Online Verhalen

Hallo,

Dit is een rewriting van mij . ( daar ben ik nogal veel mee bezig de laatste tijd xD ).
Voor degene die hopen dat het over vampiers gaat, zal ik dit even meldden: I don't like vampires xD . Toch weer eens op het genre terug waarin ik ben begonnen met schrijven, voor Saskia me naar de duistere zijde trok, DRAMA

En nu op naar het verhaal,

Oh sorry jenna het is toch een andere titel geworden, ook al zal deze titel waarschijnlijk nog gewijzigd worden
Stil en gebroken. Zo lag ze in de zachte bedding van het gras. Levenloos.
Een klein meisje sloop naar het lichaam. Haar armen wurgden de teddybeer die ze bij zich droeg. Stille tranen kropen over haar rozige wangetjes, ook al snapte ze niet wat er aan de hand was.
In de achtergrond kon je mensen horen praten, zelfs schreeuwen, maar die stemmen verloren het van de stilte rond het meisje.
Niemand lette op haar. Iedereen was te geschokt om iets te doen.
Ze zakte bij de vrouw neer. Even liet ze haar teddybeer los om de sluike, bruine haren uit haar gezicht te strijken.
Waarom bewoog haar mama niet?
Waar kwam het bloed vandaan?
De schok waarin het kind verkeerde, was genoeg om angst uit te bannen. Ze reikte naar de vrouw voor haar, duwde tegen de rug aan.
Om haar heen kon je mensen naar adem horen happen. Fluisteringen braken door de stilte
"Iemand moet haar weghalen,"
"Arm kind,'
"Wat een gruwelijk aangezicht,"
Toch bleef iedereen onverroerd staan. Een onzichtbare muur leek hen tegen te houden iets te doen.
Voor het meisje bestonden ze niet eens. Het waren alleen haar moeder en zij. Haar moeder die nog steeds niet reageerde. .
Nogmaals duwde ze tegen de vrouw aan.. Niets. Paniek wist door de schok heen te kruipen. De stille tranen gingen over in snikken. Ze trok met alle kracht die ze in haar kleine lichaam kon vinden haar moeder om.
Geschrokken deinsde ze achteruit voor het aangezicht.
Haar moeders gezicht was tegen de eens zo zacht lijkende ondergrond kapot geslagen. Bloed verhulde de vervorming, maar niet genoeg. Nog steeds was het ingezakte jukbeen en de gebroken oogkas te zien.
"M..mama?" Niet alleen haar stem trilde, haar hele lichaam schokte mee in onmacht. "Mama!" ze gilde, wierp zichzelf op het lichaam. Haar handen klauwden zich in de bevuilde jurk om nooit meer los te laten.
"Alex." Iemand pakte haar vast, maar zij liet zich niet wegtrekken. Ze bleef zich aan de ooit prachtige stoffen vastklampen.
"Alex, laat los."
"Nee, nee! Ga weg! Ik wil mama!"
De man luisterde niet. Hij pakte haar alleen steviger vast en trok haar weg tot ze stevig in zijn armen werd gehouden. Het meisje schopte en gilde. Het was zinloos, de man was te krachtig.
"Mama!"
Haar laatste roep ging verloren in de menigte.

Wauw, heel mooi geschreven! Je weet de lezer wel mee te trekken

Hej je hebt een andere tittel. Huh geliefde bloedzuiger?? Komt er een bloedzuiger in je verhaal voor. Maarja dat komt wel. Je proloog leek heel erg op je vorige. Heb ik gelijk? Maar deze keer is het met een beetje meer details Egt leuk
Ga snel verder!!
XxJenna

En weer een andere titel xD deze vind ik toch beter, ondanks wat ik eerder zei je moet gewoon niet naar me luisteren haha xD
Volgens mij heb ik het al vaker gezegd, maar veren in je reet proppen kan nooit kwaad xD je kan echt geweldig emotie en sfeer beschrijven met maar een paar woorden. Wil ik ook kunnen! Grmbl, ik ga maar weer eens verder ermee oefenen o wacht, nee, doe maar niet, anders ga ik nog meer op jou lijken --' Jodie.2 haha xD
Arm meisje pfoe, al zo'n trauma hebben voordat je volwassen bent, ik zou het niemand toewensen. Je bent wreed voor je personages, hoor je me Jodie, wreed! Hoe kan je dat doen? Tsss

@ Themornign ( je moet niet zo'n lange naam nemen xD, Heel erg bedankt Ik hoop dat ik je ook in latere delen weet te houden xD.
@Jenna, En ik heb de titel alweer veranderd ( ja ik ben wispelturig xD ) en bloedzuiger moest je niet letterlijk nemen .
Oh en na dit stukje al het hele verhaal anders worden, maar enkele stukjes worden herbruikt.
@Saskia, Hahah grappig hoe jij iedere eerste reactie altijd hetzelfde met dezelfde woorden begitn maar ik vind het nog steeds leuk om te horen . Dan wil ik jouw omgeving omschrijvingen leren dan mag jij deze gevoelsbeschrijving van mij xD. haha.

Oh algemeen vraagje, willen jullie dat ik langere stukjes iedere keer plaats of mag ik korte stukjes plaatsen? xD ghehe
Alexia's ogen vlogen open. Even staarde ze doelloos naar het hoge, roomwitte plafond van haar kamer. Haar borst deinde hevig op en neer van de schrik.
Weer een nachtmerrie.
Het tienermeisje kwam overeind. Ze streek met haar handen haar donkerbruine haren naar achteren. De beelden van de nachtmerrie waren al vergeten en alleen het zware gevoel in haar maag bleef over.
Met een zucht liet ze zich terug vallen op het bed. Ze sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling te controleren. Slaap wilde niet komen. Ze was bang, bang dat de nachtmerrie zou terugkomen ook al wist ze niet eens waar hij over ging.
Haar ogen openden weer. Ze schoten van het kale plafond naar de wekker op haar nachtkastje.
Half vier. Nog drie uur om een poging te doen om te slapen.
Langzaam tikte de tijd verder terwijl haar ogen gefixeerd bleven op die rode lichtjes.
Vier uur.
Half vijf.
En geen slaap. Haar ogen bleven wijd opengesperd, alsof ze er alles aan deden om niet te hoeven sluiten.
Vijf uur. Ze gaf het op. Vermoeid duwde ze zich overeind. Haar hele lichaam voelde als gelei. Te zwak voor elke vorm van krachtsinspanning.
Hoeveel had ze nou geslapen? Drie uur? Bijna een record van deze week.
Ze dwong haar lichaam mee te werken terwijl ze van het bed op stond. Mentaal boven fysiek.
Sluipend als een kat liep ze haar kamer uit de gang op. Het rode tapijt wat op de wenteltrap lag uitgespreid, maakte haar voetstappen volledig onhoorbaar.
Ze keek naar de schilderijen die aan de muur hingen. Nog altijd bewonderde ze de prachtige texturen en diepe koninklijke kleuren van ieder werk.
De schilderijen gaven een voor een de Walsen stamboom aan. Met de grootmeester Alexander Walsen voorop. Haar overgrootvader en grondlegger van Nazet, een bedrijf waarvan het doel Alexia volledig ontging.
Ze had even weinig interesse voor het bedrijf, als voor de beroemde oprichter. Het schilderij dat daarnaast hing was veel belangrijker voor haar. Het doek waar haar grootvader op vereeuwigd was. Charles Alexander Walsen.
Zelfs vanuit dat schilderij gaf hij haar nog altijd die bekende hooghartige blik. Alsof het portret echt was wendde Alexia snel haar ogen af. Ze durfde hem nooit goed recht in de ogen aan te kijken.
De reeks werd opgevolgd door een schilderij van een prachtige vrouw. De persoon die de volgende opvolger van Nazet had moeten zijn.
Haar uitstraling kon die van Charles overstijgen, alleen was hij op niemand gericht en staarde de leegte in alsof daar iets was wat niemand anders kon zien. Alexia was allang gestopt met gokken naar wat die ogen zagen. De fantasieën brachten meer chaos dan rust in haar al instabiele hoofd.
Ze keerde zich er voor weg en negeerde het laatste veel kleinere schilderij dat er hing compleet. Het schilderij wat er niet hoorde te hangen. Hetgeen waar alle ellende mee begonnen was.

