Online Verhalen

Hallo, dit is de uiteindelijke proloog er is niets veranderd aan het verhaal maar als het goed is zijn de spel fouten eruit.

Ik houd van feedback dus vuur maar af de comments hihi.

in ieder geval veel lees plezier hoop dat jullie het leuk vinden.


Proloog

Ik liep op het schoolplein op zoek naar mijn moeder, maar ik kon haar niet vinden. De bel was als tien minuten geleden gegaan en altijd staat mijn moeder op dezelfde plek midden op het plein. Ik liep verder, maar kon haar nog steeds niet vinden. Ik voelde me alleen, alsof ze me in de steek had gelaten, maar dat zou ze nooit doen.
ik draaide me om en wilde weer naar binnen gaan. Toen zag ik haar staan.
Ik rende naar haar toe en schreeuwde: '' Mama!''
''Ah, Damian, daar ben je. Kom, we gaan snel naar huis,'' zei ze met een serieus gezicht.
''Mama, waarom ben je zo laat?''
Maar ze gaf geen antwoord. We liepen naar de auto, daar stond onze chauffeur. Hij heette Kyle. Ik vergat zijn naam altijd, dacht ik bij mezelf. Ik lachte een beetje en begroete Kyle.
''Goedendag Meneer,'' zei hij op een hele beleefde en deftige toon.
Hij begroette mijn moeder en zei groette hem terug. We stapten in en reden naar huis.
De weg naar huis was stil. Mijn moeder leek bezorgt. Ze speelde met haar haar en keek om de tien seconden op haar telefoon. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, maar was te bang om het te vragen. Toen we de oprit opreden leek ze alleen nog maar onrustiger te worden.

