Online Verhalen

Nu de eerste stukken van een kortverhaal van mij hier staan wilde ik daar een langverhaal aan toevoegen waar ik al lang mee bezig ben maar wat ik nu helemaal aan het herschrijven ben. Ik heb zoveel geleerd de afgelopen jaren dat de eerste hoofdstukken gewoonweg niet meer voldoen. Nu is het nogal een uitgebreide wereld dus mijn grootste vraag is, is het te volgen?
Daarnaast mogen jullie natuurlijk al het commentaar spuien dat jullie kunnen verzinnen


Dikke regendruppels daalden op Zenna neer. Terwijl ze de volgende heuvel op liep kropen de eerste druppels langs de kraag van haar mantel. Kriebelend zocht het vocht zijn weg langs haar rugharen. Ze negeerde het, net zoals ze de langzaam aanzwellende pijn in haar benen negeerde. Ze moest de kudde op tijd bereiken.
De eerste wolk met de vervloekte kleur was die ochtend langs de horizon gekropen. Altijd kwam er een waarschuwende wolk voor de duivelsregens het land in bereikten. En de wolk was vroeg dit jaar.
Te vroeg.
Schreeuwend had ze vanmorgen haar ouders wakker gemaakt die doelgericht aan de slag waren gegaan. Haar vader had onmiddellijk zijn sterke vleugels uit geslagen om de verst weg gestalde kudde op tijd te kunnen bereiken. Haar moeder had haar een zak vol eten in handen geduwd en haar opweg gestuurd naar de dichterbij gestalde groep heti’s. Haar broers hadden geen beter tijdstip kunnen kiezen om een paar dagen op jacht te zijn, dacht ze nijdig. De jongens waren allebei al ingewijd en hadden de kudde vliegend veel sneller kunnen bereiken dan zij kon lopen. Meestal was dit een fijne tocht waar ze twee wendes over kon doen. Nu moest Zenna proberen de dieren voor de zon onder was binnen te krijgen.
Opeens gleed ze weg en belandde op haar knieën in de modder. Terwijl haar humeur tot een nieuw dieptepunt daalde stond ze op. Boos op zichzelf probeerde ze de aarde uit de vacht, die haar benen bedekte, te vegen. De lange haren klitten hopeloos aan elkaar en het enige resultaat was dat ze nu ook vieze handen had. Met een grom zette ze er weer de pas in.
Toen ze de top van de heuvel bereikte kon ze de waarschuwende wolk tussen de bergen zien hangen, ver onder de grijze regenwolken. Snel wendde ze haar blik af en prevelde een woord naar de drie wijze vrouwen. Het was het beste de duivels en hun nesten links te laten liggen en zich te wapenen tegen hun invloeden. De ochtend was half om en langzaam sloeg haar irritatie om in vrees. Zou ze de dieren deze zonnewende nog in de stallen kunnen krijgen? Als ze werden geraakt door de duivelsregens zou dat hun huid en hun vlees onverkoopbaar maken. Wat moest haar familie dan? Zenna probeerde nog sneller te lopen terwijl zorgen haar hoofd vulden.

Uiteindelijk stond ze op de top van de laatse heuvel. De regen was afgenomen tot een natte nevel. Beneden haar strekte het zomerdal zich uit. Het gras was hoog en voedzaam dit jaar maar de regens waren een maanwende eerder dan de jaren daarvoor. Zouden ze in de korte zomer wel genoeg vet hebben aangezet om ze te kunnen slachten? Van het stalvoer zouden ze in ieder geval niet dikker worden, dacht Zenna.
Door de regen tuurde ze het dal in maar ze kon de bolle vormen van de dieren niet onderscheiden. Langzaam begon ze af te dalen terwijl ze floot. Twee keer hoog, een keer laag. De heti’s zouden het fluitje herkennen en naar haar toe komen. Ze bleef fluiten terwijl ze verder het dal in liep.
Het duurde niet lang voor ze de eerste ronde vormen kon onderscheidden door de miezer. De kleine kudde kwam in volle vaart op haar afgerend. Even later kon ze de drie dunne pootjes van het voorste dier onderscheidden. De voorste slank terwijl de twee achtersten wat steviger waren om het gewicht van de heti’s vooruit te kunnen duwen. Toen de dieren nog maar een paar steen weg waren sloeg Zenna haar mantel aan de kant. Ze spreidde haar vliegvliezen, zo weid als ze kon. De heti’s schrokken en remden af. Zenna maakte zich zo groot als ze kon, haar vliezen zover uit duwend als mogelijk. Vanuit haar ooghoeken zag ze de verboden kleur erin glinsteren, het was niet goed dat die nog in haar vliegvliezen zat. Het maakte dat ze nog steeds niet ingewijd kon worden en zonder inwijding kon ze niet vliegen.
De heti’s stapten nu rustig op haar af en staarden gebiologeerd naar het kleurenspel in haar vleugels. Xena, het leidende vrouwtje, duwde haar neus tegen Zenna aan. ‘Hallo ouwe dame,’ glimlachte Zenna, ‘heb je het weer een zomer overleefd?’ Liefdevol wreef ze het dier over de kop voor ze de rest van de kudde bekeek.
Haar broers hadden hier in het voorjaar negen dieren achtergelaten, twee mannetjes, vijf drachtige beesten en twee jonge vrouwtjes. Ze zag vier gezonde en goed doorvoede jongen tussen de anderen doorlopen. Tevreden draaide Zenna zich om, een verloren kalf was niet veel.
‘Kom op jongens, we hebben een hele tocht te maken vandaag!’

Heey!

Net zoals je kort verhaal (waar je binnen kort toch echt wel meer verder moet...) vind ik dit verhaal goed geschreven. Het is wel een beetje onduidelijk wat voor wezens die hoofdpersoon en haar familie zijn, een half vogel misschien? Maar dat wordt vast nog wel duidelijker in de vervolg stukjes! In elk geval maak je me nieuwsgierig om verder te lezen!

Groetjes Maaike

Hey Maaike, dank je voor je reactie weer Het is ook nog niet helemaal de bedoeling dat het duidelijk is wat ze zijn. Het zit onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de wereld en het mensenras. Als ik dat direct moet uitleggen ben ik de helft van het plot kwijt

Hier het volgende stuk, het is wat lang maar het rond het eerste hoofdstuk af dus hopelijk word me dat vergeven... Hopelijk lezen nog wat meer mensen het door!




Terwijl de dag langzaam plaatsmaakte voor de schemering zwakte de stormwind af tot een zwoel briesje. Haar doorweekte kleren plakten tegen haar natte lijf en maakten het er niet beter op. Haar benen voelden zwaar en met iedere stap schuurde het natte leer over haar vacht. Het zou een enorm karwei worden alle klitten er weer uit te kammen.
De wereld om haar heen werd steeds donkerder en de maan kwam op toen ze eindelijk het dal waar hun huis stond bereikte. Het was al een tijd geleden opgehouden met regenen. De hemel was schoongeveegd, maar de dreigende witte massa van de duivelsregens vulde langzaam de horizon. Verlicht door de halve maan leek de enorme wolkenbank te gloeien van kwaadaardig leven, het zou nu niet lang meer duren.
Voorzichtig liep ze het dal in en glibberde het pad af om de staldeur open te maken, de kudde volgde gehoorzaam maar met een souplesse die Zenna ze beneidde. Vermoeid door de lange wandeltocht was ze op de terugweg nog twee keer onderuit gegaan en ze zat onder de modder.

Eenmaal bij de staldeur bleef het leidende vrouwtje een tijdje staan twijfelen, haar modderige poten onder zich als de poten van een krukje. Langzaam kwamen de herinneringen van het dier terug en ze zette voorzichtig haar voorste poot wat verder naar voren. Zenna hoorde de andere kudde heen en weer schuifelen in de achterste helft van de stal. Dat betekende dat haar vader al terug was!
Zenna rammelde met een bak vol gedroogd fruit wat Xen overtuigde de laatste stap te zetten. Langzaam liep het leidende vrouwtje naar binnen, de rest van de kudde met zich meevoerend. Sommige van de beesten waren schrikkerig, ze herinnerden zich dat er ieder jaar beesten verdwenen als ze hier kwamen. De warmte en het vooruitzicht van lekkernijen overwonnen hun angsten altijd weer.
"Daar ben je," hoorde ze een lage stem.
"Ja, precies op tijd geloof ik," zei ze terwijl ze de deur achter de laatste heti dicht trok. Ze had de tocht binnen een wende gemaakt, meestal nam ze twee wenden de tijd. Ook de heti's hadden stevig doorgelopen, alsof ze wisten hoe belangrijk het was voor hun bazen dat ze op tijd op stal stonden.
"Inderdaad, je had geen stand later moeten vertrekken." Met een bezorgde frons in zijn voorhoofd leunde haar vader op de balken die de dieren uit het woongedeelte moesten houden.
Even was het stil.
"Mooie dieren dit jaar," merkte haar vader op.
"Ja, al zal niemand geloven dat we ze voor de regens binnen heb gehaald."
"Ze zullen wel moeten, niemand maakt zulk soepel leer als wij."
"Dat leer is van vorig jaar pa, maar vlees moeten ze ook van ons willen hebben."
"Geen zorgen lieve kind, wat weten die dorpelingen nou van het boeren leven?" Haar vader knipoogde naar haar. Hij had gelijk, de mensen in het dorpje leefden van de handel, niet van vee en akkers. "Ik hoop maar dat we genoeg hebben voor een vaatje.".
"Natuurlijk wel, dat hebben we ieder jaar," zei haar vader met de grote stelligheid die ze van hem gewend was. Zijn overtuiging stelde haar gerust maar ze hield een een vreemd gespannen gevoel in haar buik. Peinzend staarde ze naar de dieren.
"Ik heb het opgezocht Zen," verbrak haar vader de stilte. "Kijk hier maar eens." Hij hield één van zijn boekjes vol cijfers over de afgelopen jaren omhoog. "De regens zijn een volle maanwende eerder dan vorig jaar. Dit is werkelijk uitzonderlijk."
"Dit seizoen heeft nog meer verassingen voor ons," voorspelde ze. Dit keer was ze niet geïnterreseerd in zijn cijfers. Soms snapte ze werkelijk niet waarom hij dat allemaal bijhield.
"Hoe kom je daar zo bij meisje?" De donkere ogen van haar vader keerden zich van zijn boekje af om haar aan te kijken. Van al het harde werken had haar vader rimpels gekregen. Op de plekken van de rimpels waren zijn korte, meestal donkerbruine, gezichtsharen in een permanente staat van wanorde gebracht waardoor Zenna altijd moest glimlachen als ze naar hem keek.
"Kun je het niet voelen? Alsof alles aan het afwachten is." Nu bestudeerde haar vader de balk waar hij op leunde intensief terwijl de rimpel in zijn voorhoofd zich.
Bars zei hij: "Je moeder is beter in dit soort dingen dan ik. Kom kind, ga je afdrogen."

Ze draaide zich om en ging naar het drooghok. Het had weinig zin door te vragen als hij zo reageerde, hij was een man van harde gegevens, niet van gevoel. Ze trok haar natte kleren over haar hoofd en wrong ze uit boven het rooster waar het water in de enorme houten emmer eronder kletterde. Met een zucht hing ze haar kleren over de droogrekken met haar vingers trok ze de ergste klitten uit haar vacht en pakte een droogdoek.
En nog een, en nog een. Vier doeken verder was ze droog genoeg voor de huiskamer en de kleine kammetjes van haar moeder. Ze haatte het om elke keer helemaal gekamd te moeten worden als ze een beetje nat was geweest. Het kon toch geen kwaad gewoon op te drogen? Dat deed in ieder geval een stuk minder zeer. Er kwam heus niet plotseling een knappe vreemdeling binnenvallen om met haar te trouwen die dan weer vertrok omdat ze niet fatsoenlijk geborsteld was.

