Online Verhalen

Eerste poging om een fatsoenlijk verhaal te schrijven. Ik vond niet echt een genre om het onder te posten dus heb ik het maar hier gezet.

Hoofdstuk 1:

Doffe dreunen van vingers op toetsenborden galmde door Damiens oren, het knipperend licht van de defecte tl-buis boven hem pijnigde zijn ogen en de moordende hitte versufte zijn gevoel.
De klok gaf aan dat het zes uur was, iedereen op Damiens afdeling stond als één man recht en begon zijn spullen in te pakken. het duurde even maar Damien ontwaakte hierdoor uit zijn trance en begon ook met inpakken.
De werkdag eindigde zoals elke dag stipt om zes uur in de namiddag en geen seconde vroeger of later, zo had het altijd gewerkt en zo zou het altijd blijven werken. Veel maakte het Damien niet uit, als hij hier niet zat dan deed hij niets belangrijks, hij kon net zo goed heel da dag blijven doorwerken.
Maar zo werkt het niet en dus vertrok hij samen met alle andere werknemers om stipt zes uur.
Zijn korte wandeling naar huis voelde precies hetzelfde als een normale werkdag, het geluid van het verkeer galmde door zijn oren, de felle zonnestralen pijnigde zijn ogen en de hitte versufte nog steeds zijn gevoel. Waarschijnlijk ging hij alleen naar huis omdat hij niet beter wist, want thuis was er niets dat hem aantrok. Er was alleen Nico, een invalide oorlogsveteraan die niets anders deed dan drinken, eten en slapen. Meer dan last had Damien niet aan Nico, Nico was enkel te zien wanneer hij honger had of wanneer zijn drankvooraad op was, toch vroeg hij zich nooit af waarom hij Nico niet gewoon uit zijn huis zette. Nico leefde gewoon bij hem, zo was het, zo was het altijd geweest en zo zou het ook altijd blijven.

Na wat geklungel met zijn sleutels lukte het Damien de deur van zijn appartement open te krijgen, meteen drong een sterke alcohol geur zijn neus binnen en werd hij overvallen door een lichte duizeligheid. Zijn appartement was niet groot en luxueus, het had vier kamers: een leefruimte, een badkamer, een kamer voor Nico en een kamer voor hemzelf. Wanneer je binnen kwam stond je direct in de leefruimte, een kale kamer die enkel het broodnodige meubilair bevatten: een tafel, een keuken, een zetel en een oud televisietoestel . Aan tafel zat Nico, een oorlogsveteraan van 35 jaar maar zoals hij daar nu zat met een biertje in zijn handen leek hij meer op een landloper van in de 60, hij schrok even toen Damien binnen kwam. “O ben jij het” zei hij met weinig enthousiasme “ heb je iets te eten mee ?, ik wordt ziek van al dat plastic voedsel producten”. Damien antwoorden niet hij pakte gewoon 2 diepvries pizza’s uit de ijskast en stak deze in de oven.
Het was al minstens een maand geleden dat hij nog eens iets anders had gegeten dan diepvries voedsel en Nico werd met de dag lastiger, hij had het vertikt om nog “plastic voedsel” te eten en was geïrriteerd naar zijn kamer gereden, Nico was tijdens de oorlog aan beide benen verlamt geraakt en zat daardoor permanent in een rolstoel.
Damien had de rest van de avond voor de televisie gespendeerd zoals hij alle avonden deed. Nico had hier altijd kritiek op, opium voor het volk, zo noemde hij het. Dit deed Damien weinig, Nico was een zielige drank verslaafde die zelfs niet meer op zijn eigen benen kon staan en kraamde wel vaker wartaal uit.

Rond middernacht vertrok Damien naar zijn bed, hij had nooit veel moeite om in slaap te geraken. Waarom zou hij ook, hij wist perfect wat er de volgende dag ging gebeuren, en de dag daarna, en alle dagen die daar op zouden volgen.

Hey Asmaron,
Je verhaal is best wel leuk, aleen waar gaat het precies naartoe. Tot noe toe is het leven van die man best wel saai. Hoop voor hem dat er iets spannends gebeurd..
Jenna

Ja ik wist niet goed of ik best kleine stukjes per keer post zodat misschien meer mensen er aan beginnen of beter grotere stukken post waardoor de opbouw sneller duidelijk is.

Hey Asmoran,

Zoals Jenna al zei, het is nog de vraag waar het naartoe gaat, maar het kan natuurlijk nog heel spannend worden. Ben benieuwd naar het volgende deel! Je gaat nog wel verder schrijven toch?

