Labyrint

[Ruka]

Laat je niet afschrikken door de tekst X3

Verhaal/Situatie
Wat als je opeens wakker word in een kamer die je nog nooit hebt gezien, om je heen liggen enkel nog wat andere. Sommige zijn al bijgekomen, maar andere liggen nog in diepe slaap. Het enige wat je kan herinneren is waar je het laatste was. Thuis, op een missie, misschien wel op school? Maar hoe kom je in deze kamer terecht, waarom ben je überhaupt in deze kamer?
In het midden van deze kamer staat een keukentje, niet veel bijzonders, enkel een koelkast en enkele opberg kastjes. Een stem verteld dat ieder enkel twee dingen mag meenemen, iedereen mag zelf kiezen wat hij of zij meeneemt. Als het maar twee dingen zijn.
Al snel blijk dat ze goed in de gaten gehouden worden, de stem blijft ook steeds terugkeren als je iets doet wat niet mag. Zoals stiekem drie dingen willen pakken, dan sluiten alle deuren zich, zodat je er niet uit kunt. Het ziet er dus naar uit dat je bekeken word, alles wat je doet word gezien door "de stem"
De kamer waar je in zit heeft niet enkel een keukentje, maar heeft ook aan iedere muur 3 deuren, dus 12 deuren. Maar welke deur moet je kiezen?
Als je verder komt bij het labyrint, blijkt het dat dit een van de normaalste kamers is, je kan namelijk in een lange gang komen, met aan het einde een klein puntje licht. Als je er dan voor kiest om deze gang uit te lopen kan het goed een uur duren. Maar je kan ook in een geheel donkere kamer komen, dat je op de tast een andere deur moet vinden, dan spelen ze met je gevoel om de meest vreemde dingen aan je vingers te laten voelen.
Misschien kom je zelfs in een kamer met een monster, die zul je moeten verslaan om er uiteindelijk langs te kunnen komen. Het ene monster test je kracht, terwijl de ander je verleidingen test. Zoals een tafel vol met eten, maar als je dan iets pakt, word het monster wakker en zal je aanvallen. Een put met water, dat als je drinken wil, je opgegeten kan worden door een monster die er in zit.
Het labyrint speelt niet alleen binnen af, zo kan het zijn dat je bij een deur naar buiten komt, een heg van tien meter hoog. Maar als je er overheen wil klimmen, dan zullen er vliegende draken zijn die ervoor zorgen dat je er niet overheen komt. Maar zelfs bij het buiten labyrint ben je niet veilig voor de spelletjes die "de stem" met je uithaalt.
Naarmate de mensen sterker worden met hun krachten worden de kamers ook sterker. In plaats van houten deuren worden ze van ijzer en zo ook de heggen buiten, de heggen worden van metaal en hoe sterker je word hoe verder je bij het einde bent.

Spullen
Je hebt een teken, dat teken is een driehoek met twee rondjes erin. Als dat teken op een deur staat betekend het dat je bij een zogenaamde "Safe" point bent. Daar kun je opnieuw twee dingen pakken, de andere spullen hoef je niet weg te doen, maar mag natuurlijk wel. Als je geluk hebt kun je een tas kiezen, dan kun je daar je spullen in doen. Ook kan er in plaats van een keukentje zelfs bedden bij staan of een badkamer bij zitten.

Labyrint
De mensen die het labyrint hebben gemaakt zijn de kwaadste niet en hebben er zelfs wc's in gezet. Maar die wc's zijn niet altijd wat je hoopt dat het is. Het kan zijn dat als je een deur van de wc opent, je in een zwart gat kijkt, ondertussen gaan alle andere deuren op slot en heb je geen andere keus dan in het gat te springen. Dan kom je weer in de meest vreemde situatie terecht en moet je toch je weg weer vervolgen. Iedereen wil natuurlijk wel uit het doolhof.Misschien sommige niet. Je hebt er natuurlijk rare karakters bij zitten.

Magie
Het labyrint zit in een fantasie wereld in koninkrijk 3. Van de 4, dit koninkrijk is bezig met een oorlog die deze wil gaan houden tegen koninkrijk 1 en de baas van koninkrijk 3, Yasu is dus in de mensenwereld gaan zoeken voor personen. Maar zolang deze natuurlijk geen kracht hebben, heeft hij er niks aan.
Iedereen heeft een sieraad, daarin zit een edelsteen. De kleur geeft aan welke kracht je kunt.
Rood; vuur
Blauw; water
bruin; aarde
wit; lucht
Niet ieder sieraad werkt bij iedereen, sommige zullen nooit vuur kunnen sturen, terwijl de ander nooit water zou kunnen sturen. Diegene die water kan besturen kan nooit vuur besturen, maar wel lucht. Dat geld ook andersom. Die vuur kunnen sturen kunnen ook aarde sturen, ook degene die aarde kunnen sturen zullen vuur kunnen sturen. Dat geld ook voor water en lucht.

Maar naarmate ze het weten te gebruiken hoe sterker ze worden in hun kracht.

Doel
De mensen kennen elkaar over het algemeen niet, Of als iemand twee karakters heeft, kunnen dat natuurlijk best broer en zus zijn.
Ze zijn natuurlijk voor een rede uitgekozen, maar dat weten ze zelf niet.
Dit is een soort test, als ze door het labyrint komen, is het dus de bedoeling dat hun in het leger komen van "de stem" Yasu.
Dus als ze uit het labyrint zijn hoeft het verhaal nog niet te stoppen!

Tijd
De tijd dat het zich afspeelt is in het heden, maar dus wel met een klein laagje magie. dus het kan best zijn dat er ook een hele kamer vol zit met water en dat je daar dus doorheen moet zwemmen wil je bij de andere deur aan komen. Dan hoeft het water niet gelijk eruit te vallen.

De stem
De stem mag door iedereen gespeeld worden. Het is namelijk de bedoeling dat de stem alleen er is als je iets doet wat niet mag.
Het kan ook zijn dat je zo vervelend bezig bent, dat je word opgehaald. Mannen die geheel zwart gekleed zijn en ook een zwart gezicht hebben, zullen je komen halen. Om je daarna in een kamer te zetten. Ze zullen je daar pijnigen, om ervoor te zorgen dat je niet nog eens vervelend doet. Het is ook de bedoeling dat als je dan terug gaat, de andere worden afgeschrikt.

Wereld
http://i300.photobucket.com/albums/nn27 ... dkaart.jpg

Links onder Koninkrijk 1: Adriv
Dit koninkrijk lijkt alsof de tijd stil heeft gestaan. Het lijkt zich nog af te spelen in het victoriaanse tijdperk. Zo mooi zijn de dames en heren gekleed. Maar hebben ze weinig humor en zijn ze heel netjes en fatsoenlijk. De mensen zijn over het algemeen aardig tegen elkaar.
Zo verafschuwen ze koninkrijk 3, aangezien hun fantasie wezens toe laten en volgens hun leidster Zisa, niet vertrouwen op de kracht van de mens.
Koninkrijk 1 is heel nuchter en zorgt dus alleen voor menselijke wezen, de meeste mensen hebben magie en zijn zelf heel sterk, maar dit mag ook geen betrekking hebben tot dierlijke dingen. Hun leidster Zisa kan Yasu niet uitstaan, dat is de grootste reden voor de oorlog.

Links boven Koninkrijk 2: Trech
Dit koninkrijk heeft hun technologie flink uitgebreid, zo is hun technologie beter als de onze. Vliegende auto’s en zwevende huizen zijn niet vreemd voor hun. Het is dan ook niet voor niks dat hun geen oorlog zullen krijgen, hun hebben er totaal geen behoefte aan en hun leven rustig en zijn niet uit op vijanden creëren. Als er een bijeenkomst is tussen de vier bazen zal Stephan ook netjes blijven en zorgt er liever voor dat hun een schat krijgen als dat er oorlog komt. Hun zullen eerder voor koninkrijk 1 vechten dan voor koninkrijk 3. Dit omdat ze een betere band hebben met Zisa aangezien deze ook altijd beleeft blijft.

