Strijd om Mua Mua.
Geplaatst: 27 jan 2012 16:37
ik kijk om me heen, gister was ik nog in Amaqua. En nu, nu zit ik midden in de jungle in Goya.
O ja, om even duidelijk te maken wie ik ben, waar ik woon, en wat ik heb meegemaakt;
Ik ben Nando, Nando Garvan. Ik ben 16 jaar oud, en woon in Cebel, een grote stad in Amaqua. Amaqua is een provincie in Mua Mua, dat is het land waar ik in leef. En Goya, wat ik eerder noemde, is ook een provincie.
'Nando, leg nou verdomme eens uit waarom het nog zo lang duurt! We zouden er volgens jouw planning eer gister al zijn!' schreeuwt John naar mij.
Ik kijk naar mijn GPS, nog steeds een grote grijze bende waar niks uit op te merken is. 'Ik kan ook niks doen aan die storing hier in dit gebied...' verdedig ik mezelf.
John trapt boos tegen een tak aan, blijkbaar is de tak een maatje te groot voor hem, want hij kijkt woedend om zich heen of niemand heeft gezien dat het best pijn deed.
'John heeft wel gelijk, Nan. We zijn 2 dagen langer als gepland aan het dwalen door dit klote bos,' vult Remy John aan. Ik doe als of ik het niet heb gehoord, en loop stug door. Ergens hebben ze wel gelijk, maar ik wist niet dat het zo'n helse rit ging worden. Normaal ken ik dit bos op mijn duimpje en nu, nu weet ik gewoon niet waar we ons bevinden. Het heeft ook wel te maken met het weer, wat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat regenachtig is. Zo zien we niet meer dan 10 meter ver.
Daar moet nog eens bij komen dat de tent kapot is gegaan, mijn GPS het dus niet doet én we bijna aan het eind van onze voorraad eten zitten.
'Heb je enig idee waar we nu naartoe lopen?' vraagt John turend in de verte.
'Nee,' antwoord ik vlug, 'maar ik hoor dat we ergens dichter bij komen.'
John stopt met lopen, en zet zijn handen achter zijn oren zodat hij meer kan horen. 'Verrek, ik hoor trucks!' roept hij blij.
'Hou je in! Wie weet zijn we wel heel dicht bij een van de uitkijk posten.' snauwt Remy richting de stralende John.
Ik pak mijn geweer erbij, de anderen volgen mijn actie. In eens schiet er een lichtflits vlak boven ons heen. Uit reflex sprint ik naar de dichtstbijzijnde boom, en hou me daar stil. Ook nu doen Remy en John me na.
'Is dat wat je bedoelde?' vraagt John richting Remy. Deze knikt angstig. Langzaam kijk ik over mijn schouder langs de boom.
Alle drie zitten we in een boom, het was mijn plan. 'Zo hoog mogelijk zullen ze ons niet vinden' had ik gezegd.
'Moeten we hier nu de hele avond en nacht gaan zitten?' vraagt Remy aan mij. Ik kijk hem aan, zijn donkere huidskleur maakt hem nog minder zichtbaar zo hoog in de bomen. 'Ja. Als het niet mee zit, wel ja.' Ik zie Remy met zijn hoofd schudden.
John zit pal naast me in een iets lagere boom. Ik kijk op hem neer, wanneer hij een slok water neemt. 'Doe er zuinig mee, we kunnen hier best lang zitten.' zeg ik tegen hem. Hij kijkt omhoog, en steekt zijn duim op als teken dat hij me begrijpt.
'Sst, ik hoor ze komen.' fluister ik richting mijn vrienden. Langzaam buk ik me om onder een tak door te kijken. Daar zie ik drie grote Goyanezen lopen. Ze hebben zichzelf uitgedost in groene legerkleding. Aan hun linkerarm dragen ze allen een groot machinegeweer, en een logo geborduurd ter hoogte van hun schouders.
Een rode cirkel met daarin de 'G' van Goya, en de 'W' van Warriors. Goya Warriors zijn de aller bruutste milities van Mua Mua. Als zij ons nu hier in deze boom zien, maken ze ons niet meteen dood. Nee, ze laten ons er eerst uitkomen, en zullen dan twee van ons doden, en de overgeblevene los laten in een onveilig gebied hier in de jungle. En ik kan je verzekeren, Goya is nergens veilig.
