Online Verhalen

Hallo :] Hier dan mijn poging tot fantasy-verhaal. Ik kreeg vanochtend een ingeving en ben meteen gaan schrijven en voor het eerst sinds ik schrijf, heb ik ook een idee over waar ik naar toe wil in een verhaal. Ik denk niet dat dit een erg lang verhaal word, maar je weet maar nooit natuurlijk. Tips en tricks zijn welkom :]

Waarschuwing: In principe ben ik niet van plan om erg wild te gaan met dit verhaal, maar ik weet niet wat er allemaal nog komen gaat. Wat misschien wel belangrijk is; de ik-persoon in het volgende stukje is vrouwelijk.


Ze had rood en oranje haar, waarvan verschillende plukken in elkaar waren geweven met een stevige was. Ze was slank, had een hele lichte huid. Zo licht, dat er een blauwige gloed over lag van de aderen die er onder liepen. In haar armen hing een grote mand en over haar schouders hing een groene doek, waar op haar buik een kleine baby in hing. Ze droeg een lichtgroene jurk die aan de onderkant in punten uitliep. Een oranje strakke band sierde haar middel, en accentueerde haar smalle taille. Felgroene ogen lieten hun blik rustig over de verschillende koopwaar van de markt glijden, nutteloos, omdat ze iedere dag hetzelfde kocht.
Elsuíd bevond zich plat op haar buik in een volle struik terwijl ze naar het meisje op het marktplein keek. Iedere dag weer. En iedere dag weer voelde ze dezelfde schok, sprong haar hart op dezelfde manier op als het meisje in haar gezichtsveld verscheen. Voorzichtig kroop Elsuíd nog een stukje naar voren, zodat ze het Osgarderse meisje nog langer na kon kijken zodra ze om de hoek zou verdwijnen. Maar vandaag was anders. Ze verdween niet om de hoek. Ze bleef langer rondlopen, doelloos, terwijl haar blik nog steeds over de marktwaar gleed waar ze toch niks van zou kopen. En plots draaide ze haar hoofd. Ze keek de vrouw in de struik recht in haar ogen aan en ze glimlachte. Elsuíd zou durven zweren dat haar hart even ophield met kloppen toen dat gebeurde. Het meisje keek even om zich heen en liep toen sierlijk, bijna alsof ze danste, richting de struik waar Elsuíd zich, zoals iedere dag, in bevond.
“Ben je nog van plan om jezelf voor te stellen?” Vroeg ze. Ze had een hoge stem en ze sprak rustig.
“Eh...” Stamelde Elsuíd, terwijl ze voorzichtig uit de struik kroop en rechtop ging staan. Ze was langer, een stuk langer. Ze moest naar beneden kijken om het meisje recht aan te kunnen kijken. “Ik ben Elsuíd, uit Fastrad.”
“Gevaarlijk hoor, om dan hier in de struiken naar een meisje uit Osgarda te kijken,” grijnsde het kleine meisje, waarna ze opnieuw goed om zich heen keek. “Ga je mee?” Ze liep langzaam achteruit de struiken in en als een hondje liep Elsuíd achter haar aan. Ze was betoverend en Elsuíd liet zich gewillig meevoeren het dichte bos in.



EDIT 6-12-2011: van ik-vorm naar hij/zij-vorm.

Heey!

Leuk dat je je verhaal post! Je bent lekker mysterieus en spannend geëindigd, dus ik ben zeer benieuwd hoe het verder gaat

Ik heb eigenlijk geen tips voor je, het leest lekker weg, ga vooral zo door

Groetjes Maaike

Hey,

Ik was gelijk begonnen om je verhaal te lezen, zonder eigenlijk te kijken wat er boven stond. Mijn eerste gedachte was dus dat de hoofdpersoon mannelijk is maar dat bleek later dus niet zo te zijn . Misschien een beetje dom van mezelf, maar misschien kon je in het verhaal bij de ik-persoon een kleine hint geven dat deze vrouwelijk was, zoals een kleine beschrijving van uiterlijk die daar op duidde ofzo.
Voor de rest is je schrijfstijl heel gedetailleerd, waardoor je een heel precies beeld hebt van het verhaal. Ik ben zeer benieuwd hoe het verder gaat.
Keep up the good work !

@ Amarious: Ik heb in het volgende stukje inderdaad een wissel van perspectief gedaan, zodat het ook duidelijk word dat het een meisje is, in plaats van een jongen. Ik zal sowieso veel met perspectieven spelen in dit verhaal, omdat meerdere verhaallijnen door elkaar naar hetzelfde punt lopen en dat werkt nou eenmaal beter als je vanuit verschillende perspectieven schrijft :]
@ -Maaike-: Bedankt voor je reactie :]


Meteen maar even een nieuw stukje. Ik ben niet van plan om erg snel achter elkaar te gaan posten, maar aangezien dit het begin is, vind ik dat dat nu wel kan. Een volgend stukje kunnen jullie over enkele dagen verwachten :]


