeres ook maar iets door had stond het lemmet al aan haar keel.
Het was geen vraag of je mee wilde gaan.
Ondanks het dreigende staal tegen haar hals, bleef de blonde vrouw koppig. Acheia moest toegeven dat ze lef had, of gewoon oerstom was.
"Ik ga niet mee,"
Acheia drukte het staal in de hals van het meisje, maar een hand op haar schouder weerhield haar ervan om verder tegaan.
Ze keek opzij naar Darrence die schuin achter haar stond.
"Riquelle, je bent niet onvervangbaar hier aan het hof, ook al mag je dat misschien denken. Als je meer tegenspraak geeft, laat ik Acheia haar gang gaan."
Hij stapte dichterbij en vervolgde op lage toon zijn woorden. "En vertrouw me als ik zeg dat je niet haar eerste slachtoffer zal zijn."
'Ik ga het tegen mijn vader vertellen en reken maar dat hij je tegenhoudt!" probeerde Riquelle nog in een laatste poging tegen Darrence plan in te gaan.
Acheia was geschokt door de koppigheid van het kind. Wilde ze dood?
Even keek ze met opgetrokken wenkbrauwen naar Darrence, die nog steeds een strak en ijzig gezicht had.
"Wel dat is dan geregeld. Ik zal een brief naar je vader sturen dat de moordenaars van zijn dochter zijn opgepakt en zullen hangen voor hun daden.
Acheia, neem haar mee. Ik hou mijn kantoor liever schoon."
Vliegensvlug draaide Acheia de arm van het meisje op haar rug, zodat ze haar makkelijk mee kon begeleiden.
Ze dwong Riquelle een paar passen naar voren te zetten. De uitroep van de blonde schone liet haar halthouden. "Wacht, stop. Ik ga mee, maar alleen als ik..." Even stopte ze met spreken en leek te bedenken wat ze wilde. "Als ik een paard van Laìr krijg."
Een vermakelijke glimlach kwam om Darrence lippen. Hij kreeg weer zijn zin zoals altijd, bijna vond Acheia het jammer.
"Dat is goed. Vrouwe Acheia, Riquelle staat nu onder jouw leiding."
Acheia liet de arm van het meisje los en stopte haar zwaard weg.
Kom mee, we gaan spullen pakken.

aangepast feedback Silena.

Hmm, jaa, dat laatste is idd veranderd, ik zal het even in mijn eigen documentje aanpassen^^

Ik ben mijn theezakje zwemles aan het geven in mijn tinkelteefbeker, kom op jongen, nu de rugslag, zwem maar om het lepeltje heen. Jaaa, kom maar, nog een rondje^^ jeej, het is een natuurtalent owkeee, laat maar xD lekker thee trouwens, smaakt naar vanille^^ het is dan ook vanillethee, goh, wat logisch haha xD

Oke, genoeg afgedwaald eh... tja, wat moet ik zeggen, het lijkt heel veel op mijn stukje, afgezien van 1 zin haha xD
Het was gelijk al liefde op het eerste gezicht haha xD die gaan zo ontzettend goed bevriend raken, niet normaal meer

Allereerst: Wauw! Ik vind dit tot nu toe het beste stukje wat je hebt geplaatst. Het leest heerlijk door en Acheia is gewoon helemaal cool xD

Er zaten wel weer een aantal foutjes in.

Darrence had gelijk ze kon de woorden niet lezen.

Deze zin klinkt raar als je hem in een keer doorleest. Ik zou een komma zetten tussen 'gelijk' en 'ze'.
Darrence had gelijk, ze kon de woorden niet lezen.
Het is wel een korte zin, maar het klinkt toch beter met een komma er in.

Als vrouwe had haar vader het haar altijd verboden om te leren lezen of schrijven.

Als vrouwe of als vrouw? Ik weet niet of je er expres een e achter hebt gezet, maar ik wilde het toch even melden.

Acheia's amberkleurige ogen schoten open toen ze de voetstappen aan de andere kant hoorde. Darrence ving even haar blik voor hij zich naar de deur richten.

Aan de andere kant van wat? Maar ja, als je er wel 'aan de andere kant van de deur' neerzet, heb je twee keer 'de deur'. Ik zou het als volgt doen:
"Acheia's amerkleurige ogen schoten open toen ze de voetstappen aan de andere kant van de deur hoorde. Darrence ving even haar blik voor hij zich in de richting van het geluid richtte."
Of zoiets.

Ze voelde zich duidelijk belangrijk als gedachtenlezer.

Gedachtelezer. Zonder n.

"Vrouwe Riquelle, fijn dat je bent gekomen. Ik wil je voorstellen aan vrouwe Acheia." opende heer Darrence het gesprek, waardoor gelijk de ijsblauwe ogen naar haar schoten, even afkeurend als Acheia haar bekeek.

De zin is nog niet afgelopen, dus er mag een komma achter 'Acheia'. Zo dus:
"...voorstellen aan vrouwe Acheia," opende heer Darrence..."
Verder vind ik het een beetje een lange zin of zo. Het klinkt niet lekker. Ik zou er twee zinnen van maken. Op deze manier bijvoorbeeld:
"Vrouwe Riquelle, fijn dat je bent gekomen. Ik wil je voorstellen aan vrouwe Acheia," opende heer Darrence het gesprek. De ijsblauwe ogen schoten gelijk naar Acheia, die even afkeurend terug keek.

"Vrouwe Acheia is een bewaarder." Ging Darrence verder.

Opnieuw; de zin is nog niet afgelopen, dus een komma. "Vrouwe Acheia is een bewaarder," ging Darrence verder.

De ogen van het meisje groeiden tot schoteltjes, samen met haar stem die hoog de lucht in schoot.

Haar stem groeide tot schoteltjes? Misschien lees ik de zin verkeerd, maar het klinkt raar. Ik zou er dit van maken:
De ogen van het meisje groeiden tot schoteltjes en haar stem schoot hoog de lucht in.

Dit ging hij toch niet menen, wilde hij dit kind met haar mee op zo'n belangrijke missie sturen.

Het is een vraag, dus aan het eind een vraagteken.

Geluidloos trok de zwarteharige haar zwaard en sloop achter Riquelle.

...sloop achter Riquelle aan.

Of kon je het beter dom noemen.

Opnieuw; het is een vraag, dus een vraagteken aan het eind.

"En vertrouw me dat je niet haar eerste slachtoffer zal zijn."

Ik zou hier het volgende van maken;
"En vertrouw me als ik zeg dat je niet haar eerste slachtoffer zal zijn."

Even keek ze met opgetrokken wenkbrauwen naar Darrence. Die nog steeds een strak en ijzig gezicht had.

Geen nieuwe zin.
Even keek ze met opgetrokken wenkbrauwen naar Darrence, die nog steeds een strak en ijzig gezicht had.

Vliegensvlug draaide Acheia de arm van het meisje op haar rug, zodat ze haar makkelijk mee kon begeleidde.

...mee kon begeleiden.

Ze dwong riquelle een paar passen naar voren te zetten.

Riquelle

Oké, achteraf gezien een stuk meer foutjes dan in voorgaande stukken. Lees je de stukken die je post over, voordat je ze post? Als dat niet het geval is, zou ik dat zeker doen. Niet alleen in Word, maar ook hier op het forum voordat je op 'versturen' klikt :] Verder, zoals ik al zei, vind ik dit echt een geweldig stukje en ik ben benieuwd naar het volgende :]

Heel veel stomme foutjes zie ik ,

ik lees alles wel door, maar vandaag stond mijn hoofd er niet zo goed bij, vandaar. =]
Zal vanavond of overmorgen ( heel misschien morgen ) proberen te verbeteren,
Bedankt weer voor het nakijken

Heey!

