Online Verhalen

Dit is dus mijn tweede verhaal het spookte al rond sinds de zomer vakantie eigenlijk, maar heb er toen niets mee gedaan. Dus nu kreeg ik het niet meer uit mijn hoofd dus heb ik het maar opgeschreven. Het lijkt wel een beetje op mijn andere verhaal maar dat is alleen het begin daarna wordt het compleet anders.

DE ik persoon heeft alleen dezelfde naam als in mijn andere verhaal. Als dit storend werkt moet je het maar melden dan verander ik dat even.

In ieder geval veel leesplezier.

Tips, spellingfouten of andere dingen. reageren mag!

Het is het eerste deel van de proloog want hij was nog niet helemaal af maar ik kon niet wachten om dit te plaatsen.

Het was donker toen ik wakker schrok, op klok stond twee uur. Al wrijvend in mijn ogen stond ik op uit mijn bed. Daarna realiseerde ik me pas dat ik allemaal rare geluiden van buiten hoorde komen. Het was geschreeuw en gegil. Door de gordijnen viel het licht van de maan naar binnen. Ik liep naar het raam en keek naar buiten. Op straat zag ik mensen rennen ze schreeuwde, waarom wat was er aan de hand. Ook was er overal vuur, bijna alles stond in brand de kerk, de huizen verderop bijna alles werd opgeslokt door de rood oranje vlammen.
Toen viel mij de maan op hij was helemaal vol, maar de kleur hij was rood, bloedrood. Zo had ik de maan nog nooit gezien het was net alsof hij magisch was de kleur trok je naar zich toe. Het voelde alsof ik niet weg kon kijken, ik staarde naar het de bloederode maan in haar volle glorie.
Mijn gedachte werden verstoord doordat er bloed spatte op het raam ik schrok hier zo van dat ik viel. Met angstige blik keek in naar het raam waar waren mijn ouders? Wat was er aan de hand? Nadat ik opgestaan was liep ik richting de trap boven aan de trap stopte ik.
''Mama! Ben je beneden? Mama?'' ik hoorde de trillingen in mijn stem van de angst.
Er volgde geen reactie en daarom liep ik voorzichtig de trap af. Onderaan de trap stond ik tegenover een geopende deur, hij was nooit zomaar open. Waarom nu wel en waar kwam al dat geschreeuw en gegil vandaan? Snel sloot ik de deur en liep de woonkamer in. Het was hier bijna helemaal donker het enige licht dat er was kwam van de haard af die brandde nog een beetje na van gisteravond.

In mijn ooghoek zag ik twee rode dingetjes ik keek naar het raam en ik zag twee kleine rode bolletjes volgens wij waren het ogen, maar zo snel als het was gekomen was het ook weer weg. Langzaam draaide ik me weer om want ik had het sterke gevoel dat ik werd bekeken. Uit het niets werd er tegen de deur gebonsd en gebeukt. Ik rende naar de deur maar hoorde die al kraken. Gelijk stormde ik de trap op, achter mijn hoorde ik de deur breken en zware voetstappen volgde mij de trap op. Ik keek achterom en zag de gedaante met de twee rode ogen. Toen ik dat zag gilde ik. Uit angst ging ik nog harder rennen en keek in niet meer waar ik liep en struikelde. Daar lag ik, de zwarte gedaante maar een paar meter van mij vandaan. Uit angst sloot ik mijn ogen, achter mij hoorde ik glas vallen. Het werd stil, de man was gestopt met lopen ik opende mijn ogen en daar stond hij nog geen twee meter van mij vandaan. Uit zijn nek stak iets toen ik beter keek zag ik dat het een pijl was waar was die vandaan gekomen?
Hier dacht ik niet lang over na. Toen de man op de grond viel stond ik op en stormde ik de trap af. Eenmaal buiten keek ik om mij heen, hier was het ook al zo donker de straatverlichting deed het niet, het enige licht dat er was kwam van het vuur en de maan. Welke kant moest ik opgaan? Naar rechts daar is het plein, daar zijn mijn ouders vast ook.

