In handen van God
Geplaatst: 10 feb 2012 08:26
"Het is in handen van God,'' zei de arts. ''Wij hebben al het mogelijke gedaan, meer kan er van ons niet verwacht worden.''
Voor hem leek het niet meer dan een routine uitspraak te zijn. Totaal emotieloos, gevoelloos…
Voor Abdul, zijn vrouw Asra en zijn zoon Hamid kwam de uitspraak echter over als een enorme klap zonder weerga.
''Hoe konden ze mijn dochter dit aandoen? O God, hoe?'' klaagde Asra, terwijl tranen over haar ogen stroomden.
''Hou je sterk mama. Het enige wat resteert is ons te richten tot God'' zei Hamid.
Het begon allemaal twee dagen geleden op een vrijdagavond. Toen werd de dertienjarige Esra halfdood gevonden in een afgelegen stuk bos. Met een ambulance werd ze naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. De volgende dag kon de arts, die haar onderzocht had, concluderen dat zij misbruikt was. Daarnaast was getracht met meerdere messteken haar om het leven te brengen. Van de dader(s) ontbrak nog ieder spoor.
Abdul, Asra en Hamid bleven op afstand, achter een raam, Esra bekijken. De gordijnen van de operatiekamer waren open getrokken.De operatiekamer zelf mocht niet betreden worden. Esra zelf lag al meerdere uren bewegingsloos in een onnatuurlijke positie op de operatietafel. Zo machteloos, zo onschuldig..Het was voor iedereen met enig emotie onmogelijk om hun tranen in bedwang te houden.
De hele nacht brachten Abdul, Asra en Hamid in het ziekenhuis biddend en smekend door. Biddend, met hun gezicht in de richting van de Ka’ba. Esra was inmiddels naar een ander kamer gebracht, maar ook daar waren de gordijnen dichtgetrokken. Tegen het begin van de ochtend werd de bekende arts door een van zijn assistenten erbij geroepen. Het duurde niet lang voordat hij uit de betreffende kamer kwam en het slechte bericht te kennen gaf. Het was niet gelukt om Esra in leven te houden.
Asra stortte in, haar geschreeuw en gehuil was door het hele ziekenhuis te horen. Abdul en Hamid probeerden tevergeefs met tranende ogen haar te troosten. Dat zou de komende tijd een onmogelijke opgave voor hen worden.
1 maand later
Hamid bracht een bezoek aan de bakker, die zich twee straten verder van hun huis bevond. Onderweg kwam hij een kennis tegen.
''Hoi Rachid, alles goed?" vroeg Hamid.
''Jazeker, over jou kan ik dat niet zeggen, je lijkt zo afwezig de laatste tijd.''
''Ach, het gaat wel''.
''Normaliter was je elke vrijdag aanwezig, nu zie ik je niet meer.''
''Ik heb je de reden al aangegeven, Rachid''.
Hamid nam afscheid en liep verder. Onderweg kwam een bekende gedachte van de laatste tijd weer bij hem op. Overal zo liefdevol beschreven en toch zo gevoelloos.
Voor hem leek het niet meer dan een routine uitspraak te zijn. Totaal emotieloos, gevoelloos…
Voor Abdul, zijn vrouw Asra en zijn zoon Hamid kwam de uitspraak echter over als een enorme klap zonder weerga.
''Hoe konden ze mijn dochter dit aandoen? O God, hoe?'' klaagde Asra, terwijl tranen over haar ogen stroomden.
''Hou je sterk mama. Het enige wat resteert is ons te richten tot God'' zei Hamid.
Het begon allemaal twee dagen geleden op een vrijdagavond. Toen werd de dertienjarige Esra halfdood gevonden in een afgelegen stuk bos. Met een ambulance werd ze naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. De volgende dag kon de arts, die haar onderzocht had, concluderen dat zij misbruikt was. Daarnaast was getracht met meerdere messteken haar om het leven te brengen. Van de dader(s) ontbrak nog ieder spoor.
Abdul, Asra en Hamid bleven op afstand, achter een raam, Esra bekijken. De gordijnen van de operatiekamer waren open getrokken.De operatiekamer zelf mocht niet betreden worden. Esra zelf lag al meerdere uren bewegingsloos in een onnatuurlijke positie op de operatietafel. Zo machteloos, zo onschuldig..Het was voor iedereen met enig emotie onmogelijk om hun tranen in bedwang te houden.
De hele nacht brachten Abdul, Asra en Hamid in het ziekenhuis biddend en smekend door. Biddend, met hun gezicht in de richting van de Ka’ba. Esra was inmiddels naar een ander kamer gebracht, maar ook daar waren de gordijnen dichtgetrokken. Tegen het begin van de ochtend werd de bekende arts door een van zijn assistenten erbij geroepen. Het duurde niet lang voordat hij uit de betreffende kamer kwam en het slechte bericht te kennen gaf. Het was niet gelukt om Esra in leven te houden.
Asra stortte in, haar geschreeuw en gehuil was door het hele ziekenhuis te horen. Abdul en Hamid probeerden tevergeefs met tranende ogen haar te troosten. Dat zou de komende tijd een onmogelijke opgave voor hen worden.
1 maand later
Hamid bracht een bezoek aan de bakker, die zich twee straten verder van hun huis bevond. Onderweg kwam hij een kennis tegen.
''Hoi Rachid, alles goed?" vroeg Hamid.
''Jazeker, over jou kan ik dat niet zeggen, je lijkt zo afwezig de laatste tijd.''
''Ach, het gaat wel''.
''Normaliter was je elke vrijdag aanwezig, nu zie ik je niet meer.''
''Ik heb je de reden al aangegeven, Rachid''.
Hamid nam afscheid en liep verder. Onderweg kwam een bekende gedachte van de laatste tijd weer bij hem op. Overal zo liefdevol beschreven en toch zo gevoelloos.
. Ik vind het een heel zielig stukje, het is alsof je het zelf heb meegemaakt. Egt erg 
Schrijf snel verder 