Ik heb mijn achterstand weer even in gehaald ^_^ en voor de verandering eerst jouw verhaal gelezen, in plaats die van Saskia.

Leuk bedacht dat de Bewaarders geen tong hebben! Ik zie Acheia voor me als zo'n Arabische strijder, aangezien ze een wijde broek aan heeft, klopt dat een beetje met het beeld wat je probeert te schetsen?

Ga zo door

Groetjes Maaike

@Saskia: jaa, heel interessant dat je theezakje goed zwemt in de tinkelteef beker :p.. maar uuhh is dat niet zo'n plastic ding? gheheh .
Ect Riquelle en Acheia kunnen het fantastisch met elkaar vinden
@Silena, weer bedankt Ik hoop dat het dit keer kwa spelling weer beter is. ook al ben ik zelf over een aantal aansluitingen niet heelmaal tevreden ben.
@Maaike: Saskia had bedacht dat er een tongloze vrouw in kwam :p en toen maakte ik er een wachter van gheheh En je beeld van Acheia is inderdaad helemaal juist

Die avond nog stonden ze klaar voor vertrek. Acheia in volledige wapenuitrusting met een losse, stevige broek, leren laarzen, en een strakke, leren buis over haar bovenlichaam. Ze droeg een pijl en boog op haar rug en een kromzwaard was vastgegord aan haar riem samen met een aantal scherpe messen. En als laatste accesoire hing er een knapzak gemakkelijk op haar schouder. Het gewicht van de tas was nauwelijks een last, alleen de hoognodige spullen zaten erin.
Afkeurend keek Acheia naar haar reisgenote. Riquelle zag er eerder uit alsof ze naar een chique diner ging.
De blonde vrouw had zich in een modieuze tunica gehezen, die uit verschillende gekleurde lappen wijnrode stof bestond. Mooi, maar praktisch onmogelijk om goed in te bewegen.
Ik mag hopen dat je betere kleren in je tas heb zitten.
Acheia liet haar blik even over de tas glijden die op de grond stond, die ook onhandig was om mee te nemen naar de Laaglanden, veel te groot en te zwaar. Hoe ze dat ding gaat meezeulen? De goden mogen het weten.
"En wat wil je dan? Dat ik er net zo als jou uitzie? Eén van ons moet klasse vertonen en laten zien dat wij verheven Bovenwerelders zijn."
Hn, we zullen zien wat de wezens van het bloedwoud van jouw verhevenheid vinden.
Zonder haar tolk nog een blik waardig te keuren, liep ze naar de enorme boog waar tientallen wachters bij opgesteld stonden. De Boog van Anor.
Prachtige versieringen van talloze veldslagen waren erin gegraveerd en in het midden stond een afbeelding van heer Anor zelf. Maar weinige wisten hoe belangrijk die man wel niet voor de Bovenwereld was geweest. Acheia wist niet of ze zich gelukkig kon stellen dat zij wel de waarheid wist. De man zijn daden waren lang niet zo verheven als dit monument uitbeeldde.
Ze liet een zucht ontsnappen en met een gestrekte rug liep ze er onder door. Alleen waardige Bovenwerelders mochten voorbij de boog treden naar de Hemeltrap.
Acheia twijfelde er niet aan dat de wachters haar zouden doorlaten, ondanks dat ze misschien wel de meest onwaardige Bovenwerelder was die hier rondliep. Het uitzicht wat voor haar uitstrekte, was waar haar hart lag. Verlangend stapte ze dichter naar de rand toe. Ze bleef stil staan en keek naar beneden waar ze het bloedwoud al onder zich kon zien uitstrekken als een enorme mossige massa. Daar voorbij bevond zich een duistere vlakte, vanaf deze hoogte was er niet veel meer van te zien. Enkele bergketens staken langs de duistere vlakte af met hun witte toppen, en als ze opzij keek kon ze de Gloriewatervallen van de Bovenwereld naar beneden zien stortten.
Ze zweefden recht boven de Laaglanden. Het land van Chaos.
Het was niet voor te stellen dat deze twee landen, de Bovenwereld, een land van orde en vrede, en de Laaglanden, een land van chaos en oorlog, ooit een geheel waren.
Acheia stapte eindelijk naar voren, op de eerste treden van de trap die als een serpent naar beneden kronkelde.
De trap was bijna even gevaarlijk om af te dalen als het land daaronder was om in te leven.
Er waren geen leuningen die je veilig stelden voor een val. De treden zweefden magisch onder elkaar, niets verbond ze met elkaar. Één misstap en je zou enkele kilometers in vrije val naar beneden stortten. Zonder magie, had je geen kans om dat te overleven.
De bewaarder begon vol zelfvertrouwen af te dalen. Het was niet de eerste keer dat ze deze tocht maakte. Heer Darrence gaf haar altijd de opdrachten in de Laaglanden, dat was haar voorwaarde geweest om voor hem te gaan werken.
De wind die rond de treden waaide, speelde vrolijk met haar zwarte haren en pakte plukjes weg uit de strakke vlecht die ze gelegd had.
Ze keek rustig haar omgeving rond, niet bang om mis te stappen. Het gaf een bijna vrij gevoel om hier te lopen, midden in het open luchtruim.
Acheia wierp even een blik achterom, naar haar metgezelle die veel meer moeite met de trap had. Ze kon het meisje al zowat zien misstappen en naar beneden zien tuimelen.
Dat zou zonde zijn, dan moest ze haar reis uitstellen om een nieuwe tolk te krijgen, ook al was dat het misschien wel waard als vervanging van deze Riquelle.
De gedachte van zich afschuddend concentreerde ze zich op het uitzicht onder haar. Langzaam veranderde de groene massa in afzonderlijke bomen, zelfs kleine openingen begonnen zichtbaar te worden.
In de verte kon ze de tweede havenstad Porte Kesta zien, Vesi was de eerste havenstad die aan de andere kant van de oceaan gelegen was, maar vanaf hier was die niet te zien. Dat waren de enige twee steden die de Laaglanden kende, voor de rest bestond het land uit vele nomaden groepen en kleine nederzettingen die vaak niet langer dan twee jaar stonden.
Niet ver van Porte Kesta kon ze de grens van het land van de drakenstam zien, die door scherpe en hoge bergketens werd aangegeven. Een plaats die zelfs alle Laaglanders meden.
Een tweede enorme boog kwam in zicht. Ze waren bij de onderste treden aangekomen.
Hier was het aantal soldaten nog groter dan boven.
Er was een kleine nederzetting om de trap heen, waar de wachten woonden, soms zelfs met hele families. De huizen werden beschermd door een enorm, brede muur die alles uit het bloedwoud moest tegenhouden.
Ergens was het een griezelige gedachten om hier te moeten wonen, zo dicht bij iets waar zo veel gevaar uit voort kwam.
Acheia liep zonder op of om te kijken tussen de soldaten door. Ze nam geen tijd om in het dorp mensen te begroeten of om nog spullen in te kopen. Ze wilde zo snel mogelijk haar volgende obstakel door.
Bij de hoge, gesloten poorten kwam ze uiteindelijk tot stilstand. Boven de poort in vuurrood stonden dreigende woorden geschreven. Sommige volksverhalen vertelden dat de woorden er in het bloed van slachtoffers was opgeschreven. Acheia wist wel beter. Opgedroogd bloed was niet fel rood.
Toch las ze ze iedere keer met een respect.
Betreed deze wouden met angst gevulde harten. Hoogmoed zal vlees verslinden, tot bloed een waarschuwend spoor voor de volgende achterlaat. Vrees ons, en wandel gebogen, smekend om genade.
Acheia lachte iets. Ze mochten hun best doen om haar te laten buigen.
Geamuseerd keek ze opzij naar Riquelle die de woorden met meer angst bekeek.
Klaar om te gaan?

haha ik wilde een bus pakken naar de bios waar ik met vriendinnen heb afgesproken, vind 9292ov dat ik maar moet gaan lopen xD nee, daar ben ik te lui voor en te ongeduldig, lopen gaat echt heeeeel erg sloom. Maar goed ^^

jij het Riquelle een toga aangegeven! Ze is veel, maar geen hoer haha xD ze weet niet eens wat het is

en plak jij het laatste stukje er niet aan? Of is dat expres gedaan?

