Ik vind het een vreemd verhaal. Maar niet verkeerd vreemd. Het doet me een beetje denken aan 'De Demonen' van Tobias O. Meissner. Je schrijft heel uitgebreid en toch laat je bepaalde dingen achterwege. Het valt op, maar is niet storend. Zoals het feit dat we pas in je laatste stukje doorhebben dat Lupaxa niet is wie wij dachten dat ze was. Tenminste, in het eerste stukje had ik nog gewoon de indruk dat het een heel normaal meisje was, zij het in bizarre omstandigheden. In het tweede stukje echter, blijkt dat ze op vier poten liep. Dit heb je zo neergezet dat ik me afvraag of ze nog meer poten heeft. Vraag me niet waarom, die indruk kreeg ik en ik kan er totaal naast zitten hoor :]
In ieder geval; dat was over het verhaal zelf. Nu de dingetjes die mij opvielen qua 'fouten'. Dit laatste woord staat tussen aanhalingstekens omdat echte fouten niet waren te vinden. Het zijn enkel dingen die mij persoonlijk storen of opvielen.
Stampvoetend loopt ze in het rond door de grotten, terwijl ze haar tanden op elkaar drukt om de woede die in haar bloedbanen te beheersen.
Zoals JodieJJ al zei: die in haar bloedbanen stroomde/kolkte/kookte (bijvoorbeeld)
Dat ze hem de woorden die haar ooit waren gezegd in zijn gezicht terug kon spugen, vervolgens zou ze zijn huid van zijn lichaam scheuren met haar scherpe klauwen en nadat haar prooi ontzettende pijn te verduren had gehad, zou ze zijn bloed drinken alsof het wijn was en zijn vlees eten alsof het brood was.
Ik vind dit een erg lange zin. Na je eerste komma kun je naar mijn idee het best een nieuwe zin beginnen. In principe heb je dat al gedaan, maar gebruik je een komma in plaats van een punt. Ik denk dat het beter staat en fijner doorleest als je hier twee zinnen van maakt.
Als een soort van willekeurige uitspatting, strekt Lupaxa haar arm en slaat met haar vuist tegen de kale harde rotswand die zich voor haar bevind.
Volgens mij moet er nog een komma in de zin. Tussen 'kale' en 'harde'. Omdat het een opsomming is van hoe de rots er uit ziet en zo.
Een paar meter kan Lupaxa nog lopen voor de ijzersterke ketting aan haar benen zich strak spant en Lupaxa het befaamde punt bereikt vanuit waar ze de grot niet meer verder kon verkennen.
Je gebruikt de hele tijd de tt, maar aan het eind van deze zin ineens vt. Ik weet niet of dat de bedoeling was, maar het viel me wel ineens op. Ik zou er toch 'kan' van maken.
Als een gek begint Lupaxa te hameren op de metalen pin waardoor de ijzeren ketting in de grond steekt.
Nogmaals, zoals JodieJJ al zei, volgens mij is het waarmee.
Grote sneden en diepen wonden lopen over heel Lupaxa’s lichaam, haar armen en benen zitten vol met blauwe plekken en de huid van Lupaxa is helemaal verweerd door de tijd.
Diepe wonden. En je hebt twee keer 'Lupaxa' in deze zin. Ik zou de zin een beetje vervormen en een van die twee weghalen. Bijvoorbeeld zo:
Grote sneden en diepe wonden lopen over heel Lupaxa's lichaam, haar armen en benen zitten vol met blauwe plekken en haar huid is helemaal verweerd door de tijd.
Naar mijn idee leest dat fijner :]
Echter Lupaxa had niet door gehad dat terwijl ze haar troepen commandeerde, iemand haar van achteren had beslopen.In een schok had ze zich omgedraaid en had ze recht in het gezicht gekeken van de persoon die dit allemaal aan haar had aan gedaan.
Ik zou een extra komma achter 'echter' zetten. De tweede zin loopt een beetje raar. Ik zou het bijvoorbeeld zo hebben gedaan:
Met een schok had ze zich omgedraaid en had ze recht in het gezicht gekeken van de persoon die haar dit allemaal had aangedaan.
Hij was de enige die Lupaxa zich nog haarfijn kon herinneren: een lange donkerbruine baard aan een licht gerimpeld gezicht, zijn ogen waren helderblauw als de zee en de bruine haartjes die onder zijn witte kap uit staken.
Hier lijkt het net alsof zijn ogen helderblauw waren als de zee en als de bruine haartjes. Ik zou nog eens naar deze zin kijken en hem mogelijk een beetje veranderen.
Dat over je eerste stukje. Nu je tweede :]
Lupaxa schrok op toen haar slag vol woede, beantwoord werd met het schudden en beven van de gehele grot.
Je kan hier de komma weglaten.
Wat maakte het uit dat ze ten onder zou gaan en bedolven zou worden onder een lading stenen.
Volgens mij is dit een vraag, dan mag je eindigen met een vraagteken.
Stukken rots scheurde los en ongeveer anderhalve meter boven Lupaxa’s hoofd liet een brok steen ter grote van een olifant zich los van de rest van het gesteente en met een grote klap kwam het rotsblok op Lupaxa neer.
Stukken rots is meervouden dus 'scheurde' word 'scheurden'.
Maar, de kolommen en het licht van de grote zaal waar de rechters zouden oordelen werd niet zichtbaar.
De komma mag hier weg.
Het bleef zwart voor Lupaxa’s ogen en na even besefte ze dat ze het instorten van de grot overleefd had.
Ik vind 'na even' en beetje raar staan. Misschien kun je dat veranderen in 'na een tijdje' of 'na een poosje' of 'na enkele momenten'.
Plotseling viel haar ogen op de metalen ketting waarmee ze aan haar voet vast gezeten had.
Ogen is meervoud, dus 'vielen'. Of 'blik' in plaats van 'ogen'.
Plotseling vielen haar ogen op...
Plotseling viel haar blik op...
De metalen band om haar voet zat er nog en nog zo’n vijftal metalen ring.
Vijf is meer dan een. Dus ringen.
Nogmaals; het meeste wat ik hierboven heb genoemd zijn geen fouten, op een paar uitzonderingen na. Je moet dus zelf weten wat je hiermee doet. Ik heb de zinnen waar ik over struikelde alleen even uitgelicht voor je :]
loves it xD 
hmz, schrijf snel verder! 
vooral als ze iets héél anders blijkt te zijn :p
en dan ook nog zo'n moment dat ik héél graag verder wil lezen. 't Is trouwens wel een mooie twist dat Lupaxa een weerwolf is, van alle wezens die ik me voorstelde zat die er niet bij