Haar naam was Marla. Marla uit Osgarda. Ze vertelde een heleboel terwijl de twee jonge vrouwen langzaam door het bos liepen. Elsuíd hield laaghangende takken voor het kleine meisje opzij, zodat ze die zonder problemen kon passeren. Toen ze haar mand overhing aan haar andere arm stelde Elsuíd voor de mand voor haar te dragen. Dat aanbod sloeg ze eerst af, maar slechts enkele meters later gaf ze de mand toch over. Ze vertelde dat ze al een tijdje doorhad dat er naar haar gekeken werd en dat ze dat eigenlijk wel leuk vond. Dat het Elsuíd was, Elsuíd uit Fastrad, die al dagen lang op haar buik in een struik lag, was een hele verrassing voor haar. Osgarders en Fastranen waren verboden met elkaar om te gaan, omdat deze twee rijken al jaren lang in oorlog verkeerden. Elsuíd was hier met de opdracht onder te duiken in Osgarda, om zo veel mogelijk informatie te verkrijgen, tot ze op Marla was gestuit. Mooie Marla, sierlijke Marla, betoverende Marla. Marla die het helemaal niks uit maakte waar ze vandaan kwam. En toen was ze haar complete missie even vergeten.
“We zijn er,” klonk haar hoge stem, als muziek in haar oren. Elsuíd keek om zich heen en kon zich niet bedenken waar ze dan zouden moeten zijn. Ze bevonden zich gewoon diep in het bos. Overal bomen, bladeren, struiken, wilde bloemen en hier en daar een paddenstoel. Marla grijnsde en pakte de blauw-paarse hand van Elsuíd – haar hart maakte een sprongetje en haar huid begon te tintelen – waarna ze de lange vrouw richting een heuveltje leidde. Ze rolde een grote steen opzij en begeleidde de Fastraner door een donkere tunnel, die zich in de heuvel bevond. Na slechts enkele meters zagen ze een schijnsel aan het eind van de tunnel. Marla liet de hand los en ging voorop lopen en het duurde niet lang voordat ze in een grote kamer stonden. In het midden van de kamer stond een grote kookpot, op een vuur dat een schemerlicht door de rest van de kamer wierp. Aan de ene kant van de kamer bevonden zich drie bedsteden. De andere kant diende duidelijk als woongedeelte, met een zachte bank en een grote tafel waar zes stoelen omheen stonden.
“Ga zitten,” zei Marla terwijl ze naar de bank knikte en de band om haar schouders losmaakte om het kind er uit te bevrijden. Ze legde de baby in de kleinste bedstede en liep naar een grote kast naast de tafel om twee bekers wijn in te schenken. Ze gaf Elsuíd er een en ging naast haar zitten op de bank. “Vertel, wat heb jij hier nou te zoeken en waarom ben ik zo interessant?”
“Dat is nogal direct,” lachte de Fastraner. Marla glimlachte en Elsuíd vervloekte het feit dat haar hart sprongetjes bleef maken bij iedere beweging die het kleine meisje maakte.
“Geef toe, het is nogal gewaagd om je als Fastraner in Osgarda te bevinden, zo dicht bij de bewoonde wereld.”
“Ik denk dat het nog veel gewaagder is om als Osgarder een Fastraner thuis uit te nodigen,”
Marla haalde haar schouders op en nam een slok van haar wijn. “Ik heb het niet zo op de regeltjes,” zei ze zacht, terwijl ze dichterbij kwam zitten. “Dus. Waarom ben je hier?”

“Ik ben hier omdat jij me hebt uitgenodigd,” Elsuíd haalde een hand door haar donkerpaarse en blauwe haar in een poging het uit haar gezicht te krijgen. Een paar eigenwijze plukjes sprongen echter meteen al weer terug. Marla kon een glimlach niet onderdrukken. Dit wezen uit Fastrad lag al een paar dagen op haar buik in dezelfde struik naar haar te kijken. Ze kon niet ontkennen dat het haar opwond. Ze vond het eigenlijk wel leuk, interessant, spannend. “En ik ben hier voor een opdracht van mijn meester,” zuchtte Elsuíd eindelijk.
“Kijk! Daar komen de verhalen,” grijnsde Marla. Ze zette haar beker op tafel en haalde zelf ook een hand door haar haar, om het wat losser te schudden. “Als je het niet erg vind, begin ik vast met het maken van wat soep.”
“Is het al zo laat? Misschien moet ik maar weer gaan. Zoals je zelf al zei, het is niet erg veilig voor mij om hier te zijn. En voor jou ook niet. Ik wil niet dat je door mij in de problemen komt.” Elsuíd sprong op van de bank. Marla liep naar haar toe en legde haar vingers op haar lippen om de Fastraner tot stilte te manen.
“Maak je geen zorgen, dat gebeurd ook niet.” Ze legde haar handen op Elsuíds wangen en bewonderde haar paarse ogen en haar donkere huid. Het was geen blauw, maar ook niet echt paars. Marla vergeleek de kleur van haar hand met die van Elsuíd en ondanks het feit dat zij zelf een stuk lichter was, leek het alsof ze precies dezelfde huid hadden. Marla liet haar handen langs het gezicht en de hals van Elsuíd glijden tot ze op haar schouders rust vonden. Ze voelde de armen van Elsuíd op haar heupen, op haar rug toen hun lippen elkaar vonden. Alles tintelde. Dit was op zo veel niveaus fout, dat ze ze niet eens meer kon tellen. En toch kon ze zich er niet tegen verzetten. Ze kon zich niks bedenken wat beter voelde. Al struikelend vonden ze hun weg naar de bedstede, waar ze dichter tot elkaar kwamen dan welke Osgarder en Fastraner ook, ooit waren geweest.


EDIT 6-12-2011: Van ik-vorm naar hij/zij-vorm.

Hey ik heb je proloog al gelezen, en dat klonk al heel veel belovend. Je maakt me vooral nieuwsgierig naar wat er gaande is tussen de twee verschillende gebieden.
Ik ga je tweede stukje nog lezen, ben nieuwsgierig of dat duidelijkheid gaat geven . Nu alleen eerst ANTM kijken

Zo, eindelijk eens tijd om je verhaal te lezen en me likes it^^ het begint heel anders dan de andere verhalen hier haha xD
Een paar kleine puntjes:
De tip die ik heel graag recycle^^ Je schrijft vooral veel ..." zei ze, ...," lachte ze, ...," klonk ze. Het is mooier om dat af te wisselen met bijv. dit:
“Ik ben hier omdat jij me hebt uitgenodigd.” Elsuid haalde een hand door haar donkerpaarse en blauwe haar in een poging het uit haar gezicht te krijgen
Hier haal je 'zei ze' weg en is het toch duidelijk wie wat zegt.
En puntje twee:
Ik vergeleek de kleur van haar huid met de mijne en ondanks het feit dat mijn huid een stuk lichter was, leek het alsof we precies dezelfde huid hadden.
Je hebt af en toe een paar zinnen waar je een bepaald woord vaak laat terugkomen. Met synoniemen is dat snel op te lossen^^ hoewel er natuurlijk wel een paar woorden zijn die niet veel synoniemen hebben, hanndig --' tja, dan is het miss een oplossing om de zin wat om te bouwen om het probleem te voorkomen.

