Online Verhalen

En poging 3! Het plot is uitgeschreven, de niet kloppende dingetjes zijn, als het goed is, gladgestreken, en ik heb besloten het op te delen in twee delen^^ hopelijk kom ik ooit bij dat tweede deel haha xD
En ik heb eindelijk geleerd om met hoofdstukken te werken het is een wonder! Dus vanaf nu komen er netjes hoofdstukken bij het verhaal, maar natuurlijk beginnen we met de proloog.

Oh, nog een vraag voordat ik het post: als er stukjes zijn die jullie niet leuk vinden, willen jullie dat alsjeblieft zeggen? Dus stukjes in de tekst die ik plaats die te langdradig zijn, of juist waar ik te snel erdoorheen jaag, of gewoon scenes die saai zijn om te lezen. Ik ben er alleen maar blij mee, ik vind het namelijk moeilijk om zelf te beoordelen wat de lezer wil.
Genoeg gezeur, hier is de remake!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Het geluid van krachtige voetstappen echode door de gang. Het licht van de fakkels aan de muur scheen over het gezicht dat in nijd was vertrokken. Haar trekken werden weer in schaduwen gehuld toen de vrouw verder stapte. Haar lichtgroene ogen waren strak gericht op de grote, met houtsnijwerk versierde deur een paar meter verderop.
“Hij had het langer moeten uithouden, zijn tijd was nog niet voorbij,” snauwde ze woedend naar haar metgezel.
“Meesteres,” zijn stem klonk laag en straalde rust uit, “u moet uzelf inhouden, stel dat een bediende u ziet.”
Haar hand schoot bijna achteloos uit en kletste op zijn wang. De mans felblauwe ogen trokken iets samen van pijn, dat was de enige reactie die hij gaf. Ze trok zijn hoofd naar zich toe en staarde hem aan. Haar lippen krulden om in een smalle lach.
“Mijn schat, je begrijpt het niet. Hij was de een-na-laatste van de voorraad die ik nog had, nu moet ik op een andere manier aan een mens zien te komen. Mijn plannen staan op het punt zich te ontvouwen,” haar nagels boorden zich in zijn huid, “en ik laat het niet verpesten door een klein detail.”
De man gaf geen krimp. “Natuurlijk, meesteres.”
Met een liefkozend klopje op zijn wang liet ze hem weer los. Haar nachtzwarte haren streken even over zijn gewonde wang toen ze zich abrupt omdraaide. Zwijgend vervolgde zij haar pad, met haar metgezel telkens twee passen achter zich.
Een harde zet liet de deur openvliegen en tegen de muur aan knallen. De vrouw bleef pas stilstaan bij een ondiep bassin, gevuld met een vloeistof die veel weg had van inkt, maar het niet was. Ze streek met haar vingers over de rand. Meteen begonnen diepzwarte runen aan de zijkant met een vreemde glans te pulseren.
“Laat me het dichtstbijzijnde dorp zien waar mensen wonen met magie.”
Een gloed kolkte omhoog vanuit het binnenste van het bassin en bleef op de oppervlakte van de vloeistof hangen. Langzaam vlochten kleuren in elkaar en werd er een beeld zichtbaar; het was een dorp van bovenaf gezien. Een witte vlam bewoog zich langzaam over een straat heen. Er waren nog twee andere vlammen te zien, ze stonden stil naast elkaar.
De vrouw glimlachte. “Hm, Nadir… Ik wist niet eens dat het nog bestond.” Ze draaide zich om naar de man, die de deur had gesloten en op een eerbiedige afstand was blijven staan. “Mijn strijder, ga naar Nadir en haal een van die energiebronnen voor me. Doe ermee wat je wilt, zolang het mens maar levend hier komt.”
De man grinnikte, een onheilspellend geluid. “Ja, mijn meesteres.” Hij boog diep voor haar.



Edit: feedback van Jodie en Tijgerlelie toegepast

Huh waarom heb je het eigenlijk hergeschreven? Ik vond die andere best wel goed hoor. Maar ja, deze is ook best wel leuk. Het lijkt een beetje op die vorige remake, maar hier beschrijf je gelukkig wat meer details enz. Vraag me af of het over hetzelfde meisje gaat? Ga snel verder.
Jenna

En daar is versie zoveel
Zo en nu ga ik me houden aan wat je hebt gevraagd dus pas maar op xD hehe

Het licht van de fakkels aan de muur scheen over het gezicht dat in nijd was vertrokken, dat weer in schaduwen gehuld werd als de vrouw weer verder was gestapt.

Deze zin is niet zo mooi. Er staat sowieso dubbel weer in en hij is te lang. Je kunt hem beter in tweeen delen, of het tweede deel weglaten.
Je gebruikt in je eerste stukje ook vrij snel gang achter elkaar.

gevuld met een vloeistof die veel weg had van inkt, maar het niet was.

Ken je nog van die kinderverhaaltjes die je dan werden voorgelezen xD: Hij dacht iemand te zien lopen, maar toen hij dichterbij kwam, was er niets! xD zo'n idee kreeg ik bij deze zin xD hahah, * zal vast wel door die rare kronkel in mijn kop zijn, gheheh xD * maar ik zou zelf een iets andere manier uitproberen om uit tebeelden dat het geen inkt is.

Meteen begonnen diepzwarte runen aan de zijkant met een vreemde gloed te pulseren.
“Laat me het dichtstbijzijnde dorp zien waar mensen wonen met magie.”
Een gloed kolkte omhoog vanuit het binnenste van het bassin en bleef op de oppervlakte van de vloeistof hangen.

Hier gebruik je ook twee keer gloed dicht na elkaar. misschien iets ander woord van maken?

Een gloed kolkte omhoog vanuit het binnenste van het bassin en bleef op de oppervlakte van de vloeistof hangen. Een beeld werd zichtbaar; het was een dorp van bovenaf gezien. Een witte vlam bewoog zich langzaam over een straat heen.

Een, een, een Wat afwisseling is ook leuk om een zin mee te beginnen hehe ( hoor wie het zegt --' ik doe ook altijd een een een een een xD )

de mens

Is het niet het mens? En de mens als je naar de volledige mensheid kijkt?

Zoo mwuahahah omdat ik dit toch al uhh tien keer heb gelezen xD ga ik nu maar lekker streng zijn ook Evil grin

Hey Saskjezwaard,
Ik heb het nog niet gelezen dus hier mijn onbevooroordeelde eerste indruk. Onheilspellend begin in ieder geval. Ik dacht dat het voor een intro misschien leuker is geheim te houden wat de man precies moet gaan halen? Dus dat ze iets zegt als ‘Laat me de dichtsbijzijnde energiebronnen zien.’ En later ‘Ga ze halen.’ Ik ga er nu even vanuit dat de rest van het verhaal heel ergens anders begint aangezien dit de proloog is.
Verder hieronder nog een dingetje dat Jodie nog niet genoemd had. Verder loopt het goed, leest lekker weg, wekt een interesse in haar snode plannen en zet nogal een grimmige toon. Het lijkt me geen gezellig wereldje!
Groetjes, Tijgerlelie

De mans blauwe ogen trokken iets samen van pijn, dat was de enige reactie die hij gaf.

Omdat ze hem slaat kan het twee dingen betekenen. Hij heeft blauw geslagen ogen of zijn ogen zijn blauw van kleur.


Tip voor de toekomst (mijn grootste fout ooit!): probeer ondanks al het herschrijven ook vooral door te schrijven tenzij het echt niet anders kan. Ook wijzigingen in het plot kun je later rechtzetten. Ik blijf zelf nogal hangen na een paar hoofdstukken namelijk, zou jammer zijn als je hetzelfde krijgt!

@ Jenna: Deze keer komt Rose niet van de aarde, maar van de wereld zelf dat is het grote verschil, waardoor de rest ook niet meer klopte. En nu is het verhaal anders, dat zul je bij dit stukje al merken(:
@ Jodie: en die foutjes had je niet eerder kunnen vertellen? nee, heel erg bedankt voor het eruithalen, ik heb ze verbeterd, hopelijk dat het nu goed is! Alleen dat met 'de mens', ik weet het niet. De ene keer klinkt het mens goed, de andere keer niet. Dus als iemand het weet, mag ie het gerust vertellen^^
@ Tijgerlelie: Ik had een reden dat ik duidelijk maakte wat de man precies moest gaan halen, maar die ben ik even kwijt haha xD en zijn ogen zijn blauw van kleur, ik hoop dat het nu wat duidelijker is (heb er felblauw van gemaakt^^). En dank je voor je tip
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






Haar vingertoppen streelden de verwelkte blaadjes van het plantje. Het was de laatste slakrop die ze moest redden van de storm die gisteren over Nadir had gewaaid. Onverwachts als altijd, was het gaan regenen, zo hard dat je gezicht rood kleurde als je naar de hemel keek. Het was nog net geen hagel geweest.
Rose sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling. Langzaam voelde ze elke ademteug dieper en trager worden, waardoor ze wegzakte in haar trance. Vanuit daar was het niet moeilijk om naar de energie te reiken die, diep verborgen, door haar aderen stroomde. Ze liet haar hart de tintelende magie naar haar vingers pompen, totdat ze voelde dat het genoeg was. Met de plaatjes uit het boek in gedachten, begon ze lijnen te trekken. De huid van haar vinger werd warm en bleef dat ook. Een teken dat ze het goed deed.
Met een gefluisterd woord blies ze leven in de lijnen die samen een teken vormden. Even gloeide het moskleurig op, voor het wegzakte in de geplette bladeren. Er was geen verandering in te zien, maar ze kon het voelen als ze het plantje aanraakte. De magie was gelukt.
“Hèhè.” Rose kwam overeind en klopte haar donkerbruine schort af. “Dat is ook weer gebeurd. Wat een rotwerk.”
Lauryn grinnikte en boog zich over het opgelapte plantje heen. Ze drukte zorgvuldig de aarde aan en goot daarna wat water uit de gebarsten ijzeren gieter eroverheen. Rose zag het hoofdschuddend aan. Haar zus was zo geduldig, een eigenschap die ze niet met elkaar deelden. Als Rose ergens een hekel aan had, waren het wel van zulke kleine prutwerkjes, waar iedere verkeerde beweging telde. Soms vond ze het jammer dat zij het talent voor magie van haar moeder geërfd had, in plaats van Lauryn.
“Als ik morgen terugkom en jullie het wagen om niet gegroeid te zijn, dan trek ik jullie er krop voor krop uit en gooi ik jullie van de klif.” Rose kneep haar ogen samen en staarde moordlustig naar de slakroppen, die er wat zielig bijstonden.
“Een beetje verspilling van groente, vind je niet?” Lauryn begon het tuingereedschap bij elkaar te rapen en één voor één in de mand te leggen.
Rose haalde haar schouders op. “Mwah. Sla is toch niet lekker. Ah, kom op, Lauryn, ik wil naar huis! Die dingen raken toch wel door elkaar als je ermee loopt.”
Lauryn stopte meteen. Haar groene ogen vlamden fel op. “Dan doe je het toch lekker zelf?” Ze griste de gieter van de grond af en liep met wapperende rokken weg.
Rose zuchtte en gooide het laatste dingetje –een klein schepje- in de mand. Sommige opmerkingen schoten volledig in het verkeerde keelgat bij haar zus. Dan was er niets meer over van het geduld. Gelukkig kwam Lauryn er altijd snel achter dat Rose het niet zo bedoeld had.
Ze pakte de mand op en zette hem tegen haar heup. De wandeling naar huis duurde niet lang, maar in haar eentje was het altijd een stuk saaier. Nadir was een middelgroot dorp, waar alles dicht bij elkaar lag. De akkers lagen in een ring om de huizen heen en werden op hun beurt weer afgeschermd door weidse bossen. In het zuidoosten lag de Drakenklif, een natuurlijk gegroeide rots die de akkers van Nadir voor een deel overkoepelde. De verhalen gingen dat de aarde over Jihonar groeide, zodat hij kon herstellen van de wonden die hij had opgelopen in het gevecht met de laatste draak van de wereld. Rose kon het zich zo voorstellen.
Haar ademhaling kwam hijgend over haar lippen terwijl ze de oplopende weg beklom. Het dal van Nadir had een heuvelachtige bodem, waardoor sommige huizen hoger stonden dan de anderen. Vanuit hier kon ze de daken nog net niet ontdekken.
De velden rondom waren treurig om aan te zien. De storm had de gewassen goed vernield. Er zaten gaten in de bladeren van de rode kolen en broccoli, en de wind had een stel fruitbomen om laten waaien. Rose trok haar lip iets op bij het zien van de schade. Daar zou ze nog een paar dagen mee bezig zijn.
De oude kastanjeboom was geplant op het hoogste punt van de heuvel. De vele takken die hun weg naar de hemel zochten, werden gebruikt door de kinderen van het dorp om in te klimmen. En tijdens de herfstviering verzamelden de dorpelingen de gevallen kastanjes en bakten ze in het vuur. Dan dronken de volwassenen rode wijn en brandden de gretige kleintjes zich aan de te hete noten. Het was Rose’ favoriete feest. Over iets meer dan een week zou het zover zijn.
De stam van de boom had een enorme omtrek, je kon hem met vijf man nauwelijks omarmen. Groot genoeg om je achter te verstoppen.
“Ik zie je wel, hoor.” Rose streek een gevallen pluk haar naar achteren en zette glimlachend de mand op de grond. Ze wist het, Lauryn kon niet lang boos op haar blijven.
Het bleef stil, te stil. Rose fronste haar wenkbrauwen en pakte de mand weer op. Twijfel sloop haar lijf binnen. Die opmerking was toch niet zo hard dat Lauryn naar huis was gestormd? Haar zus kon soms om niks boos worden, maar dat was een opvlammende woede. Een plotselinge, intense uitbarsting die na een paar minuten al geblust was.
 