Eenmaal op het plein zag ik dat alles rood was van het bloed. Overal waar ik keek zag ik de maan, die weerkaatste in de rode plassen van bloed. Ik keek om mij heen overal lagen lijken, de meeste van deze lijken hadden geen hoofd meer of ze hadden een groot gapend gat in hun borst. Ook de geur was ondragelijk het brandde in mijn neus en kreeg er kokhals neigingen van. Ik voelde het zuur in mijn keel omhoog komen. Ik hoestte en liep achteruit. Ik struikelde over een lijk. Toen ik mijn ogen open deed keek ik recht in de levenloze ogen van de buurvrouw. Ik knielde naast haar neer.
''Mevrouw Ripyer, mevrouw Ripyer?''
Ik keek een beetje om me heen, toen viel het me op. Ik keek naar de rug van mevrouw Ripyer.
Plots hoorde ik mijn moeder, '' Damian.''
Ik draaide me om en zag haar staan, mijn moeder, ze leefde nog.
Ik sprintte naar haar toe. ''Mama!'' schreeuwde ik.
''Ssttt, we moeten stil zijn, anders ontdekken ze ons,'' zei ze met een serieus gezicht.
Ik snapte het niet, wie zijn ze?
''Kom Damian, we moeten naar huis. Papa komt ons daar zo halen,'' zei ze met hetzelfde serieuze gezicht.
Ze sleurde me mee weer terug naar ons huis. Eenmaal aangekomen stonden er twee mensen bij ons huis.
''Wie zijn dat, mama?'' vroeg ik. Ik wist niet was ons overkwam.
Waar waren alle mensen? Ik hoorde een derde persoon hij was aan het smeken. Hij wilde niet dood. Wat waren de mannen van plan gingen ze hem vermoorden? Langzaam steeg de man op van de grond. Hij begon nog harder te schreeuwen. Waarom helpen we de man niet vroeg ik me. Hij vloog nu boven de eerste etage. Ik hoorde een scherp geluid, het geluid dat j hoort als metaal over metaal gaat. Ik keek naar de man die in de lucht hing. Mijn moeder pakte me toen vast en deed haar hand voor mijn ogen. De man slaakte nog een laatste kreet voordat hij stil werd. Mijn moeder haalde haar hand weg en ik keek naar de man. Hij vloog niet meer het was alsof hij ergens op steunde. Toen zag ik het er stak iets glimmends in hem het ging er aan de voorkant in en kwam er aan de achterkant weer uit. Op het huis zaten allemaal bloed spetters zo hoog als de tweede etage. De twee ander mannen lachten gemeen alsof ze er plezier in hadden. Er klonk een doffe plof het was het levenloze lichaam van de man die op de grond viel.
Zodra de twee mannen weg waren liepen we naar ons huis. Mijn moeder sleurde mij mee de trap op. Waar was mijn papa? Was hij ook dood, net als alle andere? Ik snapte het niet. We waren boven, toen mijn moeder mij los liet.
''Ik wil dat je nu heel goed luistert.'' Ze keek me recht aan met haar serieuze blik en doordringende ogen.
''Maar mama wa... ''
ik wilde wat zeggen, maar ze onderbrak me gelijk.
'''Niks, het enige wat jij nu moet doen is goed luisteren en we hebben niet lang de tijd voor dat die mannen weer terug komen. Zo direct ga je naar de hoogste zolder kamer en daar verstop je, je totdat het licht is of totdat ik of papa je komt halen. Je hoeft niet bang te zijn, want de mannen zullen je nooit vinden daar boven. Nooit, hoor je me.''
''Ja, mama. Ik snap het. Maar wat ga jij doen en waar is papa?'' Ik keek haar vragend en angstig aan, maar ze keek niet terug.
Ze maakte het kastje open en haalde de achterkant weg, zodat ik naar boven kon kruipen. Eenmaal boven deed ze het weer dicht. het kamertje was klein en erg stoffig. Ik kon er maar net staan maar dan moest ik wel mijn hoofd gebogen houden. Er was ook maar één klein raampje. Het raampje was stuk, dus je kon makkelijk naar buiten kijken. Ik liep naar het raampje, vanuit het raampje kon je precies het plein zien.

Op het plein zag ik allemaal mannen in het zwart gekleed.
''1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8.'' Ik telde acht mensen gekleed in het zwart. Ze hadden alle dode mensen aan de kant geschoven. Ze hadden een apart teken op de grond getekend. Het was een rondje met een driehoek er om heen en in het midden van het ronde stond iets. Het was te klein om te zien wat het was. Ik werd er nog angstiger van het begon harder te waaien. Ook kreeg ik een naar gevoel ik mijn buik het was alsof dat mijn lichaam mij vertelde dat er wat ergs ging gebeuren het enige probleem was dat ik niet wist wat.

Ik keek verder rond en zag mijn moeder. Ze stond aan het ander kant van het plein, de mannen in het zwart zagen haar niet. Daarna zag ik steeds meer mensen ik herkende er een paar ze kwamen allemaal uit het dorp wat waren ze van plan. Ze hadden volgens mij wapens in hun handen. Wilden ze vechten tegen de mannen in het zwart?

