Online Verhalen

Okej mensen. Eindelijk heb ik een verhaal. Na heel wat verhalen te gelezen hebben van andere mensen heb ik eindelijk zelf een verhaal. Het is mijn eerste verhaal dat ik post. Tips zijn altijd welkom..

---------------Proloog-----------------

Het is alsof ik in de hel zit, maar dan gemaakt van water. Overal om me heen is water, ik krijg bijna geen lucht meer. Ik voel mijn keel langzaam dichtknijpen, het is alsof er een touw om me nek wordt gebonden en dan steeds strakker wordt getrokken. Van kinds af aan vroeg ik me al af hoe het is om dood te gaan. Van films heb ik geleerd dat doodgaan iets heel moois is en dat je tijdens het doodgaan een wit licht ziet dat jou naar zich toe leidt. Niet dus, het enige wat ik zie is water, alleen maar vies zeewater. En waar blijft het witte licht dan, ik zie geen wit licht. Als in een film worden al mijn herinneringen afgespoeld, niet dat ik ze wil zien. Nee, sinds ik erachter ben gekomen dat ik een zelfzuchtige moordenaar ben, wil ik niks anders dan doodgaan. Maar nu het erop aan komt, is het veel moeilijker dan ik dacht.
Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Opeens moet ik denken aan vroeger, aan die slechte, oude tijden. Wat zullen mijn ouders wel niet denken als ze te horen krijgen dat hun dochter een moordenaar is. Ik zie het al helemaal voor me, mijn moeder zou net als altijd stilletjes in een hoek gaan zitten en huilen. Mijn vader integendeel zou de hele tijd gaan vloeken en schelden. Hij zou alles wat in zijn weg zit kapot gooien. Ik kan dat weten want ik was degene die achttien jaar lang samen met hun onder één dak moest leven. Elke keer als ik iets verkeerds had gedaan begonnen ze met het hele proces van voren af aan. Ik kon niks anders doen naar mijn kamer vluchten en er voor zorgen dat ik mijn gezicht voor de rest van de dag niet vertoonde, anders was het gedaan met mij.
Mijn ouders waren nooit tevreden met mij, het was net alsof ik per ongeluk geboren was, ik was een ongewenst kind. Toen ik op mijn vijftiende dat ongewenste gevoel kreeg, besloot ik om geld te sparen. Ik ging overal werken waar ik kon. Eindelijk op mijn achttiende had ik genoeg geld gespaard. Ik kocht een eigen appartement en ging verder met mijn studie. Sindsdien heb ik mijn ouders nooit meer gezien.
Eigenlijk zou ik nu spijt van mijn daden moeten hebben, maar dat heb ik niet. Het huis uitgaan was de beste keus die ik ooit in mijn leven had gemaakt, anders zou ik nooit Peter ontmoet hebben. Hoe zou het nu met Peter zijn? Zou hij nu aan mij denken?. Hij zou mij nooit vergeven als hij wist dat ik iemand vermoord heb. Ik moet accepteren dat ik Peter nooit meer zal zien, maar hoe kan ik dat doen? Nooit meer zal ik getroost worden door hem als ik weer een nachtmerrie heb gehad. Nooit meer zal ik zijn lieve glimlach kunnen meemaken, als hij glimlachte was het net als of al je problemen opgelost waren.
Nu ik eraan denk, mis ik hem nog erger. Nee Jesicca, vergeet hem. Je zal hem nooit meer zien. Het is beter zo, nu hoef je ook niet mee te maken hoe hij zal reageren als hij hoort dat je iemand vermoord heb. Langzamerhand neem ik in mijn gedachtes afscheid van Peter met pijn in mijn hart. Zonder het zelf te beseffen stromen dikke krokodillentranen over mijn wangen. Ik wil nog een keer om hulp roepen maar door gebrek aan zuurstof kan ik dat niet. Wie zou mij nou kunnen horen als ik om hulp zou roepen?
Het enige wat ik nog kan doen is stilletjes wachten tot de dood mij op komt halen. Maar nee, het is niet de dood die mij op komt halen. Ik hoor van heel ver weg schreeuwende stemmen, ze roepen iets naar elkaar maar ik kan niet precies verstaan wat ze zeggen. Opeens word ik door twee sterke armen om mijn middel gegrepen. Diegene die zijn armen om mijn middel heeft geslagen, zwemt samen met mij naar een schip. Daar word ik opgehesen door twee andere armen. Ik voel dat ik langzaam weg zak, het laatste wat ik hoor is mijn naam.......

Wat leuk dat je ook een verhaal bent begonnen De titel trok mij heel erg aan, want hoe kun je nu onschuldig zijn als je een moordenares bent? Ik moet dan gelijk aan een soort huurmoordenaar denken, haha.

Je verhaal is nu een stuk tekst, zonder alinea's. Waardoor het meer een muur wordt en daardoor minder aantrekkelijk om te lezen. Ik zou je adviseren om wat meer enters te gebruiken. Dat kan vooral als je een nieuw onderwerp aansnijdt. En als je een geheel nieuw stukje begint, dan zet je er een witregel tussen
Bijvoorbeeld zo:
Jij schreef:
Als in een film worden al mijn herinneringen afgespoeld, niet dat ik ze wil zien. Nee, sinds ik erachter ben gekomen dat ik een zelfzuchtige moordenaar ben, wil ik niks anders dan doodgaan. Maar nu het erop aan komt, is het veel moeilijker dan ik dacht. Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Opeens moet ik denken aan vroeger, aan die slechte, oude tijden. Wat zullen mijn ouders wel niet denken als ze te horen krijgen dat hun dochter een moordenaar is.