Eenmaal binnen zei ze dat ik moest gaan spelen op mijn kamer en dat ze zo wat lekkers ging klaarmaken. Ik liep de trap op en liep naar mijn vaders werkkamer. Hij was er niet. Ik draaide me om en liep naar mijn kamer. Mijn kamer was groot en ik had veel speelgoed. Na een tijdje spelen begon ik me te vervelen. Ik sloop mijn kamer uit en liep de trap af. Toen ik op de trap stond hoorde ik mensen praten met mijn moeder. Het was een zware mannelijke stem, maar het was niet mijn vader. Ik liep verder de trap af om te luisteren wat ze zeiden. Precies op dat moment kwam Louise de hoek van de gang om.
''Oh, Meneer wat doet u hier u moest toch van mevrouw op je kamer blijven,'' zei ze op een strenge manier maar lieve bezorgde manier.
''Maar mama zou wat lekkers maken?'' zei ik vragend.
''Ik maak wel wat voor je,'' zei ze met een glimlach.
Ze draaide zich om en liep weg. Ik liep weer naar boven en zette de tv aan.
Na het avond eten moest ik meteen weer naar mijn kamer. Mijn vader was laat thuis gekomen en ze hadden ruzie gemaakt op de gang. Ze fluisterden, maar ik wist dat ze ruzie maakten. Mijn moeder leek bang en bezorgd. Ze hadden beiden niets gezegd aan tafel. Ik vond het raar, normaal mag ik na het eten altijd nog even in de tuin spelen. Op mijn kamer verveelde ik me, maar ik wilde naar buiten, spelen op de schommel en de glijbaan die in de tuin stonden. Ik keek verder de tuin in. Helemaal achter in de tuin was het bos. Onze tuin grensde aan dat bos en ik en mijn vader gingen daar altijd wandelen. Ik kende het bos precies uit me hoofd, maar ik mocht nooit alleen naar het bos.
Nadat ik had gedoucht moest ik naar bed. Het was half negen en ik was nog helemaal niet moe.
Het was 12 uur 's nachts toen ik wakker werd van gepraat op de gang. Het waren mijn ouders, ze hadden ruzie geloof ik. Mijn moeder leek overstuur en mijn vader boos. Daarna was het even stil en hoorde ik mijn vader zeggen dat hij naar beneden ging.
Ik draaide me om en probeerde weer te verder te slapen. Mijn moeder liep ook de trap af en op dat moment hoorde ik glas breken. Ik schrok ervan. Ik zat recht op in mijn bed. iIk hoorde voetstappen en geschreeuw beneden. Mijn kamerdeur vloog open. Mijn moeder stond in de deur opening en liep naar mij toe. Ze tilde me op en liep met me naar de gang. Ze liep naar de badkamer.
''Mama, wat gebeurt er?'' vroeg ik haar.
''Niks lieverd, we doen een spelletje. Je mag zo via de was buis naar beneden glijden in de was mand. Ik weet het, ik zeg dat het niet mag, maar ik weet dat je het af en toe toch doet.'' Ze glimlachte, maar er was iets raars aan haar glimlach.
Ze gaf me een zoen op mijn voorhoofd.
''Ik hou van je, vergeet dat nooit.''
''Ik ook van jou mama.” Ik glimlachte, gleed naar beneden, keek nog een keer om en zag dat ze huilde. ''Mama!'' schreeuwde ik.
Eenmaal beneden stond mijn vader daar. Hij pakte me vast en we renden via de personeels deur de tuin in. We renden hard, ik keek naar de grond en zag mijn schaduw en licht, veel licht. Raar, de zon is toch al onder. Ik keek achterom en zag ons huis opgeslokt door de vlammen. Ik stopte en wilde terug rennen.
''Mama! Mama!'' schreeuwde ik.
Mijn vader tilde me op en rende verder. Ik keek weer naar ons huis en zag toen allemaal zwarte figuurtjes rennen richting ons. Ik knipperde met me ogen en opeens waren we in het bos. Me vader zette me neer.
''Rennen!'' schreeuwde hij.
Ik draaide me om en rende en rende tot mijn voeten zeer deden. Ik stopte en draaide me om.
''Papa? Papa? Waar ben je? Papa!''
ik liep een stukje terug, maar zag in de verte de zwarte figuurtjes. Ik verstopte me. Ik hoorde ze steeds dichterbij komen en hoorde de blaadjes en de takjes onder hun schoenen breken. Ik hield mijn adem in en deed mijn ogen dicht.
''Hij is hier gestopt,” riep er eentje.
Ik schrok ervan en zocht een manier om hier weg te komen. Ik hoorde voetstappen steeds dichterbij komen. Ik zag een zwarte schoen. Ik hield me adem in, maar kon het niet lang meer vol houden. Ik blies uit, ademde in en belsloot te rennen. Ik stond op, maar voor dat ik een stap had gezet had een van de zwarte mannen mij vast. Hij tilde me op en ze namen me mee. Na een tijdje tegen stribbelen had ik geen energie meer en stopte ik met tegen stribbelen.

Toen we weer bij het huis terug kwamen brandde het nog steeds. De man zette mij neer, maar bleef me vast houden. Ik keek om me heen toen ik ze zag liggen, mijn vader en moeder. Ik was blij dat alles goed met hun was. Ik wilde schreeuwen toen ik doorhad dat ze niet bewogen. Ik geloofde het niet en begon weer tegen de arm te slaan. Het haalde niets uit. De man was velen malen sterker en groter dan mij. Er kwam een ander zwart figuur op me af. Hij zakte door zijn knieën en keek me aan. Hij deed zijn masker af en ik zag zijn gezicht.
''Ja, ze zijn dood en weet je hoe dat komt? Door jou.''
Ik werd boos en begon nog harder te slaan en trekken.
Uit het niets voelde ik een warm gloed over me heenkomen. Ik probeerde nog steeds los te komen. Uit het niets liet de man mij los.
''Dat kind is gloeiend heet!''
Ik snapte hem niet, maar ik rende naar mijn ouders. Ik knielde bij ze neer. Ik hoorde de andere mannen richting mij lopen. Ik boog over mijn ouders heen en begon te huilen. De gloed kwam weer terug. Er was een rode lichtflits en dat is het laatste wat ik me herinner van die avond.

Interessante proloog, ben benieuwd wat die mannen willen! Ik kan de spellingfouten eruit halen als je wilt, maar ik denk dat je dat grotendeels wel zelf kunt als je het nog een keertje doorleest. Ga je eigenlijk nog verder met dit verhaal, of ben je al druk bezig met een dramaverhaal?