Plots viel een gewaad uit het niets op de grond. Ik hoorde gegil en het gevecht brak los. Ik zag vuur, water, kristal. Zodra de kristallen uit de grond schoten voelde ik zelfs hier de grond trillen. Het gevecht duurde lang, maar steeds meer dorpelingen gingen dood of raakten gewond.
Mijn gedachte dwaalden weer af naar de bloedrode maan boven in de hemel. Hij was zo raar de aantrekkings kracht van de maan was niet normaal ik kon mijn ogen er niet vanaf houden
Uit het niets knalde er iets tegen het dak. Door het trillen van de vloer verloor ik mijn evenwicht en viel ik om ik voelde een pijn steek en alles werd zwart.

Met verwerking Feedback van :
@Tijgerlelie
@Saskjeszwaard
@JodieJJ

Wat wreed! Je beschrijft de gebeurtenis goed, ik kan het zo voor me zien (niet zo'n gezellig beeld, maar wel een goed teken ) Zielig voor Damian...En al die mensen die vermoord zijn natuurlijk, die mag ik niet vergeten

Hey heb je verhaal gelezen, nice .. Ik heb gemerkt dat je dezelfde personage gebruikt. Het lijkt een beetje op je andere verhaal
XXxxjenna

hee Jenna,

Bedankt voor het lezen. Ja nou ze naam is hetzelfde maar zijn karakter wordt echt het tegenovergestelde haha.Op een of ander manier gaan altijd de ouders van mijn hoofdpersonage dood :p

Groetjes

's ochtends viel Er zonlicht op mijn gezicht door het raam. Langzaam werd ik wakker, wat is er gebeurt was het een droom of werkelijkheid? Ik keek om mij heen en zag dat ik in het bovenste zolder kamertje was. Ik stond op en zag dat er bloed op de grond lag. Ik voelde aan mijn haar en dat was ook plakkerig van het bloed. Het was geen droom. Mijn ouders zijn dood, wat moet ik nu. Ik raakte in paniek en begon te huilen.
Waarom nou weer bij mij, ik kan niet zonder mijn papa en mama. Ik begon te huilen. Zat ik hier alleen bang wat moet ik nou doen. Toen ik uit het raam keek kreeg ik ook geen fijn gevoel. Alles lag in puin. De kerktoren was afgebroken, huizen waren afgebrand

Ik liep weg van het raam. Ik wilde niet naar het plein kijken, maar toch liep ik terug. Ik keek naar buiten en ik moest spugen van wat ik zag. Ik ging over mijn nek en bleef maar doorgaan. Overal lagen mensen, alles zag rood. Waarschijnlijk iedereen die ik kende lag daar op de straat.
Nergens was een teken van leven, zelfs de kraaien bleven uit de buurt van alle lijken. Ook de mannen in hun zwarte gewaad waren weg. Ik zag ze nergens. Ik zag nog wel het teken op het plein. Ik kon er niet langer naar kijken en ik moest weg hier weg uit dit kamertje, weg uit deze stad. Ik moest gewoon weg.
Eenmaal buiten waren de straten compleet verlaten. Ik dwaalde rond, opzoek naar mijn ouders. Ik wist waar ze lagen, maar ging er expres niet naar toe. Ik wilde er niet naar toe. Niet naar al het bloed en de puin van het gevecht.

Uit het niets hoorde ik paarden galopperen. Ik schrok en begon te rennen. Was ik te vroeg naar beneden gekomen? Waren de mannen in het zwart nog niet weg? Wat moest ik doen? Onbewust rende ik naar het plein. Toen ik daar aankwam schrok ik van wat ik za. Ik keek om me heen. Overal lagen lijken met afgehakte hoofden ledematen op alle mogelijke plekken. Daar was mevrouw Ripyer weer. Ik keek naar haar en de pijl die in haar rug zat. Ik moest weer kokhalzen maar spuugde niet.

Lang had ik niet om na te denken, want ik hoorde de paarden alweer dichterbij komen. Ik liep naar het midden van het plein. Ik liep voorbij het rare teken op de grond. Nu zag ik wat er in het midden stond, het was een beker. Wat is hier gebeurt? Achter het standbeeld ben ik veilig dacht ik bij mezelf. Daar ging ik op de grond zitten en hoorden de paarden steeds dichterbij komen. mijn adem hield Ik in en ook sloot ik mijn ogen. De mensen stapten af van hun paarden. Ik keek om het hoekje. Ik kon precies niets zien vanaf hier. Ik sloop iets op zij en zag toen de paarden, maar waar waren de ruiters? Nu kroop ik nog iets verder maar kon ze nog niet zien. Snel kroop ik weer achter het standbeeld. Daar zit ik dan helemaal verstijfd van angst. De ruiters waren tegen elkaar aan het praten maar ik versstond niet wat ze zeiden.
Na een paar minuten kroop ik nog een keer naar de rand en keek naar het plein, Ik telde er twaalf. Zijn het dezelfde als gister of zijn het andere? Wat komen ze doen? Ik wist het weer ik moest weg langzaam stond ik op keek nog een keer achterom en begon daarna te rennen zo hard als ik kon.
''Daar! Daar rent er eentje, grijp hem,'' schreeuwde de leider geloof ik.
Ik bleef rennen en keek niet om. Ik hoorde de paarden achter mij aan komen. Ik was bijna bij de stadspoort ik mag niet worden ingehaald als ik buiten de stadspoort ben, ben ik veilig dan kan ik naar het gat toe en daar passen de grote mensen niet in .
precies op dat moment werd ik ingehaald en van de straat geplukt.

