Malibu
Geplaatst: 18 feb 2012 02:10
Wat zo'n avondje en drank al wel niet kunnen doen. Be warned, dit is wel gemiddeld gezien explicieter dan ik voorheen heb geschreven. (Ik mis de knop om het 16+ te maken, waarheen is deze verdwenen?)
Naast mij zit iemand in een paarse trui, die samen met mij heeft geschreven.
Voor nu dan maar: enjoy. Voor zover dat kan.
‘Schrijven, bitch.’
‘Ja ja, rustig, we hebben een eeuwigheid.’
‘Een eeuwigheid voor jou is vijf minuten voor mij. Werk door, of we gaan de ondergang inspiratieloos tegemoet.’
Voorzichtig begon ik maar te schrijven, wat voor rare ideeën had deze tweede schrijver in gedachten voor mij?
‘Als je maar weet dat ik niet met alles genoegen neem. Dit moet virtuoos worden, en er moet absoluut geen paard in voorkomen. Dat zegt Sylvia Witteman.’
Daar ging mijn mogelijkheid, maar snel nam ik in gedachten voor een paard te verwerken, al was het alleen maar om een of andere Sylvia te irriteren. Ik keek naar de schrijver naast me, half liggend over het toetsenbord, een verslonden fles malibu voor zijn neus. De fles bleek bijna leeg te zijn, de effecten goed merkbaar in het schrijven en doen en laten van ons beiden. Plotseling schrok hij wakker:
‘Wat belangrijk is: Het moet niet te autobiografisch, neem van mij aan dat je leven niet interessant genoeg is om op papier te zetten. Verplaats je in een linkshandige, biseksuele albino uit de veertiende eeuw, en you’ve got something going.’
Mijn rode ogen gleden van mijn lijkwitte handen naar het lege glas dat voor mij stond, de alcohol van de fles, door het glas heen, met mijn linkerhand vastgehouden natuurlijk, mijn keel in, met de gedachten van een veertiende eeuwse in een kroeg, terwijl ik keek naar een scherm met papier erin, kenmerkend voor de eenentwintigste eeuw na christus, niet de veertiende. De ander, de concurrerende schrijver die door de verzoening van een fles mijn bondgenoot was geworden, keek me onderzoekend aan.
‘Weet je… In dit licht, onder deze omstandigheden, zie je er best interessant uit.’
Overdonderd keek ik naar rechts, degene die dat had gezegd was rondjes aan het draaien op een bureaustoel, duidelijk teveel op… Had deze persoon dit echt gezegd, en kreeg ik nu echt een rood kleurtje op mijn wangen? Opeens verscheen een valse glimlach op zijn gezicht:
‘Het tragische is, al heb ik minstens 50% meer bloed in mijn alcohol dan jij, ik zie de zaken nog steeds helderder. Al zou je me dronken voeren met strohrum, mijn intellect raak ik niet kwijt. Mijn passie raak ik niet kwijt.’
Me verplaatsen in een biseksueel persoon lukte uitzonderlijk goed, maar de drank werkte elke drift tegen; kon ik echt niet tegen alcohol of was ik te overdonderd door deze onverwachte, maar toch ook verwachte uitspraak, verwacht door mijn eigen interesses, verwacht omdat ik dat eigenlijk ook net wilde zeggen?
‘Jouw intellect, jouw passie, hoe zit het met de mijne? Probeer het eens, je in iemand te verplaatsen, geen albino uit de veertiende eeuw, maar een gewone jongen uit de eenentwintigste, gewoon achter de computer, gewoon in een kamer, gewoon?’
Mijn lotsgenoot keek mij vreemd aan, en voor een moment dacht ik dat hij zijn uitspraak wilde herroepen, veranderen in een haatdragend bericht, om het tegen mij te gebruiken wanneer dat het beste uitkwam, zodat ik door iedereen zou worden bekeken om wat ik, volgens een te oude traditie, verkeerd deed. Maar de reactie bleef uit:
‘Ik heb honger.’
‘Kijk om je heen, genoeg te eten: een reep chocola, een zak chips, chocoladekoekjes… Wat wil je nog meer? Een vijfgangen buffet, geserveerd aan je eigen tafel door een persoonlijke ober?’
‘Om te beginnen, ja. Grootsch en meeslepend, daar ooit van gehoord? Avontuur, weelde, echte liefde? Ik wil het leven meemaken, ik wil erover schrijven. Mocht ik verdrinken in een meer, en mijn leven flitst aan me voorbij, moet die het bekijken waard zijn. Wat jij?’
