Zwarte magie (herschrijving)

[Mooonie]

Hoi allemaal,

naar aanleiding van de vele feedback die ik gekregen heb (bedankt daarvoor! ) ben ik bezig met het herschrijven van de hoofdstukken die ik tot nu toe geplaatst had. De gebeurtenissen zijn bijna hetzelfde als eerst, alleen heb ik hier en daar wat verandert om duidelijker te maken hoe de zwarte magie werkt en om sommige gebeurtenissen wat heftiger te maken.
Ik hoop het verhaal hiermee te verbeteren, dus ik hoop dat jullie het inderdaad beter vinden dan de vorige versie!
Hierbij de proloog:

Proloog

15 februari 2005

De drieëntwintigjarige Christine pakte een levende muis bij zijn staart en liet hem boven het glazen terrarium van haar kleine, groene slang bungelen. De slang was een pas ontdekte soort die leefde in bossen. Hij was onder andere in de bossen rondom het dorp waar Christine woonde gesignaleerd. Ze had er eentje weten te vangen en wilde dit exemplaar gebruiken om meer te weten te komen over de soort. Qua uiterlijk leek het dier erg op een groene mamba, alleen was het kleiner en niet giftig. Ondanks dat, had het wel scherpe tanden.
Toen de slang tevoorschijn kwam, liet Christine de muis los. Ze sloot het terrarium en richtte zich op de op een stoel vastgebonden jongen die tegenover haar zat. Hij wierp haar een kwade blik toe.
Hij zag er onverzorgd uit. Zijn krullende, zwarte haar was tot net boven zijn schouders gegroeid en zijn kleren zaten vol vlekken en gaten. Hij keek anders uit zijn ogen dan vroeger, toen hem nog niets was aangedaan en hij niemand wat aangedaan had. De tijd zonder zorgen, enkel plezier.
Christine zuchtte. Het deed haar pijn om hem zo te zien, maar het zou allemaal snel voorbij zijn.
‘Jason, je weet dat dit voor je eigen bestwil is, toch? Het kan zo niet langer.’
Jason draaide zijn hoofd weg, wat voor Christine een teken was dat hij begon af te zien van hun plan. Ze deed een poging om hem te laten inzien dat dit de enige manier was om een normaal leven te kunnen lijden.
‘Het is uit de hand gelopen en dat weet jij ook. Je hebt geen controle meer over de magie, Jason. Het is te krachtig geworden. Denk je eens in hoe je leven eruit kan zien zonder dat kwaad in je lichaam dat je verteld wat je moet doen.’
Door het Malignus-gen dat hij bezat en alle haat, woede en verdriet dat hij door de jaren heen gevoeld had, was zijn witte magie steeds kwaadaardiger geworden…Het was nu zwarte magie met een eigen wil en een eigen denkvermogen. Soms verloor hij de controle en deed hij vreselijke dingen. Op die momenten drong het niet tot hem door dat het fout was wat hij deed, ondanks alles wat hem was aangedaan.
Jason keek haar onbegrijpelijk aan. ‘Ik zal mijn magie kwijtraken, Christine…Dat is niet niets, oké? Ik zal de enige persoon op aarde zijn zonder magie.’
Dit kon Christine niet ontkennen. Zijn witte magie was verdwenen, langzaam maar zeker verandert in de kwaadaardige energie dat nu door zijn lichaam stroomde. Daarom was het onmogelijk dat hij zijn witte magie terugkreeg zodra de kwaadaardige energie zijn lichaam zou verlaten. Het was nu een en dezelfde energie.
Christine keek hem, onbewust met medelijden, aan. Jason keek opzij, haar blik vermijdend.
‘Ik hoef geen preken meer, oké? Doe het gewoon. Laat het voorbij zijn.’
Christine knikte en pakte het scherpe mes, dat naast het terrarium lag, bij het handvat. Ze liep naar Jason en bracht de punt van het mes met trillende hand tot een paar millimeter voor zijn buik.
‘Doe het!’ schreeuwde Jason opgefokt. ‘Aarzel niet en doe het gewoon, kutwijf!’
Christine negeerde zijn geschreeuw. Het zweet stond op haar voorhoofd en haar hart ging tekeer, maar ze mocht niet terugdeinzen. Ze kende Jason al jaren en kon hem niet laten stikken. Ze was de enige die dit kon doen. Ze was de enige die nog met hem kon praten en hem tot reden vatbaar kon maken.

Uit het niets begon Jason ongecontroleerd te schreeuwen. Christine deinsde achteruit van de schrik. Ze zag hoe zijn ogen volledig zwart werden en hoorde hoe zijn ademhaling zwaarder werd. Uit alle macht probeerde hij zich los te wringen. Hij gebruikte zijn magische energie om een krachtig veld om zich te vormen, waardoor de stoel in stukken brak. Hij kwam los en liep dreigend op Christine af. Hij verzamelde kwaadaardige energie in zijn rechter hand en vormde hiermee een schaduwbal in zijn handpalm. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht.
Christine wist dat het geen zin had om met hem te praten, daarvoor was hij nu te kwaad en had de magie teveel macht. Ze kon niet meer aarzelen, het was nu of nooit. Christine rende schreeuwend op hem af en stak met al haar kracht het mes in zijn maag, net voordat hij de schaduwbal af wilde vuren.
Jason begon te hoesten en hapte naar adem. Slierten bloed liepen uit zijn mond, waarna een wolk van zwarte energie zijn lichaam verliet via zijn mond. Zoals verwacht merkte de zwarte magie dat het samen met hem zou sterven als het zou blijven en zolang Jason zijn hart klopte, kon het ontsnappen. Het ging op zoek naar een nieuw lichaam. Een ongeschonden lichaam waar het zich veilig kon vestigen. Uit instinct koos het het dichtstbijzijnde lichaam, Christine.
Het kwam met een vaart op haar af, maar werd tegengehouden door een beschermend veld, gecreëerd door het blauwkleurige medaillon om haar nek. Het medaillon zat al jarenlang in de familie en beschermde haar tegen alle magie. Wit en zwart.
De zwarte wolk richtte zich nu tot de kleine, groene slang. Het enige levende wezen dat nog in de buurt was.
Het drong het lichaam van de slang binnen via zijn bek, wat een krachtige golf van energie veroorzaakte. Het glazen terrarium brak en ondanks het beschermende medaillon vloog Christine naar achteren en knalde tegen de muur. Ook Jason werd tegen de muur geblazen. Hij kreunde even van de pijn, maar verloor toen het bewustzijn.
Christine stond met een pijnlijk gezicht op en keek in paniek in het rond. Ze moest de slang doden, wie weet wat het kon doen nu het volledig in de macht was van zwarte magie. Ze zag het beestje nergens.
Haar ogen vielen op Jason, die hulpeloos op de grond lag met een plas bloed onder zich. Ze besefte zich dat er geen tijd was om de slang te gaan zoeken. Jason had nu hulp nodig en als hij zou sterven, was dit allemaal voor niets geweest. Ze knielde naast hem neer.
‘Alsjeblieft Jason, hou vol…’
Ze most snel haar vriendin Fay waarschuwen, die zat te wachten op een teken. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op haar vriendin Fay. Via haar gedachten probeerde ze contact met haar te maken. Ze voelde hoe de magische energie naar haar hoofd stromen, waarna ze het kon gebruiken om met Fay te communiceren.
‘Fay, Fay! hoor je me? Kom snel, we hebben niet veel tijd!’
‘Begrepen,’ antwoordde Fay. ‘Ik kom zo snel als ik kan.’
Christine verbrak de link en opende haar ogen. Ze voelde lichte steken in haar hoofd door de inspanning die het haar kostte, maar ze negeerde het.
Ze pakte Jason en legde zijn hoofd in haar armen. Ze pakte de bruine handdoek die ze bij voorbaat klaar had gelegd en drukte op de wond. Ze kon hem nu niet alleen laten.
‘Alles komt goed,’ fluisterde ze zachtjes. Ze wist niet of hij haar nog wel kon horen.

Uit angst of Fay wel op tijd zou zijn, begon Christine te huilen. Tranen bleven over haar wangen rollen, terwijl ze Jason snikkend een kus op zijn voorhoofd gaf. Ze had altijd al een zwak voor hem gehad en kon het niet uitstaan dat hij in levensgevaar was juist nu zijn leven beter zou gaan worden…
Op dat moment stormde Fay hijgend door de deur. ‘Ga snel opzij!’
Christine legde Jason zijn hoofd zachtjes op de grond en ging snel aan de kant, zodat Fay hem kon helpen. Fay ging naast hem zitten, gooide de handdoek naar de andere kant van de kamer en bracht haar handen tot vlak boven de wond. Ze deed haar ogen dicht en liet al haar magische energie naar haar handen stromen en meteen via haar handen naar de wond van Jason. Haar magische energie bevatte helende krachten, die hopelijk krachtig genoeg waren om Jason zijn wond te genezen.
Christine zag hoe Fay haar handen begonnen te trillen, maar de energiestroom bleef op gang. Ze wist dat Fay niet op zou geven. Langzaam maar zeker stopte het bloeden en begon het stukgegane weefsel zich te herstellen.
Hoopvol keek Christine toe hoe de wond dicht begon te groeien en een glimlach verscheen op haar gezicht. Het leek erop dat Fay er op tijd bij was.
Toen de wond gereduceerd was tot slechts een klein litteken, haalde Fay haar handen weg en viel uitgeput achterover.
Geschrokken snelde Christine naar haar toe en begon aan haar te schudden. ‘Fay!’
Al snel begon ze weer bij te komen. Ze opende moeizaam haar ogen en ging langzaam rechtop zitten met Christine haar hulp. Met een pijnlijk gezicht wreef ze over haar hoofd.
‘Sorry als ik je liet schrikken. Het was een grote wond, dat kost me veel energie en…’
Christine onderbrak haar. ‘Zeg maar even niets, oké? Doe rustig aan.’ Ze glimlachte dankbaar naar haar vriendin. ‘Bedankt dat je hem gered hebt.’
‘Chris…’ klonk een zwakke stem naast haar. Christine draaide haar hoofd naar Jason en pakte zijn hand.
‘Het is gelukt, Jason. Je bent vrij…’
Zwakjes verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Vanaf nu was hij vrij om te doen wat hij zelf wilde.
De slang daarentegen was gevaarlijker dan ooit.