De persoon zette mij achterop en zei met een zachte lieve stem''Hou je goed vast. Ik breng je in veiligheid,''
Tot mijn verbazing was het een vrouw. Maar ik moest weg wat als dit de slechte mensen waren ik dook van het paard af en landen hard op de grond. Mijn gezicht deed pijn maar daar lette ik niet op. Ik begon weer te rennen zo snel als ik kon. Al snel hoorde ik achter mij het paard alweer, en weer plukte ze me van de grond.
''Wat wil je doen? Waar wil je heen? Je kan niet zomaar weg gaan, er is niemand meer in je dorp wij zullen nu voor je zorgen. Bij ons ben je veilig,'' zei ze met dezelfde zachte stem.
Ik voelde me al veiliger maar ik was nog steeds vang spring kon ik niet meer ik zat nu namelijk voor de vrouw en aan beide kanten van mij waren armen. Ik keek achterom en ze lachte naar me ze had mooi lang blond haar. Ze leek op mijn moeder, maar dat was ze niet.
toen merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was mijn benen deden zeer van het rennen en mijn hoofd bonkte door de wond die ik had van toen ik viel.
Ik voelde me veiliger. Ik keek nog een keer achterom en zag dat de andere ruiters ons volgden.
We reden de rest van de dag door. Ik was een aantal keer in slaap gevallen maar was nog steeds moe. Uit het niets stopten we, ik keek op en draaide mijn hoofd.
''Waarom stoppen we?'' vroeg ik aan de vrouw.
''We zijn er dit is je nieuwe thuis,'' fluisterde ze vol trots.

Ze zetten me weer neer en keek vooruit. Wat ik daar zag was ongelooflijk het leek op een soort kasteel alleen dan kleiner. Er liepen allemaal mensen en er graasden paarden.
''Welkom in Ashal'' schreeuwde een van de ruiters ook vol trots.

Met verwerking Feedback van :
@Tijgerlelie
@Saskjeszwaard
@JodieJJ

Hey ik heb je verhaal ook gelezen SPannend onderwerp, ook goeede inleiding waarmee je je lezers gelijk kunt grijpen.

Een paar verbeterpuntjes: Je begint veel zinnen met ik.. Dat is vaak minder fijn om te lezen, dus misschien kun je hierin proberen om wat meer variatie te brengen.
Ook viel me op dat al je acties en beschrijvingen in een zin zijn. Probeer sommige dingen wat langer te beschrijven bijv. met zeven zinnen een alinea. ZO leg je de nadruk op bepaalde stukken, en breng je de lezer meer in het verhaal.
( als je een voorbeeld wilt moet je het maar zeggen. )

En pas op met het twee keer zeggen van het zelfde: zo benoem je heel vaak in je verhaal dat het plein rood ziet van het bloed. Na de tweede keer is het al minder interessant om te lezen omdat de lezer het al weet.
Je kunt het wel vaker benoemen door er creatief mee om te springen, maar dat vergt vooral oefenin g:).

Voor de rest spannend stuk en ben benieuwd waar het op uit loopt .

Hey Rubenoriginal,
Je andere verhaal heb ik nog niet gelezen dus ik stoor me ook niet aan de naam Het eerst wat mij opviel was het volgende:

10-5-11-6-9-13-10-14-11-8

Het is geen geheime code maar het aantal woorden in de eerste 10 zinnen. Je haalt gemiddeld 9,7 woorden per zin, dit is het niveau van groep 5/6 volgens AVI niveau's die op school gebruikt worden. (Je kunt dit gemiddlede natuurlijk ook halen als je héél lange zinnen afwisselt met losse woorden maar dat is hier niet het geval.)
Dat betekend ook dat je verhaal in een soort staccato raakt, als een liedje met een strak ritme. Voor een goed leesbaar verhaal zul je moeten proberen dat te gaan veranderen en variatie in je zinslengtes aan te brengen. Vaak als ik denk 'waarom loopt dit stuk toch niet?' komt dat omdat alle zinnen in die alinea ongeveer dezelfde lengte hebben. Dat is de eerste tip die ik je wil meegeven.

