Online Verhalen

Hoi!

Welkom bij mijn eerste verhaal.
Het zou zo kunnen zijn dat de titel nog verandert, want ik moest er zo een verzinnen.
Veel plezier!

(Okii, inmiddels heb ik de titel veranderd naar 'Zij is het,' voor degenen wie het nog niet was opgevallen )
_______________________________________________________________________________________




Proloog

Een pijnscheut.
Zo voelde een hartaanval dus.
Wat was ze mooi!
Het geluid van een snel kloppend hart.
Een diepe ademteug.
De mooiste stem die ooit heeft bestaan.
Was dit wat het leek?


Brugpieper

Vandaag was het zover. Een nieuwe school, een nieuw begin.
En nieuwe leraren.
Niet dat ik er veel aan kon doen, maar ik hield ervan om veel te weten over mijn docenten. Mijn zus, Anouk, had alles wat ze wist over de docenten al aan mij verteld.
Zo had ze verteld over haar saaie biologie-lerares, die een hilarische voornaam had; Flos. En over haar gymlerares. Zoals Anouk haar omschreef, was ze mannelijk, droeg binnen school natuurlijk altijd sportkleding en was ze aardig. Ik had het idee dat ik haar wel zou mogen.

Toen ik in de ochtend op school kwam, was ik erg zenuwachtig. Ik keek schichtig om me heen of ik iemand herkende. Daar, over alle hoofden heen, zag ik Jolanda.
Jolanda was erg lang voor haar leeftijd. Ze droeg een vestje met allerlei rare frutseltjes, en had te veel make-up op. Dikke lagen mascara zaten op haar wimpers geplakt en de foundation hing in wolkjes rond haar heen.
Jolanda woonde bij mij om de hoek, en we kenden elkaar al vanaf onze geboorte. Niet dat ik haar daardoor mocht. Helemaal niet zelfs.
En ze keek arrogant mijn kant op.
Ik zuchtte. Kon ze dan nooit eens normaal kijken?

Zenuwachtig liep ik, zonder tas, de school in. Overal zag ik briefjes met 'welkom brugpiepers!' hangen. Ik pakte de plattegrond uit mijn jaszak. Waar moest ik ook alweer zijn? 'De grote hal,' klonk een vriendelijke mannenstem. Ik glimlachte naar de leraar en bedankte hem. Toen begon ik in de richting van een trap te lopen. 'Die kant op!' Riep de man me achterna. Ik deed wat hij zei en kwam terecht in een lange gang. Net toen de moed me in de schoenen wilde zakken, zag ik helemaal aan het einde van de gang een groepje kinderen die van mijn leeftijd leken te zijn. Gered.
Zo onopvallend mogelijk liep ik met ze mee.

De grote hal was overweldigend. Anders dan op mijn oude basisschool, waar zelfs de grootste ruimte nog klein was. Overal stonden toekomstige brugklassers en ik zag dat een aantal derdeklassers stoer over de reling gingen hangen. Ze lachten om een jongetje dat met een enorme rugzak verscheen.
'Dames en heren,' klonk een vrolijke stem luid door de hal. 'Welkom op deze school! Ik zal me even voorstellen. Ik ben meneer Teun van de Wegen en ik ben jullie rector.' Ik zag dat hij op een blaadje keek. Daarna schraapte hij zijn keel.
'Nu moeten alle nieuwe brugklassers verzamelen in de gymzaal. Daar worden jullie aan je nieuwe mentor voorgesteld. Graag meelopen met mevrouw Bos, jullie afdelingsmedewerkster. Bij haar kun je terecht met vragen.'
De stoet kwam in beweging, met mevrouw Bos voorop. Ik liep vooraan en kwam als eerste binnen in de gymzaal. Twee leraressen stonden met elkaar te kletsen bij de deuropening. Toen ik voorbij kwam, lachten ze vriendelijk naar me.
Na een tijdje zag ik dat de deuren dicht werden gedaan. Via het berghok kwam er een rijtje docenten aan. Ik keek vlug welke me aardig leken en welke totaal niet. Ik nam ze stuk voor stuk in me op.
Welke zou het worden?
Die kale man, met die palmboom-blouse? Of die oude mevrouw met die haakneus?
Mevrouw Bos noemde de mentoren bij hun klassen. Uiteindelijk was onze klas aan de beurt. Nu kwam het moment...
'B1b, jullie mogen meelopen met mevrouw Bakker.'
Een kleine, vriendelijk uitziende vrouw met witte haren liep richting de deur. Ze grijnsde vrolijk toen wij voorbij kwamen lopen. Gelukkig, niet één van de enge docenten.
En daar gingen we weer. Op weg door het doolhof van gangen, deuren met ramen, wc's en opbergruimtes. Mevrouw Bakker rinkelde met haar sleutelbos en maakte rechts van ons een deur open. Het lokaal was vrij groot en opgefleurd met bloemen. Voor de ramen hingen groene gordijnen.
De klas stroomde langzaam vol met kinderen. 'Hallo, ik ben Margot Bakker.' Mevrouw Bakker had een vrij zachte stem, maar ik kon horen dat ze haar best deed om harder te praten. 'Welkom, B1b, we gaan nu beginnen met de kennismaking!' Ik keek rond in de klas en zag tot mijn grote schrik dat Jolanda achterin zat.

