Hallo forumers,
Bij deze ga ik proberen hier het begin te posten van mijn (poging-tot-zeer sferische) weerwolvenverhaal. Ik geloof niet dat er veel weerwolffans meer over zijn dezer dagen, maar ik hoop dat er toch mensen zijn die de moeite willen nemen het te lezen!
Liefs,
Jeetje
__________________________________________________________
Voordat het gebeurde was Luca een hele normale jongen. Zijn leven was zo gewoon als dat van ieder ander. Een echte dierenvriend was hij, zoals zijn moeder vaak vertederd zei terwijl ze door zijn donkere haar woelde. Een allemansvriend, zo noemde zijn vader hem ook vaak. Een nakomertje, dat was hij wel: de jongste van een gezin met zeven kinderen. Zes broers had hij zelfs, tenminste, zo was het ooit geweest. Djem was de oudste; dan was er Carlo, gevolgd door Damien, de tweeling Michael en James en tot slot Sam. Luca was de enige die nog bij zijn ouders in het kleine dorpje met overjarige cowboys, ex-sheriffs en paardenhandelaren woonde. Al zijn broers woonden al lang op zichzelf; Djem was zelfs al getrouwd en Carlo verloofd. Luca was, sinds het ongeluk dat de dood van Sam betekend had, de enige die nog thuis woonde. Dit tot opluchting van zijn moeder, die zich na Sams dood meer met Luca bemoeide dan ze ooit met zijn andere broers gedaan had.
Luca was inderdaad een dierenvriend, zoals zijn moeder vaak trots verkondigde aan iedereen die het maar wilde horen. Hij had zijn eerste zwerfkat mee naar huis gebracht toen hij zes was en op zijn tiende had hij zijn legerauto naar Damien gegooid omdat hij een eend in de tuin met kiezelsteentjes aan het bekogelen was. Zijn moede was boos, zacht gezegd (de auto was een kado van haar moeder geweest), maar Damien had een flinke bult op zijn hoofd gehad en Luca had de eend daarna iedere dag brood gebracht. Naast zijn pogingen om zieke dieren uit zijn omgeving een beter leven te geven (op een gegeven moment hadden ze drie katten, waarvan er één een poot miste, twee honden, een uit de kluiten gegroeide leguaan en een bak eendenkuikens gehad) reed Luca al sinds zijn tiende een aantal westernpaarden van een ranch in de buurt. Zijn favoriet was Sky, een cremello met lichtblauwe ogen, een crèmekleurige vacht en een roze neus.
Zijn liefde voor paarden en andere dieren was ook precies de reden dat Luca nu in de oude pick-up van zijn vader over de verlaten landweg reed. De zon brandde en de hete lucht boven het asfalt leek de weg te doen golven als de zee. De krakende radio speelde muziek, ’Gimme all your lovin’ van ZZ Top, de enige muziek van zijn vader die Luca nog wel enigszins kon waarderen.
Tussen de wijs- en middelvinger van zijn om het stuur gesloten linkerhand ritselde een briefje. In blokletters, geschreven met een zacht potlood, stond er ‘35 Millroad’, het adres van de boerderij waar hij wilde solliciteren. De Millroad farm had paarden, koeien, schapen en kippen, zo zei de advertentie in de dorpskrant, en zocht een nieuwe staljongen voor de vakantiedagen, en voor de weekenden als de vakantie ten einde zou zijn. Het zou nog lastig kunnen worden de baan te combineren met school, omdat hij in het laatste jaar zat en het geen geheim was dat laatstejaars overladen werden met huiswerk. Ondanks dat was Luca niet van plan deze kans voorbij te laten gaan. Hij zocht al jaren werk op een ranch of een boerderij en was niet van plan deze mogelijkheid te laten schieten.
Eindelijk, na iets wat minimaal een kwartier leek te duren, zag Luca in de verte een afslag, de eerste die hij de afgelopen zeven kilometer had gezien. Hij wierp een blik op het papiertje tussen zijn vingers en constateerde dat het zeer amateuristische plattegrondje daarop hem inderdaad linksaf stuurde, de afslag op. Hij glimlachte licht, tikte op het stuur mee met de maat van de muziek en trapte het gaspedaal van zijn vaders Ford F100 verder in. De laatste paar kilometer had hij geen huizen of andere tekenen van leven langs de weg kunnen ontdekken, en het asfalt was ook zo stoffig en bedekt met een ongerepte, rode laag zand dat hij het idee had dat er al dagen of weken niemand overheen gereden had. Het had hem een vreemd gevoel gegeven, vooral gezien het feit dat de weg een eenbaansweg was: alsof het niet nodig was dat er een tweede baan aangelegd werd omdat er toch nooit iemand terugkwam. Dat idee had een korte rilling over zijn ruggengraat laten lopen en hij had de radio harder gezet in een vergeefse poging de stilte en doodsheid om hem heen enigszins te doorbreken.
Luca
Ah een weervolvenverhaal 
Al mijn Dolfje weerwolfje herinneringen komen weer boven 
Leuk beginnetje, lekker sfeervol geschreven
Al mijn Dolfje weerwolfje herinneringen komen weer boven Leuk beginnetje, lekker sfeervol geschreven
The quiet scares me cause it screams the truth
De Ford F-serie is legendarisch. Van 1953 tot 1983 werd de F 100 geproduceerd, in verschillende versies. Het is een Amerikaanse pick-up truck, een auto dus gemaakt voor het platteland waar een flinke cabine met een stevige laadbak gekoppeld moest worden aan onverwoestbaarheid zonder al te veel onderhoud, en dat voor een vriendelijke prijs.
Dat dit lukte is te zien aan de enorme aantallen die zijn verkocht in die dertig jaar dat ze geproduceerd zijn. Ze kregen een 3.6 liter in-line zescilindermotor, of een dikke V8, die ondanks hun enorme grootte (5-7 liter)slechts 120-160 paardekrachten produceerden. Ruim voldoende om er leuk mee te rijden, en het kwam de betrouwbaarheid en de levensduur zeer ten goede.
Wie in de binnenlanden van Amerika komt ziet nog steeds op de parkings van de Wallmark , de Wendy of de Mc Donald de historische F100 , gewoon nog aan het werk als boopdschappenwagen voor de farmer en zijn gezin.
Dat dit lukte is te zien aan de enorme aantallen die zijn verkocht in die dertig jaar dat ze geproduceerd zijn. Ze kregen een 3.6 liter in-line zescilindermotor, of een dikke V8, die ondanks hun enorme grootte (5-7 liter)slechts 120-160 paardekrachten produceerden. Ruim voldoende om er leuk mee te rijden, en het kwam de betrouwbaarheid en de levensduur zeer ten goede.
Wie in de binnenlanden van Amerika komt ziet nog steeds op de parkings van de Wallmark , de Wendy of de Mc Donald de historische F100 , gewoon nog aan het werk als boopdschappenwagen voor de farmer en zijn gezin.
J++
Haha J++, is dat extra info of heb ik iets verkeerd omschreven? Ik heb geresearched naar oude pick-ups voor leven en deze vind ik ook echt geweldig, dus als er iets niet klopt hoor ik het graag 
Thanx btw Sanne!
Thanx btw Sanne!
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ook gelijk nog een nieuw stukje met nog meer F100
_______________________________________________________
Mee neuriënd met een willekeurig refrein wierp Luca een blik in zijn achteruitkijkspiegel. Hij constateerde dat de weg nog altijd verlaten was, maar sloeg toch, in een vorm van automatisme, de richtingaanwijzer aan. Het gebrul van de motor nam enigszins af toen hij remde en de afslag insloeg. De weg die zich nu voor hem uitstrekte was er nog erger aan toe dan de vorige: hij was onverhard en hobbelig en de banden van de Ford lieten een spoor van rode stofwolken achter in de warme zomerlucht. De veren en bank in de pick-up kraakten en Luca minderde voor de veiligheid van de auto en zichzelf nog wat vaart. Zijn vader zou het hem niet in dank afnemen als de auto het begaf tijdens zijn ritje: hij was maanden bezig geweest een behoorlijke F100 zonder horsenose te vinden en was dolblij toen het hem eindelijk gelukt was. Luca had niets tegen op de auto, ook al stamde het ding alweer uit 1970, maar wel op de vreemde matte blauwe kleur, die hij afstotelijk vond.
Luca wierp nog een blik op zijn briefje, de in potlood beschreven route begon enigszins uit te vegen doordat zijn wijsvinger er tegenaan wreef. Hij wilde net kijken of zijn wijsvinger onder de zwarte vlekken zat door het potlood toen de auto op een diepe kuil stuitte en hij met zijn hoofd tegen het dak stootte. Hij kneep zijn ogen dicht en staakte zijn geneurie middenin het laatste couplet om een binnensmondse kwade verwensing ook echt binnensmonds te houden. Hij veegde zijn donkerbruine, enigszins warrige haar wat zoals gewoonlijk in zijn ogen hing uit zijn gezicht en tuurde met licht samengeknepen ogen in de verte. Volgens zijn half verdwenen routebeschrijving moest hij er bijna zijn en inderdaad, een meter of tweehonderd verder zag hij de contouren van een huis opdoemen, met erachter de omtrek van een viertal schuren. Gelukkig maar, dit gehobbeld konden zowel hij als de auto waarschijnlijk niet lang meer verdragen.
