In Quest for Knowledge

[Xatham]

In Quest for Knowledge

Inleiding
Naar een idee van Cubiculum Nephilia
Ver weg, in het dal van Solyari wonen groepen magiërs. Als de kinderen van deze magiërs de leeftijd hebben bereikt dat ze volwassen worden bevonden door hun ouders en familie, hebben de magiërs de keuze om uit huis te trekken en de weg te bewandelen die al door vele magiërs is bewandeld. In het streven naar kennis, trekken zij door de bergen, reizen ze door duistere wouden, houden ze een korte rustpauze in de straten van de drukke metropolis, steken ze een der zeven wateren over, gevolgd door een eindeloze woestijn en tenslotte bereiken ze de hof tuinen van de allermachtige magiër, waar zijn dan zullen proberen om toe te treden tot zijn school en een leerling te worden van de alwetende macht. Maar deze almachtige meester, wiens naam onbekend, maar die algemeen bekend is als dé magiër, heeft een zeer strenge selectie en van de magiërs die de reis überhaupt weten te overleven, wordt er misschien slechts één procent doorgelaten tot zijn academie. Lukt het deze generatie van magiërs, afkomstig van het dal van Solyari om toe te treden tot de school van dé meester en de almachtige kennis van hem te leren? Om de school te bereiken zullen de magiërs moeten samenwerken, maar tegelijkertijd heerst er ook een soort van onderlinge rivaliteit. Wat bijvoorbeeld als er maar één iemand uit de groep doorgelaten mag worden. Wie zal dit dan zijn?

Voor dit RP-Verhaal heb ik drie tot acht deelnemers nodig. Meedoen? Vul het lijstje hieronder in. Zelfs als het verhaal al in volle gang is, mag je nog binnen komen vallen, maar laat dit dan wel even in het chat-topic weten.

Invullijstje
Naam:
Geslacht:
Leeftijd:
Uiterlijk: (Eventueel met foto’s. Je mag hier best creatief zijn en je personage kleine dierlijke elementjes geven of een fantasy-achtige verschijning. Zo lang de basis maar menselijk blijft.)
Innerlijk: (Spreekt voor zich denk ik)
Magie: (Wat voor een soort magie beoefent jouw personage, wat zijn sterkte- en zwaktepunten bij de magie van jouw personage?)
Inventaris: (De karakters zijn op trektocht dus de bezittingen die ze meegenomen hebben zijn maar beperkt. Wat heeft jouw karakter meegenomen voor deze reis?)
Extra: (Zijn er nog extra dingetjes die je over je karakter moet vertellen?)

Nog vragen? Stel ze gerust per PB of via het chat-topic.

[Xatham]

Oké. Mijn karakter is een beetje vreemd, maar vreemde karakters maken het verhaal voor mij extra leuk en geven mij extra inspiratie
Naam: Yaika
Geslacht: V
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Ze is niet erg lang. Ze heeft lang donkerbruin haar. Door een spreuk die ooit fout ging heeft ze een staart (in dezelfde kleur als haar haar). Ze heeft grote bruine ogen. Meestal is ze in dezelfde outfit gekleed: Witte laarsjes, een wit jurkje (dat ongeveer halverwege tussen haar knieën en heupen eindigt), een zilveren ketting die over haar heupen valt, een zwart leren jack dat ze over de bovenkant van het jurkje heen draagt, een zilveren hangertje om haar hals met een klein klokje, een zwarte toverhoed die een tikkeltje scheef op haar hoofd staat en een witte bril met zo'n bandje er aan. Veel mensen vinden dat Yaika een vreemde verschijning heeft, maar zelf vind ze het belangrijk om kleren te hebben waar ze zich goed in voelt en waar ze goed in kan bewegen.
Innerlijk: Ze probeert stoer over te komen, maar voelt zich daadwerkelijk soms erg eenzaam en onzeker. Ze is er gevoelig voor anderen. Als ze een complimentje krijgt, kan ze helemaal opleven, maar als iemand iets onaardigs tegen haar zegt, versterkt dat alleen maar haar onzekerheid. Ze houdt erg van gezelschap en vriendschap. Ze is gek op spelletjes. Als vriendin kan ze erg lief en zorgzaam zijn, als vijand kan ze heel gemeen en bitchy doen.
Magie:Yaika kan waterspreuken, spreuken die rekenen op de invloed/aanwezigheid van de maan en spreuken die zijn gebaseerd op geluk/willekeurigheid. Effecten variëren tussen healing, het versterken (van de magie) van zichzelf/anderen, simpele spreuken voor eigen gebruik en simpele aanvalsspreuken. Ze is ontzettend snel met magie maar op kracht laten haar spreuken af en toe te wensen over.
Inventaris:Yaika draagt een rugzak met daarop een paar tandwielen en waar twee cilindervormige pijpen uitsteken die om de zoveel tijd geluidsloos kleine wolkjes rook produceren. Wat de functie van die laatste paar dingen is, is zelfs voor Yaika een raadsel, zij gebruikt de rugzak vooral om haar spullen op te slaan. Dingen die niet aan haar inventaris mogen ontbreken zijn onder andere: Een stok kaarten, een dobbelsteen, een geluksmuntje, een verzameling sleutelhangers, een slaapzak, een klein knuffeltje, een bidon en een boek met griezelverhalen. (Vooral nutteloze niet kampeer-gerelateerde spullen)

[Ruka]

Naam: Saizo
Geslacht: Man
Leeftijd: 20
Uiterlijk: Links boven Saizo
Innerlijk: zie link
Magie: zijn snelheid, stilte (Niet echt een kracht, heeft hij voor getraind.) Zin echte kracht is het omgaan met het weer. Zoals zorgen dat het regent/sneeuwt. Hij is het beste in mist en het is voor hem makkelijk om daarin op te gaan. Hij kan het nog niet heel goed, maar hij is flink aan het leren.
Inventaris: Zijn sikkel, die hij netjes verborgen heeft onder zijn kleding.
Extra: De link is naar een gratis websiteje waar mijn karakters op staan. Volgens mij moet dat geen probleem zijn?
Hij heeft een kimono aan, met daaronder zijn ninja kleding. Als hij dan ook niet door de mensen hoeft te lopen dan zal hij deze ook uit doen.

Als er iets mis is aan het lijstje kun je altijd een PM sturen

[Jorinduh]

Nou, daar ga ik dan :p
Naam: Lizzie
Geslacht:Vrouw
Leeftijd: 18
Uiterlijk: Kan niet zo goed fotootje vinden, dus dan maar gewoon beschrijven. Lizzie heeft lange witblonde haren, die ze het liefst gewoon los laat hangen. Door een mislukte spreuk heeft ze twee witte kattenoortjes op haar hoofd. Ze heeft grote, groene ogen en lange zwarte wimpers. Ze draagt een strakke zwarte broek met daarboven een wit bloesje. Ook heeft ze altijd een kettinkje om. Het is een zilver kettinkje met een diamanten hartje. Ze heeft lange bruine laarzen met hak.
Magie: Ze kan zorgen dat mensen andere emoties voelen. Makkelijke verdediging-en aanvalspreuken lukken ook nog wel, en dingen om te overleven.
Inventaris: Een riem die altijd om haar heupen hangt. Daar zit een helingsdrankje aan. Daarnaast hangt ook nog een kleine, handige dolk.
Extra: Haar hele familie is omgekomen in een oorlog. Dat ligt heel gevoelig bij haar.

Iets veranderen? Say it :p

[Cubiculum Nephilia]

Uit de oude doos:

Naam: Trish
Leeftijd: 23
Geslacht: vrouw
Ras: mage
Magie: metaal
Uiterlijk: http://i25.photobucket.com/albums/c81/C ... gate_1.jpg
Informatie: Trish heeft in het rijk waar ze vandaan komt een redelijk zeldzame vorm van magie. Zij kan metaal beïnvloeden. Dit treft dus alles waar maar ook iets van een metaal in zit. Echter, ze beheerst haar element nog niet zo goed als dat zij zelf zou willen. Trish haar uiteindelijke doel is om zelfs het ijzer in iemand zijn of haar bloedbanen te kunnen beheersen. De weg naar deze beheersing is lang, moeizaam en misschien zelfs onmogelijk. Toch doet zij een poging naar deze beheersing. Ze hoopt dat zij van de beste magiër dit kan leren. Haar uiteindelijke doel hiermee is wraak.
Trish is geboren in een arm gezin van magiërs. Haar ouders deden hun best om rond te komen en genoeg te verdienen met hun gaven. Het mocht echter niet baten. Ze kwamen in de schulden. En met de schulden kwamen de problemen. Zo kwamen geregeld schuldeisers aan de deur. Trish was nog klein, maar niet dom. Ze snapte wat er aan de hand was en wilde al jong meehelpen. Dit deed ze door haar moeder te helpen op de velden.
Op een dag kwam één van deze schuldeisers niet aan de deur, maar naar de velden. De schuldeiser was het wachten zat en vond dat er een voorbeeld gemaakt moest worden. Het idee was om Trish haar moeder enkel zwaar te verwonden, maar door de worsteling die volgde, werd het haar dood. Trish was er ooggetuigen van. Om deze reden was zij dan ook het volgende doelwit, want de schuldeiser wilde geen getuigen hebben. De schuldeiser viel Trish aan met een dolk.
In haar verdriet en woede wakkerde een sluimerende kracht in Trish aan. Onbewust weerde ze de aanval af. Geen van beiden snapte wat er was gebeurd. De schuldeiser zette opnieuw de aanval in. Weer werd de verdediging in Trish onbewust aangesproken. Ze stuurde de dolk in de borstkas van de schuldeiser.
Nadat die persoon neerviel, is Trish terug gerend naar huis om het haar vader te vertellen. Echter, toen ze terugkwamen bij de velden, was de dader weg. Een omschrijving van de persoon hielp niet bij het zoeken en vinden. De zaak is nooit opgelost. Over de jaren die volgden, was Trish haar vader zo vol rouw en verdriet dat hij het Trish kwalijk begon te nemen dat zijn vrouw was vermoord. Vooral toen haar krachten zich meer begonnen te ontwikkelen. Het werd haar verweten dat ze alles had kunnen voorkomen. Dat zij nog leefde en haar moeder niet meer.
Uiteindelijk is Trish de deur uit gezet en is ze zelf op zoek gegaan naar een plek. Ze kwam in een weeshuis terecht. Voor haar was haar vader ook dood en de directie gaf er niet om of Trish wel de waarheid sprak. Ze werd in het huis genomen en juist verwelkomt met open armen toen ze van de directie wisten dat Trish over magie beschikte. Hierdoor werd er veel aandacht aan haar geschonken en zo veel mogelijk getracht om haar beter te laten worden. Echter, door de zeldzaamheid van haar element, ging het moeizaam.
Er werd Trish, om haar te motiveren, verhalen verteld over een almachtige magiër. Hij zou haar verder kunnen onderwijzen. Sterker maken. Het enige probleem was dat enkel de besten in de leer mochten. Trish nam zelf het doel voor ogen om sterk genoeg te worden om haar moeder te wreken. Diep in haar hart en ziel weet ze gewoon dat de schuldeiser van toen nog leeft. En dat kan ze niet langer toelaten. Maar ze wilt hem laten lijden. Daarvoor moet ze over de kracht beschikken om zelfs het ijzer in bloed te beïnvloeden. Want met controle over iemand zijn of haar bloed, had je controle over het hele lichaam.
Wat dat betreft is Trish wraakvol qua karakter. Ze hecht zich aan niemand en gedraagt zich zo kil als haar element. Terwijl ze diep van binnen eenzaam is en nog altijd verdrietig.
Trish haar kleding is van metaal. Zo is haar mantel van kwikzilver en heeft ze de rest van haar bescherming zelf gemaakt van het beste metaal wat ze toen tot haar beschikking had. Wat voor Trish handig is, is dat ze dus haar kleding kan beïnvloeden. Zo kan ze het meer beschermend maken als ze wilt. Wanneer er geen dreiging is, houdt ze het klein. Om uiterlijk geeft ze niet. Ook niet of mensen naar haar kijken. Elke vrouw heeft immers hetzelfde.

