Online Verhalen

Het is een kladversie, maar ik zou willen weten wat je mening er nu al van is. Slechte commentaar mag zeker want daar leer ik iets uit! Het is wel nog maar het begin. Als er vragen zijn ze zijn altijd welkom.

Britt x
------------------------------


De bel die het weekend aangaf hoorde je op de achtergrond, maar de stem van mevrouw Yskens klonk er hoog bovenuit. Ze gaf onze eindtaak op. We moesten een uitgebreide stamboom over onze familie maken. Hoe zou ik dit nu toch doen? Mijn moeder is overleden en sindsdien wou mijn vader geen contact meer met haar ouders. Zelf zal mijn vader niet veel kunnen vertellen over zijn overleden ouders, want hij is altijd stiepel zat. Het enige wat uit zijn mond komt is gebrabbel over drank. Met deze gedachte verliet ik de klas.

Voor ik vertrok met de fiets, ging ik mijn boeken in een locker leggen. Gehaast stak ik mijn boeken weg en vertrok naar de fietsenstalling, want als ik te laat thuis zou zijn ging ik slaag krijgen. In al men haast botste ik per ongeluk tegen Jason aan. Hij was de buldog van de school.
"Groentje wat loop je weer in mijn weg!" riep hij "Zul je het dan ook nooit leren!"
Zijn vuist sloeg recht in mijn maag. Ik voelde me draaierig en viel op de grond. Jason bleef maar tegen mij aan stampen. Ineens werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon niets zien behalve de rode en blauwe puntjes, waarvan ik me al heel mijn leven afvraag wat ze zijn. Rondom mij hoor ik een licht geschater, de mensen die dan zogezegd mijn vrienden zijn. In mijn hoofd voel ik allemaal kloppingen. Net of elk moment een bom kan ontploffen. De stemmetjes in mijn hoofd maken dit alsmaar erger. Ik hoopte op het witte licht. Het licht van de verlossing van mijn waardeloze leven. In plaats van dat witte licht kreeg ik het witte licht van de buitenwereld te zien. Met angst in haar ogen keek mevr. Yskens mij aan. "Gaat het jongen?" mevr. Yskens ondersteunde mij om recht te geraken en al wankelend lukte dit. Toen ik recht stond sloeg ik haar arm van mij af en rende zo snel ik kon naar de toiletten. Daar spuwde ik alles uit mijn lijf. Nog nooit had overgeven mij zo'n verluchtend gevoel gegeven. Ik verfriste men gezicht en keek in de spiegel. Ik zag een persoon, een persoon die ik niet wou zijn. De woede pruttelde in mij. Het was zelfs zo hard dat ik me niet meer kon bedwingen. Mijn gebalde vuist sloeg de spiegel in duizenden stukjes, weg was die persoon. Enkele scherven staken in mijn hand, dit vormde een heerlijk gevoel. Eerst was het één druppel dan twee en na een tijdje stroomde het bloed over mijn hand.


Ik genoot zo van dit gevoel. De scherven zaten diep in mijn huid, maar door dit heerlijke gevoel duwde ik ze er nog eens harder in. Mevr. Yskens hoorde ik nog roepen "Wat doe je nu?!" en vanaf dat moment herinnerde ik me niets meer. Het piepend geluid van de monitoren maakten me wakker. Het duurde eventjes voor ik besefte waar ik was en waarom. Zouden de leerlingen van mijn klas nu een gewone dag beleven of zouden ze toch iets met mij inzitten? Waarschijnlijk is het voor hun een doodgewone dag, want wie zou er zich nu iets aantrekken van Tim. De jongen die gedoemd is om gepest te worden.

Heey!

Goed begin van je verhaal Je hebt in het korte stukje de gevoelens van Tim goed beschreven!

Mijn feedback

Britt schreef:maar de stem van mevr. Yskens klonk er sterk bovenuit.

