Online Verhalen

Voor Nederlands moet ik morgen een verhaal inleveren. Ik ben een beetje inspiratieloos met titels Willen jullie me helpen met de titel? Kritiek is ook erg gewaardeerd

-------------------------------


Ik open mijn ogen. Ik vraag me af hoe laat het is. Ik stap uit mijn bed en loop naar het raam toe. Vluchtig schuif ik de gordijnen open. Hij komt vandaag. Per schip. Vandaag gebeurt eindelijk waar ik al zo lang op wacht.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. In Ierland was ik. Samen met hem. Ik moest terug naar huis, maar hij mocht niet mee. Waarom? Ik heb me het altijd afgevraagd. Het moment dat ik moest vertrekken naar huis staat me nog altijd bij.

‘Zie ik je ooit weer terug?’ vroeg ik.
‘Ik hoop het.’ Hij kijkt om zich heen. Kijkend of er iemand bij ons in de buurt is op hoorafstand.
‘Wanneer dan?’
‘Ik weet het niet.’
Ik raakte in paniek. Wat moest ik zonder hem. Ik zal nooit iemand anders vinden waarvan ik zoveel hield als van hem.
‘Kom je gauw…?’ Ik stamelde. Wist niet meer wat ik moest zeggen.
‘Zo snel mogelijk.’
Ik sloot mijn ogen. Langzaam boog ik voorover. Ik kuste hem.
‘Ik ga je zo missen.’
‘Ik jou ook…’
Ik werd geroepen door de kapitein. Ik wou niet weg. Twee scheepsknechten kwamen op me af gelopen. Ik rende weg, maar ze kwamen me achterna. Ik voelde een koude arm om me heen slaan. Ze stonden achter me. De arm was eigendom van één van de knechten. Ze sleepten me terug naar het schip. Ik schreeuwde om hulp, maar tevergeefs. Hij kwam me ook achterna. Hij probeerde me te bevrijden, om daarna samen te vluchten, maar het lukte hem niet om me te bevrijden. Hij werd aan de kant geduwd en viel op de grond. Ik bleef schreeuwen dat ze hem geen pijn moesten doen, en uiteindelijk lieten ze hem met rust. Ik werd op het schip gezet en we voeren weg.

Maar een paar dagen geleden had ik een brief van hem ontvangen. In de brief stond dat hij naar mij toe kwam! Hij mocht meevaren met een groot schip naar Engeland toe. Onderaan de brief stond een tekening van de vlag van het schip, zodat ik het kon herkennen als ik op de uitkijk zou staan.
Ik kijk om me heen. Er zijn relatief niet veel mensen die buiten zijn op klaarlichte dag. Misschien ligt het aan het tijdstip. Ik ga nog eventjes langs de plaatselijke bakker en ik koop een vers brood, voor onderweg. Ik stop het brood in mijn mand, die ik vanochtend nog van huis had meegenomen. Ik begeef me naar het bos aan de rand van mijn dorp. Ik kijk om me heen. Vrolijk kwetterende vogeltjes, hazen die snel voor mijn voeten wegspringen. Ik heb het altijd naar mijn zin gehad in het bos. Alleen was het meestal niet zo bewolkt.
Op de open plek, zet ik mijn mandje neer. Ik haal mijn haar uit het knotje en laat het wapperen door de wind. Ik trek mijn schoenen uit, dat zit veel beter.
Ik pak mijn mand en snijd een stuk brood af. Ik stop het in mijn mond. Ik snijd nog een stuk brood af, maar dat verkruimel ik en strooi het over het groene gras voor de vogels. Gretig happen ze toe.
Voordat ik verder ga, pluk ik nog vrolijk gekleurde bloemen, om aan hem te geven wanneer hij aankomt. Het gras is bezaaid met bloemen, dus het duurt niet lang voordat ik de mooiste bloemen heb geplukt en heb samengebonden met het touwtje van mijn knotje.
Ik ga weer verder het bos in. Ik voel de wind toenemen, wat betekent dat ik bijna bij de kade ben.


Ik kijk uit over de zee. Ik adem de zoute geur van het zeewater in. Ik spoel mijn voeten door de golven over de rotsen. Ik laat het water over mijn handen stromen. Het water waardoor het schip hier aankomt. Ik loop verder naar boven. De rotsen zijn niet zo steil, dus het valt mee. Wanneer ik op de hoogste rots ben aangekomen, slaak ik een zucht van verlichting. Ik staar in de verte, in de hoop een schip in de verte te zien. Maar nu nog niet.