o god, you've got to be kidding me! Zit jij heel erg toevallig op het van Maerlant? Ik heb nml les gehad van een biologielerares die Flos met haar voornaam heette (lijkt me niet dat dat zo vaak voorkomt ) en ik heb ook les gehad van Margot Bakker die er precies zo uitziet als jij beschrijft. En dan ook nog de lokalen, met die afzichtelijke groene doktersgordijnen! Dat zou wel heel erg toevallig zijn haha xD

Saskjezwaard schreef:o god, you've got to be kidding me! Zit jij heel erg toevallig op het van Maerlant? Ik heb nml les gehad van een biologielerares die Flos met haar voornaam heette (lijkt me niet dat dat zo vaak voorkomt ) en ik heb ook les gehad van Margot Bakker die er precies zo uitziet als jij beschrijft. En dan ook nog de lokalen, met die afzichtelijke groene doktersgordijnen! Dat zou wel heel erg toevallig zijn haha xD

Haha ja dat klopt inderdaad
Oh, nu moet ik uitkijken met hoe ik het allemaal beschrijf xD
Thanks for reading!

xD waarom gebruik je die echte namen? hahaha Grappig!! Alleen jammer dat je mijn verhaal een beetje na aapt:S Ook al staat hij nog niet op deze site, maarja:P Ik denk dat onze verhalen allebei een hele andere kant op kunnen gaan;) Ik laat je alleen mijn verhaal niet meer lezen tot het af is. Anders geef ik je teveel ideeën, denk ik:P

De palmboomblouse: whahahahahaha! Arme mr. Voogels:P
En mvr. Bakker: rinkelende sleutels >> whahahaha

En je moet inderdaad uitkijken. We zijn met minstens 4 (oud)vanMaerlanders op deze site:P

Xx

TheDarkLana schreef:xD waarom gebruik je die echte namen? hahaha Grappig!! Alleen jammer dat je mijn verhaal een beetje na aapt:S Ook al staat hij nog niet op deze site, maarja:P Ik denk dat onze verhalen allebei een hele andere kant op kunnen gaan;) Ik laat je alleen mijn verhaal niet meer lezen tot het af is. Anders geef ik je teveel ideeën, denk ik:P

Na - aapt? We hebben gewoon hetzelfde meegemaakt! xD

TheDarkLana schreef: De palmboomblouse: whahahahahaha! Arme mr. Voogels:P
En mvr. Bakker: rinkelende sleutels >> whahahaha

Ssst! Niet verklappen dat dat meneer Voogels is! xD

TheDarkLana schreef:En je moet inderdaad uitkijken. We zijn met minstens 4 (oud)vanMaerlanders op deze site:P

Oh oh...

Xx

En we gaan weer verder!
__________________________________________________________________________________________