Luca’s opluchting om het feit dat hij niet ver meer hoefde te reizen was echter al snel weer verdwenen naarmate hij de gebouwen dichter naderde. De schuren zagen er niet zo uit als op de ranch waar Sky stond en al helemaal niet zoals hij gehoopt had. De daken waren stoffig en krom, de planken van de buitenmuren vertoonden scheuren en rotte plekken en leken te smeken om een goede lik verf. Het onkruid langs de zijmuren stond minimaal tot op kniehoogte. Luca slikte en probeerde het gevoel van teleurstelling wat opzette in zijn borst te negeren. Wist hij wel zeker dat hij goed zat? Hij wierp nog een laatste blik op het adres op zijn blaadje en liet zijn blik naar het naderende bord langs de hobbelige weg glijden. Het stond scheef en er stond met hanepoterige letters ‘Welcom op de Millroad Farm, 35 Millroad’. Welkom was met een c gespeld in plaatst van met een k en de r in Millroad stond tot twee keer toe verkeerd om. Luca’s poging zijn teleurstelling te onderdrukken faalde terstond en zijn gevoel van onbehagen nam toe. Welke degelijke dierenhouder wist niet hoe het alfabet in elkaar zat?
Hij verdrong zijn neiging de pick-up om te keren en terug naar huis te rijden en draaide in plaats daarvan het erf op. Hij constateerde dat het woonhuis er al net zo erg aan toe was als de schuren: de muren waren overwoekerd met onkruid, op de scheve kozijnen zat nog twee keer zo weinig verf als op de schuren en zo ongeveer alles aan het huis stond uit het lood.
_______________________________________________________
Mee neuriënd met een willekeurig refrein wierp Luca een blik in zijn achteruitkijkspiegel. Hij constateerde dat de weg nog altijd verlaten was, maar sloeg toch, in een vorm van automatisme, de richtingaanwijzer aan. Het gebrul van de motor nam enigszins af toen hij remde en de afslag insloeg. De weg die zich nu voor hem uitstrekte was er nog erger aan toe dan de vorige: hij was onverhard en hobbelig en de banden van de Ford lieten een spoor van rode stofwolken achter in de warme zomerlucht. De veren en bank in de pick-up kraakten en Luca minderde voor de veiligheid van de auto en zichzelf nog wat vaart. Zijn vader zou het hem niet in dank afnemen als de auto het begaf tijdens zijn ritje: hij was maanden bezig geweest een behoorlijke F100 zonder horsenose te vinden en was dolblij toen het hem eindelijk gelukt was. Luca had niets tegen op de auto, ook al stamde het ding alweer uit 1970, maar wel op de vreemde matte blauwe kleur, die hij afstotelijk vond.
Luca wierp nog een blik op zijn briefje, de in potlood beschreven route begon enigszins uit te vegen doordat zijn wijsvinger er tegenaan wreef. Hij wilde net kijken of zijn wijsvinger onder de zwarte vlekken zat door het potlood toen de auto op een diepe kuil stuitte en hij met zijn hoofd tegen het dak stootte. Hij kneep zijn ogen dicht en staakte zijn geneurie middenin het laatste couplet om een binnensmondse kwade verwensing ook echt binnensmonds te houden. Hij veegde zijn donkerbruine, enigszins warrige haar wat zoals gewoonlijk in zijn ogen hing uit zijn gezicht en tuurde met licht samengeknepen ogen in de verte. Volgens zijn half verdwenen routebeschrijving moest hij er bijna zijn en inderdaad, een meter of tweehonderd verder zag hij de contouren van een huis opdoemen, met erachter de omtrek van een viertal schuren. Gelukkig maar, dit gehobbeld konden zowel hij als de auto waarschijnlijk niet lang meer verdragen.
Luca’s opluchting om het feit dat hij niet ver meer hoefde te reizen was echter al snel weer verdwenen naarmate hij de gebouwen dichter naderde. De schuren zagen er niet zo uit als op de ranch waar Sky stond en al helemaal niet zoals hij gehoopt had. De daken waren stoffig en krom, de planken van de buitenmuren vertoonden scheuren en rotte plekken en leken te smeken om een goede lik verf. Het onkruid langs de zijmuren stond minimaal tot op kniehoogte. Luca slikte en probeerde het gevoel van teleurstelling wat opzette in zijn borst te negeren. Wist hij wel zeker dat hij goed zat? Hij wierp nog een laatste blik op het adres op zijn blaadje en liet zijn blik naar het naderende bord langs de hobbelige weg glijden. Het stond scheef en er stond met hanepoterige letters ‘Welcom op de Millroad Farm, 35 Millroad’. Welkom was met een c gespeld in plaatst van met een k en de r in Millroad stond tot twee keer toe verkeerd om. Luca’s poging zijn teleurstelling te onderdrukken faalde terstond en zijn gevoel van onbehagen nam toe. Welke degelijke dierenhouder wist niet hoe het alfabet in elkaar zat?
Hij verdrong zijn neiging de pick-up om te keren en terug naar huis te rijden en draaide in plaats daarvan het erf op. Hij constateerde dat het woonhuis er al net zo erg aan toe was als de schuren: de muren waren overwoekerd met onkruid, op de scheve kozijnen zat nog twee keer zo weinig verf als op de schuren en zo ongeveer alles aan het huis stond uit het lood.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Helemaal geweldig, Jeetje
Zit lekker veel sfeer in idd, ik kan het zo voor me zien!
Zit lekker veel sfeer in idd, ik kan het zo voor me zien!
Veni
Super geschreven in die Amerikaanse sfeer
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Mijn complimenten 
!
!The quiet scares me cause it screams the truth
tof geschreven dat begin!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Leuk beschreven! 
Reginleif, Heritage of the Gods
Wow, bedankt zeg allemaal! Echt heel erg leuk dat er toch mensen zijn die het willen lezen
Hier een volgend stukje!
_____________________________________________________________
Hij keek om zich heen toen hij de deur achter zich dichtgooide, en constateerde toen dat het altijd nog erger kon dan de vervallen staat van het huis. Zelfs zijn vaders Ford, waarvan het slot een onheilspellend geluid maakte toen hij het omdraaide, was nog een jonge schoonheid in vergelijking met de totaal verwaarloosde Chevelle aan de andere kant van het erf. Aan de beschadigde, zilveren plaatjes op de zijkanten te zien was het ooit een Malibu Classic geweest, maar nu was het een roesthoop die in plaats van op wielen op een viertal blokken steunde. De voorruit lag eruit, over motorkap liepen vreemde, lange krassen, iedere keer vier naast elkaar, die bovendien verroest waren, wat overigens ook voor een groot deel van de rest van de auto gold. De champagnekleurige bekleding was opengereten zodat de vulling eruit puilde en de grill was totaal verdwenen.
Met een schuine blik op de auto liep Luca er met een grote boog omheen naar het grote woonhuis. Het zag er alles behalve uitnodigend uit, en ergens verbaasde het hem niet dat hij nergens iemand kon ontdekken. Als hij niet beter wist zou hij denken dat de hele farm al ten minste een jaar onbewoond was. Hij keek even om zich heen, wierp een blik op de schuur en schraapte zijn keel.
“Hallo?” riep hij, en alhoewel het minder krachtig klonk dan zijn bedoeling was, sneed het zo hard door de stilte dat een eenzame krekel terstond stopte met tjirpen. Opnieuw wierp hij een blik om zich heen, op zoek naar enig teken van leven. Nog steeds niets. Het was een boerderij, er moest toch wel ergens iemand zijn om de boel in de gaten te houden? Hij gokte erop dat hij de meeste kans maakte bij het huis en besloot daar maar naartoe te lopen. Het zand onder zijn voeten dwarrelden op en kleurde zijn schoenen roestbruin, verderop leek de krekel zich veilig te wanen en naast het geruis van uitgedroogd onkruid klonk weer getjirp op.
Luca streek een pluk haar uit zijn ogen en keek door een smerig, stoffig raam naar binnen. Daar zag hij, naast een hoop troep en ouderwetse, withouten meubelen, niemand. Wat moest hij doen? Hij weigerde om weer weg te gaan, hij had niet voor niets dat hele eind over die verschrikkelijke wegen gereden. Misschien kon hij het beste aankloppen en hopen dat er iemand zou reageren. Hij bleef even twijfelend voor de veranda staan, maar liep toen toch houten trap op. Zand en stof dwarrelde naar beneden, iedere keer als hij een voet neerzette. Bij de deur aangekomen wierp hij nog een korte blik om zich heen, hief zijn hand op en wilde hem weer laten zakken, maar klopte toen toch. Hij liet zijn hand weer zakken en wachtte even, maar er gebeurde niets. Hij slikte even en klopte toen nog maar een keer, harder dit keer; en tot zijn verbazing draaide de deur open, met een gekraak wat dat van de deur van een spookhuis met gemak overstemde. Luca trok zijn wenkbrauwen op en staarde naar de kier. Niet op slot, dus. Zou het erg onbeleefd zijn om gewoon naar binnen te gaan? Zenuwachtig streek hij een pluk haar uit zijn ogen, wat volgens zijn moeder een tic was die hij al had sinds hij twaalf was, en stak langzaam zijn hand uit naar de deurknop. Voorzichtig, alsof hij bang was dat het ding hem zou bijten, sloot hij zijn hand eromheen, en vanbinnen probeerde hij zichzelf uit te lachen omdat hij zo moeilijk deed, maar het ging niet van harte.
