Verboden liefde

[Cubiculum Nephilia]

Lilith keek naar het schouwspel. Ze was niet van plan om ditmaal voor agente te gaan spelen, door tussenbeide te komen. Het was niet dat ze nu altijd de kant van Kanon zou kiezen, maar ze was het een beetje zat. Net als bij elk ander dominant dier mochten deze twee het van haar eens flink uitvechten. Al moest Blaine niet verwachten dat zij de prijs zou zijn. Nee, die optie was vervlogen.
Een gelukszalige glimlach gleed wederom over Lilith haar gezicht bij de gedachte aan eerder. Het was zelfs beter geweest dan zij zich had voorgesteld. Natuurlijk was het in haar fantasie nooit een weerwolf geweest. Nee, daar was het een man geweest met liefde voor haar en sterk genoeg om zich om haar te kunnen ontfermen. Kanon was als die man geweest.
Een gedachte van een ander meisje liet Lilith direct opkijken. Haar ogen stonden direct op de brunette gebrand. Kanon leek net haar glaasje bloed te hebben afgepakt, en Lilith hoorde de zwijmelende gedachte die erbij kwam. Ze vernauwde haar ogen en trok telepathisch de aandacht van het wicht.
“Je moet je gedachten niet zo op de loop laten”, lispelde Lilith in de gedachten van het meisje.
“Gun anderen ook een plezier met hem. Het is niet alsof hij van jou is”, wierp het meisje tegen.
“Blijf dat denken en ik zorg voor nog meer ladders in je panty, liefje”, beloofde de zilverharige Vampier.
De brunette keek met verschrikte ogen naar Lilith. Ze wilde nog iets zeggen, maar de Elite Vampier had haar gedachten alweer afgesloten, en zij stootte tegen een zware muur aan. Kort bleven de twee dames elkaar nog aankijken. Lilith wilde er zeker van zijn dat de boodschap duidelijk was overgekomen. Verslagen sloeg het meisje haar ogen neer en wendde haar blik af.
Mooi, dacht Lilith voldaan bij zichzelf.
Ze speurde nog de gedachten af van andere meisjes en gaf ieder een flinke knauw als ze te verkeerde dingen dachten. Al moest dadelijk de hele school het weten. Kanon was nu van haar en ze zou geen enkele tuthola, die dacht dat ze wat met Kanon zou kunnen beginnen, in zijn buurt dulden. En Lilith hoopte dat Kanon er net zo over dacht.
Doordat de zilverharige Vampier zo druk was, hoorde ze niet eens haar Weerwolf zijn vraag of ze dan maar zouden gaan eten. Pas toen hij over het klassenuitje begon, wat onderdeel was van hun eindexamen, keek ze naar hem op. Even knipperde ze met haar ogen om uit een soort roes te komen.
‘Waar ga je dan naartoe?’, vroeg Kanon geïnteresseerd.
Lilith keek even over haar schouder naar de poster en haalde haar schouders op.
‘Dat krijgen de examenklassen pas op de dag zelf te horen. Dus ik zou het niet weten.’ Ze richtte haar blik weer op Kanon. ‘Zou je willen gaan dan?’, vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig.
Het bleef even stil, alsof hij zijn antwoord moest overdenken.
‘Vind je dat wel verstandig?’, vroeg Lilith toen een toon zachter.
Vragende ogen ontmoetten de hare.
‘Als die groep achter je aanzit, is het dan wel verstandig om je zo bloot te stellen?’, verduidelijkte ze haar bezorgdheid.

[Ruka]

Kanon snapte niet waar Lilith met haar gedachte was, hoe het kon dat ze nu zo boos leek. Hij was blij toen Lilith hem weer zag staan en ze weer normaal leek te zijn.
‘Zou je willen gaan dan?' toen Lilith dat vroeg dacht hij na, hij wou gaan om te vluchten. Dan was hij vrij en kon hij weer normaal rennen, als wolf de regels uitmaken zonder raar aangekeken te worden.
‘Vind je dat wel verstandig?’ Kanon snapte niet wat ze daarmee bedoelde, hij leefde al eeuwen buiten. Waarom zou het niet verstandig zijn? Dacht Kanon vragend bij zichzelf.
‘Als die groep achter je aanzit, is het dan wel verstandig om je zo bloot te stellen?’ Lilith leek bezorgd te zijn over hem, iets wat hij zelf niet goed begreep.
"Ben je niet bezorgd nu ik hier zit?" Kanon voelde zichzelf hier minder veilig als buiten. "Als ze hier alles omsingelen zijn we sowieso dood." Hij wist niks van de groep die achter hem aan zat, het enige wat hij wist waren de schedels die ze op hun hoofd hadden. Maar ook dat ze niet opgaven, ze moesten hem om een rede hebben.
"Waarom zou zo'n groep mij willen hebben? Misschien heb ik alles wel verzonnen?" fluisterde hij tegen haar. "Misschien ben ik wel gewoon aan het fantaseren om mijn leven spannender te maken." zei hij op dezelfde toon. Hij dacht na over wat er in de eeuwen gebeurt waren toen hij op de vlucht was. Hij was bijna gevangen geweest, met puntige botten hadden ze zijn lichaam opengehaald.
Hij trok zijn shirt omhoog en zag de littekens staan, opgelucht haalde hij adem. Dat kon hij niet hebben verzonnen. Hij wist wel dat hij het niet verzonnen kon hebben, maar hij hoopte dat hij dat had gedaan. Zodat hij dan niet meer hoefde te vluchten.
"Als ik meega dan kan ik vluchten." zei hij met een klein lachje op zijn gezicht. Hij hoopte dat Lilith hem zou begrijpen. Dat ze het niet erg zou vinden als hij weg zou zijn. "Jij kan tenminste leven, alles wat ik doe bestaat uit vluchten. Wat ze van me willen weet ik niet eens." mompelde hij zachtjes. Dat vond Kanon misschien het ergste, niet weten wat er zou gebeuren als ze hem te pakken hadden.
"Heb jij een beter idee?" vroeg Kanon met een wanhopige toon in zijn stem. Hij hoopte dat ze zou zeggen dat niemand achter hem aan zou zitten en dat alles goed zou komen. Maar hij was bang dat ze dat toch niet zou doen. "Zou het iets te maken hebben met de gangen?" vroeg hij toen, meer tegen zichzelf dan tegen Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

"Ben je niet bezorgd nu ik hier zit?", vroeg Kanon aan Lilith. "Als ze hier alles omsingelen zijn we sowieso dood."
‘Daar twijfel ik eerlijk gezegd aan’, reageerde ze.
Het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat er genoeg van die achtervolgers waren om Dracolyn te omsingelen. Daarnaast, al die mannen konden toch onmogelijk op tegen alle leerlingen en Machten die hier zaten?
“Waarom zou zo'n groep mij willen hebben? Misschien heb ik alles wel verzonnen?" fluisterde hij tegen haar. "Misschien ben ik wel gewoon aan het fantaseren om mijn leven spannender te maken," sprak Kanon op dezelfde toon.
‘De Machten lijken je anders te geloven, dus is de kans klein dat je het enkel verzonnen hebt’, fluisterde Lilith terug.
Haar weerwolf leek even niet te reageren. Hij leek verzonken te zijn in zijn gedachten. Langzaam ging zijn hand naar de zoom van zijn shirt. Zonder wat te zeggen tilde hij het op. Lilith zag zijn blik over zijn eigen borstkas gaan. De littekens, die haar eerder niet waren opgemerkt, leken fel af te steken tegen zijn normale huid.
Kanon liet een zucht ontsnappen, alsof hij zijn adem had staan inhouden. Het klonk ergens opgelucht, maar dubbel genoeg ook enigszins teleurgesteld. De zilverharige Vampier kon het begrijpen dat haar Weerwolf liever had gehad dat er geen littekens stonden.
“Als ik meega dan kan ik vluchten”, zei hij met een glimlach.
Lilith haar gezicht betrok.
‘Waarom vluchten?’, vroeg ze hem.
“Jij kan tenminste leven. Alles wat ik doe, bestaat uit vluchten. Wat ze van me willen weet ik niet eens," mompelde hij zachtjes.
Het leek alsof Kanon haar niet eens had gehoord. Snapte hij dan niet dat zij hem liever niet zag gaan?
‘Vluchten is geen optie. Zeker niet als je het toch al zat bent’, sprak Lilith hem wat berispelijk toe.
"Heb jij een beter idee?", vroeg Kanon met een wanhopige toon in zijn stem.
‘Ja, hier blijven. Bij mij… De veiligheid hebben van een groot aantal. Daarbij is Dracolyn praktisch een onneembaar fort. Hoe dachten zij ooit binnen te kunnen komen? Door de voordeur?’
Lilith keek hem aan. Haar ogen flitsten heen en weer van zijn rechteroog naar zijn linkeroog, maar een reactie op wat zij had gezegd, kwam er niet. Kanon was daarvoor te diep in gedachten. Hij leek dingen te overpeinzen en sprak toen plots;
“Zou het iets te maken hebben met de gangen?"
‘Dat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk’, antwoordde ze hem. ‘Ik kan het me niet voorstellen dat jouw achtervolgers ook maar iets weten van Dracolyn. En al zouden ze überhaupt van het bestaan van dit internaat afweten, dan hebben ze vast niet de kennis die wij hebben over de gangen. Dat kan gewoon niet.’
Wellicht dat het enkel valse hoop was die Lilith zichzelf en Kanon probeerde aan te praten. Toch moest er een kern van waarheid in zitten. Toch? Anders zouden de Machten heus wel hebben geweten wie die mannen zijn, en wat zij zochten in hem.
Hun gesprek bleef niet bepaalt onopgemerkt. Ze stonden immers in een volle zaal te praten met elkaar. Vreemde blikken werden naar hen geworpen. Zowel de Weerwolven als de Vampiers vonden het een apart schouwspel. Het was haast alsof de twee vrienden waren geworden. Misschien zelfs meer dan dat. Maar dat kon toch niet? Ongeloof golfde door de gedachten van ieder in die zaal.
Bij Lilith drongen die gedachten langzaam door. Eerst zacht zoemend, als een vervelende mug die je uit je slaap houdt. Daarna zwolg het echter aan en leek het meer op een zwerm wespen vlak bij haar oor. Geïrriteerd en gealarmeerd keek ze op. Bij het zien van al die blikken, drong het besef van hun houding pas een beetje door.
Lichtelijk beschaamd pakte Lilith Kanon bij zijn pols en nam hem mee de eetzaal uit. Ze trok hem mee naar de binnenplaats die vrijwel verlaten moest zijn.
‘Hier hebben we wat meer privacy’, legde ze uit. ‘Al zal het nu misschien weinig meer uitmaken.’

[Ruka]

"Ik weet het toch ook niet" mompelde Kanon en keek om zich heen de tuin door. Hij had het idee alsof ze op iedere hoek konden zitten. Hij geloofde niet dat Dracolyn hem zou helpen en iedereen voor hem zou vechten als ze kwamen. Hij liep een paar passen weg van Lilith en keek verbaasd naar de tuin. Hij had het met zijn eerste blik nog niet eens goed gezien. Alles in de tuin was precies in evenwicht, aan de ene kant van de tuin was het grauwer, met veel steen. Aan de andere kant was het meer groen, alsof er een scheiding was tussen links en rechts. Kanon was benieuwd welke kant van de vampiers was en welke van de weerwolven.
Hij hoorde een klap achter hem, met een klauw naar voren haalde hij uit en hij rolde naar achteren. Hij keek naar zijn vijand. Met een ruk stond hij op toen hij zag wat hij had gedaan. "Ik was in gedachte, ik deed het niet geheel met opzet." Het meisje had een wond aan haar schouder, maar er kwam al een andere vampier aan om het beter te maken. "Lilith, kom anders weer eens bij ons zitten. Dat beest kan zich wel in de tuin vermaken." Met een arrogante blik wendde ze haar hoofd af van Kanon en keek nu lief naar Lilith. De mannelijke vampier die bij haar stond had nog geen blik op Kanon geworpen.
"We zijn bang dat je misschien net zo word als hem, graag willen we nog eens een feest houden. Het gemaskerd bal komt ook nog. Net zoals alle andere jaren." Dat waren de woorden van de mannelijke vampier, woorden die ervoor zorgde dat Kanon zichzelf al meer in een aanval positie zette. Zijn hoofd kantelde al wat omlaag en zijn rug kromde.
Zoals mij? dacht Kanon grommend in zichzelf. Hij snapte niks van de zin die de man had gemaakt, losse delen wat Lilith zou begrijpen maar hij niet. Gemaskerd bal? Weer iets waar hij niks van begreep, hij kende het wel van vroeger. Hij had er zelfs een verstoord toen hij honger had. Wat heeft dat met hier te maken? opnieuw een vraag die in zijn hoofd kwam.
"Je weet dat Nicolas graag met je naar het bal gaat, hij is geschikt voor je. Het bal is al over een maand, zorg dat je iemand hebt Lilith. Doe deze ene keer niet zo eigenwijs en doe weer eens gezellig iets met ons." De vrouwelijke vampier glimlachte hoopvol toen ze dat zei. Het enige wat Kanon kon doen was zichzelf wat rechtte en terug naar binnen lopen. De drie vampiers liet hij achter en hij liep naar een tafel toe. Kanon ging zitten en pakte een glas bloed die op de tafel stond.
"Dat is mijn glas." Zei een jongen boos tegen hem, maar het had geen effect meer, Kanon had het glas al achterover geslagen. "Wat is het gemaskerd bal?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Een meisje dat langsliep keek hem met een lach aan en ging langs hem zitten.
"Weet je dat niet?" vroeg ze enthousiast en ze begon gelijk uit te leggen wat het was. "Ze halen hier vijftig van de beste kleding makers heen. Natuurlijk vampiers, die werken snel en netjes. Iedereen moet langs gaan, dan maken ze de prachtigste kostuums voor iedereen. Het kostuum past bij de persoon. Daarna is het bal, sommige worden gevraagd maar de meeste lopen rond en komen dan vanzelf iemand tegen Niemand mag praten tegen elkaar als ze elkaar hebben gekozen mag dat pas. Als diegene zijn of haar masker af doet mogen ze met elkaar praten. Maar dan moeten ze wel de hele avond bij elkaar zijn, dan hebben ze elkaar dus gekozen."
Ze ratelde maar door, Kanon pakte het glas uit haar handen en dronk het bloed gelijk op. Hij snapte het wel, maar waarom moest ze het in zo'n lang verhaal stoppen. "Dat is logisch." Zei Kanon rustig, wat hij anders moest zeggen wist hij ook niet. Het meisje glimlachte en stak haar hand uit.
"Ik ben Lola, een vampier." Nog steeds had ze een lach op haar gezicht.
"Kanon, een weerwolf." zei hij twijfelend.
"Dat weet ik toch al, jij maakte hier de eerste dag een groot bloedbad. Wat wel heel grappig was." Kanon kreeg een flauwe grijns op zijn gezicht. Ze deed hem denken aan een oude vriend van hem. Die sprong ook altijd in het rond en was altijd blij.
"Ga jij ook op dat uitstapje? Anders mag je niet je examen doen, dus ik denk dat je wel mee moet." ze zei nog meer, maar Kanon was niet meer aan het opletten. Nu hij niet meer hoefde te vluchten had hij meer tijd om te denken, dat ging dan vaak over zijn verleden...

[Cubiculum Nephilia]

“Lilith, kom anders weer eens bij ons zitten. Dat beest kan zich wel in de tuin vermaken”, zei Leila met een glimlach op haar gezicht die te zoet was te noemen.
Lilith vernauwde haar ogen lichtjes toen zij Kanon een beest noemde. Waarom waren ze allemaal zo vijandelijk tegen hem zonder goede reden? Was het echt iets natuurlijks? Nee, want voor haar voelde het absoluut niet zo. Het moest iets zijn wat gevoed werd aan iedereen. Misschien wel onbewust.
“We zijn bang dat je misschien net zo word als hem, graag willen we nog eens een feest houden. Het gemaskerd bal komt ook nog. Net zoals alle andere jaren,” sprak Lucas monotoon.
Lilith richtte haar blik op de jongen. Hij had gitzwart haar waarvan het merendeel met gel op zijn plaats werd gehouden, één dikke pluk hing juist speels naar voren. Ze wist waar hij op doelde, maar hij zou ook moeten weten dat zij nauwelijks naar die feesten ging. Soms, om sociaal te lijken, maar vaak niet.
“Je weet dat Nicolas graag met je naar het bal gaat, hij is geschikt voor je. Het bal is al over een maand, zorg dat je iemand hebt Lilith. Doe deze ene keer niet zo eigenwijs en doe weer eens gezellig iets met ons”, opperde Lola.
Voor de zilverharige Vampier klonk het eerder als een bevel. Als er iets was wat zij slecht kon verkroppen, dan was het wel iemand die dacht dat hij/zij haar kon betuttelen. Ze kruiste haar armen over elkaar.
‘Je spreekt nogal met een verkeerde toon, Lola’, waarschuwde Lilith.
Leila hield haar hoofd iets schuin en keek toen naar Lucas. Hij keek terug, voor even, waarna hij zijn blik weer op Lilith richtte.
‘Dit bedoelen we nou’, zei de jongen. ‘Vroeger zou je nooit zo hebben gesproken. Je gebruikte je rang niet. Of moet ik zeggen “misbruikte”.’ Lucas trok één wenkbrauw veel betekent op.
Lilith keek donker terug, maar hij leek er niet door onder de indruk. Het werd een staarwedstrijd. Eentje die de jongen aflegde. Hij sloeg als eerste zijn ogen neer met een zucht.
‘We willen je alleen maar helpen, Lilith. Dat ding lijkt je gewoon onder een vreemd soort invloed te hebben.’
Lucas keek weer op. Zijn blik stond bezorgd. Lilith werd erdoor afgeleid. Het belemmerde haar waakzaamheid zelfs. Dusdanig dat ze niet merkte dat Leila achter haar was gaan staan. Het meisje stak snel een naald in Lilith haar nek en spoot de inhoud leeg. Nog voordat ze op de prik kon reageren, zakte de zilverharige Vampier ineen.
Lucas ving Lilith op, om haar vervolgens bruidsstijl op te tillen.
‘We moeten snel zijn, voordat die voddenbaal terugkomt’, fluisterde Leila.
Ze wist niet hoe sterk het gehoor kon zijn van die aparte Weerwolf. Gehaast liepen zij en Lucas via een andere deur terug naar binnen. Hun bedoeling was om Lilith te onderzoeken op een hypnose of soort vergif, want zij gedroeg zich te vreemd. De twee namen haar mee naar een aparte kamer. Het was een twee jaar geleden nog een ziekenkamer geweest, maar was nu leeggehaald om er een ander soort kamer van te maken.
Her en der lagen in de witte kamer nog potjes die duidelijk in een apotheek thuishoorden. Eveneens lag er een oud matras in een hoekje. Die was daar ooit geplaatst door Lucas. Hij had de kamer omgedoopt tot een relaxkamer zolang de leiding nog geen concrete plannen had voor de nieuwe inrichting.
‘Laten we eerst wat bloed afnemen’, stelde Leila voor, terwijl Lucas Lilith neerlegde op het matras.
‘Wie kunnen we het laten onderzoeken?’, vroeg de jongen.
Hij keek niet naar zijn vrouwelijke medeplichtige op, maar streek de kleding van de zilverharige Vampier glad. Zo lag ze er tenminste netjes bij.
‘Ik kan vast wel zuster Dyra overhalen’, zei Leila met een glimlachje. ‘Ik ben goed bevriend met haar.’
Lucas knikte. Hij stak zijn hand naar achteren omhoog. Leila overhandigde hem een nieuwe, ongebruikte naald. De jongen zocht een ader op, stak de naald erin en nam wat bloed af. Hij ontkoppelde de gevulde reageerbuis, en reikte deze Leila aan. Zij nam het buisje aan en sloot hem af.
‘Ga je direct?’, vroeg Lucas.
‘Ja, ik wil niet dat ze wakker wordt en we dan nog het bloed moeten onderzoeken.’
Wederom knikte Lucas instemmend, maar verder zei hij niks. Leila vatte het op als groen licht en liep weg. Zo bleef de jongen alleen over met Lilith. Hij peinsde even. Hij wilde weten waarom zij zich zo vreemd gedroeg. Zo beschermend over een beest. Haast alsof ze er meer mee had. Het zou toch niet?
Vrezend bracht Lucas zijn hand naar de kraag van Lilith haar jasje en trok het wat opzij. Als er was, waar hij bang voor was, dan stond daar een merk. Het teken dat zij voor altijd zou zijn verbonden aan de persoon die zijzelf zou hebben gekozen. Datzelfde teken zou bij haar mannelijke tegenhanger zitten. Het was om iemand af te bakenen en te zorgen dat geen ander die persoon nog kon beminnen.
Lilith droomde in de tijd dat ze onder narcose was gebracht over Kanon. Haar dromen gingen over hun ontmoeting, het samen zijn, en feitelijk het avontuur waaraan ze zijn begonnen. Echter, de algehele sfeer veranderde. Het werd somber, dreigend en Lilith kon de schaduwen zien van vreemd geklede mannen. Ze begonnen Kanon en haar te achtervolgen. Waarom wist Lilith niet.

[Ruka]

"Hoe hebben ze je hier eigenlijk naartoe gehaald, Kanon?" Lola keek Kanon vriendelijk aan. Maar achter haar schuilde enkel jaloezie.
"Met moeite." was het enige wat Kanon wou zeggen. Hij had geen zin om het verhaal helemaal uit te leggen. Dat hij was verlamd door een pin in zijn rug en daardoor makkelijker meegenomen kon worden. Dat wou zeggen dat hij haar moest vertellen hoe ze dat hadden gedaan, dan konden andere het makkelijk over doen. Lola knikte naar hem en nipte af en toe aan haar glaasje bloed, iets wat hij teveel vond lijken op hoe Lilith dronk.
"Dankje voor het verhaal." zei Kanon en stond op, maar voordat hij weg kon lopen had Lola zijn pols vast.
"Je moet echt even zien waar ze dat doen, over een paar dagen worden de kostuums gemaakt, dan moet jij daar ook naartoe." Ruw trok Kanon zich los, als er iets was waar hij niet tegen kon was het als hij werd meegetrokken. Hij liep richting de tafel waar het bloed op stond en hoorde Lola vrolijk achter hem aanlopen. Alsof hij niet duidelijk had gemaakt dat hij niks met haar te maken wou hebben. Hij pakte een glas bloed en toen hij zich omdraaide zag hij nog een meisje langs Lola staan.
"Ik ben cindy." Ze liep langs Kanon af en pakte een glas bloed. Daarna ging ze weer voor hem staan. "Zal ik je anders even rondleiden door het gebouw? Volgens mij heb je daar nog niet de kans voor gehad?" Ze had lang zwart haar en een strakke pony, haar helder groene ogen bleven in die van hem staren. "Grappig dat je verschillende kleuren ogen hebt, alsof je naar twee verschillende mensen kijkt." Ze gebaarde met haar hand dat hij mee moest lopen, dat deed hij dan ook. "Wat is grappig vind aan jou Kanon." Ze stopte en draaide zich om naar hem. Kanon had geen keus om ook te stoppen anders zou hij tegen haar op botsen. "Jij word door vampiers geaccepteerd, door vele vampiers. Alleen dames natuurlijk, de mannelijke vampiers haten je." Kanon keek haar vol onbegrip aan. "Jij bent anders Kanon, jij hebt geen plaats." De blik van Kanon veranderde, hij keek haar boos aan. "Luister, jij hoort een weerwolf te zijn. Zelfs hun weten niet hoe ze op je moeten reageren..." ze wou nog iets zeggen, maar Kanon had met zijn hand al plukken haar beet. Hij duwde haar tegen de muur en sloeg haar hoofd hard tegen de stenen aan.
"Ik zal er voor zorgen dat jij nergens meer bij hoort." het klonk bijna lief hoe Kanon het zei.
"Laat haar los, beest, bla, bla, bla." Hij hoorde mensen schreeuwen, sommige probeerde zelfs dichterbij te komen. Maar die kregen dan een trap of een klap.
Een schelle kreet kwam uit de keel van cindy en hij keek haar verbaasd aan. "Hou je bek." zei hij dan ook vol ongeloof. Cindy had een diepe wond op haar hoofd, totdat Kanon haar los liet en piepend op de grond viel.
"Hou dat beest stil, had hem dan goed geraakt." hoorde hij de kille stem van Cindy zeggen.
"Snel, voordat dadelijk echt verliefde tienermeisjes op hem afkomen!" die stem herkende hij van Lola. Hij werd opgetild maar kon niks uitbrengen, ze namen hem een trap op en daar werd hij op een stoel gezet.
Kanon wou zichzelf van de stoel af druwen, maar toen hij zijn hand niet omhoog kreeg keek hij versuft naar zijn pols. Na een paar seconde ontdekte hij dat het een dikke ketting was die een paar keer om zijn pols en de stoel heen was gedraaid. Zijn andere pols lag er precies hetzelfde bij.
"Mis je Lilith al?" Cindy keek hem vals aan, wat Kanon niet eens kon zien.
"whaar iz ze?" vroeg Kanon met moeite, hij merkte dat zijn tong niet de bewegingen maakte die hij wou.
"Geloof me Kanon, wij vermaken je. Daar heb je haar toch niet voor nodig? Je bent veilig bij ons, we zullen ons af en toe voor je uitkleden." speels beet Cindy op haar lip terwijl ze naar Kanon keek.
"Wel schattig als hij zo wanhopig is." Lola sprong een paar keer blij op en neer. Ze vond het geweldig dat ze nu een speeltje hadden. Ze pakte een pin van twintig centimeter en duwde hem in de schouder van Kanon. Zachtjes kwam er gepiep uit zijn keel, maar dat was zo zachtjes dat je het alleen kon horen als je een meter van hem af stond. Lola verplaatste haar mond naar het bloed wat langs de pin af liep en sloot haar ogen toen ze haar lippen van zijn huid af haalde.
"Zijn bloed is heerlijk. Kunnen we hem houden? We zeggen gewoon dat hij ontsnapt is tegen de school." De deur sloeg open en een jongen kwam binnen. "Nicolas!" zei Lola opgelucht en wees trots naar Kanon.
"We hebben hem gevangen." zei Cindy op haar beurt zachtjes.
"Netjes, we zullen moeten kijken wat er precies met deze jongen aan de hand is." Hij ging op zijn knieën voor Kanon zitten en scheurde zijn shirt open. Hij bekeek de littekens, Nicolas knikte begrijpend alsof hij snapte hoe het kwam.
"Hij moet daar lang mee hebben gelopen." Nicolas stond op en haalde de pin uit de schouder van Kanon, legde het op de tafel neer. "Goed gedaan dames." beide gaf hij een kus op het voorhoofd.
De kamer waar Kanon in zat leek op een gewone slaapkamer, alleen dan zonder bedden en enkel gevaarlijke gereedschappen die aan de muur hingen. Hij kon een deur bekennen, alsof de deur naar buiten weg was.
Toen vroeg hij zich af hoe sterk vampiers konden zijn, of wat voor krachten ze konden hebben. Helaas had hij geen tijd meer om er over na te denken, want opnieuw kreeg hij een pin in zijn lichaam, dit keer in zijn zij.
"Heerlijk zo'n test object." vol lof bekeek Nicolas de pin toen hij het uit het lichaam van Kanon haalde. "Lilith moet met mij naar het bal." mompelde hij nog zachtjes tegen zichzelf voordat hij wat notities maakte op een wit vel papier.