DAt was het enige wat ik kon vinden. GEen enkel grammaticafoutje, super! Ik had eigenlijk ook niet veel anders verwacht haha en mooie beschrijvingen en gewoon lekker vlot weglezend. Mooi mooi^^ dus wat mij betreft mag je verder schrijven ik zal proberen elke keer een reactie achter te laten, maar ik heb het een beetje druk (tentamenweek komt eraan--') en niet veel tijd maar ga snel verder!

Ik weet het, haha. Over dat ..." zei ze, etc. Ik ben achteraf ook niet tevreden met het feit dat ik dit verhaal in de ik-vorm ben gaan schrijven. Ik zit er over te denken om dat nog aan te passen en ik denk dat als ik dat aangepast heb, dat het al een stuk minder zal zijn.
Over die zin "Ik vergeleek de kleur van haar huid met de mijne en ondanks het feit dat mijn huid een stuk lichter was, leek het alsof we precies dezelfde huid hadden." was ik inderdaad ook niet helemaal tevreden, maar zoals je zelf ook al zei, niet elk woord heeft een synoniem. En ik kon er ook geen voor 'huid' bedenken. Maar als ik dit alles nog ga aanpassen zal ik proberen die zin om te bouwen of zo :]
Sterker nog, ik denk dat ik dat nu vast even mee bezig ga, haha ;]

De pov wissel zou ik iets duidelijker aangeven, nu moest ik een paar keer terug lezen om even te kijken wat er nu gebeurd was, vooral omdat het eerder niet duidelijk was dat Elsuid ook een vrouw was, wat de pov wissel nog wat moeizamer maakte.

Voor de rest niets op aan te merken , ga door :p ik bblijf lezen

Heey!

Mooi vervolg van je eerste deel en je gaat gelijk over tot onverwachte actie ^_^ Op de een of andere manier krijg ik het idee, door dat het fout is op zoveel niveaus, dat ze snel ontdekt zullen worden

Een vraagje:

Silena schreef:“Dat is nogal direct,” lachte de Fastraner. Marla glimlachte en Elsuíd vervloekte het feit dat haar hart sprongetjes bleef maken bij iedere beweging die het kleine meisje maakte.

Elsuíd is toch het kleine meisje? Vervloekt Marla zich dan niet of heb je het over de baby in de bedstee als het kleine meisje?

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

@ -Maaike-: Bedankt voor je reactie :] Nee, Marla is het kleine meisje. Elsuíd is een heel stuk langer en moet naar beneden kijken om haar recht aan te kunnen kijken. Zoals in het eerste stukje staat beschreven:

“Eh...” Stamelde Elsuíd, terwijl ze voorzichtig uit de struik kroop en rechtop ging staan. Ze was langer, een stuk langer. Ze moest naar beneden kijken om het meisje recht aan te kunnen kijken. “Ik ben Elsuíd, uit Fastrad.”

En ook hier is het duidelijk dat Marla kleiner is:

Elsuíd hield laaghangende takken voor het kleine meisje opzij, zodat ze die zonder problemen kon passeren. Toen ze haar mand overhing aan haar andere arm stelde Elsuíd voor de mand voor haar te dragen. Dat aanbod sloeg ze eerst af, maar slechts enkele meters later gaf ze de mand toch over. Ze vertelde dat ze al een tijdje doorhad dat er naar haar gekeken werd en dat ze dat eigenlijk wel leuk vond. Dat het Elsuíd was, Elsuíd uit Fastrad, die al dagen lang op haar buik in een struik lag, was een hele verrassing voor haar.

@ JodieJJ: Ik heb het hele verhaal nu aangepast. In plaats van de ik-vorm, is het hij/zij-vorm geworden. Ik vind zelf dat het nu al een stuk duidelijker is, ook al lijkt het nog een beetje rommelig. Als het er ooit van komt dat dit een afgeschreven verhaal word, zal ik het vast ook nog wel een paar keer weer herschrijven en dan word het wel duidelijk. Voor nu; later in het verhaal valt het ook allemaal weer op zijn plek. Het begin is alleen een beetje moeilijk denk ik, haha.

Weer even een nieuw stukje :] Opnieuw een nieuw personage, maar naar mijn idee zal dit stuk niet voor veel verwarring zorgen.


