Doodschuld - kort verhaal
Geplaatst: 06 feb 2012 19:44
Langzaam liep ik achter de mensen aan de tuin in. Ik hoorde hier niet te zijn, ik mocht hier niet zijn. Je wou me niet zien, ook niet nu. Niemand die hier was wou mij nog zien.
En toch was ik er. Het voelde niet als een keuze die ik had gemaakt, maar meer als een verplichting. Ook al wou je me niet nooit meer zien, toch moest ik je deze laatste keer de eer bewijzen.
Nooit meer zou ik van iemand kunnen houden als ik van jou had gedaan. Je was onvervangbaar, je was anders. Jij had iets wat de wereld verlichtte.
Een traan rolde over mijn wang.
Voor mij vormde de menigte een groep waar ik een beetje achter stond. Niemand zag me en daar was ik blij mee. Dan kon ik tenminste ook niet worden weggestuurd.
Nooit meer was iets hetzelfde. Ik had de grootste fout van mijn leven begaan, en zou daar eeuwig voor boeten.
Een tweede traan rolde over mijn wang.
"Het spijt me" fluisterde ik. "Het spijt me zo!"
Niet dat het nog wat uit maakte. Niet dat je me nog kon horen of zien. Maar ik moest het nog zeggen.
Ik was alles voor je geweest en jij ook voor mij. Nooit had ik echt van die andere gehouden. Het was alleen zijn geld.
Ik liep langzaam wat dichterbij de menigte.
Nu kon ik ook zien hoe de kist met jou erin naar beneden zakte. Mensen huilden. Ik zag je moeder staan die maar naar jouw bleef wijzen.
"Ik hou van je" zei ik zacht.
Toen liep ik weg van de tuin. Ik liep de wereld in, om nooit meer terug te keren.
Een kort zielig verhaal, maar ik moest het gewoon even schrijven.
En toch was ik er. Het voelde niet als een keuze die ik had gemaakt, maar meer als een verplichting. Ook al wou je me niet nooit meer zien, toch moest ik je deze laatste keer de eer bewijzen.
Nooit meer zou ik van iemand kunnen houden als ik van jou had gedaan. Je was onvervangbaar, je was anders. Jij had iets wat de wereld verlichtte.
Een traan rolde over mijn wang.
Voor mij vormde de menigte een groep waar ik een beetje achter stond. Niemand zag me en daar was ik blij mee. Dan kon ik tenminste ook niet worden weggestuurd.
Nooit meer was iets hetzelfde. Ik had de grootste fout van mijn leven begaan, en zou daar eeuwig voor boeten.
Een tweede traan rolde over mijn wang.
"Het spijt me" fluisterde ik. "Het spijt me zo!"
Niet dat het nog wat uit maakte. Niet dat je me nog kon horen of zien. Maar ik moest het nog zeggen.
Ik was alles voor je geweest en jij ook voor mij. Nooit had ik echt van die andere gehouden. Het was alleen zijn geld.
Ik liep langzaam wat dichterbij de menigte.
Nu kon ik ook zien hoe de kist met jou erin naar beneden zakte. Mensen huilden. Ik zag je moeder staan die maar naar jouw bleef wijzen.
"Ik hou van je" zei ik zacht.
Toen liep ik weg van de tuin. Ik liep de wereld in, om nooit meer terug te keren.
Een kort zielig verhaal, maar ik moest het gewoon even schrijven.