ooc: Hopelijk is deze beter? X3 was wel moeilijk om van een post weer een andere te maken

[Cubiculum Nephilia]

Lilith probeerde achterom te kijken en de gezichten te zien van de mannen, maar elke keer als ze keek, zag ze niets anders dan vervormde schaduwen. Zo wist ze niet zeker of het überhaupt wel mannen waren. Misschien waren het wel vrouwen, of eigenlijk dieren.
Lucas keek strak naar een soort moedervlek. Het zat laag aan de zijkant van Lilith haar nek. De vlek was vrij vreemd van vorm. Duidelijk niet een natuurlijke vlek. Sowieso had Lucas ook niet verwacht dat zijn mede Vampier ook maar één onvolmaaktheid zou hebben. Dus dit moest wel zijn waar hij voor vreesde.
Met een zucht liet Lucas de kraag los. Daarom deed Lilith dus zo vreemd. Ze beschermde enkel haar “mate”. Haar partner voor het leven. Kanon zou zeker ook een dergelijke vlek hebben, maar dan meer als Lilith haar teken. Lucas kon zich geen voorstelling maken van hoe dat eruit zou zien, maar zeker niet als een soort wolvenkop.
Het bracht zoveel vragen in Lucas naar boven dat hij er gek van werd. Hij wilde Lilith wakker maken om met haar te praten, maar hij wist dat Leila en Nicholas dat niet zouden waarderen. Even twijfelde Lucas. Hij wist dat wat hij ging doen ook niet gewaardeerd zou worden. Al was dat niet aan hen om te beslissen. Dit was immers zijn gave.
Lucas legde zijn hand op die van Lilith. Geconcentreerd sloot hij zijn ogen. Hij liet zijn energie varen en drong ermee die van Lilith binnen. Hij zou haar dromen betreden, want dat is zijn gave; de dromen van anderen kunnen binnendringen en deze aanpassen.
Geschrokken deinsde Lucas eerst achteruit bij het zien van de misvormde schaduw. Wat in vredesnaam, dacht hij. Met een handgebaar liet hij het snel verdwijnen, om vervolgens om zich heen te kijken. Hij stond in bosrijk gebied. Wat verder op zag hij Lilith rennen met Kanon.
‘Lilith!’, riep hij streng.
De zilverharige Vampier keek om en bleef verbaasd staan. Haar verbazing werd groter toen de omgeving om haar heen wegviel en Lucas ineens vlak voor haar stond.
‘Lucas?’, vroeg Lilith verbijsterd. ‘Wat moet jij hier?’ De verbijstering in haar stem was direct overgeslagen in boosheid.
Lucas hief zijn handen ontwapenend omhoog, want hij wist dat hij zo ook prooi voor haar worden.
‘Ik wil met je praten’, sprak hij kalm.
‘Je bent het toespreken niet waard’, zei Lilith venijnig en kruiste haar armen over elkaar.
‘Luister alsjeblieft. Ik snap dat je boos op mij bent’, begon Lucas zijn pleidooi.
‘Nou, troost je. Ik ben niet alleen op jou boos’, onderbrak de zilverharige Vampier hem.
‘Weet ik, weet ik’, probeerde Lucas gelijk te sussen. ‘Maar ik verzoek, smeek je haast, om te praten.’
Hij keek wanhopend naar haar. Lilith keek eerst een tijdje kil terug, maar slaakte uiteindelijk een toegevende zucht en liet haar armen ontspannen.
‘Waar wil je het dan over hebben?’, vroeg ze nog altijd iets uit haar humeur.
Lucas zijn gezicht klaarde iets op. Dankbaar glimlachte hij lichtjes.
‘Laten we er rustig bij gaan zitten’, stelde hij voor en liet de omgeving veranderen.
Beide Vampieren stonden nu in een park. Lilith herkende het niet. Langs hen heen liepen mensen met honden. Er snaterden eenden in een sloot. Verderop speelden kinderen op een veldje met een bal en her en der stonden eenvoudige bankjes.
‘Kom.’ Lucas bood Lilith zijn arm aan.
Argwanend haakte ze haar arm in de zijne en liet zich door hem begeleiden naar een bankje met uitzicht op de spelende kinderen. Hij wachtte tot ze zat, om daarna naast haar plaats te nemen met enige afstand tussen hen in. Lucas leunde ontspannend naar achteren en liet zijn blik op de spelende kinderen rusten.
‘Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, Lilith’, zei hij na een tijdje van stilte. ‘Ik had en heb geen enkele bedoeling om jou dwars te zitten. Ik moest gewoon weten wat er aan de hand was.’
Lilith zei niks. Zij volgde eveneens de kinderen met haar ogen, maar zat er totaal niet ontspannen bij. Ze zat rechtop, stijf en kil. Lucas nam door het zwijgen aan dat hij verder kon praten.
‘En ik denk dat ik het nu snap’, merkte hij wat zachter op. ‘Je doet onderhand al veel meer dan dat de Machten je hebben opgedragen. Je beschermt hem.’ Even liet Lucas een stilte vallen, maar Lilith vertrok geen spier. ‘Je beschermt hem omdat hij je partner is.’
Nu kwam er wel beweging in de zilverharige Vampier. Ze keek naar Lucas, voor even, en keek toen weer voor zich uit.
‘Hoe weet je dat?’, vroeg ze vlak.
‘Ik zag het teken in je nek’, bekende Lucas. ‘Ik had een bepaald vermoeden en moest het zeker weten.’
Lilith knikte kort, maar zei niks.
‘Mag ik weten waarom?’, vroeg hij voorzichtig.
‘Waarom wat?’, vroeg zij op dezelfde monotone manier als eerder.
‘Waarom hij? Een Weerwolf. Waarom van hen allemaal de gevaarlijkste?’
‘Waarom zou ik één van ons hebben moeten kiezen?’, kaatste ze terug. ‘Alsof ik blij zou worden door één van de jongens aan onze kant. Verbeeldt je maar niks, Lucas’, ging Lilith verder. ‘Jongens zijn hetzelfde. Of het nu een Mens is, een Vampier of een Weerwolf.’
Lucas knikte alsof hij het begreep. Misschien deed hij dat ook wel.
‘Maar, je lijkt zo veranderd door hem. Alsof jij jezelf niet meer bent. Dat baart ons zorgen, Lilith. Ik weet dat je nooit echt van het groepsgebeuren bent geweest, maar je lijkt soms helemaal doorgeslagen.’ Lucas klonk oprecht bezorgd.
Lilith keek naar hem. Ze peilde zijn gedachten, zag terug via zijn ogen hoe haar houding van de afgelopen dagen was, en sloeg wat verslagen haar ogen neer. Ze was echt veranderd.
‘Laat ons helpen’, sprak Lucas zacht, alsof hij bang was om te verbreken was hij nu had bereikt.
‘Helpen met wat?’, vroeg Lilith op haar oude, kalme toon.
‘Door deze fase heen te komen’, antwoordde hij.
‘Kanon is geen fase’, reageerde ze wat fel.
Lucas schudde zijn hoofd.
‘Ik bedoelde ook niet dat hij een fase is. Ik bedoel de fase van aanpassen. De fase die je lichaam doorstaat, omdat je gemerkt bent. Kanon zal daar, denk ik, ook last van hebben. Enkel op zijn manier. En misschien maakt het hem juist weer wat gevaarlijker. Jij wordt er namelijk ook erg… Hoe te noemen… Wild van.’ Lucas hoopte dat hij zijn woorden voorzichtig genoeg had gekozen.
Lilith slaakte een zucht. Ze sloot haar ogen en dacht na. Ja, ze was vrij onredelijk geweest. Dat had ze nu zelf gezien. Echter, vertrouwde ze de anderen niet. Zij deden alsof zij een prijs was, en dat Kanon haar had weggepikt van onder hun neuzen. Maar ze was geen prijs en zeker niet gestolen. Zij had zichzelf gegeven aan hem, haar Weerwolf. Als tegenprestatie had zij juist hem opgeëist. Het was wederzijds en niemand kon daar nu nog tussenkomen.
‘Lilith?’, vroeg Lucas voorzichtig, terwijl hij een hand op haar schouder legde.
Lilith opende haar ogen. Ze keek Lucas aan.
‘Ik geef jou, en enkel jou, één kans. Één enkele poging om mij te helpen. Schaad dat vertrouwen niet, Lucas’, waarschuwde ze hem.
De jongen knikte.
‘Ik begrijp het’, zei hij.
Het volgende moment viel de omgeving weg. Alles kleurde zwart en ook Lucas vervaagde voor Lilith haar ogen. Een zwaar gevoel leek uit haar weg te vloeien, waarna licht op haar ogen viel.
‘Lilith?’, hoorde ze in de verte iemand zeggen.
Het licht werd feller, en het duurde even voordat de zilverharige Vampier zich besefte dat ze wakker was. Duf keek ze van links naar rechts. Links zag ze niets anders dan een witte muur. Rechts zag ze Lucas op zijn knieën zitten. Hij keek wat bezorgd uit zijn ogen en bracht zijn pols naar zijn mond. Een tel later sijpelde er bloed over zijn arm en hij presenteerde de wond in zijn onderarm aan Lilith.
‘Ik heb op het moment niks beters in de buurt’, zei Lucas verontschuldigend.
Lilith knikte kort en sloot haar mond om de wond. Ze dronk drie slokken, waarna ze hem weer losliet. De wond sloot automatisch, terwijl zij moeite deed om rechtop te gaan zitten.
‘Gaat het?’, vroeg Lucas en ondersteunde haar lichtjes.
‘Het gaat wel’, antwoordde Lilith.
Lucas hielp haar volledig overeind, tot ze stond en keek haar aan. Ze keek terug, duidelijk nog wat uit haar humeur.
‘Laat me raden’, zei ze. ‘Terwijl Leila en jij mij hier hielden zijn anderen achter Kanon aangegaan?’
‘Ik vrees van wel’, bekende Lucas lichtelijk beschaamd.
‘Breng me er heen’, eiste ze.
Lucas dacht even na, maar besloot dat het waarschijnlijk beter was. Nicholas moest gewoon gaan beseffen dat Lilith niet voor hem was. En dat ook nooit meer zou worden. Lucas ondersteunde Lilith, terwijl hij haar meenam richting de kamer waar ze Kanon vasthielden.

[Ruka]

Nicolas liep weer richting Kanon en pakte zijn kin beet, nu had Kanon geen keus en kon hij alleen maar naar Nicolas kijken. "Dat blauwe oog klopt niet echt hé?" vroeg hij speels aan Kanon, maar Kanon kon niks uitbrengen.
Met een snelle beweging had Nicolas een naald in het oog van Kanon gestoken, hij bekeek het slijm en bloed wat op de naald zat.
Kanon wou schreeuwen van pijn, wanhopig probeerde hij zichzelf los te trekken. Hij voelde hoe zijn lichaam het gif wanhopig probeerde te ontwijken. Nog een pin doorboorde zijn lichaam, de pin ging door een deel van zijn longen. Ademhalen werd moeilijker, met zijn bruine oog probeerde hij nog iedereen te onderscheiden van elkaar. Maar nu zijn blauwe oog niet werkte zag hij alles zwart-wit, alsof alleen zijn blauwe oog de kleuren zag.
"Milan kan hem toch van gedachte laten veranderen? Kan hij er niet voor zorgen dat hij mij leuk vind?" Lola keek hoopvol naar Nicolas, maar hij keek haar woedend aan. Dat ze er überhaupt aan durft te denken, dacht hij boos.
Verschrikt keek Nicolas op, alsof hij iets bedacht had. "Heeft hij een merk?" zwaar ademend liep hij naar Kanon toe en trok de rest van zijn shirt kapot. Op de plek waar het merk hoort te zitten had hij littekens, maar Nicolas kon geen merk bekennen. Opgelucht keek hij naar Lola die bij hem stond, daarna keek hij naar Cindy. Ze stond rustig tegen de muur aan. Ze had geen zin om aan deze dingen mee te doen.
Nicolas pakte een nieuwe pin en stak het horizontaal in de nek van Kanon, zodat de pin er aan de andere kant uit zou komen. Toen dat het geval was moest hij hard lachen. "Dit ziet er zo grappig uit, Lola, Cindy, dit moet je zien." Lola kwam gelijk naast Nicolas staan en moest hard lachen. Ze pakte de pin aan de andere kant vast en haalde hem er helemaal doorheen. Cindy sloot haar ogen voor een paar seconde, totdat ze wist dat Lola de pin eruit had getrokken. Zoiets vond ze niet echt fris om te zien.
Een hoge piep kwam er uit de keel van Kanon, waarna hij veranderde. Niet naar zijn oorspronkelijke vorm, naar zijn vertrouwde vorm. Maar naar een vreemde vorm, iets wat hij niet goed kon besturen. Het enige wat hij wist was dat hij weg moest gaan, dat hij moest vluchten.
"Hij is verdwenen!" schreeuwde Nicolas verbaasd. Het gebeurde zo snel dat hij niet wist wat er was gebeurd. Lola slaakte een verbaasde kreet, terwijl Cindy zichzelf van de muur af duwde en dichterbij kwam.
Een zwart beest kwam onder de kleding van Kanon vandaan. Het beest schrok van een fel licht dat opeens binnen viel, de plek waar geen deur had gezeten was nu een opening. Hij zag vier knieën, maar hij liep er met moeite langs. De grote raaf schoof over de gladde vloer en liet een spoor achter van bloed.
Lucas keek verbaasd naar het dier en daarna de kamer binnen.
"Nicolas, we moeten praten." zei hij, maar Nicolas hoorde Lucas niet eens. Hij duwde hem aan de kant.
"Pak dat beest dan! Dat is dat vieze vlooien mormel!" Nicolas rende achter hem aan, terwijl de grote raaf bleef rennen.
Kanon had geen idee wat voor beest hij was, het enige wat hij wist was dat hij niet snel genoeg was. Hij zag ook bijna niks met een oog. Lucas moest een paar seconde nadenken over wat Nicolas zei, maar toen hij het in de gaten had ging hij achter Nicolas aan.
"Laat hem, Nicolas nee!" Het was te laat, want Nicolas had het beest al in zijn handen. Het beest klapte hard met zijn vleugel en pikte in het gezicht van Nicolas. Daardoor liet Nicolas hem los en kwam het beest hard op de grond terecht. Zo hard, dat het roerloos op de grond lag. Je kon hem nog net zien ademen, maar verder zou je denken dat hij dood was. De raaf lag zelfs op zijn rug, zijn kop hing slap langs zijn lichaam op de grond. Lucas keek verbaas naar Nicolas.
"Je had gezegd dat je hem alleen vast zou binden." fluisterde Lucas, het leek alsof praten hem niet lukte. Hij sloot langzaam zijn ogen, uit schaamte. Hij wou Lilith helpen, maar dit zou het niet makkelijker maken.
"Hij stribbelde tegen, we hadden geen keus." Nicolas wees naar de vogel op de grond.
"Daarom moet je hem bijna doden?" mompelde Lucas verbaasd. Hij snapte niet waarom Nicolas dit bij Kanon had gedaan. "Had hij een merk?" vroeg Lucas doordringend aan Nicolas.
"Nee, hij was vervelend." Nicolas ging met zijn armen over elkaar tegen de muur aan staan.
"Je zou hem alleen iets aandoen als hij een merk had, dit ziet er uit alsof je hem iets aan hebt gedaan." Lucas wist niet wat hij nog moest zeggen, hij keek naar Lilith die mee was gelopen.

[Cubiculum Nephilia]

Met grote ogen stapte Lilith dichterbij. Ze had eerst niet goed beseft waar het over ging en wat een raaf met Kanon te maken had, daarom liep ze iets achter. Nu liep ze langs Lucas heen. Ze knielde neer bij de vogel, terwijl tranen begonnen op te wellen.
‘K-kanon?’, fluisterde ze zacht met gebroken stem.
Er kwam geen reactie van het dier. Langzaam sloot Lilith haar ogen. Daarmee duwden haar oogleden bloedrode tranen naar beneden. De druppels bloed gleden over haar wangen en drupte via haar kin op de vogel en de grond.
‘Wat hebben ze je aangedaan?’, fluisterde ze nu verdrietig. ‘Het is mijn schuld… Maar ze zullen boeten.’ De laatste zin werd op boze toon gefluisterd.
Lilith had in een tel haar verdriet omgezet in woede. Dat zou niks goeds voorspellen. Beheerst stond ze op, haar ogen nog neergeslagen. Toen ze opkeek, boorden geen rode ogen, maar gitzwarte ogen zich in die van Nicholas. De Vampier keek verward terug. Hij was boos op Lilith, omdat ze voor Kanon koos, maar nu was hij ook bang. Dit kende hij namelijk totaal niet van haar. Lucas deed ondertussen een stap naar achteren.
‘Er is een reden waarom ze mij Lilith genoemd hebben’, lispelde Lilith vervaarlijk.
Ze probeerde haar woede nog te beheersen. Maar het was moeilijk.
‘Ik onderwerp mijzelf namelijk niet aan mannen. Ik kies zelf en ben als gelijke. Ik ben gevaarlijk als de verbannen slang uit Eden, zo krachtig als de demon die verheven werd tot Godin. Mijn naam is Lilith en ik doe die naam een eer aan. Vader, geef mij de kracht!’
Met elke zin was Lilith haar stem sterker geworden met een duistere ondertoon. De laatste zin riep ze uit. Niet alleen verbaal, maar ook mentaal.
Heel even leek er niets te gaan gebeuren. Lola was op het rumoer afgekomen, hoorde Lilith zo praten en wilde in lachen uitbarsten toen alles rustig bleef. Ze begon al te grinniken, tot plots een wind opstak. Met de wind werd er een gefluister naar binnen gebracht. Het klonk als duizenden stemmen die aanzwollen in ieders hoofd om gek van te worden.
Lilith haar haren wapperden wild op, terwijl haar zwarte ogen steeds onheilspellender gingen staan. Ze wierp Lola een hatelijke blik toe, waarna de Vampier door en ongeziene kracht de gang werd doorgegooid. Nicholas die eerst nog tegen de muur aangeleund stond, probeerde nu van de zilverharige Vampier weg te rennen.
Hij kwam echter niet ver. Terwijl Lilith haar blik nog op Lola hield, die met een misselijkmakend gekraak met een muur in contact kwam, werd Nicholas van de grond getild zodat hij geen kant op kon. Lola bloedde op haar achterhoofd, waar een gat was ontstaan, en keek versuft op. Ze kon nog net zien hoe Lilith enkel met haar hoofd opzij knikte, voordat ze het uitkrijste van de pijn.
Haar rechterarm was namelijk op het punt van haar ellebooggewricht honderdtachtig graden gedraaid. Kort erop volgde haar linkerarm. Weer gaf ze een gil. Al het lawaai zorgde voor een aantal toeschouwers. Geschokt keken de leerlingen van Lola naar Lilith. Niemand kende zulke krachten. Ze wisten niet wat te moeten verwachten, en bleven daardoor op afstand staan kijken.
‘Ik neem aan’, sprak Lilith met dubbele stem, ‘nee, schrap dat. Ik weet zeker’, herstelde ze zich. ‘Dat jullie van pinnen houden’, zei ze met een valse grijns om haar lippen.
Uit de kamer waar de drie Vampieren Kanon gevangen hadden gehouden, kwamen alle pinnen vliegen die er lagen. Lilith maakte een gebaar met haar hand en het volgende moment vlogen de pinnen recht op Lola af.
‘Lilith, nee!’, riep Lucas, maar het mocht niet baten.
Lilith luisterde, of hoorde Lucas niet. De pinnen snelden verder door de lucht en troffen doel. Elk lichaamsdeel van Lola ontving op zijn minst wel één pin. Lola gilde en kermde, maar niemand durfde haar te hulp te schieten.
‘Oh, houd toch je klep’, siste Lilith.
Ze liet één pin uit Lola haar lichaam gaan en herplaatste die in Lola haar keel. Het gegil verstomde tot gegorgel. Tevreden stopte Lilith de kracht waarmee ze op Lola had gewerkt. Het meisje bleef echter tegen de muur aan hangen, door de pinnen die haar daar hielden.
Toen richtte de zilverharige Vampier zich tot Cindy. Het meisje met de blonde haren had zich op de achtergrond gehouden. Ze keek angstig.
‘I-ik heb niks gedaan!’, verdedigde ze zichzelf. ‘Ik heb hem niet verwond!’
Lilith bleek echter onvermurwbaar.
‘Niks doen, zoals niet eens de moeite nemen om bezwaar te maken, maar wel doodleuk toekijken, is net zo erg als wél wat doen. Je bent een achterbakse trut zonder ruggengraat, Cindy’, sprak Lilith kalm, maar duister. ‘Je had je er niet mee moeten bemoeien. Je bent ontwetend. Je hebt de bel horen luiden, maar je weet niet waar de klepel hangt. En nu zal je daar voor boeten.’
‘Lilith, stop! Houd hier mee op!’, riep Lucas haar toe.’
Hij zette een stap dichter naar Lilith toe, en legde zijn hand op haar schouder. Boos keek ze om.
‘Je zei dat je me een kans zou geven om te helpen. Laat me dan helpen, maar stop hier mee!’ Wanhopig keek hij haar aan. Even leek het erop dat Lilith zou toegeven, want haar blik verzachtte iets, maar al snel verscheen die grijns weer om haar lippen.
‘Je wilt me echt helpen?’, vroeg ze zoet. ‘Dan mag je me helpen ze te straffen!’, gromde de zilverharige Vampier. ‘Begin maar met Cindy!’
Lucas wilde weigeren, maar zijn lichaam reageerde niet meer op zijn wil. Het was alsof hij een marionet was geworden. Houterig liep hij richting Cindy. Zij keek hem ongelovig aan.
‘Lucas… Lucas niet doen!’, gilde ze hysterisch.
Bang deinsde Cindy achteruit. Lilith liet weer een golf van kracht los. Daarmee sloeg ze Cindy uit evenwicht en kon Lucas dichtbij genoeg komen. Lucas probeerde tegen te werken, maar zijn arm ging omhoog en met gebalde vuist ging de arm weer neer. Hij raakte Cindy vol in haar gezicht.
‘Lilith, alsjeblieft!’, riep Lucas uit, terwijl hij Cindy nog een keer sloeg. ‘Laat dit ophouden!’
Lilith snoof minachtend.
‘Watje.’ En daarmee liet ze haar macht over de Vampier varen.
Lucas slaakte een zucht van opluchting en knielde bezorgd bij Cindy neer. Lilith wendde zich tot Nicholas, die al zwevende in de lucht hulpeloos moest toezien hoe de twee dames waren gestraft. De gitzwarte ogen van de zilverharige Vampier boorden zich opnieuw in de bang blik van Nicholas.
‘En nu is het jouw beurt’, zei ze onheilspellend.
Wat er precies gebeurde, kon niemand zien. Niet omdat het aan hun zicht werd onttrokken, maar er was gewoon geen blijk van wapengebruik. Lilith stond daar maar op afstand. Het enige wat ze deed was naar Nicholas kijken. Toch verschenen er schaafwonden, blauwe plekken en sneeën op hem.
Nicholas gilde als een speenvarken dat levend gevild werd. Hoewel de straf zich voltrok in hooguit twee minuten, leek het voor hem en de anderen een eeuwigheid te duren. Pas toen Lilith tevreden leek, stopte het. Ze liet Nicolas vallen en liep naar de raaf toe.
Opnieuw overmande verdriet haar. Ze knielde bij Kanon neer en liet één nagel groeien en scherp worden. Zonder een spier te vertrekken, maakte ze een diepe en lange snee in haar onderarm. Direct begon de wond veelvuldig te bloeden. Lilith liet het over de vogel heen stromen. Het verenpak raakte met het rode vloeistof doordrenkt en rondom het fragiele lichaam van de raaf ontstond een plas bloed.
Kort daarop was er een windvlaag. Het cirkelde kort om Lilith heen. Ze slaakte een zucht waarbij, voor wie goed keek, een soort schaduw uit haar mond leek mee te komen. Het voer van haar weg, terug naar buiten. Lilith haar ogen kleurden weer ijsblauw, waarna ze ineen zakte naast Kanon.
De leerlingen die hadden staan toekijken, wisten eerst niet wat te doen. Na enkele minuten kwam er toch beweging in de groep. Lucas had geknield zitten toekijken naar het gebeuren rond Nicolas en Lilith. Hoewel hij niet goedkeurde wat er was gebeurd, vond hij wel dat het Nicolas zijn verdiende loon was. Lucas stond op en hielp anderen met het naar beneden halen van Lola. Zij leefde nog wel, maar moest dringend naar de ziekenboeg.
Ook Nicolas bleek nog te leven. Hij was er slecht aan toe en verder enkel bewusteloos. Hij werd eveneens naar de ziekenboeg gebracht. Cindy liep mee om haar oog en jukbeen na te laten kijken.
Een klein groepje bleef na het sjouwen over met Lucas. Ze wilden wel iets doen voor Kanon of Lilith, maar eigenlijk durfden ze niet wat te doen. Daarom bleven ze op een afstandje staan kijken, in de hoop dat één van de twee zich zou gaan bewegen.