Hoofdstad van Fastrad – In het paleis

Er klonk een hels kabaal toen iedereen door elkaar heen begon te schreeuwen. Dit was de zoveelste bijeenkomst met de edelen die waarschijnlijk zou worden beëindigd zonder dat er ook maar een enkele beslissing was genomen. Cihan bleef rustig en stil en keek naar de dikke edelen die elkaar dingen duidelijk probeerden te maken met harde woorden en grootse handgebaren. Zelfs de koning, die normaal bekend stond als een heel introvert, nuchter persoon schreeuwde mee. Rood aangelopen van de inspanning en misschien zelfs ook wel een beetje van de wijn. Cihan wachtte tot de edelen tot bedaren kwamen voor hij opstond.
“Edelen,” begon hij, met een zware stem. “Er is nog steeds geen nieuws van onze spionne, maar ondanks dat is er niets, en ik herhaal, niets dat ons er toe zou moeten zetten in de aanval te gaan. Ik stel voor om af te wachten, eventueel de koning van Osgarda uit te nodigen voor een bespreking waarin een overeenkomst gesloten kan worden.” De koning onderbrak hem voordat hij zijn standpunt kon motiveren.
“Wat is dat voor praat? Osgarda moet van de kaart verdwijnen! Het zijn lastpakken, dieven! Zij verdienen het niet te leven! Zodra wij hen van hun land hebben verdreven, zullen wij rijker worden dan ooit! Wie klinkt dat nou niet als muziek in de oren?”
“Hooggeboren heer,” antwoordde Cihan de riddermeester. “Er is niemand op deze wereld die weet waarom en wanneer deze oorlog begonnen is. Word het geen tijd om in te zien dat we eigenlijk helemaal niet zo veel last hebben van Osgarda? Misschien kunnen zij ons zelfs wel diensten bewijzen. Ik heb gehoord dat de wijn in Osgarda bijzonder goed te drinken is,” opperde hij voorzichtig. Wijn was een gevoelig onderwerp bij de koning. En helaas leek hij het niet erg goed op te vatten. Zijn rood aangelopen gezicht verkleurde. Eerst terug naar zijn originele vaalblauwe kleur, en toen naar donkerpaars. Een teken voor de riddermeester om zijn mond te houden en terug te gaan zitten.
“Dit is onvergeeflijk! Wie heeft uw gedachten bezoedeld met deze leugens?” Cihan sloeg zijn ogen neer. Het was te verwachten dat de koning niet zou willen luisteren. De haat jegens de Osgarders zat diep. Het stroomde door zijn bloed, zoals het al vele generaties had gedaan. Cihan besloot zich er voorlopig bij neer te leggen en stelde voor de bijeenkomst opnieuw te beëindigen, zonder enige vooruitgang.

Er werden vele vuile blikken op hem geworpen terwijl hij het paleis verliet, maar dat deerde hem niet. Cihan wist dat er mensen achter zijn ideeën stonden en het werd tijd om hen bij elkaar te roepen. Het werd tijd om eens iets te gaan doen. Als hij nou maar eindelijk eens iets van Elsuíd zou horen. Het was al dagen geleden dat hij haar op verkenning had gestuurd in Osgarda. Hij had eigenlijk zelfs verwacht dat ze inmiddels terug zou zijn.
De riddermeester was diep in gedachten verzonken terwijl hij door de donkere straten liep richting de barakken. Als riddermeester was het zijn taak de troepen te trainen en aan te sturen. Elsuíd was een van zijn beste strijders. Hij had haar gevonden aan de rand van de weg als klein meisje. Vanaf de eerste dag trainde ze haar longen uit haar lijf en ondanks haar onzekerheid en het feit dat er geen liever persoon op deze aarde bestond, had ze haar kracht al meerdere keren in veldslagen bewezen. Eigenlijk moest Cihan toegeven dat hij zich zorgen maakte om zijn leerlinge. Het was haar eerste missie naar Osgarda en ze had er al zo vaak om gevraagd dat hij het haar niet meer kon weigeren. Het was een fout geweest haar te laten gaan.
Onderweg kwam hij een aantal wachters tegen die hem vroegen hoe de bijeenkomst was geweest. Cihan herkende hen als leden van Het Verzet, zoals hij de groep had genoemd en vertelde hen op een zachte fluistertoon wat er was besproken en dat hij had besloten actie te gaan ondernemen. Hij gaf hen de opdracht onze Osgarderse bondgenoten op te sporen en hen het plan in werking te laten stellen.

“Nog nieuws?” Vroeg Elsbeth, de vrouw van Cihan, toen hij de keuken binnen kwam. Ze schoof hem een warme kop thee toe en wachtte rustig zijn antwoord af. Cihan liet zijn mantel van zijn schouders glijden en schopte die in een hoek. De waarschuwende blik van zijn vrouw ontging hem. Hij nam plaats tegenover haar en roerde wat honing door zijn dampende thee.
“Nog steeds geen vorderingen, als je dat bedoeld.” Hij was even stil terwijl hij na dacht over wat hij zijn vrouw wel en niet wenste te vertellen. Ook zij was erg gehecht geraakt aan Elsuíd en zag haar meer als dochter dan als leerlinge van haar man. Het feit dat ze al veel te lang niks meer van het meisje gehoord hadden, baarde haar misschien nog wel meer zorgen dan Cihan. Hij besloot niks achter te houden en deed uitvoerig verslag over de bijeenkomst. Hij vertelde haar dat hij de wachters van Het Verzet was tegengekomen en welke opdracht hij hen gegeven had. Het leek alsof er een last van haar schouders verdween. Misschien zou dit het einde van de oorlog wel betekenen. Maar toch bleef er een klein gevoel van onbehagen knagen. Waar was Elsuíd, en waar was ze toch mee bezig?

Heey!

Oh hehe, ik heb weer eens vrolijk iets door elkaar gehaald ^_^' Dankje voor de uitleg, ik zal het bij deze proberen uit elkaar te houden

Spannend vervolg van je verhaal! Ik vraag me af wat de opdracht is die Cihan gegeven heeft aan het Verzet en of Elsuíd terugkomt of dat ze bij Marla in het bos blijft..

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Liefde tegenover plicht, althans zo zie ik dit verhaal. Wordt er gekozen voor de liefde van je leven of voor de plicht die je moet vervullen, het is een blijft een moeilijke keuzen...
Ik vind het een goed opgezet verhaal tot nu toe, alhoewel je voor mijn gevoel wat snel bepaalde momenten passeert die je best wel iets verder kan uitschrijven zoals de ontmoeting met de wachters. Dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening, en misschien heb je het verhaal wel al helemaal uitgedacht en schaam ik me straks kapot dat ik dit ooit gezegd heb .
Maar goed, ik blijf lekker mee lezen en ik hoop dus dat je snel weer een leuk stuk post.