Het is het mooiste om geen afkortingen in je verhaal te gebruiken, dus ik zou 'mevr.' overal voluit schrijven: 'mevrouw'

Britt schreef:want hij is altijd stiepel zat.

Bedoel je hier niet 'ladder zat' ?

Britt schreef: Hij was de buldog van de school. "Groentje wat loop je weer in mijn weg!", riep hij "Zul je het dan ook nooit leren!"

Gesproken tekst (dialogen) zet je meestal op een nieuwe regel. Hierdoor wordt je verhaal wat overzichtelijker voor de lezer. Bij dit stukje wordt het dan als volgt:
Hij was de buldog van de school.
"Groentje wat loop je weer in mijn weg!", riep hij "Zul je het dan ook nooit leren!"
De komma achter 'mijn weg!",' kun je weglaten, je hebt al een uitroepteken dus dan hoeft er geen komma bij

Britt schreef:Ik kon niets zien behalve de rode en blauwe puntjes, waarvan ik me al heel mijn leven afvraag wat ze zijn.

Ik vind dit een mooie stukje. Het laat zien dat hij vaker geslagen wordt

Britt schreef:Men gebalde vuist sloeg de spiegel in duizenden stukjes, weg was die persoon. Enkele scherven staken in mijn hand, dit vormde een heerlijk gevoel. Eerst was het één druppel dan twee en na een tijdje stroomde het bloed over mijn hand.

Ik denk dat je 'mijn' bedoelt in plaats van 'men'. En misschien kun je nog iets met de spiegel doen. Je hebt het nu al erg goed omschreven. Maar ik bedacht me, spiegels weerspiegelen alles. Wellicht ziet hij in de spiegelsplinters het bloedweerspiegelen of misschien ziet hij zichzelf die eindelijk iets doet, een blik van voldoening bijvoorbeeld.

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Ga vooral verder met je verhaal

Groetjes Maaike

Danku Maaike ik zal het aanpassen!

Britt schreef: maar de stem van mevrouw Yskens klonk er sterk bovenuit.

Ik zou in plaats van sterk bovenuit, zou ik het zo doen :

maar de stem van mevrouw Yskens klonk er hoog bovenuit, maar dat is mijn mening

Voor de rest ga ik mee met de opmerkingen van de bovenstaande reacties

Ik vind het echt een enorm goed verhaal, ook al is het nog maar een beginnetje. Dus snel verder schrijven, dan zal ik je verhaal blijven volgen en als je het fijn vind om een reactie te krijgen, je kan het altijd aan me vragen

groetjes
Yvette

Het Tipp-ex Team meldt zich.
Ik had dezelfde opmerkingen over je verhaal als mijn voorgangers, maar gelukkig heb ik nog wel wat andere zinnige zaken te melden.
Als eerste een compliment voor je keuze van het verhaal, onderwerpen zoals deze zijn niet makkelijk en je doet het niet slecht. Het kan natuurlijk beter, maar dat je op dit idee gekomen bent is al heel goed.
Ik begrijp uit je verhaal dat de hoofdpersoon (die doelbewust nog geen naam heeft?) een masochist is, met een pestverleden en een overleden moeder. Zwaar. Als lezer voel je erg mee met zo'n jongen, wat in dit soort verhalen ook de bedoeling is. Als je dat effect wilt versterken, of juist wilt dat de lezer een afkeer van je hoofdpersoon krijgt in plaats van sympathie, moet je gedachtes en gevoelens meer omschrijven. Waarom geeft pijn hem een prettig gevoel? Hoe ziet Jason eruit? Hoe ziet zijn vader eruit als hij weer eens stomdronken is en wat voor taal komt er uit zijn laadklep? Wat zegt hij op die momenten precies? Allemaal zaken die je (preciezer) kunt omschrijven zodat de sfeer van het verhaal duidelijker overkomt en je hoofdpersoon beter begrepen wordt.