[Ruka]

Een vrouw schreeuwde wanhopig, ze wenkte naar hem in de hoop dat hij terug zou komen. Haar lange zwarte haren waren wild door elkaar geschut en haar bruine ogen waren rood van het huilen. Hij keek achterom, maar hij kende de man niet. De man had een net pak aan, en had zwart haar wat strak op zijn hoofd lag. Hij keek terug naar de vrouw, hij wou praten, maar er kwam alleen maar gebrabbel uit zijn keel. Het gebrabbel van een kind van ongeveer anderhalf jaar oud. Opnieuw wou hij praten, maar er kwamen enkel een paar woordjes uit. De vrouw rende naar hem toe, maar leek tegengehouden te worden door een glazen wand. "U weet dat we niks anders kunnen dan hem meenemen." De vrouw krijste, alsof iemand met een mes haar huid aan het bewerken was. In zijn droom was de gil van deze vrouw, maar in het echt was het gegil van Lola. Hij zag hoe de vrouw verdween, de vrouw die hem zo bekend voorkwam, maar die hij niet meer kon plaatsen. "Mama?" vroeg hij aan zichzelf.
"Nee, dat is je mama niet meer, wij verzorgen je vanaf nu." De man zei het lief, alsof het normaal was om een kind van zijn moeder weg te halen. Het geschreeuw werd steeds minder totdat hij in een diep gat viel. Een gat vol met rood vloeistof, hij voelde hoe hij af en toe een slok binnenkreeg. Met een ruk had hij zijn ogen open en keek hij tegen grote mensen op.
Lucas zette een stapje achteruit toen de raaf zijn ogen opende. Hij liep de martelkamer binnen om de kleding van Kanon te pakken. Toen hij richting de raaf liep deinsde die krijsend achteruit.
"Kanon, dit zijn je kleren. Als je terug veranderd kun je ze weer aan." Lucas probeerde het zo rustig mogelijk te zeggen. Hij was zenuwachtig, Kanon werd door de meeste bestempelt als gevaarlijk, dus waarom zou Lucas dat niet geloven. De raaf keek verbaasd naar iedereen die om hem heen stond, maar hij miste een iemand. Lilith, hij keek verward om zich heen. Hij was een beetje moe, maar verder was alles geheel genezen. Nu besefte hij pas dat hij veren had, dat hij een vogel achtig wezen was geworden. Kanon staarde naar een jongen en krijste hard, Lucas keek gelijk achterom en zag de jongen staan.
"Hij wil denk ik je jas even lenen." De jongen durfde geen nee te zeggen en gaf Lucas snel de jas. Kanon draaide zichzelf om en keek in het gezicht van Lilith, de raaf schudde zijn kop. Hij liep dichter naar haar toe en ging bij haar zitten. Hij had geen idee wat hij moest doen, maar door het verdriet veranderde hij langzaam terug. Lucas gaf zonder te kijken de jas aan Kanon die hem zonder na te denken aannam.
"Lilith." mompelde hij zachtjes terwijl hij de jas aantrok, hij wou niet dat iedereen hem naakt zag.
"Ze heeft zich voor jou geofferd." fluisterde Lucas die naast Kanon was gaan zitten. Kanon trok aan de kraag van Lucas zodat hij met zijn gezicht bij Lilith hing.
"Dan offer jij je nu voor haar!" zei hij boos.
"Waarom ik?" vroeg Lucas angstig en probeerde zichzelf omhoog te duwen.
"Omdat jij stom bent." zei Kanon simpelweg, toen hij geen beweging in Lucas kreeg kwam er een laag gegrom uit zijn keel. "Zorg er voor dat ze beter word!" Schreeuwde hij bijna uit.
"We zullen haar eerst naar de kamer brengen." Lucas werd door Kanon losgelaten en wou Lilith optillen, echter liet Kanon dat niet toe en duwde hem ruw aan de kant. Als een bruid tilde hij haar naar hun kamer en legde haar op bed.
"Wie heeft dit gedaan?" Kanon draaide zich om naar Lucas en keek hem fel aan.
"ze wou je helpen, dus ze heeft het eigenlijk zelf gedaan." Lucas hoopte dat hij het begreep en liep naar Lilith toe, hij zorgde ervoor dat de wond op haar onderarm genas, daarna ging hij de badkamer in. Hij kwam terug met een nat washandje en haalde het bloed van haar arm was.
"Wat moet ik doen?" mompelde Kanon wanhopig in zichzelf. Hij had nog nooit meegemaakt dat er zoiets gebeurt was, vooral niet met iemand die hij lief had.
"Nou prins, probeer het met een kus." zei Lucas sarcastisch en hij liep opnieuw richting de badkamer.
Kanon ging op de rand van het bed zitten en streelde door de haren van Lilith.
"Sorry, ik wou dit ook niet." een traan welde op in zijn oog, rolde naar beneden en bleef zo aan zijn lip hangen. Af en toe volgde er een. Maar zijn tranen waren niet doorzichtig, het waren zwarte tranen. Hij zette zachtjes zijn lippen op die van Lilith, een klein kusje, verder niks. De tranen liepen langs zijn neus af op zijn lippen, waardoor ze de lippen van Lilith raakte. Toen hij voetstappen hoorde zat hij weer rechtop en had hij zijn tranen weggeveegd.
"Waarom ga je niet douchen? Je ziet er niet al te best uit." Kanon had niet eens gemerkt dat hij onder het bloed zat.
"Ja wat ga jij dan met Lilith doen? Ik neem haar mooi mee de douche in!" Hij pakte het dekbed van zijn bed af en legde het op de grond in de douche. Daarna kwam hij terug om Lilith te halen en legde haar zachtjes op het dekbed neer. "Jij komt niet binnen!" schreeuwde Kanon nog tegen Lucas. Hij deed de jas uit en ging onder de warme stralen van de douche staan. Hij had de deur van de douche niet dicht zodat hij naar Lilith kon kijken, als ze wakker zou worden wou hij het weten. Na een paar minuten pakte hij de douchekop en ging hij op de grond zitten van de douche. Hij twijfelde eraan of ze ooit wel wakker zou worden. opnieuw kwamen er zwarte tranen in zijn ogen die weg werden gespoeld door het water. Maar nu kon hij niet meer stoppen en bleven de tranen over zijn wangen lopen. Zachtjes huilde hij, zoals een wolf deed. Lange uithalen, met zijn hoofd een tikje naar boven gekanteld. Hij kroop naar Lilith toe en trok haar omhoog in een zittende houding.
"Word wakker." fluisterde hij in haar oor. "Vader persoon, help haar nu ook dan!" riep hij in de lucht, maar hij wist niet of die man eigenlijk wel zou reageren. Kanon zag een schaar liggen en tot zijn geluk lag die net binnen zijn bereik. Hij sneed in zijn hals, Kanon legde de lippen van Lilith op het bloed wat er uit liep. Hij hoopte dat ze zo wakker zou worden.
"Ik zag mijn moeder, denk ik." Zei hij zachtjes tegen Lilith. Hij wist niet of ze wakker was, maar hij wist niet wat hij anders moest zeggen.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith hoorde het bekvechten van Lucas en Kanon als een vaag gemurmel op de achtergrond. Er was wel meer voor nodig dan veel bloedverlies om haar te doden. Natuurlijk bleef het niet gezond. Het lichaam van een Vampier minimaliseert alle lichamelijke activiteiten en houdt enkel het hoognodige op een laag pitje gaande. Hierdoor kan het erop lijken dat Lilith dood is, maar de waarheid is minder waar.
Ze voelde hoe haar lichaam keer op keer werd opgetild en weer neer werd gelegd. Helaas kon ze er niet op reageren, anders dan had ze iemand vast wel een klap verkocht om haar nou eens te laten liggen. Ook al was het Kanon. Dat wist ze, dat rook en hoorde ze.
Iets raakte haar lippen. Het was zacht en warm, gevolgd door iets nats. Het natte bevochtigde haar lippen en drong zich tussen kiertjes haar mond in. Lilith proefde iets zouts, maar ook nog iets anders wat ze niet thuis kon brengen. Het warme verliet helaas haar lippen en ze hoorde dat vage geluid met verschillende tonen, waaruit ze opmaakte dat ze tegen elkaar spraken.
Het volgende moment voelde ze hoe ze weer werd opgetild, om kort erop weer worden neergelegd. De omgeving voelde fris aan. Pas toen het water begon te lopen, werd de lucht warm en vochtig. Lilith maakte daar uit op voor zichzelf dat ze in de badkamer lag. Waarom snapte ze niet. Wel had ze vaag woorden opgepikt waaruit bleek dat Kanon Lucas niet vertrouwde.
Ineens voelde ze iets warms en nats tegen zich aan. Lilith nam aan dat het Kanon was. Zijn armen wikkelden zich om haar middel en ze werd wat omhoog getrokken. Haar rug raakte doorweekt door Kanon zijn borstkas.
‘Word wakker’, hoorde ze dicht in haar oor.
Erna volgde nog iets, maar dat pikte haar gehoor weer niet op. Verder bleef het stil. Een moment later rook Lilith de vage geur van bloed. Hm, dat was verleidelijk. Daar lustte ze wel wat van. Tot haar geluk kreeg ze het rode vocht ook aangeboden. Zachte huid en warm bloed drukte tegen haar lippen.
‘Ik zag mijn moeder, denk ik’, zei Kanon zacht.
Het vloeistof sijpelde eerst langzaam naar binnen. Dat sterkte Lilith genoeg aan om te zorgen dat ze meer bij bewustzijn kwam. Met meer controle over haar lichaam plaatste de zilverharige Vampier haar lippen om de wond. Ze dronk gulzig van het bloed.
Lilith hoorde Kanon zachtjes kreunen, maar het moedigde haar eerder aan dan dat het haar afschrok. Ze beet niet door, en nam drie slokken meer dan ze echt nodig had. Daarna zorgde ze ervoor dat de wond genas. Half opende Lilith haar ogen. Ze zag enkel Kanon zijn huid van dichtbij. Een zachte zucht van tevredenheid kwam over haar lippen. Even gaf ze hem een soort kopje, waarna ze een kus op de plek plaatste waar ze had mogen drinken.
‘Hoe zag ze eruit? Je moeder dus’, vroeg Lilith zacht.
Ze verroerde zich verder niet en genoot enkel van de aanraking tussen haar en Kanon, plus het feit dat hij nog leefde.

[Ruka]

‘Hoe zag ze eruit? Je moeder dus’ Toen Lilith dat zei kreeg hij een klein lachje op zijn gezicht. Hij was opgelucht dat ze weer wat zei. Hij haalde hij zijn schouders op.
"In mijn gedachte was ze anders, ik denk dat ze er mooier uit zag in mijn gedachte." Hij had nooit vaak aan zijn ouders gedacht. Heel soms kwam er wel eens iets voorbij, maar Kanon wist al lang dat als je je ouders niet kent het altijd superhelden zijn, maar wat hij net had gezien leek zo echt. Eigenlijk wist Kanon niet of hij moest geloven wat hij had gezien. Het kon ook een grote droom zijn geweest.
"Ze was bang, ik werd meegenomen door een man. Hij ging me ergens naartoe brengen." terwijl hij dat zei dacht hij na, want hij vond de droom die hij had nog te vreemd, eigenlijk klopte er volgens hem helemaal niks van. "Ik denk dat het gewoon een stomme droom was." zei hij toen met een flauw lachje op zijn gezicht. De droom voelde niet vertrouwd, alsof het niet helemaal in zijn eigen hoofd afspeelde.
Kanon had zijn ogen gesloten, terugdenkend aan wat hij had gezien. Hij schudde zijn hoofd, hij had geen zin meer om er aan te denken, geen zin om een stomme droom zoveel invloed te laten hebben.
Kanon voelde met zijn hand in zijn nek, hij voelde een klein deukje, daar zag je verder niks van. Aan de andere kant had hij ook zo'n klein deukje. De pin die er doorheen was gegaan was van zilver, dat zorgde ervoor dat een weerwolf snel bloed verloor en kracht. Kanon kreeg een rilling over zijn rug toen hij terugdacht aan wat ze bij hem hadden gedaan. De pijn die hij had toen hij daar op de stoel zat, toen hij opeens veranderde in een raaf.
"Ik veranderde niet in een wolf..." Kanon hoopte dat Lilith er een verklaring voor zou hebben, hij snapte het namelijk niet. Het was nog nooit eerder gebeurt, zijn vorm was een wolf, een dier wat totaal niet bij een vogel in de beurt kwam. Het veranderen deed pijn, net zoals toen hij voor het eerst in een wolf veranderde. Maar hij was gaan rennen, althans, in hoeverre dat kon. Hij wist niet wat voor vogel hij was geworden, niet eens hoe hij terug veranderd was. Alles wat er was gebeurt leek een grote waas te zijn.
"Wat voor iets was ik?" Hij schaamde zichzelf voor die vraag, hij had toch moeten weten in wat hij zelf veranderde.
"En waarom heb je dat bij jezelf gedaan? Zoveel bloed enzo?" Kanon had zoveel vragen in zijn hoofd, maar hij kon ze moeilijk allemaal op Lilith afvuren. Hij was ook benieuwd waar Nicolas, Lola en Cindy waren. Maar ook wat er gebeurt was toen hij op de grond lag.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith werd iets teleurgesteld in het antwoord over Kanon zijn moeder, maar ze kon begrijpen dat hij er liever niet over praatte. Ze volgde even zijn hand die ze naar zijn nek zag gaan. Langer dan dat hij zijn nek aanraakte, bleef Lilith naar het deukje in zijn nek kijken. Kort borrelde haar woede weer op. Misschien had ze die idioten niet streng genoeg aangepakt.
‘Ik veranderde niet in een wolf’, hoorde ze Kanon vertwijfeld zeggen. ‘Wat voor iets was ik?’, vroeg hij zacht.
Lilith dacht in zijn stem te horen dat hij bang of iets was. Misschien schaamde hij zich wel.
‘Je was een raaf’, antwoordde ze hem. ‘Ik snap echter niet hoe dat mogelijk is. Waarschijnlijk heb je meer krachten, dan dat jij je bewust van bent.’
Even bleef het stil. Lilith nam aan dat Kanon de informatie even moest verwerken. Eerst goed tot zich laten doordringen en dan misschien zelf met een verklaring komen. Dat kwam er echter niet. Hij zei niet direct wat over zijn vorm, maar vroeg over de gebeurtenissen van eerder.
‘En waarom heb je dat bij jezelf gedaan? Zoveel bloed en zo?’
Lilith hoorde echter niet alleen die vraag. Ze hoorde de rest ook in zijn gedachten rond wervelen. Ze slikte even en zweeg voor een moment.
‘Lucas vertelde me wat er was. Hij zou me naar jou toebrengen met de belofte om mij te helpen. Hij leek eindelijk te beseffen dat ik niet van jou zou afwijken’, begon Lilith haar verhaal van haar kant.
‘Toen wij bij de kamer aankwamen waar ze jou vasthielden, liep of hupte er iets over de grond met een spoor van bloed achter zich aan. Het was een grote, zwarte raaf, maar Lucas en ik hadden beiden geen besef van wie het was.’
Even pauzeerde ze weer om zeker te zijn dat de informatie goed overkwam. Daarna ging ze verder.
‘Nicholas kwam de kamer uitgerend, roepend dat Lucas de vogel moest tegenhouden, want jij zou dat zijn. Ik was in eerste instantie te verbijsterd om te reageren. Pas toen Nicholas de vogel oppakte en vervolgens neersmeet, kwam ik tot mijzelf. Ik stapte naar voren, voorbij Lucas en zag jou als raaf roerloos op de grond liggen. Ik werd verdrietig, maar boven alles kwaad. Echt enorm pissig gewoon. Ik legde Nicholas uit waarom ik nooit met hem zou gaan, waarna ik mijn krachten opriep.’
Weer pauzeerde Lilith even, maar Kanon zei nog geen woord. Waarschijnlijk wilde hij eerst alles horen, met name het bloed gedeelte van haar.
‘Lola kwam toen net aanlopen. Ze begon te lachen, omdat ze dacht dat ik maar wat zei. Het lachen verging haar snel. Om het kort te houden, ik had haar omgedoopt tot speldenkussen. Alle pinnen die in de kamer lagen, heb ik in haar lichaam geworpen. Zo bleef zij tegen een muur aan hangen, terwijl ik mijn aandacht op Cindy richtte. Zij is er nog gemakkelijk vanaf gekomen. Twee stompen in haar gezicht van Lucas. Niet dat Lucas dat vrijwillig deed… Ik had zijn lichamelijke wil overgenomen. Met alle gevolgen van dien, maar omdat hij zo jankte om het te laten stoppen, liet ik hem gaan.’
Lilith dacht Kanon iets te horen mompelen wat leek op “typisch voor zo’n watje”.
‘Daarna richtte ik mij op Nicholas’, vervolgde ze haar verhaal. ‘Ik weet niet meer precies wat ik deed, maar het eindresultaat was dat hij er beroerder dan jou uitkwam te zien. Daarna werd ik weer overmand door verdriet. Ik knielde bij je neer en haalde mijn arm open om jou bloed te geven. Ik wilde je niet kwijt, en hoopte je zo te redden.’
‘Het had je dood kunnen zijn’, mompelde Kanon wat verbijsterd.
‘Vampiers gaan niet zo makkelijk dood, Kanon’, zei Lilith zacht en ze drukte zichzelf wat meer tegen hem aan, terwijl ze haar gezicht borg in zijn hals.

[Ruka]

‘Je was een raaf’ antwoordde Lilith op zijn vraag. Gelijk dacht Kanon na over waar het fout was gegaan, waar hij een ziekte van een raaf zou hebben opgelopen. Hij kon het zich niet herinneren, als het ergens gebeurt was, moest het zijn gebeurt toen hij nog klein was. Van zijn jeugd kon hij namelijk niks herinneren, hij kon zich nog vaag een school voor de geest halen, maar wist nog niet eens met wie hij in de klas zou hebben gezeten.
Nadat hij weer met moeite zijn gedachte kon focussen luisterde hij naar het verhaal van Lilith. Een verhaal wat hem bijna bang maakte voor Lilith.
Kanon maakte af en toe een kleine opmerking, Lucas vond hij maar een sukkel. Maar Kanon vond dat hij zelf ook dom was geweest, hij had niet opgelet, waardoor hij een makkelijke prooi was geworden. Maar zijn lichaam had ervoor gezorgd dat hij weg kon, al was het niet het juiste dier geweest. Zijn lichaam reageerde uit angst, Iets kwam uit een hoekje van zijn lichaam en zorgde ervoor dat hij een raaf was geworden.
"Nou ik leef nog." zei Kanon rustig, als ze hem hadden laten liggen was hij ook niet dood gegaan, maar zou het een week duren voordat alles geheeld was. Maar dan kon hij niks meer zien met zijn blauwe oog en had hij nog diepe deuken in zijn lichaam en hals gehad. "Dankjewel dat je ervoor hebt gezorgd dat ik niet helemaal verminkt ben." grapte hij. Een van zijn handen legde hij over zijn bruine oog, hij was verbaasd dat zijn blauwe oog geheel genezen was, hij had niet verwacht alles scherp te zien.
"Waar zou een wees moeten zoeken als hij benieuwd was naar zijn ouders?" Het was overduidelijk dat Kanon over zichzelf praatte, ook al probeerde hij het niet naar zichzelf toe te trekken. Hij wist namelijk niet of hij zijn ouders wel wou kennen. Of hij wel wou weten wie hij echt was, nu hij hier op school zat kwam alles naar boven. Vragen die hij anders nooit zou hebben gesteld, herinneringen die er niet hoorde te zijn. Alsof alles uit hem werd gestoken met de pinnen die ze in hem staken, iedereen wou ook weten wat hij was. Alsof iedereen alles wist, behalve hij, hij dacht van zichzelf een weerwolf te zijn. Andere wisten dat er iets niet klopte aan hem.
"Ben ik een weerwolf?" vroeg hij aan Lilith, in de hoop dat ze 'ja' zou antwoorden. Kanon begon langzaam de kleding van Lilith los te maken en zo ook uit te doen.
"Je moet douchen." zei hij zachtjes en hoopte dat ze mee zou gaan. Hij zat ook nog onder het bloed, dus konden ze net zo goed samen douchen.

[Cubiculum Nephilia]

“Waar zou een wees moeten zoeken als hij benieuwd was naar zijn ouders?”, vroeg Kanon haar.
Lilith dacht even na. Ze had wel iets in haar gedachten, maar wist niet of dat ook voor wezens zoals hen gold.
‘Nou, meestal kijkt iemand dan alle geboorteregisters na van een bepaalde plek. Dat heeft nut zolang je weer hoe oud je bent. Een andere stap ik alle weeshuizen afgaan en navraag doen over een moeder die zoveel tijd terug haar kind heeft afgestaan. Op een andere manier zou ik het zo snel niet weten’, sprak Lilith haast verontschuldigend.
Kanon leek voorlopig genoegen te nemen met dit antwoord. Hij zweeg, was misschien aan het peinzen. Ze voelde zijn borstkas omhoog gaan.
‘Ben ik een weerwolf?’, vroeg hij plots.
Lilith dacht na over die vraag. Ze had hem eerlijk gezegd niet verwacht. Velen dachten toch dat hij gewoon een Weerwolf was. Zij vond hem een Weerwolf met extra krachten. Echter, wat maakte hem dat? Meer een soort faunaat? Ze wist het niet. De Macht had op de eerste dag nog gesproken over Meerman. Maar dat waren over het algemeen toch halfvissen? Een soort sirenes, geen grote zwarte vogel.
Net deed Lilith haar lippen van elkaar om Kanon een antwoord te geven, toen ze zijn handen over haar lichaam voelde gaan. Ze zweeg nog even. Rustig werden haar kledingstukken uitgetrokken.
“Je moet douchen’, hoorde ze Kanon in haar oor fluisteren.
Haar rugsteun verdween, want hij stond weer op. Geduldig stak hij zijn hand uit naar Lilith. Ze nam zijn hand aan en liet zich mee begeleiden tot onder de warme stralen. Eenmaal onder de douche, drukte Lilith haar naakte lichaam tegen die van Kanon aan. Haar armen waren om hem heen gesloten en zachtjes streelde ze zijn rug.
‘Voor mij ben je een Weerwolf, Kanon’, fluisterde ze in zijn oor. ‘Een Weerwolf met speciale krachten. Net zoals geen enkele Vampier hetzelfde is.’ Ze hoopte dat haar woorden een beetje troostend waren.
Als een beetje extra drukte Lilith een kus vlak voor zijn oor. Lucas zou waarschijnlijk ontploffen als hij dit zag.