Keep up the good work

Had het stukje ook al gelezen

Vond het super , geen foutjes kunnen ontdekken. Ergens denk ik dat Cihan achter elsuid aangaat, en dat hij het dan ontdekt hehe.

gaa maar door, ik denkt dat tot toe mijn favo personages elsuid is kijken of dat zo blijft of het gaat veranderen

Mooi stukje! Ik heb zo'n idee dat Cihan niet helemaal blij is als hij erachter komt wat Elsuíd heeft gedaan haha xD zit hij zich helemaal zorgen te maken, zit zij vrolijk in het bos
En ik heb weer een puntje om te zeuren ik mis de beschrijvingen van je karakter en je omgevingen een beetje. Je zet het er nu wel subtiel bij, maar dat is nog te weinig om echt een goed beeld te kunnen vormen.
en dat is ook gelijk het enige commentaar wat ik heb, voor de rest is het super! Gewoon lekker gedetailleerd handelingen beschrijven, karakters duidelijk maken, genoeg gedachten, genoeg actie, duidelijke uitleg, tja, gewoon helemaal goed, ik kan er niets anders van maken^^ gaat u maar snel verder, ik ben benieuwd wat er verder gebeurt met Elsuíd en Het Verzet

@ -Maaike-: Haha, geeft niet hoor :] Ik denk dat het verder in het verhaal steeds duidelijker zal worden ;]
@ Amarious: Het was juist mijn bedoeling om dat deel met de wachters een beetje vaag te houden :] Verder in het verhaal pakt dat nog allemaal verder uit en dan zul je begrijpen waarom :]
@ JodieJJ: Haha, je weet maar nooit :] Cihan is een vrij onvoorspelbaar personage. Ondanks dat hij een riddermeester is en eigenlijk ontzettend gebrand moet zijn op discipline, is dat juist een punt wat bij hem nogal eens ontbreekt, haha :]
@ Saskjezwaard: Heerlijk dat er iemand zo kritisch naar mijn verhaal kijkt xD Ik zal er op letten dat ik de omgevingen wat meer zal beschrijven. Dat geldt natuurlijk voor de stukjes die ik nog moet schrijven, waartoe het volgende stukje niet behoord, haha.

Hierna kan het even duren voordat ik weer een stukje post. Dit weekend zijn de kinderen van mijn vriend er dus dan heb ik niet veel tijd (RUST) om achter de computer te zitten of te schrijven. Maandag ben ik dus de hele dag bezig met opruimen en wassen draaien, want ondanks dat het er maar twee zijn, maken ze meer bende dan een complete kleuterklas. En dinsdag blijven ze hier weer eten, dus ik ga er vanuit dat ik woensdag weer de tijd heb om te schrijven en eventueel te posten :]


Het kleine dorp Kalesa – In het bos

Elsuíd vervloekte zichzelf om het feit dat ze zich zo had laten afleiden. De tijd was voorbij gevlogen. Ongemerkt waren er al dagen voorbij gegaan sinds ze in Osgarda was gearriveerd. Ze had haar taak verwaarloosd en ze was bang voor het moment dat ze terug zou keren en haar meester onder ogen moest komen. Ondanks de geweldige dagen met Marla, werd het tijd om er een punt achter te zetten. Ze moest verder, hoe graag ze eigenlijk ook wilde blijven. Uit frustratie schopte ze tegen een grote boom, waar ze onmiddellijk spijt van kreeg. Haar voet bonkte terwijl ze verder liep door de losse bladeren, niet wetend waar ze nu eerst heen zou gaan. Het was de bedoeling geweest de hoofdstad te bereiken om daar de Osgarders te vinden die mee deden aan Het Verzet. Maar de hoofdstad had ze nooit weten te bereiken, en hoe langer ze zich liet ophouden, hoe gevaarlijker het werd om zich nog in Osgarda te bevinden. Ze had Marla niks verteld over haar opdracht en achteraf had ze daar eigenlijk wel spijt van. Misschien kon zij iets betekenen voor Het Verzet, ook al was die kans misschien klein.

Elsuíd besloot zo snel mogelijk bericht te sturen naar haar meester en dan terug te keren naar de hoofdstad van haar thuisland om verdere orders – als die er nog zouden komen – af te wachten. Ze slofte door het bos, schopte af en toe een aantal bladeren voor zich uit en keek geïnteresseerd hoe de blaadjes terug naar de grond dwarrelden. Ze beet op haar lip terwijl ze terug dacht aan het kleine Osgarderse meisje met de rode en oranje haren. Zou ze haar ooit nog weer zien? Elsuíd schrok op door het geluid van een brekende tak. Ze keek om zich heen, maar zag niets anders dan de stammen van hoge bomen en hier en daar een dichte struik. Toch bleef ze op haar hoede terwijl ze rustig verder liep. Ze was op weg naar Emor, een klein gehucht op de grens tussen Osgarda en Fastrad, niet zo ver van Kalesa. Er was geen weg die direct naar het kleine dorpje leidde, maar het bos waar ze zich nu in bevond, grensde direct aan Emor. Opnieuw schrok Elsuíd op van een geluid. Ze was toch weer weggedwaald in gedachten. Dit keer klonk er het geschuif door bladeren. Voor ze het wist hoorde ze hoe zwaarden uit hun houders werden getrokken en bevond ze zich in een cirkel van zwaar bewapende Osgarderse wachters.

Het leek wel alsof er een wervelwind door haar huis had geraasd, zo'n bende liet Marla achter terwijl ze bezig was zo veel mogelijk dingen in een zo klein mogelijke zak te proppen. Ze had er niet lang over hoeven nadenken. Vanaf het moment dat Elsuíd de steen voor de ingang van de tunnel had gerold en zo Marla had achtergelaten, had ze geweten wat ze moest doen. Ze zou deze vrouw niet verliezen. Ze zou haar niet zomaar laten gaan. Ze sloeg een extra dikke mantel om haar schouders, legde de baby in haar ene arm en droeg met haar vrije hand de zak, waar kleding en etenswaren in zaten. Ze liet haar huis voor wat het was en snelde naar het marktplein waar ze de baby bij een vriendin achter liet.
“Waar ga je dan toch helemaal heen?” Vroeg Murina terwijl ze het kind overnam.
“Ik moet weg voor zaken,” was het korte antwoord van Marla. Ze liep vlug weer weg, zonder nog antwoord te geven op verdere vragen van Murina. Ze hoopte dat ze Elsuíd zou kunnen inhalen. Of liever gezegd, ze hoopte dat ze de jonge vrouw zou kunnen bijhouden. Aan de rand van het bos besloot Marla te gaan rennen. Ze had geen idee welke kant Elsuíd op was gegaan, maar een sterk gevoel leidde haar in een bepaalde richting.