Koninkrijk 3: Wiset
Rechts boven. Yasu laat ieder wezen toe en zoeken meer naar magie, ook hoe ze deze kunnen creëren, dat is ook de rede dat hun stenen hebben die je een bepaalde kracht kunnen geven. Yasu geloofd zowel in de kracht van de mens als in de kracht van dieren. De mensen, wezens en dieren leven dan ook in harmonie met elkaar. Na de eerste aanval van Zisa, heeft Yasu haar de oorlog verklaard.
Ze wonen in simpele stenen huizen, zoals wij die hebben. Maar met wat meer architectuur.
De rede dat hij het doolhof heeft opgezet is omdat hij benieuwd was of de magische stenen ook op normale mensen werkte. Hij weet namelijk dat deze stenen op mensen werken die al een kracht hebben, bijvoorbeeld vuur, dat hun dan door zo’n steen ook de kracht van aarde kunnen krijgen. Ook dat die van lucht, de kracht van water kunnen krijgen. Maar als het op mensen werkt, kan hij natuurlijk een groot leger maken met “normale” mensen. Die hij dan sterker maakt met zijn krachten.
Yasu is altijd eerlijk en als hem iets niet aan staat zal hij dat ook eerlijk zeggen. Dat maakt vaak Zisa en Stephan boos. Ze hebben niet overdreven veel technologie, maar gebruiken het net zoals ons. Ze kunnen met elkaar bellen met kleinere apparaatjes, waar ze eigenlijk ook alles mee kunnen, maar verder is hun technologie niet super spannend.

Koninkrijk 4: Yaroreria
Xantax is een centaur, in zijn koninkrijk leven dan ook de wezens die nergens meer bij horen. In koninkrijk 3 kunnen natuurlijk niet alle fantasie wezens wonen en daar zorgt Xantax nu voor. Voor draken, eenhoorns, meermensen enz. heeft hij een plek gegeven waar voor hun de beste omstandigheden zijn. Zodat ze daar in vrede kunnen leven.
Als hun voor iemand moeten vechten is het voor Koninkrijk 3, aangezien hun meer voor de fantasie wezens doen dan koninkrijk 1.


Karakter regels
-Het lijkt me slim om met niet meer als 4 karakters te RP'en
- De karakters kennen elkaar eigenlijk niet, tenzij het familie is.

Schrijftijd
Er wordt geschreven in hij-vorm, verleden tijd.

[Cubiculum Nephilia]

Ik doe graag mee! Nu alleen nog even een personage ervoor uitzoeken of maken.. Maar je mag dus zelf beslissen welk soort sieraad je personage krijgt? En wie beslist dan of het juweel het juiste is of niet? De eigenaar van de persoon, of jij als beetje meer de "opzichter" van het verhaal?

[Ruka]

Je mag zelf kiezen inderdaad welk sieraad het word X3 Het juweel is altijd het juiste, enkel is het slim als niet iedereen hem van het begin heeft X3 Dus dat sommige het misschien bij het 2e "Safe"point krijgt. Dan zegt de stem gewoon dat ze die moeten pakken.
Maar iedereen mag hier gewoon lekker zijn creativiteit in kwijt X3 als jou karakter de eerste is die door een deur gaat, mag je natuurlijk kiezen wat voor kamer het is.
Maar ik zal kijken welk persoon, wanneer het sieraad krijgt

[Ruka]

Kracht: Vorm veranderen. Dit kan zowel van mens naar dier, als van mens naar object. Hij kan nooit zijn eigen uiterlijk veranderen. Stel hij kan zichzelf veranderen in een centaur, zal hij zijn neus niet kunnen veranderen, of zijn oren. Met veel moeite misschien enkel zijn oogkleur.
(Hoe zielig, alles kunnen veranderen enkel je uiterlijk blijft X3 behalve als hij dier is natuurlijk! Dan word het wel gewoon een vogel als hij dat wil )
Naam: Chezem
Leeftijd: 20
Geslacht: Man
innerlijk & uiterlijk:
http://my-chars.weebly.com/games.html
Klikken op zijn plaatje X3

[Cubiculum Nephilia]

Naam: Nadira
Leeftijd: 19
Geslacht: Vrouw
Wezen: Mens
Kracht: Psychisch
Edelsteen: Amethist (paars van kleur)
Sieraad: Zilveren 'tiara' met de amethist erin verwerkt (zoiets: http://www.marktplaza.nl/images/1/25/Ho ... 311525.jpg)
Uiterlijk: http://browse.deviantart.com/?qh=&secti ... a#/d1rx6ig
Achtergrond: Nadira komt uit het eerste Koninkrijk Adriv. Zij is de dochter van Elizah en Josher, een familie met een modaal inkomen. Nadira is preuts opgevoed en gelooft door haar opbrenging in de zelf van de mens. Met andere woorden, zij vindt dat de natuurlijke mens niet onderschat mag worden. Hoewel Nadira compleet achter haar Koningin staat en de idealen van het Rijk, wordt zij toch als een buitenbeentje beschouwd. Dat komt omdat zij als één van de weinigen geen magie lijkt te bezitten.
Dit is echter niet waar. Nadira is zich gewoon niet bewust van haar kracht. Dit omdat er wordt uitgegaan van de vier elementen en niet anders dan dat. Zij bezit echter een gaven die eigenlijk verloren is gegaan en nog enkel in een paar geschiedenisboeken vermeld staat. De Psyche. Deze gaven is oorspronkelijk opgedeeld in verschillende bijzonderheden. Zo had je telepathie, telekinese, vitakinese (heling), astrale projectie, teleporteren en helderziendheid.
Nadira is gezegend met de specifieke gaven helderziendheid. Dit houdt in dat zij de toekomst kan voorspellen. Dat is echter pas het topje van de ijsberg, veel meer en krachtiger is mogelijk. Dit uiteraard met training. En op het moment is Nadira alles behalve bedreven. Tot nu komen toekomstbeelden enkel in haar dromen naar voren. Deze ziet zij echter niet als toekomst. Wel vindt ze dat er vaak vreemde overeenkomsten zijn tussen haar dromen en wat later echt een keer gebeurd. Nooit eerder heeft zij iets hier achter gezocht.
Nadira is uit haar rijk ontvoerd en naar het labyrint gebracht op een verdenking. Er zijn ooit pieken in de magische stroom waargenomen, en nu wilt iemand weten wat zij precies kan en waard is. Ze is gemerkt nu met het teken; de driehoek met twee cirkels. Wanneer haar sieraad wordt gegeven, is nog onbekend.

[Arin]

zou ik ook mee mogen doen?

[Ruka]

Als je weet wat rp inhoud en actief bent, dan mag je natuurlijk meedoen :p

[Arin]

oke...
Ik weet wat rp is en hoe t moet maar heb t nog nooit gedaan, zeg t maar als ik iets fout doe.

Naam: Erfendor
Leeftijd: 17
Geslacht: Man
Kracht: ? Is dit met die edelstenen van het stukje hierbovenaan?
Steen: een rond opalen bolletje ongeveer ter grootte van een forse knikker.
Sieraad: Het enige sieraad dat hij heeft is een brede zilveren armband met gouden reliëf van een wolf, met hierin vooraan een geheimzinnig gat...
Uiterlijk: Erfendor is een kleine jongen van misschien net 1,60 meter en heeft donkerblond haar tot op zijn schouders, hij heeft felgroene ogen en gewone kleren aan, geen pantser ofzo, het enige vreemde aan zijn kleding is zijn brede zilveren armband met gouden reliëf van een wolf deze is bijna zo breed dat hij zijn onderarm bedekt en is dus bijna een armbeschermer, hij kleedt zich het liefst in donkergroen of donkerpaars en heeft dus ook vaak een mantel aan met 2 kanten die hij kan omdraaien, de ene is donkergroen en de andere? hoe raad je het? donkerpaars.
Innerlijk: Erfendor lijkt misschien erg achterdochtig maar als je hem bewijst dat je geen vijand bent en hij je als vriend accepteerd is hij heel aardig, hij is erg eerlijk tegen mensen die hij goed kent, maar kan glashard liegen. Erfendor zou zijn leven voor een ander geven, hoe dan ook, en zou er alles aan doen om mensen van wie hij houdt te beschermen. Zijn grootste zwakte is belangrijke keuzes maken, als met een voorbeeld in deze setting: Hij staat in een kamer met 2 deuren, één ervan leidt naar veiligheid en een ander naar een gigantisch monsten, dit zou hij heel moeilijk kunnen kiezen. Maar als een ander de foute koos zou hij daar naar binnen stormen en de ander koste wat het kost levend daaruit te krijgen. Ook al zou hij daardoor sterven.