[Ruka]

Kanon luisterde naar wat Lilith te vertellen had, toen ze klaar was dacht hij een paar seconde na. "Ik weet niet hoe oud ik ben." Hij had nooit wat gehad aan zijn verjaardag, hij had het misschien zelfs nooit geweten. Hij had gemengde gevoelens over wat hij wou weten, hij wou het weten omdat hij dan misschien wist wat hij echt was. Maar tegelijkertijd wou hij het niet weten, omdat hij bang was voor wat hij was. In een paar dagen is hij van 'normale weerwolf' veranderd in een 'vreemde weerwolf'. Hij was altijd al sterker dan andere weerwolven, maar hij dacht dat het kwam omdat hij zo oud was. Nu bleek het dat hij iets had, maar wat wist hij nog niet. Als hij dat misschien wist zat er geen opgekropte energie in hem, krachten die vrij wouden komen, maar wist niet hoe hij die moest gebruiken. Kanon sloeg zijn armen om Lilith heen toen ze mee de douche in kwam.
‘Voor mij ben je een Weerwolf, Kanon’ Hij rolde met zijn ogen.
Voor jou? Als ik geen weerwolf ben heeft dat ook niet veel effect, dacht Kanon in zichzelf.
"weerwolven hebben nooit geen speciale krachten Lilith, ze lijken niet op vampiers. Iedere weerwolf veranderd met volle maan. Dat is het over drie dagen. Verder zijn ze zoals andere mensen, saai en duf." Kanon had zin in volle maan, dan werd hij zijn vertrouwde vorm. Hij wist nu al dat hij iemand ging vermoorden, daar had hij zin in. Zin om boven op iemand te springen en diegene kapot te trekken met zijn tanden.
"Lilith? Kanon?" door de stem van Lucas werd Kanon ruw uit zijn droom verstoord. Lucas had een vleugje angst in zijn stem, alsof hij bang was dat Kanon haar op had gegeten.
"Lilith slaapt een paar eeuwen." riep Kanon terug en hoorde de voeten van Lucas dichter bij de deur komen.
Kanon gaf Lilith een kus op haar voorhoofd en liep de douche uit richting de kast. Hij sloeg een handdoek om zijn middel heen en opende de deur, daar stond Lucas met zijn oor tegenaan gedrukt waardoor hij naar binnen viel. "Een naakte vrouw bekijken?" Kanon trok een wenkbrauw op naar Lucas.
"Nee ik wou niet... Dat was niet mijn bedoeling." Lucas lag op zijn buik in de badkamer en wist niet waar hij moest kijken. Kanon pakte de arm van Lucas en sleurde hem mee de slaapkamer in.
"Tot straks Lilith." zei Kanon en trok de deur dicht.
"Waren jullie naakt?" vroeg Lucas ongelovig aan Kanon. Het enige wat Kanon kon doen was opnieuw met zijn ogen rollen. Hij liep richting zijn kast en trok zonder schaamte de handdoek van zijn heupen af. Lucas maakte vreemde gebaren met zijn hand en durfde niet naar Kanon te kijken.
"Heb je een onderbroek aan?" Hij stond met zijn rug naar Kanon toe, die met een onderbroek aan op zijn bed zat.
"Wat is er mis met jou?" vroeg Kanon en keek vragend naar Lucas.
"Met mij? Jij denkt dat iedereen jou naakt wil zien! Dat is niet zo!" Lucas klonk nogal hysterisch, terwijl Kanon hem met grote ogen aankeek.
"Ik snap waarom je zo doet, Weerwolven zijn over het algemeen groter geschapen dan vampiers. Dat heeft met de bloedsomloop te maken. Daar heb jij niet alleen last van dat hebben bijna alle vampiers." Lucas keek geschrokken naar Kanon, maar Kanon haalde zijn schouders op.
"Hoe weet jij dat over mannelijke vampiers?" Lucas begon steeds meer angst te krijgen voor Kanon.
"Hier en daar ervaring. Maar dat was in mijn pubertijd, dan doe je gekke dingen. Je hormonen worden een beetje gek." Kanon vond het heel normaal, omdat hij niet beter wist.
Lucas stond op en rende naar de badkamer deur. "Lilith, je moet echt stoppen met hem! Hij heeft echt van alles gedaan!" Lucas schreeuwde het angstig door de deur heen, Kanon begon nu pas te snappen dat het misschien niet zo slim was wat hij had gezegd.
"Lucas" gromde Kanon zachtjes en liep naar hem toe, hij trok hem terug aan zijn arm.
"Het waren heus niet alleen jongens. Het waren voor het merendeel meisjes hoor." Hij zei het op een fluistertoon. Maar Lucas leek daar alleen nog meer van te schrikken, als het feit dat hij het met jongens had gedaan.
"Ik wil niet dat jij me aanraakt!" Toen Lucas dat zei sloeg Kanon een hand tegen zijn voorhoofd.
"Ga gewoon rustig op bed zitten, oké?" Kanon wees naar het bed van Lilith, Lucas knikte kort en ging verstijfd op het bed zitten. "Ik ga op mijn eigen bed zitten." opnieuw knikte Lucas en Kanon schudde geërgerd zijn hoofd. Kanon keek af en toe naar Lucas, hij vroeg zich af hoe het kwam dat Lucas zo was geschrokken van wat hij had gezegd.
"Lucas?" Lucas keek niet op naar Kanon toen hij dat zei.
"Wij vampiers zorgen voor onszelf en voor andere. Weerwolven zijn daar blijkbaar anders in. Die doen maar wat, denken dat het heel normaal is om met iedereen het bed in te kruipen!" Lucas keek Kanon niet aan, hij bleef naar de grond kijken.
"Sommige mensen hebben geen ouders gehad, of een grote school waar ze alles hebben kunnen leren. Je moet eerst kijken naar het verleden van iemand voordat je gaat zeuren over wat ze hebben gedaan Lucas." Toen hij de naam van Lucas uitsprak leek het net alsof hij hem uitspuugde, zo minachtend klonk het. Het leek alsof er een hendel in Kanon was omgezet en hij keek alleen vol woede naar Lucas. Hij stond op en liep een paar passen naar hem toe. Door de littekens zag hij er gevaarlijker uit. Hij ging door zijn knieën om daarna een sprong te maken naar Lucas. Maar hij hoorde een deur opengaan en keek verbaasd naar de deur die open was gegaan.
Lucas had spijt van wat hij had gezegd, hij had zichzelf laten gaan doordat hij zo was geschrokken. Hij was geschrokken van wat Kanon had gezegd en had toen dingen gezegd zonder erbij na te denken.

[Cubiculum Nephilia]

‘Een Weerwolf heeft misschien de maan nodig, maar een Lycan kan wanneer hij of zij maar wilt veranderen’, gaf Lilith als weerwoord.
‘Kanon? Lilith?’, riep Lucas aan de andere kant van de badkamerdeur.
Lilith keek naar de deur, maar zei niets. Ze vroeg zich eerder af wat Lucas hier nog überhaupt deed.
‘Lilith slaapt een paar eeuwen!’, riep Kanon terug.
Dat leverde hem een vragende blik op van Lilith. Ze snapte dat hij liever niet had dat Lucas zich met dingen bemoeide, maar dit was ook niet nodig. In plaats van dat hij uitleg gaf over zijn opmerking, gaf Kanon haar een kus op haar voorhoofd en stapte onder de douche vandaan. Hij liep naar de kast, nam er een handdoek uit en wikkelde deze om zich heen.
Vervolgens trok hij de badkamerdeur open. Kennelijk stond Lucas er dicht tegenaan, want hij struikelde prompt naar binnen. Lucas landde plat op zijn buik en Kanon keek er fronsend naar.
‘Een naakte vrouw willen bekijken?’, vroeg hij op strenge toon.
‘N-nee! Ik wilde niet… H-het was niet mijn bedoeling’, stamelde Lucas.
Hij durfde niet richting Lilith te kijken, al was de verleiding groot. Kanon pakte Lucas stevig bij zijn arm beet, trok hem overeind en liep met hem de badkamer uit.
‘Tot straks, Lilith’, zei Kanon nog over zijn schouder, voordat hij de deur achter zich sloot.
Lilith keek het tweetal even hoofdschuddend na. Ze snapte echt niet waarom al haar mede Vampiers zo preuts konden doen. Het was niet alsof de meesten er nog geen kaas van hadden gegeten. Zelfs zij had al kennis gehad, voordat ze met Kanon wat begon. Niet dat ze eerder geslachtsgemeenschap had gehad, maar ze werden goed genoeg voorgelicht.
Terwijl Lilith zich goed stond te wassen, hoorde ze alles wat aan de andere kant van de deur gebeurde. Zelfs de delen die door Kanon werden gefluisterd. Het deed haar niets. Dat was namelijk allemaal voor haar gebeurd. Nu zou hij dat niet meer doen. Daar zorgde zij wel voor. Ze zou haar mannetje tot het uiterste verdedigen.
Na een tijdje spoelde Lilith alle zeep van zich af. Ze draaide de douchekraan dicht, en liep naar de kast waar ze een handdoek pakte. Het grootste deel van haar lichaam en haren wreef ze droog, om pas daarna de handdoek om zich heen te knopen. Met alles netjes bedekt, deed Lilith de deur open.
Prompt bleef ze staan om wat ze zag. Kanon stond op het punt aan te vallen, terwijl Lucas op een preutse manier op haar bed zat. Lilith keek Kanon aan, en hij keek als betrapt terug.
‘Kinders…’, zei Lilith op moederlijke toon, nog voordat één van de twee wat kon zeggen.
‘Kunnen jullie nou echt niet eens vijf minuten samen in één kamer zitten?’, vroeg ze wat vermoeid.
‘Hij had het over onpasselijke dingen!’, riep Lucas uit en keek op naar Lilith.
Toen hij haar zo gewikkeld zag in een handdoek wat haar vrouwelijke vormen beter liet zien, dan haar kleding ooit had gedaan, keek hij snel weer naar zijn knieën.
‘Je zou niet met hem moeten gaan. Hij is al met vele anderen geweest’, vervolgde Lucas meer mompelend.
Hij was verlegen geworden door Lilith haar uiterlijk.
Lilith hield even haar hoofd schuin, maar haalde toen haar ouders op.
‘Wat had je verwacht? Hij is ouder dan ook maar iemand van ons. Je kan dan niet er vanuit gaan dat iemand nog maagd is. Daarbij, dat ligt in het verleden. Kanon zou dat niet meer doen. Daar heb ik al voor gezorgd, en daar zal ik voor blijven zorgen. Want wie aan iets komt wat van mij is, zal daarvoor een prijs betalen.’
Lucas keek even met ongeloof op naar Lilith. Hij zag in haar ogen dat ze het meende. Onwillig trok een rilling over zijn rug bij de herinnering aan wat zij had gedaan met Lola en Nicolas.
‘Dat… Dat weet ik’, zei Lucas zacht.
‘Mooi.’ Een glimlach speelde om Lilith haar lippen.
Daarna liep ze naar Kanon toe en keek iets streng naar hem.
‘Laat je nou niet zo uitlokken, lief. Ga even liggen en rust uit.’ Vervolgens schonk Lilith hem een glimlach.

[Ruka]

‘Kunnen jullie nou echt niet eens vijf minuten samen in één kamer zitten?’ Vroeg Lilith. Kanon wou zijn mond opendoen, maar Lucas was sneller.
Kanon ging op de grond zitten en verwachtte dat wat hij had gedaan ongepast was bij vampiers, dus dat hij op z'n minst een klap in zijn gezicht kreeg van Lilith. Als hij had geweten dat Lucas er niet tegen kon, had hij het niet verteld. Hij dacht dat iedereen al dingen gedaan had. Maar hij dacht terug aan wat Lilith had gezegd, sommige vampiers zitten hier al vanaf hun vijfde. Maar hier konden ze het toch ook met elkaar doen? vroeg Kanon in gedachte. Toen hij de stem van Lilith hoorde keek hij op.
‘Wat had je verwacht? Hij is ouder dan ook maar iemand van ons. Je kan dan niet er vanuit gaan dat iemand nog maagd is. Daarbij, dat ligt in het verleden. Kanon zou dat niet meer doen. Daar heb ik al voor gezorgd, en daar zal ik voor blijven zorgen. Want wie aan iets komt wat van mij is, zal daarvoor een prijs betalen.’ Lilith keek nog steeds naar Lucas. Terwijl Kanon vol ongeloof naar Lilith keek. Het leek meer een dreigement te zijn als dat ze het lief bedoelde. Hij kreeg een rilling over zijn rug bij de gedachte aan het eeuwig samen zijn met iemand. Alles wat hij ooit had gedaan, dat was allemaal, zoals Lilith had gezegd, verleden. Kanon wist niet of hij tegen zo'n grote verandering kon. Hij hield wel, op een gekke manier van Lilith. Althans, dat dacht hij, dit gevoel had hij nog nooit voor iemand gehad. Degene met wie hij het had gedaan had hij ook gelijk vermoord. Dus er moest wel iets meer zijn dan 'het zomaar even met iemand doen'. Kanon dacht na of hij dit gevoel nog meer had gehad. Maar hij kon het zich niet herinneren.
Toen Lilith iets tegen hem zei, had hij niet gehoord wat. Hij keek verbaasd naar haar op en probeerde terug te halen wat ze gezegd zou kunnen hebben. Maar het lukte hem niet, hij keek of er iets speciaal was gebeurt in de kamer, maar zelfs dat was niet het geval.
"Wat zei je?" vroeg Kanon vragend. Hij keek naar Lucas, maar die keek boos terug naar hem. "Is het mogelijk om dadelijk ergens bloed te halen?' Kanon kreeg hoofdpijn van alle gedachte die hij had. Met moeite stond hij op, hij schudde zijn haren door elkaar en keek met een flauw lachje naar Lilith.
De deur ging langzaam open en Mia kwam binnen. "Hallo gekkie." zei ze met een lach tegen Kanon. "Het is weer tijd voor bloed." ze reikte hem een glas bloed aan. Hij pakte het ruw uit haar handen en dronk het in een keer leeg. "Jij had dorst." zei ze verbaasd en keek toen naar Lilith. "Je moet zo naar het kantoor komen." Mia klonk niet blij. "Als je nog de begeleidster wil zijn van Kanon, probeer dan te zeggen dat het door iets anders komt." ze wou Lilith helpen, maar verder kon ze niet bedenken hoe ze dat kon doen. Ze keek naar kanon "Morgen moeten de weerwolven al bij de kleding makers langsgaan, straks is het namelijk volle maan en dan kan het niet meer." Mia knikte snel en liep toen de deur weer uit. Ze was er niet altijd doordat de machten haar soms nodig hadden. Wat er was gebeurt, was dan voor haar en de rest van de machten een grote vraag. Ze waren in bespreking, en de bewakers hadden ook niet gezien wat er precies was gebeurt. Die moesten er voor zorgen dat niemand de vergadering zou verstoren. Dus ze hadden alleen maar leerlingen die getuige waren.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith vond Mia maar een bemoeial. Tevens stond de té vrolijke manier waarop ze omging met Kanon haar totaal niet aan. Wie noemde een leerling nou “gekkie”? Het nieuws dat ze wederom op kantoor moest komen, maakte Lilith er niet blijer op. Al had ze het wel verwacht. Echter zou ze zich niet verschuilen achter leugens.
Al was Mia alweer de kamer uit, toch trok Lilith nog een lelijk gezicht naar de inmiddels dichte deur. Ze liep naar haar kledingkast toe en koos iets netjes uit. Niet dat ze ongepaste dingen had, maar zelf vond ze dat er nog verschil zat tussen wat er allemaal in haar kast hing. De outfit bestond uit een donkergroene rok met bijpassend jasje versierd met borduursels, met voor onder het jasjes een witte blouse.
In het bijzijn van Kanon en Lucas kleedde Lilith zich om. De handdoek werd verworpen, lingerie ging aan, waarna ze rustig haar uitgekozen kleding aantrok. Ergens achter haar hoorde ze Lucas hyperventileren. Waarschijnlijk was hij dusdanig van slag door het gedrag van Lilith, dat hij een paniekaanval had gekregen.
Lucas zei verder niks over de onpasselijkheid. Sterker nog, dat kon hij voorlopig ook niet. Hij kon enkel in zijn gedachten blijven herhalen dat Kanon zijn invloed té negatief was. Dat moesten de Machten toch ook inzien? Misschien zou dat wel nu ter sprake komen. Even blikte Lucas weer naar Lilith. Zijn ademhaling herstelde naar iets wat voor normaal kon doorgaan, maar hij was nog niet gerustgesteld.
Nu hij er wat beter over na kon denken, besefte hij dat Lilith in grote problemen zat. Ze zou gestraft worden, op welke manier dan ook. Misschien werd ze wel tijdelijk geïsoleerd. Lucas wist niet wat het ergste kon zijn. Wat hij wel wist, was dat het Kanon zijn schuld was. Door hem offerde Lilith zich te vaak op.
Lucas schudde zijn hoofd. Hij kon wel weer opmerkingen gaan maken, maar Lilith leek niet meer te luisteren. Was het verliefdheid, of was ze gewoon te koppig en wilde ze iets bewijzen? Hij wist het niet meer. Bijna kon het hem zelfs niks meer schelen, maar ze bleef één van hen. Een Vampier. Een mooie welteverstaan.
Lilith verliet de kamer zonder verder een woord te spreken. Ze had geen zin in gekibbel. Niet nog een keer vandaag. Zelf had Lilith ook nagedacht over haar mogelijke straffen. Ze had immers twee medeleerlingen bijna vermoord. Al was het hun verdiende loon. Zij hadden zelf ook geprobeerd om iemand te doden. Dat zouden de Machten toch wel inzien? Dat het puur om verdediging ging.
Met stevige passen liep Lilith door de gangen. Alle groepjes leerlingen die ze tegenkwam, weken voor haar uiteen, om daarna weer samen te komen en direct te gaan roddelen over haar. Al was niet iedereen getuigen geweest van het voorval, toch leek iedereen het te weten. Het verhaal was als een lopend vuurtje verspreid. En zoals elk verhaal bleef het niet naar waarheid, omdat iemand iets verkeerd doorgaf of expres probeerde om het spannender te maken.
Voor de grote, zware, houten deuren van het kantoor bleef Lilith staan. Ze rechtte haar rug, trok haar kleding recht en gebruikte de klopper alvorens binnen te treden. Net als de vorige keer zat één Macht achter een bureau op haar te wachten. Het enige licht kwam van achteren de Macht, waardoor deze nog meer dan ooit in mysterie gehuld werd.
‘Treed verder’, weerklonk een zware stem.
Het was ditmaal dus niet Shiver, zij had een andere stem. Echter zou het niet uitmaken voor de uitspraak zelf. Lilith liep met geheven hoofd verder. Voor het massief kersenhouten bureau bleef ze staan. Ze neeg haar hoofd lichtjes voor de Macht en knielde toen neer op het strafplankje.
‘Lilith, je weet waarom je hier bent?’, donderde de stem.
De Macht klonk nog niet eens boos, maar zijn stem was verschrikkelijk zwaar. Lilith streek een pluk haar achter haar oor en keek strak naar de grijze kap.
‘Ja. Ik heb twee medeleerlingen op het randje van de dood gebracht’, antwoordde ze monotoon.
‘Precies. Nu is de vraag waarom je dit hebt gedaan. De leerlingen die het hebben gezien vertellen verschillende verhalen. Wat is de waarheid?’, bolderde de stem verder.
‘De waarheid is dat ik een medeleerling beschermde, zoals mij opgedragen was’, zei Lilith ijzig kalm.
‘Beschermen? Jij noemt twee leerlingen verminken, “beschermen”?’ De verontwaardiging in de stem steeg.
‘Wel als u weet wat zij die andere leerling hebben aangedaan’, verweerde ze zichzelf.
Het bleef even stil. De Macht dacht na over deze logica. Langzaam ging de kap op en neer. Hij kon zich in de situatie inleven.
‘Je vindt je acties dus gerechtvaardigd?’, vroeg de stem weer kalm.
‘Dat zei ik niet. Ik zei dat ik enkel mijn gegeven bevelen opvolgde.’ Lilith probeerde stoïcijns te blijven en haar emoties niet weer de opperhand te laten krijgen.
‘Hmn’, klonk het aan de andere kant van het bureau.
De Macht vouwde zijn handen voor zich samen. Zijn ellebogen steunden op het bureaublad. De vingers verdwenen in de schaduw van de kap. Waarschijnlijk werden de vingers tegen de lippen –als hij die nog had– geplaatst. Lilith werd verleid om te zoeken naar gedachten, maar ze weerhield zichzelf ervan. Niet dat ze anders iets had opgevangen. Vaak bleef het stil als ze het wel eens probeerde op de gang. Alsof de Machten leeg waren.
‘Het was je inderdaad bevolen om op de nieuweling te letten’, beaamde de zware stem. ‘Echter’, vervolgde hij, ‘het lijkt ons onomstotelijk dat je er te emotioneel betrokken bij raakt. Dat is slecht voor de opvoeding. Jij zou dat toch moeten weten, Lilith. Voorlopig ben je begeleidster af, tot je jezelf weer in de hand hebt.’
Lilith opende haar mond in protest, maar de Macht kapte haar af, nog voordat ze een woord volledig had kunnen uitspreken.
‘Je zal echter niet tussen de anderen tot jezelf komen. Je wordt geïsoleerd voor zo lang als het nodig is. En vergis je niet. Je kan niet doen alsof. Dat zullen we grondig controleren, voordat we je terugsturen als begeleidster van Kanon. Tot die tijd zullen Tyrone en Gillard jouw taken overnemen.’
De Macht liet een stilte vallen. Hij wilde er zeker van zijn dat elk woordje goed tot Lilith was doorgedrongen. Dat was ook precies wat ze deed. Lilith liet de informatie bezinken. Ze zou opgesloten worden in een kamer, weg van iedereen, weg van Kanon. Een naar gevoel nestelde zich in haar buik, alsof haar darmen in de knoop waren gelegd.
De taken werden toegewezen aan Tyrone en Gillard, twee Lycans. De meest gemanierde van heel Dracolyn. Lilith wist niet of dat ten goede zou komen van Kanon zijn temperament. Ze hoopte ergens van wel. Al zou dat betekenen dat zij dan niet meer nodig was om hem verder te begeleiden.
‘Is het duidelijk?’, vroeg de Macht op duistere toon.
Lilith slikte en knikte kort. Ze durfde niet te spreken, omdat ze niet wist of ze haar woordenstroom kon beheersen. Er gierde nu zoveel door haar hoofd. Allerlei scenario’s schoten in levendige beelden langs. Geen enkele daarvan was positief.
‘Mooi.’
De handen werden weer op het bureau neergelegd. Lilith hoorde een zoemer gaan. Een deur aan de zijkant zwaaide open en twee bewakers kwamen binnengelopen. Ze gingen direct op haar af. Achter de zilverharige Vampier bleven ze staan.
‘Verdere restrictie is hopelijk toch niet nodig, Lilith?’, vroeg de Macht.
Ergens wilde ze schreeuwen dat zij nooit genoeg mannen zouden hebben om haar tegen te houden. Echter, ze wist dat de gevolgen ernstig zouden zijn. Niet alleen voor haar, maar ook voor Kanon. En hij was de reden waarom ze stil bleef. Ze wilde haar Weerwolf niet verder in de problemen brengen.
Braaf schudde Lilith haar hoofd. De kap ging bevestigend op en neer. Een hand ging omhoog in een achteloos gebaar. Één van de bewakers legde daarop een hand op haar schouder. Lilith stond op, draaide zich om en liet zich meevoeren naar de gesloten afdeling van Dracolyn. Daar in een geluidsdichte kamer werd ze achtergelaten. De zware metalen deur werd op slot gedraaid. Er zat een raampje in en een luikje voor het geven van eten, post en wisselen van was. Lilith keek de kamer rond. Het was kleiner dan een normale kamer, maar alles stond erin. Niet van haarzelf, maar van de school.
Dit was het dan, dacht ze bij zichzelf. Weemoedig liep Lilith naar het bed en liet zich erop neervallen. Ze verwachtte weerstand, dat het een vrij hard bed zou zijn, maar dat viel gelukkig mee. Bedroefd keek Lilith naar het plafond. Het was beter om nu maar te gaan slapen en later alles te gaan overpeinzen. Ze sloot haar ogen, waarbij een eenzame traan uit haar ooghoek rolde, het kussen op.

[Ruka]

Kanon keek verbaasd naar de Mia, maar wendde zich daarna naar Lilith. Maar Lilith leek te druk bezig te zijn met haar eigen gedachte. Kanon kon alleen maar blijven kijken naar Lilith toen ze zichzelf aan het omkleden was. Naar alle bewegingen die haar lichaam maakte tijdens het aantrekken van haar kleding. Maar Lucas keek de andere kant op, terwijl hij het veel te moeilijk vond om niet te kijken. Kanon probeerde de blik van Lilith te pakken te krijgen, hij wou dat ze zou zeggen dat alles goed kwam. Hij wachtte op haar, zodat hij haar kon omhelzen. Maar zonder iets te zeggen liep ze de deur uit. Kanon keek verbaasd naar de dichte deur, hij wist niet wat hij moest zeggen of kon doen. Dus bleef hij zitten, wachtend totdat ze weer terug zou komen.

Na een half uur ging de deur open en sprong Kanon op om in de ogen van Lilith te kijken. In plaats van Lilith stonden er twee jongens. Een van de jongens deed een paar stapjes naar voren om zijn hand naar Kanon uit te steken. Kanon kon alleen boos naar de twee kijken en duwde ze aan de kant en keek de gang door. Hij keek terug naar de jongens, maar die stonden nog steeds met hun gezicht richting de kamer en keken niet achterom naar Kanon. Ze wisten dat Kanon naar Lilith zocht, dus daar hoefde ze niet voor om te kijken.
Voordat Kanon kon vragen waar Lilith was begon de jongen met de blonde haren te praten.
“Ze moet een paar dagen bij de machten blijven.” Gillard draaide om en keek met zijn groene ogen in die van Kanon. “Wij gaan je deze dagen begeleiden.”
Kanon schudde zijn hoofd, hij wou niet door twee vreemde Lycans begeleid worden. Gillard had half lang blond haar, wat hij in een staartje had zitten. Hij had groene ogen en Kanon vond dat de jongen een te grote neus had. De andere jongen had kort donkerblond haar, hij had zijn haren strak achterover gekamd en keek met zijn bruine ogen wat sukkelig naar Kanon. Het leek alsof de jongen niet wist wat hij moest zeggen.
“Ik heb geen begeleiding nodig, dus oprotten.” Tyrone keek om naar Gillard, maar die haalde zijn schouders op. Ze hadden nog nooit zo’n vervelende weerwolf of vampier op dracolyn, dus wisten hun ook niet hoe ze met hem om moesten gaan.
“Je hoeft ons niet als begeleiders te zien, we zijn gewoon vrienden.” Gillard waagde een poging om Kanon wat rustiger te krijgen.
“Ik heb geen vrienden nodig” Gromde Kanon, hij had nu al zin om een van die gladde types te vermoorden. Lucas liep nu naar voren en keek serieus naar Kanon.
“Als je wil dat Lilith snel terug komt, probeer je dan te gedragen Kanon. Als jij je gedraagt, dan heb je eerder kans op haar terugkomst.” Lucas keek Kanon serieus aan.
“Wat weet jij daar nou van? Waar zit ze?” Kanon leek niet tot rust te komen door wat Lucas zei. Maar het leek alsof hij steeds bozer werd door de aanwezigheid van de drie vampiers.
“Ik ben Gillard” De jongen knikte, maar Kanon liep de gang door. Weg van zijn kamer en weg van de vampiers, althans, dat hoopte hij. Want Tyrone en Gillard volgde hem natuurlijk, zelfs Lucas liep achter de jongens aan.
Hij stond bij een kruising stil, een groep meiden stond in een van de gangen hij liep er op af.
“Mooie littekens.” Zei een meisje en wees naar de borst van Kanon. Hij had een broek aan, maar een shirt was hij vergeten aan te trekken.
“Dankje, weet een van jullie waar het kantoor is?” Kanon keek ze om en om aan, de meeste meisjes knikte.
“Wacht, even iets aandoen.” Zei hij en liep snel terug naar zijn kast. Hij had alleen een zwart shirt wat hij over zijn hoofd trok en hij liep naar de kast val Lilith. Hij pakte wat lingerie en een paar andere kleding stukken en hij liep weer terug naar de groep meiden.
“Jij bent Kanon toch? De weerwolf die ook iets anders is?” Een meisje met rode krullen keek naar Kanon.
“Nee, zover ik weet ben ik gewoon een weerwolf.” Mompelde hij wat afwezig terwijl hij de groep meiden volgde.
“Normale weerwolven veranderen niet in een kraai.” Zei een meisje met zwart haar en wees naar een grote deur. “Daar is het.”
“Dankje.” Zonder om te kijken liep hij naar de deur toe, maar hij werd tegengehouden door iemand die zijn schouder vast had. “Laat me los” gromde Kanon, draaide zich om en trapte in het kruis van de jongen die hem vast had. Tyrone schreeuwde het uit van pijn en Kanon zag zijn kans om snel de deur door te lopen.
“Jij hebt geen recht hier te komen.” Zei een zware stem die afkomstig was van de persoon achter het bureau. Hij keek naar de zwarte kap en knikte naar de man.
“Mia zei dat ik kleding mocht komen brengen van Lilith.” Kanon klonk rustig, maar van binnen kookte hij van woede. “Aangezien ik nog geen gedag heb kunnen zeggen, dacht ze dat het een slim idee was als ik haar wat kleding gaf.” Kanon hoopte dat de macht hem verder liet gaan.
“Het is niet mogelijk dat je bij Lilith komt, jij hebt ervoor gezorgd dat ze haar instincten weer teveel gaat gebruiken. Iets wat wij haar juist hadden afgeleerd.” De zware stem gaf Kanon een rilling over zijn rug.
“Zou ik over een uur misschien kleding mogen komen brengen? Dan zal ik er voor zorgen dat ik mezelf gedraag. Als ik nog tegen haar mag zeggen dat het me spijt, dan zal ik niet meer vervelend zijn.” Er viel een stilte, alsof de macht moest nadenken over wat Kanon zei.
“Omdat we excuses aanbieden waarderen, mag je terug komen over een uur.” Hij hoorde lichte voetstappen en een grote man had een koffer in zijn hand die hij aan Kanon gaf.
“Ik dank u.” Kanon knikte naar de macht, had geen idee of het wel kon wat hij zei. Met de koffer in zijn hand liep hij met een grijns terug naar de deur. Vervolgens legde hij de koffer op de grond om daar vervolgens de kleding van Lilith in te doen.
Kanon stond met een grijns op en Tyrone kon alleen maar boos naar Kanon kijken.
“Wat is er beest?” mompelde Lucas boos en Kanon sloeg hem met een vuist in zijn buik.
“Je noemt mij geen beest, Lucas.” Kanon hield zich nu al niet aan de afspraak. Hij liep terug naar de kamer en eenmaal in de badkamer sloot hij de deur achter zich.
Hij leegde een drie shampoo flessen en zorgde ervoor dat ze van binnen schoon waren. Hij beet in zijn handpalm zodat het bloedde en vulde de drie flessen met zijn bloed. Daarna pakte hij alle andere flessen en liep weer de kamer binnen. Hij gooide die in de koffer, samen met nog meer kleding van Lilith.