Groetjes Marleen

Damien werd wakker om zes uur in de ochtend zoals altijd, al deed hij niet meteen zijn ogen open. Heel even hoopte hij ergens anders te zijn dan in de triestige kamer waar hij de nacht daarvoor in slaap was gevallen. Echter toen hij zijn ogen opendeed en de grijze stoffige kamer zag was het verlangen dat hij enkele momenten geleden had gehad, geheel verdwenen. Zonder moeite klom hij uit zijn bed en begon zijn ochtend routine, hij douchte zich vlug, deed één van zijn werkoutfits aan en begon aan het beleggen van wat oud brood voor zijn lunchpaket. Damien at nooit ’s morgens, hij dronk enkel een glas water om de pijn in zijn droge keel te verzachten. Nico was nog nergens te bespeuren, maar dit verbaasde Damien niets. Nico was invalide en hoefde niet te werken voor zijn geld, hij had dus ook geen reden om vroeg op te staan en wie geen reden heeft om vroeg op te staan staat niet vroeg op.
Damien dacht aan hoe boos Nico was geweest toen hij gisteren weer geen eten mee had, “je maakt jezelf kapot, heel je persoon is opgeslokt en nu leef je op namaak voedsel. Je verliest elke dag opnieuw een stuk van je mens zijn en wordt langzaamaan een machine” had hij geroepen voor hij boos naar zijn kamer was gereden. Damien vond het altijd grappig als Nico weer eens één van zijn preken gaf, het verbaasde hem hoeveel waanbeelden de arme man in zijn hoofd had. Soms kreeg Damien even medelijden met Nico, hij heeft geweld in zij puurste vorm meegemaakt en kamt nu met een verschrikkelijke angst die hij niet kan bedwingen. Elke week was er weleens een dag waarop Damien zich voornam om toch maar eens voor een echte maaltijd te zorgen, maar een gevoel van onmacht en desinteresse vaagde dit idee meestal even vlug weg als het gekomen was.
Damien stopte zijn lunchpakket in zijn rugzak en vertrok naar zijn werk.
Het was een warme zomerochtend, de zon stond al aan de hemel de straten te belichten en te verwarmen . Ondanks het vroege uur was het al abnormaal druk op de weg. Niet dat dit Damien iets kon schelen, zijn korte wandeling werd nooit zwaar beïnvloed door verkeersdrukte.
Hij wandelde rustig zijn gewoonlijke route af en inhaleerde de vervuilde lucht die volgens Nico niet alleen zijn longen maar ook zijn gedachten vertroebelde. Door de drukte werd hij enkele keren bijna omvergelopen daar haastige voorbijgangers, maar hij deed zelfs niet de moeite om te luisteren naar een eventuele verontschuldiging en vervolgde gewoon zijn weg.
Hij volgde gewoon de weg die hij zo goed kende zonder enig teken van verdere aanwezigheid, als een zombie of misschien als een machine. Hij leek ook de toeter van de zware wagen,die met snelheid op hem afreed en niet meer kon stoppen, niet te horen. En toen hij omkeek was het al te laat, hij had een onzachte aanraking met het voertuig niet kunnen voorkomen en de duisternis nam de controle over.

Oeh spannend! Benieuwd hoe het afloopt! Nu hoop ik maar dat hij echt onsterfelijk is!

Groetjes Marleen

Eerst ga ik een paar foutjes eruit halen en dan ga ik reageren..
In de eerste zin had je ''Damien werd wakker om zes uur in de ochtend zoals altijd al deed hij niet meteen zijn ogen open, heel even hoopte hij ergens anders te zijn dan in de triestige kamer waarhij de nacht daarvoor in slaap was gevallen.''
Hier had je beter kunne doen: ''Damien werd wakker om zes uur in de ochtend zoals altijd, al deed hij niet meteen zijn ogen open. Heel even hoopte hij ergens anders te zijn dan in de triestige kamer waarhij de nacht daarvoor in slaap was gevallen.''
Je had ook ergens een zin met; '' En wie geen reden heeft om vroeg opt e staan staat niet vroeg op''
volgens mij moedt dat op te zijn.
Verder heb ik denk ik geen fouten gezien.
Okej nu mijn reactie: Dit bedoelde ik dus met komt er nog wat van. Hier zit meer actie in dan in je vorige hoofdstuk en drm maakt het ook veel spannender. Als Damien dan dood gaat verandert misschien in een zombie en wordt hij onsterfelijk.. Zou grappig zijn. Keep going..
Jenna

dankje voor de verbetering, ik knoei soms een beetje met komma's en punten.

Altijd als ik helemaal opga in wat ik schrijf, heb ik ook heel veel fouten, omdat ik me dan zo concentreer op de hoofdpersonen en de verhaallijnen, dat ik helemaal vergeet om op de spelling en zinsopbouw te letten. Dus misschien is fouten maken juist een goed teken, en gelukkig zijn er dan mensen zoals Jenna die de fouten eruit kunnen halen, zodat het hele verhaal mooi wordt! Ga snel door met schrijven Asmoran, ben benieuwd naar de rest van het verhaal.