Online Verhalen

Hallo iedereen!
Kort geleden begon ik stukjes van dit oude verhaal van mij te plaatsen, maar nu ben ik aan een volledige herziening begonnen Reacties van alle soorten en maten zijn natuurlijk gewenst!


Messcherp drong de hete zon van juni door de spleet van de gordijnen de nog donkere kamer binnen. Barts eerste waarneming was dat zijn pyjama als een tweede huid aan hem vast zat en in een geërgerde reactie gooide hij het verstikkende laken van zich af. Het was opnieuw zo’n ochtend waarop een ding zeker was: de temperatuur zou ongeremd toenemen tot boven de dertig graden. Net zoals gisteren en eergisteren en de hele week daarvoor.
Barts ledematen probeerden hem aan het bed te ketenen en protesteerden toen hij zich tegen het matras afzette en ging staan. Hij rekte al zijn magere spieren op en besteedde met name aandacht aan zijn schouders. De afgelopen weken had hij daar een onaangenaam trekken gevoeld. De spieren kreunden in hun plotselinge arbeid, maar Bart gaf geen haarbreed toe.
Een goed begin van de dag is het halve werk, jongens.
Vervolgens dwong hij zichzelf te denken aan de komende dag. Zijn hersenen stuurden hem eerst vol verlangen de naweeën van het rijke dromenland, maar voldeden toen aan zijn eis. Er stond vandaag niet veel op het programma.
Check. Leve de vakantie.
Hij kleedde zich aan en plaagde intussen zijn spieren nog wat. Toen schakelde hij de pc in, die wachtte op het rommelige bureau, en verliet zijn kamer. Dat ding had genoeg tijd om helemaal op te starten terwijl hij ging ontbijten.

Toen hij beneden kwam, waren de gordijnen dicht. Dat was zo ongewoon dat het Bart onmiddellijk opviel. Het was midden in de zomer, iedereen was al uit bed en zelfs zijn moeder had nog niet de energie weten te vinden om ze te openen.
Bart sloeg de lappen okergele stof uiteen over hun reling en de zon staarde hem recht in het gezicht aan. Vreemd genoeg gaf de plotselinge warmte het gevoel dat er iets stond te gebeuren. Iets wat hem allang helder voor ogen zou moeten staan.

Hey,
Heb net je verhaal gelezen, egt het is denk dat dit de eerste verhaal is die ik heb gelezen waarvan de hoofdpersonage een jongen is. :PAlleen jammer dat deze jongen hier wat magere spiertjes heeft Het einde vind het mysterieus, snap niet wat er gebeurt drm denk ik. Schrijf sowieso verdr Je hebt aanleg voor het schrijven van verhalen

Je hebt het goed gesnapt; je weet nog niet wat er gebeurt Dat er iets staat te gebeuren is zeker