[Saskjezwaard]

Ik heb je oude versie weggehaald, ik dacht, ik zeg het even voor je het gaat zoeken en kwijt bent
Deze versie lijkt veel op de oude, maar je hebt goed de feedbackpuntjes erin verwerkt! Je bent er alleen twee vergeten

‘Fay, Fay! hoor je me? Kom snel, we hebben niet veel tijd!’
‘Begrepen,’ antwoordde Fay. ‘Ik kom zo snel als ik kan.’

Ook bij deze versie zou ik gedachtencommunicatie cursief zetten

Ze voelde de magie in de vorm van helende energie met kracht uit haar handen stromen. Haar handen begonnen te trillen door de moeite die ze moest doen om de energiestroom op gang te houden, maar het was het waard. Langzaam maar zeker stopte het bloeden en begon het stukgegane weefsel zich te herstellen.

En weer een ander pov je moet een beetje denken dat jij degene bent die in de kamer staat en kijkt naar wat er gebeurd. Als iemand anders iemand geneest, kan jij niet voelen wat die andere persoon voelt. Dus je kan nooit zeggen dat Fay de magie door haar handen voelt stromen, dat kan je alleen als je vanuit Fays pov schrijft. Innerlijke processen kan je beter vermijden voor een ander personage =)

Oh, en nog een klein puntje. Jaaa, mijn trukendoos is oneindig haha xD nee hoor, elke keer verbeter je je verhaal zo goed en dan valt me gewoon weer een klein dingetje op wat je net iets anders zou kunnen neerzetten. Ik zorg er gewoon graag voor dat ik de hele tijd iets te zeggen heb haha xD

Christine negeerde zijn geschreeuw. Ze was nerveus en bang. Het zweet stond op haar voorhoofd en haar hart ging tekeer, maar ze mocht niet terugdeinzen. Ze kende Jason al jaren en kon hem niet laten stikken. Ze was de enige die dit kon doen. Ze was de enige die nog met hem kon praten en hem tot reden vatbaar kon maken.

Dit heb ik laatst geleerd, het show and don't tell principe. Dus het laten zien in plaats van het te benoemen. En dat doe je hier eigenlijk al:
Christine negeerde zijn geschreeuw. Ze was nerveus en bang. Het zweet stond op haar voorhoofd en haar hart ging tekeer, maar ze mocht niet terugdeinzen.
Door te zeggen dat het zweet op haar voorhoofd staat en haar hart tekeer ging, zeg je eigenlijk al dat ze nerveus en bang is. Dus die zin is eigenlijk overbodig.

Uit het niets begon Jason ongecontroleerd te schreeuwen. Christine deinsde achteruit van de schrik. Ze zag hoe zijn ogen volledig zwart werden en hoorde hoe zijn ademhaling zwaarder werd. Uit alle macht probeerde hij zich los te wringen. Hij gebruikte zijn magische energie om een krachtig veld om zich te vormen, waardoor de stoel in stukken brak. Hij kwam los en liep dreigend op Christine af. Hij verzamelde kwaadaardige energie in zijn rechter hand en vormde hiermee een schaduwbal in zijn handpalm. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht.
Christine wist dat het geen zin had om met hem te praten, daarvoor was hij nu te kwaad en had de magie teveel macht. Ze kon niet meer aarzelen, het was nu of nooit. Christine rende schreeuwend op hem af en stak met al haar kracht het mes in zijn maag, net voordat hij de schaduwbal af wilde vuren.

In je eerste stukje heb je eigenlijk alleen maar actie van Jason, ik mis een beetje de reactie van Christine erop. Dit vind ik zelf ook nog altijd moeilijk, wanneer de ander laten voorkomen in een actiestukje. Wat dat betreft is film een stuk makkelijker haha xD
En ik weet niet in hoeverre je nog in paniek helder kunt denken, maar goed, ik weet niet in hoeverre je je personage in paniek laat zijn

zo, dat was het weer voor vandaag ik denk trouwens niet dat ik nog veel tips kan geven, mijn trukendoos begint een beetje leeg te raken. Alleen maar positief voor jou, alleen jammer voor mij, kan ik mijn reacties niet meer nuttig maken haha xD
Ik heb nog steeds een pampadadaaammmm moment bij je eindzin^^ dus dat is goed! Ga maar snel verder, ik ben benieuwd wat er voor andere dingetjes in gaan zitten

[Mooonie]

@Saskjezwaard Bedankt! Ik ben blij dat je er toch nog wat dingetjes hebt weten uit te pikken, haha Het zou alleen maar saai zijn als er niets meer te verbeteren viel. In hert document waarin ik dit verhaal schrijf waren de gedachten cursief, maar dat gaat steeds weg als ik het hier plaats... Nou ja, het is aangepast

Volgende stuk!

Hoofdstuk 1

18 mei 2008

Sara liep over het wandelaars pad van het Jeora bos. Het was nog vroeg, de eerste lichtstralen vonden hun weg tussen de bomen door.
Ze luisterde naar het geluid van tjilpende vogels die met elkaar communiceerden, totdat een ritselend geluid haar aandacht trok. Geschrokken keek Sara om zich heen. Waar kwam het vandaan? Ze bleef doodstil staan om goed te kunnen luisteren. Opnieuw hoorde ze geritsel. Het leek wel van boven haar te komen, uit een boom. Ze keek omhoog, maar voordat ze iets kon zien, landde er een groen beest op haar schouder. Ze slaakte een gil en begon in paniek om zich heen te slaan.
Plotseling voelde ze een pijnscheut door haar arm heen gaan, waarna het beest op de grond viel en wegkroop in een struik, wachtend op een volgend onschuldig slachtoffer dat hem passeerde. Sara wist een blik op het beest te werpen en zag dat het een kleine, groene slang was. Meteen werd ze bang en keek ze opzij, naar haar arm. Er waren twee kleine gaatjes zichtbaar, een slangenbeet. Wat nou als het een giftige slang was? Ze was hier lopend heen gekomen en het was te ver om te lopen naar het ziekenhuis. Ze besloot door te lopen naar de open plek waar ze met haar vriendje Danny had afgesproken. Hij zou met de auto komen en kon haar wegbrengen als dat nodig was.

Daar aangekomen liet ze zich op het gras vallen en sloot haar ogen. Ze was expres eerder gekomen om van het bos te genieten, zoals ze wel vaker deed. De stilte, de geur, de eerste zonnestralen die op haar gezicht schenen…Het maakte haar altijd vrolijk en liet haar zorgen even verdwijnen, maar dit keer was het anders. Ze maakte zich druk om de slangenbeet. Haar arm deed nog steeds pijn.
Ze ging rechtop zitten en bekeek de plek opnieuw. Ze schrok van wat ze zag. Het plekje was een zwart bultje geworden. Ze keek op haar horloge. Kwart voor zeven…Ze had pas om zeven uur afgesproken met Danny.
In spanning wachtte ze af, terwijl de pijn in haar arm steeds heftiger werd. Het prikte ontzettend. Alsof dat niet genoeg was, begon haar hoofd enorm te bonken. Ze pakte met beide handen haar hoofd vast en trok haar knieën op. Nu wist ze zeker dat de slangenbeet niet onschuldig was, het was goed mis. Ze leunde met haar hoofd op haar knieën en probeerde rustig te blijven. ‘Kom nou, Danny…’

