Onweer
Geplaatst: 19 dec 2011 17:00
"Tom?", vroeg de vrouw fluisterend.
Ze luisterde naar zijn nauwelijks hoorbare ademhaling. Het was behaaglijk warm tegen hem aan. Ze moesten bij het licht van de waxinekaarsen op de bank in slaap zijn gevallen. Even vroeg ze zich af of er iets tussen hen was gebeurd, maar schudde deze gedachte al meteen weer van zich af. Hij was met de nodige tegenzin haar huis binnen gekomen vanwege de over het land trekkende storm en de stroomuitval. Het laatste probleem bleken alle bewoners in de straat met elkaar te delen. Het had haar moeite gekost om de buurman over te halen om te blijven. Voorzichtig tastte ze naar zijn hand, die op haar onderbuik lag en bij haar tijdens het wakker worden meteen een vraag had opgeroepen. Ze voelde het raffelige uiteinde van een nagel. Bijt hij op zijn nagels? Ze bracht de hand iets omhoog om deze bij het binnen schijnende maanlicht beter te kunnen bekijken.
"Wat doe je met..."
Hij zweeg plotseling omdat ze zijn hand had los gelaten en deze nu tussen haar benen was beland. Het had weer bij haar een lichamelijke reactie uitgelokt waarbij hij niet wist of hij zijn hand nog kon bewegen zonder de verkeerde indruk te wekken over zijn bedoelingen.
"Ik dacht dat je sliep", reageerde ze geschrokken en ontspande haar benen.
"Hm", was het enige dat Tom uitbracht terwijl hij zich afvroeg wat hij moest doen.
"Je kan je hand weg halen."
Opgelucht voldeed hij aan haar verzoek.
"Wat deed je eigenlijk met mijn hand?"
"Hij lag... daar en ik wilde het op een andere plek neerleggen."
"Hmmnn", klonk het bedenkelijk.
"Kunnen we het alsjeblieft vergeten en achter ons laten?"
Het bleef even stil, maar ze voelde gewoon dat er meer zou volgen.
"Je had het gewoon kunnen vragen of je mijn hand mocht lenen."
"Ver achter ons laten."
"Moet ik mijn hand nu eerst wassen?"
"Tom, ik meen het."
Ze kon hem horen grinniken. Boos strekte ze een arm uit om bij de leeslamp te kunnen komen. Het enige wat ze hoorde was een klik bij het omzetten van de knop, maar verder gebeurde er niets. Het bleef donker om hen heen.
"O, mijn God. Ruik jij nu aan je hand?", vroeg ze verbijsterd.
Boos geworden kwam ze overeind om nauwelijks een meter verder al bijna over de lage tafel te struikelen. Een reeks van obsceniteiten ontsnapten uit haar mond. Ze had opeens weinig meer weg van de vrouw waar hij de vorige dag aan het einde van de middag naast op de bank was gaan zitten. Buiten was het al donker geworden nog voor de avond was aangebroken. Hij herinnerde zich nog hoe ze had getrild terwijl buiten de windvlagen in kracht toenamen, het aantal lichtflitsen zich explosief vermeerderden en het gebulder van de donder snel dichterbij kwam. Tom was onder de indruk van deze natuurkrachten geweest, maar zij had slechts angst ervaren. Hij wist niet meer hoelang het had geduurd voor ze tegen hem aan in slaap was gevallen. De verschijning van een vlam boven een aansteker verstoorde zijn opgehaalde herinneringen. Ze haalde nieuwe waxinekaarsen te voorschijn en al snel was een deel van de kamer weer verlicht.
"De storm is gaan liggen. Ik ga maar eens."
"Tom?"
Hij bleef staan en keek haar aan. Ze hield hem een waxinekaars voor om zijn weg door haar huis te kunnen vinden.
"Bedankt."
Hij knikte ernstig, maar al snel zag ze een brede grijns op zijn gezicht verschijnen. Het was haar wel duidelijk dat hij een idee had gekregen en te beoordelen naar de schittering in zijn ogen zag hij het helemaal zitten.
"Ik heb thuis latex-handschoenen liggen."
"Tot ziens, Tom", zei ze slechts.
Ze gaf haar buurman een goedaardige duw in de richting van de hal en keek hem hoofdschuddend na. Het werd de hoogste tijd dat hij naar zijn eigen huis ging.