Dat kan er met een alinea zo uitzien:
Als in een film worden al mijn herinneringen afgespoeld, niet dat ik ze wil zien. Nee, sinds ik erachter ben gekomen dat ik een zelfzuchtige moordenaar ben, wil ik niks anders dan doodgaan. Maar nu het erop aan komt, is het veel moeilijker dan ik dacht.
Mijn hersenen beginnen op volle toeren te draaien. Opeens moet ik denken aan vroeger, aan die slechte, oude tijden. Wat zullen mijn ouders wel niet denken als ze te horen krijgen dat hun dochter een moordenaar is.

Jenna schreef:Elke keer als ik iets fouts had gedaan

Mooier is als je "verkeerd" in plaats van "fouts" schrijft.

Jenna schreef:Eigenlijk zo ik nu spijt van mijn daden moeten hebben,

"zou" in plaats van "zo"

Ik hoop dat je iets aan de feedback hebt Schrijf in elk geval verder, want je maakt me nieuwsgierig naar de persoon die haar blijkbaar schijnt te kennen ^_^

Groetjes Maaike

Dankjewel voor je reactie Maaike. Ik heb het nu verbeterd. Hoop dat het er nu wat beter eruit ziet.

Jaa dat ziet er al een stuk uitnodigender uit Top!

Leuk verhaal, maar een vraagje. Ze zit toch onder water? Hoe kan ze dan proberen te schreeuwen. En ook met die tranen vind ik een beetje vreemd. haha maar ik kan het ook verkeerd opgevat hebben.

Hey Jenna,

Leuk verhaal! Ben benieuwd hoe het verdergaat. Zal ze het overleven? Of komt ze terecht in de hel omdat ze een moordernaar is? :p Ik lees het de volgende keer, hoop ik?
Echt super dat je een verhaal begonnen bent, nu kan ik ook jouw verhaal lezen en kan ik jou ook aanmoedigen !!

Veel succes met schrijven en schrijf snel verder.

Liefs, Marleen

Hey Ashley,
bedankt voor je reactie. Dat komt omdat ze niet helemaal onder water zit. Ze drijft gewoon boven water. Je weet wel, in films zie je toch hoe mensen langzamerhand verdrinken. Het was mijn bedoeling om zo een beeld bij de lezers op te roepen. Hoop dat het nu wat duidelijker is. Ik ga proberen om morgen een nieuw stukje te posten.
Jenna

En eindelijk een verhaal van Jenna wooh
Ik ga wel streng zijn hoor

Overal om me heen zit water, ik krijg bijna geen lucht meer.

Water zit niet, water is er. dus dan zou het zijn: Overal om me heen is water, of het stroomt dat kun je ook nog doen.

Ik voel mijn longen langzaam dichtknijpen, het is alsof er een touw om me nek wordt gebonden en dan steeds strakker wordt getrokken.

Omdat je het in je bijzin over je keel hebt zou ik ook je eerste zin over de keel maken en niet over de longen. Dus: Ik voel mijn keel langzaam dichtknijpen... enz.

Het is beter zo, nu hoef je ook niet mee te maken hoe hij zal reageren als hij hoort dat je iemand vermoordt heb.

vermoord zonder t erachter, en heb met een t erachter .

Langzamerhand neem ik in mijn gedachtes afscheid van Peter met pijn in mijn hart. Zonder het zelf te beseffen stromen dikke krokodillentranen over mijn wangen. Ik wil nog een keer om hulp roepen maar door gebrek aan zuurstof kan ik dat niet. Wie zou mij nou kunnen horen als ik om hulp zou roepen?

Als ik het goed begrepen heb, is ze onder water . dan kunnen er geen tranen over haar wangen glijden, en ook zou als ze adem had haar stem nauwelijks geluid maken.

Ik voel van heel ver weg schreeuwende stemmen, ze roepen iets naar elkaar maar ik kan niet precies verstaan wat ze zeggen.

Stemmen voel je niet, je hoort ze.


OOh ik vind je onderwerp leuk gheheh, Ook zeker niet slecht geschreven. Volgens mij had je een paar interpunctie foutjes, maar daar ben ik niet zo goed mee dus heb ik er niet naar gekeken.
Ik ben benieuwd wat er komen gaat .

Ik vind het een mooi verhaal. Waarschijnlijk omdat het begin zo'n beetje over mij ging (lang verhaal...). Ik ben benieuwd... Keep up the good work!

heey

echt leuk verhaal ben benieuwd hoe het verder goed, dus schrijf alsjeblieft snel verder ben zo nieuwsgierig

Jejj heb eindelijk neiwe stukje. Moet nu naar school, als ik terug ben post ik zo snel mogelijk een nieuwe stukje. Deze keer is het een langere stukje
Kusjes,
Jenna

@JodieJJ, dat vroeg ik me ook al af. : Langzamerhand neem ik in mijn gedachtes afscheid van Peter met pijn in mijn hart. Zonder het zelf te beseffen stromen dikke krokodillentranen over mijn wangen. Ik wil nog een keer om hulp roepen maar door gebrek aan zuurstof kan ik dat niet. Wie zou mij nou kunnen horen als ik om hulp zou roepen?
Maar ze is niet onderwater maar ze drijft boven water vertelde Jenna