Pssst, je eindzin klopt niet helemaal, je hebt een enter verkeerd gezet kijk, een ander begin voor een keer haha xD maar dit is dan ook mijn tweede reactie.. verdomme, lukt het nog steeds niet --'
Deal ik weet alleen niet waarom je mijn omgevingsbeschrijving wilt, je doet het zelf al heel goed, maar goed, alleen maar voordeel voor mij xD deal of a lifetime!

Ik vind dit trouwens precies genoeg lengte! Dat je lekker op je stoel zit en verder wil lezen, maar dat er niks is. Houdt je nieuwsgierig^^
Weer goed beschreven alles! En ik wil die quotes ook zelf kunnen maken, grmbl, kan ik die in de deal betrekken haha xD
Hé, ik geef trouwens mijn personages een hart, dat heeft zij niet nou ja, heel erg diep verstopt.... okee, ik geef het toe, ik zorg net zo slecht voor mijn personages xD hm, dat klinkt alsof ze in een kooitje op mijn kamer staan haha xD dat zou druk worden
Zo, je spellingsfouten mag je deze keer zelf zoeken, ik heb nog maar een kwartier van mijn zelfopgelegde pauze, das zonde om daaraan te besteden succes dermee haha xD

Ben er weer. Ik moet egt wennen aan je tittel. Meestal onthoud ik de tittels maar jounes veranderern de hel tijd . Goed stukje, wrm negeert ze de foto van haar moeder toch?

hoi
leuk verhaal word egt nieuwschierig
alleen klein vraagje wat betekent agen? Want dat weet ik niet
voorderest schrijf snel verder

isabella, hahah dat is een type foutje, ik ga het even verbeteren

Kan niet anders zeggen dan, mooi geschreven.
Ik wilde het eerst eigenlijk niet lezen maar door de eerste zinnen ben ik nieuwsgierig geworden, haha.
Volgens mij heb ik een foutje ontdekt:

"De fantasieën bracht meer chaos dan rust in haar al instabiele hoofd."

Moet het niet brachten zijn, omdat het meervoud is?
(:

@Saskia, Hea kut xD, OV was ophol kon hem niet meer naar boven plaatsen snik snik xD ahg je had het al gelezen .
En deal xD, kunnen we het in ons nieuwe verhaal overgeven geheh
Hmmm.. om de quotes over te dealen wil ik toch nog wat er voor terug hebben , wat bied je?
EN MIJN PERSONAGES HEBBEN ECHT WEL EEN HART! ( denk ik xD ) Ik stop mijn karakters tenminste niet in een kooitje
@Jenna, Het was niet haar moeders schilderij dat ze negeerde ghehe. En ik beloof u dat ik de titel niet meer zal veranderen (althans.. voorlopig gheheh )
@Isabella: Leuk dat je meeleest
@Steefakker, Wat leuk dat ik je toch nieuwsgierig heb kunnen maken , waarom wilde je het eerst niet lezen ? ( pure nieuwsgierigheid, misschien kan ik nog wat leren ghehe )

En op naar het volgende stukje, ik ben er niet helemaal tevreden over... in het begin zijn er te veel handelingen en te weinig betrekking tot het karakter... maar echt het lukte me niet om het te verbeteren. Misschien moet ik het nog eens helemaal overschrijven, alleen kon ik daar geen zin voor opbrengen xD ghehe.