[Ruka]

onze karakters weten ook nog niet dat ze een steen krijgen X3 Maar voor de RP is het wel handig om het alvast van te voren te weten

Verder zou ik het ook leuk vinden om het uiterlijk van je karakter te zien

Zijn er nog meer mensen die mee willen doen?
Anders beginnen we in dezer dagen

[Arin]

ik zet t uiterlijk r ook wel bij

kan je trouwens als je water bestuurd ook aarde besturen en bij vuur lucht?
dat was een beetje onduidelijk

[Ruka]

Dat kan, maar dat is meer voor als ze uit het labyrint zijn. Aangezien ze nu enkel een sieraad krijgen

Maar je mag ook een eign kracht verzinnen als het maar niet TE overdreven is

[Ruka]

Twee goud/bruine ogen werden langzaam geopend. Zwaar sloten ze zich weer, het was te moeilijk ze open te krijgen. Zijn kaak deed pijn, daar lang hij mee op de harde grond. Hij snapte niet waar hij was en zijn hoofd wilde hem daarbij ook niet helpen. Uit zijn lichaam leek alle energie weg te zijn, ook al had hij het idee net wakker te zijn geworden. Na enkele zware minuten op de grond, die bij hem een half uur leek, kwam de koude grond tot hem door en dat zorgde er ook voor dat hij iets meer kracht kreeg. Hij duwde zichzelf met moeite omhoog en daar zat hij dan, Chezem. Hij zat met zijn ogen half dichtgeknepen en hij kon nog niet zien waar hij was. Het was alsof ze hem op zijn hoofd hadden geslagen. Op zijn huid waren wat krassen te zien, deze had hij opgelopen met het vervoeren. Op zijn kaak zat een schaafwond, alsof hij daarop gevallen was. Zelf was hij altijd uitermate voorzichtig en was hij bijna nooit uit zijn kamer te vinden. De wonden hadden nog geen korstjes, wat inhield dat ze hier dus nog niet lang zaten.
Chezem kon zich nog een klein beetje herinneren van waar hij was geweest;
Hij moest een speech geven, dat moest hij doen, aangezien zijn vader dat graag had. Een van hun zou de koning moeten worden, het land zou mogen bepalen wie dat zou zijn. Al zijn zonen moesten dat, dus hij ook. Daardoor had hij zijn plechtige kleding aangedaan. Hij voelde aan zijn hals, al het goud wat hij aan had, die waren hem niet afgenomen. Zijn ogen lieten al meer toe en Chezem keek verbaasd de kamer rond. Aan iedere muur zaten deuren en in het midden stond een keuken. Er lagen een hoop spullen, kaarten, flesjes, een boek, verband zelfs een ijskast stond naast het keukentje.
Chezem wreef door zijn ogen, het leek een vreemde droom te zijn. Hij was ook niet een persoon die zo moeilijk op stond, maar zeker ook niet zou gaan slapen met sieraden. Enkel het mes dat hij bij zich droeg was hem afgenomen, maar zijn sieraden waren meer waard dan het mes. Dat vond hij merkwaardig en kon hij niet goed plaatsen.
Toen hij iets in zijn ooghoek zag bewegen, stond hij in een paar seconde op. De sieraden verraadde hem, als hij normaal liep hoorde je deze niet. Maar door de vreemde houding waarin hij zat, botste ze tegen elkaar aan. Hij keek verbaasd naar een gedaante die op de grond lag. Het was een persoon, een mens, zoals hij! Chezem bleef nog wat verbaasd kijken en met de kleding die hij aan had, leek hij op een soort farao. Maar dan meer van deze tijd, het kleed dat hij aan had zorgde ervoor dat hij het niet te warm zou krijgen. Het zorgde zelfs voor een soort verkoeling. Het goud had hij gekregen van zijn vader en zijn moeder. Wat ervoor zorgde dat het plaatje van een farao geheel compleet maakte.
Hij liep naar de gedaante toe die op de grond lag en hurkte neer. Chezem was zelf nog nooit ontvoert, maar zijn jongere broertje had het vaker meegemaakt. Hij wist zeker dat ze hier ook uit kwamen, zijn vader zou de rekening betalen die de ontvoerders wilde en dan waren ze weer vrij.
“Hallo?” dat was ook het stomste wat je eigenlijk kon zeggen in een situatie als dit. Maar Chezem wist ook niet wat hij anders moest doen.
“Ik ben Chezem.” zei hij er wat onzeker achteraan. Sommige mensen kende hem, maar andere niet. Dat lag aan hun interesses in prinsen.
Opnieuw probeerde hij de gedaante wakker te krijgen en opeens kwam de vreemde gedachte in zijn hoofd dat de gedaante dood was. Hij keek naar de ademhaling, maar die was er nog. Hij ging langs de gedaante zitten en wachtte, zelf vond hij het opstaan ook moeilijk, dus dat moest voor de ander niet veel anders zijn.

[Cubiculum Nephilia]

Nadira bevond zich in een vreemde kamer. Er waren deuren in elke muur. Hoe verwarrend. Geen enkel mens zou zo toch de weg kunnen vinden? In wat voor gebouw was zij eigenlijk? De huidige kamer leek in ieder geval de keuken ervan te zijn. Het was wel wat krap, vond ze.
Haar aandacht werd getrokken naar het keukenblad. Er lagen verschillende voorwerpen op. Ondanks de zeer willekeurigheid aan spullen, werd Nadira aan blik direct naar een dek kaarten getrokken. Ze liep er naartoe en pakte de kaarten op. Geboeid door een aantrekkingskracht die ze niet begreep, bekeek ze een aantal van de kaarten. Haar ogen werden groot. Sommige plaatjes waren nogal schokkend. Vreemder vond ze de namen onder de kaarten: De Dood, Het Rad van Fortuin, De Geliefden, De Kluizenaar, De Magiër, De Tien Zwaarden, De Gehangenen, en zo waren er nog heel wat meer.
Nadira schrok op van beweging achter zich. Ze hoorde een vrij zware ademhaling, geschuifel over de grond en vervolgens gerinkel van metaal. In haar haast stak ze de kaarten in haar tasje en keek om. Een slank figuur met -naar het leek- dure gewaden, was overeind gekomen. Deze liep, of strompelde meer eigenlijk naar een silhouet die op de grond lag. Hoewel de kamer redelijk verlicht was, zag Nadira de persoon op de grond enkel als een zwarte waas. Terwijl degene in de gewaden prima te zien was. Opvallend vond zij de paars gekleurde haren.
'Hallo?', hoorde zij de persoon aarzelend praten.
Het was dus een man, dat werd duidelijk door de stem. Even schaamde Nadira zich. Zij had gedacht dat het een vrouw was. Het slanke postuur, de gewaden, en de lange haren waren voor haar tekenen van vrouwelijkheid.
'Ik ben Chezem', vervolgde de jongeman.
Was die ander soms wakker? Nadira liep dichterbij. Chezem leek haar niet te horen, maar nog voordat ze haar blik volledig op de liggende persoon kon richten, werd alles zwart. Het voelde voor haar alsof ze door de grond zakte.