‘Ik kan het niet meer eens zijn. Al denk ik dat tot nu toe mijn leven al genoeg waard zou zijn, mede door het gebeuren van een paar weken geleden, meer avontuur is altijd welkom, meer licht in de duisternis altijd welkom.’
Zijn gelaatsuitdrukking veranderde abrupt. Niet meer die zelfingenomen, uitdagende glimlach, maar een onnatuurlijke grimas.
‘Je had beloofd erover te zwijgen.’
Ik wendde mijn blik af. Stom van me, dat had ik beloofd ja. Ik betrapte mezelf erop dat ik alles probeerde te doen om deze gesprekspartner gelukkig te houden. Misschien omdat het niet zomaar een gesprekspartner was, maar misschien wel de beste gesprekspartner die ik ooit zou hebben. In ieder geval de beste gesprekspartner die ik ooit had gehad.
‘Het spijt me.’
‘Het vervelende is, je bent zo oprecht. Man, wat zou ik je graag in je gezicht uit willen lachen, opstaan, en doorgaan met mijn leven. Maar dat kan niet, ik mag je te graag.’
Nu al een paar weken, voelde ik me meegesleurd in een draaikolk van ideeën en gebeurtenissen. Ik volgde hem blind, omdat ik wist dat ik eigenlijk voor hem onderdeed, maar wat wilde hij van me? Hij mocht me blijkbaar te graag om uit te lachen, maar hij vond mijn oprechtheid vervelend. Door mijn hoofd flitsten flarden van eerdere gesprekken, maar ook daar werd ik niets wijzer van. Weer die hatelijke lach.
‘Ik zie je denken, ik zie je gewoon denken, weet je dat? Je bent een open boek, en daarom zo perfect. Of, rampzalig, beter gezegd. Hoe vaak heb ik wel niet met je gepraat? En hoe vaak heb je toen werkelijk iets tegen me gezegd?’
Mijn hoofd duizelde: een opmerking die niet haatdragend was? Ik, perfect? Een open boek? Maar, hoe perfect was ik werkelijk? En dan, hoe vaak had ik iets gezegd? Het duizelen sloeg harder toe dan ik had verwacht, maar op de een of andere manier hield ik orde in mijn hoofd. Nee, ik had weinig tegen hem gezegd, meer geluisterd. Ik had geluisterd omdat hij dat wilde, of niet? Ik moest hier een punt achter zetten.
‘Lucas, het was gezellig, echt waar. Ik heb van geen gezelschap zo genoten als van het jouwe. Maar het wordt laat, en we moeten beiden weer eens aan het werk. Dus ik stel voor –‘
‘- dat ik naar huis moet? Is dat werkelijk wat je wil? Weet je zeker dat je dit niet langer verdraagt? Je weet dat dit hierna misschien nooit meer voorkomt.’
Zonder na te denken, zonder adem te halen, zonder ook maar nog een slok te nemen, schoof ik mijn stoel naar hem toe en kuste hem op zijn mond. De hemelse warmte die ik voelde duurde echter niet lang: voor ik het doorhad maakten zijn lippen niet meer contact met de mijne. Hij stond op, van zijn stuk gebracht. Zo had ik hem nog nooit gezien, het beangstigde me. Hij liep naar de deur toe, en ik besefte me: ik had een vreselijke fout begaan. Mijn geest vertelde mij te schreeuwen, hem vast te houden en op te sluiten, zodat deze fout nooit de wereld in werd geholpen. Mijn verstand echter vertelde mij dat het beter was hem te laten gaan en nooit meer om te kijken. Nog één keer keek hij om:
‘Een paar weken geleden…’
‘Geen woord erover, zoals afgesproken. Net als dit. Maar moet het echt op deze manier? Deze verschrikkelijke manier van de waarheid verbergen? Ik ken het spreekwoord, maar ooit, in een vreemde bui…’
‘Zo oprecht… Ooit wordt het je ondergang. Het lichaam zullen ze nooit vinden… Toch wordt het ooit jouw dood. Geen woord, zoals je zegt, geen woord, ik smeek het je. Blijven leven, grootsch en meeslepend. Doe het voor mij.’
Met een blik vol begrip keek hij mij aan, bijna smekend, alsof het werkelijk… Nee, ik had beloofd te zwijgen, te zwijgen als het graf. Nooit mocht dit bekend worden. Met die blik verdween hij uit mijn leven, zonder afscheid, zonder spijt. Te laat, want ik was nooit meer vrij.