Aangepast na Tijgerlelies feedback

Ben egt nieuwsgierig, waar gaat je verhaal naartoe. Je vorige versie speelde af in een drukke stad en nu opeens in een dorp? Je naakt me egt nieuwsgierig, schrijf snel verder.
Jenna

Je zult het wel zien, Jenna ik zou wel in gedachten houden dat deze wereld niet de aarde is, dat kan veel helpen^^
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Het gekraak van takken klonk achter Rose op. Geschrokken draaide ze zich om. Een lange gestalte stoof op haar af en trok de mand uit haar handen. Schrik wikkelde zich om haar hart en ze kon alleen maar verstijfd stilstaan terwijl de man achter haar wegrende. Het drong pas een seconde later tot haar door dat hij haar mand had gestolen.
Snel draaide Rose zich om en sprintte achter haar aanvaller aan. Zijn bruine krullen wapperden vrolijk, bijna plagend in de wind, alsof hij haar uitdaagde. Rose balde vastberaden haar handen tot vuisten. Ze zou zich niet zo makkelijk laten beroven!
“Kom terug!” schreeuwde ze zo hard als ze kon. De man draaide zijn hoofd iets naar haar om, maar stopte niet.
Rose versnelde haar passen, wat niet zo moeilijk was met de aflopende heuvel. Haar benen maakten zulke grote stappen dat ze bang was dat ze elk moment iets kon scheuren. De man was onderaan de helling gestopt en keek naar haar. Ze lette er niet meer op, al haar aandacht was gericht op het proberen om niet te vallen.
“Rose?” De man had de mand naast zich gezet en kwam haar bezorgd tegemoet gelopen.
Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Nu was haar kans. Ze deed alsof ze struikelde, wat ook bijna zo was. Met maaiende armen wist ze zichzelf overeind te houden. Haar hart bonkte in haar keel. Elk moment kon ze een fout maken en met haar gezicht plat op de grond belanden. Het hing nu af van de timing.
De man stapte dichterbij en spreidde zijn armen iets. Rose schoot hem voorbij en ontdook zijn graaiende handen. Ze griste de mand van de grond af, struikelde bijna in haar vaart en stopte buiten het bereik van haar aanvaller. Grijnzend stak ze haar tong uit.
“Je trapt er elke keer weer in.”
De man grijnsde vrolijk terug. “En jij schrok je dood. Je had je gezicht moeten zien, dat was echt geweldig!”
Rose stapte langzaam naar hem toe, verleidelijk knipperend met haar ogen. “Ja, ik verwacht dan ook niet dat mannen zich in bomen verstoppen om onschuldige meisjes te laten schrikken.”
“Onschuldig?” Hij grinnikte. “Die is mooi.”
Ze deed nog een stap dichterbij. De mand was het enige wat hun lichamen van elkaar scheidde. “Ja, heel onschuldig.”
Ze ging op haar tenen staan en drukte een kus op zijn lippen. Een waas gleed voor zijn blauwe ogen en hij wilde haar tegen zich aantrekken, maar ze danste plagend buiten zijn bereik.
“Nuh-uh, pas over twee weken, Duyrk. Kom, dan gaan we Lauryn zoeken, ik heb haar weer eens boos gemaakt.”
Duyrk pakte glimlachend de mand uit haar armen. “Ik weet het, ze wilde bij de boom wachten, maar ik heb haar gezegd dat ze bij de molen moest gaan staan.”
“Aha, ik wist het!” Triomfantelijk greep ze zijn hand vast en trok hem mee. “Ze kan niet lang boos zijn, ik wist het, ik wist het, ik wist het!”
“Wat heb je tegen haar gezegd?”
Rose haalde haar schouders op. “Oh, niet veel, maar je weet hoe het gaat. Ik erger me dood aan die rotplantjes, reageer dat af op haar en zij neemt dat te persoonlijk op. Maar genoeg daarover, hoe was je werk?”
Duyrk zuchtte. “Tja, hetzelfde zoals altijd, hakken, zagen, schuren, beitelen… en zoals altijd geen enkele uitdaging.”
Zijn vader was timmerman en wilde graag dat zijn zoon het vak ook leerde, maar Duyrk vond er niks aan. Hij wilde liever wetenschapper worden. Een vak waar geen geld in te verdienen was, zeker niet in dit kleine dorp. Hier hielden ze meer van praktische beroepen, iets waar je meteen iets aan had. Kennis verzamelen was een vreemde hobby, meer niet.
“Arme schat,” Rose kneep troostend in zijn hand, “we vinden wel iets voor je.”
Hij glimlachte. “Zolang het maar niks met hout te maken heeft, vind ik het best.”
Vrolijk pratend kwamen ze uiteindelijk bij de molen aan. Het waterrad draaide krakend in hetzelfde tempo als altijd. Een brug was over de beek gebouwd en aan de overkant stond Lauryn hen op te wachten. Ze had het lint uit haar haren getrokken en de bruine lokken golfden nu over haar schouders.
“Heb je haar goed de schrik aangejaagd?” riep ze hen toe.
Duyrk grijnsde. “Ja, je had het moeten zien! Haar gezicht was goud waard.” Lauryn en hij barstten beiden in lachen uit.
Rose porde hem in zijn zij. “Ja ja, schep maar op, dat zou ik ook doen. Zo erg was het niet.”
Gezamenlijk liepen ze verder het dorp in. De meeste huizen hier waren van hout gemaakt, er waren er maar enkele van steen. Riet was op de daken gebonden, wat Nadir een gezellige uitstraling gaf, net zoals de lantaarns die in slingers tussen de huizen hingen. Drie grote eikenbomen stonden in het midden van een pleintje en staken boven alles en iedereen uit.
“Roselyn.”
Een huivering kroop over Rose’ rug bij het horen van de zalvende stem. Ze plakte een glimlach op haar gezicht en draaide zich om. Voor haar stond een brede man, wiens donkerblonde haren aan de zijkant begonnen te grijzen. Zijn blauwe ogen dwaalden over haar gezicht, om even naar haar borsten te glijden. Haar maag verkrampte. Ze voelde Duyrks hand in de hare knijpen en wist dat hij het ook gezien had.
“Hallo, Juinas, hoe gaat het met u?” Het kostte haar moeite om de beleefdheid uit haar strot te persen.
Hij glimlachte. “Voortreffelijk, dank je. Wanneer kom je eindelijk eens een keer je strijdmagie bij me leren?”
Juinas was, naast haar moeder en zijzelf, de andere magiekracht in het dorp. Hij had zich gespecialiseerd in strijdmagie, wat hij voornamelijk gebruikte om te jagen. Meer gevaar dan een wild geworden everzwijn was er toch niet in Nadir te vinden. De buitenwereld wist niet eens van hun bestaan af.
“Eh...” Rose’ gedachten schoten alle kanten op bij het verzinnen van een smoes. Ze wilde niet met hem alleen zijn, hij joeg haar de stuipen op het lijf. Zelfs in gezelschap zat hij telkens naar intieme plekken te loeren, ze wilde niet eens weten hoe het was als ze met z’n tweeën waren.
“Vanavond niet, ze gaat mee naar de weekviering. U komt toch ook?” Duyrk sprong voor haar in de bres. Hij trok zijn lippen op in iets wat voor een glimlach moest doorgaan.
Juinas glimlachte al even koeltjes terug. “Jazeker. Dan zie ik jullie daar. De volgende keer kom je niet onder een les uit, Rose.” Ondanks dat de woorden plagend gezegd werden, kon Rose de dreigende ondertoon niet ontkennen. Weer liep er een huivering over haar rug.



Edit: Mooonies, Jodies en Tijgerlelies feedback toegepast

Ik heb de vorige versies niet gelezen, dus heb geen vergelijkingsmateriaal. Super dat je aan het herschrijven bent! De titel heeft me altijd al aangesproken en nu kan ik het vanaf het begin volgen
Ik heb net alle stukken gelezen en je hebt me erg nieuwsgierig gemaakt naar wat de proloog te betekenen heeft.
Ik ben één spellingfoutje tegengekomen bij het laatste stuk:

“Voortreffelijk, dank je. Wanneer kom eindelijk eens een keer je strijdmagie bij me leren?”

Na kom hoort volgens mij nog 'je'

Voor de rest heb ik er niets op aan te merken, ben benieuwd hoe het verder gaat!

Duyrk en Rose zijn leuk samen ghehe

Ik vond dit een beetje raar klinken:

“Rose?” De man had de mand naast zich gezet en liep bezorgd op haar af.

zo lijkt het net of Rose stilstaat ,
misschien kan je daar beter kwam haar tegemoet lopen, of zoiets van maken

En bij die viespeuk heheh weet even zijn naam niet xD, noem je twee keer vrij snel achter elkaar dat hij naar haar borsten kijkt, misschien dat je de tweede beter kunt veranderen ?