Toen ze langs de leren flap dook die het drooghok van de woonkamer scheidde drong de sterke geur van soep haar neus binnen. Ze wist niet zeker wat ze nu belangrijker vond, het eten of de warmte. Met een zucht plofte ze op een krukje voor de haard. Haar moeder drukte haar gelijk een tot de rand gevulde kom in de handen en keek met een zucht naar haar rug.
"Ik weet het mam," mompelde ze tussen twee lepels veel te hete vloeistof door.
"Je haren zijn eigenlijk allemaal net te lang meisje, net lang genoeg om flink in de klit te raken," mopperend pakte ze haar setje kammen en begon haar dochter ermee te bewerken. Toen Zenna haar kom soep ophad trok ze er zelf ook een kammetje uit, dan duurde het in ieder geval niet zo lang.
"Pap zei dat ik aan jou moest vragen of je ook zo'n vreemd voorgevoel hebt voor dit seizoen," begon ze even later voorzichtig.
"Veranderingen, meer dan ik zou wensen," antwoordde haar moeder. Zenna draaide zich half om en zag de starende blik in haar moeders ogen. Haar moeder zag soms dingen. Vlagen uit het verleden of de toekomst. Nooit duidelijk, maar genoeg.
"Heb je een idee wat het kan zijn?"
"Ik weet het niet, ik kan je zelfs niet vertellen of ze goed zullen uitpakken of niet." Haar moeder staarde voor zich uit. Op momenten als deze leek ze veel ouder dan ze was. Zenna keek naar de diepe lijnen langs haar mond en het fijne netwerk van rimpeltjes die veroorzaakt waren door jaren van seizoenswerk. Moeder schudde kort met haar hoofd.
"Kom, neem nog een kom. Je vader en ik hebben al gegeten dus de rest is voor jou." Moeder pakte Zenna's kom op en greep naar de lepel naast de enorme pot maaltijdsoep. Het onderwerp was afgesloten
"Waar zijn Wall en Kredan? Zijn ze nog niet terug van de jacht?"
"Ze kennen de bergen Zenna, ze redden zichzelf wel."
Zenna trok een pruillip terwijl ze haar moeder smekend aankeek. "Waarschijnlijk terwijl ze de buit van de tocht opeten, terwijl ik hier soep krijg." Haar moeder glimlachte, ze wist heel goed dat Zenna dat niet meende. Haar moeders soep was beter dan al het verse wild dat de jongens konden klaarmaken, zeker als Kredan ging koken.
"Ik hoop voor ze dat ze genoeg hebben gevangen om de regens uit te houden."
"Natuurlijk, ik heb moeders noodpakket onder in hun tassen gestopt." Moeder knipoogde naar haar.

Zenna nipte voorzichtig verder van de dikke soep. Haar moeder verdween met een ketel warm water naar de werkkamer. Ze strekte haar benen en slurpte rustig de hete soep naar binnen terwijl ze langzaam opdroogde voor het haardvuur. Ze sloot haar ogen en genoot van het ontspannen van haar vermoeide spieren. Ze zou in ieder geval goed slapen vannacht, al maakte ze zich wel een beetje zorgen om haar broers. Maar Kredan en Wall kennende hadden ze een schuilplaats gevonden en waren ze nu sterke verhalen aan het vertellen over hun schaarse avonden in de dorpskroeg.
"Hey pap!" riep ze door de tussendeur toen ze hem in het drooghok hoorde stommelen. "Zijn ze gezond?"
"Wat zei je Zen?" Vader stak zijn hoofd langs de huid waarna de rest volgde. "Je weet dat ik je niet kan verstaan daar."
"Of de beesten goed zijn?"
"Ze zijn prima in orde. Alleen Xen schijnt nu wat van slag"
"Vorig jaar hebben we haar kleintje genomen, weet je nog?" Zenna sloot haar ogen weer en luisterde naar het sputteren van het haardvuur. Het was warm in de hut, alle ramen en deuren zaten dicht om de kans dat de oude geesten het huis binnen drongen zo klein mogelijk te houden.
"Dat is waar ook, dat zal wel boven komen nu. Is er nog soep?" Haar vader had de lepel al in zijn hand voordat ze kon antwoorden.
"Nog genoeg voor drie dagen, mam had op m'n broers gerekend."
"Typisch je moeder ja, zelfs met Kredan en Wall erbij is het altijd teveel."
"Wat lopen jullie te roddelen daar?!" riep moeder vanuit het washok.
"Niks lieverd, lekkere soep!"
"Kom erbij zitten mam, dan vieren we dat de dieren op tijd binnen zijn."
"Kom eraan, eerst de taken, dan..."
"Dan plezier maken, we weten het mam."
Vader haalde het vaatje kichi te voorschijn waar nog een aardige bodem in zat. "We zullen dat vat eens laten zien wat we waard zijn." Na het eerste bekertje voelde Zenna zich al een beetje zweverig worden. De rest van de avond ging in een gemoedelijke roes voorbij en ver na middernacht, terwijl de duivelsregens op het dak klaterden, sloeg ze moe en enigszins aangeschoten haar slaapmat uit en kroop onder de dunne zomerdeken.

Ik had het al eerder gelezen en op een of andere manier sleur je me echt je verhaal in. Leuke verhaallijn, hoewel er tot nu toe nog niet echt iets spannends in gebeurt. Toch weet je het zo goed neer te zetten dat ik meer wil lezen =)
Als antwoord op je vraag bij je eerste stukje: ja, het is zeer goed te volgen. Je geeft niet te veel weg in één keer, maar zorgt ervoor dat je als lezer nieuwsgierig blijft naar wat alle wezens precies zijn, en hoe de wereld eruit ziet^^
Alleen zie ik die heti's echt voor me als van die houten poppetjes die hun poten helemaal niet kunnen buigen en aan komen hobbelen in plaats van lopen haha xD en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd
Ik zag dat je in je andere verhaal aangaf nooit echt gevoel te hebben kunnen ontwikkelen voor komma's. Er zijn daarvoor maar een paar regeltjes die ik weet, maar ik zal ze wel even neerzetten =)

"Ik weet het mam," mompelde ze tussen twee lepels veel te hete vloeistof door.

Als je een persoon aanspreekt en de naam of titel of koosnaam erbij zet, moet er een komma. Dus:
"Ik weet het, mam," mompelde ze tussen twee lepels veel te hete vloeistof door.
"Ze kennen de bergen, Zenna, ze redden zichzelf wel."
Maar dus ook: "Sire, we staan op het punt om te vertrekken."
Om maar even een zin uit de hoge hoed te toveren

Regeltje 2:
Ik kan zo snel even geen zin vinden en ik weet niet of je het hier al goed doet, maar ik zet het er even voor de zekerheid bij^^

Toen zij aan kwamen lopen, gingen wij aan de kant.

Dit zijn twee zinnen, dus hoort er een komma tussen te zitten. Elke keer als een werkwoord een nieuw deel van de zin aangeeft, moet er dus een komma (net zoals bij deze zin xD).

En regeltje 3:
Deze weet ik niet helemaal zeker, maar volgens mij moet er bij elk voegwoord een komma voor het voegwoord. Dus:

Ik zei niks, maar bleef stil.
Hij keek me even aan, voordat hij zich tot de andere vrouw richtte.
Ik vind haar zo ontzettend irritant, dus negeer ik haar maar.

En verder weet ik er zo even niet meer te verzinnen hopelijk heb je er iets aan^^

Langzaam kwamen de herinneringen van het dier terug en ze zette voorzichtig haar voorste poot wat verder naar voren.

Oh, om nog even wat toe te voegen, ik weet niet of je het al weet, maar goed, ik zal het er maar bij zetten bij zinnen zoals deze, die uit twee delen bestaan, staat het mooier als je de persoonsvorm en het onderwerp in dezelfde volgorde zet. Nu staat het bij jou
Langzaam kwamen (pv) de herinneringen van het dier(onderwerp) terug en ze(onderwerp) zette(pv) voorzichtig haar voorste poot wat verder naar voren.
Dus je hebt nu staan: pv onderwerp, onderwerp pv.
Het staat mooier als je het zo neerzet: pv onderwerp, pv onderwerp.
Langzaam kwamen de herinneringen van het dier terug en zette ze voorzichtig haar voorste poot wat verder naar voren.
Als kleine toevoeging
En dat was mijn geweldige feedback weer, meer kon ik namelijk niet vinden xD leuk verhaal, ik kijk echt uit naar meer!

Hey Saskjezwaard,
Dank je wel weer voor je feedback Goed dat je toch blijft lezen ondanks dat er nog niet zoveel gebeurt, dat is de bedoeling. Ik wilde graag eerst even iets meer over m'n wereld vertellen en de thuissituatie van Zenna voor we ons in het avontuur gaan storten.

Bij deze hoofdstuk 2!


De duivels


Het was broeierig warm in de woonkamer. Altijd als de duivelsregens over de bergen raasden hing er een kleverige hitte in het huis. Het was ook de enige week in het jaar dat ze zo lang mocht blijven liggen als ze wilde. Ze draaide zich om en sloot haar ogen weer terwijl ze de deken tussen haar benen duwde.
Op de achtergrond hoorde ze het zachte geruis van water over het dak. De heti's schuifelden heen en weer in de schuur, de beesten werden altijd onrustige van de warmte. Moeder had al wat lichtpoeder in hun glazen bol gestopt wat de kamer in een wittige gloed zette.
Toch miste ze iets. Toen ze bijna weer in slaap gevallen was schoot het haar te binnen. De lage, bijna snurkende ademhaling van haar broers! Ze keek over haar schouder naar de plek waar ze altijd lagen. Toen herinnerde ze zich dat ze nog in de bergen waren, temidden van een stortvloed wittigheid. Ze hoopte maar dat ze ongeschonden terug kwamen, er waren vreemde verhalen bekend over mensen die hadden gekampeerd in de duivelsregen. Zo was er een verhaal van een klein kind dat verdwaald was geraakt terwijl de regens in aantocht waren. Op de laatste wende van het duivelsseizoen kwam het kind ongeschonden de bergen uit lopen. Zijn ouders lieten hem binnen, dol van geluk dat hij in orde was. Diezelfde avond ging hun huis in vlammen op. Terwijl zijn ouders gilden toen de vlammen hen bereikte, liep het kind ongeschonden naar buiten. Met een bezeten grijns op zijn gezicht ging hij terug naar de bergen en sindsdien heeft niemand meer wat van hem vernomen.

"Zenna?" Haar moeder verstoorde haar half slapende gedachten.
"Ja mam," kreunde Zenna terwijl ze half overeind kwam.
"Al zin om te helpen schoonmaken? We hebben twee paar handen minder dit jaar."
"Ik doe de messen wel." Ieder jaar vochten Kredan en zij om de messen. Messen schoonschuren en slijpen was iets dat je slapend nog kon doen. Ze rekte zich uit en borg haar slaapspullen op.
"Zeg Zenna, ken je het verhaal van Rhada, haar kudde en de zon nog?"
Zenna glimlachte, zo begon de week altijd, schoonmaken en verhalen vertellen. Terwijl haar moeder het verhaal van Rhada, zijn kudde en de zon vertelde begon ze aan het slijpen.