Al snel hoorde ze voetstappen haar kant op komen, maar ze wilde zich niet bewegen om te kijken of het haar vriendje was. Ze had het idee dat de pijn erger werd als ze zich verroerde.
De voetstappen kwamen dichterbij en plotseling voelde ze een warme hand op haar schouder. Ze tilde haar hoofd een stukje op en keek opzij, recht in de ogen van een vreemdeling.
Het was een blonde jongen met groene ogen. Hij keek haar met een ernstig gezicht aan.
Sara verloor de controle over haar emoties en begon paniekerig te huilen. Tranen rolden over haar wangen.
‘Help me alsjeblieft, ik moet naar het ziekenhuis denk ik. Ik ben gebeten door een slang.’
Ze klonk bang en overstuur. De jongen veegde een traan weg met zijn vinger en sprak haar kalm toe. ‘Ik weet het, maar het ziekenhuis kan je niet helpen, ik wel. Vertrouw je me?’
Ze knikte ter bevestiging. Het kon haar niet schelen dat hij een vreemdeling was, het voelde alsof ze geen keus had. Ze moest zijn hulp accepteren, want er was nu niemand anders die haar kon helpen. Ze wilde niet wachten op Danny, daarvoor werd de pijn te heftig. En wie weet was het dan al te laat…
De jongen ging voor haar zitten en pakte haar trillende handen vast.
‘Ik weet dat je pijn hebt, maar probeer stil te blijven zitten en je te ontspannen. Gaat dat lukken?’
Zijn zorgzame stem en warme handen stelden haar gerust. Ze zuchtte diep en knikte. Ze moest zichzelf weer onder controle zien te krijgen.
De jongen liet haar handen los en legde zijn rechterhand op haar hart. Sara had geen idee wat hij hiermee wilde bereiken, maar het voelde goed.
Voordat de jongen iets kon doen, werd hij afgeleidt door een kwade, mannelijke stem: ‘hé, wat moet dat bij mijn vriendin!’
De jongen draaide zich geschrokken om, om te zien welk gezicht er bij de stem hoorde. Een bruinharige, slanke jongen rende naar ze toe.
Sara herkende zijn stem. Het was Danny. ‘Het is goed, Danny.’ Ze glimlachte naar hem.
Verward bleef Danny staan. Hij wist niet waar ze het over had. Wat was er met haar aan de hand? En wat was die jongen met haar van plan? Na enige twijfel besloot hij haar maar te vertrouwen. Hij knikte en wachtte geduldig af.
De jongen wendde zich weer tot Sara. Hij sloot zijn ogen en begon zijn magische energie te verzamelen in zijn hand, die nog steeds op haar hart rustte. Sara werd nerveus. Wat was deze jongen van plan? Hoe ging hij haar helpen? Ze merkte er nog niets van. Het bonkende gevoel in haar hoofd werd steeds erger en ze wist niet hoe lang ze het nog kon verdragen. Ze voelde door haar kleren heen hoe zijn hand warmer werd. Het leek erop dat hij zijn magische krachten op haar ging gebruiken, maar wat waren zijn magische krachten? Had hij helende krachten waarmee hij het gif kon laten verdwijnen?

De jongen opende zijn ogen. Opnieuw keek hij Sara aan met dat ernstige gezicht. Op dat moment begon ze aan de bedoelingen van de jongen te twijfelen. Ze werd bang, bang voor wat hij ging doen.
De jongen kneep zijn ogen weer stijf dicht, alsof hij het niet wilde zien.
‘Het spijt me dat ik dit moet doen.’ Op dat moment liet hij in alle magische energie in een keer uit zijn hand vloeien in de vorm van een krachtige elektrische schok. Kleine bliksemschichten werden zichtbaar tussen zijn hand en haar borst.
Sara kreeg een enorme schok, zo krachtig dat haar hart abrupt stopte met kloppen. Het was afgelopen. Ze had er niets van gevoeld. Levenloos viel ze voorover, in de armen van de jongen. Zachtjes fluisterde hij iets in haar oor. ‘Het spijt me echt, maar het is beter zo.’
Hij liet haar langzaam zakken op het gras.
‘Wat…wat heb je gedaan,’ stotterde Danny. Langzaam liep hij naar zijn vriendin toe, geschokt door wat hij net had zien gebeuren. Toen het tot hem door drong dat ze dood was, begon hij ontroostbaar te huilen. Hij knielde neer naast Sara en hield haar stevig vast. ‘Waarom heb je dit gedaan!’
‘Geloof me, dit is het beste. Je wilt niet weten wat er met haar gebeurt was als ik dit niet gedaan had,’ probeerde de jongen hem te overtuigen.
Danny zijn verdriet sloeg om in woede. ‘Wat lul je nou? Ze heeft nooit iets fout gedaan!’
Hij kwam overeind en sprong schreeuwend tegen de jongen op. Samen vielen ze op het gras, Danny bovenop de jongen. Hij klemde zijn benen stevig om de jongen heen zodat hij niet los kon komen en voordat de jongen de kans kreeg om iets te doen, balde Danny zijn handen tot vuisten en begon ongecontroleerd in zijn gezicht te rammen. ‘Waarom heb je dit gedaan! Je bent gestoord!’
Al snel wist de jongen Danny zijn armen vast te grijpen, waarna Danny een stroomschok door zijn lichaam voelde schieten. Geschrokken deinsde hij achteruit en verloor zijn evenwicht, maar zo makkelijk liet hij zich niet kennen. Hij kon niet stoppen. Hij moest deze jongen net zoveel fysieke pijn laten voelen als hij emotionele pijn voelde. Dat punt had hij nog lang niet bereikt.
Hij herstelde zich en richtte zich weer tot de jongen. Hij zag kleine bliksemschichten over zijn lichaam schieten. Wat hij ook van plan was ermee te doen, zover mocht het niet komen. Danny verzamelde zoveel mogelijk magische energie in zijn hand en vuurde het zo snel mogelijk af, zonder het om te zetten. Een golf van pure magische energie kwam op de jongen af, maar voordat het hem raakte, verdween hij in het niets.
Danny bleef alleen achter bij het levenloze lichaam van een meisje wiens leven zojuist te vroeg beëindigd was.

[Mooonie]

Ik ga er even wat sneller doorheen, omdat het nog heel erg lijkt op mijn vorige versie. Dus hier is hoofdstuk 2!

Hoofdstuk 2

Zac gooide de voordeur met een klap dicht en ging op de trap zitten met zijn handen in zijn haren. Op dit soort momenten had hij een hekel aan zichzelf. Weer was er een onschuldige heks om het leven gekomen door zijn toedoen en of het de wereld nou beter maakte of niet, schuldgevoelens sloopten hem van binnen. Iedere heks die hij vermoordde werd gemist. Ze hadden familie en vrienden die nu zonder hen moesten leven…

Zijn vader David had de voordeur gehoord en kwam nieuwsgierig de gang in gelopen om van zijn zoon te horen of alles weer volgens plan verlopen was. ‘Is het gebeurt? Is de magie weg?’
Hij kwam iets dichterbij toen hij de verwondingen in het gezicht van zijn zoon zag, om ze nader te bekijken. Hij had een bloedneus en vlak naast zijn linker oog was een pijnlijk blauwe plek ontstaan.
Zac negeerde de bezorgde blik van zijn vader en keek hem geïrriteerd aan. ‘Ja, pap, de magie is weg. En de heks ook.’
‘Wat is het probleem dan, jongen? Ging het niet zoals je wilde? Die blauwe plek verdwijnt wel weer en je neus lijkt niet gebroken.’
Zac kon niet geloven dat zijn vader dit nog moest vragen.
‘Die verwondingen kunnen me niet schelen, pap. Dat ik weer een onschuldige heks het leven heb ontnomen is verdomme het probleem!’
Hij wilde de trap op rennen, maar zijn vader pakte stevig zijn arm vast.
‘Demon, Zac. Zodra de zwarte magie ze overneemt zijn het demonen. Knoop dat goed in je oren. Vanaf dat moment zijn ze alles behalve onschuldig.’
Zac rukte zijn arm los en keek zijn vader vol afschuw aan.
‘Heksen. Het blijven heksen en we geven ze niet eens een kans. Ik dood ze al voordat de zwarte magie ze volledig overneemt. Wie zegt dat ze het niet onder controle kunnen krijgen?’
Zijn vader zuchtte.‘Jongen, die strijd winnen ze niet. Het is…’
Zac liet zijn vader niet uitpraten. ‘Wie zegt dat? Waarom zou er geen heks zijn die sterk genoeg is om de zwarte magie onder controle te krijgen? Is het omdat mam het niet kon?’
Hiermee had hij een gevoelige snaar geraakt. Zijn vader had er een hekel aan om over zijn overleden vrouw te praten, net als Zac zelf. Maar hij moest en zou zijn punt maken.
‘Je weet hoe sterk je moeder was en dat ze nooit opgaf, wat er ook gebeurde. Toch kon ze het niet aan.’ Zijn vaders normale kalme stem klonk nu opgefokt. Zijn ademhaling versnelde en zijn gezicht kleurde rood van woede.
Hij ontblootte Zac zijn linker schouder, waardoor er een litteken zichtbaar werd. Het bewijs van een gebeurtenis die Zac liever vergat. ‘Ze viel zelfs jou aan, Zac! Haar eigen vlees en bloed!’
Zac schrok van zijn vaders reactie. Zo kwaad had hij hem al in sinds lange tijd niet meer gezien. Hij deed een stap achteruit en keek neerslachtig naar de grond. Hij had niet over zijn moeder moeten beginnen. Dat was niet eerlijk, hoe onredelijk zijn vader ook was.
David ademde een paar keer diep in en uit en toen hij gekalmeerd, legde hij zijn hand op Zac zijn schouder.
‘Mijn punt is dat de kwaadaardige energie heksen onvoorspelbaar en gevaarlijk maakt. De schade die ze dan kunnen aanrichten is vele malen erger dan het beëindigen van een enkel leven die dit kan voorkomen.’
Zac knikte. ‘Ja, ik weet het. Maar ik kan gewoon niet geloven dat er geen enkele heks is die het aankan en zichzelf blijft.’
‘Misschien wel,’ gaf zijn vader toe, ook al kon Zac merken dat hij het niet echt meende. ‘Maar vergeet niet dat zwarte magie zich verborgen houdt voor heksen met jouw gave. Je kunt het alleen voelen en traceren op het moment dat het bezig is met het overrompelen van de witte magie en daarna alleen als de heks de zwarte magie gebruikt…De kans dat er slachtoffers vallen is veel te groot om af te wachten. En bij de heks blijven tot het voorbij is, is een te groot risico voor jou. Ze kunnen je iets aandoen.’
Zac tilde zijn hoofd op, zodat hij zijn vader aan kon kijken. ‘Zou ik dat risico niet moeten nemen?’
Zijn vader schudde afkeurend zijn hoofd.
‘Daarvoor ben je te belangrijk. Vergeet niet dat er maar weinig heksen zijn met de gave om magie te voelen en dat er nog minder zijn die moedig genoeg zijn om eropaf te gaan als die magie kwaadaardig is. Misschien ben je ook wel de enige die op tijd kan zijn, doordat je de gave hebt om elektriciteit op te wekken en dit kunt gebruiken om te teleporteren.’
David stompte zijn zoon plagend tegen zijn schouder. ‘En ik kan je natuurlijk niet missen.’
Zac lachte en stompte terug. ‘Nee, want zonder mij zou je niets zijn.’
‘Pardon? Wie heeft jou geleerd hoe je met je krachten om moet gaan en hoe je ze kunt gebruiken om te teleporteren?’

