Online Verhalen

Hoi hoi!

Ik ga mijn eerste griezelverhaal beginnen. Ik hoop dat jullie het willen lezen, en dat jullie mij tips kunnen geven.

Dit verhaal gaat over een meisje genaamd Kayleigh van 13 jaar oud. Ze woont in de dertiende provincie van Nederland, ofwel het griezeleiland. De dertiende provincie is een klein eilandje in de Noordzee, in de buurt van Nederland. Er wonen slechts 500 mensen op het eiland. Er schijnen rare dingen te gebeuren op het eiland. Volgens sommige mensen woont Bigfoot daar en nog meer van zulke griezels. Of dit waar is, zul je in de loop van het verhaal ontdekken want Kayleigh, nieuwschierig als ze is, gaat op onderzoek uit! Ze woont al sinds haar geboorte op dit eiland. En natuurlijk zijn er wel een aantal vreemde dingen gebeurd, maar of dit nou echt griezels zijn? Wie weet...

Ik hoop dat jullie nu een beetje een idee hebben waar het verhaal over gaat. Het wordt echt een spannend verhaal, met veel horror maar ook wat romantiek en komedie.

Hoofdstuk 1

Het griezeleiland. Poe, hoe kom je er bij? Er is niks griezeligs aan dit eiland. Zachtjes en alleen loop ik door het vochtige bos. Ik snuif de geur van dennenbomen op. Opeens vliegt er iets over mijn hoofd heen. Man, wat was dat? Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en speur het bos af. Vanuit mijn ooghoek zie ik een vogel weg vliegen. Ah, niks bijzonders, gewoon een vogeltje. Op mijn gemakje loop ik weer verder. Zachtjes begin ik een liedje te fluiten tot ik plots een zachte knal hoor. 'Ah, verotte vogels!' schreeuw ik. Poef, nog een plof. Hmm, of er vallen spontaan allemaal vogels dood uit de lucht, of het is iets anders. Weer hoor ik een aantal ploffen en daarna een harde 'krak'. Oké, nu word ik echt bang. Vogels zijn het niet, maar wat dan wel? Ik besluit op onderzoek uit te gaan. Ik kruip achter een boom en blijf zo laag mogelijk bij de grond. Vanachter mijn schuilplaats zie ik een donkere gedaante naderen. Ik grijp om me heen, op zoek naar een dikke tak om eventueel als wapen te kunnen gebruiken. Het figuur komt steeds dichter bij, mijn greep om de dikke tak wordt steeds steviger. Het figuur is nu ongeveer tien meter van mijn boom af. Langzaam kom ik om hoog en hef ik mijn tak op. De gedaante staat met zijn rug naar me toe. De rillingen lopen over mijn rug, het figuur heeft haren en het is breed. Het loopt rechtop en het lijkt op een beer. Maar het is groter dan een beer, minstens twee keer zo groot. Het lijkt op... op Bigfoot! Ik slaak een gil. Langzaam draait Bigfoot zich om, en loopt het richting mijn boom. Ik klem mijn tanden op elkaar en houdt de tak vlak naast me, zodat ik elk moment toe kan slaan. Bigfoot loopt om mijn boom tot hij vlak voor me staat. Hij ontbloot zijn tanden en sist. Ik begin te gillen en geef hem een enorme dreun op zijn hoofd. Meteen daarna laat ik de tak vallen en ren ik zo vlug als ik kan het bos uit, richting mijn huis. Bigfoot heeft eventjes tijd nodig om te herstellen, waardoor ik een kleine voorsprong heb, maar meer dan twintig meter is het niet. Bigfoot rent en gaat over van twee poten naar vier. Met grote sprongen dreunt hij achter me aan, maar als ik aan de rand van het bos kom blijft hij staan. Hah, gewonnen! Nog steeds nahijgend minder ik vaart. Op weg naar huis. Eng, eng eiland.

Hoofdstuk 2

'Kayleigh, waar heb jij uitgehangen?' gilt mijn moeder.
'Gewoon, ik ben in het bos geweest.' antwoord ik zo gewoon mogelijk.
'Je weet dat dit eiland niet vertrouwt is, je mag niet zonder ons het bos in gaan, of überhaupt uit ons huis gaan!' zegt mijn moeder.
'Mam, doe niet zo over hysterisch, ik weet wat ik doe. Er is niks gevaarlijks aan dit eiland. En als dat wel zo is, waarom wonen we hier dan?!' roep ik terug. Ha, daar heb ik haar. Mijn moeder denkt even na. 'Doe het gewoon niet meer. Punt uit.' zegt ze dan zachtjes maar duidelijk.