De tikkende geluiden van haar voetstappen klonken als klokslagen tegen het hoge plafond. Bij iedere stap kromp Alexia iets ineen. Op dit tijdsstip wilde ze niemand wakker maken. Niemand mocht weten dat ze zelf al wakker was.
Ze sloop naar een deur aan haar rechterzijde die uitliep op een klein halletje. De oude stijl in het huis werd meteen vervangen door zwart betegelde vloeren en strakke muren met TL buizen aan het plafond. De ruimtes die Charles nooit betrad waren puur functioneel gemaakt. Deze leidde naar de keuken en washokken. Alexia opende een deur aan haar linkerzijde. De lichten flikkerden meteen aan bij haar binnenkomst. Ze kneep haar ogen samen tegen het felle schijnsel. Wat wankel, vanwege haar slechte zicht, liep ze verder. Haar hand sloot om de hendel van de grote koelcel. Het was belachelijk dat ze zo'n grote hadden dat de dorpslager er jaloers op zou zijn. Maar blijkbaar moesten rijken alles zo groot mogelijk hebben.
Alexia sloot haar armen om haar lichaam terwijl ze verder de koeling in stapte. Haar adem kwam in witte wolkjes uit haar mond. Haar neus trok iets op, de geur van het bloed kwam zelfs door de vacuüm getrokken zakken heen. Ze negeerde het vlees wat in kisten aan de kant was geschoven en richtte zich op het vleeswaren. Carpaccio, zalm, ze duwde de dure waren aan de kant.
Waar was de verdomde ham, of gehakt of iets in die trant. Gewoon iets simpels.
Eindelijk tussen alle andere stukken vond ze een groot stuk beenham, helaas niet gesneden. 
Ze zuchtte, tilde de homp vlees op en trapte met haar voet de celdeur achter zich dicht. Waarom konden ze niet gewoon afgesneden vleeswaren bij een supermarkt halen? Dit was ronduit belachelijk. Zo'n homp vlees voor een huis waar twee mensen in leefden, plus een paar bedienden die af en toe mee aten.
Ze duwde de snijmachine aan en hield de ham ertegen aan gedrukt. Het mes sneed vloeiend dunne plakken er van af. Half slapend bleef Alexia de beweging herhalen.
Met een schok was ze weer klaarwakker toen ze het mes langs haar duim voelde schampen. Meteen trok ze haar hand weg van de machine. Rode druppels vielen over de net nog blinkende, witte vloer. Snel sloot behaar andere hand om de duim om de stroom enigszins te onderbreken. Het leek wel een moord scène. Binnen een paar seconden was alles ermee bedekt. 
"Godverdomme,"
Haastig zocht ze naar een theedoek. Ze liet een mooi spoor achter naar het kastje waar de doeken in lagen. Haastig wond ze een doek om haar duim die eigenwijs bleef doorbloeden. Ze leunde tegen het aanrecht en keek naar de rotzooi die ze in een paar seconde had weten te veroorzaken. 
"Geweldig, schoonmaken."
Stuntelend met de theedoek om haar hand gewikkeld wist ze een vaatdoek te voorschijn te halen. Ze voelde zich net een bediende terwijl ze de doek over de granieten vloer haalde.
"Verdomme, let dan ook op wat je doet," berispte ze zichzelf, terwijl ze de doek onder de kraan hield. Rose water stroomde in de gootsteen weg.
"Wie is daar?" Een hoge stem schal door de keuken en meteen verstijfde Alexia. Stijf draaide ze zich naar het mollige figuur dat in de deuropening verschenen was. Shu lin, de kok.
"Alexia, wat jij hier doen?" Het Chinese vrouwtje had nog steeds moeite met de taal, ondanks de tien jaar dat ze hier al werkte.
Haar donkere ogen schoten van de vloer naar de snijmachine. Alexia rolde haar ogen omhoog en leunde tegen de wastafel.
"Waar jij bezig mee zijn? Zie mijn keuken!" Het vrouwtje had nooit veel respect voor haar meerdere gehad. Niet in haar keuken althans. Op haar terrein duldde je je aan haar regels te houden, deed je dat niet dan maakte het haar niet uit welke naam je had, ze zou je er zonder tegenspraak uittrappen.
"Ik had honger," mompelde Alexia alleen terug.
"Jij moet wegblijven van mijn messen," piepte het vrouwtje alleen terug.
Alexia vernauwde haar ogen. Onbewust streek ze de mauw van haar shirt omlaag.
"Of moet ik je grootvader zeggen dat jij 's nachts rondsluipt."
Meteen was de gevaarlijke blik weer uit Alexia's ogen verdwenen. Verschrikt keek ze naar het vrouwtje dat de beenham aan het verslepen was.
"Dat is niet nodig," antwoordde ze terwijl ze zich weer herpakte.
Shu verdween een kort moment in de koelcel. Al snel was ze terug en viel de deur met een klap achter haar dicht.
"Laat me duim zien," beval ze alleen, wijzend naar de duim waar nog een dikke theedoek omheen gewonden zat.
Voorzichtig haalde Alexia de bebloede doek weg en toonde de duim waar een kort moment wit vlees op te zien was voor het bloed er weer in opwelde. Het stroomde nog even hevig als toen ze zich net gesneden had.
Afkeurend klakte Shu met haar tong. Ze liep weer weg en mompelde iets in het Chinees. Alexia kon wel raden dat het geen woorden waren die je tegen je werkgever hoorde te zeggen. Ze zei er alleen niets over. Daarentegen focuste ze zich op het bloed wat in druppeltjes op de grond viel. Ze kneep opnieuw de theedoek eromheen.
Shu kwam terug met een simpel verband. Zonder iets te zeggen, pakte ze Alexia's pols vast en trok de theedoek van haar duim weg. Alexia kneep haar ogen samen door de stekende pijn die de handeling veroorzaakte. De kok liet de wond schoonspoelen met het water voor ze niet al te vakkundig het verband eromheen bond. Voor iemand die dagelijks met scherpe spullen werkte, zou je toch denken dat ze beter een verband kon leggen.
"En nu mijn keuken uit. En naar Lisa gaan."
Alexia bleef even staan en trok haar wenkbrauwen op. Ze haatte het om rond gecommandeerd te worden.
De vrouw wuifde haar handen naar haar alsof ze een hond was. "shoe shoe, hup, jij eten krijgen wanneer het etenstijd is."
Alexia trok haar lippen iets op. Het liefste had ze terug gesnauwd, maar wat had het voor zin? Met een zucht gaf ze uiteindelijk toe, keerde zich om en liep de keuken uit.

Egt zoals je al zei een moordscene. Het zou best wel in de film saw kunnen komen. Pijnlijk voor Alexia, ze is nu zeker aan het doodbloederen XD Wat zis die chinese kokkin toch streng zeg, je mag niet eens in je eigen huis wat te eten pakken wanneer je het wil. Dan heb ik liever een gewoon huis. Heb trouwens geen fouten gezien ..

Ga snel verder!!

En toen was Alexia dood ook een leuk onverwacht einde, doodgebloed door eigen schuld xD Maar die kleine wondjes bloedden echt als de tering, he! Ik had een keer met het schoonmaken van die dingen in mijn duim gesneden, het bleef maar doorstromen --' uiteindelijk met een enorm verband om de duim terug naar huis haha xD voelt ook zo dom, zeker omdat het maar een heel klein wondje is
En je foutjes mag je dit keer houden, ik zag geen opvallende en heb geen zin om te zoeken ben een beetje lui, vrees ik

"shoe shoe, hup, jij eten krijgen wanneer het etenstijd is."

Oh, hier wel een hoofdletter vergeten (tja, daar ging mijn voornemen --' ) maar ik vind die zin zo grappig^^ shoe, shoe ghehe xD

Bij iedere stap kromp Alexia iets ineen.

Maar wel inhoudelijke dingetjes.... ik vind dit eigenlijk niet bij Alexia passen, nu komt ze opeens tja... onzeker is niet het goede woord, maar on-Alexia over als je begrijpt wat ik bedoel haha xD

Alexia sloot haar armen om haar lichaam terwijl ze verder de koeling in stapte. Haar adem kwam in witte wolkjes uit haar mond. Haar neus trok iets op, de geur van het bloed kwam zelfs door de vacuüm getrokken zakken heen. Ze negeerde het vlees wat in kisten aan de kant was geschoven en richtte zich op het vleeswaren. Carpaccio, zalm, ze duwde de dure waren aan de kant.
Waar was de verdomde ham, of gehakt of iets in die trant. Gewoon iets simpels.

Pfoe, je zal maar een enorm koelhok in je huis hebben en ook nog enorme stukken vlees xD volgens mij kunnen ze daar de helft weggooien

Met een schok was ze weer klaarwakker toen ze het mes langs haar duim voelde schampen. Meteen trok ze haar hand weg van de machine. Rode druppels vielen over de net nog blinkende, witte vloer. Snel sloot behaar andere hand om de duim om de stroom enigszins te onderbreken. Het leek wel een moord scène. Binnen een paar seconden was alles ermee bedekt.