Hij liet de gordijnen los en liep naar de keuken, waar zijn moeder op zijn vader stond te vitten omdat hij te weinig deed en ze voegde eraan toe dat het straks te warm zou zijn om ook maar iets te doen.
‘Goeiemorgen!’ zei hij overdreven luid tegen de keuken.
‘Morgen,’ bromde het kale achterhoofd van zijn vader Gert.
Bart voelde een steek van ergernis. Dit was al de honderdste manier waarop hij iets meer uit zijn vader probeerde te krijgen. ’s Ochtends leek dat nooit te lukken.
Zoals gebruikelijk probeerde hij het te negeren.
‘Wie heeft de gordijnen dichtgedaan?’
‘De gordijnen?’ vroeg Annelies Kramer, terwijl ze twee broodjes tegelijk klaar smeerde. ‘Niemand hoop ik. Ik heb toch gezegd dat we ze ’s nachts moeten openlaten? Dan kan – hè potjandullemij…’ De boter was van haar mes op het tafelkleed terechtgekomen. ‘Dan kan de warmte het huis uit. Dus. En nu...’ Ze zuchtte nadrukkelijk, veegde wat lichtblonde lokken van haar sproeterige voorhoofd en probeerde haar mes onder de gevallen boter te laten glijden.
De kans was klein dat zijn negenjarige zusje Mara plotseling had besloten de gordijnen dicht te doen en dus was het wel duidelijk wie dit op zijn geweten had. Gert leek echter niets van het gesprek meegekregen te hebben en staarde als de onschuld zelf voor zich uit.
Toen zag Bart Mara’s schooltas staan.
‘Hé, wat is dat? Moet je nog naar school of zo?’
Mara keek op vanaf haar plek achter de keukentafel en wierp hem met haar donkere ogen een boze blik toe. ‘Ja. Nog een hele week.’
Annelies slaagde erin de boter grotendeels op het brood te krijgen met achterlating van een vettige vlek op het plastic, terwijl ze zei: ‘Bart, wil je haar nou niet zo plagen? Dat had jij ook niet leuk gevonden.’ Zijn moeder stond op, griste de vaatdoek van het aanrechtblad en veegde het kleed alsnog schoon.
‘Wat?’ Hij keek verbaasd toe terwijl zijn moeder weer ging zitten. Het was vakantie! Mara hoefde helemaal niet naar school. Toch? Hij had het gezegd vanuit de overtuiging dat het zo was.
‘Trouwens,’ zei Annelies afwezig. ‘Wanneer moest jij je boeken ook alweer inleveren?’
Bart rolde met zijn ogen. Dit sloeg echt helemaal nergens op.
‘Dat was woensdag,’ zei hij bars, en voegde er aan toe: ‘O. Pissen.’
Zijn moeder reageerde er niet eens meer op. Ze was het gewend dat hij botweg zei wat hij ging doen. Of ze had het niet gehoord, dat was ook altijd nog een optie bij haar.

Huh? Is hij terug in de tijd gegeaan ofzo?

Ik heb alle twee de stukjes meteen maar gelezen. Je hebt een makkelijke en een fijne schrijfstijl, (voor mij) zijn de zinnen niet te kort of te lang en ik vind het ook leuk dat een verhaal eens over een jongen gaat
Je stukjes zijn niet al te lang, dat leest ook wel fijn. Hou er natuurlijk wel rekening mee dat je ze niet te kort maakt.
Spelfouten ben ik niet tegengekomen en ik heb ook geen tips.Ik ben wel benieuwt hoe het verder gaat, want zoals Jenna al zei lijkt het dat Bart terug in de tijd is gegaan.

Xxx Aile

Het interieur van de wc had eerst bestaan uit witte tegeltjes, maar inmiddels had Annelies het helemaal behangen met Mara’s tekeningen, zodat iedereen kon zien wat voor creatief talent haar dochtertje was.
Terwijl Bart op de pot ging zitten en naar een frontale tekening van een staande aap keek, probeerde hij te beredeneren welke dag het was. De vakantie was nu alweer in zo’n sleur geraakt dat hij het niet meer met zekerheid kon zeggen. Hij wierp een blik op de scheurkalender, die met een pin onder het matglas was bevestigd. Blijkbaar was het dinsdag. Dinsdag 5 juni om precies te zijn. Vreemd. Hij dacht toch echt dat het vrijdag of zaterdag zou zijn, maar nu had hij de plank volledig misgeslagen.
Nadat hij alles kwijt was wat hij kwijt wilde, keerde hij terug naar de keuken, terwijl het geluid van een zich vullende spoelbak hem volgde.
‘Bart, wil jij Mara vanmiddag van school halen?’ zei Annelies direct. ‘Ik heb net al het brood voor haar gesmeerd en nu zegt madam dat ze naar huis wil in plaats van overblijven.’
‘O. Ja tuurlijk,’ zei Bart, nog half in verwarde toestand.
‘Mooi. Ze is om twaalf uur vrij, oké?’
‘Ja, dat weet ik toch wel?’ zei hij fronsend.
Wat was dat eigenlijk vandaag, met al die vreemde tijden en data?
‘Wel onthouden, hè, anders staat ze straks op niemand te wachten. Jij had vroeger altijd pas om half een vrij. Vandaar dat ik het nog even zeg.’
‘Hm. Komt goed.’