'Nou, veel plezier op school, en pas goed op ja? Om drie uur ben je uit toch, dan kom ik je dan weer op halen. Zet geen stap uit de school als ik er nog niet ben!' zegt mijn moeder tegen mij.
'Mam, het is duidelijk. Dit zeg je elke dag, maar er is nog nooit wat gebeurt!' zeg ik, mijn stem slaat een beetje over. Mijn moeder kijkt me streng aan en loopt dan de school uit, op weg naar huis. Ik grinnik en loop naar de toiletten. Daar ga ik in een hokje zitten. Eindelijk gaat de bel, ik hoor hoe iedereen de klas in gaat en hoe deuren dichtslaan. Zodra ik denk niks meer te horen haal ik de deur van het slot en loop ik de toiletten uit. Ik kijk goed om me heen en sluip de school uit. Stap één is geslaagd. Zo stil als ik kan loop ik naar het bos toe. Niemand mag me zien, want dan ben ik erbij. Er mag nooit een kind alleen over straat lopen, dat is de vaste regel van dit eiland. Maar waarom niet? Ik zou het niet weten, er is niks maar dan ook echt niks engs aan dit eiland. Alleen dat van gister, dat was wat vreemd. Maar waarschijnlijk heb ik toen niet goed geslapen en heb ik het me allemaal verbeeld. En was het gewoon een kat die achter me aan rende of zo. Als ik bij het bos aan kom pak ik voor de zekerheid een grote steen van de grond. Je weet maar nooit. Oké, nu is het nog een doodgewoon bos, maar er zijn geruchten dat hier allemaal dieren rondzwerven. Zoals Bigfoot, de grote boze wolf en dat soort figuren. Het klinkt net als een sprookje. Wat heb ik toch een geluk dat ik op dit eiland mag wonen. Plots hoor ik achter me een zacht gesnik en daarna een harde gil. Met een ruk draai ik me om en loop ik in de richting van het geluid. Na eventjes zoeken vind ik achter een boompje een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Als ik haar goed bekijk schrik ik me dood. Dwars door haar hart zit een mes geboord. Het bloed druipt vanaf haar lichaam op de grond, haar prachtige witte jurk is rood geworden door het bloed. Ik moet hier weg, is het enige wat door mijn hoofd gaat. Ik begin te rennen en te rennen, ik moet zo snel mogelijk dit bos uit. Maar voor ik de rand van het bos heb bereikt struikel ik over een dikke boomstronk. Achter mij hoor ik dezelfde gil als die ik eerder al hoorde, van het meisje dus. Maar dat kan helemaal niet, ze is dood. Kort daarna hoor ik een luide grom, maar deze is veel dichter bij. Langzaam draai ik me om...


xx Gerbrich

Het eerste hoofdstuk is er!

Djeezus, vind het wel leuk, ben benieuwd naar de rest hiervan :3

Woww, weetje wat ik dacht toen ik je verhaal las. Dit lijkt wel zo een aflevering van Discovery channel. Met die programma van rare wezens. Daar gaan mensen ook vertellen dat ze bigfoot enz hebben gezien.. Ik krijg egt de rillingen van jouw verhaal, schrijf snel verder. Wil weten wat er haar te verwachten staat.
Jenna

Fijn dat jullie het al leuk vinden, het wordt nog veel leuker;3!
Als ik straks uit school ben, schrijf ik meteen verder

Hoofdstuk 2 is nieuw!

Post je gewoon stukjes in je eerste post ?

Hmm ja, is dat hier niet gebruikelijk dan? Dat vind ik zelf namelijk overzichtelijker enzo...

Nee, maar als je dat zelf wel zo vind moet je dat gewoon doen hihi

Oh oke:p Maar wat vind je van het verhaal zelf? :p

Ik kan daar nog niet over oordelen hihi. ik heb een paar zinnen gelezen maar mijn concentratie is 0,0 haha. ik zal morgen zodra ik op stage ben je verhaal lezen

Hahaha;p. Jammer, maar hopelijk dat het morgen dan wel lukt:)

Het is niet de bedoeling om nieuwe post aan te kondigen, of om chatox gesprekken te houden Daarvoor hebben we een chatbox .
Als jullie daar op zouden willen letten.