Zac moest toegeven dat zijn vader een goede leraar was. Op school waren er natuurlijk vakken over magie, maar geen enkele hiervan kon de leerlingen leren hoe ze hun krachten exact moesten gebruiken. Dit was simpelweg te gecompliceerd, omdat iedereen zijn magische energie in een andere kracht om kon zetten, afhankelijk van je genen. Vaak erfde je bepaalde krachten van je ouders, zij waren dan ook degene waar je het meeste van kon leren. Zac had zowel een gave van zijn moeder als van zijn vader geërfd. De elektriciteit kwam van zijn vader.
David kon uitstekend met deze gave omgaan door jaren van oefening, maar zijn magie was hem afgenomen door een heks die wraak wilde. Een heks met de gave om witte, magische energie onbruikbaar te maken. In zijn woede had hij dit gebruikt op David. Sindsdien was David niet meer in staat om zijn magische energie te gebruiken. De heks was de broer van een vrouw wiens leven beëindigd was door David, nadat Zac gevoeld had dat ze zwarte magie met zich meedroeg dat bezig was om haar witte magie te overrompelen. Een gave die Zac van zijn moeder geërfd had.
Dit was nu ongeveer twee maanden terug. Voorheen hoefde Zac alleen tegen zijn vader te zeggen waar de kwaadaardige energie zich bevond, maar sindsdien was Zac degene die de heksen om het leven bracht. Snel en pijnloos, zodat de zwarte magie niet de kans kreeg om te ontsnappen.

’s Avonds in bed kon Zac nog steeds de gedachten aan zijn moeder niet uit zijn hoofd zetten. Hij draaide op zijn zij, zodat hij recht tegen zijn nachtkastje aankeek. Er stond een omlijste foto op van een lachende vrouw met blauwe ogen die altijd leken te stralen en lang, blond krullend haar dat sierlijk over haar schouders hing. Hij mistte haar nog iedere dag en droomde vaak over haar. Iedere keer als hij ontwaakte uit zijn droom moest hij opnieuw onder ogen zien dat ze er niet meer was.
Ze mocht hem dan pijn gedaan hebben, iets waar hij dagelijks aan herinnerd werd door het opvallende litteken op zijn schouder dat hij eraan overgehouden had, maar ondanks dat was hij nooit anders naar haar gaan kijken.
Hij herinnerde zich haar nog steeds als een sterke vrouw die soms iets teveel aan anderen dacht, waardoor ze zichzelf weleens vergat. Ze was een goede moeder geweest voor hem en zijn drie jaar jongere zusje Jenny en een liefdevolle vrouw voor David. Ze was onvervangbaar.

[Jenna]

Hey je bent aan het herschrijven!! Leuk, maar ik ken het verhaal al maar heb het alsnog gelezen. Deze keer heb je zo te zien meer details en meer emoties in gepropt Nice! n.n
Schrijf snel verder!

[Mooonie]

@Jenna Ik ben blij dat je het leuk vind! Hier komt het eerste stuk van hoofdstuk, deze is heel anders dan de vorige versie

Hoofdstuk 3

15 februari 2005

De vijftienjarige Zac stapte het klaslokaal binnen en zocht naar een lege plaats om te gaan zitten. Zijn ogen vielen op een meisje met lang, stijl haar die vriendelijk naar hem glimlachte. Het was zijn vriendin Lilly. Hij keek haar verbaasd aan en ging naast haar zitten.
‘Hé! Sinds wanneer volg jij dit vak?’
Dit uur kregen ze magiegeschiedenis, een facultatief vak die gericht was op vroegere oorlogen tussen verschillende heksenstammen. Zac was altijd al erg leergierig geweest en kon het niet laten om zich in te schrijven. Wie weet kwam er nog iets over zwarte magie aan bod, een veelbesproken onderwerp bij hem thuis.
‘Sinds ik weet dat jij het ook volgt.’
Zac keek haar gevleid aan. Lilly lachte. ‘Grapje, gekkie. Dit vak vult mooi de gaten in mijn rooster op. Bovendien ben ik best benieuwd naar de geschiedenis van ons letterlijk magische ras. Al zou ik niet weten wat ik met die informatie zou moeten.’
Zac keek haar teleurgesteld aan. ‘En ik maar denken dat je mij vaker wilde zien.’
Hun gesprek werd verstoord door de luide stem van meneer Jargon, de docent van dit vak.
‘Stilte alsjeblieft, dan kan ik beginnen.’
Zac pakte vlug zijn boek uit zijn tas en legde deze zachtjes op zijn tafel. Achteraf bleek dit niet nodig te zijn, want de man begon eerst een heel verhaal te vertellen over waarom dit vak zo boeiend en belangrijk is.
Zac deed zijn best om zijn aandacht erbij te houden, maar werd plotseling overvallen door een akelig gevoel. Hij werd er duizelig van. Hij voelde magische energie, zoals altijd, maar dit keer was het anders…Het was niet de energie die iedereen bezat. Het was kwaadaardige energie. Hij had het in zijn hele leven slechts een enkele keer gevoeld. Vannacht. Hij was naar zijn moeder gegaan om haar te vragen wat er aan de hand was. Zij had het ook gevoeld en hem verteld dat dit was hoe zwarte magie voelde. Een zeldzaam, afschuwelijk gevoel. Meestal hield het zich verborgen, ontraceerbaar voor heksen met de gave om magische energie te voelen. Er waren slechts twee situaties die ervoor zorgden dat het zich tijdelijk niet verborgen kon houden. Of iemand gebruikte de kwaadaardige energie en bracht het dus naar buiten, of het was bezig met het overrompelen van goedaardige energie. Dit kon gebeuren als zwarte magie het lichaam binnendrong van iemand anders dan degene waarin het ontstaan was. In dat geval bleef diegene zijn witte magie houden, maar kreeg hij er zwarte magie bij die de overmacht kreeg.
Zac probeerde het gevoel te negeren, zoals zijn moeder van hem wilde. Ze wilde niet dat hij erachteraan ging. Dat was veel te gevaarlijk. Zwarte magie had altijd het verlangen om witte magie te vernietigen.
Het gevoel bleef aanhouden. Hij kreeg er de rillingen van en het maakte hem misselijk. Waarom ging het niet weg? Vannacht duurde het slechts enkele seconden...
Hij stond op, leunend op zijn tafel. Meneer Jargon keek hem geïrriteerd aan. ‘Als u een vraag heeft, kunt u gewoon u hand opsteken, jongeman.
‘Ik eh…heb geen vraag. Ik moet echt even naar de wc.’
Zonder de reactie van de docent af te wachten, liep Zac het klaslokaal uit. Hij liep naar het heren toilet en gooide wat water in zijn gezicht. Hij bleef boven de wasbak hangen, tot het gevoel verdween. Langzaam maar zeker zakte zijn misselijkheid en durfde hij de wasbak weer los te laten. Hij droogde zijn gezicht af en keek in de spiegel, naar zijn lijkbleke gezicht.
Langzaam begon hij terug naar het klaslokaal te lopen. Hij hoopte maar dat meneer Jargon niet boos was, die man was al streng genoeg als hij in een vrolijke bui was…
Vlak voor het klaslokaal bleef Zac verstijfd staan. Het gevoel kwam terug. Hij liet zich via de muur naar beneden zakken, totdat hij op de grond zat. Hij kon het niet meer negeren. Hij moest weten waar het vandaan kwam. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde te voelen waar de kwaadaardige energie zich precies bevond. Het voelde dichtbij…Het kwam uit zijn huis! Geschrokken opende hij zijn ogen en sprong overeind. Hij moest ernaartoe. Hij moest kijken of zijn ouders in orde waren en of zijn zusje in orde was. Jenny voelde zich vanmorgen niet lekker en was thuis gebleven.
Snel rende hij het klaslokaal in om zijn spullen te pakken. Lilly pakte bezorgd zijn arm vast. ‘Wat is er aan de hand, Zac?’
Hij trok zijn arm los en gooide zijn rugtas over zijn schouder. ‘Ik zal het je later uitleggen.’
De leraar keek hem verbaasd aan toen hij het klaslokaal weer uit rende.
‘Sorry, maar ik moet echt weg,’ riep Zac hem na.
Hij rende naar buiten, pakte zijn fiets en fietste zo snel als hij kon naar huis. Op dit moment had hij gewild dat hij al kon teleporteren, net als zijn vader…