Het ochtendhumeur van Gert Kramer was vandaag uitzonderlijk. Naarmate het ontbijt vorderde, merkte Bart op hoe stil zijn vader het brood naar binnen werkte. Binnen nu en een uur moest hij naar zijn bedrijf en Bart hoopte voor Gerts collega’s dat de neerslachtigheid snel zou verdwijnen.
Uit ervaring wist Bart dat zijn vader vanmiddag bijna stralend thuis zou komen. Niet dat er iets vermeldenswaardigs zou zijn gebeurd, maar Gerts baan had een verbluffend positief effect op zijn gemoedstoestand.
Bart was maar wat blij toen het eten op was. Hij schoof zijn stoel naar achteren en zette het met broodkruimels bedekte bord samen met zijn glas op het aanrecht. Daarna vertrok hij weer naar boven, waar de desktop hem met een lage bromtoon begroette.
Ook de donkere gordijnen hier gingen open en Bart veegde zijn lange stekels opzij terwijl hij op het kleurige icoontje rechtsboven in het scherm klikte.

Het lijkt nog steeds of Bart op een één of andere manier terug in de tijd is gegaan, of hij haalt net zoals mij de dagen in de vakantie door elkaar
Ik ben erg benieuwt naar het vervolg!

Hey dat dacht ik ook, dat terug in de tijd. Ik zou liever dat de tijd nu stil zou staan, hets vakantie weetje. Ik vind wel raar dat iedreen doet alsof Bart dom is, vooral met zijn moeder. Schrijf snel verder.
XxJenna

Ha, leuk dat je ook aan het herschrijven bent! Het komt een heel stuk ordelijker over dan je eerste gedeelte, wat vloeiender. De beschrijvingen zijn ook een stuk beter en meer, net zoals je personages. Je zet ze goed duidelijk neer, complimenten daarvoor^^
En nog een laatste tip, die gebruik ik altijd als ik voor mijn gevoel niks meer te zeggen heb haha xD je doet hem eigenlijk al voor het grootste deel wel, maar ik dacht, ik maak je er even attent op voelt mijn post weer wat nuttiger haha xD

‘Goeiemorgen!’ zei hij overdreven luid tegen de keuken.
‘Morgen,’ bromde het kale achterhoofd van zijn vader Gert.
Bart voelde een steek van ergernis. Dit was al de honderdste manier waarop hij iets meer uit zijn vader probeerde te krijgen. ’s Ochtends leek dat nooit te lukken.
Zoals gebruikelijk probeerde hij het te negeren.

Tja, zoveel mogelijk 'zei hij' , 'bromde hij' of enige variant daarop vermijden. En uit de context van de zin duidelijk laten maken wie wat zegt. Tja, eigenlijk doe je dat al gewoon. Nuttige feedback haha xD
Voor de rest heb ik niks nuttigs te zeggen spannend, wat zal er allemaal gebeuren leuk he, als mensen je eerste versie al hebben gelezen muhahah xD

Dank jullie wel voor de feedback!