O ja, om even duidelijk te maken wie ik ben, waar ik woon, en wat ik heb meegemaakt;
Ik ben Nando, Nando Garvan. Ik ben 16 jaar oud, en woon in Cebel, een grote stad in Amaqua. Amaqua is een provincie in Mua Mua, dat is het land waar ik in leef. En Goya, wat ik eerder noemde, is ook een provincie.
'Nando, leg nou verdomme eens uit waarom het nog zo lang duurt! We zouden er volgens jouw planning eer gister al zijn!' schreeuwt John naar mij.
Ik kijk naar mijn GPS, nog steeds een grote grijze bende waar niks uit op te merken is. 'Ik kan ook niks doen aan die storing hier in dit gebied...' verdedig ik mezelf.
John trapt boos tegen een tak aan, blijkbaar is de tak een maatje te groot voor hem, want hij kijkt woedend om zich heen of niemand heeft gezien dat het best pijn deed.
'John heeft wel gelijk, Nan. We zijn 2 dagen langer als gepland aan het dwalen door dit klote bos,' vult Remy John aan. Ik doe als of ik het niet heb gehoord, en loop stug door. Ergens hebben ze wel gelijk, maar ik wist niet dat het zo'n helse rit ging worden. Normaal ken ik dit bos op mijn duimpje en nu, nu weet ik gewoon niet waar we ons bevinden. Het heeft ook wel te maken met het weer, wat van 's morgens vroeg tot 's avonds laat regenachtig is. Zo zien we niet meer dan 10 meter ver.
Daar moet nog eens bij komen dat de tent kapot is gegaan, mijn GPS het dus niet doet én we bijna aan het eind van onze voorraad eten zitten.
'Heb je enig idee waar we nu naartoe lopen?' vraagt John turend in de verte.
'Nee,' antwoord ik vlug, 'maar ik hoor dat we ergens dichter bij komen.'
John stopt met lopen, en zet zijn handen achter zijn oren zodat hij meer kan horen. 'Verrek, ik hoor trucks!' roept hij blij.
'Hou je in! Wie weet zijn we wel heel dicht bij een van de uitkijk posten.' snauwt Remy richting de stralende John.
Ik pak mijn geweer erbij, de anderen volgen mijn actie. In eens schiet er een lichtflits vlak boven ons heen. Uit reflex sprint ik naar de dichtstbijzijnde boom, en hou me daar stil. Ook nu doen Remy en John me na.
'Is dat wat je bedoelde?' vraagt John richting Remy. Deze knikt angstig. Langzaam kijk ik over mijn schouder langs de boom.
Alle drie zitten we in een boom, het was mijn plan. 'Zo hoog mogelijk zullen ze ons niet vinden' had ik gezegd.
'Moeten we hier nu de hele avond en nacht gaan zitten?' vraagt Remy aan mij. Ik kijk hem aan, zijn donkere huidskleur maakt hem nog minder zichtbaar zo hoog in de bomen. 'Ja. Als het niet mee zit, wel ja.' Ik zie Remy met zijn hoofd schudden.
John zit pal naast me in een iets lagere boom. Ik kijk op hem neer, wanneer hij een slok water neemt. 'Doe er zuinig mee, we kunnen hier best lang zitten.' zeg ik tegen hem. Hij kijkt omhoog, en steekt zijn duim op als teken dat hij me begrijpt.
'Sst, ik hoor ze komen.' fluister ik richting mijn vrienden. Langzaam buk ik me om onder een tak door te kijken. Daar zie ik drie grote Goyanezen lopen. Ze hebben zichzelf uitgedost in groene legerkleding. Aan hun linkerarm dragen ze allen een groot machinegeweer, en een logo geborduurd ter hoogte van hun schouders.
Een rode cirkel met daarin de 'G' van Goya, en de 'W' van Warriors. Goya Warriors zijn de aller bruutste milities van Mua Mua. Als zij ons nu hier in deze boom zien, maken ze ons niet meteen dood. Nee, ze laten ons er eerst uitkomen, en zullen dan twee van ons doden, en de overgeblevene los laten in een onveilig gebied hier in de jungle. En ik kan je verzekeren, Goya is nergens veilig.