Naast mij zit iemand in een paarse trui, die samen met mij heeft geschreven.
Voor nu dan maar: enjoy. Voor zover dat kan.
‘Schrijven, bitch.’
‘Ja ja, rustig, we hebben een eeuwigheid.’
‘Een eeuwigheid voor jou is vijf minuten voor mij. Werk door, of we gaan de ondergang inspiratieloos tegemoet.’
Voorzichtig begon ik maar te schrijven, wat voor rare ideeën had deze tweede schrijver in gedachten voor mij?
‘Als je maar weet dat ik niet met alles genoegen neem. Dit moet virtuoos worden, en er moet absoluut geen paard in voorkomen. Dat zegt Sylvia Witteman.’
Daar ging mijn mogelijkheid, maar snel nam ik in gedachten voor een paard te verwerken, al was het alleen maar om een of andere Sylvia te irriteren. Ik keek naar de schrijver naast me, half liggend over het toetsenbord, een verslonden fles malibu voor zijn neus. De fles bleek bijna leeg te zijn, de effecten goed merkbaar in het schrijven en doen en laten van ons beiden. Plotseling schrok hij wakker:
‘Wat belangrijk is: Het moet niet te autobiografisch, neem van mij aan dat je leven niet interessant genoeg is om op papier te zetten. Verplaats je in een linkshandige, biseksuele albino uit de veertiende eeuw, en you’ve got something going.’
Mijn rode ogen gleden van mijn lijkwitte handen naar het lege glas dat voor mij stond, de alcohol van de fles, door het glas heen, met mijn linkerhand vastgehouden natuurlijk, mijn keel in, met de gedachten van een veertiende eeuwse in een kroeg, terwijl ik keek naar een scherm met papier erin, kenmerkend voor de eenentwintigste eeuw na christus, niet de veertiende. De ander, de concurrerende schrijver die door de verzoening van een fles mijn bondgenoot was geworden, keek me onderzoekend aan.
‘Weet je… In dit licht, onder deze omstandigheden, zie je er best interessant uit.’
Overdonderd keek ik naar rechts, degene die dat had gezegd was rondjes aan het draaien op een bureaustoel, duidelijk teveel op… Had deze persoon dit echt gezegd, en kreeg ik nu echt een rood kleurtje op mijn wangen? Opeens verscheen een valse glimlach op zijn gezicht:
‘Het tragische is, al heb ik minstens 50% meer bloed in mijn alcohol dan jij, ik zie de zaken nog steeds helderder. Al zou je me dronken voeren met strohrum, mijn intellect raak ik niet kwijt. Mijn passie raak ik niet kwijt.’
Me verplaatsen in een biseksueel persoon lukte uitzonderlijk goed, maar de drank werkte elke drift tegen; kon ik echt niet tegen alcohol of was ik te overdonderd door deze onverwachte, maar toch ook verwachte uitspraak, verwacht door mijn eigen interesses, verwacht omdat ik dat eigenlijk ook net wilde zeggen?
‘Jouw intellect, jouw passie, hoe zit het met de mijne? Probeer het eens, je in iemand te verplaatsen, geen albino uit de veertiende eeuw, maar een gewone jongen uit de eenentwintigste, gewoon achter de computer, gewoon in een kamer, gewoon?’
Mijn lotsgenoot keek mij vreemd aan, en voor een moment dacht ik dat hij zijn uitspraak wilde herroepen, veranderen in een haatdragend bericht, om het tegen mij te gebruiken wanneer dat het beste uitkwam, zodat ik door iedereen zou worden bekeken om wat ik, volgens een te oude traditie, verkeerd deed. Maar de reactie bleef uit:
‘Ik heb honger.’
‘Kijk om je heen, genoeg te eten: een reep chocola, een zak chips, chocoladekoekjes… Wat wil je nog meer? Een vijfgangen buffet, geserveerd aan je eigen tafel door een persoonlijke ober?’
‘Om te beginnen, ja. Grootsch en meeslepend, daar ooit van gehoord? Avontuur, weelde, echte liefde? Ik wil het leven meemaken, ik wil erover schrijven. Mocht ik verdrinken in een meer, en mijn leven flitst aan me voorbij, moet die het bekijken waard zijn. Wat jij?’