Heey,
Woww, wat een spannend stukje zeg. Ik heb egt medelijden met die jongen. Het lijkt me egt erg om je ouders zien dood te gaan, je kan erdoor gek worden denk ik. Maar wrm werd Damon opeens gloeiend heet? Heeft hij superkrachten ofzo. Oja, zoals moonie zei. Voordat je je verhaal gaat posten zou ik het vergaal even herlezen. Zo merk je toch dat er een paar foutjes in zitten. Of je kan het ook aan iemand anders laten lezen. Schrijf snel verder.
Jenna

Oké ik zou gaan stoppen met dit verhaal maar ga toch maar verder haha. Ik ga nu eerst de fouten eruit halen en daarna hoofdstuk 1.

Oeeeeeh spannend, zeker verdergaan! Vind het wel echt iets fantasie hebben ivm die warme gloed over hem en je proloog zorgt dat ik meteen meer hiervan wil weten.

Ik heb de spel fouten er uit gehaald met hulp van mooonie! Als het goed is zitten er nu geen fouten meer in.

Ik probeer morgen een stukje te schrijven, want het is nu iets te laat.

Allereerst sorry dat het zo lang duurde. Ik had een beetje een schrijversblok en er spookte een andere verhaal door mijn hoofd heen dus daar heb ik eerst de proloog van getypt en toen was er weer ruimte.
Het is een deel van hoofdstuk 1 niet helemaal. ik probeer zo snel mogelijk verder te schrijven.

veel leesplezier!

Ohh en als je hier toch bent mijn andere verhaal heet bloedrode maan. Zeker de moeite waard om te bekijken haha.


Chapter One

''Goedemorgen,'' Riep Sarah.
"Hooi,' riep ik terug vanuit mijn bed.
''Laat je de hond zo eventjes uit, voor je naar school moet. Je vader en ik zijn laat thuis want, we hebben dat etentje met je vaders werk,'' schreeuwde ze nu ietsjes harder.
''jaa,'' zei ik half slapend.
Sarah was niet mijn echte moeder want die is acht jaar geleden doodgegaan net als mijn echte vader. Ik woon nu bij een pleeggezin. Dit is niet het eerste pleeggezin waar bij ben. Dit is het derde pleeggezin en daarvoor heb ik nog een tijdje bij mijn oma gewoond.
Ze riep nog een keer hetzelfde. Dit keer gaf ik wat overtuigender antwoord. Ik bleef en bed liggen en viel weer in slaap.
Ik werd wakker en keek op de klok.
''wat! Acht uur hoe kan dat,'' schreeuwde ik haast uit.
Ik sprong op en rende naar de badkamer. Ik deed alles met een haast. Toen ik de badkamer uit kwam was het al kwart over acht. Nog een kwartier kut, hoe ga ik ooit op tijd komen. Ik sprintte de trap af en gooide de tuin deur open.
''Goedmorgen Rex, ga snel je ding doen want ik moet naar school''
Gelukkig was mijn brood al gesmeerd en hoefde ik alleen mijn schooltas pakken. Ik keek naar buiten. Waar was die hond nou weer heen gegaan.
''Rex! Kom hier,'' schreeuwde ik.
Hij kwam op zijn gemakje aangelopen. ''Rex waarom ben je zo sloom?''
Hij keek me een beetje aan zo van, wat moet je het is vroeg. Ik lachte gaf hem een stuk leverworst.
''Je brokken liggen in je bak tot vanmiddag''
Hij blafte half en rende naar zijn bak.
Ik keek op mijn horloge vijf voor half, dit redt ik nooit. Ik ging racen naar school ik moest wel op de fiets want de bus was allang geweest. Precies toen de bel ging zette ik mijn fiets in de stalling ik rende naar binnen. Welke lokaal, welk lokaal. Ik ben zo ongeveer alle lokalen afgeweest volgens mij toen zag ik Luke.
''Luuk, yo waar hebben we?'' schreeuwde ik.
''Hier we hebben hier, is dat niet logisch aangezien ik dit lokaal binnen ga?'' hij keek mij een beetje vragend aan alsof ik een of andere dombo was.
In de klas groette ik de docent.
''Wat gezellig dat u vandaag ook nog de tijd had om aanwezig te zijn,'' zei hij op een aparte toon.
Ik wilde reageren maar Luke rade mij af om dat te doen. We gingen achteraan zitten ik had geen behoefte aan al dat gebrabbel over geschiedenis. Luke is trouwens mijn beste vriend ook mijn enige wat veel contact had ik niet met andere. Ik wilde ook zo snel mogelijk weg uit dit dorp. De wereld verkennen dat is wat ik wilde doen. Alleen, ik wilde niet afhankelijk zijn van iemand.