“Hallo? Is er iemand?” probeerde hij nog een keer toen hij de deur behoedzaam verder opendeed. Hij zette een paar stappen naar voren, de veranda kraakte onder zijn voeten, en stak zijn hoofd naar binnen. Hij zag een groezelige hal met afgebladderd behang; aan het einde van de gang hingen een paar jachtgeweren boven de deur. Het rook er muf, naar oud papier in een ruimte die al te lang dicht gezeten had. Ondanks de lucht overwoog hij net een stap naar binnen te zetten toen hij een stem achter zich hoorde.
Hier een volgend stukje!
_____________________________________________________________
Hij keek om zich heen toen hij de deur achter zich dichtgooide, en constateerde toen dat het altijd nog erger kon dan de vervallen staat van het huis. Zelfs zijn vaders Ford, waarvan het slot een onheilspellend geluid maakte toen hij het omdraaide, was nog een jonge schoonheid in vergelijking met de totaal verwaarloosde Chevelle aan de andere kant van het erf. Aan de beschadigde, zilveren plaatjes op de zijkanten te zien was het ooit een Malibu Classic geweest, maar nu was het een roesthoop die in plaats van op wielen op een viertal blokken steunde. De voorruit lag eruit, over motorkap liepen vreemde, lange krassen, iedere keer vier naast elkaar, die bovendien verroest waren, wat overigens ook voor een groot deel van de rest van de auto gold. De champagnekleurige bekleding was opengereten zodat de vulling eruit puilde en de grill was totaal verdwenen.
Met een schuine blik op de auto liep Luca er met een grote boog omheen naar het grote woonhuis. Het zag er alles behalve uitnodigend uit, en ergens verbaasde het hem niet dat hij nergens iemand kon ontdekken. Als hij niet beter wist zou hij denken dat de hele farm al ten minste een jaar onbewoond was. Hij keek even om zich heen, wierp een blik op de schuur en schraapte zijn keel.
“Hallo?” riep hij, en alhoewel het minder krachtig klonk dan zijn bedoeling was, sneed het zo hard door de stilte dat een eenzame krekel terstond stopte met tjirpen. Opnieuw wierp hij een blik om zich heen, op zoek naar enig teken van leven. Nog steeds niets. Het was een boerderij, er moest toch wel ergens iemand zijn om de boel in de gaten te houden? Hij gokte erop dat hij de meeste kans maakte bij het huis en besloot daar maar naartoe te lopen. Het zand onder zijn voeten dwarrelden op en kleurde zijn schoenen roestbruin, verderop leek de krekel zich veilig te wanen en naast het geruis van uitgedroogd onkruid klonk weer getjirp op.
Luca streek een pluk haar uit zijn ogen en keek door een smerig, stoffig raam naar binnen. Daar zag hij, naast een hoop troep en ouderwetse, withouten meubelen, niemand. Wat moest hij doen? Hij weigerde om weer weg te gaan, hij had niet voor niets dat hele eind over die verschrikkelijke wegen gereden. Misschien kon hij het beste aankloppen en hopen dat er iemand zou reageren. Hij bleef even twijfelend voor de veranda staan, maar liep toen toch houten trap op. Zand en stof dwarrelde naar beneden, iedere keer als hij een voet neerzette. Bij de deur aangekomen wierp hij nog een korte blik om zich heen, hief zijn hand op en wilde hem weer laten zakken, maar klopte toen toch. Hij liet zijn hand weer zakken en wachtte even, maar er gebeurde niets. Hij slikte even en klopte toen nog maar een keer, harder dit keer; en tot zijn verbazing draaide de deur open, met een gekraak wat dat van de deur van een spookhuis met gemak overstemde. Luca trok zijn wenkbrauwen op en staarde naar de kier. Niet op slot, dus. Zou het erg onbeleefd zijn om gewoon naar binnen te gaan? Zenuwachtig streek hij een pluk haar uit zijn ogen, wat volgens zijn moeder een tic was die hij al had sinds hij twaalf was, en stak langzaam zijn hand uit naar de deurknop. Voorzichtig, alsof hij bang was dat het ding hem zou bijten, sloot hij zijn hand eromheen, en vanbinnen probeerde hij zichzelf uit te lachen omdat hij zo moeilijk deed, maar het ging niet van harte.
“Hallo? Is er iemand?” probeerde hij nog een keer toen hij de deur behoedzaam verder opendeed. Hij zette een paar stappen naar voren, de veranda kraakte onder zijn voeten, en stak zijn hoofd naar binnen. Hij zag een groezelige hal met afgebladderd behang; aan het einde van de gang hingen een paar jachtgeweren boven de deur. Het rook er muf, naar oud papier in een ruimte die al te lang dicht gezeten had. Ondanks de lucht overwoog hij net een stap naar binnen te zetten toen hij een stem achter zich hoorde.
Laatst gewijzigd door Jeetje op 10 okt 2007 20:01, 2 keer totaal gewijzigd.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Ah super Zo hoort een goed boek te gebinnen
Zo hoort een goed boek te gebinnen Dwarrelde = dwarreldenZand en stof dwarrelde naar beneden, iedere keer als hij een voet neerzette.
Steek = stakHij zette een paar stappen naar voren, de veranda kraakte onder zijn voeten, en steek zijn hoofd naar binnen.
The quiet scares me cause it screams the truth
Spannend hoor, hopelijk post je snel meer
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Snel verder schrijven!!
Het is echt een leuk verhaal!
Het is echt een leuk verhaal!
Reginleif, Heritage of the Gods
Het is idd een erg leuk verhaal, geschreven door een superschrijfster 
Veni
Haha wow thanx Valerie, en de rest ook natuurlijk
____________________________________________________________
“Wat denk jij dat je aan het doen bent?” klonk het achter hem. Luca’s hart sloeg een slag over en met een ruk draaide hij zich om. Onderaan de veranda stond een man. Hij had een verroeste riek in zijn hand en droeg een smerige tuinbroek van spijker, zonder iets eronder. Hij was enigszins aan de zware kant, zijn huid was gebruind door de zon en vuil en wat witte, krullende borstharen piepten langs de tuinbroek tevoorschijn. Op zijn geelgrijze haar stond een pet met schotse ruiten, er hing een pijp uit zijn mond en de huid van zijn enigszins kwabbige gezicht was grauw. Hetgeen wat Luca echter nog meer verontrustte dan de schijnbare ongezonde toestand van de man, waren de punten van de riek, die een vreemde, roodbruine kleur hadden die met geen mogelijkheid van op een boerderij thuishoorde.
Luca slikte en liet vlug zijn hand van de deurknop glijden.
“Eh…” begon hij en hij probeerde de prop in zijn keel weg te slikken. “Ik zag een advertentie van de Millroad Farm -deze boerderij- in onze krant staan…” Hij keek de man aan, maar die gaf geen enkele reactie waaruit bleek of hij wel of niet wist waar hij het over had. Stiekem hoopte hij dat hij toch verkeerd bleek te zitten, maar uit beleefdheid voegde hij er aan toe: “… dat er een staljongen nodig was… voor de weekeinden… en… eh, de vakanties…” Zijn stem stierf weg toen de boer nog steeds niet reageerde. De man keek Luca aan alsof hij hem het liefste aan zijn riek wilde spietsen en hij kreeg steeds meer spijt dat hij niet gewoon was omgekeerd toen hij de groezelige gebouwen had gezien. De man en de hele omgeving om hem heen kwamen niet erg uitnodigend op hem over.
Echter, nadat de boer hem een tijdje zowel moordlustig als peilend had bekeken, kwam hij langzaam in beweging. Hij kauwde even op zijn pijp, pakte zijn riek over in zijn andere hand en prikte hem zo hard in de grond dat Luca in een kromp. De pijp verwisselde van mondhoek en hij leunde tegen de riek aan.
“Hoe oud ben je, jongen?” vroeg hij. Zijn stem was rauw en hij sprak met een Texaans accent. Luca herstelde zich van zijn verbazing dat er wat van de man uitgekomen was en streek zijn haar uit zijn gezicht.
“Zeventien, meneer.” zei hij beleefd. De boer liet zijn ogen over hem heen glijden en hield peinzend zijn blik vast toen hij die weer ontmoette. Even was het stil en Luca vroeg zich af of hij nu iets moest zeggen, toen hij iets zei wat klonk als: “Ben je snel bang?” Luca keek hem verbaasd aan en fronste zijn wenkbrauwen, veronderstellend dat hij verkeerd verstaan had.
“Sorry?” De boer liet zijn pijp weer naar de andere mondhoek overgaan zonder zijn blik van Luca af te wenden.
“Of je snel bang bent.” zei hij, net zo onduidelijk als daarnet. Luca slikte en probeerde zijn verbazing de baas te blijven.
“Nou… nee, niet echt, geloof ik.” zei hij. De man bleef hem nog even aankijken. Toen knikte hij langzaam.