Ik vond het erg rustig in de klas. Volgens verhalen van mijn zus zag je normaal overal etuis en pennen vliegen, in tegenstelling tot vandaag. Mevrouw Bakker scheen dat wel fijn te vinden, want ze ging rustig achterover zitten in haar stoel. Ik zag dat ze haar benen over elkaar sloeg.
Er werd aangeklopt. Nieuwsgierig draaiden alle hoofden in de richting van de deur.
Heel langzaam, alsof iemand ons niet wilde storen, ging de klink omlaag. Mevrouw Bakker glimlachte. 'Daar zullen ze zijn,' knikte ze.
Twee kleine vrouwtjes, ik schatte ze niet ouder dan veertig, kwamen binnen. Mevrouw Bakker liep naar ze toe en begon zachtjes te praten.
Geroezemoes steeg op uit de klas. Wat ging er gebeuren?
Mevrouw Bakker schraapte haar keel. 'Dit zijn mevrouw Stals en mevrouw Van Vlegen,' zei ze en begon weer zachtjes met de twee vrouwtjes te praten.
Even later liepen de mevrouw Stals en mevrouw Van Vlegen een stukje terug, in de richting van de deur. Ik zag dat ze bleven staan, op de plek vóór de grijze kast, die naast de deur stond.
Na vijf minuten zwaaide de deur opnieuw open. Wat ik zag deed mijn adem stoppen.
Een lerares met donker haar kwam binnen. Ze bewoog energiek en soepel, waardoor het contrast met de twee leraressen bij de deur nog groter werd.
Ik kon er niets aan doen, maar er was iets aan de lerares die net binnen was gekomen, wat me raakte.
De lerares liep naar mevrouw Bakker toe. Ze glimlachten naar elkaar. 'Hoi!' Klonk het vrolijk.
Mevrouw Bakker stelde de lerares voor. 'Jongens, dit is mevrouw Knight. Zij zal jullie vanaf nu gymles geven. Op een donderdag, niet?' Mevrouw Knight grijnsde nog breder en knikte met een wild hoofdgebaar.

Toen ik thuiskwam, was het donker binnen. Alweer alleen.
Zuchtend zette ik mijn zware boekentas bij de achterdeur. Ik wilde me net bukken, om mijn huiswerk te bekijken, toen mijn oog viel op een briefje.
Ik las dat mijn moeder even boodschappen ging doen, en dat ik maar moest beginnen aan mijn huiswerk.
Zucht. Net alsof ik dat niet zelf kon bedenken!
Ik liep naar mijn tas en pakte er mijn Franse boeken uit. Met een klap belandden ze op de tafel. Mijn agenda en etui volgden.

'I don't want no trouble babe.
I just wanted you to see.
That I can get you much better lo...' Mijn wekker stopte abrupt.
Gapend liep ik de trap af. Ik hoorde een luide 'knak.'
'Aah! Mijn teen!' Schreeuwde ik. De pijn vlamde door mijn voet.
De deur van Anouks slaapkamer ging langzaam open. 'Wat doe jij nou weer?' Vroeg ze toen ze mij op de grond zag liggen. 'Mijn teen!' Gilde ik opnieuw. Anouk begreep wat er aan de hand was en ging een washandje halen.
De pijn ging niet over, maar ik overleefde het wel.

De weg naar school leek lang, als je maar vijf kilometer per uur kon fietsen. Ik kwam dan ook veel te laat aan op het sportveld. Mevrouw Knight keek bezorgd. 'Gaat het wel? Je kijkt nogal...pijnlijk?
Ik knikte. 'Ja hoor, het gaat wel. Ik stootte vanochtend alleen maar mijn teen aan de trap, en dat voel ik nog steeds.'
'Kom zo even bij me, oké?' Vroeg mevrouw Knight vriendelijk.
'Is goed.’ Ik glimlachte naar haar.
De glimlach die ik terugkreeg, was oogverblindend.

Klopt het als we het hier over een vrouwelijke brugpieper hebben (zo rond de leeftijd van 11,12, misschien 13) en een lerares van zo minstens 22?
Als dat het geval is vind ik het op zich leuk, geloof me, ik heb ook mijn crushes gehad, maar snap ik niet helemaal waar je naar toe wilt met je verhaal. Het zou - naar mijn mening - geloofwaardiger overkomen als je het hebt over een leerling uit het examenjaar van toch zeker 17 of zo. Dan kun je meer kanten op denk ik.

Silena schreef:Klopt het als we het hier over een vrouwelijke brugpieper hebben (zo rond de leeftijd van 11,12, misschien 13) en een lerares van zo minstens 22?

Ja, dat klopt. (Ehh...niet dat van 22 jaar, want dan maken mensen een selectie, er is bij ons op school van de leraren maar één iemand die 22 jaar is . Maar inderdaad, minstens 22).
Ik schrijf nu over vorig jaar, ik moet even mijn hart luchten

Silena schreef:Als dat het geval is vind ik het op zich leuk, geloof me, ik heb ook mijn crushes gehad, maar snap ik niet helemaal waar je naar toe wilt met je verhaal. Het zou - naar mijn mening - geloofwaardiger overkomen als je het hebt over een leerling uit het examenjaar van toch zeker 17 of zo. Dan kun je meer kanten op denk ik.