Ow, trouwens, die tinkelteefbeker is heel mooi van aardewerk, of hoe je dat ook noemt ze heeft wel al een gat in haar kin, geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen haha xD

Het is inderdaad beter, haha. Ik heb geen dingen gevonden die niet helemaal lekker liepen, maar ik heb wel 1 puntje:

Toch las ze ze iedere keer met een respect.
Betreed deze wouden met angst gevulde harten. Hoogmoed zal vlees verslinden, tot bloed een waarschuwend spoor voor de volgende achterlaat. Vrees ons, en wandel gebogen, smekend om genade.

Ik zou dit zo neerzetten:

Toch las ze iedere keer met respect:
Betreed deze wouden met angst gevulde harten. Hoogmoed zal vlees verslinden, tot bloed een waarschuwend spoor voor de volgende achterlaat. Vrees ons, en wandel gebogen, smekend om genade.

Het is absoluut niet fout zoals jij het hebt hoor, maar naar mijn idee staat het mooier en klinkt het beter :]

Verder weer een leuk stukje. Er gebeurd niet veel ondanks de vele woorden, maar het is absoluut een deel van het verhaal en dat is goed :]

Heey!

Misschien moeten jullie dan voetnootjes maken met 'dit deel is bedacht door..' want dan kan ik mijn complimenten gericht geven zonder dat een van jullie de eer aan zich voorbij ziet gaan en anders ga ik wel 2x zeggen dat ik iets leuk bedacht vind zoals die trap bijvoorbeeld, ik blijf er bij dat ik het heel origineel vind ^_^
Trouwens, die letters op die poort zijn best wel doordacht, als je al niet bang was voor de benedenwereld, dan wordt je dat nu wel. Knalrode letters die voor bloed aan zijn te zien, hihi. Ik ben benieuwd of Riquelle daar nog wat van gaat zeggen

Ga zo door!

Groetjes Maaike

@Saskia: You killed tinkelteef!!! En Riwuelle is gewoon een hoer... :gr of ze het wil of niet xD gheheh * Of kentxD * muwahhaah :p
oh en ik vond het laatste stukje niet zo boeien d xD
@Silena: Ik ga nog even over die zin nadenken:p Nu gebeurt er weer wat meer in dit stuk ;p

@Maaike: Haha zullen we doen ik claim dit stukje nu MIJN!
Hijgend stroomde haar ademhaling door haar longen terwijl haar voeten als vanzelf over de smalle tegels van de muren renden. Behendig sprong ze over naar het volgende dak.
Stemmen klonken onder haar. Mannen die achter haar aan renden en om wat? Even gleed haar hand naar de dolk die ze in de binnenkant van haar jasje verborg. Het zilver voelde koud aan onder haar vingers maar haar hart verwarmde bij het idee het nog steeds bij haar te dragen. Die dolk was haar alles. Een erfstuk wat ze twee jaar voor haar vader overleed van hem had gekregen. Hij had haar altijd op het hart gedrukt om het goed te bewaken en om het aan niemand toe tevertrouwen dus dat had ze gedaaan. Maar de mensen werden steeds hebberiger en iemand hier in de stad had hem gezien. Het was haar eigen schuld geweest. Ze had er iemand mee aangevallen in een steegje en zijn buidel geld gejat. Wist zij veel dat de jongen de dolk zou herkennen voor wat hij waard was. Ze wist zelf niet eens wat hij waard was! Laat staan dat iemand anders het wist. Blijkbaar had ze dat fout gehad.
De roddel over de dolk had zich als een razende verspreidt en nu rende voor haar leven om de dolk uit de klauwen van tientallen Laaglanders te houden.
Schichtig keek ze achter zich, maar geen van haar achtervolgers had zich op de daken durven te begeven, waar zij zich zo behendig over voortbewoog. Haar voeten tapten over de stenen en zette nooit een stap mis. Het was een tweede natuur voor haar om zich over de meest onmogelijke plekken snel voort te bewegen.
Ze mocht misschien wel niet de beste zwaardvechter zijn en haar kleine gestalte was ook niet bepaald indrukweekend, maar dit maakte een hoop goed.
Krachtig zette ze zich af om naar het volgende dak te springen. Een scherpe windvloog suisde vlak langs haar gezicht, en nog net op tijd wist ze zich met een rol goed op het dak te begeven. Ze had nauwelijks de tijd om zichzelf te herstellen voor een tweede pijl langs haar heen scheerde.
Speelkwartier was blijkbaar voorbij.
Zonder na te denken sprong ze een dakraam in. Het doek wat er voor gespannen was ging mee met haar val en ving de klap op. Om haar heen kon ze een vrouw horen gillen en een man brommen, maar het doek ontnam haar haar zicht.
Met moeite wist ze zich uit het rode kleed te bevrijden en keek de kamer in om te zien waar ze beland was.
Haar ogen werden groot toen ze de man en de vrouw zag.
De vrouw had zich bedekt met de deken van het bed en leek voor de rest compleet naakt te zijn. De man was compleet naakt en stond in zijn volle glorie voor haar. Kyta mistte bijna zijn woedende gezichtsuitdrukking terwijl ze naar andere delen van de mannelijke anotomie keek.
Haar hoofd werd gloeiend rood terwijl ze zichzelf op staren betrapte.
"Sorry!" riep ze uit en sprong gelijk op om de benen te nemen. Dit was niet haar dag, van alle ramen waar ze naar binnen had kunnen springen, moest ze uitgerekend in zo'n kamer belanden!
Ze kon de man achter zich horen schreeuwen, maar hij deed er lang over om de achtervolging in te zettten. Waarschijnlijk wilde hij zich eerst iets bedekken, ook al kende Laaglanders over het algemeen weinig schaamte.
Met een klap gooide Kyta de voordeur open en keek even over de straat waar tientallen mensen liepen. Ze waren samengekluit tot een dichte massa. Veel ruimte was er dan ook niet want naast het pad stroomde al een diepe rivier.
Al fluitend liet Kyta zich in de massa op gaan. Niemand zou haar hier tussen kunnen zien lopen.
Met haar handen achter haar hoofd volgde ze twee dikke dames die vrolijk kletsten.
Haar grote bruine ogen flitsten nog steeds over de omgeving op zoek naar de mannen die haar achterna hadden gezeten, maar er was geen spoor meer van hen te bekennen.
Een grijns betoverde haar gezicht en alle spanning liet ze van zich afglijden. Niemand zou haar ooit te pakken krijgen. Ze was veel te snel.
Onbewust van de lichte voetstappen die haar bij iedere bocht bleven volgen sloeg ze een zijstraatje in.
De smalle paden aan de westkant liepen allemaal naar een deel van de stad en dat was naar de haven. Ze wilde daar op een schip zien te klimmen en deze ranzige stad ver achter haar laten. Er waren hier te veel mensen die haar hoofd wilden hebben, of beter gezegd haar dolk. Ze zou naar de andere kant van de Laaglanden reizen en daar weer verder met haar dievencarriére gaan. En dan zou ze zorgen dat helemaal niemand ooit haar dolk nog te zien kreeg.
Bij de gedachte aan het voorwerp haalde ze hem te voorschijn. Simpel van zilver, geen edelstenen, geen prachtige versieringen, er was niets bijzonders aan te zien. De enige bekleding die het mes had was de leren band die om de handgreep was gebonden. Simpel en geeneens bruikbaar, bedacht ze zich terwijl ze haar vingers langs de snijranden haalde. Zo bot dat ze zelfs met moeite de huid van haar duim niet openkreeg.
Waarom wilde zoveel mensen een bot mes?