[Xatham]

Stressend zocht Yaika naar de laatste paar spullen die niet aan haar zoektocht mochten ontbreken. Vanuit een hoekje van de kamer viste ze nog een laatste stok kaarten tevoorschijn, die ze in haar rugzak frotte. Met moeite trok ze aan de rits die voor geen meter leek mee te werken. Boos legde Yaika haar handen over elkaar.
"Wat krijgen we nou?" vroeg ze de rugzak. "Gaan we niet meewerken?" Een grote puf grijze rook kwam uit de rugzak tevoorschijn alsof hij Yaika's vraag met een 'nee' beantwoordde.
"Hmpf, fijn" mompelde Yaika. "Jij je zin." Ze grabbelde in haar rugzak en haalde haar moeders kookstelletje eruit. Waarschijnlijk zouden anderen ook wel zoiets meenemen en dan zou haar kookstelletje toch alleen maar overbodig zijn. Ze legde het kookstelletje bij de tent, die een eerdere selectie al niet had overleefd. Met een ruk trok ze aan de rist van haar rugzak die nu eindelijk wel meewerkte. Tevreden bekeek ze het resultaat: haar toch nog altijd veel te volle rugzak. Ze hing hem over één van haar schouders en in haar favoriete kleding verliet ze het huisje waar ze haar hele leven met haar moeder gewoond had.
In de laatste paar weken hadden zij en haar moeder al langzaam naar het afscheid toegebouwd waarbij ze elkaar steeds minder zagen. Het was een idee geweest van haar moeder om ervoor te zorgen dat zowel zij als haar dochter niet in tranen zouden uitbarsten als de dag daadwerkelijk zou aanbreken. Dit was ook de reden dat Yaika's moeder er vandaag niet was. Ze vreesde er voor dat ze gewoon te emotioneel zou worden als ze haar dochter zag vertrekken, dat ze zich dan op het laatste moment nog zou bedenken en toch geen toezegging zou verlenen aan de reis van haar dochter.
Yaika dacht er allemaal net een tikkeltje anders over. Het leven met haar moeder was over had positieve en negatieve kant gekend. Gelukkig vooral positieve, dat in tegenstelling tot haar vader. Maar hoe fijn haar leventje thuis ook geweest was, het was nu tijd om verder te gaan. Yaika wilde al sinds kleins af aan een sterke onafhankelijke magiër worden en dit zou de volgende stap zijn naar haar droom.
Met de vreemde, rustig stoom tuffende rugzak over haar schouders, liep Yaika verder naar het grote centraal gelegen plein waar zij en de anderen reizigers afgesproken hadden om zich te verzamelen. Veel van haar medereizigers wist ze niet. Op een klein stuk perkament stonden hun namen gekrabbeld en hun leeftijden. Yaika's rechtervinger gleed langs de getalletjes die de levensjaren van haar medereizigers uitdrukten. Achttien, twintig en er zat zelfs een volwassen vent (Trish? Man? Vrouw?) van drieëntwintig tussen. Met een leeftijd van zeventien was Yaika de jongste. Aan de andere kant betekende dat dus wel dat ze door haar ouders en familie het snelst volwassen was bevonden om aan deze reis te beginnen. Trots op haar eigen vondst maakte Yaika een klein huppeltje en giechelde ze even.
Inmiddels was Yaika aangekomen op het centrale plein dat voornamelijk bestond uit grote witte leistenen. Ze keek om zich heen en aan de enkele personen die op het plein aanwezig waren: winkeleigenaren die hun winkeltjes net openden en klanten die blikken wierpen in de etalageruiten, concludeerde ze dat ze de eerste moest zijn van de vier. Op een bankje aan de rand van het park ging Yaika liggen, genietend van de schemering die nog over het plein heerste in de vroege ochtend. Spelend met het randje van haar witte jurkje, ging ze nogmaals door de namen op haar lijstje.

[Ruka]

Saizo werd, nadat zijn vader hem op straat had gezet, opgevangen door een Aziatische man. Deze man was een van de tien beste ninja’s, het was dan ook niet vreemd dat Saizo van kleins af aan leerde om hem op te volgen. Hij trainde met hem mee, totdat de man overleed in een gevecht. Saizo moest met zijn 12 jaar, zichzelf trainen. Iets wat hem sterk maakte, maar het zorgde er ook voor dat hij een muur om zichzelf maakte. Enkele weten wat hem is overkomen, enkel zijn vrienden. De rest hoefde het niet te weten en hij werd dan ook vaak gezien als een gemeen persoon.

Saizo pakte een plukje van zijn haren en liep richting de spiegel. Het bruin/gele draad wikkelde hij om het plukje waarna hij er aan het einde een kraaltje en een veertje aan bevestigde. Hij keurde of het goed zat en toen hij het voor zijn gevoel goed was, besloot hij terug te gaan naar haar kamer. Hij had geen geld om ergens te overnachten, dus had hij niet veel keus om met een vrouw mee te gaan.
Saizo had ook in een boom kunnen slapen, maar doordat hij fit moest zijn aan het begin van de reis, had hij besloten om in een goed bed te overnachten. Als ninja had hij toch geleerd hoe hij vrouwen moest verleiden en toen hij bij haar thuis was, vond hij haar zo vervelend en druk. Hij had ervoor gezorgd dat ze in slaap viel, met een pijltje, gif.
Saizo wist dat het niet mocht, dat hij vrouwen alleen voor een missie mocht versieren, maar hij had weinig keus en ze wilde vast dat hij met zijn kracht om leerde gaan.
De kracht van Saizo was niet handig, als hij het extreem warm of koud had, leek de kracht bij hem aan te wakkeren. Dan kon het weer plotseling omslaan, van een warme zomer, naar mistig en koel. Iets waar hij nog niet goed mee om kon gaan, zijn krachten rustig houden. Zelf was hij rustig en hoorde je hem nauwelijks, terwijl zijn krachten het omgekeerde leken te zijn. Dat was iets waar hij uitermate slecht tegen kon, hij had de macht over zijn gehele lichaam, wist hoe hij deze moest gebruiken en wat hij er mee kon

Hij had er al een lange reis opzitten, maar hij vond het wel interessant om met mensen mee te gaan uit een ander gebied. De reis had lang geduurd, maar door de trainingen was het geen probleem voor hem. Hij nam wat eten mee en besloot naar buiten te gaan, om daar nog wat te trainen met zijn sikkel en het gooien met shuriken. Hij wilde zichzelf niet te moe maken voordat de reis begon, maar in zijn ogen, was trainen nooit verkeerd. Ze hadden het vast nodig bij deze lange reis, ook was hij benieuwd hoe hard de andere hadden getraind.
Hij sprong uit het raam en lande met een zacht plofje op de grond, het was nauwelijks te horen.

Nadat hij had getraind liep hij geruisloos door de straten, dat deed hij niet met opzet. Hij deed het zo vaak, dat het vanzelf gebeurde. Toen hij op het plein aan kwam, besloot hij eerst vanuit een boom te kijken naar de mensen die zouden komen. Een meisje, die hij er nogal apart uit vond zien, viel hem meteen op. Ze zocht, dus het was haast zeker dat ze bij de groep hoorde. Zonder geluid te maken kwam hij uit de boom, om langzaam naar haar toe te lopen. Hij griste het papiertje uit de handen van Yaika.
“Wat voor idioot ben je om niet op te letten?” Hij keek op het papiertje en zuchtte.
“Of heb je dit papiertje gevonden? Je ziet er uit als een normaal meisje. Beetje vreemd, maar ach.” Saizo zegt wat hij denkt, ook al was het dan misschien niet altijd netjes. Hij kon niet geloven dat ze een kracht kon hebben, dus misschien dat ze een meisje was die het papiertje had gevonden. Saizo was altijd alert, nu keek hij weer vanuit zijn ooghoeken of hij iets verdachts zag.

[Cubiculum Nephilia]

Trish keek stoïcijns de kamer rond die ze voor velen jaren haar kamer had mogen noemen. Er stonden nauwelijks persoonlijke spullen in. Ondanks haar met regelmaat iets was gegeven of aangeboden, had Trish vrijwel alles cadeau gedaan aan de andere kinderen in het weeshuis. Het had haar een status gegeven van vrijgevig, maar toch was ze nooit warm geweest naar de kinderen toe. Ze wilde geen band opbouwen die uiteindelijk weer zou breken. Die pijn kende ze maar al te goed, en daar had ze geen behoefte meer aan.
Achter haar hoorde Trish het ruisen van een pij en de typerende, vlotte, doch zware voetstappen. Ze keek over haar schouder en zag Oudste Tikvah in de deuropening verschijnen.
'Ben je gereed?', vroeg hij op vriendelijke toon.
Trish knikte. Ze wilde niets liever dan vertrekken. Het was niet dat ze het slecht heeft gehad. Helemaal niet zelfs. Het was puur dat ze nu een stap dichterbij haar wraak was. Zij kreeg haar kans om leerling te worden van de enige die haar zou kunnen leren om het ijzer in een persoon zijn of haar bloed te beheersen. Dat was een zeldzame opportune. Een hele eer zelfs. Nu moest Trish zich nog enkel waardig bewijzen.
'Kom', sprak de man kalm.
Tikvah keerde zich om en verdween uit het zicht. Trish ging de man achterna. Zij keek beurtelings links en rechts wanneer ze de kamers van de anderen passeerden. Soms keek een kind terug. Een enkeling kwam nieuwsgierig naar de deur.
'Krijgt Trish eindelijk ouders?’, vroeg een meisje.
Tikvah bleef staan en keek om naar het meisje. Trish hield eveneens halt, maar keek niet. Zij wist dat de andere kinderen het vreemd vonden dat zij zo lang al in het weeshuis zat. Sommigen hadden daarom het idee gekregen dat zij niet leuk genoeg was. Iets wat versterkt werd door het afstandelijke gedrag van haar. Toch had bijna elk kind medelijden met Trish. Dit waren met name de kinderen die wel eens iets van haar hadden gekregen en voor een kort moment de zachte kant van haar zagen.
De Oudste glimlachte teder naar het meisje.
‘Ja, zo kan je het wel zien’, zei hij.
Het meisje keek naar Trish, die nog altijd weigerde om terug te kijken. Ze twijfelde even, maar sprak toen snel: “Gefeliciteerd, Trish. Dat je er maar gelukkig mag worden.”
Verbijsterd keerde Trish zich om. Echter het meisje was al terug haar kamer in gerend. Trish schudde even haar hoofd. Tikvah wierp haar een veelbetekende blik toe. Zij negeerde deze blik en keek weer stoïcijns. Er klonk een klein lachje, maar er werd niks gezegd.
De twee vervolgden hun wandeling. Beneden in de hal stonden nog twee medewerkers van het weeshuis. Één van hen hield een staf beet met daaraan hangend een knapzak.
‘Je denkt toch niet dat ik daarmee ga lopen?’, vroeg Trish wat kritisch.
‘Het is een lange reis die je gaat maken, mijn kind’, antwoordde Oudste Tikvah. ‘Het zal van pas komen. In de knapzak past meer voedsel dan het uiterlijk doet vermoeden. En de staf zal een mooie verlenging zijn van je arm. Tevens iets handigs om mee te rusten als je benen gaan vermoeien.’
Hij nam de staf over van de vrouw die het vasthield en reikte het Trish aan. Zij bekeek keurend de staf. Het was dof van kleur, leek geheel niet op iets wat voor haar kon werken en was naar haar mening te lang. Traag stak ze haar hand uit. Haar vingers streelden het oppervlak. Trish haar ogen werden groot van verbazing.
‘Dat meent u niet’, fluisterde ze.
De glimlach van Tikvah werd breder.
‘Jawel. Het is voor jou. Gebruik het zoals je gepast vindt.’
Trish knikte verbaasd en greep de staf nu goed vast.
‘Dat zal ik zeker doen’, antwoordde ze.
‘Dan hebben wij jou verder niks meer te geven, Trish. Onze kennis is beperkt, maar bij hem zal jij je verder kunnen ontplooien. Geloof in jezelf. Dat zal het belangrijkste zijn’, sprak Tikvah plechtig.
Trish maakte een buiging voor hem. Even liet ze alles bezinken. Ze zou nu wederom niks meer hebben om thuis te noemen. En hoewel ze zichzelf had beloofd om zich nooit meer aan iemand te binden, voelde het nu wel alsof ze haar echte vader verliet. Een innig verdriet borrelde in haar op. Dat maakte haar echter weer boos. Ze wilde niet zwak zijn. Niet nog een keer.
Langzaam rechtte Trish haar rug. Ze keek de Oudste aan. Even gingen haar lippen van elkaar, maar op het laatste moment bedacht ze zich. Snel draaide zij zich weg en haastte zich de deur uit.