Ja, je hebt gelijk. Maar ik dacht; bij het begin beginnen. En het begon allemaal in het begin (lekker onduidelijk ). Nee, wat ik bedoel is dat ik dus in het begin wilde beginnen, en het begin betekent bij mij de brugklas. Ik denk dat ik op een gegeven moment iets ga doen van; "3 jaar later..." ofzo.

You too: thanks for reading and comment!

x

Oke, dan heb ik niks gezegd :]
Ik ben benieuwd wat je er van gaat maken :]

Hoi! Nu ik weer tijd heb ga ik verder

_____________________________________________________

Aarzelend liep ik het kantoortje binnen. Wat ik zag was een kleine ruimte, met hier en daar een tas. De mooiste tas vond ik de blauwe. Die was van mevrouw Knight, dat zag ik meteen aan de enorme letter ‘K’ die op de voorkant geschreven stond.
‘Kom maar verder hoor, ik bijt niet. Tenzij je dat wilt natuurlijk.” Grijnzend keek ze me aan. Ik lachte maar mee, ook al drong het niet helemaal door wat ze had gezegd. Wat was er met me? Ik kon niet eens meer helder denken. Verward keek ik weg van haar diepblauwe ogen.
‘Kom hier maar even zitten, dan gaat het wat makkelijker.’ Ik volgde haar naar een houten stoel, die ze tegenover een andere stoel schoof. Toen ik zat, deed ik mijn linkerschoen en sok uit.
‘Ja, dat ziet er behoorlijk pijnlijk uit inderdaad. Ik zal even een kalmeringscrèmepje pakken voor je, misschien helpt dat.’ Neuriënd stond ze op. Ik keek naar beneden, naar mijn voet. ‘Wow.’ Over mijn hele voet zat een blauwe plek, met hier en daar een verdikt stukje. Hoe ik daaraan kwam? Geen idee.
‘Ik stel voor dat je dit erop smeert, een soort onstekingszalf. Na school zou ik als ik jou was even naar de huisarts gaan.’ Toen ik uitgesmeerd was hielp ze me overeind. ‘Dank u wel…’ ‘Alsjeblieft meid, en noem me maar gewoon “je.” Ik voel me zo oud als je “u” zegt!’ In zichzelf grinnikend gaf ze me een zetje richting de deur.Eenmaal het gebouwtje uitgelopen, plofte ik neer op een bank. De rest van de les keek ik naar mijn klasgenoten. Zo onopvallend mogelijk bekeek ik mevrouw Knight. Er was niks dat ik aan haar zou willen veranderen. Ik zou er net zo uit willen zien als zij, net zo soepel en stoer willen bewegen als zij deed. Ik begon net gek te worden van mezelf, toen mevrouw Knight floot. De les was afgelopen. Ondanks dat ik kon ontsnappen aan mijn eigen irritante gedachten, voelde het toch leeg. Alsof ik een stukje van mezelf daar achterliet.

‘En, hoe was je eerste échte schooldag?’ Nieuwsgierig keek mijn vader me aan. Ik zuchtte. ‘Ja, geweldig natuurlijk.’
Mijn moeder kwam binnenlopen. ‘Geef nou gewoon antwoord, hoe was je eerste schooldag?’ ‘Best. Die mentor is wel aardig,’ antwoordde ik.
Mijn moeder keek me glimlachend aan. ‘Ja? Fijne mentor? Mooi. Dan hebben we daar in ieder geval geen gezeik mee.’
Ik rolde met mijn ogen. Net alsof zij ermee opgescheept zat.
‘En verder? Fijne klas?’ Vroeg mijn moeder. Mijn vader moest er natuurlijk nog aan toevoegen: ‘Nog leuke jongens?’
Op zoiets kón ik gewoon niet anders dan sarcastisch antwoorden ‘Ja, zo’n superlekker ding, we hebben natuurlijk meteen gezoend. Naakt.’ Geschrokken keek mijn vader me aan. ‘Als je het maar laat!’ Tevreden liep ik de trap op.