Ik heb The Wild Rover van Týr in mijn hoofd, haha xD Heeft niks met je verhaal te maken hoor, maar ik moest het even melden :]

Paar dingetjes:

Hijgend stroomde haar ademhaling door haar longen terwijl haar voeten als vanzelf over de smalle tegels van de muren renden.

Dat klopt niet. Ik zou doen:
Hijgend stroomde haar adem door haar longen...

Hij had haar altijd op het hart gedrukt om het goed te bewaken en om het aan niemand toe tevertrouwen dus dat had ze gedaaan.

Spatie tussen 'te' en 'vertrouwen'. Gedaan met twee a's. Drie is toch echt te veel, haha

De roddel over de dolk had zich als een razende verspreidt en nu rende voor haar leven om de dolk uit de klauwen van tientallen Laaglanders te houden.

Nu rende ze voor haar leven

Haar voeten tapten over de stenen en zette nooit een stap mis.

Haar voeten stapten? Misschien bedoel je wel tapten hoor, maar het viel me even op :]

Ze mocht misschien wel niet de beste zwaardvechter zijn en haar kleine gestalte was ook niet bepaald indrukweekend, maar dit maakte een hoop goed.

Indrukwekkend

Een scherpe windvloog suisde vlak langs haar gezicht, en nog net op tijd wist ze zich met een rol goed op het dak te begeven.

Windvlaag. En ik vind dit een beetje een vreemde zin. Hij klopt wel geloof ik, maar ik vind dat hij niet lekker doorloopt. Maar ja, aan de andere kant kan ik ook geen manier bedenken om hem wél lekker te laten doorlopen, dus deze laat ik aan jou :]

Waarschijnlijk wilde hij zich eerst iets bedekken, ook al kende Laaglanders over het algemeen weinig schaamte.

'Laaglanders' is meervoud, dus dan moet 'kende'(n) dat ook zijn.

Verder niks kunnen vinden. Wel weer een leuk stukje :] Ik heb al door dat er erg veel verhaallijnen zijn en ik begin erg nieuwsgierig te raken naar wanneer die samenkomen. We weten natuurlijk allemaal al waaróm ze samenkomen, maar ik ben benieuwd naar het hoe en wanneer :] En ik wil weten wie die vrouw in de kerker is uit je eerste post, haha xD

Heey!

Haha, dus als ik nu complimenten geef, krijg ik geen "strijdlustige" Saskia over me heen dat het haar idee was? Mooi!

Ik vind je nieuwe personage gaaf! Lekker naiëf denken dat ze de beste is, maar vooral omdat ze zo soepel over de daken rent. Echt heel leuk bedacht.
Ik ben benieuwd wat er met die dolk aan de hand. Wellicht betoverd of vervloekt, hmz. Ga snel verder!

Groetjes Maaike

@Selena: De vrouw krijgt iets meer duidelijkheid over twee stukjes denk ik xD haha,
@Maaike: Voor een strijdlustige Saskia hoef je je geen zorgen te maken:P die pak ik wel aan haha xD. Gewoon mij complimenteren xD ghehehe