“Mooi.” zei hij zo zacht dat Luca moeite moest doen hem te verstaan.. “Aan bangeriken hebben we niets hier.” Hij pakte de riek en trok hem met een ruk uit de grond. Luca keek, enigszins overrompeld, hoe hij zich langzaam omdraaide en de andere kant op begon te lopen.
“Nee…” hoorde hij hem mompelen. “Niets hebben we daaraan, hier… helemaal niets, nee.”
____________________________________________________________
“Wat denk jij dat je aan het doen bent?” klonk het achter hem. Luca’s hart sloeg een slag over en met een ruk draaide hij zich om. Onderaan de veranda stond een man. Hij had een verroeste riek in zijn hand en droeg een smerige tuinbroek van spijker, zonder iets eronder. Hij was enigszins aan de zware kant, zijn huid was gebruind door de zon en vuil en wat witte, krullende borstharen piepten langs de tuinbroek tevoorschijn. Op zijn geelgrijze haar stond een pet met schotse ruiten, er hing een pijp uit zijn mond en de huid van zijn enigszins kwabbige gezicht was grauw. Hetgeen wat Luca echter nog meer verontrustte dan de schijnbare ongezonde toestand van de man, waren de punten van de riek, die een vreemde, roodbruine kleur hadden die met geen mogelijkheid van op een boerderij thuishoorde.
Luca slikte en liet vlug zijn hand van de deurknop glijden.
“Eh…” begon hij en hij probeerde de prop in zijn keel weg te slikken. “Ik zag een advertentie van de Millroad Farm -deze boerderij- in onze krant staan…” Hij keek de man aan, maar die gaf geen enkele reactie waaruit bleek of hij wel of niet wist waar hij het over had. Stiekem hoopte hij dat hij toch verkeerd bleek te zitten, maar uit beleefdheid voegde hij er aan toe: “… dat er een staljongen nodig was… voor de weekeinden… en… eh, de vakanties…” Zijn stem stierf weg toen de boer nog steeds niet reageerde. De man keek Luca aan alsof hij hem het liefste aan zijn riek wilde spietsen en hij kreeg steeds meer spijt dat hij niet gewoon was omgekeerd toen hij de groezelige gebouwen had gezien. De man en de hele omgeving om hem heen kwamen niet erg uitnodigend op hem over.
Echter, nadat de boer hem een tijdje zowel moordlustig als peilend had bekeken, kwam hij langzaam in beweging. Hij kauwde even op zijn pijp, pakte zijn riek over in zijn andere hand en prikte hem zo hard in de grond dat Luca in een kromp. De pijp verwisselde van mondhoek en hij leunde tegen de riek aan.
“Hoe oud ben je, jongen?” vroeg hij. Zijn stem was rauw en hij sprak met een Texaans accent. Luca herstelde zich van zijn verbazing dat er wat van de man uitgekomen was en streek zijn haar uit zijn gezicht.
“Zeventien, meneer.” zei hij beleefd. De boer liet zijn ogen over hem heen glijden en hield peinzend zijn blik vast toen hij die weer ontmoette. Even was het stil en Luca vroeg zich af of hij nu iets moest zeggen, toen hij iets zei wat klonk als: “Ben je snel bang?” Luca keek hem verbaasd aan en fronste zijn wenkbrauwen, veronderstellend dat hij verkeerd verstaan had.
“Sorry?” De boer liet zijn pijp weer naar de andere mondhoek overgaan zonder zijn blik van Luca af te wenden.
“Of je snel bang bent.” zei hij, net zo onduidelijk als daarnet. Luca slikte en probeerde zijn verbazing de baas te blijven.
“Nou… nee, niet echt, geloof ik.” zei hij. De man bleef hem nog even aankijken. Toen knikte hij langzaam.
“Mooi.” zei hij zo zacht dat Luca moeite moest doen hem te verstaan.. “Aan bangeriken hebben we niets hier.” Hij pakte de riek en trok hem met een ruk uit de grond. Luca keek, enigszins overrompeld, hoe hij zich langzaam omdraaide en de andere kant op begon te lopen.
“Nee…” hoorde hij hem mompelen. “Niets hebben we daaraan, hier… helemaal niets, nee.”
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Superstukje!! Lekker spannend en net zo leuk als je andere verhaal
The quiet scares me cause it screams the truth
Spannend!!! 
Reginleif, Heritage of the Gods
Woow hoe doe je dat toch?! Super hoor
Veni
Echt een sfeervol verhaal top!
The best way to make your dreams come true, is to wake up
Thanx allemaal!
__________________________________________________________-
Luca overwoog even hem achterna te gaan, maar bleef staan. Waarvoor zou hij eigenlijk bang moeten zijn op een boerderij met paarden en kippen? Die boer was sowieso een vreemde vogel, maar hij zou zoiets toch niet zomaar zeggen? Aan de andere kant, hij had eeuwen gezocht naar een baan als deze. Hij had op iets betere omstandigheden gehoopt, maar toch… Toen hakte hij toch de knoop door en draafde naar de trap.
“Meneer!” riep hij. Hij sprong met twee treden tegelijk van de veranda en liep haastig achter de boer aan. Die draaide zich om en keek hem aan, maar leek hem niet echt te zien, alsof hij dwars door hem heenkeek en nog in gedachten verzonken was. Luca had hem aangekeken, maar voelde zich zo ongemakkelijk onder de wazige blik dat hij zijn ogen afwendde en naar de Chevelle achter de man keek.
“Eh…” begon hij, maar vervolgens realiseerde hij zich dat hij geen flauw idee had wat hij moest zeggen.
“Wat, wat is er, jongen?” zei de boer licht geërgerd toen Luca met een mond vol tanden bleef staan. Hij keek ongemakkelijk om zich heen, en mompelde toen: “Nou… de baan…” De boer leek een vreemde beweging met zijn hoofd, alsof hij Luca’s opmerking daarmee wegwuifde in plaats van met zijn hand, en zei: “O ja… ja, die heb je. Morgen beginnen.” Luca staarde hem aan en keek hoe hij zijn vuile pet op zijn hoofd hen en weer schoof. “Zorg dat je er om acht uur bent. En waag het niet te laat te komen.”
Die avond, thuis na een lange rit terug, was Luca nog steeds stomverbaasd over wat er gebeurd was. Hij was ver boven de maximumsnelheid naar huis gereden, met gemengde gevoelens die tot vervelens toe in zijn hoofd bleven hangen. Aan de ene kant was hij wel blij met het feit dat hij deze baan gekregen, had, maar aan de andere kant bleef hij zich afvragen waarom de boer ten eerste niet naar zijn C.V. of enig ander aspect van zijn leven had gevraagd en ten tweede waarom hij juist alleen had gevraagd of hij snel bang was. Halverwege zijn terugreis had hij tevens bedacht dat de man zich niet eens voorgesteld had, en was als reactie daarop nog harder gaan rijden.
Nu hij eenmaal thuis was, was hij weer enigszins gekalmeerd. Hij had de Ford op de oprit gezet en de krant die daar nog steeds lag voor zijn vader meegenomen. In de woonkamer zat zijn vader op de bank, zijn moeder was in de keuken met het eten bezig.
“Ik ben thuis!” riep Luca toen hij de hal binnenkwam en de houten voordeur achter zich dichttrok. Er klonken twee ‘hallo’s’ op als reactie en Luca hing zijn spijkerjas aan de kapstok. Hij rook de lucht van gestoofde koteletjes, zijn moeders specialiteit, en likte zijn lippen af. Zijn moeder kon koken als de beste.
“Hé Luuk.” zei zijn moeder toen hij de keuken binnen liep. “En, hoe was het op de boerderij?” Luca gooide de krant naar zijn vader, die een bedankje murmelde, en legde de autosleutels op het prullenplankje. “Nou, ik heb de baan, dat is één ding.” zei hij terwijl hij naast zijn moeder ging staan en een blik op het overvolle houten aanrecht wierp. “Wat eten we?” Zijn moeder leunde voorover en trok het keukenraampje dicht.
“Koteletjes met gepofte aardappeltjes en witte koolsalade.” zei ze. “En wat goed, van de baan. Je moet wel erg in de smaak gevallen zijn als ze je meteen gekozen hebben.”
__________________________________________________________-
Luca overwoog even hem achterna te gaan, maar bleef staan. Waarvoor zou hij eigenlijk bang moeten zijn op een boerderij met paarden en kippen? Die boer was sowieso een vreemde vogel, maar hij zou zoiets toch niet zomaar zeggen? Aan de andere kant, hij had eeuwen gezocht naar een baan als deze. Hij had op iets betere omstandigheden gehoopt, maar toch… Toen hakte hij toch de knoop door en draafde naar de trap.
“Meneer!” riep hij. Hij sprong met twee treden tegelijk van de veranda en liep haastig achter de boer aan. Die draaide zich om en keek hem aan, maar leek hem niet echt te zien, alsof hij dwars door hem heenkeek en nog in gedachten verzonken was. Luca had hem aangekeken, maar voelde zich zo ongemakkelijk onder de wazige blik dat hij zijn ogen afwendde en naar de Chevelle achter de man keek.
“Eh…” begon hij, maar vervolgens realiseerde hij zich dat hij geen flauw idee had wat hij moest zeggen.