Na een uur liep hij met de koffer terug naar het kantoor.
“Volg hem.” Kanon deed wat de man achter het bureau hem vroeg en volgde de man naar de grote metalen deur. In plaats van het luikje open te doen deed de man de gehele deur open.
“Je hebt een half uurtje de tijd.”mompelde de man en liep door een andere metalen deur terug die op slot ging.
“Ik heb kleding voor je.” Kanon wist niet wat hij anders moest zeggen tegen Lilith. Hij liep een paar passen naar haar toe. “Het spijt me dat je hier moet zitten.” Fluisterde hij. Ook al lag ze op haar rug, hij hoopte dat ze hem hoorde.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith hoorde de scharnieren van het slot gaan. Ze kon zich niet voorstellen dat er nu al iemand bij haar kwam om haar te controleren. Zou ze dan toch ook een fysieke straf krijgen? Haar neusvleugels trilden bij het ruiken van een bekende lucht. Kanon? Wat moest hij hier? Ondanks dat elke vezel in haar lichaam schreeuwde om hem om de nek te vliegen, bleef Lilith stil liggen. Ze moest die Machten laten zien dat ze heus wel “normaal” kon zijn rondom Kanon.
“Ik heb kleding voor je,” hoorde Lilith hem spreken.
Zijn voetstappen naderden en de deur hoorde ze in de verte dichtgaan.
“Het spijt me dat je hier moet zitten”, sprak Kanon zacht.
Ze slaakte een inwendige zucht, want als hij zo sprak dan kon ze hem gewoon niet negeren. Rustig deed Lilith haar ogen open. Ze duwde zichzelf langzaam overeind en keek naar hem.
Het eerste wat opviel, was de koffer die hij droeg. Deze werd neergezet, terwijl Kanon zijn passen groter maakte. Al snel stond hij naast het bed.
‘Ik wilde je gedag zeggen. Je zei niks meer toen je vertrok, dus ik kon het niet zo laten’, zei hij met een scheve glimlach.
Lilith zweeg eerst een tijdje. Ze deed niets anders dan goed naar hem kijken. Misschien was het zelfs staren te noemen. Als ze zo lang weg moest blijven, dan wilde ze haar Weerwolf zo goed mogelijk in haar geheugen prenten.
‘Ik denk dat je sowieso het er niet bij gelaten zou hebben’, antwoordde Lilith Kanon uiteindelijk.
Ze schonk hem een warme glimlach en klopte kort op het bed naast haar.
‘Dat weet ik wel zeker’, bromde hij.
Al nam hij haar aanbod om te zitten graag aan.
‘Is alles in orde met je?’, vroeg hij vervolgens onzeker.
‘Ja. Op het feit na dat ik het zal missen om rondom anderen te zijn. Vooral jou zal ik missen’, vervolgde ze zachter.
Kanon trok Lilith tegen zich aan.
‘Ik zal jou ook missen’, zei hij.
Maar al te graag liet ze dat toe. Ze rustte haar hoofd op zijn schouder en sloot voor een moment haar ogen. Ze zou willen dat het zo rustig kon blijven. Echter wist ze dat dit niet haalbaar was. Anderen waren het nog steeds niet eens met hun manier van omgaan met elkaar. Die personen zouden er nog mee wegkomen ook, bedacht Lilith zich triest.
‘Wat ga je doen in de tussentijd?’, vroeg ze Kanon na enkele minuten van heerlijke stilte.
‘Ik heb gezegd dat ik mij zou gedragen als ik jou nu nog mocht spreken’, luidde het antwoord.
Wat verbaasd haalde Lilith haar hoofd van zijn schouder en keek hem verward aan.
‘Je hebt de Machten beloofd je te gedragen, zodat je mij kon zien?’ Haar stem had een toon van ongeloof erin.
Kanon knikte. Hij wist niet zo heel goed wat hem bezielde om een dergelijke deal te maken, maar hij had hem gemaakt. Toch zei iets in hem dat het de juiste beslissing was. Al leek het voor hem vanzelfsprekend dat hij zich niet geheel aan deze afspraak zou houden. Hij wilde nog wel zijn eigen ding doen én Lilith zien.
Ze zouden hier nog wel merken hoe hij kon zijn. Over drie dagen was het immers volle maan. Een grijns verscheen op Kanon zijn gezicht. Het viel Lilith gelijk op, maar ze zei er niks over deze keer. Ze was immers begeleider af, dus het was haar taak niet meer om hem op dingen te corrigeren.

[Ruka]

“Ik moest toch iets zeggen?” zei Kanon zachtjes tegen Lilith. Hij moest haar zien, het enige wat hij kon zeggen was dat hij zichzelf zou gedragen. Hij wist toen al dat het een leugen was. Maar hij had geluk dat de macht hem geloofde. Hij zou proberen zijn best te doen, maar hij voelde nu al de druk van de maan. Hoe ronder de maan, hoe agressiever hij uit de hoek kon komen.
Maar nu was hij rustig, hij was bij Lilith, dus het was goed. Hij had gedacht dat Lilith boos op hem zou zijn, het was namelijk deels zijn schuld dat ze hier zat. Dat ze niet boos op hem leek te zijn was een hele opluchting voor hem. Hij streelde Lilith over haar rug en glimlachte zwakjes naar haar.
“Je hoeft me niet geheel te missen.” Zei hij en knikte naar de koffer. Hij wist niet of ze het bloed al kon ruiken.
Hij drukte haar nog dichter tegen zich aan, terwijl hij haar geur in zich op nam. Kanon wou niet weg van Lilith, maar hij wist dat ze hem zo zouden halen. Ze brachten hem dan weer naar die twee domme weerwolven, dacht Kanon boos in zichzelf. Als hij een van de vampiers zag die ervoor hadden gezorgd dat Lilith hier zat, dan zou hij ze vermoorden. Vooral als hij een wolf was, hij zou ze uit elkaar scheuren, ervoor zorgen dat ze niks meer zouden kunnen doen.
Kanon keek de kamer rond en vond het akelig stil, niemand die aan het praten was op de gang, of in de kamer ernaast. Nu was er geen geluid om naar te luisteren, hij durfde er niks over te zeggen tegen Lilith. Hij hoopte dat het goed ging met haar, dus wou hij ervoor zorgen dat hij geen negatieve dingen zou zeggen.
Kanon stond op en liep naar de koffer, hij opende die en begon met het uitruimen van de flessen. Het had gekund dat hij ze niet goed dicht had gedraaid en heel haar tas onder zat. Tot zijn opluchting was dit niet het geval en hij zette de flessen in de badkamer neer. Hij ging gelijk weer langs Lilith zitten, nu hij zeker wist dat het nog in de flessen zat.
“Hoe lang zit ik eigenlijk met die twee sukkels opgescheept?” mompelde Kanon zachtjes.
“Totdat ik ‘normaal’ doe” Lilith klonk serieus, maar Kanon moest grinniken. Hij vond het heel vreemd klinken.
“Het is over drie dagen volle maan, Lilith.” Zei Kanon nog steeds wat moeilijk van het lachen. Hij ho door over te gaan op dit onderwerp dat hij minder moest lachen. Ze zouden hem vast opsluiten in kooien voor ‘normale’ weerwolven. Weerwolven die minder krachtig waren als Kanon. Dus dan kon hij daar snel uit ontsnappen. Kanon probeerde niet meer te lachen en keek wat serieuzer naar Lilith.
“Oke Lilith, mag ik vragen wanneer je van plan bent weer normaal te doen?” Kanon kon het goed uit zijn mond krijgen en het lukte hem om niet te lachen. Iets wat voor hem al een hele opluchting was.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith moest zelf wel glimlachen om de lachbui die ze met haar opmerking kennelijk had opgewekt.
‘Oké Lilith, mag ik vragen wanneer je van plan bent weer normaal te doen?’, vroeg hij haar.
Ze kon aan bepaalde trekjes van spiertjes rond zijn mond merken dat hij nog steeds wat lacherig was. Desondanks kwam zijn zin er normaal uit. Zij had wel in de ontspannen sfeer mee willen gaan, maar de reden waarom ze het zo serieus had uitgesproken, was omdat de situatie eigenlijk bloedserieus was.
‘Als het aan mij lag, dan zou ik vanavond nog terugkomen’, sprak Lilith op een meer bedeesde toon.
‘Het ligt echter voor maar een klein deel bij mij. De Machten gaan erover of ik weer terug mag. En ik mag pas terug wanneer ik weer minder emotioneel raak als er iets met jou gebeurd. Ik moet weer zo kil en stijf worden als dat je mij misschien zag zijn in het begin, toen we voor het eerst ontmoetten in de eetzaal.’
Ze liet een stilte vallen. Lilith zag dat Kanon het ditmaal minder grappig vond. Ze dacht zelfs een hint van boosheid in zijn ogen te zien.
‘Waarom?’, was het enige wat hij vroeg.
‘Dat weet ik niet precies. Ik houd het erop dat ze tegen een gemengd koppel zijn als ons. Dat ze vinden dat jij teveel bij mij losmaakt qua kracht en instinct. En dat is niet bevorderlijk voor de geheimhouding onder de mensen.’ Lilith slaakte een zucht.
‘Ik moet toegeven dat als ik een dergelijk iets had gedaan in het bijzijn van mensen, en ook nog eens tegen mensen gericht, dat het iedereen zou kunnen schaden. De mensen zouden dat niet hebben overleefd en de toeschouwers zouden compleet flippen. Een nieuwe “heksenjacht” zou ontketend kunnen worden.’
Ze keek Kanon iet wat triest aan.
‘Velen zijn nog altijd bang voor dat wat ze niet kennen. Zo zijn de Weerwolven en Vampiers hier nog altijd bang voor jou. Puur omdat ze jou niet kennen. Omdat je afwijkt van wat ze verwachten.’ Een sombere glimlach gleed kort over haar lippen.
Lilith leunde meer tegen Kanon aan en plaatste haar hoofd onder zijn kin. Ze sloot haar ogen, terwijl ze iets omhoog duwde met haar hoofd en een beetje tegen zijn borstkas aan. Op die manier zocht ze een beetje troost. Even maar, want ze wist dat Kanon niet lang meer zou mogen blijven. En er was iets wat ze nog liever deed op het laatst.
Ze bracht haar gezicht weer op zijn niveau. Haar ogen zochten de zijne en hielden ze even vast. Daarna bracht ze zichzelf naar voren en drukte een kus op zijn lippen. Haar plan was om er een korte afscheidskus van te maken. Kanon leek het daar echter niet mee eens te zijn en hield haar tegen met zijn handen. Hij verdiepte de kus, maakte er langzaam aan een tongzoen van.
Lilith zuchtte inwendig van genot. Ze hield van zijn passie. Het gaf haar telkens weer een warm gevoel van binnen wat zich verspreidde door haar gehele lichaam. Tevens gaf het haar het gevoel te leven. Op die manier leek hoe ze vroeger leefde alsof ze dood was. En Kanon had haar teruggebracht. Tot ergernis van anderen.

[Ruka]

Toen Kanon de kus eindelijk verbrak keek hij haar met een scheve glimlach aan. Hij duwde zichzelf van het bed af en liep naar de badkamer om daar uit de kraan te gaan drinken. Hij had dorst, ook al wist hij dat die dorst toch niet door water weg zou gaan. Hij probeerde het, maar de lust was naar bloed. Het liefste had hij het bloed van Lilith, maar hij probeerde daar niet aan te denken. Hij probeerde zijn rust weer te vinden en het lukte hem het te onderdrukken.
Ik krijg vast zo weer bloed, dacht Kanon in zichzelf. Hij nam opnieuw een slok water en liep terug naar de slaapkamer. Hij werd nu al gek van de stilte en dat er totaal niemand was.
"Maar als ze nu bang voor me zijn, dan blijven ze dat. Steeds weer doe ik iets wat niet thuis past in die veel te nette wereldje. Sinds dat ik hier ben blijk ik ook van alles te kunnen en te zijn, dingen die ik zelf nog niet eens wil kunnen." Kanon vond zichzelf al bijna eng, door de dingen die hij hier had gedaan. Een bewaker gedood, wat hij zich nog niet eens kon herinneren. Een kraai geworden, terwijl hij dat nooit eerder had gedaan. Hij was een dier in een dierentuin, mensen konden naar hem kijken, soms viel hij een bewaker aan. Maar omdat hij kostbaar bleek te zijn, zoals een diamant, leek het alsof ze het niet interessant vonden hem te straffen, of net zoals Lilith op te sluiten. Ze leken iets nodig te hebben van hem, dat zorgde ervoor dat hij al helemaal weg wou van deze plaats.
Kanon keek om naar Lilith, gelijk waren de gedachte van lust weer terug, hij ging langs Lilith zitten. Het enige wat hij wou was haar bespringen, zonder te hoeven nadenken over de bewakers die misschien binnen konden komen. Gewoon het met haar doen. Hij wist niet hoe lang het kon duren dat ze hier zat, maar dit kon de laatste keer zijn dat hij haar zou zien, in lange tijd.
Hij besloot het te proberen en drukte opnieuw zijn lippen tegen die van haar, langzaam streelde hij met een van zijn hand langs het been van Lilith naar boven en begon de knoopjes los te maken. Hij dacht niet meer na over de gevolgen, alleen maar aan Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

Terwijl Kanon in de badkamer was, liet Lilith zich even achterover ploffen. Ze sloot haar ogen voor een moment. Op die manier probeerde ze het gevoel wat in haar roerde te bedaren. Dat lukte haar echter niet, dus ging ze maar weer rechtop zitten. Haar blik dwaalde af naar de badkamer. Ze hoorde de kraan lopen. Dat bracht haar terug naar alle keren dat Kanon onder de douche had gestaan.
De eerste keer was ze opgesloten geweest door die stomme bewakers. Preuts had Lilith toen haar ogen dichtgedaan en niks willen zien. Kanon had er heel laks over gedaan, maar geen misbruik van de situatie gemaakt.
De tweede keer was het op hun kamer. Weer had hij er losjes over gedaan en zij werd er gek van. Het zicht van zijn lichaam. De lucht van zijn geur. Toen al had ze naar hem verlangd, maar geprobeerd om haarzelf te gedragen.
De keren daarna waren ze eigenlijk niet geheel meer alleen geweest onder de douche. Met regelmaat stonden ze samen, vaak na een verhit spel van liefde.
Met moeite keek Lilith weg van de badkamer. Het waren zulk soort dingen die haar problemen hadden opgeleverd. Kanon had er ook een deel van gehad, maar toch leken de Machten haar zwaarder te straffen. Zouden zij juist weer bang voor haar zijn?
Ze wilde daar net diepzinnig over gaan nadenken toen Kanon terug uit de badkamer kwam. Haar blik was vrijwel direct weer op hem gericht. Enkel keek hij nog niet naar haar. Ze kon aan zijn manier van kijken, zien dat hij nadacht over dingen. Hij deed zijn lippen van elkaar en zei:
‘Maar als ze nu bang voor me zijn, dan blijven ze dat. Steeds weer doe ik iets wat niet thuis past in die veel te nette wereldje. Sinds dat ik hier ben blijk ik ook van alles te kunnen en te zijn, dingen die ik zelf nog niet eens wil kunnen.’
‘Ze zullen nu ook wel bang voor mij zijn. Dat weet ik eigenlijk wel zeker… De groepjes weken voor me uiteen,’ sprak Lilith bedachtzaam.
Ergens moest ze er om grinniken, maar ze hield zich in.
‘We zijn denk ik beiden niet wat we lijken te zijn. Dat trekt ons waarschijnlijk naar elkaar toe, maar schrikt de anderen af’, verzuchtte ze.
Kanon reageerde niet op wat Lilith zei. Wel richtte hij zijn aandacht weer op haar. Lilith zag iets in zijn ogen veranderen. Ze wist precies wat, maar vroeg zich af of dat wel zo’n slim idee was. Voor haar gevoel kon er elk moment een bewaker binnenkomen.
Hij kwam naar haar toe gelopen, en zette zich naast haar neer op het bed. Hij leunde naar voren. Zijn lippen zochten die van haar op. Ze vonden elkaar. De tongzoen die eerder was onderbroken, werd hervat. Lilith sloot opnieuw haar ogen. Ze voelde hoe de handen van Kanon zijn verlangen naar meer verwoordden.
Even twijfelde ze. Ze dacht aan de bewakers die konden komen, maar die gedachten werden uit haar hoofd verbannen op het moment dat zijn handen haar vrouwelijke rondingen vonden. Het gevolg was niet meer te stoppen. Lilith ging op de avances in. Ze zou ervoor zorgen dat haar –voorlopig– laatste keer samen met Kanon speciaal zou zijn.
Ze liet zich ontkleden, om vervolgens hem te ontkleden. Allebei in hun geboortekostuum en gereed voor elkaar lagen ze neer op het bed. Het meest heerlijke wat ze voor het eerst met Kanon had meegemaakt, volgde al snel.

Twee bewakers waren na dertig minuten gestuurd om Kanon weer op te halen. Voor de zekerheid stonden er al meerderen gereed om hen te hulp te schieten. Zij wisten namelijk dat Kanon niet altijd even makkelijk was. Misschien dat zelfs het meisje zich ermee zou bemoeien.
Ze ontgrendelden de deur en stapten zo imposant mogelijk naar binnen. Al snel werd het hun duidelijk dat hun verschijning niet zou worden opgemerkt. Wat ze zagen, was de Weerwolf ontbloot en bezig. Eveneens zagen ze sporen van bloed, verse. Kennelijk zat er veel intensiteit achter het schouwspel.
Ontdaan trokken de bewakers zich terug om de Machten te gaan inlichten over wat zich in de kamer afspeelde.

[Ruka]

De bewakers liepen klunzig naar het bureau. Geen van hen durfde te zeggen wat ze hadden gezien.
"Waar is de wolf?" de macht achter het bureau stelde de vraag krachtig, waardoor de twee bewakers het moeilijker vonden om het te zeggen.
"Ze hoorden ons volgens mij niet." Een van de bewakers durfde zijn mond open te doen, maar dat ze echt bezig waren durfde hij niet te zeggen.
"Je had meerdere mannetjes bij, je kon hem toch gewoon meenemen?" De macht snapte niet wat er aan de hand was, maar kreeg een vervelend voorgevoel door hoe de bewakers deden. Een van de bewakers stootte de ander aan, als teken dat hij het maar moest zeggen.
"Ze waren bezig..." De bewaker slikte kort, en keek twijfelend de andere bewaker aan. "Ze deden het." mompelde hij wat zachter.
De macht wist gelijk waar ze het over hadden, maar wist niks uit te brengen. Zonder een woord te zeggen dacht hij na over wat ze moesten doen.
"Mia?" de macht had zijn stem weer terug gevonden en keek naar een meisje wat tegen de muur vandaan kwam. "kun jij hem van haar afhalen?" De ogen van Mia werden groot, ze snapte niet hoe de macht dat aan haar kon vragen. Maar ze had geen keus, ze moest doen wat de hogere zeiden.
"Oke, ik zal het proberen." mompelde ze zachtjes. Mia liep langzaam en probeerde met een rechte rug de deur door te lopen. Toen ze de twee zag draaide ze gelijk om, maar dat was niet voldoende. De geluiden die ze maakte zorgde ervoor dat ze de rillingen kreeg.
Kanon had Mia vanuit zijn ooghoek al gezien, hij kreeg daardoor een kleine grijns op zijn gezicht.
Mia draaide terug naar de twee, maar Kanon was al niet meer op haar aan het letten. Langzaam stapte ze op de twee af terwijl ze haar hand voor de mond hield.
"kanon, je moet weg." Kanon liet een laag gegrom horen, dat ervoor zorgde dat Mia een paar passen achteruit liep. Het gegrom werd steeds luider totdat Mia vervolgens met haar rug tegen de deur aan stond. Kanon keek op naar Mia, "Ik kom als ik klaar ben." De woorden waren bijna niet te verstaan, Mia liep met geheven rug een stapje naar voren.
"Dat kan niet! Je moet nu meekomen." Kanon duwde zichzelf van Lilith af, maar dat was al genoeg voor Mia om de deur uit te rennen.
"Heb je geen slot op de binnenkant?" De stem van Kanon was een beetje normaal en hij keek in de ogen van Lilith. Met zijn nagels ging hij over haar buik heen en hij zette zijn tanden in haar hals om vervolgens haar smaak opnieuw tot zich te nemen. Dat er mensen binnen waren gekomen had geen gevolgen voor zijn lust of gedrag. Sterker nog, doordat hij boos was geweest zorgde ervoor dat hij wat ruwer werd.

Mia had ondertussen het verhaal aan de macht verteld.
"Waar ben je mee bezig Lilith?" vroeg de macht wanhopig tegen zichzelf. De macht had haar gezien als een nette vampier. Ze zou met een vampier trouwen die geheel zuiver was, haar kinderen zouden weer op deze school komen. Maar sinds Kanon op Dracolyn was gekomen leek het alsof er geen enkele manier was dat ze Kanon ooit los zou laten.
"Mia, we moeten een plan bedenken om Kanon bij haar weg te krijgen." De macht praatte serieus, Mia knikte.
"Ik heb wel een idee, het is moeilijk. Maar niet onmogelijk, het is alleen niet eerlijk tegenover Lilith." Mia wist niet of ze het idee van de macht wel goed vond.
"het is juist eerlijk Mia, dan kan ze weer normaal worden. Als dat beest haar niet meer ziet staan is het goed." Het enige wat Mia kon doen is knikken en weglopen om haar taak te vervullen.

[Cubiculum Nephilia]

De woorden van Mia gingen langs Lilith heen. Ze was te veel in beslag genomen met haar samen zijn met Kanon. Echter, toen hij ineens van haar af ging, liet ze een grom van ongenoegen horen.
"Heb je geen slot op de binnenkant?", hoorde ze hem vragen.
Lilith keek verhit naar Kanon en schudde haar hoofd.
‘Ze kunnen mij enkel opsluiten. Ik kan niemand buitensluiten’, antwoordde ze met een iet wat hese stem.
Scherpe nagels werden over haar buik gehaald. Kort erop volgden de tanden in haar hals. Lilith uitte een geluid van genot, alvorens ze Kanon terug beet in zijn schouder. Hun spel was bijna bruut te noemen. Dat leek hen beiden niet te deren en enkel meer plezier te geven.

