Op de vlucht

[Dreamrose]

Dit is mijn eerste verhaal die ik heb geschreven, toen ik echt met schrijven bezig was.
Ik heb daarvoor wel kleine verhaaltjes geschreven die niets voorstellen.
Mijn andere verhaal gaat gewoon door, maar ik wil graag jullie mening weten.


Proloog

Ik pak mijn tas in terwijl mijn tranen over mijn wangen rollen, ik vind het moeilijk om weg te gaan. Het is het beste houd ik mezelf voor. Het beste voor mij, eigenlijk het beste voor het hele gezin.
De beslissing was snel genomen toen ik het hoorde wat hij wou.
Rustig pak ik mijn tas in. De hele nacht heb ik nagedacht en nu weet ik het zeker, ik moet weg en zo snel mogelijk.
Langzaam kijk ik de kamer na of ik niets vergeten ben. Mijn oog valt op een foto van mij en Kathy. Voorzichtig pak ik de foto op, het is een foto van onze laatste zomer in Italië.
Ik merk dat de tranen over mijn wangen lopen. Toen was alles nog normaal, toen kende ik hem nog niet. De tijd kan zo snel gaan.
Opeens bedenk ik me dat ik de foto niet eens mee kan nemen, straks breng ik Kathy nog in gevaar. Aarzelend leg ik hem terug. In plaats van de foto neem ik het beertje mee, hetzelfde beertje dat Kathy ook heeft. Ik hoop dat ze zich geen zorgen gaan maken. Huilend maar zeker van me zaak loop ik de deur uit.

Het is pas zes uur als ik op het station sta. Het is rustig, er is alleen nog een andere jongen van ongeveer mijn leeftijd. Ik vraag me af waarom hij hier is, vast met een leukere reden dan ik. Ik merk dat ik aan het huilen ben. De brief die ik aan het schrijven ben wordt nat van mijn tranen. Ik weet niet wat ik moet schrijven. Ik kan niet uitleggen waarom ik dit doe. Uiteindelijk schrijf ik maar één zin op, vier woorden. Die woorden zijn genoeg om mijn moeder helemaal gek te maken. Ik lees het nog één keer na.
Ik ga Amy achterna. Zonder aarzelen doe ik het in de brievenbus.
Ik zie mijn trein al aan komen. Voorzichtig pak ik mijn rugtas, er zit niet veel in. Ik merk dat de jongen ook in stapt. Ik ga op één van de lege banken zitten. In het hoekje voor me ligt een zwerver te slapen. Zijn ademhaling maakt me rustig. Ik vraag me af waarom hij er niet al lang uitgezet is. Met schokkende bewegingen begin de trein te rijden. De hele reis kijk ik naar buiten. Saaie landschappen zie ik voorbij komen. Na een halfuurtje begin ik de stilte zat te worden. Ik pak mijn iPod en staar weer verder naar buiten.
‘Mag ik naast je komen zitten?’
Ik schrik op uit gedachten. Naast me staat die jongen van vanmorgen. Waarom is het me niet eerder opgevallen dat hij zo knap is? Amy was meteen verliefd op hem geworden, dat weet ik zeker. Nee, niet over Amy beginnen. Ik besef me opeens dat hij nog steeds op een antwoord wacht.
‘Uh, nee mijn vriendin is naar de wc ze komt zo.’ Ik hoor zelf hoe ongeloofwaardig het klinkt. Hij merkt het waarschijnlijk ook, want hij ploft naast me neer.
‘Hoi, ik ben Jason.’
‘Ik ben Kathy’ vertel ik zuchtend.
Naast Jason voel ik me ongemakkelijk. Gelukkig is hij ook niet zo spraakzaam, of hij merkt dat ik geen zin heb om te praten.
Na twintig minuten is er nog steeds niets gezegd, en zijn we bijna bij het eindstation.
‘Waar ga je naar toe?’.
Ik smelt bijna van zijn stem, niet zo een piepstem als de meeste jongens van mijn klas. Even weet ik niets te zeggen. Jason kijkt me door dringend aan.
‘Ik ga naar mijn oma’. Opeens begint hij boos te kijken.
‘Verdomme Kathy, Ik zie aan je dat je liegt.’
Mijn gezicht wordt zo rood als een tomaat. Ik voel ergernis op komen. ‘En wat heb jij daarmee te maken?’. Blijkbaar wist hij het antwoord zelf ook niet want hij zwijgt lang. Gelukkig rijd de trein het eindstation al in.
Ik pak de eerste bus die ik zie. Het is nu pas half acht. Ik vraag me af of mijn moeder het al heeft gemerkt dat ik weg ben.
In de verte zie ik Jason aan komen rennen. Helaas blijft de bus nog even staan. De deuren sluiten pas als Jason een plekje heeft. Hij komt weer naast me zitten. Ik besluit hem gewoon te negeren. Ik ben niet echt een gezellig gezelschap.
Helaas denkt hij er anders over. Elke vijf minuten probeert hij mijn aandacht te trekken. Opeens voel ik water over me heen stromen. Ik zie het flesje water dat Jason over me heen heb gegooid.
‘Heb ik nu je aandacht?’ . Hij klinkt anders, alsof hij om me geeft.
Ik knik beduusd. ‘Ik wil niet dat je alleen achter Amy aan gaat, ik ga mee’. Meteen ben ik er weer helemaal bij, hoe weet hij van Amy?
‘Bespioneer je me of zo? Jij kunt niets over me zeggen. Ik kan het prima alleen’.
‘Ik ga mee’ zegt hij vast beraden.
Plotseling kan het me niets meer schelen. Hij doet maar. Zwijgend staar ik naar mijn mobiel. Dan hoor ik mijn bekende ringtone, mijn moeder. Ze weet het dus. Ik besluit om het gewoon in mijn voicemail over te laten gaan.
‘Moet je niet opnemen?’
Vastberaden schud ik nee, hij kan me deze keer niet dwingen.
Ik vraag me af wat hij hier doet, hij kent me niet eens.