Ben net terug van school. Hier is een nieuw stukje, enjoy!
-------------------------------------------------------------------------
Langzamerhand word ik wakker uit een hele diepe slaap die voor mijn gevoel wel een eeuwigheid lijkt geduurd te hebben. Ik heb me nog nooit zo uitgeput en moe gevoeld. Overal doet het me pijn, en dat bed waar ik op lig maakt het ook niet beter op, het voelt meer als een spijkerbed aan. Opeens voel ik me heel erg duizelig, het is alsof ik heen en weer word gegooid net zoals bij een bal. Ik voel dat ik moet kotsen, maar ik heb niks om uit te kotsen. Mijn maag voelt heel erg leeg aan.
Uit mijn ooghoeken zie ik allemaal onbekende mensen staan in het kamertje waar ik zit. Wat doe ik hier, en waarom wordt er in hemelsnaam gefluisterd? Ze weten toch dat ik slaap, ze hebben geen reden om te fluisteren. Denken ze nou echt dat ik vanuit mijn slaap hun kan horen of hebben ze in de gaten gekregen dat ik wakker ben geworden? Ik spits mijn oren om wat beter te kunnen horen waarover ze fluisteren.
“Wat moeten we tegen de baas zeggen? Moeten we hem vertellen dat we haar gevonden hebben of zullen we het geheim houden? Hij hoeft namelijk niet alles te weten wat we meemaken. Hij heeft zich ook niet aan zijn afspraak gehouden, waarom zouden wij het nog wel doen? Toch mannen?”
Waar hebben ze het over? Het gaat toch niet over mij, nee dat kan niet. Hoe moeten zij weten wie ik ben, ze kennen mij niet eens. Hoewel, ik ben de laatste paar dagen wel heel vaak op tv geweest. Kan ik deze mensen eigenlijk wel vertrouwen.
Hmmmm….. Ze zien er in ieder geval niet zo betrouwbaar uit. Nee nu ik wat beter kijk, merk ik dat de mannen er best wel eng uit zien. Het is net alsof ze uit een of andere piratenfilm zijn gestapt. Je weet wel, Pirates of the Caribbean. Daar heb je ook van die rare figuurtjes, maar het enge hiervan is dat deze mensen geen acteurs zijn, maar hier rondom mijn bed staan.. Ze hebben allemaal een T-shirt en een kort broekje aan. Hebben deze mensen het niet koud of zo, ik zelf ga hier dood van de kou. Het lijkt hier wel een koelkast. Maar het vreemde ervan is dat sommige een ooglapje op hebben, zouden ze een verminkt oog hebben dat ze een ooglapje op hebben. Er zitten ook een paar mannen tussen met maar één arm of één been. Hoe zouden ze die verloren hebben, zeker door een haai. Nu ik eraan denk moet ik echt huiveren. Waarschijnlijk zou ik ook door haaien worden opgegeten als deze mensen mij niet gered hadden. Ik moet ze eigenlijk heel dankbaar zijn maar ik weet niet of ik ze kan vertrouwen. Iets in me zegt dat deze mannen me veel problemen gaan bezorgen en daarom besluit ik op mijn hoede te zijn.

Opeens worden mijn gedachtes onderbroken door een man die richting mijn bed loopt. Hij moet de leider zijn, je kunt het zo aan hem zien met zijn kapitein hoedje, die Jack Sparrow ook altijd op heeft. Ik ben nu zo bang dat ik me helemaal niet durf te bewegen, het wordt nog erger als diezelfde man een van zijn ijskoude handen op mijn voorhoofd legt.
“Je hoeft niet meer te doen alsof je slaapt hoor. We weten heus wel dat je wakker bent.” Zegt hij.
Huhhh? Hoezo wisten ze het, ik heb toch geen ene teken vertoond dat ik wakker was. Of wel soms. Het was net als of de man mijn gedachtes kon lezen.
“Je ademhaling was versneld, daardoor konden we merken dat je niet meer sliep. Ik ben trouwens Stefan en deze andere mannen hier zijn mijn bemanningsleden. Jongens zeg eens gedag tegen onze gast. Ze bijt niet hoor.”
Hierom moesten de bemanningsleden om de een of andere reden keihard om lachen. Zelf snap ik niet wat er te lachen valt. Wat een raar gevoel voor humor hebben deze mensen hier toch. Een van hun staat op en komt naar me toe lopen. Het is één van de mannen die een arm mist. Hij steekt zijn hand naar me toe, maar dan beseft hij dat hij de verkeerde hand heeft gegeven. Snel trekt hij zijn arm terug en geeft zijn goede hand aan mijn. Ik weet eigenlijk niet precies wat ik moet doen. Uiteindelijk besluit ik hem toch een hand te geven. Al snel wordt mijn reactie beantwoord.
“Ik ben Johny, aangenaam kennis te maken. Voel je je al wat beter Jessica?''
Huh? Hoe wist hij mijn naam. Ik heb hen toch helemaal niks over me zelf verteld? Of had ik in mijn slaap mijn eigen naam geschreeuwd?
De man wist duidelijk wat ik dacht. "Je hoeft niet bang te zijn hoor, we doen je niks en we gaan je ook niet aangeven bij de politie. Rustig maar, hier op zee ben je veilig. Niemand zal je hier zoeken. Ik heb een vraagje, wat doe je hier eigenlijk midden op de zee?"
Ik was te verbaasd om te praten, hoe weet hij dat ik een misdadiger ben? Om niet bang over te komen beantwoord ik de vraag van Stefan. "Ik was aan het surfen, mag dat tegenwoordig niet meer?"
De kapitein begon luidkeels te lachen. "Wat, surfen? Maak dat de kat wijs. Weet je, eigenlijk boeit het me niet wat je hier doet. We hebben hier allemaal een verhaal die we liever voor ons houden. Of niet jongens?"
De andere mannen begonnen allemaal te knikken.
Ik verzamelde al mijn moed en vraag aan Stefan, "Kan je me terug naar Washington brengen? Ik wil graag terug naar huis."
"Wat een toeval, we zouden net terug naar Washington gaan om onze vangst te verkopen. We willen je wel brengen, maar daarvoor willen we wel iets voor terug."
Even voelde ik de moed in me schoenen zakken, ik had helemaal geen geld bij me. Wat moest ik doen?
“Moet je je eigen gezicht zien, rustig ik maak maar een grapje.” Hij draaide zich om en praat weer verder tegen zijn mannen. “Kom op mannen, werk aan de winkel. Het schip komt niet vanzelf in Washington aan.”
Hallo ik besta ook nog hoor, wil ik schreeuwen maar dat hoeft niet meer.
Hij draait zich weer om en kijkt me met een strenge blik aan. “Er wordt zo meteen eten voor je gebracht en tot we in Washington zijn blijf je hier in dit hok. Ik wil geen risico's nemen. Wie weet wie je nu gaat vermoorden."
Ik blijf als versteend staan, wat zei hij nou? Is hij echt zo bang voor me dat hij me hier opsluit. Tuurlijk is hij bang voor je, wie zou dat nou niet zijn als hij samen met een moordenaar is. Terwijl ik weer diep in gedachtes was gezakt waren de kapitein samen met zijn bemanningsleden weggegaan. Ik had het pas in de gaten toen ik hoorde dat de deur op slot werd gedaan. Lekker dan als je van een probleem ontsnapt, beland je in een ander probleem.