De tijd gleed voorbij tot er, toen de zon op de helft van haar reis langs de hemel was, een enorm gebonk op de deur klonk. Zenna schrok op uit haar bezigheden en staarde naar de deur. Het gebonk klonk nog een keer, de buitendeur trilde in zijn hengsels. Moeder verscheen in de deuropening van de werkkamer en staarde naar het stevige hout. Op datzelfde moment stapte vader uit het drooghok de kamer binnen met een zware spade in zijn handen. Duivels op hun drempel!
“Wall en Kredan!” piepte Zenna: “Laat ze niet binnen mam!”
"Kom op, doe open!" klonk er een mannenstem door de deur. Het bonkte nog een keer op de deur.
“Het zullen toch niet echt...” fluisterde haar moeder.
“Kom goede mensen, we weten dat jullie er zijn!” klonk een lichte vrouwenstem terwijl er weer hard op de deur geslagen werd.
“Dat klinkt niet als een van mijn zoons,” zei haar moeder opgelucht. Toch hadden de oude geesten nog macht. Als ze op de drempel stonden konden ze hen maar beter te woord staan.
Zenna keek haar vader aan die naar haar knikte. Met knikkende knieëen zette ze de paar stappen naar de deur. Haar vader sloop naar de andere kant en klemde de spade stevig vast.
Voorzichtig lichtte ze de stalen hendel omhoog en schoof de deur een stukje open terwijl haar hart bonkte en haar oren suisden van spanning.
Enigszins bevend vroeg ze: "Wat komt u hier doen?" Door de muur van wit zag ze twee schimmen staan, één wat forser dan de ander. Had Kredan zijn stem verdraaid om hen gerust te stellen?
"Zouden we binnen mogen komen mevrouw? Dan kunnen we even opdrogen en warm worden. Het is steenkoud hier in al dat water." Klonk dezelfde vrouwelijke stem uit het donker. Zenna gluurde opzij naar haar vader en fluisterde: “Het zijn er twee, misschien toch...” Wat ze wilde zeggen stierf weg, haar vader zag er grimmig uit met zijn samengeknepen ogen en de spade in zijn handen.
“Eén van jullie in mijn huis is genoeg,” bromde hij naar buiten. Even bleef het stil. “Dank voor de uitnodiging, ik zal alleen komen,” antwoordde de vrouwenstem. Haar vader knikte naar Zenna. Ze tuurde nog even door de regen en trok toen voorzichtig de deur open, het hout angstvallig tussen haar en de demonen houdend.
Ze hoorde de zachte voetstap van de demon op de harde stenen drempel van hun huis. Voorzichtig keek ze langs het hout van de deur en zag de demon-vrouw in de deuropening staan. Het witte water stroomde nog van haar grote hoed en drupte via haar leren overmantel op de grond. Alle druppels kropen naar elkaar en vormden één grote duivelse plas die kwaadaardig op de drempel bleef liggen. De vrouw trok aan het lint die de hoed op zijn plaats moest houden. Gefascineerd keek Zenna naar elke beweging. Ze was heel anders dan ze zich demonen had voorgesteld. Het gezicht van de vrouw was slechts vaag te zien in de schaduwen van de hoed. Zenna stelde zich bij demonen altijd zwartharige engerds voor met vals gloeiende ogen, maar dit leek een gewone vrouw. Elegant gaf de vreemde verschijning een ferme tik tegen de hoed waardoor deze achter haar op de grond dwarrelde. Het viel haar op dat de demonvrouw alle mogelijke moeite deed om het witte water te ontwijken. Waarom zou een geest het geestenwater niet willen aanraken? Met een soepel gebaar schudde de demon de mantel boven op de hoed. Als laatste duwde ze haar schoeisels van haar voeten af en stapte de kamer in.
"Dank u dat u mij wilde ontvangen." De vrouw sloot haar ogen, boog haar hoofd en raakte haar hart aan.
"Zenna, ga de heti's eens verzorgen," de stem van haar moeder was zacht en laag, bijna dreigend. Nooit eerder had Zenna die toon van haar gehoord en ze gehoorzaamde onmiddelijk.
Eenmaal in de stal drukte ze haar oor tegen de muur van de woonkamer.
"Wat ... je hier Jaha..." de helft van de woorden gingen verloren in het geschuifel van de dieren achter haar. Gefrustreerd drukte ze haar oor nog harder tegen de muur en stopte een vinger in de andere.
"Je weet best waar ik voor kom Nidanu. Niemand kan ontsnappen aan de ogen en oren van de brengers. Dat moet jij toch weten, zuster." Klonk de lichte stem van de demonvrouw.
"Dat weet ik heel goed, maar hier loopt niemand van ons het gevaar ontdekt te worden dus hoeven we ook niet te kiezen tussen jullie of het volk." Waar had haar moeder het over? En hoe kende ze deze geest-vrouw?
"Ik denk dat je dat verkeerd ziet Nidanu, verdient ze niet een kans de wereld te zien, een stukje waarheid te weten? Als ze ook maar een beetje op jou lijkt zal ze dat zeker willen."
"Ik stuur haar liever weg met een gebroken been en zonder voedsel dan dat ik haar mee laat gaan met jou en je beschermer," antwoordde haar vaders stem geagiteerd.
"Ze is wat ze is," antwoordde de demon-vrouw kalm: "Midzomermarkt, dan is het te laat zoals jullie goed weten."
"Dus ze heeft nog even, laat het rusten Jahanara. We laten haar niet gaan zodat ze jullie manieren kan leren," klonk de stem van haar moeder koel: "Die brengen niets goeds."
Waarom zouden ze haar willen hebben? Ze kon nog niet eens vliegen!
Het bleef een tijd stil, ze hoorde niets anders dan het vage knisperen van het haardvuur.
"Goed," doorbrak de vrouwenstem uiteindelijk de stilte: "Later, denk erover na. Het is onvermijdelijk."
Kort daarna klonk het geluid van de deur die stevig dichtgetrokken werd. Zenna liep door het drooghok terug naar de woonkamer.
"Wat was dat? Kennen jullie de oude geesten?" vroeg ze.
"Als zij een geest was ben ik een ei," bromde haar vader: "Nu al klaar met de heti's?"
"Nee, maar..."
"Voorruit, ook dat moet gebeuren."
Daarna werd het voorval niet meer genoemd en terwijl de regens voorbij trokken leek het steeds meer een kwade droom, al snel weggedrongen door de beslommeringen van het dagelijks leven en de voorbereidingen voor de midzomermarkt.

Heey!

Even terugkomend op mijn eerdere reactie, ik vind het niet erg dat haar uiterlijk nog wat onduidelijk is hoor Maar opdat soort momenten lees ik graag verder ^_^

Ik vind je verhaal nog steeds mooi omschreven en je bouwt de spanning langzaam op. Ik ben nieuwsgierig waarom Jahanara Zenna zo graag wil hebben. En wat die moeder verborgen houdt..

Ga vooral zo door!

Groetjes Maaike

Hey Maaike, dank je wel voor je reactie weer! Ik zal binnenkort eens een vervolg posten.


Even een algemene opmerking, ik doe mijn best verhalen van zoveel mogelijk mensen te beoordelen maar op mijn eigen verhalen komen steeds reacties van dezelfde mensen. Dat vind ik natuurlijk hartstikke leuk maar hebben jullie een idee wat ik eraan kan doen ook een reactie te krijgen van andere leden? Ook op andere fora heb ik dat probleem gehad, dat ik er zelf hartstikke veel moeite voor doe iemand een oprechte reactie te geven en vervolgens nemen ze de moeite niet eens wat van een ander te lezen.

Ik weet het niet. Het is net zoals met de nieuwe leden, de een blijft hier en een ander is binnen twee dagen weer weg. Er zijn ook simpelweg mensen die niet weten dat het sociaal is om te reageren op andermans verhalen, daarom proberen we steeds meer tegen nieuwe leden te vertellen dat dat gewoon is op een schrijversforum. Er zullen altijd mensen blijven die hier alleen maar reacties proberen binnen te harken zonder ook maar iets gelezen te hebben, er zijn ook anderen die alleen maar op andermans verhalen reageren omdat ze dat leuk vinden. En er zijn ook mensen die fantasy niet lezen omdat dat hun genre niet is.
Wat je ertegen kan doen? Tja, toch doorgaan met reacties geven, en dan misschien alleen bij het genre waarin je post, omdat je dan zeker weet dat de mensen zich niet tegenhouden door het genre. Dat is het enige wat ik kan bedenken.

Pfoe, dat laatste stukje heb je spannend geschreven! Ik hou wel van die spookverhalen en mythes die verteld worden, en omdat je je wereld nog zo mysterieus houdt, kan er van alles gebeuren. Jammer dat het toch geen demon bleek te zijn, had ik wel leuk gevonden, maar tja, je kan niet alles hebben ik ben wel heel erg benieuwd wat er allemaal aan de hand is!

Okej ik bied even me verontschuldigingen aan. Ik moet je bekennen dat ik je verhaal al een tijdje volg, alleen ik wist niet dat ik nog niet een reactie had geplaatst. Anders had ik het egt wel gedaan, ben het zeker vergeten. Ik vind je verhaal egt heel mooi. Ik hou van fantasie verhalen. In het begin vond ik het heel erg spannend en omdat het een beetje mysterieus was, wilde ik steeds meer lezen. Ik heb egt bewondering over je schrijfstijl. De laaste tijd probeer ik zoveel mogelijk verhalen te lezen zodat ik er een beetje van kan leren. Wil zelf namelijk ook een verhaal schrijven. De proloog is af alleen ik ben een beetje onzeker over mijn verhaal. Maar wat voor wezens zijn Zenna en haar familie eigenlijk? En wrm moet zenna met die demonen meegaan? Is ze zelf ook een demon?
Jenna

Stukje 1

Altijd kwam er een waarschuwende wolk voor de duivelsregens het land in bereikten.

Dit klinkt een beetje raar voor mij

Snel wendde ze haar blik af en prevelde een woord naar de drie wijze vrouwen.

hier kreeg ik even vraagtekens bij. Wie zijn die drie wijzen vrouwen? ik neem aan dat ze ze niet letterlijk ziet, of wel?

------

Stukje 2

Haar benen voelden zwaar en met iedere stap schuurde het natte leer over haar vacht. Het zou een enorm karwei worden alle klitten er weer uit te kammen.

In je vorige stukje heb je het ook al over vermoeide benen en kllitten in het haar, dit vind ik daardoor een beetje dubbelop

de kudde volgde gehoorzaam maar met een souplesse die Zenna ze beneidde.

Beneidde moet benijdde zijn.

"Geen zorgen lieve kind, wat weten die dorpelingen nou van het boeren leven?" Haar vader knipoogde naar haar

Na zorgen moet er een komma, omdat lieve kind wordt gebruikt om iemand mee aan te spreken. Hier had ik altijd zo'n leuk plaatje bij xD.

Zijn overtuiging stelde haar gerust maar ze hield een een vreemd gespannen gevoel in haar buik.

Een dubbel hehe, type foutje .

Peinzend staarde ze naar de dieren.

[qoute]
"Ik heb het opgezocht Zen," verbrak haar vader de stilte[/quote]

Oke, nu ga ik toch het plaatje opzoeken :p dan vergeet je het nooooit meer :p.
Tam tam tam...

Dit keer was ze niet geïnterreseerd in zijn cijfers.

Geinterreseerd, moeten de dubbele letters anders>> Geinteresseerd.

"Hoe kom je daar zo bij meisje?"

ZIe mijn prachtige plaatje

Nu bestudeerde haar vader de balk waar hij op leunde intensief terwijl de rimpel in zijn voorhoofd zich.

De zin lijkt onvolledig.

Met een zucht hing ze haar kleren over de droogrekken met haar vingers trok ze de ergste klitten uit haar vacht en pakte een droogdoek.

Deze zin kun je beter in twee delen opsplitsen.


Zo en dat vond ik wel genoeg feedback , Ik vind je verhaal echt leuk vooral omdat het origineel is. Volledig eigen bedachten karakters en manieren van levens. Heel leuk . Daarbij kun je goed omschrijven. Soms mag je er van mij nog wat kleine details instoppen ook al weet je nu al wel goed de karakters neer te zetten, maar van die kleine detailtjes zijn gewoon leuk om te lezen . * Neem hierbij bijv. het klitten uit kammen, Zenna ziet hier al de hele tijd tegen op, dan kun je het uitkomen misschien iets uitgebreider neerzetten. *
Zo de eerste twee stukjes gehad . Ik weet trouwens niet of ik ieder stukje ga feedback geven. Soms lees ik gewoon lekker door . * Oh en ik had Saskia's feedback niet gelezen dus er kunnen dubbele dingen in staan.

Oke, ik heb het laatste stukje toch nog even snel gelezen Geen feedback, maar ik vond het wel heel leuk, echt ik ben nu al honderden ideeen aan het maken, wat er allemaal aan de hand kan zijn hhihi, keep it up.

Ik heb vandaag alles gelezen wat je tot nu toe geplaatst hebt en vind het geweldig! Je hebt me echt heel nieuwsgierig gemaakt naar wat voor wezen de hoofdpersoon nou eigenlijk is en wat die demon-vrouw van haar wil. Ik ben ook benieuwd naar haar broers, hoop dat ze nog terugkomen als zichzelf! Aangezien de spellingfoutjes er al uitgehaald zijn, ga ik hier niet meer over zeuren.

Ga zo door!

Erg mooi verhaal, je houdt ons zeker in spanning. Ik ben erg benieuwd naar wat Zenna en haar familie voor wezens zijn, wat die demin van Zenna wilt en hoe zij die moeder kent.
Fouten zijn al gemeld, maar daar let ik toch niet veel op hihi.
Ik wacht met spanning op het nieuwe stuk!

ahhhw vet verhaal!
Pas een paar stukjes gelezen en wil nu al wel weer verder lezen.
Er vliegen ook alweer allemaal theorieën door mijn hoofd wat die rare vrouw van haar wil.
schrijf snel verder!

groetjes

Wauw wat een overweldigende reacties opeens! Dank jullie wel allemaal voor het lezen en de lovende woorden. Ik twijfelde of het überhaupt wel gelezen werd en dan is dit erg leuk. Voor iedereen die reageren eng vindt, gewoon doen! Ook ik ben nog niet zo lang lid hier en je kunt zo ontzettend veel leren van commentaar geven, misschien nog wel meer dan van ontvangen.