Haar gevoel had haar in de juiste richting geleid. Er klonk geschreeuw en het geluid van zwaarden die tegen elkaar sloegen als in een gevecht. Een naar gevoel bekroop Marla terwijl ze zich in de richting van het geluid snelde. Haar vrees werd werkelijkheid toen ze zag hoe Elsuíd zich met al haar macht probeerde te verdedigen tegen de zes Osgarderse wachters, gehuld in bruine gevechtskleding en sierlijke maliënkolders. Marla verschool zich achter een dikke boom en keek naar het gevecht, waarvan duidelijk was dat Elsuíd het niet zou winnen. Het duurde niet lang voor de wachters de lange vrouw op de grond hadden weten te werken en haar handen bij elkaar bonden. Marla wist dat ze geen kans maakte tegen de wachters als ze een poging zou wagen Elsuíd te bevrijden. Het enige wat ze kon doen, was het groepje op een veilige afstand volgen en afwachten waar ze haar heen zouden brengen. En, niet in de laatste plaats, hopen op het beste.

Elsuíd voelde zich extreem machteloos nu haar handen zaten vastgebonden met ruwe stukken touw. Ze kon zich amper bewegen met de wachters strak langs haar zijde en nadenken lukte haar al helemaal niet. Ze wist niet wat er met haar zou gebeuren en de wachters waren geen van allen van plan te vertellen waar ze heen werd gebracht. Ze was nu in ieder geval teruggeroepen uit haar gedachten en was een stuk meer geconcentreerd dan toen ze door het bos wandelde. Na een tijdje lopen kreeg Elsuíd het gevoel dat ze gevolgd werden. Nog meer wachters misschien? Of misschien kwamen ze dichter in de buurt van de bewoonde wereld en liep er toevallig iemand achter hen. Zo onopvallend mogelijk probeerde Elsuíd een blik over haar schouders te werpen, zonder succes. Er zat niks anders op dan te wachten tot ze op de plaats van bestemming waren en daar naar een mogelijkheid te zoeken om te ontspannen. Ze had maar een fractie van een seconde nodig. Zodra de aandacht maar een beetje verslapte, zou ze het op een lopen zetten en niet meer omkijken tot ze zich in een voor haar veilig gebied waande.

En weer een nieuw stukje ;] Ik ben best wel blij over dit stukje, ik vond het fijn om te schrijven. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden :]



Rodinu – Verlaten schuur net buiten het Osgarderse dorp

Zoals gewoonlijk werden er geen beleefdheden uitgewisseld. Het antwoord op vragen als; hoe was de reis, was al bekend. Het lopen, kruipen en verschuilen in verschillende koude, natte grotten of giftige struiken met stekels en prikkende takjes was niet te vermijden als je je van Fastrad naar Osgarda of andersom begaf. In plaats van een beleefd welkom, kregen de Fastranen wat te eten en kruidige zalfjes om over hun wonden te smeren, die verbazingwekkend genoeg al meteen begonnen te werken. Ondanks de kou en het feit dat het donker was buiten, konden ze geen vuur maken. De kans dat ze alsnog ontdekt werden was te groot. Ze hadden enkele kaarsen aangedaan om toch nog iets van licht te hebben terwijl ze met elkaar praatten. De ramen van de schuur waren betimmerd met planken zodat zij niet naar buiten, en anderen niet naar binnen konden kijken. Je moest precies weten waar de schuur zich bevond, wilde je die in het donker kunnen vinden. Bij ieder geluid van buiten spitsten ze allemaal hun oren, wetende dat het niets anders was als een dier wat voorbij liep of een vlaag wind die door de bomen raasde en dat als er al iets mis was, ze al lang een waarschuwend gefluit hadden gehoord van de leden van Het Verzet die momenteel op de wacht stonden op een veilige afstand van de schuur, maar dichtbij genoeg om snel te kunnen handelen, mocht er iets gebeuren. Rybon hielp Wokatan zijn wapenuitrusting uit te doen en ondersteunde hem terwijl hij naar een grote bank strompelde, waar al enkele Fastranen genoten van warme thee. Helaas, ondanks de speciale buidels waarin de thee warm zou moeten blijven, was deze al niet meer heet. Maar beleefd als ze waren, was er geen enkele Fastraner die daar over zeurde. En waarom zouden ze ook? Dit was waarschijnlijk voor het eerst sinds dagen dat ze iets anders te drinken kregen dan modderig slootwater.
Toen alle Fastranen waren ontdaan van hun wapenuitrusting en behandeld aan hun wonden, begonnen ze de bespreking. Rybon besloot dat hij vandaag de leiding aan iemand anders over zou laten, zodat hij zijn handen vrij had om eventuele grotere wonden te behandelen met meer geavanceerde kruidenaftreksels en verbanden.
“Dank voor uw komst,” begon Desoh en hij besloot verder niet te veel uit te wijden en meteen tot het onderwerp te komen waar iedereen zo naar uit zag. Hij keek om zich heen, naar de veertien Fastranen en zestien Osgarders die zich in de ruimte bevonden. “De tijd is gekomen om onze plannen in werking te zetten. Van onze kant en ook van die van jullie. De oorlog duurt nu te lang en het volk is woedend. Niet alleen om de oorlog, maar vooral om de onmacht waar zij mee te kampen hebben. De koning beslist en het volk kan niet anders doen dan toezien, terwijl er mannen zijn die niet meer thuiskomen. Ook wij hebben grote verliezen geleden en grootse stappen gezet. Enkelen van ons hebben hun huis de rug toegekeerd, in de wetenschap dat hun vrouwen en kinderen ongemoeid zullen blijven, mocht er ooit iets verkeerd lopen. Ik dank jullie daar voor, uit de grond van mijn hart. Er is veel moed nodig om zoiets te doen.” Desoh was even stil en het was duidelijk dat hij even een brok in zijn keel moest wegslikken bij de gedachte aan zijn eigen vrouw en kinderen waarvan hij geen afscheid had kunnen nemen. Desoh was niet dapper genoeg geweest om te vertrekken en enkele bijeenkomsten geleden was het verkeerd gegaan. Ze verloren meerdere sterke strijders en Desoh verloor zijn vrouw en kinderen aan de strop toen hij in staat was te vluchten. Vele twijfels plagen hem nu in zijn slaap, maar ondanks alles blijft hij vechten tegen het zwarte gat diep in hem, wat steeds groter word en hem steeds meer probeert te verzwelgen.
“Het plan is als volgt,” begon Desoh weer, nu met een iets vastere stem. Hij had zijn kracht hervonden en straalde deze duidelijk uit. “We moeten het volk zo ver zien te krijgen dat zij begrijpen dat deze oorlog nergens om gaat. Ze moeten inzien dat het enkel de koning is, die strijdt om iets wat al jaren geleden in de vergetelheid is geraakt. In de hoop dat deze wetenschap de wachters bereikt en daarna enkele leden van het koningshuis, moeten wij de twijfel zaaien, zodat wij over enkele tijd vrede kunnen oogsten,” sprak Desoh en Rybon kreeg kippenvel bij die laatste woorden. Dat had hij mooi gezegd. Rybon had het niet beter kunnen doen.