Toen ik daar aankwam zag het hele plein rood. Overal plassen van bloed, de maan weerkaatste in de plassen. Ik keek om me heen, overal lagen lijken, overal lag bloed. Ik kreeg kokhals neigingen. Ik liep naar achter en viel over een lijk. Ik deed mijn ogen open en keek recht in de ogen van de buurvrouw.
Ik knielde naast haar neer.

Even een voorbeeldje hoe je zoiets zou kunnen opschrijven, het is absoluut niet de perfecte manier ofzo, maar even ter vergelijking (en je moet natuurlijk je eigen stijl zoeken!).
"Toen ik aankwam op het plein werd het licht van de maan weerkaatst in grote plassen. Toen ik besefte dat het bloed moest zijn draaide mijn maag zich om. De lijken lagen overal, op slordige stapels en met ledematen in onmogelijke hoeken. Ik kokhalsde. Het zuur brandde in mijn keel terwijl ik achteruit stapte en viel. Hard raakte ik de grond. Mijn blik gleed naar het obstakel waarover ik gestruikeld was en opnieuw kroop het zuur omhoog. Het was de buurvrouw, met dode ogen staarde ze me aan."


Een nogal lugubere proloog! De sfeer is gezet. Verder hebben de vorige leden ook al het een en ander opgemerkt waar ik het mee eens ben. Blijf oefenen hoe je je fantasie het beste kunt verwoorden, experimenteer met korte fragmenten en beoordeel verhalen. Daar leer je het meest van! Ik ben benieuwd naar een eventueel herschreven versie

groetjes, Tijgerlelie

Spannend hoor Wie is die mysterieuze vrouw trouwens. Ga snel verder ban benieuwd hoe het verder zal gaan.
XxJenna

@jodieJJ dankje voor je tips ik zal het proberen wat je zei maar als ik het nog niet helemaal goed doe moet je het maar zeggen.

@tijgerlelie eerst dankje voor je tips. Ik snap alleen het begin niet helemaal bedoel je dat ik schrijf als iemand die in groep 5 zit? of schrijf ik voor mensen in groep 5? hoewel ik denk dat die het niet leuk zouden vinden.
Ik zal het proberen aan te passen ik ga het nu herschrijven dus vertel maar wat je er van vindt.

Ik denk dat Tijgerlelie bedoelt dat je zinnen te kort zijn. Je schrijft nu voor mensen uit groep 5, dus zou je verhaal een kinderverhaal worden, wat niet de bedoeling is als ik je proloog zo lees dus, wat Tijgerlelie ook al als tip gaf, verleng je zinnen! Dat kan heel makkelijk door wat voegwoorden te gebruiken, 'en' is hierbij heel handig. Zinnen voor jezelf oplezen kan ook helpen, dan merk je vanzelf of het vloeiend is, of dat het stokkerig klinkt. Maar goed, de rest heeft Tijgerlelie al mooi verteld, dus ik richt me op iets anders.

Je beschrijft heel veel vanuit het personage zelf. Dat is op zich niet erg, als je het maar afwisselt. Dat is bij jou nog niet het geval. Ik heb gemerkt dat afwisseling één van de steunpilaren van een goed geschreven tekst is, misschien iets wat je in je achterhoofd moet houden. Zoals ook bij de lengte van de zinnen, korte afwisselen met lange.
Nu even een voorbeeldstukje zodat je hopelijk beter begrijpt wat ik bedoel^^

Ik stond op uit met een keek naar buiten. Ik zag dat de maan rood was en hij was helemaal perfect rond. Ik keek naar de straat en zag mensen die aan het rennen waren. Ook zag ik vuur, er stond een huis in brand. Het huis werd opgeslokt door de vlammen en grote wolken zwart rook vlogen omhoog.

Met een paar simpele aanpassingen kun je het 'ik zag' eruit halen. Zo krijg je meer een beschrijvend beeld, en, natuurlijk, de o zo gewenste afwisseling
Ik stond op uit en keek naar buiten. De maan was rood en helemaal perfect rond. Mijn blik gleed van de hemel naar de straat, waar mensen in paniek wegrenden. Een huis stond in brand en werd opgeslokt door de vlammen. Grote wolken zwart rook vlogen omhoog.

Precies op dat moment spatte er allemaal bloed op het raam. Ik schrok hier zo van dat ik viel. Ik keek met een verbaasde blik naar het raam. Wat was er aan de hand, waar waren mijn ouders?