Ik schrik op wanneer ik zacht getik op de rotsen naast me hoor. Tik. Tik. Ik kijk omhoog en ik voel dat het begint te regenen. Ik bedek mijn mandje want anders wordt het brood nat. Tik. Tik. Het gaat steeds harder regenen. Tik. Tik. Tik. Ik verzet me niet. Het laatste wat ik nu zou gaan doen is gaan schuilen, verderop, waar ik de zee niet meer kan zien. Ik blijf gewoon zitten.
In de verte zie ik een schip. Ik bekijk het schip aandachtig. Het is nog te ver weg. Het kan ook een rots zijn die me eerder nog niet echt was op gevallen.
Nu is het wel duidelijk geworden dat het wel een schip is. Ik zie de grote mast en de kleine masten. Ik veeg mijn gezicht droog, maar ik ben meteen weer nat geregend. Ik blijf maar staren naar het schip. Het moet het wel zijn.
Het schip komt steeds dichterbij. Ik zie dat de golven hard tegen het schip aan slaan. Er breekt een mast af. Het gaat steeds harder regenen. De golven gaan steeds harder tegen de romp van het schip slaan. Ik zie hoe het schip ten onder gaat. Langzaam zakt de romp naar beneden. Het water golft nu over het dek. Ik zie mannen heftig in de weer, maar het is zinloos. Je ziet nu alleen nog maar de masten boven het water uitkomen. De wind scheurt de vlag van de bovenste mast af. Het schip wordt verder het water in getrokken. Totdat het is verdwenen.

Ik kijk op van mijn compleet betraande handen. Er drijft iets roods naar de kust toe. Ik grijp mijn bos bloemen op en ik loop erheen. Ik schrik als ik zie wat het is. Het komt me bekend voor. Bekend van de brieven die ik van hem heb gekregen. Het is de vlag van het schip.

Een kreet om hulp kan natuurlijk niet genegeerd worden. Het vaandel, vind ik wel aardig klinken. Op het einde wordt de titel dan verklaard.

Ayasa schreef:Ik open mijn ogen. Ik vraag me af hoe laat het is. Ik stap uit mijn bed en loop naar het raam toe.

Drie zinnen achter elkaar die met hetzelfde woord beginnen.

Ayasa schreef:Kijkend of er iemand bij ons in de buurt is op hoorafstand.

Deze zin loopt niet lekker.

Ayasa schreef:Wat moest ik zonder hem.

Een vraag en dus eindig je met een ?

Ayasa schreef:Ik wou niet weg.

..wilde..

Ayasa schreef:Twee scheepsknechten kwamen op me af gelopen.

Ik noem hen matrozen, maar goed.

Ayasa schreef:De arm was eigendom van één van de knechten.

Het zou me verbaast hebben als dit niet het geval was geweest.

Ayasa schreef:Hij probeerde me te bevrijden, om daarna samen te vluchten, maar het lukte hem niet om me te bevrijden.

Na het woord niet zou ik de zin eindigen met een punt.

Ayasa schreef:Ik spoel mijn voeten door de golven over de rotsen.

Ik waad...

Je hebt de snelheid er goed inzitten, maar aardig wat van het verhaal leest als een opsomming. Ik doe dit, ik doe dat. Lees het eens hardop aan je zelf voor. Het helpt mij bij het schrijven om zinnen eruit te lichten die voor verbetering vatbaar zijn.
Het geheel kwam meer op mij over als een concept, zonder je te willen beledigen. Het bevat alle ingrediënten voor een verhaal, maar naar mijn smaak mag het verder worden uitgeschreven. Ik zou het in veel gevallen net iets anders doen als ik sommige zinnen lees. Alleen is het mijn verhaal niet en baseer ik dit op mijn mening/smaak. Doe ermee wat je wilt want het blijft jouw verhaal. Ik ben wel benieuwd wat ze er op school van vinden.

Ooh! Bedankt!! Ik zal er zeker wat mee doen.
De titel is echt gewoon zo goed als perfect! Beter had ik het echt niet kunnen bedenken Echt bedankt!