Ze luisterde naar zijn nauwelijks hoorbare ademhaling. Het was behaaglijk warm tegen hem aan. Ze moesten bij het licht van de waxinekaarsen op de bank in slaap zijn gevallen. Even vroeg ze zich af of er iets tussen hen was gebeurd, maar schudde deze gedachte al meteen weer van zich af. Hij was met de nodige tegenzin haar huis binnen gekomen vanwege de over het land trekkende storm en de stroomuitval. Het laatste probleem bleken alle bewoners in de straat met elkaar te delen. Het had haar moeite gekost om de buurman over te halen om te blijven. Voorzichtig tastte ze naar zijn hand, die op haar onderbuik lag en bij haar tijdens het wakker worden meteen een vraag had opgeroepen. Ze voelde het raffelige uiteinde van een nagel. Bijt hij op zijn nagels? Ze bracht de hand iets omhoog om deze bij het binnen schijnende maanlicht beter te kunnen bekijken.
"Wat doe je met..."
Hij zweeg plotseling omdat ze zijn hand had los gelaten en deze nu tussen haar benen was beland. Het had weer bij haar een lichamelijke reactie uitgelokt waarbij hij niet wist of hij zijn hand nog kon bewegen zonder de verkeerde indruk te wekken over zijn bedoelingen.
"Ik dacht dat je sliep", reageerde ze geschrokken en ontspande haar benen.
"Hm", was het enige dat Tom uitbracht terwijl hij zich afvroeg wat hij moest doen.
"Je kan je hand weg halen."
Opgelucht voldeed hij aan haar verzoek.
"Wat deed je eigenlijk met mijn hand?"
"Hij lag... daar en ik wilde het op een andere plek neerleggen."
"Hmmnn", klonk het bedenkelijk.
"Kunnen we het alsjeblieft vergeten en achter ons laten?"
Het bleef even stil, maar ze voelde gewoon dat er meer zou volgen.
"Je had het gewoon kunnen vragen of je mijn hand mocht lenen."
"Ver achter ons laten."
"Moet ik mijn hand nu eerst wassen?"
"Tom, ik meen het."
Ze kon hem horen grinniken. Boos strekte ze een arm uit om bij de leeslamp te kunnen komen. Het enige wat ze hoorde was een klik bij het omzetten van de knop, maar verder gebeurde er niets. Het bleef donker om hen heen.
"O, mijn God. Ruik jij nu aan je hand?", vroeg ze verbijsterd.
Boos geworden kwam ze overeind om nauwelijks een meter verder al bijna over de lage tafel te struikelen. Een reeks van obsceniteiten ontsnapten uit haar mond. Ze had opeens weinig meer weg van de vrouw waar hij de vorige dag aan het einde van de middag naast op de bank was gaan zitten. Buiten was het al donker geworden nog voor de avond was aangebroken. Hij herinnerde zich nog hoe ze had getrild terwijl buiten de windvlagen in kracht toenamen, het aantal lichtflitsen zich explosief vermeerderden en het gebulder van de donder snel dichterbij kwam. Tom was onder de indruk van deze natuurkrachten geweest, maar zij had slechts angst ervaren. Hij wist niet meer hoelang het had geduurd voor ze tegen hem aan in slaap was gevallen. De verschijning van een vlam boven een aansteker verstoorde zijn opgehaalde herinneringen. Ze haalde nieuwe waxinekaarsen te voorschijn en al snel was een deel van de kamer weer verlicht.
"De storm is gaan liggen. Ik ga maar eens."
"Tom?"
Hij bleef staan en keek haar aan. Ze hield hem een waxinekaars voor om zijn weg door haar huis te kunnen vinden.
"Bedankt."
Hij knikte ernstig, maar al snel zag ze een brede grijns op zijn gezicht verschijnen. Het was haar wel duidelijk dat hij een idee had gekregen en te beoordelen naar de schittering in zijn ogen zag hij het helemaal zitten.
"Ik heb thuis latex-handschoenen liggen."
"Tot ziens, Tom", zei ze slechts.
Ze gaf haar buurman een goedaardige duw in de richting van de hal en keek hem hoofdschuddend na. Het werd de hoogste tijd dat hij naar zijn eigen huis ging.