Mijn gedachte werden gestoord door het binnen komen van Elena.
''Goedermorgen, sorry dat ik zo laat ben,'' zei ze met een verlegen glimlach.
''Geeft niks hoor, ga maar snel zitten,'' zei onze docent.
''Wat hij maakt een grapje,'' zei ik tegen Luke
''Geeft niks hoor kom maar snel zitten'' zei ik op een geïrriteerde toon een beetje in mezelf.
''Luke! Luke! Luister je wel naar me,'' zei ik op een bijna boze toon.
''Wat ja, ja ik hoorde je'' fluisterde hij terug.
''Luke misschien moet je minder staren en meer actie ondernemen,'' zei ik op een sarcastische toon.
''Actie ondernemen, wat stel je voor naar haar toe lopen en haar dan mee vragen naar het feest vanavond?'' zei hij geïrriteerd.
''Bijvoorbeeld dat is een hele goede,''
''Nee dat is een hele slechte. Ik praat nooit met haar.''
''klopt, klopt, maar eens moet de eerste keer zijn,'' zei ik met een gemene grijns.
''meneer Damian erg leuk dat u vandaag aanwezig bent, maar nu nog opletten'' zei hij met dezelfde gemene grijns die ik net naar Luke toewierp.
''Ik let heel goed op hoor meneer, vraag maar raak'' oké misschien was dit niet mijn slimste plan.
''oké is goed. Beantwoord de volgende vraag: welk jaar werd Martin Luther King Jr. vermoord? En wie werd er in dat jaar nog meer vermoord? Oh en als je het fout hebt moet ik je vragen de les te verlaten.
Oh nee denk, denk uhmm 1960? Nee dat is te vroeg. Er werd nog iemand.
''Nog tien seconden Damian'' weer die zelfde gemene grijns.
''Het antwoord is: 1963 en dat zelfde jaar werd John F. Kennedy vermoord.
''hmm, oké Damian dit keer kom je er mee weg,'' zijn grijns gleed langzaam van zijn gezicht.
Op mijn gezicht ontstond juist een grote grijns. Ik keek om me heen Luke keek me aan van hoe weet je dit allemaal. Elke keer namelijk als die man een vraag stelde wist ik het antwoord. Ik ben er dan ook nog nooit uitgestuurd.
Precies toen Luke wat wilde zeggen ging de bel. Ik pakte me tas en liep weg.
Ik schreeuwde nog naar Luke ''Zie je zo!''

Huh, kan die jongen gedachtes lezen ofzo. Of is hij gewoon een supernerd. Hoezo weet ie dat allemaal. Maar weetje ik vind je verhaal nu nogal ingewikkeld worden. Ik volg het niet helemaal. Die damien was toch gepakt door die dieven enz, en zijn ouders waren toch dood. Hoe zit het precies.
Jenna

hij is gewoon een supernerd haha.
En over het ouders gedeelte het is een tijd sprong de proloog speelt zich een aantal jaar voor het daadwerkelijke verhaal af. Dit zijn ze pleegouders maar ik zal er wel een zinnetje bij doen waarin hij dat zegt.

Hee! Leuk hoofdstuk, al ben ik nu wel benieuwd of hij zich bewust is van het feit dat hij niet 'normaal' is en hoe je terug gaat komen op wat er in de proloog gebeurt is En even voor Luke: vraag Elena gewoon mee uit!!

Ha okej, nu snap ik het. Dus we hebben hier te maken met een supernerd verhaal, okej dan.
Jenna