'Wat doe je hier Nadira?'
'Ja, jij kan toch niks. Blijf thuis. Dit is niet voor jou.'
'Het is voor iedereen', verdedigde Nadira zichzelf.
Ze stond met haar parasol in de hand voor een hoog gebouw. Hier waren altijd de bijeenkomsten waar hun Koningin werd geprezen en de voortgang van zaken werden besproken. Tevens waren er altijd toespraken over de zelf van de mens. Hoe krachtig en goed de mens eigenlijk is. Dat zij nooit onder zullen doen voor andere wezens. Nadira stond daar volledig achter. En bij elke bijeenkomst zong ze altijd plechtig mee met hun volkslied.
Helaas waren er altijd ook vervelende kinderen, zoals nu, die vonden dat zij te min was om daaraan mee te mogen doen. Zij had immers geen krachten. Het was een reden waarom haar ouders zich deels voor haar schaamden, maar nooit zouden zij dit openlijk toegeven. Toch wist Nadira het wel. Het was een soort gevoel. Net zoals zij eigenlijk op voorhand al kon aanvoelen of een dag moeilijk zou worden.
Dit was zo'n dag. De kinderen bij de ingang deden moeilijk. Ze kende hen wel. Iedereen kende elkaar wel. Want je werd sowieso goed in de gaten gehouden. De aan de mens gegeven krachten, mocht je immers niet misbruiken. Enkele volwassenen die langs de kinderen heenliepen, keken soms toe, maar deden niks. Ondanks dat er vaak gesproken werd over een eenheid zijn, werd er toch te snel een verdeling gemaakt. Deze onderverdeling plaatste Nadira in de laagste klasse.
Zij had geen magie en haar afkomst bood geen uitkomst. Sommige mensen zonder magie konden nog aanzien kopen. Echter, omdat haar ouders maar een modaal inkomen hadden, kon er niks extra's gekocht worden. Het was ook niet iets wat Nadira zou willen. Zij wilde aanzien verdienen door de zelf van de mens. Daar geloofde zij heilig in.
Ze slaakte een diepe zucht, terwijl de kinderen doorgingen met haar proberen onderuit te halen. Hier had ze vandaag geen zin in. Met geheven hoofd en een glimlachje rond haar mond, liep Nadira weg. Ze had besloten om maar naar het park te gaan. Daar zou het nu heerlijk rustig zijn. Sowieso was het niet ver lopen vanaf dit gebouw.
In het park was het zeker rustig. Het groen straalde haast in het warme zonlicht en de vele kleuren van de bloemen gaven het een fantasie-achtige uitstraling. De vogels zongen ieder hun lied, ditmaal zonder verstoord te worden door de vele stemmen van mensen. Nadira genoot. Ze nam plaats op een gietijzeren bankje en liet haar parasol iets zakken. Direct werd haar gezicht verwarmd door de gouden stralen van de zon.
Plots werd het echter donker. Nadira schrok ervan, maar nog voordat ze had kunnen reageren, voelde ze een onverklaarbare pijn. Het volgende moment werd alles zwart.

Nadira schrok wakker. Haar ogen vlogen open. Angst overviel haar, omdat haar lichaam niet reageerde. Zelfs haar tenen wilden niet bewegen. Ze probeerde te schreeuwen, maar er kwam geen geluid over haar lippen. De paniek nam toe. Waarom kon zij zich niet bewegen? Waar was ze eigenlijk? De omgeving was vreemd, maar toch ergens ook bekend.
Langzaam kwam het besef. Deze kamer... Ze had er een droom over gehad. Weer zo'n vreemde overeenkomst. Als Nadira niet beter wist, dan zou ze zeggen dat ze soms voorspellend kon dromen. Maar dat was belachelijk. Een dergelijke magie was al jaren, misschien zelfs al wel eeuwenlang verloren. De Psyche bestond niet meer. Enkel nog de Elementen.
Nu Nadira begreep dat ze eerder diep had gedroomd, en nu wakker was, wist ze ook waarom zij zich niet kon verroeren. Haar lichaam bevond zich nog in de slaapfase, terwijl haar geest -of eigenlijk hoofd- al wakker was. In de slaap sluiten vaak zenuwen zich af, om niet te reageren op de dromen en alle signalen die daarbij vrijkomen. Dat moet voorkomen dat de slaper zichzelf ernstig kan bezeren in de slaap.
Echter, dit was nooit compleet in orde. Nadira had vaak gelezen en gehoord over mensen die toch aan de wandel gingen in hun slaap. Een stoornis werd het genoemd. Al vond Nadira dit ook weer het andere uiterste. Waarschijnlijk dat dit ook een stoornis was.
Ineens kwam er een golf van slaap weer terug. Haar hoofd begon zwaar aan te voelen en haar oogleden zakten al half dicht. Ze ontspande en vrijwel meteen opende de zenuwen zich. Zie je, het was alweer over. Nu nog wat slapen, want Nadira voelde zich erg moe. Ze gaapte zachtjes. Hoewel de vloer hard en koud was, bleef ze liggen. Het enige wat ze deed, was zichzelf in een meer comfortabele houding rollen.
Ze sliep al bijna weer, toen ze geschuifel dacht te horen. Maar Nadira wilde niks horen, enkel even slapen. Dus keek ze er niet van op. Een gevoel zei haar dat ze voorlopig nog wel veilig was, en dat was voor haar op het moment voldoende. Iets later hoorde Nadira nog vaag het gerinkel van metaal. Dat klonk bekend. Echter, toen ze probeerde na te denken waarvan, bleef haar geheugen een zwart gat. Ze voelde iemand naast zich. Waar de meesten in paniek zouden raken, bleef zij kalm.
'Hallo?', vroeg een mannen stem.
Dat liet Nadira wel wat ongemakkelijk voelen. Ze was immers vroom opgevoed en zo dichtbij een man of jongen te zijn, was niet wenselijk. Tenzij er huwelijk uit zou volgen.
'Ik ben Chezem', vervolgde de stem onzeker.
Goh, dat klonk bekend, dacht Nadira. Kende ze soms iemand met die naam? In haar hoofd ging ze de gezichten af van iedereen die ze kende, maar ze kon geen gezicht plaatsen bij de naam Chezem. Voorzichtig tuurde ze door haar wimpers heen. Er zat een slank persoon naast haar in dure gewaden. Ja, hij zag er wel bekend uit. Waar kende ze hem dan toch van?
Nadira besloot om vriendelijk te blijven. Ze opende haar ogen op een manier alsof ze net wakker werd en keek op.
'Hmn? Chezem?', vroeg ze op een wat neutrale manier.
Ze hoopte dat als ze elkaar echt eens eerder hadden gezien. Dat de jongen nu zou antwoorden in de trant van: "Ja, Chezem. Ken je me nog? We hebben daar en daar ontmoet."
Dan zou zij heel luchtig kunnen antwoorden met: "Oh, ja! Chezem. Hoi."
Echter, toen Nadira zich wat meer overeind duwde tot ze zat, wist ze niet wat ze zag. Een kamer met op elke muur deuren! Een keukentje met spullen! In korte flitsen kwam haar droom weer voorbij; de kamer met deuren, de jongen met paars haar; Chezem, en dan zouden er dus kaarten op het aanrecht liggen!
Zonder op reactie te wachten, kwam Nadira met een ruk overeind. Ze liep naar het keukentje toe. Haar blik gleed over de spullen. Daar! Ze liet haar ogen rusten op een dek met kaarten. Als gehypnotiseerd pakte ze het op. Ze bekeek enkele plaatjes. Het waren dezelfde! De Dood, Het Rad van Fortuin, De Geliefden, De Kluizenaar, De Magiër, De Tien Zwaarden, De Gehangenen en nog zo meer.
Door geluid achter haar kwam Nadira weer tot zichzelf. Ze schrok eerlijk gezegd nogal van het geluid. Daarop stak ze in haast de kaarten in haar handtasje en draaide zich om. Chezem was weer gaan staan. Hij keek vragend naar haar. Misschien zelfs wat achterdochtig.
'Ik ben Nadira', stelde ze zichzelf maar eerst netjes voor. 'Ik wilde niet onbeleefd zijn, maar ik schrok nogal toen ik besefte dat ik over deze kamer heb gedroomd. Dus ik moest iets controleren.'
Ze schonk Chezem een onschuldige, verontschuldigende glimlach toe, die haar blanke gezicht omringd door goudkleurige lokken iets warms gaf.