Er staan een paar spel foutjes in:$

Overal doet pijn, en die bed waar ik op lig maakt het ook niet beter op, het voelt meer als een spijkerbed

Het kan aan mij liggen maar ik vind de zin niet lekker lopen. Ik zou het zo neer zetten: Overal doet het me pijn. Ook moet je die bed veranderen naar dat of het.

Denken ze nou echt dat ik vanuit mijn slaap hun kan horen of hebben ze in de gaten gekregen dat ik wakker ben geworden?

Ik zou een komma of een punt tussen horen en of.

Wat een rare gevoel voor humor hebben deze mensen hier toch.

rare moet volgens mij raar zijn (:

Verder is me niets opgevallen. Ga zo door

Heel erg bedankt Ashley, zelf kan ik nooit achter mijn fouten komen. Iemand anders moet dat altijd voor mij doen, meestal vraag ik het aan een vriendin ofzo. Maar gister had ik daar geen tijd voor, gelukkig ben jij er.
Misschien post ik vandaag of morgen wel een nieuw stukje.
XXxxJenna

Haha dat heb ik nou ook altijd al lees ik het nog 100x ik zie geen fouten. Echt heel irritant.

Lijkt me heel raar, om zo opeens aan boord te zijn met zulke "weird" uitziende mannen, die toch waarschijnlijk sterker zijn dan je hoofdpersoon, en die toch bang voor haar zijn Als ik haar was zou ik ze niet vertrouwen.

Ga zo door! Ik ben heel nieuwsgierig hoe het verder gaat

Groetjes Maaike

Hey Jenna,

Heb eindelijk je vervolg gelezen. Heel spannend!!
Ben echt heel nieuwsgierig hoe het afloopt. Hoop natuurlijk dat ze het overleeft, maar ik vertrouw het wel, want jij bent een lief/lieve meisje/vrouw (en ik denk ook voor je karakters). Hoop dat je snel verder schrijft.

Groetjes Marleen

Moehhaahaa dat denk jij. Jij kent mij dan nog niet

Hey :p ik heb je laatste stukje ook gelezen

Wat me opviel dat je de hoofdpersoon erg veel vragen laat stellen, ook een paar vragen die helemaalniet logisch zijn. ( als je wilt dat ik ze even aanppunt moet je het maar zeggen )
Verder mmogen je beschrijvingen iets uitgebreider zijn, over hoe de mannen eruit zien enz. omdat ze blijkbaar wel opmerkelijk zijn.
Verder wel leuk stukje, ik ben nog steeds nieuwsgierig naar wat Jessica precies heeft gedaan, maar vooral ook waarom .
En hoe ze midden op zee terecht is gekomen ( als ik het goed begrijp ) =)
Schrijf maar weer snel verder.

zo, ik kom ook langs leuke proloog, je maakt me al heel nieuwsgierig wat er allemaal is gebeurd^^
Wel een paar dingetjes waar ik over struikelde:

Zonder het zelf te beseffen stromen dikke krokodillentranen over mijn wangen

krokodillentranen zijn neppe tranen, krokodillen staan er namelijk om bekend dat ze wel huilen, maar dat alleen doen om hun ogen te reinigen. Ik weet niet of dat je bedoeling was? Anders zou ik er gewoon dikke tranen (hoewel ik eigenlijk niet fan ben van dikke tranen) van maken
En bij je tweede stukje heb je heel veel vragen staan, ze zijn logisch om te stellen, maar nu stoort het een beetje bij het lezen. Ik zou, als ik jou was, er een paar wegkappen. En er staan ook wat niet-logische bij, maar dat heeft Jodie al gezegd. En nu zeg ik het toch nog een keer --' handig haha xD

Huhhh?