En als je nog vragen hebt kun je ze altijd bij een van de mods neerleggen, we staan graag voor je klaar

Groetjes Jodie,
Succes met verder schrijven aan het verhaal

Leuk:D

Achter me staat een grote, harige beer. Hij lijkt enorm veel op... op Bigfoot! Oh men, ik krijg een soort déjà vu. Dat beest heb ik vaker gezien. Ik kijk naar mijn hand waar de steen in zat. Shit, ik ben hem kwijtgeraakt! Vanuit mijn ooghoek zie ik het dode meisje verschijnen, ze lijkt op een zombie. Het mes steekt nog steeds recht door haar hart. Ze moet dus wel dood zijn, dit kan niet, dit is een droom! Ik knijp mezelf hard in mijn arm maar er gebeurt niets. Het is echt, het is allemaal echt. Dit gigantische enge beest dat voor mij staat, het meisje, het is levensecht. Het enige wat ik kan bedenken is rennen, zo hard als ik kan. Ik ren dieper het bos in, een andere keus heb ik niet. Achter mij hoor ik Bigfoot rennen en grommen. Vlug kijk ik achter om. Op de rug van Bigfoot zit het meisje, er zit een soort wazige gloed om haar heen. Bigfoot wint terrein, ze komen steeds dichter in de buurt. En dan gebeurt het. Ik voel hoe een aantal scherpe tanden in mijn been worden gezet. Een steek van pijn schiet door mijn been en ik val op de grond.

Langzaam open ik mijn ogen. Waar ben ik terechtgekomen? Dit is niet het bos waar ik was. Voorzichtig kom ik een eindje overeind. Ik kijk om me heen. Het is een grot, ik lig in een donkere grot. Opeens zie ik in de verte,op zo'n tien meter afstand, twee grote lichtgevende ogen. Ze komen snel dichterbij. Het hangt nu boven me. Ik zie al wie het is, het is Bigfoot. Angstig kruip ik achteruit, tot ik de vochtige muur van de grot achter me voel. Bigfoot hangt boven mij en brult in mijn gezicht. Ik zie zijn vlijmscherpe tanden. Ik schreeuw om hulp, er moet toch iemand zijn die mij kan horen? Die mij kan redden van dit gruwelijke beest? Of is het nu voorbij? Was ik maar niet zo dom geweest, had ik maar geluisterd naar mijn ouders. Plots hoor ik een jongen een soort oerkreet slagen. Ik hoor hoefgetrappel en er verschijnt een jongen op een prachtig, wit paard. Hij galoppeerd naar ons toe en voor ik het door heb heeft hij me op de rug van zijn paard getrokken. Wauw, net een sprookje. De prins op het witte paard die mij komt redden. Helaas is het niet als een sprookje. Bigfoot rent achter ons aan en voor ons verschijnt het meisje. Ze begint zachtjes te zingen. Het paard is bang en gaat stil staan. Het meisje heeft een prachtige stem, maar als ze drie regels heeft gezongen veranderd haar prachtige witte jurk in een zwarte jurk, haar wond verdwijnt en ze krijgt een gemene blik in haar ogen. Oh help, waar ben ik in terechtgekomen?

Hahaa oh my gosh. Wat grappig egt met die prins. Netals in een sprookje, . Dat stukje met dat meisje dat begon te zingen was wel eng. Schrijf snel verder, ben benieuwd hoe haar prins er uir ziet...
XxJenna

Wauw! heb het nu helemaal gelezen. ik vind je verhaal echt leeuk en goed. af en toe nog wat zinnen die niet helemaal kloppen, maar je schrijft mooi!

Ik schrijf vanavond verder, denk ik:).
Welke zinnen kloppen niet helemaal dan? Dan ga ik ze verbeteren:)

ik weet niet meer precies waar ze staan. maar in volgens mij in h.1 ik heb nu geen tijd om het na te lezen -.-". dat wordt dan morgen maar het is niet al te storend.

Oh haha, als ik straks nog even tijd heb zal ik het stuk nog even doorlezen