[Jenna]

Ik voel, ik voel dat dit een super verhaal wordt!! Het is egt super mooi geschreven, je kan voelen dat Kathy heel erg bang is maar dat ze het moet doen. Waar is die Amy eigenlijk naar toe gegaan, is ze ontvoerd ofzo door die jongen waar Kathy in het begin over had?

Anyway je maakt je proloog heel erg mysterieus, dat zorgt voor veel onbeantwoorde vragen dus wil je meer! Tenminste bij mij is dat zo weet niet hoe het bij de andere is. Hopelijk worden de vraagtekens snel beantwoord. En is die die Jason helderziend ofzo dat hij wist dat Kathy Amy achterna ging!? Lijkt me heel erg eng als iemand precies wist wat ik zou doen. Ik denk dat die stiekem Kathy's bief heeft gelezen?

En met dat water over Kathy heen gooien vond ik grappig, het is niet egt iets wat ik zou doen bij iemand die ik niet ken maarja.
Nu heeft Jaosn tenminste wel de aandacht van Kathy

Uhhmm Ik praat/schrijf te veel. Ik zal dit ff samenvatten:: Je verhaal is te gek. I love it.

Ga snel verder, of heb je het te druk?

XxJenna

[Dreamrose]

Even een wat kleiner stukje.
Anders ga ik veel te snel door het verhaal heen aangezien het niet super lang is.