Verder leuk leuk leuk , Zorg maar dat je een mooi stukje voor als ik terug kom af heb gheheh

Hey Saskjezwaard,
Leuk, die tegengestelde karakters van de zussen! Hoewel ze allebei als gepassioneerde jongedames overkomen. Ik weet niet goed waarom maar ik raakte op een gegeven moment in de war wie nu wat deed. Bij de tweede keer lezen ging dat over dus misschien had ik meer moeten slapen vannacht. Hieronder wat kleine dingetjes die me opvielen.

Vanuit daar was het niet moeilijk om naar de energie te reiken die diep verborgen door haar aderen stroomde.

“... te reiken die, diep verborgen, door haar aderen stroomde.” Is het dan toch?

Lauryn grinnikte en boog zich over het herstelde plantje heen.

Hersteld? Ik dacht dat er niets te zien viel...

“Als ik morgen terugkom en jullie het wagen om niet gegroeid te zijn, dan trek ik jullie er krop voor krop uit en gooi ik jullie in de klif.”

Gooi je niet iets ‘van’ de klif?

De stam van de boom had een brede oppervlakte, Rose zou er vijf keer in kunnen verdwijnen. Groot genoeg om je achter te verstoppen.

De stam van de boom was breed of de stam van de boom had een enorme/grote/indrukwekkende omtrek. Ik ben niet overtuigd van ‘een brede oppervlakte’. En tot slot kun je dan niet in het oppervlak verdwijnen, dat suggereert een inhoudsmaat, tenzij ze een tweedimensionaal wezen is.

Groetjes!

 

Weer een spannend verhaal namens jou Eentje die ik nog niet volgde (want dit is her-start toch?).

Ik vind het spannend en toen haar mand gepakt werd, dacht ik écht dat het de man uit de proloog was. Maar ik had kunnen weten dat je dat niet zó snel zou laten gebeuren Haha.

Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door

Groetjes Maaike

Huh? Ik dacht dat ik op je verhaal al eenn reactie had geplaatst, niet dus. Begin oud te worden zeg.
Ik dacht ook netals Maaike dat toen haar mand werd afgepakt het door de man in je proloog was. Niet dus, trouwens wat is die Juinas toch een viezerik
Schrijf je snel verder
XxJenna

@ Mooonie: yes, een aansprekende titel, altijd fijn om te horen^^ en onbevooroordeelde lezers zijn ook heel erg fijn om te hebben, die kunnen me vertellen als ik dingen niet duidelijk uitleg. Dus schroom je niet om je te laten horen
@ Jodie: ik ben bezig, ik ben bezig^^ gnagna, ik kan niet wachten op het stukje dat binnenkort komt, muhahaha
@ Tijgerlelie: Als je het nog verwarrend vindt, zeg het maar, dan ga ik puzzelen om het aan te passen en dank u voor uw opmerkingspuntjes, ik heb het gelijk aangepast!
@ Maaike: Jeej, weer een nieuwe, onbevooroordeelde lezer Dit is inderdaad de herstart, numero 3 om precies te zijn haha xD Nee, spanning moet zich opbouwen, anders is het saai
@ Jenna: mooi dat het gelukt is om jullie voor de gek te houden en je bent pas 15 en je begint nu al dingen te vergeten? Oeh, das niet goed, ik zou eens langs de dokter gaan

Oh, trouwens, het verhaal dat erin voorkomt is waarschijnlijk verwarrend om te lezen, omdat jullie niet precies weten hoe de wereld in elkaar zit. Dat komt later nog wel. Maar zouden jullie het door willen geven als jullie er echt geen zak van snappen? Dan zal ik kijken of ik het wat duidelijker kan maken
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



“Wat een engerd,” fluisterde Lauryn, haar blik gericht op de weglopende man.
Duyrk ging voor Rose staan en ontnam haar het zicht op Juinas. Ze vond het niet erg, Duyrks knappe gezicht was toch een stuk fijner om naar te kijken. Hij pakte haar handen vast en keek haar serieus aan. “Rose, ik wil niet dat je ooit alleen met hem bent. Vertel hem maar dat ik het je verboden heb. Het maakt me niks uit wat hij van me denkt, ik wil het niet.”
“Dank je, ik zocht al een manier om van hem af te komen.”
Rose stak haar hand uit en streek een bruine krul van Duyrks voorhoofd. Zijn ogen verzachtten en hij boog zich iets voorover. Ze drukte glimlachend een kleine kus op zijn lippen en trok zich snel weer terug. Haar blik schoot even naar Lauryn, die ongemakkelijk naar het pleintje staarde. Rose probeerde altijd niet te aanhankelijk te doen als haar zus erbij was. Lauryns vriend was twee maanden geleden langs de Drakenklif gereden, op zoek naar fortuin in de buitenwereld. Duyrk was van plan om met hem mee te gaan, maar tot Rose’ geluk had hij het uiteindelijk niet gedaan. Ze hadden nog steeds niks van Sillonn gehoord.
“Kom, dan gaan we naar huis, moeder zal zich vast zorgen gaan maken als we hier nog langer blijven staan.” Rose wilde Duyrks hand weer vastpakken, maar bevroor in die beweging toen ze zijn gezicht zag.
“Oh, is je moeder thuis?”
De glimlach gleed van haar gezicht af. “Ja, ze is vandaag de hele dag thuisgebleven om drankjes te maken voor de mensen die kou hebben gevat tijdens de storm.”
“Ik denk dat ik maar naar huis ga, dan kom ik jullie vanavond wel ophalen, goed?”
Rose aarzelde even, maar knikte uiteindelijk toch. “Tot vanavond.” Ze gaf hem nog een snelle kus op zijn wang en keek hem na terwijl hij wegliep. Hij nam iets te grote passen, waardoor hij iets slungelachtigs over zich kreeg. Zijn vertrouwde loopje.
“Dat wordt nog wat als jullie gaan trouwen.”
Rose draaide zich om naar Lauryn die haar glimlachend aankeek. Ze zuchtte. “Ik weet het. Hopelijk dat hij en moeder elkaar leren respecteren. Het lijkt wel alsof ze elk moment aangrijpen om elkaar de pan uit te vegen. Ach, ik ben allang blij dat jij en vader hem mogen.”
Hun moeder geloofde dat geesten in Nadir ronddwaalden en dat zij ze kon zien. Duyrk vond het onzin en kon het niet weerstaan om dat luidkeels te verkondigen. Ze kregen zowat elke keer ruzie als ze elkaar zagen. Het zorgde voor de nodige spanning in de familie, maar het was het enige minpuntje aan Duyrk. Ze had niets te klagen.
Met een glimlach haakte ze haar arm in die van Lauryn. “Zullen we gaan kijken of moeder haar kruidenstamppot heeft gemaakt? Ik heb zin in iets te eten.”



 
Hoofdstuk 2




De vlammen in de grote vuurplaats wakkerden hoog op en verlichtten het gerimpelde gelaat van de dorpsoudste, Olan. Zijn lange, grijze baard was met blauwe linten in drie delen verdeeld. Hij had er belletjes in verstopt, die rinkelden bij elke beweging die hij maakte. Zijn vader was de laatste geweest die had meegemaakt dat Nadir nog onderdeel was van het rijk van de Lys. Hij had zijn zoon de verhalen doorverteld.
Rose verschoof iets op de houten bank en kroop wat dichter tegen Duyrk aan. Hij glimlachte en sloeg zijn arm om haar heen. Over zijn schouder kon ze Etelle, haar beste vriendin, haar met getuite lippen zien aanstaren. Etelle was met strikte normen en waarden opgevoed en was het er niet mee eens dat een ongetrouwde man en vrouw elkaar aanraakten.
Een stem die uit de omringende menigte kwam, trok Rose’ aandacht weer naar het middelpunt van de hal: de vuurkring.
“Vertel ons je verhaal, oudste Olan.”
Het was traditie om zo met het vertellen van de mythes en legendes te beginnen. Hoewel Olan zei dat het allemaal waargebeurde verhalen waren, kon Rose het zich niet voorstellen. Sommige vertellingen waren absurd, zoals die over de schepselen die van gedaanten konden veranderen, of de andere wezens die je met je woord kon binden. Ze kon zich niet voorstellen dat de buitenwereld echt zo was als in Olans fantasie.
De man glimlachte, een bijna tandeloos gebit onthullend. Rose wist dat hij hield van de aandacht die hij op dit moment kreeg.
“En welk verhaal willen jullie horen?”
Zijn blik schoot naar de kleintjes die aan de overkant van hem zaten, op een veilige afstand van het vuur. Ze duwden zichzelf overeind op hun stoffige knieën en begonnen om het hardst te roepen.
“Het ontstaan van de Lys!”
“Dat is saai! Het verhaal van het hemelmeer!”
“Nee, het doden van de draak.” Het kleine jochie die dat schreeuwde, zwaaide met een stok rond en zette zichzelf bijna in brand. De geschrokken moeder trok hem net op tijd terug.
“Ik wil het verhaal over de enge vrouw!”
De hand van de dorpsoudste beschreef een grote boog, dwars door het vuur heen wat terugweek voor zijn aanraking. De kinderen hielden meteen op met praten en het werd doodstil in de grote hal.
“Hoorde ik daar iemand praten over verhaal van de doriónàch? De verschrikkelijkste wezens die het daglicht van Aeron ooit gezien hebben?”
Een klein meisje veerde enthousiast op haar knieën op en neer. “Ja, die, over die enge vrouw! Ik vind haar grappig.” Ze giechelde met haar hand voor haar mond.
Even was er ergernis te lezen in Olans ogen; hij hield er niet van als iemand de spot met zijn verhalen dreef. Maar zijn tandeloze glimlach zat al snel weer op zijn plek.
“Dan vertel ik hierbij het verhaal over de doriónàch, het ras van de koninginnen.” Zijn stem daalde tot een laag gefluister. Iedereen boog zich naar voren om het goed te kunnen horen.
“De doriónàch, de eerstgeborenen samen met de wynings. Zij werden geschapen door de geest van de duisternis, de machtige Tywol. Hij maakte één van haar soort en gaf haar een groot geschenk mee. De doriónàch kon zelf leven scheppen. Alleen vrouwelijk, Tywol wilde haar niet het geheim van de mannelijke schepping verklappen. Zo zou hij haar in de hand kunnen houden.
Nadat de machtige geesten Tywol en Lyrian in de eeuwigheid waren vervlogen, werd het duidelijk welke wreedheden zich in de doriónàch verborgen hielden. Ze trokken ten strijde tegen de Lys, die zich in alle haast hadden gegroepeerd. De doriónàch legden het af tegen de collectieve Lys en verloren bijna al hun land. Tot de machtigste doriónàch opstond en de andere uitdaagde. Als zij alles zou winnen, zou zij zich kronen tot de keizerin van de Tywell en heersen over de drie volkeren. Ze zou-”
Het verhaal werd abrupt afgekapt door een kreet van pijn die hard in Rose’ oren nagalmde. Ze draaide zich met een ruk naar Duyrk toe, die plotseling zwaar op haar hing. Haar hart stopte een moment met kloppen. Zijn ogen rolden naar boven toe en hij zakte naar voren. Ze wilde hem vastgrijpen, maar hij was te zwaar. De ruwe stof van zijn jasje gleed tussen haar vingers door. Met een klap viel hij op de grond en bleef liggen. Doodstil.