Mia zuchtte. Wie zou geschikt genoeg zijn om tussen Kanon en Lilith te komen? Het moest iemand zijn die de interesse zou opwekken van hem, maar ook kon vasthouden. Het was namelijk niet de bedoeling dat hij weer terug zou gaan naar Lilith. Al was er natuurlijk de hoop dat Lilith na een dergelijk akkefietje niks meer van Kanon af zou willen weten.
Wat waarschijnlijk daarbij moest gebeuren, was een kloof creëren tussen de twee. De opsluiting van Lilith zou zeker helpen. Echter, was een ander onderdeel van het plan om haar gek te maken met leugens. Dat Kanon haar enkel gebruikte, en nu al een ander had. Het was niet eerlijk, maar het hart van een vrouw brak nu eenmaal sneller.
Mia wachtte tot de Macht klaar was met het doorbladeren van de Weerwolf profielen. Hij zou de keuze maken voor het meisje. Ze zou net als Kanon wat rebels moeten zijn. Plus dat ze er niet vies van moest zijn om seks te hebben.
‘Ah, met haar zou het moeten lukken’, zei de Macht triomfantelijk.
Hij drukte op een knop en er verscheen een portfolio van een vrouwelijke weerwolf op een scherm dat Mia ook kon zien. Kiara, stond er bij de foto. Ze had al meerdere kruisjes bij haar naam staan. De keren dat ze op kantoor was geroepen ter orde roeping.
‘Zorg dat ze met Kanon in contact komt’, beval de Macht.
Mia knikte gedwee. Ze keek nog een tijdje naar de foto. Het leek inderdaad meer Kanon zijn type dan dat Lilith was. Misschien zou het nog werken ook en dan zouden ze Lilith kunnen redden. Haar bevrijden van haar opgeroepen dierlijke lusten en gedrag. Het stond nog op Mia haar netvlies gebrand hoe de twee met elkaar bezig waren. Ze schudde haar hoofd om het beeld weg te krijgen. Ergens was wat ze had gezien genoeg reden om dit voor Lilith te doen. Het was het beste voor haar. Zo moest ze het maar zien.

Lilith lag heerlijk na te genieten in Kanon zijn armen. Er lag een tevreden grijns op zijn gezicht. Het was een blik die zij deelde. Net als de vorige keren zou ze dit in haar hart sluiten. Zeker omdat ze nu een lange tijd zonder hem zou komen te zitten.
‘Zullen we nog even douchen?’, vroeg Lilith met gesloten ogen.
‘Hmhm’, klonk er naast haar oor.
Ze kon er wel iets om grinniken. Met een beetje moeite kwam ze overeind. Ze ging Kanon voor naar de badkamer. Ze had ondanks het sombere vooruitzicht een opgewekt loopje. Hij volgde haar redelijk vlot, weer met een aangewakkerd verlangen.
Eenmaal onder de warme waterstralen van de douche werd het spel van eerder nog even dunnetjes overgedaan. Al ging het nu wat zachtaardiger. Nadat het genoeg was, bleven ze een tijdje voor het lekkere onder de douche staan. Ze wasten elkaar nog, maar ze wisten allebei dat het nu –voorlopig– ten einde was. Ze konden het geduld van de Machten niet te lang rekken. Niet zonder consequenties tenminste.
Vrij vluchtig droogde Lilith zich af om zich daarna aan te kleden. Kanon volgde haar voorbeeld. Zij ging terug op het bed zitten. Hij keek naar haar en besloot om nog één kus te geven.
‘Hopelijk laten ze je snel gaan’, zei hij zacht.
‘Ik hoop het ook’, antwoordde ze wat bedroefd.
Na wat getreuzel verliet Kanon de kamer. Hij keek niet nog een keer om, omdat hij het idee had dat hij anders totaal niet meer weg zou gaan. Puur omdat hij haar niet alleen zou willen laten. Anderzijds gaf die kamer, met name de stilte, hem de kriebels.
Lilith keek Kanon tot het laatste moment na. Ze slaakte een zucht en wilde opgekruld op bed gaan liggen. Pas toen besefte ze hoe erg het dekbed eraan toe was. Ze ging er vanaf, liep naar een grote kast toe en keek erin naar schoon spul. Gelukkig lag dat er wel. Ze verschoonde het bed en propte het vuile ergens in een lege mand.
Vervolgens kroop Lilith wel het bed in. Ze trok de deken op tot over haar schouder. Iet wat verslagen sloot ze haar ogen. Ze was nog niet geheel in slaap gevallen, toen ze hoorde hoe haar deur terug op slot werd gedaan. Nu was ze alleen. Opgesloten. Gekooid voor onbepaalde tijd.

[Ruka]

Kanon liep met zijn nog natte haren vluchtig weg. Tot zijn spijt zag hij Tyrone en Gillard op de gang staan. Kanon wou omdraaiden, maar de twee jongens liepen al naar hem toe. Kanon streek zijn haren naar achteren en wachtte op de jongens. Nu zijn haren zo glad naar achteren zaten paste hij bij Tyrone en Gillard.
"Waarom zijn je haren nat?" Het kwam uit de mond van Tyrone heel dom over.
"Wat denk je slimmerd? Ze hebben daar vast geen zwembad." Kanon schudde geërgerd zijn hoofd en liep van de twee jongens weg en Tyrone en Gillard haastte zich achter hem aan.
"Zullen we naar de sport hal gaan?" Gillard ging langs Kanon lopen, maar Kanon schudde zijn hoofd.
"Nee, ik heb al genoeg lichaamsbeweging gehad." verder zei Kanon niks, maar hij hoorde dat een van de twee hem niet meer volgde. Toen hij achterom keek zag hij Tyrone verstijfd in het midden van de gang staan, terwijl Gillard hem bleef volgen.
"Bedoel je bij Lilith?" Gillard vond het een moeilijke vraag om te stellen, toen Kanon knikte begon Gillard langzamer te lopen.
"Kanon!" Mia kwam aanrennen en ging voor hem staan. "Wil je even naar de eetzaal gaan? Er staat mensenbloed." Mia had een twijfelende glimlach op haar gezicht. Het was namelijk niet alleen mensenbloed wat er stond. Kanon dacht na, hij had genoeg bloed op, maar mensenbloed klonk ook lekker.
"Ja, ik ga wel even mee." Kanon haalde zijn schouders op en liep achter Mia aan, opnieuw gevolgd door Gillard en Tyrone.
Toen Kanon de eetzaal binnen kwam was er niemand, behalve een meisje. Haar lange donkere haar viel stijl over haar rug en toen ze omdraaide kon Kanon er niks aan doen, maar moest hij lachen.
"Geef mij het bloed maar gewoon." Hij keek naar Mia en tot zijn schrik kwam het meisje naar hem toe lopen.
"Jij bent die nieuwe, Kanon?" Kiara leek niet blij te zijn met de lachbui van Kanon. Maar Kanon kon alleen maar knikken en proberen normaal te doen. Kiara drukte haar glas bijna in de handen van Kanon, maar die pakte het niet aan.
"Ik heb liever een vol glas." Kanon liep langs haar af en haastte zich naar de tafel waar het bloed op stond. In een paar slokken had hij het glas op. "Ik ga weer naar boven." Kanon liep naar de deur maar werd tegen gehouden door Tyrone en Gillard. "Ik wil graag naar mijn kamer." Kanon knikte, maar Tyrone en Gillard leken hem hier te willen houden. Kanon zuchtte, hij moest hier weg, het maakte hem niet uit of hij er iemand pijn voor moest doen.
"Laat hem maar gaan." zei Mia snel, alsof ze zijn gedachte las. Tyrone en Gillard lieten hem door en Kanon rende naar zijn kamer.
"Mia!" schreeuwde Kanon hard en ze kwam langzaam zijn kamer binnen. "Mag ik vragen wat dat lelijk geval daar deed? Terwijl er niemand anders was?" Kanon stak zijn tong uit, als teken dat hij haar echt lelijk vond. Mia zuchtte.
"Zij moest ook gewoon drinken, ze is net als jij een probleem geval. Ze is een weerwolf." Toen Mia dat zei moest hij hard lachen.
"Daar kon ik zelf ook nog op komen, wenkbrauwen zo dik dat ik moeite had om haar ogen te zien, dood haar en volgens mij kwam er ook nog eens haar uit haar neus. Het zal me niet verbazen als ze borsthaar had." Kanon plofte neer op zijn bed en keek Mia boos aan.
"Dat valt mee, ze heeft gewoon een vriend nodig. Ze heeft anders niemand, kun je jezelf niet een klein beetje fatsoenlijk gedragen in het bijzijn van een vrouw?" Mia begon boos te worden.
"Nee, niet naar iets wat nog niet eens een meisje is. Mia kom op, wat is jullie probleem?" Kanon kon het niet hebben dat er een stille hint werd gegeven, door een meisje bij hem in een kamer te zetten. Kanon was niet dom, hij had wel een vermoedde waar het over ging. Normaal brachten ze zijn drinken, dus waarom moest hij nu daar naartoe komen, vast omdat zij daar was.
"Dat je het met een vampier doet Kanon, wat als ze een kind krijgt van jou? Wij weten niet wat het word, dadelijk word zo'n kind helemaal gek. Omdat jij je niet in kan houden." Mia was niet boos meer, maar woedend. Alsof hij iets deed wat tegen de natuur was, al zag hij dat niet.
Kanon stond op van zijn bed en liep naar Mia toe, hij duwde haar richting de deur. "Ga nog maar wat beter zoeken ofzo. Of wat je ook kan doen is Lilith terug brengen, dat is het beste idee." Kanon opende de deur en toen Mia de deur uit ging kwamen Gillard en Tyrone binnen.
"Wij moeten hier slapen." Tyrone mompelde het zachtjes en Kanon liep naar het bed van Lilith.
"Oke, weltruste." Kanon had nergens meer zin in, hij wou gewoon slapen. Hij kleedde zich uit tot aan zijn boxer, ging in het bed van Lilith liggen om zo haar geur nog bij zich te hebben.
Hij sloot zijn ogen en hoopte op betere dromen.

[Cubiculum Nephilia]

Er klonk geluid van schuivend metaal. Lilith werd er wakker van. Met een kamer die in stilte was gehuld, viel elk minuscuul geluidje op. Ze opende haar ogen, duwde zich wat meer overeind en keek direct naar de deur. Het klepje stond open. Op het blad stond nu een glas bloed. Lilith slikte even. Ze had wel trek. Zeker na wat er de dag ervoor was gebeurd.
Met een gevoel van honger die haar hoofdpijn bezorgde, stond ze op. Ze liep naar de deur toe. Snel, alsof ze bang was dat het zou worden weggepakt, griste ze het glas van het plateau. Ze stond op het punt om het in één keer achterover te gooien, toen ze verstijfde. Een frons vormde zich op haar gezicht. Iets klopte niet.
Lilith liet het glas zakken en staarde naar de inhoud. Het zag eruit als gewoon bloed, rood, wat donker van kleur door de hoeveelheid. Toch klopte er iets niet. Al kon ze het niet precies thuisbrengen. Lilith inhaleerde diep. Op dat moment wist ze het zeker. Er zat iets in het bloed. En het hoorde er niet thuis.
Even overwoog Lilith om het glas kapot te gooien tegen de muur van de hal. Ze bedacht zich echter. Elke vorm van tegensputteren zou enkel negatief voor haar uitpakken. Hoewel ze het een verspilling vond, bracht Lilith het glas naar de badkamer en goot de inhoud in de gootsteen. Met wat water spoelde ze de laatste resten weg, zodat deze weer schoon was.
Het lege glas plaatste Lilith terug op de richel. Ze liep weg en ging weer op bed zitten. De tijd alleen besteedde ze aan het evalueren van wat er allemaal was gebeurd sinds de komst van Kanon. Ze zocht naar redenen buiten het rebelse waarom zulke intieme omgang met hem haar werd verboden. Ze kon wel enkele dingen verzinnen, maar de hoofdreden wist ze natuurlijk niet.

Dagen verstreken. Lilith had nog maar weinig besef van hoe laat het was. Ze had haar ritme enkel aangepast op de behoefte van haar lichaam. Elk glas bloed wat vreemd rook, had ze weggespoeld. Ze leefde op het bloed wat Kanon de eerste dag had binnengesmokkeld.
Zo nu en dan kwam er iemand binnen. Geen Macht die ze herkende, om een test af te leggen. Het ging vaak over Kanon en voor vergelijking wel eens over een normale Weerwolf. De eerste paar keren faalde Lilith enorm. Echter, ze begon weer haar verstandige manier van denken terug te krijgen door alle tijd die ze had. Ze relativeerde de zaken weer. Expres. Zo slaagde ze voor de laatste paar keren dat de test werd afgenomen.
Toch bleef Lilith de warmte in haar hart voelen. Het bewijs dat ze echt om Kanon gaf. Ze kon enkel hopen dat het wederzijds is gebleven. Al zou het helpen als hij net wat meer op zijn tellen zou letten.
Lilith lag een dutje te doen, toen de deur van haar kamer openging.
‘Lilith?’, sprak een bekende vrouwelijke stem. ‘Lilith, wordt wakker.’
De Vampier kwam overeind en keek naar de ingang. Daar stond Mia. Ze glimlachte op een vriendelijke manier naar haar.
‘Maak jezelf maar netjes, je mag uit isolatie’, zei Mia met een air van opluchting.
Van binnen maakte Lilith haar hart een sprongetje van geluk, maar van buiten bleef ze stoïcijns. Ze neeg haar hoofd kort.
‘Ik zal zo buiten in de hal staan, nadat ik mij heb opgefrist’, antwoordde ze met een kalme, vlakke stem.
Ze had haar oude manier van spreken weer tot in de puntjes opgepikt. Dat leek Mia goed te stemmen en kennelijk niet alleen Mia, want anders mocht ze vast nog niet uit isolatie.
‘Dan zie ik je zo’, zei Mia voordat ze weer naar buiten stapte.
Lilith stapte uit bed. Ze liep de badkamer in en met perfecte beheerste bewegingen kleedde ze zich uit. De koude kraan van de douche werd omgedraaid. Ze stapte eronder en friste zich kort op. Precies genoeg om zichzelf schoon te voelen.
Na deze vijf verfrissende minuten, droogde Lilith zichzelf af. Ze liep terug naar de kamer en trok een donkerblauwe combinatie aan. Ze kamde haar haren door, waarna ze een deel naar achteren vastzette met een haarklem. Ze keurde zichzelf in de spiegel. Tevreden met wat ze zag, liep Lilith de hal op.
Daar stond Mia rustig te wachten. Er lag een heuse glimlach om haar lippen bij het zien van de oude, vertrouwde Lilith. Ze gebaarde naar voren, ten teken dat de zilverharige Vampier voor mocht gaan.
‘Je zult hersteld worden als begeleidster van Kanon. Nog steeds is het de bedoeling dat jullie in dezelfde kamer slapen. Echter, er zal nog wel een tweede begeleider zijn, een Weerwolf. Dit omdat Kanon zich toch als dusdanig zou moeten gedragen. Uiteraard wel op de nette manier’, lichtte Mia Lilith in.
Lilith knikte begrijpend. Verder zweeg ze en vervolgde in nette pas haar weg naar de kamer. Op de gangen waren nog enkele leerlingen. Toen ze Lilith opmerkten, werd er een hoop met elkaar gefluisterd. Deze keer trok zij zich er echter niks van aan. Ze hield haar hoofd hoog en liep door.
Dit plezierde Mia enkel meer. Zo ook de Machten die dit via camera’s meekregen. Lilith leek weer compleet de oude te zijn. Haar samen zijn met Kanon had ook geen verdere vervelende gevolgen met zich meegebracht. Tot opluchting van velen.
Lilith voelde een lichte spanning in haar buik opbouwen, toen ze haar hand op de deurklink plaatste en vervolgens de deur opende. Ze stapte de deuropening in.

[Ruka]

Doordat Kanon zo slecht reageerde op Kiara zorgde ze ervoor dat ze er mooier uit zou zien. Iedere week werden haar wenkbrauwen geëpileerd, neushaar verwijderd en ging ze naar de kapper zodat haar haren er niet meer zo doods bij hingen. De haren van Kiara leken op die van Lilith, alleen dan zwart. Net zoals dat haar wenkbrauwen zoals die van Lilith waren gedaan. Steeds als hij bij haar was wou hij weg, maar ze zorgde er eerst voor dat hij een glas mensenbloed binnen kreeg. Maar in ieder glas zaten kruiden, een kruide waardoor een weerwolf verslapte en het leek alsof hij geen eigen beslissingen kon maken.
De eerste dagen had Kanon het nog over Lilith gehad, dat hij niet met iemand anders wou. Maar dat verzwakte, zijn ogen waren nu alle twee groen. In plaats van een ijs blauw en bruin. Zijn haren waren kort geknipt en had hij nu standaard achterover gekampt.
Ze moesten controle over hem krijgen, hij had namelijk als weerwolf zijnde Lola en Nicholas vermoord. Al had hij ze proberen over te halen dat hij het niet had gedaan. Hij zelf wist altijd goed wat hij deed als wolf, ook dat hij hen niet had vermoord of tegen was gekomen. Hij werd bewusteloos geslagen en werd bij de twee lijken aangetroffen. Zonder onderzoek zeiden ze dat het zijn schuld was en kreeg hij nog strenger toezicht.

Mensen leken het leuk te vinden om nu dingen aan Kanon te vragen. Hij was nu een gewone weerwolf, netjes, deed niemand wat en de meeste meisjes vonden hem nog steeds knap, dat vooral door zijn vele littekens.
"Kanon!" een meisje met blond haar ging bij hem lopen. "Hoe is het met jou en Kiara?" Kanon keek om naar het meisje en glimlachte.
"Ze maakt het goed, volgens mij is ze nu naar wiskunde." Het meisje knikte, steeds weer probeerde ze een ander antwoord uit hem te krijgen. Maar iedere dag kreeg ze hetzelfde antwoord. Terwijl Kiara niet eens wiskunde had. Het meisje haakte af, terwijl Tyrone en Gillard bij hem kwamen lopen.
"Daar hebben we onze beroemde weerwolf, Kanon." Tyrone bedoelde het als een grapje, maar Kanon keek serieus om.
"Jullie zijn even beroemd als mij, het is namelijk niet zo dat ik anders ben." Kanon keek weer recht voor zich uit. Als hij tegen je praatte leek het net alsof hij door je heen keek. Ook als hij over de gangen liep keek hij recht voor zich uit, pas als je zijn naam noemde keek hij om. Ze hadden hem gezegd dat hij een gewone weerwolf was, als Tyrone zei dat hij beroemd was zei hij weer precies hetzelfde zinnetje.
Het leek alsof hij alleen losse woorden verstond, maar geen duidelijke zinnen er uit op kon maken.
Kanon was in zijn kamer aangekomen en ging aan zijn bureau zitten. Daar zat hij het merendeel van de dag en dan zat hij voor zich uit te staren tegen de muur.
"Kanon, Lilith komt dadelijk." Kiara glimlachte naar Kanon, die ze nu haar vriendje kon noemen. Ook al zoende hij nooit met haar of deed hij het nooit met haar. Niemand had hem op tijd gezegd wat het was, nu kon hij het niet meer leren.
"Kanon, ga even staan en wacht bij de deur." Dat was wat Kanon deed, hij stond op en ging een paar meter bij de deur vandaan staan. Wachtend totdat Lilith zou komen, een onbekende voor hem.
Toen de deur open ging keek Kanon dwars door haar heen, althans, dat leek zo.
"Lilith? Aangenaam kennis met u te maken, mijn naam is Kanon." Kanon glimlachte, maar dat was zoals altijd een gemaakte glimlach. Sinds Lilith er niet meer was, had kanon geen echte glimlach meer laten zien. "Hopelijk ben ik u niet tot last, ik doe mijn best om u tevreden te houden." Kanon kon nog steeds niet netjes praten, maar omdat het hem opgedragen was, moest hij het proberen.

[Cubiculum Nephilia]

‘Lilith? Aangenaam kennis met u te maken, mijn naam is Kanon.’ Kanon glimlachte ‘Hopelijk ben ik u niet tot last, ik doe mijn best om u tevreden te houden’, sprak hij voor zijn doen beleefd.
Even had Lilith de hoop dat dit maar spel van Kanon was. Dat hij de Machten door had. Helaas zag ze aan zijn blik dat hij echt niks scheen te weten. Haar hart brak en zonk als een baksteen. Het was over. Zo voelde het voor haar. Zeker omdat ze de stank van Kiara rook. Ze hadden hem gehersenspoeld en nu was zíj het teefje van Kanon. Vurig hoopte Lilith dat er niks was gebeurd verder. Geen seks. Lieve God, zelfs geen kus!
Lilith wist niet snel wat te doen, dus speelde ze het spel mee. Op het moment moest ze reageren alsof Kanon een Weerwolf was als alle anderen. Dus boog ze lichtjes voor Kanon, zoals ze toentertijd ook in de eetzaal had gedaan.
‘Aangenaam om kennen met jou te maken, Kanon. Ik hoop dat ik je voldoende kan begeleiden door het traject van school heen.’
Op het moment dat Lilith opkeek, had ze haar masker op. Nog meer dan eerst toen ze enkel Mia moest overtuigen. Nee, nu zou ze de hele school weer moeten overtuigen. Net zo lang totdat ze een kans kreeg.
Tevreden liet Mia haar achter. Lilith stapte verder de kamer in en nam plaats op haar bed. Ze keek naar de hoek waar het bed van Kiara stond. Spontaan kreeg ze een kotsneiging. Die lelijke lellebel had getracht haar na te doen in vele manieren. Oh God, ze was er niet bepaald mooier op geworden.
Kanon ging terug achter zijn bureau zitten. Kiara vleide zich er gelijk naast. Echter, de reactie van Kanon op haar was alsof hij een vriend zag. Niet alsof hij bij zijn geliefde was. Dat luchtte Lilith op. Er was dus nog hoop. Hoop die ze met beide handen zou aanpakken.

De avond vorderde normaal. Bij het avondeten zat Lilith op haar oude plek, maar ze zorgde dat ze Kanon kon blijven zien. Er heerste een vervelende sfeer in de eetzaal. Velen hadden gedachten over dat zij, Lilith, aan de kant was gezet voor Kiara. Anderen beweerde dat Kiara expres op Lilith was gaan lijken om het te proberen, maar er niet in was geslaagd. Kiara zelf leek graag te denken dat Kanon nu van haar was.
Later die avond ging Lilith op een normaal tijdstip naar bed. Ze wenste Kanon en Kiara een goede nachtrust en sloot de gordijnen om haar bed. Ze legde zich neer, maar ging niet slapen. Ze wachtte af. Kanon ging vrijwel direct na haar en Kiara bleef geen andere keus dan ook te gaan slapen. Lilith hoorde de gordijnen gaan. Echter, bleef ze nog doodstil liggen.
Pas toen er op zijn minst een uurtje verstreken was, stond Lilith geruisloos op. Ze sloop naar Kanon zijn bed toe en boog zich over hem heen. Ze hoopte en bad in haarzelf dat dit zou lukken. Al was het maar om de werking van de kruiden te verzwakken. Ze beet in haar pols. Bloed welde al snel op en ze hield het boven Kanon zijn lippen. Ze keek toe hoe haar bloed erop kwam en zich een weg baande ertussen.
Kom terug, mijn lief, dacht Lilith vurig bij haarzelf.

[Ruka]

Het bloed dat Kanon proefde zorgde ervoor dat zijn hersens weer een beetje actief werden. Het leek alsof hij in een coma had gelegen. Hij had niks meegekregen van wat er was gebeurt. Alsof zijn hersens een tijdje dood waren. Kanon opende moeizaam een van zijn ogen, om zwak Lilith waar te nemen. Daarna sloot hij zijn oog weer om weg te drijven in een diepe slaap. Deze keer droomde hij weer, hij was een monster die ieder mens dat hij tegen kwam aanviel. De honger was nog nooit zo erg bij hem geweest.
Ze hadden hem alleen maar bloed gegeven met kruiden, dit was voor het eerst dat hij weer zuiver bloed proefde en daardoor werden een paar van zijn zintuigen geactiveerd.

Toen hij wakker werd zag hij alleen een witte waas, een schok ging er door zijn lichaam heen en hij duwde zich met moeite overeind.
"Goede morgen Kanon" Kiara keek blij naar haar vriendje. Maar Kanon had teveel hoofdpijn om op te merken wie er blij tegen hem aan het doen was. "Kanon? Gaat het?" Kiara zuchtte, ze was niet bezorgd, ze vond het eerder irritant hoe hij deed. Kanon gooide met moeite zijn benen langs bed en moest moeite doen om zijn voeten te lijden. Hij had idee dat hij al een maand zijn lichaam niet meer had hoeven te gebruiken. Kanon stond trillend op en hield zich vast aan zijn nachtkastje, meteen viel hij naar de zijkant en het glas met bloed viel om, samen met een foto lijstje van Kiara en het gekke apparaatje wat daar stond.
"Sorry." bracht Kanon moeilijk uit en hij keek om zich heen, zijn beeld was vaag, alsof hij een bril nodig had. Hij kon maar een paar centimeter scherp zien.
"Waar is.." hij leek moeite te hebben met het vinden van de naam. "Gister was ze er nog." Moeizaam kwam hij overeind en liep hij door de kamer heen richting de deur.
"Ik ben het toch lief, Kiara." Kiara liep hoopvol achter hem aan.
"Nee, licht haar." Kanon had uiteindelijk de deur bereikt en toen hij hem opende viel hij de gang op.
De mensen die op de gang stonden keken bezorgd naar Kanon die op de grond lag.
"Kanon?" het meisje met de blonde haren die hem altijd begroette haastte zich naar hem toe. "Wat is er gebeurt?" Ze keek naar Kanon, maar zocht ook naar Kiara. Die was nergens meer te vinden.