Bij dit stukje mis ik de paniek. Als ik naar buiten zou kijken en er zou een huis in de fik staan, mensen renden als kippen zonder kop rond, en dan spatte er ook nog eens bloed op het raam, dan zou er meer door me heengaan dan alleen verbaasdheid. Laat je hp gillen van schrik, of dat hij angstig is ofzo.
Oh, en nog een klein dingetje, ik stel me nu voor dat de slaapkamer op de eerste verdieping is. Is dat niet een beetje hoog voor bloed om op te spatten?

Ik keek achterom en zag de gedaante met zijn rode ogen op mij af komen. Ik gilde en viel op de grond. Vlak voor mij hoorde ik glas vallen. Ik keek achterom en zag de man met de rode ogen.

Hier heb je heel snel na elkaar 'ik keek achterom'. En door het nog een keer benadrukken dat de man rode ogen heeft, doet het effect teniet. Dat is ook een moeilijk ding van het schrijven, iets waar ik zelf ook last van heb. Te veel willen. Dus te vaak benoemen wat er erg aan is om het tot de lezer te laten doordringen, waardoor je je doel eigenlijk voorbij schiet. Dat is nu ook met de plassen bloed, je benoemt het te vaak, waardoor ik nu alleen maar denk, o nee, daar heb je dat bloed weer, in plaats van dat ik met kriebels je verhaal lees. Niet te vaak teveel achter elkaar benadrukken

Ik telde er twaalf. Zijn het dezelfde als gister of zijn het andere? Wat komen ze doen? Ik stond op en begon te rennen.
''Daar! Daar rent er eentje, grijp hem,'' schreeuwde de leider geloof ik.
Ik bleef rennen en keek niet om. Ik hoorde de paarden achter mij aan komen. Ik was bijna bij de stadspoort toen ik werd ingehaald. De persoon plukte mij zo van de straat en zette me achter op.
''Hou je goed vast. Ik breng je in veiligheid,'' zei ze met een zachte lieve stem.
Tot mijn verbazing was het een vrouw. Ik voelde me veilig. Ik keek nog een keer achterom en zag dat de andere ruiters ons volgden. Waren ze goed of hoorde ze bij de slechte mannen?

En weer iets wat ik een beetje vreemd vind. Je hp heeft net voor zijn ogen een massamoord zien gebeuren en dan gaat hij argeloos mee met een stel vreemdelingen. Een beetje onrealistisch. Ik denk dat ieder normaal denkend mens zich in ieder geval probeert los te vechten, of slap van angst wordt.


Zo, dat was de feedback van vandaag^^ dat je zo veel in één keer krijgt, is helemaal niet erg, hoor! Dat komt vooral omdat je een moeilijk onderwerp hebt gekozen om mee te beginnen, actie is één van de moeilijkste dingen om te beschrijven. Je weet heel goed de spanning erin te zetten, mooi, mooi^^ ik hou wel van een beetje lugubere verhalen, diep in mij schuilt een sadist haha xD Je maakt me wel heel nieuwsgierig waar je heen gaat!

@Saskjezwaard woow, je noemt echt goede punten DANKJE! ik snap nu ook beter wat tijgerlelie bedoelt.
Ik ben het nu al aan het aanpassen en neem gelijk je puntjes mee! je noemt echt punten waar ik nog niet zo zeer over had nagedacht.
Ik denk dat het op het laatst meer iets is van geen kracht meer hebben om terug te vechten maar dat maakt ik nog wel even duidelijker.
Zoveel feedback vindt ik juist fijn! veel fijner dan maar 1 puntje eigenlijk want dan heb je het net herschreven en dan komen er nog meer puntjes bij.


Ik denk dat morgen de herschrijving er staat of in ieder geval deel 1 van de proloog!

Nou ik heb het aangepast en zoveel mogelijk jullie tips er in verwerk!Als het niet goed is of niet is wat jullie bedoelen moeten jullie het maar even zeggen!!

Hee! Ik heb de verbeterde versie gelezen en naar mijn idee is je verhaal beter geworden
Schrijf snel verder!

spannend verhaal. je andere verhaal vond ik ook erg goed. ga zo door!

Eindelijk weer een stukje meer ik had het erg druk daarom duurde het wat langer.
ik heb de feedback verwerkt in de proloog en hier ook al een beetje toe te passen.

Nou veel leesplezier en natuurlijk is feedback weer fijn!