Trish had er al een behoorlijke reis opzitten toen zij aankwam in het stadje waar ze de rest zou ontmoeten. Het verzamelen was op het centrale plein. Dat was het enige waar zij tegenop zag, met anderen te moeten meereizen. Echter, zo had Tikvah haar verteld, was het niet anders. Er ging altijd een groepje naar de machtige magiër. Zo viel er wat te kiezen. Of niemand werd gekozen. Dat kon ook nog.
Zelf vond Trish het een beetje vaag verhaal, “zo viel er wat te kiezen”. Hij kon toch ook wel één op één testen? Zeker als het zo’n machtig persoon was, zou dat moeten kunnen. Helaas was het kennelijk niet anders.
Wat sikkeneurig baande Trish zich een weg door de straten. Het was druk. Geheel anders dan waar zij vandaan kwam. Waar zij zich dan weer niet aan kon storen, was het feit dat anderen naar haar keken. Ze wist dat zij opviel in haar bepantsering. Toch zou ze voor geen goud stoffen kleren willen aantrekken. Zulke kleding had geen nut. Geen functie en bood geen bescherming. Dan kon je nog beter naakt rondlopen, vond Trish.
Een frons trok over haar gezicht toen ze het plein in het zicht kreeg. Een betrekkelijk klein meisje stond te wachten met een rugzak die zo nu en dan stoom uitblies. Was dat één van haar reisgenoten? Trish hoopte van niet, want zo leek het er nog op dat ze moest gaan babysitten. En dat terwijl ze juist van kleine kinderen was verlost.
De frons werd dieper toen er een apart geklede jongeman bij het meisje kwam staan. Hij griste iets geligs uit diens handen. Was dat nog een reiziger? Of was hij enkel het kind aan het pesten? Als het laatste het geval was, dan wist Trish daar wel raad mee. Haar blik werd iets donkerder en ze stapte op het tweetal af.
‘Wat voor idioot ben je om niet op te letten?’, hoorde zij de jongeman zeggen. ‘Of heb je dit papiertje gevonden? Je ziet er uit als een normaal meisje. Beetje vreemd, maar ach’, ging hij door.
Voor Trish was het op deze manier duidelijk dat de jongen bezig was met pesten en waarschijnlijk niet tot haar medereiziger behoorde. Ten minste, dat hoopte ze maar, want anders wist ze nu al dat er spanning in de groep zou komen.
Plots keek de jongeman om zich heen, alsof hij iets verdacht vond. Hun blikken kruisten elkaar. Trish keek op een boze manier terug. Toen zij de afstand tussen hen had verkleind naar drie meter van elkaar af, zei ze: ‘Pest je altijd iemand die jonger en kleiner is dan jezelf? Daag liever iemand van je eigen leeftijd en grootte uit.’
De wind blies haar haren op en liet haar mantel van kwikzilver zacht wapperen. Ondanks de nu weinig bedekkende kleding, kon het er imposant uitzien.

[Jorinduh]

Lizzie controleerde zenuwachtig of ze al haar spullen bij zich had. Het helingsdrankje en de dolk waren vastgemaakt aan haar riem, die losjes om haar heupen hing.
Ze greep even naar het zilveren kettinkje rond haar hals. Ze had het van haar familie gekregen op haar tiende verjaardag, de maand daarna werden ze vermoord.
Er verschenen tranen in haar ogen, die ze ruw wegveegde. Ze verborg het kettinkje onder haar bloesje en keek naar de grote rugtas naast haar. Er zat een dunne slaapzak, magisch brood, een grote fles water en een net geslepen werpmes. Ze hees de tas over haar schouder en keek op het stukje perkament.
Daar stonden drie namen en drie leeftijden opgeschreven. Die van haar medereizigers. Ze bekeek hem nog eens goed. Ze was in ieder geval niet de jongste, dat was Yaika...
Ze keek even op haar horloge, het was tijd. Een beetje met tegenzin verliet ze haar vertrouwde huis, waar ze jaren in gewoond had. Maar ze wilde graag een keer reizen, en dit was misschien haar enige kans!
Ze liep snel naar grote plein. Daar zag ze drie mensen. Ze bleef een beetje onzeker achter het muurtje staan. Waren dat haar medereizigers? Zij was Lizzie Amarante, zij hoorde alles te durven. Ze haalde diep adem en benaderde voorzichtig de drie onbekenden...

Goed? Of te weinig???

[Xatham]

Zo! Het was niet gepland om zo laat pas naar bed te gaan, maar toen ik eenmaal begonnen was aan dit stukje, zat ik zo vol met inspiratie dat ik het niet meer kon laten om het pas morgen af te schrijven

Er klonk zacht, bijna onhoorbaar gekraak uit de takken van de boom die achter Yaika’s rug stond en in een ooghoek schoot er een gedaante uit de boom. In een reflex wilde Yaika wegduiken, tot ze besefte dat deze gedaante qua snelheid op een zeer hoog niveau ontwikkeld was, net zoals dat bij haar het geval was. Yaika concludeerde snel dat het een van haar medereizigers moest zijn en gewillig liet ze de aanval op haar afkomen. In een flits griste de medereiziger het stuk papier uit haar handen.
“Wat voor idioot ben je om niet op te letten?” zei hij met een zucht en met een blik vol ongeloof liet hij zijn ogen over het perkament rollen. Yaika rolde even met haar ogen. Alsof zij hem niet aan had zien komen? Misschien werkten dit soort trucjes bij magiërs die zich op pure kracht focusten in plaats van snelheid, maar bij haar was dat, helaas voor hem, niet het geval. Ach, voor nu zou ze deze jongen nog wel even voor de domme houden. Ze had geen zin om op de eerste dag al ruzie te creëren.
Yaika nam een seconde de tijd om de jongen eens goed te bestuderen. Hij had paars haar, was zo ongeveer twee koppen groter dan haar, droeg een soort van blauwe jurk en had een arrogante nietszeggende gezichtsuitdrukking, alsof de hele wereld om hem draaide. Yaika hoopte dat ze toch een soort van band met hem kon krijgen. Om bij de magiër te komen moesten de vier samen werken en hij leek precies het type dat zich daarin vreselijk zou gaan vergissen. Hij realiseerde zich vast niet dat het meestal de egoïsten waren die de reis niet tot een goed einde wisten te brengen.
Op zijn gezicht na was het uiterlijk van de jongen wel bijzonder. Zijn nauwe ogen, de vreemde blauwe jurk. Yaika concludeerde dat hij of zijn ouders niet uit het dal van Solyari kwamen.
“Of heb je dit papiertje gevonden?” mompelde de jongen nu. “Je ziet er uit als een normaal meisje. Beetje vreemd, maar ach.” Deze woorden raakten Yaika dieper. Hoezo gewoon meisje? Ze droeg een stomende rugzak, was apart gekleed en bovenal was er dat lange harige ding nog dat van onder haar jurkje uitstak: haar staart. Als deze gast haar voor gewoon meisje uitmaakte, was hij die idioot die niet op aan het letten was.
Een duidelijke derde kandidaat deed zich voor in de vorm van een vrouw, gekleed in een metalen mantel. Yaika’s ogen begonnen lichtjes te glunderen. Kon het zijn dat zij de magie van het metaal beoefende? Metaal was kil en koud, verraderlijk en machtig. Ooit in een ver verleden had Yaika de kans gehad om trainingen te krijgen van een simpele maar goede leermeester die het vak van metaalbeheersing leerde. Yaika was toen nog niet zo bezig geweest met magie en had de lessen afgewimpeld. Achteraf gezien had Yaika spijt van haar beslissing, ondanks het haar waarschijnlijk toch nooit gelukt was om het metaal te beheersen, hoeveel lessen ze er ook in onderwezen kreeg.
“Pest je altijd iemand die jonger en kleiner is dan jezelf?” vroeg de vrouw. In haar metalen outfit straalde ze macht uit naar de jongen die zojuist het papiertje van haar had afgepakt. Yaika voelde een vertrouwelijke sfeer van de vrouw afkomen. Het was alsof zij, ondanks haar machtige individuele uitstraling, wél bereid was om tijdens deze reis samen te werken. Maar uit de manier hoe haar twee medereisgenoten naar elkaar keken, vermoedde ze dat het tussen hun twee nooit al te veel soeps zou worden.
Plotseling stond ze daar. Een meisje met een strakke zwarte broek, een wit shirt en katenoortjes die uit haar lange blonde haren staken. Terwijl Yaika te druk gefocust was op de woordwisseling tussen haar andere twee reisgenoten, was ze aan komen lopen. Ze oogde zelfverzekerd, doch verlegen en in tegenstelling tot de andere twee reisgenoten straalde ze een minder imponerend gevoel uit. En vooral dat laatste bracht haar meer op een zelfde niveau als waar Yaika op zat. Yaika gaf een korte glimlach naar haar en keek toen naar de andere twee die haar nog niet opgemerkt leken te hebben.
Yaika besloot het initiatief te nemen, sprong overeind en deed een paar passen naar het verlegen meisje met de kattenoren. “Jij moet Lizzie zijn!” riep ze uit, vol enthousiasme. Ze draaide zich nu naar de jongen die haar vanuit de boom beslopen had. “En jij bent vast Saizo?” Ze staarde nu naar de vrouw in het metaal. De enige naam die nog over was, was Trish, de naam die zij als mannennaam had bestempeld.
“En dan ben jij Trish?” vroeg Yaika. Haar stem kwam twijfelend over, iets wat ze achteraf gezien liever niet gewild had, omdat ze toch vrijwel zeker was van de namen. Yaika stak haar hand uit en wel op zo’n manier dat hij voor alle drie bedoeld kon zijn.
“Hallo!” riep ze vrolijk. “Ik ben Yaika!”