@Jenna, de vragen die jij stelt zijn precies de vragen die ik wil oproepen Bijgeloof, geloof, halve waarheden en een verloren geschiedenis zijn een onlosmakelijk onderdeel van mijn wereld en gedurende het plot zullen deze vragen uiteindelijk beantwoord worden... Maar ik ga het nu nog niet weggeven!

@JodieJJ, heel erg bedankt voor de uitgebreide feedback! Die ga ik zeker verwerken

Tijd voor een nieuw stukje! Ik heb het nog eens doorgelezen en ik denk dat de meeste foutjes eruit zijn.Dit is een soort tussenstuk en ik beloof jullie dat hierna het verhaal volop in gang gezet gaat worden! Ik wil hiermee nog even benadrukken hoe haar leven tot nu toe is geweest, hopelijk lukt het een beeld te schetsen van haar jaren!



Midzomermarkt


Zenna trok aan het touw om de heti weer in beweging te krijgen. Het was vanaf hier niet ver meer. Het dorp lag aan de andere kant van deze laatste, erg steile, helling. De heti's waren moe van de twee lange wendes lopen. De dieren bromden laag en hun drie hoeven zochten naar grip op de harde aarden weg.
"Kom broertjes! Harder duwen, anders komen jullie nooit bij die meisjes van vorig jaar terecht!"
Ze hadden vlak voor deze heuvel afgesproken en de jongens waren Zenna en haar moeder achterna gevlogen om te helpen met de laatste helling. Nu stonden de jongens, hun vliegvliezen half uit om wat af te koelen, met volle kracht tegen de wagen te duwen. Kredan keek haar vernietigend aan.
"Pas op zusje, ander mag je het volgend jaar alleen doen." Mompelde haar grote broer terwijl zijn kaakspieren zich spanden. Hij hield zich de smaak van verse wijn en zachte vrouwenlippen voor ogen en bleef kracht zetten.
"Kom op, nog een klein stukje," mopperde Wall. "Stom dier! Vooruit met die poten!"
Alsof ook de heti's er plots genoeg van hadden maakten ze een paar snelle halve sprongen en toen stond de kar boven. Helaas hadden de broers daar niet op gerekend en ze lagen languit op het pad. Toen ze helemaal bestoft opstonden kon Zenna zich niet bedwingen en ze lachte hardop. Wall trok een beteuterd gezicht terwijl Kredan nors zijn kleren afklopte.
"Ik had gehoopt er een beetje aantrekkelijk uit te zien vanavond, je wordt bedankt Zen."
"Kom op Kredan, een goed humeur doet wonderen voor de vrouwen en het is niet haar schuld." Mengde moeder zich in het gesprek. Hij bromde nog wat en schudde de laatste restjes stof uit de dikke donkerblonde haren van zijn armen.
“En denk erom, je let wel een beetje op haar vanavond!” Voegde haar moeder eraan toe terwijl ze hem een tik tegen zijn achterhoofd gaf.
“Ja, mam.” Mopperde haar grote broer terwijl de heti’s hun kar rustig verder trokken.

"Wie heeft er zin in fruitbollen?" Vroeg moeder toen ze hun kraam opgezet hadden.
"Wij!" gilden de kinderen in koor terug. Eigenlijk waren ze te oud om zo enthousiast te reageren maar het toverde ieder jaar weer een glimlach op het gezicht van hun moeder dus ieder jaar gilden ze weer als kleine kinderen om de fruitbollen. Zenna was net klaar met het ophangen van haar zelfgemaakte tassen moeder weer verscheen met een schaal vol heerlijke fruitbollen.Terwijl ze zaten te genieten van de mierzoete en sappige lekkernijen klonk een maar al te bekende stem achter haar.
"Goedemiddag kluizenaars!"
"Yuigi!" Zenna vloog overeind en sloeg haar armen om de tengere man heen. Hij sloeg z'n vleugels uit en klemde haar stevig tegen zich aan. Lachend hapte ze naar lucht terwijl ze een wankel rondje draaide in de armen van de man. Hij kreeg hier en daar strepen diep grijs in zijn vacht, ook zijn korte baard had een zilveren glans gekregen de afgelopen jaren.
"Hallo meissie, hoe is het ermee? Alles gaat vast goed op die berg van jullie?" Vroeg hij terwijl hij zijn vleugels weer invouwde en haar losliet. "Heb je nog een paar van die mooie tassen gemaakt deze winter? Ik heb een paar gewillige kopers gevonden voor je! En jij, Niduna, hoe is het met jou en die dwaas van een echtgenoot van je? Ik zag al dat je weer mooi leer bij je hebt." Yuigi was niet groot maar zijn harde stam maakte dat meer dan goed. Zijn mond was nooit lang dicht, behalve bij hetijacht, een kaartspel waarbij de speler met de meeste drieëen in zijn hand won.
"Gaan we weer op lintenjacht Yuigi?" De grijs wordende man had altijd een zwak voor haar gehad. Toen ze nog een klein meisje was had ze haar vader altijd erg gemist tijdens de markt, Yuigi maakte dat weer een beetje goed. De dorpelingen vroegen nooit naar haar vader, alsof ze niet wisten dat hij bestond. Haar moeder kapte haar zinnen altijd af als ze over hem wilde praten en ze wist nog altijd niet waarom. Zenna vermoedde dat het iets met zijn boekjes vol cijfers te maken had.
"Kom kleine meid, niet zo dromen!" bulderde Yuigi terwijl hij een arm door de hare stak en haar meesleurde. Hij was dan wel een tengere man, maar ook erg sterk.
"Kom op tijd terug voor het feest vanavond!" Riep Wall achter hen aan. Zenna zwaaide zonder om te kijken, de markt was begonnen.

Na een middag rondstruinen had Zenna een prachtige kleur roestrood lint gekregen dat moeder kunstig door haar lange hoofdharen had gevlochten. Ze had haar enige nette jurk aan getrokken. De soepele stof viel tot haar knieëen en had dezelfde kleur blauw als haar tas. Nu probeerde ze haar broer bij de houden terwijl hij zich een weg naar de tap worstelde.
"Kredan!" gilde Zenna maar hij hoorde haar niet. Aan beide zijden van de feestzaal waren muzikanten aan het spelen maar het geroezemoes van de mensen overstemde alles. Ze dook onder een dikke gespierde arm door die over haar hoofd pullen drank doorgaf en struikelde over de scherven aardewerk die zijn bestemming nooit bereikt had.
"Kredan! Wacht nou even," ze dacht niet dat hij haar kon horen maar ze gaf niet op. "Je moest van mam op me passen weet je nog?" schreeuwde ze hem een beetje boos en erg geïrriteerd na terwijl zijn voorsprong met weer een stap groeide. Hij bleef staan en draaide zich om, zijn ogen fonkelden woedend. Zijn lichte gezichtsharen, die een klein stukje overeind kwamen, benadrukte zijn dreigende gezicht. Hij wurmde zich een paar stappen terug en voor ze het wist had hij haar bij de schouders gegrepen. Hij kneep, begroef zijn vingers in de haren en hield haar pijnlijk vast.
"Nu moet je eens goed luisteren zus,' zei hij met een lage, bijna dreigende stem terwijl hij zijn mond naar haar oor bracht: "Ik kom hier voor het feest, de alcohol, de vrouwen maar vooral, luister goed, om eindelijk even weg te zijn van huis en de familie. Dus ga me nu, op deze avond, niet aan m'n kop lopen zaniken over moeder en lopen jammeren als een klein kind." Verbouwereerd staarde ze hem aan, wie was deze jongen? "Je hebt je munten, je weet waar de bar is en er is muziek, vermaak jezelf," zei hij op een iets zachtaardiger toon. Toen liet hij haar schouders los en draaide zich om.
Zenna was te overdonderd om iets terug te zeggen en staarde hem na, de mensenmassa sloot zich snel en ze kon nu alleen nog zijn blonde kruin zien. Iemand duwde tegen haar rug en ze probeerde een stap vooruit te zetten. Helaas blokkeerden twee vrouwen de weg en ze werd ruw tegen hen aangeduwd. De linker van de twee wilde iets tegen haar zeggen maar de massa mensen duwde haar alweer verder. Uiteindelijk belandde ze heigend bij een muur waar ze zich tegenaan drukte. Vanaf hier kon ze net een van de twee groepen muzikanten zien. De zangeres had haar oogkassen hemelsblauw geverfd zodat haar zwarte haren er sterk tegen afstaken. Haar jurk was bijna doorzichtig en ze zag er erg exotisch uit. Gefascineerd staarde Zenna naar haar optreden, ze kon de vrouw niet horen maar ze bewoog met een elegantie die ze nog niet vaak gezien had op het podium.
"Cesca van Makhado, getraind op de beste dansscholen maar ze koos voor een leven als muzikant. Jammer, want ze beweegt veel beter dan ze kan zingen." Naast haar stond een jongeman, ongeveer net zo lang als zij, geïnterreseerd naar de danseres te kijken. Zenna keek opzij. "Hoe weet jij dat?" schreeuwde ze hem toe. De jongen keek haar nu aan en Zenna verbaasde zich over de prachtige diepgouden kleur van zijn ogen. Ze vergat bijna te luisteren naar zijn antwoord maar kreeg net genoeg mee om de zin te kunnen reconstueren.
"Ik ben de vaste begeleider van de groep, sinds een jaar zit ze erbij maar alleen zingend is ze niet veel waard dus moest ze beloven ook te dansen."
"Best gemeen om iemand te dwingen iets te doen wat ze eigenlijk niet meer wil."
"Wie zegt dat? Ze wilde liever zingen, maar zingen en dansen gaat prima tegelijk."
De jongen had zijn blik weer van haar afgewend om naar Cesca te kijken. Zenna wilde nog wat zeggen maar haar gemompel ging verloren in het lawaai. Voor haar gevoel stond ze daar een hele tijd tegen de muur gedrukt, met een vreemd hard kloppend hart. Uiteindelijk stopte Cesca en haar groep met spelen en het werd wat rustiger.
"Zin in wat drinken?" vroeg de jongen haar. Ze knikte en hij ging ervandoor. Met vreemde kriebels in haar buik bleef ze staan wachten. Toen de jongen terug kwam greep ze het aardewerk uit zijn hand en sloeg het in één keer achterover.
"Kom, we gaan dansen!" gilde ze in zijn oor terwijl ze hem begon mee te trekken naar de groep die nog speelde.

Dt ws tot noe toe de beste stukje ever. Wat is die broer van haar toch gemeen, je zou haast denken dat hij haar niet eens kent. Gelukkig voor Zenna heeft ze gezelschap van een jonge. Kan niet beter toch?Schrijf snel verder want ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren..
Jenna

hoooi weer een leuk stukjee jeeeej!

Een heel goed stuk maar ik had wat verbeter puntjes ik weet niet 100 procent zeker, maar ik dacht beter kan ik het zeggen en als het fout is wat ik zeg moet je het maar negeren.

"Pas op zusje, ander mag je het volgend jaar alleen doen." Mompelde haar grote broer

Ik dacht dat ander, anders moet zij met een s erachter.

" Yuigi was niet groot maar zijn harde stam maakte dat meer dan goed.

Hier dacht ik dat stam stem moest zijn.

Voor de rest weer een mooi stukje. Ook hou je het lekker spannend hoe ze eruit zien haha.
schijf snel verder!

Groetjes

Hee! Leuk stukje Ik had me die broer van haar echt heel anders voorgesteld...Wat is hij gemeen tegen haar zeg! Ik dacht dat hij wel lief was. Maar goed, dat maakt het juist leuker
En dat er niet zoveel actie in dit stukje zit maakt helemaal niet uit hoor Het is belangrijk dat we de personages beter leren kennen en dit soort tussenstukjes helpen daarbij.

Zenna was net klaar met het ophangen van haar zelfgemaakte tassen moeder weer verscheen met een schaal vol heerlijke fruitbollen.

Volgens mij ontbreekt hier een woord. Ik denk dat je bedoeld 'toen moeder weer verscheen'.

Voor de rest heb ik er niets op aan te merken. Schrijf snel verder!

"Kom broertjes! Harder duwen, anders komen jullie nooit bij die meisjes van vorig jaar terecht!"

Hier komt het aanspreekwoord weer. Broertjes, wordt geroepen om personen mee aan te spreken, daarom: "Kom, broertjes!...
Een komma voor broertjes.