[Arin]

Goh... hoe kunen jullie zo'n lange stukken schrijven?
nougoed, Nu ik

Erfendor voelde een bonkend gevoel in zijn achterhoofd, hij werd wakker en verwachtte even zijn kamer te zien. Hij schrok zich dood toen hij zag dat hij daar niet was.
"Oh grote goden!!!" dacht hij, "Waar ben ik??". Hij raakte helemaal in paniek, waar was hij? Waarom was hij hier? Wat was er gebeurd? Waar was zijn familie?... Zijn familie! Hij moest ze beschermen, zijn vader was gestorven en zijn broertje en twee zusjes waren nog te jong. Wat als de rovers weer langskwamen? Ze zouden niets van hen heel laten. Hij dwong zichzelf om kalm te worden. Hoe kwam hij hier? Hoe in godesnaam kwam hij hier??? Dit vroeg hij zich af. Hij groef in zijn herrineringen (hoe schreef je dat ook alweer?).

De laatste ochtend die hij zich kon herinneren was heel normaal verlopen. Hij was wakker geworden (wat met die rovers al heel wat was...) en had zich aangekleed. Een tuniek aan, mantel om, armband die hij van zijn vader had gekregen om. Ontbeten, gewerkt, de koeien eten gegeven, de gieten gemolken, eieren geraapt, en hij was begonnen met het graan te oogsten.
Op dat moment had hij ze gezien, de Aguelpas. Een van de vele roversbendes op het platteland. De Aguelpas waren herkenbaar aan hun bloedrode mantels op hun zwarte paarden. Tussen die roversbendes was veel rivaliteit, blijkbaar was zijn familie dit keer ten prooi gevallen aan de Aguelpas Ze kwamen eraan. Aan de stofwolken te zien waren ze niet ver meer weg, hij had twee minuten, misschien nog niet eens om iedereen te waarschuwen. Hij rende door het huis om iedereen te waarschuwen en met ze te vluchten toen hij zich bedacht. Erfendor stuurde zijn familie wel weg om te vluchten maar maakte zich zelf klaar voor een gevecht, de rovers hadden al wel enoeg geplunderd, vond hij.
Als hij ze verraste kon hij er daardoor misschien al wel drie uitschakelen, daarna zou het op een man-tot-man gevecht aankomen, of misschien eerder op een man-tot-vijfmannen gevecht. De rovers kwamen steeds dichterbij, hij trok zijn zwaard en zijn dolk.Hij zou stand houden. Erfendor verborg zich in de graanvelden en wachtte af, Op het moment dat de rovers voorbij kwamen stormde hij uit het graanveld en verraste de rovers volledig, die hadden hier niet op gerekend omdat er meestal niemand in het huis was.
Erfendor wist er vanwege de verrassing twee uit te schakelen. Maar hij was wel erg in het nadeel, Hij stond hier alleen, bewapend met een dolk en een zwaard tegenover zes volledig bewapende rovers te paard. Dit ging hij niet redden.
Maar hij werd afgeleid, daar in de verte nog een stofwolk. Niet nog meer rovers hoopte hij. Maar nee, daar zag hij een stuk of negen boogschutters van het koninklijke leger aankomen. Hij riep om hulp, hij was gered! De rovers keken om en vluchtten weg, zij wilden geen ruzie met het leger. Erfendor zag een pijl door de lucht vliegen, hij dacht dat deze voor de rovers bedoeld was. Maar dan vloog hij toch wel erg ver zijn kant op. Erfendor stond aan de grond genadeld en zag de pijl op hem afkomen. Opeens zag hij heel scherp net als altijd wanneer je bijna dood gaat, het laatste wat hij zich kon herinneren was een beeld van een druppel groene vloeistof die van de pijl drupte.

Zwart

Een hobbelend gevoel,hij lag in een wagen. Erfendor keek de wagen uit en zag dat het al donker was, aan de stand van de maan te zien was hij toch al minstens elf uur onderweg. Dit was niet goed.

Zwart

En nu werd hij dan wakker in een schemerverlichte kamer, met overal deuren, in het midden een keukentje met allerhande zooi en naast hem twee slapende personen. Hij wist niet of ze met of tegen hem waren dus verborg hij zich snel in de schaduw. De man werd als eerste wakker, man wat maakte hij een herrie met al zijn sieraden, hij zag eruit als een farao. Maar bedacht Erfendor, hij zou waarschijnlijk niet ontdekt worden omdat hij geluid maakte. Toe werd de vrouw wakker, ze stond op en keek heel verward om zich heen. De man stelde zich voor, blijkbaar heette hij Chezem. De vrouw antwoordde niet maar liep naar het keukentje en bekeek een spel kaarten. Hierna stelde ook zij zich voor. "Nadira", dacht Erfendor, "Mooie naam". Ze zij dat ze an deze ruimte had gedroomd en iets moest controleren, dat verklaarde ook waarom ze zo verward om zich heen keken.
Deze personen leken hem wel veilig, en al waren ze dat niet, ze waren nog altijd zijn enige gezelschap. Hij stapte uit de nis en zei: "Misschien willen jullie ook weten wie ik ben?". Toen hij dit had gezegd besefte hij pas hoe lullig dit geklonken moest hebben, dus zei hij: "Sorry, ik ben Erfendor, Weten jullie misschien waar we zijn?".


Oh, blijkbaar dus toch gelukt.

[Ruka]

Hmn? Chezem?' Toen de vrouw op de grond dit zei knikte hij enkel. Hij ging rechtop staan en zoals het hoorde, maakte zijn sieraden nu geen geluid. Ze waren op maat gemaakt en tot zijn opluchting niet heel zwaar. Hij keek haar verbaasd na toen ze op stond, het leek zo snel te gaan en het was ook vreemd dat ze recht op iets af ging. Ze kende het hier blijkbaar, Chezem kreeg een vragende blik en hij zuchtte. Toen ze zich voorstelde, knikte hij.
“Ik ben Chezem, maar dat wist je al.”
Ze vertelde iets over een droom en hij keek haar enkel vragend aan. Het leek eerder op een verzonnen smoes, dan op iets wat echt kon zijn.
"Misschien willen jullie ook weten wie ik ben?" Chezem schrok niet, maar keek met enkele verbazing naar een nieuwe gedaante. Een jongen kwam uit de schaduw en Chezem vond het niet echt beleefd om zo een gesprek binnen te rollen. Hij keek met een zucht weg en bekeek de zwarte deuren, het zag er niet aangenaam uit, maar het was moeilijk om een kamer als dit leuk in te richten.
"Sorry, ik ben Erfendor, Weten jullie misschien waar we zijn?" Er kan dus een sorry vanaf? Dacht Chezem in zichzelf en hij keek om naar de jongen, deze leek ook geen idee te hebben waar ze waren.
“In een ruimte met een hoop deuren, verder heb ik ook geen idee.” zei hij kalm en liep richting het keukentje. Zijn blik viel meteen op een boek en deze pakte hij dan ook op, nieuwsgierig keek hij er in, er stond namelijk niks voorop of achterop, enkel een rode kaft.
“Wat fijn dat jullie eindelijk wakker zijn.” De stem klonk nu niet bepaald vrolijk. De stem klonk neutraal en waar de stem vandaan kwam, dat wist je niet, overal klonk hij even hard.
“Zoals jullie zien, is de weg hier wat moeilijk. Ieder mag twee dingen van het keukentje pakken. Daarna mogen jullie gaan en staan waar je wil. Op het kastje staat een teken. Dat is jullie doel, hier kunnen jullie weer nieuwe dingen halen voor de reis. Let op, niet alles is wat het lijkt.”
Dat was het, de stem was weg en het enige wat er overleef was een akelig leeg gevoel in de kamer. Chezem keek de andere vragend aan, misschien dat hun wisten wat er aan de hand was. Hij vond het heel vreemd en hij legde het boek weg en liep een rondje door de kamer. De deuren waren exact hetzelfde, zonder een krasje en de tint leek ook precies hetzelfde te zijn. De ijzeren klinken waren ook niet anders. Ook leek het alsof niemand anders hier eerder was geweest. Maar hij kon het mis hebben.
Hij zuchtte, waarom moest hij hier, van al zijn broers, in belanden. Hij zat altijd op zijn kamer, dus niemand had ooit last van hem. Hij had nog niet eens een speech kunnen gegeven, dus aan zijn speech kon het ook niet liggen. Voor het goud hadden ze het vast ook niet gedaan, anders hadden ze namelijk al meteen zijn ketting af kunnen nemen, die was al genoeg waard.
Chezem vond het moeilijk om na te denken als er geen motief was, een van zijn broers was het vast ook niet, Chezem was nooit op de eerste plaats om koning te zijn, maar hij had ook een goede band met zijn broers, dus waarom zou een van hen dit doen. Na al deze vragen gesteld te hebben aan zichzelf kwam hij er niet uit. Het boek had hij nog steeds in zijn handen en hij keek de andere aan. Zijn heldere ogen zochten die van zijn mede “gevangenen”
“Dus, welke deur word het?” mompelde hij, hoe sneller ze hier uitkwamen hoe handiger. Dit was een grote grap en ze weren vast gefilmd.
Chezem pakte zijn boek weer terug, als hij niks te doen had kon hij gaan lezen. Hij keek in de ijskast en pakte twee flesjes water.
“Maar twee items!” riep de stem hard en Chezem liet de flesjes van schrik vallen. Hij had niet verwacht dat de stem met zo'n grote klap terug kwam. Chezem pakte opnieuw een flesje en stak zijn handen de lucht in. In zijn ene had hield hij het boek, in zijn andere het flesje water.
“Goedgekeurd?” Chezem zuchtte, waarom moest hij naar die vervelende stem luisteren.
“Vervolg jullie reis vlug, over enkele minuten zullen alle deuren zich sluiten en zul je hier nooit uitkomen.”
Chezem vond de stem nu al vervelend. Hij was een bemoeial en hij leek het meest van deze plek af te weten. Dat was ook vrij logisch, aangezien dat hij aan het praten was.
“Je hebt de stem gehoord, hij is blijkbaar onze reislijder.” zei Chezem sarcastisch en hij keek de andere aan.