Kyta wilde het mes weer wegstoppen, maar een schaduw hield haar tegen. Met een schuin hoofd keek ze naar de uitlijningen, die verrekte veel weghadden van een mannelijke vorm. Haar ogen groeiden groot toen ze een beweging in de schaduw zag. Ze voelde adrenaline door haar aderen jagen die haar dwong te vluchten. Voor ze een beweging had kunnen maken, klampte een hand zich om haar mond en werd ze hard naar achteren getrokken. Haar rug klapte tegen een krachtig mannenlichaam aan, en een arm om haar middel geslagen hield haar strak op de plaats. Haar schreeuwen verstomden tegen de warme handpalm. Niet dat het uitmaakte, wie met een gezond verstand zou haar komen helpen?
Schoppend gaf ze haar laatste krachten aan verzet, haar armen kon ze niet gebruiken die zaten vast in de greep.
De man tilde haar moeiteloos de lucht in zodat ook haar benen zinloos werden.
Een beweging op de daken trok haar aandacht. Een tweede belager.Met een zware dreun landde hij voor haar.
Kyta verslapte en kon hem alleen walgend aanstaren. Vette, zwarte haren hingen voor zijn gezicht, en overschaduwde zijn ogen. Hij lachte naar haar, waarbij hij een rij rotte zwart en bruin gekleurde tanden toonde.
"Nu ben je niet meer zo snel," grinnikte hij geamuseerd, terwijl hij gluiperig dichterbij stapte.
Machteloos kon Kyta alleen maar toekijken hoe hij de dolk uit haar handen trok.
Haar vaders dolk was ze kwijt door haar eigen stomme onoplettendheid. Een wrange woede tegen haarzelf verspreidde zich in haar lichaam. Hoe had ze hem zo kunnen falen? Hij zou zich voor haar schamen als hij nog zou leven.
In volle overgave liet ze haar hoofd hangen, zodat ze alleen nog de grond tussen haar en de dief zag. Ze wilde hun ogen vol glorie niet aanzien.
Een ruk aan haar lichaam deed haar opschrikken. Ze had geen tijd om te kunnen registreren op wat er gebeurde, voor ze volledig losgelaten werd en op de grond belandde.
Gelijk rolde ze zichzelf op haar zij en keek recht in de half gesloten ogen van de man die haar net nog had vastgehouden. Bloed sijpelde langs zijn slaap. Hij was bewusteloos.
Een schelle stem wekte haar uit haar geschokte toestand. Angstig kroop Kyta ineen, afwachtend tot zij de klap zou ontvangen. Die kwam niet, alleen een verstikkend geluid was te horen.
Kyta verdraaide haar lichaam en keek naar waar de tweede man stond. Hij had zijn armen om zijn maag geslagen en zijn mond hing in een geluidloze kreet open. Gebiologeerd keek ze toe hoe hij in elkaar zakte. Ze was te gefocust op hem om de derde persoon die ten tonele was verschenen op te merken.
Verdwaasd vonden Kyta's ogen uiteindelijk zijn lange benen en gleden omhoog tot ze een blik op zijn aangezicht kon werpen.
De man was lang en slank, maar duidelijk afgetraind. Zijn gezicht was nog verborgen en Kyta kon alleen het zwarte, glanzende haar zien wat in een staartje naar achteren was gebonden. Op zijn gemak borg hij zijn korte zwaard weg en keerde zich eindelijk naar haar.
Felblauwe ogen hielden een geamuseerde twinkeling vast en een jongens-achtige grijns trok om zijn smalle lippen. Kyta was verbouwereerd, nog nooit had ze in haar leven een man van zijn kaliber gezien.
"Je had geluk dat ik in de buurt was, knul."
Haar wangen kleurden rood toen ze zijn diepe stem hoorde, maar nog meer omdat hij kennelijk dacht dat ze een jongen was. Ze wist wel dat ze niet het meest vrouwelijke figuur had. Haar borsten waren niet vol of om mee te pronken en haar atletische bouw liet haar heupen verdwijnen, dat ze ook nog eens jongenskleren droeg maakte het er niet veel beter op.
Eerder was ze altijd blij geweest met haar uiterlijk. Het zorgde ervoor dat ze nooit het middelpunt van attentie was en het was perfect om snel mee te bewegen. Dit was de eerste keer dat ze wenste dat ze wel iets voller was. Ze haalde in een laatste onbewuste poging om meer op een vrouw te lijken haar hand door haar wilde haren om ze enigszins glad te strijken zodat ze rond haar gezicht zouden vallen, maar de rode lokken sprongen gelijk weer op zodra ze haar hand weghaalde.
Alle gedachten aan haar uiterlijk verdwenen toen ze hem naar haar dolk zag reiken die op de grond lag. Vliegensvlug schoot ze naar voren en graaide de dolk weg voor de man hem kon pakken. Soepel sprong ze overeind en bleef in een gebogen vijandige houding staan. In haar hoofd vervloekte ze zichzelf: Hoe ze zich zo had kunnen laten afleiden door deze man.
Verbaasd keek de man terug, alsof hij niet helemaal door had wat er net gebeurd was. "Is die van jouw?" vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij zich opstrekte.
Kyta stak de dolk snel in haar binnenzak. "Ja, ik heb hem van mijn vader gekregen," antwoordde ze vastberaden met een blik die hem uitdaagde om de dolk te proberen te stelen.
De man lachte alleen en leek niets van plan te zijn.
"Wel knul, dan zou ik er voorzichtig mee zijn." Hij schopte even tegen de voorste man aan. "Deze kerels zijn niet niets. Ze snijden je zo de hals door als wat jij doet hen niet zint en ik denk niet dat ze blij zijn op dit moment."
"Hn." Natuurlijk had hij gelijk, maar Kyta vertikte het om toe te geven dat ze geen kans tegen de mannen had gehad. Met haar hoofd iets hoger gehouden stapte ze langs de zwartharige heen, op weg naar de haven. Haar oren waren gespits op de lichte voetstappen die haar volgde. Blijkbaar was de man nog niet klaar met haar. Zij was wel klaar voor hem, al haar spieren stonden al strak gespannen, klaar om weg te vluchten als hij haar alsnog probeerde aan te vallen. Redder of niet, in de Laaglanden was niemand te vertrouwen. Maar de man bleef de hele tijd op dezelfde afstand lopen.
Uiteindelijk kon Kyta er niet meer tegen. De lichte voetstappen die haar ritmisch volgden maakte haar zenuwachtig. Met een ruk keerde ze zich naar hem en snauwde: "Waarom volg je me?"
Het enige wat ze terugkreeg was een brede grijns.
Gefrustreerd zette ze haar handen in haar zij, hem met lichaamstaal dwingend om antwoordt te geven. "Nou?"
"Ik denk dat je wel wat hulp kan gebruiken," lichtte hij uiteindelijk toe.
"Ik heb niemands hulp nodig."
"Net zoals je met die gasten geen hulp nodig had?" Nonchalant wees de man met zijn duim naar achter, waar haar twee belagers nog steeds lagen.
"Hn, je weet niet eens wat ik van plan ben."
"Dat is niet zo moeilijk te raden. Je gaat naar de haven, waarschijnlijk wil je met een schip meevaren en naar de andere kant van de Laaglanden komen. Weg van die gasten die je dolk willen."
"Hn." Hoe had hij zo gemakkelijk haar plan geraden? Alleen door te kijken naar welke richting ze op liep, verdomme!
Ze versnelde haar pas in de hoop hem af te schudden, maar standvastig bleef hij achter haar aankomen..
'Ik ben Caled," zei de man na minuten stilte.
"Flikker toch van de wereld!" snauwde Kyta terug, helemaal zat van het feit dat de man haar bleef volgen.
Het antwoord wat ze op die woorden kreeg, zag ze nooit aankomen. Een hand wond zich om haar bovenarm en ruig werd ze naar achteren getrokken en tegen de muur gedrukt. Caled stond dicht op haar en boog zich naar voren tot ze zijn warme ademhaling over haar wang voelde strijken.
"Jij hebt mij nodig, knul. Je kunt je niet eens hier in de straten van Vesi beschermen. Laat staan ergens anders."
Kyta vernauwde haar ogen, maar ze moest hem gelijk geven. Ze kon zichzelf nauwelijks beschermen hier. Dit was wel een bewijs daarvan. Hij had haar met gemak in enkele seconde vast gezet tegen de muur.
"Ik kan je als we in Porte Kesta naar de drakenstam leiden."
"Wat?! Ben je helemaal gek geworden! Niemand gaat naar de drakenstam. Voor als je het nog niet door had, ze zijn niet bepaald gastvrij!"
Deze man mocht misschien knap zijn, maar hij was gestoord! Niemand haalde het in zijn kop om naar de drakenstam te gaan. Dat stond gelijk aan zelfmoord.
Caled lachte haar zorgen weg. "Geen zorgen. Ze zijn zo slecht nog niet, als je wat met ze handelt."
"En waarom zou ik je vertrouwen?" spuugde Kyta naar hem terug.
Caled stapte van haar weg en gooide zijn handen in de lucht. "Dat is geheel aan jou, maar ik denk dat je de hulp wel kan gebruiken."
Hij trok iets uit zijn jasje, en een seconde later tolde haar zilveren dolk in zijn vingers.
Kyta keek er geschokt naar. Ze had geeneens gemerkt dat de dolk haar ontnomen was.
"Geef terug! Die is van mij!"
Zonder enig probleem te maken, gooide Caled haar de dolk toe.
"Leuk om je ontmoet te hebben, knul."
Kyta staarde er ongelovig naar voor ze eindelijk op keek naar de weglopende rug. Het kostte haar een seconde om een besluit te nemen. Snel stopte ze de dolk weg en rende achter de man aan.
"Wacht!"

Leuk stukje Ik vind die Caled wel cool ^^

Verder heb ik geen foutjes kunnen vinden. Tenminste, ze zijn me niet opgevallen. Ik heb er niet heel erg aandachtig naar gezocht

Er komt steeds meer vorm in het verhaal, leuk Ga maar snel weer verder :]

@Silena: Caled is inderdaad cool xD haha
Zo we maken een switch naar mijn laatste karakter Eindelijk ik ben er doorheen !!! WOOOH!
Best grappig, volgens mij heb ik alle Bovenwereld karakters xD op Riquelle na dan xD