"Pas op zusje, ander mag je het volgend jaar alleen doen." Mompelde haar grote broer terwijl zijn kaakspieren zich spanden.

Voor zusje geld weer het zelfde, je spreekt weer iemand aan dus moet er weer een komma voor.
En na doen ook een komma en mompelde met een kleine letter.

"Ik had gehoopt er een beetje aantrekkelijk uit te zien vanavond, je wordt bedankt Zen."

"Kom op Kredan, een goed humeur doet wonderen voor de vrouwen en het is niet haar schuld." Mengde moeder zich in het gesprek.[/quote]
Hier voor Zen een komma, en voor Kredan, na schuld weer een komma en mengde met een kleine letter.

Hij bromde nog wat en schudde de laatste restjes stof uit de dikke donkerblonde haren van zijn armen.

Dikke donkerblonde, is een opsomming voor de haren. Daarom moet er een komma tusse dikke en donkerblonde omdat ze allebei op haren slaan.

“En denk erom, je let wel een beetje op haar vanavond!” Voegde haar moeder eraan toe terwijl ze hem een tik tegen zijn achterhoofd gaf.

voegde met een kleine letter.

“Ja, mam.” Mopperde haar grote broer terwijl de heti’s hun kar rustig verder trokken.

Jeeeh hier is de komma goed voor mam alleen moet er na mam ook een komma en mopperde met een kleine letter

"Wie heeft er zin in fruitbollen?" Vroeg moeder toen ze hun kraam opgezet hadden.

vroeg ook met een kleine letter, ik ben een beetje moe om een goede uitleg te verzinnen waarom dat moet xD maar als je xathams dialoog les leest staat het daarin

"Wij!" gilden de kinderen in koor terug.

Hier doe je het weer goed

Zenna was net klaar met het ophangen van haar zelfgemaakte tassen moeder weer verscheen met een schaal vol heerlijke fruitbollen.

Je bent een hoe noem je zo'n woord, verwijswoord ofzo? voor moeder vergeten .

"Goedemiddag kluizenaars!"

komma voor kluizenaars.

"Hallo meissie, hoe is het ermee? Alles gaat vast goed op die berg van jullie?" Vroeg hij terwijl hij zijn vleugels weer invouwde en haar losliet.

Voor meissie een komma en vroeg met een kleine letter.

Nu probeerde ze haar broer bij de houden terwijl hij zich een weg naar de tap worstelde.

De moet te zijn.


"Kredan!" gilde Zenna maar hij hoorde haar niet.

Aan beide zijden van de feestzaal waren muzikanten aan het spelen maar het geroezemoes van de mensen overstemde alles.

Hier klopt je maar niet helemaal. Ze gilde haar broer hoorde het niet. Daarna begin je over dat de muzikanten speelden. Dat link je dus aan de reden dat Zenna's broer haar niet hoort, als je er dan achteraan schrijft, maar het geroezemoes overstemde alles klopt dat niet helemaal omdat die maar al bij de muzikanten hoorde.

( ik hoop dat ik het een beetje duidelijk kan uitleggen xD haha )

"Kredan! Wacht nou even," ze dacht niet dat hij haar kon horen maar ze gaf niet op.

Achter even een punt en ze met een hoofdletter.

Uiteindelijk belandde ze heigend bij een muur waar ze zich tegenaan drukte.

Hijgend met een lange ij .

zangeres had haar oogkassen hemelsblauw geverfd zodat haar zwarte haren er sterk tegen afstaken.

Ik zou van oogkassen oogleden maken, de oogkassen zijn meer het binnenste van je oog.

Leuk stukje , ik neem aan dat dit in het verleden is aangezien haar broer er bij is?
Misschien dat je dat nog ietsbeter kan aangeven om verwarrig te voorkomen voor de rest nog steeds leuk xD, ook al wil ik nu graag weten wie die mensen zijn die het over Zenna hadden ! En ik wil meer van die duivels weten ghehe.

Dit 'soort tussenstuk' zoals je het zelf noemde, past er heel goed tussen. Ik ervaar het helemaal niet als storend dat we niet gelijk in het avontuur en de spanning storten Al ben ik wel heel benieuwd waar je ons al schrijvend naar toe gaat brengen.

Een tip:

Tijgerlelie schreef:behalve bij hetijacht

Ik zou zelf een - tussen heti en jacht plaatsen. Dan wordt het woord wat duidelijker Zelf struikelde ik er een paar keer over voordat ik door had dat het om een jacht op heti's ging

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Hallo allemaal,
Wat een reacties de laatste week! Dat motiveert wel om verder te schrijven Alle reacties staan keurig in het documentje 'te verwerken commentaar' en ik ga er zeker wat mee doen.
Alvast excuus voor eventuele interpunctiefouten. Ik heb echt gesnapt wat ik steeds fout doe maar ik vind het nog moeilijk alles er zelf uit te vissen. Dit stuk tekst ben ik al jaren mee bezig en ik verander het steeds naar inzicht wat helaas veel van dat soort fouten erin laat. Daar moet ik eens goed voor gaan zitten... Ik heb het wel nog een keer kritisch doorgelezen en hopelijk de meest storende interpunctie dingen eruit weten te halen dit keer...

@JodieJJ: De broers zijn niet doodgegaan in de regens hoor! Dat moet ik misschien nog even ergens vermelden... Dat stond in nog een enorm lang tussenstuk maar dat heb ik er vrijwel helemaal tussenuitgeknipt. Dus tot nu toe is het allemaal chronologisch

Hieronder het vervolg. Even een kleine waarschuwing voor jonge lezers. Ik wil niet teveel weggeven maar het wordt qua seksualiteit een wat heftiger stuk. Niet heftig genoeg om er een 16+ post van te maken, wel heftig genoeg om even te vermelden.

Enjoy!



"Kom mee, ik wil je wat laten zien," fluisterde de warme stem van de inmiddels zo bekende onbekende in haar oor. Zenna kreeg heerlijk warme kriebels toen zijn adem langs haar wang streek en ze leunde kort tegen hem aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en greep haar toen bij een hand. Giechelend en enigszins wankel liet ze zich mee naar buiten nemen. De zwoele nachtlucht was een verademing na de verstikkende hitte van binnen, de stilte sloot zich als een zachte deken om haar gemartelde oren. Buiten stonden een paar kleine groepjes mensen te kletsen, sommigen hadden hun vliezen half uit om wat af te koelen.
"Kom, we moeten een klein stukje vliegen," fluisterde hij, zijn stem tegelijk lief en mannelijk, zijn handen precies op de goede plaats om niet vriendschappelijk maar ook niet dwingend over te komen. Zenuwachtig begon ze te lachen, nog nooit eerder had ze zoveel gedronken maar het kon haar niet schelen, vanavond niet.
"Wat is er mooi meisje?" Haar lachen werd een verstikt gegiechel terwijl ze probeerde grip te krijgen op zichzelf. Duizelig draaide ze zich naar hem toe. "Ik kan niet vliegen," wist ze hijgend uit te brengen: "...Weet niet hoe."
Ze zag niet dat de jongen toen een handgebaar gaf naar een van de kleine groepjes om hen heen. Ze zag ook niet hoe één van de mannen knikte en samen met een ander verdween terwijl de aardige jongen zijn ogen sluw op haar richtte.
"Oh, sorry, dat wist ik niet..." Hij zweeg en staarde gegeneerd naar de grond. Zenna legde een hand op zijn wang en volgde het golven van zijn haren naar zijn borst. "Kom, je weet vast nog wel een andere plek die je me kunt laten zien..." Nu richtte zijn gouden ogen zich op de hare en ze zakte weg in een prachtige wereld vol warme kleurtinten. "Natuurlijk, ik weet nog wel een plekje, niet zo mooi als die ik je eigenlijk wilde laten zien maar dat moet dan maar." Opnieuw pakte hij haar hand en leidde haar weg van de feestzaal.

"Waar gaan we heen?" vroeg ze terwijl de wereld in een grijs met zwarte waas aan haar voorbij trok. Ze was niet in staat zich te concentreren, laat staan om te onthouden welke kant ze op gingen.
"We zijn er bijna, nog even."
“Kunnen we wat zachter lopen? Ik ben moe."
"Nou, mooi meisje, niet opgeven nu." Met een zwierige draai nam hij haar in zijn armen en hij hield haar even stevig vast. "Ik zal langzamer lopen," zei hij terwijl hij haar kin pakte en haar dwong in zijn ogen te kijken. Voor ze het wist boog hij een klein stukje voorover en raakte zacht haar lippen aan met de zijne. Vuur vulde haar hoofd en verbrandde alle gedachten die ze nog had tot kleine dwarrelende stukjes as. Hoe lang het duurde wist ze niet, maar veel te snel liepen ze alweer verder. Af en toe keek hij over zijn schouder en dan flitsten zijn witte tanden op in een lieve glimlach.
"Kom lief meisje, hierheen." Hij trok haar een hoek om en ze belandden in een smalle steeg tussen twee statige huizen. Een vage gedachte in haar hoofd concludeerde dat het de ambachtshoek moest zijn, zij waren de enige die zulke mooie huizen konden betalen. Voor ze er erg in had stond ze met haar rug tegen de muur terwijl ze zijn handen op haar heupen voelde. Hij kuste haar opnieuw maar plotseling voelde ze zich niet meer helemaal op haar gemak. Zijn handen drukten haar tegen de muur, niet hard maar wel stevig, zijn benen duwden tegen de hare terwijl hij zijn hoofd in haar nek begroef. Hij verschoof zijn handen en trok haar benen omhoog.
"Ik geloof niet dat ik zie wat je me wilde laten zien," zei ze terwijl haar stem licht trilde.
"Kom nou, je snapt heel goed waarom we weggingen," fluisterde hij in haar oor, zijn stem klonk vriendelijk maar ze vond de hitte van zijn adem helemaal niet prettig meer.
"Ik wil terug," zei ze terwijl ze probeerde haar benen weer op de grond te zetten. Hij hield haar echter stevig vast en hield haar benen in een houdgreep. Haar spieren deden niet precies wat ze wilde en de wereld draaide om haar heen.
"Kom, lief meisje, niet tegenstribbelen nu," mompelde hij terwijl hij haar met een arm omhoog hield en met de andere onder haar been door zijn broek een stukje naar beneden wrong. Plotseling drong het tot haar door wat hij van plan was.
"Laat me met rust, ik vind je niet meer lief," zei ze met dubbele tong, haar woorden nauwelijks te verstaan.
"Je bent een witte, ik kan doen wat ik wil," zei hij triomfantelijk.
"Ik ben geen witte! Dat verzin je."
"Ohja?" even zweeg hij, alsof hij zich verkneukelde op wat komen ging. "En waarom kan iemand van jouw leeftijd dan nog altijd niet vliegen? Dat heeft maar één oorzaak, je bent een witte, dus je bent vervloekt. Niets, niet voor mij en niet voor een ander,” fluisterde hij gemeen.
Zenna hapte naar adem toen hij haar korte jurk omhoog sjorde. Ze haalde naar hem uit maar schampte slechts zijn kaak. Plotseling kreeg ze geen adem meer, wanhopig probeerde ze lucht haar longen in te krijgen.
"Luister goed, schatje," klonk zijn lage dreigende stem. "Doe moeilijk en ik laat je hier voor dood achter, werk mee en je kunt vannacht weer naar je moeder." De hand die haar keel dichthield verwijdde zich iets en ze zoog gierend wat lucht naar binnen.
"M'n broers komen..." wist ze uit te brengen.
"Nee hoor, ze hebben je weg gestuurd, niet? Ze weten ook dat je een witte bent, duivelsgebroed, afval. Niemand komt je helpen." Zenna snikte, wat haar longen nog meer in brand deed staan. Toen voelde ze iets hards tegen haar buik duwen en kort daarna ontvlamde een scherpe pijn zich in haar onderbuik. Bang, dronken en kreunend van de pijn schudde ze haar hoofd heftig heen en weer. Ze probeerde tegen te stribbelen maar elke keer dat ze bewoog werd de pijn scherper. Ze huilde, misselijk en machteloos gaf ze zich gewonnen.