‘Waar gaan we eigenlijk naartoe?’ .
Ik irriteer me aan zijn vraag. Ik weet zelf niet eens waar ik naar toegaan. Ik wil naar Amy doe, maar dan moet ik wel weten waar ze is.
‘We? Hoezo, we ik heb helemaal niet beslist dat je mee mag’.
Jason kijkt me zoals gewoonlijk boos aan, aan zijn blik ben ik al gewend. Niet dat ik het niet erg vind. Ik vraag me af of ik bang moet zijn voor Jason. Opzich lijkt hij mij wel aardig.
‘Beslis dat dan maar snel, ik ga niet weg’.
Inmiddels weet ik dat tegenstribbelen geen zin heeft. Toch ben ik een plan aan het bedenken om zo snel mogelijk van hem af te komen.
Weet ik maar waar Amy is. Ze was de hele week al afwezig. Het doet me pijn dat ze me niet genoeg vertrouwde om het te vertellen.
Ze zeurde alleen de hele tijd over Italië. Ik probeer de laatste week als een film af te spelen in mijn hoofd. Alle gesprekken samen met Amy. Opeens herinner ik me haar vraag die ze me meerdere malen gesteld heeft, was dat haar teken?
Natuurlijk, ze is naar Italië! Waarom weet ik niet maar er wordt opeens heel veel duidelijk.
‘Ik hoop dan maar voor je dat je genoeg geld mee hebt’ zeg ik uiteindelijk tegen Jason.
‘Waarom?’ vraagt hij achterdochtig.
‘We gaan naar Italië’ Antwoord ik gespannen. Ik hoop dat dit hem van het idee afbrengt om mee te gaan. Ik zie het niet als een vakantie, het is mijn taak om Amy te zoeken.
Jason kijkt me aan, met een donkere intense blik. ‘Oke, is goed’.
‘Oh, dus je gaat mee?’ vraag ik half teleurgesteld half opgelucht.
‘Kathy, het spijt me hoe ik tot nu toe heb gedaan. Ik ben niet bepaald aardig geweest’
Ik bewonder weer zijn warme donkere stem. ‘Nee niet bepaald’ Zeg ik weifelend.
‘Ik beloof je, ik ga veranderen geef me een kans’.
Ik knik voorzichtig.

[Jenna]

Hey!

Je hebt weer geplaatst, leuk Alleen jammer dat je verhaal kort gaat worden.
FF een paar opmerkingen :

Ik irriteer me aan zijn vraag. Ik weet zelf niet eens waar ik naar toegaan. Ik wil naar Amy doe, maar dan moet ik wel weten waar ze is.

Hier heb je waar ik naar toegaan. Maar omdat "ik" enkelvoud is moet het zijn waar ik naartoe ga

‘We? Hoezo, we ik heb helemaal niet beslist dat je mee mag’.

Hier moet je niet een komma tussen we en hoezo zetten. Je moet de komma zo zetten. Hoezo we, ik heb helemaal beslist dat je mee mag.

Jason kijkt me zoals gewoonlijk boos aan, aan zijn blik ben ik al gewend. Niet dat ik het niet erg vind. Ik vraag me af of ik bang moet zijn voor Jason. Opzich lijkt hij mij wel aardig.

Hier zeg je Niet dat ik het niet erg vind. Vind ze het nou wel of niet erg? Ik denk dat hier moet staan. Niet dat ik het erg vind...

‘Beslis dat dan maar snel, ik ga niet weg’.

Je kan hier beter achter de komma een want neerplaatsen of je kan de komma helemaal weghalen en dat vervangen door want.

Weet ik maar waar Amy is. Ze was de hele week al afwezig. Het doet me pijn dat ze me niet genoeg vertrouwde om het te vertellen.

Ik snap best dat je alles in de tegenwoordige tijd wil zetten maar hier staat weet ik maar waar Amy is een beetje raar. Je kan er beter van maken Wist ik maar waar Amy was. En achter vertrouwde om het moet nog een "me"tussen.


Verder heb ik niks opgemerkt ^.^

Ga snel verder!!