“Wat, wat is er, jongen?” zei de boer licht geërgerd toen Luca met een mond vol tanden bleef staan. Hij keek ongemakkelijk om zich heen, en mompelde toen: “Nou… de baan…” De boer leek een vreemde beweging met zijn hoofd, alsof hij Luca’s opmerking daarmee wegwuifde in plaats van met zijn hand, en zei: “O ja… ja, die heb je. Morgen beginnen.” Luca staarde hem aan en keek hoe hij zijn vuile pet op zijn hoofd hen en weer schoof. “Zorg dat je er om acht uur bent. En waag het niet te laat te komen.”
Die avond, thuis na een lange rit terug, was Luca nog steeds stomverbaasd over wat er gebeurd was. Hij was ver boven de maximumsnelheid naar huis gereden, met gemengde gevoelens die tot vervelens toe in zijn hoofd bleven hangen. Aan de ene kant was hij wel blij met het feit dat hij deze baan gekregen, had, maar aan de andere kant bleef hij zich afvragen waarom de boer ten eerste niet naar zijn C.V. of enig ander aspect van zijn leven had gevraagd en ten tweede waarom hij juist alleen had gevraagd of hij snel bang was. Halverwege zijn terugreis had hij tevens bedacht dat de man zich niet eens voorgesteld had, en was als reactie daarop nog harder gaan rijden.
Nu hij eenmaal thuis was, was hij weer enigszins gekalmeerd. Hij had de Ford op de oprit gezet en de krant die daar nog steeds lag voor zijn vader meegenomen. In de woonkamer zat zijn vader op de bank, zijn moeder was in de keuken met het eten bezig.
“Ik ben thuis!” riep Luca toen hij de hal binnenkwam en de houten voordeur achter zich dichttrok. Er klonken twee ‘hallo’s’ op als reactie en Luca hing zijn spijkerjas aan de kapstok. Hij rook de lucht van gestoofde koteletjes, zijn moeders specialiteit, en likte zijn lippen af. Zijn moeder kon koken als de beste.
“Hé Luuk.” zei zijn moeder toen hij de keuken binnen liep. “En, hoe was het op de boerderij?” Luca gooide de krant naar zijn vader, die een bedankje murmelde, en legde de autosleutels op het prullenplankje. “Nou, ik heb de baan, dat is één ding.” zei hij terwijl hij naast zijn moeder ging staan en een blik op het overvolle houten aanrecht wierp. “Wat eten we?” Zijn moeder leunde voorover en trok het keukenraampje dicht.
“Koteletjes met gepofte aardappeltjes en witte koolsalade.” zei ze. “En wat goed, van de baan. Je moet wel erg in de smaak gevallen zijn als ze je meteen gekozen hebben.”
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Echt geweldig, hoe je alles omschrijft!
The quiet scares me cause it screams the truth
Echt heel erg leuk
Veni
Geweldig verhaal!
Reginleif, Heritage of the Gods
Bedankt allemaal!
Sorry dat het zo lang duurde maar hier weer een nieuw stukje!
_________________________________________________________________________
Luca wierp een korte blik op de koteletjes, wat een hoop gerommel van zijn maag tot gevolg had, en liep naar de zijkamer.
“Nou, volgens mij was ik de enige.” riep hij naar de keuken en hij tikte tegen het glas van Charlie’s terrarium. De leguaan draaide zijn kop om en keek hem met zijn starende ogen aan.
“De enige? Hoe kan dat nou?” riep zijn moeder terug terwijl Luca de klep van het terrarium optilde.
“Nou, eigenlijk kan ik dat best wel begrijpen.” mompelde hij. Hij tilde Charlie van zijn tak en zette de warme leguaan op zijn arm.
“Wat zei je?” klonk het vanuit de keuken. Luca legde Charlie’s poten goed langs zijn arm en liep met de leguaan terug naar de keuken.
“Ik zei dat ik dat wel kan begrijpen.” zei hij toen hij weer naast zijn moeder stond. Zijn moeder roerde in en pan en keek op haar horloge.
“Hoezo?” Luca liet zijn hand afwezig over Charlie glijden en staarde naar een stomende pan.
“Tja, het was… ik weet het niet… een beetje een rare bende.” mompelde hij. De krant van zijn vader ritselde op de achtergrond en zijn moeder wierp een schuinde blik op Charlie.
“Een rare bende? Het is toch gewoon een boerderij? En net met Charlie bij de pannen, Luca. Ga maar bij je vader zitten.” Luca legde een afgezakte leguanenpoot op zijn arm en liep naar de bank.
“Ja, ik ben er vroeger wel eens langsgereden, toen ik de Dodge nog had.” zei zijn vader zonder op te kijken voor hij antwoord kon geven. “Toen zag het er keurig uit.” Luca liet zich naast hem op de bank zakken en stak vragend zijn arm met Charlie naar hem uit, maar zijn vader bedankte en hij haalde zijn arm weer binnenboord.
“Dat is dan vast heel lang geleden.” zei hij. “Het is nu een vervallen bende. En die boer, dat is ook een beetje een rare snuiter.” Zijn vader keek op van zijn krant en keek peinzend voor zich uit.
“Die boer, ja… die was altijd all een beetje apart. Morton heet hij geloof ik.”
“Dat zou best kunnen, maar hij heeft zich niet eens aan me voorgesteld.”
“Nee? Dat is echt iets voor hem. Hij zei altijd dat er monsters op zijn ranch liepen.”
“Monsters?”
“Ja, er was wel eens een kip dood, geloof ik. Waarschijnlijk gewoon coyotes, maar hij maakte altijd graag van een mug een olifant.” Hij keek om toen zijn vrouw de pannen op de eettafel zette.
“Eten.” zei ze. “Jij ook, Luca.” Luca knikte en zijn vader, Joe, legde de krant naast zich neer. Ietwat steunend kwam hij overeind. De uitstekende kookkwaliteiten van Luca’s moeder hadden er ook voor gezorgd dat hij altijd enigszins aan de gezette kant was geweest: zijn gezicht was rond en zijn shirt spande strak om zijn buik. Omdat zijn wangen de afgelopen jaren boller waren geworden, leek zijn grote, donkere snor kleiner en minder overheersend in zijn gezicht. Luca’s moeder daarentegen, Anette, had nooit met overgewicht te kampen gehad; ze liep graag hard en had thuis een fitnessapparaat staan waar ze veelvuldig gebruik van maakte. Vroeger had ze, net als Luca, fanatiek paardgereden. Verder had ze een lange bos donkerbruin, krullend haar en helderblauwe ogen in een gezicht wat altijd gebruind was, weer of geen weer.
Sorry dat het zo lang duurde maar hier weer een nieuw stukje!
_________________________________________________________________________
Luca wierp een korte blik op de koteletjes, wat een hoop gerommel van zijn maag tot gevolg had, en liep naar de zijkamer.
“Nou, volgens mij was ik de enige.” riep hij naar de keuken en hij tikte tegen het glas van Charlie’s terrarium. De leguaan draaide zijn kop om en keek hem met zijn starende ogen aan.
“De enige? Hoe kan dat nou?” riep zijn moeder terug terwijl Luca de klep van het terrarium optilde.
“Nou, eigenlijk kan ik dat best wel begrijpen.” mompelde hij. Hij tilde Charlie van zijn tak en zette de warme leguaan op zijn arm.
“Wat zei je?” klonk het vanuit de keuken. Luca legde Charlie’s poten goed langs zijn arm en liep met de leguaan terug naar de keuken.
“Ik zei dat ik dat wel kan begrijpen.” zei hij toen hij weer naast zijn moeder stond. Zijn moeder roerde in en pan en keek op haar horloge.
“Hoezo?” Luca liet zijn hand afwezig over Charlie glijden en staarde naar een stomende pan.
“Tja, het was… ik weet het niet… een beetje een rare bende.” mompelde hij. De krant van zijn vader ritselde op de achtergrond en zijn moeder wierp een schuinde blik op Charlie.
“Een rare bende? Het is toch gewoon een boerderij? En net met Charlie bij de pannen, Luca. Ga maar bij je vader zitten.” Luca legde een afgezakte leguanenpoot op zijn arm en liep naar de bank.
“Ja, ik ben er vroeger wel eens langsgereden, toen ik de Dodge nog had.” zei zijn vader zonder op te kijken voor hij antwoord kon geven. “Toen zag het er keurig uit.” Luca liet zich naast hem op de bank zakken en stak vragend zijn arm met Charlie naar hem uit, maar zijn vader bedankte en hij haalde zijn arm weer binnenboord.
“Dat is dan vast heel lang geleden.” zei hij. “Het is nu een vervallen bende. En die boer, dat is ook een beetje een rare snuiter.” Zijn vader keek op van zijn krant en keek peinzend voor zich uit.
“Die boer, ja… die was altijd all een beetje apart. Morton heet hij geloof ik.”
“Dat zou best kunnen, maar hij heeft zich niet eens aan me voorgesteld.”
“Nee? Dat is echt iets voor hem. Hij zei altijd dat er monsters op zijn ranch liepen.”
“Monsters?”
“Ja, er was wel eens een kip dood, geloof ik. Waarschijnlijk gewoon coyotes, maar hij maakte altijd graag van een mug een olifant.” Hij keek om toen zijn vrouw de pannen op de eettafel zette.