[Ruka]

Toen Saizo hoorde dat er iemand aan kwam lopen keek hij in de ogen van de “belager” Het was eigenlijk een "belaagster".
Hij stond er enigszins van te kijken dat het een meisje was, de manier van lopen liet hem vermoeden dat het een jongen was. Hij keek terug naar het “kind” en zuchtte, ze zei nog niet eens iets terug. Dat was al helemaal saai, hij had gehoopt op een reactie, op z’n minst…
Hij maakte zijn kimono los, dat was de rede van het gekraak in de boom. Zonder zijn Kimono was hij, sneller en stil als hij in bomen zat, of aan het sluipen was.
“Pest je altijd iemand die jonger en kleiner is dan jezelf?” Saizo keek neutraal om naar de vrouw die de zin had uitgesproken.
“Nee, ik pest ook vrouwen die met veel lawaai rond lopen” zei hij rustig, ze deed hem denken aan een vriend die ook, alles erg vond wat hij zei. Ieder klein dingetje dat hij tegen een vrouw zei, vooral als het negatief was. Saizo zei nogal vaak negatieve dingen, dus dat ging leuk worden. Zelf was hij gewend om geen geluid te maken en je lichaam te zien als een instrument. Je kon ervoor zorgen dat iedereen je hoorde, maar ook dat niemand je hoorde en de bewegingen haast niet te zien waren, zo snel dat ze gingen.
Hij had al gehoord dat ze metaal aan had, maar dat alles van metaal zou zijn, dat had hij niet verwacht.
Maar zoals hij was getraind, deed het hem niks. Het deed hem niks dat ze een vrouw was en dat ze haast niks aan had. Hij hoorde nog iemand anders, hij zag een meisje, maar hij had geen zin om er aandacht aan te besteden. Saizo vond het al erg genoeg om met drie vrouwen te moeten rondlopen. Was dat legaal? Was het de bedoeling dat hij als enige jongen tussen drie vrouwen liep?
Saizo had al in de gaten dat de vrouw metaal kon besturen, geen enkel ander persoon zal in een totaal metalen outfit lopen. Saizo wilde enkel dat er op zijn minst één jongen in de groep zat, maar er stonden vier namen op het lijstje. Dus hij had pech, hij was de enige jongen en zal dat ook blijven. Hij streek door zijn paarse haren en de kimono legde hij over een bankje. Hij voelde zich beter in deze kleding. Met een vragende blik keek hij om naar het "Kind" dat van de bank af sprong, die vond het blijkbaar nodig om blij te doen. Hij bekeek haar opnieuw, hij vond haar niet bijzonder en hij vroeg zich af welke kracht ze dan ook bezat. Daarna keek hij om naar de oudste, hij snapte nog niet eens waarom iemand zo wilde rondlopen. Maar hij liep ook wel eens rond met enkel een handdoek om, ook al deed hij dat vaak wanneer hij in bad ging.
“En jij bent vast Saizo?” Hij knikte naar het meisje en keek naar het nieuwe meisje met kattenoortjes. Waarmee ze blijkbaar gewoon open en bloot mee rond liep.
Hij had gedacht dat ze enigszins iets gemeen zouden hebben met elkaar.
Het leek alsof ze met opzet bij elkaar waren gezet, vier totaal verschillende mensen en vier totaal verschillende persoonlijkheden. Alsof ze zochten naar problemen, Saizo keek naar niemand in het bijzonder en voordat hij begon te praten nam hij een diepe zucht.
"Dus, welke krachten hebben jullie?" vroeg hij toen maar, alsof het normaal voor hem was om gezellig met onbekende te doen.

(sorry als het niet goed is, maar ik wilde julllie niet ophouden X3)

[Cubiculum Nephilia]

De jongeman was voor een milliseconde verbaasd. Hij herstelde echter al snel van die blik en keek nu meer neutraal. Tenminste, Trish nam aan dat het zijn neutrale blik was.
‘Nee, ik pest ook vrouwen die met veel lawaai rond lopen’, reageerde de jongeman mat.
Hij impliceerde dus dat zij met veel lawaai rondliep. Apart. Vooral omdat geen één van haar metalen onderdelen elkaar raakten. Het materiaal was licht, maar sterk. Dus waren Trish haar voetstappen niet luider dan die van een ander. Haar bepantsering rinkelde verder ook niet. Ze was niet achterlijk. Te veel geluid zou haar doen verraden aan de vijand. Toch had de jongeman haar klaarblijkelijk gehoord. Misschien was dat een onderdeel van zijn gaven?
Trish keek stoïcijns terug naar hem. Zijn opmerking raakte haar niet op emotioneel vlak. Het raakte haar eigenlijk nergens. Daarvoor had zij over de jaren heen zichzelf te veel afgeschermd van gevoelens. Haast het enige wat zij nog toeliet was de zucht naar wraak. Wat de jongeman dus hooguit kon verwachten was een opmerking terug.
‘Ik zie je het graag proberen’, reageerde Trish koeltjes.
Daarmee was voor haar eigenlijk deze “aanvaring” alweer ten einde. Ze zou pas moeite nemen als hij grenzen zou overschrijden die wraak waardig waren. Nonchalant liet ze haar blik overgaan naar het meisje op de bank. Zij sprong net overeind. Eerst dacht Trish dat ze ook op de jongeman zou reageren, maar toen zag ze dat de blik van het meisje op iets anders was gericht.
‘Jij moet Lizzie zijn!’, riep ze uit.
Lizzie?, dacht Trish. Ze draaide haar hoofd wat bij en zag nog een meisje staan. Het meest opvallende aan dit tweede meisje waren de kattenoortjes. Even fronste Trish erom. Dierenoren? Was deze Lizzie soms een vormveranderaar? Het zou kunnen, maar normaal gesproken liepen die niet bepaald te koop met hun ware natuur. Daarbij, zou het eerste meisje wat ze zag dan ook een vormveranderaar zijn? Zij had immers een dierlijke staart. Procentueel gezien was dit vrijwel onmogelijk.
‘En jij bent vast Saizo?’, ging het meisje met de staart enthousiast verder.
Trish kon enigszins bewondering voor haar opbrengen dat ze zo vrolijk deed, terwijl de jongeman haar eerder nog had beledigd. De metaal mage wendde haar blik terug naar de enige van het mannelijk geslacht in hun gezelschap. Vreemd genoeg had deze zich omgekleed. Dat, of hij had twee lagen aan gehad en nu één laag uitgetrokken. Het ontging Trish volkomen wat daar het nut van was geweest.
De jongen knikte op de vraag of hij Saizo was. Nu hadden al twee van de drie reisgenoten een naam. Trish prentte ze goed in haar geheugen. Ze had verwacht dat het meisje met de staart nu haar eigen naam zou zeggen, maar in plaats daarvan richtte zij zich tot haar.
‘En dan ben jij Trish?’, vroeg de brunette.
De vraag leek nogal overbodig. Als er maar vier namen op het lijstje stonden, dan moest de laatste naam wel voor haar zijn. Ze besloot om maar toegeeflijk te zijn.
‘Ja, dat klopt’, antwoordde Trish met neutrale stem.
‘Hallo!’, riep het meisje weer vrolijk uit. ‘Ik ben Yaika!’
De brunette, Yaika, glimlachte er zelfs bij. Lizzie stond er voor Trish haar gevoel wat verlegen bij en Saizo leek het weinig te kunnen schelen. De groep was zeker gevarieerd te noemen. Ze leken zelfs totaal niet bij elkaar te passen. Compleet de tegenpolen van elkander.
Te hyper, te terughouden, te nonchalant en van zichzelf wist ze; te kil.
Er viel een stilte na Yaika haar uitroep. Niemand leek echt te weten hoe te reageren op haar. Trish zelf gaf enkel een knikje ter erkenning.
‘Dus… welke krachten hebben jullie?’
De vraag kwam van Saizo. Het verbaasde Trish enigszins dat hij de vraag stelde, maar liet dit niet blijken. Een dergelijke sociale actie had ze eerder van Yaika verwacht. De metaal mage wachtte ieder hun antwoord af. Zelf zei ze niks. Het moest nogal overduidelijk zijn welke kracht zij had.

[Glorfindel]

Naam: Amianor
Leeftijd: 24
Uiterlijk:

Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.

Wat het eerste zou opvallen aan Amianor is dat hij erg lang is. Wel twee meter en acht centimeter om precies te zijn. Het enige wat zijn menselijkheid verraad is de vorm van zijn gedaante; al het ander wat dit zou kunnen weergeven word gehuld door een mantel met kap, een masker en de stoffen kleding die hij hieronder draagt. Zijn kledij is gehavend door tijd en gebruik, en vertoont zich uitsluitend in variërende tinten zwart, behalve zijn masker. De grondlaag daarvan is ook zwart, maar een wijde horizontale groef, op ooghoogte, en een verticale groef die vanaf de ander een lijn naar beneden trekt, zijn donkerrood gekleurd. Als bescherming draagt hij zwartlederen arm en scheenbeschermers, en een dikke laag leer over zijn borstkas. Ook draagt hij een leren riem band diagonaal om zijn torso; aan de voorkant hangen verschillende tasjes en buidels, en aan zijn rugzijde hang een zwaard met een lemmet van wel anderhalve meter lang. Het lemmet echter bedekt door zijn mantel, en alleen de grip van het zwaard steekt boven zijn schouder uit, door een gat in zijn mantel.
Innerlijk: Amianor kan afstandelijk, op eerste impressie zelfs intimiderend, overkomen. Dit is echter vooral veroorzaakt door zijn uiterlijk. Hij spreekt niet veel, enkel wanneer hij vind dat het nodig is, en kiest zijn woorden met zorgvuldigheid. Mysterie omringt hem hierdoor. Vastberadenheid en wilskracht zijn kwaliteiten die hij bezit, als hij dan ook een doel in ogen heeft is hij bereid ver te gaan om het te bereiken. Triviale gesprekken, bezigheden en gebeurtenissen die hem daarmee niet helpen interesseren hem dan ook nauwelijks. Hij is een nachtwezen; in de nacht is hij actief en vol geesteskracht, overdag voelt hij zich vaak afgemat. Hierdoor heeft hij mettertijd ook een omgekeerd slaapritme aangenomen.
Magie: Schaduwmagie. Niet letterlijk als in, zwarte, per se ‘slechte’, magie. Amianor bezit de zeer zeldzame en tevens controversiële kracht om één te worden met schaduw en duisternis, het te gebruiken om in totale duisternis te ‘zien’, manipuleren en hanteren voor illusie en destructie. S ’nachts (of in donkere omgevingen) is Amianor dan ook uiterst krachtig, overdag zijn zijn krachten erg verzwakt en is hij vaak gelimiteerd tot het gebruiken van zijn eigen schaduw (of die van andere objecten). Hij put dus in principe zijn kracht uit de absentie van licht. Fysiek is hij ook aardig sterk, maar dit komt vooral door zijn grootte, niet door krachttraining. In het vechten met zwaard is hij vaardig, ook moet gezegd worden dat zijn fysieke kracht en snelheid worden beïnvloed door dag en nacht.
Inventaris: In de verschillende buidels die om zijn riem hangen heeft hij de benodigde versnaperingen en ook drinken zitten, en van diezelfde riem hangt zijn zwaard, op zijn rug. Een kompas, zonnewijzer, slijpsteen en stoffen doek draagt hij ook altijd bij zich.

[Jorinduh]

Mijn beurt!!!

Voorzichtig liep ze naar het plekje naartoe, waar een ongemakkelijke sfeer hing, voelde ze.
Had ze iets gemist? Blijkbaar, want twee van de drie mensen daar waren nogal geïrriteerd. Zenuwachtig streek ze haar bloesje glad.
Lizzie keek naar de magiërs, waar ze blijkbaar mee op pad zou gaan.
'Nee, ik pest ook vrouwen die met veel lawaai rondlopen,' hoorde Lizzie één van haar medereizigers snauwen.
Ze vond het nogal een botte opmerking, maar misschien bedoelde hij het gewoon als grapje.
Hij had het tegen de vrouw, die gekleed was in metaal.
Lizzie vond dat het haar goed stond, het was origineel, dat was zeker.
'Ik zou je het graag zien proberen,' zei de vrouw in het metaal koeltjes.
Jeetje, wat was er gebeurd in de tijd dat ze er nog niet was?
Ze concentreerde zich even op de man met het paarse haar, om te kijken of ze zijn
emoties een beetje kon lezen. Hij had het gewoon als grapje bedoeld, niet om iemand te beledigen.
Hij voelde zich alleen, misschien moest ze hem wat opvrolijken?
Nee, misschien zou hij dan boos op haar worden, en daar had ze absoluut geen zin in.
Het laatste meisje, dat er erg aardig en een beetje verlegen uitzag, sprong overeind en liep naar haar toe.
Lizzie zag dat uit haar witte rokje, een dierenstaart tevoorschijn kwam. Het zag er leuk uit!
'Jij moet Lizzie zijn!' riep ze vrolijk. Lizzie glimlachte zwakjes en knikte.
Ze had nooit veel gepraat... 'En jij bent vast Saizo?' vroeg ze aan de jongeman.
Saizo knikte en keek onverwacht naar Lizzie. Haar gezicht vertrok een beetje.
Hij keek naar haar kattenoortjes. Dat vond ze altijd verschrikkelijk, het gaf haar een vervelend gevoel.
Alsof ze haar gingen pesten, of uitlachen.
'Dan ben jij vast Trish,' eindigde het meisje een beetje onzeker.
Hij zuchtte een beetje overdreven en vroeg: 'Dus, welke krachten hebben jullie?'
'...'
Niemand antwoordde, dus ze besloot het woord maar te nemen, al gebeurde dat niet vaak.
Zo zelfverzekerd mogelijk zette ik een stap naar voren, keek het kringetje rond, en begon met praten:
'Nou, ik ben dus Lizzie. Ik ben achttien jaar en ik kan emoties lezen en besturen, al ben ik er eerlijk gezegd niet zo ontzettend goed in. Het lijkt me leuk om met jullie op stap te gaan!'
Er verschenen kleine blosjes op haar wangen. Zo, dat was voorbij.
Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht.
Ze zette snel een paar passen achteruit.