Plotseling was het voorbij en deed hij een stap achteruit.
"Zie je wel, dat was helemaal niet zo erg," zei hij terwijl ze langzaam naar de grond zakte.
"Nu wordt het pas zwaar." Plotseling alert door de gemene, dreigende klank in zijn stem keek ze op en ze zag twee schaduwen achter hem opdoemen.
"Goed werk man, volgende keer is het mijn beurt," klonk een raspende stem links van haar. Ze werd door twee paar handen overeind gehesen en met haar buik tegen de muur gezet. Ze wilde gillen maar net op dat moment kreeg ze een vettige doek tussen haar tanden gewrongen. Opnieuw hijgde iemand in haar oor. Hij stonk en ze kokhalsde. Wanhopig probeerde ze haar armen vrij te krijgen maar de mannen waren te sterk. Ze trokken haar eenvoudig een klein stukje verder van de grond en haar voeten trapten hulpeloos tegen de muur. Toen zette een van de mannen haar benen vast en opnieuw voelde ze een scherpe pijn.

Hoe lang het geduurd had wist ze niet. De drie mannen hadden haar losgelaten toen ze klaar waren en ze was trillend in elkaar gezakt. Haar vingers waren opengekrast tegen de muur en alles deed pijn. De vieze doek sneed in haar wangen. Ongeduldig sjorde ze aan de knoop van het ding maar het wilde niet los. Uiteindelijk wist ze er een trillende vinger tussen te krijgen en de lap viel op haar schoot. Walgend gooide ze hem van zich af. Ineengedoken drukte ze zich tegen de muur en legde haar hoofd op een knie. Ze bibberde onbeheersbaar. Tranen trokken nog meer donkere strepen door haar vieze vacht die langzaam doorweekt raakte. Van binnen voelde ze zich leeg. Als een vat zonder kichi.

OH MY GOSH wat erg voor haar. Het was ook een beetje dom van Zenna dat ze meegegaan is. Ik moest egt kokhalzen, wat erg. Is dit in het verleden gebeurd? En wat betekent het als je een witte bent?
XxJenna

awwhhhhh zo zielig voor haar. Dit zal haar broers zeker eventjes wakker schudden. ahw wat een ranzige gozer bij mij kwam hij echt heel erg glibberig over! ugh... niet nice zulke mensen moet je zeker ontwijken in het echte leven. natuurlijke zorgt je stukje weer voor vragen altijd fijn haha.

greets

Aaah, ik vind het echt leuk dat je die broer zo hebt reageren! Dat had ik echt niet verwacht en zorgt ervoor dat het verhaal een extra dimensie erbij krijgt voor mij^^ meestal zie je namelijk dat broers en zussen goed met elkaar kunnen opschieten enzo, en ik had ook eigenlijk niet verwacht dat hij zich zo zou gedragen. Maar leuk
En dat stukje erna is natuurlijk echt rot voor Zenna! Stelletje asociale eikels. Maar je maakt me nu wel heel nieuwsgierig naar wat een witte precies is en waarom haar broers dat niet zijn. Oh, trouwens, ik vind het echt knap hoe je het voor elkaar krijgt om een beeld van je wereld te schetsen! Ik heb nu echt een beeld van een geheel nieuwe wereld voor me, zeker omdat je van die kleine details erin stopt die het nog wat echter maken. Love it^^

Wat zielig voor Zenna! Dit had ik niet van hem verwacht voordat ik dit stukje gelezen had. Ik vind het een erg goed stuk, goed beschreven. Ik ben erg benieuwd wat een witte nou precies is! Ik ben geen spellingsfouten tegengekomen.
Ik mis inderdaad wel een beetje de vermelding dat haar broers teruggekomen zijn. Ik dacht dat het vorige stukje een flashback was, maar dat is het dus niet?
Schrijf snel verder!

Allereerst natuurlijk weer hartelijk dank voor het doorlezen Leuk dat jullie het blijven volgen!

@Jenna en @Moonie: Dit is niet in het verleden gebeurd nee. Ik zal in het vorige hoofdstuk nog even vermelden dat haar broers veilig thuis zijn gekomen, dat is er blijkbaar uit weg gevallen na talloze herschrijvingen! En tjah, Zenna is jong en dronken en naïef dus dan gaat het wel eens mis! Wat een witte is wordt nu snel duidelijk(er) denk ik...

@Rubenoriginal: Mooi! Hij moet ook glibberig overkomen, dat is hij tenslotte gewoon 

@Saskjezwaard: Ik moet eerlijk bekennen dat ik wat inspiratie geput heb uit een van mijn broers. Die kon nog wel eens omslaan in zijn pubertijd dus ik dacht dat brengt dit fictieve gezin ook een beetje tot leven. Gelukt blijkbaar! Supertof dat m’n karakters niet meer van bordkarton zijn, die opmerking kreeg ik helemaal in het begin nog wel eens. Ook fijn dat je m’n wereld een beetje voor je ziet, ik vind het erg moeilijk om de juiste balans te vinden tussen te weinig details en infodump.

Nu komen we langzaam in de stukken waar ik nog mee bezig ben... Hopelijk valt het niet al te erg op dat dit stuk nog niet zo vaak herschreven is! En als het goed is moet het een klein beetje duidelijker worden wat er aan de hand is...

De volgende dag werd ze wakker door een zeurende pijn in haar buik. Gisteren had ze niet gedacht dat ze zou kunnen slapen maar de uitputting had gewonnen. Vandaag voelde het alsof de nacht een kichivat in haar buik had achtergelaten die zich nu probeerde naar buiten te wringen. De kramp was verschrikkelijk. Met een ingehouden kreun kroop ze in elkaar en nog altijd verdoofd probeerde ze weer in slaap te vallen. Slaap was goed. Dan waren de herinneringen niet zo allesoverheersend aanwezig en bleef het bij angstige dromen die ze kon vergeten.
"Zen, wakker worden meisje," hoorde ze de zachte lieve stem van haar moeder. Even hield ze zich slapend maar het had geen zin. Snel kneep ze haar ogen weer half dicht tegen het felle licht van de ochtendzon.
"Hier, wat te eten." Haar moeder duwde een mok water en een stuk vers notenbrood onder haar neus. Onmiddellijk trok haar maag zich samen maar ze wilde haar moeder niet ongerust maken. Met lange tanden knabbelde ze aan het brood.
"We gaan vandaag naar huis, lieverd. Je broers zijn vannacht al begonnen met pakken, als het ontbijt op is kunnen we weg."
"Maar we hebben de spullen nodig, we kunnen nog niet weg," protesteerde Zenna zwakjes.
"Het is allemaal geregeld lieverd, Yuigi heeft het meeste opgekocht." Zenna haalde opgelucht adem. Ze wilde niet langer blijven, ze wilde naar huis en vergeten wat er gebeurd was. Door het felle licht leek alles ver weg, als een nachtmerrie, maar de scherpe pijn in haar buik vertelde haar dat het echt gebeurd was.
"Die," ze slikte het opkomende gal terug en haalde diep adem: "Die mannen?"
"Verdwenen. Volgens de artiesten hebben ze helemaal geen vaste begeleiders," antwoordde haar moeder. Diep in de nacht had haar dochter de moed gevonden te vertellen wat er gebeurd was. Zenna kneep haar ogen dicht, die monsters verdienden het gestraft te worden. Ze verdienden haar pijn, vertienvoudigd. "Yuigi heeft de andere handelaren verteld wat je van ze weet. Misschien vinden ze hen nog."
"Mam?"
"Ja lieverd."
"Kunnen mensen ingewijd worden met de kleur?"
"Het kan, maar het is niet veilig."
Meer informatie had ze niet nodig. Als ze had kunnen vliegen had ze misschien kunnen ontsnappen aan die jongen, had ze een kans gehad. "Wijd me in, alsjeblieft," smeekte ze. Haar moeders ogen stonden vol medelijden, ze zag de donkere schaduwen in de ogen van haar dochter die haar heldere geest verduisterden. "We zullen het erover hebben, lieve dochter. Thuis," de oudere vrouw draaide zich om. "Kom jongens, we gaan!" Zenna wilde opstaan, om te helpen, maar de pijn in haar spieren overweldigde haar. Ze klemde haar tanden op elkaar en fluitend zoog ze lucht tussen haar tanden door.
"Blijf zitten, Zen," zei Kredan terwijl hij haar vol zorgzame liefde aankeek. Ze keek beschuldigend terug: "Je hoeft mij niets te vertellen," siste ze hem toe. Hij en Wall hadden haar in de steek gelaten. Gekwetst trok haar broer zich terug maar het kon haar niet schelen. Met haar benen bungelend over de rand van de nu halflege kar vertrokken ze naar huis.

Toen ze halt hielden om wat te eten kwam haar moeder weer naar haar toe.
"Je moet geen rede zoeken in onrede, geen orde in chaos. Ik wil dat je dat weet," zei ze: "Niets van wat je gebeurd is had moeten gebeuren en het is niet jouw schuld." Haar moeder raakte voorzichtig haar onderarm aan. In een reflex trok Zenna haar arm terug wat de veranderingen in haar des te duidelijker maakten. Wantrouwen had vertrouwen vervangen, naïviteit was gesmolten om een harde kern van achterdocht achter te laten. Maar boven alles voelde ze zich zwak, zwak dat ze zich zo makkelijk had laten overmeesteren. Zwak dat ze verblind geweest was door zijn ogen. Zwak dat ze zich had laten lijden door haar hart en drank in plaats van haar verstand.
Ze wilde zich weer sterk voelen, zoals de dag dat ze de heti's had opgehaald. Ze wilde weer voelen dat ze leefde, dat de lucht prikte in haar longen en ze het wel uit kon schreeuwen van vrolijkheid. Maar steeds weer zag ze eerst de koude ogen van haar broer die naadloos overgingen in de bedriegelijke gouden kleur van de vreemdeling en de donkere schaduwen van de steeg. Voorzichtig kropen haar gedachten om die herinneringen heen, niet in staat zichzelf ermee te confronteren. Haar emoties overschaduwd door een donker deel van haar ziel waarvan ze niet geweten had dat die bestond.
Haar moeder sloeg haar gade en ze zag de diepe pijn in Zenna's ogen, het was tijd.
"Vooruit dan maar, zodra we terug zijn zullen we de inwijdingshut klaar zetten en de nacht daarna zullen we je inwijden. Bereid je voor dochter, zo goed als je kunt."
Opgelucht keek ze haar moeder aan, wie weet kon het gevoel van loskomen van de grond de pijn overstemmen. Bij iedere kuil in de weg schudde de kar heen en weer en ze moest haar best doen niet hardop te kreunen. De scherpe pijn in haar buik ging langzaam over tot een dof bonzen. Ze negeerde haar broers. Ze kon hun medelijden missen als de pijn in haar buik. Die avond hadden ze meer gegeven om wijn en vrouwen dan om haar dus ze hadden hun rechten verloren. Bitter staarde ze naar het aarden karrenspoor dat langzaam tussen haar voeten voorbij trok. Haar dromen om de vallei van haar ouders te verlaten en wat van de wereld te zien leken verder weg dan ooit.
Na twee lange wendes achter op de kar waren ze eindelijk weer thuis. Terwijl Zenna voorzichtig ging staan verdween haar moeder naar binnen. Stil begonnen Wall en Kredan met het aftuigen van de heti's die de kar zo trouw getrokken hadden. Hinkend op haar pijnlijke voeten liep ze naar de beek die achter het huis langs liep. Plat op haar buik ging ze in de stroom water liggen die koud langs haar heen raasde. Heel even benam het frisse water haar de adem maar het wende snel. Ze duwde haar hoofd onder water, haar oren vulden zich en even was de wereld verdwenen, haar pijn meegevoerd door het kristalheldere water.
Toen ze weer boven kwam klonk een bekende stem achter haar.
"Als je wilt, kunnen we je helpen ze te vinden." Geschrokken draaide Zenna zich om, zich pijnlijk bewust van haar protesterende spieren. Naast de beek zat de demon-vrouw op een steen.
"En wat dan?" vroeg ze terwijl ze voorzichtig ging staan.
"Als je wilt, kunnen we je leren hoe je ze kunt laten voelen wat jij je nu voelt," antwoordde de vrouw rustig.
Toen herinnerde Zenna zich dat de vrouw het gehad had over de midzomermarkt. "Waar was het te laat voor met midzomermarkt?" vroeg ze dreigend: "Duivel! Jij zat erachter, alleen omdat je je zin niet kreeg!" Zenna viel uit naar de demon maar voor Zenna de vrouw kon bereiken was ze lichtvoetig weggesprongen, Zenna viel hard op de kiezels in de beek. Tranen sprongen haar in de ogen, het was haar allemaal kristalhelder nu.
"Denk na Zenna, hoe kan ik hier nu nog zijn als ik een oude geest ben?" Onmiddelijk begon de jonge vrouw te twijfelen. "Het is te laat voor de kleur om uit je vleugels te trekken, je bent te oud nu, dat was er met midzomermarkt."
"De oude geesten zijn handig met de waarheid," sputterde ze tegen: "En de kleur zal weg trekken, ik ben geen witte!" Het laatste woord kwam walgend uit haar mond.
"Dat ben je wel, net als je ouders en net als ik." Sprakeloos keek Zenna de vreemde vrouw aan. "Daarom kon ik tijdens de regens op bezoek komen, de kleur in mijn vliezen schermt me af voor de oude geesten in het duivelswater. Daarom ook gaat je vader nooit mee naar de markt, hij is bang dat de mensen zullen ontdekken dat hij zijn vleugels verft. Je moeder heeft veel beter verbergbare vlekken."
"Je liegt, dat zou van mij en mijn broers verboden kinderen maken, onaanraakbaar en misvormd," siste Zenna terug.
"Rustig kind, blijf je verstand gebruiken, voel je je duivels, misvormd?" ging de vrouw onverstoorbaar verder: "En je broers? Twee heel gezonde jongens als ik mij niet vergis." In tweestrijd staarde Zenna de vrouw aan, alles wat haar geleerd was stond op de kop, binnenstebuiten.
"De regens zijn wel degelijk gevaarlijk, de oude geesten zijn er nog altijd," voegde de vrouw aan haar uitleg toe: "Maar wij zijn onaanraakbaar voor hen, helaas ook voor de normale mensen. Denk erover na, ik vind je wel weer." De vrouw draaide zich om liep richting een groepje bomen verderop. "En denk eraan, niets tegen je moeder zeggen. Ze mag me niet zo." Daarna was de vrouw verdwenen, Zenna in complete verwarring achterlatend.
De demon-vrouw was net in de schaduwen verdwenen toen ze haar vader om het huis zag lopen.
"Zenna?" vroeg hij: "Kom eens hier, meisje." Doornat van haar bad in de beek omhelsde ze hem. Toen ze zijn vertrouwde geur rook en zijn armen om haar heen voelde scheurde de wond in haar ziel weer open en ze huilde.