OOh ik had nog niet gereageerd xD heel slecht.

Nog op je vorige stukje, ik had misschien iets meer tussen Marla en Elsuid willen lezen, zodat je de band echt voelt tussen hen twee. Nu lees je wel dat die er is maar het gevoel erbij mist nog een beetje. ( het kan natuurliijk ook zijn dat het in dit geval minder belang tot het verhaal heeft, maar dat denk ik eigenlijk van niet )
Het idee dat iemand voelt dat iemand haar volgt en voelt dat die persoon die kant op is vind ik eigenlijk wat vaag. Het is een simpele oplossing maar niet echt realistisch, tenzij je er in het latere verhaal natuurlijk meer over door laat schemeren ( iets speciaals ofzo ) Dan heb ik niets gezegd ghehe.

Voor de rest leest het weer heerlijk weg, weinig op aan te merken alleen zou ik iets meer tijd in scenes zetten. Ze mogen van mij iets uitgebreider
Zo nu kan ik gelijk weer het volgende stukje gaan lezen ghehe

Het heeft inderdaad nog niet heel veel van doen met het verhaal. Het was gewoon nodig dat zij elkaar ontmoeten en in mijn rare dagdroom verliep dat op de manier die is beschreven :] Als ik dit verhaal een keer zal herschrijven zal ik het echter wel meenemen ;]
Dat Elsuíd voelt dat ze word gevolgd is echt gewoon een gevoel. Net als het gevoel dat er iemand naar je kijkt.

Nieuw stukje weer :]


Elsuíd werd wakker van een brandende pijn in haar enkels en polsen. Ze bevond zich in een donkere kerker en voelde dat het touw om haar polsen plaats had gemaakt voor ijzeren boeien. Eenzelfde paar waarschijnlijk als die ze om haar enkels hadden gedaan. Elsuíd zuchtte diep. Ze wist niet hoe ze hier terecht was gekomen. Het laatste wat ze zich kon herinneren, was een raar smakend drankje, wat de wachters haar aan hadden geboden op het moment dat het dorp in zicht kwam. Dorstig als ze was, had ze het gulzig opgedronken, om een paar seconden later tot de ontdekking te komen dat het geen water was wat ze had genuttigd. Ze kon zich op dat moment wel voor haar hoofd slaan voor de goed gelovigheid, maar wat was gebeurd, kon niet meer ongedaan worden gemaakt.
Elsuíd schoof een beetje heen en weer om tot een comfortabelere positie te komen en constateerde dat dat vrijwel onmogelijk was. Ze probeerde op te staan, maar ook dat zonder succes. Uiteindelijk besloot ze te gaan slapen en bij daglicht te proberen een uitweg te vinden uit dit donkere, koude, vochtige hol. Opnieuw een dappere poging tot de verlichting van de pijn, maar zonder succes. Elsuíd hoorde druppels in een kleine plas water vallen. Een voor een. De hele tijd door. Dankzij haar training bij riddermeester Cihan had ze geleerd hoe ze weerstand kon bieden aan dit soort martelingen, maar in deze situatie had ze erg veel moeite met het onderdrukken van het ongeduld, de manische paniek die zich in haar binnenste opwelde. Hoe lang zou ze hier nog moeten zitten? En belangrijker nog; hoe lang zou ze het hier binnen kunnen uithouden zonder gek te worden?