[Cubiculum Nephilia]

Nadira schrok op toen ze een stem hoorde zeggen: ‘Misschien willen jullie ook weten wie ik ben?’
Ze keek om. Een jongeman met lichtbruine haren, of was het donkerblond, stond er plots. Ze had geen besef van waar hij vandaan was gekomen. Misschien was hij net binnengekomen via een deur? Nee, vast niet. Sowieso kwam dit Nadira niet bekend voor. Het was niet in haar droom geweest.
‘Sorry, ik ben Erfendor’, verontschuldigde de jongen zich.
Nu al vond Nadira hem prettiger gezelschap dan Chezem. Die leek zo snobbig en vooral chagrijnig. Echter, ze kon het de paarsharige jongen ook niet geheel kwalijk nemen. Ergens wakker worden zonder dat je weet waar je bent in een kamer met vreemden. Zelf was Nadira ook iets uit haar humeur, al liet ze dat niet blijken. Daarvoor was zij tevens te verwonderd over de overeenkomsten met haar droom.
‘Weten jullie misschien waar we zijn?’, vroeg Erfendor.
Voorzichtig, om niet vreemd over te komen, nam Nadira de jongen in zich op. Hij zag er veel jonger uit dan iemand van haar leeftijd, vond ze. Ze schatte hem op een jaar of twaalf. Dit kwam met name door zijn lengte. Chezem daarentegen leek ouder dan haar te zijn. Zij gokte erop dat paarshaar al een jaar of vijfentwintig zou zijn.
Even kruisten de blikken van Nadira en Erfendor elkaar.
‘In een vreemd soort keuken… Verder weet ik het ook niet’, beantwoordde ze zijn vraag.
Vrijwel tegelijk sprak Chezem: ‘In een ruimte met een hoop deuren. Verder heb ik ook geen idee.’
Het waren geen antwoorden waar Erfendor iets aan zou hebben, maar zij konden het ook niet helpen dat zij niet wisten waar ze waren. Of wat dit alles moest voorstellen. Paarshaar kwam Nadira haar kant uitgelopen. Hij liep straal langs haar heen. Zijn aandacht was gevestigd op het aanrecht waar zij net zelf het pakje kaarten vanaf had genomen.
Nieuwsgierig als dat ze was, probeerde Nadira te zien wat Chezem oppakte. Hij had een soort boek of schrift in zijn handen. De kaft had een diepe rode kleur. Erg opvallend. Toch leek het verder helemaal niet speciaal te zijn. Er stond niks op de voor of achterkant geschreven.
‘Wat fijn dat jullie eindelijk wakker zijn’, klonk er plots overal en nergens.
Geschrokken deed Nadira een stap achteruit. Ze stapte op de zoom van haar eigen rok en viel hierdoor bijna achterover. Ze wankelde onhandig, maar wist haar balans te houden. Wilden mensen haar soms dood?! Dit was al de tweede hartverzakking in korte tijd. Nadira keek omhoog. Ze liet haar blik langs de randen van het plafond glijden, over de muren, echter zag ze niks waaruit geluid kon komen.
‘Zoals jullie zien, is de weg hier wat moeilijk. Ieder mag twee dingen van het keukentje pakken. Daarna mogen jullie gaan en staan waar je wil. Op het kastje staat een teken. Dat is jullie doel, hier kunnen jullie weer nieuwe dingen halen voor de reis. Let op, niet alles is wat het lijkt’, sprak de stem.
Deze leek even na te galmen. Daarna keerde er een stilte terug die meer naar was dan daarvoor. De stilte had nu een lading gekregen, onprettig, en woog zwaar. Het benauwde Nadira zelfs in haar ademhaling. Chezem wierp een blik haar kant en die van Erfendor op. Zij keek vragend terug. Ze snapte de instructies niet. Tevens snapte ze niet waarom Chezem zo keek. Dacht hij dat zij en de kleine jongen iets met dit van doen hadden?
‘Dus, welke deur word het?’, vroeg paarshaar.
Nadira durfde het niet te zeggen. Ze was bang om een verkeerde keuze te maken. Langzaam richtte ze haar aandacht op de deuren. Identiek. Hoe konden ze nu een keuze maken? Mochten ze niet gewoon even spieken en dan een pad kiezen? Wat op haar hoede liep Nadira naar een willekeurige deur toe. Ze legde haar hand op de klink ervan…
‘Maar twee items!’, riep de stem ineens.
Derde hartverzakking. Nadira was zo hevig geschrokken van de hardheid van de stem. En hoe plotseling het was, dat ze haar evenwicht verloor. Ze balanceerde naar voren. Haar arm moest haar gewicht ondersteunen, waardoor haar hand de klink naar beneden duwde. Het gewicht erachter zorgde ervoor dat de deur openging.
Met een kreetje van schrik viel Nadira de nieuwe kamer in. Tijdens de val liet ze de klink los. Een doffe klap dreunde door haar lichaam, waarna er vooral pijnprikkels loskwamen. Ze kreunde van onmak. Er klonk wat gemompel achter haar. Moeizaam draaide ze zich op haar rug. Pijn trok door haar been. Dankzij de val, was het pakje tarotkaarten uit de tas gevallen. Nadira tastte ernaar. Slechts één kaart was los geraakt tussen het elastiek uit. Ze moest zich uitrekken om de kaart te pakken. Dat lukte. Ze trok de kaart naar zich toe en bekeek het plaatje.
De Hoogpriesteres.
Er was iets met de kaart. Het leek tot Nadira te spreken. Voor haar gevoel stak er een bries uit het niets op. Haar haren deinden erop mee. Een gefluister zwol aan en ze hoorde zeggen:
“Psyche… Vertrouw op uw instinct. De mystieke krachten… De mystieke krachten… Krachten…”
Net zo plots hield het op. Verdwaasd bleef Nadira naar de kaart kijken. Uit dit voorval maakte zij voor zichzelf op dat de betekenis van de kaart was, dat er iets met magie stond te gebeuren. De Psyche, was er gezegd. Maar dat kon niet. Toch?
‘Vervolg jullie reis vlug, over enkele minuten zullen alle deuren zich sluiten en zul je hier nooit uitkomen’, onderbrak de kille stem Nadira haar gedachten.
Ze keek op en besefte nu pas dat ze in een andere kamer zat. De deur naar de keuken stond nog open. Vanaf haar positie kon ze Chezem zien staan. Hij leek net iets te hebben gevraagd, maar zijn gezicht was verstomd en keek haar kant op. Sukkelig keek ze terug. Hierbij voelde ze het schaamrood naar haar wangen stijgen.
Sowieso voelde zij zich een mispunt, omdat ze nu een deur had geopend. Wat als dat beslissend voor hun lot was geweest? Zou de stem het niet meer toelaten om een andere deur te kiezen?