Dit soort woorden staan niet echt mooi in een tekst, is een beetje msntaal. Je kunt beter de verbazing beschrijven, dat is al een stuk fijner om te lezen

En je zou wat vaker op enter mogen drukken, dan worden je alinea's niet zo'n blok tekst.
En dat was mijn feedback^^ leuk, leuk, je maakt me nog steeds heel erg benieuwd wat er nu precies met Jessica is gebeurd. Als je de vele vragen eruit haalt, leest het denk ik een heel stuk lekkerder door. Ga snel verder, ik ben benieuwd wat er allemaal nog komt!

heey,

weer een leuk, spannend stukje ben benieuwd hoe het verder gaat schrijf dus vooral gauw verder

Desiree

Eindelijk een nieuw stukje. Tips zijn altijd welkom.

__________________________________________________________________________________________
De volgende dag komen we in Washington aan. De kapitein komt zelf naar beneden om me op te halen. Zonder maar één woord tegen mij te zeggen, gooit hij zakje van de Boni naar me toe. Maar wie zegt dat ik het ga vangen, hallo ik ben geen hond. Wat denkt hij wel.
Waarschijnlijk heeft hij gemerkt dat ik met een verbaasde blik naar hem kijk, daarom zegt hij snel: “Dat zijn de kleren die je moet aantrekken, je wil toch niet herkent worden op straat?”
Gretig pak ik het zakje van de grond, ik lijk wel een klein kind dat een lolly van haar moeder krijgt. Maar geloof me, als je een twee dagen lang in dezelfde kleren rondloopt, ga je net zo hebberig doen als mij. Opeens begin ik te twijfelen, wat als het geen kleren zijn?
Ik kijk naar het gezicht van Stefan en zie hem mij een bemoedigende knikje toewerpen. Al mijn twijfels verdwijnen zo snel als ze gekomen zijn. Voorzichtig doe ik het zakje open en kijk wat erin zit. Tot mijn grote teleurstelling zit er alleen maar een T-shirt en een broekje in, waarvan de maten twee keer zo groot zijn als die van mij. Die moeten zeker van Stefan zijn geweest, wat aardig van hem om zij kleren weg te geven aan iemand zoals ik. Hé, wat is dat voor ding. Ik pak helemaal onderin de tas een pruik en laat hem zien aan Stefan.
“Jaah, sorry daarvoor. Ik weet dat ze niet ideaal zijn, maar we hebben hier niks anders dan mannenkleding. Die pruik moet je opdoen zodat je niet herkend word, in het beginnen is het wel even wennen met zo een ding op je hoofd. Ik ga nu weg zodat je je kan omkleden, je krijgt precies een kwartier om je om te kleden. We zijn over een paar minuten in Washington. Als je van de boot af bent, mag je wat mij betreft je eigen gang gaan. Een tip: blijf uit de buurt van politieagenten, iedereen is op zoek naar je. Als ik jou was zou ik zo snel mogelijk Amerika verlaten. Maar ja, gelukkig ben ik jou niet. Oké, schiet een beetje op. Ik kom zo terug."
Toen bedacht ik me opeens dat ik de kapitein nog steeds niet had bedankt voor het redden van mijn leven. Ik moet me echt schamen, wat ben ik voor een ondankbaar mens. Ik was bijna dood geweest en deze man hier voor mij staat, heeft mijn leven gered. En wat doe ik, ik zeik over de kleren die ik moet aan trekken. Echt weer iets typisch voor mij. Daarom neem ik een hele grote hap van de lucht en zeg: "Kapitein, ik wil u heel erg bedanken voor het redden van mij leven. Ik sta heel erg bij u in de krijt. Op een dag zal ik u helpen zoals u mij geholpen heeft"
Hé, hé dat lucht even op zeg. Na die woorden draai ik me om zodat ik de kapitein niet hoef aan te kijken. Maar dat was niet nodig want de kapitein was al vertrokken voordat ik klaar was met mijn preek. Nou ja zeg, ik wil alleen maar aardig zijn. Dan niet, ik draai me om en begin mijn vieze kleren uit te trekken.

