Online Verhalen

Ik hoop dat dit hier goed is;

Ze snappen het niet. Weten niet hoe het voelt.
Ze zouden eens moeten weten…


Proloog
Er zat een meisje achter een bureau, een donkerbruin bureau. Het meisje had zwart haar. Niks donkerbruin. Zwarter dan dit kon het niet. Ze had normaal geen bleke huid, maar nu leek ze nerveus. Licht geïrriteerd tikte ze op het bureau. Het meisje dat daar, in de haast lege kamer zat, was een zestien jarige meisje, genaamd Valentina. Valentina Rosa Di Chimici. Ze had licht blauwe ogen, met een donkerblauw met grijze rand erom heen. Haar ogen konden zo mooi fonkelen, als ze vrolijk was. Haar lippen waren mooi gevormd, vooral als ze glimlachte. Om haar pols had ze een rode lintje, maar niemand vroeg ernaar, niemand wist waarom ze deze had. Een paar lokken vielen voor haar ogen, als ze naar de grond staarde. Dan kwamen er lichte blosjes op haar wangen, en verscheen er opnieuw een glimlach op haar gezicht. Haar familie was heel rijk, ze had thuis les, en kwam nooit verder dan de oprit van het huis. Het was een mooi huis, deels van steen. Een grote poort, en een voortuin, dat op een plein leek. Er was een klein fonteintje in het midden, en er stonden bankjes. Valentina wou elke dag wel naar buiten, gewoon weg rennen, weg van de wereld waarin ze opgesloten werd. Ze moest iets zien van de wereld, ze zou gek worde als ze dat niet zag. Vond zij dan. Maar één iemand was het met haar eens. Eén iemand wou dat ze naar buiten ging. Ambra Rossini, heette zij. Zij was de gene die haar elke dag les gaf, en haar elke dag weer zei naar buiten te gaan, te ontsnappen. Het meisje staarde naar de kamerplant, die op haar vensterbank stond. Een zachte zucht ontsnapte. Ze staarde naar de klok, deze gaf tien uur ’s avonds aan. Na negenen werd ze niet meer gecontroleerd, of ze wel echt sliep. Het boeide haar ouders niet, die gaven waarschijnlijk niet eens om haar. Het potlood tikte tegen het bureau toen het viel, en rolde er over heen, om daarna de grond te raken. Ze schoof de stoel naar achter, en stond op. Even voelde ze aan haar wangen, ze waren koud. Een rilling gleed over haar rug, en ze keek sluw om zich heen. “Valentina”riep iemand, het was gedempt en, kwam waarschijnlijk van beneden. Ze zuchtte, opnieuw. Er reden twee auto’s onder de poort door, de oprijlaan af. Verward schudde ze haar hoofd, was er iets aan de hand? Het maakte haar eigenlijk niet uit, maar nieuwsgierigheid overwon het. Zachtjes duwde ze de deur open, die licht begon te kraken. Er stond niemand bij haar deur, normaal was dat wel zo. Ze trok haar schoenen uit, en pakte ze stevig beet. Stapje, voor stapje, liep ze de trap af. Haar witte nacht ‘gewaad’ was net kort genoeg, om de treden niet te raken. Haar zwarte haar, danste als het ware achter haar aan. Toen ze eenmaal beneden was, hoorde ze geroezemoes, gemompel, en iemand leek wel te willen schreeuwen. Dat alles, was toch nog gedempt. Ze wist de voordeur te bereiken, haar fijne, zwarte jas te pakken, en geruisloos naar buiten te sluipen. Eenmaal onder de poort door, trok ze haar schoenen en jas aan. Ze schonk nog één, minachtende blik naar de villa, en rende toen het duister in…

