Ingespannen keek ik naar het stuk hout in de open haard. Ik wilde dat het in de fik vloog, echt waar, maar het deed niks. Tranen welden op uit mijn ooghoek, en mijn mentor sloeg troostend zijn arm om me heen. Ik verschool mijn gezicht in zijn blauwe gewaad. Ik wist dat ik het kon, maar het wilde gewoonweg niet lukken. Een kleine regenbui plensde op mijn hoofd. Hierdoor raakte ik nog meer gefrustreerd. “Waarom heb ik geen controle over mijn krachten!?” Deze uitbarsting veranderde de regenbui in een onweersbui, gelukkig nog klein, maar als ik me door mijn emoties zou laten leiden zou hij snel groeien. Rothen knielde bij me neer. “En nu rustig in en uit ademen.” Ik voelde hoe hij mijn hoofd binnendrong en me naar het bolwerk van mijn krachten leidde, waar het knetterde. Regelmatig sprongen er vonken van de lichtbol af, die mijn innerlijke zelf moest voorstellen. Ik voelde dat Rothen voorzichtige beetjes van de bol afhaalde, ze in een vorm kneedde, en losliet. Langzamerhand kalmeerde ik, en kromp de bol tot een miniem lichtpuntje. Toen ik terugkeerde naar de werkelijkheid was de bui opgehouden en brandde het vuur. Uitgeput viel ik voor de open haard in slaap, terwijl mijn mentor me toedekte met een katoenen deken.
De flits gedachten wordt onderbroken door Fergus, die me smalend aankijkt en zijn vraag herhaalt. “Dus je kan je niks meer herinneren van je krachten voor je Controle leerde?” Geagiteerd bijt ik hem een korte nee terug, en loop in verder, zonder hem ook maar een blik waardig te keuren. Mijn rode gewaad zwiert om mijn benen terwijl ik haastig de trappen op die me naar Rothen’s kamer leiden. Zacht klop ik op zijn deur. Een “Wie is daar?” klinkt gedempt door de houten deur. “Ik ben het, Heer Rothen.” Antwoord ik met een stemverheffing. Krakend gaat de deur open en ik zie hem in een luie stoel zitten. Geamuseerd kijkt hij me aan. “Dat rode gewaad staat je goed, wat dat betreft ben ik liever een vrouw.” Een kleine glimlach speelt om zijn lippen terwijl hij bedenkelijk naar zijn eigen blauwe gewaad kijkt. Nu kan ook ik een glimlach niet onderdrukken. “Tsja Heer, maar er zitten ook een heleboel nadelen aan.” Er verschijnt een frons tussen zijn wenkbrauwen. “Oh ja? Vertel, maar eerst, ga zitten, ik zal wat fea voor je inschenken.” Rothen staat op en loopt naar een tafel. Daar schenkt hij een groene vloeistof in een beker, en zet die even later voor me neer. “Nou, kom maar op.” Hij nestelt zich in een stoel naast de mijne en kijkt geamuseerd naar me, wachtend op mijn verhaal. Ik begin te vertellen. “Iedereen verwacht van me dat ik beter ben dan alle andere genezers, bovendien val ik extra op met dat rode gewaad tussen alle blauwe, en ze zijn hier gewoon niet gewend aan vrouwen. Heer Fergus valt me constant lastig, en sommige studenten fluiten me na, die duidelijk nog niet weten hoe het hoort. Daarbij vergeten hordes mensen me bij mijn titel te noemen, of noemen ze me Heer. Iedereen associeert een chagrijnige bui met mijn maandelijkse ongemakken en het is lastig te baden op een tijdstip zonder andere Heren en studenten.” Ik neem een hap adem en kijk hem uitdagend aan. “Zo zo, dat is niet niks.” Nadenkend wipt Rothen zijn voet op en neer. Zijn blik is strak in de mijne geboord, en daardoor voel ik me nogal ongemakkelijk. “Wil je hier überhaupt wel doorgaan?” Zijn stem klinkt nu zacht, bijna verdrietig, en zijn ogen kijken me smekend aan. Ik twijfel, die vraag heb ik mezelf nog nooit gesteld. Weifelend kijk ik Rothen, mijn vroegere mentor die me alles heeft geleerd, aan. “Heb ik een keus dan?” Mijn stem klinkt ondanks mijn verwarring vast, en Rothen slaat zijn blik naar beneden. “Als je dat wilt, kan je gaan, je bent ons niets verplicht.” Ik geloof niet wat ik hoor, kan ik zomaar weglopen? “Natuurlijk zit er een consequentie aan. Je krachten zullen gebonden moeten worden, omdat de koning niet wil dat er tovenaars buiten de Gilde om bestaan.” Mijn krachten opgeven. Zou ik dat kunnen, doorleven zonder krachten? Terug naar de stad, een huis vinden, werk zoeken? Onderzoekend kijk ik hem aan, maar hij bestudeert het tapijt zeer zorgvuldig. “Ik dacht dat die krachten in me zaten, dat ze niet zomaar onbruikbaar gemaakt konden worden.” Mijn stem klinkt scherp. “Dat kan ook niet. We zullen met alle tovenaars samen een kooi om je krachten moeten construeren. Het kost veel energie, en als het gedaan is kan je niet meer terug en zal je nooit meer worden opgenomen binnen de Gilde.” Vastberaden sta ik op. Ik heb mijn keuze gemaakt, ik hoef mijn krachten niet, zoveel goeds hebben ze me niet gebracht. Bovendien zou ik alles opgeven voor een normaal leven. “Roep de tovenaars bij elkaar, ik doe het.” Ik loop de deur van zijn kamer uit, hem in verdriet en verwarring achterlatend. Terwijl ik door de gangen loop knik ik af en toe een paar studenten toe, en maak ik een snelle buiging voor mijn meerderen.
Angstig sta ik voor de Hoge Heer, die opstaat om mijn krachten te binden. Achter mij, in de grote zaal, is iedereen stil. Ik voel zijn vingertoppen tegen mijn slapen drukken, en een siddering gaat door mijn lijf. Een moment later laat hij los. Opeens is mijn hoofd leeg, ik kan de aanwezigheid en emoties van de andere tovenaars niet meer voelen, en alles draait even. Als ik even een moment ben bijgekomen draai ik me om, en kijk Rothen voor een laatste keer aan. Ik zie de pijn in zijn ogen, het doet hem geen goed dat ik de Gilde verlaat. Dan draai ik me om en loop naar de eikenhouten deur die de uitgang markeert. Zodra ik buiten sta voel ik de wind door mijn haren, en ik laat de Gilde voor eens en voor altijd achter me, op weg naar de stad.
alleen probeer wat meer op 1 moment te richten prop er meer text tussen t kan best