Zo snel als ik kon trek ik de kleren aan. Ze waren eigenlijk te groot, maar ja dat boeit me niet zoveel. Beter dan de kleren die ik nu aan heb, die stonken echt naar dode mensen.
Wat de pruik betreft, hij past precies. In het begin moest ik even wennen, omdat het steeds begon te jeuken. Maar na een tijdje is het net als een tweede soort haar.
Had ik maar een spiegel, dan kon ik even kijken hoe ik er uit zie. Stop met zo dom te doen Jesicca, concentreer je. Wat ga je doen als je in Washington bent, waarschijnlijk moet ik naar Europa of zo. Miljoenen mensen zijn op zoek naar me, als je wordt herkend moet ik gelijk de bak in. Zeker voor de rest van mijn leven. Zo zat ik minutenlang achter elkaar te piekeren, het leek wel alsof de tijd stil stond.
Opeens wordt er heel hard op de deur gebonkt, van de schrik sta ik en verstop me snel achter het bed. Zo kan ik beter zien wie het is, altijd het zekere voor het onzekere nemen hé.
De slot wordt omgedraaid en de deur gaat langzaam maar met veel gekraak open. Jammer genoeg gaat de deur niet helemaal open, zodat ik niet zie wie er voor de deur staat.
“Kom maar tevoorschijn, moppie. We weten dat je hier bent, je hoeft niet bang te zijn. We willen je helemaal geen pijn doen, niet helemaal dan.
De man die nu praat klinkt niet echt vriendelijk, integendeel hij klinkt meer alsof hij mij levend wil villen. Ik ben echt niet van plan om mezelf in zijn armen te werpen. Als je me wil, kom me dan maar halen. Ik hou me adem in en tel in mezelf tot met tien. Nog voordat ik bij negen ben begint de man agressief te schreeuwen.
“Ik ben niet in de stemming om een spelletjes met je te spelen, kom nu tevoorschijn of je zult er heel veel spijt van krijgen!”
Wat kan die man toch schreeuwen zeg, Jezus hé. Maar dat betekent nog niet dat ik me op de kast laat jagen door hem. Ik weet wel wat hij met mij gaat doen als hij mij te pakken krijgt. Hoe kan ik dat niet weten als ik het zelf heb meegemaakt, ik ga nu niet weer dezelfde fout maken. Ik moet een plan bedenken.
Opeens krijg ik een heel goed idee, ik moet denken aan vroeger toen ik nog op de middelbare school zat. Toen kregen we tijdens een biologieles informatie over hoe een roofdier zijn prooi te pakken krijgt. Hij lokt zijn prooi naar zichzelf toe en precies op het juiste moment valt hij aan. Nu ben ik zelf de prooi en de man die voor de deur staat het roofdier. We kunnen ook de rollen omdraaien. Het enige wat ik hoef te doen is hem naar mezelf toe lokken en dan wegrennen. Toch nog iets geleerd van mijn oude bio-docent, denk ik bij mezelf.
Ik kijk om me heen en bedenk waar ik de man het beste naartoe kan lokken. Het moet sowieso ergens ver van de deur zijn. Dan zie ik het hoekje waar gisteren de mannen zaten. Ja, daar is het precies goed. Langzaam sta ik op en loop naar het hoekje. Mijn hart bonst zo hard in mijn borstkas, dat als het kon hij eruit zou springen.
Als ik in het hoekje ben, zie ik eindelijk wie mijn roofdier is. Het is een goed gebouwde man van ongeveer dertig jaar, gok ik. Hij zit eruit als een bodyguard die je meestal in films ziet. Verder heeft hij een zwarte pakje aan, dat eigenlijk een maatje te klein voor hem is. Het zit zo strak om zijn lichaam, dat het lijkt als of het ieder moment kan scheuren. Ik voel de moed in mijn schoenen zakken, hoe kan ik ooit van hem winnen. Ik ben al zeker dood voordat ik bij de deur ben.
De man loopt langzaam naar mij toe, maar waar ik echt van schrik is de blik in zijn ogen. Ik herken die blik, hoe kan ik die vergeten? Het is namelijk dezelfde blik van de mannen die mij bijna vermoord hadden. Nu weet ik zeker dat het om dezelfde mensen gaat. Als hij ziet hoe erg ik moet schrikken van hem, verschijnt er een kwaadaardige glimlach op zijn lippen. Ik laat hem zo dicht mogelijk naar mij toe lopen, nu is het grote moment. Als ik niet op het juiste moment handel, mag ik het wel schudden.
Voordat de man ook maar iets kan vermoeden spring ik op hem af. Hij denkt dat ik hem wil slaan en daarom houdt hij zijn armen in een gevechtpositie. Nog voordat ik bij hem ben maak ik een bocht om hem heen en sprint ik naar de deur. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo hard gerent, moet ik bekennen. Als ik aan een marathon zou meedoen, had ik nu zeker gewonnen. Als ik bij de deur ben, ga ik zonder om te kijken de trap op. Ik weet helemaal niet waar ik naar toe moet, ik kan me niet herinneren of ik hier ooit eerder ben geweest.
Boven aan de trap zie ik twee deuren. Na een paar seconden te twijfelen over welke deur ik moet kiezen, doe ik de rechter deur open en ga naar binnen. Snel doe ik hem op slot en ga tegen de deur aan zitten. Even tot rust komen en dan zal ik weer verder gaan. Beneden hoor ik hoe de man opstaat en keihard begint te vloeken. Zachtjes begin ik in mezelf te lachen, niemand zou me geloven als ik hun vertel dat ik zo een grote man verslagen heb. Niet dat ik het ooit aan iemand zou kunnen vertellen.
Ik schrik me helemaal dood als er opeens op de deur wordt gebonsd. Snel sta ik op en doe een paar stapjes achteruit. Ik moet hier zo snel mogelijk weg, eerst even kijken waar ik me bevind. Ik zit in een grote kamer met een bureau en twee stoelen. Op het bureau zit een hele grote computer met daarnaast een laptop. Waarschijnlijk is dit de werkkamer van de kapitein. Had ik maar de andere deur gekozen, dan zat ik hier zeker niet in de val.
Dan zie ik het raam achter het bureau, het is best wel een grote raam. Waarschijnlijk zou ik er wel door heen kunnen passen. Ik moet wel, dit is de enige uitgang in deze kamer. Snel loop ik naar het bureau en ga erop staan, zodat ik bij het raam kan. Als ik uit het raam kijk, schrik ik me een hoedje. Het is wel drie meter hoog, ik zou het nooit overleven als ik nu spring.
Boem! De deur springt open en opeens zie ik mijn achtervolger met een rood hoofd voor de deur. “Rotwijf, dat je bent! Je denkt zeker dat je mij slim af kunt zijn. Ik ken jouw soort wel, maar mij krijg je niet klein, kreng. Kom hier!”
Zonder nog na te denken wurm ik me door het kleine vierkante raampje en spring, mijn dood voor de tweede keer tegemoet……


Dankjulliewel voor jullie goede feedback Saskia en Maaike!