"Dit kan niet!" Kiara stampte over de gang heen. "Mia!" Ze kwam aan bij de grote deur en opende hem zonder te kloppen. "Is Mia hier?" Een meisje kwam tegen de muur vandaan. "Het werkt niet meer! Hij loopt zomaar weg van mij. Zorg dat hij weer beter word." Mia keek verbaasd naar Kiara.
"Hoe bedoel je? Het werkt niet meer?" Mia snapte niet waar ze het over had, maar Kiara werd daar alleen nog bozer door.
"Hij doet niet zoals hij hoort te doen, hij vroeg naar iemand... Niet naar mij, ze had lichter haar. Jullie hebben dat spul niet meer in zijn drinken gestopt! Jullie gunnen het niet dat ik iemand heb!" Kiara liep dichter naar het bureau toe en wees naar de gekapte macht. "U moet ervoor zorgen dat hij voldoende binnen krijgt. Dat gebeurt nu niet!" De macht schudde zijn hoofd, alles wat Kiara zei had hij opgevangen, maar wat erover gezegd kon worden was een raadsel.
"We zullen kijken wat we kunnen doen, de kruiden zijn zeldzaam. We kunnen niet zomaar zijn portie verhogen, dan hebben we over een week niks meer. Hij heeft al een glas op waar de kruiden in zaten..-"
"Niet! Hij heeft die op de grond laten vallen zonder ook maar een slok op te hebben!" Kiara draaide zichzelf woedend om, alsof ze de macht niet wou zien.
"Dan moet je wachten tot het volgende glas. Hij word straks weer de oude." toen Kiara zich omdraaide om te protesteren, wees de macht naar de deur. Kiara liep de deur uit en liep terug naar de gang waar ze Kanon had achtergelaten.
"Hij zocht mij." Kiara keek naar Milly, het meisje met de blonde haren. Kanon schudde kreunend zijn hoofd.
"Lichter haar." Het was moeilijk om te verstaan voor haar, maar toen Milly snapte wie hij bedoelde moest Milly lachen.
"Je zoekt Lilith?" Milly klonk bijna blij toen ze dat zei. Kanon knikte moeizaam en kreeg vaag een lachje op zijn gezicht "Ze vind het vast niet erg als ik je wat bloed geef, je was toch veel stoerder toen je jezelf was." Milly bedoelde het goed, ze was niet op Kanon uit. Ze was zelfs voor de liefde van hem en Lilith. Ze beet in haar pols en zorgde dat het bloed in de mond van Kanon kwam.
"Niet doen! Hij mag alleen het bloed wat de machten hem geven." Kiara wou Milly stoppen, maar Tyrone kwam voor haar staan.
"Dus daarom doet hij zo vreemd? Jij laat een weerwolf, net als ons, gek worden?" Tyrone klonk boos, het had namelijk niet alleen bij Kanon kunnen gebeuren. Hij hield er niet van dat Kiara het toe liet om van Kanon een wandelend lijk te maken. Niet omdat hij Kanon als vriend zag, maar omdat het een weerwolf was. "Hij is een van ons, we horen elkaar te beschermen. Ook al is hij vreemder, we hebben hem ook in een weerwolf zien veranderen. Het is in ieder geval iets van een weerwolf." Tyrone keek om naar Kanon. Hij vond Kanon ook vervelend, een kwal en stom. Maar hij vond het niet terecht dat ze hem zo rustig maakte.

Het zicht van Kanon werd iets beter en Milly haalde haar pols van zijn lippen af. Ze hielp hem mee overeind.
"We gaan Lilith zoeken. Volgens mij was ze ergens in het gebouw." Milly ondersteunde Kanon, samen met hem ging ze op zoek naar Lilith.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith bevond zich in een soort grote zitkamer. Hier konden alle Vampiers en Weerwolven als ze wilden relaxen, met elkaar hangen en spelletjes doen. Lilith luisterde met interesse naar iemand die haar vertelde over wat er de laatste tijd was gebeurd. Zo ook over het overlijden van Lola en Nicolas. Lilith mocht hen dan niet, maar dit gunde ze hen ook niet. Of was het wel haar schuld geweest? Misschien.
‘Ah, daar ben je!’, klonk een wat opgewekte stem ineens van achteren.
Uiterst beheerst keek Lilith om en met haar koele masker nam ze de persoon die sprak in zich op. Het was een blond meisje wat Lilith wel vaker had gezien, maar niet persoonlijk kende. Wat was haar naam ook al weer? Lilly? Nee, Mildred? Nee… Was het niet Milly?
‘Ik neem uit je zin aan dat je mij zocht’, sprak Lilith op haar oude manier van doen. ‘Waarmee kan ik je van dienst zijn?’
‘Oh, mij niet speciaal. Maar wel iemand anders denk ik.’ Milly glimlachte en stapte opzij.
Daar stond Kanon. Ook al stonden zijn ogen niet geheel helder nog, toch zag Lilith een glimp van de Weerwolf die zij kende. Ze deed haar best om niet in zijn armen te springen en kalm te blijven. Echter, kon ze de glinstering in haar ogen niet verbergen.
‘Kanon…’, bracht Lilith wat hoopvol uit.
Kanon presteerde het om naar haar te glimlachen. Het was een gemeende glimlach, niet dat slappe van gisteravond. Direct stond Lilith op, nam grote stappen en sloot haar Weerwolf in haar armen. Ze voelde zich weer warm worden van binnen. Alles was dus nog niet verloren.
‘Hoe… Hoe ben je weer bijgekomen?’, vroeg ze zacht.
Milly hoorde de vraag. Voordat Kanon wat kon zeggen, sprak ze:
‘Ik heb hem wat te drinken gegeven. Er zit niks achter, behalve dat ik het oneerlijk vond hoe jullie behandeld werden. Ik moest gewoon iets doen. Zeker omdat Kiara zeer vervelend werd onder de situatie. Alsof ze ineens alles was.’ Milly trok een gezicht.
In een impuls vloog Lilith Milly om de nek. Zo blij was ze.
‘Dank je. Je hebt geen idee hoeveel dit voor mij betekent. Echt, dank je.’ Ze liet de verbaasde Milly los en glunderde gewoon naar haar.
Daarna wendde ze zich gelijk tot Kanon.
‘Dat ik niet gek ben geworden, heb ik aan jou te danken, Kanon. Jouw bloed hield me op de been, terwijl ik hun mix wegspoelde in de gootsteen. De enige manier waarop ik je kan terugbetalen is ook met bloed.’
Lilith kwam weer dichtbij Kanon te staan. Ze opende haar jasje genoeg, zodat ze haar hals blootlegde. Even streek ze nog haar haren aan de kant, waarna ze een sneetje maakte met haar nagel om hem aan te moedigen. Kennelijk was dat alles wat nodig was. Kanon boog zich flauwtjes naar Lilith toe en likte het bloed op. Nu hij haar smaak in een wat meer bewuste toestand tot zich nam, voelde hij gelijk de drang om meer te nemen.
Tanden werden in haar huid geboord, maar Lilith vond het niet erg. Ze sloot haar ogen en streelde door Kanon zijn haren, terwijl hij dronk.
‘Ik wil je nooit meer op deze manier kwijtraken’, zei Lilith zachtjes. ‘Het spijt me voor alle problemen die ik jou heb bezorgd. Maar weet dat ik zielsveel om je geef.’
Ergens achter hen hoorde Lilith een verwoede kreet. Ze herkende de stem als die van Kiara. Daarna hoorde ze een mannelijke stem zeggen dat ze zich niet zo moest aanstellen. Ze kende deze stem slechter. Even gluurde ze over Kanon zijn schouder en zag Tyrone staan. Het deed Lilith goed om te merken dat meerderen toch voor hun samen zijn waren.
Wat er was gebeurd, zou Lilith zich niet nog een keer laten overkomen. Het enige wat daarvoor nodig was, was een wat meer ingehouden gedrag van zowel Kanon als haarzelf. Maar ze vond het niet erg om dat ervoor op te offeren. Als ze maar bij hem kon blijven en hij gewoon zichzelf was.
Toen Kanon stopte met drinken, keken ze elkaar aan. Lilith glimlachte naar hem en gaf hem een kus op zijn lippen. Ze hoopte uiteraard om net even dat beetje extra bevestiging te krijgen dat hij weer helemaal terug was.

[Ruka]

Kanon was zichzelf, maar hij had nog steeds een vreemd gevoel van moeheid. Het bloed van Lilith zorgde ervoor dat hij iets minder moe was, al leek het alsof hij honderd liter bloed binnen moest krijgen wou hij helemaal "wakker" zijn. Toen Lilith hem een kus gaf drukte hij haar wat dichter naar zich toe en maakte de kus iets langer. Niet geheel intens zoals gewoonlijk, maar hij wou haar gewoon iets langer vasthouden. Hij keek met een flauw lachje naar Milly.
"Dankjewel dat je wou helpen om Lilith te zoeken." Hij was blij dat er iemand was die hem wou helpen, al had hij nu pas in de gaten dat ze dat ook echt gedaan had.
"Het is niks, sommige mensen geloven echt dat je goed bent. We geloven niet dat jij Nicholas en Lola vermoord hebt." Milly draaide zichzelf met een lachje om en liep weg.
"Dat is er ook nog gebeurt ja." mompelde Kanon in zichzelf, hij was een hoop vergeten en er zaten nog veel zwarte stukken in zijn geheugen. Tyrone had Kiara strak vast aan haar bovenarm.
"Ja, ze wou je eigenlijk gaan vermoorden, maar ze wil nu iets tegen je zeggen." Tyrone keek naar Kiara.
"Ik haat je! Je doet het met mij, daarna ga je gewoon weer verder." Kiara probeerde zichzelf los te trekken van Tyrone, maar die bleef haar strak vasthouden.
"Kiara, geen leugens." Hij zuchtte en keek naar Lilith. "Dat beest was niet goed wijs hoor." Hij wees met een speelse lach naar Kanon. "Hij heeft zich gewoon gedragen toen jij weg was, nog niet eens naar een meisje gekeken." Tyrone grapte en Kanon kon er ook om glimlachen. Gillard kwam achter hem staan.
"Hij keek altijd door iedereen heen" voegde hij eraan toe en ze sleurde Kiara, die wild aan het schreeuwen was, mee.
Het leek alsof iedereen blij was dat Kanon weer normaal deed. Het leek haast alsof ze hem hadden gemist. Vampiers en weerwolven leken een hekel aan de machten te hebben gekregen. De machten, die eerst zo rechtvaardig leken, waren nu harteloze wezens geworden. Alsof iedereen zijn ogen had geopend, het leek alsof weerwolven en vampiers, hun eigen regels maakte.
"Lilith, Kanon?" Een jongen met zwart haar kwam aanlopen. "Vinden jullie het leuk als er een feestje komt?" Kanon knikte met een scheve lach en de jongen liep vrolijk weg, zonder op het antwoord van Lilith te wachten.
Een groep kwam langs die nog minachtend keek naar Kanon en Lilith. De school was in tweeën gesplitst, een groep zag Kanon en Lilith als een soort bevrijders. Ze hadden hun ogen geopend en sommige mensen vonden hun antwoord belangrijker dan die van de macht.
De andere helft van de school zag hen nog steeds als een schande, die vonden het niet kunnen dat een weerwolf en een vampier samen hadden. Die groep was ook nog heilig voor de machten en zouden ieder ding doorvertellen om Kanon en Lilith het zo moeilijk mogelijk te maken.

[Cubiculum Nephilia]

Het minder intense was een lichte teleurstelling voor Lilith. Al kon ze er best begrip voor opbrengen. Hij zou vast moe zijn en nog deels onder invloed van zoveel dagen kruiden. Lilith vond het zo oneerlijk. Zo harteloos. Hoe konden de Machten? Wat gaf hen verdomme het recht?! Zij had toestemming van Vader. Verder had ze hen niet nodig om het goed te keuren of niet.
Lilith hoorde Milly en Tyrone aan. Vervolgens richtte ze haar aandacht op Kiara die riep:
“Ik haat je! Je doet het met mij, daarna ga je gewoon weer verder!”
Het zorgde voor een wat ongemakkelijk gevoel in Lilith haar buik. Een steek van pijn, jaloezie en woede. Hadden ze Kanon echt zo ver kunnen krijgen? Ergens had ze dan medelijden met Kanon, als het echt zo was, maar anderzijds zou ze ook boos zijn. Als er één ding was wat Lilith niet wilde, dan was dat Kanon delen. En die troela zou het ook zeker bezuren. Er kwam een moordlustige gedachte in Lilith op om Kiara van d’r klit tot aan haar navel open te scheuren. Dat zou haar leren om van anderen hun vriendje af te blijven.
Er gleed net een kwaadaardige glimlach over Lilith haar gezicht toen Tyrone weer sprak.
“Kiara, geen leugens.”
Lilith verborg haar emotie snel en keek hem aan. Hij zuchtte en keek terug naar Lilith.
“Dat beest was niet goed wijs hoor.” Hij wees met een speelse lach naar Kanon. “Hij heeft zich gewoon gedragen toen jij weg was, nog niet eens naar een meisje gekeken.”
Lilith kon het niet laten en mompelde: ‘Mooi zo.’
Het was een opluchting om te horen dat ze Kanon eigenlijk zo ver hadden gedrogeerd, dat hij helemaal niks meer deed. Wellicht dat als ze hem gelaten hadden, dat hij wel zijn energie op een ander leuk meisje had botgevierd. Niet dat Lilith daar blijer van zou zijn geworden.
“Hij keek altijd door iedereen heen”, voegde Gillard nog toe.
Hij was erbij gekomen en probeerde Lilith nog meer gerust te stellen. Hij wist hoe prat Vampiers erop waren om bij één partner te blijven, en dus ook verwachtten dat hun partner het enkel bij hen hield. Op Tyrone zijn teken pakte Gillard ook een arm van Kiara beet en ze sleurden haar weg.
Er kwamen nog lelijke woorden over de lippen van de loeder. Lilith zei niks en deed ook niks in gedachten tegen Kiara. Echter beloofde ze wel plechtig tegen haarzelf dat ze het Kiara betaald zou zetten. En hoe.
“Lilith, Kanon?” Een jongen met zwart haar kwam aanlopen. “Vinden jullie het leuk als er een feestje komt?” Kanon knikte met een scheve lach en de jongen liep vrolijk weg, zonder op het antwoord van Lilith te wachten.
Wat verontwaardigd keek zij de jongen na. Een feestje? Voor wat? Haar achterdocht was gestegen. Via gedachten die ze onbedoeld binnenkreeg, merkte ze de verdeeldheid van de leerlingen in de buurt. Dat kon nog gezellig gaan worden…
Voor nu was Lilith alle belangstelling zat. Ze nam Kanon bij de hand en leidde hem terug naar hun slaapkamer. Daar zorgde zij er eerst voor dat alles van Kiara op de gang belandde. Zelfs het bed waarop ze geslapen had, moest het ontgelden. En de afgrijselijke foto en het lijstje stak Lilith in de prullenbak in brand.
‘Het lef…’, gromde Lilith kwaad.
Kanon had er wat verdwaasd op toe gekeken. Hij vond de reactie van Lilith vrij heftig, maar was allang blij dat ze niet zo was geworden als toen met Lola en Nicholas. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder.
‘Rustig maar’, probeerde hij haar te sussen. Al werd hij zelf ook bozer met elk besef wat doordrong van de laatste tijd.
Bijna met tranen in haar ogen schudde Lilith haar hoofd.
‘Nee. Ze zijn te ver gegaan. En voorlopig wil ik gewoon met jou alleen zijn. Die isolatie maakte mij praktisch gek. Soms overwoog ik om het bloed met kruiden te drinken, enkel omdat ik vreesde voor het ergste. En nu blijkt dat het ook zo was. Ze wilden je met een ander samenbrengen!’ Lilith balde boos haar vuist.
‘Kom’, zei ze vastbesloten na een kleine stilte.
Ze liep naar Kanon zijn kant toe, naast het bed, en begon de planken te verwijderen. De gang naar het oude gedeelte werd zichtbaar.
‘Ik wil niet dat ze ons gaan storen’, verklaarde Lilith toen Kanon wat vragend keek.
Ze merkte maar al te goed dat hij nog steeds niet geheel de oude was. Dat zou zij wel veranderen. Tevens wilde ze alles wat maar rook naar Kiara van hem af scheuren, verbranden en hem grondig inwrijven met haar geur. Hij zou naar hartenlust mogen drinken. Ook hoopte ze dat Kanon zijn haar snel weer zou aangroeien, want dit zag er niet uit.
Lilith hielp Kanon door de opening. Ze liet daarna de planken op hun plek terugvallen, zoals de dat de eerste keer ook had gedaan; met behulp van Vader. Hun handcomputers lagen ditmaal nog op de kamer. Dat had Lilith expres gedaan. Vervolgens liep ze met Kanon de gang in en koos een fatsoenlijke kamer uit.
Daar in die kamer trok Lilith haar jasje uit. Ze opende de eerste paar knopen van haar blouse en maakte met haar nagels een flinke wond in haar hals. Ze bleef zo staan, terwijl bloed uit haar hals gutste, en keek naar Kanon.

[Ruka]

Kanon snapte waarom Lilith boos was, hij wou ook niet dat ze haar met iemand anders zouden brengen. Maar het was niet gelukt, misschien was het juist goed dat ze hem zo hebben laten worden. Hij had niet geweten wat hij 'normaal' zou doen. Hij schrok toen Lilith de planken van de muur af haalde, want hij wist niet wat ze gingen doen.
‘Ik wil niet dat ze ons gaan storen’ Dat was genoeg voor Kanon om met behulp van Lilith door het gat te kruipen. Toen Lilith hem meesleurden naar een redelijk normale kamer. Kanon kon het niet helpen, maar hij kreeg de kriebels van deze plek. Hij keek de kamer rond en schrok van de geur van bloed. De geur kwam zijn neus binnen en hij keek geschrokken naar Lilith.
"Niet doen! Lilith." Kanon liep naar haar toe en drukte zijn hand over de wond. "Ik ga je niet helemaal leeg drinken." Lilith keek hem verbaasd aan. Maar Kanon wou niet dat Lilith zich teveel zou offeren voor hem. Hij zag dat ze wou protesteren, maar Kanon drukte zijn lippen op die van haar. Maar nu maakte hij het wel intens.
Hij streelde met een hand door de haren van Lilith. De geur van haar bloed vond hij moeilijk om te weerstaan, maar hij moest wachten op morgen. Dat moest hij van zichzelf.
Hij deed nog een paar knoopjes los van haar blouse, maar de geur van haar bloed werd te heftig. Met zijn lippen streelde hij langs haar huid, tot hij bij de wond was. Hij zette zijn tanden in haar huid, nam de smaak van Lilith in zich op. Hoe meer bloed hij binnen kreeg hoe ruwer hij deed. In plaats van de knoopjes langzaam open te doen, trok hij het laatste deel van elkaar af.
Het bloed en de lust werden hem te veel. Hij kreeg zijn instict terug, nadat hij die lang had moeten missen. Hij keek naar haar op en drukte zijn lippen ruw tegen die van Lilith. Een moment duwde hij Lilith van zich af.
“Ik hou van je." Zei hij met een flauwe grijns, daarna ging hij weer verder met de kus.

[Cubiculum Nephilia]

‘Niet doen! Lilith…,’ bracht Kanon uit.
Hij liep naar Lilith toe en plaatste zijn hand over de wond. De druk die hij gaf was echter te weinig, waardoor het bloed tussen zijn vingers door sijpelde.
‘Ik ga je niet helemaal leegdrinken’, zei hij met een ernstig gezicht.
Ze fronste even in verbazing. Ze wist wel dat Kanon om haar gaf, maar bloed had hij feitelijk nooit afgeslagen. Dat verdomde kruid ook. Ze opende haar mond om er wat van te zeggen, maar haar stem werd gesmoord door zijn lippen.
Lilith slaakte een wat opgeluchte zucht tegen Kanon zijn lippen aan. De intensiteit en passie waarmee hij nu kuste, was zoals zij hem kende. Het was ook precies hoe zij wilde dat hij zou zijn. Zij wist dat dit Kanon was. Hij was wild. Zo was hij binnengekomen en zo had hij vanaf het begin tegen haar gedaan. De lik over haar lippen, de onverwachte kus buiten het kantoor en de knuffel in de slaapkamer. Daar was het allemaal mee begonnen.
Er liep een tintelend gevoel over Lilith haar huid daar waar Kanon haar aanraakte. Ze sloeg haar armen om zijn nek en verdiepte de kus. Ze snapte niet wat de rest hierop tegen kon hebben. Zij kenden toch ook wel liefde? En er waren toch ook meer Vampierweerwolven? Wat maakte hun twee dan zo anders dat het niet werd geaccepteerd?
Lilith voelde haar blouse losser gaan zitten. Ze glimlachte tegen Kanon zijn lippen aan. Hij gedroeg zich steeds beter. Ergens was het vreemd voor haar om dit beter te noemen. In het begin had ze zelf nog geprobeerd om hem volgens de regels van de Machten te laten leven.
Ze wilde protesteren toen de lippen van die van de hare gingen, maar Lilith slikte dat protest in toen ze de lippen over haar huid voelde gaan in de richting van de wond. Aanmoedigend streelde Lilith over Kanon zijn rug en door zijn haren.
Zachtjes kwam er een kreun over haar lippen toen tanden haar huid doorboorden. Ze kon Kanon horen slikken. Met elke slok verloor zij bloed, maar dat vond ze niet erg. Dit is wat Lilith wilde. Dit is wat nodig was om Kanon terug te brengen. En samen zouden ze een front vormen tegen de Machten. Alles om hun liefde te bewaren. Tenminste… Zo voelde het voor Lilith.
Even voelde ze dat hij dieper doorbeet, om kort erna zijn tanden juist uit de wond te halen en haar aan te kijken. Een passionele kus volgde. Die naar Lilith haar mening te kort duurde. Maar de reden waarom maakte alles beter.
‘Ik houd van je’, zei Kanon met een flauwe grijns.
Direct klopte Lilith haar hart iets sneller, en daarmee werd een warm gevoel door haar lichaam verspreid. Die woorden hoorde zij maar al te graag uit zijn mond komen. Zeker als ze gemeend waren.
De kus werd hervat vol verlangen. Lilith had Kanon zo erg moeten missen. Vooral na zijn bezoek in isolatie was het voor haar zwaar geworden. Ze was juist toen vertrokken zonder een woord om het gemakkelijk te houden. Maar Kanon had haar opgezocht. Ze hadden dingen gedaan tegen elke wens van de Macht in. Zelfs Mia, die eerst nog een voorstander was van het energie wegnemen van Kanon op die manier, had geprotesteerd.
Nu zou Lilith het hen dubbel en dwars betaald zetten. Niet enkel met acties die in het verschiet lagen, maar ook door wat er nu te gebeuren stond. Ze zouden die dag, de dag van haar isolatie, nog eens dunnetjes overdoen. Of misschien wel juist dik belegen. Lilith grijnsde om haar gedachten en ging geheel op Kanon in.
Dit is alles wat ze op het moment wilde. Zij, hem, samen en hun instincten en lusten op volle toeren.

[Ruka]

Het maakte Kanon niet uit hoeveel bloed er op de grond kwam, Lilith ook niet. Kanon dacht nergens anders meer aan en in zijn gedachte lag hij met haar in het bos. Kanon kreunde van genot als Lilith haar tanden in zijn lichaam zette. Voor mensen van buitenaf moest het er als een gevecht uit hebben gezien. Het bloed, het bijten, het leek niet liefdevol. Maar alles aan het spel had met liefde te maken, ook al was het liefde tussen twee "monsters", zoals de normale mensen hun zagen.

Na het "spel" van Lilith en Kanon zaten ze samen op de grond. Lilith lag tegen Kanon aan, zijn hand streelde haar rug. Dit was hoe het moest zijn, ook al waren ze verschillend. Kanon zocht zijn hele leven naar zijn liefde, vandaar dat hij er zoveel had gehad. Hij gaf Lilith een kus op haar voorhoofd en glimlachte naar haar.
"Hoe moeten we reageren op elkaar? Ik wil niet dat je nog eens opgesloten word." kanon had een tikje bezorgdheid in zijn stem. Hij wou haar niet kwijt, maar had zelf ook geen zin in een opsluiting. Ze bleven een tijdje stil, om gewoon van elkaar te genieten. De reuk van elkaar, de smaak die nog op hun lippen zat. Kanon en Lilith kleedde zichzelf langzaam aan, om vervolgens weer terug te gaan naar hun kamer. Daar gingen ze gelijk richting de badkamer, iets wat voor hun standaard was geworden. In de douche konden ze nog steeds niet van elkaar afblijven, het leek alsof ze niet genoeg hadden gehad.
Toen besloten ze toch maar om de douche uit te gaan om zichzelf aan te kleden.
"Het is toch niet zo dat ik straks je ouders moet gaan ontmoeten?" Kanon had het gezegd voordat hij het zelf in de gaten had. Kanon had een zwart shirt aangetrokken en een spijkerbroek. Hij draaide zich om naar Lilith, hij vond het niet erg om haar ouders te ontmoeten. Maar als hun ook tegen hun liefde was werd het een ramp. Zoveel mensen waren al tegen hun liefde, het zou niet vreemd zijn als haar ouders dat ook waren.
"Vergeet die vraag maar, ik ben gewoon bang dat hun ook tegen onze liefde zijn." Kanon gaf Lilith een kus en sloeg zijn armen om haar heen. "We moeten dadelijk naar een feest." zei hij er zachtjes achteraan.