Nu is het tijd om even al het voorafgaande los te laten...
De Mortanh liep op zijn twee met ijzer beslagen hoeven door de gewassen van het woud en leek niets te voelen van de takken die langs zijn zij en in zijn gezicht striemden. Zijn hoeven verzonken af en toe in het mos, maar ook dat deerde hem niet. Aan het eind van het grillige woudpad doemden de bekende omtrekken van Anaya op.
De poort die de nederzetting tegen tegenaanvallen zou beschermen was slechts een waarschuwing en eigenlijk overbodig. Iedere niet-Anayaan die die waarschuwing negeerde, zag een folterende dood tegemoet.
De Mortanh was echter wel een Anayaan en liep dus zonder aarzeling door de poort; niet door de opening, want die was er niet, maar dwars door het hout dat op het eerste oog zo massief leek. De poort was niet alleen een waarschuwing, hij was ook een illusie.
Van buitenaf gezien had Anaya een stil oord van verlaten bouwwerken geleken, maar nu Nakh’Arten door de barrière was geklost, overviel hem een kakofonie van geluiden. Zoals gewoonlijk schalden de marktkoopmannen hun aanbiedingen over het plein en liepen er creaturen van alle soorten en maten over de keien.

Vanuit een steeg klonk luid geflapper en even later zag de Mortanh vanuit de schaduwen een opstijgende bronskleurige Asidth. Zijn glanzende schubben reflecteerden het zonlicht, zodat de Asidth werd zoals de zon zelf; een machtig hemellichaam waar je door verblind werd.
De katachtige pupillen van de draakachtige draaiden naar beneden en zagen de Mortanh midden op het toegangsplein staan. Zonder aarzeling klapten de vleugels nog een paar korte slagen en toen zette het wezen de daling in.
‘Nakh’Arten,’ zei een hooghartige vrouwenstem vanaf de bronzen rug, toen de statige Asidth tot een halt kwam. ‘Welkom terug.’
Lenig sprong de Ziener van haar dier. Daarop veranderde de Asidth met een flits in een klein glanzend bolletje dat zich met de Zieners zachte hand versmolt zodra ze het uit de lucht griste.
‘Adriana,’ knikte de Mortanh. Zijn stem was een zachte en onheilspellende fluistering. Gelukkig wist Adriana dat Nakh’Arten in wezen een van de sociaalste Mortanhs was die in Anaya rondliepen.
‘Is er nieuws?’
‘Jazeker.’
Hij lachte niet. Het nieuws dat hij had opgevangen buiten de illusies van Anaya was onrustbarend. Even keek ze hem aan met haar grote grijzige ogen, maar een Mortanh was moeilijk te lezen en ze gaf het met tegenzin op.
‘Ga je het me nog vertellen?’
‘Als we ondertussen gaan eten. Ik heb minder dan de helft van mijn krachten over.’
Ze begaven zich naar de steeg waar Adriana’s Asidth net op was gestegen. De Ziener bewoog licht en met een zekere gratie en ze leek niet echt contact te maken met de bruine keien onder hen. Onder Nakh’Artens bokkenpoten weerklonk daarentegen het klikkende geluid van metaal op steen.
‘Adriana, mag ik mijn Opaal terug?’ raspte hij.
‘Ja. Natuurlijk.’
Uit dezelfde hand als waar de Asidth in was verdwenen, rees een roodglanzende bol op en toen hij volledig van haar huid los was gekomen, kreeg hij massa en gestalte en lag als een oranje kiezel in haar palm.
Nakh’Arten strekte zijn grijze klauwen uit en liet dankbaar de Opaal in zijn lichaam oplossen.
‘Ze hebben een wapen,’ zei hij plotseling.
Adriana verstarde in haar pas. ‘Wat voor soort wapen?’ Haar ogen kregen een diepe glans.
‘Een spiegel. Dat is waar ze over praten, tenminste. Ik weet niet wat het doet of hoe ze het willen gebruiken, maar het klinkt alsof ze er veel van verwachten.’
‘Hoe dicht bij Onoran was je?’
‘Dichtbij genoeg, zou ik zeggen, vlak bij de kust. Het waren twee van die gedrochten. Van die Tangir, ver van Onoran af. Ik denk niet dat ze verwachtten dat ik ze afluisterde, en ze praatten er openlijk over. Ze zeiden dat ‘het met de spiegel misschien eindelijk zou lukken’.’
Ze knikte. ‘Maar het is nog te vroeg om te juichen. Of om actie te ondernemen.’
Hij snoof. ‘Juichen doe ik sowieso niet bij zulk nieuws. Maar misschien zitten we op een spoor en het zou gevaarlijk kunnen zijn zo’n waarschuwing te negeren.’
Er speelde een glimlach rond haar strakke lippen. ‘Iemand moet dit zeker onderzoeken.’
‘Daar zorg ik wel voor.’