Sorry! Ik ben niet zo goed in lange stukken schrijven
Ik probeer het, maar ik heb het ook erg druk enzo

[Glorfindel]

Naarmate de zon in de ochtend omhoog kroop kon Amianor zijn connectie met het duister langzaam voelen vervagen, en voelde zijn lichaam moe worden. Hij slaakte een onhoorbare zucht vanachter zijn masker. Acht jaar geleden is het alweer dat hij voor het eerst kennismaakte met zijn zeldzame talent. Een gave, en tegelijkertijd een vloek. Zijn vader had hij nooit gekend; maar toch wist hij dat Amianor deze kracht zou ontwikkelen op zijn zestiende jaar. Instructies had Amianor toen ontvangen, over hoe ermee om te gaan, en hoe het te ontwikkelen.
Vooroordelen en minachting zou hij dagelijks ervaren in de jaren die volgden. Hij zou een ‘kwade geest’ bezitten, boosaardig en goddeloos. Hoe anders zou zo’n gave zich in een persoon kunnen ontwikkelen? Mettertijd had Amianor dit aanvaard en omarmde wat hij volgens anderen was. Aanvaard wat je niet kunt ontkennen.
De ochtendzon scheen fel over het witte plein terwijl de mensen die al ontwaakt waren aan hun dag begonnen. Voor Amianor was dit andersom, hoewel hij het gevoel had dat hij zich de komende dagen aan zou moeten gaan passen. Een hele tijd geleden al had hij gehoord over een almachtige magiër, die zijn wijsheid in zijn school deelde met enkele, waardige, studenten. Dit interesseerde Amianor, misschien was dit de man die hem kon helpen zijn zwaktes te minimaliseren, en zijn krachten te vergrootten. Deze reis was echter té gevaarlijk om alleen te ondernemen. Hij was dan ook vergenoegd toen hem ter ore was gekomen dat een groepje jonge magiërs zich op deze ochtend aan deze reis zou wagen.
Toen hij, vanuit een donker zijstraatje, dan zag hoe een klein meisje met een dierenstaart op een bankje zat, werd zijn attentie daarnaartoe getrokken. Eén voor een voegden anderen zich tot haar gezelschap. Ze leken allemaal hun eigen eigenaardigheden te hebben; metalen kleding, paars haar, en kattenoren? Dit zouden ze moeten zijn.
In een langzame looppas baande Amianor zich een weg door de mensen die over het plein verspreid stonden. Amianor torende boven de passanten uit; de meeste mannen reikten tot zijn schouder, verbaasde en verontwaardigde blikken werden de grote zwarte gestalte niet bespaart.
Het viertal leek in een soort van argument verwikkeld te zijn toen hij ze naderde, totdat het kleine meisje blij opsprong en zichzelf leek voor te stellen. Hij was al wat dichterbij, maar kon ze nog niet horen praten. Er leek een stilte te volgen.
''Nou, ik ben dus Lizzie. Ik ben achttien jaar en ik kan emoties lezen en besturen, al ben ik er eerlijk gezegd niet zo ontzettend goed in. Het lijkt me leuk om met jullie op stap te gaan,'' was het eerste wat Amianor verstond.
Het meisje met de kattenoortjes klonk nogal onzeker, ook al deed ze duidelijk haar best om niet zo over te komen. De rest stond er nog maar wat bij te kijken.
Ondertussen was hijzelf enkele meters van de groep af tot stilstand gekomen, enkel zijn gehavende gewaad wapperde nog in de koele ochtendbries. Een voor een liet hij zijn duistere blik langs de gezichten glijden, en nam ze in zich op. Alleen het kleine meisje, Lizzie, stond met haar rug naar hem toe.
''Zijn jullie het reisgenootschap?'' Zijn stem was diep, en gedempt door zijn masker, het masker wat ook zorgde voor een kille, uiterst expressieloze blik.

[Xatham]

Nieuwsgierig keek Yaika de groep rond, op zoek naar een teken dat de namen die zij gegokt had voor haar medereizigers, goed waren. Lizzie glimlachte eventjes en gaf een kort knikje. Yaika draaide zich nu naar Saizo die ook niet veel meer dan een knikje kwijt kon. Eerst maakte hij een enorme en vooral opvallende opkomst alsof iedereen moest weten wie hij was en nu bleef hij stilletjes en onbewogen staan. Trish was de eerste die met wat meer woorden reageerde.
“Ja, dat klopt” antwoordde ze. Haar stem klonk alsof ze het niet zo veel kon schelen dat anderen nu haar naam wisten. Op de een of andere manier leken haar medereisgenoten en dat met name Saizo en Trish heel individualistisch opgesteld en Yaika hoopte maar dat ze ook in groepsverband zouden kunnen werken. Het viel even stil en niemand leek nieuwsgierig genoeg om een volgende vraag te stellen. Yaika bereidde zich voor op een volgende vraag maar Saizo was haar voor. Hij slaakte een diepe zucht.
“Dus, welke krachten hebben jullie?” vroeg hij. De toon van zijn stem klonk alsof hij niet bepaald zin had om met ons te praten, maar zijn nieuwsgierigheid hem toch dwong om deze vraag te stellen.
Yaika twijfelde even of ze meteen een demonstratie moest geven, dat ze gewoon over haar krachten moest vertellen of dat ze beter nog even kon zwijgen. Haar magie was namelijk niet bepaald sterk en als het op pure kracht aan zou komen zou ze waarschijnlijk in het niets vallen met haar reisgenoten.
“Nou, ik ben dus Lizzie” zei ze. Een zin die eigenlijk overbodig was aangezien Yaika zojuist haar naam al correct had geraden, maar het wel net iets persoonlijker maakte aangezien Lizzie zichzelf nog niet had voorgesteld. “Ik ben achttien jaar en ik kan emoties lezen en besturen, al ben ik er eerlijk gezegd niet zo ontzettend goed in.” Emoties besturen? Van zoiets had Yaika nog nooit gehoord. Was het eigenlijk wel legale vorm van magie? Emoties zijn persoonsgebonden en de meeste soorten magie die persoonsgebonden dingen aan konden tasten waren in het dal van Solyari al lang verbannen en verboden. Maar meestal werd er dan gesproken over het veranderen van iemands karakter, of goedkope trucs tot hypnose. Van het sturen van emoties had Yaika nog nooit gehoord. Legaal of niet, het leek haar in ieder geval een handige kracht te midden van haar reisgenoten. Weer een kracht waarbij Yaika’s magie eigenlijk in het niets viel. Een lichte twijfeling ging door Yaika’s lichaam. Had ze er eigenlijk wel goed aan gedaan om de reis nu al te beginnen? Was ze toch niet een tikkeltje te jong? Had ze niet net wat langer moeten doorstuderen bij haar op school? Ze probeerde zich over haar twijfels heen te zetten. Al was ze zelf de zwakste, ze was in ieder geval in staat om de magie van anderen te versterken.
“Zijn jullie het reizersgenootschap?” klonk een duistere, koude stem van haar linkerzij. Yaika draaide zich om en trof achter de rug van Lizzy een mysterieuze man aan. Hij was lang, zeker in vergelijking bij haarzelf, gekleed in zwarte kledij en zijn gezicht verborgen door een masker. Ondanks zijn angstaanjagende verschijning, wist Yaika niet of deze man daadwerkelijk zo beangstigend was. Uit eerdere ervaringen met de duisternis, wist ze dat niet alles dat zwart, groot en eng was, perse kwaadaardig hoefde te zijn. Als zijn hart daadwerkelijk gevuld zou zijn met het kwaad, was hij waarschijnlijk anders op ons afgekomen en had hij mee vergelijkingen vertoond met Saizo of Trish, niet dat zij perse kwaadaardig waren.
Maar wie was deze man eigenlijk? En hoe wist hij van onze reis? Onze groep was nu toch compleet, of was de mannelijke Trish die Yaika eerst bedacht had toch nog op komen dagen? Eén ding was zeker. Het was een bijzonder persoon en Yaika werd enigszins getrokken door de mysterie die hij uitstraalde. Yaika streek een hand door haar haren en spinde een rondje met haar staart. Zonder antwoord te geven op zijn vraag, stelde ze zichzelf voor.
“Ik ben Yaika” zei ze. “Wie ben jij?”

[Ruka]

'Nou, ik ben dus Lizzie. Ik ben achttien jaar en ik kan emoties lezen en besturen, al ben ik er eerlijk gezegd niet zo ontzettend goed in. Het lijkt me leuk om met jullie op stap te gaan!'
Saizo keek niet op of om, hij had de vraag gesteld. Maar dat was uit beleefdheid, hij had geen zin in iemand die zijn emoties ging besturen, of enkel al lezen. Maar als ze er inderdaad niet zo goed in was als dat ze had gezegd, dan vond hij het goed. Anders zorgde hij er wel voor dat ze geen emoties meer kon lezen.
Maar hij zei er niks van, daar had hij op dit moment ook geen zin in.
''Zijn jullie het reisgenootschap?'' Saizo had de man al aan zien komen, een figuur dat behoorlijk opviel. Groot en enkel in het zwart. Dan te bedenken, dat het eigenlijk de bedoeling was om niet op te vallen.
Zo zag hij het, als je namelijk opviel, dan zou het kunnen dat ze je in een show wilde hebben.
"Reita!" bij het horen van die naam keek Saizo om. Een vrouw kwam aanrennen en sprong haast in de armen van Saizo. Saizo kreeg in lachje op zijn gezicht, hij zag er haast schattig uit, in de tijd dat hij bij de groep was geweest, was er geen lach op zijn gezicht gekomen.
"Lekker geslapen?" Vroeg hij haar en ze knikte enkel, dat terwijl ze de groep rondkeek.
"Wie zijn dat." Saizo zuchtte, hij hield niet van nieuwsgierig.
"Met hun ga ik meereizen, ik ga weg, weet je nog?" Saizo klonk rustig en vriendelijk. De vrouw keek vooral naar Trish.
"Gaat... zij ook mee?" ze gebaarde met haar hoofd naar Trish en Saizo haalde zijn schouders op.
"Blijkbaar wel." was zijn simpele antwoord. en hij keek schuin op naar de lucht.
"Je gaat toch niks doen?" De vrouw leek geschrokken te zijn en Saizo haalde zijn schouders opnieuw op.
"Ik ga je naar huis sturen, dat is wat ik ga doen." Saizo klonk al wat verveeld naar haar toe en de vrouw keek nogal verontwaardigd.
"Je vergeet me toch niet?" Dat te bedenken dat hij enkel een dag bij haar was geweest, ze deed net alsof ze al drie jaar samen waren.
"Nee, vandaag zal ik je nog wel even onthouden." Saizo keek rustig naar de vrouw, die op haar beurt, haast tranen in haar ogen kreeg.
"Het was maar een grapje. Ga maar naar huis, Het komt wel goed." Saizo gaf de vrouw een kus op haar wang en met een treurig gezicht liep de vrouw naar huis.
In een ruk, leek het humeur van Saizo te zijn omgeslagen, hij keek weer zo neutraal zoals voorheen.
"Misschien dat we anders gewoon gaan lopen? Hier staan lijkt me ook vrij nutteloos?" Alsof er niks vreemds was gebeurt en alsof er geen vrouw naar hem toe was gekomen, keek hij de andere aan. Als hun aan liepen, dan zou hij met hen mee gaan.