Hoofdstuk 1.
Het was klokslag twee uur, de maan was bloedrood en stond hoog in de lucht. Het was dezelfde kleur als in de nacht waarin ik alles verloor. De nacht waarin ik alleen op de wereld overbleef. Op een dag zou ik mijn ouders wreken en de mannen hetzelfde laten voelen als wat ik nu voel. De enige overlevende was ik, de ruiters van Ashal hadden niemand anders levend gevonden.
Ze hadden mij meegenomen naar een soort kasteel. Hier groeide ik op en leerde alles wat ik nu weet. Ze waren vrijheidstrijders, ze waren een soort Robin Hood. Ze hielpen en verdedigden de mensen die zichzelf niet konden verdedigen. Zoals tijdens de laatste grote oorlog, waarbij vele dorpen werden aangevallen zonder dat ze militaire strijdkrachten hadden. Ze werden afgeslacht. Wij waren er dan om ze te helpen en te beschermen. Als er dan werd gevraagd aan de koningen waarom ze die kleine dorpen aanvielen zei hij gewoon weg bijkomende schade. Duidelijk gaf de koning niet om zijn volk.
Natuurlijke was ik niet het enige kind hier, er waren er best veel en we werden allemaal opgeleidt tot ruiters van Ashal. Sommige waren ook wees net als ik, maar de meeste waren hierheen gestuurd door hun ouders om te trainen en dan als strijder terug te keren naar huis. Bijna alle kinderen die wees zijn, zijn dat door de oorlog geworden. Daar hoorde ik niet bij. Mijn ouders waren vermoord door een groep mensen die alle macht van de bloedrode maan voor zichzelf wilden. Ooit was mijn dorp het grootst en sterkst van allemaal, maar nu is dat voorbij. Ik ben de laatste en ik zal mijn familie en vrienden wreken.
Ik woon nu tien jaar in Ashal, eigenlijk een beetje tegen mijn wil. Er is namelijk nog maar een ding dat ik wil en dat is mijn Katana door de harten van de moordenaars voelen glijden. ''Morgen begint mijn nieuwe leven, dan is het laatste examen en ben ik vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Morgen ben ik een ruiter van Ashal. Dan heb ik nog maar een levensdoel, het opsporen en vermoorden van de mannen in het zwart.”
Morgen het laatste examen, de allereerste dag dat ik begon met trainen is als gisteren.

De zon stond al hoog in de lucht toen mijn middag training begon. Het was de eerste les die ik hier ooit zou volgen en ik had er eigenlijk geen zin in. We moesten een stormbaan af. Mijn beste vriend Nick die ik hier had ontmoet had het er al de hele week over gesproken. Hij wilde niets anders dan de snelste tijd hebben. Hij wilde altijd alles winnen, van de kleinste dingen maakt hij een wedstrijd. Als hij won was het fantastisch, maar als hij verloor was het een kut spel.
De leraar kwam naar de grote groep met kinderen.
''Goedemorgen klas,'' zei hij met een grote glimlach.
''Goedemorgen meneer,'' schreeuwden de kinderen in koor.
''Vandaag is een spannende dag, jullie gaan voor het eerst de stormbaan af. Ik ga nu wat uitleggen, dus let goed op'' zei hij op een serieuze toon.
De uitleg was saai en langdradig, hij zei ongeveer drie keer hetzelfde. Ik keek een beetje om me heen, want ik verveelde me. Nick stond naast mij aandachtig te luisteren naar wat de leraar allemaal aan het vertellen was. Mijn gedachten werden verstoord door het luider spreken van de docent.
''Nu gaan we beginnen met het oefen rondje, wie wil als eerst?'' riep hij over het veld.
Bijna iedereen begon met schreeuwen en joelen. Ik bleef rustig, ik had er geen zin in. Het liefst had ik binnen gezeten of op het dak, maar ja, ik was nu eenmaal hier.
Nick schreeuwde het hardst van allemaal, zoals gewoonlijk.
''Oké, kom maar Nick'' zei de man met een glimlach.
De rest droop een beetje af en ze stonden allemaal vol spanning te kijken naar hoe Nick bij de start lijn ging staan.
''Drie, twee, een, start!'' riep de leraar.
Iedereen begon weer te schreeuwen en te joelen. Nick rende het terrein af. Hij sprong, dook en klom over alle obstakels. Het was een redelijk lange baan en je kon zien dat Nick moe begon te worden. Hij was minder snel, klom langzamer en sprong minder hoog, maar hij bleef doorgaan. Toen hij bij de finish was plofte hij neer in het gras. Iedereen juichte en feliciteerde hem. Daarna gingen we om de beurt. Iedereen deed zijn best, maar ik deed lekker rustig aan. Ik was als laatste en als langzaamste. Bij de finish plofte ik neer naast Nick.
''Waarom ging je zo langzaam? Je zet me voor schut,'' fluisterde Nick op een beetje een neerbuigende toon.
''Sorry Nick, niet iedereen vindt het zo leuk als jij,'' snaaide ik op een geïrriteerde toon.
''Oké, nu iedereen is geweest gaan we er een wedstrijdje van maken. Iedereen gaat nog een keer en de persoon met de snelste tijd krijgt... een verassing,'' zei hij met een gemene grijns.
Iedereen zeurde over de prijs, maar ik wilde alleen maar weer naar mijn kamer, lekker relaxen of genieten van de zon op het dak.
''Een kleine aanpassing, de obstakels worden wat lastiger er zal op jullie geschoten worden met rubberen pijltjes. Het is de bedoeling dat jullie die ontwijken, maar dat lijkt me logisch. We gaan weer in dezelfde volgorde als zo net, dus Nick, jij mag beginnen.''
Iedereen begon Nick zijn naam te roepen in koor, voor de verandering deed ik ook maar mee. Ik voelde me hier alleen. De enige die echt tegen mij praatte was Nick, de andere negeerden mij praktisch.
Nadat iedereen was geweest zei de leraar op een mysterieuze toon:
"de laatste persoon, zal die de tijd van Nick kunnen verbeteren?''
''Nee, dat lukt hem niet daar is hij veel te langzaam voor. Krijg je als je geen vader hebt die je leert rennen en leert dat je altijd de beste moet zijn,'' lachte Joran. Hij zei dit op zo een gemene toon dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te pompen. Ik voelde het bloed door mijn aderen stromen. De woede zorgde ervoor dat ik wilde winnen. Winnen van Nick.
''Oké, succes Damian.''