Ik vind het trouwens wel mooi dat je hier helemaal geen emotie door laat schemeren, alsof alles een beetje op een afstand gebeurd voor Alexia en zo ook voor de lezer^^

En dat was het weer voor vandaag! Op naar andere verhalen

Weer een goed stukje!
Mijn laptop deed gek dus kon niet meer reageren. Maar hier ben ik weer!
En even om op je vraag terug te komen. "Waarom ik het niet wilde lezen"
Nou meestal vind ik de verhalen op elkaar lijken.
Alleen toen ik een beetje de steekwoorden begon te lezen zag het er goed uit!
Misschien komt het wel omdat ik van die dramatische verhalen houd.
MUWHAHAHA.
Maar ga snel verder (:

@Jenna, hahah ik denk dat saw wel ietsje erger is xd ( maar ietsje xd haha )
@Saskia, hahah jaa het bloed echt als een gek xD, maar goed dat wij ervaring hebben . En ik zei toch dat ik shu lin leuk vind xD haar dialogen zijn leuk xD. En dat ene pas op een andere manier wel weer bij Alexia, want ze is uiteindelijk wel heel erg angstig. Alexia heeft voor jouw echt al een heeel karakter hea :p
@Steefakker, ik was al bang dat je afhaakte maar gelukkig niet. Ik hoop dat ik het voor mekaar krijg om het zo te schrijven dat het niet op andere verhalen lijkt... Cross thumss. Ik kan helaas nog niets beloven xD.

In plaats van naar Lisa te gaan zoals Shu Lin haar had bevolen, liep Alexia direct door naar de bibliotheek. Ze werd verwelkomt in de studiekamer door meters hoge boekenkasten. Ieder ander zou er vol verwondering naar staren, voor Alexia was het nooit iets bijzonders of moois geweest. Het was simpelweg nog één van die onnodige luxes. Meer dan de helft van de boeken waren ongelezen en niets meer een versiering voor de massieve kamer dan voor gebruik. Geen mens kon zoveel boeken leven in zijn leven, en iemand als haar grootvader had nauwelijks de tijd om er tien te lezen.
De tiener liep door naar het bureau wat in een grote ronding van de kamer stond. Het was de enige verlichte plek op dit moment. Alsof het haar riep om te gaan studeren, iets dat hard nodig was.
Met een zucht liet Alexia zich erachter zakken. Een stapel boeken wachtte al op haar. Al het schoolwerk dat ze achter liep.
Ze sloeg het eerste en beste boek dat ze zag open.Geschiedenis. Vermoeid keek ze naar de letters die veelste lange zinnen vormden. Ze las de zinnen daarna nogmaals om ze te begrijpen en om naar de derde keer overgelezen te hebben te ontdekken dat ze nog steeds geen flauw idee had waar de alinea over ging. Zichzelf vervloekend klapte ze het ding dicht. Ze had toch al een hekel aan geschiedenis. In haar ogen was het de grootste onzin die er bestond. Je leefde in het nu, wat er honderd jaar geleden was gebeurd kon haar geen barst schelen.
Ze griste het volgende boek van de stapel wat meer in haar interesse lag. Biologie was altijd wel enigszins interessant geweest.
Maar zelfs dat leek niet door haar vermoeidheid heen te komen. Steeds vielen haar ogen weer dicht en moest ze haar uiterste best doen om te blijven lezen. Het was een zinloze bezigheid, geen enkel woord sloeg zich op in haar hoofd.
"Alexia?"
Geschrokken keek de donkerharige op. Ze had niet gehoord dat iemand had geklopt.
In de ingang was een getinte vrouw verschenen. Haar zwarte haren waren in een slordige knot gestoken en ze had niets meer aan dan een witte japon met een donkere ochtendjas erover. Zo te zien was ze zo uit bed gekomen. En het zou Alexia niets verbazen als Shu Lin daar voor gezorgd had.
Natuurlijk moest zij Lisa erbij roepen. Het Indische hoofd van het personeel en de vrouw die te vaak dacht dat ze over Alexia moest moederen.
"Wat? Ik ben aan het leren," snauwde Alexia in de zwakke hoop dat het de vrouw zou wegjagen. Zoals altijd gebeurde het niet en kwam Lisa alleen op haar af.
"Shu Lin zei dat je je gesneden had." Ze lachte nog steeds even vriendelijk, Alexia's vijandigheid ging ongezien.
"Hn," Alexia hield haar ogen op de pagina's voor haar en deed een zoveelste onzinnige poging om te lezen.
"Laat je duim zien, Alex."
"Alexia is de naam," niettemin legde Alexia alsnog haar duim op tafel. Het bloed begon al door het witte verband te vloeien.
Lisa zuchtte, haar glimlach werd vervangen door een bezorgde blik. Voorzichtig haalde ze het verband eraf. Alexia kneep haar ogen dicht tegen de korte, stekende pijn toen ze het gaas van de wond aftrok.
Afkeurend klakte Lisa haar tong, precies zoals Shu Lin had gedaan. "Wat doe je zo vroeg ook al op," mompelde ze terwijl ze het oranje kistje dat ze bij zich had gehad openmaakte.
"Ik moest nog huiswerk maken."
Lisa stopte even met haar bezigheden, pakte daarna een gaasje en smeerde er alcohol op.
"Je loopt genoeg achter om nog een volle week met huiswerk bezig te zijn, zo vroeg op staan heeft geen zin."
Alexia klemde haar kaken op elkaar toen Lisa zonder waarschuwing de alcohol om de wond smeerde. De prikkende sensatie bracht tranen in haar ogen.
"Je moet meer slapen, Alexia."
Alexia bleef even ontwijkend als voorheen. Het enige wat ze tussen haar lippen door wist te persen: "Hn,"
"Had je nachtmerries?"
Meteen bolden alexia's schouder op en krulde haar vrije hand in een vuist. Ze gaf geen antwoord maar bleef stug naar het boek kijken. Waar bemoeide die vrouw ze mee.
"Je moet je.."
Alexia gaf haar de kans niet om die zin af te maken. "Ik moet helemaal niets!" Ze wist maar al te goed waar Lisa op doelde. Het was één van de zoveel dingen die goed voor haar moesten zijn, maar Alexia kende de resultaten. Ze wist de gevolgen al te goed en ze was niet van plan zoiets nog eens te laten gebeuren.
Lisa haar warme ogen kregen een droevige uitdrukking. Alexia's uitbarsting had haar gekwetst. Ze liet de duim los, die in een net verband was verborgen en ruimde slordig haar spulletjes op.
Het lichte schuldgevoel dat in de tiener opwelde werd onderdrukt door de meest simpelste en krachtigste emotie. Woede.
Lisa moest haar plaats kennen en dat was die van een dienstvrouw, niet haar moeder.
"Ik zal u roepen als het ontbijt klaar is," mompelde Lisa uiteindelijk in de keurige toon die ze normaal alleen van Charles bewaarde.
Alexia staarde haar na terwijl ze naar de kamer verliet. Zodra de deur zachtjes sloot, klapte Alexia haar boek dicht en begroef haar handen in haar haren.
Minuten lang bleef ze zo zitten. Geen zin om ook maar een enkele beweging te maken. Uiteindelijk wist ze moeizaam haar agenda erbij te pakken. Haar ogen vielen meteen op de afspraak helemaal onderaan. De diepe pennenstrepen gaven haar stemming bij het opschrijven van de afspraak gelijk weer.
Groepstherapie.
Haar dag kon daadwerkelijk niet beter worden.

Jejjj mijn lievelingsverhaal! Je loopt egt een heel ander kant op vergeleken met je vorige versie. Ik herken dit stukje niet egt. Maar het is wel leuk Alleen jammer dat Alexia zo koppig en chagrijnig is tegen iedereen. Ze moet egt meer respect tonen. Maar ik vind haar wel cool, dat ze zo afstandelijk kan zijn. Daarvoor heb je egt lef nodig, niet iedereen lukt dat.

