“Man! Weet je wel wat mij dit al koste! Ik stierf duizenden dode... ik hapte naar adem, ik moest zwemmen voor mijn leven, ik verzoop tussen de ruime keuze aan woorden... je vergt erg veel van mij als arme weerloze student.” Is de eerste uitspatting die ik weet uit te brengen als diezelfde vriend van laatst, om een tweede column begint te zeuren. Het kan hem niet veel schelen dat de woorden mij om de oren slaan en de lettergrepen tot mijn lippen lijken te reiken. Hij is druk met vakantie, Egypte, doe maar duur! Daarnaast is hij nog altijd naarstig op zoek naar een kamer. Meneer gaat op kamers. Doe maar, nogmaals, duur! Het principe van ‘op kamers gaan’ begrijp ik niet helemaal. Ik begrijp dat mensen op kamers willen. Zelfstandigheid en vooral vrijheid. Maar waar tover je het benodigde geld vandaan. Waarom zou je je riante leventje bij je ouders, die je zo nu en dan vrijwillig willen sponsoren, opgeven voor het bestaan in een kamer van 3 bij 4 meter, tussen de schimmel en de huisgenoten die deze schimmel in stand lijken te houden.
Zelf heb ik maar liefst tien weken aan het leven op kamers kunnen snuffelen. Tijdens mijn stage deelde ik mijn kamer met een vriendin, die ook daar stage liep. Echt riant was het niet. Maar de eerste levensbehoeften waren aanwezig. Een tv en mijn laptop.
En afgezien van de krekels die s’nachts door de kamer slopen, de eeuwig druppende kraan in het keukentje en de mysterieuze schoonmakers die te pas en te onpas door de gangen van het gebouw struinden, was het nog best gezellig. Voor tien weken, langer ook niet.
Ik wil best op ‘kamers’ maar dan niet in die vorm. Een huisje vind ik prima, eigen toilet, keuken en douche. En eventueel mag er best een vriend of vriendin bij mij in komen wonen, geen probleem. Maar de boel moet ik wel in de hand kunnen houden. En die betoverende vrijheid…? Die bestaat voor mij nog altijd voor een groot deel uit vrijheid in ‘mijn’ huis. Dan kan ik altijd mijn huisgenoot, met schimmel en al verwijderen…
Wat ik tracht te becolumniseren...Part 2...
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.
!