Ken je het liedje Friday van Rebecca Black? Nu P_Westdijk dit zei: 'maar aardig wat van het verhaal leest als een opsomming.' moet ik daar echt aan denken Dat is meestal het probleem met beginnende schrijvers, ze weten niet wat belangrijk is en veel aandacht nodig heeft, en wat juist weer niet. Saaie handelingen zoals opstaan, aan je ontbijt zitten, eten, het is allemaal niet zo interessant om te lezen. Wat wel belangrijk is, vooral bij een klein verhaal als dit, is om sfeer neer te zetten. Dat is iets wat ik vooral op het einde mis. Ja, de geliefde van je hp is dood, maar het doet niet zoveel met me. Dat komt vooral doordat je de emoties en gedachten van je hoofdpersoon niet veel laat zien. Wat doet het met haar als ze daar staat en kijkt hoe een schip vergaat?
Nog even een paar kleine puntjes:

Ik open mijn ogen.

Het begin van een verhaal moet je eigenlijk meesleuren het verhaal in. Een zin met 'ik' beginnen helpt daar niet zo bij. Omdat dit een kort verhaal is, zal er nog kritischer op je zinnen worden gelet. Ik zou proberen om de eerste zin meteen BAM een binnenkomer te laten zijn waar je leraar niet omheen kan Ik weet zeker dat dat wel lukt^^

‘Zie ik je ooit weer terug?’ vroeg ik.
‘Ik hoop het.’ Hij kijkt om zich heen. Kijkend of er iemand bij ons in de buurt is op hoorafstand.
‘Wanneer dan?’
‘Ik weet het niet.’
Ik raakte in paniek. Wat moest ik zonder hem. Ik zal nooit iemand anders vinden waarvan ik zoveel hield als van hem.
‘Kom je gauw…?’ Ik stamelde. Wist niet meer wat ik moest zeggen.
‘Zo snel mogelijk.’
Ik sloot mijn ogen. Langzaam boog ik voorover. Ik kuste hem.
‘Ik ga je zo missen.’
‘Ik jou ook…’
Ik werd geroepen door de kapitein. Ik wou niet weg. Twee scheepsknechten kwamen op me af gelopen. Ik rende weg, maar ze kwamen me achterna. Ik voelde een koude arm om me heen slaan. Ze stonden achter me. De arm was eigendom van één van de knechten. Ze sleepten me terug naar het schip. Ik schreeuwde om hulp, maar tevergeefs. Hij kwam me ook achterna. Hij probeerde me te bevrijden, om daarna samen te vluchten, maar het lukte hem niet om me te bevrijden. Hij werd aan de kant geduwd en viel op de grond. Ik bleef schreeuwen dat ze hem geen pijn moesten doen, en uiteindelijk lieten ze hem met rust. Ik werd op het schip gezet en we voeren weg.

Dit stukje is verleden tijd, maar af en toe gooi je er de tegenwoordige tijd in. Probeer het in één tijd te houden, anders staat het zo slordig
En misschien kun je in dit stukje ook wat dingen van de hijpersoon ingooien? Bijvoorbeeld de kleur ogen die hij heeft (hoewel je dan wel moet oppassen dat het niet overdreven zwijmelend wordt), een bepaalde gezichtstrek die voor hem zo uniek is, een aanraking ofzo. Gewoon iets om te laten zien dat de hijpersoon wel uniek is, nu is hij nml heel vaag, wat ook bijdraagt dat ik niet meeleef aan het einde, als hij dood is.

De arm was eigendom van één van de knechten

Zoals P_Westdijk al zei, een rare zin ik zie het voor me alsof de knecht met een kunstarm de hp probeert binnen te halen xD

Maar een paar dagen geleden had ik een brief van hem ontvangen.

Pas op met het gebruik van 'maar', dat staat niet echt mooi. Zeker als je hem makkelijk weg kunt laten, zoals hierbij het geval is. PRobeer het te veel gebruik van voegwoorden te voorkomen, het maakt een tekst te zakelijk =)

Ik stop het brood in mijn mand, die ik vanochtend nog van huis had meegenomen. Ik begeef me naar het bos aan de rand van mijn dorp. Ik kijk om me heen.