‘Ik kan het niet meer eens zijn. Al denk ik dat tot nu toe mijn leven al genoeg waard zou zijn, mede door het gebeuren van een paar weken geleden, meer avontuur is altijd welkom, meer licht in de duisternis altijd welkom.’
Zijn gelaatsuitdrukking veranderde abrupt. Niet meer die zelfingenomen, uitdagende glimlach, maar een onnatuurlijke grimas.
‘Je had beloofd erover te zwijgen.’
Ik wendde mijn blik af. Stom van me, dat had ik beloofd ja. Ik betrapte mezelf erop dat ik alles probeerde te doen om deze gesprekspartner gelukkig te houden. Misschien omdat het niet zomaar een gesprekspartner was, maar misschien wel de beste gesprekspartner die ik ooit zou hebben. In ieder geval de beste gesprekspartner die ik ooit had gehad.
‘Het spijt me.’
‘Het vervelende is, je bent zo oprecht. Man, wat zou ik je graag in je gezicht uit willen lachen, opstaan, en doorgaan met mijn leven. Maar dat kan niet, ik mag je te graag.’
Nu al een paar weken, voelde ik me meegesleurd in een draaikolk van ideeën en gebeurtenissen. Ik volgde hem blind, omdat ik wist dat ik eigenlijk voor hem onderdeed, maar wat wilde hij van me? Hij mocht me blijkbaar te graag om uit te lachen, maar hij vond mijn oprechtheid vervelend. Door mijn hoofd flitsten flarden van eerdere gesprekken, maar ook daar werd ik niets wijzer van. Weer die hatelijke lach.
‘Ik zie je denken, ik zie je gewoon denken, weet je dat? Je bent een open boek, en daarom zo perfect. Of, rampzalig, beter gezegd. Hoe vaak heb ik wel niet met je gepraat? En hoe vaak heb je toen werkelijk iets tegen me gezegd?’
Mijn hoofd duizelde: een opmerking die niet haatdragend was? Ik, perfect? Een open boek? Maar, hoe perfect was ik werkelijk? En dan, hoe vaak had ik iets gezegd? Het duizelen sloeg harder toe dan ik had verwacht, maar op de een of andere manier hield ik orde in mijn hoofd. Nee, ik had weinig tegen hem gezegd, meer geluisterd. Ik had geluisterd omdat hij dat wilde, of niet? Ik moest hier een punt achter zetten.
‘Lucas, het was gezellig, echt waar. Ik heb van geen gezelschap zo genoten als van het jouwe. Maar het wordt laat, en we moeten beiden weer eens aan het werk. Dus ik stel voor –‘
‘- dat ik naar huis moet? Is dat werkelijk wat je wil? Weet je zeker dat je dit niet langer verdraagt? Je weet dat dit hierna misschien nooit meer voorkomt.’
Zonder na te denken, zonder adem te halen, zonder ook maar nog een slok te nemen, schoof ik mijn stoel naar hem toe en kuste hem op zijn mond. De hemelse warmte die ik voelde duurde echter niet lang: voor ik het doorhad maakten zijn lippen niet meer contact met de mijne. Hij stond op, van zijn stuk gebracht. Zo had ik hem nog nooit gezien, het beangstigde me. Hij liep naar de deur toe, en ik besefte me: ik had een vreselijke fout begaan. Mijn geest vertelde mij te schreeuwen, hem vast te houden en op te sluiten, zodat deze fout nooit de wereld in werd geholpen. Mijn verstand echter vertelde mij dat het beter was hem te laten gaan en nooit meer om te kijken. Nog één keer keek hij om:
‘Een paar weken geleden…’
‘Geen woord erover, zoals afgesproken. Net als dit. Maar moet het echt op deze manier? Deze verschrikkelijke manier van de waarheid verbergen? Ik ken het spreekwoord, maar ooit, in een vreemde bui…’
‘Zo oprecht… Ooit wordt het je ondergang. Het lichaam zullen ze nooit vinden… Toch wordt het ooit jouw dood. Geen woord, zoals je zegt, geen woord, ik smeek het je. Blijven leven, grootsch en meeslepend. Doe het voor mij.’
Met een blik vol begrip keek hij mij aan, bijna smekend, alsof het werkelijk… Nee, ik had beloofd te zwijgen, te zwijgen als het graf. Nooit mocht dit bekend worden. Met die blik verdween hij uit mijn leven, zonder afscheid, zonder spijt. Te laat, want ik was nooit meer vrij.