Neejj hij is dood ...........
Hoe kan dat in het begin was hij nog springlevend? Egt zielig voor Rose... Ik denk dat het iets te maken heeft met die heks van je in hhet begin van het verhaal?
Ga snel verder

Wow! Die zag ik niet aankomen! Wat een wending zeg...En ik vond Duyrk nog wel zo'n leuk personage
Echt een goed stukje, het roept vragen op. Wat gebeurde er ineens met hem?
Ik heb geen spellingfouten gezien!

Haha, ik kan jullie geruststellen, hij is niet dood jullie zullen zelf wel zien wat er aan de hand is^^
Oh, weer een centrale vraag, vinden jullie dat ik te snel bij het spannende stuk kom, dus hadden jullie nog wat meer normale dagelijkse dingetjes willen zien? Of is dit goed?



Geschrokken geluiden golfden om Rose heen, maar kwamen niet binnen. Haar binnenste trilde van paniek, wat ze met moeite uit wist te bannen. Ze liet zich naast Duyrk op haar knieën zakken en drukte haar vingers tegen zijn nek aan. Een onregelmatige slag bonkte tegen haar huid.
De opluchting die door haar heen schoot, maakte al haar spieren slap. Ze wist zichzelf nog maar met moeite overeind te houden. “Hij leeft nog.”
Een hand belandde hard op haar schouder. “Wat is er aan de hand?” In Etelles bruine ogen was angst te lezen.
“Ik weet het niet.” Rose draaide zich meteen weer om en begon Duyrks kraag los te knopen. Misschien zat die te strak om zijn nek?
Ze had nog maar net een knoopje van Duyrks hemd losgemaakt, toen er een schok door zijn lichaam trok. Zijn gezicht was een grimas van pijn. Weer een spasme. Zijn lippen begonnen te bewegen, stootten grommende woorden zonder betekenis uit. Ze klonken duister en leken zich aan Rose’ huid vast te hechten. Rillend schudde ze het gevoel van zich af.
“Duyrk, hoor je me, Duyrk!” Ze herkende de paniekerige stem niet als die van zichzelf. Hulpeloos begon ze op haar nagels te knauwen. Wat moest ze doen?
Goedbedoelende handen probeerden Duyrks schokkende lichaam naar de grond te drukken. Rose sloeg ze weg. Het zou hem niet helpen, alleen maar pijn doen. Niemand mocht hem aanraken voordat ze wist wat er aan de hand was.
“Rose, kom mee.”
Ze draaide zich om en keek recht in haar moeders ogen. De normaal groene kleur was bijna geheel overgenomen door amberkleurige vlekken. Feye greep Rose bij haar arm vast en probeerde haar omhoog te sleuren.
Met een ruk trok Rose zich los. “Laat me!”
Haar moeder pakte haar weer vast. “Rose, luister naar me, we moeten naar het bos. Duistere geesten hebben Duyrk overgenomen, ik voel het gewoon om hem heen kolken. We moeten het kleinemaanblad zien te vinden.”
Duyrk schreeuwde het uit van pijn, daarmee onbewust Feyes woorden onderstrepend. Hij kromp ineen en klauwde naar zijn hart. Zijn ogen waren nu wijd opengesperd. Bloederige strepen trokken lijnen over zijn oogwit. Bezorgdheid schoot door Rose heen en ze wilde zich naar hem vooroverbuigen. Haar moeder stopte haar.
“Rose, kom mee! Je kunt hem hier niet helpen, wel als we buiten zijn. Twee paar ogen zien meer dan één.”
Dit keer stribbelde Rose niet tegen toen haar moeder haar overeind probeerde te trekken. De menigte week uiteen voor hen en sloot zich meteen weer achter hun rug. Rose hield haar blik de hele tijd gericht op Duyrk. De genezer boog zich over zijn verkrampte lichaam heen. Dat was het laatste wat ze kon zien voordat een brede rug voor haar beeld stapte.
De koele buitenlucht streek over Rose’ huid en loste de paniek gedeeltelijk op. Een verdwaalde schim stoof weg, jankend van angst. Ze kon nog net in het zwakke licht van de slinger lantaarns een glimp opvangen van een borstelige vacht. Een hond. Rillend sloeg ze haar armen over elkaar. Het dier had blijkbaar aangevoeld dat er iets duisters in dit kleine stadje was getrokken.
“Waarom wilde je mij meehebben, moeder? Lauryn kan net zo goed kruiden zoeken als ik.” Verlangend keek Rose terug naar de gemeenschappelijke hal, waar haar verloofde in zoveel problemen zat.
Twee handen werden liefdevol op haar gezicht gelegd en dwongen haar om haar moeder in haar ogen te kijken. Nu pas vielen de diepe kraaienpootjes Rose op. Haar moeder begon ouder te worden dan dat Rose wilde toegeven.
“Ik ken je, Rose, ik weet dat je alles in eigen handen wilt hebben. Je zou ons toch achterna zijn gekomen om ons op te jagen. Kom, we moeten snel zijn. Hopelijk hebben we nog een kans om de boze geest uit te bannen.”
Samen snelden ze over het plein naar de rand van het dorp. Rose keek nog één keer achterom naar de hal die omringd was door smeulende fakkels. Een schreeuw van pijn streelde aan de randen van haar gehoor. Even dacht ze dat ze gedaanten zag dansen achter de dunne gordijnen die voor de ramen waren gehangen. Ze schudde haar hoofd en draaide zich naar het bos toe. Het was alleen maar haar verbeelding.

Het normaal zo rustige bos was veranderd in een duister hol vol geluiden. Het leek alsof ieder dier de angst van Rose had overgenomen. Bij elke stap die ze zette, schoot er een dier vol geritsel weg in de struikjes. Af en toe vlogen er vogels met klapperende vleugels weg en ergens ver voor haar uit kon ze het gejank horen van bergwolven. Angst sloop haar lichaam binnen. Normaal waren die dieren niet te horen, ze leefden aan de voet van de bergen. Ver genoeg van Nadir vandaan.
Rose klemde haar kaken op elkaar en stapte ferm door. Haar ogen schoten langs het pad, niet alleen door de angst, maar ook op zoek naar herkenningspunten. Ze kon zich herinneren dat ze het kleinemaanblad laatst nog had gezien. Een klein plantje met vederen blaadjes die een parelachtige kleur hadden. Ze had ze aan de rand van de bosbeek ontdekt.
Gespetter klonk op, de bron verborgen door de vele bomen. Een eend steeg kwakend op, al snel gevolgd door een hele stoet. Rose deinsde geschrokken naar achteren, tegen haar moeder op. De lijven van de vogels staken even donker af tegen de nachtlucht, maar waren al snel uit het zicht verdwenen.
Ze volgde de dieren met haar blik, maar bleef hangen bij een vreemde gloed langs de randen van de bomen. Oranje met duistere wolken. Het was in de richting waar Nadir lag.
“Heb je dat gezien?” Rose wees naar de gekleurde horizon.
Haar moeder kwam naast haar staan. Even staarden ze in stilte naar de hemel. De bezorgdheid om Duyrk knauwde echter aan Rose’ maag en herinnerde haar weer aan haar plicht. De gloed was vast niets, waarschijnlijk was het het licht van de lantaarns van Nadir dat vanaf hier zichtbaar was.
Rose pakte haar moeder bij de hand vast en spoorde haar zo aan om verder te lopen. Ze wist nu dat ze dicht in de buurt van de beek waren. De opgevlogen eenden gebruikten het water als slaapplaats zodat ze veilig waren voor roofdieren. Wat had ervoor gezorgd dat ze opgevlogen waren?

Gelukkig is hij niet dood IK vind niet dat je te snel bij het spannende stuk komt hoor, vind het super zo Ik ben echt benieuwd wat er allemaal gaande is in dat bos. Je beschrijft trouwens echt heel goed wat er met Duyrk gebeurt, top!

Ik heb geen spellingfouten gezien!

Ben benieuwd hoe het af gaat lopen met Duyrk, schrijf snel verder!

Weet je bij je vorige stukje was ik helemaal verggeten wat er met Duyrk zougebeuren xD haha hoe stom eigenlijk xD, maar was ik wel weer lekker verrast
Ik ben erg benieuwd hoe het volgende stuk eruit gaat komen
Weet je dat dat stukje dat Rose denkt dansers achter de ramen te zien dat ik nieuwsgierig ben wat je er precies mee bedoelde xD ergens wee tik het wel denk ik:P maar het wil nog niet helemaal doorkomen xD haha

schrijf maar weer verder

Gelukkig dat ik heb voorgeschreven, heb nu niet echt veel tijd om te schrijven. Moet leren, boehoe maar goed, ik heb nog een klein voorraadje, dus dat scheelt^^
@ Mooonie: Ha mooi, das goed om te horen^^ ik weet alleen niet of je er later nog zo over denkt, vanaf nu is het alleen maar actie! Nou ja, zo ongeveer dan xD ach ja, dat houdt het wel spannend^^
@Jodie: ooooh, wat slecht, zomaar vergeten maar dat zorgt wel weer voor een verrassing, das wel weer leuk haha xD en dat met die dansers is van het stukje dat ik je toegestuurd heb, al het gezelligs dat daar dan gebeurt haha^^