Woh... wat ontzettend spannend!! Hoop dat ze het overleeft! Goed verhaal! Je hebt wel bewezen dat je fantasie hebt!! Wil snel verder lezen. Is het volgende deel snel klaar?

Groetjes Marleen

Hey Marleen,
dankjewel voor je superlieve reactie. Nu het vakantie is ga ik proberen om elke dag een stukje te posten, geen zorgen.
XxJenna

Hey Jenna,

Daar word ik zo blij van. Het is immers superspannend!
Geniet van je vakantie.

XXX Marleen

Als ik het goed begrijp hebben die mensen op die boot die haar 'helpen' contact met degene die haar wil vermoorden, daar maak je het wel erg spannend mee! Zeker met een vluchtactie op de boot

Feedback

Jenna schreef:je wilt toch niet herkent worden op straat?”

'wil' is hier zonder T, als ik het goed heb. Het is namelijk een onregelmatig werkwoord.

Jenna schreef:Hé, hé dat luchtte even op zeg. Na die woorden draaide ik me om zodat ik de kapitein niet hoefde aan te kijken. Maar dat was niet nodig want de kapitein was a vertrokken voordat ik klaar was met mijn preek.

Volgens mij moet dit stukje in de tegenwoordige tijd.

Jenna schreef:was a vertrokken

a = al

Jenna schreef:als je word herkend

een T achter word

Jenna schreef:Opeens word er hard op de deur werd gebonkt,

'Werd' zou ik uit de zin weglaten, aangezien je 'word' ookal hebt staan

Jenna schreef:Jammer genoeg gaat de deur niet helemaal,

'niet helemaal open'

Jenna schreef:Hoe kan ik dat niet weten als ik het zelf hem meegemaakt

hem = heb

Jenna schreef:Het moet zo wie zo ergens ver van de deur zijn.

zo wie zo = sowieso

Jenna schreef:zo een grote man verslaan heb.

verslaan heb = verslagen heb

Jenna schreef: “Boem!”

Ik zou hier de aanhalingstekentjes hier weghalen, want nu is het net of iemand 'Boem!' roept, en dat is denk ik niet de bedoeling.

Jenna schreef:Zonder nog na te denken wurm ik me door het kleine vierkante raampje en spring, mijn dood voor de tweede keer tegemoet……

Owjeej.. nu maak je het echt spannend! Zou ze het overleven?

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Maaike thanxx voor je feedback. Was gisteravond bezig met een nieuw stukje, ik was bijna klaar en toen opeens ging laptop uit. Had niet opgeslagen en nu is alles weg Moet ff overnieuw beginnen, maar ik post het zo snel mogelijk

Oh, wat jammer dat je alles kwijtbent. Heel veel succes met het opnieuw schrijven!! XXX

Zo, ik kom ook weer langs^^ wat me in je nieuwste stukje heel erg opviel, is dat je veel in gedachten beschrijft. Dat maakt het een beetje saai om te lezen, omdat je eerst het plan in gedachten opschrijft, om het daarna je hp uit te laten voeren. Als lezer lees je hetzelfde idee dus eigenlijk twee keer.
En je springt een beetje van de hak op de tak, wat je verhaal wat warrig maakt. En dan zet je ook nog te veel gedachten neer, wat het nog chaotischer maakt. De gedachten zijn op zich wel logisch, maar te veel maakt het er niet mooier op. Want, als je zelf denkt, springt het van de hak op de tak (iig bij mij wel ), dus dat zou ik wat vermijden.
Misschien is het een idee om een samenvatting neer te zetten voor jezelf, waarin je precies neerzet wat je wilt schrijven? Dan kan je daar niet te veel vanaf wijken. Ik heb het namelijk zelf ook, dat opeens een gedachte binnenvalt, waardoor het iets anders wordt dan ik in gedachten had.

en nog iets, je gebruikt heel vaak foutjes bij onzijdige woorden. ' Even een paar voorbeeldjes

Gretig pak ik het zakje van de grond, ik lijk wel een klein kind die een lolly van haar moeder krijgt.

kind is onzijdig, dus 'die' moet 'dat' zijn

Verder heeft hij een zwarte pakje aan, die eigenlijk een maatje te klein voor hem is.

Hetzelfde hierbij, 'je' achter een zelfstandig naamwoord (dus 'pakje'), maakt het onzijdig, dus die is dat

Nu ben ik zelf de prooi en de man die voor de deur staat de roofdier.

Dier is onzijdig, roofdier daarom ook, dus moet het 'het roofdier' zijn

Het is namelijk hetzelfde blik van de mannen die mij bijna vermoord hadden.

Blik is mannelijk, dus hetzelfde=dezelfde

Zo, dat was de feedback van vandaag verder leuk geschreven, je maakt het wel spannend^^ ik snap nog niet helemaal hoe die bodybuilderman achter haar komst is gekomen, maar goed, dat komt waarschijnlijk nog wel goed bedacht trouwens, die afleidingsmanoeuvre! Ga zo door

Zo ik ben weer thuis ,

Ik zal alleen wat inhoudelijke feedback geven dit keer ,
Je gedachtengangen kloppen niet bij de situatie. Je beschrijft de gedachtengang van een opstandige tiener die zich niet in een daadwerkelijk gevaarlijke situatie heeft gewerkt.
Ik zou in dit stukje de gedachtengangen veel meer weglaten, en anders angstiger maken. Deze man wil dan ook niet goeds met haar, dat is wel duidelijk.
Je herhaalt een aantal dingen een beetje vaak wat het lastig lezen maak. zo schrijf je meerdere keren dat het tshirt te groot is alsof ze het voor de eerste keer ziet en schrijf je twee keer dat ze zich wegdraait van de kapitein.
En je laatste manouvre, is leuk bedacht, maar in de werkelijkheid zou hij nooit werken. Als het als een vuistaanval kon overkomen wat je HP deed dan betkend dat dat ze op nog geen meter afstand van de aanvaller stond, Dan zul je nooit de ruimte hebben om er langsheen te glippen zonder dat de man ergens door is afgeleidt ( wat hij in dit geval niet is, hij staat zelfs in een vechthouding dus in opperste concentratie ).
Ook vroeg ik me af hoe ze een pruik goed kan opzetten zonder spiegel , heb je welleens een pruik gedragen? die zijn namelijk vrijlastig om goed bedekkend op te zetten.