Heel veel 'ik' dit, 'ik' dat. Bij schrijven is afwisseling de sleutel, niet te vaak met 'ik' beginnen, niet te vaak dezelfde woorden gebruiken, gebruik zoveel mogelijk creativiteit zodat niks hetzelfde is.
En dit is gelijk het nadeel van in de ik-vorm schrijven, het is soms lastig om dat voor elkaar te krijgen. Meestal is het gewoon een kwestie van spelen met woorden:
Ik stop het brood in mijn mand die ik vanochtend nog van huis had meegenomen en begeef me naar het bos aan de rand van mijn dorp. Met een lichte glimlach op mijn lippen kijk ik om me heen. Vrolijk kwetterende vogeltjes, hazen die snel voor mijn voeten wegspringen.

Zo zet je gelijk al iets van de emotie neer van je hp

Voor mij komt nu het stuk dat het schip vergaat als een verrassing. Dat komt doordat het voor mijn gevoel niet zo'n noodweer is dat een schip kan vergaan. Ik zie nu een rustige baai voor me waar het zachtjes regent, en er komt een schip aangevaren. Opeens krakt de mast en begint het schip te zinken.
Heb je ooit Pirates, of een andere film gezien waarbij ze varen in een storm? Het moet namelijk wel heel heftig stormen om een schip te laten kapseizen, of het moet een klein bootje zijn, maar volgens jouw tekst is het een groot schip. Die zijn over het algemeen gebouwd om kleine stormen te weerstaan.
Wat ik dus wil zeggen is dat je meer moet aangeven dat het ongelooflijk hard stormt. Bv. Ze trekt haar haren uit haar knot en meteen rukt de wind het lint uit haar handen. Of er vallen takken van het bos naar beneden. Of het begint heel erg te hagelen, te onweren of iets anders. Zo kun je gelijk ook de sfeer neerzetten.

Wat P_Westdijk ook al zei (goh, wat zijn we het vaak eens vandaag xD) is dat dit meer overkomt als een concept van je verhaal. Boeken worden ook niet in één keer geschreven, de meeste schrijvers zijn lang bezig met herschrijven en soms doen ze het nog een keer. Ik zou proberen het idee in gedachten te houden van wat je nu hebt opgeschreven, een geheel nieuw document openen en gaan schrijven met de tips die je hebt gekregen. En niet kijken naar het verhaal wat je al eerder hebt neergezet. Ik weet zeker dat het dan gewoon een veel beter verhaal dan dit gaat worden. Een tweede keer schrijven gaat altijd stukken beter.

Ow, trouwens, complimentjes voor je nette spelling, ik ben helemaal geen fouten tegengekomen, echt super! En al deze tips betekenen niet dat ik je verhaal slecht vind, juist helemaal niet. Goed overzicht, het leest makkelijk door, alleen heb je de neiging om alledaagse dingen iets te veel te beschrijven. Maar dat is gewoon een kwestie van ervaring opdoen, wat moet je wel neerzetten en wat niet. Als dit het eerste is dat je hebt geschreven, is het heel goed^^
Hopelijk heb je er iets aan

Bedankt!! Ja, ik heb zeker wat aan je tips!
Ik ben trouwens nooit echt een kei geweest in spelling, dus het verbaast me dat er geen fouten in zitten!

Alleen helaas is er een woord limiet van max. 1000 woorden En ik zit al op 994... Dus ik zal stukken moeten schrappen als ik dingen duidelijker wil uitleggen. Welke dingen zou ik het beste kunnen schrappen?

O god, woordenlimiets, daar ben ik zo slecht in haha xD
Ow, dat vroeg ik me trouwens nog af, in welke tijd speelt dit af? Op een of andere manier had ik het idee dat het rond de Middeleeuwen was, klopt dat?
Ik weet trouwens niet of het iets is om je hp al te laten beginnen met kijken naar de zee? Dan kun je een stuk nutteloze informatie schrappen zodat je meer aandacht kunt besteden aan beschrijvingen, sfeer zetten en emoties.
Dan zou ik het zo doen:
-Hp kijkt naar de zee, verzinkt in gedachten
- Flashback over wat er gebeurt is met je hp en haar geliefde
- Weer terug in het hier en nu (miss is het ook handig om te vertellen waarom ze zijn gescheiden?). Merkt dat het hard is begonnen met waaien. Gaat meer naar de klif toe en ziet dat een schip aan komt varen.
- schip zinkt, ze ziet de vlag aan komen drijven.