Eenmaal thuis aangekomen, gooide hij zijn fiets op de grond en rende naar de voordeur. Hij graaide in zijn schooltas, op zoek naar de huissleutel. ‘Waar is dat ding…’
Hij verloor zijn geduld en drukte op de bel. ‘Doe open, doe open, doe open!’
Zijn vader opende de deur. Zac bekeek hem aandachtig. Hij zag er hetzelfde uit als normaal, behalve dat zijn ogen rood waren. Hij had duidelijk gehuild.
Zonder een woord te zeggen, duwde Zac hem aan de kant en rende naar binnen. ‘Mam!’
Hij liep de woonkamer in en zag zijn moeder op de bank zitten, haar hoofd verborgen in haar handen. Hoe dichter Zac bij haar kwam, des te misselijker hij werd. Hij voelde hoe de kwaadaardige energie in haar groeide. Het kreeg steeds meer macht over haar eigen magische energie.
Plotseling voelde hij een hand op zijn schouder.
‘Je weet wat er aan de hand is, niet waar?’ klonk de stem van zijn vader achter hem.
Zac knikte. Hij wist precies wat er aan de hand was. Hij voelde de verschillende soorten energie los van elkaar. Als de zwarte magie was voortgekomen uit haarzelf, zou het als één voelen. De witte magie zou letterlijk veranderen in zwarte magie. Deze kwaadaardige energie moest dus haar lichaam binnengedrongen zijn, maar hoe?
‘Wat is er gebeurt, pap?’
‘Je moeder voelde kwaadaardige energie aan de rand van het Kashew bos. Ze wilde erheen gaan, omdat ze het gevoel maar niet kwijtraakte. Ze wist dat er iets mis was.’
Zac herinnerde zich het vorige gevoel, het gevoel dat hij genegeerd had.
‘We zijn er samen heengegaan door mijn teleporteer techniek te gebruiken. Er was een vrouw…Ze was gebeten door een slang en zwarte magie was haar lichaam binnengedrongen. Ze viel je moeder aan met telekinese krachten. Ze vloog in een struik en is daar ook gebeten door de slang…’
Zac begreep er niets van. In zijn gedachten kwamen duizenden vragen voorbij. Zwarte magie moest de slang binnengedrongen zijn, omdat er geen mens in de buurt was. Maar wat was er dan gebeurt met het lichaam dat het verlaten had? Als er niemand anders in de buurt was, moest deze heks zichzelf iets aangedaan hebben. Maar hoe? De zwarte magie zou dat nooit toelaten. Was deze heks sterk genoeg geweest om de kwaadaardige energie te onderdrukken?
David pakte Zac zijn hand en samen liepen ze naar Jane, zijn moeder, toe. Zac ging naast haar zitten. Jane tilde haar hoofd op en keek haar zoon met betraande ogen aan. Ze omhelsde hem en hield hem stevig vast.
‘Sorry dat ik je zo laat schrikken, lieverd. Gaat het met je?’
Zac knikte, ook al voelde hij zich verschrikkelijk en was hij doodsbang voor wat er met zijn moeder ging gebeuren. Maar hij moest zich sterk houden, voor haar.
Jane liet hem los en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.
‘Ga alsjeblieft naar je zusje, oké? Ze voelt zich nog steeds niet lekker en is vast blij je te zien.’

[JodieJJ]

Waaah ik vind het echt een heel stuk verbeterd , ( beetje laat met reageren maar ik was niet thuis dit weekend xD ).
Je hebt nog wel een paar informatie dumpen ( van het laatste stukje heb ik ze aangegeven )
verder zijn je details veel beter net zoals je karakter ontwikkeling , Yess ga maar verder
Oh heir zijn de informatie dumpen:

Zac deed zijn best om zijn aandacht erbij te houden, maar werd plotseling overvallen door een akelig gevoel. Hij werd er duizelig van. Hij voelde magische energie, zoals altijd, maar dit keer was het anders…Het was niet de energie die iedereen bezat. Het was kwaadaardige energie. Hij had het in zijn hele leven slechts een enkele keer gevoeld. Vannacht. Hij was naar zijn moeder gegaan om haar te vragen wat er aan de hand was. Zij had het ook gevoeld en hem verteld dat dit was hoe zwarte magie voelde. Een zeldzaam, afschuwelijk gevoel. Meestal hield het zich verborgen, ontraceerbaar voor heksen met de gave om magische energie te voelen. Er waren slechts twee situaties die ervoor zorgden dat het zich tijdelijk niet verborgen kon houden. Of iemand gebruikte de kwaadaardige energie en bracht het dus naar buiten, of het was bezig met het overrompelen van goedaardige energie. Dit kon gebeuren als zwarte magie het lichaam binnendrong van iemand anders dan degene waarin het ontstaan was. In dat geval bleef diegene zijn witte magie houden, maar kreeg hij er zwarte magie bij die de overmacht kreeg.

Hier heb je een beetje een informatie dump. Dat is vaak niet zo interessant om te lezen. Ik zou het proberen om het meer te versrpeidden over je gehele tekst.

Zwarte magie had namelijk altijd het verlangen om witte magie te vernietigen.

Probeer woorden als namelijk, omdat, daarom ook zoveel mogelijk te ontwijken. Deze woorden zijn vooral voor informatieve teksten en in een roman staan ze niet mooi.

De witte magie zou dan letterlijk veranderen in zwarte magie. Dat dit niet het geval was, betekende dat deze kwaadaardige energie haar lichaam binnengedrongen was. Maar hoe?

Mini informatie dump . Omdat je steeds precies uitlegt hoe het zit, worden het informatie dumpen. Je hoeft niet continu te vertellen dat zwarte magie witte overneemt enz.

[Mooonie]

@JodieJJ Bedankt voor de tip! Ik wilde alles wat duidelijker maken dit keer, maar ik zal proberen om de informatie wat beter te verspreiden Gelukkig vind je deze versie beter! Anders was het herschrijven zinloos geweest

[Jenna]

Hey ja je hebt gelijk.. Je hebt het egt veranderd. Wordt Zac deze keer ook aangevallen door zn moeder? Ik vond dat een spannend stukje vorige keer XD
Schrijf verder

[Mooonie]

@Jenna lees maar
Tweede stuk van hoofdstuk 3:

Met tegenzin liep Zac naar boven. Zachtjes opende hij de deur van zijn zusjes kamer. Jenny keek hem verbaasd, maar aangenaam verrast, aan. ‘Wat ben je vroeg thuis.’
‘Ja, ik weet het. Ik eh…voel me ook niet zo lekker. Je hebt me vast aangestoken.’
Jenny lachte. ‘Sorry.’
Zac ging op de rand van haar bed zitten en wachtte. Hij wachtte tot het akelige gevoel zou verdwijnen. Hij hoopte maar dat zijn moeder sterk genoeg was om de controle over de magie te houden, dat moest gewoon. Hij moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als de magie zou winnen…Ze zou zichzelf niet meer zijn. Ze zou zelfs gevaarlijk worden.