Voor de rest rammelt je interpunctie hier en daar nog een beetje. Als je wilt dat ik je precies aanwijs waar, moet je het even tegen me zeggen.

Succes!

Hey Britt,
Je verhaal sprak me heel erg aan. Vooral omdat ik ook zo een soort verhaal wou schrijven, maar dan over een meisje. Ik zie dat ik heel veel van je kan leren Al je foutjes zijn al door anderen eruit gehaald denk ik, dus ik doe het niet nog een keer. :F Ga snel verder
XxJenna

Ik heb enkele opmerkingen verwerkt in het verhaal en ik zou graag weten of dit nu beter is dan het vorige. Reageren maar!
---------------------------------------

De bel die het weekend aangaf hoorde je op de achtergrond, maar de stem van mevr. Yskens klonk er hoog bovenuit. Ze gaf onze eindtaak op. We moesten een uitgebreide stamboom over onze familie maken. Hoe zou ik dit nu toch doen? Sinds het overlijden van mijn moeder wou mijn vader geen contact meer met haar ouders. Het was zogezegd hun schuld dat zijn vrouw omgekomen was, omdat ze haar aanmoedigde bij de verkeerde dingen. Wat hij hiermee bedoelde wist ik niet. Ik vind het erg om te zeggen maar ik heb mijn moeder nooit gekend. Ik weet zelfs niet hoe ze eruit ziet. De dag dat mijn vader het slechte nieuws te horen kreeg, had hij alle foto's van haar verbrand, zodat hij nooit meer aan haar zou moeten denken. Mijn moeder heeft hij nooit kunnen vergeten, maar met één ding probeert hij dit de dag van vandaag te doen, drank. Over zijn ouders zou ik ook nooit iets te weten komen, want elke dag als ik van school kwam lag hij ladder zat in de zetel. Het enigste wat hij op dat moment nog kon zeggen tegen mij is " Jij daar kleine, haal voor je lieve vader eens wat te drinken! ". Op zo'n moment kon ik niets anders doen dan het te halen, want anders kreeg ik een pak slaag. Als ik hem dan de fles met sterke drank gaf, zag ik naar zijn ogen. Vroeger kon ik in die mooie helder blauwe ogen fonkelingen zien, wanneer hij me zag. Nu zie je niets meer in zijn doffe ogen. Ik zou soms op mijn knieën willen gaan zitten en vragen of hij terug de oude wilt worden en dat we samen weer toffe dingen kunnen gaan doen zoals vroeger, maar hier had ik het lef niet voor.

Voor ik vertrok met de fiets, ging ik mijn boeken in mijn locker leggen. Gehaast stak ik mijn boeken weg en vertrok naar de fietsenstalling, want als ik te laat thuis zou zijn, zou ik slaag krijgen. In al men haast botste ik per ongeluk tegen Jason aan. Hij was de buldog van de school. Zijn zwarte haren staken warrig doorheen en zijn lichaam was breed gebouwd. Hij had dit allemaal verkregen door zich iedere dag in de fitnes terug te trekken en uren te trainen. Het spreekt dan ook voor zich dat er talloze meisjes verliefd op hem zijn. Wanneer Jason iets tegen een bepaalde persoon had en die persoon in elkaar zou slagen, dan zou niemand hier iets van zeggen, omdat hij zo populair was. En laat het nu juist het toeval zijn dat ik die ene persoon ben.
"Groentje wat loop je weer in mijn weg!", riep hij "Zul je het dan ook nooit leren!" Zijn vuist sloeg recht in mijn maag. Ik voelde me draaierig en viel op de grond. Jason bleef maar tegen mij aan stampen. Ineens werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon niets zien behalve de rode en blauwe puntjes, waarvan ik me al heel mijn leven afvraag wat ze zijn. Rondom mij hoor ik een licht geschater, de mensen die dan zogezegd mijn vrienden zijn. In mijn hoofd voel ik allemaal kloppingen. Net of elk moment een bom kan ontploffen. De stemmetjes in mijn hoofd maken dit alsmaar erger. Ik hoopte op het witte licht. Het licht van de verlossing van mijn waardeloze leven. In plaats van dat witte licht kreeg ik het witte licht van de buitenwereld te zien.

