-------------------
I’m in love with a fairytale, even though it hurts‘Cause I don’t care, if I lose my mind.
I’m already cursed.
De zon ging langzaamaan onder. Myra keek naar omhoog en probeerde voor een moment de luidde muziek buiten te sluiten. Moeilijk als geheel de ondergrond trilde. Ze keek even achterom, maar was niet van plan te vertrekken. Haar hand lag nog steeds op het zwarte ijzer van het balkon. De deur van de slaapkamer stond op een kier, maar er was niemand te zien.
Haar ogen sloten zich. Wat had ze misdaan? Waaraan had ze dit verdiend? Hoe kon hij…? Ze wilde niet nadenken, alles uit haar hoofd wegbannen, alleen zijn. Jammer genoeg was dat uitgesloten.
‘Zo, je hebt toch het lef om op te komen dagen.’ Daar kwam het al. Haar ogen vlogen open en haar spieren spanden zich een beetje aan, maar ze draaide zich nog steeds niet om. Haar lippen drukten op elkaar en de stilte voelde pijnlijk aan.
Hoe kon het dat ze deze jongen nu helemaal niets te zeggen had? Ze had haar zin gekregen: ze waren samen weg. Nou, het was anders uitgelopen dan ze gehoopt had. Haar plan was samen te gaan eten, daarna naar de cinema te gaan om daarna terug naar huis te gaan. En toen kwamen ze Maaike tegen, haar beste vriendin. Ze hield een homeparty en Jeroen wilde er perse heen. Myra wist dat het verkeerd zou aflopen, zoals altijd.
‘Ik ben niet diegene die dronken is,’ wees ze hem rustig terecht en ze draaide zich uiterlijk rustig om. Haar maag draaide toen ze zijn ogen zag. Als blikken konden doden, schoot het door haar hoofd, maar het was waar.
‘Nee, maar wel diegene die met Greg liep aan te pappen!’ Hij schreeuwde naar haar, brulde naar haar. Kleine speekseldruppeltjes vlogen in het rond en Myra keek hem verafschuwd aan. Hoe kon hij ooit denken dat zij met iemand anders zou aanpappen? Hoe kon hij?
Dat raakte haar, zijn vertrouwloosheid in haar, het stak als een mes door haar hart, sneed haar volledig open. Even trok ze een gezicht, maar ze kreeg het al snel in de knoop.
‘Waarom zou ik Greg willen?’ Pijn was in haar stem te horen. Ze wilde dat ze dat beter onder controle kon krijgen zodat ze kon ruzie maken zonder dat haar gevoelens onmiddellijk duidelijk gemaakt werden. Ze sloeg haar armen om haar middel en kneep in haar kleedje.
‘Omdat hij toch zo perfect is, hé?’ gilde hij. Hij klonk hysterisch. Myra was zeker dat mensen in andere kamers zijn geroep prima konden horen. Het meisje moest even slikken voor ze weer op keek, recht in de jongen zijn ogen.
‘Hij is niet perfect, dat ben jij!’ Nu riep ze ook naar hem, maar het was anders, wanhopig. De pijn was nog steeds in haar stem te horen. Haar handen begonnen te trillen en ze moest nog eens diep adem halen om haar tranen terug te dringen. Ze wilden koppig hun weg naar buiten verder zetten.
‘Dat kun jij nu goed zeggen, maar wat deed je daar buiten met hem, hé? Geen drinken nemen, hé?’ Hij knikte betweterig naar haar, alsof alles duidelijk was, alsof hij alles al lang wist. Myra kreeg de neiging heel hard te gaan krijsen, maar ze perste voor een moment haar lippen op elkaar om zichzelf tot stilte te manen.
‘Niets! Roken!’ krijste ze. Ze kon het niet laten, haar woede en angst moesten eruit. Wat er daarop volgde, gebeurde snel. Hij schoot naar haar toe en Myra voelde hoe een grote hand zich om haar arm sloot en hoe ze met een smak tegen de grijze muur terecht kwam.
‘Dat was je niet! Zeg op!’ Hij voegde er nog een reeks scheldwoorden aan toe, maar Myra luisterde niet. In zichzelf hoorde ze een liedje, haar lievelingsliedje.
Hij rammelde aan haar, hij verwachtte nog steeds antwoord. En dat was het moment dat Myra brak, haar beheersing verdween als sneeuw voor de zon.
‘Niets! Alleen gerookt. Alsjeblieft. Waaraan heb ik jouw onvermogen tot vertrouwen verdiend? Heb ik jou ooit teleurgesteld?!’ De tranen stroomden snel achter elkaar over haar wangen en zochten zich een weg naar de grond, waar ze zielig uit elkaar spatten. Haar spieren werden slap en de pijn drong nog meer door. Meteen verdween de hand die om haar arm kneep. Ze dook in elkaar, bang dat de hand nu iets anders zou raken, harder, maar hij bleef weg. Ze zakte tegen de muur aan op de grond. Langzaam keek ze door haar vingers naar boven. Hij staarde naar buiten met een bedroefd gezicht, waarna hij op zijn knieën voor haar viel.
‘Je hebt echt niets gedaan, hé?’ vroeg hij zachtjes, zwak.
Ze deed haar handen van voor haar gezicht en schudde huilend haar hoofd, hopend dat hij niet weer zou uitvallen tegen haar. Hij bleef een tijdje stil, waarna hij zijn hand op hief en haar tranen wegveegde.
‘Het spijt me.’ Zijn stem was doordrongen van verdriet en hij keek haar smekend aan. Myra zuchtte en kroop naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en streelde haar haren. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op haar haren.
‘Het spijt me echt.’ Fluisterde hij in haar oor. ‘Ik ben alleen zo bang om jou te verliezen, jij kan zoveel beter krijgen.’
Ze zag een traan uiteenspatten op haar broek en ze keek op. Dit wilde ze niet. Hij hoorde geen pijn te lijden.
‘Sst, stil maar, ik begrijp het wel. Allemaal vergeten en vergeven.’ Ze drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Ze hield hem vast en wiegde hem zachtjes heen en weer.
‘Ik hou zo van je.’ Was het enige dat hij zei en het hield haar stevig tegen zich aan. Myra zuchtte. Ze hield ook van hem, ondanks alles. Haar liefde was onvoorwaardelijk.
I’m in love with a fairytale, even though it hurts
‘Cause I don’t care, if I lose my mind.
I’m already cursed.
Ik heb er van genoten! 