Als het hier staat in het topic.... Dan word ik daar altijd nogal treurig van en ga ik, ben ik bang, niet meer door (doe ik niet met opzet
).“Het is gevaarlijk!” Een meisje met rode krullen keek boos naar haar vriendin. Haar bruine ogen waren niet enkel boos, maar ook bezorgd.
“Aya, jij vind alles gevaarlijk. Zelfs een spin.”
“Die zijn ook gevaarlijk!” Riep Aya verontwaardigd door de slaapzaal heen. Er stonden achttien bedden in deze kamer, negen aan de ene kant, negen precies tegen over die bedden. Af en toe zat er een raam tussen, waarbij de zwarte gordijnen op dit moment open waren. De donkere houten nachtkastjes, paste goed bij de bedden en de dekens leken al dertig jaar oud te zijn. Verbleekt en sommige dekbedden hadden flinke gaten.
De twee meisjes waren de enige die boven waren, de andere waren beneden aan het wachten op het eten.
“Morgan, denk nog even na voordat je domme beslissingen maakt. Hier in de buurt is verder niks. Alleen bomen.” Toen Aya dat zei keek Morgan boos om. Ook al had Aya gelijk, dat wilde Morgan niet voor lief nemen. Het weeshuis lag vijftien kilometer in het bos. Dat maakte het een lange tocht naar de beschaving.
“Ik ben hier al achttien jaar, ik kan toch niet nóg langer blijven?” Morgen zuchtte diep terwijl ze uit het raam keek en neerkeek op het lange zandpad. Dit pad kronkelde zich door het bos en kwam ooit uit bij een verharde weg.
“Vraag het anders, je bent volwassen, Misschien mag je gewoon gaan.” Aya wilde niet dat haar vriendin gepakt zou worden als ze ging ontsnappen.
Niemand probeerde te ontsnappen van de vrouw. Als je al iets verkeerd deed kreeg je een klap en als je tegen haar in ging had ze een zweep of liniaal voor op je rug.
“Jij denkt dat ze me laat gaan?” vroeg Morgan ongelovig aan Aya.
“Misschien, ze zal toch niet boos zijn als je niet ontsnapt?” Dat was een logische gedachte van Aya, maar de vrouw kon om niks boos worden.
“Dat geloof je echt?” Morgan begon Aya haast te geloven, maar ze begon toch haar nachtkastje te doorzoeken. In de hoop dat ze misschien iets vond wat ze mee kon nemen. Aya knikte nog zelfverzekerd, maar Morgan kwam terug om haar eigen gedachte, ze geloofde haar niet.
“Ik ga gewoon.” Ze was niet van plan om terug te krabbelen van haar besluit. Aya pakte de arm van haar vriendin vast en sleurde haar mee.
“Eerst eten dan maar?” Morgan schudde haar halflange blonde haren door elkaar. “Zonder eten kun je niet weg!” Aya keek streng naar haar vriendin, die zich over gaf en mee de trap af liep. Het was hier druk. Kinderen liepen overal door de gangen heen.
“Kun je niet nog een jaartje blijven? Dan ben ik ook achttien.3” Morgan antwoordde niet op de vraag en liep snel door. “Luister nou! Als je weg gaat ze je pakken!” schreeuwde Aya woedend, haar gezicht was bijna roder als haar haren en de zaal werd gedekt in stilte. Alleen een paar kindjes waren nog aan het brabbelen. Morgan draaide zich om naar Aya en met grote passen liep ze op haar af. Ze wilde haar mond openen, maar ze voelde een warme, klamme hand haar pols pakken.
“Wat was jij van plan?” Morgan stond verstijfd en ze keek met grote ogen naar haar vriendin. Ze voelde de dikke buik van de vrouw tegen haar rug en een rilling liep over haar lichaam.
Morgan was klein vergeleken met de dikke vrouw die boven haar uit torende.
“Niks.” Zei ze emotieloos, terwijl ze nu woedend naar Aya keek. Enkelen tellen later voelde ze een stekende pijn door haar wang en werd ze bijna gedwongen de vrouw aan te kijken door een andere hand die aan haar kin trok.
“Ik wil geen ‘niks’ horen van jou” De vrouw sleurde haar mee naar een kamer die ze al te goed kende. De ramen die in de kamer zaten, waren bedekt met zwarte gordijnen.
Tips wil je in pb? Ik stuur nog wel n berichtje 
?