Het smalle pad maakte een scherpe bocht naar links. Bij elke stap die Rose zette, werd er meer van een open plek onthuld die doorsneden werd door een beek. Het kalmpjes stromende water glinsterde in het maanlicht. Riet groeide aan de oever, net zoals een grote treurwilg die met zijn takken naar zijn vervormde evenbeeld greep.
Rose liet haar moeders hand los en snelde zich opgetogen naar het riviertje toe. Hier had ze het kleinemaanblad gezien, op een paar voet afstand van de wilg. Haar muiltjes zakten weg in de zompige ondergrond. Die zou ze later wel schoonkrijgen, Duyrks gezondheid was nu stukken belangrijker.
Ze hurkte voorzichtig neer en begon met haar vingers door de planten te woelen. Kleinemaanblad groeide dicht tegen de grond aan. Het viel wel meteen op zodra er maanlicht op viel.
Een zilverkleurige schittering trok haar aandacht. Ze waggelde naar voren en boog zich dichter naar de grond toe. De bladerden glansden zachtjes in het maanlicht. Ze waaierden vanuit de dunne stengel uit tot groene vleugels met kreukelende randen. Precies wat ze zocht. Jammer dat ze haar sikkel niet bij zich had, maar voorzichtig uitgraven zou net zo goed werken als het doorsnijden van de stam.
“Moeder, hier groeit-”
Haar woorden werden abrupt afgekapt door een kreet. Geschrokken stoof Rose overeind en draaide zich om naar haar moeder die achteruit deinsde. Een zwarte gestalte schoot op haar af, een zwaard in zijn hand.
Schijnsel verlichtte haar moeders handen en vormde zich sputterend tot een bol energie. Strijdmagie die Rose nooit had geleerd. Een woord trok door de onrust van het bos heen, gefluisterd, maar hard genoeg om te horen. De bol spleet, een deel schoot op de aanvaller af, het andere sloot zich beschermend om Feye’s lichaam.
Zonder in zijn passen te stoppen, sloeg de man de aanval aan de kant. De energie ketste af en boorde zich in de dichtstbijzijnde boom die krakend ineen klapte.
Rose moest machteloos toezien hoe de man door het schild heen brak. Een fel licht verblindde haar voor een moment. Tussen de kleurige vlekken op haar netvlies door kon ze nog net zien hoe haar moeder in elkaar zakte.
Rose’ hart stopte voor een moment met kloppen. Ze rende naar voren toe, maar bleef abrupt in haar passen stilstaan door een beweging vanuit haar ooghoeken. De man had zijn aandacht nu op haar gericht. Angst liet haar maag samentrekken. Een masker verhulde zijn gezicht, maar ze wist nu precies wie hij was. Er was maar één man in Nadir die wist hoe hij door een magische barrière heen moest breken. Juinas.
Hij begon op haar af te sluipen als een roofdier dat zijn prooi besluipt. Paniek dreigde haar te overspoelen, wat ze maar met moeite wist uit te bannen. Ze moest nu rustig blijven, misschien kon ze hem tot rede brengen.
“Blijf staan, ik weet wie je bent.”
Tot haar verrassing verstijfde hij in zijn bewegingen. “O ja?” klonk het gesmoord door zijn masker heen.
“Ja, je bent Juinas.”
De stilte die volgde, vertelde haar dat ze het bij het juiste eind had. Juinas had zich echter snel herpakt. Een grijns flitste op "Dat heb je goed bedacht. Jammer kan het je niets helpen."
Ze stak haar handen op, hopend dat hij niet kon zien dat ze trilden. “Kom, leg je zwaard neer, dan hoef ik je geen pijn te doen.”
Hij grinnikte. “Mij pijn doen? Schat, je weet niet waar je over praat. Ik denk dat het eerder andersom is.”
Juinas vervolgde zijn sluipende passen. Elke meter die hij dichterbij kwam, stapte Rose er een naar achteren. De grond onder haar voeten werd nog weker en langzaam sijpelde water door haar muiltjes naar binnen. Haar gedachten vlogen heen en weer, op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid, maar ze kon alleen maar denken aan haar moeder die zo stil op het gras lag.
Ze stak haar handen weer op in een poging om Juinas af te leiden. “Rustig, je hoeft dit niet te doen.” Het was het enige wat haar nu te binnen schoot.
Hij bleef stilstaan en hield zijn hoofd iets scheef. “Hoeven? O meid, je hebt geen idee. Maar willen daarentegen…”
Hij sprong met een slangachtige snelheid naar voren toe en greep haar bij haar pols vast. Ze probeerde zich los te trekken, maar zijn hand leek wel van steen gemaakt te zijn. Zijn tanden blikkerden in het maanlicht terwijl hij haar langzaam naar zich toetrok.
Woorden van magie tolden door haar hoofd, maar ze zouden haar geen van allen helpen. Ze kende alleen harmonieuze betoveringen die planten lieten groeien, of die iemand hielp bij pijnlijke gewrichten. Haar hand schoot naar de plek waar haar sikkel normaal altijd hing, maar ze tastte in het niets. De angst kneep haar maag samen. Ze had niks om zich te verweren, ze kon alleen maar met grote ogen toekijken hoe zijn lichaam steeds dichterbij kwam.
Juinas trok haar het laatste stukje hard naar voren. Trillend van top tot teen viel ze tegen hem aan. Zijn arm wikkelde zich om haar middel en duwde haar tegen zijn onderlichaam aan. Een steek van walging schoot door haar heen toen ze iets tegen haar buik voelde drukken.
“Voelt goed, hè?” Hij grijnsde en wreef zich tegen haar op. Een genietende kreun welde diep vanuit zijn keel op.
Rose kneep haar ogen stijf dicht. Een jammerend geluidje ontsnapte uit haar mond. Alles in haar trilde vol walging door de handen die naar haar billen afgleden. Ze had het gevoel dat ze elk moment kon overgeven. Vingers trokken haar rokken omhoog en streken over de achterkant van haar benen. Een ijskoude rilling liep over haar ruggengraat.
Opeens stopten de tastende handen. Haar kin werd omhoog gedrukt, haar dwingend om hem aan te kijken. De glinstering in zijn ogen maakte haar knieën slap en ze was gevallen als hij haar niet zo stevig vast had gehouden.
“Wat is er aan de hand?” mompelde Juinas. Zijn duim streek bijna teder over haar onderlip. “Je vecht niet terug. Ik had er zo naar uitgekeken om je eindelijk te temmen, maar je verpest het. Dan moeten we daar iets aan gaan doen, nietwaar?”
Hij liet haar abrupt los en stapte achteruit. Rose wist zichzelf nog net overeind te houden. Alle alarmbellen die door haar lijf joegen, droegen haar op om zo snel mogelijk van deze vent weg te rennen. Huiverend van pure angst deed Rose een stap achteruit en nog één terwijl haar blik gefixeerd op Juinas was. Zijn mondhoek krulde iets omhoog, maar verder verroerde hij zich niet.

Ik houd wel van actiestukjes, dus denk niet dat het een probleem gaat worden, haha
Wat is die Juinas een goorlap zeg! Ben benieuwd wat voor rol hij verder in het verhaal krijgt.

Anyway, spannend stuk! Van mij mag je de volgende al wel plaatsen hoor

Iejewww wat een viezerik is die Juinas zeg. Ik had egt niet van hem verwacht dat hij zoiets zo doen. Egt spannend stukje, jammer dat je een cliffhanger plaast. Dan moet je altijd zo lang wachten weetje.
Schrijf snel verder!

You're fucking with the readers mind

Wat ik alleen niet snap is het vloeken, kun je het in een pbtje uitleggen?

Oh en dat van die dansers dat dacht ik wel xD, maar het beeld klopte niet helemaal met het stukje wat je me gestuurd had volgens mij
VOlgens mij geen foutjes xD, heb r ook niet op gelet ( hea, jij mijn stukken zo uitgebreid nakijken xD en ik doe het geeneens... sorry xD geheh, het leest gewoon lekker weg =) als ik eens niet jouw verhalen al van te voren gelezen hebt, gniffel )

Dammit ik moet smileys minderen, alweer te veel xD\

Oh en je wordt al meer als mij , weet je nog dat ik het verschil tussen onze verhalen had genoemd dat ik meer actie actie actie was en jij meer gevoel en wat doe je nu...

Dank u, dank u allen voor de reacties
@ Mooonie: Mooi, dan prop ik er nog wat actie bij haha xD
@ Jenna: Die cliffhanger is tactiek mooi dat het spannend is, was ook de bedoeling en altijd mooi als dat lukt^^
@ Jodie: gnagnagna, en ik gooi er nog wat mysterie bij je hebt gelijk met dat vloeken, ik zal het veranderen als ik weer weet wat ik daarvoor had bedacht --' o god, wat erg, ik begin nog meer op jou te lijken dadelijk komt er wel wat meer gevoel in hoor, wordt het lekker saai haha xD
Oh, en weer een centraal vraagje: ik heb de neiging om af en toe te uitgebreid te zijn, dat was ook zo bij de vorige versie. Vinden jullie de aanranding te langdradig of juist niet, en zijn er zinnen die eigenlijk overbodig/dubbel zijn?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


De blinde paniek nam de overhand. Er drong geen enkele heldere gedachte meer in haar hoofd door, ze werd alleen nog maar geleid door puur instinct. Ze draaide zich om en begon zo hard als ze kon te rennen. Hees gelach achtervolgde haar, net zoals de snelle voetstappen van de man. Het joeg haar nog meer de stuipen op het lijf.
Haar adem gierde in en uit haar keel. Ze sprintte met alle kracht die ze in zich had over de weke grond. Vergane bladeren stoven op door haar haastige passen en kleine takken graaiden naar haar in een poging om haar tegen te houden. De paniek gaf haar vleugels, nog nooit had ze zo hard gerend. Toch kon ze zijn voetstappen en hijgende ademhaling steeds dichterbij horen komen.
Elk moment verwachtte ze een hand die zich om haar pols sloot in een poging om haar in haar vlucht te stoppen. De spanning was bijna ondraaglijk, ze moest zichzelf dwingen om haar blik vooruit te houden en niet om te kijken waar hij was. Haar schouders spanden zich aan, elk moment kon hij…
Een gil van schrik ontsnapte haar toen hij met zijn volle gewicht op haar belandde en haar met een klap op de grond deed belanden. De lucht werd uit haar longen geslagen en even kon ze alleen maar sterretjes zien. Ruw werd ze omgedraaid zodat ze op haar rug lag. Ze probeerde de man te raken, maar hij greep haar polsen voordat ze hem iets aan kon doen en duwde ze dwingend naar de grond. Het maakte niet uit hoe hard ze ook worstelde, een moment later kon ze alleen maar hulpeloos kronkelen met haar handen boven haar hoofd.
Ze probeerde hem in zijn kruis te schoppen, maar hij drukte haar benen met de zijne tegen elkaar.
“Speeltijd is over.” Lachend boog hij zich voorover.
Zijn slijmerige tong likte over haar nek, rillingen door haar hele lichaam zendend. Hij rukte haar rokken omhoog en duwde haar benen uit elkaar. De trillingen bleven door haar heengaan. Haar binnenste voelde wiebelig, alsof er iets los was geraakt. Een vloeibaar vuur stroomde door haar aderen en laafde zich aan alle paniek en afschuw die door haar heen stroomden. In een hoog tempo flakkerde het verder op en overspoelde haar helemaal. Haar lichaam begon ongecontroleerd te schokken alsof ze onder stroom stond. Al haar emoties balden zich samen tot een pulserende bal van kracht die zich met een enorme flits ontlaadde. Een moment baadde alles in wit licht voordat ze het bewustzijn verloor.