En anders zou je het zo kunnen doen:


Ik zou het ongeveer zo opzetten:
- wakker worden, zich herinneren welke dag het is
- herinnering komt binnen van je hp en haar geliefde
- Ontwaken uit herinnering, snel dagelijkse klusjes doen zonder ze al te uitgebreid te vermelden.
- Op weg naar de kust merkt ze dat het begint te stormen
- Ziet schip als ze bij de kliffen is
- schip zinkt, komt erachter dat haar geliefde dood is.

Ja, dat rond de middeleeuwen klopt. Met de schepen, en de plaatselijke bakkerij, de brief, geen elektronische dingen. Ik heb het geprobeerd om het zo 'ouderwets' mogelijk te maken Ik ben blij dat het is gelukt ^.^

Ik vind die twee andere opzetten echt heel goed. Ik kan niet kiezen, dus waarschijnlijk ga ik ze morgen allebei schrijven, om dan te kijken welke het best lukt

Bedankt!!

De nieuwe versie is klaar :D

------------------------------------------

Het vaandel

Met een glazige blik staar ik in de verte. De rotsen zijn niet meer lichtbruin maar donker, mijn wit met lila jurk doorweekt. Ik klem mijn hand stevig om de bos bloemen heen, zodat het niet wegwaait. De heftige regenbui maakt me kletsnat, maar het maakt me allemaal niet uit. Ik blijf hier, waar ik nu ben, op een grote rots. Vandaag komt hij eindelijk. Hetgeen waar ik al zo lang op wacht.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. In Ierland was ik. Samen met hem. Ik moest terug naar huis, maar hij mocht niet mee. Volgens zijn vader was ik te laag in rang. Hij is van adel en ik ben maar een boerenmeisje. Het moment dat ik moest vertrekken naar huis staat me nog altijd bij.

‘Zie ik je ooit weer terug?’ vroeg ik.
‘Ik hoop het.’ Ik zie de altijd aanwezige glimlach van zijn gezicht verdwijnen. Hij slaat een arm om me heen.
‘Wanneer dan?’ Ik kijk vol verwachting in zijn zeegroene ogen. Ze glinsteren in het zonlicht.
‘Ik weet het niet.’
Er kwamen tranen in mijn ogen. Ik zal nooit iemand vinden waarvan ik zoveel houdt als van hem.
‘Kom je gauw…?’ stamelde ik. Wist niet meer wat ik moest zeggen.
‘Zo snel mogelijk.’
Ik sloot mijn ogen. Langzaam boog ik voorover en kuste hem.
‘Ik ga je zo missen.’
‘Ik jou ook…’ Ik zag aan zijn gezicht dat hij het er ook moeilijk mee had. Maar hij hield zich sterk. Zoals zijn vader hem altijd beval.
Ik werd geroepen door de kapitein. Twee scheepsknechten kwamen op me af gelopen. Snel rende ik weg, maar ze kwamen me achterna. Ik voelde een koude arm om me heen slaan. De arm was van één van de knechten. Ze sleepten me terug naar het schip. Ik schreeuwde om hulp, maar tevergeefs. Hij kwam me ook achterna. Hij probeerde me te bevrijden, om daarna samen te vluchten, maar het lukte hem niet om me te bevrijden. Hij werd aan de kant geduwd en viel op de grond. Ik bleef schreeuwen dat ze hem geen pijn moesten doen, en uiteindelijk lieten ze hem met rust. Ik werd op het schip gezet en we voeren weg.

Ik schrik op van een bliksemschicht die naar beneden flitst. Het is nog veel harder gaan regenen. In de verte is nog niets te zien. Alleen maar donkere rotsen en de haast zwarte lucht. Om het boeket zit met een touwtje de brief die ik een paar dagen geleden van hem heb gekregen. Ik trek het touwtje los, wat daarna meteen uit mijn handen wordt gerukt door de harde wind, en pak de brief.
Ik kom naar je toe. Met volle maan arriveer ik in Engeland per schip.
De sierlijk geschreven letters vervagen door de harde regen. Onderaan de brief staat de vlag van het schip waarmee hij zal aankomen.