Ga je snel verder?

@Jenna: hahah jeeh lievelings verhaal :p, het gaat nog veeeel meer anders worden ( volgens mij is dat niet goed nederlands haha xD) de vorige versie speelde te veel rond de school af, en ik haat het om verhalen over een school te schrijven dus heb ik er een enorme aanpassing in gemaakt.
Alexia is ook wat anders xD wat minder sympathiek figuur. In het echt zijn mensen als Alexia ook niet echt de sympathieke mensen die door iedereen leuk gevonden worden dus dat ga ik nu ook meer zo proberen te krijgen ghehe.

Back to the story.


De klok sloeg half vijf. Onderuit gezakt zat Alexia op haar stoel. Het afgelopen half uur had ze niets anders gedaan dan ongeïnteresseerd de kamer door te staren en vooral ieder oogcontact met iedereen in de kring vermijden. Haar ogen bleven op de veiligheid van de schilderijen gericht. Ze waren stuk voor stuk abstract met belachelijke vormen waar alleen mensen met een overvloed aan fantasie wat uit konden halen. Haar grootvader zou liever dood neervallen dan zo'n schilderij in zijn huis te zien.
Ze keek weg van het schilderij toen een vrouw in tranen uitbarstte. Het hele gesprek was langs haar heen gegaan. Andere begonnen de vrouw al te troostten. Alexia staarde er alleen passief naar terwijl haar gedachten anderen richtingen opgingen.
Ze zou hun namen moeten kennen. Na vijf weken waren het nog steeds stuk voor stuk gezichten die ze liever snel weer vergat.
Haar gezicht vertrok van passief naar geergerd terwijl de vrouw haar levensverhaal eruit gooide. Het hoge stemgeluid deed zeer aan haar oren.
Ze wierp weer een blik op de klok. Tien minuten voorbij. Ze wilde liever dan alles nu hier weg komen.
De vrouw was eindelijk klaar met haar verhaal en zat nu ineengedoken te snikken.
"Zijn we klaar?"
Alle ogen schoten naar haar toe, zelfs de vrouw stopte met snikken. Ongelooflijk keken ze haar aan, alsof ze een zonde had uitgesproken.
Mevrouw Leeuwens, de enige waarvan Alexia de naam wel kende, sloeg haar benen over elkaar en leunde geïnteresseerd naar voren.
"Alexia, wilde je je ook melden in het gesprek?" Ze glimlachte iets alsof Alexia net niet beledigend geweest was.
"Niet echt, was dat niet duidelijk?" gromde Alexia terug terwijl ze ook haar benen over elkaar.
Schattend keek de psychologe haar aan, alsof ze zo in het hoofd van de tiener kon kijken. "Alexia, misschien is het jouw beurt om iets te vertellen."
Alexia's ogen schoten de groep rond.
"Nee, laat haar maar verder janken." Ze zwaaide afwezig naar de vrouw die nog steeds rode ogen van het huilen had.
"Voel je je beter door andere te kwetsen, Alexia?" Mevrouw Leeuwens vroeg het rustig, zonder enige afkeuring in haar stem.
Alexia's wenkbrauwen trokken dicht naar elkaar toe. "Je hebt hier acht mensen zitten die dolgraag hun verhaal willen uitblaten, ga hun pesten."
"Alexia, toon een klein beetje respect voor de mensen om je heen." Voor het eerst vond een strenge ondertoon zich een weg door mevrouw Leeuwens stem.
"Hn,' De tiener sloeg haar armen over elkaar en wendde haar blik af.
Er was wat gemompel, iets dat snel verstoord werd door mevrouw Leeuwens die de gesprekken oppakte van de rest.
Voor nu zou ze Alexia nog even met rust laten. Alexia voelde haar spieren weer iets ontspannen bij dat idee. Ze kon zich weer even afwezig gedragen als voorheen.
Ze pakte haar tas van de grond en begon er in te zoeken. Het gemekker om haar heen bleef in haar oren tetteren. Ze had iets nodig om de ergernis aan kwijt te kunnen. Met een kleine glimlach vond ze het roodwitte doosje.
Er viel een stilte toen Alexia een sigaret te voorschijn trok en hem zonder schaamte opstak. Op haar gemakje sloot ze haar tas weer en zette die naast haar neer. Ze keek uitdagend naar iedereen die haar geschokt of afkeurend bekeek.
"Wat?" De rook liep met slierten weer uit haar mond en vervuilde de schone lucht van de kamer. "Jullie praten, ik rook."
"Alexia, het is hier verboden om te roken. Zou je dat weg willen doen." Mevrouw Leeuwens leek op het punt te staan haar geduld te verliezen.
Alexia's ogen schoten naar de klok. "Ik ga zelf wel weg." Er waren toch nog maar vijf minuten van de sessie te gaan.
Prompt stomd ze op, slingerde haar leren tas over haar schouder en liep tussen de gapende mensen door naar de deur.
Iets te hard liet ze het ding dichtvallen terwijl ze zich weer in de witte gang begaf naar de rest van het centrum.
"Alexia."
De stem van mevrouw Leeuwens deed haar omkijken.
"Wat?" Ze trok de sigaret uit haar mond om zich verstaanbaar te maken en leunde tegen de kale muur.
De vrouw kwam met een zacht, maar serieus gezicht bij haar staan.
"Alexia, ik weet dat je het zelf had aangevraagd om groepstherapie te volgen, maar ik denk dat het beter is als je één op één met een therapeut in gesprek gaat. In mijn ogen lijkt het alsof je een hoop dingen achter houdt en niet klaar bent om die met een groep te delen."
ALexia's kaak trok strak.
"Ik ken een therapeut die je heel goed zou kunnen helpen."
De tiener nam nog een trekje en blies de rook naar de vrouw toe. Het oudere gezicht vertrok iets maar ze maakte geen opmerking.
Alexia duwde zich van de muur af en zette een stapje dichterbij. "Jij weet net zo goed als ik dat als het aan mij lag, ik die hele verdomme therapie niet zou volgen. Maar jullie worden hier dikbetaald om me een uur bezig te houden, dus stop met zaniken over andere therapien laat mij gewoon een uur voor me uitstaren."
Mistroostig schudde mevrouw Leeuwens haar hoofd. Alexia negeerde het. Ze draaide zich om en liep de gang door. Al snel liep de kale, witte ruimte over naar een grotere zaal waar de fysio-ruimtes waren. Mensen zwoegden op de toestellen terwijl therapeuten er aanmoedigend bij stonden.
Alexia kon niet wachten tot de verbouwing klaar was en ze niet meer door deze stinkzaal hoefde te lopen.
"Het is hier verboden om te roken."
Met een rol van haar ogen keerde ze zich naar de mannelijke stem die haar had aangesproken. Een jongen van ongeveer haar leeftijd stond achter haar. Zijn bruine haren zaten wild zoals dat mode was en zijn blauwige ogen, die net zo goed grijs konden zijn, stonden streng op haar gericht.
Ze nam hem een keer goed in haar op voor ze hem op dezelfde plek in haar hoofd stopte waar ze alle bemoeizuchtige mensen plaatste. Een plekje ver weg waar ze zelden over nadacht.
"Iedereen blijft me dat maar zeggen, en ik blijf ze negeren." Ze nam nog een trekje en liep van hem weg. De jongen was te verbijsterd om iets terug te zeggen.