 
Hoofdstuk 3

“Wakker worden.”
Rose werd ruw door elkaar geschud. Haar hoofd klapte op en neer, wat een uitbarsting van pijn veroorzaakte. Kreunend wilde ze haar hand naar haar kloppende slapen brengen, maar hij botste tegen een lichaam aan. Meteen schoot de herinnering aan Juinas door haar heen. Ze gilde en kroop achteruit. Haar hele lichaam trilde van walging.
Hijgend staarde ze naar haar aanvaller die zich niet had verroerd. Twee bekende blauwe ogen keken haar aan. Duyrk! Een glimlach kwam op haar gezicht. Hij leefde!
Rose sprong naar voren en sloeg haar armen om zijn middel heen. Ze liet hem bijna meteen weer los, niet alleen door de handen die ze nog op haar huid voelde branden, maar ook doordat hij verstijfd bleef staan. Het kon de glimlach niet van haar gezicht krijgen.
“Je bent weer beter! Hoe voel je je?”
“We moeten weg.”
Zijn woorden wierpen haar terug in de realiteit. Hij had gelijk, het was hier niet veilig. Het zou hier nooit meer veilig zijn. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en perste haar lippen op elkaar. Tranen drukten achter haar oogleden, maar ze wist zichzelf te beheersen. Zelfmedelijden was iets voor later, nu moesten ze Juinas weten te vinden. Hij zou boeten voor zijn daden.
Ze knikte, zichzelf weer helemaal onder controle hebbend. “Laten we gaan.”
Duyrk verroerde zich niet. Wat bevreemd stapte Rose om hem heen, weer het smalle bospad op. Als ze het goed had zouden ze zo bij Nadir terugkomen.
Schok liet haar lichaam verstijven. Nu het licht was, kon ze grote, zwarte wolken zien opstijgen vanaf de plek waar ze vannacht die vreemde gloed had gezien. Af en toe zag ze oranjerode vlammen omhoogschieten die aan de bomen likten.
Ze stoof naar voren, maar veranderde haar prioriteiten toen ze een gestalte in het gras zag liggen. Haar moeder! Rose rende naar haar toe en liet zich langs het stille lichaam op de grond zakken. De lichtblauwe jurk, de mooiste die haar moeder had, had een viezige rode kleur in zich opgezogen. Het klonterde samen rond de gapende wond in haar borst.
Rose’ handen trilden terwijl ze ze uitstak naar haar moeders gezicht. Ze klopte op de lijkbleke wangen. Geen reactie.
“Mam, wordt wakker,” smeekte Rose en streelde over de huid die veel te koud aanvoelde onder haar vingers. Een snik bouwde zich in haar op. “Mam?”
“Ze is dood.”
Rose draaide zich met betraande wangen om naar Duyrk. Hij had het zonder enkele emotie gezegd, alsof het niks was dat hij de moeder van zijn verloofde dood aantrof. Haar hart begon sneller te bonken in haar keel. Ze nam hem nu pas goed op. Bloedvlekken sierden zijn eens witte hemd en er hing een zwarte lap achter zijn riem. Een masker. Het was naast een zwaard gestoken, waar het lemmet dof en roodgekleurd van was.
Rose kon hem alleen maar vol ongeloof aanstaren terwijl het gebonk in haar hoofd harder werd. Was hij degene die haar aangerand had en haar moeder gedood had?
Zijn stem was duidelijk te horen, net zo ijskoud als de uitdrukking op zijn gezicht.
“Het moest, ze was een gevaar.”
“W-wa… Duyrk, h…hoe kon-” Haar stem stierf weg. De tranen bleven maar over haar wangen stromen, het was onmogelijk om het te stoppen, net zoals het trillen.

Volgens mij heb je precies genoeg informatie gegeven bij de aanranding. Het gaat denk ik meer om de emoties van Rose, die het stukje sterk maken dan de handelingen die plaats vinden
Verder heb ik persoonlijk niet het idee dat je de ene keer langdradig en de andere keer te kort bent. In dit verhaal is het me in elk geval nog niet opgevallen

Ik vraag me af wie nu eigenlijk de slechterik van het eerste bericht is... Op het moment verdenk ik ze alle bij

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Huh Dyurk heeft Rose's moeder vermoord?!! :/ Is die bezeten door geeesten ofzo? In ieder heel heftig voor Rose. Eerst Juinas die haar aanrand en dan komt haar vriendje ff gezellig haar moeder vermoorden. Waar is Juinasa trouwens gebleven?
Oja je stukjes zijn helemaal niet uigebreid of langdurig. Ze zijn gewoon goed
Ga verder!

Groetjes,
Jenna

Het wordt echt steeds mysterieuzer...Je maakt me erg nieuwsgierig naar de rest
Ik heb geen spellingfouten ontdekt, naar mijn idee schrijf je niet te uitgebreid ehm...Eigenlijk heb ik helemaal geen commentaar Lekker nutteloos hè, haha

Jullie reacties maken me echt zo blij behalve eentje... nee, hoor Jenna, ben alleen maar blij dat je reageert, maakt het meteen duidelijk voor mij als er iets niet helemaal goed overgekomen is. Duyrk is namelijk degene die Rose aangerand heeft, Juinas is eh... op dit moment zo wel een beetje dood xD zoals zo ongeveer de helft van het dorp, maar goed, das niet belangrijk

Bloedvlekken sierden zijn eens witte hemd en er hing een zwarte lap achter zijn riem. Een masker. Het was naast een zwaard gestoken, waar het lemmet dof en roodgekleurd van was.

Dit is eigenlijk de enigste zin die verwijst naar de nacht. Dus het masker dat hij droeg. Wat vinden jullie, zal ik het duidelijker neerzetten? Want ik kan me voorstellen dat het verwarrend kan worden door al die personageveranderingen

Eh.. na je uitleg, mag je het iets duidelijker maken dat Duyrk haar aanrandde, want ik dacht dus dat het Juinas was tenzij je ons graag op het tijdelijk opzettelijk verkeende been zet, wat ik me helemaal kan voorstellen

Ah, oké, dan zal ik het veranderen^^ Ja, het was inderdaad de bedoeling dat jullie dat zouden denken ik hou wel van een beetje spelen met de lezer door verrassingen^^

Ik denk trouwens dat bij de volgende stukjes ook wel wat verwarring zal ontstaan, er komen wat nieuwe rassen erin, maar als het goed is, zal het later helemaal duidelijk worden. Ik zal wel aangeven wanneer dat zo is, als jullie het dan nog niet snappen, dan moet ik wat aan mijn uitlegkunst gaan sleutelen haha xD

Okej nu ben ik egt in de war en boos. Dit is de derde keer dat ik dit bericht op mn mobiel typ. Site loopt de hele tijd vast. Maar ik snap het niet meer er staat dat Juinas Rose aanrand maar jij zegt dat het Duyrk is? Ik heb voor de zekerheid laatste drie stukjes gelezen maar kon geeen aanwijzijngen vinden dat Duyrk dat had gedaan. En met dat masker is ook een beetje ingewikkeld. Wat bedoel je daar precies mee, misschien kan je dat beetje toelichten enz.

Ugh, ja de site is niet echt geweldig vandaag --' heb jij ook dat het opeens een stuk meer geheugen kost om de site op je mobiel te laden? Normaal was het zo'n 300 kb, nu is het al snel 1 mb of meer. Maar goed, tis maar voor even, dan is het allemaal verholpen^^
Ik zal even een klein stukje hierop posten, dat maakt het misschien wat duidelijker. Hoop ik dan xD


Hij schudde zijn hoofd. “Ik ben Duyrk niet.”
Een schok schoot door haar lichaam. Ongelovig schudde Rose haar hoofd. “Wie..”
Ze hoefde haar zin niet af te maken. Hij stapte rustig op haar af, terwijl zijn uiterlijk veranderde. De bruine krullen vielen uit en werden vervangen door goudblond, steil haar. Zijn gezicht vervormde, zijn kaken werden wat breder terwijl zijn neus spitser werd en zijn jukbeenderen iets omhoog schoven en geprononceerder werden. Maar de ogen bleven hetzelfde, felblauw en kil. Een wyning.
Rose schoof achteruit. Ze bleef haar hoofd schudden in een poging om de man weer op Duyrk te laten lijken. “Dit kan niet, jij hoort goed te zijn,” stamelde ze verward.
Voor het eerst was er iets van emotie op de man zijn gezicht te lezen. Hij lachte schamper, alsof ze het domste had verteld wat hij ooit had gehoord. “In deze oorlog is er geen goed, alleen maar heel veel kwaad.”



O god, ik kan begrijpen dat het nu heel verwarrend wordt xD Kom ik met een derde personage aan haha xD
De man gebruikte Rose' aanname dat hij Juinas was, zodat ze meer in shock zou zijn als ze erachter kwam wie hij eigenlijk echt was. De reden daarvoor ga ik niet verklappen, dan ben ik mijn plot kwijt haha ik zal Rose bij een volgend stukje wel wat laten overdenken, zodat het hopelijk duidelijker wordt. Nu is er eigenlijk niet zoveel tijd om rustig na te gaan denken haha xD

Duyrk zuchtte. “Tja, hetzelfde zoals altijd, haken, zagen, schuren, beitelen… en zoals altijd geen enkele uitdaging.”

Hier moest ik echt hard om lachen! Die grote brede kerel aan het haken, hihi.

Verder heb ik vooral door gelezen, wat mis je hier een hoop als je even twee weken niet oplet! Ik vind je dialogen heel natuurlijk lopen en de strijdmagier een vies ventje zoals we er allemaal wel eentje kennen. Heel herkenbaar. En wat wordt het spannend! Ik heb er doorheen gevlogen. Op een paar kleine dingetjes na heb ik bar weinig te melden behalve dat het tijd wordt voor het volgende stukje Het is duidelijk dat je zelf nu ook helemaal in het verhaal zit (denk ik). Het loopt als een trein.

Haha, Tijgerlelie, dat is inderdaad een mooi beeld wat je dan krijgt xD ik heb hem meteen veranderd, doet toch iets aan hem af Mooi, mooi^^ bedankt voor je reactie!
Ik prop even het kleine stukje van hierboven erbij, dat leest volgens mij iets fijner weg^^ en dan lijkt het net alsof ik heel veel heb geschreven haha xD