[Dreamrose]

‘Vertel is wat over jezelf’.
Aarzelend begin ik te vertellen over mijn leven. Ik vertel over school, mijn vrienden. Uiteindelijk besluit ik hem in vertrouwen te nemen, Jason is oké. Ik vertel hem alles over Amy.
‘Maar wat als ze niet gevonden wil worden?’
Zijn vraag zet me aan het denken. Maar ik weet zeker dat Amy me met opzet die tips heeft gegeven. Ik moet haar gewoon vinden, dat moet gewoon!
‘En jij? Vertel is wat over jezelf?’ vraag ik aarzelend.
Ik schrik van mezelf omdat ik zo spontaan met hem praat. Ik heb de laatste jaren niemand anders in vertrouwen genomen behalve Amy.
‘Ik kom uit Haarlem, maar ik ben geboren in Italië’.
Vandaar zijn donkere krullen en zijn licht getinte huid.
‘Ben je dan niet blij dat ik daar naartoe wil?’
Peinzend kijkt Jason naar buiten. ‘Het maakt me niet veel uit, maar misschien als het kan wil ik daar naar familie zoeken’.
‘Ken jij je familie niet? ‘ Vraag ik verbaasd.
‘Ik ben geadopteerd’.
Amy is ook geadopteerd, zou het toeval zijn? Ze komen alle twee uit Italië en zijn geadopteerd door een gezin uit Nederland.
‘Hoe oud ben je?’
. Door Jason schrik ik op uit gedachten.
‘Ik ben zestien, jij?’
Blijkbaar wil hij geen antwoord geven want hij doet zijn oortjes in.
‘Hallo?’ Ik trek één oortje uit zijn oor.
Opeens pakt hij mijn arm vast. ‘Raak me niet aan, Kathy’ zegt hij woest.
Bang kijk ik hem aan. Ik ruk me los uit zijn greep. ‘Sorry hoor”’zeg ik zacht.


Als ik in de trein zit huil ik nog steeds. Nu zullen ze waarschijnlijk wel gemerkt hebben dat ik echt weg ben. Ik heb medelijden met Kathy, natuurlijk ook wel met mijn ouders maar vooral met Kathy.
Kathy vertel ik alles met haar kan ik echt praten, ze zou niet snappen waarom ik weg ben.
Stil kijk ik uit het raam. Ik denk aan thuis, zouden ze een film aan het kijken zijn zoals altijd op vrijdagavond? Ik houd me nog steeds voor dat dit het beste is voor iedereen, maar het klinkt niet zo geloofwaardig ik ben altijd slecht geweest in liegen. Ik heb mijn mobieltje uit staan, volgens mij kan de politie je opsporen via je mobiel.
Ik merk dat ik honger begin te krijgen. Ik vraag me af of we er bijna zijn. Ik zit al ruim een uur in de trein dus ik moet nog wel even.
Eigenlijk moet ik contact opnemen met hem. Hij heeft recht om te weten dat ik onderweg ben. Ik vraag me hoe het zou zijn als ik hem weer zie, zou ik nog steeds zo verliefd zijn als voordat ik...
‘Mag ik uw vervoersbewijs zien?’ Ik schrik uit mijn gedachten als ik de stem van de conducteur hoor. Zenuwachtig rommel ik in mijn tas. Ik voel opgelucht ik ben,als ik mijn kaartje heb gevonden en aan hem geef.
‘Goede reis verder’
Ik knikte hem na, verbeeld ik het mij nou of lijkt hij mij te herkennen? Nee, houd ik mezelf voor, me ouders hebben vast nog niet de politie gebeld. Opgelucht zak ik weer in gedachten.

[Jenna]

Hey dat laatste was uit Amy's perspectief. Moet je wel denk ik ff boven je stukje noteren dat Amy het is voor degene die het niet snappen

Wrm deed Jason zo raar, je kan toch wel zeggen hoe oud je bent? Of weet hij dat misschien niet ofzo? Hmm rare type, trouwens toevallig dat hij uit Italie komt!

Ga snel verder

[Dreamrose]

Sorry dat ik zo traag ben, ook met mijn andere verhaal.
Heb het nogal druk met toetsen etc
Feedback op dit stukje zal fijn zijn, twijfel er nog over.
En dat persp uit Amy, is zeg maar in dagboek vorm. Daarom is het schuin en staat er geen Amy boven.