Veel leesplezier weer
Ynisa van huize Altera stond bekend om haar vriendelijke en gangbare persoonlijkheid. Als jongste dochter van het derde lid van het senaat, hadden de meeste mensen verwacht dat ze net zo politiek ingesteld was als haar oudere broers en zusssen, dat bleek al snel een vergissing te zijn. Meerdere malen werd ze gezien terwijl ze met de klusjes van bediende hielp. Op haar prachtige kleren na zou je op die momenten nooit verwachten uit wat voor nageslacht ze kwam.
De momenten van de dag dat ze vrij kreeg van haar lessen in etiquette besteedde ze meestal in het enorme binnenhof. Ze vond het heerlijk om tussen de prachtige bloemen te zitten. De tuin was gemaakt voor rust en vrede en dat was precies waar Ynisa naar zocht als ze hier kwam voor toevlucht. Weg uit het oppervlakkige gebazel van buiten.
Met een observerende blik begon ze bloemen uit de tuin te plukken. Een glimlach wist haar jonge gezicht te betoveren, terwijl ze de samensmeltende kleren van het boeket in haar handen bewonderde. Bedenkelijk tikte ze even met haar vinger tegen haar lippen. Zouden er nog meer bij moeten?
Een ritselend geluid leidde haar af. Meteen richtte ze zich naar de struiken waar een rood geschubd wezentje uit kwam lopen. Zijn passen waren sluipend als die van een kat en zijn lichaam golfde met de bewegingen mee. Ynisa haar glimlach werd groter terwijl het wezentje met de lange klauwe dichterbij haar kwam. De bloemen vielen bijna direct vergeten op de grond.
"Vic!” Ze dook naar voren en streelde het wezen liefkozend over zijn warme gladde kop.
Het reptiel-achtige dier verborg zich nou al twee weken in de tuinen en het leek alleen te voorschijn te komen wanneer Ynisa alleen was. Ze had eens bediendes gevraagd of ze hem hadden gezien, maar iedereen zei haar dat ze spoken zag en dat er niets in de tuin te vinden was.
Aangezien niemand haar iets over het wezen kon vertellen, was ze er zelf informatie over gaan opzoeken. Ze kon zelf niet lezen, zoals gebruikelijk was bij adellijke vrouwen, en had een loopjongen, Leran, om hulp gevraagd. Nooit had ze hem precies verteld waarvoor ze het wilde weten. Ze had gedaan alsof ze gewoon nieuwsgierig was en leergierig als de jonge Leran was, had hij al snel de informatie bij elkaar gesprokkeld.
Het bleek dat Victorie, zoals ze hem zelf was gaan noemen, een draakje was. Wat het hier deed was voor Ynisa een raadsel. Draken leefden niet op de Bovenwereld, ze waren alleen te vinden op de Laaglanden, maar dat had ze terzijde gelegd.
"Niet aan de bloemen komen!" berispte Ynisa het jonge beestje, die naar het boeket was gelopen wat ze had laten vallen.
Even klapte het met een sis zijn vleugels uit, voor het snel tegen haar aankroop als een geslagen hond.
Ze aaide het geruststellend over zijn slanke rug. Knisperende geluidjes kwamen uit zijn licht gespreidde muil, waar lange dunne tandjes in te zien waren.
Ze hield van de aanwezigheid van het jonge draakje. Eerlijk gezegd vond ze de aanwezigheid van het diertje fijner dan van welke persoon ook.
Het was vreemd maar soms had ze zelfs het idee dat ze het diertje precies kon lezen. Alsof ze kon voelen wat hij wilde. Zoals nu.
"Heb je honger?"
Hoog piepend geluid steeg op uit de keel van het draakje en gelijk sprong Ynisa op.
Ze streek haar wijnrode rokken glad en begon zich een weg uit de tuin te baden. Victorie die veel sneller liep, dwarrelde als een verwende kat om haar voeten en een paar keer moest hem berispen ook al ging dat steeds met een glimlach. Ze kon gewoon niet boos op het wezentje zijn.
"Je moet wel stil zijn," zei ze toen ze bij de uitgang van de tuin kwamen, waar het over liep naar prachtige marmeren stenen.
Alsof het draakje haar verstond begon het rustiger te lopen. Zijn schouders staken hoog uit terwijl hij langzaam over de tegels sloop. Steeds iets voorzichtiger als zijn nagels weer tegen de stenen aan tikten.
Ynisa keek even naar beneden en kon niets anders dan giechelen.
Het was vermakelijk om te zien hoe het wezentje steeds, bijna boos, naar zijn klauwen keek als er weer een zacht tikkend geluid opklonk.
het duurde een tijd voor het wezen een manier had gevonden om te lopen waarbij hij geen geluid maakte. Hij liep nu volledig op zijn hielen, zodat de harde nagels nooit de grond raakten.
De waggelende passen lieten de giechelende geluiden van ynisa over gaan in uitgebreid lachen. Het beestje trippelde vrolijk verder met de kop hoog in de lucht geheven, er niets van aantrekkend dat hij uitgelachen werd. Hij was te vol van triomf over zijn werkende manier van lopen.
Het lachen stopte toen ze verder het huis in kwamen. Ze wilde niet dat iemand haar hier betrapte met hem. Ze wist geeneens precies waarom ze hem zo graag geheim wilde houden. Het leek haar gewoon logisch dat draken niet zouden worden geaccepteerd. Het waren nou eenmaal wezens van de Laaglanden en alles wat daar vandaan kwam, werd automatisch als slecht gezien.
Voorzichtig duwde ze de lichthouten deur van de keuken open. Het ding gaf geluidloos mee.
Ynisa stak haar hoofd naar binnen en keek even in het rond om er zeker van te zijn dat er niemand binnen was. Zoals gewoonlijk rond deze tijd was er ook daadwerkelijk niemand.
"Kom Vic."
Aangespoord door de geur van vers vlees, vergat het draakje zijn geluidloze manier van lopen en spurtte naar binnen. Hij werd niet teleurgesteld met de enorme homp vlees wat aan een haak hing te rijpen.
Uitgehongerd gereep hij erna. Het adellijke meisje keek met grote ogen toe hoe Victorie met zijn bek aan het vlees hing terwijl zijn klauwen het verder probeerden los te scheuren. Met verbazing keek Ynisa toe hoe hij door het vlees wist te rijten. Een klap klonk door de keuken toen Victorie met de homp vlees in zijn bek op de grond terecht kwam. Verschrikt keek Ynisa even naar de deur, maar niemand leek het gehoord te hebben. Zuchtend richtte ze zich opnieuw op de draak. Het kauwde smakelijk op het stuk wat hij had weten te bemachtigen.
"Is het lekker?'
Het draakje wendde zijn kop naar haar toe en maakte een hoog geluidje. Ynisa liep dichter naar hem toe en liet zich naast hem neerzakken, oppassend dat het bloed wat van het stuk vlees afkwam niet in haar rokken ging zitten.
"Zo te zien heb je honger,” lachte ze terwijl Victorie stukken vlees bleef afscheuren en ze als een geheel doorslikte. Zonder er bij na te denken pakte Ynisa een stukje van het vlees eraf wat alleen nog door een paar dunne vetstrengetjes werd vast gehouden.
"Dus rauw is beter?" Ze stelde de vraag aan Victorie alsof hij hem ook zou beantwoorden. Misschien was zijn gulzig slikken wel genoeg atnwoord voor haar. Ze had hem ooit gegaard vlees voor gehouden, maar de draak had er zijn neus voor opgetrokken.
Zonder er bij na te denken stopte ze het stukje in haar mond. De smaak was niet vies of extreem lekker, meer vreemd omdat ze zo gewend was het warm te eten. Het was zeker veel sappiger om te eten en Ynisa begreep meteen waarom Victorie de stukken in een keer door slikte. Het was onmogelijk om er door heen te kauwen. Ze slikte eenmaal goed en het stuk gleed door haar keelgat.
"Hm, zo bijzonder is het niet."
Ondanks de niet zo bijzondere smaak bleef ze telkens wat kleine stukjes mee snoepen.
De plotselingen verstijving van Victorie liet haar ophouden. Mensssen.
Ynisa draaide met een ruk haar hoofd naar de deur. Daarachter kon ze het zachte tikken van sandalen horen.
Paniekerig keek ze terug naar de homp vlees die voor hen lag. Versstoppen.
De gedachten deden haar omhoog schieten. Een kort moment gleden haar ogen over de keuken, op zoek naar een goede verstopplaats. De voorraadkamer bood uitkomst. Snel vluchtte ze er heen en sloot de deur op een kier na.

Jaaa, ik heb weer tijd om te reageren wat moet ik zeggen? I love it, natuurlijk, hoe kan het ook anders xD
Ik vind het zo leuk om te zien hoe Ynisa al wat begint te veranderen door de draak, en natuurlijk dat stukje met dat lopen is grappig
En Caled is ook leuk xD hij lijkt wel een beetje op iemand... die zullen het leuk hebben samen, als ze elkaar ooit ontmoeten haha xD hmm, daar moeten we toch maar weer eens mee verder gaan, ik wil het stukje schrijven dat een zeker iemand opduikt^^ schock alom ;p

Heey!