De golven slaan hard tegen de rotsen aan. Af en toe breekt er een heel stuk rots af door het geweld van het kolkende water. In de verte zie ik iets. Ik bekijk het aandachtig. Het is nog te ver weg om het goed te identificeren, maar ik hoop dat het voorwerp het schip is. Het kan ook een rots zijn die me eerder nog niet echt was op gevallen.
Een tijdje later is het wel duidelijk geworden dat het een schip is. Ik zie de grote mast en de kleine masten, allemaal met een groot zeil. Ik veeg mijn gezicht droog, maar ik ben meteen weer nat geregend. Ik blijf maar staren naar het schip. Het moet het haast wel zijn.
Mijn mond vormt een brede glimlach. Ik kan niet wachten hem weer te zien!

Het schip komt steeds dichterbij, alleen de storm houdt niet op, het wordt zelfs steeds erger. Woeste golven slaan tegen de romp van het schip aan. Ik hoop met heel mijn hart dat het goed zal gaan komen. De bliksem gaat ook enorm tekeer, en dat maakt het verdrietige gevoel in mijn buik nog veel erger. Ik probeer me voor te stellen hoe mijn leven zal zijn als hij er niet meer is. Ik vond het al verschrikkelijk dat ik een lange, lange tijd niet bij hem was, maar ik had altijd de hoop dat hij terug zou komen. Dat hij bij mij zou blijven.
Er schieten bliksemflitsen door de lucht heen. Tot mijn grote schrik schiet er één in de grootste mast van het schip. De mast breekt af. Ik zak in elkaar. Ik wil dit niet zien.
De golven worden steeds hoger en slaan gaten in de romp van het schip. Het water golft over het dek. Ik barst in huilen uit. Dit kan gewoon niet.
Het water dringt in de gaten en het schip zinkt langzaam. Ik kijk telkens voorzichtig of het schip al weg is, maar het lijkt een eeuwigheid te duren.
De wind scheurt de zeilen en de vlag van de mast af, die nog maar net boven water uitkomt. Ik zie het schip verdwijnen onder een enorme watervlaag. Ik zak in elkaar van verdriet.

Ik kijk op van mijn compleet betraande handen. Er drijft iets roods naar de kust toe. Ik grijp mijn bos bloemen op en ik loop erheen. Ik schrik als ik zie wat het is. Het komt me bekend voor. Bekend van de brieven die ik van hem heb gekregen. De bevestiging dat alles wat ik dacht en zag klopte. Het is het vaandel van het schip.

Het is leuk om terug te zien dat je veel van de tips hebt opgepakt. Het verhaal vind ik nu beter. Het roept tijdens het lezen een bepaalde sfeer bij me op waar het eerst aan ontbrak. De snelheid zit er nog steeds in terwijl de alinea's toch voor een bepaalde rust zorgen.

Ayasa schreef:Ik grijp mijn bos bloemen op en ik loop erheen.

Ik raap mijn bos bloemen op...

Blijkbaar in het begin er over heen gelezen, maar het viel me nu pas op.

Het verhaal is erg mooi geworden, ook is er beter duidelijk dat het stormt. In het eerste verhaal leek het erg rustig en verging het schip gewoon, nu heeft het een reden, aangezien P_Westdijk en Saskia al bijna alles hebben verbeterd kan ik daar niet veel over zeggen, nog wel iets: ten eerste wil ik even vermelden dat je vaak vanuit v.t. naar t.t. wisselt en terug,

Ayasa schreef:Er kwamen tranen in mijn ogen. Ik zal nooit iemand vinden waarvan ik zoveel houdt als van hem.

Dit is bijvoorbeeld een voorbeeld van dat je van v.t. naar t.t. wisselt, en verder is het volgens mij ik houd, in plaats van ik houdt. jeej, toch nog iets kunnen vinden

Ayasa schreef:‘Kom je gauw…?’ stamelde ik. Wist niet meer wat ik moest zeggen.

Ik weet niet zeker of het zo hoeft, maar ik denk dat de zin betet loopt als je doet: Ik wist niet meer wat ik moest zeggen.


Verder heb ik geen kritiek, ik had ook een titel bedacht, maar ik denk dat "Het vaandel" inderdaad beter is.

Anders had ik nog bijv. : Wachten op nooit meer
of: Haven in zicht
of: Nooit meer duurt lang

ofzo