[Arin]

Ik weet het, het duurde even. Maar hier is mijn stukje dan toch uiteindelijk.


Erfendor voelde zich echt heel stom, hij had zich gewoon al meteen moeten voorstellen. Dan was de omgang met de anderen vast makkelijker geworden. Hopelijk namen ze het hem niet zo heel erg kwalijk. Zij waren per slot van rekening zijn enige gezelschap.
Nadira leek hem wel aardig, maar Chezem... nouja, misschien zou dat later nog komen. Hij had wel vaker mensen als Chezem ontmoet, ze waren eerst erg gesloten en leken onaardig. Maar later bleken ze dan toch erg aardig als ze je eenmaal geaccepteerd hadden.
Erfendor zag Chezem zuchten en zich van hem wegdraaien, blijkbaar ergerde hij zich aan hem. Wat niet vreemd was aangezien Chezem ook hier wakker was geworden, en Erfendor kon natuurlijk niet weten wat zijn voorgeschiedenis was. Misschien was Chezem net als hij de enige die zijn gezin kon beschermen, of was hij een machtig iemand die snel naar iets belangrijks moest. Een vredesverdrag sluiten ofzo, Erfendor had niet zo veel verstand van dat soort zaken. Zijn leven bestond vooral uit zijn familie beschermen, werken, oogsten en zorgen dat zijn familie genoeg te eten had. Of draaide hij zich om om een andere reden?
Chezem keek hem weer aan en zei koeltjes "In een ruimte met een hoop deuren, verder heb ik ook geen idee" was het sarcasme? Of kon het hem echt niets schelen? Nadira keek ook naar hem en bestudeerde hem aandachtig. Waarom keek iedereen naar hem? Wat was er zo interresant aan hem? Of had hij iets fout gedaan? Hij hoopte van niet. Tegelijk met Chezem zei Nadira "In een vreemd soort keuken… Verder weet ik het ook niet" Ja, wat een geweldige antwoorden. Maargoed, Nadira en Chezem konden er ook niet aan doen dat ze niet wisten waar ze waren. Hij wist tenminste dat niemand iets wist over deze plek.
"Wat fijn dat jullie eindelijk wakker zijn" hoorde hij een of andere metalige stem hard zeggen. Waar kende hij die stem toch van? Erfendor wist zeker dat hij die stem al eens eerder had gehoord. Maar dat kon niet, het verste dat hij ooit van huis was geweest was het bos twee kilometer verderop. En dat maar één keer, om de schuilplaats van een bende struikrovers in de hens te steken. Maar toch... hij kende die stem. Zeker weten. Zo te zien was Nadira erg geschrokken van de stem, want ze wankelde achteruit. Erfendor wilde haar opvangen maar stond te ver weg, zo te zien was dat ook niet nodig geweest aangezien ze haar evenwicht toch weer hervond.
“Zoals jullie zien, is de weg hier wat moeilijk. Ieder mag twee dingen van het keukentje pakken. Daarna mogen jullie gaan en staan waar je wil. Op het kastje staat een teken. Dat is jullie doel, hier kunnen jullie weer nieuwe dingen halen voor de reis. Let op, niet alles is wat het lijkt.”
Dat was het, stem weg. Dat zou fijn moeten zijn, al helemaal omdat de stem hem zo´n akelig bekend gevoel opleverde. Maar dat was het niet, de stilte leek zelfs nog erger.
Hij zag Chezem door de kamer lopen en de deuren bestuderen, maar ze waren hetzelfde. Daarna liep Chezem naar een aanrechtje en pakte een boek met een rode kaft. Hij leek even te twijfelen maar pakte het daarma toch op. "Wat heb je nou aan een boek als je verdwaald bent op een plek met alleen maar deuren?" dacht Erfendor maar hij zei toch maar niets. Chezem moest het zelf maar weten, misschien had hij er een goede reden voor.
"Dus, welke deur wordt het?" hoorde Erfendor Chezem mompelen. Hierna liep Chezem naar een ijskast en pakte twee flesjes water. De stem kwam terug, bijna nog harder dan eerst: “Maar twee items!” , Blijkbaar waren Chezem en Nadira erg geschrokken, want Chezem liet zijn flesjes water en Nadira struikelde en viel tegen een deur aan die openging. "Deze dus" zei Erfendor met een knipoog tegen Nadira. Er was blijkbaar een kaart uit haar pakje kaarten gevallen, maar deze kon Erfendor niet zien voor ze hem weer oppakte. Nadira leek naar iets te luisteren, Erfendor had ook het gevoel dat er iets was, net buiten zijn gehoorsvermogen. Het deed de haartjes in zijn nek recht overeind staan. Hij liep naar Nadira toe en hielp haar overeind. Ze stonden in een nieuwe kamer, net als de vorige met veel deuren, het enige verschil was dat er niks in stond. "Misschien moet jij ook nog maar iets pakken, je mag per persoon maar twee dingen meenemen en jij hebt alleen je kaarten, dan kunnen we zo veel mogelijk meenemen.” zei Erfendor tegen Nadira. Hij liep naar het keukentje en keek wat hem van pas zou kunnen komen. Iets zei hem dat het hier gevaarlijk was en dat ze geluk hadden dat ze een lege kamer binnenvielen. Dus hij liep op het keukenblok af en pakte een keukenmes met een lederen hoes eromheen, dat zou hem van pas kunnen komen. Hij wilde het blad bekijken en haalde het uit de hoes, waarna het veranderde en een paraplu werd. “Dat bedoelde de stem dus toen hij zei dat niets is dat het lijkt” dacht Erfendor hardop. Hij legde het weer terug. Na er een aantal geprobeerd te hebben, deze veranderden onder andere in een komkommer, een ballon, een jas, een tapijt enzovoort, kwam hij er eindelijk een aantal tegen die echte messen waren en die er allemaal hetzelfde uitzagen. Hij pakte er een op en zag op de schede een bliksemschicht staan, zo stond er op elke schede een tekentje, een vlammetje, een ijskristal, een oog, “Een oog?”, dacht Erfendor, maar hij legde het maar weer terug. En zo nog een aantal andere tekentjes. Ah dus daar zaten de verschillen. Maar wat in godesnaam betekenden die tekentjes? Het waren toch gewoon precies dezelfde messen? Waarom moesten ze dan zo moeilijk doen met die tekentjes? Uiteindelijk moest Erfendor toch kiezen, dus koos hij het tekentje dat hij het mooiste vond. Het ijskristal, hierna liep hij naar een aanrechtje waar een heleboel soorten eten lagen voor het geval dat het een lange reis werd , en koos daar een grote zak appels die hij over zijn rug hing.
Hierna liep hij naar de volgende kamer, waar Nadira net in was gevallen en zei “Nou, let’s go, welke deur nu?”