Is het heel erg dat ik de hele tijd tijdens dit stukje in een deuk heb gelegen? ik vind haar echt een GEWELDIG! karakter haha xD ik mag alleen hopen dat ik nooit zo'n kind in mijn therapie krijg als ik ooit die kant opga, hoewel... misschien weet ik dan juist wel hoe ik haar moet behandelen^^
Ik heb alleen weer een klein puntje, je gebruikt heel veel 'ze' terwijl een ander onderwerp (zoals de vrouw) aan de beurt is geweest. Het leest nu goed door, maar ik zou toch vaker Alexia in je tekst zetten, dan wordt het allemaal duidelijker
En een paar dingetjes die me opvallen

Prompt stomd ze op, slingerde haar leren tas over haar schouder en liep tussen de gapende mensen door naar de deur.

Oh, had ik niet door xD stomd = stond
Maar hier lijkt het alsof de mensen gapen, dus moe zijn, ipv vol verbijstering. Komt een beetje vreemd over

Andere begonnen de vrouw al te troostten.

Dit moet met een n achter andere

Ongelooflijk keken ze haar aan, alsof ze een zonde had uitgesproken.

Ongelooflijk is niet echt het woord dat hierbij hoort, verbijsterd zou hier beter staan

Ze glimlachte iets alsof Alexia net niet beledigend geweest was.

Ik merk dat ik dat bij mijn eigen verhalen ook doe terwijl dat eigenlijk niet nodig is. "Iets" is hier voor mij een overbodig woord, dat stoort tijdens het lezen

"Voel je je beter door andere te kwetsen, Alexia?"

andere=anderen

"Hn,' De tiener sloeg haar armen over elkaar en wendde haar blik af.

,=.

Er viel een stilte toen Alexia een sigaret te voorschijn trok en hem zonder schaamte opstak. Op haar gemakje sloot ze haar tas weer en zette die naast haar neer. Ze keek uitdagend naar iedereen die haar geschokt of afkeurend bekeek.
"Wat?" De rook liep met slierten weer uit haar mond en vervuilde de schone lucht van de kamer. "Jullie praten, ik rook."

Haha, I love it! Haha xD

Maar jullie worden hier dikbetaald om me een uur bezig te houden, dus stop met zaniken over andere therapien laat mij gewoon een uur voor me uitstaren."

therapien= therapieën

"Iedereen blijft me dat maar zeggen, en ik blijf ze negeren." Ze nam nog een trekje en liep van hem weg. De jongen was te verbijsterd om iets terug te zeggen.

Ghehe, geweldige afsluiting

Zo, weer wat nut aan mijn bericht gegeven^^ snel verder, ik wil meer

Wauw. Wat vind ik dit een ontzettend leuk verhaal. Je schrijft zo realistisch en op de één of andere manier trekt jouw schrijfstijl me heel erg aan. Ik wil zeker meer van je lezen!

Waar bemoeide die vrouw ze mee.

= zich

Geen mens kon zoveel boeken leven in zijn leven, en iemand als haar grootvader had nauwelijks de tijd om er tien te lezen.

= lezen

@Saskia, I know Alexia is geweldig hahah xD, maar je zult idd maar zo'n kind met therapie krijgen xD hahah, ook al denk ik niet dat dat snel gebeurd tenzij je in een inrichting gaat werken ahah xD
@Romeh, Danku leuk dat je meeleest En dank je voor de foutjes, ik denk dat ik ze maar wweer even allemaal op de pc opsla, dan kan ik ze doorde weeks aanpassen als het weer eens regent.

Jenna, waar bist du gebleven xD ghehe

Jake keek vol van verbazing naar de slanke, weglopende rug van de jonge vrouw. Hij had nog nooit iemand ontmoet die zo zelfingenomen was, en hij had nauwelijks een woord met haar gesproken!
"Wat doet zij hier?"
Jake keek geschrokken op van het plotselinge stemgeluid. Mick, zijn vriend sinds de kleuterschool, was naast hem komen staan en staarde de jonge vrouw ook na terwijl ze door de deur van de ingang naar buiten verdween. Alleen was zijn blik niet gevuld met verachting, zijn ogen schitterden van onbegrijpelijke bewondering.
Jake fronste. "Ken je haar?" Laat het aan Mick over om op een arrogant trutje te geilen.
Mick evennaarde Jakes blik. "Natuurlijk ken ik haar. Dat is Alexia Walsen, idioot.' Zijn woorden werden versterkt met een zachte tik die Jake tegen zijn achterhoofd kreeg.
Jakes frons viel van zijn gezicht. Verdwaad keek hij Mick aan. "Is dat Alexia Walsen?" Vandaar dat ze hier rondliep alsof ze de koningin zelve was. In haar wereld behandelde iedereen haar vast en zeker op die manier. Wat wilde je anders als je de erfgename was van een van de grootste imperiums.
"Jap, en zo te zien heb je het ook al verkloot bij der," grijnsde de blonde skater erachteraan.
"Net of ik wat met zo'n persoon iets wil."
"Iedereen wil haar, Jake." Mick glimlachte nog steeds, sloeg zijn armen achter zijn hoofd en liep naar buiten. "Kom je?"
Jake pakte snel zijn tas van de grond en liep achter Mick aan. Zodra hij hem had ingehaald ging hij zijn gesprek verder. "Wat zou ze hier komen doen?"
"Ik dacht dat je geen interesse had? Maar als je het zo nodig wilt weten, vraag het haar. Ze staat daar nog."
Inderdaad Alexia stond met haar armen over elkaar geslagen op de stoep. Haar voet streek over de grond waar het hoogstwaarschijnlijk een sigaret uittrapte. Ze leek op iets of iemand te wachten.
Jake schudde zijn hoofd. Hij was niet van plan om nog een gesprek met dat meisje aan te gaan. Ze mocht dan beroemd zijn en in honderd bladen aanbeden worden, hij wilde er niets van weten. Zonder zich nog om haar te bekommeren, liep hij naar zijn auto. Met een klik ging zijn deur open, als vanzelf dwaalden zijn ogen nog eenmaal naar Alexia terwijl hij de hendel opentrok. Hij schrok toen Alexia terugkeek. Ze wendde een kort moment haar blik af, tuurde de straat in voor ze naar hen toe liep. Verbijsterd bleef Jake haar aanstaren. Wat moest ze van hen?
Nog geen paar meter van hen weg bleef ze stilstaan. Ze had haar armen nog steeds over elkaar geslagen en leunde bijna verveeld op één been. Jake mistte alleen de kauwgom die ze als een achterlijke zou moeten kauwen, dan was het plaatje compleet.
In plaats daarvan wist ze een glimlach om haar lippen te toveren. Het was verbazingwekkend hoe zo'n kleine verandering haar gehele uiterlijk deed opstralen.
"Hey, kan ik een lift krijgen?"
Jake kon zijn mond zowat voelen openvallen. Dit meende ze niet toch? Hij schudde zijn hoofd en zocht de woorden om haar op een nog beetje vriendelijke manier afwijzen. Hij had absoluut geen zin om een snob in zijn auto te hebben, maar Mick was hem voor.
"Tuurlijk, spring erin."
Met een kwade blik keerde Jake zich naar zijn vriend toe, die hem alleen grijnzend een knipoog teruggaf.
Alexia leek de stille tweestrijd tussen de jongens volledig te negeren en gooide haar tas achterin voor ze er zelf bijkroop.
"Wat doe je?" siste Jake naar Mick, zacht genoeg dat Alexia het niet kon horen.
"Kom op, het is Alexia Walsen, die negeer je niet." lachte Mick alleen voor hij ook achterin instapte om naast Alexia te zitten.