[Cubiculum Nephilia]

Trish keek op van de nieuwe aanwinst in de groep. Hij was qua kledij ongeveer net zo subtiel als zijzelf. Enkel waar bij hem alles zwart van kleur was, was het bij haar een zilverachtige kleur. Ze leken zo net tegenpolen van elkaar; licht en duisternis.
De in het zwart gehulde persoon vroeg met een zware stem of zij het reisgenootschap waren. Een frons vormde zich op Trish haar voorhoofd. Ze vond hem nu gelijk al verdacht. De lijst bevatte maar vier namen, geen vijf. En de rest had zich al voorgesteld, elke naam van de lijst was langsgekomen, dus hij behoorde niet tot hun clubje. Daarbij, bij haar weten wist praktisch niemand verder dat zij vieren een mogelijkheid hadden voor een audiëntie bij de sterkste magiër.
Trish wilde net op de man reageren, toen een vrouwelijke stem door de lucht sneed.
'Reita!', werd er geroepen.
Zij keek er van op. Een niet onaantrekkelijke vrouw kwam op het groepje afgestormd. De onbekende jongedame wierp zich op dramatische wijze in de armen van Saizo. Iets wat Trish direct opviel was dat zijn houding veranderde. Hij leek nu meer ontspannen, en... zag ze daar nu een glimlach?
Als Saizo op die manier op de vrouw reageerde, dan moest ze vast zijn vriendin of misschien zelfs zijn vrouw zijn. Ineens keek zij om. Haar blik ging over het groepje, maar bleef hangen op Trish. De blik die haar werd toegeworpen en het hoofdknikje waren niet bepaald vriendelijk te noemen.
Daarmee had de vrouw het direct gedaan voor de metaal mage. Ze was sociaal al geen makkelijk type, maar als mensen zo begonnen met vooroordelen, dan kregen ze al helemaal niet het menselijke deel van Trish te zien. Stoïcijns keek ze terug naar de vrouw. De kilte lag enkel in haar ogen, en in stilte beloofde zij aan de jongedame dat als ze nog langer zo keek, ze haar ogen zou verliezen.
Met een sadistisch gevoel van verrukking beeldde Trish zich in hoe een metalen spies de oogbal zou doorboren. De weerstand in het begin, gevolgd door een zacht eindgevoel zonder weerstand. Afhankelijk van hoe ver zij de spies zou doorduwen... Daarmee was het klaar. Dan zou haar zucht naar wraak al voor even gestild zijn. Tenzij de metaal mage nog zou beslissen om de ogen uit de kassen te halen.
Het zalige gevoel en de dagdroom vervaagden door een onverwachte die haar blik had opgevangen vanuit haar ooghoeken. Het was iets zwarts en prompt was Trish weer alert. Ze keek naar de bron van de beweging. Het was enkel de lichtelijk losse kleding van hun zwarte gezel die mee bewoog op de wind. Mentaal gaf zij zichzelf een opdonder. Ze had ook niet zo moeten afdwalen.
Even wierp de metaal mage een blik opzij, maar de vrouw was kennelijk alweer weg. Daarmee was ook de vriendelijkheid bij Saizo weg. Hij keek weer alsof niks hem wat kon schelen. Apart was het zeker te noemen, vond Trish. Ze wendde zich weer tot de man in het zwart.
'Al zouden wij het reisgenootschap zijn, wat is dat voor jou? Niemand behalve die zijn gekozen mogen zich aan de reis wagen. Zo zijn de regels al eeuwen', gaf ze koeltjes als antwoord op de eerder gestelde vraag.
Dat hij verscholen ging achter een masker deed Trish niks. Ze zou het zelfs kunnen imiteren met haar metaal. Al zou dat misschien wat kinderachtig zijn.
'Misschien dat we anders gewoon gaan lopen? Hier staan lijkt me ook vrij nutteloos?', sprak Saizo ineens.
De metaal mage verdeelde haar aandacht over Saizo en de man in het zwart. Liever dan Saizo zijn vraag te beantwoorden, wachtte Trish nog verdere reacties af.

[Jorinduh]

Sorry, sorry sorry sorry! Ik was OV helemaal vergeten! We hebben microkrediet bij ons op school

'Zijn jullie het reisgenootschap?' klonk achter haar een mannenstem.
Verbaasd keek Lizzie achterom, waar een lange, in het zwart gehulde man stond.
Wie was hij? Hij hoorde er helemaal niet bij, en hoe wist hij wie ze waren?
'Ik ben Yaika, en wie ben jij?' Lizzie negeerde het.
Ze liet haar blik over het masker van de man gaan. Ook zwart.
'Reita!' werd er geschreeuwd. Een onbekende vrouw sprong in de armen van Saizo.
Geïrriteerd keek ze er naar. Kon het nog drukker?
Maar toen ze zag dat Saizo begon te glimlachen, ontspande ze.
Het zag er best lief uit zo. Maar ze moesten eigenlijk gaan.
'Lekker geslapen?' vroeg Saizo. De vrouw knikte en keek rond.
'Wie zijn dat,' vroeg ze. Lizzie's gezicht vertrok weer. Gingen ze nou een heel gesprek voeren?
'Gaat zij ook mee?' Lizzie zuchtte diep.
De vrouw keek naar Trish. Wat was er mis met Trish?
Lizzie volgde het gesprek verder niet en lette even weer op de emoties.
Ze rilde. Kilte, wraak, jaloezie. Niet echt fijn.
De vrouw was vertrokken en Lizzie voelde zich een stuk vrolijker worden.
Saizo had zijn stalen masker weer opgezet, jammer.
Met een glimlach was hij een stuk fijner om het te zien.
'Al zouden wij het reisgenootschap zijn, wat is dat voor jou?
Niemand behalve die zijn gekozen mogen zich aan de reis wagen. Zo zijn de regels al eeuwen,' zei Trish kil.
'Misschien dat we anders gewoon gaan lopen. Hier staan lijkt me vrij nutteloos,' mengde Saizo plots.
Lizzie haalde haar schouders op. Het kon haar allemaal niks schelen.
Het was net allemaal nogal snel gegaan. Ze zuchtte.
'Ik wil ook wel eens weten wat hier aan de hand is. Wie ben je en wat kom je doen?' vroeg ze zacht en langzaam, maar toch goed verstaanbaar en duidelijk.
Haar groene ogen keken doordringend door zijn masker.
Ze concentreerde zich op de koele wind. Kleine stemmetjes praatten in haar hoofd.
Ze hoorde elke beweging. De staart van Yaika, die zachtjes op en neer deinde, de kraaltjes aan het haar van Saizo, het gefluit van de wind die langs het metaal van Trish sloop, en de mantel van de man.
Eventjes hoorde ze zelf het bijna onhoorbare getrippel van de duiven.
Ze ademde langzaam in en uit, nog steeds wachtend op het antwoord van de man.

[Xatham]

Een antwoord op Yaika’s vraag kwam er niet, want voor de mysterieuze in zwart geklede man de kans kreeg om iets te zeggen klonk er een stem over het plein.
“Reita!” Zo klonk het en nog geen tel later sprong er een onbekende vrouw in de armen van Saizo. Wie was zij? En was zij diegene die ‘Reita’ geroepen had. Ik wierp een korte blik op Saizo. Reita? Was dat soms zijn echte naam? Het klonk haast als een vrouwennaam. Maar als het de naam van de onbekende vrouw was, waarom zou ze haar eigen naam over het plein roepen?
Nog interessanter vond Yaika de glimlach die op Saizo’s gezicht verscheen. In de weliswaar korte periode dat Yaika met Saizo samen was, had ze hem nog geen enkele keer zien glimlachen en nu met die onbekende vrouw… Yaika had bewondering voor haar. Hoe kreeg ze het voor elkaar om hem te laten lachen?
Even keer Yaika weer naar de lange donkere man die zich nog altijd niet had voorgesteld en toen keer ze weer naar de onbekende vrouw bij Saizo die nu Trish met een ijzingwekkende blik aanstaarde. Wie waren dit eigenlijk? Het groepje van vier was toch al compleet? Konden er zo maar mensen bij komen? En sterker nog, mochten er wel vrienden mee? Als dat zo was, had ze Robin ook wel willen vragen.
Yaika wist nu al dat hij diegene zou zijn die ze het meest zou missen tijdens haar reis. Sinds Yaika kleuter was, had ze met hem opgetrokken. Ze genoot van zijn stoere karakter, maar toch de lieve manier waarop hij met haar om ging als ze met zijn tweetjes waren. Yaika’s gedachten aan Robin werden ruw onderbroken door het gesprek tussen Saizo en de onbekende vrouw.
“Ik ga je naar huis sturen, dat is wat ik ga doen” hoorde ze Saizo zeggen. De glimlach van zijn gezicht was verdwenen en hij keek wat verveeld naar de vrouw.
“Je vergeet me toch niet?” antwoordde de vrouw een tikkeltje wanhopig.
“Nee, vandaag zal ik je nog wel even onthouden” bromde Saizo nors. Yaika’s ogen schoten open van verbazing. Hoe kon hij ineens zo gemeen doen tegen haar. Er verschenen tranen in de vrouw haar wangen.
“Het was maar een grapje. Ga maar naar huis, Het komt wel goed” zei Saizo nu, maar Yaika was nog steeds geschokt en aan de tranen in de ogen van de vrouw, kon ze zien dat zij het ook geen leuk grapje had gevonden. Ze keek toe hoe de vrouw wegliep en voelde daarbij even de neiging om haar achterna te gaan om haar een hart onder de riem te steken. Weer dacht Yaika even aan Robin. Ze wist zeker dat hij heel anders zou reageren als ze in zijn armen zou springen en aan hem zou vragen of hij haar niet zou vergeten tijdens deze reis.
“Misschien dat we anders gewoon gaan lopen? Hier staan lijkt me ook vrij nutteloos?” stelde Saizo nu voor met opnieuw zijn neutrale blik en alsof de onbekende vrouw zich nooit op het plein had vertoond.
De blikken waren nu weer gefocust op het nieuwe, zwarte figuur in ons gezelschap.
“Al zouden wij het reisgenootschap zijn, wat is dat voor jou? Niemand behalve die zijn gekozen mogen zich aan de reis wagen. Zo zijn de regels al eeuwen.” Trish klonk fel en strikt en leek het niet eens te zijn met het plotselinge opduiken van een nieuwe reisgenoot.
“Ik wil ook wel eens weten wat hier aan de hand is. Wie ben je en wat kom je doen?” zei ze. Yaika vond de reacties matig. Voorgaande jaren waren er groepen van tien, twintig personen vertrokken van dit plein om zich aan de reis te wagen en nu deden Trish en Lizzy al moeilijk over een vijfde persoon. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, was hoe het spreekwoord luidde. Het bleef even stil en het duurde even voor de man antwoord gaf.
“Ik ben Amianor” zei hij tenslotte. “Maar schenk maar niet al te veel aandacht aan mij. Laten we beginnen aan de reis.” Zonder enige uitleg te geven over zijn plotselinge opduiken of zonder de groep enige verklaring te geven, begon hij te lopen in de richting van de immense bergpartij die een schaduw wierp over het dal van Solyari. Hij werd al snel gevolgd door Saizo en ook Yaika besloot maar te gaan lopen. Om nog langer op het plein stil te blijven staan, had ook niet zo veel zin meer.
Yaika rende een stukje om Saizo bij te blijven en ze stootte hem kort aan. “Reita?” vroeg ze nieuwsgierig.