Wow, dit had ik echt niet verwacht! Fantasy erin Jeeej, nu blijf ik je verhaal zeker volgen was ik al van plan, maar dit is een extra steuntje in de rug haha xD Nu ben ik eigenlijk wel heel erg benieuwd wat dit nu te maken heeft met het voorgaande, zeker als ik je oude versie in gedachten hield. Had je dit al in gedachten om te doen, of is dit erin gekropen bij de nieuwe versie?
Ik vind het trouwens echt super bedacht dat Adriana haar Adsith gewoon in een bolletje kan veranderen haha xD ik zou wel een beetje oppassen met allemaal nieuwe namen van wezens, dat kan het verwarrend maken. Gewoon iets om in je achterhoofd te houden, nu valt het namelijk nog heel erg mee^^
Dit is trouwens een input van fantasy waar ik echt dol op ben, nieuwe wezens, vreemde magie, vreemde steden, lekker veel verbeeldingskracht dat is iets waar ik zelf nog wel wat aan moet werken bij mijn eigen verhaal --'
Ga snel verder met schrijven, ik wil meer lezen!

Nakh’Arten werkte een maaltijd van bessen en rauw gazellevlees naar binnen en laadde zichzelf op. Adriana had de ingrediënten diezelfde ochtend nog op de markt gekocht.
Pas na drie plakken biefstuk had hij een vol gevoel en richtte hij zich op van de gammele stoel.
‘Ik ga weer eens,’ zei hij tegen haar.
‘Waarheen?’
‘De markt. Daarna wil ik terug naar Onoran en kijken of ik nog wat kan opvangen.’
‘Je bent net terug,’ merkte ze teleurgesteld op.
‘Sorry, lief,’ zei hij en hij lachte diep, een bijna dreigende grom vanuit zijn keel. ‘Ik kan nu niet stilzitten.’
Ze staarde hem met haar grote, mistige ogen aan en zag dat zijn besluit vast stond. Ze hief haar hand op. ‘Geef die Opaal maar weer hier dan.’
Hij aarzelde. ‘Als je contact met me wil houden…’
‘Dat zou te gevaarlijk zijn,’ zei ze streng.
Nakh’Arten moest toegeven dat ze daar gelijk in had en daarom pakte hij voorzichtig haar tere hand met zijn grote klauw en de Opaal passeerde in een rode gloed tussen hun palmen.
Ze hield zijn blik gevangen in de hare. Haar lippen bewogen nauwelijks, maar hij dacht dat ze zei: ‘Denk aan mij.’

Op de markt sloeg Nakh’Arten nog een extra voorraad gazelle in; dat zou ervoor zorgen dat de spieren in zijn benen afstanden sneller konden afleggen mocht de nood aan de man komen. Verder kon hij niet al te veel meenemen. Niet alleen zou dat extra ballast opleveren, maar Nakh’Arten bezat tot nu toe de gaven nog niet om veel bagage voor de vijand verborgen te houden.
Bij nader inzien was hij blij dat Adriana het besluit had genomen de Opaal te houden. Hoe handig de edelstenen ook waren om op afstand te communiceren, tijdens een missie kon het de doodssteek betekenen. Er waren Mortanhs van de hoogste orde die het vermogen bezaten actieve Opalen aan het zicht te onttrekken, maar Nakh’Arten was nog niet zo hoog geklommen. Om uiteindelijk een van hen te worden, zou hij op dit soort gewaagde missies moeten gaan. In zijn achterhoofd wist hij dat de onderneming van vandaag natuurlijk niet echt een missie genoemd kon worden; hij had hem immers zelf verzonnen. Maar hij zou zeker aanzien onder de Anayanen verwerven als hij slaagde en dat was genoeg reden om de uitdaging aan te gaan.
‘Nakh’Arten.’
Een siddering trok langs zijn ruggengraat omhoog. Hij had zijn naam eerder gevoeld dan gehoord; de wind had hem als een donkere fluistering meegedragen.