Hij schudde zijn hoofd. “Ik ben Duyrk niet.”
Een schok schoot door haar lichaam. Ongelovig schudde Rose haar hoofd. “Wie..”
Ze hoefde haar zin niet af te maken. Hij stapte rustig op haar af, terwijl zijn uiterlijk veranderde. De bruine krullen vielen uit en werden vervangen door goudblond, steil haar. Zijn gezicht vervormde, zijn kaken werden wat breder terwijl zijn neus spitser werd en zijn jukbeenderen iets omhoog schoven en geprononceerder werden. Maar de ogen bleven hetzelfde, felblauw en kil. Een wyning.
Rose schoof achteruit. Ze bleef haar hoofd schudden in een poging om de man weer op Duyrk te laten lijken. “Dit kan niet, jij hoort goed te zijn,” stamelde ze verward.
Voor het eerst was er iets van emotie op de man zijn gezicht te lezen. Hij lachte schamper, alsof ze het domste had verteld wat hij ooit had gehoord. “In deze oorlog is er geen goed, alleen maar heel veel kwaad.”
Plotseling schoot hij naar voren, zijn bewegingen veel te snel om iets tegen te doen. Zijn lichaam belandde hard op de hare. Een zoevend geluid trok over hen heen, maar het werd al snel overstemd door gebulder in haar oren. Angst pompte zich door haar aderen en verslapte alle spieren in haar lichaam. Ze kneep haar ogen dicht. Dadelijk zouden zijn handen over haar lichaam dwalen en…
Het warme gewicht verdween. Geschrokken keek ze op, net op tijd om zijn hand te zien die zich strak om haar bovenarm sloot. Met een harde ruk trok hij haar overeind en dwong hij haar tot lopen. Ze struikelde in zijn snelle passen mee.
Hij snauwde een woord dat ze niet verstond. Vlak naast haar oor spatte iets uit elkaar. Kleine splintertjes drongen zich diep in haar huid. De adrenaline die door haar lichaam pompte, verdrong de pijn. Ze wilde achterom kijken, maar de man hing opeens zwaar aan haar lichaam. Het lukte haar nog net om haar arm voor haar gezicht te slaan voordat ze de grond raakte.
Versuft krabbelde Rose overeind. De blonde man ging vloekend staan, zijn gezicht vertrokken van pijn. Een pijl stak trillend in zijn dijbeen. Nu pas had ze door dat het gebulder in haar oren in werkelijkheid hoefgetrappel was. Een licht gevoel verdrong de angst. Iemand kwam haar redden!
Vanuit de verte kwamen vier paarden aan gegaloppeerd. Hun ruiters hadden allevier een jachtboog vast, waarmee ze in een snel tempo pijlen in de richting van de man schoten. Ze ketsten af op een trillend scherm dat zich op een meter voor hem had gevormd.
Hij sprong op haar af. Ze wilde achteruit deinzen, maar hij had al vastgepakt. Zijn stem hijgde in haar nek. “Kom mee, wegwezen hier.”
Met een ruk trok hij haar met zich mee. Rose keek achterom. Wie waren degene die haar probeerde te redden? Haar ogen sperden zich wijd open bij het zien van de ruiters. Hun haren werden verlicht door de opkomende zon, wat hun kapsel eruit liet zien als woeste vlammen. De rode huid was duidelijk zichtbaar, net zoals het diepzwarte pantser dat hun lichaam bedekte. Ze wist wat het waren: dorchôn. Olan had er vaak genoeg over verteld, maar ze had nooit verwacht ze ooit te zien, net als een wyning.
Alle verzet doofde uit in haar lichaam en gewillig rende ze mee. De man die haar meesleurde mocht dan wel verschrikkelijke dingen hebben gedaan, toch verkoos ze hem boven de wezens van de Tywell. Als ze naar hen zou gaan, wist ze zeker dat ze zou sterven op een gruwelijke manier.
Pijlen scheerden langs haar hoofd. De wyning weerde ze af met het magische schild dat hij vast had gepakt. Hij keek om, naar de dorchôn die aan kwamen stormen. Het hoefgetrappel klonk steeds dichterbij. De man duwde haar abrupt opzij, zodat ze langs de weg in het gras belandde. Een paard galoppeerde voorbij, terwijl een zilveren schicht de lucht uiteen reet waar ze net had gestaan.
“Blijf hier.”
De wyning zette het magische schild in de grond. Hij trok er met zijn vinger een gloeiend teken op, waarna de trillende energie zich verspreidde en over Rose heen trok. Als een beschermende koepel.
Ze kroop naar achteren, zo ver mogelijk uit zijn buurt. Haar rug kwam tegen de magische rand aan. Ze reikte achteruit, voelde over de koepel, maar de energie week niet terug onder haar aanraking. Ze sperde haar ogen wijd open. Hij had haar opgesloten!
De blonde man lette niet meer op haar. Hij trok zijn zwaard en stormde op de dorchôn af, die ondertussen waren bijgedraaid. Hinnikend spurtte het voorste paard op hem af.
De wyning pakte de pijl vast die nog steeds uit zijn been stak en trok het met een onderdrukte kreet uit zijn lijf. Bloed spoot uit de wond, een aanblik die een golf van misselijkheid door Rose zond. Ze voelde hoe haar gezicht lijkbleek wegtrok. Bloed, bloed, ze kon niet tegen bloed, zeker niet als het van anderen was.
De eerste ruiter was bijna bij hem. Hij sloeg met zijn zwaard naar de wyning die net op het laatste moment wegdook. In een snelle rol was de man weer overeind en schoot op de ruiter af. Eén kort moment van impact, één magisch woord, toen was de wyning weer weg, de dorchôn achterlatend met de pijl in zijn been.
De dorchôn schreeuwde het uit van pijn en boog voorover. Zijn hand greep naar de pijl, maar het was te laat. Het vlees van zijn been zwol op, een bederf dat zich verspreidde naar de rest van zijn lichaam. Van zijn slanke vorm was niets meer over. Met een hoge gil die niets menselijks had, begon hij te trillen. Hij zakte schuin van zijn paard, dat door het plotselinge gewicht naar rechts afboog. Met stampende passen verdween het in het struikgewas.

Spannend! Je maakt het onderscheidt tussen goed en slecht een beetje vaag, dat is leuk! Het is niet zo zwart-wit, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat voor pijl was dat eigenlijk? Met de wyning gebeurde niets raars toen hij de pijl in zijn been had, maar de dorchôn begon vrijwel meteen helemaal op te zwellen. Dat zou betekenen dat ze pijlen hebben die voor zichzelf dodelijk zijn. Of had het te maken met het bloed van de wyning dat in de dorchôn kwam? Oke...Ik ga er niet meer over nadenken, dan wordt ik gek. Ik zal geduldig afwachten tot het duidelijk wordt

Ik ben geen spellingfouten tegengekomen

Waarom rent ze niet weg? *trekt een pruillip* Dit is haar kans! (Dit voelt als het moment dat ik bij films vaak heb, dat ze doen alsof de acteurs de tijd van de wereld hebben, maar de vijand komt snel dichterbij... ) Mag ik haar even wakker schudden dat het echt beter is om héél hard weg te rennen?

Ga snel verder!

Groetjes Maaike

Als ze wegrent is het toch niet meer spannend, dan kunnen we niet lezen wat die wynning met ROSE gaat doen. Weetje toen je dat stukje schreef met die pijl werd ik egt misselijk, zag het egt helemaal voor me. Heb je trouwens die namen voor je wezens zelf bedacht?

In ieder geval Schrijf snel verder!!

Dames en heren (vooral dames, maar goed xD), ik kan jullie met trots presenteren.... pampadampadaaaaaam...
De wyning! Mijn favoriete bad guy^^ Ik had de tekening al een paar jaar geleden gemaakt, maar nu pas aan gedacht om het in te kleuren. Met dank aan gimp2 en Jodie voor het helpen xD

Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.

Oh, ik denk trouwens niet dat er meer uitgetekende mensjes zullen komen, er zijn maar heel weinig personages die echt een duidelijk beeld in mijn hoofd hebben. Rose is daar jammer genoeg geen van, dan zou ik haar meteen goed kastanjebruin kunnen maken xD krijgen we de discussie dat ze eigenlijk blond is niet meer

Ik ben trouwens zo blij met jullie nu weet ik meteen wanneer ik te snel erdoorheen ga^^
@ Mooonie: Het is een gewone pijl, de wyning betoverde het oa met zijn bloed. Is het zo duidelijker?
Eén kort moment van impact, één magisch woord, toen was de wyning weer weg, de dorchôn achterlatend met de pijl in zijn been.
Anders ga ik verder sleutelen^^
@ Maaike: Daar heb je helemaal gelijk in! Alleen is de koepel die om Rose heen zit ondoordringbaar voor haar, anders was ze allang weggeweest bij de vorige versies heb ik dat zo vaak herhaald dat ik er nu niet meer aan gedacht heb --' Zo beter?
Ze kroop naar achteren, zo ver mogelijk uit zijn buurt. Haar rug kwam tegen de magische rand aan. Ze reikte achteruit, voelde over de koepel, maar de energie week niet terug onder haar aanraking. Ze sperde haar ogen wijd open. Hij had haar opgesloten!
@Jenna: Ja, ik heb de namen zelf bedacht, je zult verrast zijn hoe er toch nog namen uitkomen als je gewoon op de toetsenborden ramt xD

Zo, na een heel verhaal het echte stukje^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



De drie overgebleven dorchôn waren van hun paard afgesprongen. Nu was pas te zien hoe lang en dun ze waren. Hun schuinstaande ogen waren tot spleetjes geknepen, maar toch was de blinde iris goed te zien. Ze zagen met hun magie.
Ze schreeuwden het uit, een strijdkreet die alle fijne haartjes op Rose’ arm overeind zette. Met ontblote zwaarden renden ze op de wyning af. Ondanks dat ze Tywell waren, moest Rose toegeven dat ze gracieus waren. Ze leken op het vuur waar ze zo van hielden.
Het gevecht dat zich voor Rose’ ogen ontspon was te snel voor haar om te volgen. De bewegingen waren één grote waas geworden, het was onmogelijk om te zien welk ledemaat bij wie hoorde. Alleen het geschitter van de zwaarden viel duidelijk op, ze schoten als zilveren schichten op elkaar af. Het leek bijna een dans, maar dan eentje met een dodelijke afloop.
Hoewel het gevecht hypnotiserend om naar te kijken was, scheurde Rose haar blik los. Ze moest ervoor zorgen dat ze hier wegkwam, in Nadir zou ze veilig zijn. Duyrk zou haar beschermen tegen de overwinnaar van deze strijd.
Ze liet haar hand over de koepel glijden. De betovering voelde sterk aan onder haar tastende vingers. De verhalen vertelden dat wynings krachtiger waren in hun magie en dit bevestigde dat. Maar dan kende hij haar nog niet. Rose perste haar lippen op elkaar. Ze zou de betovering verstoren met haar eigen magie.
Met veel moeite lukte het om haar geest leeg te maken en weg te glijden, op zoek naar haar magie. Ze graaide naar de kracht die diep in de cellen van haar lichaam verborgen lag. Normaal kreeg ze er snel grip op, maar nu tastte ze in het niets. Een onheilspellende rilling trok over haar ruggengraat, maar ze duwde het snel weg. Het was vast de stress van het moment.
Ze ademde diep in en sloot haar ogen. Voor haar netvlies verscheen een wit veld dat zich vol wilde maken met gedachten. Eén voor één bande ze ze uit. De blonde man, de opgezwollen dorchôn, Duyrk die naar zijn hart greep. Allemaal weg. Helemaal kalm dook ze weer in de diepte van haar lichaam, op zoek naar de kracht. Nu voelde ze wel iets, het was heel klein. Ze schepte het op om zo de rest eruit te trekken. Een kleine hoeveelheid tintelde door haar aders.
Rose’ ogen schoten geschokt open. Dat kon niet! Haar magie was normaal veel meer, niet dit kleine hoopje waarmee ze nog net twee planten mee zou kunnen redden. Ze had gisteren nog twee hele velden opgelapt, waarna ze nog kracht over had. Wat was er gebeurd met haar magie?
Een schreeuw verstoorde haar in haar paniekerige gedachten. Ze keek met een ruk op, net op tijd om te zien hoe het hoofd van de laatste dorchôn door de lucht vloog en vlak voor de koepel tot stilstand kwam. De witte ogen staarden haar dof aan. Een gil ontsnapte uit haar mond en ze deinsde zo ver mogelijk naar achteren tot de rand in haar rug drukte. Haar maag draaide zich om en zuur baande zich een weg naar boven. Kreunend gaf ze over.
Met haar mouw veegde Rose haar mond schoon. De vieze smaak kreeg ze echter niet weg. Na tevergeefs een keer gespuugd te hebben, richtte ze zich weer tot het slagveld.
De wyning was de enige die nog over was. Rond hem lagen de lichamen van de dorchôn. De man was op zijn knieën gezakt en staarde doods voor zich uit. Zijn zij was één open wond en de stof van zijn hemd raakte in een snel tempo met rood doordrenkt. Hij wiegde van voor naar achteren, op het punt staand om flauw te vallen.
Een scheut van voldoening kroop door de angst heen. Een glimlach krulde Rose lippen omhoog. Zo te zien losten al haar problemen zich op, haar vijanden waren zo aardig geweest om zichzelf uit te moorden. Zodra ze zich bevrijd had, zou ze de wyning van het leven beroven, hij was te zwak om zich te verweren. Vastberaden balde ze haar vuisten. Hij verdiende het om wat hij haar moeder had aangedaan.
De man schudde zijn hoofd om zichzelf wat helderder te krijgen. Rose zag zijn strijd geamuseerd aan, het was toch alleen maar uitstel tot ze zichzelf bevrijd had. Zijn handen gingen langzaam naar zijn buik, waarna hij zijn ogen sloot. Zijn lichaam stopte met wiegen.
Het duurde een paar seconden voor Rose doorhad waar hij mee bezig was: zich genezen. Geschokt keek ze hoe de uiteengereten huid weer bij elkaar kwam, zonder ook maar een litteken achter te laten. Ze beet hard op haar wang om de tranen binnen te houden die plotseling achter haar ogen drukten. Dit kon niet waar zijn.
Hij kwam overeind en viel bijna voorover. Zijn passen waren lang niet meer zo soepel als eerst, het was alsof hij elk moment in elkaar kon zakken. Het gaf haar een klein beetje hoop.
De man wankelde naar de paarden toe die met rollende ogen op het pad waren blijven staan, angstig door de geur van bloed, maar te goed getraind om weg te rennen. De linker met de bruine vacht sperde zijn neusgaten wijd open en deinsde achteruit. De man wist hem bij de teugels te grijpen voordat het dier zou vluchten.
Rose boog zich wat voorover om te zien wat de man deed. Zijn vingers trokken onbekende figuren op de neus en het voorhoofd van het paard. De paniekerige blik verdween. De wyning klopte hem even op de hals en richtte zich tot het andere dier. Dat kreeg dezelfde behandeling.
De man draaide zich om. Zijn blik vond de hare en meteen kroop Rose achteruit, tot de rand van de koepel tegen haar rug drukte. Laat me met rust, laat me met rust, bad ze in stilte. Het had geen nut, hij stromelde naar haar toe met de twee dieren in zijn kielzog.
Haar handen schoten over de grond, wanhopig op zoek naar iets waarmee ze zich kon verdedigen. Het enige wat ze voelde waren takjes en graspollen, niets wat hem zou verwonden. Hij zou alles met haar kunnen doen.
De wyning liet de paarden met een handbeweging stoppen en liep dichter naar de koepel toe. Een waaier van bloedspetters bedekte zijn bleke gezicht, als stille getuige van de moorden die hij had begaan. Een schok schoot door Rose heen bij het zien van zijn ogen. De pupillen! Verticaal, net zoals bij draken.