Jee! Nu begin ik een beetje te snappen wat er was met midzomermarkt Al vind ik het nog steeds een beetje vaag hoe het nou precies zit met die kleuren, maar dat komt vast nog wel goed.
Ik vroeg me al af hoe het nou zat, omdat er, naast die eikels dan, niets geks gebeurt was tijdens midzomermarkt.
Ik ben geen spellingfouten tegengekomen, het las lekker weg.

Ga zo door!

Ze is ooit rond midzomermarkt geboren en ze is nu te oud om de verboden kleur nog te verliezen. Dat was de reden dat Jahanara het had over dit tijdstip. De eikels spelen later nog een belangrijke rol in een nogal uitgebreid complot dus ik kan helaas (alweer) niets meer vertellen!

Nog niet teveel vragen? Zijn er dingen die ik absoluut duidelijker moet maken? Je moet wel door willen lezen natuurlijk!

Nop everything is nu zo duidelijk, je wilt zeker nog niet vertellen welke rol die eikels later gaan spelen?

Wreed dat je het arme kind zo laat toetakelen maar je beschijft haar uitingen wel heel goed. Vooral hoe ze zich naar haar broers gedraagt. En dat ze haar afstandelijkheid volhoudt, komt erg geloofwaardig over.

Ik heb zo'n gevoel dat je een heksenjacht gaat ontketenen, nu de hele familie niet blijkt te kunnen vliegen en dat kennelijk erg slecht is. Ik ben benieuwd waar het verhaal heen gaat ^_^

Tijgerlelie schreef: Onmiddelijk begon de jonge vrouw te twijfelen.

Extra L bij onmiddellijk

Ga zo door!

Groetjes Maaike

De zwoele nachtlucht was een verademing na de verstikkende hitte van binnen, de stilte sloot zich als een zachte deken om haar gemartelde oren.

Dit zijn twee zinnen. Na binnen een punt en de stilte met hoofdletter.

Ze zag niet dat de jongen toen een handgebaar gaf naar een van de kleine groepjes om hen heen. Ze zag ook niet hoe één van de mannen knikte en samen met een ander verdween terwijl de aardige jongen zijn ogen sluw op haar richtte.

Hier vind ik dat je al te veel over de jongen verraad. Aangezien je het verhaal vanuit Zenna schrijft en zij dit niet meekrijgt zou ik het weglopen. Laat de lezers maar lekker geschokt zijn als de lieve jongen ineens geen lieve jongen blijkt te zijn.

Voor ze er erg in had stond ze met haar rug tegen de muur terwijl ze zijn handen op haar heupen voelde. Hij kuste haar opnieuw maar plotseling voelde ze zich niet meer helemaal op haar gemak. Zijn handen drukten haar tegen de muur, niet hard maar wel stevig, zijn benen duwden tegen de hare terwijl hij zijn hoofd in haar nek begroef. Hij verschoof zijn handen en trok haar benen omhoog.
"Ik geloof niet dat ik zie wat je me wilde laten zien," zei ze terwijl haar stem licht trilde.
"Kom nou, je snapt heel goed waarom we weggingen," fluisterde hij in haar oor, zijn stem klonk vriendelijk maar ze vond de hitte van zijn adem helemaal niet prettig meer.

Ik mis hier wat emotie. Ik kan er niet precies de vinger opleggen waar je het anders zou moeten doen, maar ik denk dat ik wat meer omschrijvingen. Reacties op aanrakingen zou willen lezen.
Over het stukje van de verkrachting had ik al gepb't dus daar ga ik niet meer op in ghehe.

antwoordde haar moeder. Diep in de nacht had haar dochter de moed gevonden te vertellen wat er gebeurd was. Zenna kneep haar ogen dicht, die monsters verdienden het gestraft te worden. Ze verdienden haar pijn, vertienvoudigd.

Ik vind dit ineens beetje binnen vallen dat ze het wel verteld had. Ook aan de reactie van de moeder in het begin had ik het nog niet gedacht, maar ik zou denk ik eerder het uitschrijven dat Zenna haar moeder het verteld.

Na twee lange wendes achter op de kar waren ze eindelijk weer thuis. Terwijl Zenna voorzichtig ging staan verdween haar moeder naar binnen. Stil begonnen Wall en Kredan met het aftuigen van de heti's die de kar zo trouw getrokken hadden. Hinkend op haar pijnlijke voeten liep ze naar de beek die achter het huis langs liep. Plat op haar buik ging ze in de stroom water liggen die koud langs haar heen raasde. Heel even benam het frisse water haar de adem maar het wende snel. Ze duwde haar hoofd onder water, haar oren vulden zich en even was de wereld verdwenen, haar pijn meegevoerd door het kristalheldere water.
Toen ze weer boven kwam klonk een bekende stem achter haar.
"Als je wilt, kunnen we je helpen ze te vinden." Geschrokken draaide Zenna zich om, zich pijnlijk bewust van haar protesterende spieren.

Ik denk datje bij dit stukje misschien meer kan omschrijven dat Zenna zich afgezonderd heeft van de rest. Ik weet niet helemaal hoe ik het moet uitleggen maar de eerste keer dat ik het las vond ik het wat vreemd overkomen dat Zenna wegloopt niemand haar volgt ofzo en dan ineens die vrouw er is.
Mijn beeld klopte niet met wat je geschreven had, want je hebt het wel goed opgeschreven, maar je leest er heel snel doorheen waardoor ik het goede beeld denk ik mistte xD
Oke, dit is een rare uitleg xD en het kan ook compleet alleen bij mij persoonlijk zijn ghehe xD.


[/quote]

Ik vond het verhaal van de duivelsvrouw een beetje verwarrend, maar dat kan aan mij liggen xD, ik denk dat het wel goed is maar nu was het een hoop informatie waar nog geen echte antwoorden in zaten die het moeilijk maakte.
Misschien kun je het wat uitgebreider opschrijven ( hoeft geeneens zozeer die dialogen te zijn, maar zodat de lezer er wat meer bij stil gaat staan. )

Zo, volgens mij had je al weer meer gepost maar dit had ik in mijn vakantie kunnen doorlopen ghehe.

Als ik het goed lees, kunnen haar broers wel vliegen; van haar moeder en vader vind ik niet direct iets terug.
Maar ik snap het ook niet helemaal. Is wit de kleur die hoort weg te trekken?
Of kunnen haar broers / vader / moeder vliegen omdat ze ingewijd zijn omdat ze zich verven?
En als haar ouders "witten" zijn, dan hadden ze het toch zien aankomen voor Zenna echt te oud was, en zouden ze toch eerder het "kleurritueel" geprobeerd hebben?
Is Zenna trouwens een soort paard met mensenhoofd en bijkomende armen waaronder vleugels hangen?

Hey Mensen,
Dank jullie wel weer voor het commentaar!
@Maaike en Silk: Ik moet dat dus toch nog verduidelijken. Haar hele gezin kan vliegen, hoe haar ouders het hebben geleerd wordt later duidelijk. Haar broers hebben de kleur verloren. Maar haar ouders moeten om geaccepteerd te worden in het dorp en door hun zoons is het noodzakelijk hun vleugels te verven zodat niemand hen als door de duivel bezeten ziet. Eén waarneming staat gelijk aan de dood. Het is zo strak in hun cultuur ingebakken dat het onmogelijk is de jongens op te voeden terwijl ze weten dat hun ouders vervloekt zijn, één verkeerd woord betekend een openbare lynchpartij. Snap je?
Dus ja, wit is de kleur die hoort weg te trekken en ouders blijven het liefst zo lang mogelijk in de ontkenningsfase als er iets mis is met hun kind. Dat is er hier aan de hand, ze denken dat er nog tijd is, dat het op het laatste moment nog wel zal gebeuren.

En ik heb nog maar weinig verteld over hoe Zenna en haar soortgenoten eruit zien, grappig hoe je er dit beeld van geschetst hebt! De reden waarom ik er nog zo weinig over verteld heb is omdat ik het zo geforceerd over vind komen om het helemaal te vertellen. In 'normaal' verhaal ga ik ook niet vertellen dat het gaat om een wezen van gemiddeld 1,75 zonder beharing met lange kale extremiteiten (een mens dus). Snap je? Nu zijn de personen in dit verhaal ook mensen maar in de verre toekomst en het lot heeft de mens een ruw duwtje gegeven. Hoe de mens geworden is tot een harig en gevleugeld wezen is verweven met het plot en met de reden waarom juist wit de verboden kleur is dus daar ga ik verder nog niet over uitweiden. Zou het duidelijker worden als ik Yuighi het gezin zou laten onthalen met iets als "Hallo, mensen, welkom op midzomermarkt." ofzo? Ik ga erover nadenken...

Oké, ik heb wat verder geschreven. Het is vers van de pers en ik ben onzeker of het nog geloofwaardig en duidelijk is waarom ze doet wat ze doet. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!

Hoe lang ze daar stonden wist ze niet maar ze voelde zich leeg toen hij haar eindelijk los liet. "Lieverd toch," zei hij. "We zullen je morgen inwijden. Misschien kan het je helpen." Zenna ontweek zijn onderzoekende blik. Ze had liever gehad dat hij het niet wist, dan was er in ieder geval één iemand die haar hetzelfde had behandeld als ervoor. Peinzend na het vreemde bezoek van de vrouw liep ze naar het drooghok.