Victorie is echt een grappig draakje Leuk dat er ook mythische wezens in het verhaal voorkomen. Dat past er echt bij!

Ik ben benieuwd hoe de drakenstam er uitziet en of ze inderdaad zo ongastvrij zijn ^_^

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Er missen weer een paar hoofdletters, maar verder is me niks opgevallen. Wel weer een leuk stukje en geweldig dat er een draak in dit verhaal zit. Echt leuk! Ynisa lijkt me een geweldig meisje. Over haar en het draakje zou ik wel meer willen lezen :]

@Saskia: Jaa, hij heeft een evil twin ghehehe , Dit is trouwens een stukje dat jij nog niet hebt gelezen xD, ik vond Ynisa's stukje te klein .
En JIJ MOET LANGZAMER POSTEN!!!!
@Maaike: Mijn verhalen kunnen niet zonder draken! hah
@Silena: Ik ga de hoofdletters even doorlopen , grappig dat je Ynisa gelijk leuk vind. In het begin vond ik haar heel saai maar nu heb ik haar verhaal goed uitgedacht xD en nu vind ik haar wel heel leuk

hmmm niet helemaal blijf met het stukje... maar de inspi was beetje weg xD shit... volgende stukje zal weer beter zijn xD


Twee mannelijke bedienden kwamen naar binnengelopen. Ynisa hield haar adem gespannen in. Even ging haar blik op zij om naar Victorie te kijken, maar het beestje zat niet bij haar in de kast. Angstig keek ze naar buiten, bang dat Victorie zich daar vlak maar toen ze door de gleuf keek naar de bediende die het stuk vlees met argwaan bekeken, was ook daar geen spoor van de draak te bekennen. Ze kon zijn hele aanwezigheid geeneens meer voelen.
Alsof het diertje was opgegaan in het niets.

In de avond toen Ynisa eindelijk uit de keuken had weten te ontsnappen, ging ze opnieuw richting de binnentuinen. Ze moest weten of Victorie in orde was. Hij was zo plots verdwenen. Ze begreep er niets van.
“Vrouwe Ynisa!” geschrokken keerde Ynisa zich om en zag haar hofdame naar haar toekomen lopen. Ze had haar tunica geheven zodat ze er niet over zou struikelen, en hijgend kwam ze vlak voor Ynisa tot stilstand.
“Wat is er, Gabriella?”
De vrouw legde haar hand tegen haar borst om haar ademhaling onder controle te brengen voor ze met tussenpozen erin begon te spreken. “U moet uw jurken nog passen, vrouwe. We hebben de hele middag naar u gezocht. Over twee dagen begint het festival al.”
“Festival?” Was het al die tijd van het jaar? Ynisa had het helemaal niet door gehad. Normaal wist ze altijd wanneer het festijn weer zou plaats vinden. Je hoefde maar buiten op de straten rond te lopen en je wist het al. De mensen waren allemaal opgewonden en druk met het versieren van hun huizen. Van heine en verre kwamen er Bovenwerelders naar de hoofdstad om het spektakel te aanschouwen. Waarom was haar de plotselinge extra populatie in de stad niet opgevallen?
Omdat ze de afgelopen weken het huis niet uit was geweest. Ze had zich zo druk beziggehouden met Victorie. De draak leek haar hele leven in beslag te nemen.
“Ja, het festival, vrouwe.” Er kwam een grote glimlach op het gezicht van Gabriella, die de kraaienpootjes extra deed opvallen. “En dit jaar is heel speciaal voor u. U mag voor het eerst de spelen aanschouwen.”
Ynisa lachte terug, maar of die lach welgemeend was kon ze zelf niet bepalen. De spelen waren iets bijzonders. Haar vader was er vooral dol enthousiast op en haar broers ook. Haar moeder daarentegen leek er meer naar toe te gaan vanwege haar status, des al niettemin leek ze zich ook uiterst goed te vermaken.
Een licht gevoel van zenuwen en opwinding schoot door Ynisa heen. Ze wilde dolgraag weten wat er precies zo bijzonder aan de toernooien waren. Het festival erom heen was al geweldig, dit moest het zeker overtreffen!

Die avond streek Ynisa over de prachtige, rode stof van haar aangemaakte jurk. De kleine glimlach op haar gezicht was geen moment verdwenen. Eindelijk was ze volwassen genoeg om naar de spelen te gaan. Een trots gevoel stroomde door haar heen, voor het eerst voelde ze zich echt een vrouwe.
Haar bed veerde iets en gelijk schoten Ynisa ogen op zij. Victorie zat naast haar, en nieuwsgierig strekte ze haar hals om de jurk die Ynisa vast had te bestuderen.
“Hey, Vic.” Zachtjes streelde ze het draakje over zijn rug. Ze was opgelucht dat hij eindelijk terecht was.
Een vrolijk tjirpend geluid kreeg ze als beloning voor de affectie die ze gaf. Het dier tolde een keer rond als een opgewonden hond voor het over het bed naar het kleine raampje spurtte. Verstijfd bleef het in de vensterbank staan, starend naar de torens die je nog net over de buitenmuur van hun huis kon zien rijzen.
“Dat is het paleis Vic, daar woont de keizer.”
Even keek het met zijn grote, gele ogen om naar haar voor het zijn kop neerlegde en met een laag jankend geluid naar buiten bleef kijken.
Voor het eerst kwam het besef in Ynisa naar boven dat de draak zijn natuur nog welleens kon missen. Dat hij hier misschien wel helemaal niet wilde zijn, vast in een huis. Een steek schoot door haar lichaam. Ze wilde Victorie niet kwijtraken, maar ze wilde hem ook niet ongelukkig zien.
“Wil je morgen mee naar het festival. Ik mag voor het eerst naar het toernooi kijken, misschien vind je het ook wel leuk.”
Met een ruk draaide de draak zijn kop naar haar toe. De pupillen waren vernauwd tot niets meer dan dunne lijntjes en lage, grauwende geluiden verlieten zijn keel.
Geschrokken deinsde Ynisa iets naar achteren. Victorie had zich nog nooit zo gedragen. Angstig bleef ze voor hem wegkruipen. Ze was er zeker van dat hij haar wilde aanvallen, maar waarom? Wat had ze fout gedaan.
Zijn kop werd dreigend lager gehouden, klaar om op te springen. De band die ze met het wezen had gehad, was in een omslag verdwenen. Nu leek hij meer een jager en zij was zijn prooi.
Maar een paar centimeter voor hij bij haar was staakte hij zijn sluiptocht. Nog eenmaal ontblote hij zijn tanden als een waarschuwing voor hij van het bed sprong en door de deuropening wegspurtte.
Ynisa bleef met haar hand op haar hart verstijfd zitten. Tranen brandde in haar ogen en dreigde te vallen. Ze veegde ze weg voor ze de kans kregen. Wat had ze verkeerd gedaan? Victorie was haar vriend geworden, waarom had hij zich nu zo agressief gedragen?

Angstig keek ze naar buiten, bang dat Victorie zich daar vlak maar toen ze door de gleuf keek naar de bediende die het stuk vlees met argwaan bekeken, was ook daar geen spoor van de draak te bekennen.

Ik vind dit een beetje een vreemde zin. Misschien kun je deze een beetje omgooien en opsplitsen in meerdere zinnen.

Haar moeder daarentegen leek er meer naar toe te gaan vanwege haar statisch, des al niettemin leek ze zich ook uiterst goed te vermaken.