Hey nu snap ik het!! Ik herinner me nog dat je in je vorige versie ook zo'n soortgelijke gevecht had geschrven. :DWeer met zo een gedaanteverwisselaar. Nu is het verhaal opeens wat duidelijker

Ik heb je tekening gezien, woww heb je dat egt zelf getekend! Je hebt egt talent zeg!! Egt mooi, het leek egt alsof het uit een boek kwam. Egt mooi!

Geen fouten gezien deze keer. Ga snel verder

Goed beschreven allemaal! Ik heb het in één ruk gelezen. Mooie tekening trouwens, nu heb ik meteen een goed beeld van de wyning Ben benieuwd wat hij van plan is...
Ik heb geen enkel foutje gevonden, ga zo door!

Ja, dat extra stukje maakt een heleboel duidelijk

Ik vraag me af waarom ze haar krachten niet meer heeft. Bijna zou ik denken dat ie dat schild heeft gemaakt van haar kracht

Ga zo door!

IK WEET HET IK WEET HET! ( althans ik denk het te weten xD gheheh, snugger hea )
Zo ik het geen tijd om je foutjes eruit te halen, dus ik ga er vanuit dat je dit keer heel goed bent geweest en mijn opmerkingen die ik eerder over dit stukje hebt gegeven, goed hebt gebruikt xD ghehe:P

Hahah en kijk niet iedereen vind dat je vissenkoppen tekent Saskia , hup ga rose maar proberen xD, ookal moet ik toegeven dat ze in deze versie meer een brunette is xD, misschien komt dat omdat ze nu niet van aarde komt. Geeft gelijk eeen heeel ander beeld. =)

Zo en dat was mijn zeer zinvolle bericht xD.

IK HEB MIJN LAATSTE WERKDAG EROP ZITTEN! OH YEAH xD << dat was nog iets heel zinvols wat ik toch echt even moest melden xD

weetje dat ik stiekem op deze manier het gevecht beter vind dan in je vorige versies xD, toen kwam het steeds wat vlak over ik las er steeds iets overheen. Nu liep het veel lekkerder door..
Hmm ik weet mijn bericht toch steeds langer te maken, misschien als ik maar lang genoeg naar het beeldscherm staar dat ik toch nog wat zinsvols ga melden .

Nee, ik ben echt leeg nu, Jap alleen nog maar lucht in mijn koppie.

Oke, ik ben weg --' xD

Oh, wat erg, dit verhaal helemaal vergeten --' ik had nog een stukje liggen, maar dat moest nog aangepast worden en daar had ik geen zin in en toen slokte een nieuwe plot al mijn aandacht op haha xD dat wordt echt het ergste verhaal dat Jodie en ik ooit hebben geschreven haha xD
@ Jenna: Ha, mooi dat je het snapt^^ ja, dit is ongeveer de plek waar ik gebleven was bij de vorige versie. Deze is wel een heel stuk anders haha, en dank je
@ Mooonie: Niet veel goeds haha xD en dank je voor je leuke reactie!
@ Maaike: Ha, gelukkig dat het nu duidelijker is^^ en ja, haar magie... tis niet het schild
@ Jodie: o god, wat een reactie haha xD ik moet elke keer weer lachen als ik hem lees Ik kan alleen maar mannen tekenen, die hebben niet van die verdomd lange haren, maar misschien, heel misschien dat ik me aan Rose waag en jeej voor uw laatste werkdag! Nog maar anderhalve week (ruim genomen xD)
En de naam komt eraan^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Hij tekende een symbool op de koepel, dat na een woord oplichtte en over de hele barrière trok. Binnen een seconde was de magie verdwenen en was ze vrij. Ze sprong meteen overeind, maar voordat ze ook maar één stap achteruit had kunnen zetten, had hij haar bij haar arm gepakt. Zonder iets te zeggen sleurde hij haar mee naar de paarden.
Rose probeerde zich los te trekken, maar ondanks zijn uitgeputte voorkomen bleef zijn greep te sterk om tegen te vechten. Woede flakkerde in haar op en gaf haar nieuwe energie. Schreeuwend begon ze hem te slaan en te schoppen. Hij liep stug door. Het maakte haar nog bozer. Ze wilde hem zo graag pijn doen dat het haar de adem benam.
Ze schoot naar voren en wilde haar vuist in zijn maag rammen, maar ze raakte niets meer dan lucht. De man was opzij gestapt, net ver genoeg dat ze hem zou missen. Zijn blik boorde zich in de hare. Hij zei niks, keek haar alleen maar aan, zijn lichaam dreigend boven de hare uittorenend. Angst nam de woede over. Rose kromp ineen en wachtte totdat hij haar iets aan zou doen. Het enige wat kwam was een nieuwe ruk aan haar arm. Ze moesten verder.
De paarden bleven rustig staan terwijl zij dichterbij kwamen. De wyning duwde haar naar de kleinste toe, degene met de bles op zijn neus. Ze liet aarzelend haar handen over zijn vacht glijden. In Nadir waren niet veel paarden. Ze had één keer als klein kind op een pony gereden, meer niet.
“Klim erop.” Zelfs zijn stem was anders, het had niet meer de warmte van die van Duyrk, maar was als een ijskoud bad. Een huivering liep over haar ruggengraat.
Ze viel bijna om toen ze haar voet in de stijgbeugel zette. Dat ding zat veel te hoog. Haar handen klauwden zich om de rand van het leren zadel heen in een poging om zichzelf op te hijsen. Na een paar mislukte sprongen, lukte haar eindelijk om haar been over de rug van het paard te slaan. Wiebelig bleef ze zitten.
De man was soepel op zijn eigen paard geklommen. Hij keek achterom, naar het slachtveld dat hij had aangericht. Waarschijnlijk om ervan te genieten. Nu was haar kans!
Rose dreef haar hielen in de flanken van het paard, dat verschrikt hinnikte en naar voren spurtte. Meteen werd de beweging afgekapt, alsof het dier door een onzichtbaar touw werd tegengehouden. Rose schoot over voren en wist haar armen nog net om de hals te slaan. Met een grote dosis geluk bleef ze in het zadel zitten.
Alsof er niks was gebeurd, spoorde de wyning zijn paard aan. Het bruine dier zette een kalme draf in. Een schok schoot door het lichaam van haar eigen paard heen. Het hinnikte schor en begon zijn metgezel te volgen. Alle kracht vloeide uit Rose’ lichaam weg. Hij had de paarden magisch verbonden. Nu kon ze nog niet weg.
“Waarom laat je me niet gaan?” vroeg ze vermoeid. “Ik heb niets wat jij wilt hebben.
Zijn blik bleef naar voren gericht. “Daar heb je gelijk in. Ik red je van degene die hetgeen wat jij hebt graag in handen wil krijgen.”
“Wat heb ik dan?”
Geen antwoord.
Ze keek smekend naar zijn rug, maar hij draaide zich niet om. “Alsjeblieft, laat me gaan. Ik kan heus wel voor mezelf zorgen, je hoeft me niet te redden van wat dan ook. Alsjeblieft. Ik zal niemand iets zeggen van wat er hier is gebeurd, dat beloof ik.”
Het enige antwoord wat ze terugkreeg was een schamper gelach, wat gevolgd werd door een lange stilte. Rose zuchtte diep en sloot haar ogen.
“Mag ik dan wel je naam weten? Je echte, niet die van de mensen wiens gedaanten je telkens aanneemt.” Het was een steek onder water, het enige wapen wat ze nog had. Ook dat haalde niks uit, hij bleef vooruitkijken.
“Jonathan.”
Hij spoorde zijn paard aan tot galop, waarop het hare volgde. Door de schok gleed ze bijna uit het zadel, ze wist zich nog aan de zadelknop vast te klemmen. Kennelijk was het gesprek voorbij.

Hey,

Super goed stukje!! Hmm ik had al zo een idee dat hij iets magisch met de paarden deed. Slim van hem hoor. Dat stukje met dat Jonathan Rose red van degene die hetgeen wat jij hebt graag in handen wil krijgen is lekker misterieus. Roept veel vragen op!

Verder niks te zeggen, Ga snel verder

Oh! Nu roep je wel heel veel vraagtekens op, zoals waarom zou hij haar in vredesnaam redden als hij haar niet nodig heeft, laat staan ontvoeren.. hij is vast die meneer uit de proloog, dan heeft hij haar niet nodig maar zijn meesteres wel.. maar wat moesten die andere mannetjes dan..

Schrijf snel verder

Je maakt het me wel moeilijk om commentaar te geven zeg, haha Ik ben weer geen foutjes tegengekomen en eerlijk gezegt heb ik op de inhoud ook geen commentaar...Het is gewoon spannend en ik wil meer lezen!