[Cubiculum Nephilia]

‘Hoe moeten we reageren op elkaar? Ik wil niet dat je nog eens opgesloten wordt’, sprak Kanon ernstig.
Lilith liet zich nog meer tegen hem aanleunen en dacht na over de vraag. Ze had die vraag zelf ook al in haar hoofd gehad, maar niet uitgesproken. Wat zeker was, was dat ze niet zo close konden doen ten midden van iedereen.
‘In ieder geval iets afstandelijker dan dit, denk ik’, begon Lilith twijfelend. ‘We kunnen niet zomaar op elkaar duiken.’
Ze glimlachte kort om de gedachte.
‘Ik hoop dat als we het houden op hand in hand lopen en zo nu en dan een beheerste kus, dat anderen er minder bezwaar tegen hebben. Zolang zij niet zien wat wij met elkaar doen, hebben ze ook niks te klagen.’
Achter haar voelde Lilith Kanon lichtjes knikken. Hij begreep wat zij bedoelde. Echter wist hij niet of hij het ook zo kon uitvoeren. Lilith was ook niet zeker van haarzelf, want ze vonden elkaar te lekker. Op verschillende niveaus. Een stilte daalde neer, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Dit was er één van tevredenheid, van nagenieten.
Na een tijdje stonden ze op en trokken hun kleren weer aan. Enigszins fatsoenlijk liepen Lilith en Kanon terug naar de slaapkamer. Ze zorgden ervoor dat de planken weer goed op hun plek zaten, alvorens ze samen onder de douche doken. Hun naaktheid zorgde ervoor dat ze wederom aan elkaar zaten. Het was haast alsof ze wilden inhalen wat ze met de scheiding van elkaar hadden gemist.
Het douchen viel daardoor langer uit dan wellicht eerst de bedoeling was. Niet dat ze dat erg vonden. De lessen konden wachten. Plus dat er geen drang zat om zich te mengen onder de andere leerlingen. Eigenlijk was het nu heel onzeker met wat ze van hen konden verwachten.
Door hen waren immers gewonden gevallen. Al maakten die personen het er zelf naar, maar dat was geen excuus.
Zwijgend droogden Lilith en Kanon elkaar af. Het voelde niet vreemd, juist heel vertrouwt alsof ze dit altijd al hadden gedaan. Ze waren bedoeld voor elkaar. Dat moest toch wel duidelijk zijn, vond Lilith.
Eenmaal droog liepen ze terug de slaapkamer in. Daar gingen ze ieder naar hun eigen kast. Lilith koos zoals gewoonlijk een lange rok uit met bijpassend jasje. Eveneens trok ze een nieuwe blouse eruit. Met al die ruwheid van Kanon hield ze binnenkort misschien geen blouse meer over. Lilith twijfelde om erover te beginnen, maar zag er uiteindelijk vanaf.
‘Het is toch niet zo dat ik straks je ouders moet gaan ontmoeten?’, hoorde ze Kanon achter haar vragen.
Ze was net bezig met de knoopjes van haar blouse dicht te doen. Door de vraag, of eigenlijk opmerking, vertraagden haar bewegingen tot ze even stil bleef. Ze draaide haar hoofd lichtjes bij, zodat ze over haar schouder naar hem kon kijken.
‘Vergeet die vraag maar’, zei Kanon. ‘Ik ben gewoon bang dat zij ook tegen onze liefde zijn.’
Hij klonk beteuterd. Lilith presteerde het om lichtjes naar hem te glimlachen met een geruststellende bedoeling. Kanon liep naar haar toe en drukte een kus op haar lippen. Ze sloot genietend haar ogen toen hij zijn armen om haar heen sloeg.
‘We moeten dadelijk naar een feest’, zei hij zachtjes bij haar oor.
Lilith uitte een zucht.
‘Dat had ik gehoord ja…’, sprak ze met een hint van tegenzin in haar stem.
Het liefst bleef ze nu met Kanon op de kamer. Niet per se om dan constant aan elkaar te zitten, maar gewoon omdat Lilith voorlopig niemand echt vertrouwde. De isolatie had haar een beetje sociaal schuw gemaakt. Als een lui katje wreef ze haar hoofd wat dichter tegen zijn borstkas aan.
‘Ik weet zeker dat als we ooit naar mijn ouders gaan, dat ze onze liefde zullen accepteren. Ze moeten wel… Vader keurt het al goed,’ sprak ze zacht.
Met “vader” doelde Lilith uiteraard weer op de Alpha. Hij had meerdere malen tegen haar gesproken. Ze hadden op die momenten gesproken over de liefde tussen haar en Kanon, maar ook over de streken van de Machten. De volgende keer zou Lilith maar hoeven te roepen en hij zou in persoon komen.

[Ruka]

De kleding van Kanon hing op een kleerhanger. De jongens en de meisjes moesten apart in een grote zaal omkleden. Soms snapte hij niet waar de school zoveel ruimte vandaan haalde, zowel de weerwolven als de vampiers waren zich aan het omkleden, terwijl Kanon aan het treuzelen was. De kleding die ze voor hem hadden gemaakt vond hij maar niks. Hij had nooit een net pak aan, iets wat hij nog steeds niet wilde. Kanon deed als eerste de nette broek aan, daar kon hij nog mee leven. Een blouse en een jasje vond hij een ramp.
Toen hij zijn shirt uittrok voelde hij dat meerdere jongens hun ogen op hem gericht hadden. De meeste zochten naar het plekje, maar ze vonden geen plekje dat duidelijk maakte dat hij van Lilith was. Maar niet alleen waren ze daar naar aan het zoeken, ze stonden versteld van zijn littekens. Vooral de vampiers vonden het maar niks, ze konden niet geloven dat hun gladde huid ooit zo lelijk zou worden. Kanon wou een van hen bijna een snauw geven, maar dat had hij niet gedaan. Hij was iets veranderd toen Lilith weer terug was, hij beheerste zich iets beter. Tyrone en Gillard kwamen altijd naar hem toe, ook al wist Kanon niet wat hij met ze aan moest, hij deed altijd normaal terug.
Met moeite had Kanon de blouse aangedaan, hij kon er niet tegen dat er zoveel mensen keken. Hij hoorde voetstappen dichterbij komen, aan de manier van lopen wist hij al dat het Gillard was.
"Ik heb wat dingen voor je meegenomen voor bij je pak" Gillard kwam voor Kanon staan en zuchtte. Hij had gehoopt dat hij wat was opgeschoten. Hij legde de dingen neer en knoopte zijn blouse dicht.
"Stop de blouse in je broek." Gillard glimlachte naar Kanon en pakte de stropdas. Kanon keek hem alleen ongelovig aan maar deed toch maar wat hij zei. Gillard deed de stropdas goed bij Kanon. Een donker grijs gilet ging over de grijs met wit gestreepte blouse.
Ook al was het niet de stijl van Kanon, het stond hem goed. Gillard was het gelukt om Kanon zijn muisgrijze Colbert aan te trekken. Gillard deed een zakdoekje in het borstvakje en zorgde ervoor dat hij aan de witte stropdas een gouden dasspeld kreeg en aan de kraag van zijn colbert twee kleine broches had. Een van een vleermuis en een van een wolf.
"Heel grappig hoor." mompelde Kanon toen hij zag wat het waren. Het was een stille hint, Gillard vond het grappig. Kanon keek in de spiegel en deed zijn haren goed, het was nog steeds niet de lengte die het eerst had, maar hij vond het goed genoeg.
"Het is aan jou showboy." Gillard sleurde Kanon mee naar de deur en duwde hem naar buiten. Kanon en Lilith moeste van de meeste als eerste op het feest zijn. Dat wilde de mensen die voor kanon en Lilith waren. In het geval van Kanon was dit gelukt. Gillard en Tyrone hadden ervoor gezorgd dat hij het snelste klaar was en Kanon liep met kleine passen richting de feestzaal.
"Je vergeet dit." Tyrone kwam met het oogmasker van Kanon aan. Zijn masker was goudkleurig en de sierlijke witte en gouden versieringen zorgde ervoor dat het perfect bij zijn pak pastte.
"Die doe ik niet aan!" Kanon keek verafschuwd naar het masker en Tyrone zuchtte.
"het moet Kanon, doe nu maar." Tyrone keek hoopvol naar hem en Kanon trok ruw het oogmasker uit zijn handen en zette hem op. Hij knoopte de twee witte linten aan elkaar en alles was compleet. Hoe dichter Kanon in de buurt kwam van de zaal hoe luider de muziek werd. Maar Kanon wist dat hij niet op mocht geven, ook al was hij het liefste weggerend.
De zaal was mooi versierd en het leek op een theater, maar dan zonder stoelen. Kanon was te zenuwachtig om verder rond te kijken en hoopte dat Lilith er snel was. Er was niemand in de zaal waar hij verder mee kon praten, hij was er alleen.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith werd geholpen met haar keurslijfje. Dit type korset versmalt de taille, maar drukt de borsten wat meer omhoog. De veters werden stevig aangetrokken en vervolgens goed vast geknoopt, zodat ze niet los zouden schieten. Daar overheen deed Lilith onderrokken aan van wit linnen. Haar jurk was van blauwzilver satijn met meerdere lagen rokken.
Na er met veel moeite in te zijn gehesen, werden haar haren gekapt. Het werd netjes opgestoken met voor enkele speelse losse plukjes. Degene die Lilith haar haren deed, keek met regelmaat naar de markering in de vorm van een wolvenkop.
‘Ehm… Zullen we dat een beetje verbloemen met wat camouflage?’, vroeg het meisje.
‘Nee’, antwoordde Lilith resoluut.
‘Maar… Iedereen zal kijken. De hele avond aangestaard worden, is toch niet wat je wilt?’
Lilith zuchtte even.
‘Best. Ik draag er wel een bijpassende stola’, mompelde ze.
Het meisje knikte met een lichte glimlach van opluchting en liep weg om er eentje te halen. Andere Vampiers en Weerwolven keken met gemengde gevoelens naar het teken. Velen wisten al via Lucas dat Lilith inderdaad gemarkeerd was, maar het zelf zien was toch wat anders.

Met bescheiden schreden vorderde Lilith naar de feestzaal. De meisjes behoorden als laatste de zaal in te komen. De bedoeling was om dan een partner voor de avond uit te zoeken en pas op het eind van de avond te zien wie je partner was. De muziek kwam de meiden tegemoet. Velen giechelden opgewonden met elkaar. Ze waren benieuwd naar met wie ze zouden eindigen. Er was dus een mogelijkheid dat een Weerwolf tegenover een Vampier kwam te staan.
De deuren gingen open. Daar stonden de jongens overal en nergens. Sommigen praatten met elkaar, anderen keken vol verwachting naar de deuren. Kanon viel direct op. Niet alleen vanwege zijn masker, maar ook omdat praktisch alleen stond. Lilith liep direct naar hem toe.
‘Hé’, sprak ze Kanon aan.
‘Hé.’ De opluchting was in zijn stem te horen.
Snel gaf Lilith hem een kusje. Gewoon omdat ze het wilde. Dat de rest het kon zien, deerde haar absoluut niet.
‘Zullen bij de band gaan kijken?’, vroeg Lilith, terwijl ze haar arm in de zijne haakte.

[Ruka]

Toen de meisjes binnen kwamen zocht Kanon iedereen af, totdat hij Lilith zag. Hij was naar haar aan het zoeken en hij was opgelucht haar gevonden te hebben.
"hé" mompelde hij droogjes toen Lilith hem gedag zei. Ze zag er prachtig uit en Kanon kon niks anders dan naar haar staren.
‘Zullen bij de band gaan kijken?’ Lilith haakte haar arm aan die van Kanon en ze liepen samen naar de band.
"Je ziet er prachtig uit." Kanon kon niks beters bedenken en hij schaamde zich dat hij niks anders kon zeggen. Hij gaf haar een kus en hoorde een paar geschrokken geluiden. Voor de meeste was het vreemd dat hun wat hadden.
"Weerwolven en vampiers kunnen toch geen kinderen krijgen. Dat is nog nooit gelukt." hij hoorde een meisje dat tegen iemand zeggen en hij keek geschrokken naar de grond. Hij hoopte dat Lilith het niet had gehoord, hij wist namelijk niet of het waar was. Maar als het waar was, wou Lilith misschien niks meer met hem te maken hebben. Ze liepen verder totdat ze dichter bij de band stonden.
De bandleden zagen er normaal uit, ze hadden ook allemaal een net pak aan, Al waren ze niet zo netjes als de rest van de jongens in de zaal. Kanon keek naar de gitarist, die terug keek, recht in zijn ogen. De jongen keek ongelovig naar kanon en kreeg toen een grijns op zijn gezicht. Kanon deed van schrik een stapje achteruit. Het leek alsof de jongen hem kende. De jongen bleef naar hem kijken en keek toen met een ruk weg.
"We gaan wat te drinken halen" Kanon sleurde Lilith mee en sloeg het glas wijn dat hij had gevonden, in een keer achterover. Kanon vond de blik van de jongen te verdacht. Het leek alsof de jongen naar hem op zoek was en toen hij hem had gevonden kon de jongen het haast niet geloven. Kanon werd gek van zijn gedachte, maar hij wou Lilith geen slechte avond bezorgen. Hij keek naar Lilith en pakte twee glazen wijn, de een gaf hij aan Lilith terwijl hij de andere voor de helft opdronk en in zijn hand hield.
"Wat is de bedoeling van zo'n feest iets?" vroeg Kanon, hij vond het behoorlijk saai en snapte het idee erachter niet.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith en Kanon liepen richting de band. Het bestond uit vier leden en noemde zich Powerwolf. Ergens vond Lilith de naam vrij ironisch gezien de helft hier bestond uit Weerwolven. Ergens had zij medelijden met de band. Als die eens wisten waar ze terecht waren gekomen.
‘Je ziet er prachtig uit’, hoorde ze Kanon zeggen en daarmee was Lilith uit haar gedachtegang geholpen.
‘Dank je’, zei ze met een glimlach.
Het deed haar goed om een dergelijk compliment van hem te krijgen. Direct leek Lilith wat meer zin te hebben in de avond. Haar achterdocht werd er wat mee naar de achtergrond gedrukt. Ze ontving de kus van Kanon maar wat graag.
‘Weerwolven en vampiers kunnen toch geen kinderen krijgen. Dat is nog nooit gelukt’, sprak ergens iemand als commentaar erop.
Lilith fronste om de domheid van het meisje. Er liepen genoeg hybriden rond. Zelfs hier op Dracolyn. Ryon bijvoorbeeld was een Weerwolfvampier. Echter, of die hybriden zich zouden kunnen voortplanten, wist Lilith weer niet. Bij haar weten kunnen hybriden dat vaak niet. Zo is een muilezel, een kruising tussen een paard en een ezel, niet vruchtbaar. Of dat ook gold voor hun rassen was misschien voor iedereen wel een raadsel.
Vanuit haar ooghoeken zag Lilith dat Kanon zijn hoofd wat had laten hangen. Ze vroeg zich af of hij graag kinderen wilde. Zo ja, was dit dan iets waarvoor hij haar ooit zou verlaten? De opmerking van een onwetend kind? Om Kanon wat op te beuren, kneep Lilith bemoedigend in zijn hand. Hij keek op en ze schonk hem een geruststellende glimlach.
Eenmaal bij de band keken ze allebei naar het podium. Er stonden meerderen dichtbij, waarvan een enkeling danste op de muziek. Op het moment speelde de band rustige muziek. Echt iets wat je verwachtte op een bal. Het was bijna saai te noemen. Toch had Lilith het idee dat het niet hierbij zou blijven. De band had een redelijk ruige naam, dus wat meer wilde nummers zouden vast niet uitblijven.
De uitwisseling van blikken ontging Lilith niet. Ze vroeg zich af wat er speelde. Net op het moment dat ze zich wilde gaan concentreren op de gedachten van de gitarist, trok Kanon haar mee. Hij liep gehaast en leek voor het moment niet te denken aan het feit dat de arm waaraan hij trok nog aan iemand vastzat.
‘We gaan wat te drinken halen’, legde Kanon tijdens het lopen uit.
‘Uhm, goed’, antwoordde Lilith wat onthutst.
Ergens tegen een muur stond een hele lange tafel vol met drinken en verscheidene versnaperingen. Ze liepen er heen. Kanon pakte het eerste het beste glas en dronk het met één teug leeg. Lilith kon door het masker zijn blik niet helemaal peilen, maar het mocht duidelijk zijn dat iets hem dwarszat. Echter, voordat ze hem kon vragen wat er was, kreeg ze een glas wijn in haar handen gedrukt. Kanon had ook weer een glas gepakt en keek haar nu wel aan.
‘Wat is de bedoeling van zo'n feest iets?’, vroeg hij oprecht onwetend.
‘Daar zijn de meningen over verdeeld’, antwoordde Lilith met een glimlach.
Ze nipte van haar wijn, maar vond hem niet zo smaken, dus hield ze het glas maar gewoon vast.
‘Dansen is vrijwel standaard. Maar vooral plezier hebben en wat losser zijn dan normaal. Velen zien het ook als een mooi excuus om flink te drinken. En dan bedoel ik dus alcohol. Die vinden haast hun bedden niet meer terug. Of raken zo bezopen dat ze de halve nacht kotsend doorbrengen.’
Kanon knikte ten teken dat hij het algemene beeld begreep. Lilith vroeg zich af waar hij het meeste zin in zou hebben. Zelf vond ze het niet bepaald nodig om veel te drinken. Alcohol deed haar niets. Het had voor haar niks wat het aantrekkelijk maakte.
‘Waar heb je zin in?’, vroeg ze haar weerwolf en leunde een beetje tegen hem aan.
Lilith had geen zin om op een dergelijke avond hun liefde onder een tafel te stoppen. Ze hadden het maar te slikken.

Naar mate de avond vorderde, werd de muziek inderdaad een stukje ruiger zoals Lilith in gedachten had voorspeld. Zo nu en dan gingen zij en Kanon de dansvloer op. Met deze vlotte muziek konden ze wel wat. Al belemmerde de jurk van Lilith het dansen soms wel.
De nummers vielen in de smaak. Als een soort vreemd toeval, misschien wel opzet, gingen de meeste nummers die gezongen werden over Vampiers, Weerwolven en andere duistere wezens. Af en toe kwamen Lilith en Kanon weer dichtbij het podium. Zo was ook nu het geval. Er werd een nieuw nummer ingezet en een vreemd gevoel bekroop Lilith.
Bij het couplet: “Savage union, strong and wild. Wolves of darkness, we're the murderous five. Fire warning in the night. Cities burning, killed by serpents of might”, vertraagde haar dansbewegingen.
Ze keek op naar de band. Alle vier de leden keken hun kant op. Ze had zelfs het idee dat de mannen hen aanstaarden. Niet op een ongelovige of prettige manier. Eerder op een manier alsof zij prooi waren. Het beviel Lilith allerminst. Het nummer kwam ten einde en ze wilde van het podium weglopen met Kanon. Toen het volgende klonk:
“Hallelujah when the moon is up. We are werewolves, all we need is blood. Take a Silver bullet for your shot. We're immortal, all we fear is God. Cantus lupus. Agnus totus. We are the werewolves of Armenia. We are the army of the wild!”
Lilith keerde zich terug om naar de band en keek wat ongelovig naar de leden die nu allen een valse grijns op hun gezichten hadden. Het volgende gebeurde in een oogwenk. Het ging zo snel dat Lilith nauwelijks tijd had om te reageren.
De leden lieten hun instrumenten vallen en schoten naar voren het podium af. Zij werd ruw opzij geduwd, terwijl de handen naar Kanon grepen. Het duurde even voordat het tot Lilith doordrong, maar toen ze snapte wat er aan de hand was, mengde ze zich in de worsteling.
Ondanks dat de jurk echt niet bevorderlijk was hiervoor, viel ze één van de mannen met rode ogen aan. Ze haalde met haar nagels uit en beet in de arm die ze opving. Hoe het Kanon verging, kon ze niet zien. Door zich te mengen, had ze van zichzelf ook een doelwit gemaakt.
‘Waar bemoeit die Vamp zich mee?’, werd er nog grommend door één van hen geroepen.
‘Breek gewoon d’r nek’, riep een ander terug.
Uiteindelijk kwam Lilith in een houdgreep te zitten. Ze wilde zich los worstelen, maar de armen van de man gaven totaal niet mee.
‘Dimmen, juffie’, sprak hij neerbuigend.
‘Noem me geen juffie’, siste Lilith nijdig terug.
Haar haren zaten nu verwilderd. Haar jurk had her en der scheuren en de stola was ze al aan het begin van het gevecht ergens kwijtgeraakt. De man liet een boze grom horen en kneep een hand strak om haar keel. Hij keek op Lilith neer van achteren en eventjes verslapte zijn greep iets door verbazing. Hij herstelde zich echter te snel om gebruik van de situatie te kunnen maken.
Een grijns van vermaak gleed over zijn gezicht. Hij zag het teken. Direct snapte hij waarom de Vamp zich had bemoeid met het gevecht. Zij was het teefje van Kanon. Dat was mooi. Als Kanon genoeg om deze Vamp gaf om haar als partner te markeren, dan kon zij heel nuttig zijn als chantagemiddel.
‘Staak je gevecht, Kanon’, sprak de man luid en duidelijk. ‘Ik heb je vriendinnetje beet. En als je niet wilt dat ik haar perfecte nekje breek, dan ga je rustig met ons mee.’
Om zijn dreiging kracht bij te zetten, spande hij zijn spieren al aan. Er was nu maar één beweging nodig om de nek te breken. Hij voelde het meisje nog tegenstribbelen, maar zo’n jonge Vampier was geen partij voor de kracht die hij over de eeuwen had vergaard.

[Ruka]

Kanon keek ongelovig naar de jongens, maar hun keken met een grijns terug. Voordat Kanon zichzelf kon bewegen voelde hij hoe de handen zich strak om zijn hals grepen. Het enige wat Kanon kon doen was wild om zich heen slaan en terugvechten. Kanon had ervaring met vechten, op het begin leek het erop dat hij overmeesterd was, maar het was hem gelukt om vrij te komen uit die positie. Het gevecht ging door de hele zaal heen. Kanon had al een aantal krassen en scheuren in zijn pak, de broche van de weerwolf was er ook al af gevallen. Niemand leek zich te mengen in het gevecht, het leek alsof Tyrone soms zich ermee wou bemoeien, maar besloot het dan toch maar niet te doen.
‘Staak je gevecht, Kanon’
Kanon bleef doorvechten, hij had nog niet eens geheel gehoord wat de man zei. Hij was te druk bezig om op te letten wat er om hem heen gebeurde, hij moest op iedere beweging letten die zijn vijand maakte. Kanon werd op de grond geduwd door een van de twee en Kanon duwde zich met moeite omhoog.
‘Ik heb je vriendinnetje beet. En als je niet wilt dat ik haar perfecte nekje breek, dan ga je rustig met ons mee.’
Toen Kanon dat hoorde lette hij niet meer op, daar maakte ze gebruik van en met tweeën hadden ze Kanon beet gepakt en sleurde ze hem mee het podium op. Kanon liep mee, zoals hun het wilden. Een van de jongens hield zijn lippen bij de microfoon.
"Kijk dames en heren." Hij moest lachen en de andere keken hem hoopvol aan. "Dit is wat je noemt een foutje, niet geheel van moeder natuur." Hij moest nog harder lachen. Ze leken het heel leuk te vinden dat ze Kanon eindelijk hadden, maar dat niet alleen. Ze leken het leuk te vinden om hem ook nog af te zeiken.
"Als we klaar zijn met Kanon hier... Zal onze baas het machtigste wezen zijn van de wereld. Dus zorg er maar voor dat je ons aanbid voordat we jullie slappelingen verscheuren."
Ze sleurde Kanon mee, ook al deed hij verder niks, het leek erop dat ze het heel leuk vonden om het ruw aan te pakken.
"Neem dat meisje ook maar mee. Dan luistert hij beter." Hij voelde een pin in zijn heup en alles werd zwart.

[Cubiculum Nephilia]

De man die Lilith beet had, lachte honend om wat er gezegd werd. Hij had zelf allang het plan opgevat om de Vamp mee te nemen. Zoals Kanon direct zijn verdediging liet vallen, was genoeg bewijs dat zij waardevol kon zijn.
‘Luister niet naar ze!’, riep Lilith schor.
Haar woorden leken echter voor dovenmansoren te zijn. Kanon werd daarbij kort erop gestoken met een pin, waardoor hij het bewustzijn verloor.
‘Je blijft maar doorgaan, hè juffie?’, gromde de man naar de Vamp in zijn greep.
‘Je zult hem toch niet kunnen temmen. Hij zal jullie niets opleveren, behalve pijn’, sprak Lilith moeizaam, maar zeker.
‘Kan ze haar klep niet houden?’, riep een ander naar achteren, terwijl zij Kanon over de grond sleepten.
Ze behandelden hem als een lap vuil.
‘Trouwens, die jurk zal een belemmering zijn. Ook voor ons. Doe er wat aan’, bromde een ander.
Dat beviel Lilith niet. Ze had geen probleem met naaktheid, maar niet voor vreemde kerels.
‘Als je het maar laat!’, waarschuwde ze moeizaam.
De man die haar beet had, sloeg er geen acht op. Hij haalde zijn hand van de Vamp haar keel af en greep de stof van de jurk bij de rok beet. Hij gaf er een ferme ruk aan. De stof scheurde hoorbaar. Nogmaals trok de man aan de stof. De jurk scheurde verder tot een groot deel op de grond plofte.
Nu liep Lilith enkel in haar wit linnen onderrok, keurslijfje en nog een deel van het bovenstuk van haar jurk. Ze moest tegen de tranen vechten die brandden om naar buiten te komen. Ze wilde zich niet laten kennen en ondernam nog een poging om vrij te komen. Het bleek wederom vruchteloos. Ze irriteerde de man enkel meer. Hij was de Vamp zat en gaf haar een flinke stoot tegen haar slaap.
Lilith uitte een zachte kreun van pijn, waarna haar hersenen haar bewustzijn uitschakelden. De man wierp haar toen over zijn schouder. Zo was ze makkelijker te vervoeren. De reis zou al lang genoeg duren zonder het geworstel van de Vamp. Ze zetten nu het tempo erin en verlieten Dracolyn en diens terrein.

‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren?!’
De stem van Shiver galmde door het kantoor. Woest was ze. Met een ruk wendde haar kap zich tot een mannelijke Macht.
‘Pollux, jij had de leiding tijdens mijn absentie’, sneed haar stem scherp door de lucht. ‘Hoe is het mogelijk dat zulk tuig is binnengekomen? Waar was de beveiliging?!’
Pollux zweeg wijselijk. Hij wist precies hoe het had kunnen gebeuren. Het was ook eigenlijk de bedoeling geweest dat Kanon zo mak als een lammetje was door de kruiden. Echter, al met al was het toch nog goed gekomen. Hij had niet verwacht dat de liefde voor Lilith zo diep zat dat Kanon zich zou laten meenemen. Natuurlijk was het oorspronkelijk niet het idee geweest dat de Vampier ook meegenomen zou worden.
‘Pollux! Ik praat tegen je’, zei Shiver nijdig.
Hij keek in haar richting, maar zweeg nog steeds.
‘Hoe denk je dit te kunnen uitleggen aan Lilith haar ouders? Sorry meneer en mevrouw, uw dochter is meegenomen door een bende wilden!’
De woorden werden uitgespuwd. Toch gaf Pollux geen krimp. Het maakte niet meer uit. Hij had zijn taak volbracht.