“Eten.” zei ze. “Jij ook, Luca.” Luca knikte en zijn vader, Joe, legde de krant naast zich neer. Ietwat steunend kwam hij overeind. De uitstekende kookkwaliteiten van Luca’s moeder hadden er ook voor gezorgd dat hij altijd enigszins aan de gezette kant was geweest: zijn gezicht was rond en zijn shirt spande strak om zijn buik. Omdat zijn wangen de afgelopen jaren boller waren geworden, leek zijn grote, donkere snor kleiner en minder overheersend in zijn gezicht. Luca’s moeder daarentegen, Anette, had nooit met overgewicht te kampen gehad; ze liep graag hard en had thuis een fitnessapparaat staan waar ze veelvuldig gebruik van maakte. Vroeger had ze, net als Luca, fanatiek paardgereden. Verder had ze een lange bos donkerbruin, krullend haar en helderblauwe ogen in een gezicht wat altijd gebruind was, weer of geen weer.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Weer een leuk stukje ^^
Reginleif, Heritage of the Gods
Super hoor!! Echt heel sfeervol
The quiet scares me cause it screams the truth
Suepr!! Hoe je die ouders omschijrft...
Veni
Het was wel even moeilijk zijn er weer in te komen,
maar als je weer tijd hebt om gewoon geregeld een nieuwe stukje te plaatsen
mag je van mij wel verdergaan
maar als je weer tijd hebt om gewoon geregeld een nieuwe stukje te plaatsen
mag je van mij wel verdergaan
You're the one who cries, when you're alone..
Ikke ikke ikke
Post maar lekker verder hoor!
Post maar lekker verder hoor!
The quiet scares me cause it screams the truth
Oke dan, weer een stukje!
_____________________________________________________________________
“Geen reptielen aan de eettafel.” zei Anette toen Luca zich met Charlie op zijn schouder op een eetstoel liet zakken. “Zet hem maar in zijn bak.” Luca stond weer op, tilde de leguaan van zijn schouder en zette hem op zijn hoofd. Een lange nagel kriebelde in zijn oor en hij kneep een oog dicht toen een klauwtje grip tocht tegen zijn slaap.
“Mag hij voor het raam?” vroeg hij terwijl hij Charlie op de gok een stuk salade voorhield, wat niet aangenomen werd.
“Nee, je weet dat de buren het niet prettig vinden als hij ze nakijkt. En je houd je koolsalade aan de verkeerde kant. Hij lust het niet eens, maar als je het voor zijn staart houd kan je lang wachten tot hij het aanpakt.”
Hoofdstuk 2
Toen Luca die avond in het gezelschap van zijn honden Toby en Jesse het huis verliet, vertrok hij zoals gewoonlijk naar zijn beste vriend Don. Don woonde niet al te ver van hem vandaan, en iedere avond gingen hij en zijn hond Chester met Luca mee om een stuk te lopen en te praten. Dit keer wilde Luca zijn verhaal kwijt over de Millroad Farm, en het verhaal van zijn vader.
Luca was laat vandaag: de zon begon al richting de bergen in de verte te kruipen en wierp een haast roze gloed op de onbewolkte hemel. Op zich kwam dat goed uit, want nu waren er nog minder mensen als normaal op straat en des te minder kans was er dat hij zich bij voorbijgangers moest verontschuldigen omdat Toby en Jesse om hen gingen draaien. Niet dat de mensen het erg vonden, iedereen kende iedereen in deze omgeving en zo ongeveer driekwart van het dorp wist de namen van zijn honden.
Zodra hij een beetje uit de buurt van de andere huizen was, knipte Luca de lijnen los. Jesse,, een kruising tussen een wolfshond en een sneeuwhond, was als eerste weg, en Toby kwam achter haar aan in de stofwolk die ze achter liet. Toby was een dobermann, met puntige, rechtopstaande oren en een lange gladde staart. Luca had hem als pup met Damian uit het asiel gehaald, omdat niemand hem had willen hebben. Volgens de eigenaar van het asiel was zijn ‘aaibaarheidsfactor’ niet hoog genoeg geweest en was tevens volstrekt nutteloos als waakhond: geen enkele hond begroette bezoek zo enthousiast als hij. Luca had al zijn spaargeld (en dat van Damian) in de hond gestoken en seismometer was woest geweest: ze hadden Jesse al gehad, die als zwerfhond graatmager door de wijk gestruind had, en toentertijd ook Rooney nog, een hoogbejaarde labrador. Rooney was inmiddels alweer drie jaar dood, Jesse was vijf en Toby bijna vier.
Luca keek hoe zijn honden rennend en spelend een rode stofwolk achterlieten, een aantal meter voor hem uit. Het pad liet langs de maïsvelden van Dons vader en hij hoorde het ruisen van de bladeren in zachte, warme wind. Hij floot kort en schel, streek zijn haar uit zijn ogen en sloeg het pad naar Dons huis in. De honden volgden hem, maar staakten hun bezigheden verder geen minuut. Als ze eenmaal echt doorhadden waar hij heen ging, hoefde hij niet eens moeite meer doen ze mee te krijgen: Dons buren hadden een uiterst valse kat die de honden maar al te graag achterna zaten.
Het huis van Don doemde in de verte op en Luca versnelde zijn pas iets. Don was enigszins en woonde met zijn ouders in een typisch Amerikaans, wit houten huis op palen met een grote veranda. Zijn vader was ex-sherrif, die na zijn afscheid van dat beroep grond had gekocht om mais te verbouwen en zijn hoed aan zijn zoon had gegeven. Don droeg de hoed altijd, afgewisseld met zijn bruine en zwarte leren cowboyhoeden.
Luca liep op zijn gemak de veranda naar Dons voordeur op. Het hout kraakte gemoedelijk, een welkom wat Luca al jaren iedere dag hoorde. Hij klopte op de deur en wierp een blik achterom. De honden waren aan het ravotten in een leeg veld, wat in andere jaren gevuld was met maïsplanten.
“Ik ga wel, het is Luca.” klonk het vanuit het huis. Er klonken voetstappen op de gang, gemorrel aan de deur.
“Hé,” zei Don terwijl hij de hordeur open trok, wat een heftig gekraak opleverde.
“Avond,” zei Luca. Don vloot op zijn vingers en zijn wit-zwarte herdershond kwam aandraven, aangekondigd door het getippel van nagels op de vloer.
“Je bent laat vanavond,” zei Don terwijl hij de halsband van zijn hond Chester om de nek gespte en de riem van een haak pakte. Luca schoof Jesse en Toby met zijn voet opzij toen die zich voor de hordeur verdrongen om Chester te bekijken en stapte achteruit toen Don de deur opendeed.
_____________________________________________________________________
“Geen reptielen aan de eettafel.” zei Anette toen Luca zich met Charlie op zijn schouder op een eetstoel liet zakken. “Zet hem maar in zijn bak.” Luca stond weer op, tilde de leguaan van zijn schouder en zette hem op zijn hoofd. Een lange nagel kriebelde in zijn oor en hij kneep een oog dicht toen een klauwtje grip tocht tegen zijn slaap.
“Mag hij voor het raam?” vroeg hij terwijl hij Charlie op de gok een stuk salade voorhield, wat niet aangenomen werd.
“Nee, je weet dat de buren het niet prettig vinden als hij ze nakijkt. En je houd je koolsalade aan de verkeerde kant. Hij lust het niet eens, maar als je het voor zijn staart houd kan je lang wachten tot hij het aanpakt.”
Hoofdstuk 2
Toen Luca die avond in het gezelschap van zijn honden Toby en Jesse het huis verliet, vertrok hij zoals gewoonlijk naar zijn beste vriend Don. Don woonde niet al te ver van hem vandaan, en iedere avond gingen hij en zijn hond Chester met Luca mee om een stuk te lopen en te praten. Dit keer wilde Luca zijn verhaal kwijt over de Millroad Farm, en het verhaal van zijn vader.
Luca was laat vandaag: de zon begon al richting de bergen in de verte te kruipen en wierp een haast roze gloed op de onbewolkte hemel. Op zich kwam dat goed uit, want nu waren er nog minder mensen als normaal op straat en des te minder kans was er dat hij zich bij voorbijgangers moest verontschuldigen omdat Toby en Jesse om hen gingen draaien. Niet dat de mensen het erg vonden, iedereen kende iedereen in deze omgeving en zo ongeveer driekwart van het dorp wist de namen van zijn honden.
Zodra hij een beetje uit de buurt van de andere huizen was, knipte Luca de lijnen los. Jesse,, een kruising tussen een wolfshond en een sneeuwhond, was als eerste weg, en Toby kwam achter haar aan in de stofwolk die ze achter liet. Toby was een dobermann, met puntige, rechtopstaande oren en een lange gladde staart. Luca had hem als pup met Damian uit het asiel gehaald, omdat niemand hem had willen hebben. Volgens de eigenaar van het asiel was zijn ‘aaibaarheidsfactor’ niet hoog genoeg geweest en was tevens volstrekt nutteloos als waakhond: geen enkele hond begroette bezoek zo enthousiast als hij. Luca had al zijn spaargeld (en dat van Damian) in de hond gestoken en seismometer was woest geweest: ze hadden Jesse al gehad, die als zwerfhond graatmager door de wijk gestruind had, en toentertijd ook Rooney nog, een hoogbejaarde labrador. Rooney was inmiddels alweer drie jaar dood, Jesse was vijf en Toby bijna vier.