Met angst in haar ogen keek mevrouw Yskens mij aan. "Gaat het jongen?" mevrouw Yskens ondersteunde mij om recht te geraken en al wankelend lukte dit. Toen ik recht stond sloeg ik haar arm van mij af en rende zo snel ik kon naar de toiletten, daar spuwde ik alles uit mijn lijf. Nog nooit had braken mij zo'n verluchtend gevoel gegeven. Het leek wel of alles uit mijn lichaam was en ik nu eindelijk een ander persoon kon zijn. Bij het verfrissen van mijn gezicht keek in de spiegel en zag mezelf. Toen realiseerde ik mij dat ik niet de persoon kon zijn die ik wou zijn, want ik zat vast in mijn ellendig lichaam. De woede pruttelde in mij. Het was zelfs zo hard dat ik me niet meer kon bedwingen. Mijn gebalde vuist sloeg de spiegel in duizenden stukjes, weg was die persoon. Enkele scherven staken in mijn hand, het vormde een heerlijk gevoel. Eerst was het één druppel dan twee en na een tijdje stroomde het bloed over mijn hand. Ik genoot zo van dit gevoel. De scherven zaten diep in mijn huid, maar door dit heerlijke gevoel duwde ik ze er nog eens dieper in. Mevrouw Yskens hoorde ik nog roepen "Wat doe je nu?!" en vanaf dat moment herinnerde ik me niets meer.

Dit is al iets beter. Het kan nog omschrijvender en uitgebreider. Bijvoorbeeld:

Over zijn ouders kon ik ook niet met hem praten, want telkens als ik thuiskwam, zat hij ladderzat in zijn zetel. Met zijn steeds grijzer wordende haar, zijn doffe ogen die mij nooit aankijken en bovenal die gore lucht van jenever en bier die altijd als verstikkende dampen om zijn gestalte hangen.
Lui en vadsig, zonder enige levenslust, slaat hij mij vanuit zijn ooghoeken gade. Het enige wat hij mij te zeggen meestal te zeggen heeft, is:
"Jij daar, kleine, haal voor je lieve vader eens wat te drinken."
Het liefst had ik de zoveelste krat bier tegen de muur kapot geslagen, totdat de hele vloer onder het bier en de scherven lag. Alleen ik durfde niet. Bang voor slaag, hielp ik mijn vader dan verder naar zijn ondergang, door hem een fles met een of andere sterke drank aan te geven. Telkens opnieuw probeerde ik hem in zijn ogen te kijken, maar telkens opnieuw waren de fonkelingen, die die ogen ooit hadden als ze me zagen, totaal verdwenen.
Zo vaak wilde ik op mijn knieën zakken en hem vragen of hij weer toffe dingen met me wilde gaan doen zoals vroeger. Ik wilde hem vragen of hij weer de oude wilde worden, maar ik miste het lef ervoor.

Ik weet helemaal niet of dit is, zoals jij het bedoelt, maar zo hebben de lezers in ieder geval een idee van hoe dat eraan toegaat. Wat jij deed was al niet slecht, maar zoals je ziet, kan het nog uitgebreider.
Daarnaast staat het een stuk netter en overzichtelijker als je iedere regel tussen aanhalingstekens op een nieuwe regel plaatst.
Tot slot, nog een klein foutje:

Ik zou soms op mijn knieën willen gaan zitten en vragen of hij terug de oude wilt worden(...)

Ik wil
Jij wilt
Hij/zij/het wil

Zet 'm op!