[Ruka]

Saizo keek nog steeds neutraal voor zich uit, hij negeerde de man eigenlijk. Hij wist niet wat hij aan de man had en waarom hij hier was. Het bleek enkel dat hij mee ging lopen, wat maakte het Saizo ook uit. Saizo keek de kant op waar de vrouw naartoe was gelopen en was opgelucht haar niet meer te zien. Waarom moest ze sowieso over het hele plein 'reita' roepen, ervoor zorgen dat hij op viel. Terwijl hij dat juist niet wilde.
“Maar schenk maar niet al te veel aandacht aan mij. Laten we beginnen aan de reis.” Saizo keek enigszins verbaasd. Hoe kon je geen aandacht schenken aan een soort demon. Een persoon die enkel in het zwart was gekleed. Maar toen de zwarte man begon met lopen, volgde Saizo. Ook al was deze man nogal bizar, hij liep tenminste. Hij hoorde voetstappen achter hem en tot zijn spijt kwamen deze steeds dichterbij. Wilde dat zeggen dat iemand tegen hem ging praten? Zelfs ook al was hij zo kil?
Saizo bedacht zich dat hij naar die vrouw had gelachen, een act die hij standaard deed bij vrouwen. Een act, die hij enkel deed om iets voor elkaar te krijgen. Natuurlijk snapte mensen van de buitenwereld dat niet. Mensen die geen ninja's waren snapte nooit iets van Saizo. Snapte niet wat ninja's nu eigenlijk voor stonden.
Hij voelde dat iemand hem aan stootte, maar hij keek niet om.
“Reita?” Ze klonk nieuwsgierig, dat was ook niet vreemd. Een nieuw persoon die zich voorstelde als Saizo, werd opeens met een andere naam bestempeld.
"Een snel verzinsel." zei hij rustig terwijl hij de omgeving bekeek en hij steeds opnieuw zocht naar plekken waardoor hij zou kunnen 'ontsnappen' als er vijanden aan kwamen. Hij had het gevoel dat hij nog steeds werd aangekeken en dat het antwoord dus niet genoeg was.
"Elke keer als ik ergens ben, dan moet ik een andere naam hebben. Het kan zijn dat ze me zijn gevolgd, er zijn behoorlijk veel mensen die me dood willen hebben. Dus dat probeer ik te voorkomen." Hij hoopte dat het hiermee gedaan was. Saizo wist niet of hij aan haar moest vertellen dat hij een aantal leiders had vermoord. Een van de beroemdste keizers uit het westen waren door hem vermoord, deze was een oorlog begonnen tegen de ninja's en wilde hen met samurai's uitroeien. Met de meest sterke ninja's zijn ze toen bij elkaar gekomen om hem tegen te gaan.
Dat is met veel vechten en reizen gelukt, Saizo had met plezier zijn kama in de man gestoken. Nu pas keek Saizo om, naar het meisje langs hem. Hij keek nog steeds neutraal, maar hij probeerde aan haar af te lezen of het verhaal voldoende was. Omdat het hem niet lukte keek hij weer voor zich en hoopte dat ze op hun weg langs dorpen zouden komen, of een meer. Saizo haatte het om te stinken.

(sorry als het niet goed is )

[Cubiculum Nephilia]

Trish liep wat achteraan de groep mee. Ze hield liever iedereen in de gaten, de reden waarom ze soms zo onopvallend mogelijk haar pas vertraagde. Dan kwam ze tenminste niet naast iemand te lopen. Dat zou haar ook wat ongemakkelijke stiltes besparen.
Haar aandacht werd getrokken door het gesprek tussen Saizo en Yaika. Trish had zich ook al afgevraagd wat dat "Reita" betekende. Een frons vormde zich in haar voorhoofd toen hij zei dat hij iemand had vermoord en daarvoor werd opgejaagd. Ze reisden samen met moordenaar? Hoe hebben ze hem ooit kunnen uitkiezen om eventueel zoveel macht te vergaren? Dat sloeg nergens op!
Misschien moest ze maar stoppen met de reis nu het nog kon. Het verkleinde in ieder geval de kans op vermoord worden. Echter, kon ze de jongere reizigers wel zo aan hun lot overlaten? Enerzijds, waarom niet? Ze kende nog niemand echt. Anderzijds, het zou onverantwoordelijk zijn. Even beet Trish bedenkelijk op haar onderlip.
De groep verlaten kon altijd nog. Zelfs als ze al dagen hadden gereisd. Nu waren ze pas onderweg. En om gelijk af te haken, lag niet in Trish haar aard. Het besluit was eigenlijk al genomen nog voordat ze er serieus over na had gedacht. Ze zou blijven.

[Jorinduh]

Het is vast geen goed stukje... Ik denk dat ik hierna nog 1 stukje ga schrijven, is dat goed?

Lizzie slikte en liep wat onzeker achter de rest aan.
Ze haalde even diep adem en probeerde zichzelf weer wat te kalmeren.
Wat als het misging? Wat als er nou iets gebeurde, waardoor ze verdwaalde of uit elkaar gingen?
Ze kon het niet, ze kon het echt niet!
De tranen schoten in haar ogen en haar schouders begonnen te schokken.
Ze wist dat het laf was, om nu op te geven, maar ze voelde dat het haar niet ging lukken.
Twijfelend liep ze achter de rest aan.
Ze begon zich steeds ellendiger te voelen.
Wat moest ze doen?
Lizzie zuchtte weer. Ze kende ook niemand, misschien zou ze hele erge ruzie krijgen...
Ze stopte met lopen, haalde diep adem en keek op.
'Jongens, ik denk dat ik stop...' fluisterde ze.

[Xatham]

Vanwaar is iedereen toch zo onzeker over hun stukjes? RPG-verhalen zijn gewoon niet perfect. Dat stukjes wat minder zijn dan anderen maakt niets uit. Zo lang het RP'en maar leuk is en de fouten niet storend zijn.

“Jongens, ik denk dat ik stop” werd er van achter gefluisterd. De stem van Lizzie bleef hangen in Yaika’s oren.
“Wat?” riep ze geschrokken. De stem had zacht geklonken maar haar boodschap was duidelijk hoorbaar geweest voor Yaika. In een fractie van een seconde was Yaika een halve slag gedraaid en waren haar ogen gericht op de ietwat aarzelende Lizzie.
Al vanaf het eerste moment dat Yaika, Lizzie zag en haar hoorde praten, had ze het gevoel gehad dat ze anders was dan de twee medereizigers die ze tot dan toe had gehad. Saizo en Trish waren zo… zo op zichzelf gefocust. Ze leken zichzelf helemaal perfect te vinden en leken niet in te zien dat een vriendschappelijke band met de medereizigers misschien nog wel het belangrijkste was dat je aan deze reis over kon houden.
Lizzie leek anders te zijn. Ze was zo onschuldig en verlegen, iets dat totaal niet bij een arrogante held als Saizo zou passen.
Yaika had nauwelijks woorden met Lizzie gesproken, maar al die tijd had ze bedacht dat zij en Lizzie best wel eens beste vriendinnen zouden kunnen worden.
Yaika liep frommelend met de rand van haar jurkje en niet goed wetend wat ze moest zeggen, naar het meisje met de kattenoortjes toe.
“Waarom?” vroeg ze met een diepe zucht. “Zijn we niet aardig genoeg? Moet ik je helpen de reis te volbrengen?” Terwijl ze de vragen uitsprak, wist ze eigenlijk al dat Lizzie’s besluit vaststond en ze wist dat ze Lizzie niet zou kunnen overtuigen. Yaika stamelde nog wat zinnen uit, al kwam er niet veel verstaanbaars meer uit haar mond. Er gleden een paar tranen over haar wang en ze snikte even. Toen maakte ze zich weer sterk en ze wreef de tranen weg. Ze nam Lizzie in haar armen en gaf haar een knuffel.
“Veel succes!” mompelde ze. “Ik weet zeker dat jouw tijd ook nog wel een keer komt! En wie weet komen we elkaar nog een keer tegen.” Yaika gaf een korte knipoog naar het meisje. Echter tegelijkertijd wist ze dat het niet lang zou duren voor ze alleen in de groep zou zijn tussen al die ‘perfecte’ volwassen typetjes. En Yaika vreesde dat, wilde zij zelf ook stand houden in de groep, ze toch iets zelfstandiger moest worden.

Jorinduh, net als mijn karakter vind ik het jammer dat je met dit verhaal gaat stoppen, maar ik vond het in ieder geval leuk dat je hebt meegedaan! En ik vind het goed van je, dat je toch bereid bent om je karakter uit het verhaal te schrijven.

[Ruka]

“Jongens, ik denk dat ik stop” Hoe zacht het ook was, Saizo hoorde het. Hij stond verbluft stil, maar draaide nog niet om, hij hoorde het meisje dat naast hem stond weg lopen.
“Waarom?” Hij hoorde de diepe zucht die Yaika maakte en hij besloot nu wel om te draaien. Hij bekeek de twee meisjes, ze hadden iets weg van elkaar. Ze waren alle twee, "gezelliger" iets waar Saizo eigenlijk nog van had kunnen leren.
"Zijn we niet aardig genoeg? Moet ik je helpen de reis te volbrengen?” Een frons vormde zich op Saizo's voorhoofd, was dat een stille hint? Dacht hij bij zichzelf. Maar hij ging er niet op in, dat was niet netjes.
Hij was verbaasd over de snik en hij deed een stap naar voren, een vrouw laten huilen was nooit goed. Hij schrok van de knuffel, daardoor stond hij weer stil en besloot niks te doen. Hij vond Yaika wel heel positief, er ging iemand weg, maar toch verwachtte ze elkaar nog eens te zien? Hij zei dat nooit, hij had al vaker meegemaakt dat er een iemand mistte.
Hij besloot nog een paar stappen dichterbij te doen, hierdoor kwam hij langs Yaika te staan. Een klein knikje naar Lizzie, met een kleine glimlach.
"Je kunt jezelf altijd nog bedenken, misschien dat je dan weer terug kan komen?" Het was moeilijk voor Saizo om deze zin te formuleren, daardoor klonk hij vreemd en leek het ook gemaakt. Natuurlijk was hij ook niet volkomen eerlijk, hoe moest ze terugkomen in de groep, vooral als ze op reis waren. Hen vinden was dan een hele klus. Maar dat Saizo al de moeite er in stak om aardig te doen was al een wonder.
"Dus misschien, tot volgende keer?" Na dit gezegd te hebben draaide hij om, de glimlach was alweer verdwenen en hij keek achterdochtig door de bomen. Hij had het idee iets te horen, iets heel anders als normaal. Maar hij hield zich stil, Saizo wilde het afscheid niet verpesten.