Luca keek hoe zijn honden rennend en spelend een rode stofwolk achterlieten, een aantal meter voor hem uit. Het pad liet langs de maïsvelden van Dons vader en hij hoorde het ruisen van de bladeren in zachte, warme wind. Hij floot kort en schel, streek zijn haar uit zijn ogen en sloeg het pad naar Dons huis in. De honden volgden hem, maar staakten hun bezigheden verder geen minuut. Als ze eenmaal echt doorhadden waar hij heen ging, hoefde hij niet eens moeite meer doen ze mee te krijgen: Dons buren hadden een uiterst valse kat die de honden maar al te graag achterna zaten.
Het huis van Don doemde in de verte op en Luca versnelde zijn pas iets. Don was enigszins en woonde met zijn ouders in een typisch Amerikaans, wit houten huis op palen met een grote veranda. Zijn vader was ex-sherrif, die na zijn afscheid van dat beroep grond had gekocht om mais te verbouwen en zijn hoed aan zijn zoon had gegeven. Don droeg de hoed altijd, afgewisseld met zijn bruine en zwarte leren cowboyhoeden.
Luca liep op zijn gemak de veranda naar Dons voordeur op. Het hout kraakte gemoedelijk, een welkom wat Luca al jaren iedere dag hoorde. Hij klopte op de deur en wierp een blik achterom. De honden waren aan het ravotten in een leeg veld, wat in andere jaren gevuld was met maïsplanten.
“Ik ga wel, het is Luca.” klonk het vanuit het huis. Er klonken voetstappen op de gang, gemorrel aan de deur.
“Hé,” zei Don terwijl hij de hordeur open trok, wat een heftig gekraak opleverde.
“Avond,” zei Luca. Don vloot op zijn vingers en zijn wit-zwarte herdershond kwam aandraven, aangekondigd door het getippel van nagels op de vloer.
“Je bent laat vanavond,” zei Don terwijl hij de halsband van zijn hond Chester om de nek gespte en de riem van een haak pakte. Luca schoof Jesse en Toby met zijn voet opzij toen die zich voor de hordeur verdrongen om Chester te bekijken en stapte achteruit toen Don de deur opendeed.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Sfeervol, leuk gedaan
The quiet scares me cause it screams the truth
Ik volg het ook nog!! 
Leuk stukje!!! Ik hoop dat je snel meer post
Leuk stukje!!! Ik hoop dat je snel meer post
Hahaha ik dacht alWhaha no idea how this happend maar seismometer = zijn moeder xD
Veni
Jeej, nog steeds lezers Nieuw stukje!
___________________________________________________________________________
“Ja, ik moest weg, vanmiddag,” zei hij. Chester stoof langs zijn voeten heen naar buiten en rende, gevolgd door een uitgelaten Toby en Jesse de veranda af. Don en hij volgden op een iets rustiger tempo.
“Waar was je heen?” vroeg Don terwijl hij hoge strohalm langs de kant van de weg plukt en tussen zijn tanden stak. Luca had altijd gevonden dat Don een aantal tientallen jaren te laat was geboren. Hij had een perfecte cowboy kunnen zijn, met zijn hoeden, versleten laarzen met schuine hakken en spijkerbroeken. Het enige wat ontbrak was een paard: Don had een ontzettende hekel aan alle beesten met hoeven.
“Solliciteren,” reageerde Luca op Dons vraag. Don trok zijn wenkbrauwen op en keek hem aan.
“O? Dat had je helemaal niet verteld,” zei hij. Luca sloeg een zwerm vliegjes voor zijn ogen weg.
“Klopt, het was ook nogal onverwachts. Er stond een advertentie in de krant en ik heb maar gelijk gereageerd, voor het geval er veel animo voor was.”
“En?”
“Wat ‘en‘?”
“Is het gelukt? Was er veel animo?”
“Nee, helemaal niet.”
“Saai baantje zeker. Staalplaten maken in die fabriek in de stad, zeker? Het halve dorp werkt daar.”
“Nee, het is op een boerderij.”
“Een boerderij en dan geen animo? Luuk, in welk gehucht ben je nou weer beland?”
“Millroad Farm. Een gehucht, ja.” Don was stil. Bedenkelijk kauwde hij op zijn spriet, terwijl hij met een lichte frons op zijn gezicht naar de rennende honden staarde. Luca hoorde het geluid van rennende poten en gehijg over het regelmatig tjirpen van de krekels heen.
“Ja, dat is wel een rare bende ja,” mompelde Don. “Ze hadden iedere keer dode beesten.”
“Dode beesten?”
“Ja, kippen en koeien enzo.” Don keek hem aan. “Het heeft in de krant gestaan, hoor.”
“Wanneer dan?”
“Juli geloof ik. Ja, daar heb jij natuurlijk niets van meegekregen, dat was je vakantie met Carolina.”
Luca gaf hem een stomp, Don sprong opzij en schaterde.
“Hou op man, het was een geintje,” lachte Don terwijl hij over zijn arm wreef. Luca schudde zijn hoofd.
“Te makkelijk,” zei hij. Don knikte en drukte zijn hoed vaster op zijn hoofd.
“Ik weet het,” reageerde hij. “Maar in ieder geval, dode kippen en koeien. Coyotes, waarschijnlijk.”
“Coyotes pakken geen koeien, Don.”
“Jawel. Wel als ze honger hebben en met meer zijn. Dan zouden ze nog een olifant opvreten.” Luca floot op zijn vingers toen het drietal honden een maïsveld in verdween en schudde zijn hoofd.
“Het zal wel.” zei hij terwijl de honden weer tussen de maïsplanten vandaan stoven en rondjes om Don en hem heen renden. Don trok zijn wenkbrauwen op en keek hem aan.
“Wat wil je nou, Luuk? Wat moeten het anders zijn, monsters ofzo?” vroeg hij met een vlaag van irritatie in zijn stem.
“Volgens die boer wel, ja,” reageerde Luca. Don plukte zijn spriet uit zijn mond en gooide hem op de grond.
“Die boer is labiel, man,” zei hij. “Zeg, waar discussiëren we eigenlijk over? Dit is echt belachelijk.” Luca zuchtte en plukte een nieuwe strohalm.
“Je hebt gelijk,” mompelde hij en hij stak de strohalm uit naar Don. “Laat maar zitten.”
Nieuw stukje!___________________________________________________________________________
“Ja, ik moest weg, vanmiddag,” zei hij. Chester stoof langs zijn voeten heen naar buiten en rende, gevolgd door een uitgelaten Toby en Jesse de veranda af. Don en hij volgden op een iets rustiger tempo.
“Waar was je heen?” vroeg Don terwijl hij hoge strohalm langs de kant van de weg plukt en tussen zijn tanden stak. Luca had altijd gevonden dat Don een aantal tientallen jaren te laat was geboren. Hij had een perfecte cowboy kunnen zijn, met zijn hoeden, versleten laarzen met schuine hakken en spijkerbroeken. Het enige wat ontbrak was een paard: Don had een ontzettende hekel aan alle beesten met hoeven.
“Solliciteren,” reageerde Luca op Dons vraag. Don trok zijn wenkbrauwen op en keek hem aan.
“O? Dat had je helemaal niet verteld,” zei hij. Luca sloeg een zwerm vliegjes voor zijn ogen weg.
“Klopt, het was ook nogal onverwachts. Er stond een advertentie in de krant en ik heb maar gelijk gereageerd, voor het geval er veel animo voor was.”
“En?”
“Wat ‘en‘?”
“Is het gelukt? Was er veel animo?”
“Nee, helemaal niet.”
“Saai baantje zeker. Staalplaten maken in die fabriek in de stad, zeker? Het halve dorp werkt daar.”
“Nee, het is op een boerderij.”
“Een boerderij en dan geen animo? Luuk, in welk gehucht ben je nou weer beland?”
“Millroad Farm. Een gehucht, ja.” Don was stil. Bedenkelijk kauwde hij op zijn spriet, terwijl hij met een lichte frons op zijn gezicht naar de rennende honden staarde. Luca hoorde het geluid van rennende poten en gehijg over het regelmatig tjirpen van de krekels heen.
“Ja, dat is wel een rare bende ja,” mompelde Don. “Ze hadden iedere keer dode beesten.”
“Dode beesten?”
“Ja, kippen en koeien enzo.” Don keek hem aan. “Het heeft in de krant gestaan, hoor.”
“Wanneer dan?”
“Juli geloof ik. Ja, daar heb jij natuurlijk niets van meegekregen, dat was je vakantie met Carolina.”
Luca gaf hem een stomp, Don sprong opzij en schaterde.
“Hou op man, het was een geintje,” lachte Don terwijl hij over zijn arm wreef. Luca schudde zijn hoofd.
“Te makkelijk,” zei hij. Don knikte en drukte zijn hoed vaster op zijn hoofd.
“Ik weet het,” reageerde hij. “Maar in ieder geval, dode kippen en koeien. Coyotes, waarschijnlijk.”