Je bedoeld denk ik vanwege haar status?

“Wil je morgen mee naar het festival. Ik mag voor het eerst naar het toernooi kijken, misschien vind je het ook wel leuk.”

Die eerste is een vraag, dus daar mag een vraagteken achter.

Tranen brandde in haar ogen en dreigde te vallen.

Tranen is meervoud. Dus brandden en dreigden.

Verrassend stukje dit keer. Ik ben benieuwd naar de spelen en wat Ynisa er van vind. En natuurlijk waarom Victorie zich zo raar gedroeg.

Oeh, leuk, stukjes die ik nog niet heb gelezen Vic, Vic, Vic is leuk^^ ow, trouwens, volgens mij maakte je hem een paar keer vrouwelijk, maar ik weet even niet meer waar ik het heb gezien, dus mag je zelf gaan spitten
Jij moet gewoon sneller posten ik post heel lief één keer in de 3 dagen, is toch wel een goed gemiddelde? Behalve als ik het vergeet, dan duurt het langer xD hoeveel stukjes duurt het nog voordat je weer bij Acheia bent? Dan wacht ik daar op, kan je je achterstand inhalen, ik moet toch nog het laatste stukje verbeteren

@Silena; dankje weer voor foutjes uithalen ik heb het nogniet verbeterd, maar zodra ik meer tijd heb komt dat wel
@Saskia: Victorie is nog altijd cool! En oepss foutje haha het is ook verwarrendxD, ik ga het even verbeteren Ohh en muwahahah dan mag je nog even wachten (zucht van opluchting, aaaaah kank rustig aandoen xD)
Ik post gemiddeld een keer per week! xD sneller lukt niet xD haha Dan hadden mijn vrije dagen meer over de week verdeeld moeten zijn xD.

ENNN het rondje is vol Weer terug naar Heer Darrence

Alleen het zachte kabbelen van het water was te horen in de duisternis van de nacht. Gouden ogen blonken op in het licht van de lantaarn die de man voor aan het kleine bootje hoog hield. De eigenaar van die gouden ogen was niemand minder dan heer Darrence hemzelf. Volledig stil zat hij op het achtersteven, uitkijkend naar het eiland wat in de mist opdoemde.
Naast hem klonk een hoog geluid van schrik op toen ze de rotsachtige kade raakten. De cos keek geirriteerd naar de jonge soldaat die het geluid had gemaakt. De knul was niet de enige die zenuwachtig werd zodra ze in de buurt van het kleine afgelegen eilandje kwamen. Er hing hier een ondoordringbare spanning in de lucht. Een die rillingen over je rug liet lopen.
Zonder geluid te maken stapte Darrence uit het gammele bootje. Een oude man die in het kleine huisje aan de kust woonde stond op de kade en stak zijn benige hand uit om de cos te helpen. Darrence sloeg de hand weg. Hij liet zich niet uit een boot tillen als een gehandicapte.
“Heer, wat een genoegen om u weer te zien.' De oude man maakte een stijve buiging, waaruit hij moeizaam overeind kwam.
Darrence keurde Sabys, zoals de man heette, geen blik waardig. Hij wist maar al te goed dat die man hem net zoveel haatte zoals de meeste Laaglanders dat deden. Met de twee soldaten achter hem liep Darrence het eiland met het zwarte zand op. Op sommige plaatsen begonnen al voorzichtig kleine plantjes te groeien, maar het meeste was nog bedolven in vulkanisch as.
Darrence wierp nog kort een blik naar achter, kijkend hoe Sybas terug naar zijn huisje strompelde, waar hij als een kluizenaar leefde.
"Hoe lang zou hij het nog volhouden?'
De vorige keer dat Darrence langs was gekomen had de man er nog naar zijn leeftijd uitgezien, als een veertigjarige man. Blijkbaar was hij in een paar maanden tijd zwaar achteruit gegaan.
Darrence schopte tegen een paar zwarte stenen die uit elkaar vielen zodra hij ze raakte. De bodem was uitgeput. Er zat geen magie meer in voor Sabys om te gebruiken, dus moest hij de magie uit zijn eigen lichaam halen, en dat was duidelijk meer dan hij aankon.
Het eiland werd door Sabys magische krachten beschermd tegen indringers. Voor ieder mens die deze wateren zou bevaren, zou het eiland niet eens bestaan.
Darrence moest snel een nieuwe magier uit de Laaglanden weten te halen, voor Sabys helemaal leeg zou zijn en de bescherming rond het eiland zou wegvallen. Hij had hierheen moeten gaan voor hij Acheia naar beneden had gestuurd, dan had hij aan haar direct de opdracht kunnen doorgeven. Nu moest hij iemand anders vinden, en zag maar een geschikt persoon te vinden die kon spreken en de bloedwouden zou overleven, dat was een vrijwel onmogelijke taak.
Geen van de twee soldaten gaf antwoord op de vraag die Darrence had gesteld. Het was ook niet nodig. Darrence wist maar zelden geen antwoord op zijn eigen vragen. Het was simpelweg zijn manier van denken.
De kleine groep liep verder naar de kleine schacht in de berg.
Er stonden twee andere wachters bij de ingang van de mijn. Beide waren ze in een lederen kuras gekleed met lederen been en armbeschermers om waar mentalen platen in waren gezet.
Beiden keken ze stijf voor zich uit en leken geen enkele aandacht aan het nieuwe gezelschap te besteden.
"Jullie.' Darrence wees naar de twee soldaten die hij had mee genomen. "Neem de wacht over. Bewaarders kom mee."
De twee stijve mannen ontdooiden direct en zonder een woord te zeggen vervingen ze de lictors die Darrence bij zich had gehad. Ze waren de nieuwe escorten die de cos de duistere gangen van dit vulkanisch hol in leidden.
De gangen waren duister en pas naar enkele meters verscheen de eerste toorts die de gang verlichtte.
Er waren hier geen versieringen zoals in het paleis waren en overal in de steden. De muren waren kaal met als enige bewerking steunbalken en fakkels.
In stilte liepen ze door de aflopende gangen. Af en toe waren er als standbeelden andere wachters te zien, maar die toonden zo weinig leven dat ze nauwelijks opvielen.
Pas na bijna een half uur gelopen te hebben kwamen ze de eerste persoon tegen die er enigszins levend uitzag. Een vrouw gekleed in dezelfde kledij als de mannen.
Haar houding was statig, en zelfverzekerder dan de meeste waren als ze zo recht op de cos afliepen.
Ze maakte een buiging voor ze iets in de Cos zijn hand drukte. de man sloot zijn hand om het kleine voorwerp en knikte naar haar alvorens hij door liep.
Een sierlijke deur verscheen voor zijn ogen. Darrence negeerde de bewakers die ernaast stonden en opende de deur. Hij keek er niet eens van op toen de bewaarders die eerst naast hem liepen nu vervangen waren door deze twee nieuwe.
Opnieuw kwam er een vrouw op hen aflopen. Zij was niet gekleed in een harnas zoals de rest, maar had een prachtige, lange jurk aan die van een bijna doorzichtige stof gemaakt leek te zijn.
De vrouw was een magier net zoals Sybas alleen kwam zij niet uit de Laaglanden zoals de man kwam. Ze was een van de zeldzame gevallen van Bovenwerelders die een kind met magie wisten te baren.
Ze had niet veel kracht maar genoeg om te doen waar ze hier voor was.
De vrouw boog kort voor Darrence voor ze zich omdraaide. Haar armen maakten grote, sierlijke gebaren en even gloeiden er overal felle, witte draden op. De hal voor hen was doorspekt met magie.
Ze kneep haar open handen dicht en gelijk braken alle draden.
Als glas spatten ze uit elkaar.