[Ruka]

Chezem keek van de ene persoon naar de ander, hij had geen idee wat hij met ze moest doen. Of ze überhaupt wel een goed reisgezelschap waren.
Thuis was hij nooit buiten te vinden, dus kenden niemand. Hij was alleen, met zijn kamer vol boeken. Daar las hij over verre reizen, maar ook over dingen zoals dit. Mensen die ergens vast zaten, hij wist dat in paniek raken zinloos was. Hij was enkel chagrijnig door dat ze hier zaten, door een doffe plof keek hij om. Hij zag het meisje in de deuropening liggen en keek haar verbaasd aan. Hij had niet gedacht dat iemand zo kon vallen. De deur was open en ze had blijkbaar twee andere benen nodig om op te staan. Maar als ze door iedere deur zou vallen, dan hoefde hij geen deur te kiezen. Dat was een klein positief puntje aan deze hele zaak.
Chezem zuchtte en ging tegen een deur aan staan, hij opende het boek en daar stond een silhouet. Hij kon niet gelijk zien wat het was, al snel kwam hij er achter dat hij hem verkeerd om vast had. Toen Chezem het boek omdraaide zag hij pas dat het een dier was, maar welk dier wist hij niet. Het had grote lange poten en een lang lichaam, de oren en kop leken van een kat, maar hij kon het niet met zekerheid zeggen.
Hij sloeg een bladzijde om en las de eerste zin.
'het contact tussen je dierlijke zelf' Chezem sloeg het boek meteen dicht. Hij had geen zin in een boek over je ziel. Vooral niet een dierlijke. Hij had het weer goed gedaan, een onzin boek had hij te pakken gekregen. Daar had hij helemaal niks aan.
Hij keek op naar Nadira en hij liep naar haar toe, zijn hand stak hij naar haar uit, dan zou ze beter op kunnen staan. Hij had geleerd van vader dat je een vrouw met respect moet behandelen. Daarom had zijn vader er ook honderd. Chezem schudde zijn hoofd bij deze gedachte en had weer zin om thuis te zijn.
Toen Nadira overeind was gekomen, liep hij verder de nieuwe kamer in.
In plaats van een keuken, stond er niks in deze kamer. Chezem liep op een deur af en opende deze, ze hadden er niks aan om lang te blijven wachten.
Een sterke wind vulde de kamer, het leek alsof hij een deur naar buiten had geopend. Toen hij naar binnen keek, was dat echter niet het geval. De zijkanten van deze kamer waren watervallen, die kletterend in een zwart gat uitkwamen. De touwbrug die er krap tussen hing, was niet erg verleidelijk om doorheen te gaan. Snel sloot hij de deur en opende die ernaast, hier waren enkel spiegels. Een doolhof vol spiegels, niet zoals in een kermis, glas. Chezem was er nu al minimaal tien keer in te zien. Het zou moeilijk zijn jezelf in deze kamer voort te bewegen, maar het was te proberen.
"Deze vind ik iets aangenamer." mompelde Chezem. Hij had geen zin om nu al klets nat te zijn en dan nog rond te gaan lopen. Maar als ze een betere deur vonden, wilde hij best met hun mee gaan.

[Cubiculum Nephilia]

Beschaamd nam Nadira van beide heren hun hand aan.
'Bedankt', mompelde ze zachtjes.
Ze werd overeind geholpen alsof ze niets woog. Dat liet haar bedenken dat ze kennelijk met twee sterke mannen was. Het was een geruststellende gedachte. Toen ze eenmaal stond, klopte de rok van haar jurk af. Niet dat deze vies was geworden, het was meer een soort automatisme.
Erfendor had het erover dat zij nog maar iets moest pakken. Nadira wist dat dat het beste zou zijn. Echter, wat moest ze meenemen? Drinken, net als Chezem of eten net als Erfendor? Het was allebei belangrijk. Hoe kon iemand daar nou tussen kiezen? Het leek totaal niet eerlijk. De gehele situatie was gewoon één groot sadistisch spel, vond ze.
Nadira putte er al helemaal geen kracht uit dat ze zo snel een blunder had begaan. Ze liep terug de kamer met de keuken in. Daar staarde ze een tijdje besluitloos naar alle spullen. Er lag genoeg, misschien zelf te veel eigenlijk om uit te kiezen. Tevens nam ze een kijkje in de koelkast die er stond. Na wat verder wikken en wegen, besloot Nadira om ook een fles water mee te nemen. Drinken zou vrij belangrijk kunnen zijn. Vooral al ze zo’n onzekerheid hadden over hun verblijftijd hier.
Gehaast, om niet ineens afgesloten te worden van haar lotgenoten, deed Nadira de koelkast weer dicht, stak de fles in haar tas en liep terug naar de kamer die zij per ongeluk had geopend.
‘Now, let’s go. Welke deur nu?’, vroeg Erfendor.
Nadira durfde daar geen antwoord op te geven. Zij had al een deur geopend. Misschien was het beter als een ander dat nu deed. Ze keek wel aandachtig om zich heen, maar wederom waren alle deuren identiek. Kregen ze echt geen aanwijzing? Zelfs geen kleine?
Chezem bleek een deur te hebben gekozen. Hierop sloeg de deur naar de keuken dicht. Het liet haar ditmaal minder opschrikken, omdat ze zoiets eigenlijk wel had verwacht. Nadira wilde paarshaar de nieuwe kamer in volgen, maar hij deed de deur alweer dicht. Vragend hield ze haar hoofd schuin. Waarom liep hij niet verder?
De met goud bekleedde jongen reageerde niet op haar blik, of misschien zag hij het niet, maar opende een andere deur. Nadira verbaasde zich over het feit dat het werd toegelaten dat meerdere deuren werden geopend. Ze had verwacht dat ze elke keer maar één van de velen mochten ontsluiten. Dan hadden ze dus helemaal niet deze kamer hoeven te betreden.
Ze ging op haar tenen staan en probeerde over Chezem zijn schouder mee te gluren wat zich in de kamer bevond. Ze zag een buitenste rand van één van de spiegelende “ramen”. Moesten ze door die kamer? Of was het beter om een nog andere kamer te kiezen?
‘Zullen we het maar proberen?’, vroeg Nadira onzeker.

[Arin]

Chezem zuchtte en ging tegen de muur aan staan, hij sloeg zijn boek open en begon te lezen. Meteen sloeg hij zijn boek dicht. Erfendor glimlachte. Blijkbaar niet zijn smaak. Erfendor draaide zich om en zag Nadira in het keukentje staan twijfelen. Hij besloot zich er niet mee te bemoeien, dit moest haar eigen keus zijn. Uiteindelijk deed ze de koelkast open en pakte een fles water. Een goed idee, vond Erfendor, hij had toch genoeg eten om met z’n drieën een paar dagen van te eten, dan kan je beter drinken kiezen. Hij pakte zijn mes en maakte de schede vast aan de lederen banden van zijn armband zodat hij het snel kon trekken en keek op, Chezem had blijkbaar een deur gekozen, Erfendor zag niets maar voelde zich vreemd aangetrokken tot de deur, het leek wel door het geluid van vallend water te komen. Chezem deed de deur weer dicht en trok een andere open. Mocht je meerdere deuren opendoen? Maar de stem kwam niet terug. Dus blijkbaar mocht het. Uit deze kamer klonk geen enkel geluid, nieuwsgierig liep Erfendor wat dichter naar de deur. Deze kamer leek wel te bestaan uit een doolhof, maar geen gewoon doolhof. Eentje van allemaal muren waarin je jezelf zag, zoiets had Erfendor nog niet vaak gezien. Eén keer nog maar, toen zijn vader nog leefde en hem meegenomen had op bezoek naar een belangrijk persoon had hij zo’n muur gezien, maar dat was een kleintje, die aan een andere muur hing. Deze waren gigantisch, zo groot als een gewone muur. Aangetrokken door dit onbekende raakte Erfendor het zachtjes met zijn vingertoppen aan. Het voelde hard en koel, maar toch ook zacht en het had een hele gladde oppervlakte. Niet zo ruw als andere muren. “Zullen we het maar proberen?”, hoorde hij Nadira vragen. Hij schrok een beetje op, zoals als je wakker schrikt, doordat hij zo betoverd was geweest door deze nieuwigheid was hij een beetje vergeten waar hij was en met wie.
“Ik vind het goed.”, zei hij. Zolang hij zelf maar geen deur hoefde te openen vond hij alles goed. En dit zag er betrekkelijk veilig uit. “Zullen we dan maar gaan?”, vroeg hij, “Hoe eerder we hier weg zijn, hoe beter.”, hij begon te lopen. Na een kwartiertje merkte hij dat hij honger kreeg, hij was dus blijkbaar lang onder zeil geweest, hij stopte, deed de zak appels van zijn rug, draaide zich om en vroeg: “Willen jullie ook een appel?”, terwijl hij er een uit de zak haalde en er een flinke hap uit nam. Hij was verbaasd door de zoetheid en frisheid van de appel. ‘Je kunt van die ontvoerders zeggen wat je wilt, maar lekker eten hebben ze wel.’, dacht hij terwijl hij tevreden op de appel kauwde.