Ik vind je aangepaste versie al meteen mooier, vooral het derde stuk

Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat je in dit relatief korte stuk al veel weggeeft over het leven van de jongen. In het begin gaat het om de stamboom die hij moet maken voor school. Direct wordt helder hoe het zit met zijn moeder, vader en overige familieleden. Hoewel ik het een verbetering vind, ten opzichte van je eerste versie (het is niet meer zo 'los' maar houdt zeker meer verband met elkaar, erg knap!) zou ik daarvan misschien nog wat achterhouden.

Het stuk van de spiegel vind ik beter beschreven nu! Hij slaat de spiegel kapot zodat hij niet geconfronteerd hoeft te worden met zichzelf, zijn lage zelfbeeld is hieruit direct helder. Mooi omschreven.

Ben benieuwd naar het vervolg

Nieuw stukje!
--------------------------
Het piepende geluid van de monitoren maakten me wakker. Het duurde eventjes voor ik besefte waar ik was en waarom. Ik zat daar alleen in mijn kamer. De kamer was doods. Het ene plantje dat er dan toch stond, zou een opfleuring moeten zijn voor de kamer, maar voor mij was dit enigszins niet. Af en toe zag je eens iemand voorbij lopen met een bos bloemen in zijn handen of wat anders. Dit allemaal om die ene speciale persoon in je leven te verrassen en sterkte te wensen. Voor mij zat er niemand, waarschijnlijk ben ik geen speciaal iemand. Of jah toch wel. Nu zal ik door het leven gaan als het gestoorde kind dat zelfmoord probeerde te plegen. Telkens wanneer ik mijn arm zal zien, zal ik denken aan de zoveelste mislukking in mijn leven. Zouden de leerlingen van mijn klas nu een gewone dag beleven of zouden ze toch iets met mij inzitten? Waarschijnlijk is het voor hun een doodgewone dag, want wie zou er zich iets aantrekken van Tim. De jongen die gedoemd is om gepest te worden.

Plots kwam mevrouw Yskens binnen. De bezorgende blik waarmee zij naar mij keek had ik nog nooit gezien. Normaal had ze een ijzige blik, wat dat je eigenlijk aan haar naam kon afleiden. "Je vader is eventjes aan het bekomen." : zei ze zachtjes, maar ik wist wel beter. Hij had weer eens te diep in het glas gekeken en moest nu eerst nuchter zijn voor hij mij mocht zien.

Net alles gelezen...
Wow, echt mooi, ik kan nog veel van jou leren...

Echt door gaan, ik heb geen enkel kritiek hierop.
Succes met doorschrijven/typen.

x Mena

Okej wat grappig ik dacht eerst in het begin dat dit over een meisje ging XD Weet nieuy waarom, maar nu is het wel duidelijk dat het om een jongen gaat.

Heftig dat ie zichzelf pijn gaat doen, nooit gedacht dat iemand zo gek is omzichzelf te snijden..

Arme TimmieBoy! Zit hij opgeschept met zo een rotvader en een rotleven.

Oja nog een ding, ik vind de naam Jason niet egt een naam voor een pestkop. Jason is een hele mooie naam die pas bij leuke jongen en niet bij pestkoppen XD
Je weet w Jason derula
en Jason mrazz enz. Maar das mijn mening


Schrijf je verder!!

Jenna schreef: Oja nog een ding, ik vind de naam Jason niet egt een naam voor een pestkop. Jason is een hele mooie naam die pas bij leuke jongen en niet bij pestkoppen XD
Je weet w Jason derula
en Jason mrazz enz. Maar das mijn mening

Heb jij soms een andere naam dan ?

Ja wil je gewoon een hele bekende die bijna altijd wordt gebruikt of wil je gewoon een lelijke naam?

Als je een bekende wil vind ik Christian (of met dubbel a) wel leuk voor zo iemand.
Je kan ook Reinout doen (ik vind dat egt een lelijk naam )

Als je nog meer wilt laat het me even weten dan stuur ik een pb'tje naar je

Ok doe maar! Ik heb nooit een namen inspiratie!