Marla kon wel huilen toen ze zag hoe Elsuíd door haar benen zakte, nadat ze gulzig uit de kruik had gedronken, waar overduidelijk geen putwater in had gezeten. De wachters tilden haar aan armen en benen op en het was werkelijk een afschuwelijk gezicht om te zien hoe Elsuíd tussen de mannen bungelde en richting de kerkers werd gebracht. Het was een onheilspellend gebouw. Het leek alsof het uit een rots was gehouwen. Donker steen met hier en daar een kleine opening, waar niet veel licht door zou moeten kunnen schijnen maar wat enkel bedoeld was voor frisse lucht, zodat de gevangenen niet zouden stikken voor hun terechtstelling. Ze kreeg de kriebels bij de aanblik van de kerkers en was dankbaar, tot in de grond van haar hart, dat zij nog nooit ook maar een nacht in de kerkers had hoeven doorbrengen. Haar nekharen gingen overeind staan bij de gedachte dat als ze doorging met het proberen redden van Elsuíd, de kans groot was dat er aan die gelukzaligheid een keer een eind zou komen. Maar daar probeerde ze niet aan te denken. Marla bleef de groep volgen, nog steeds in de hoop niet ontdekt te worden, en begon met het bedenken van een oplossing. Misschien zou ze iemand om hulp kunnen vragen. De meester waar Elsuíd het over had gehad? Maar waar zou ze die kunnen vinden? Die optie veegde Marla al snel van tafel. Dat zou niet werken. Als ze deze man al kon vinden zou het te lang duren om hem hier weer heen te brengen, in de hoop dat hij het slot van Elsuíds kerker zou kunnen forceren voordat de Osgarderse wachters er lucht van zouden krijgen. Tegen de tijd dat dat allemaal gebeurd was, was Elsuíd waarschijnlijk van de honger al gestorven. Gevangenen kregen in de kerkers nooit te eten. Fastranen kregen zelfs nog minder dan dat. Ze werden zwaar mishandeld tot de dag van hun veroordeling, en daarna doorgaans nog meer. Marla moest het zelf doen en ze moest snel zijn. Ze keerde zich om, in de richting van het bos, en liep daar een poosje rond, in de hoop tot een oplossing te komen.

Desoh slikte nogmaals en knikte de leden van Het Verzet toe. Hij ging in een stoel in de hoek van de kamer zitten en liet zijn blik over de strijders glijden. Iedereen had er zo veel voor over een einde te brengen aan de oorlog en hier zat hij, verlaten door alles wat hem lief was, en van hem was afgenomen wat hem dierbaar was. Van Het Verzet, die nu al tot in de duizenden leden telde, vond hij dat hij het meeste en grootste verlies had geleden. Hij voelde zich zwaar, kon niet meer lachen en het leek alsof de lucht die hij inademde niets meer dan pijn bevatte. Niks leek meer compleet. Er was niets wat hij kon doen om zich voldaan te voelen. Zijn reden van bestaan was van de wereld verdwenen en dat was een wetenschap die hij maar niet kon vergeten, of zelfs maar even naar de achtergrond kon drukken. Desoh zag dat Rybon hem bezorgd aankeek, maar hij had geen zin in een gesprek. Hij stond op uit zijn stoel en besloot dat hij zijn taak hier had volbracht. In gedachten over zijn vrouw en kinderen verzonken slofte hij naar de deur, waarna hij in het donker verdween, op weg naar een plek waar hij deze nacht veilig zou kunnen door brengen.

Heey!

Beetje late reactie, maar ik ben weer up-to-date Ik heb nu Elsuíd en Marla geloof ik wel goed uit elkaar gehouden en de landen ook (gaat de goede kant op )

Ik vind het stuk in de kerkers en over de kerkers heel goed beschreven en het wekt ook veel spanning op. Ik vraag me af wat Marla gaat bedenken om hulp te bieden.
Dat stukje van Desoh, over dat hij zijn gezin verloor op het moment dat hij kon vluchten, vind ik erg sterk. Dat beeld heel erg uit hoe de situatie er voor staat en waar het Verzet voor strijd.

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Eenzelfde paar waarschijnlijk als die, die ze om haar enkels hadden gedaan.

De eerste die mag wel

Marla kon wel huilen toen ze zag hoe Elsuíd door haar benen zakte, nadat ze gulzig uit de kruik had gedronken, waar overduidelijk geen putwater in had gezeten. De wachters tilden haar aan armen en benen op en het was werkelijk een afschuwelijk gezicht om te zien hoe Elsuíd tussen de mannen bungelde en richting de kerkers werd gebracht. Het was een afschuwelijk gebouw.

Hier heb je veel herhalingen. Twee keer afschuwelijk en dat Marla het vreselijkvind herhaal je ook.

Haar nekharen gingen overeind staan bij de gedachte dat als ze doorging met het proberen redden van Elsuíd, dat de kans groot was dat er aan die gelukzaligheid een keer een eind zou komen.

de dat voor de kans, kun je weglaten.

verlaten door alles wat hem lief was, en van hem was alles afgenomen wat hem dierbaar was.

Hier heb je weer een dubbel op

voor de rest nog steeds goed ik vind de afwisseling tussen verschillende personages erg leuk alleen mogen van mij de afgewisselde stukjes wel iets groter zijn .

Gaat maar gauw door

Ik weet dat ik nog maar net begonnen ben met dit verhaal, maar ik zet hier even een pauze op. Ik ben een (in mijn hoofd geweldig) idee aan het uitwerken, wat echt iets zou kunnen worden en ik heb er meer vertrouwen in dan in dit verhaal. Ik ga dus eerst even met dat andere idee bezig, tot ik een aantal hoofdstukken af heb en zal dat dan posten. Als jullie alvast willen weten waar dat over gaat of geïnteresseerd zijn in wat ik tot nu toe heb, stuur dan maar even een pb'tje :]

Ohhh, moet wel een een echt goed idee zijn als je met dit verhaal stopt (voor even dan.) Wel hoop ik dat je een keer op dit verhaal doorgaat.
Vaak heb ik trouwens ook hetzelfde. Ben ik net met een verhaal begonnen, krijg ik een ander idee .
Naja, veel succes met de uitwerking van je nieuwe idee dan maar.

Jammer dat je ermee stopt, maar als er een geweldig idee voor in de plaats komt, ben ik helemaal om^^ dus schrijf maar snel een paar hoofdstukken zodat je het kunt posten, ik ben heel erg benieuwd naar je verhaal je kunt natuurlijk ook 5 verhalen tegelijkertijd schrijven, zoals ik ongeveer doe, maar het is niet echt een aanrader haha xD

\Heey,

net je proloog gelezen en vond je beschrijving van haar geweldig!!! Duh en meisje>> Jurk:P Opletten hier.