Ondanks de kritieken heb je nog steeds wel leuk verhaaltje ik ben gewoon heel precies op inhoudt xD ghehe ook al moet ik er zelf ook nog een hoop van leren xD.
Je maakt me nog steeds nieuwsgierig over hoe het afloop en wat je HP nou precies gedaan heeft

Okej sorry mensen. Het heeft egt weer super lang geduurd. School is weer begonnen he! En sinds kort werk ik dus heb heel weing tijd om verder te gaan. Hier is een heel klein stukje hoop dat het jullie even bezighoud. Oja het kna zijn dat jullie van dit stukje niet zoveel snappen maar je komt over een paar stukjes erachter wat ik hiermee bedoel. In ieder geval Enjoy!
____________________________________________________________________________________________

“Kom op, schiet hem gewoon dood. Dat is toch niet zo moeilijk?!” De man die aan het schreeuwen stond op van zijn stoel en liep naar het meisje toe. Het meisje stond midden in de kleine kamer, recht tegenover een geblinddoekte man. Ze had een wapen in haar handen die gericht was op de geblinddoekte man. Je kon van kilometers af aan zien dat ze hele erg onzeker was en niet meer wist wat ze moest doen. Haar hele lichaam trilde als een gek, nog even en ze viel flauw. "Ik wil graag zijn naam weten en wat hij heeft misdaan. Anders ga ik hem niet vermoorden."
“Dat doet er niet toe, het enige wat er toe doet is dat hij een misdadiger is en dat jij hem nu met vermoorden. Jij was diegene die zo graag mee wou doen met deze geheime opdracht. Niemand dwong je er toe, je deed vrijwillig mee dus doe wat je moet doen. Vermoord hem nu!”zei hij.
“Ja ik weet het, maar eerst wil ik weten waarom ik hem moet vermoorden? Geef me een reden.”
“ O, nu snap ik het. Je bent gewoon te bang. Als je zo doorgaat bereik je helemaal niks. Dit is je kans om je zelf te bewijzen, doe het dan ook. Als je wil stoppen, stop maar. Er zijn wel meer mensen het willen doen. Ga maar weg als je zo bang bent."
“Als ik hem vermoord dan betekent het dat ik een moordenaar ben. Ik wil geen moordenaar zijn”
De man pakte het meisje bij haar schouders en keek diep in haar ogen. “Doe niet zo dom, je weet zelf dat je dan geen moordenaar bent. Je vermoord hem niet, je straft hem voor zijn daden. Als jij hem nu niet vermoord dan gaat hij andere mensen vermoorden. Wil je dat soms?” zei hij. Op zijn woorden wat overtuigender te laten overkomen, schudde hij het meisje hard door elkaar.
Het meisje was zo geschrokken van zijn reactie dat ze een paar stappen achteruit deed, met als gevolg dat ze over haar eigen voeten struikelde en hard op de grond viel.
Toen ze zag dat de man haar aan stond te gapen en met zijn ogen te rollen, stond ze op en raapte haar pistool op, die tijdens haar val uit haar handen was gevallen. “Natuurlijk wil ik dat niet!” Om dat te bewijzen richtte ze haar pistool op de geblinddoekte man, haalde diep adem en schoot op hem.
De man die naast haar stond klapte in zijn handen en met een gemene grijns om zijn lippen zei hij: “Goed zo, zo moet het!”

Hey Jenna,

Op één of andere manier kon ik laatst niet reageren, maar vind dat laatste stukje echt heel goed! Ben benieuwd hoe ze in die situatie terechtgekomen is. Heb zin om meer te lezen!!

XXX

Oh een flashback, leuk! Misschien kun je wel er boven zetten dat het een nieuw hoofdstuk is? Dan loopt het verhaal is beter door ^_^ Ik vind dat je haar gevoel en doen&laten goed omschrijft. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze toch schiet om zich te bewijzen naar die boze man

Jenna schreef:en dat jij hem nu met vermoorden

met = moet

Jenna schreef:Op zijn woorden wat

op = om

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door!

Groetjes Maaike

Hey jenna leuk zon flasback maakt mr nu wel nieuwsgierig naar die opdracht waar se hp aan mee deed en die andere mannen. Ga zo door

Wanneer ga jij weer eens verder schrijven?

Ik word nu ook nieuwsgierig naar jouw verhaal Jenna!!

XXX Marleen

Oeps was helemaal vergeten dat ik hier een verhaal had geplaatst. Is ook zo lang geleden, je hebt gelijk moet verder! Okej ga proberen om morgen wat te schrijven dan post ik het.

Bedankt voor de herinnering Marleen!

Was je je eigen verhaal vergeten? :p LOL.
Gelukkig vind ik je verhaal super en vergeet ik hem niet.