“Coyotes pakken geen koeien, Don.”
“Jawel. Wel als ze honger hebben en met meer zijn. Dan zouden ze nog een olifant opvreten.” Luca floot op zijn vingers toen het drietal honden een maïsveld in verdween en schudde zijn hoofd.
“Het zal wel.” zei hij terwijl de honden weer tussen de maïsplanten vandaan stoven en rondjes om Don en hem heen renden. Don trok zijn wenkbrauwen op en keek hem aan.
“Wat wil je nou, Luuk? Wat moeten het anders zijn, monsters ofzo?” vroeg hij met een vlaag van irritatie in zijn stem.
“Volgens die boer wel, ja,” reageerde Luca. Don plukte zijn spriet uit zijn mond en gooide hem op de grond.
“Die boer is labiel, man,” zei hij. “Zeg, waar discussiëren we eigenlijk over? Dit is echt belachelijk.” Luca zuchtte en plukte een nieuwe strohalm.
“Je hebt gelijk,” mompelde hij en hij stak de strohalm uit naar Don. “Laat maar zitten.”
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Aah super 
The quiet scares me cause it screams the truth
Goed geschreven!!
Veni
Nieuw stukje!
______________________________________________________________________
De volgende ochtend stond Luca om tien voor acht op het erf van de Millroad Farm. De lucht was zwaar en drukkend en hij had het vermoeden dat het een warme dat zou worden. Hij keek om zich heen, op zoek naar enig teken van leven, maar het terrein was net zo verlaten als gisteren. Hij hoopte van harte dat hij niet weer een hele zoektocht hoefde af te leggen om iemand te vinden. Misschien kon hij beter even wachten, hij was immers te vroeg. De boer verwachtte hem pas om acht uur.
Luca keek op zijn horloge, waarop te zien was dat hij nu nog maar zeven minuten te vroeg was. Om de tijd te doden draaide hij een paar rondjes om zijn eigen as om de omgeving beter in zich op te nemen. Opnieuw viel zijn blik op de oude Chevelle. De auto beangstigde hem aan de ene kant, maar intrigeerde hem ook. De ronde koplampen waren gebarsten en leken nu op een soort vreemde ogen die naar hem keken. De half ontbrekende gril was als een mond, of een bek, beter gezegd, opengesperd in kreet, of misschien wel geopend om hem te verorberen.
Luca veegde zijn haar uit zijn ogen en liep behoedzaam naar de auto toe. Hij bleef op een meter afstand staan, overwegend dichtbij te komen of deze afstand te bewaren. Hij liet zijn ogen over de deuren glijden, de plekken roest die de beige lak hier en daar overgroeid waren en de vreemde krassen op de motorkap. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en hield zijn hoofd schuin, zodat ze opkomende zon de lichtval op de neus van de auto niet zijn zicht niet zou beletten. Hij stak zijn hand uit naar de krassen en liet zijn vingertop eroverheen glijden. Ze waren diep. Hij voelde de scherpe randen van lak langs de krassen in zijn vingertop snijden. Ze waren kaarsrecht, vier naast elkaar, alleen begonnen de middelste twee wat hoger. Zijn blik gleed naar de binnenkant van de auto, naar de lichte bekleding. Er zaten lange halen in, hetzelfde patroon als op de motorkap. Hij zette een stap dichter naar de auto toe en tuurde naar binnen. Door het kapotte zijraam zag hij nog niets, vreemde, afdrukken in de bekleding. Het was een lange lijn van gaten die in een soort langerekte, omgekeerde U-vorm liep.
Om de geruïneerde auto beter te kunnen bekijken staat Luca behoedzaam zijn hoofd een stukje door het kapotte raam naar binnen. Zijn vingers tintelden en vroegen om in de gaten gedrukt te worden, om het patroon wat het leer doorboord had te voelen. Hij maakte aanstalten om zijn hand naar binnen te steken, toen er achter hem klonk: “Hé, rotjong! Blijf bij mijn auto uit de buurt!” Hij wilde zich omdraaiden, geschrokken van de harde stem maar stootte zijn hoofd tegen het dak van de auto toen hij overeind wilde komen. Het gaf een metaalachtige bonk en hij voelde de tranen in zijn ogen schieten, maar de rennende voetstappen die hij hoorde weerhielden hem ervan aan zijn hoofd te voelen. Hij draaide zich om en zag de boer aan komen rennen. Hij had zijn riek op Luca gericht en er schitterde een soort maniakale woede in zijn ogen.
“Wat voer jij hier uit, jong?” riep hij en Luca zag dat hij dezelfde tuinbroek als gisteren droeg. “Dit is privé-terrein, dus als de sodemieter van mijn erf af!” Luca was even bang dat hij hem aan de riek zou spietsen, maar de boer stopte vlak voor zijn neus.
“Sorry.” zei Luca snel. “Ik was te vroeg en ik was even naar uw auto aan het kijken.” De boer keek hem aan, zijn mond hing open en hij hijgde, zijn gezicht glom van het zweet. Hij keek Luca aan, de uitdrukking op zijn gezicht werd minder vijandig, maar de riek liet hij niet zakken.
______________________________________________________________________
De volgende ochtend stond Luca om tien voor acht op het erf van de Millroad Farm. De lucht was zwaar en drukkend en hij had het vermoeden dat het een warme dat zou worden. Hij keek om zich heen, op zoek naar enig teken van leven, maar het terrein was net zo verlaten als gisteren. Hij hoopte van harte dat hij niet weer een hele zoektocht hoefde af te leggen om iemand te vinden. Misschien kon hij beter even wachten, hij was immers te vroeg. De boer verwachtte hem pas om acht uur.
Luca keek op zijn horloge, waarop te zien was dat hij nu nog maar zeven minuten te vroeg was. Om de tijd te doden draaide hij een paar rondjes om zijn eigen as om de omgeving beter in zich op te nemen. Opnieuw viel zijn blik op de oude Chevelle. De auto beangstigde hem aan de ene kant, maar intrigeerde hem ook. De ronde koplampen waren gebarsten en leken nu op een soort vreemde ogen die naar hem keken. De half ontbrekende gril was als een mond, of een bek, beter gezegd, opengesperd in kreet, of misschien wel geopend om hem te verorberen.
Luca veegde zijn haar uit zijn ogen en liep behoedzaam naar de auto toe. Hij bleef op een meter afstand staan, overwegend dichtbij te komen of deze afstand te bewaren. Hij liet zijn ogen over de deuren glijden, de plekken roest die de beige lak hier en daar overgroeid waren en de vreemde krassen op de motorkap. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en hield zijn hoofd schuin, zodat ze opkomende zon de lichtval op de neus van de auto niet zijn zicht niet zou beletten. Hij stak zijn hand uit naar de krassen en liet zijn vingertop eroverheen glijden. Ze waren diep. Hij voelde de scherpe randen van lak langs de krassen in zijn vingertop snijden. Ze waren kaarsrecht, vier naast elkaar, alleen begonnen de middelste twee wat hoger. Zijn blik gleed naar de binnenkant van de auto, naar de lichte bekleding. Er zaten lange halen in, hetzelfde patroon als op de motorkap. Hij zette een stap dichter naar de auto toe en tuurde naar binnen. Door het kapotte zijraam zag hij nog niets, vreemde, afdrukken in de bekleding. Het was een lange lijn van gaten die in een soort langerekte, omgekeerde U-vorm liep.
Om de geruïneerde auto beter te kunnen bekijken staat Luca behoedzaam zijn hoofd een stukje door het kapotte raam naar binnen. Zijn vingers tintelden en vroegen om in de gaten gedrukt te worden, om het patroon wat het leer doorboord had te voelen. Hij maakte aanstalten om zijn hand naar binnen te steken, toen er achter hem klonk: “Hé, rotjong! Blijf bij mijn auto uit de buurt!” Hij wilde zich omdraaiden, geschrokken van de harde stem maar stootte zijn hoofd tegen het dak van de auto toen hij overeind wilde komen. Het gaf een metaalachtige bonk en hij voelde de tranen in zijn ogen schieten, maar de rennende voetstappen die hij hoorde weerhielden hem ervan aan zijn hoofd te voelen. Hij draaide zich om en zag de boer aan komen rennen. Hij had zijn riek op Luca gericht en er schitterde een soort maniakale woede in zijn ogen.
“Wat voer jij hier uit, jong?” riep hij en Luca zag dat hij dezelfde tuinbroek als gisteren droeg. “Dit is privé-terrein, dus als de sodemieter van mijn erf af!” Luca was even bang dat hij hem aan de riek zou spietsen, maar de boer stopte vlak voor zijn neus.
“Sorry.” zei Luca snel. “Ik was te vroeg en ik was even naar uw auto aan het kijken.” De boer keek hem aan, zijn mond hing open en hij hijgde, zijn gezicht glom van het zweet. Hij keek Luca aan, de uitdrukking op zijn gezicht werd minder vijandig, maar de riek liet hij niet zakken.
~: Geen loopvogel maar een sloopvogel :~
Leuk dat je bent verdergegaan Hopelijk ga je hier ook wat vaker posten, want het is net zo goed als je andere verhaal
Hopelijk ga je hier ook wat vaker posten, want het is net zo goed als je andere verhaal The quiet scares me cause it screams the truth