Die avond braken haar zenuwen door haar barrière van pijn. Terwijl ze licht in haar hoofd was van de spanning werd ze door haar moeder naar de tent begeleid waar ze ingewijd zou worden. Het licht in de tent scheen door de dunne rode stof heen en zette een stuk van het weiland in een geheimzinnige gloed. De geur van kruidenkaarsen kwam hen tegemoed terwijl ze dichterbij kwamen. Aan de rand van het beekje bleven ze staan.
"Waarom..." wilde ze vragen maar haar moeder onderbrak haar.
"Vannacht ben je een verboden kind, zoals iedereen tijdens het ritueel. Helaas ben je een verboden kind, zoals niet iedereen dat is," fluisterde ze haar dochter toe, zo zacht dat het murmelende water haar bijna overstemde. "Ik ben je moeder, ik houd van je en ik weet dat er niets mis is met je. Helaas zijn je broers niet zoals jij, zij hebben de kleur wel verloren. Om problemen te voorkomen moeten we het verven, het is beter voor je als zo min mogelijk mensen weten dat de kleur nog in je vliezen zit." Haar moeder pakte haar schouders en keek haar diep in de ogen. Ernstig staarde Zenna terug. Na enkele seconden klapte ze zo zacht als ze kon haar vleugels uit. Haar moeder trok een klein potje vol diepblauwe kleurstof uit haar zak waar ze in de lente leer mee verfden. Zwijgend haalde de vrouw de deksel eraf en schudde er wat poeder in. Nadat ze er water bij geschept had begon ze de smurrie op de witte plekken van Zenna's vleugels te smeren.
Zenna voelde met iedere beweging die haar moeder maakte haar keel verder vernauwen. Op ieder vlies had ze vier vuistgrote vervloekte vlekken over. En met iedere vlek die onder het blauw verdween drong de waarheid verder tot haar door. Ze was een verboden kind, niet alleen voor vannacht, maar voor de rest van haar leven. Vroeg of laat zouden de oude geesten grip op haar krijgen. Of hadden ze dat misschien al? Hadden ze al een klein hoekje van haar geest veroverd? En hoe kwam je daarachter? De vragen stapelden zich razendsnel op maar ze durfde ze niet te stellen.
"Zo, helemaal klaar,' zei moeder zacht. Ze sloot haar handen om het gezicht van Zenna en legde haar voorhoofd tegen dat van de jonge vrouw. "Spreek nu alleen nog als we je een vraag stellen, de antwoorden zullen bepalen of de inwijding voltooid kan worden. Als je er klaar voor bent weet je ons te vinden." Met een laatste kneep in haar schouders liet haar moeder haar alleen. Vertwijfeld keek Zenna haar na. Dit was wat ze altijd gewild had, dit was het moment waar ze achttien zomers van droomde. En nu, nu was het te laat. Iedereen die ze kende wist wat haar overkomen was met midzomermarkt. En als die jongen het wist, van de verboden kleur in haar vliegvliezen, zouden veel meer mensen het vermoeden. Het zou niet lang meer duren voor Kredan over zijn spijt heen was en ging nadenken. Er zou een dag komen dat de verf in haar vleugels niet hield. Er zou een dag komen dat haar lieve broer Wall haar niet langer kon verdedigen tegen kwade roddels. Terwijl zo haar toekomst door haar hoofd rolde kon ze zichzelf er niet toe brengen richting de inwijdingstent te lopen.
Ze was onwaardig.
Ze was besmet.
Ze zou het ritueel nooit overleven. Hoe langer ze erover nadacht hoe duidelijker de oplossing werd. Hier kon ze niet ontsnappen aan wat ze was, aan wat haar overkomen was door wat ze was. Ze begon te lopen, haar zicht wazig door tranen die ze niet kon tegenhouden. Haar lichaam trilde onbeheersbaar, verscheurd door haar innerlijke tweestrijd. Maar ze wist welke kant van haar innerlijke debat de overhand zou krijgen. Ze wist wat haar te doen stond.
Steeds sneller liep ze terug richting het huis. Binnen sprintte richtting haar opbergkist en greep er de grootste draagtas uit die ze had. Snel vulde ze het ding met alles wat ze nodig had om te overleven. De wereld trok in een waas aan haar voorbij, er was geen tijd meer om na te denken, geen ruimte meer om te twijfelen. Ze wist niet hoe lang haar ouders zouden wachten in de tent voor ze zich zorgen gingen maken. Hoeveel tijd ze had om afstand tussen haar en haar leven te maken.

Met haar tas bonkend op haar rug en haar korte jachtboog in de hand rende ze zo hard ze kon. Eerst volgde ze het smalle pad het dal uit maar ze sloeg al snel af. Langs de beek rende ze, door de heuvels in richting de dichte bossen. Zowel haar vader als haar broers waren goede jagers dus ze lette goed op waar ze haar voette neerzette. Ze moest zo weinig mogelijk sporen achterlaten. Behendig sprong ze van steen tot steen en bleef aan de rotsige kant van de oever. De bijna volle maan scheen haar pad bij maar al snel werd het lastiger vaart te houden.
De rotsblokken werden groter en af en toe was ze meer aan het klimmen dan aan het rennen. Haar longen brandden, haar spieren deden pijn van de inspanning. Haar buik leek in brand te staan. Zenna wist dat ze eigenlijk nog niet in de conditie was om alleen te overleven maar ze kon niet blijven. Paniek over haar situatie joeg haar vooruit. In haar hoofd verkende ze het gebied vooruit. Haar familie zou haar gaan zoeken, iemand zou het spoor proberen te volgen en als ze een richting wisten zouden ze het luchtruim kiezen. Als ze niet gevonden wilde worden moest ze slim zijn. Koortsig dacht ze na terwijl ze geen moment vaart minderde. Als ze dit tempo kon volhouden ging het nog een kleine zonnestand duurde voor ze in de dichte loofbossen kwam waar ze in het voorjaar vaak jaagde. De grote loofbomen zouden haar moeilijk zichtbaar maken van boven. Spoorloos door het dikke struikgewas trekken was een stuk moeilijker, zeker bij het schaarse licht van de nachtelijke hemel. Maar ze had haar hele leven geoefend met zich in onzichtbaar door de bossen bewegen. Zelfs in het donker moest ze het er redelijk vanaf kunnen brengen. En spoorzoeken was nog lastiger bij het schaarse maanlicht.

Uiteindelijk kon ze niet meer verder. Ze liep al een hele tijd tussen de beschermende loofbomen. Al haar spieren klaagden, ze kon niet meer. Hijgend keek ze achterom, het bos was net zo bewegingsloos als het de hele nacht geweest was. Even bleef ze staan en speurde had pad dat ze afgelegd had af. Hier en daar zag ze kleine sporen, bladeren die verschoven waren, een enkel afgebroken takje bungelde aan het laatste reepje bast naar beneden. Het moest voldoende zijn. Vlak voor haar uit lagen enkele grote rotsblokken op elkaar, het resultaat van een oude gletsjer die al lang verdwenen was. Eronder was een klein hol. Volkomen uitgeput wrong ze zichzelf in de ruimte en draaide zich in haar mantel. Al snel viel ze in een wereld vol onrustige dromen.

Zo weer gelezen ,
Ik had een paar foute zinenn gezien, en wat kleine foutjes, maar ik ben een beetje te moe om een hele feedback lijst te geven xD.
Ik vind het verder goed stukje, leest heerlijk weg. En ik vind de reden dat Zenna weg vlucht heel duidelijk overkomen .

Verder niets aan toe te voegen op dit moment xD, misschien dat ik je later deze week nog wel een feedback lijstje geef xD

Okej ik ben egt onder de indruk. Weetje hoe mooi je de omgeving heb beschreven. Heb er nu een plaatje van in mn hoofd. Je maakt het egt spannend voor ons door haar weg te laten lopen. Hoop dat ze het niet snel opgeeft en heel snel naar huis gaat.
Schrijf snell verder

Het is niet ongeloofwaardig hoor, volgens mij snap ik het Ben benieuwd of ze haar snel vinden.
Paar foutjes:

Binnen sprintte richtting haar opbergkist en greep er de grootste draagtas uit die ze had.

'richtting' heeft een 't' teveel. En volgens mij moet het zijn: Binnen sprintte ze richtting haar opbergkist en greep er de grootste draagtas uit die ze had.

Zowel haar vader als haar broers waren goede jagers dus ze lette goed op waar ze haar voette neerzette.

voette = voeten

Als ze dit tempo kon volhouden ging het nog een kleine zonnestand duurde voor ze in de dichte loofbossen kwam waar ze in het voorjaar vaak jaagde.

duurde = duren

Maar ze had haar hele leven geoefend met zich in onzichtbaar door de bossen bewegen.

'in' hoort er niet tussen, dan klopt de zin niet

Dat was het! Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen, schrijf snel verder!

Dank je voor de extra uitleg! Ik geloof dat ik het snap

Het nieuwe stuk vind ikzelf erg geloofwaardig. De reactie die Zenna heeft opwat haar moeder verteld en dat ze wegloopt, ik denk dat de meeste dat wel zullen doen Ook het stukje dat je aangeeft dat ze ondanks de situatie erop let niet gevonden te worden, daar is goed overnagedacht.

Tijgerlelie schreef:kwam hen tegemoed terwijl

tegemoed = tegemoet

Je bent weer fijn spannend geëindigd en ik ben benieuwd of ze gevonden wordt. Ga zo door!

Groetje Maaike

Hey Tijgerlelie!
Ik heb alles tot nu toe gelezen, en wow, wat goed geschreven! Wat ik vooral bewonder is je creativiteit en de volledigheid waarmee je je wereld beschrijft. Had je deze wereld al langer in je hoofd? Want zo lijkt het wel. De heti's, de kleuren, heel origineel, en toch beschreven alsof het zo normaal is. Mijn complimenten!

Let wel op dat je af en toe heel snel "over een situatie heen schrijft". Daar bedoel ik mee dat je, waarschijnlijk omdat je aan het nadenken bent tijdens het schrijven, heel snel ergens doorheen gaat waardoor de rust die de lezer heeft wat verstoord wordt. Voorbeeldje: de manier waarop ze zo wreed door de jongens wordt behandeld heb je prachtig beschreven, het is niet makkelijk om zon dramatische scene te schrijven zonder afbreuk te doen aan hoe erg het is. Alleen over hoe ze wordt aachtergelaten en weer thuis komt en wat er nog gebeurt voor dat ze eindelijk kan slapen blijft heel vaag. Voor spanning kan dat gunstig zijn, maar nu is het meer alsof je graag door wilt met het verhaal en daardoor delen laat vallen. Ik vind het eigenlijk minder storend dan het nu klinkt maar goed....

Verder, RESPECT

Liefs, WFTM

Wat leuk dat jullie allemaal meelezen! En wat een positieve reacties, ik word er beetje verlegen van...
@JodieJJ: Ik heb het zelf ook nog eens doorgelezen en zie inderdaad nog wat zinnen die verbetering behoeven, dat ga ik binnenkort zeker eens doen. Eerst proberen vaart te houden met schrijven... Daar ben ik niet zo goed in. Dus @Jenna, ik ga m'n best doen aankomend weekend! Eerst even tentamen maken vanmiddag. @Moonie, tnx voor de foutjes, Nederlands is ook zo moeilijk soms. Staan in mijn lijst 'te verwerken commentaar'. @WaitForTheMorning: Deze wereld ken ik nu een jaar of zes/zeven en ze groeit bijna iedere dag! Verder heb ik aardig wat gelezen en overal maak ik mentale aantekeningetjes met dingen die ik leuk vind en waarom ik het mooi vind. Daarnaast haal ik ontzettend veel inspiratie uit mijn studie, de natuurlijke wereld is zo bijzonder! Ik zal proberen niet te snel over dingen heen te fietsen, dat is niet de bedoeling natuurlijk. Zo grappig want op een ander forum kreeg ik comment na comment dat alles korter en sneller moest. Nu ben ik blijkbaar een beetje doorgeslagen naar de andere kant.

Binnenkort meer!

zo weer even bij gelezen.

Het verhaal vindt ik nog steeds erg leuk, maar sommige dingen roepen bij mij teveel vragen op waardoor ik het minder leuk vindt om te lezen...
Sommige dingen zou ik nog wat duidelijker maken bijvoorbeeld haar gedachten bij die demonen vrouw.

nogmaals vindt ik het verhaal ook nog goed en daarom lees ik ook nog verder

Rubenorignal schreef: Het verhaal vindt ik nog steeds erg leuk, maar sommige dingen roepen bij mij teveel vragen op waardoor ik het minder leuk vindt om te lezen...

Ik ben een tijdje afwezig geweest dus ik lees je reactie nu pas

Zou je kunnen aangeven welke stukjes teveel vragen oproepen? Het verhaal/de wereld zit zo in m'n hoofd dat het soms moeilijk is eruit te halen wat meer duidelijkheid vraagt. Of is het hele stuk als geheel te snel te veel?

Alle reacties staan in de lijst 'te verwerken commentaren trouwens! Ik pas ze niet in de posts aan omdat ik dan alles twee keer moet doen. Niet dat jullie denken dat ik er niet mee doe of ga doen. Binnenkort wordt het wat rustiger met een stuk minder verplicht computerwerk dus dan ga ik weer verder schrijven

Het is echt een mooi verhaal en ik ben heel benieuwd wat er nu gaat gebeuren,
De manier waarop je dingen beschrijft is echt goed.

Dank je yociame, binnenkort komt er meer!