Hey fantasie!! Nu ga ik je verhaal zeker volgen. Ik snap het tot nu toe niet zo goed maar ja dat komt wel. De namen van je personages zijn wel uniek zeg. Nice, hoe unieker hoe leuker Toch??
Ga snel verder!!

‘Morith’Artenar.’
Het was moeilijk om zo’n lange naam zonder zeker respect uit te spreken. Nakh’Arten hief zijn kop hoog op en draaide zich om naar de Mortanh die hem benaderd had.
‘Van jouw hoorns heb ik niets te vrezen.’
Nakh’Arten verhulde zijn opluchting terwijl hij zijn kop weer op ooghoogte bracht met die van Morith’Artenar. Hij hield er niet van om zijn hals bloot te stellen, of het nou aan een vriend of een vijand was.
‘Wat doet u hier?’ gromde Nakh’Arten, hoewel het bij lange na niet zo indrukwekkend klonk als hij graag had gewild.
‘Je hebt geen verslag gegeven van je onderneming. Hoe lang ben je al terug?’
‘Ongeveer een uur; mijn energievoorraden moesten aangevuld worden.’
‘Je lijkt nu anders behoorlijk fit en toch ben je niet onderweg naar ons. Vertel me, wat heb je ontdekt?’
Het was een van de weinige momenten waarop Nakh’Arten aarzelde. Wat moest hij Morith’Artenar vertellen? Hij nam snel een besluit.
‘Ik heb niets ontdekt of gezien. Het leek de moeite niet waard om verslag van te doen.’
‘We worden toch niet laks, Nakh’Arten? Geen nieuws is ook nieuws. Een Mortanh weet dat.’
Eindelijk liet Morith’Artenar zijn magie los en werd hij zichtbaar. Een aantal marktbezoekers dicht bij hen leek te schrikken van de plotselinge verschijning, maar hervatte snel de bezigheden.
‘Dus,’ vervolgde de Artenar. ‘Waar ga je nu dan naartoe?’
‘Ik was van plan verder te zoeken en opnieuw richting Onoran te gaan.’
Morith’Artenar slaakte een rasperige zucht. ‘Bij deze verleen ik je mijn toestemming.’ Zijn stem liet doorschemeren dat er meer zat aan te komen. ‘Op voorwaarde dat je aan het eind van je expeditie direct naar ons toe komt en ons vertelt waar je bent geweest en wat je daar gezien hebt, of jij dat nou belangrijk vindt of niet. Begrepen?’
‘Natuurlijk.’ Hij probeerde zijn tegenzin te verhullen.
De vurige ogen van zijn meerdere vernauwden zich dreigend. ‘Ik mag je graag, Nakh’Arten, maar opstandige Mortanhs kunnen we niet gebruiken.’
Nakh’Arten wist maar al te goed wat hij daarmee bedoelde. Als de hooggeplaatste Mortanhs oordeelden dat hij niet langer nodig was in hun expedities of complotten, stond hem een verschrikkelijke straf te wachten.
‘Ik begrijp het,’ zei hij ernstig.
De Artenar liet zijn blik nog even neerbuigend rusten op het geharde gelaat van zijn soortgenoot en draaide zich toen om. Na een paar passen versmolt hij met de lucht, verborgen in volmaakte onzichtbaarheid.