Oeps sorry vergeten te reageren vorige keer Maar had het wel gelezen hoor. Ff gewoon een vraagje is dat diezelfde Jake in je vorige versie? Hij lijkt niet egt geinteresseerd te zijn in haar, in je vorige versie was hij juist nieuwsgierig naar haar of komt dat nog?

Anyway ik lees nog steeds mee, hoewel ik soms niet reageer Dus schrijf je verder?

"Jap, en zo te zien heb je het ook al verkloot bij der," grijnsde de blonde skater erachteraan.

der = haar of d'r

Ik vind bet tot nu toe echt een heel leuk verhaal. Ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren.

@Jenna, het is je vergeven Maar ik verwacht nuwel m'n wekelijkse berichtje! xD haha
En ja het is dezelfde Jake. Maar ik vondhet niet echt meer passend dat hij gelijk nieuwsgierig zou zijn. dus ik bouw het nu wat langszamer op het gaat wel komen hoor
@Romeh, weer heel erg bedankt.

Omdat ik nog een stukje klaar had liggen, post ik die nu. Het kan nog wel twee weken duren voor het volgende komt want ik zit even dwars met een stukje hoe ik dat ga doen xd geheheh. Lastig persoon ben ik xD.

Met zucht stapte Jake uiteindelijk voorin. Hij kon niet geloven dat hij zo gemakkelijk over zich heen liet lopen, alleen om de bijna onmogelijke kans dat Mick zou scoren. Hij draaide zijn binnenspiegel zodat hij de twee achterin kon zien zitten. Alexia was in haar tas aan het graaien en leek nog geen blik op Mick geworpen te hebben.
"Dus, ik ben Mick," was Micks slechte opening om een conversatie te beginnen.
Alexia keek nieteens op van haar tas. Vaagjes humde ze iets als blijk dat ze hem gehoord had, en daarbij stopte Micks onderneming om in een goed boekje bij de Alexia Walsen te komen.
Het was enigszins vermakelijk voor Jake om te zien, hoe Alexia meer aandacht, voor God mag weten wat ze in haar tas zocht, had dan voor Mick.
Jake startte zijn motor en besloot Mick uit zijn ongemakkelijke positie te halen. "Waar moet je heen?"
Alexia keek even op in de spiegel recht naar hem. Ze gaf hem een blik alsof ze hem gek verklaarde dat hij dat niet wist. "Larensestraat 111a," mompelde ze uiteindelijk toen ze er blijkbaar van overtuigd was dat Jake het echt niet wist.
Natuurlijk, hij had het ook wel kunnen raden. Aan de Larensestraat stonden alle landhuizen waar mensen vaak alleen even langsreden om weg te dromen. Het was precies de plek waar Alexia thuis hoorde.
Op Micks falende pogingen na om een gesprek te beginnen, was de rit zo stil dat zelfs Jake zich begon te vervelen. Zo erg dat hij zich uiteindelijk gedwongen voelde om die te verbreken. "Dus Alexia, wat deed je bij het GZ centrum?"
Het meisje achterin trok met een ruk haar blik los van de langsschietende omgeving. "Dat gaat je geen fuck aan,"
"Je maakt me steeds nieuwsgieriger," glimlachte Jake alleen terug. Blijkbaar was het iets waar Alexia het niet over wilde hebben, en dat maakte het interessant om te weten. "Ik neem aan dat je er niet vrijwillig was."
"Zoals ik al zei; Dat gaat je geen fuck aan," herhaalde Alexia op een scherpere toon.
"Hmm, Als je bij de fysio had gelopen, had ik het wel geweten. Daarbij kwam je niet uit het goede gedeelte. Misschien bij de diëtist." Jake hield Alexia's reactie in de gaten in de hoop dat ze iets zou verraden. Ze zou het vast niet woordelijk bevestigen.
"Bemoei je niet met mijn zaken of ik stap uit de auto."
Het was vermakelijk om de koele vrouw zo op te fokken. Haar felle weerwoorden lieten hem alleen maar dieper graven. "Of misschien bij de psycholoog geweest, ik denk dat je die wel kan gebruiken." Jake wist dat het onbeschoft van hem was om zoiets te zeggen, maar Alexia leek ook weinig manieren te kennen dus waarom zou hij zich eraan houden?
"Stop de auto, ik wil eruit."
Jake trok zijn wenkbrauwen op. Had hij een gevoelige snaar weten te raken?
"Ik ga je er hier niet uitzetten, Alexia. We zijn in de middle of nowhere."
"Ik zei: Stop de auto." Alexia's stem verhief iets.
De lol begon er onderhand ook voor Jake af te raken. "We zijn zowat bij je huis, doe rustig."
De stilte die was gevallen, werd plots verbroken door het harde klapperen van de wind. "Alexia!" riep Mick verschrikt terwijl Jake hard op de rem trapte. Met piepende banden kwam de auto tot stilstand. Hijgend met zijn hart hoog in zijn keel keerde Jake zich om naar Alexia die de deur had open gegooid. Met kille ogen keek ze terug.
"Ben je helemaal gek geworden!"
Zonder antwoord te geven, stapte Alexia uit auto uit en gooide de deur met een klap dicht.
Jake en Mick staarde elkaar even verbijsterd aan. Beiden moesten nog wat van hun schrik bekomen. Wie gooide er dan ook in godsnaam een deur van een rijdende auto open?
De jongens trokken hun blikken van elkaar los en stapten de auto uit. Alexia liep al ver voor hen uit langs de weg.
"Alexia, kom terug in de auto." Jake riep haar nutteloos na. Alexia draaide zich nieteens om, om gehoor aan zijn uitroep te geven.
"Wat is haar probleem," gromde hij naar Mick die zinloos bij de auto stond. De blonde jongen gaf niet meer antwoord dan zijn schouders op te trekken. Jake richtte zich weer op Alexia.
"Alex!"
Het meisje stond aan de zijlijn en zwaaide naar een auto die langsreed. De wagen zoefde langs hen heen. Jake hield even halt in zijn passen. Ze was toch niet van plan om met een vreemde te gaan meeliften?
Een tweede persoonswagen kwam aanrijden. Alexia stapte de weg op en zwaaide naar de wagen die flink voor haar zou moeten uitwijken of stoppen.
"Alexia!" Jake deed nog een laatste poging haar terug te roepen. De auto was al gestopt en nutteloos moest hij toekijken hoe Alexia zich voorover boog om met de bestuurder te praten.
"Ze gaat toch niet echt bij een vreemde in de auto?" mompelde Mick achter hem.
Jake schudde zijn hoofd. Natuurlijk deed ze dat wel, waren zij ook niet vreemden van haar geweest?
"Laat haar maar, het is niet onze zorg," mompelde hij, terwijl hij terug naar zijn auto liep. Hij kon Alexia nog net zien instappen in de auto, die daarna op rustig tempo wegreed.