Ik hoorde de leraar af tellen, het leek alsof alles om mij heen in slow motion ging toen. Hij zei start en ik was weg. De wind blies door mijn haar. De pijltjes vlogen langs mij heen, ik ontweek ze stuk voor stuk. Hoe kon dit? Zo snel heb ik nog nooit gelopen. Ik vloog, dook en sprintte langs alle obstakels.
Ik zag de finish en alle kinderen die met open mond stonden te kijken. Ging ik echt zo snel? Ik zag Joran en mijn bloed begon nog sneller te stromen. Ik dook over de finish en ging recht op Joran af. We vielen op de grond en ik zat boven op hem. Ik schreeuwde naar hem en schold hem uit. De leraar haalde ons uit elkaar en ik moest gelijk naar binnen. Ik keek op het bord met mijn tijd, één minuut vijftien. Dat was anderhalve minuut sneller dan Nick. Hoe dit kon wist ik zelf ook niet.

Feedback verwerkt van

@jenna

Ik had het natuurlijk al gelezen, maar ik moet toch even reageren Ik vind het echt een leuk stuk! Het geeft een goed beeld van zijn jaren in Ashal. Hoe ben je eigenlijk op die naam gekomen?
Ik ben benieuwd naar het volgende stuk, dus schrijf maar snel verder!

[quote="Rubenoriginal''
Op een dag zou ik mijn ouders wreken en de mannen hetzelfde laten voelen als ik voel.
Hier moet het denk ik als wat ik nu voel.
Mijn gedachte werden verstoord door het luider spreken van de docent.
Achter gedachte moet denk ik een s staan.
Verder niks opgemerkt. Ga snel verder
XxJenna

Dat ik dit verhaal nooit eerder heb gezien Ik hoop dat je er mee verder gaat, ondanks het een hele tijd geleden is. Ik vond het een erg spannend begin hebben En ik ben ook erg benieuwd waar het heen gaat.

In welke tijd speeltje verhaal af? In het begin dacht ik dat het in het nu was, maar toen Damian werd gered door een dame te paard, klopte daar niets meer van Maar, die les, op de een of andere manier klinkt het modern. Misschien omdat je "meneer" gebruikt? Wellicht als je iets als "heer" of "meester" gebruikt, dat het dan meer in de tijd past, met kastelen en dames te paard

Ga zo door!

heyy maaike,

Wat leuk dat je reageert haha dacht eigenlijk dat niemand dit verhaal meer zo lezen...
Maarja dat blijkt niet zo te zijn haha.
Als je geluk heb ga ik verder ik denk er wel over hoewel ik het grootste deel vergeten ben van het verhaal.
Ik probeer weer te gaan schrijven misschien ga ik dit wel herschrijven maar dat weet ik niet zeker

Om eerlijk te zijn heb ik niet na gedacht over de tijd wat ik misschien wel had moeten doen haha maar zal er in het vervolg op letten

dankzij maaikes reactie ben ik ook tegen dit verhaal aangelopen, en bij deze spreek ik mijn hoop uit dat je inderdaad verder schrijft, het bevalt me wel.

Dankje!

Ik heb bedacht dat ik verder ga hoewel ik het wel ga herschrijven want ik wil wat grote aanpassingen maken met betrekking tot de wereld en zal de tijd dan ook goed bepalen. dus

STAY TUNED