Toen het gevoel begon te verdwijnen, liep Zac langzaam de trap af. Hij moest op zijn hoede zijn. Hij zag zijn moeder aan de andere kant van de kamer staan, met een mes in haar hand. Ze haalde uit naar David, maar hij wist net op tijd opzij te springen. Zac moest haar afleiden, voordat zijn vader gewond raakte. ‘Mam!’
Jane draaide haar hoofd zijn kant op en keek hem recht in de ogen. Zac schrok. Haar ogen waren helemaal zwart en de normaal zo liefdevolle uitdrukking op haar gezicht was compleet verdwenen. Het was alsof hij naar een vreemde keek.
Zijn afleiding had blijkbaar gewerkt, want Jane kwam nu dreigend op hem af gelopen. David pakte haar arm vast. ‘Doe het niet. Je weet dat het fout is.’
Jane lachte. ‘Is dat zo? Wat wilde je eraan gaan doen? Je hebt nu niet genoeg kracht om me te stoppen, knapperd. Bovendien ken ik je trucjes veel te goed…’
Zac kreeg tranen in zijn ogen door hoe hij zijn moeder hoorde praten. Niet alleen door wat ze zei, maar ook door de manier waarop ze het zei. Ze praatte vol haat en afschuw tegen zijn vader. Haar zachte, geruststellende stem was totaal verdwenen, net als haar liefdevolle blik.
Jane rukte haar arm los en maakte een stekende beweging richting David zijn borst. Weer wist hij net op tijd te ontkomen. Geïrriteerd slaakt ze een gil. ‘Wacht jij maar!’
Zac kon niet blijven staan. Hij moest zijn vader helpen. Hij wilde zijn moeder geen pijn doen, maar het leek de enige manier te zijn om haar te stoppen. Hij begon zijn magische energie te verzamelen in beide handen.
Jane draaide zich onmiddellijk weer om naar hem. Ze merkte meteen wat hij aan het doen was, haar gave om magische energie te voelen was veel sterker geworden door de zwarte magie.
Zo snel als ze kon rende ze op hem af, maar Zac bleef staan. Of het aarzeling was wist Zac niet, maar vlak voor zijn neus bleef ze staan. Ze pakte hem bij zijn kraag en hield het mes dreigend bij zijn keel.
‘Nog een laatste woord, mormel?’ Nu hij haar van dichtbij zag, wist hij het zeker. Dit was zijn moeder niet meer. Ze leek totaal verdwenen te zijn, bedolven onder de macht van de magie. Dit nam al zijn twijfels weg, het was nu of nooit. Hij sloot zijn ogen zodat hij niet hoefde te kijken, waarna hij ongecontroleerd de magische energie vrij liet. Elektrische bliksemschichten schoten vanuit zijn handen alle kanten op. Jane werd er door een aantal geraakt en in een niet te onderdrukken reflex gilde ze en duwde Zac van zich af. In een laatste aanval, gooide ze het mes zo hard als ze kon zijn kant op. Hij wilde opzij gaan, maar was te laat. Het mes kwam recht in zijn schouder terecht. Een heftige, stekende pijn overviel hem. Hij durfde zich niet meer te verroeren en bleef met een pijnlijk gezicht op de grond zitten, tegen de muur aan.
Jane wankelde door de kamer. Haar lichaam schokte en ze had totaal geen controle over haar bewegingen.
David maakte gebruik van de situatie en rende naar Zac toe. ‘Het spijt me verschrikkelijk dat ik dit moet doen.’ Hij trok het mes uit zijn schouder. Zac schreeuwde het uit van de pijn, maar zijn vader negeerde het.
David pakte Jane stevig vast bij haar keel en stond klaar om het mes recht in haar hart te steken, toen Zac hem ervan weerhield. ‘Nee pap, wacht!’
Hij zag hoe de uitdrukking op zijn moeders gezicht verzachtte en haar ogen weer hun normale kleur kregen. Ze leek niet meer op het koelbloedige monster dat hem net aanviel. Ze leek op zijn moeder.
David draaide zich om, maar bleef Jane stevig vasthouden.
Jane begon zachtjes te huilen toen ze Zac zijn verwonde schouder zag. David keek haar verward aan.
‘Doe het, David…Ik weet dat alles nu normaal lijkt, maar ik kan elk moment de controle weer verliezen en jou of de kinderen pijn doen. Kijk wat ik Zac aangedaan heb.’
David knikte en slikte een brok in zijn keel weg. ‘Ik hou van je, Jane, met heel mijn hart.’
Jane glimlachte naar hem. ‘Ik ook van jou,’ zei ze met haar vertrouwde, zachte stem. Ze keek naar Zac. ‘Het spijt me zo, lieverd. Pas goed op je zusje, oké?’
Ze gebaarde naar David dat ze er klaar voor was, maar David deed nog niets. Hij keek zijn zoon met een ernstig gezicht aan. ‘Kijk alsjeblieft niet. Ik wil niet dat je dit ziet.’
Zac knikte, maar zag toen hoe zijn moeders ogen weer zwart kleurden en haar hand naar het mes reikte. ‘Pap!’
David draaide zich vliegensvlug om en wilde Jane neersteken nu hij de kans nog had, maar hij was te laat. Jane rukte het mes met geweld uit zijn handen. ‘Waag het niet om dit nog een keer te proberen.’
Zac zag hoe zijn jongere zusje zachtjes naar beneden liep, tot halverwege de trap. David en Jane hadden niets door. Jane joeg David naar achteren, totdat hij tegen de muur aanliep. Hij kon geen kant meer op en Jane kon doen wat ze wilde, maar ze deed hem niets. Ze draaide zich om en keek kwaad naar Jenny. Ze moest gevoeld hebben dat Jenny magische energie aan het verzamelen was. Ze rende op Jenny af met het mes, maar toen ze vlak voor haar stond verdween het mes uit haar hand en verscheen het voor Jenny. Jane kon niet op tijd meer stoppen en rende recht in het mes, waarbij haar hart doorboort werd. Haar hart stopte abrupt met kloppen, wat het voor de kwaadaardige energie onmogelijk maakte om nog te ontsnappen. Het zou samen met haar sterven.
Jenny gilde en rende zo snel als ze kon de trap weer op.
Jane viel achterover de trap af, met een harde klap viel ze met haar hoofd op de houten vloer.
Met een lijkbleek gezicht liep David naar zijn vrouw toe. Hij knielde naast haar neer en trok het mes uit haar lichaam. Hij kokhalsde en gooide het bebloede mes naar de andere kant van de kamer. Hij gaf Jane een kus op haar voorhoofd en sloot voorzichtig haar ogen.
Zac kon zich niet langer beheersen en begon te huilen. De pijn in zijn schouder was verdwenen, alsof hij volledig verdoofd was. Hij voelde enkel de pijn van verlies.
David liep naar Zac toe, deed zijn vest uit en drukte met bevende handen op de wond.
‘Ik bel Lilly’s zus Fay. Ze kan je helpen. Blijf even op de wond drukken, oké?’
Zac reageerde niet. Hij bleef staren naar zijn moeder, alsof hij in shock was. David haastte zich naar de telefoon. Zac hoorde hem stotterend met Fay praten, ze zou snel zijn wond komen helen. Maar dat kon hem op dit moment niets schelen.
Hij wilde gewoon dat dit één grote nachtmerrie was en dat alles weer zou zijn zoals het was als hij wakker werd, maar hij wist dat dit niet zou gaan gebeuren. Hij zou voor eeuwig in deze nachtmerrie blijven.
 

[Jenna]

okej egt wat erg. En ik dacht dat die vorige versie heftig was. Nou heb me net bedacht. Het lijkt hier egt alsof je van een afstandje toe kijkt, het publiek zeg maar. Ik zie het bloed van Zac's schouders al helemaal voor me. Er zitten ook heel veel details in wat het super spannend spannend maakt.
Oja nog een opmerking. Ik weet zelf niet of het goed is, maar kan e zeggen ::Richting David zijn borst?
Moet je dan niet zegen David's borst?

Verder geen fouten, schrijf verder!

Jenna

[Mooonie]

@Jenna Wow, wat een snelle reactie! Weet je, ik heb eigenlijk ook geen idee of 'David zijn borst' mag of niet. Ik schrijf wel vaker dingen op deze manier, maar ik weet niet waar ik het vandaan heb.
Als iemand het weet, laat het ons weten!

[Mooonie]

Sorry dat ik zo lang niets geplaatst heb, maar m'n inspiratie was er even vandoor. Ik heb al een tijdje het eerste stuk van hoofdstuk 4 op papier staan, maar ben er niet helemaal tevreden over. Volgensmij loopt het niet zo lekker. Maar goed, ik plaats het gewoon! Er gebeurt vrij weinig, maar die stukjes moeten er ook tussen zitten he Laat maar weten of jullie het wat vinden.

Hoofdstuk 4

21 mei 2008

Zac schrok wakker van het luide geluid van zijn wekker. Met een zucht drukte hij de wekker uit en ging op het randje van zijn bed zitten. Het was alweer woensdag, de eerste dag deze week dat hij naar school ging. Hij had zich de afgelopen dagen ziek gemeld, zodat hij zich niet hoefde te vertonen met de blauwe plek bij zijn oog, die nog steeds duidelijk zichtbaar en pijnlijk was. Het was in ieder geval al een stuk minder. Hij wist dat Lilly vragen zou gaan stellen, zoals al vaker gebeurt was, en zijn smoesjes raakten op. Maar hij kon haar toch moeilijk vertellen dat hij heksen doodde? Hij wist dat ze hem dan nooit meer in de ogen zou durven kijken, ook al had hij nog zo’n goede reden. En terecht, maar het voelde alsof hij geen keuze had. Hij was één van de weinige die de heksen op tijd kon doden, voordat ze gevaarlijk werden. Als hij het niet deed, wie dan wel?
Toch groeide zijn schuldgevoel na elke moord die hij op zijn geweten had. Tot zijn spijt, groeide dit aantal razendsnel. Sinds de dag dat hij voor het eerst zwarte magie gevoeld had, de dag dat zijn moeder stierf, voelde hij zo vaak kwaadaardige energie, dat hij eraan begon te wennen. Het kwam door de slangen. Alle slachtoffers zeiden gebeten te zijn door een slang, net als zijn moeder.
Moeizaam stond Zac op en slenterde naar de douche, om zijn schuldgevoelens te verdrinken onder een warme straal water.
Na de douche strompelde hij naar beneden. Zijn vader was de deur al uit. Hij was de eigenaar van een druk bezochte kroeg in het dorp en had daar het een en ander te regelen.
Met moeite werkte Zac een broodje naar binnen. Hij had er een hekel aan om zo vroeg te eten, maar hij had het nodig om op gang te komen.
Met tegenzin pakte hij zijn spullen en stapte op de fiets. Eigenlijk was de weg naar school makkelijk aan te lopen, maar hij wilde zijn gedachten niet de tijd geven om af te dwalen naar zijn moeder of het meisje dat hij afgelopen zondag om het leven had gebracht.
De school was in het dorp zelf, een luxe die niet ieder dorp had. Iedereen moest na de basisschool verplicht tot zijn negentiende naar een dergelijke school als deze. Het was een magieschool, waar heksen, naast het vakkenpakket die je zelf koos met betrekking tot je beroepskeuze, ook over magie leerden. Je leerde wat het nou eigenlijk was en hoe je magische energie kon gebruiken. Hoe je precies met je eigen gave om moest gaan, ging ze te boven, doordat er ontelbaar veel verschillende gaven waren. Op school konden ze je enkel leren hoe je de energie kon gebruiken zonder het om te zetten. Pure magische energie vrijlaten, iets wat iedereen kon leren.