Hey ImLikeSolo,

Het eerste dat me opvalt is dat je volgens mij de enter-toets niet aangeraakt hebt. Het maakt je tekst overzichtelijker als je dat iedere alinea even doet.
Ik las in je voorsteltopic dat je bijna twaalf bent, toen begon ik ook met mijn eerste lange verhaal! Hartstikke leuk om te doen en vooral blijven doen. De opzet van je inleiding is prima maar ik zie zoiets meer als achtergrond. Voor een begin zou je op een wat spannender stuk mogen beginnen en dan kun je later uitleggen waar ze precies vandaan komt. Door haar eerst helemaal te beschrijven wordt het een beetje droog. Ik wil graag weten wat jouw verhaal bijzonder maakt, waarin jouw verhaal verschilt van andere verhalen waarin een jong meisje zich opgesloten voelt in haar leven.
Heel veel succes met je verhalen en ik hoop nog eens wat van je te zien!

Groetjes, Tijgerlelie

P.S. nog wat opmerkingen.

Ze had normaal geen bleke huid, maar nu leek ze nerveus.

Ik snap dat je bedoeld dat ze bleek wordt van de zenuwen maar zo klopt deze zin niet helemaal. Ze is nu bleker dan normaal omdat ze nerveus is, door ‘leek’ lijkt het alsof ze misschien van iets anders bleek is?

Om haar pols had ze een rode lintje, maar niemand vroeg ernaar, niemand wist waarom ze deze had. [/quote[
Een rood lintje.

Valentina wou elke dag wel naar buiten, gewoon weg rennen, weg van de wereld waarin ze opgesloten werd.

‘wou’ is absoluut geen Nederlands. Verleden tijd van willen = wilden, ik wil, ik wilde enzovoorts.

Heey!

Je verhaal begint best wel mysterieus met de plotselinge drang om van huis weg te lopen. Waarom gaat ze nu opeens weg? En wat was het gemompel dat ze hoorde? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt

Het begin van je verhaal komt voor mij een beetje als een opsomming van je hoofdpersonage over Het is een keuze om in het begin je hele personage al te vormen. Je kunt het ook over het verhaal verdelen De lezer ontrafelt dan stukje bij beetje je hoofdpersonage.
Ik zou het niet nu veranderen, maar als ik jou was zou ik proberen het iets meer verhalend te vertellen, bijvoorbeeld zo:
"Haar gitzwarte haren omlijsten het nerveuze witte gezicht van Valentina. Valentina Rosa Di Chimici. De normaal fonkelende ogen en glimlachende mond zijn wat gespannen. Haar blauwe ogen glijden door de lege kamer heen..."

Ik hoop dat je er iets aan hebt Ga vooral door met schrijven!

Groetjes Maaike

Ik vind het best een mooi verhaal! vooral het laatste stuk is heel mooi.

Voor jou leeftijd kan je bepaalde dingen, voorwerpen en de omgeving heel goed omschrijven.
Ik vind dat je vooral door moet schrijven!

En de fouten die er inderdaad wel eens inzitten hebben de personen boven mij, al goed beschreven. Ik wou in ieder geval dat ik op mijn twaalfde al zo kon schrijven.
En de namen die je gebruikt vind ik trouwens heel erg mooi, ze klinken wat italiaans.

groetjes Yvette

wow spannent zo veel vragen spoken er door mijn hooft is er ook meer?

Hoi!

Allereerst: mooi geschreven, al helemaal voor hoe oud je bent! Maar ik ben het wel voor een deel met mijn voorgangers eens. Toch vind ik dat je als lezer meteen een goed beeld krijgt van de situatie, en dat heeft ook voordelen.

Wat ik me afvroeg: heb je de boeken van Stravaganza van Mary Hoffman gelezen? Hele mooie boeken, maar het lijkt alsof dit een belangrijke inspiratiebron voor je was. In deze serie is de familie di Chimici een belangrijke en rijke, maar ook strenge familie. En Rodolfo Rossi (Ambra Rossini deed me hier aan denken) is een belangrijke leermeester voor de hoofdpersoon...

Ik hoop dat er nog een hoofdstuk komt! Mij heb je als lezer