Haha, die Alexia is gestoord. Je hebt nu al van haar zo'n leuke personage gemaakt. Ik ben benieuwd naar wat er verder gebeurd!

Okej dan hier komt mijn wekelijkse reactie

Wat was dat met die auto!?? Egt is Alex gek geworden ofzo dat ze de autoportier opent terwijl de auto nog niet een gestopt is. Okej we wisten dat ze niet 100 procent was maar dit overtreft egt alles. En dat ze dan ook met een vreemde meerijd das ook een beetje eng. Wie weet is het een of andere gestoorde maffe kerel die iets ergs met haar van plan is. Iejew moet er egt niet aan denken.

Maar schrijf verder!

Alweer een hele tijd gelezen, maar hij blijft leuk^^
Oh, ik had nog een vraagje, Alexia woont op de Larensestraat 111a, en nu vroeg ik me af, waarom die A? Want ik zou toch denken dat het huis groot genoeg is om een eigen huisnummer te krijgen. Wat is daar de reden voor? Ben ik nieuwsgierig naawr
Haha, ik vind het nog steeds ge-wel-dig wat Alexia doet haha xD toen ik klein was, kwam ik wel vaak in de verleiding om dat te doen, gewoon om te kijken wat er zou gebeuren, maar ik ben blij dat ik dat nooit heb gedaan zouden mn ouders niet zo blij mee zijn geweest xD
Hoe vind je het trouwens? Mn eerste reactie weer na een tijdje op jouw verhalen! Oh, wacht, ik had al op zon en maanzondes gereageerd, oeps xD nou ja, bijna-eerste dan^^
Post snel verder! ^^

@Romeh, hahah ik hou van gestoorde typetjes :p
@Jenna, uhhmm Alexia wilt gewoon heel graag haar zin krijgen xd ghehe
@Saskia, uhhh... daar heb ik nu een reden voor bedacht xD Ik kwam er alleen op doordat bij ons alle huizen met een groot terrein bijna a of b hebben xD ghehe. maar er staat nog een huisje voor personeel.
Ooh en ik heb dat eens als klein kind op de snelweg gedaan xD, klonk een hoop gegil in de auto op en de deur zat zo weer dicht xD.

Alexia's ogen schoten opzij. De man van middelbare leeftijd lette meer op de weg dan op haar en het duurde een tijdje voor hij door had dat ze naar hem keek. Hij schonk haar een glimlach die zijn snor omhoog krulde. Zijn diepbruine ogen stonden zacht en zorgzaam. Snel keek ze weer weg naar de bomen die langsschoten.
"Gaat alles goed met je?" vroeg de man zachtjes.
Ze reageerde niet. Ze lette alleen op de weg die ze volgden. Een gespannen gevoel trok haar buikspieren strak. Wist ze niet beter? Las ze niet genoeg de krant om te weten waar haar stunts op uit konden lopen.
Ze zou moeten uitstappen en Hendriks bellen dat hij haar moest ophalen. Maar dat zou betekenen dat ze heel wat uit te leggen had.
Een hand op haar knie liet haar gedachtengang stoppen. Angst schoot door haar lichaam en verstijfde haar voor een kort moment. De man had zijn hand al weer terug getrokken. Ernstig keek hij haar aan. "Gaat het? Wil je iemand bellen?"
Een lange tijd keek ze hem aan terwijl hij zich weer op de weg concentreerde. De bomen langs de wegen werden vervangen door huizen. Ze was terug in het bewoonde gebied.
"Dit is ver genoeg. Ik loop het laatste stukje wel," zei ze zachtjes.
De man keek haar weer een kort moment aan. "Dat lijkt me niet zo'n goed idee." Hij hield even stil. "Wie waren die jongens?"
"Vrienden. Stop hier maar."
De auto ging wat zachter rijden, maar stopte niet. "Hebben ze..." Hij hield pauze en leek niet zo zeker van zijn volgende woorden.
Alexia wist wel waar hij opdoelde. Ze gaf alleen geen antwoord.
"Kan ik iemand voor je bellen?"
Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik moet er hier uit," herhaalde ze nog eenmaal dringerder dit keer. Ze kon de paniekaanval voelen opkomen. Het kronkelde in haar binnenste en verkleinde haar zicht en logische gedachten.
Ze moest weg van hier, dat was het enige nog waar ze op kon komen.
"Je zei dat je op de Larensstraat woonde dat is hier nog een stukje vandaan."
"Kan me niet schelen. Ik wil er nu uit."
Eindelijk stopte de auto. Shanara rukte de deur open en sprong eruit. Ze dacht er niet over om de man te bedanken, en liep stevig door ver weg van de auto. Pas na een paar straten toen ze weer rustig kon ademen, keek ze om zich heen.
De grijze auto van de vreemdeling was nergens te bekennen.
Nu ze zich eindelijk helemaal kon ontspannen, moest ze wel om zichzelf lachen. God, wat die man wel niet van haar moest denken? Ze was blij dat ze daar waarschijnlijk nooit achter zou komen.
Eenmaal haalde ze diep adem en liet de laatste sporen van de dwaze paniek ontsnappen. Ze kon natuurlijk ook gewoon kalmeringsmiddelen nemen als iets haar niet zinde in plaats van gelijk op de vlucht te slaan, maar dat was één ding wat ze nieteens in haar hoofd haalde om te overwegen. Ook al zou een pil het laatste zijn wat haar leven kon redden dan nog vertikte ze het om die dingen te slikken.
Daarbij was het best lekker om eens te wandelen en uit benauwde auto's te zijn. Tevreden stapte ze door het dorp heen en langs de veldweggetjes tot ze de grotere huizen tussen de bomen zag opdoemen. Ze kon de wervelwind in haar maag weer voelen opkomen.
Hendriks stond waarschijnlijk al ongerust thuis op haar te wachten en zou het hele huishouden over haar hebben nagevraagd.
Ze ging langzamer lopen bij de gedachten wat haar grootvader van haar zou denken. Hij zou woedend zijn en haar een dwaas kind vinden. En hij zou nog groot gelijk hebben ook.
Ondanks haar trage passen kon ze niet voorkomen bij haar huis aan te komen. Daar was het. Afgesloten achter hoge, stalen hekken en stenen muren. Het landhuis erachter zag er meer uit als een oud paleis uit de tijd van de renaisance, dan een plek waar zij in moest leven.
Ongemakkelijk duwde Alexia de intercom van haar thuis in.