Eenmaal op school aangekomen, stalde Zac zijn fiets en liep door de twee klapdeuren die de hoofdingang vormde van de school. Hij zorgde altijd dat hij ruim op tijd op school was, zodat hij zich niet door de menigte hoefde te worstelen. Niet ieder dorp had een eigen school, waardoor er vaak jongeren uit meerdere dorpen naar dezelfde school moesten. Deze school, in het Rashu dorp, werd gedeeld met nog twee aangrenzende dorpen.
Zac slenterde door de gangen, richting zijn kluis. Het verbaasde hem dat hij de code nog wist. Sinds zijn vader zijn krachten kwijt was geraakt en Zac zelf op de heksen af ging, was zijn aanwezigheid op school flink gedaald. Ofwel hij was helemaal niet aanwezig, of zijn gedachten zaten ergens anders dan bij de les. Zijn eens zo geweldige studieresultaten gingen fors achteruit. Hij had zich al meerdere malen ziek gemeld, om de verwondingen te verbergen die hij opliep en om zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Wie kon zich nou concentreren op de les na net een moord gepleegd te hebben?
Tot zijn verbazing had zijn vader niet geklaagd. Het leek wel alsof hij het niet eens doorhad, maar dat zou wel te maken hebben met zijn veranderde prioriteiten. Zijn voornaamste prioriteit was nu het stoppen van zwarte magie, iets wat jammer genoeg onmogelijk leek. Zac kon niet voelen waar de slangen waren die deze ellende veroorzaakte en zolang zij er waren, zou het nooit ophouden.

[Mooonie]

Zo, het laatste stukje is alweer een tijdje geleden...Ik kreeg dit stuk maar niet zoals ik het wilde hebben en ik was meer bezig met OV's got talent dan dit verhaal, haha Maar goed, hier is het vervolg van hoofdstuk 4!

Nadat hij zijn boeken voor de eerste paar uur gepakt had, liep Zac terug richting de klapdeuren. Het duurde nog bijna een half uur voordat de les begon en het was buiten een stuk aangenamer dan binnen, waar een doffe geur de gangen vulde. Voor de school lag een groot grasveld, met een aantal picknicktafeltjes die het een populaire plek maakten om de pauze door te brengen in de zomer.

Zac stapte door de klapdeuren de frisse buitenlucht in. Hij bleef staan toen een bekende gedaante op het grasveld zijn aandacht trok.
Het was een slanke jongen met kort, bruin haar dat in de vorm van stekeltjes zijn hoofd bedekte. Het was Danny. Met zijn ogen op Zac gericht kwam hij dichterbij.
‘Jij! Dacht je dat ik je er zomaar mee weg liet komen? Je moet boeten voor wat je Sara hebt aangedaan. En als de politie niets doet, moet ik er zelf maar voor zorgen.’
Toen hij nog slechts een paar meter van Zac verwijderd was bleef hij staan.
Het liefst zou Zac ervandoor gaan, maar hij wist dat hij deze confrontatie niet kon vermijden. Vroeg of laat zou hij Danny onder ogen moeten komen.
‘De politie heeft haar onderzocht, of niet? Je weet dat ze zwarte magie bezat en dat ik niet fout zat.’
Danny gooide zijn handen in de lucht. ‘Dus? Geeft dat jou het recht om haar te vermoorden? Ik dacht het niet. Je gaf haar niet eens een kans!’
Zac voelde de schuldgevoelens weer opkomen. Dit was precies wat hij tegen zijn vader had gezegd, dus hoe kon hij het tegenspreken? Hij zuchtte diep en dacht aan wat zijn vader had gezegd.
‘Je hebt geen idee hoeveel slachtoffer er hadden kunnen vallen als ik het niet gedaan had, inclusief jijzelf.’
Danny schudde afkeurend zijn hoofd. ‘Ongelooflijk! Probeer je nou echt een moord goed te praten? De moord op een meisje die je niet eens kende? Het is niet aan jou om te beslissen of iemand moet sterven of niet! Wie denk je wel niet dat je bent? God?’
Het bleef even stil. Vanuit zijn ooghoek zag Zac drie meisjes richting de school lopen. Één daarvan was Lilly. Hij voelde zijn hartslag versnellen. Hij wilde niet geconfronteerd worden met Lilly erbij. Niet alleen omdat hij niet wilde dat ze wist waar hij mee bezig was, maar ook omdat het gevaarlijk kon zijn. Danny zag eruit alsof hij elk moment kon ontploffen.
‘Ik weet niet wat je nou precies van me wilt, maar kunnen we dit een andere keer afmaken? Zo meteen wordt het druk hier en ik wil niet dat anderen hierbij betrokken raken.’
Danny begon te lachen. ‘Denk je nou echt dat het mij iets kan schelen als we een paar pottenkijkers hebben? Van mij mogen ze allemaal weten wat je gedaan hebt.’
Plotseling voelde Zac de aanwezigheid van een grote hoeveelheid magische energie, meer dan hij ooit gevoeld had. Een gevoel van angst overviel hem toen hij tot de conclusie kwam dat het Danny’s energie was. Waarom had hij niet eerder gemerkt waar hij mee bezig was? Waarschijnlijk was deze hele discussie slechts een afleiding.
‘Danny, luister. Als je al deze energie in één keer gebruikt kan het nog wel eens je dood worden.’
Danny keek hem vastberaden aan. ‘En de jouwe. Dat is wat telt.’
Zac voelde dat hij in paniek begon te raken. Het zweet brak hem uit. Hij moest iets doen, maar wat? Het kon Danny niet schelen wat hij zei.
De enthousiaste stem van Lilly trok zijn aandacht. ‘Zac!’ Ze rende naar hem toe en omhelsde hem. De andere meisjes stonden vlak naast hen.
Zac duwde Lilly zachtjes van zich af en keek haar met een ernstig gezicht aan. ‘Ga alsjeblieft naar binnen, oké? Ik kom zo. Beloofd.’
Ze keek hem bezorgd aan. ‘Wat is er aan de hand? En hoe kom je aan die blauwe plek?’ Ze draaide zich om en keek naar Danny, die haar kwaad aankeek. ‘Wie is dat? Je zit toch niet in de problemen?’
Zac glimlachte naar haar en gaf haar een kus. ‘Maak je niet druk. Ik zal het je straks allemaal uitleggen.’
Hij zag de aarzeling in haar ogen, maar toch liep ze met haar vriendinnen richting de klapdeuren.
'Hij is een moordenaar!' riep Danny kwaad. Op dat moment sloeg hij toe. Een golf van magische energie vulde de buitenlucht en overviel Zac en de meisjes. Zo snel als hij kon vormde Zac een grote, elektrische koepel om hen heen, die hopelijk sterk genoeg was om het grootste deel van de klap op te vangen.
Met zijn allen vlogen ze naar achteren, tegen de muur van de school aan. Door de adrenaline voelde Zac de klap amper. Hij probeerde uit alle macht om de koepel in stand te houden, maar voelde hoe de energie uit zijn lichaam stroomde. Hij had het gevoel alsof hij door de muur gedrukt werd door de kracht die de magische energie van Danny tegen de koepel uitoefende. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich te blijven concentreren, ondanks het gegil van Lilly en haar vriendinnen.

Hoewel het in werkelijkheid nog geen minuut duurde, leek het een eeuwigheid voordat de magische energie van Danny zijn kracht verloor en verdween. Uitgeput liet Zac zich op de grond zakken. Hij voelde de armen van Lilly om zich heen, die zachtjes aan het huilen was. Ze keek naar voren, richting het grasveld. Zac volgde haar blik en zag hij Danny doodstil in het gras liggen. Hij werd omringd door een groepje mensen, maar de meesten bleven op afstand. Een aantal raakten in paniek, anderen keken slechts met open mond toe. Een enkeling was bezig het alarmnummer te bellen.
Zac draaide zijn hoofd iets, om te kunnen zien of Lilly’s vriendinnen in orde waren. Één van hen bleef met een pijnlijk gezicht en tranen die over haar wangen liepen tegen de muur aan zitten, niet in staat om zich te verroeren. De ander was gaan staan en keek geschokt om zich heen.
Zac slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen, terwijl hij zijn hoofd tegen de muur liet leunen. Hij kon niet langer kijken naar het bewegingloze lichaam van Danny en de betraande en geschokte gezichten van zijn vriendin en alle omstanders. Hoe goed hij zijn best ook deed om zichzelf wijs te maken dat Danny deze schade aangericht had, toch voelde het alsof het zijn schuld was. Hij had Danny hiertoe in staat gesteld en het was hem niet gelukt om hem te stoppen.