Eenmaal boven plofte ik neer op een stoel. Waarom moeten die leraren nou per se op de eerste schooldag al huiswerk opgeven? Net alsof wij niks beters te doen hebben. Gelukkig was het niet zo veel. Wat wiskunde, en een stencil van gym. Bij die gedachte voelde ik een steek.
‘Negeren, negeren!’ klonk het in mijn hoofd. Ik moet afleiding zoeken. Ik moet gewoon…normaal doen. Dat is het. Ik ben niet normaal. Ik ben anders. Ik wil anders zijn. Maar niet op deze manier. Niet als ik alleen maar kan denken aan school. Aan mevrouw Knight… ‘KOP DICHT’ hoorde ik weer. ‘Kop dicht en focus je op je huiswerk.’

Waarom ik veel harder fiets dan ‘normale’ mensen? Geen idee. Maar ik vind het enorm irritant als mensen sloom fietsen en je er niet langs kunt. Zoals nu. Verveeld keek ik naar de mensen voor me. Hoe kun je zo langzaam fietsen en dan nog rechtop blijven met je fiets?
Het idee om te bellen drukte ik algauw weg. Wanneer ik dat deed met deze bel, gingen ze één toch niet aan de kant, en twee, iedereen keek mijn richting op. Daar had ik een hekel aan, aan aandacht trekken. Dus bleef ik maar achter deze mensen fietsen.Eenmaal bij school zette ik mijn fiets op slot. Ik hoorde van links een brullende auto. Toen ik zag dat deze knalgeel was en iedereen die op dat moment buiten de school was ernaar wees, was ik toch wel benieuwd van wie de auto dan wel niet was.
Ik liep een stukje door, richting een groepje meisjes dat te opvallend stond te fluisteren en al meteen mijn aandacht trok. ‘Die lesbische…mevrouw Knight ja…’ Toen fluisterde er eentje, wie het was kon ik niet zien: ‘daar heb je nog zo’n lesbo…’ Giechelend keken een paar meisjes van de groep mijn kant op. Ik keek degene aan die het hoogste woord had. Het was Jolanda. Verkrampt keek ik haar aan. Wat is ze toch flauw. Vlug liep ik er voorbij. Ze was het niet waard om iets terug te snauwen.
De gele auto was inmiddels gestopt voor de ingang van de school. Nieuwsgierig keek ik wie er uitstapte. Daar zag ik zwarte haren en een zonnebril. Ik herkende haar meteen. Mevrouw Knight! Een blij gevoel bekroop me. Toen ik dat besefte wendde ik vlug mijn blik af.
‘Ja, je stond naar haar te staren hé, je vindt haar wel lekker zeker!’ De groep meisjes plus nog een paar omstanders begonnen nu te lachen. Mevrouw Knight en ik keken tegelijk naar Jolanda. Hoe kon ze dat zeggen? Ineens voelde ik dat er iemand achter me stond. Voordat ik me om kon draaien, kreeg ik een harde zet. Voor normaal een meisje van mijn leeftijd was ik best sterk, al was dat niet te zien. Toch kon ik deze zet niet aan. Het laatste wat ik zag waren de sportschoenen van mevrouw Knight, waar ik met mijn gezicht op belandde.‘…ja, is goed. Dat doe ik dan wel. Bedankt, doeg!’ Een korte pieptoon. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Dat ik op de grond lag verbaasde me niks. De groep mensen om mij heen echter wel. Vlug ging ik overeind zitten en bestudeerde alle gezichten. Dat van Jolanda, wat nog er zo nog verfrommelder uitzag dan gewoonlijk. Dat van Kim, wiens naam ik me vaag herinnerde omdat Jolanda die een keer gezegd had. Waarom ik me namen van dat soort mensen herinnerde, was me niet helemaal duidelijk. Eigenlijk was niets nu helemaal duidelijk.
Mevrouw Bakker hielp me overeind. ‘Kom maar lieverd. Ik geef je wat water en breng je naar de les.’ Mevrouw Bakker stond nu recht voor me, een beetje omhoogkijkend naar mijn ogen. ‘Eh, oké is goed.’ Mompelde ik verward. Ik had geen zin om haar uit te leggen wat zich in mijn hoofd afspeelde.
Wanneer ik samen met mevrouw Bakker het schoolgebouw in liep, zag ik nog net hoe Jolanda’s lippen de woorden ‘Het spijt me’ vormden.