[Cubiculum Nephilia]

Trish had achteraan gelopen. Het viel haar op dat het meisje met de kattenoortjes, wat was haar naam ook al weer? Oh ja, Lizzie. Dat zij steeds langzamer begon te lopen. Het was zelfs zo dat Trish daardoor moest blijven vertragen in haar passen. Wat opvallend was, was dat de oortjes naar opzij begonnen te zakken.
Was er iets mis? Voelde het meisje zich niet lekker?, vroeg Trish zich af.
Uiteindelijk stopte Lizzie zelfs met lopen. Haar schouders schokten en de metaal mage keek eerst wat onzeker toe.
‘Jongens, ik denk dat ik stop’, zei het meisje zachtjes.
Verbaasd keek Trish naar Lizzie. Ze waren pas net onderweg. Waarom zou ze nu al willen opgeven? Had ze last van heimwee? Of vertrouwde ze hen niet? De mage wilde net met al die vragen op het meisje met de kattenoortjes afstappen toen Yaika zich met een verbaasde kreet omdraaide en ongelovig naar Lizzie keek. Trish bleef daarom nog even staan. Ze zou Yaika haar verdere reactie eerst afwachten. Misschien hoefde ze dan geen opbeurend gesprek meer te voeren.
‘Waarom?’, vroeg Yaika met een diepe zucht. ‘Zijn we niet aardig genoeg? Moet ik je helpen de reis te volbrengen?’
Ze had onderhand net zo bedroefd geklonken als Lizzie zelf. Trish begon zich hierdoor af te vragen of Yaika wel sterk genoeg zou zijn om de reis te voltooien. Zij was immers de jongste en totaal anders in karakter. Nu viel er iemand af die nog enigszins van haar kaliber was. Dat zou vast zijn sporen gaan achterlaten.
Er werd nog wat gemompeld, maar Trish kon niet goed verstaan wat er werd gezegd. Ze keek zwijgzaam toe hoe Yaika Lizzie een knuffel gaf. Het meisje met de staart wenste de ander nog geluk toe en daarmee leek het eigenlijk af.
Geheel onverwacht stapte daarna Saizo naar Lizzie toe. Hij had het erover dat het meisje met de kattenoortjes altijd weer welkom was in hun groepje. Dat als ze zich weer bedacht, dat ze weer terug kon komen. Daarop fronste Trish haar wenkbrauwen. Het aanbod was goed bedoeld, maar onmogelijk eigenlijk. Tenzij ze overal aanwijzingen achter zouden laten, zou Lizzie nooit kunnen weten waar het groepje was.
De glimlach van Saizo leek eveneens niet in het plaatje te passen. Probeerde hij nu gewoon beleefd te zijn, of meende hij wat hij had gezegd? Het was iets wat Trish niet kon thuisbrengen. Maar zij had zich sowieso nooit verdiept in anderen. Dat had ze niet meer gewild. Nu zou het misschien een groot nadeel voor haar kunnen vormen.
Doordat Trish even was weggezakt in haar gedachten, had ze niet gehoord wat Saizo nog had gezegd. Wel zag ze dat zijn glimlach alweer was verdwenen. Daarbij had hij zich afgewend van de meisjes en keek richting de bomen wat verderop. Dit vond zij zeer apart, maar zei er niks over. Hoe hij op het vertrek reageerde, moest hij zelf weten.
Op haar beurt stapte Trish naar voren, tot ze naast Lizzie kwam te staan. Ze twijfelde even. Want wat moest ze zeggen? De anderen hadden eigenlijk het meeste al wel gezegd. Weloverwogen legde ze op bemoedigende wijze haar hand op Lizzie haar schouder. De mage keek naar haar met een zacht gezicht.
‘Denk nooit dat je zwak bent, want iedereen is sterk op zijn eigen manier. Laat ook niemand je een schuldgevoel aanpraten voor deze keuze. Als jij aanvoelt dat de reis nu voor jou niet het beste is om te doen, dan is het heel wijs van je om naar je gevoel te luisteren. Alleen jij weet wat het goede voor jou is’, sprak Trish met een flauwe glimlach.
Haar woorden waren gemeend, maar enkel Lizzie zelf kon beslissen hoe ze het opvatte en wat ze ermee deed. Daarna liet Trish de schouder van het meisje los en liep alvast een stukje verder. Ze hield hun donkere gezel voor nu maar even in de gaten. Nog altijd vertrouwde zij hem niet.

[Tesserell]

Naam: Jiàyi [klinkt als: Djahjie]
Geslacht: vrouw
Leeftijd: 19
Uiterlijk: http://mylalicious.com/blog/wp-content/ ... 00x300.jpg <-- Normaal http://fc06.deviantart.net/fs70/i/2011/ ... 46zsou.jpg <-- Transformerend (Begint altijd bij de ogen) Ze draagt een losse groene trui die haar schouders bloot laat met daaronder een strakke en dunne bruine broek. Aan haar voeten heeft ze soepele bruinleren laarzen. Ondanks haar simpele kleding is Jiàyi een mooie meid.
Innerlijk: Ze praat niet heel veel, alleen als ze denkt dat wat ze zegt nuttig kan zijn. Als het even kan helpt ze zich van een gesprek af met wat simpel knikken. Maar als iemand denkt dat ze ongelijk heeft doet ze er alles aan om hem of haar te overtuigen van haar gelijk. Als ze al praat is ook heel vaak sarcastisch, soms wat kattig. Jiàyi is koppig maar slim.
Magie: Transformagie. Jiàyi is een vormveranderaar. Ze kan zich in alles wat leeft veranderen, mits ze niet heel erg klein of heel erg groot zijn. Haar favoriete vorm is een luipaard. Ze leert nog hoe ze anderen kan transformeren. Bij haar zelf lukt het wel, maar bij anderen niet echt. Voorwerpen veranderen gaat aardig, maar ze moet nog veel leren. Veranderen kost veel kracht. Ijzer houdt vormverandering trouwens tegen. Jiàyi heeft er dan ook een grondige hekel aan en raakt het liever niet aan.
Inventaris: waterbuidel, gedroogd vlees. Als wapen heeft Jiàyi een smalle dolk.
Extra: Jiàyi spreekt heel veel talen.

[Xatham]

Niet mijn sterkste stukje, maar ik heb persoonlijk nog al moeite om goed in het RP verhaal te kunnen komen, met het steeds weer afscheid moeten nemen van karakters.

Na Yaika, volgden tot haar grote verbazing ook de andere twee en namen ook Saizo en Trish afscheid van elkaar.
“Je kunt jezelf altijd nog bedenken, misschien dat je dan weer terug kan komen?” mompelde Saizo als eerste na Yaika. Zijn uitspraak kwam er wat rommelig uit. Het was alsof hij niet goed wist hoe hij op deze situatie moest reageren en dat vond Yaika enigszins vreemd. Saizo had voor haar geleken alsof hij op elke willekeurige situatie in kon spelen. Overal wist hij weer zijn eigen draai aan te geven. En nu leek het alsof hij moeite had om afscheid te nemen. Raakte het vertrek van Lizzie hem? Vond hij het net als Yaika moeilijk om afscheid te nemen? Yaika kon Saizo’s laatste actie niet verklaren.
“Dus misschien tot de volgende keer?” mompelde Saizo tenslotte.
“Ja!” riep Yaika uit in al haar enthousiasme. “Ik weet niet hoe je ons nog terug kunt vinden, maar áls het je lukt ben je natuurlijk weer van harte welkom om de reis met ons af te maken!”
Trish volgde. Ze legde haar hand op Lizzie’s schouder en sprak haar toe.
“Denk nooit dat je zwak bent,” zei ze, “want iedereen is sterk op zijn eigen manier.” Yaika glimlachte hoe zelfs Trish met mooie woorden afscheid van Lizzie nam. “Laat ook niemand je een schuldgevoel aanpraten voor deze keuze. Als jij aanvoelt dat de reis nu voor jou niet het beste is om te doen, dan is het heel wijs van je om naar je gevoel te luisteren. Alleen jij weet wat het goede voor jou is.” Trish liet de schouder van Lizzie los en zonder nog iets te zeggen liep ze verder. En ook Saizo leek op andere dingen gefocust te zijn. Hoe konden ze zo snel klaar zijn met het afscheid, terwijl Lizzie er nog stond.
Lizzie glimlachte even. “Bedankt jongens” fluisterde ze. “Ik ga nu maar.” Lizzie zwaaide kort en liep terug in de richting van het dorp waar de groep elkaar ontmoet had. Yaika vroeg zich af of Trish en Saizo haar laatste woorden nog gehoord hadden. Amianor, het duistere figuur dat hen vanaf het dorp gevolgd was maar zich nooit echt volledig had voorgesteld had niet eens afscheid genomen. Hij stond maar een beetje levenloos voor zich uit te staren naar de route die we nog voor de boeg hadden.
“Doei!” riep Yaika, Lizzie nog achterna en ze zwaaide even. Lizzie keek niet meer om, waarschijnlijk had ook zij het moeilijk met deze plotselinge beslissing.
“Dus…” bracht Yaika uit toen Lizzie uit het zicht verdwenen was. Ze keek kort naar Trish en Saizo. “Wie is daar?” vroeg ze en ze knikte even richting de bosjes. Tijdens het afscheid hadden de twee, met name Saizo, verschillende keren richting de bosjes gekeken en ook Yaika meende, als ze goed luisterde, iets te kunnen horen.
“Hallo?” vroeg ze terwijl ze een paar stappen richting de bosschages zette. Het groepje had zojuist een van haar leden verloren en ze waren nu nog maar met hun vieren zoals het groepje oorspronkelijk ook begonnen was. Yaika had echter het vreemde gevoel dat daar zeer snel een verandering aan zou komen…

[Tesserell]

Vanuit een boom keek Jiàyi neer op de groep reizigers. Ze keek wel uit dat ze niet gezien zou worden, waarschijnlijk zou de groep het niet erg prettig vinden om te worden bekeken. Verborgen in de schaduw inspecteerde ze elk van de reizigers. Een meisje met een of andere hoed kwam vrolijk en enthousiast over. Jiàyi ving haar naam op, Yaika. Er was een meisje met kattenoortjes, zenuwachtig en verlegen. En er was een vrouw in metalen kleding, overduidelijk een metaalmage. Onwillekeurig trok Jiàyi haar neus op, denkend aan ijzer, het metaal dat haar zo goed als hulpeloos maakte. Dan was er nog de man van wie Jiàyi dacht dat het de enige persoon was die alert was op gevaar. Hij bewoog stil en gecontroleerd. Dat beviel haar wel. Als laatste kwam er een lange, gemaskerde man bij het groepje, helemaal in zwart gekleed. Jiàyi hield haar hoofd schuin. Ze ving niets op dat op zijn naam leek. Wie was hij? Yaika had de namen van de anderen al genoemd: Het kattenoormeisje heette Lizzie, de metaalmage Trish en de man Saizo. De gemaskerde man had zijn naam niet genoemd. Saizo maakte duidelijk dat ze moesten vertrekken en Trish voegde de daad bij zijn woorden. Langzaam kwam het reisgenootschap in beweging, Jiàyi volgde ze. Ze liep voorzichtig over een dikke tak naar het uiteinde ervan en sprong over naar een tak van een andere boom. Jiàyi was lenig, en via de bomen was voor haar de ideale manier om de reizigers te volgen. Bijna geruisloos verplaatste ze zich voort tussen de bomen, tot het moment kwam waarop ze had gewacht. Het meisje Lizzie ging steeds langzamer lopen. Ze stopte, zuchtte en fluisterde: 'Jongens, ik denk dat ik stop...'
De rest van de groep draaide zich om en kwam naar haar toe met waarom-vragen en ze wensten haar geluk. Jiàyi glimlachte lichtjes. De groep vertelde haar dat ze altijd nog terug kon komen, terwijl ze allemaal wisten dat dat niet mogelijk zou zijn.
Het meisje verliet de groep en de rest bleef een beetje van hun stuk af gebracht staan. Jiàyi haalde diep adem en besloot dat het tijd was om haar intrede te maken in de groep. Soepel sprong ze uit de boom. Ze landde met handen en voeten op de grond, op de een of andere manier toch sierlijk, zoals een kat zou landen. Langzaam stond ze op en ze liep de weg op. Saizo en Yaika had haar al in de gaten, maar de rest van de groep draaide zich pas om toen ze haar stem hoorden. ‘Ik vervang Lizzie in de groep,’ zei Jiàyi zachtjes. ‘Mijn naam is Jiàyi.’ Voordat er iemand een protest kon uitspreken over dat ze niet op de lijst stond, zuchtte ze. ‘Ik mocht mee in de groep, maar alleen als er iemand uit zou vallen, als reserve.’ Ze knikte even in de richting waar Lizzie heen was gelopen. ‘Dus, hier ben ik.’ Jiàyi haalde haar hand door haar haar, wat de boerenjongens uit haar dorp als aantrekkelijk beschouwden, maar wat zij alleen deed wanneer ze lichtelijk zenuwachtig was.