[Saskjezwaard]

Oh, wat erg! Ik had echt gedacht dat ik al een reactie had achtergelaten, ik was nml al helemaal bijgelezen. Oeps, dan is dat ertussendoor geschoten krijg je dit keer een extra lange reactie, hoewel ik niet weet of je daar blij mee moet zijn

Oh, trouwens, over dat je af en toe wisselt van het pov, ik durf daar eigenlijk geen uitspraken meer over te doen je doet het nml nog een keer, maar ik heb een paar weken geleden een boek gelezen waarbij echt elke personage aan bod kwam in de pov. Dus zolang het gewoon in de tekst past, mag het volgens mij wel. Maar ik durf er niks meer zekers over te zeggen

De moord op een meisje die je niet eens kende?

meisje is onzijdig (vind ik altijd zo raar klinken xD) dus die moet dat zijn^^

Ik mis bij het eerste stukje een beetje Zacs gevoelens en de woede van Danny. Het komt nu op mij een beetje.... dof over, alsof ze allebei niet echt boos of bang zijn, maar gewoon een discussie voeren. De emoties en gedachten van Zac komen niet echt goed door, heb ik het idee.
Ik denk dat het vooral komt omdat je Danny niet echt beschrijft in zijn woede. In zijn woorden komt het wel door, maar zijn houding staat er niet.

'Hij is een moordenaar!' riep Danny kwaad.

Ik mis hier een beetje de trigger voor de actie. Nu komt het over dat je gewoon Zacs gesprek met Lilly af laat maken voordat Danny alles loslaat.
En ik mis hier ook een beetje de tijdsdruk, die er volgens mij wel is. Want Danny kan dus elk moment zijn energie loslaten. Als ik Zac was, zou ik voortdurend een oogje op Danny willen houden en eigenlijk niet zo uitgebreid met Lilly praten. Nu haal je een deel van de spanning voor mij daardoor weg

Met zijn allen vlogen ze naar achteren, tegen de muur van de school aan. Door de adrenaline voelde Zac de klap amper. Hij probeerde uit alle macht om de koepel in stand te houden, maar voelde hoe de energie uit zijn lichaam stroomde. Hij had het gevoel alsof hij door de muur gedrukt werd door de kracht die de magische energie van Danny tegen de koepel uitoefende. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich te blijven concentreren, ondanks het gegil van Lilly en haar vriendinnen.

In dit stukje gebruik je nogal veel 'voelde' of een variant daarvan snel achter elkaar. Ik weet zeker dat het je lukt om dat op te lossen met iets anders^^


Oh, trouwens, nog op je reactie van 6 maart, over Davids borst. Het staat mooier in je tekst om Davids borst neer te zetten en ik vind het persoonlijk ook fijner lezen, maar het is niet fout om David zijn borst te doen. Als je later iets met je verhaal wil doen, zal ik je wel aanraden om Davids borst aan te nemen, de andere variant zie je namelijk niet vaak in een boek

Wow, mijn vorige reactie is echt veel te lang geleden! *schaam, schaam* maar ik wilde nog even zeggen dat je echt goed naar de feedback hebt geluisterd en het stukje met de herinnering naar de dood van Zacs ouders is indrukwekkend! Mooi geschreven^^

En ik vind dat je Zacs schuldgevoelens en problemen goed neerzet. Pfoe, ik wil er niet eens aan denken aan wat ik zou doen als ik tussen dat soort dingen zou moeten kiezen. Arme Zac, moordenaar en toch een soort held. Niet echt leuk
Maar ga snel verder, ik ga proberen om wat beter te reageren moet ook niet zo moeilijk zijn, slechter dan dit kan haast niet haha xD

[Mooonie]

@Saskjezwaard Bedankt voor de reactie! Het is fijn om te weten dat het nog gelezen wordt Ik begrijp je feedback en zal er zeker iets mee gaan doen! Zodra ik het verwerkt hebt, zal ik het even melden onderaan het bericht van dat stuk. Maar nu ga ik eerst het volgende hoofdstuk plaatsen, zich afspelend bij...Jason! Is weer eens wat anders dan Zac

Hoofdstuk 5

In gedachten verzonken liep Jason door de verlaten straten van het dorp Griana. De koude wind blies door zijn haar en gaf hem de rillingen. Hij sloeg zijn handen om zich heen om zichzelf te beschermen tegen de kou. Het was al na middernacht. Steeds vaker maakte hij deze nachtelijke wandelingen, om even te kunnen ontsnappen van de nachtmerries waardoor hij gekweld werd. Nachtmerries over de herinneringen waarvan hij dacht dat hij ze achtergelaten had, maar die hem ’s nachts achtervolgden.
Drie jaar geleden was dit dorp zijn ontsnapping geweest. Toen had hij zijn oude leven de rug toegekeerd en het Jeora dorp verlaten. Hier in het Griana dorp had hij een nieuw leven opgebouwd. Een leven zonder de magie dat hem in zijn macht had en zonder veroordelingen. Hier wist niemand wat hij gedaan had of wat hem aangedaan was.

Hij liep langs een groot, sjiek restaurant. Het duurste restaurant dat in dit dorp en de vier aangrenzende dorpen te vinden was en waar hij als ober werkte. Het was niet zijn droombaan, maar eigenlijk wist hij ook niet wat hij wel wilde. Hij had ineens zoveel mogelijkheden. Mogelijkheden die hij voorheen niet zag. Hij had toen simpelweg geen tijd om zich ermee bezig te houden. Hij had het te druk met proberen om zijn leven op orde te krijgen, iets wat toen onbereikbaar leek maar nu toch gebeurt was.
Jammer genoeg bracht het achterlaten van zijn verleden wel een opoffering met zich mee. Christine. Zij was het enige wat ontbrak in zijn nieuwe bestaan. Hij kende haar al vanaf dat ze nog in de wieg lagen en het viel hem zwaar dat hij haar achtergelaten had. Ze waren beste vrienden, in zijn ogen nog steeds. Toen iedereen hem had opgegeven en in de steek liet, bleef zij in hem geloven. Nooit had ze hem de rug toegekeerd. Ze had hem verlost van de magie die zijn leven volledig bepaalde. Hij was kwaad toen ze Fay erbij betrok, maar nu was hij haar er dankbaar voor. Haar hulp was nodig om Christine haar plan te laten slagen. Hij zou ze allebei voor eeuwig dankbaar zijn.
Verder was er niemand om te missen. Zijn moeder was overleden toen hij nog maar een klein jongetje van vijf jaar was en zijn vader kon wat hem betreft naar de hel lopen. Hij was een drankorgel die zijn woede niet de baas was. Er waren dagen dat Jason compleet genegeerd werd door hem. Als dit niet het geval was, kwam dat doordat zijn vader iemand nodig had om zich op af te reageren. Jarenlang had Jason het geaccepteerd. Het was zijn vader, hij kon hem toch zeker niet verraden? Toch kwam uiteindelijk de druppel die de emmer deed overlopen. De druppel die de zwarte magie toegang gaf tot zijn leven. Uiteindelijk sloeg hij zover door dat hij bijna zijn eigen vader vermoord had. Dit was iets meer dan drie jaar geleden, vlak voordat Christine het kwaad uit hem wegnam. Alle woede en verdriet die hij voelde bleef achter, niets kon dit wegnemen, maar nu had hij tenminste de controle over zichzelf terug.
Op school had hij altijd weinig vrienden. Mensen vonden hem afstandelijk, omdat hij nooit iemand mee naar huis wilde nemen. Hij was bang dat zijn vader in een verkeerde bui was en kwaad zou worden. Hij werd raar en geheimzinnig gevonden, iets wat sommige meisjes wel interessant leken te vinden, maar Jason ging hier niet op in. Als hij een relatie aan ging, voelde hij zich verplicht om te vertellen wat er gaande was. Vertrouwen, daar draaide het om bij een relatie, maar Jason wilde zijn geheim niet delen. Hij was niet alleen bang voor wat zijn vader zou doen als hij erachter zou komen, maar ook voor de reacties van anderen. Misschien zouden ze hem willen helpen door hem zijn vader af te nemen. Toen der tijd moest hij er niet aan denken dat alleen achter zou blijven.
De enige aan wie hij alles vertelde was Christine. Hij vertelde haar elke tegenslag, alles wat hij meemaakte. Altijd wist ze hem op te vrolijken. Dat had hem lang de kracht gegeven om zich te kunnen beheersen en zijn vaders gedrag te accepteren.
Hij hoopte dat op een dag hun wegen elkaar weer zouden kruisen, maar voor nu was het te riskant om haar op te zoeken. Dat zou betekenen dat hij terug moest naar het Jeora dorp, de plek waar de meeste mensen een hekel aan hem hadden en hem liever dood dan leven zagen.
Christine wist niet waar hij was, hij had haar nooit verteld waar hij naar toe ging. Als mensen hem zochten, was het beter als ze zo min mogelijk wist. Het was veiliger voor haar en voor hem.
Hij vroeg zich vaak af hoe haar leven er nu uitzag. Zou alles goed gaan? Zou ze nog weleens aan hem denken? Zou ze een vriendje hebben? Hij hoopte het, want ze verdiende het. Ze verdiende het beste wat ze kon krijgen. Het liefst zou hij degene zijn die haar ’s nachts warm hield en haar troostte waanneer het even niet meezat, maar dit ging gewoon niet. Waarschijnlijk wist ze niet eens dat hij op haar viel. Hun vriendschap was hem te waardevol om het te veranderen in iets nieuws, in een liefdesrelatie. Nee, het was goed zo, zolang ze maar gelukkig was. Hij mocht niet klagen nu hij eindelijk een normaal leven leidde.

[Rubenorignal]

toch maar even reageren hihi
Leuk verhaal maar dat weet je hihi
ik doe nu aan leer ontwijk gedrag eigenlijk zou ik mijn bio examen moeten doen maar heb geen zin meer hihi
Schrijf snel verder hihi