Daar komt weer een nieuwe! Ben lekker bezig :3

___________________________________________

Zij is het. Zij is diegene. Wanneer zou ze dat inzien? Zou ze me ooit zien staan? Of moet ik iets anders proberen om aandacht van haar te krijgen? Ik wil het liever niet forceren, maar…als ik mezelf daarmee toch help? Als ik nu gelukkig word van alleen maar haar stem horen, haar zien? Niemand heeft me daar ooit naar gevraagd. Zelfs die ene lerares niet, waar Kim haar tegenaan heeft geduwd. Het was toch logisch dat ik daarvoor zorgde, alleen om haar blik, haar in het bijzijn van mij? Kon ze maar, kon ík maar tegen die drang om bij haar te zijn. Dan zou alles een stuk makkelijker zijn. Haar omarmen, haar tranen opvangen waar ik kan. Ja, dat is wat ik wil. Bij haar zijn. Want zij is het.


Ik rekte mijn nek uit om te wat te kunnen zien over die menigte van wurmende armen, botsende tassen en bonkende schouders heen. Niet dat het lukte. Het enige dat het me opleverde waren een paar boze blikken en een elleboog in mijn zij.
Waar was ik? Ik zag een trap die naar beneden leidde. De ó zo beroemde stinkkelder van deze school, waar naar zeggen van de bovenbouwers wel twintig ratten huisden.
Ja, alsof ik dat geloofde.
Anderen – die niet zo zijn als ik – zouden dat misschien geloven. Anderen, zoals die jongen uit mijn klas. Jordy. Hij was ontzettend vervelend samen met zijn vrienden Walter en David. Maar ik kende zijn zwakke plek; die was namelijk angst. Daar kon ik hem nog eens mee terugpakken na alle pesterijtjes. Natte propjes in mijn nek was trouwens zijn specialiteit. Daar kwam ook nog bovenop dat hij altijd míjn etui uitkoos om eens lekker mee te gooien. Ik kreeg hem ooit nog wel.
Stiekem vond ik hem best leuk. Zijn houding beviel me wel. Alleen een beetje onhandig. Ik wist zeker dat ik hem ook leuk vond.
Wát dacht ik zojuist?
Dat soort gedachten had ik verbannen, weggestopt. Blijkbaar niet goed genoeg. Misschien moet ik me nog meer afzonderen van dat soort gedachten, me helemaal uitsluiten mijn gedachten en op de automatische piloot verder gaan.
Mijn gedachten werden ruw onderbroken door een hevig voorgevoel.
Mevrouw Knight.
Nog voordat ze de hoek om kwam, wist ik dat ze daar liep. Aan haar voetstappen misschien? Onmogelijk, in zo’n drukke gang als deze. Je kwam hier amper vooruit, met al die mensen en hun kluisjes. En dan dat lawaai! Doof kon je hier wel worden.
Daar was ze weer. Haar gezicht, waar onmiddellijk een brede glimlach op verscheen, doemde op uit de massa. ‘Hé.’ Een schok, door mijn lichaam. Een zware last drukte tegen mijn borst, zorgde ervoor dat ik even geen adem meer kon halen.
Die schok benam me de adem zo erg, dat ik zelfs niet meer kon antwoorden. Het gezicht passeerde mij, en weg was de druk. Die druk was eigenlijk wel aangenaam, als je het van de ene kant bekeek. Maar van de andere kant was het heel vervelend en wilde ik er zo gauw mogelijk vanaf. De drang om het vast te houden was blijkbaar groter, want de druk verdween niet helemaal. Weer vroeg ik me af wat dit was. Was dit nou waar meisjes van mijn leeftijd het over hadden? Liefde? Nee, dat zou niet mogelijk zijn. Mevrouw Knight was een vrouw. En ik was niet…of was ik…? ‘Nee.’ Zei het stemmetje in mijn hoofd ergens ver weg. ‘Nee, nooit. Nooit meer aan denken. Hier wil je nooit meer aan denken. Echt gewoon níét. Je laat het hierbij.’
Ik was het eens met mezelf. Hier mag ik nooit meer aan denken. Dat wil ik gewoonweg niet. Dat kan ook niet. Nooit. 