Gelukkig heb ik mijn paspoort mee genomen. Misschien had ik van te voren het gevoel dat ik hem nodig zou hebben.
Jason negeert me al een paar uur niet dat ik tegen hem praat. Ik voel zijn vingers nog steeds om mijn arm zitten, dat wordt vast een blauwe plek.
Inmiddels is het nacht geworden, Jason is in slaap gevallen. Een goed idee, misschien moet ik ook even mijn ogen dicht doen.
Net als ik weg begin te dommelen hoor ik mijn mobiel gaan. Mijn moeder, deze keer met een smsje.
“Kathy bel me nu, of ik bel de politie.” Lees ik.
Zuchtend leg ik mijn mobiel weg, shit wat nu?
‘Misschien moet je gewoon je moeder even bellen, en uitleggen wat er aan de hand is?’ Oppert Jason.
Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Oh, dus je praat weer tegen me?’.
Verdrietig kijkt Jason me aan. ‘Kathy toe…’.
‘Wat nou Kathy toe?, laat me met rust’.
Even lijkt Jason te doen wat ik hem zeg maar naar een paar minuten begint hij er toch weer over. ‘Misschien moet je je vermommen zodat de politie je niet vindt?’.
Boos negeer ik hem, ik wil niet toegeven dat zijn idee misschien wel de enige oplossing is.
De bus stopt, we moeten overstappen. We zijn aangekomen in Londen. Met het vliegtuig zijn we veel sneller in Italië maar we willen het risico niet nemen dat iemand ons herkent. Bovendien zou het raar zijn als er twee kinderen van zestien buiten de schoolvakantie naar Italië gaan.
Als Jason zestien is tenminste, na zijn uitbarsting hebben we het er niet mee over gehad.
Ik wil meteen naar de volgende bus lopen maar Jason sleept me een winkel binnen. Wat ik de hele reis al wilde doen doe ik eindelijk. Ik sla hem hard in zijn gezicht. Voor dat ik me besef wat er gebeurd lig ik op de grond. Met Jason boven op me.
‘Raak me niet aan zei ik’ schreeuw ik.
‘Kathy, luister’.
Hijgend probeer ik adem te halen. Ik weet dat het geen enkele zin heeft maar toch stribbel ik tegen. Ik schop, ik sla maar ik kom niet los.
‘Verdomme Kathy’ Schreeuwt Jason als hij mijn voet in zijn gezicht krijgt. ‘Ik wil alleen maar helpen’ vervolgt hij zachter.
Uitgeput geef ik me gewonnen, maar zijn greep wordt niet slapper.
‘Ik wou je alleen maar helpen vermommen, daarom moest je deze winkel in’.
Nu pas zie ik dat we voor een feestwinkel staan. Maar zijn blik, hij liegt ik weet het zeker.
‘Waarom gebruik je dan geweld?’ Ik hoor hoe mijn stem trilt van spanning.
‘Ik wil er niet over praten’ mompelt Jason.
‘Maar ik wel, waarom doe je zo?’.
‘Kathy houd op met zeuren, ik kan het niet zeggen dat mag niet. Voor je eigen bestwil’.
‘Als je me botten niet breekt vind ik het best’ mompel ik.
Jason beseft zich opeens dat hij nog op me zit. Haastig komt hij van me af.
‘Dankje’.

[Jenna]

Wojowwww hej wat een drama. Je bent hier zeker op het juiste adres met je verhaal. Hoe kan iemand over zo iets eenvoudigs zo een groot probleem maken. Ik snap egt niet wat voor iets Jason is, wat een rare gast.
Egt je personage begint op mijn zenuwen te werken.
Je maakt het egt mysterieus door niet te zeggen wat er met hem aan de had is, en iets zegt me dat je dit lang gaat volhouden


Maar ga in ieder geval wel verder?!