Soow ik had een tussenuurtje, dus daar komt weer een nieuw deel!
Heb ik eigenlijk lezers?
__________________________________________

Ik weet wat ik ga doen. Wat ik nu van plan ben is geniaal. Alles voor haar. Alles voor een toekomstig ‘zij en ik.’ Dat is hét, waar ik naar verlang. Niets anders, alleen maar dat. Mijn school boeit me niet meer en gaat dus ook flink achteruit. Maar dat kan me niet zo veel schelen. Ooit zullen zij en ik samen zijn, daar is waar het om draait. Daar houd ik me aan vast. Aan het ‘zij en ik’ dat zeker ooit nog gaat komen. Het feest, dat is waar het om draait. Het feest dat volgende week al plaatsvindt en waar ik het ga doen. Mijn slag slaan. Zij en ik.

Laat ook maar zitten. Met een harde klap liet ik mijn boek dichtvallen. Was dit nodig: nou nee. Ik werd er alleen maar gek van.
Mijn laptop ging open. Mijn pijltje zocht de weg naar het knopje “Mailbox – Postvak IN.” Vijf berichten waren er binnen in de laatste twee uur. Eén van een onbekend mailadres, de anderen waren schreeuwerige teksten als “Nu bij Pastels, twee bh’s voor de prijs van één!” en “Gefeliciteerd, gebruiker, u bent geselecteerd voor de nieuwe iPad 2!”
Dat soort mailtjes gingen bij mij direct de digitale prullenbak in. De andere echter, die trok mijn aandacht. Een mailtje zonder onderwerp, tien minuten geleden pas verzonden. Nieuwsgierig klikte ik het open. Geen naam. Alleen een tekst met de boodschap ‘bel me,’ daarachter een mobiel nummer.
Zou ik het bellen? Ach, wat kan het voor kwaad? Desnoods hang ik op.
Ik schrok op van een hard geluid.
De deur ging snel, met een ruk open. Alsof er een heel boos iemand de deur open zwiepte.
‘Ja! Ik neem je laptop mee. Je zit zeker al de hele tijd de klooien op dat ding hé?’
Holy shit. Mijn moeder, in staten die ik niet zo makkelijk in kon schatten.

‘Maar mam, ik zat nog maar net even te kijken, de rest van de tijd was ik huiswerk aan het…’ ‘Genoeg. Je laptop is nu voor een week van mij,’ siste mijn moeder.
Eigenlijk boeide het me niet meer zoveel. Dat ik het niet zo erg vond voelde vreemd. Ik merkte zoiezo al dat ik de laatste tijd in een soort waas leefde. Toch deed ik maar alsof ik het heel erg vond dat ze mijn laptop innam. Dan kon ze ten minste niks vervelender bedenken.
Ik zette mijn zielige gezicht op.
‘Je hebt het er zelf naar gemaakt,’ zei mijn moeder, tevreden dat ze mij een lesje geleerd dacht te hebben. ‘En nu huiswerk!’ Net zo hard als de deur open vloog, ging die nu weer dicht. Weer alleen. Gelukkig kwam daarbij dat ik ook weer rust had.
Rust betekende stilte.
Stilte betekende goede concentratie.
Concentratie betekende dat ik gemakkelijk huiswerk zou moeten kunnen maken.
Dat gold blijkbaar niet voor mij. Het ene na het andere gezicht, naam of stem flitste voor mijn ogen voorbij. Sommige gezichten bleven hangen, hakten zich zo diep in mijn hoofd dat het brandde. Het liefste wilde ik schreeuwen. Schreeuwen, totdat alle beelden uit mijn hoofd verdwenen. Ik deed mijn mond open, maar mijn longen werkten niet mee. Ik hapte naar adem, stikte in mijn eigen tong. Het bonkende, zeurende gevoel dat aanzette werd steeds sterker. Met mijn handen pakte ik mijn hoofd vast en schudde ermee. Net zo lang, net zo hard, dat alle gedachten stopten. Geen geluid, alleen stilte. Rust.
Een diepe zucht ontsnapte tussen mijn lippen vandaan.
Mijn schrift op het bureau herinnerde mij eraan dat ik huiswerk moest maken.
Ik pakte mijn pen met trillende hand op en keek naar een gezicht, dat was blijven hangen ergens achter in mijn hoofd en nu mijn netvlies binnendrong. Het was een vreemde, iemand die ik niet kende. Een donkere jongen met groene ogen keek me met een harde blik aan. Zijn lippen zaten stijf op elkaar, zijn neusgaten wijdopen.
Wie was deze jongen? En nog belangrijker: waarom keek hij zo?

Er komt bijna een nieuw deel, ik ben het laatste deel over aan het typen uit mijn kladblok

Hoi! Leuk verhaal! Komt er een vervolg???